ဖုုိးလုုံး။
နာမည္နဲ႔ လူနဲ႔ အေတာ္ေလးလုုိက္ဖက္တဲ့ သဖန္းပင္ရြာသားတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ လုုံးတုုံးတုုံးပုုတုုတုုေလးမုုိ႔ သူ႔ကိုု ခ်စ္စႏုုိးျဖင့္ လုုံးလုုံးဟုုလဲ ေခၚၾက၏။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ဖုုိးလုုံးဟုုပင္ နာမည္ အျပည့္အစုုံ ေခၚ၏။ လူပုုစိတ္တုုိ ေခြးပုုရန္လုုိ ဆုုိတဲ့အတုုိင္း တဆိတ္ကေလးဆုုိ ဖုုိးလုုံးက စိတ္တိုုေနေလၿပီ။
"ေယာက္ဖ"
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကုုိ ေယာက္ဖဟုုေခၚတုုိင္း စိတ္အတုုိႀကီး တုုိကာ ေလးခြျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ဆြဲမိဆြဲရာ တုုတ္တုုိတုုိ႔ျဖင့္လည္းေကာင္း ခဲလုုံးတုုိ႔ျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း လုုိက္လံ ပစ္ခတ္တတ္သူျဖစ္၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလဲ ခံျပင္းေလ စေနာက္တတ္ေလ ျဖစ္ကာ ေယာက္ဖေခၚသံနဲ႔ ဖုုိးလုုံး၏ ဆဲဆုုိသံတုုိ႔မွာ ထုုိ သဖန္းပင္ရြာေလး၏ ျပယုုဂ္တစ္ခုုဟုုပင္ ေခၚရမတတ္ျဖစ္ေနေလ၏။
ဖုုိးလုုံးမွာ ပန္းႏုု အမည္ရွိ အမတစ္ေယာက္ရွိ၏။ နာမည္အတုုိင္း ပန္းႏုုေရာင္သန္းေနသည့္ ပါးျပင္ႏွစ္ဘက္ မုုိ႔မုုိ႔ေလး ရွိေလ၏။ အပ်ိဳဖ်န္းအရြယ္ေလးမုုိ႔ ရွက္ေသြးျဖန္းတတ္ေပမဲ့ စိတ္ကေတာ့ ခပ္ဆတ္ဆတ္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။ သုုိ႔ေသာ္ ထုုိကဲ့သုုိ႔ စိတ္ဆတ္သည္ကပင္ တမ်ိဳး ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနတတ္ျပန္၏။ ေတာသူေတာင္သား ေတာအရုုိင္းပန္းေလးေပမုုိ႔ ခႏၶာကုုိယ္ ၀ဖုုိင့္မေနဘဲ ယခုုေခတ္ မုုိးယုုစံ ကုုိယ္လုုံးေလးနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္၏။ ရယ္လုုိက္လွ်င္ သြားတက္ကေလး ေပၚလာတတ္၏။ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးကလဲ တမ်ိဳးတဖုုံ စြဲလန္းစရာ ျဖစ္ေနျပန္၏။
ထုုိသဖန္းပင္ရြာနဲ႔ က်ေနာ္တုုိ႔ တုုံးဖလားရြာနဲ႔ ငါးမုုိင္ခန္႔ ေ၀းကြာ၏။ ထုုိရြာ၌ က်ေနာ္၏ အရင္းႏွီးဆုုံး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရွိသျဖင့္ မၾကာမၾကာ ထုုိရြာေလးသုုိ႔ ေရာက္ျဖစ္၏။ အလုုပ္ပါးခ်ိန္ဆုုိ ေန႔အိပ္ညေန ေရာက္ျဖစ္၏။ ထုုိသူငယ္ခ်င္းကလဲ သူ႔ရြာအလည္သြားတုုိင္း အပ်ိဳေလးေတြရွိရာ အိမ္မ်ားသုုိ႔ ညဘက္ အလည္ထြက္ေပးျခင္းျဖင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအား သူ႔ရြာသုုိ႔ မၾကာခဏ အလည္လာရန္ မက္လုုံးေပးေလ့ ရွိ၏။
