ဘိလပ္တုိင္းျပည္၏ အထင္ကရၿမိဳ့ေတာ္ႀကီးမွာ ဘိလပ္သားစစ္စစ္ဦးေရက ခ်ိနဲ႔နဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။ ဟင္းေလးအုိးႀကီးဟု အမည္ခံထားသည္နဲ႔အညီ ႏုိင္ငံေပါင္းစုံမွ က်က္စားက်င္လည္လာၾကသည့္ ဆူ ႀကဳံ နိမ့္ ျမင့္ အျဖဴ အမဲ စသူတုိ႔ျဖင့္ လန္ဒန္ၿမိဳ့ႀကီးကား ခန္႔ခန္႔စန္႔စန္႔ႀကီးပင္။ စီစစ္ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ ၿမိဳ့ေတာ္ေပၚမွာ ဘိလပ္သားစစ္စစ္က ၄၀၊ က်န္တာက ၆၀။ (ရန္ကုန္ မႏၱေလးထက္ ပုိဆုိးေနသလား မွတ္ရသည္)။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ေနထုိင္ရာ အရပ္သည္ကား ကုလားၿမိဳ့ေတာ္ဟု နာမည္ႀကီးလွသည့္ ေဆာက္(သ္)ေဟာရပ္ကြက္ႀကီးန႔ဲ ကပ္လ်က္တည္ရွိသည့္ ေဟာင္းစလုိးအမည္ရွိေသာ အရပ္ျဖစ္၏။ ကၽြနု္ပ္တုိ႔အိမ္ ပတ္၀န္းက်င္၌လည္း အျဖဴအိမ္ တစ္လုံးႏွစ္လုံးမွ တစ္ပါး ပန္ခ်ာပီ ဟိႏၵဴစသည့္ အိႏၵိယကုလားမ်ား၏ ေနအိမ္မ်ားျဖင့္သာ စည္ကားေနေလ၏။ မူလပထမ ၿမိဳ့အတြင္း ေနရာယူထားၾကသည့္ ဘိလပ္လူမ်ိဳးတုိ႔မွာ ကုလားမ်ား၏ ပဲေညွာ္နံ႔၊ ျမန္မာတုိ႔၏ ငါးပိေညွာ္နံ႔တုိ႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ့ျပင္ေရာက္ကုန္ၾကေသာဟူ၏။ ခံေပဦးေတာ့ မစ္စတာ ကုိလုိနီတုိ႔ေရ။ တစ္လွည့္စီေပါ့။
အနံ႔ခ်င္းမတူေပမဲ့ အနံ႔ျပင္းတာခ်င္း တူညီေနသည့္ ေရႊလူမ်ိဳးတုိ႔ႏွင့္ကုလားလူမ်ိဳးတုိ႔သည္ကား သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း သတင္းေလြ႔ေလြ႔ အနံ႔ေပါင္းစုံတုိ႔ျဖင့္ ေပါင္းသင္းေပ်ာ္ေမြ႔ၾကေလကုန္၏။ ငါးပိနဲ႔ပဲ ပဲနဲ႔ငါးပိ ၿပိဳင္သူမရွိ ႏုိင္သူမရွိ ကေရာဟိ သေဘာရွိ။ ခ်က္ခ်င္သလုိခ်က္၊ ျပဳတ္ခ်င္သလုုိျပဳတ္။ ေၾကာ္ခ်င္သလုိေၾကာ္။ ေလွာ္ခ်င္သလုုိေလွာ္။ ေစာဒကတက္မည့္ ရြာေဆာ္ တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ သုိ႔ေသာ္ အနံ႔ထုံခံရတာ မ်ားလာၿပီး ထုုိအနံ႔ကိုု က်င့္သားရလာသည့္ ေရႊျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔မွာ နဂုိကထဲကမွ ပဲနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ၿပီး ျဖစ္ေနရကား ပဲႀကိဳက္ခင္မ်ား ျဖစ္သြားၾကေလ၏။ ထုိကုလားမ်ားအဖုုိ႔ ငါးပိႀကိဳက္ခင္မ်ား ျဖစ္မျဖစ္ကုိမူကား မသိေတာ့။ ရွိေစေတာ့။ ဘုရားေတာင္မွ သူတုိ႔ႏုိင္ငံထြက္ ဘုရားကို ကုိးကြယ္ရသည္ကုိး။
