ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မ

က်ေနာ့္ရဲ့ မႏၱေလးသားစစ္စစ္ႀကီးပါဗ်ာ ဆုိတဲ့ တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္ အမည္ရွိ ပို႔စ္ေအာက္မွာ ကြန္မင့္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ ကုိဂ်စ္တူးႏွင့္မျဖဴစင္ျမတ္ႏုိးတုိ႔ရဲ့ ကြန္မင့္ေလးေတြက က်ေနာ့္အတြက္ အမွန္ဘဲ အက်ိဳးရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အမွန္ဆုိ မႏၱေလးသူေတြ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ သုံးႏႈန္းေနၾကတဲ့ သမုိင္းအစစ္အမွန္ကုိ က်ေနာ္ တကယ္ မသိရရုိးအမွန္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ရယ္စရာေမာစရာအျဖစ္ေျပာျပလုိ႔ က်ေနာ္လဲ ရယ္စရာအျဖစ္ေရးလိုက္မိတာပါ။ ဒါေပမဲ့... အဲဒီရယ္ေမာစရာ စကားဟာ အမွန္တကယ္ အျဖစ္အပ်က္မဟုတ္ဘူးလုိ႔လဲ ဆုိလုိ႔မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ျမန္မာ့ရာဇ၀င္မွာ မင္းတုန္းမင္းဟာ မိဖုရားအမ်ားဆုံး ယူခဲ့တဲ့ မင္းတစ္ပါး ျဖစ္လုိ႔ပါဘဲ။ က်ေနာ္လဲ ျပည္ပကုိ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ ျမန္မာသမုိင္းစာအုပ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းလက္လွမ္းမမီႏုိင္လုိ႔ ကုိးကားခ်က္ေတြကို ရွာေဖြဖုိ႔ ခက္ခဲပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အြန္လုိင္းမွာ ရွာျပန္ေတာ့လဲ လုိခ်င္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြက မရွိျပန္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးခဲ့တဲ့ စာတုိေပစေလးေတြထဲကဘဲ ထုတ္ႏႈတ္ယူၿပီး ဟုိျခစ္ဒီျခစ္ ျခစ္လုိက္ပါတယ္။

.....

မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္က စာတတ္ေပတတ္ ဘုန္းႀကီးေတြ အေတာ္မ်ားခဲ့ၾကပါတယ္။ (စာတတ္ငခုံ၊ စာစုံ မန္က်ည္းေတာ၊ စာေျပာ(ေဟာ) သဲအင္း) ရယ္လုိ႔ စာဆုိရွိခဲ့တဲ့အတုိင္းဘဲ စာတတ္တဲ့ေနရမွာ ငခံုဆရာေတာ္က ထိပ္ဆုံး၊ စာစုံ(စာကုန္)တဲ့ေနရာမွာ မန္က်ည္းေတာဆရာေတာ္က ၿပိဳင္စံရွား၊ တရားေဟာ(ေျပာ)တ့ဲ ေနရာမွာ သဲအင္းဆရာေတာ္က နာမည္ႀကီး။ တစ္ေန႔မွာ ငခုံဆရာေတာ္ႏွင့္ မန္က်ည္းေတာ္ဆရာေတာ္တုိ႔ ဘုရင့္နန္းေတာ္ကုိ ဆြမ္းစားၾကြၾကသတဲ့။ မင္းတုန္းမင္းက ဖိတ္ၾကားလုိ႔ေပါ့။ ငခံုဆရာေတာ္က တရားခ်ီးျမွင့္ဖုိ႔ တာ၀န္က်တယ္။ မန္က်ည္းေတာ ဆရာေတာ္က ငခုံဆရာေတာ္ကုိေျပာသတဲ့။ အရွင္ဘုရား ဘာတရားဘဲ ေဟာေဟာ တပည့္ေတာ္ မသိတဲ့အေၾကာင္းအရာမပါေအာင္ မေဟာႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ ေျပာသတ့ဲ။ ဒါနဲ႔ ငခုံဆရာေတာ္လဲ ပညာျပလုိက္ဦးမယ္ ဆုိၿပီး စိတ္ထဲ ႀကံစည္ထားသတဲ့။

ဒါနဲ႔ နန္းေတာ္ထဲေရာက္ၿပီး ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးတဲ့အခါမွာ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက "အရွင္ဘုရား နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားေကာင္းေလး ေဟာျပေပးေတာ္မူပါဘုရား"လုိ႔ ေလ်ာက္တင္သတဲ့။ ဒါန႔ဲ ငခုံဆရာေတာ္ကလဲ "ဒကာေတာ္မင္းျမတ္ နိဗၺာန္တကယ္လုိခ်င္ရင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ေလးဘဲ။ ဒကာမင္းျမတ္ခႏၶာကုိယ္မွာရွိတဲ့ အရုိးမပါတဲ့ အရာႏွစ္ခုကုိသာ ထိန္းသိမ္းပါ" လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူသတဲ့။ ရသတဏွာႏွင့္ကာမတဏွာကုိ ရည္ရြယ္ၿပီး ေဟာလုိက္တာပါဘဲ။ အရိုးမပါတဲ့အရာႏွစ္ခုကုိ လူတုိင္းသိေလာက္မယ္ထင္ပါရဲ့။ လ်ာႏွင့္ဟ၀ွါေလ။ တယ္လဲ ထိန္းရသိမ္းရခက္သကုိး။ မန္က်ည္းေတာ ဆရာေတာ္လဲ "ငခုံတုိ႔ကေတာ့ လုပ္လုိက္ရင္ မွတ္သားစရာခ်ည္းဘဲ" ဆုိၿပီး ခ်ီးက်ဴးမဆုံးျဖစ္ေနသတဲ့။

ဒီပုံျပင္မွာ ငခုံဆရာေတာ္ဟာ မန္က်ည္းေတာဆရာေတာ္ကုိသာ ပညာျပရုံမကဘဲ မိဖုရား အမ်ားႀကီး ယူထားတဲ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီးကိုလဲ သာသာနဲ႔နာနာႏွက္လုိက္တာပါဘဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့ေလ။ မိန္းမေတြ တစ္ေတြႀကီးယူထားၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္ကို လုိခ်င္ေသးတယ္တဲ့။ း)
.......

တစ္ေန႔မွာ..
မင္းတုန္းမင္းႀကီးဟာ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြအတြက္ သီးသန္႔စည္းကမ္းထုတ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ပါတယ္။ ဒါကုိ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က ၾကားသိေတာ့ "ေတာင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာ ဓမၼႏွင့္ေပ်ာ္ေမြ႔သူက ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာ ကာမႏွင့္ေပ်ာ္ေမြ႔ေနသူရဲ့ စည္းကမ္းကုိ လုံး၀မလုိက္နာႏုိင္ဘူး"လုိ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား မိန္႔ေတာ္မူဖူးသတဲ့။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ကလဲ မင္းတုန္းမင္းႀကီး မိန္းမကိစၥမွာ စိတ္မ်ားတယ္ဆုိတာ ေပၚလြင္ေစပါတယ္။ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ သတၱိရိွတာလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ ဘုရင့္မ်က္ေစာင္းဟာ အေၾကာင္းမေရြးမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ ေဆာ္ပစ္လုိက္တာကိုး။ ဒါေပမဲ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီးကလဲ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ေျပာတာ မွန္ကန္ေနတဲ့အတြက္ ၿငိမ္ေနလုိက္ရသတဲ့။
....

မႏၱေလး မဟာကုသုိလ္ေတာ္ ဘုရား၀င္းအတြင္းမွာ ကမၻာ့အႀကီးမားဆုံးစာအုပ္လုိ႔ နာမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ပိဋကတ္ေက်ာက္စာတုိက္ေတြ ရွိပါတယ္။ ေက်ာက္စာတစ္ခ်ပ္ကုိ ေက်ာက္စာတုိက္တစ္ခုျပဳလုပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ထိန္းသိမ္းထားပါတယ္။ အဲဒီ ပိဋကတ္ေက်ာက္စာတုိက္ေရဟာ ၇၂၉ ခု ရွိပါတယ္။ ပါးစပ္ရာဇ၀င္အရ မင္းတုန္းမင္းႀကီးဟာ အဲဒီ ပိဋကတ္ေက်ာက္စာတုိက္အေရအတြက္ႏွင့္အမွ် မိဖုရားရွိပါတယ္တဲ့။

ဒါကလဲ မင္းတုန္းမင္းႀကီး မိဖုရားမ်ားတယ္ ဆုိတာကုိ လူေတြ ေျပာဆုိေနၾကတာပါ။ အဲဒီအေရအတြက္ေလာက္ မရွိရင္ေတာင္မွ အလြန္အကဲ မိဖုရားေတြေကာက္ယူထားလုိ႔ လူေတြပါးစပ္ကေန လ်ံထြက္လာတဲ့ စကားလုံးေတြ ျဖစ္မွာပါ။ သက္သက္မဲ့ ေစာ္ကားခ်င္လုိ႔ ေျပာဆုိၾကတဲ့ စကားလုံးဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။
...

လြင္မုိးခရီးသြားေနသည္ဆုိတဲ့ Documentary video file ေတြထဲမွာ ခ်င္းေတာင္တန္းကုိ သူသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အင္တာဗ်ဴးသေဘာမ်ိဳးျပဳလုပ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ခ်င္းမေလးေတြကုိ လြင္မုိးက "ဘာျဖစ္လုိ႔ ပါးရဲနားရဲ ထုိးထားၾကရတာလဲ" လုိ႔ ေမးေတာ့ ခ်င္းမေလးေတြက ေျဖတယ္ "ဘုရင့္ေတာ္ေကာက္ခံဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေအာင္လုိ႔ အလွပ်က္ေအာင္ျပဳလုပ္တဲ့အေနနဲ႔ ပါးရဲနားရဲ ထုိးထားတာပါ" တဲ့။ ဒီေနရာမွာ ေမးစရာရွိလာပါတယ္။ ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လုိ႔ မႏၱေလးသူေတြသာ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ေျပာၿပီး ခ်င္းျပည္နယ္စတဲ့ က်န္ေဒသက မိန္းခေလးေတြ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ မေျပာရပါသလဲ ေပါ့။ ဒါက ရွင္းပါတယ္။ ဘုရင့္နန္းေတာ္က မႏၱေလးမွာတည္ထားတာပါ။ မႏၱေလးသူေတြဟာ ပုိၿပီး ေတာ္ေကာက္ခံရမ်ားႏုိင္ပါတယ္။ တုိင္းခန္းလွည့္လည္တဲ့အခါမွာမွ နယ္ကုိ ေရာက္မွာဆုိေတာ့ နယ္ကသူေတြကေတာ့ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ အၿမဲတမ္း ေျပာစရာမလုိေတာ့တဲ့သေဘာဘဲေပါ့။ ဒါေတာင္မွ မႏၱေလးသူေတြ မဟုတ္တ့ဲ အခ်ိဳ့မိန္းခေလးေတြေတာင္ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ ေျပာေနၾကေသးတယ္။ ဧကႏၱေတာ့ အဲဒီနယ္ဘက္ကို မင္းတုန္းမင္းႀကီးေရာက္ခဲ့ပုံရတယ္ း))။
...

အမွန္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မဆုိတဲ့ နာမ္စားေတြဟာ မိမိကုိယ္ကုိ နိမ္ခ်ၿပီး ဂါရ၀ နိ၀ါတ မဂၤလာႏွင့္အညီ ေျပာဆုိ သုံးႏႈံးေနၾကတာပါ။ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မ ဆုိၿပီး တစ္ဘက္လူ နားခ်မ္းသာေအာင္ေျပာတဲ့ နာမ္စားမ်ိဳးပါ။ အခုေခတ္ အျပင္မွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေတြ႔တဲ့အခါ ဆရာ ဆရာ ဆုိၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိသလုိမ်ိဳးေပါ့။ အမွန္ဆုို ဆရာအေခၚခံရတဲ့သူက ေခၚတဲ့သူကို ဘာပညာမွ သင္ေပးခဲ့တဲ့သူမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါျဖင့္ အေခၚခံရတဲ့သူက စိတ္ဆုိးသြားေရာလား။ မဆုိးေရးခ် မဆိုးပါ။ ေက်နပ္လုိ႔ေတာင္ ေနေသး။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မ သုံးတ့ဲ ကိစၥကုိလဲ ဒီအတုိင္းဘဲလုိ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမင္တယ္ဗ်ာ။ ျမန္မာစာရဲ့ အစလုိ႔ ယူဆရတဲ့ ပုဂံေခတ္မွာကတည္းက မိမိကုိယ္ကုိ ကၽြန္ဆုိတဲ့ စကားလုံးနဲ႔ သုံးေနပါၿပီ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားႏွင့္ အအုပ္ခ်ဳပ္ခံလူတန္းစားၾကား သုံးႏႈံးခဲ့တဲ့ စကား ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေက်ာက္စာေတြထဲမွာ ပုရွသခင္(ဘုရားသခင္)၊ အတုိ႔ကၽြန္ဆုိတ့ဲ စကားလုံးေတြရွိပါတယ္။
...