ထုုိရြာသုုိ႔ အလည္သြားဖန္မ်ားေသာအခါ ဖုုိးလုုံးနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာ၏။ သူတုုိ႔ရြာေရာက္တုုိင္း က်ေနာ့္ေနာက္ ကပ္လုုိက္ေလ့ရွိ၏။ ပုုိ၍ ထူးဆန္းသည္မွာ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔အား ေယာက္ဖဟုု ေခၚလွ်င္ စိတ္အဆုုိးႀကီးဆုုိးသေလာက္ က်ေနာ့္ကိုု ဆက္ဆံသည္မွာ တမ်ိဳးျဖစ္ေနေလ၏။
"ေယာက္ဖႀကီး"
ဟုုတ္သည္။ ဖုုိးလုုံးက က်ေနာ့္အား က်ေနာ္ဘာမွ အရိပ္အေယာင္ မျပရပါဘဲ သူ႔အလုုိလုုိ ရင္ထဲက ေခၚလာသည့္အသံျဖစ္၏။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားေရွ့၌လည္း က်ေနာ့္ကိုု ေယာက္ဖႀကီးဟုု ေခၚ၏။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေရွ့၌လည္း က်ေနာ့္ကုုိ ေယာက္ဖႀကီးဟုု ေခၚေလ့ရွိ၏။ ပုုိ၍ ထူးဆန္းသည္မွာ သူ႔အမ ပန္းႏုုေရွ့၌ပင္လွ်င္ က်ေနာ့္အား ေယာက္ဖႀကီးဟုု က်ယ္ေလာင္စြာ ေခၚေလ့ရွိေလေတာ့၏။
"ေဟ့ ေကာင္ေလး .. ဧည့္သည္ကုုိ အားနာစရာ"
ထုုိကဲ့သုုိ႔ ေယာက္ဖႀကီးဟုု က်ေနာ့္ကို ေခၚတုုိင္း သူ႔အမ ပန္းႏုုတစ္ေယာက္ ရွက္ရမ္းရမ္းၿပီး ျပန္ေျပာေလ့ ရွိေသာ စကားျဖစ္၏။ ဧည့္သည္ကိုု အားနာစရာ ဆုုိေပမဲ့ သူ႔အသံ သူ႔ဟန္နဲ႔ သူ႔အမူအယာတုုိ႔သည္ က်ေနာ့္ကိုု တစ္ခုုခုု ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္ရွိေလ၏။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္က အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ သူမက ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ေလးေတြမုုိ႔ ထုုိကဲ့သုုိ႔ မထိခလုုပ္ ထိခလုုပ္ေလးသည္ပင္ ကမၻာႀကီး တုုန္လႈပ္သြားေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးမႈကုုိ ျဖစ္ေစေလေတာ့၏။ မွတ္မွတ္ရရ ပန္းနုုန႔ဲ ပထမဆုုံး စတင္ဆုုံေတြ႔တဲ့ေန႔က ပန္းနုုတစ္ေယာက္ အင္ဒုုိနီးရွားပါတိတ္၀မ္းဆက္ကေလး ၀တ္ထား၏။ လွမွလွ။
