နဂါးျမဴးေသာ နွစ္မုုိ႔လားမသိ အိပ္လုုိ႔ အလြန္ေကာင္းသည္။ အိပ္ရင္းနဲ႔ စာၾကည့္မယ္၊ အိပ္ရင္းနဲ႔ တရားနားေထာင္မယ္လုုိ႔မ်ား စိတ္ကူးမယဥ္ေလလင့္။ "တရားဆုုံး တုုံးလုုံးစက္ေတာ္ေခၚ" ဆုုိသလုုိ ျဖစ္မွာ အမွန္ပင္။
စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားေလ အအိပ္ပ်က္အစားပ်က္ျဖစ္ေလ ျဖစ္ရမဲ့အစား နင္းကန္အိပ္ေကာင္းေနသည္။ အဆုုိေတာ္ ေဒၚမာမာေအးရဲ့ အိမ္ရွင္မ အလုုိက္ကေလးနဲ႔ "ေခါင္းအုုံးေပၚ ေခါင္းကိုု ခ်လုုိက္ရာ၊ သမၺဳေဒၶမွ မဆုုံးရွာ၊ အိပ္ေပ်ာ္ သြားပါသတဲ့ခင္ဗ်ာ" ဆုုိၿပီး ဟစ္ေအာ္ရမလုုိလုုိပင္။
ညပိုုင္းအိပ္ခ်င္စိတ္မရွိေအာင္ဆုုိၿပီး ကၽြဲရိုုင္းဗူးေသာက္ေပမဲ့လဲ ကၽြဲရိုုင္းဗူး ေသာက္လုုိ႔မၿပီးေသးခင္ စာၾကည့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ျပန္ေရာ။ တစ္ေရးႏုုိးမွ လက္က်န္တစ္၀က္ကိုု ထေသာက္ရတဲ့အျဖစ္။ မေန႔တုုန္းကလဲ တေနကုုန္ထုုိင္ၿပီး စာၾကည့္စာေရးလုုပ္ေနရတဲ့အတြက္ တကုုိယ္လုုံး ေညာင္းညာႏြမ္းရိကုုိက္ခဲလုုိ႔။ ဒါနဲ႔ မာဆတ္တုုိ႔ စပါးတုုိ႔လဲ ၀ါသနာမပါေလေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ့ Bathtub ထဲ ေရေႏြးေႏြးေလး ျပည့္ေအာင္ျဖည့္ၿပီး တကိုုယ္ေကာင္လုုံး နစ္ျမဳပ္ကာ အေညာင္းေျပစိမ္ေနရင္း ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားလုုိက္တာ အိမ္ေပၚမွာ ေရနစ္မႈ ျဖစ္ခါနီးနီးရယ္။ အဲေလာက္ေတာင္ျဖစ္တာ။ အဲဒီလုုိနဲ႔ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဖူး သံပုုရာသီးျခမ္းေလး ပါးစပ္ထဲငုုံထားမွ ေတာ္ရာက်ေတာ့မယ္၊ ၾကည့္စရာစာေတြက အေတာ္မ်ားေနတယ္ ဆုုိၿပီး မ်က္လုုံးက်ယ္လာေအာင္ ခ်ဥ္လွပါတယ္ဆုုိတဲ့ သံပုုရာသီးျခမ္းေလးး တစ္ျခမ္း ပါးစပ္ထဲငုုံၿပီး စာၾကည့္စာဖတ္လုုပ္ပါတယ္။ ဘယ္လုုိက ဘယ္လုုိ ျဖစ္သြားေလသည္မသိ။ ငိုုက္ကနဲ ရႈိက္ကနဲ။
ေန႔စဥ္ အခန္းတြင္းေအာင္း စာဖတ္စာၾကည့္ အင္တာနက္၀င္နဲ႔ လူလဲ ႏုုံးခ်ိခ်ိ ျဖစ္လာသည္။ ဒါနဲ႔ ညေနခင္းဘက္ အေညာင္းလဲေျပ စာေရးဖုုိ႔လဲ ကုုန္ၾကမ္းတစ္ခုုခုု ရပါေစေတာ့ဆုုိၿပီး ဟုုိနားဒီနား လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျဖစ္သည္။