သာသနာ့ေလာကမွာ အသုံးျပဳၾကတဲ့ ပါဠိစာေပေတြမွာေတာင္ ကုိယ့္ထက္ႀကီးတဲ့သူေတြ ဘေႏၱ၊ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့သူကုိ အာ၀ုေသာဆုိၿပီး ေခၚေ၀ၚသုံးစြဲေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါကုိ ျမန္မာေတြက ဘေႏၱ(အရွင္ဘုရား)၊ အာ၀ုေသာ (တပည့္ေတာ္) လုိ႔ ျမန္မာမႈ ျပဳထားၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ အခ်င္းခ်င္းရုိေသမႈအေနနဲ႔ အခုေခတ္မွာေတာ့ ငယ္ငယ္ႀကီးႀကီး အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာၾကတဲ့အခါမွာ မိမိကုိယ္ကုိ ညြန္းဆုိရင္ တပည့္ေတာ္ လို႔ဘဲ သုံးႏႈံးၾကပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကုိ ႏွိမ္ခ်ၿပီး ေျပာဆုိၾကတဲ့ သေဘာေပါ့။ စကားကုိ ႏွိမ္ခ်ေျပာဆုိတာဟာ ေရွးစဥ္လာ ျမန္မာ့ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ စစ္စစ္ပါ။ ဘယ္ေလာက္ထိ အဲဒီအသုံးအႏႈံး တြင္က်ယ္သလဲဆုိရင္ အခ်င္းခ်င္းအခန္႔မသင့္လုိ႔ စကားမ်ားရန္ျဖစ္တဲ့အခါမွာေတာင္ အသက္နဲနဲႀကီးရင္ မင္း၊ ငါ ဆုိတဲ့ စကားလုံးအစား ခင္မ်ားေနာ္၊ က်ေနာ္ မေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ခင္မ်ားကုိ သတ္ပစ္မယ္။ က်ေနာ့္ကိစၥ၀င္မစြက္နဲ႔။ က်ေနာ္ သတ္မိလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို ေျပာေလ့ေျပာထရွိၾကတယ္မဟုတ္လား။
....

ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားစရာတစ္ခု ေပၚလာတယ္။ အဲဒီ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မ ဆုိတဲ့ နာမ္စားေတြကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ စတင္အသုံးျပဳခဲ့ၾကသလဲ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလုိေလးေတြးမိတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ေရွးပေ၀သဏီကထဲက အခ်င္းခ်င္းတုိက္ၾကခုိက္ၾကဖုိ႔ဘဲ သိပုံရတယ္။ ပုဂံကေန သထုံကုိ သြားတုိက္လုိက္၊ အင္း၀ကေန ဟံသာ၀တီကုိ သြားတုိက္လုိက္၊ ယုိးဒယားဘက္သြားတုိက္လုိက္၊ နန္းတြင္းမွာ အခ်င္းခ်င္းတုိက္ခုိက္လုိက္နဲ႔ တုိက္ခုိက္မႈေတြနဲ႔ဘဲ ျမန္မာႏုိင္ငံႀကီးကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတယ္။ စကားပုံေတာင္ ရွိေသး။ ဘာတဲ့။ ေယာက်္ားဓါးေသြး၊ မိန္းမ သားေမြးတဲ့။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ ေရွးျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ အလြန္ရုိင္းစုိင္းၾကပုံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒါကုိ နံႏွိမ္တဲ့အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္မဆုိၿပီး နာမ္စားေတြကုိ ပညာရွိေတြ တီထြင္ေပးခဲ့ၾကပုံရပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ စေနသား မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာေမြးတဲ့ ေယာက်္ားေလးကို ႀကီးလာရင္ ဆုိးသြမ္းမွာ စုိးတဲ့အတြက္ မိဘေတြက သူ႔ကုိ မိန္းခေလးနာမည္ ေပးထားသလုိမ်ိဳးေပါ့။

...

ဒါေပမဲ့လဲ.. မိမိကုိယ္ကုိ ကၽြန္သဖြယ္ ႏွိမ္ခ်ၿပီး သုံးႏႈံးေျပာဆုိၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ ကၽြန္ႏွင့္အႏႈိင္းခံရမွာကိုေတာ့ အေတာ္ေလးေၾကာက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ အပါအ၀င္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ မာနေလးေတြ ကိုယ္စီကုိယ္ငွလဲ ရွိေနၾကတယ္ေလ။ အမႈိက္မပစ္ရဆုိတဲ့ ေနရာမွာ အမႈိက္ပုံႀကီး ျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳး၊ ျမက္ခင္း ျဖတ္မေလ်ာက္ရဆုိတဲ့ေနရာမွာ လုိက္တမ္းေျပးတမ္းကစားေနၾကသလုိမ်ိဳးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မ လုိ႔ ႏွိမ္ခ်စြာသုံးႏႈံးေပမဲ့ ကၽြန္အျဖစ္ကုိေတာ့ အလြန္စက္ဆုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ ျမန္မာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မ ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈံးကုိ အသုံးျပဳၿပီး ကၽြန္ မျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဆုိရုိးစကားေတာင္ရွိပါေသးတယ္။ ျမင္းအုန္းခြံ၊ ကၽြန္ကုလား၊ မယားေတာသူ တဲ့။ ကၽြန္ ျမန္မာလုိ႔ စကားပုံမရွိခဲ့ဘူး။ ေတာ္ေသးတယ္။ း))
...

အဂၤလိပ္စာကုိ ကၽြန္ပညာေရးဆုိၿပီး ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကတာလဲ ျမန္မာေတြပါဘဲ။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္စာတတ္မွ လူရာ၀င္မယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတာလဲ ျမန္မာေတြဘဲေလ။ ခက္ေတာ့ ခပ္ခက္ခက္ရယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လဲ အဂၤလိပ္စာတတ္မွ လူေတာသူေတာ တုိးႏုိင္မယ္ဆုိတဲ့ အယူရွိေနတာပါဘဲ။ ဗမာစာသည္ ဒုိ႔စာ၊ ဗမာစကားသည္ ဒုိ႔စကား၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ ဒုိ႔ဗမာ။ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကတ့ဲအသံေတြပါ။ အမွန္တကယ္က အဂၤလိပ္ကသခင္ေနရာက အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာေတြက ကၽြန္ေနရာက ရုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကရတာပါ။ ဆုိလုိတာကေတာ့ လည္ပင္းအညွစ္ခံထားရတဲ့ ေအာက္ကလူက အေပၚကလည္ပင္းညွစ္ေနတဲ့သူကုိ ငါ့ကုိ ေၾကာက္ၿပီလား ဘာမွတ္လဲ လို႔ ေမးေနတဲ့ပုံမ်ိဳးလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ ေၾကာက္ၾကပုံေျပာပါတယ္။

အဂၤလိပ္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ကာလက ျမန္မာေတြကို ဘယ္လုိ ဆက္ဆံခဲ့ၾကသလဲေတာ့ က်ေနာ္လဲ မေျပာတတ္ဘူး။ အခုမ်က္ေမွာက္မွာ ဗီဒီယုိဇာတ္ကားေတြ ၾကည့္ရတာကေတာ့ အဂၤလိပ္က ႏွိပ္စက္တာထက္ အသားထဲက ေလာက္ထြက္တဲ့ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းႏွိပ္စက္တာက ပုိမ်ားတယ္။ ပုိလဲ ဆုိးတယ္။ အဂၤလိပ္အေရးပုိင္မင္းႀကီးက ရာဇ၀တ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့သူကို စစ္ေဆးတဲ့အခါမွာ "ေမာင္မင္း၊ မွန္မွန္ေျပာစမ္း။ အမွန္အတုိင္းမေျပာရင္ ေမာင္မင္းကို ထိေရာက္တဲ့ အျပစ္ေပးရလိမ့္မယ္" ဆုိၿပီး ေမာင္မင္းဆုိတဲ့ နာမ္စားကုိေတာင္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာေသးသဗ်ား။ အဂၤလိပ္ေတြနား ကပ္ဖားဖားေနတဲ့ျမန္မာေတြကမွ "ေဟ့ေကာင္ ေခြးမသား၊ ေသခ်င္ၿပီလား။ ငါ့တုိ႔ သခင္ေမးတာကုိ ေကာင္းေကာင္းေျဖ။ မဟုတ္ရင္ မင္းကုိ သတ္ပစ္မယ္" အဲဒီလုိ ေျပာၾကေသးတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးဇာတ္ကားေတြထဲက ၾကည့္ဖူးခဲ့တဲ့ ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ အသုံးအႏႈံးတစ္ခ်ိဳ ့ပါ။ အဲဒီလုိ အေဖထက္ သားတစ္လႀကီးခဲ့ၾကတာလဲ သစၥာေဖာက္ ျမန္မာေတြပါဘဲေလ။

....

အကယ္၍သာ မင္းတုန္းမင္းႀကီးအုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ကာလက ဗုဒၶသာသနာႏွစ္ ၂၄၀၀ ျပည့္ႏွစ္ႏွင့္မႀကဳံႀကိဳက္ခဲ့ရင္ ပဥၥမသဂၤါယနာတင္ပြဲႀကီးလဲ ျဖစ္ေပၚခဲ့မယ္မထင္ဘူး။ (ဗုဒၶသာသနာႏွစ္ ၂၅၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးနဳ က ဆ႒သဂၤါယနာတင္ ၀န္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶသာသနာႏွစ္ ၂၆၀၀ျပည့္ႏွစ္မွာလဲ ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ တက္လာတ့ဲ ႏုိင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္သူတစ္ေယာက္ေယာက္က သတၱမသဂၤါယနာကုိ ျပဳလုပ္ေကာင္းျပဳလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ) အကယ္၍သာ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ပဥၥမသဂၤါယနာတင္မင္းႀကီးမျဖစ္ခဲ့ရင္ သူ႔ကုိ ဘယ္သူမွ အခုေလာက္ အသိအမွတ္ျပဳၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေအာက္က အခ်က္ေလးခ်က္ထဲနဲ႔တင္ သူ႔ကိုအျပစ္ျမင္လုိ႔ ရေနပါၿပီ။
၁။ရတနာပုံေနျပည္ေတာ္(မႏၱေလး)ႀကီးကုိ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့အတြက္ တုိင္းသူျပည္သားမ်ား ပင္ပန္းရျခင္း
၂။မိန္းမအမ်ားႀကီးယူထားျခင္း
၃။ကေနာင္မင္းသားႀကီးစမ္းသပ္ျပဳလုပ္တဲ့ ေရျမွပ္ဗုံးတီထြင္မႈကို တားျမစ္ျခင္း
၄။သူ႔စကားကုိ အက်အနေကာက္ၿပီး ျမင္ကြန္းျမင္းခုန္တုိင္ အေရးေပၚလာရျခင္း။
အဲဒီ ေလးခ်က္ထဲနဲ႔တင္ မင္းတုန္းမင္းႀကီးကုိ ျပည္ဖုံးကား ခ်လုိ႔ ရေနၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ မင္းႀကီးက ဘာသာေရးကုိင္းရႈိင္းတယ္၊ ပဥၥမသဂၤါယနာတင္မင္းတရားႀကီးျဖစ္တယ္။ ပိဋကတ္ေက်ာက္စာေတြကုိ စီမံျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ဘဲ သူက နာမည္ေကာင္း က်န္ရစ္ခဲ့တာပါ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ထင္တယ္။ အဲဒီလို ကုသုိလ္ေတြလုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူ႔လက္ထက္ကထဲက ျမန္မာႏုိင္ငံႀကီး အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ မေရာက္ခဲ့ရတာျဖစ္မယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ နာမည္ကေတာင္ မင္းတုန္း(မင္းတုံး)၊ မင္းသုဥ္း။ အဲဒီလုိ မဟုတ္လား။