ထုုိကဲ့သုုိ႔ ဖုုိးလုုံး၏ လႈ႔ံေဆာ္မႈမ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ ထုုိ သဖန္းပင္ရြာေလးသုုိ႔ မၾကာမၾကာ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေရာက္ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ပြတ္တုုိက္ပါ မ်ားေတာ့လဲ ခပ္လႈပ္လႈပ္ျဖစ္လာ၏။ သူငယ္ခ်င္းရွိသည္ကိုု အေၾကာင္းျပ သြားေပမဲ့ တကယ္တမ္းေတြ႔ခ်င္ေနသည္က ပန္းႏုုေလးပင္ျဖစ္၏။ သုုိ႔ေသာ္ ဘာညာသာရကာ ေျပာဖုုိ႔ေတာ့ က်ေနာ္ သတၱိမရွိ။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ အသံတိတ္ လက္နက္ႀကီး ထုုတ္သုုံးရေလေတာ့၏။ ထုုိလက္နက္ႀကီးကား ဖုုိးလုုံးပင္တည္း။
"ညျပာျပာ လ၀ါ၀ါေအာက္က ခ်စ္ရပါေသာ ပန္းမ်ားရဲ့သခင္ ပန္းႏုုဘုုရင္မေလး" ဟူ၍လည္းေကာင္း... "ပိေတာက္ေတြျပာ တမာေတြခ်ိဳ မုုိးၿပိဳေျမအက္ ကမၻာႀကီး ပ်က္မွ ပန္းနုုေလးကိုု မုုန္းေမ့ႏုုိင္မယ္" ဟူ၍လည္းေကာင္း... "ကုုိယ့္ႏွလုုံးသားမွာ နားခုုိခ်င္သူေတြ မ်ားျပားေနေပမဲ့ ကုုိယ့္ႏွလုုံးသားေလးက ပန္းနုုေလးအတြက္ သီးသန္႔တဘ၀စာ ထာ၀ရပါ" ဟူ၍လည္းေကာင္း... ဘယ္က ဘယ္လုုိ ဖတ္မိ မွတ္မိလာမွန္း မသိတဲ့ ကဗ်ာအပိုုင္းအစေလးေတြနဲ႔ ပန္းႏုုအား ခ်ည္ေႏွာင္ဖုုိ႔ သူ႔ေမာင္ေလး ဖုုိးလုုံးမွ တဆင့္ ခ်စ္သ၀ဏ္လႊာမ်ား တစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေစာင္ ဆက္သေစေလေတာ့၏။
"ေမာင္ေလးနဲ႔ စာေပးမခုုိင္းနဲ႔ မႀကိဳက္ဖူး။ အိမ္က သိသြားရင္ မုုိးမီးေလာင္ကုုန္လိမ့္မယ္"
ေမာင္ေလးနဲ႔ စာမေပးခုုိင္းနဲ႔ ဟုု ေျပာသည့္ ထုုိစာေလးသည္ပင္ သူ႔ေမာင္ေလး ဖုုိးလုုံးက တဆင့္ က်ေနာ့္ထံ ေပးပုုိ႔ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ မတတ္ႏိုုင္ဘူး။ လုုံၿခဳံစိတ္ခ်ရတာဆုုိလုု႔ိ ေယာက္ဖေလာင္းေလး ဖုုိးလုုံးဘဲ ရွိတာ မဟုုတ္လား။ ေဘးလူေတြကိုု အကူအညီ သြားေတာင္းရင္ ဒီထက္ပုုိ အေျခအေနဆုုိးသြားႏုုိင္သည္။ ကာလသားမ်ားကိုု သြားအကူအညီေတာင္းရင္ ပိုုဆုုိးေပမည္။ သူတုုိ႔ရြာက အပ်ိဳေလးကိုု အျခားရြာက သူစိမ္းတစ္ေယာက္ လက္ထဲ သူတုုိ႔ ၾကည္ျဖဴစြာ ထည့္ေပးလိမ့္မည္မဟုုတ္။
