ခုုနစ္နွစ္ပတ္လုုံး ကုုိယ္၀န္ေဆာင္ထားရမေတာ့ နာေပမေပါ့။ တစ္ရက္ေလာက္ ၀မ္းမသြားဘဲ ေလခံေနရင္ေတာင္ မေထာင္းသာလွဘူးကုုိး။ အဲဒီလုုိ ဗုုိက္ထဲက မခံရပ္ႏိုုင္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္ေနေတာ့ ဘယ္သူ႔အားကုုိးတုုန္း။ သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္ကုုိလား။ ေ၀းစြ။ ဒါျဖင့္ သူ႔မိဘကုုိလား။ အဲဒါလဲ မဟုုတ္ျပန္ဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘယ္သူ႔ကုုိ သတိရသတဲ့တုုန္း။ မဟားဒယားနာမွေတာ့ ဘုုရားတရား ေျပးသတိရၿပီေပါ့။
ေမာင္ေတာ္.. ဘုုရားရွင္ဆီ သြားေခ်စမ္း။ သူဟာ ဆင္းရဲအေပါင္းကုုိ ေပ်ာက္ကင္းေစတတ္တဲ့ အမွန္တရားကုုိ ေဟာစြမ္းႏုုိင္တယ္။ သူ႔အပါးမွာ ဆင္းရဲေပ်ာက္ေၾကာင္း က်င့္ေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတြရွိတယ္။ သူတုုိ႔ႏွလုုံးအိမ္ထဲမွာ ဆင္းရဲမရွိ ပကတိခ်မ္းသာေနၾကတယ္.. ႏွမေတာ္လဲ အဲဒါေတြကိုု စိတ္မွန္းနဲ႔ အာရုုံျပဳၿပီး နာက်င္မႈကုုိ သည္းခံေနပါတယ္..။ အဲဒီလုုိ ေလွ်ာက္ေပးပါ။
ဘုုရားရွင္ထံေရာက္ ေလွ်ာက္တင္ၿပီးေတာ့ ဘုုရားရွင္က ဆုုေပးတယ္။
သင့္အမ်ိဳးသမီး.. ေရာဂါမရွိ ခ်မ္းသာပါေစ၊ ေရာဂါကင္းေသာ သားကုုိ ေမြးဖြားႏုုိင္ပါေစ..တဲ့။
သူတုုိ႔ ကံေကာင္းၾကတယ္။ ေပးတဲ့ဆုုနဲ႔ သူတုုိ႔ ျပည့္ခဲ့ၾကတယ္။ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေမြးဖြားခ့ဲၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သူတုုိ႔ ဘုုရားရွင္ကုုိ ေက်းဇူးတင္ၿပီေပါ့။
ေမာင္ေတာ္... ဘုုရားရွင္ဆီ ထပ္သြားေခ်ဦး။ မနက္ဖန္က စၿပီး ၇ ရက္ပတ္လုုံး ဆြမ္းလုုပ္ေကၽြးပါရေစလုုိ႔ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားေခ်..တဲ့။ ဟုုတ္ကဲ့ ရွင္မေပါ့။ တစ္ခ်က္လြတ္အမိန္႔ေပကုုိး။
ဒါေပမဲ့ ခက္ေနတာက ဘုုရားရွင္ဆီမွာ မနက္ဖန္အတြက္ ဆြမ္းအလွဴရွင္က ရွိၿပီးသား။ ဒါေပမဲ့ ေမြးလူနာကိုု ဦးစားေပးရမယ္မဟုုတ္လား။ သုုိ႔ေသာ္ျငားလည္း ဘုုရားရဟန္းတုုိ႔မည္သည္ ပထမပင့္ထားေသာ ဆြမ္းကိုု ပယ္၍ ဒုုတိယဆြမ္းကုုိ လက္မခံစေကာင္းေပဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မနက္ဖန္ ဆြမ္းအလွဴရွင္က အရွင္ေမာဂၢလာန္ရဲ့ ဒကာမိသားစုုျဖစ္ေနတယ္။
ဘုုရားရွင္က.. ေမာဂၢလာန္... သင့္ဒကာေတြနဲ႔ သြားၿငိႏႈိင္းၾကည့္ၾကည့္စမ္း။ သင့္ဒကာေတြ လက္ခံရင္ ဟုုိ ေမြးလူနာအိမ္မွာ ငါတုုိ႔ ၇ ရက္တိတိ ဆြမ္း ဘုုဥ္းေပးၾကမယ္။ ဒါဟာ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္း တစ္မ်ိဳးဘဲ။
အရွင္ေမာဂၢလာန္က သူ႔ဒကာေတြကုုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ဟိုုကလဲ နည္းနည္းေတာ့ ရစ္တာေပါ့။ သူ႔ဒကာေတြက လူလည္ေတြကုုိး။
ကုုိယ္ေတာ္ႀကီးေရ....အရွင္ဘုုရားအေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္ရဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အသက္ႏွင့္ သဒၶါတရားေတြကုုိ အာမခံႏုုိင္ရင္ ေမြးလူနာအိမ္ကုုိ ၇ ရက္လုုံးလုုံး ဆြမ္းလုုပ္ေကၽြးခြင့္ ျပဳတယ္။ အဲလုုိမွ မဟုုတ္ရင္ တပည့္ေတာ္တုုိ႔က မနက္ဖန္ဘဲ ကပ္ခ်င္တယ္။ အနိစၥေခတ္ႀကီးမွာ ဘာမွ စိတ္မခ်ရဘူး မဟုုတ္လား ဘုုရား..တဲ့။