ေဆာင္းဦး၀င္ခါနီးမုုိ႔ မုုိးခ်ဳပ္တာလဲ နဲနဲေစာလာသည္။ ညေန ခုုနာရီခြဲ ရွစ္နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္တြင္ ေနေရာင္က မရွိခ်င္ေတာ့။ သုုိ႔ေသာ္ အလင္းေရာင္ဖ်ဖ်ေတာ့ ရွိေနေသးသည္။ လမ္းေလ်ာက္ရင္း အခ်ိန္ အလဟႆ မျဖစ္ရေအာင္ ဟန္းဆက္မွတဆင့္ နားၾကပ္တပ္ဆင္ၿပီး ဘီဘီစီေရဒီယုုိ နားေထာင္ရင္း စည္းခ်က္မွန္မွန္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္သည္။ သုုိ႔ေသာ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရာလမ္းႏွင့္ ေလယာဥ္ဆင္းသက္ရာ လမ္းေၾကာင္းတုုိက္ဆုုိင္ေန၍ ေလယာဥ္သံက နားၾကပ္နဲ႔ နားေထာင္ေနသည့္ ေရဒီယုုိသံကုုိ ေက်ာ္လြန္သြားၿမဲပင္။ ေလယာဥ္က သုုံးမိနစ္ႏွစ္စီး ပ်ံသန္းေနတာဆုုိေတာ့ ဆူညံလြန္း၍ ေရဒီယိုုဘက္ အာရုုံ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ ေလယာဥ္သံၾကားတုုိင္း ဘယ္အဲယားလုုိင္းက ေလယာဥ္ပါလိမ့္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ေမာ့ေမာ့ ၾကည့္ျဖစ္ေနေတာ့၏။
ေနေရာင္ေပ်ာက္သြားၿပီမုုိ႔ လမ္းမီးေတြက ထိန္ထိန္သာလာ၏။ ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ ေကာင္းကင္၊ တန္းစီ ပ်ံသန္းေနသာ ေလယာဥ္ႀကီးမ်ား။ အင္းးး အင္တာနက္နဲ႔ ဒီေလယာဥ္ႀကီးေတြေၾကာင့္ ကမၻာႀကီး က်ဥ္းသြားတာ က်ဳံ ႔သြားတာ။ က်ဥ္းလြန္းက်ဳံ ႔လြန္းေတာ့လဲ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳးေတြ ဆိတ္သုုဥ္းကုုန္သည္။ စိတ္ခ်မ္းသာဖုုိ႔ထက္ စိတ္ဆင္းရဲဖုုိ႔ သတင္းေတြက ခ်က္ခ်င္းျဖစ္ ခ်က္ခ်င္းၾကားသိရသည္။ တုုိက္ပြဲေပါင္းစုုံ၊ ျပႆနာေပါင္းစုုံ၊ အလိမ္အညာေပါင္းစုုံ၊ ျပစ္မႈေပါင္းစုုံ၊ ၿပီးေတာ့ ေရာဂါေပါင္းစုုံ။
ေတာင္ေတာင္အီအီစဥ္းစားရင္း တေနရာအေရာက္မွာ အမွတ္မထင္ ေလယာဥ္လမ္းေၾကာင္းရဲ့ အျခားတဘက္ ေကာင္းကင္ေပၚသုုိ႔ ေမာ့ၾကည့္လုုိက္မိ၏။ ဖရဲသီးအႀကီးသုုံးလုုံးစာခန္႔ရွိေသာ အလုုံးနီနီႀကီး တစ္လုုံး ေကာင္းကင္ေပၚ၌ ပ်ံ၀ဲေနသည္ကိုု ေတြ႔ရေလ၏။ ထိုုအလုုံးႀကီးသည္ ကၽြႏုု္ပ္ဦးတည္ လမ္းေလွ်ာက္ရာ အရပ္ဆီသုုိ႔ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္ဆင္းလာေလ၏။ ေျမျပင္သုုိ႔ ေရာက္ခါနီးေလ အလုုံးႀကီးကိုု ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ရေလျဖစ္၏။ ထုုိအလုုံးႀကီးေပၚ၌ အရုုပ္တစ္ခုု ေရးဆြဲထားသည္ကိုု ေတြ႔ရ၏။ ပူးတုုိက္ဂါး ရုုပ္ႀကီး။