တစ္ေန႔ ထုုိသဖန္းပင္ ရြာေလး၌ မဂၤလာပြဲရွိေလ၏။ မဂၤလာပြဲရက္မတုုိင္မီ က်ေနာ္ ႀကိဳသြားေလ၏။ ထုုိ႔ေနာက္ ဖုုိးလုုံးအား ေတြ႔ဆုုံၿပီး စာတစ္ေစာင္ကိုု သူ႔အမ ပန္းႏုုအား ေပးခုုိင္းလုုိက္ေလ၏။ အခ်ိန္မဆြဲခ်င္ေတာ့။ အျဖဴအမဲ သဲကြဲဖုုိ႔က အေရးႀကီးသည္ မဟုုတ္လား။ ဆန္႔တငင္ငင္နဲ႔ ေနရသည့္ဘ၀ ဘာမွ မေကာင္း။ ထုုိစာထဲ၌ ထုုံးစံအတုုိင္း ပန္းနုုကုုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ႀကိဳက္ေၾကာင္း၊ ျပန္ခ်စ္နုုိင္ မခ်စ္ႏုုိင္ဆုုိတဲ့ အေျဖကိုု တိတိက်က် သိလုုိေၾကာင္း မ်ိဳသိပ္မထားႏုုိင္ေတာ့ေၾကာင္း စသျဖင့္ စီကာပတ္ကုုံး ေရးထားၿပီး စာ၏ အဆုုံး၌ က်ေနာ့္ကုုိ ျပန္ခ်စ္လွ်င္ မနက္ဖန္ မဂၤလာပြဲလာတဲ့အခါ ပထမဆုုံးဆုုံေတြ႔စဥ္က ၀တ္ထားတဲ့ အင္ဒိုုနီးရွားပါတိတ္၀မ္းဆက္ကေလး ၀တ္လာခဲ့ပါ၊ ျပန္မခ်စ္နုုိင္လွ်င္ တျခားဟာ ၀တ္လာခဲ့ပါ ဟုု အျဖဴအမဲ သဲကြဲေစမည့္ စာေလးျဖင့္ အဆုုံးသတ္ထားလုုိက္ေလ၏။
ထုုိညက အိပ္၍ပင္ မေပ်ာ္။ ရႈိက္ကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခုုိက္ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ကေလးနဲ႔ ပန္းႏုုေလးက အိပ္မက္ထဲ အတင္းတုုိး၀င္လာ၏။ ေပ်ာ္၏။ သုုိ႔ေသာ္ အိပ္မက္မွန္းသိေတာ့ ငိုု္င္က်သြားျပန္၏။ ထပ္အိပ္ဖုုိ႔ ႀကိဳးစား၏။ ရႈိက္ကနဲ ျဖစ္ျပန္၏။ ပန္းႏုုေလး ၀င္ေရာက္လာျပန္၏။ ထပ္ႏုုိး၏။ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်မိျပန္၏။ အိပ္တစ္၀က္ နုုိးတစ္၀က္ သိပ္ရက္စက္ပါလား ပန္းနုုေလးရယ္။
မဂၤလာပြဲရက္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲသုုိ႔ ေရာက္သြားေလ၏။ မဂၤလာပြဲ၌ ပန္းနုုေလးအား ျမင္လုုိက္ရသည့္အခုုိက္ အိပ္ခ်င္စိတ္မ်ား ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားၿပီး ကုုိယ့္မ်က္လုုံးကိုုပင္ကုုိယ္မယုုံႏုုိင္သလုုိ ျဖစ္သြား၏။ အင္ဒိုုနီးရွားပါတိတ္၀မ္းဆက္ေလးျဖင့္ လွခ်င္တုုိင္း လွ၊ လွေသြးၾကြေနသည့္ အလွဘုုရင္ ပန္းႏုုသခင္မေလး။ က်ေနာ့္အား ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ၿပံဳးပင္ ျပလုုိက္ေသး၏။ ဒီပါးခ်ိဳင့္ ဒီသြားတက္ ဒီကိုုယ္လုုံး ဒီအၿပဳံးမ်ားနဲ႔ က်ေနာ့္ႏွလုုံးသား အဘယ္သုုိ႔ ခံႏုုိင္ေခ်ရွိေတာ့မည္နည္း။
ထုုိေန႔၌ စားခ်င္ ေသာက္ခ်င္စိတ္ေတြလဲ ဘယ္ေတြ ေပ်ာက္ကုုန္သည္မသိ။ ဗိုုက္ထဲ အစာမရွိေပမဲ့ အလုုိလုုိ ရင္ျပည့္သလုုိ ျဖစ္ေနၿပီး ဒိန္းတလိန္းနတ္မ်ား၀င္ပူးခံရသလုုိလုုိ ရြာသူမ်ား ျပဳစားခံရသလုုိလုုိ စုုန္းကေ၀မ်ား ဖမ္းစားခံရသလုုိလုုိေတြျဖစ္ၿပီး ေနမထိ ထုုိင္မသာ ၀မ္းအသာႀကီး သာေနမိေလေတာ့၏။ သုုိ႔ေသာ္ မဂၤလာပြဲ၌ အလုုပ္မ်ားေနသည့္အတြက္ ထုုိေန႔၌ ပန္းႏုုနဲ႔ ထပ္မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့။ သုုိ႔ေပသည့္ အေျဖကေတာ့ လုုံေလာက္သြားေပၿပီတည္း။
