သူႀကီးမင္း (တုံးဖလား): May 2010

Wednesday, 26 May 2010

ေလာဘမည္သည္

(၁)

ကုိသိန္းေအာင္
ကုိၾကည္ေမာင္တုိ႔မ်ား ခ်မ္းသာလုိက္တာ။ စက္ဘီးအေကာင္းစားႀကီးနဲ႔။ အားက်လုိက္ပါဘိ။ သူ႔လုိ ခ်မ္းသာခ်င္လုိက္တာ။

(၂)
ကုိၾကည္ေမာင္
ကုိေမာင္ေရႊတုိ႔မ်ား ခ်မ္းသာလိုက္တာ။ ဆုိင္ကယ္အပ်ံစားႀကီးနဲ႔။ အားက်လုိက္ပါဘိ။ သူ႔လုိ ခ်မ္းသာခ်င္လုိက္တာ။

(၃)
ကုိေမာင္ေရႊ
ကုိစိန္ထြန္းတုိ႔မ်ား ခ်မ္းသာလုိက္တာ။ ဂ်စ္ကားႀကီးနဲ႔။ အားက်လုိက္ပါဘိ။ သူ႔လုိ ခ်မ္းသာခ်င္လုိက္တာ။

(၄)
ကုိစိန္ထြန္း
ကုိျမင့္စိန္တုိ႔မ်ား ခ်မ္းသာလုိက္တာ။ ပါရာဒုိကားႀကီးနဲ႔။ အားက်လုိက္ပါဘိ။ သူ႔လုိ ခ်မ္းသာခ်င္လုိက္တာ။

(၅)
ကုိျမင့္စိန္
ကုိေရႊေအာင္တုိ႔မ်ား ခ်မ္းသာလုိက္တာ။ လင့္ခရူဇာကားႀကီးနဲ႔။ အားက်လုိက္ပါဘိ။ သူ႔လုိ ခ်မ္းသာခ်င္လုိက္တာ။

(၆)
ကုိေရႊေအာင္
ကုိစိန္ေရႊတုိ႔မ်ား ခ်မ္းသာလုိက္တာ။ ကုိယ္ပုိင္ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးနဲ႔။ အားက်လုိက္ပါဘိ။ သူ႔လုိ ခ်မ္းသာခ်င္လုိက္တာ။

(၇)
ကုိစိန္ေရႊ
ကုိကုိေမာင္တုိ႔မ်ား ခ်မ္းသာလုိက္တာ။ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ ဘဏ္တုိက္ႀကီးေတြအားလုံးကုိ ပုိင္ဆုိင္ေလရဲ့။ အားက်လုိက္ပါဘိ။ သူ႔လုိ ခ်မ္းသာခ်င္လုိက္တာ။

(၈)
ကုိကုိေမာင္
?????????????????။ ??????????????????????။ အားက်လုိက္ပါဘိ။ သူ႔လုိ ခ်မ္းသာခ်င္လုိက္တာ။ :D

...

Friday, 21 May 2010

ေနရာတုိင္း၌ သရဲရွိေလသေလာ ??????

""ေအာက္... အီး.. အီး.. အြတ္".. "ပဲ..ဟဲ.. ဟဲ"... "အြတ္... အြတ္..""

အခ်ိန္ကား ညဥ့္နက္ သန္းေခါင္ အခ်ိန္။ ေနရာကား လန္ဒန္ၿမိဳ့၏ အေနာက္ဖက္ျခမ္းတစ္ေနရာ။ အတိအက်ဆုိရပါမူ က်ေနာ္ေနထိုင္သည့္ အိမ္ပတ္၀န္းက်င္ေနရာ။ ၾကားေနရသည့္အသံသည္ကား ၾကက္သံလုိလုိ ဆိတ္သံလုိလုိ ၀က္ေအာ္သံလုိလုိ။