"အင္း... ဖန္ဖဲယား တစ္ခုုခုုကေန မိုုးပ်ံပူေပါင္း လႊင့္စင္ခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။ ေရွ ႔နား ျပဳတ္က်လာရင္ေတာ့ ေကာက္ယူခဲ့မွ။ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ အရုုပ္ႀကီး"
ကၽြႏုု္ပ္၏ မိတ္ေဆြမိသားစုုမွာ မူႀကိဳအရြယ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိ၏။ ထုုိသမီးေလးသည္ ပူးတုုိက္ဂါးရုုပ္ကိုု အလြန္ႀကိဳက္၏။ ကၽြႏုု္ပ္ထံသုုိ႔ အလည္လာေသာအခါတုုိင္း ကၽြႏုု္ပ္၏ ကြန္ပ်ဴတာျဖင့္ ပူးတုုိက္ဂါးဗီဒီယုုိဖုုိင္ကုုိ ယူက်ဳကေန ၾကည့္ေလ့ရွိ၏။ ၾကည့္သည့္အခါတုုိင္း တဟင္းဟင္း ရယ္ေမာေလ့ရွိ၏။ သူရယ္ေမာဟန္ေလးက အျပစ္ကင္းကင္းနဲ႔ တကယ့္ခ်စ္စရာေလး။ သူ႔ကုုိသာ ဒီပူးတုုိက္ဂါးရုုပ္ကေလး လက္ေဆာင္ေပးလုုိက္ရင္ ေပ်ာ္လုုိက္မဲ့ ျဖစ္ျခင္း။
ထုုိပူးတုုိက္ဂါးရုုပ္ပါရွိသည့္ အနီလုုံးႀကီးသည္ ေျမျပင္သုုိ႔ တစတစ နိမ့္ဆင္းလာေလသည္။ ကၽြႏုု္ပ္သည္လည္း ေျခလမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ ထုုိအလုုံးႀကီး က်ေလာက္ရာေနရာကုုိ မွန္းဆၿပီး မေျပးရုုံတမယ္ သြားေလ၏။ သုုိ႔ေသာ္ ထုုိအလုုံးႀကီး ေျမျပင္သိုု႔ က်ေရာက္ခါနီးအခ်ိန္ေလာက္မွာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္ကိုု သတိျပဳမိလုုိက္ေတာ့ ထုုိအလုုံးႀကီးေနာက္ လုုိက္လာၾကေသာ လူေပါင္း ေလးငါးဆယ္ကိုု အံ့ၾသစြာ ေတြ႔ရေလ၏။ အင္း.... အႀကံတူ ရန္သူေတြ။
ထုုိအလုုံးႀကီးကုုိ ကၽြႏုု္ပ္ရယူဖုုိ႔ရန္မွာ မလြယ္ကူေတာ့ေခ်။ ကၽြႏုု္ပ္သည္ ၿပိဳင္ဆုုိင္ခ်င္သူမဟုုတ္။ ဘ၀တေလွ်ာက္လုုံး တခါမွ ၿပိဳင္ဆုုိင္ဖူးခဲ့ျခင္းမရွိ။ ပညာေရး စီးပြါးေရး အခ်စ္ေရး။ ဘာအေရးမွ ၿပိဳင္ခဲ့သူမဟုုတ္။ ၿပိဳင္ဆုုိင္ျခင္းေတြမွာ ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆုုိးက်ိဳးကိုု ပုုိ ျဖစ္ေစတတ္သည္ မဟုုတ္ပါလား။ အခန္႔မသင့္ရင္ ဘ၀ပါ ဆုုံးပါးသြားႏိုုင္သည္ေလ။ ဒီေတာ့ ဒီလူအုုပ္ႀကီးနဲ႔ ဒီအလုုံးႀကီးကုုိ ယွဥ္လုုဖုုိ႔ ကၽြႏုု္ပ္မစဥ္းစားေတာ့။ သုုိ႔ေသာ္ မိတ္ေဆြ၏ သမီးေလးကိုု ထုုိအရုုပ္ႀကီး လက္ေဆာင္ မေပးလုုိက္ႏိုုင္သည္ကိုုေတာ့ စိတ္မေကာင္း။