သူ မိဖုရားအမ်ားႀကီးယူခဲ့တာကုိေတာ့ အျပစ္ေျပာလုိ႔ မရေလာက္ပါဘူးေလ။ ယူလုိ႔ရတဲ့အေျခအေနကုိး။ ၿပီးေတာ့ ယူခဲ့ၾကတဲ့အစဥ္အလာလဲ ရွိခဲ့ၾကတာကိုး။ သီေပါမင္းေတာင္မွ စုဖုရားလတ္ကုိ ေၾကာက္လို႔ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာပါ။ ဒါေတာင္မွ ဒုိင္းခင္ခင္ႏွင့္ ညွိခဲ့ေသးတယ္ေလ။ မိန္းခေလးေတြ စုဖုရားလတ္ကုိ ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ မေဗဒါေတြက တစ္ရာႏွစ္ရာ၊ ဘဲအုပ္က တစ္ေကာင္ထဲ။ အဲဒီလုိျဖစ္ေနဦးမယ္။

ဟဲ ဟဲ။ ေရးရင္းနဲ႔ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စ ဆုိတဲ့အတုိင္း ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ အဲ... သတိရၿပီ။ မႏၱေလးသူေတြ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ ေျပာတဲ့ကိစၥ။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မ လို႔ ေျပာခဲ့ၾကတာကေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ့ႀကီး မေပၚေပါက္ခင္ကထဲက ေျပာဆုိခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးအားလုံးရဲ့ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့ အသုံးအႏႈံးေတြပါ။ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း၊ ျမန္မာ့သတ္ပုံက်မ္း၊ ျမန္မာ အဂၤလိပ္အဘိဓာန္။ အဲဒီထဲမွာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မလုိ႔ဘဲ ေရးထားပါတယ္။ က်ေနာ္ က်မလုိ႔ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဆင့္ရွိရွိ စာေရးတဲ့အခါ ၊ စာေမးပြဲေျဖတဲ့အခါေတြမွာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မဆုိတဲ့ စာလုံးေတြကမွ ျမန္မာစာေပရဲ့ တကယ့္ သတ္ပုံအမွန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မလုိ႔ ေရးမွဘဲ အမွန္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ စကားေျပာတဲ့အခါ ၊ စကားေျပာစတုိင္လ္ကုိ ေရးတဲ့အခါ၊ အခ်င္းခ်င္း ေပးစာျပန္စာေရးတဲ့အခါ (ဘေလာ့ဂ္မွာ အေပ်ာ္တမ္းေရးတဲ့အခါ)ေတြမွာကေတာ့ ႀကိဳက္သလုိ ေရးႏိုင္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာလက္ကြက္က ခက္တာကုိး။

ကြ်န္ေတာ္လုိ႔ဘဲေျပာေျပာ၊ က်ေနာ္ လုိ႔ဘဲဆုိဆုိ၊ ကၽြန္မလုိ႔ဘဲ သုံးႏႈံးသုံးႏႈံး၊ က်မလုိ႔ဘဲ ေရးေရး ၊ ဘယ္စာလုံးကမွ သခင္ကုိ ကုိယ္စားမျပဳပါဘူး။ ကၽြန္ကို ကုိယ္စားျပဳတဲ့ နာမ္စားေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္လုိ႔သုံးထားတဲ့အတြက္ ကၽြန္အစစ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့မႈကုိ ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကိုယ္စားျပဳ စကားလုံးေလးရယ္ပါ။ အဲဒီစာလုံးေတြကုိ ျငင္းပယ္လို႔ မရဘူးေလ။ ကုိယ္ပုိင္စာလုံးေတြျဖစ္ေနၿပီ။ အေရွ ့ကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ေနကုိ အေနာက္ဖက္ကေန ထြက္ခိုင္းလုိ႔ မရသလုိမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမဲ့... မႀကိဳက္ဘူး ေျပာင္းကုိေျပာင္းမွာဘဲဆုိရင္ေတာ့ ဆရာျမစ္က်ိဳးအင္းရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါႏွင့္အဏၰ၀ါ ထဲက ၀ူးရွဴး ၀ူးရွဴး ဂမူးရွဴးထုိး ဆုိတဲ့ ပုံစံမ်ိဳး (ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္မဆုိတဲ့ စကားလုံးအစား) ကုိယ္ပုိင္စကားလုံးအသစ္တီထြင္ၾကရုံဘဲ ရွိပါေတာ့တယ္။။

အားလုံးကုိ ၿခဳံၾကည့္လုိက္တဲ့အခါမွာ မႏၱေလးသူေတြ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ ေျပာတဲ့ ကိစၥဟာ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက အဓိကတရားခံ ၅၀%၊ က်န္တဲ့ ရာခုိင္ႏႈန္းက ၅၀%။ အဲဒီလိုဆုိရင္ ေက်နပ္ၾကမလားမသိဘူး။ :D :D :D ။ မေက်နပ္ရင္ ကြန္မင့္မွာ အႀကံျပဳေစလုိပါတယ္။ ေက်နပ္ရင္လဲ အႀကံျပဳေစလုိပါတယ္။ ေက်နပ္တစ္၀က္ မေက်နပ္တစ္၀က္ဆိုလဲ အႀကံျပဳေပးၾကပါလုိ႔။ :D :D ။ ။


၀န္ခံခ်က္။
ကုိဂ်စ္တူးႏွင့္မျဖဴစင္ျမတ္ႏုိးတုိ႔ကုိ အထူးဘဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ မႏၱေလးသားစစ္စစ္ႀကီးပါဗ်ာ ဆုိတဲ့ တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္ အမည္ရွိ ပုိ႔စ္ေအာက္မွာ သူတုိ႔ေပးခဲ့တဲ့ကြန္မင့္ေလးေတြေၾကာင့္ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ကုိ တန္ျပန္ေခ်ပခ်င္လုိ႔ ေရးခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ရဲ့ကြန္မင့္ကုိ ျမင္မွ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးဖုိ႔ သတိရခဲ့လုိ႔ပါ။ ဒီပုိ႔စ္ထဲမွာ အမွားေတြပါေကာင္းပါႏုိင္ပါတယ္။ တိတိက်က် ဘယ္စာအုပ္ကုိမွကုိးကားလုိ႔ ေရးတာမဟုတ္ဘဲ ၾကားခဲ့ဖူး ဖတ္ခဲ့ဖူး မွတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အသိဥာဏ္ေလာက္နဲ႔ ေရးသားလုိက္ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ သမုိင္းအမွား၊ အခ်က္အလက္အမွား၊ တင္ျပပုံအမွားမ်ားကုိ ေတြ႔ရွိခဲ့ရင္ ကုိဂ်စ္တူး၊ မျဖဴစင္ျမတ္ႏုိးနွင့္တကြ အားလုံးေသာ စာဖတ္ပရိသတ္ႀကီးကို ေတာင္းဆုိခ်င္ပါတယ္။ ခပ္နာနာေလးေရးၿပီး မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ က်ေနာ့္ကုိ ကြန္မင့္ေပးၾကပါလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လဲ အဲဒီလုိ ကြန္မင့္ေတြထဲကမွ ဗဟုသုတျပန္ယူပါရေစ။

....

မႏၱေလးသားစစ္စစ္ႀကီးပါဗ်ာ ဆုိတဲ့ တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္

မႏၱေလးသား စစ္စစ္ႀကီးပါဗ်ာ ဆုိတဲ့ တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္ကုိ ၾကည့္ၿပီး မႏၱေလးကုိေတာ့ လြန္းမိသားဗ်ာ။ ေျမြႀကီးႏွစ္ေကာင္ရွိတဲ့ မႏၱေလးေတာင္၊ ငါးရ့ံမင္းရွိတဲ့ ရန္ကင္းေတာင္၊ မဟာျမတ္မုနိ၊ မင္းကြန္း၊ အင္း၀၊ စစ္ကုိင္းေတာင္ စတဲ့ ေရွးအတိတ္ကုိ သမုိင္း၀င္ေအာင္ျပဳလုပ္ေပးထားခဲ့ၾကတဲ့ ေနရာေတြကို ျပန္ၿပီး ေျပးျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ၀ါသနာအရ က်ေနာ္သြားခဲ့တဲ့အဲဒီေနရာေတြမွာ က်ေနာ့္ေျခရာေတြေတာင္ အခုထိရွိေနဦးမလားဘဲ။

တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္ကေလးက အရမ္းကုိေကာင္းပါတယ္။ အရမ္းလဲ ထိမိပါတယ္။ ၂၃ မိနစ္ႏွင့္ ၅၅ စကၠန္႔အတြင္း မႏၱေလးႏွင့္ပတ္သက္တဲ့ သမုိင္းေတြကို စုံစုံလင္လင္သိခြင့္ရလုိက္ပါတယ္။ မႏၱေလးမဟာျမတ္မုနိဘုရားအေၾကာင္း၊ မႏၱေလးနန္းေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း၊ ေစ်းခ်ိဳအေၾကာင္းအစရွိတဲ့ သိသင့္သိထုိက္တာမွန္သမွ်ကို က်က်နနရွင္းျပထားပါတယ္။ တကယ္ၾကည့္သင့္တဲ့ တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္ပါ။

ဒါေပမဲ့ မႏၱေလးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဒါရုိက္တာ ဦးခ်စ္စရာ သတိမထားမိလုိက္တဲ့အရာတစ္ခုေတာ့ ရွိေနေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မႏၱေလးသူေတြ သူတုိ႔ကုိသူတုိ႔ ညြန္းဆုိစကားေျပာရင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ က်ေနာ္ က်ေနာ္ လုိ႔ ထည့္ၿပီး ေျပာရသလဲ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွန္သမွ် ေယာက်္ားေလးဆုိ သူ႔ကုိယ္သူ ညြန္းဆုိရင္ က်ေနာ္ ဆုိၿပီး ရုိေသေလးစားမႈႏွင့္စကားေျပာေလ့ရွိတယ္။ မိန္းခေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္မ ဆုိၿပီး က်ိဳးႏြံစြာသုံးႏႈန္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ရုိးရာ အစဥ္အလာကုိ ဖ်က္ၿပီး မႏၱေလးသူေတြက ဘာျဖစ္လုိ႔ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ သူတုိ႔ကုိယ္ သူတုိ႔ ညြန္းဆုိရပါလဲ။

အဲဒီ မန္းသူေတြ က်ေနာ္ လို႔ေျပာရတဲ့ ကိစၥကုိ ဆရာဦးခ်စ္စရာ သတိမျပဳမိခဲ့တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ တမင္သကာ ခ်န္ရစ္ထားခဲ့တာလားဆုိတာကိုေတာ့ သူကိုယ္တုိင္မွ သိမွာပါ။ ေျမြႀကီးႏွစ္ေကာင္၊ ငါးရ့ံမင္း၊ က်န္စစ္သားေျခရာေတြကို သူျပက္လုံးထုတ္သြားပါေသးတယ္။ ဒါဆုိရင္ ဒီ မန္းသူေတြ က်ေနာ္လုိ႔ေျပာတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကိစၥကိုလဲ သူ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာခဲ့သင့္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္စၿပီး ေရးျဖစ္စက မန္းသူေတြ က်ေနာ္ က်ေနာ္ လုိ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ေျပာ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပုိ႔စ္တစ္ခု တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မႏွစ္တုန္းကေပါ့။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လဲ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ အဲဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးခဲ့တာပါ။ တကယ္အမွန္အကန္လား အႀကံအဖန္လားဆုိတာကုိေတာ့ က်ေနာ္ မသိရရုိးအမွန္ပါ။ က်ေနာ္ေရးခဲ့တာကုိ ဖတ္ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီ မန္းသူေတြ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ေျပာ ဆုိတဲ့ စာလုံးေလးေတြကိုဘဲ ကလစ္ၾကည့္လုိက္ရံုဘဲေပါ့ (ဟဲ ဟဲ ေၾကာ္ျငာ း))။ ဆရာဦးခ်စ္စရာ ပမာဒေလခ (ပညာရွိ သတိျဖစ္ခဲ ဆုိသလုိ) ျဖစ္ၿပီး က်န္ရစ္ထားခဲ့တဲ့ ပါးစပ္ရာဇ၀င္လုိလုိ၊ ရယ္ေမာစရာ ဟာသလုိလုိ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုကုိ စိတ္၀င္စားတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ၾကေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္စေရးခါစတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ပုိ႔စ္ဆုိေတာ့ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေတာ့ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။

ၿပီးေတာ့ အေပၚက ဗီဒီယုိဖုိင္ကိုလဲ အခ်ိန္ရရင္ ၾကည့္ေစလုိပါတယ္။ မၾကည့္ရေသးတဲ့ သူေတြအတြက္ပါ။ ၾကည့္ၿပီးတဲ့သူေတြကုိ မဆုိလုိပါဘူး။ တကယ္လဲ ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ ဖိစီးမႈေတြ အလြန္ေပါၾကြယ္၀တဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးထဲမွာ မန္းသူေတြ က်ေနာ္ က်ေနာ္လို႔ ဘာ့ေၾကာင့္ေျပာ ဆုိတဲ့ က်ေနာ့္ပို႔စ္အေဟာင္းေလးႏွင့္ အေပၚကဗီဒီယုိဖုိင္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ရယ္ေမာခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္လဲ ထပ္တူ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမိမွာ ေသခ်ာပါတယ္။


မွတ္ခ်က္။
ဓါတ္ပုံကုိ ဒီေနရာက ယူၿပီး ဗီဒီယုိဖုိင္ကုိ ေငြအိမ္စံရဲ့အီးေမးလ္ထဲမွာေတြ႔တဲ့ လင့္ခ္ေလးမွ ယူထားပါတယ္။

...