ကုိကုိပဲ ပ်ိဳပ်ိဳပဲ ဘုိးဘုိးပဲ ဘြားဘြားပဲ ဦးေလးပဲ အေဒၚပဲ စသည္တုိ႔ျဖင့္ ေရာျပြမ္းေနရသည့္အတြက္ အိမ္ရွင္အဘုိးအုိႀကီးသည္လည္း ဘုိးဘုိးပဲ ျဖစ္သြားေလ၏။ ပဲဟင္းမပါရင္ ထမင္းတစ္လုပ္ သူမ၀င္။ ဘာဟင္းခ်က္ခ်က္ ပဲဟင္းေလးေတာ့ပါမွ။ ပဲဟင္းႀကိဳက္သည့္ ဘုိးဘုိးပဲက သူႀကိဳက္သည့္ ပဲရာဇ၀င္ကုိ ခင္းျပေလ့ရွိ၏။
"ငါက ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းကထဲက ပဲနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတာကြ။ ေန႔တုိင္း ပဲဟင္းမပါရင္ ထမင္း၀ုိင္းမျဖစ္ဘူး။ ဘိလပ္နယ္ခ်ဲ့ေတြကို ေတာ္လွန္ဖုိ႔ စစ္ထဲေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ပဲဟင္းဘဲ။ မင္းၾကားဖူးမွာေပါ့။ ငါတုိ႔ စစ္သားေတြရဲ့ မုိတုိေတြကိုေလ"
"ေျပာျပပါအဘုိး"
အဘုိးအုိသည္ ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ ေခါင္းကိုေမာ့ ရင္ကုိေကာ့ၿပီး ေအာက္ပါမုိတုိတုိ႔ကုိ သံကုန္ဟစ္ေအာ္ေလေတာ့၏။
"ဘာလုပ္ေနလဲ (ေလ့က်င့္ေနတယ္)"
"ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ (တုိက္ပြဲ၀င္ဖုိ႔)"
"ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ (ျပည္သူ႔အတြက္)"
"ဘာဟင္းစားလဲ (ပဲနဲ႔ခ်ဥ္ေပါင္)"
"ဘာ့ေညာ္ ဘာ့ေညာ္ ဘာ့ေညာ္"
"ေအာ္.. ဒါျဖင့္ အဘုိးက ပဲဟင္းစားၿပီး အဂၤလိပ္ေတြကို ေတာ္လွန္ခဲ့တာကိုး။ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ အဘုိး။ အဲဒီလုုိ စားေသာက္ၿပီး အဲဒီလုုိ နုုိင္ငံေတာ္ကုုိ အသက္ေပးခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ဗမာ့ေသြးကို ႏွမေပးခ်င္ပါတယ္ ဆုိၿပီး သီခ်င္းနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳထားတာကုိး"
"ငါက ခ်ီးက်ဴးခံခ်င္လုုိ႔ မဟုုတ္ပါဘူး။ ပဲရာဇ၀င္ခင္းျပရုုံသက္သက္ပါ။ ဘိလပ္ေရာက္မွ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ပဲႀကိဳက္ေမာင္ ျဖစ္သြားရတာ မဟုတ္ေၾကာင္း သိေစခ်င္လုိ႔ပါ"
ထုိကဲ့သုိ႔ ရာဇ၀င္ျဖင့္ ပဲႀကိဳက္ခဲ့သည့္ အိမ္ရွင္အဘုိးအုိသည္ ေန႔တုိင္း ပဲတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ေလ့ ရွိ၏။ ပဲနီ ပဲ၀ါ ပဲမဲ ပဲျဖဴတုိျဖင့္႔ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရုိးေစရေပ။ မေန႔ကလဲ ပဲဟင္းခ်က္၏။ ဒီေန႔လဲ ပဲဟင္းခ်က္၏။ မနက္ဖန္လဲ ပဲဟင္းခ်က္ဦးမည္ပင္ျဖစ္၏။
တစ္ေန႔။