ကၽြႏုု္ပ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း လူသြားကြန္ကရိလမ္းေပၚသုုိ႔ ထုုိအလုုံးႀကီး က်ေရာက္လာ၏။ အေပၚက က်လာသည့္အရွိန္နဲ႔ ေလနဲနဲတုုိက္ေနသည့္ အရိွန္တုုိ႔ေၾကာင့္ ထုုိအလံုုးႀကီးသည္ ကြန္ကရိလမ္းေပၚ၌ လွိမ့္ေနေလ၏။ လူအုုပ္ႀကီးကလဲ အေျပးအလႊား သူ႔ထက္ငါ ရယူဖုုိ႔ တာစူေနၾကေလ၏။ သုုိ႔ေသာ္ သုုိ႔ေသာ္။ ထုုိအလုုံးႀကီးအနား လူအုုပ္ႀကီး ေရာက္သြားေသာအခ်ိန္၌ ထုုိအလုုံးႀကီးသည္ လမ္းေပၚရွိ ကြန္ကရိအစြန္းစ၊ သဲစတုုိ႔ျဖင့္ ပြတ္တုုိက္မိကာ အမွတ္မထင္ ေဖာင္းကနဲ ေပါက္ကြဲေလေတာ့၏။ ေအးေရာ။
သိုု႔ေသာ္ မေအးႏိုုင္ပါ။ ေဖာင္းကနဲ ေပါက္ကြဲသံနဲ႔အတူ ထုုိအလုုံးႀကီးတြင္းမွ ပုုရြက္ဆိတ္ငယ္မ်ားကဲ့သိုုိ႔ေသာ အနက္ေရာင္ အေကာင္မ်ား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖာထြက္လာသည္။ ထုုိ႔ေနာက္ တမုုဟုုတ္အတြင္း ေရွ့ေနာက္၀ဲယာသုုိ႔ ပ်ံံံ႔ႏွံ႔သြားကာ ထုုိအေကာင္ေလးမ်ား ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကကုုန္ေလ၏။ ခဏေလးမွ တကယ့္ခဏေလး။ ထုုိ အျဖစ္အပ်က္ကိုု ၾကည့္ၿပီး ထုုိလူအုုပ္ႀကီးသည္လည္း မွင္တက္မိကာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္ေနၾကေလေတာ့၏။
ကၽြနုု္ပ္သည္လည္း မုုိးအတန္ခ်ဳပ္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေနအိမ္သုုိ႔ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္လာခဲ့ေလ၏။ အသြားတုုန္းက ရပ္ကြက္လမ္းထဲ ေကြ႔ပတ္သြားခဲ့ေသာ္လည္း အျပန္မွာမူ ေအဖုုိး လမ္းမႀကီးအတုုိင္း ေလ်ွာက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့၏။ ကၽြနုု္ပ္ျပန္လွည့္လာၿပီး နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေအးဖုုိးလမ္းမႀကီးအတုုိင္း ထုုိအလုုံးႀကီးက်ေရာက္ရာ အရပ္ဘက္သုုိ႔ လူနာတင္ကားမ်ား ရဲကားမ်ား မီးသတ္ကားမ်ား တ၀ီ၀ီျဖင့္ ျဖတ္သန္းသြားေနၾကသည္ကုုိ သတိထားမိေလ၏။ ကၽြႏုု္ပ္ပင္ ေနအိမ္သုုိ႔ ျပန္မေရာက္ေသးေခ်။