ထုုိည၌ လုုံး၀ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုုင္ေတာ့ေပ။ ေက်နပ္ျခင္း ၾကည္ႏူးျခင္း ေၾကာက္ရြံ ႔ျခင္း ေၾကာက္လန္႔ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ အေတြးနယ္ခ်ဲ့ေနမိေလေတာ့၏။ ပန္းႏုုက ျပန္ခ်စ္သည့္အတြက္ ေက်နပ္ျခင္း ၾကည္ႏူးျခင္းမ်ား ျဖစ္၏။ ျပန္ခ်စ္သည္နဲ႔ တၿပိဳင္နက္ တာ၀န္မ်ား ၀တၱရားမ်ား တြဲပါလာေလေတာ့၏။ အသက္က ၁၈ ႏွစ္၊ ပန္းနုုကိုု ပိုုင္ဆုုိင္ခြင့္ရဖုုိ႔၊ ပိုုင္ဆုုိင္ခြင့္ရၿပီး ရာသက္ပန္ တာ၀န္ယူဖုုိ႔ တာ၀န္ေက်ဖုုိ႔ စသည့္ ဘ၀တသက္စာ စဥ္းစားၿပီး ၾကည္ႏူးလုုိက္ စုုိးရြံ ႔လုုိက္ျဖင့္ ညတာမ်ား အိပ္စက္ျခင္းကင္းစြာျဖင့္ ကုုန္လြန္သြားေလေတာ့၏။ သုုိ႔ေသာ္ ရယူၿပီး တာ၀န္မေက်မွာ စုုိးထိတ္ျခင္းထက္ ပိုုင္ဆိုုင္မႈအတြက္ ၾကည္နူးျခင္းက ပိုုသာသည္ေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ ဘယ္လုုိနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ရင္ဆုုိင္မယ္ဟူ၍ ဆုုံးျဖတ္ၿပီးေသာခဏ၌ အေရွ ႔က ေန၀န္း ထြက္ေပၚလာေလေတာ့၏။ အိပ္စက္ျခင္းကင္းေသာ ညေပတကား။
ေနာက္တစ္ေန႔။
ရြာထိပ္က ေရတြင္းသုုိ႔ ပန္းနုုအလာနဲ႔ လမ္းမွာ ဆုုံေတြ႔ေလ၏။ တမင္ဆုုံေအာင္ သူ ေသာက္ေရ လာခပ္ေနက် ျဖစ္သည့္ ထုုိေရတြင္း၌ က်ေနာ္ ေစာင့္ေနျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ ပန္းနုုမ်က္ႏွာကား အၿပဳံးမ်ား ေ၀ရႊန္းစြာ။
"၀မ္းသာလုုိက္တာ ပန္းနုုရယ္၊ ေက်းဇူးလဲ အရမ္းတင္တယ္၊ ေပ်ာ္လဲ အရမ္းေပ်ာ္တယ္"
"ဟင္.. ဘာေၾကာင့္လဲ"
ပန္းနုုတစ္ေယာက္ အ့့ံၾသစြာ ျပန္ေမး၏။ အံ့ၾသခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာျဖစ္မွာပါဟုု စိတ္ထဲ ေတြးေနမိ၏။
"မေန႔က ပါတိတ္၀မ္းဆက္ကေလး ၀တ္လာခဲ့လုုိ႔ေလ"
"အဲဒါ ဘာျဖစ္လုုိ႔လဲ"
"ပန္းနုု ေနာက္ေနတာလား"
"ဘာကိုု ေနာက္ရမွာလဲ။ ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ။ လူကုုိ ေခါင္းမူး ေခါင္းရႈပ္ေအာင္ လာမလုုပ္ပါနဲ႔"
"ဟင္..."