အစာစားခ်ိန္ကို လူထက္ ဗုိက္က ပုိသိေနသည့္အတြက္ ဂြီ ဂြီအသံမ်ား ၀မ္းတြင္းက ညံထြက္လာေသာခဏ၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေအာက္ထပ္သုိ႔ ဆင္းကာ မီးဖုိခန္းထဲ ၀င္ၿပီး တစ္ခုခု ႀကံဖန္ ခ်က္ျပဳတ္စားဖုိ႔ ႀကံစည္ရင္း ဟုိဒီၾကည့္မိေသာအခါ အဘုိးအုိ၏ ဟင္းအုိးကို မီးဖုိေပၚ အစြင့္သားႀကီး ေတြ႔ရေလ၏။
"အဘုိး.. ဒယ္အုိးကင္းထဲမွာ ဘာေတြ ထည့္ခ်က္ထားတာလဲ မီးတူးၿပီး မဲညစ္ေနၿပီ"
"ေမာင္ရင္... အဲဒါ မီးတူးေနတာမဟုတ္ဘူး။ ပဲနက္ေတြေၾကာ္ထားတာ။ မင္းက ငါ ဟင္းခ်က္တုိင္း မီးတူးမယ္ခ်ည္းထင္ေနတာကုိး။ မင္းမွာလဲ အဲဒီအထင္နဲ႔ တဒုကၡ"
"သိပါဘူး အဘုိးရာ။ အဘုိးကလဲ ေျပာမယ္ဆုိ ေျပာစရာကုိး။ မီးမတူးတဲ့ရက္မွ မရွိတာ။ ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္မဲတူးေနတဲ့ ပဲကိုမွ ေၾကာ္စားရတာလဲ အဘုိး။ ပဲျဖဴ ပဲ၀ါ ပဲနီေတြဆုိ ေတာ္ေသး"
"မင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ အျပစ္ေတြခ်ည္း ျမင္ေနေတာ့တာဘဲ။ အမွန္ဆုိ ပဲထဲမွာ ပဲနက္ကမွ ေဆးဖက္အ၀င္ဆုံးကြ။ ပဲမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ အမဲေရာင္မွန္ရင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ပုိၿပီး ေဆးဖက္၀င္တာေတြခ်ည္းပါဘဲ"
"အာ.. အဘုိးကလဲ ဟုတ္ေသးပါဘူး။ က်ေနာ္ ၾကားဖူးတာကေတာ့.. မ်က္စိမွာရည္၊ နားမွာဆီ၊ ဒႏၱီမွာဆား၊ ၀မ္းမွာခါး.. လုိ႔သာ ၾကားဖူးပါတယ္။ ၀မ္းေကာင္းဖုိ႔အတြက္ အခါးဓာတ္ကသာ ေဆးဖက္၀င္မွာပါ။ ဘယ့္ႏွယ္ အမဲေရာင္က ေဆးဖက္၀င္ရတယ္လုိ႔"
"ေမာင္ရင္.. ထင္တာေတြ ေလ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ မင္းသိထားတာက ပါးပါးေလးရယ္။ အမွန္က အမဲေရာင္ဆုိတာ အပူဒဏ္ကို ခံႏုိင္ရည္ ပိုရွိၿပီး အပူဓာတ္ေတြကုိလဲ စုပ္ယူထားေလ့ရွိတယ္။ အ၀တ္အစားဆုိရင္ေတာင္မွ အမဲေရာင္ အ၀တ္အစားက ပုိေႏြးေနတာကုိ မင္းသတိထားမိေကာင္း ထားမိႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလြန္ေအးလြန္းလွတဲ့ ေနရာမွာ ေနထုိင္ၾကတဲ့ ေတာ္ေပၚသူ ေတာင္ေပၚသားေတြ အနက္ေရာက္ အ၀တ္အစားကုိ အ၀တ္မ်ားၾကတာေလ။ အဲဒီ အနက္ေရာင္ အ၀တ္အစားေတြက ေန႔လည္ဘက္မွာ အပူေတြ စုပ္ယူထားၿပီး ညဘက္ေအးတဲ့အခါမွာ ျပန္ထုတ္လႊင့္ေပးေလ့ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အပူဓာတ္ေတြ သုိေလွာင္ထားတဲ့ အမဲေရာင္က ပုိၿပီး ေဆးဖက္၀င္တယ္လုိ႔ ေျပာတာ။ ေမာင္ရင္ဘဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ေရာဂါအေတာ္မ်ားမ်ားကို အပူနဲ႔ ကုသရတာမဟုတ္လား။ ေဆးထုိးေဆးေသာက္ၿပီးရင္ ေခၽြးေတြထြက္လာၿပီး ေနေကာင္းလာၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲဒါ ေဆးထဲမွာ အပူဓါတ္ေတြ ပါ၀င္လုုိ႔ေပါ့။ အမဲန႔ဲအပူဆုုိတာ လင္မယားလုုိ တပူးတြဲတြဲေတြ မဟုုတ္လား။ ဆုုိေတာ့... အမဲမွန္ရင္ ဘယ္အမဲျဖစ္ျဖစ္ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ ေဆးဖက္၀င္တာပါဘဲ"
"သေဘာေပါက္ၿပီ အဘုိး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဒီက အျဖဴမေတြ ကပၸလီအမဲေကာင္ႀကီးေတြကုိ ယူၾကတာ။ အစေတာ့ စဥ္းစားလုိ႔ မရခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ အမဲေကာင္ႀကီးေတြက ေဆးဖက္၀င္တာကုိး ဟီး ဟီး ဟီး"
"မင္း မဟုတ္မဟတ္ေတြ ေျပာမေနနဲ႔ ငါက အတည္ေျပာေနတာ။ တျခားဟာေတြ စဥ္းစားမေနနဲ႔ဦး။ ႏြားေတြကိုဘဲၾကည့္။ ႏြားနက္ေတြရဲ့ က်င္ငယ္ရည္က က်န္တဲ့ႏြားေတြရဲ့ က်င္ငယ္ရည္ေတြထက္ ပုိၿပီး ေဆးဖက္၀င္တယ္တဲ့။ ေရွးလူႀကီးေတြဆုိ အဲဒီ ႏြားနက္က်င္ငယ္ရည္နဲ႔ ဖန္ခါးသီးကုိ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ စိမ္ထားၿပီး စားေလ့စားထရွိၾကတယ္။ အေညာင္းအညာ ထုံက်င္ကုိက္ခဲတာေတြ ယူပစ္လုိက္သလုိဘဲတဲ့"
"ဟုတ္မယ္ေနာ္ အဘုိး။ ဒါေၾကာင့္ မန္လန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက...ေရသီတာ ႏြားနက္ဓါတ္၊ ဆားစြက္ခတ္ေသာက္ပါ။ ဖ်ားငွက္ျပတ္ေပ်ာက္ကြာသည္၊ ေနာင္မလာ ပ်က္သုဥ္း။ မန္လည္ၿမိဳ့နဂရာေပၚမွာ၊ ဆရာေတာ္စြဲသည့္ လက္သုံး... စသျဖင့္ ေတးထပ္စပ္ဆုိထားခဲ့တာမဟုုတ္လား"
"မင္း.. အခုေတာ့ သေဘာေပါက္သြားၿပီမဟုတ္လား။ ေရွးတုန္းက လူေတြဆုိ မနက္ေစာေစာ ႏြားနက္က်င္ငယ္ရည္လုိခ်င္လြန္းလုိ႔ ႏြားနက္ရွိတဲ့ေနရာကုိသြားၿပီး ဗိုက္ေအာက္ ခြက္ထုိးခံထားကာ... ဆရာႀကီး မ စ ပါဦး... ဆုိၿပီး က်င္ငယ္ရည္ ေတာင္းေလ့ရွိၾကေလရဲ့။ အံမယ္.. ႏြားကလဲ ေပါက္ခ်လုိက္တာ ခြက္တစ္လုံး ခဏေလးနဲ႔ ျပည့္ဆုိဘဲ"
"ဒါနဲ႔ အဘုိး။ အဲဒီ ႏြားနက္က်င္ငယ္ရည္က ႏြားနက္မက်င္ငယ္ရည္လား၊ ႏြားနက္ထီးက်င္ငယ္ရည္လား မသိဘူးေနာ္"
"မင္းကေတာ့ ေမးလုိက္ရင္ ကပ္ကပ္သတ္သတ္ေတြခ်ည္းဘဲ။ အထီးျဖစ္ျဖစ္ အမျဖစ္ျဖစ္ ေဆးဖက္၀င္ေလာက္ပါတယ္ကြ"
"အင္း... ဒါျဖင့္ ႏြားနက္မက်င္ငယ္ကို လုိခ်င္ရင္ေတာ့... ဆရာႀကီး မ စ ပါဦးလုုိ႔ ေျပာရမဲ့အစား ဆရာမႀကီး မ စ ပါဦး လို႔ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့ေနာ္"