သူေဌးေလာင္းလ်ာ ကုိကိုေမာင္

က်ေနာ္က လူေကာင္ေသးေပမဲ့ လမ္းမ်ားမ်ားေလ်ာက္ရတာ၀ါသနာပါတယ္။
အားစုိက္ၿပီးလုပ္ရတဲ့အလုပ္ေတြကုိ အရမ္းႏွစ္သက္တယ္။ ဘာမွလုပ္စရာမရွိရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္မွာဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနေလ့ရွိတယ္။

မေန႔ကေပါ့။ ညေနခင္းမွာ ေနေရာင္ျခည္ေလးပြင့္တုန္း ေလေကာင္းေလသန္႔ေလးရွဴရႈိက္ရင္း တစ္ေယာက္ထဲ လမ္းထြက္ေလ်ာက္ျဖစ္တယ္။ လမ္းေလ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္သြားတဲ့အတြက္ ညေန ေန၀င္တဲ့အထိ ဘယ္အရပ္ဘက္ကုိ ဦးတည္သြားေနမွန္း က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္မသိေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဖုန္းဆက္မယ္လုပ္ေတာ့လဲ က်ေနာ့္ Moblieက ဘက္ထရီ ေဒါင္းေနၿပီ။ အဲဒါမွ ဒုကၡ... မုိးကအရမ္းခ်ဳပ္သြားၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ စူးစမ္းေလ့လာၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့လဲ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ။ လ်ပ္စစ္မီးေတြ လင္းထိန္ေနက်ၿမိဳ ့ေတာ္ျဖစ္ေပမဲ့ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ လ်ပ္စစ္မီးေရာင္ကုိ မေတြ႔ရတာပါလိမ့္။ လျပည့္ေက်ာ္ရက္ပုိင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ လေရာင္ကလုံး၀မရွိ။ ၾကယ္ေရာင္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ေအာက္မွာဘဲ မ်က္စိကုိဖြင့္ နားကုိစြင့္ၿပီး ဆက္ေလ်ာက္ရင္း က်ေနာ္ ေလ်ာက္လာတဲ့လမ္းက ႏွစ္ခြျဖစ္သြားတယ္။

"ဘုရား.. ဘုရား.. ဘယ္လမ္းကုိေရြးၿပီးသြားရပါ့မလဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတာရွိတယ္။ လမ္းမသိရင္ ဘယ္ဘက္လမ္းကုိေရြးခ်ယ္ပါတဲ့။ ဟုတ္ၿပီ။ ဒီလုိဘဲ လုပ္ရေတာ့မယ္"

ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ဘယ္ဘက္ကုိသြားတဲ့ လမ္းကုိဘဲ ေရြးခ်ယ္ၿပီး က်ေနာ္ ဆက္ေလ်ာက္သြားလုိက္တယ္။ ဒီအတုိင္းထင္ရာအရပ္ကုိ ရမ္းေလ်ာက္သြားေနလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ၾကာလာရင္ ေပ်ာက္ေသာလမ္းမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနမွ ပုိဆုိးမွာ။ ေတြ႔တဲ့သူဆီမွာ အကူအညီေတာင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။

"ဟာ.. ဟုိေရွ ့မွာမီးေရာင္ျမင္တယ္။ ဟန္က်လုိက္တာ"

ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ အိမ္ျပတင္းေပါက္တစ္ခုက လ်ံက်လာတဲ့ ဆီးမီးေရာင္။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပမွျဖစ္ေတာ့မယ္။
အိမ္၀င္းထဲ၀င္လုိက္တဲ့ အခါမွဘဲ ရဲတုိက္အုိႀကီးျဖစ္ေနမွန္းသိေတာ့တယ္။ ၾကယ္ေရာင္မႈန္၀ါး၀ါးေအာက္မွာ ရဲတုိက္အုိႀကီးကထီးထီး။ ေပါင္းျမက္ႏြယ္သစ္ပင္ေတြ ရဲတုိက္နံရံတစ္ခုလုံးကုိ ရစ္တြယ္ေနၾကေလရဲ့။

"ေဒါက္ ေဒါက္..."

က်ေနာ္တံခါးေခါက္လုိက္တယ္။ မၾကာလုိက္ပါဘူး။ က်လိ ဆုိတဲ့ အသံရွည္ႀကီးျမည္ၿပီး ဧရာမသစ္သားတံခါးႀကီးပြင့္သြားတယ္။

"အစ္...အစ္.. ရွဲ... ရွဲ.."

တံခါးဖြင့္လုိက္ၿပီဆုိရင္ဘဲ လင္းႏုိ႔ေအာ္သံ၊ ဟုိမွဒီမွ ပ်ံသန္းသံေတြၾကားလုိက္ရတယ္။ ထြီး... နံလိုက္တဲ့ လင္းႏုိ ့ေခ်း။

"၀ုတ္..၀ုတ္..၀ုတ္"

ရဲတုိက္ႀကီးအတြင္းက ေခြးေဟာင္သံထြက္ေပၚလာတယ္။ အသံႀကီးက ၾကက္သီးထခ်င္စရာ။ ငရဲေခြးေတြမ်ားလား။ တံခါးဖြင့္ေပးတဲ့သူကုိ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္တယ္။ အျဖဴေရာင္မုတ္ဆိတ္ေမြးႏွင့္ပါးသုိင္းေမြးေတြေရာယွက္ေနတဲ့ အဖုိးအုိႀကီးတစ္ေယာက္။ သူ႔လည္ပင္းမွာ ပုတီးနက္ႀကီးတစ္ကုံး။ သူ႔အနားမွာက သြားရည္တျမားျမားနဲ႔ေခြးနက္ႀကီးတစ္ေကာင္။ ေခြးကို ႀကိဳးခတ္တုတ္တုတ္နဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတယ္။ ေခြးခ်ည္ႀကိဳးကုိ သူကုိင္ထားတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာက ရင့္က်က္မႈေတြအထင္းသား။ အသက္က အေတာ္ေလးႀကီးေနၿပီ။ ၾကည့္ရတာ သူတစ္ေယာက္ထဲ ဒီရဲတုိက္ႀကီးထဲေနပုံရတယ္။ ေတာ္ေတာ္သတၱိေကာင္းတဲ့လူႀကီးဘဲ။ က်ေနာ္ စိတ္ထဲက်ိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ေက်ာထဲခပ္စိမ့္စိမ့္ရယ္။

"Please come in , my guy= ေဟ့ေကာင္ေလး.. ၀င္ခဲ့ေလ"

က်ေနာ္၀င္သြားလုိက္တယ္။ အမည္ေဖာ္လုိ႔မရတဲ့ ရုပ္တုႀကီးတစ္ခုေရွ ့မွာ ဆီးမီးခြက္ သုံးခုထြန္းတာေတြ႔ရတယ္။

"ေမာင္ရင္လာမွာႀကိဳသိလုိ႔.. တမင္ေစာင့္ေနတာ.."

"ခင္မ်ာ... ဘယ္လုိ.."

"ကဲ.. ကဲ ခင္မ်ာေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနနဲ ့၊ ထုိင္ၿပီးမွ ေျပာၾကတာေပါ့"

"က်ေနာ္ ဒီကုိ တမင္သကာ လာလည္တာမဟုတ္ရပါဘူး။ လမ္းမွားၿပီး မ်က္စိလည္ေနလုိ႔ အကူအညီေတာင္းဖုိ႔ ေရာက္လာတာပါ ခင္မ်ာ"

"ငါသိပါတယ္ကြ၊ ငါကလဲ မင္းကုိ ကူညီရေအာင္လုိ ့ေစာင့္ေနတာ။ ကဲ ေျပာေနတာၾကာတယ္။ မင္းအက်ၤ ီေတြ အကုန္လုံး ခြ်တ္လုိက္စမ္း။
ငါ မင္းရဲ ့ေက်ာျပင္ကုိၾကည့္ခ်င္တယ္"

"ခင္မ်ားးးး"

"ကဲပါ.. ခၽြတ္မွာသာ ခၽြတ္စမ္းပါ"

ေၾကာက္လန္႔စရာ သူ႔အသံနက္ႀကီးေၾကာင့္ က်ေနာ္လဲ ကူရွင္ျပတ္တစ္ခုေပၚ ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့ဘဲ အက်ၤ ီေတြ အကုန္ခ်ြတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ေအးလုိက္တာဗ်ာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ေၾကာက္တာေရာ ေအးတာေရာ ေရာစပ္ၿပီး ခႏၶာကုိယ္ေတာင္ ဘယ္လုိျဖစ္ေနမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။ ဒီလူထူးဆန္းႀကီး ဘာအႀကံအစည္ေတြရွိေနပါလိမ့္။

"ငါက ေဗဒင္ အဂၤ၀ိဇၨာ အၾကားအျမင္ ေရွ ့ျဖစ္ေနာက္ျဖစ္ အကုန္သိတယ္ကြ။ မင္းဟာ တစ္ေန႔က်ရင္ အရမ္းခ်မ္းသာလာမယ္။ အေတာ္ေလးကုိ ေငြကံေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ ခုထိ မခ်မ္းသာရတာလဲဆုိတာ သိခ်င္လုိ႔ မင္းကုိေစာင့္ေနၿပီး စစ္ေဆးၾကည့္မလို ့ကြ။ ကဲ.. မင္းရဲ ့ေက်ာျပင္ႀကီး ငါ့မ်က္စိနားကပ္ေပးစမ္း။ မီးေရာင္ကလဲ ခပ္မွိန္မွိန္၊ ငါကလဲ မ်က္စိခပ္မြဲမြဲဆုိေတာ့ သိပ္ၿပီးမျမင္ရဘူး"

က်ေနာ္လဲ က်ေနာ့္ေက်ာျပင္ႀကီး သူ႔မ်က္ႏွာနား တုိးကပ္ေပးလုိက္တယ္။ အဖုိးႀကီးက က်ေနာ့္ေက်ာျပင္ႀကီးကုိ ကပ္ၾကည့္ၿပီး

"ေအာ္.. ဒါေၾကာင့္ကုိး... " လုိ႔ေျပာကာ စားပြဲေပၚက ဇာဂနာတစ္ေခ်ာင္းကုိ ဆြဲယူလုိက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ဒီလုိေျပာတယ္--

"မင္းေက်ာျပင္မွာ သူေဌးျဖစ္မဲ့ ေပါင္မီလ်ံတန္ အေမြးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၀ေပါင္တန္ ေပါင္ ၁၀၀တန္ အေမြးညံ့ေတြက ၾကိဳၾကားႀကိဳၾကားေပါက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီ ၁၀ေပါင္တန္ ေပါင္၁၀၀တန္ အေမြးေတြေၾကာင့္ မင္းမခ်မ္းသာတာ။ အဲဒါေတြကုိ ငါအကုန္လုံးႏႈတ္ေပးလုိက္မယ္"

ေျပာေျပာဆုိဆုိဘဲ က်ေနာ့္ေက်ာျပင္က အေမြးတစ္ခ်ိဳ ့ကုိ ျဗဳတ္ကနဲ ျဗဳတ္ကနဲ ျမည္ေအာင္ ဇာဂနာႀကီးနဲ႔အားရပါးရႏႈတ္ပစ္လုိက္တယ္။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ အေတာ္ေလး ၾကက္သီးေမြးညွင္းထလုိ႔။ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကေတာ့ဗ်ာ။ ခ်မ္းကခ်မ္း ေၾကာက္ကေၾကာက္ ေက်ာျပင္က အေမြးေတြကုိ ဇာဂနာႀကီးနဲ႔ တလစပ္အႏႈတ္ခံေနရမွေတာ့ ဒီထက္ဆုိးတာ ဘာရွိေသးလုိ႔လဲ။