ဒီတခါ အံ့ၾသသြားရသည္က က်ေနာ္။ ပန္းနုုမ်က္ႏွာ ၾကည့္လုုိက္ေတာ့လဲ စေနာက္ေနတာ မဟုုတ္မွန္း သိသာသည္။ ဒါဆုုိ တစ္ခုုခုုေတာ့ မွားေနၿပီ။ ရွင္းေအာင္ ေမးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။
"မေန႔တေန႔က ဖုုံးလုုံးနဲ႔ ေပးခိုုင္းလုုိက္တဲ့ စာမရဘူးလား"
"ဟင့္အင္း... မရပါဘူး။ သူနဲ႔ မေပးခုုိင္းပါနဲ႔လုုိ႔ ခဏခဏ ေျပာေနရဲ့သားနဲ႔။ သူနဲ႔ ေပးခုုိင္းလုုိက္ျပန္တာလား"
"ဟုုတ္တယ္ေလ။ အဲစာထဲမွာ... အဲ စာထဲမွာ.."
က်ေနာ္ ဆက္ေျပာမထြက္ေတာ့။ ရွက္သလုုိလုုိ ရြံ ႔သလုုိလုုိ ျဖစ္ၿပီး ငုုတ္တုုတ္ မွင္သက္မိကာ ေခၽြးေစးမ်ားလဲ ခႏၶာကုုိယ္အႏွံ႔ ရႊဲရႊဲစုုိ ထြက္ေနေလေတာ့၏။
ညေနပုုိင္း၌ ဖုုိးလုုံးနဲ႔ ေတြ႔ေသာအခါ ကိစၥက ရွင္းသြားေလၿပီ။
"ဖုုိးလုုံး မင့္အမကိုု စာမေပးလုုိက္ဖူးလား"
"အဲဒါေျပာမလုုိ႔ဘဲ ေယာက္ဖႀကီးရ။ အဲဒီညက အမကုုိ ေပးဖုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ အိမ္က လူေတြက အစုုံရွိေနတာမုုိ႔ လူလြတ္တဲ့ အခ်ိန္ ေပးမယ္ဆုုိၿပီး ေစာင့္ရင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ မနက္မုုိးလင္းေတာ့ အမက မဂၤလာပြဲထြက္သြားၿပီ။ အမမဂၤလာပြဲက ျပန္လာေတာ့လဲ က်ေနာ္ ေမ့ေနၿပီး မေပးျဖစ္ဘဲ ျဖစ္ေနတာ"
ျဖစ္ရေလ ဖုုိးလုုံးရယ္။ ျဖစ္ရေလ ပန္းႏုုရယ္။ ျဖစ္ရေလ ကိုုေမာင္ရယ္။ တုုိက္ဆုုိင္ခ်က္ေတြက ေကာင္းလြန္းေနလုုိက္တာ။ ႏုုိ႔ ေနစမ္းပါဦး။ အဲဒီစာ ပန္းနုုဆီ မေရာက္ရင္ ပန္းနုုက ဘာျဖစ္လုုိ႔ အဲဒီေန႔က အဲဒီ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ ၀တ္စုုံကိုု ၀တ္ခဲ့ရတာပါလိမ့္။ သိၾကားနတ္ေဒ၀ါေတြမ်ား ပန္းနုုကိုု သြားႏႈိးေဆာ္ေလေရာ့သလား။ တုုိက္ဆုုိင္လြန္းလုုိက္တာ ေလာကႀကီးရယ္။
ထုုိထက္ ပုုိတုုိက္ဆုုိင္သည္မွာ ပန္းနုုနဲ႔ ပထမဆုုံး ဆုုံေတြ႔စဥ္က ပန္းနုုတစ္ေယာက္ အင္ဒိုုနီးရွားပါတိတ္၀မ္းဆက္ေလး ၀တ္ဆင္ထားခဲ့၏။ ထုုိ႔အတူ မဂၤလာပြဲ၌ ထုုိအင္ဒိုုနီးရွားပါတိတ္၀မ္းဆက္ ၀တ္စုုံ ၀တ္ဆင္ခဲ့သည့္ ပန္းနုုေလးအား မဂၤလာပြဲေန႔အလြန္ေနာက္တစ္ေန႔၌ ေတြ႔ဆုုံျခင္းသည္ ေနာက္ဆုုံးေတြ႔ဆုုံျခင္း တစ္ခုုပင္ ျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့၏။
