ထုိစကားကုိ ေျပာခဲ့သူတစ္ေယာက္ရွိ၏။ ထုိသူသည္ အေသာကမင္းႀကီး၏ ညီေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ တိႆဟု အမည္ရွိ၏။ ရတနာသုံးပါး၌ လုံး၀ၾကည္ညိဳၿပီးေသာ အေသာကမင္းႀကီးသည္ ညီေတာ္တိႆအား ထုိကဲ့သုိ႔ မေျပာရန္ တားျမစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူကား ေျပာၿမဲ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေသာကမင္းႀကီးသည္ ညီေတာ္တိႆအား သူပုိင္ဆုိင္သည့္ မင္းစည္းစိမ္အားလုံးအား ခုနစ္ရက္တိတိ လႊဲေျပာင္း ေပးအပ္ေလ၏။ ႀကိဳက္သေလာက္စား ႀကိဳက္သေလာက္ကစား ႀကိဳက္သေလာက္ေပ်ာ္ ႀကိဳက္သေလာက္ ေမာ္။ သုိ႔ေသာ္ ရွင္ဘုရင္ႀကီးညီေတာ္တိႆတစ္ေယာက္ ကစား အစား အေပ်ာ္ အေမာ္ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ႏုိင္ေပ။ စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္ တႏုံႏုံသာ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူ နန္းစည္းစိမ္ ခုနစ္ရက္တိတိ ခံစားၿပီးလွ်င္ သူ႔အား ေသဒဏ္ေပးထားၿပီးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
"မွတ္ထား တိႆ။ ခုႏွစ္ရက္လြန္ရင္ အသတ္ခံရမွန္းသိေတာ့ ေသမဲ့ေဘးကို ႀကိဳတင္သိျမင္ေနတဲ့အတြက္ မင္း ဘာမွ ခံစားစံစားခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။ ရဟန္းေတြ သုံးေဆာင္ေနတဲ့ ပစၥည္းေလးပါးဆုိတာ မင္းစည္းစိမ္နဲ႔ယွဥ္လုိက္ရင္ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ ႀကိဳတင္ သိျမင္ေနတဲ့ ေသေဘးေၾကာင့္ ဒီေလာက္ စည္းစိမ္အျပည့္ျဖစ္တဲ့ မင္းစည္းစိမ္ႀကီးကို မင္း သုံးေဆာင္ခံစားလုိစိတ္မရွိသလုိဘဲ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ဟာလဲ အသတ္ခံရတာထက္ ပုိဆုိး၀ါးတဲ့ သံသရာဒုကၡ အပါယ္ဒုကၡစတဲ့ ဒုကၡေပါင္းစုံကုိ တရားသံေ၀ဂနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေန႔စဥ္ ဆင္ျခင္ေနၾကတဲ့အတြက္ အဲဒီပစၥည္းေလးပါးကုိ ဘယ္လုိလုပ္ သုံးေဆာင္ၿပီး စည္းစိမ္ယစ္ႏုိင္ၾကေတာ့မွာတုန္း"
အေသာကတုိ႔ ညီေနာင္မွတ္တမ္းထဲမွ ဇာတ္ကြက္တစ္ကြက္ျဖစ္၏။ ထုိဇာတ္ကြက္ထဲက တိႆမင္းသားတစ္ေယာက္ မင္းစည္းစိမ္ကို ခံစားလုိစိတ္မရွိသည္မွာ ႀကိဳတင္သိျမင္ေနတဲ့ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေလ၏။ အကယ္၍ သူ႔အား ခုနစ္ရက္လြန္ရင္ သတ္မည့္အေၾကာင္း ႀကိဳတင္မေျပာဘဲ ခုနစ္ရက္တိတိ မင္းစည္းစိမ္ေပးျငားအံ့။ ထုိ တိႆမင္းသား ေပ်ာ္လုိက္မည့္ျဖစ္ျခင္း။ ခုနစ္ရက္ျပည့္ရင္ သတ္ပစ္မွာခ်င္းအတူတူ သတ္မွာကို ႀကိဳတင္မသိရွိျခင္းႏွင့္ ႀကိဳတင္သိရွိျခင္းတုိ႔၏ ကြာျခားမႈမွာ အသိသာႀကီးပင္ျဖစ္၏။ ႀကိဳသိလွ်င္ေၾကာက္ ႀကဳိမသိလွ်င္ မေၾကာက္ဟု ဆုိရမည္သာ ျဖစ္ေပ၏။