"ကဲ.. ၿပီးသြားၿပီ.. ဆင္းရဲမဲ့ အေမြးေတြ တစ္ပင္တစ္ေလမွ မင့္ေက်ာျပင္မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ မီလ်ံနာျဖစ္မဲ့ အေမြးေတြဘဲ က်န္ေတာ့တယ္။ မင္းမၾကာခင္ ခ်မ္းသာလာေတာ့မယ္။ အဲ.. ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ ေတာင္းဆုိခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကုိေတာ့ မင္း ေမ့မပစ္ပါနဲ႔။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ မင္းခ်မ္းသာလာတဲ့အခါ ငါ့ကုိ အမွ်ေ၀ေပးဖုိ႔ပါ။ ငါေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ္။ ဆက္ဆက္ အမွ်ေ၀ေပးေနာ္။ ၾကားလား။ ကဲ.. ကဲ အခု ျပန္လုိ႔ရၿပီ။ မင္း ျပန္ေတာ့။ အဲဒီ ဘယ္ဘက္ကလမ္းကုိဘဲ ဆက္ေလ်ာက္သြားပါ။ မၾကာခင္ မင္းအိမ္ကုိေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ မင္း ငါ့ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကုိ မယုံၾကည္ရင္ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ ထီဆုိင္မွာ ၀င္ၿပီး ထီသာထုိးသြားေပေတာ့။ ဒီေန႔ထီထုိးရင္ မနက္ျဖန္ကစၿပီး သူေဌးႀကီး ဦးကုိကုိေမာင္ ျဖစ္ၿပီေပါ့ကြာ"

က်ေနာ္လဲ လြတ္ၿပီ ကၽြတ္ၿပီလုိ႔ စိတ္ထဲကေအာ္ဟစ္ရင္း အဖုိးအုိ ညြန္ျပခဲ့တဲ့လမ္းအတုိင္းေလ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာဘဲ က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္နားကုိ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္အိမ္နားမွာက ထီဆုိင္ရွိတယ္ေလ။ အဲဒီဆုိင္က ညဥ့္နက္တဲ့အထိဖြင့္တယ္။ ကြက္တိပါဘဲ။ သူေဌးျဖစ္ကိန္းဆုိက္ၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔ဘဲ ထီးထုိးမယ္ဆုိၿပီး ထီဆုိင္ရွိတဲ့ေနရာကုိ ခတ္သုတ္သုတ္ကေလး ေလ်ာက္သြားလုိက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထီဆုိင္နားအေရာက္မွာဘဲ လန္ဒန္မုိးက သဲႀကီးမဲႀကီးရြာခ်လုိက္တယ္။ ဆုိင္ထဲကိုမေရာက္ခင္မွာ က်ေနာ့္ တစ္ကုိယ္ေကာင္လုံး ရႊဲရႊဲစုိလုိ႔။ ခ်မ္းလုိက္တာဗ်ာ။ လြန္ေရာဘဲ။ အဲဒီ အခ်မ္းဒဏ္ေတြေၾကာင့္ဘဲ က်ေနာ္အိပ္ရာက လန္႔ႏုိးသြားတယ္။ ေစာင္ေတြအားလုံးက က်ေနာ့္ကုိယ္ေပၚမွာမရွိၾကေတာ့ဘူး။ နာရီကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မနက္ေလးနာရီခြဲခါနီး။

က်ေနာ္လဲ ထပ္အိပ္ဦးမယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ကုိယ္ေပၚက လြတ္က်ေနတဲ့ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ႀကီးကုိ မ်က္နာထိေအာင္ဆြဲတင္ဖုံးလုိက္ၿပီး ထပ္အိပ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အိပ္မက္ကုိဘဲ သတိရေနၿပီး ရယ္ခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္လာတာနဲ႔.. ခြိ.. ကနဲ အသံတိတ္ကေလးနဲ႔ဘဲ က်ိတ္ရယ္ရင္း..
"ေအာ္.. ငါ့အျဖစ္အပ်က္က.. ဂလုိကုိး.." လုိ႔ေရရြတ္ၿပီး အခ်ိန္ေစာေနေသးတဲ့အတြက္ မ်က္စိကုိ ဇြတ္မွိတ္ၿပီး ထပ္အိပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားလုိက္ရပါေတာ့တယ္။


.....

ရင္ေလးမိျခင္း

ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရး
ဤႏွစ္ေရးထက္

စားေရး ေသာက္ေရး
ဤႏွစ္ေရးထက္

သြားေရး လာေရး
ဤႏွစ္ေရးထက္

ခ်စ္ေရး မုန္းေရး
ဤႏွစ္ေရးထက္

တုိက္ေရး ခုိက္ေရး
ဤႏွစ္ေရးထက္

ခြဲေရး တြဲေရး
ဤႏွစ္ေရးထက္

အက္ေဆး အေရး
ပုိရင္ေလး၏။

...

ရင္ထဲရွိတာေတြ (တဂ္ပုိ႔စ္)

ရင္ထဲရွိတာေတြဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကုိ ျမင္လုိက္ကထဲက တကယ္လက္ေတြ႔ မျဖစ္ေသးဘူးဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ အေတြးေလးေတြ တစ္ခ်ိဳ ့ကုိ မေခ်ာရဲ့ တဂ္ေၾကြးဆပ္ရင္း ေရးသားေဖာ္ျပလုိက္ျခင္းရယ္ပါ။ အတၲဆန္တယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္လဲ ေျပာေစေတာ့။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ့္ရြာအေၾကာင္းကုိဘဲ ေဖာက္သည္ခ်ရေတာ့မွာပါဘဲ။

စိတ္ကူးနဲ႔ ဘုရားတည္၊ ေကာင္းမႈေတာ္ထက္ မငယ္ေစနဲ႔ ဆုိတဲ့ စကားပုံေလာက္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ကူးက မႀကီးမားပါဘူး။ ရုိးရုိးရွင္းရွင္းေလးပါဘဲ။ က်ေနာ့္ရြာ့နာမည္က တုံးဖလားတဲ့။ ပင္လည္ဘူးၿမိဳ့နယ္ထဲက ရြာေလးတစ္ရြာပါ။ အေရွ့အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ ဘယ္ဘက္ကုိဘဲ ၾကည့္ၾကည့္ ေတာင္တန္းႏွင့္ေတာအုပ္ေတြ ခ်ည္းပါဘဲ။ အဲဒီလုိ ေတာင္ေတြကာရံထားတဲ့ လွ်ိဳေျမွာင္ထဲမွာ တုံးဖလားရြာေလးကို တည္ထားတာပါ။ ဘယ္အခ်ိန္က စတည္ခဲ့သလဲ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ တုံးဖလားလုိ႔ နာမည္ေပးရသလဲဆုိတာကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိၾကေတာ့ပါဘူး။ ဟုိေရွးေရွးတုန္းက ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြ ေနထုိင္သြားခဲ့ၾကပုံရတယ္ဆုိတဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္မွတစ္ပါး ဘာသမုိင္းမွ မက်န္ရစ္ခဲ့ပါဘူး။

ရြာရဲ့အဓိကလုပ္ငန္းကေတာ့ လယ္ယာေျမပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ မုိးေခါင္တဲ့ႏွစ္ဆုိ သိပ္မလြယ္ကူလွဘူး။ ရြာသူရြာသားေတြ အရမ္းပင္ပန္းၾကတယ္။ လယ္ယာေျမေတြကလဲ လွ်ိဳရုိးတစ္ေလ်ာက္ တည္ထားၾကတာဆုိေတာ့ စပါးထြက္ႏႈန္းကေတာ့ ေအာက္အေၾကအရပ္ေတြေလာက္ ထြက္အားမေကာင္းပါဘူး။ ဘုန္းႀကီး ဖုိထုိး၊ ႏြား ခ်ိဳက်ိဳး၊ လယ္ လ်ိဳရုိး ဆုိတဲ့ စကားပုံအတုိင္းပါဘဲ။ သိပ္ၿပီးေတာ့ အသုံးမ၀င္လွပါဘူး။ ( ေရးရင္းနဲ႔ ဇာတိေတြ ေပၚကုန္ေတာ့မွာဘဲ း၀)။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ပြင့္လင္းရာသီေရာက္ရင္ တစ္နယ္တစ္ေၾကးကုိ အလုပ္ထြက္ရွာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ ေက်ာက္စိမ္းနယ္ေျမတစ္ေလ်ာက္ကိုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ထိ အရမ္းခ်မ္းသာသြားတဲ့ သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိေသးပါဘူး။

တစ္ရြာလုံးမွာ အိမ္ေျခက စုစုေပါင္းမွ သုံးဆယ္ေလာက္ဘဲရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ စာသင္ေက်ာင္းမရွိဘူး။ ေဆးေပးခန္းမရွိဘူး။ ေစ်းဆုိင္မရွိဘူး။ စာၾကည့္တုိက္ဆုိ ေ၀လားေ၀းေပါ့။ အေရးအေၾကာင္းဆုိ အိမ္နီးခ်င္းရြာေတြကုိ သြားၿပီး ၀ယ္ျခမ္းၾကရတယ္။ ပြဲလမ္းသဘင္အတြက္ဆုိရင္ေတာ့ ၿမိဳ့တက္ၿပီး စားေသာက္ကုန္ေတြသြား၀ယ္ရတယ္။ ပင္လည္ဘူးၿမိဳ့နယ္ထဲမွာတည္ရွိေပမဲ့ အဆင္အေျပဆုံးျဖစ္တဲ့ ေကာလင္းၿမိဳ့ကုိဘဲ သြားၿပီး၀ယ္ရတာပါ။ ရြာရဲ့အဆုိးထဲက အေကာင္းတစ္ခုကေတာ့ ေကာလင္းႏွင့္ပင္လည္ဘူးေျပးဆြဲတဲ့ ဘတ္စ္ကားလမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ကပ္လ်က္တည္ရွိတာပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးဘ၀တုန္းက ရြာမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းလဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ တစ္မုိင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ရြာသာယာရြာမွာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိဘဲ ကုိးကြယ္ၾကရတာပါ။ ေန႔စဥ္ ပုိ႔မဲ့ဆြမ္းေတြအားလုံးကို တစ္အိမ္အိမ္မွာ စုၿပီး အလွည့္က် သြားပုိ႔ရတာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က အဲဒီရြာသာယာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို ျပန္မြမ္းမံတယ္။ ဘုရားတည္တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာရွိတဲ့ေျမဂမူေတြကို လူအားနဲ႔ ညွိၾကတယ္။ အလွဴေငြတုိ႔ လုပ္အားေပးတုိ႔ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ရြာကလဲ ရြာသာယာရြာသားေတြနဲ႔ အညီအမွ် ပါ၀င္ထည့္ၾကရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ရြာလူႀကီးတစ္ခ်ိဳ့တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ တစ္ျခားရြာက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ပါ၀င္လွဴဒါန္း လုပ္အားေပးရမဲ့ ပမာဏထဲကို နဲနဲေလာက္ ထပ္ျဖည့္လုိက္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာလဲ ကုိယ္ပုိင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အေျဖကုိ အားလုံးသေဘာတူလက္ခံၿပီး ရြာသာယာရြာမွ ခြဲထြက္လုိက္ၿပီး ကုိယ္ပုိင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို တစ္ပုိင္တစ္ႏုိင္နဲ႔ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

လူအင္အား ေငြအင္အား အေျခအေနေၾကာင့္ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္လာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဟာ ရုပ္လုံးေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ရုပ္လုံးေပၚရုံေလာက္ပါဘဲ။ အထဲက ကလီစာေတြ ဘာမွမျဖည့္ခဲ့ႏုိင္ၾကဘူး။ လြန္ခ့ဲတ့ဲ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ေက်ာင္းမ်က္ႏွာက်က္အခ်ိဳ့ႏွင့္ ဘုရားခန္းမ်က္ႏွာစာ ပိဋကတ္တုိက္တုိ႔ကုိ က်ေနာ္လွဴဒါန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဆုိးဆုံးက ကုဋီအိမ္(အိမ္သာ)ပါ။ ေရေလာင္းကုဋီေပမဲ့ က်င္းတူးၿပီး က်င္းေပၚမွာ ကုဋီကုိ ေဆာက္လုပ္ထားတယ္။ ေရွးစတုိင္လ္ေပါ့။ ေၾကြခြက္လဲ မပါဘူး။ ေအာက္ကက်င္းကုိလဲ အလုံပိတ္မထားဘူး။ ဒီထက္ပုိဆုိးတာက တစ္ေက်ာင္းလုံးမွ ကုဋီအိမ္က တစ္လုံးထဲ ရွိတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္ႀကီးလဲ ဒီကုဋီ၊ ကုိရင္ေက်ာင္းသားလဲ ဒီကုဋီ၊ ကပၸိယလဲ ဒီကုဋီဘဲ သုံးေနၾကရတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ က်ေနာ္ ဒီကုိ မလာခင္ေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီး သုံးခန္းတြဲေရေလာင္းကုဋီအိမ္တစ္လုံး (ၿမိဳ့စတုိင္လ္)ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ (ဒါကေတာ့ က်ေနာ့္ရြာအေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္အေနအထားပါ)။