ထုုိမဂၤလာပြဲၿပီး၍ ျပန္လာခဲ့သည့္ က်ေနာ္။ ထုုိသဖန္းပင္ရြာေလးေတာ့ ထပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ အလုုပ္တစ္ခုုျဖင့္ ေတာၿမိဳ့ေလးတစ္ၿမိဳ့သုုိ႔ ေျပာင္းရေလ၏။ ထုုိမွတဆင့္ မႏၱေလး။ ထုုိမွတဆင့္ ရန္ကုုန္။ ထုုိမွတဆင့္... ထုုိမွတဆင့္... ပန္းႏုုနဲ႔ ပုုိ၍ ပုုိ၍ ေ၀းရာ ေ၀းရာဆီသုုိ႔။
ေနာက္မွတဆင့္ ၾကားသိရသည္မွာ အဲဒီေန႔က က်ေနာ့္စာကိုု ႀကိဳတင္ရရွိခဲ့လွ်င္ ေအာက္ပုုိင္းအင္ဒိုုနီးရွားလုုံခ်ည္ႏွင့္ အေပၚပုုိင္း အျခားအက်ီ ၤတထည္ထည္ ၀တ္ဆင္ၿပီး မဂၤလာပြဲလာခဲ့ျဖစ္မည္ဟုု ပန္းႏုုက ေျပာသည္ဆုုိ၏။ ထုုိသုုိ႔ ၀တ္ဆင္ျခင္းမွာ ခ်စ္သည္ဟုု အေျဖမေပးေသာ္လည္း ေနာင္အခါ အခ်ိန္ၾကာလာရင္ ေသခ်ာေပါက္ ခ်စ္သည္ဟုု အေျဖေပးမည့္ သေဘာပင္ျဖစ္၏ ဟုု ေျပာသည္ဆုုိ၏။
အဘယ္သုုိ႔ပင္ ရွိေစ။ ပန္းနုုတစ္ေယာက္ ယခုုေလာက္ဆုုိ ကေလးေတြ တသီႀကီး ရေနေပေတာ့မည္။ သမီးကညာ အခါမလင့္ေစန႔ဲ ဆုုိသကဲ့သုုိ႔ပင္ ေတာရပ္ေဒသမ်ား၌ အရြယ္ေကာင္းတုုန္း အိမ္ေထာင္ျပဳၾကေလ့ ရွိေလ၏။ ယခုုအခ်ိန္ က်ေနာ္မ်ား ပန္းနုုတုုိ႔ သဖန္းပင္ရြာေလးသုုိ႔ အလည္တစ္ေခါက္ ေရာက္သြားခဲ့လွ်င္ သူ႔ကေလးမ်ားက က်ေနာ့္ကိုု ဦးဦးဟုု ေခၚမည္လား၊ ဦးႀကီးဟုု ေခၚမည္လား သိုု႔မဟုုတ္ မေတာ္ရသည့္ေယာက္ဖ ဖုုိးလုုံးနည္းတူ ေဖေဖႀကီးဟုုပင္ ေခၚေလဦးမည္လား မေျပာတတ္ေတာ့။
မည္သုုိ႔ပင္ဆုုိေစကာမူ ထုုိမဂၤလာပြဲမတုုိင္ခင္ညႏွင့္ ထုုိမဂၤလာပြဲေန႔ညက (ႏွစ္ညဆက္တုုိက္) ႏွလုုံးသားကိုု ဗဟုုိျပဳ၍ အင္အားျပင္း အခ်စ္ငလ်င္ လႈပ္ခပ္ခဲ့သည့္အတြက္ အိပ္တစ္၀က္ႏုုိးတစ္၀က္ျဖင့္ က်ေနာ့္အတြက္ အအိပ္ပ်က္ခဲ့ရေသာ ညမ်ားပင္ ျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့၏။
မွတ္ခ်က္။
၀က္မေလးတဂ္၍ ဖ်စ္ညွစ္ေရးသည္။ ငယ္က်ိဳးငယ္နာေပၚေစမည့္ ထုုိကဲ့သုုိ႔ေသာပုုိ႔စ္အား မည္သူ႔ကိုုမွ ဆက္ မတဂ္လုုိေတာ့ပါ။ သုုိ႔ေသာ္ လာဖတ္သူမ်ားကိုုေတာ့ တဂ္ၿပီး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ း)
.