အသံဗလံေပါင္းစုံတုိ႔ေၾကာင့္ အအိပ္ဆတ္လွသည့္က်ေနာ္ အိပ္ရာမွ လန္႔ႏုိးထလာသည္။ အိပ္ရာအနားရွိ မီးလုံးခလုပ္ကုိ ဖြင့္လုိက္ၿပီး ေ၀ေတေတျဖစ္ေနသည့္ ေခါင္းကုိ (လက္ေ၀ွ႔ထုိးပြဲ၌ လက္သီးအထိုးခံထားရသည့္ လက္ေ၀ွ႔သမားစတုိင္လ္မ်ိဳးျဖင့္) ဘယ္ညာ ခပ္ဆတ္ဆတ္ခါရင္း ေနာက္က်ိေနသည့္ စိတ္ကုိ ေျဖေဖ်ာက္လုိက္သည္။ ေျခရင္း၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ တုိင္ကပ္နာရီကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိသည္။ ည ၂ နာရီ ၁၄ မိနစ္။

လင္းၾကက္တြန္သံမ်ား၊ ရြာဦးေက်ာင္းက အုန္းေမာင္းေခါက္သံမ်ား၊ ကင္းတဲမွ သံေခ်ာင္းေခါက္သံမ်ား မၾကားရတာ ၾကာၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ အခုလုိ ၾကက္တြန္သံလုိလုိ အသံမ်ိဳးကုိ ၾကားရခုိက္ အမိျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ႀကံဖန္ၿပီး ေျပးသတိရမိလုိက္သည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ အသိတစ္ခု၀င္လာသည္။

"ဘုရား... ဘုရား ... ဒါ လန္ဒန္ၿမိဳ့ႀကီးဘဲ။ ဘယ္ကလာ ၾကက္တြန္သံ၊ ၀က္ေအာ္သံ၊ ဆိတ္ျမည္သံေတြကုိ ၾကားေနရပါလိမ့္။ လန္ဒန္ကုိ ေရာက္လာတာ ၂ ႏွစ္ခြဲေလာက္ရွိၿပီ။ တစ္ခါမွ အခုလုိ ေအာ္သံေတြကုိ မၾကားမိပါလား။ ဒါ... ဘာသံေတြပါလိမ့္"

ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားသည္။ ေသြးရိုးသားရုိးမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ အနီးအနား၌ ၾကက္ေမြးျမဴေရးၿခံလည္းမရွိ၊ ၀က္ေမြးျမဴေရးၿခံလည္းမရွိ၊ ဆိတ္ေမြးျမဴေရးၿခံလည္းမရွိေပ။ အသံဗလံေတြကို ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ပုိဆုိးသြားသည္။ ထုိအသံတုိ႔သည္ ျပင္ပက လာသည့္အသံမဟုတ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္အတြင္းက ထြက္ေပၚလာသည့္အသံတုိ႔ပင္ျဖစ္ေလသည္။ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူက ခူး ခေလာျဖင့္ ေတာင္တက္လုိ႔ေကာင္းတုန္း။

"ဟာ.. ဒုကၡဘဲ။ ဒီအသံေတြက ထမင္းစားခန္းထဲကလာတဲ့ အသံေတြဘဲ"

ေၾကာက္စိတ္တစ္၀က္ စပ္စုခ်င္သည့္စိတ္တစ္၀က္ျဖင့္ ေျခကုိ ခပ္ေဖာ့ေဖာ့နင္းၿပီး အိပ္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ကာ ထမင္းစားခန္းသို႔ တိတ္တဆိတ္ထြက္လာခဲ့သည္။ အိပ္ခန္းႏွင့္ ထမင္းစားခန္းက ကပ္ရက္အေနအထားမုိ႔ ခဏအတြင္းေရာက္သြားသည္။ ထမင္းစားခန္းအတြင္း၌ ပုဂံျပား ဇြန္း ခက္ရင္း ပန္းကန္စသည့္ ပစၥည္းပစၥယမ်ား ထည့္သည့္ဗီဒုိတစ္လုံးရွိသည္။ ေရခဲေသတၱာတစ္လုံးရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားစားပြဲတစ္ခုရွိသည္။ လ်ပ္စစ္မီးမ်ားပိတ္ထားသည့္အတြက္ ဘာကုိမွ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေပ။ ေသခ်ာနားစြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထုိအသံဗလံမ်ားသည္ ေရခဲေသတၱာထဲမွထြက္ေပၚလာျခင္းပင္တည္း။