အခုမွ စိတ္ထဲ ရွိတာေတြကုိ ေရးမလုိ႔ပါ။
က်ေနာ္ ဒီကုိ မထြက္ခဲ့ခင္ေလးမွာ ရြာထဲက လူႀကီးတစ္ေယာက္က.... "လူေလး.. ဘႀကီးတုိ႔ မေသခင္ ရြာဦးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ထုံးျဖဴျဖဴသုတ္လိမ္းထားတဲ့ ေျမစုိက္ဘုရားတစ္ဆူေလာက္ေတာ့ ဖူးေျမွာ္သြားခ်င္ေသးတယ္" လုိ႔ အားကုိးတစ္ႀကီး ေျပာျပရွာတယ္။ အဲဒီစကားကုိ အခုထိ က်ေနာ္ၾကားေယာင္ေနဆဲပါဘဲ။ အသက္ႀကီးသူေတြ ဘ၀ေနမ၀င္ခင္ မီးအိမ္ေလးထြန္းေပးခ်င္စိတ္ တစ္ဖြားဖြား စိတ္ကူးထဲမွာ ေပၚေပါက္ေနမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြကုိ (အထူးသျဖင့္) ကေလးေတြကုိ ဘာသာေရး ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ႏွင့္ မေ၀းရေလေအာင္ စာၾကည့္တုိက္အေသးစားေလးကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ တည္ေဆာက္ေပးခ်င္ ေနမိပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း (တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္) တစ္ပုိင္တစ္ႏုိင္ဘာသာေရးသင္တန္းေလးေတြဖြင့္ၿပီး စာေမးပြဲေလးေတြ က်င္းပေပးခ်င္တယ္။ ေအာင္ျမင္သူေတြကုိ ဆုခ်မယ္။ မေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြကို ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ပုိရွိလာေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးမယ္။ ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ရြာသူရြာသားေတြအားလုံး ပရိတ္ႀကီးပါဠိႏွင့္အနက္ ဓမၼပဒ၊ ဗုဒၶ၀င္၊ ဇာတ္ေတာ္၊ ဓမၼစၾကာသုတ္၊ အနတၲလကၡဏသုတ္စတဲ့ အဓိကက်တဲ့ ဘာသာေရးစာေပေတြကုိ ရင္းႏွီးၿပီးသားျဖစ္ေစရမယ္။ အေျခခံအဘိဓမၼာေတြကုိ သိၿပီးသားျဖစ္ေစရမယ္။ အလိမၼာ စာမွာရွိ ဆုိတဲ့စကားအတုိင္း လိမၼာယဥ္ေက်းမႈ ပုိရွိလာေစရမယ္။ အျမင္က်ယ္လာေစရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခတ္ပညာအတြက္ အဂၤလိပ္စာအေျခခံကုိ နားလည္ၿပီးသားျဖစ္ေစရမယ္။

အဲဒါေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ရြာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္စိတ္ကူးၾကည့္မိတာေလးေတြထဲက အခ်ိဳ ့ပါ။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ က်ေနာ့္ရြာမွာ အေျခခ်ၿပီး မေနထုိင္ႏုိင္ေပမဲ့ စိတ္ကူးေလးေတြအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ေတာ့ တစ္ဖက္တစ္လွမ္းကေနၿပီး က်ေနာ္ ႀကိဳးစားေနမွာပါ။ ေက်ာင္း ကန္ ဘုရား သိမ္ ဇရပ္ စာၾကည့္တုိက္ေတြ ျပည့္ျပည့္စုံစုံရွိၿပီး ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ဘာသာတရားကုိင္းရႈိင္းတဲ့ တက္လူငယ္ေတြ စုေ၀းေနထုိင္ၾကမဲ့ ေနာင္အနာဂါတ္ကာလ တုံးဖလားရြာေလးကို စိတ္ကူးယဥ္ပုံေဖာ္ရင္း က်ေနာ္ၾကည္ႏူးစြာ ၿပဳံးလုိက္မိပါတယ္။

ကဲ.. အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့။ က်ေနာ္ အတၲႀကီးေနသလုိမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ တစ္ျခားေဒသေတြႏွင့္တစ္ျခားသူေတြ ေကာင္းစားေရးထက္ က်ေနာ့္ရြာ သာယာလွပေရးကိုသာ ေတြးေတာေနမိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါဘဲ။

မေခ်ာေရ...
တဂ္ပုိ႔စ္ေလး ေရးလုိက္ၿပီေနာ္။ အဓိပၸါယ္ရွိမရွိေတာ့ မသိဘူး။ စိတ္ထဲ ေပၚလာတာကုိဘဲ တန္းေရးခ်လုိက္မိတယ္။

......

Laptop Computer ASUS ေရာင္းရန္ရွိသည္။ တန္ဖုိး ငါးက်ပ္။

ေၾသာ္.. ေလာဘ.. ေလာဘ.. ေလာဘ။
ထုိေလာဘေၾကာင့္ ဘ၀ကုိရ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဘ၀ကုိ ထုိေလာဘျဖင့္ျပန္စ၏။ ေလာဘနဲ႔စခဲ့သည့္ ဘ၀သည္ ေလာဘပင္လယ္ေၾကာ၀ယ္ အေသာမတတ္ႏုိင္ျဖစ္၏။ မုိက္မလင္းႏုိင္ျဖစ္၏။ ကူးကာယက္ကာေန၏။ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ထုိေလာဘျဖင့္ပင္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရ၏။ မထင္မရွားေတာရြာေလးမွာ ေမြးဖြားခဲ့သည့္ကၽြႏု္ပ္သည္ ထုိေတာရြာေလး၌ မႀကီးျပင္းလုိခဲ့ေပ။ ထုိေတာရြာေလးထက္ ႀကီးမားၿပီး လူစည္ကားသည့္ ၿမိဳ့၌သာ လက္က်န္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းလုိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ကၽြႏု္ပ္သည္ အနီးဆုံးၿမိဳ့တစ္ၿမိဳ့ျဖစ္သည့္ ၀န္းသုိၿမဳိ့ေလးသုိ႔ ခ်ီတက္လာခဲ့၏။ ထုိၿမိဳ့ေလးသည္ ေအးခ်မ္း၏။ သာယာ၏။ လွပ၏။ ၿမိဳ့ေနလူထုတုိ႔သည္လည္း ရုိးသား၏။ ျဖဴစင္၏။ သိမ္ေမြ႔၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိၿမဳိ့၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေရရွည္မေနလုိခဲ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိၿမဳိ့ထက္ႀကီးမားသည့္ ၿမိဳ့ႀကီးတစ္ၿမိဳ့သုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိေလေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။

ထုိသုိ႔ေသာ ေလာဘႏွင့္ဆႏၵတု႔ိေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ မႏၲေလးသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ျပန္၏။ ပ်င္း ေပ်ာ္ ပ်က္ ေျပး၊ မႏၲေလး ဟု ဆုိရုိးစကားရွိသည့္ မန္းေနျပည္ေတာ္ႀကီး၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ မပ်င္း မေပ်ာ္ မပ်က္ မေျပးခဲ့ဘဲ ပုံမွန္အေနအထားျဖင့္ ေနပူ လမ္းေ၀း မႏၲေလး၏ဒဏ္ကုိ ႀက့ံႀကံ့ခံရင္ဆုိင္ရင္း အခ်ိန္အတုိင္းအတာတစ္ခုကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ ဒုတိယၿမိဳ့ေတာ္မွာ ေနထုိင္ရျခင္းကုိ ကၽြႏု္ပ္ေက်နပ္ ေရာင့္ရဲေနမည္ေလာ။ အေျဖသည္ ႏုိး ဟူ၍ျဖစ္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ပထမၿမိဳ့ေတာ္ျဖစ္သည့္ ရန္ကုန္သုိ႔ ဦးတည္လာခဲ့၏။ ရန္ကုန္သည္ ေရေျမသဘာ၀ေကာင္း၏။ ေပ်ာ္စရာမ်ား၏။ ၾကည္ႏူးဖြယ္တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေန၏။ ၀င္း၀င္းထိန္ထိန္ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ ျဖစ္ေနသည့္ ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီးသည္ ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္ဓါတ္တုိ႔ကုိ အလင္းေရာင္ေပး၏။ အေအးဓါတ္ျဖစ္ေစ၏။ ေဖာ္မျပႏိုင္သည့္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚေစ၏။ သုိ႔ေသာ္.. သုိ႔ေသာ္ ေလာဘသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွ၏။ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ေကာင္း၏။ တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္း၏။ မထင္မရွား ေတာရြာေလး၌ ဘ၀ကို စတင္ခဲ့သည့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေနသည့္ ပထမၿမိဳ့ေတာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ့ႀကီးကိုပင္ ေျခစုံကန္ပစ္ခ်င္ေနေလၿပီတည္း။

လူေနၿခဳံၾကား၊ စိတ္ေနဘုံဖ်ား ဆုိသည့္ စကားပုံသည္ မွန္ကန္လွ၏။ တိက်လွ၏။ ထိမိလွ၏။ ျမန္မာႏုိင္ငံအစြန္အဖ်ား ေတာရပ္ေခ်ာင္ေပၚမွာ ေမြးဖြားလာခဲ့သည့္ကၽြႏု္ပ္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး ႏုိင္ငံျခားဟူသည့္ စိတ္ကူးယဥ္နိဗၺာန္ဘုံႀကီးဆီသုိ႔သာ ေန႔စဥ္အိပ္မက္ မက္ေနေလၿပီေကာ။ အိပ္မက္ထဲက ႏုိင္ငံျခားသည္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမဟုတ္။ လူဦးေရအမ်ားဆုံးႏုိင္ငံလည္းမဟုတ္။ လူဦးေရ အနည္းဆုံးႏုိင္ငံလည္းမဟုတ္။ ေလာဘ၏ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားပုံသည္ အံၾသဘနန္းပင္တည္း။ ကၽြႏု္ပ္ ႀကိတ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ေနသည့္ ႏုိင္ငံမ်ားသည္ လက္ခ်ိဳးေရတြက္၍ရ၏။ စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္းေရတြက္၍ရ၏။ တစ္ဘရိတ္ထဲေရတြက္၍ရ၏။ ထုိႏုိင္ငံတုိ႔မွာ ဂ်ပန္ အေမရိကား အဂၤလန္ ၾသစေၾတးလ် ဟူ၍ျဖစ္၏။

လွံထမ္းလာတာကုိ ျမင္ႏုိင္သည္၊ ကံထမ္းလာတာကို မျမင္ႏုိင္ ဆုိသည့္ စကားပုံသည္ ကၽြႏု္ပ္အတြက္ျဖစ္ေခ်၏။ စားရကံႀကဳံေတာ့ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲ ျဖစ္လာ၏။ ကၽြႏု္ပ္၏ အိပ္မက္သည္ အေကာင္အထည္ေပၚလာ၏။ အထင္အရွားျဖစ္လာ၏။ ရုပ္လုံးေပၚလာ၏။ ကံတရားေဖးမ၍ ကၽြႏု္ပ္ အဂၤလန္သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလၿပီတည္း။
.....

ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသားဘ၀၌ စာေရးဖုိ႔ ေက်ာက္သင္ပုန္းကုိ အားကုိးရ၏။ ေက်ာက္တံကို အားကုိးရ၏။ တုိတုတ္တုတ္ျဖစ္သြားသည့္ ေက်ာက္တံကုိ က်ဴရုိးမွာ သားေရကြင္းနဲ႔ရစ္ခ်ည္ၿပီး ရွည္ေအာင္လုပ္ခဲ့ရ၏။ ထုိစဥ္က ကၽြႏု္ပ္၏ စိတ္သည္ အမ်ားနည္းတူ ဗလာစာအုပ္ထဲ၌ စာေရးခ်င္ခဲ့၏။

ေခတ္အေျခအေနႏွင့္အသက္အေျခအေနအရ ဗလာစာအုပ္နဲ႔ေရးခြင့္ရသည့္အခါ၌လည္း လက္ႏွိပ္စက္ျဖင့္ ရုိက္ရုိက္ၿပီး ေရးရသည္ကုိ အားက်လာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္ႏွိပ္စက္တစ္လုံး၀ယ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ထုိအခ်ိန္၌ ကမၻာႀကီးသည္ တုိးတက္လာ၏။ ဖြ႔ံၿဖိဳးလာ၏။ ေခတ္မီလာ၏။ ကြန္ပ်ဴတာဟူသည့္ ဆန္းၾကယ္သည့္အရာတစ္ခု ေခတ္စားလာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာဘ၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း လက္ႏွိပ္စက္မွကြန္ပ်ဴတာသုိ႔ ေျပာင္းပစ္လုိက္၏။ Desktop computer တစ္လုံး ျဖစ္ညွစ္၀ယ္လုိက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ကြန္ပ်ဴတာထဲ၌ပင္ စိတ္အ၀င္စားႀကီး ၀င္စားေနေတာ့၏။

ေလာဘသည္ ဤမွ်ျဖင့္ ရပ္တန္႔မေနခဲ့ေပ။ အခန္းအတြင္း၌ Desktop သုံးၿပီး Space အမ်ားႀကီးယူထားသည္ကို မတန္ဟုထင္လာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေနရာယူနည္းသည့္ Laptop တစ္လုံး၀ယ္လုိစိတ္ေပၚလာ၏။ ထုိေလာဘ၏ခုိင္းေစမႈကုိ လန္ဒန္ေရာက္ၿပီးၿပီးခ်င္း ကၽြႏု္ပ္လုိက္နာလုိက္၏။ ASUS အမည္ရွိ Intel Core 2 Duo, (HD160GB, Memory 2GB, Display 15.4 WXGA, T5250@1.50 GHz, Wireless 802.11b/g) Windows Vista အမ်ိဳးအစားLaptop ကြန္ပ်ဴတာေလးတစ္လုံးကုိ လက္တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ၀ယ္ယူလုိက္၏။

ဟန္အေတာ္က်ေလၿပီ။ ကြန္ပ်ဴတာအေသးေလးျဖင့္ တစ္ကမၻာလုံးသုိ႔ ဆက္သြယ္ရအဆင္ေျပေလၿပီ။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာႏွင့္အက္ေဆးစသည္တုိ႔ကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ေရး၍ ရေလၿပီ။ ေက်နပ္မဆုံး တစ္ၿပဳံးၿပံဳးျဖစ္ခဲ့၏။ ကြန္ပ်ဴတာထဲသုိ႔ အဘိဓာန္ေပါင္းစုံ Install လုပ္ထားလုိက္၏။ အဂၤလိပ္-ျမန္မာအဘိဓာန္၊ Oxford Dictionary, Longman Dictionary, Collins Dictionary စသည္တုိ႔ျဖစ္၏။ ထုိ႔ျပင္ Online ၌လည္း Cambridge Dictionary, Wikipedia, Online Dictionary တုိ႔ကုိ ၾကည့္ရႈ၍ရေလ၏။ သတင္း ရုပ္ရွင္ စာေပေပါင္းစုံ တရားေပါင္းစုံ အားလုံးအားလုံး တစ္ထုိင္တည္းျဖင့္ ၾကည့္ရႈနားေထာင္၍ရေလ၏။ ဘ၀သည္ ေက်နပ္ဖြယ္လိလိပင္တည္း။

သို႔ေသာ္.. ရုပ္၀တၳဳသေဘာသည္ ျဖစ္တတ္၏။ ပ်က္တတ္၏။ ေဖာက္ျပန္တတ္ေခ်၏။ ကၽြႏု္၏ လက္စြဲေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာေလးသည္ အေရးႀကီးေနသည့္အခါမွ ဆႏၵျပလာ၏။ အက္ေဆး Deadline နီးကာမွ ေဖာက္ျပန္လာ၏။ အားကုိးအားထားျပဳေနရသည့္ Oxford 7thedition, Longman, Collins Dictionary တုိ႔ကုိ Install လုပ္၍ မရေတာ့ေပ။ Wireless စနစ္သည္လည္း ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းျဖစ္လာ၏။ အင္တာနက္မွာ မရွိမျဖစ္လုိအပ္သည့္ Flash player ကုိလည္း Install လုပ္သည့္အခါတုိင္း Firefox က ကန္႔ကြက္ေန၏။ Internet Explorer လည္း Work offline ျဖစ္ေန၏။ ကြန္ပ်ဴတာကုိ Recovery လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း DVD Drive က အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ ျဖစ္ေန၏။

ဒုကၡ.. ဒုကၡ။
ေလာကနိယာမအရ အက်ိဳးရွိလ်င္ အေၾကာင္းရွိရမည္ျဖစ္၏။ ဒုကၡရွိလ်င္ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္းရွိရမည္ျဖစ္၏။ ထုိ ဒုကၡ၏ အေၾကာင္းသည္ကား ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ေလာဘပင္လ်င္ျဖစ္ေခ်ေတာ့၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏တုိက္တြန္းခ်က္ႏွင့္ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တြင္း ေလာဘတုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ လက္ရွိကြန္ပ်ဴတာကုိ ပုိၿပီးေခတ္မီလာဖုိ႔ Windows Vista မွ Windows 7 သုိ႔ ေျပာင္းၿပီး တင္လိုက္ျခင္းသည္ ထုိဒုကၡျဖစ္ျခင္း၏ မွန္ကန္သည့္ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္ေခ်ေတာ့၏။ Windows 7 ကိုလည္း တင္၍မရ၊ Windows Vista သည္လည္း စိတ္ေကာက္ၿပီး ႏြဲ႔ဆုိးဆုိးေနေလေတာ့၏။

ကြန္ပ်ဴတာႀကိဳက္သည့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ကင္းကြာေန၏။ အင္တာနက္ခေရစီျဖစ္သည့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ အင္တာနက္အဆက္အသြယ္ျပတ္ေန၏။ ထုိအခုိက္ ကၽြႏု္ပ္၏အျဖစ္သည္ အရက္သမား အရက္ျပတ္ေတာက္ေနသည္ႏွင့္တူ၏။ အိမ္ေထာင္သည္မ်ား ဇနီး ခင္ပြန္းႏွင့္ ေ၀းကြာေနသည္ႏွင့္တူ၏။ ပ်ားပိတုန္းမ်ား ပန္းပြင့္ဆိတ္သုဥ္းေနသည္ႏွင့္တူလွ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေက်ာင္းစာဖက္သုိ႔လည္း စိတ္မေရာက္၊ ဘေလာ့အိမ္မ်ားသုိ႔လည္း မလည္ပတ္ႏုိင္၊ ေရးေနက် ပုိ႔စ္မ်ားကုိလည္း မတင္အားေတာ့ဘဲ ထုိကြန္ပ်ဴတာ ျပန္ေကာင္းလာေရးသုိ႔သာ စိတ္အစဥ္ကပ္လ်က္ရွိေနေလေတာ့၏။

ကြန္ပ်ဴတာကၽြမ္းက်င္သည့္ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္သည္လည္း ေစတနာထားကာ သူတုိ႔အလုပ္ကုိ ခဏေမ့ထားၿပီး ကၽြႏု္ပ္၏ ကြန္ပ်ဴတာကုိ နည္းေပါင္းစုံျဖင့္ ျပဳျပင္ေပးၾက၏။ အတုSoftware မ်ားကုိ အစစ္ျဖစ္ေအာင္ Crack လုပ္ၾက၏။ ကြန္ပ်ဴတာ သုံးစြဲရတာ ပုိၿပီးအဆင္ေျပေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္၏ကြန္ပ်ဴတာသည္ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ ျပန္ေကာင္းသြားသည္မွတစ္ပါး စိတ္ဆုိးစိတ္ေကာက္မေျပႏုိင္ဘဲျဖစ္ေနေလ၏။ Software အခ်ိဳ ့ကုိ ကန္႔ကြက္ၿမဲကန္႔ကြက္ေန၏။ ဗုိင္းရပ္ေတြ စြဲကပ္ေနၿပီထင္ရ၏။ ထုိအခိုက္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ငယ္စဥ္ဘ၀ကုိ ျဖတ္ခနဲ ေျပးသတိရမိလုိက္၏။
......

ပင္လည္ဘူးၿမိဳ့နယ္ရွိ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာကေလးသည္ အိမ္ေျခသုံးဆယ္ခန္႔သာရွိ၏။ အားလုံး ေတာင္သူလယ္သမားေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ အိမ္တုိင္း၌ စပါးက်ီ(တုိက္)မ်ားရွိၾက၏။ အခ်ိဳ႔က စပါးက်ီကုိ အိမ္ပုံစံမ်ိဳး သစ္သားတုိ႔ျဖင့္ က်က်နန ခုိင္ခုိင္ခန္႔ခန္႔တည္ေဆာက္ထားၾက၏။ အခ်ိဳ့ကမူ ၀ါးမ်ားျဖင့္ရက္လုပ္ကာ ႏြားေခ်း(ေနာက္ေခ်း)တုိ႔ျဖင့္ သုတ္လိမ္းၿပီး ေနလွန္းအေျခာက္ခံ၍ စပါးက်ီျပဳလုပ္ၾက၏။ ကၽြႏု္ပ္၏ေနအိမ္ရွိ စပါးက်ီသည္ အိမ္ပုံစံအမ်ိဳးအစားျဖစ္၏။ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ စပါးရိတ္သိမ္းၿပီးသည့္အခါ စပါးမ်ားကုိ စပါးက်ီထဲသုိ႔ ထည့္သိမ္းထားေလ့ရွိၾက၏။

တစ္ရြာလုံး၏ ဘုံရန္သူသည္ ၾကြက္ျဖစ္၏။ ၾကြက္သည္ စပါးမွည့္ခ်ိန္၌ လယ္ယာထဲမွာ တြင္းတူးၿပီးအေျခခ်ေနထုိင္ကာ စပါးႏွံမ်ားကုိ အားရပါးရ ဖ်က္ဆီးစားေသာက္ေလ့ရွိ၏။ စပါးသိမ္းၿပီးေသာအခါ၌လည္း ေန႔ညမေရြး စပါးက်ီထဲသုိ႔ ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္တတ္၏။ စပါးက်ီထဲကစပါးမ်ားကုိ စားၿပီး စပါးက်ီထဲ၌ပင္ မစင္စြန္႔ထားေလ့ရွိၾက၏။ အိမ္ေမြးေၾကာင္တုိ႔သည္လည္း ၾကြက္အင္အားကို ႏွိမ္ႏွင္းျခင္းငွါမစြမ္းႏုိင္ခဲ့ေပ။ နည္းေပါင္းစုံျဖင့္ ၾကြက္ႏွိမ္ၾကေသာ္လည္း သားေပါက္မ်ားေသာ ၾကြက္တုိ႔၏ အင္အားကား ပုိ၍သာ ႀကီးမားလ်က္ရွိေလေတာ့၏။