ခက္ၿပီ။
သုုိ႔ေပမဲ့ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကိုုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကလဲ ေခသူမွ မဟုုတ္ဘဲ။ တန္ခုုိးအရာမွာ ဘုုရားၿပီးရင္ အႀကီးမားဆုုံးမဟုုတ္လား။
ဟဲ့ဒကာ။ သင့္ရဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာႏွင့္ အသက္ကိုုေတာ့ ငါ တာ၀န္ယူတယ္။ ဒါေပမဲ့ သင့္သဒၶါတရားကိုုေတာ့ ငါ တာ၀န္မယူႏိုုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီလုုိ လုုပ္ၾကရေအာင္။ ငါက သင့္ရဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာႏွင့္ အသက္ကုုိ တာ၀န္ယူမယ္။ သင္က သင့္သဒၶါတရားကိုု သင္ကုုိယ္တုုိင္ တာ၀န္ယူ။ ဘယ္လုုိလဲ သေဘာတူလား။
တင့္ပါ့။ ဒါဆုုိရင္ေတာ့ မဆုုိးပါဘူး။
ေနာက္ဆုုံးေတာ့ ေစ့စပ္ညွိႏႈိင္းတာ ေအာင္ျမင္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေမြးလူနာ မိသားစုုက ဘုုရားရွင္ႏွင့္တကြ သံဃာေတာ္ေတြကိုု ၇ ရက္ပတ္လုုံး ဆြမ္းလုုပ္ေကၽြးတယ္။ ၈ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာမွ အရွင္ေမာဂၢလာန္ရဲ့ ဒကာမိသားစုုက ဆြမ္းလုုပ္ေကၽြးၾကတယ္။
.....
....
....
တခါက နယ္တနယ္က စာသင္တုုိက္ႀကီးမွာ သံဃာအပါး ၃၀၀ ေက်ာ္ ရွိသတတ္။ စာခ်ဘုုန္းႀကီး ၆ ပါးႏွင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ၁ ပါး။ စုုစုုေပါင္း ၇ ပါးက အုုပ္ခ်ဳပ္ၾကသတတ္။ ညစဥ္ညတုုိင္း သံဃာအားလုုံး စုုရုုံးၿပီး ဘုုရား၀တ္တက္ တရားရႈမွတ္ၾကရသတတ္။ တစ္ေန႔ ဘုုရား၀တ္တက္အၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးက စာခ်ဘုုန္းႀကီး ၆ ပါးကုုိ ေျပာသတတ္။ ေမာင္ပဇင္းတိုု႔စာခ်ဘုုန္းႀကီးေတြကုုိ သုုံးသုုံးလုုံးတံဆိပ္သကၤန္း တစ္ပါး တစ္စုုံစီေပးမယ္။ အဲဒါ ဟုုိ ငါ့အခန္းထဲက ဘီဒုုိထဲ သြားေရြးယူၾက လုုိ႔ ဆုုိသတတ္။
စာခ်ဘုုန္းႀကီးေတြက မနက္ဖန္ မုုိးလင္းမွဘဲ လာေရြးေတာ့မယ္ဘုုရား လုုိ႔ ေလွ်ာက္သတတ္။ အဲဒီအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေျပာသတဲ့။
ေမာင္ပဇင္းတုုိ႔.. ေပးတုုန္း ယူထားၾက။ ပုုထုုဇဥ္သဒၶါတရားဆုုိတာ မတည္ၿမဲဘူး။ မခုုိင္ခံ့ဘူး။ ငါက ပုုထုုဇဥ္ စစ္စစ္ႀကီးေနာ္... ဟူသတတ္။
...
ခ်ဳပ္၍ ဆုုိရေသာ္..
ယူမဲ့သူကုုိလဲ ေပးေနတုုန္း မူမေနနဲ႔ ယူထားလုုိက္..လုုိ႔ ဆုုိရမွာျဖစ္သလုုိ
ေပးမဲ့သူကုုိလဲ သဒၶါတရားရွိတုုန္းေလး ျမန္ျမန္ေပးထားလုုိက္လုုိ႔ ေျပာရမွာပါဘဲ။
စိတ္ကူးနဲ႔လွဴၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔ဘဲ ယူေနၾကမယ္ဆုုိရင္ေတာ့ စိတ္ကူးက စိတ္ကူးနဲ႔တင္ ၿပီးဆုုံးသြားၿပီး
လုုိရာေတြ အခ်ိန္မီ မၿပီးမေျမွာက္ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္းရယ္ပါ။
သဒၶါတရား ခုုိင္ၿမဲဖုုိ႔က်ေတာ့ ဘုုရားရဟႏၱာေတြေတာင္မွ တာ၀န္မယူႏိုုင္ၾကဘူးေနာ။
သဒၶါတရား ခုုိင္ၿမဲဖုုိ႔က်ေတာ့ ဘုုရားရဟႏၱာေတြေတာင္မွ တာ၀န္မယူႏိုုင္ၾကဘူးေနာ။
.
ကုုိးကား။
ေသာ္ဇင္၊ ဗုုဒၶစာေပညြန္႔ေပါင္း၊ ဥဒါန္းအခန္း၊ သုုပၺ၀ါသာသုုတ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၃၀-၃၇