ေရခဲေသတၱာဆုိသည့္အသိစိတ္က ေရခဲတုိက္ကို အမွတ္ရေစမိသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ငါးလခန္႔က မရြည္ရြယ္ဘဲ လန္ဒန္ၿမိဳ့လယ္က ေရခဲတုိက္တစ္ခုသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ တကၠသိုလ္က ဆရာတစ္ေယာက္၏ မိတ္ေဆြဆုံးပါးသြား၍ျဖစ္သည္။ သူ႔ရုပ္အေလာင္းကုိ Funeral Service တစ္ခုရွိ ေရခဲတုိက္ထဲ၌ ထည့္သြင္းထားသည္။ ဗဟုသုတျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔ သြားၾကည့္ခဲ့ၾကသည္။ ေရခဲတုိက္ဆုိေပမဲ့ ေရခဲေသတၱာအႀကီးစားမ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ အံတစ္ခုကုိ လူ႔အေလာင္းတစ္ခုထားသည္။ နံပါတ္စဥ္အလုိက္ထားသည္။ ေရခဲတုိက္ကို ဖြင့္လုိက္သည့္အခါ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနသည့္ လူ႔အေလာင္းမ်ားကုိ ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ သြားၾကည့္သည့္ရုပ္အေလာင္းကုိ အံဆြဲထဲမွ ဆြဲထုတ္ျပသေပးသည္။ အရွက္ေနရာမွလြဲ၍ တစ္ကုိယ္ေကာင္လုံး ဘာမွလႊမ္းၿခဳံမထားေပ။ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ႀကီးပင္တည္း။

ထုိၾကက္သံလုိလုိ ၀က္သံလုိလုိ ဆိတ္သံလုိလုိ အသံမ်ားကုိ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္မိသည္။ အေသအခ်ာပင္ ေရခဲေသတၱာအတြင္းမွ ထြက္ေပၚေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေရွ ့ကုိ ေျခတစ္လွမ္းတုိးၿပီး ထမင္းစားခန္း မီးခလုပ္ကို ဆတ္ကနဲဖြင့္လုိက္သည္။ မီးဖြင့္လုိက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ထုိအသံဗလံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့။ မီးအလင္းေရာင္ရွိေနၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ ေၾကာက္ရြံ ့စိတ္တုိ႔ က်ေနာ့္ထံမွ ထြက္ေျပးသြားၾကသည္။ ေရခဲေသတၱာဆီသုိ႔ က်ေနာ္ ဦးတည္သြားလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရခဲေသတၱာကို နားကပ္ၿပီး နားေထာင္ၾကည့္လုိက္သည္။ Regualator အသံမွလြဲ၌ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ေပ။ စပ္စုခ်င္သည့္ဆႏၵျဖင့္ ေရခဲေသတၱာတံခါးကုိ မ၀ံ့မရဲ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆြဲဖြင့္လုိက္သည္။

"ဒုတ္.. ဒုတ္... ဖလူး.. ဖလူး.."

ထုိအသံမ်ားႏွင့္အတူ ဖြင့္ထားသည့္ လ်ပ္စစ္မီးမ်ား ဖ်တ္ကနဲ မ်က္ေတာင္ခပ္သြားသည္။ ေရခဲေသတၱာထဲမွ တြန္းအားတစ္ခုေၾကာင့္ ေရခဲေသတၱာတံခါး ဆတ္ကနဲပြင့္ထြက္လာၿပီး က်ေနာ့္ေမးေစ့ကုိ လာရုိက္ခတ္မိသည္။ ေရခဲေသတၱာအတြင္းမွ ပ်ံသန္းသံ ေျပးထြက္သံမ်ိဳးၾကားရၿပီး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာျပင္၌ ေလမ်ား ရုိက္ခတ္သြားသည္။ က်ေနာ္ ေယာင္ယမ္းၿပီး ေနာက္ကုိ ေျခႏွစ္လမ္းသုံးလမ္းဆုတ္လုိက္မိသည္။ ခပ္ညွီညွီအနံ႔ဆုိးမ်ိဳး ႏွာေခါင္း၀သုိ႔ လာမိတ္ဆက္သည္။ ေခြလဲမက်သြားေအာင္ က်ေနာ္ႀကိဳးစားၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ ပကတိၿငိမ္သက္လ်က္ပင္တည္း။