ဒါကလဲ အဆန္းေတာ့မဟုုတ္။ ဒီႏုုိင္ငံမွာက အေရးအေၾကာင္းတစ္ခုုေပၚတုုိင္း ရဲကား၊ မီးသတ္ကား၊ လူနာတင္ယာဥ္တုုိ႔ သြားေရာက္ၾကၿမဲျဖစ္ေလ၏။ အခုုလဲ တေနရာရာမွာ အေရးေပၚကိစၥတစ္ခုုခုုရွိေနလုုိ႔ ျဖစ္မွာပါဆုုိၿပီး ပုုံမွန္ထက္မပုုိေသာ စဥ္းစားမႈမ်ိဳးျဖင့္ စဥ္းစားၿပီး လာလမ္းအတုုိင္း ေအးေဆးစြာ ေလွ်ာက္ၿမဲ ေလွ်ာက္ေနမိေလ၏။ သုုိ႔ေသာ္ အေရးေပၚကားေတြက မ်ားသထက္ မ်ားလာသည္။ တစ္စီး.. ႏွစ္စီး.. သုုံးစီး.. မေရတြက္ႏုုိင္ေတာ့။ အနည္းဆုုံး အစီး သုံးဆယ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္။ တစ္ခုုခုုေတာ့ တစ္ခုုခုုေပဘဲ။
တုုိးတုုိး တုုိးတုုိး ေျပာေနၾကသည့္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားထံ စနည္းနာမိသည္။ ၾကားရသည့္ သတင္းက ၾကက္သီးျဖန္းခ်င္စရာ။ လူေပါင္းသုုံးေလးဆယ္ေလာက္ အုုပ္စုုလုုိက္ ခ်က္ခ်င္း ခႏၶာကုုိယ္ ယားယံၿပီး အဖုုအပိန္႔ေတြ တကုုိယ္လုုံးထြက္လာလုုိ႔တဲ့။ အဖုုအပိန္႔ေတြကေန ေသြးေတြလဲ တလစပ္ ထြက္ၾကတယ္တဲ့။ အန္လဲ အန္ၾကတယ္တဲ့။ မ်က္လုုံးေတြလဲ နီျမန္းလာၾကတယ္တဲ့။ ခႏၶာကုုိယ္ေတြလဲ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေလာင္ၾကသတဲ့။ ဘုုရား ဘုုရား။
""အီဘုုိလာ""
ဟုုတ္သည္။ သူတုုိ႔တေတြ အီဘုုိလာေရာဂါ ကူးစက္ခံရေခ်ၿပီ။ သူတုုိ႔ အငမ္းမရ လုိခ်င္လြန္းသည့္ ေကာင္းကင္မွ က်လာသည့္ အလုုံးနီႀကီးသည္ အီဘုုိလာေရာဂါပုုိးမ်ားစြာကုုိ သယ္ေဆာင္လာၿပီး သူတုုိ႔ ေရွ့ေမွာက္မွာပင္ ေပါက္ကြဲေလ၏။ ထုုိ႔ေနာက္ ထုုိေရာဂါဗုုိင္းရပ္ပုုိးမ်ားသည္ နီးစပ္ရာလူအုုပ္ႀကီးဆီသုုိ႔၄င္း အျခားအရပ္မ်ားသုုိ႔၄င္း ပ်ံ ႔ႏွံ႔ကူးစက္သြားေလေတာ့၏။ ထုုိသုုိ႔ဆုုိလွ်င္ ကၽြႏုု္ပ္သည္လည္း ထိုုအနီလုုံးႀကီး က်ေရာက္ေပါက္ကြဲရာ အနီးအနား၌ တည္ရွိခဲ့သည္ မဟုုတ္ပါလား။ ျပန္ စဥ္းစားမိေသာအခါမွ ဗိုုက္နာသလုုိ ခႏၶာကုုိယ္ ယားယံလာသလုုိ စစ္ကနဲ စစ္ကနဲ ျဖစ္လာေလ၏။