လူအပါအ၀င္ သတၱ၀ါမွန္လွ်င္ ေမြးၿပီးကထဲက ေသဖုိ႔ဖန္လာၿပီးသား ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုိေသျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ေသရမည္ကုိကား သိဖုိ႔ ခက္ေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို ေဘးဖယ္ထားၿပီး အေပ်ာ္အပါးျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ၾကျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ ေျပာသလုိ... ေမာင့္ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္တယ္၊ က်မကိုက်မလဲ ေက်းဇူးတင္တယ္၊ တဏွာကုိလဲ ေက်းဇူးတယ္... ဟူေသာ ေပ်ာ္ေငြ႔ဖြဲ႔သည့္ ကာရန္တုိ႔သည္ မရဏေဘးကုိ ႀကိဳတင္မသိသူတုိ႔၏ အေပ်ာ္အပါးမွ်သာလွ်င္ ျဖစ္ေလ၏။ အကယ္၍ မနက္ဖန္ေသမည္ သန္ဖက္ခါေသမည္ဟု တပ္အပ္သိလွ်င္မူ လူတုိ႔သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ၿပီး ေခၽြးေစးမ်ား ျပန္ေနမည္မွာ ေသခ်ာလွေပ၏။
ေၾကာက္ျခင္းဟူရာ၌ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္ရသည္လည္းရွိ၏။ (ပိယေတာ ဇာယေတ ေသာေကာ)။ ေၾကာက္ျခင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္ရသည္လည္း ရွိ၏။ (Only Thing We Have To Fear Is Fear Itself {Franklin D. Roosevelt})။ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္ရသည္ဆုိရာ၌ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိၿပီဆုိလွ်င္ ထုိခ်စ္ရသူအတြက္ ေဘးအမ်ိဳးမ်ိဳး ရန္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ပြါးမွာ ေတြးေတြးၿပီး စုိးရိမ္ပူပန္ရ၏။ ပူပန္မႈမွတဆင့္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းသို႔ ကူးေျပာင္းေလ၏။ လူတုိင္း မိမိကုိယ္ကို မိမိအခ်စ္ဆုံး ျဖစ္၏။ ထုိအခ်စ္ေၾကာင့္ပင္ စုိးရိမ္ပူပန္ေၾကာက္လန္႔ျခင္းမ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္ပြါးေလ၏။
ေၾကာက္ျခင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းဆုိသည္မွာ အေၾကာက္တရားႀကီးစုိးေနသူအဖို႔ အၿမဲတမ္း ေၾကာက္လန္႔ေနတတ္၏။ အမွန္မွာ ေတြးေတြးၿပီး ႀကိဳေၾကာက္ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဥပမာ ထမင္းစားရာ၌ ယင္ေကာင္တုိ႔၏ အႏၱရာယ္မွ ကင္းလြတ္ေစရန္ ျခင္ေထာင္ေထာင္၍ စားျခင္း၊ လုိင္ေခါင္းထဲသုိ႔ ၀င္ေရာက္ၾကည့္ရႈရင္း လုိင္ေခါင္းႀကီး ၿပိက်လာမွာကုိ ေတြးေၾကာက္ျခင္း၊ တေစၦေျခာက္သည္ဟု နာမည္ႀကီးသည့္ေနရာသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ တေစၦမေျခာက္ပါဘဲလွ်က္ အလုိလုိ ေၾကာက္လန္႔ေနျခင္းစသည္တုိ႔မွာ ေၾကာက္ျခင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းဟု ဆုိႏုိင္ေလ၏။