အတန္ငယ္ၾကာေအာင္ ထမင္းစားခန္း၌ေနထုိင္ရင္း ေရခဲေသတၱာကုိ စုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာမွမထူးျခားလာသည့္အတြက္ ထမင္းစားခန္းမီးခလုပ္ပိတ္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီသုိ႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ကုတင္ေပၚလဲေလ်ာင္းၿပီး မီးခလုပ္ကုိ ပိတ္ကာ အိပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားလုိက္သည္။ ထုိ အခုိက္၀ယ္...

"ေအာက္.. အီး.. အီး.. အြက္... ပဲ.. ဟဲ ... ဟဲ... အြတ္.. အြတ္.."

ထုိအသံမ်ား ထမင္းစားခန္းအတြင္းမွဆက္တုိက္ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ က်ေနာ္ ထပ္မမိုက္ရဲေတာ့ေပ။ အပူဒီဂရီ မုိင္းနပ္စ္ ၁၀ ခန္႔ရွိသည့္ လန္ဒန္ေဆာင္းကာလအတြင္း၌ က်ေနာ့္ခႏၶာကုိယ္အတြင္းမွ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား ယုိစီးထြက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္ ေၾကာက္သလုိခံစားလာရသည္။ MP-3 player အထဲ၌ သြင္းထားသည့္ သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရား၏ ပ႒ာန္းပစၥယနိေဒၵသပါဠိေတာ္ႏွင့္ပရိတ္တရားေတာ္တုိ႔ကုိ Volume တင္ဖြင့္ၿပီး နားၾကပ္ကို နားႏွစ္ဖက္ထဲထုိးတည့္၍ ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခဳံကာ ႀကိတ္မွိတ္အိပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားလုိက္ရပါေတာ့သည္။

မနက္မုိးစင္စင္လင္းသည့္အခါ ညတုန္းက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္ကုိ စဥ္းစားၿပီးေဒါသထြက္မိသည္။ မျဖစ္သင့္သည့္ကိစၥတစ္ခုဟု က်ေနာ္ယူဆသည္။ အိပ္မက္မ်ားျဖစ္ေလမလား စဥ္းစားမိသည္။ အိပ္မက္မဟုတ္ေပ။ က်ေနာ္အိပ္ရာႏိုးလာသည့္တုိင္ေအာင္ MP-3 player နားၾကပ္က က်ေနာ့္နားအတြင္း၌ရွိေနေသးသည္က အိပ္မက္မဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေရခဲေသတၱာဆီသုိ႔ ျပန္သြားလုိက္သည္။ ရဲရဲတင္းတင္းပင္ ေရခဲေသတၱာတံခါးကုိ ဖြင့္လုိက္သည္။ ေရခဲ ေသတၱာအတြင္း၌ အခ်ိဳရည္ေပါင္းစုံ ဒိန္ခ်ဥ္ သံပုရာသီး ကိတ္မုန္႔စသည့္စားေသာက္ဖြယ္မ်ားရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ၀က္သားဆီျပန္ဟင္းတစ္ခြက္ ရွိေလသည္။ ေရခဲေသတၱာ ေအာက္ဆင့္က Freezer ကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လေပါင္းမ်ားစြားကထဲက အိမ္ရွင္အဖုိးႀကီး စြပ္ျပဳတ္လုပ္ဖုိ႔ သိမ္းဆည္းထားသည့္ ဆိတ္ေျခေထာက္ (အစိမ္း)အထုပ္တစ္ခုႏွင့္ ၾကက္ေတာင္ပံ(အစိမ္း)အထုပ္ သုံးေလးခုကုိ ေတြ႔ရသည္။ အိမ္ရွင္အဖုိးႀကီးေတာင္ သူသိမ္းဆည္းထားသည့္ အထုပ္တုိ႔ကုိ ေမ့ေနေလာက္ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္၌ ရွိမေနေပ။ နယ္ဘက္ခရီးလြန္ေနသည္။ ၀က္သားဆီျပန္ဟင္းမွ ၀က္ေအာ္သံ၊ ဆိတ္ေျခေထာက္ထုပ္ဆီမွ ဆိတ္ေအာ္သံ၊ ၾကက္ေတာင္ပံထုပ္ဆီမွ ၾကက္တြန္သံ။ ထုိကဲ့သုိ႔ ထြက္ေပၚလာျခင္းပင္ေလာ။