"ဒါေပမဲ့ မင္း ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ သိလိမ့္မယ္။ ႏြားထီးက်င္ငယ္န႔ဲ ႏြားမက်င္ငယ္ ဘယ္ဟာက ပုိ ခံယူရတာ လြယ္သလဲ ဆုိတာ"
"ႏြားထီးက်င္ငယ္ရည္ ခံယူရတာကို ပုိလြယ္ပါတယ္ အဘုိး။ ႏြားမက်င္ငယ္ရည္ခံယူမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ၿဗဲလ်န္းႀကီး ျဖစ္ေနမွာေသခ်ာတယ္"
"ေအးေပါ့ကြ။ မင္း ဟုိ သဂၤဇာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ့ မတူရင္ မတုၾကနဲ႔ ဆုိတဲ့ ပုံျပင္ကို ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား"
"အဘုိးေျပာျပမွ သိရမွာေပါ့"
"ေအးဒါျဖင့္ ေျပာျပမယ္။ ဟုိေရွးေရွးတုန္းက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ေမြးထားတယ္တဲ့။ တစ္ေကာင္က အထီး၊ တစ္ေကာင္က အမေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ရွင္က အၿမဲတမ္း ေခြးထီးကုိ အသားေတြေကၽြးၿပီး ေခြးမကိုက်ေတာ့ အရုိးေတြဘဲ ေန႔စဥ္ေကၽြးသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ေခြးမက လုံး၀ မေက်နပ္ဘူးေပါ့။ သူ႔သခင္က ဇာတ္ခြဲျခားတယ္ ဘာညာေပါ့။ က်ားက်ားမမ ေခြးဟာ ေခြးဘဲေပါ့။ ညီတူမွ်တူ ရွိသင့္တယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ေရာေပါ့။ အဲဒီ ေခြးမဟာ မသိမသာေရာ သိသိသာသာေရာ ေခြးထီးနဲ႔ ၿပိဳင္ဆုိင္ေနသတဲ့။ ေခြးထီးမွာ ရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြအားလုံး သူ႔ဆီမွာ ရွိတယ္ဆုိၿပီး အရုိးနဲ႔အသားခြဲေကၽြးျခင္းကို မေက်နပ္တဲ့အတြက္ သူလုပ္ႏုိင္တာကို သက္ေသျပတဲ့ သေဘာေပါ့"
"ေခြးမာနေပါ့ေနာ္ အဘုိး"
"ဆုိပါေတာ့ကြာ။ ဒါနဲ႔ ေခြးထီးက ေျပးရင္ ေခြးမလဲ အတူလုိက္ေျပးတယ္။ ေခြးထီးက ခုန္ရင္ ေခြးမလဲ ခုန္ေပါက္တယ္။ အတူတူ လုပ္ႏုိင္တာခ်ည္းပါဘဲ။ ေခြးထီးက ပုိသာတယ္ဆုိတာ ယုတၱိမရွိဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရက္က်ေတာ့ ေခြးထီးက ေနာက္ေျခတစ္ဖက္ေျမွာက္ကာ သစ္ပင္တစ္ပင္ကုိ ေသးပန္းလုိက္သတ့ဲ။ ဒက္ထိကြက္တိဘဲေပါ့။ မလြဲဘူး။ ေခြးမလဲ အားက်မခံ အဲဒီသစ္ပင္ဆီသြားၿပီး ေပါင္ကုိ ေျမွာက္ပင့္ကာ ရွဴရွဴးပန္းလုိက္သတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီရွဴရွဴးေတြက သူ႔ေရွ့က သစ္ပင္ကို မထိဘဲ သူ႔ေနာက္ကေနဘဲ ရွီးးးးကနဲ ေနာက္ျပန္ ထြက္သြားေတာ့သတဲ့"
"ဟား ဟား ဟား အဘုုိးေျပာမွဘဲ မ်က္စိထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေတာ့တယ္"