ရဲရင္ မင္းျဖစ္.. ဆုိသကဲ့သုိ႔ ပညာဥစၥာမ်ားအား ရွာေဖြေသာအခါ၌ ရဲရဲရင့္ရင့္ စိတ္ပါလက္ပါ ရွာေဖြသင့္၏။ ေၾကာက္ရြ႔ံမေနသင့္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက... ပညာဥစၥာ၊ ရွာေသာခါ၀ယ္၊ ငါ မေသႏုိင္၊ စိတ္အားခုိင္၊ စြဲကိုင္ၾကေစမင္း..... ဟု လကၤာေလးမ်ားျဖင့္ အေၾကာက္တရားကို ေတာ္လွန္ခုိင္းေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ တရားက်င့္ႀကံအားထုတ္သူတုိ႔အတြက္မူ ယေန႔မနက္ဖန္ ေသမင္းက လာေခၚေတာ့မည့္အတုိင္း တရားသံေ၀ယူၿပီး က်င့္ႀကံအားထုတ္ရာ၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက... တရားရွာလွ်င္၊ ငါ့ဆံပင္ကုိ၊ ဆြဲကုိင္ေသမင္း၊ ဇြတ္အတင္းဟု၊ စြဲကုိင္ျပဳ၊ မွတ္ရႈၾကေလမင္း.... ဟူ၍ သံသရာကုိ ေၾကာက္တတ္ဖုိ႔ သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကေလ၏။
ထုိကဲ့သုိ႔ မွန္းဆ၍ ေၾကာက္တတ္ျခင္းကုိ ႀကိဳတင္မသိျမင္ႏုိင္ေသာအေၾကာက္တရား ဟု နာမည္ေပးလွ်င္ ရမည္ထင္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ လက္ေတြ႔ မက်လုိ ပုံစံ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ အခ်ိဳ႔ေသာ သေဘာတရားတုိ႔၌မူ ႀကိဳသိေၾကာက္ႏွင့္ ႀကိဳမသိေၾကာက္တုိ႔မွာ ဆင္တူတူ ျဖစ္ေလ၏။ ဥပမာ သံသာရဒုကၡကုိ ေၾကာက္ျခင္းကုိၾကည့္ၾကပါစုိ႔။ သံသရာဆင္းရဲကုိ လူတုိင္းသိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဥာဏ္ျဖင့္ရႈမွ အမွန္အကန္သိမည္ ျဖစ္၏။ ဥာဏ္မကူသေရြ႔ အမွားသိသာ ျဖစ္ေလ၏။ လြယ္လြယ္ဆုိရေသာ္ ပါးစပ္ျဖင့္ ေၾကာက္ျပျခင္းသည္ ႀကိဳမသိေၾကာက္၊ ဥာဏ္ျဖင့္သိ၍ ေၾကာက္ျခင္းသည္ ႀကိဳသိေၾကာက္ဟူ၍ အၾကမ္းဖ်ဥ္းယူေသာ္ရ၏။ ဆင္တူတူ ပုံစံမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေနေလ၏။
ထုိ ႀကိဳသိေၾကာက္ ႀကိဳမသိေၾကာက္ ႏွစ္မ်ိဳးတုိ႔တြင္ ကၽြႏု္ပ္အဖုိ႔မွာ ႀကိဳသိေၾကာက္က ပုိၿပီး ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းသည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆမိ၏။ ဥပမာ ဆုိရေသာ္.. ေနာက္ထပ္ ဆယ္ရက္တိတိ၌ ႀကိဳးေပးအသတ္ခံရမည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္လွ်င္ ထုိ လူ ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္ေနမည္မွာ ေသခ်ာလွေပ၏။ ႀကိဳသိေနသည့္အတြက္ ေၾကာက္လန္႔မႈ ျဖစ္ေပၚေနျခင္းျဖစ္၏။ ထုိသို႔မဟုတ္ လူတစ္ေယာက္သည္ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ရက္တိတိေန႔မွာ ရုတ္တရက္ ေသဆုံးလိမ့္မည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိကဲ့သုိ႔ ေသဆုံးလိမ့္မည္ကို ထုိသူ ႀကိဳမသိလွ်င္ ထုိသူသည္ ထုိဆယ္ရက္အတြင္း သူ႔အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ ပတ္သက္၍ လုံး၀ ေၾကာက္လန္႔မႈ ျဖစ္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ခလုပ္ထိမွ အမိသာ တ ေနမည္ျဖစ္ေလေတာ့၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ေက်းဇူးရွင္တစ္ေယာက္ နာတာရွည္ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္မည္ကို ႀကိဳတင္ သိေနေလ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိေရာဂါသည္ ေသေစတတ္သည့္ ေရာဂါျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိေက်းဇူးရွင္တစ္ေယာက္ ေသဆုံးမည္ကို ေတြးေတြးၿပီး ပူပန္ကာ ေၾကာက္ရြံ႔ေနမိေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ ေၾကာက္လန္႔ခဲ့သည့္အတုိင္း ကၽြႏု္ပ္၏ ထုိေက်းဇူးရွင္ ေသဆုံးသြားေလ၏။ ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္ရေလျခင္း။ ဒီပုိ႔စ္တက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထုိေက်းဇူးရွင္၏ ေနာက္ဆုံးခရီးအား ပုိ႔ေဆာင္ေပးၿပီး တုံးဖလားရြာႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွသည့္ ၿမိဳ့ေလးတစ္ၿမိဳ့၌ ရွိေနမည္မွာ ေသခ်ာလွေပ၏။ ဘေလာ့ရြာ စည္းကားဖို႔ စည္းရုံးေပးသည့္ တီတင့္ကိုလဲ အားနာမိ၏။ ဘေလာ့ဂါအားလုံးႏွင့္ စာဖတ္သူမ်ားကိုလည္း အားနာမိ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အမ်ားျပည္သူတုိ႔ စာေရးစာဖတ္ကြန္မင့္ေပးေနခ်ိန္တြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထုိအရာမ်ားႏွင့္ ကင္းကြာၿပီး အင္တာနက္မရွိသည့္ ဇနပုဒ္၌ ေနထုိင္ရသည့္အတြက္ စာမဖတ္ႏုိင္ ကြန္မင့္မေပးႏုိင္ ျဖစ္ေနမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ပုိ႔စ္ကို ခပ္ရွည္ရွည္ ေရးသားခဲ့ခ်င္ေသာ္လည္း မနက္ ေလးနာရီခြဲအထိ မအိပ္ရေသးေသာေၾကာင့္ တုိတုိတုတ္တုတ္ အဆုံးသတ္ထားခဲ့၏။ နံနက္ ၁၁ နာရီ ေလဆိပ္သုိ႔ အေရာက္သြားရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ။
သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရန႔ံ)
.