ယေန႔သည္ ၾကာသပေတးေန႔ျဖစ္သည္။ မနက္ဖန္ဆုိ စည္ပင္သာယာမွ အမႈိက္သိမ္းဆည္းသည့္ ကားေရာက္လာၿပီး အမႈိက္လာသိမ္းမည္။ မထူးေတာ့ၿပီ။ ေရခဲေသတၱာထဲမွ အရႈပ္မ်ားကုိ ရွင္းပစ္မွ ေတာ္ရာက်ေတာ့မည္။ အိမ္ရွင္အဖုိးႀကီး ျပန္လာၿပီး သတိတရ သူသိမ္းဆည္းထားသည့္အထုပ္တုိ႔ကုိ ေမးလာရင္ ၾကည့္ၾကပ္ၿပီး ေျဖလုိက္မည္။ ေရခဲေသတၱာအတြင္းမွ ၀က္သားဆီျပန္ဟင္းအက်န္၊ Freezer ထဲမွ ဆိတ္ေျခေထာက္ထုပ္၊ ၾကက္ေတာင္ပံထုပ္တုိ႔ကုိ အျပင္ထုတ္ၿပီး Black bag ထဲ က်ေနာ္ထည့္လုိက္သည္။ ယူေက၌ အမႈိက္ပစ္သည့္အခါ Black bag ကုိ အသုံးျပဳေလ့ရွိသည္။

ညေနပုိင္းေရာက္သည့္အခါ အျခား Black bag ထုပ္တုိ႔ႏွင့္အတူ အိမ္၀င္းအျပင္၌ ထုိအထုပ္ကုိ သြားထားလုိက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေသာၾကာေန႔ မနက္မုိးလင္းလင္းခ်င္း အမႈိက္သိမ္းကားေရာက္လာၿပီး သူတုိ႔ဘာသာ အမႈိက္(Black bag) ထုတ္တုိ႔ကုိ သိမ္းဆည္းယူေဆာင္သြားလုိက္ၾကေလသည္။ က်ေနာ့္ပါးစပ္ကလည္း ႏႈတ္ထြက္ၿပီးေျပာလုိက္သည္။

"ကဲ.. လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာကုိသာ သြားၾကေပေတာ့..."

ထမင္းစားခန္းအတြင္း လွည့္ပတ္ၿပီး က်က္ထားမွတ္ထားသည့္ ဘုရားစာအခ်ိဳ့ကုိ က်ေနာ္ရြတ္ဖတ္လိုက္သည္။
ထုိေန႔မွစ၍ က်ေနာ္ေနထိုင္သည့္ အိမ္၌ ဘာအသံမွ မၾကားရေတာ့ေပ။ ထမင္းစားခန္းအတြင္း၌လည္း ေရခဲေသတၱာကုိ အလုပ္လုပ္ေစသည့္ ခပ္တုိးတုိး Regulator အသံမွတစ္ပါး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္ပင္ရွိေလေတာ့သတည္း။

အက်ယ္အက်ယ္ျဖစ္သြားမည္စုိးသည့္အတြက္ ထုိအေၾကာင္းကုိ မည္သူ႔ကုိမွ ေဖာက္သည္မခ်ခဲ့ေပ။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲသာ သိရွိသည့္ကိစၥတစ္ခုျဖစ္သည္။
.....