အီဘုုိလာဟူေသာ စကားလုုံးသည္ အလြန္လွပေလ၏။ သူ႔လုုိ လွပေသာအမည္နဲ႔ သည္ေရာဂါဆုုိးမ်ိဳးနဲ႔ မထုုိက္တန္ေပ။ သုုိ႔ေသာ္ အလွအပတုုိင္း၏ ေနာက္ကြယ္၌ အလြန္ႀကီးမားသည့္ အႏၱရာယ္မ်ား အၿမဲရွိေနတတ္၏ ဟူေသာ နီတိတစ္ခုုကိုု ေမြးဖြားေပးေလသေယာင္ ရွိေလ၏။ အႏၱရာယ္ အလြန္ႀကီးပါေပစြ။ အမွန္မွာ ထုုိ အီဘုုိလာ ဟူေသာ အမည္သည္ ထုုိေရာဂါ၏ ကိုု္ယ္ပုုိင္အမည္ မဟုုတ္ေခ်။ ဒီမုုိကရက္တစ္ကြန္ဂိုုျပည္သူ႔သမၼတႏုုိင္ငံအတြင္းရွိ အီဘုုိလာ ဟူေသာ ျမစ္၏ အမည္ကိုု ယူသုုံးထားျခင္းျဖစ္၏။ အဘယ္သိုု႔ ယူသုုံးထားသနည္းဟူမူ ထုုိေရာဂါအား ပထမဆုုံး ေျခရာခံႏုုိင္ခဲ့ေသာ ေနရာသည္ ထုုိအီဘုုိလာျမစ္၀ွမ္းေဒသတ၀ိုုက္၌ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
တိတိက်က်ဆုုိရပါမူ ထုုိေရာဂါအား ၁၉၇၆ခုုႏွစ္ ၾသဂုုတ္လ ၂၆ ရက္ေန႔၌ စတင္ေတြ႔ရွိၿပီး အတည္ျပဳႏိုုင္ခဲ့၏။ ပထမဦးဆုုံး ထုုိအီဘုုိလာေရာဂါကိုု ခံစားရသူမွာ ေက်းရႊာေက်ာင္းအုုပ္ႀကီး မာဘလုုိ လုုိကဲလာ ျဖစ္ေလ၏။ ထုုိေက်ာင္းအုုပ္ဆရာႀကီးသည္ ထုုိအီဘုုိလာျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ ၁၉၇၆ခုု ၾသဂုုတ္လ ၁၂ ရက္မွ ၾသဂုုတ္လ ၂၂ ရက္ေန႔အထိ ေျခဆန္႔ခရီးထြက္ေလ၏။ ခရီးထြက္ရင္း ေရာဂါဆန္းတစ္ခုုရရွိကာ ထုုိႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၈ ရက္ေန႔၌ ကြယ္လြန္ေလ၏။ ထုုိအခါမွစ၍ ထုုိေရာဂါနာမည္ကိုု အီဘုုိလာျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ျဖစ္ပြါးခဲ့ေသာေၾကာင့္ အီဘုုိလာေရာဂါဟုု ေခၚတြင္ၿပီး ထင္ရွားခဲ့ေလ၏။
ထုုိေရာဂါကူးစက္ခံရသူသည္ ႏွစ္ရက္မွ သုုံးပတ္အတြင္း အပူဖ်ားျခင္း၊ လည္ေခ်ာင္းနာျခင္း၊ ၾကြက္သားနာျခင္း၊ ေခါင္းမူးေခါင္းကိုုက္ျခင္း၊ ေအာ့အန္ျခင္း၊ ၀မ္းေလ်ာ၀မ္းပ်က္ျဖစ္ျခင္း ႏွင့္ အသဲ အဆုုတ္တုုိ႔ အလုုပ္မလုုပ္ေတာ့ျခင္း၊ ခႏၶာကုုိယ္တြင္းျပင္ေသြးယုုိစီးျခင္းစသည့္ လကၡဏာမ်ား ျဖစ္လာေလေတာ့၏။ ထုုိေရာဂါရွိေနေသာ လူ သုုိ႔မဟုုတ္ တိရစၦာန္တုုိ႔၏ ေသြး ေခၽြး စသည္တုုိ႔မွလည္း ကူးစက္ႏိုုင္သည္ဟုု ၀ီကီ၌ ဆုုိထားေလ၏။ (အက်ယ္သိလုုိပါက ၀ီကီ သုုိ႔သြားၿပီး ရႈၾကပါလွည့္)။ ထုုိေရာဂါသည္ ယခုုအခါ အေနာက္အာဖရိကႏိုုင္ငံမ်ားျဖစ္သည့္ ဂီနီယာ၊ ဆီရလီယြန္၊ လုုိက္ေဘးရီးယားႏွင့္ နိုုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုုင္ငံတုုိ႔၌ ျဖစ္ပြါးေနေလ၏။ လြန္ခဲ့သည့္ မတ္ခ်္လကစၿပီး ယခုုအခ်ိန္အထိ ထုုိေရာဂါျဖင့္ လူေပါင္း ၂၄၀၀ ေက်ာ္ ေသဆုုံးၿပီး ျဖစ္ေလ၏။
ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ေရာက္ဆုုိသကဲ့သုုိ႔ ကၽြႏုု္ပ္သည္လည္း အသက္ရႈမ၀သလုုိလုုိ တကုုိယ္လုုံး ယားယံလာသလုုိလုုိ ဗုုိက္ထဲက နာလာသလုုိလုုိ ျဖစ္လာေလ၏။ ဒါဆုုိ ေသခ်ာၿပီ အီဘုုိလာ။ အီဘုုိလာဆုုိရင္... ဆက္ၿပီးမေတြးရဲေတာ့။ တကုုိယ္လုုံး ေတာင့္တင္းလာသည္။ ေျခေတြလက္ေတြ ေလျဖတ္သလုုိျဖစ္လာသည္။ ပါးစပ္ေတြလဲ ထုုံက်င္လာေလသည္။ သြားေတြလဲ က်ိန္းစပ္လာေလသည္။ ငါ ဒီအတုုိင္း အရႈံးေပးလုုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ လုုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ ငါ ဘာမွ မျဖစ္ေစရဘူး။ ငါ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ငါ ငါ ငါ။ ဂါးးးးးးးးးး။
မ်က္လုုံးဖြင့္ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ ညဥ့္ တစ္နာရီ။ လန္႔ႏုုိးလာမွ ပါးစပ္ထဲက သံပုုရာသီးျခမ္းကုုိ ေထြးထုုတ္ၿပီး ပါးလုုပ္က်င္းလုုိက္ရသည္။ က်င္လိုုက္ က်ိန္းလုုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ အင္း.... မုုိးမလင္းေသးဘူး။ အခ်ိန္ရွိေသးတယ္။ ထပ္ နွပ္လုုိက္ဦးမွ။
"ကဲ အစက မေျပာလား။ အအိပ္မက္ေသာ သူအဖုုိ႔ ညဥ္႔တာတုုိ႔သည္ တိုုလြန္းလွေခ်၏" လုုိ႔။ ။
မ်က္လုုံးဖြင့္ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ ညဥ့္ တစ္နာရီ။ လန္႔ႏုုိးလာမွ ပါးစပ္ထဲက သံပုုရာသီးျခမ္းကုုိ ေထြးထုုတ္ၿပီး ပါးလုုပ္က်င္းလုုိက္ရသည္။ က်င္လိုုက္ က်ိန္းလုုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ အင္း.... မုုိးမလင္းေသးဘူး။ အခ်ိန္ရွိေသးတယ္။ ထပ္ နွပ္လုုိက္ဦးမွ။
"ကဲ အစက မေျပာလား။ အအိပ္မက္ေသာ သူအဖုုိ႔ ညဥ္႔တာတုုိ႔သည္ တိုုလြန္းလွေခ်၏" လုုိ႔။ ။
သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား)
(၁၉၊၀၉ ၊၂၀၁၄ ေသာၾကာေန႔ ၀၀း၄၀ နာရီ)
မွတ္ခ်က္။
၀ီကီပီဒီယားမွ အခ်က္အလက္ အနည္းငယ္ ယူထားပါသည္။
BPP Challenge
၁။ ခ်စ္စံအိမ္
၂။ ေမာင္မ်ိဳး
၃။ ၾကယ္ျပာ
.