ေၾကာက္ျခင္းဟူရာ၌ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္ရသည္လည္းရွိ၏။ (ပိယေတာ ဇာယေတ ေသာေကာ)။ ေၾကာက္ျခင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္ရသည္လည္း ရွိ၏။ (Only Thing We Have To Fear Is Fear Itself {Franklin D. Roosevelt})။ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္ရသည္ဆုိရာ၌ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိၿပီဆုိလွ်င္ ထုိခ်စ္ရသူအတြက္ ေဘးအမ်ိဳးမ်ိဳး ရန္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ပြါးမွာ ေတြးေတြးၿပီး စုိးရိမ္ပူပန္ရ၏။ ပူပန္မႈမွတဆင့္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းသို႔ ကူးေျပာင္းေလ၏။ လူတုိင္း မိမိကုိယ္ကို မိမိအခ်စ္ဆုံး ျဖစ္၏။ ထုိအခ်စ္ေၾကာင့္ပင္ စုိးရိမ္ပူပန္ေၾကာက္လန္႔ျခင္းမ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္ပြါးေလ၏။
ေၾကာက္ျခင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းဆုိသည္မွာ အေၾကာက္တရားႀကီးစုိးေနသူအဖို႔ အၿမဲတမ္း ေၾကာက္လန္႔ေနတတ္၏။ အမွန္မွာ ေတြးေတြးၿပီး ႀကိဳေၾကာက္ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဥပမာ ထမင္းစားရာ၌ ယင္ေကာင္တုိ႔၏ အႏၱရာယ္မွ ကင္းလြတ္ေစရန္ ျခင္ေထာင္ေထာင္၍ စားျခင္း၊ လုိင္ေခါင္းထဲသုိ႔ ၀င္ေရာက္ၾကည့္ရႈရင္း လုိင္ေခါင္းႀကီး ၿပိက်လာမွာကုိ ေတြးေၾကာက္ျခင္း၊ တေစၦေျခာက္သည္ဟု နာမည္ႀကီးသည့္ေနရာသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ တေစၦမေျခာက္ပါဘဲလွ်က္ အလုိလုိ ေၾကာက္လန္႔ေနျခင္းစသည္တုိ႔မွာ ေၾကာက္ျခင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းဟု ဆုိႏုိင္ေလ၏။
ရဲရင္ မင္းျဖစ္.. ဆုိသကဲ့သုိ႔ ပညာဥစၥာမ်ားအား ရွာေဖြေသာအခါ၌ ရဲရဲရင့္ရင့္ စိတ္ပါလက္ပါ ရွာေဖြသင့္၏။ ေၾကာက္ရြ႔ံမေနသင့္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက... ပညာဥစၥာ၊ ရွာေသာခါ၀ယ္၊ ငါ မေသႏုိင္၊ စိတ္အားခုိင္၊ စြဲကိုင္ၾကေစမင္း..... ဟု လကၤာေလးမ်ားျဖင့္ အေၾကာက္တရားကို ေတာ္လွန္ခုိင္းေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ တရားက်င့္ႀကံအားထုတ္သူတုိ႔အတြက္မူ ယေန႔မနက္ဖန္ ေသမင္းက လာေခၚေတာ့မည့္အတုိင္း တရားသံေ၀ယူၿပီး က်င့္ႀကံအားထုတ္ရာ၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက... တရားရွာလွ်င္၊ ငါ့ဆံပင္ကုိ၊ ဆြဲကုိင္ေသမင္း၊ ဇြတ္အတင္းဟု၊ စြဲကုိင္ျပဳ၊ မွတ္ရႈၾကေလမင္း.... ဟူ၍ သံသရာကုိ ေၾကာက္တတ္ဖုိ႔ သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကေလ၏။