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ဆက္စပ္ ေတြးလုိက္မိသည္။ ငယ္စဥ္ကာလက သုႆာန္တစ္ခုကုိ ျဖတ္ၿပီး သြားရမည့္ခရီးဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေၾကာက္လန္႔ေနတတ္ၾကသည္။ ထုိစဥ္က လူႀကီးသူမေတြ ေျပာခဲ့သည့္စကားကုိ က်ေနာ္ အမွတ္ရမိသည္။

"သခ်ၤိဳင္း(သုႆာန္)က ေၾကာက္စရာမဟုတ္ဘူး။ သခ်ၤိဳင္းမွာ လူေသေကာင္ေတြဘဲ ျမွဳပ္ႏွံထားတာ၊ တကယ္ေၾကာက္ရမွာက မင္းတုိ႔ရဲ့ ပါးစပ္ကိုဘဲ။ မင္းတုိ႔ ပါးစပ္ထဲမွာမွ သတၱ၀ါအေသေကာင္မ်ားစြာ ျမွဳပ္ႏွံထားတာ"

ထုိစကားအရဆုိလွ်င္ ေရခဲေသတၱာသည္လည္း သတၱ၀ါမ်ားစြာ၏ သုႆာန္ပင္ျဖစ္မည္ထင္၏။ ထုိထက္ဆုိးသည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ပါးစပ္တုိ႔သည္သာ ကမၻာ့အႀကီးမားဆုံး သုႆာန္တစျပင္ႀကီး ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိသည္မွာ....

"အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ လူေတြ အိပ္ေဟာက္ျခင္း၊ အသက္ျပင္းျပင္းရွဴျခင္း၊ သြားႀကိတ္ျခင္း၊ ေယာင္ယမ္းစကားေျပာဆုိျခင္း၊ လန္႔ျဖတ္ၿပီး ႏုိးထလာျခင္း၊ ဟုိေယာင္ေယာင္ဒီေယာင္ေယာင္ လမ္းထေလ်ာက္တတ္ျခင္း စသည့္အျဖစ္အပ်က္တုိ႔သည္ ၀မ္းဗုိက္အတြင္း႐ွိ သတၱ၀ါတုိ႔၏ ၀ိညာဥ္မ်ား ခႏၶာကိုယ္အျပင္ဘက္သို႔ ပါးစပ္ ႏွာေခါင္းေပါက္တုိ႔မွတစ္ဆင့္ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းတုိးထြက္ျခင္းေပေလာ။ ထုိသို႔ ထုိးထြက္သည့္အတြက္ အသံဗလံမ်ားျဖစ္ေပၚလာျခင္းကုိပင္ အိပ္ေဟာက္ျခင္း သြားႀကိတ္ျခင္း အသက္ရွဴျပင္းျခင္း ဟု ေခၚဆုိေလသေလာ။ ထုိ၀ိညာဥ္တုိ႔ပင္လွ်င္ လူကုိ လမ္းထေလ်ာက္ေစျခင္းျဖစ္ေလသေလာ"

ထုိကဲ့သုိ႔ ေလာေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ လြန္ခဲ့သည့္ ေဆာင္းကာလက က်ေနာ္ေနထုိင္သည့္ အိမ္၌ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္အမွန္ကုိ အမွတ္ရေနၿပီး ယခုကဲ့သုိ႔ ေရးသားလုိက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သတည္း။ ။

...

Saturday, 1 May 2010

"ခ်စ္မုိးႀကီး" ဘဲ ရြာသြန္းလုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္

ေတးေရး... ရန္ႏုိင္စိန္
ေတးဆုိ.... ျဖဴသီ

(ညိဳ..ေရာင္..မႈိင္း..

မုိး... မုိးတိမ္ယံကဆုိင္း.... ဆုိင္းခဲ့ေလၿပီ... သက္ထား....
ဘယ္ေသာအခါမ်ား... အခ်စ္ပြါးရပါ...မည္..) ၂

ခ်စ္ေမတၱာ... သာေစေၾကာင္း..
ဆုေတာင္းေပမဲ့... ၾကာရွည္ေနခဲ့ၿပီ...
စၾကာ၀ဠာ...ကြာေစျငား...
စိတ္မွာသာပင္... တစ္အိပ္ရာထဲ စြဲမိသည္...
မတတ္သာ... ခပ္ခြါခြါ ေနဦးစုိ႔...
မုန္းလုိ႔ေတာ့.. ဟုတ္ပါဘဲ...
အသဲဘ၀င္မွာ အတည္.. မခြဲခ်င္ပါၿပီ...