ထုိစဥ္က.. ဘယ္၀ယ္ဘယ္ဆီက စတင္တီထြင္လုိက္မွန္းမသိတဲ့ အယူတစ္ခုသည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ရြာအား လႊမ္းမုိးသြားေလ၏။ ထုိအယူမွာ ၾကြက္ႏွိမ္ႏွင္းေရးအတြက္ ေပၚေပါက္လာသည့္ အယူျဖစ္၏။ တစ္ရြာသားလုံး က်င့္သုံးၾက၏။ လုိက္နာၾက၏။ ျပဳလုပ္ၾက၏။ ထိုအယူအတြက္ ေငြအင္အား လူအင္အား သုံးရန္မလုိေပ။ ေျမျဖဴေတာင့္ေလးတစ္ခုျဖင့္ ကိစၥၿပီးႏုိင္၏။ ထုိအယူအဆမွာ စပါးက်ီတုိင္းတြင္ စာလုံးေလး ငါးလုံးမွ် ေျမျဖဴခဲျဖင့္ ေရးရန္ျဖစ္၏။
(အခ်ိဳ ့မီးေသြးခဲျဖင့္လည္းေရးၾက၏)။ ၾကြက္ေရာင္းရန္ ရွိသည္ ဟူ၍ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ ့မွာ ထပ္ကြန္႔ၿပီး တန္ဖုိးပါ ထည့္လုိက္ေသး၏။
သတိ၊ ၾကြက္ေရာင္းရန္ရွိသည္။ တစ္ေကာင္ ငါးျပား ဟူသတည္း။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္လည္း မူလတန္းေက်ာင္းေနကာစ ပီပီ စာတတ္ၿပီဟု အထင္ခံရေစရန္ ထိုစာေၾကာင္းကုိ စပါးက်ီတြင္မကဘဲ အိမ္နံရံ အိမ္တုိင္ စသည္တုိ႔မွာပင္ ေရးသားၿပီး လက္စြမ္းျပၾကေလ၏။ အိမ္ညစ္ပတ္ေအာင္လုပ္ရေကာင္းလား ဆုိၿပီး အဘိုးက ဆူပူေအာ္ဟစ္ေတာ့မွ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အေရးရပ္ၾက၏။
ထုိစာေၾကာင့္ေလာ ဘာေၾကာင့္ေလာမသိ။ ၾကြက္မ်ား စပါးက်ီထဲ အလာက်ဲသြားသည္ဆုိ၏။ သူတုိ႔ကုိ တကယ္ေရာင္းမည္ထင္၍ေလာ၊ သူတုိ႔ကုိ ေစ်းႏွိမ္ထားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ေလာ (အမွန္ဆုိ သူတို႔မွ စာမဖတ္တတ္တာ း၀)၊ ျဖဴျဖဴစာလုံးႀကီးကုိ လန္႔၍ေလာ၊ ေျမျဖဴအနံ႔ မခံႏုိင္၍ေလာ။ စဥ္းစားၾကည့္လ်င္ အေျဖမရွိႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ရ၏။ အေျဖကုိ တိတိက်က် မသိရေသာ္လည္း ၾကြက္မ်ားမလာေစရန္ ယခုတိုင္ေအာင္ အခ်ိဳ့သူမ်ား ၄င္းစာေၾကာင္းကုိ ေရးထားသည္ကုိ ေတြ႔ရတတ္၏။ ယုံၾကည္မႈပင္တည္း။
....

ယခုလည္း ကၽြႏု္ပ္၏ ကြန္ပ်ဴတာသည္ ဗိုင္းရပ္ကုိက္ေနၿပီဟုထင္ရ၏။ ဗိုင္းရပ္အတြက္ ေဆာ့ဖ္၀ဲတင္ထားသည့္တုိင္ေအာင္ အခ်ိဳ့ဗုိင္းရပ္တုိ႔သည္ စုိးမုိးမင္းမူေနၾကဆဲျဖစ္၏။ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ဒုကၡေပးၿမဲေပးလ်က္ျဖစ္ေန၏။ အဆုိးဆုံးမွာ သတင္းႏွင့္ဗီဒီယုိဖုိင္မ်ားကို ၾကည့္ဖုိ႔ Flash player ႏွင့္ အဂၤလိပ္စာအတြက္ Oxford 7th Dictionary ကုိ Install လုပ္၍မရျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္ကူးေပါက္ေပါက္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း အႀကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားခ်က္ လုပ္ရေလေတာ့၏။ ငယ္စဥ္ဘ၀က ၾကြက္မ်ားမလာေရာက္ေစရန္ ၾကြက္ေရာင္းရန္ရွိသည္ ဟူ၍ ေရးခဲ့သလုိ ယခုလည္း ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ရွိသည့္ အေႏွာင့္အယွက္မ်ား ထပ္ၿပီးမေႏွာင့္ယွက္ႏုိင္ေအာင္ စာတစ္ခုခုေရးခ်င္စိတ္ေပၚေပါက္လာ၏။ သို႔ေသာ္ အဘယ္၌ေရးရမည္နည္း။ အိမ္နံရံမွာလား။ အခန္းနံရံမွာလား။ ကြန္ပ်ဴတာတင္ခုံေပၚမွာလား။ ခက္သည္မွာ စည္းကမ္းျပည့္၀သည့္ႏိုင္ငံ၌ ကုိယ့္အိမ္ဆုိၿပီး ညစ္ပတ္ခ်င္သလုိ ညစ္ပတ္၍မရႏိုင္ေပ။ အတန္တန္စဥ္းစားၿပီးသကာလ ေနာက္ဆုံး၌ ကၽြႏု္ပ္အႀကံတစ္ခု ရလုိက္၏။ အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာ ေနထုိင္ၾကသည့္သူမ်ားတင္မကဘဲ တစ္ကမၻာလုံးမွာ ရွိသည့္လူေတြ ကၽြႏု္ပ္စာကုိ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ေရးသားလုိက္ရရင္ေကာင္းမယ္ ဟူသည့္အႀကံပင္တည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုိစာကုိ ကၽြႏု္ပ္၏ Gtalk Custom message ၌ ေရးလုိက္ေလေတာ့၏။

Laptop Computer ASUS ေရာင္းရန္ရွိသည္။ တန္ဖုိး ငါးက်ပ္။ ဟူ၍ျဖစ္၏။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပင္ ထုိစာေရးၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ Flash player ကုိ Install လုပ္ၾကည့္လုိက္ရာ ေရွာေရွာရွဴရွဴပင္ Installation completed ဟူသည့္ Boxကေလး က်လာေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ Oxford 7th Dictionary ကုိ Install လုပ္ၾကည့္ျပန္ရာ မယုံၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အဆင္ေျပသြားေလေတာ့၏။

ယခုဆုိလ်င္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ လက္စြဲအခ်စ္ေတာ္ႀကီး ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ႏွင့္အတူတကြ သတင္းဖတ္ျခင္း၊ သတင္းၾကည့္ျခင္း၊ ဗီဒီယုိဖိုင္မ်ား ၾကည့္ျခင္း၊ အဂၤလိပ္စာမ်ားေလ့လာျခင္း၊ အက္ေဆးေရးျခင္း၊ ႀကိဳက္သည့္ဖုိင္မ်ားကို ေဒါင္းလုပ္ဆြဲျခင္း စသည့္စသည့္ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ တြင္တြင္ႀကီး အသုံးခ်ကာ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးႀကီးျဖစ္ေနေလၿပီတည္း။

ဂါထာ ေဆး၀ါး မႏၲရားတုိ႔ျဖင့္ မကုသလုိက္ရဘဲ စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္း Gtalk ေပၚတင္လုိက္သည္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာတြင္းရွိ ေရာဂါဘယတုိ႔ ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္မွာ ေတာင္ထိပ္မွာၾကာေပါက္ၿပီး အေနာက္က ေနထြက္ သကဲ့သုိ႔ မယုံႏုိင္ခ်င္စရာ ျဖစ္၍ေနေပ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအျဖစ္အပ်က္သည္ ယုံတမ္းစကားလည္းမဟုတ္သလို ပုံျပင္လည္းမဟုတ္ေပ။ အျဖစ္အပ်က္ အမွန္ပင္ျဖစ္ေခ်ေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္၏ ပုိ႔စ္အား
Laptop Computer ASUS ေရာင္းရန္ရွိသည္။ တန္ဖုိး ငါးက်ပ္။ ဟူ၍ အမည္ေပးလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ေပေတာ့သတည္း။ ။


....

ကညာပ်ိဳ

ကညာပ်ိဳ
ရႊန္းလဲ့ပါတဲ့ ကညာပ်ိဳ
လြမ္းဖြဲ႔ပါတဲ့ ကညာပ်ိဳ။

သူ႔မူယာ ၾကဴကာလွ်မ္းပါတဲ့
ကညာပ်ိဳ ပ်ိဳစင္ဖ်န္းကုိလ
နမ္းရႈိက္ ရင္ဖုိ။

လွမ္းအေပြ႔ မွာလ
ဆန္းအေတြ႔ေၾကာင့္ ဘ၀င္ေပ်ာ္
ေတြးေခၚမိ စိတ္မွန္း။

ေဆြ႔ျမဴးစရာ
ေတြ႔ထူးမွာ ဟန္မာယာနဲ႔
ပ်ိဳ ့အခၽြဲမွာ ကုိယ့္သဲလႈိက္သမုိ႔
ယွဥ္တြဲကာ ၾကင္ဆဲေမာင္ႏွံသုိ႔
ကညာပ်ဳိ ဇရာအုိဆုံးထိေအာင္
မမုန္းၾကစတမ္း။

မွတ္ခ်က္။
(ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ ့သေျပညိဳ အလုိက္ျဖင့္) ခံစားေရးဖြဲ႔ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

...

ၿဂိဳဟ္

ၿဂိဳဟ္ခြင္ ၿဂိဳဟ္ႏႈတ္၊ ၿဂိဳဟ္စုပ္ ၿဂိဳဟ္ညံ့
ၿဂိဳဟ္မသန္႔က၊ ၿဂိဳဟ္ကန္႔လန္႔တုိက္
ၿဂိဳဟ္မုိက္ ၿဂိဳဟ္မဲ၊ ၿဂိဳဟ္ငနဲတုိ႔
ၿဂိဳဟ္ထဲေရာက္ၿပီး၊ ၿဂိဳဟ္စီး ၿဂိဳဟ္နင္း
ၿဂိဳဟ္တိမ္ဖ်ဥ္း၍၊ ၿဂိဳဟ္ခ်င္း ယွဥ္ၿပီး
ၿဂိဳဟ္ရန္ႀကီး၏။

ၿဂိဳဟ္ႀကီးကုိးလုံး၊ ၿဂိဳဟ္ျဖင့္ဖုံးကာ
ၿဂိဳဟ္မုန္း ၿဂိဳဟ္ေမွာင္၊ ၿဂိဳဟ္ေကာင္ ႏွိပ္စက္
ၿဂိဳဟ္ေတြသက္ၿပီး။ ၿဂိဳဟ္ပ်က္တစ္စြာ
ၿဂိဳဟ္မာယာတည့္။

ၿဂိဳဟ္ညစ္ရိပ္ေမွာင္၊ ၿဂိဳဟ္ကိုေရွာင္ၿပီး
ၿဂိဳဟ္ေအာင္နိမိတ္၊ ၿဂိဳဟ္အတိတ္ျဖင့္
ၿဂိဳဟ္တံဆိပ္ခတ္၊ ၿဂိဳဟ္ျမတ္ ၿဂိဳဟ္ေကာင္း
ၿဂိဳဟ္ေအာင္ေၾကာင္းကို၊ ၿဂိဳဟ္ေမာင္း မဂၤလာ
ၿဂိဳဟ္ကမၻာမွာ၊ ၿဂိဳဟ္ေအာင္ရာဟု
ၿဂိဳဟ္ေတြစုၿပီး၊ ၿဂိဳဟ္တုဖယ္ရွား
ၿဂိဳဟ္ေကာင္းထားသည္၊ ၿဂိဳဟ္မ်ားသည့္ထက္ေကာင္းေစေသာ္။

...

ဂုဏ္

ဂုဏ္ကုိ ဂုဏ္လႊမ္း၊ ဂုဏ္ညစ္ညမ္း၏။
ဂုဏ္ကုိ ဂုဏ္ၿပိဳင္၊ ဂုဏ္စစ္ယုိင္၏။
ဂုဏ္ကုိ ဂုဏ္ဖုံး၊ ဂုဏ္ျဖစ္ရႈံး၏။
ဂုဏ္ကုိ ဂုဏ္တု၊ ဂုဏ္မျပဳသင့္။

ဂုဏ္တစ္ခုကုိ၊ ဂုဏ္ျပဳလုိလွ်င္၊
ဂုဏ္ကုိခ်ီးက်ဴး၊ ဂုဏ္ေက်းဇူးျဖင့္၊
ဂုဏ္ထူးေဆာင္ကာ၊ ဂုဏ္ကုိရွာေလာ့။

သူ႔ဂုဏ္ေဖာ္ေဆာင္၊ ကုိယ့္ဂုဏ္ေအာင္ၿပီး၊
ဂုဏ္ေရာင္ထိန္၀ါ၊ ဂုဏ္လင္းရာျဖင့္၊
ဂုဏ္၀ါလင္းေရာင္၊ ဂုဏ္ေတာက္ေျပာင္၏၊
ဂုဏ္ေဆာင္သူမ်ား၊ ဂုဏ္က်ိဳးအားေၾကာင့္၊
ဂုဏ္မ်ားတုိးျမွင့္၊ ဂုဏ္ေတြဆင့္ကာ၊
ဂုဏ္တင့္ေစလုိ၊ ဂုဏ္ျပဳဆုိသည္၊
ဂုဏ္ပ်ိဳႏုုလုိ႔ လင္းေစသတည္း။ ။

...