"ဒါေၾကာင့္ မတူရင္ မတုၾကနဲ႔ ဆုိတဲ့ ဆုိရုိးစကား ေပၚေပါက္လာတာေပါ့ ေမာင္ရာ"
"ကဲ ဟုုတ္ပါၿပီ အဘုုိးေရ။ က်ေနာ္လဲ မတူတာကိုုေတာ့ မတုုေတာ့ပါဘူး။ တူတာေလးဘဲ တုုေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ အဘုုိးအုုိ ေၾကာ္ထားတဲ့ ပဲမဲေၾကာ္ေလးကိုု ထမင္းၾကမ္းခဲေလးနဲ႔ ေကာ္ဖီေလးနဲ႔ ဗုုိက္ျဖည့္လုုိက္ဦးမယ္။ က်ေနာ္က ဗိုုက္ဆာလာတာနဲ႔ ေအာက္ထပ္မီးဖုုိေခ်ာင္ကုုိ ခဏ ဆင္းလာၾကည့္တာ။ အဘုုိးေၾကာ္ထားတဲ့ ပဲေၾကာ္နဲ႔ ကြက္တိဘဲ။ အဘုုိးနဲ႔ အႀကိဳက္ခ်င္းတူေအာင္လိုု႔ တုုၾကည့္လုုိက္တဲ့သေဘာပါဘဲ။ နဲနဲ ယူစားမယ္ေနာ္ အဘုုိး"
"ေအးေအး စားစား။ မင္းကေတာ့ အေတာ္လူလည္က်တဲ့ေကာင္ဘဲ။ ဒီ ပဲေၾကာ္ေလး စားခ်င္တာနဲ႔ ဇာတ္ကြက္ေတြ ဆင္ေနလုုိက္တာ။ ဘာမွ မေျပာဘဲ ယူစားလုုိက္လဲ ၿပီးတာဘဲကိုု။ ဟုုိခ်ီပါသား ပခန္းသား ပုုံျပင္ထဲက... အရွင္ဘုုရား မေန႔က စြန္႔ခဲ့တဲ့ ၾကက္ဟင္းခါးသီးႀကီးက ႀကီးလြန္းလုုိ႔ တပည့္ေတာ္တုုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အေတာ္ေလး ခ်က္စားလုုိက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခြံေတာ့ အေတာ္မာသားေနာ္ ဘုုရား... ဆုုိၿပီး ဘုုန္းေတာ္ႀကီးကိုု ေျမွာက္ေျပာၿပီး ေနာက္ထပ္ပိႏၷဲသီးအမွည့္တစ္လုုံး ထပ္ရဖုုိ႔ ႀကံဖန္သလုုိမ်ိဳး ဇာတ္ကြက္ေတြနဲ႔ ငါ့ကိုု လာကျပၿပီး ပဲေၾကာ္ လာအလွဴခံတာ မဟုုတ္လား။ မသိရင္ခက္မယ္ မင္းကေတာ့"
"အဘုုိး ေျပာခ်င္သလုုိသာ ေျပာေပေတာ့ အဘုုိးေရ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ၀ါးေနၿပီ ဟဲ ဟဲ ဟဲ"
အဘုုိးအုုိ၏ ပဲေၾကာ္ေလးကိုု ျမည္းရင္း တကုုိယ္ေတာ္ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနမိသည္။ ဟုုတ္သည္။ အဘုုိးအုုိ ေျပာသလုုိ မတူရင္ မတုုတာဘဲ ေကာင္းသည္။ က်ားက်ားမမ တူတာကုုိဘဲ တုုၾကတာ ေကာင္းသည္။ လူတစ္စုုနဲ႔တစ္ခုု တူတာကုုိဘဲ တုုၾကတာ ေကာင္းသည္။ လူမ်ိဳးစုုတစ္ခုုႏွင့္တစ္ခုု တူတာကုုိဘဲ တုုၾကတာေကာင္းသည္။ ႏိုုင္ငံတစ္ခုုန႔ဲတစ္ခုု တူတာကုုိဘဲ တုုၾကတာ ေကာင္းသည္။ အုုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ တစ္ခုုနဲ႔တစ္ခုု တူတာကိုုဘဲ တုုၾကတာ ေကာင္းသည္။ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုုနဲ႔တစ္ခုု တူတာကိုုဘဲ တုုၾကတာ ေကာင္းသည္။ ဘာသာတစ္ခုုနဲ႔တစ္ခုု တူတာကုုိဘဲ တုုၾကတာ ေကာင္းသည္။ ဒါေၾကာင့္ တူတာကိုုသာ တုုၾကေစခ်င္ပါေတာ့သည္။
.