(ထာ၀စဥ္...အၿမဲတမ္း.. မေမ့ႏုိင္သည္...
ေန႔စဥ္ ခင္မင္ စြဲလန္းသည္..
လစႏၵာ.. ျမဴႏွင္းမႈန္ေတြ ရွင္းလို႔ရယ္..
ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းလဲ... သေဘာတူညီ..
ခ်စ္တင္းလဲ ေႏွာခဲ့သည္...)၂

ေျပာေပမဲ့လည္း...
ဒါမ်ိဳးက ရုိးမယ္မထင္ပါသည္...
ခ်စ္ပင္ ခ်စ္မုိး.. ခ်စ္လက္စ ပ်ိဳးခဲ့ၾကသည္...

ေၾသာ္....
ေျပာေပမဲ့လည္း...
ဒါမ်ိဳးက ရုိးမယ္မထင္ပါသည္...
ခ်စ္ပင္ ခ်စ္မုိးရယ္.. ခ်စ္လက္စ ပ်ိဳးခဲ့ၾကသည္...
ခ်စ္မုိးႀကီး...မစဲဘဲ..
သဲသဲ မဲမဲ အၿမဲပင္ ရြာခ်င္သည္...

(သဥၥာ ေဗြလီ...
လူေျခတိတ္ေတာင္... အိပ္လုိ႔မရေပါင္...
ေရာင္ျခည္ထြန္းကာ.. လင္းခ်ိန္တန္ခဲ့ၿပီ...)၂

အရိပ္ကုိ.. အေရာင္ထင္..
လူခ်င္းေတြ႔မွ.. ေျပာခ်င္လွသည္...

ေမ့လုိ႔ မရႏုိင္ပါၿပီ... ေဖ်ာက္လုိ႔ မရႏုိင္ပါၿပီ..
မ်က္စိထဲမွာ... ၀ဲကာ ေပၚလာသည္...

ေမ့လုိ႔ မရႏုိင္ပါၿပီ...ေၾသာ္... ေဖ်ာက္လုိ႔ မရႏုိင္ပါၿပီ..
မ်က္စိထဲမွာ... ၀ဲကာ ေပၚလာသည္...

ၾကာေလ မေမ့ႏုိင္ဘဲ... ေမ့ကုိဘဲ စြဲမိသည္...
အသဲထဲက ေမတၱာရည္...
ေမ့ကုိ ရည္ညြန္း သြန္းခဲ့သည္..

လြမ္းေအာင္ခု... ျပဳရက္ပါေပ..
အေနခက္ေအာင္.. ေသြလည္း မကြက္ၿပီ...
သတၱဘာဂီ... မညွာတာေလေတာ့ၿပီ...
အခ်စ္ဆုံးမုိ႔.. မမုန္းရက္ႏုိင္သည္..
ဘယ္ေတာ့မွ... မမုန္းရက္ႏုိင္ေတာ့သည္...

လြမ္းေအာင္ခု... ျပဳရက္ပါေပ..
အေနခက္ေအာင္.. ေသြလည္း မကြက္ၿပီ...
သတၱဘာဂီ... မညွာတာေလ..ေတာ့ၿပီ...
အခ်စ္ဆုံးမုိ႔.. မမုန္းရက္ႏုိင္သည္..
ဘယ္...ေတာ့မွ... မမုန္း.....ရက္သည္...

ရန္ဘယာ... အလီလီ..
ကင္းေစေၾကာင္းနဲ႔... အခါခါေမွ်ာ္ရည္..
ဆုေတာင္းရပါသည္...
ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႔... ျပည့္စုံပါရ....ေစ....။

မက္မက္ေရ... အေၾကြးဆပ္လုိက္ပါၿပီ။ အဆုိေတာ္ ဦးမင္းေနာင္ဆုိထားတဲ့ ခ်စ္မုိးႀကီးကုိ တင္ခ်င္ေပမဲ့ ဦးမင္းေနာင္ရဲ့သီခ်င္းက ဗီဒီစီရွာမေတြ႔လုိ႔ အေမျဖဴသီရဲ့ ခ်စ္မုိးႀကီးကုိဘဲ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ခ်စ္မုိးႀကီးက က်ေနာ့္အႀကိဳက္ဆုံးေတြထဲက ဂႏၳ၀င္ေတးတစ္ပုဒ္ပါဘဲ။

...