ထုိကဲ့သုိ႔ မွန္းဆ၍ ေၾကာက္တတ္ျခင္းကုိ ႀကိဳတင္မသိျမင္ႏုိင္ေသာအေၾကာက္တရား ဟု နာမည္ေပးလွ်င္ ရမည္ထင္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ လက္ေတြ႔ မက်လုိ ပုံစံ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ အခ်ိဳ႔ေသာ သေဘာတရားတုိ႔၌မူ ႀကိဳသိေၾကာက္ႏွင့္ ႀကိဳမသိေၾကာက္တုိ႔မွာ ဆင္တူတူ ျဖစ္ေလ၏။ ဥပမာ သံသာရဒုကၡကုိ ေၾကာက္ျခင္းကုိၾကည့္ၾကပါစုိ႔။ သံသရာဆင္းရဲကုိ လူတုိင္းသိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဥာဏ္ျဖင့္ရႈမွ အမွန္အကန္သိမည္ ျဖစ္၏။ ဥာဏ္မကူသေရြ႔ အမွားသိသာ ျဖစ္ေလ၏။ လြယ္လြယ္ဆုိရေသာ္ ပါးစပ္ျဖင့္ ေၾကာက္ျပျခင္းသည္ ႀကိဳမသိေၾကာက္၊ ဥာဏ္ျဖင့္သိ၍ ေၾကာက္ျခင္းသည္ ႀကိဳသိေၾကာက္ဟူ၍ အၾကမ္းဖ်ဥ္းယူေသာ္ရ၏။ ဆင္တူတူ ပုံစံမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေနေလ၏။
ထုိ ႀကိဳသိေၾကာက္ ႀကိဳမသိေၾကာက္ ႏွစ္မ်ိဳးတုိ႔တြင္ ကၽြႏု္ပ္အဖုိ႔မွာ ႀကိဳသိေၾကာက္က ပုိၿပီး ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းသည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆမိ၏။ ဥပမာ ဆုိရေသာ္.. ေနာက္ထပ္ ဆယ္ရက္တိတိ၌ ႀကိဳးေပးအသတ္ခံရမည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္လွ်င္ ထုိ လူ ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္ေနမည္မွာ ေသခ်ာလွေပ၏။ ႀကိဳသိေနသည့္အတြက္ ေၾကာက္လန္႔မႈ ျဖစ္ေပၚေနျခင္းျဖစ္၏။ ထုိသို႔မဟုတ္ လူတစ္ေယာက္သည္ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ရက္တိတိေန႔မွာ ရုတ္တရက္ ေသဆုံးလိမ့္မည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိကဲ့သုိ႔ ေသဆုံးလိမ့္မည္ကို ထုိသူ ႀကိဳမသိလွ်င္ ထုိသူသည္ ထုိဆယ္ရက္အတြင္း သူ႔အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ ပတ္သက္၍ လုံး၀ ေၾကာက္လန္႔မႈ ျဖစ္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ခလုပ္ထိမွ အမိသာ တ ေနမည္ျဖစ္ေလေတာ့၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ေက်းဇူးရွင္တစ္ေယာက္ နာတာရွည္ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္မည္ကို ႀကိဳတင္ သိေနေလ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိေရာဂါသည္ ေသေစတတ္သည့္ ေရာဂါျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိေက်းဇူးရွင္တစ္ေယာက္ ေသဆုံးမည္ကို ေတြးေတြးၿပီး ပူပန္ကာ ေၾကာက္ရြံ႔ေနမိေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ ေၾကာက္လန္႔ခဲ့သည့္အတုိင္း ကၽြႏု္ပ္၏ ထုိေက်းဇူးရွင္ ေသဆုံးသြားေလ၏။ ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္ရေလျခင္း။ ဒီပုိ႔စ္တက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထုိေက်းဇူးရွင္၏ ေနာက္ဆုံးခရီးအား ပုိ႔ေဆာင္ေပးၿပီး တုံးဖလားရြာႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွသည့္ ၿမိဳ့ေလးတစ္ၿမိဳ့၌ ရွိေနမည္မွာ ေသခ်ာလွေပ၏။ ဘေလာ့ရြာ စည္းကားဖို႔ စည္းရုံးေပးသည့္ တီတင့္ကိုလဲ အားနာမိ၏။ ဘေလာ့ဂါအားလုံးႏွင့္ စာဖတ္သူမ်ားကိုလည္း အားနာမိ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အမ်ားျပည္သူတုိ႔ စာေရးစာဖတ္ကြန္မင့္ေပးေနခ်ိန္တြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထုိအရာမ်ားႏွင့္ ကင္းကြာၿပီး အင္တာနက္မရွိသည့္ ဇနပုဒ္၌ ေနထုိင္ရသည့္အတြက္ စာမဖတ္ႏုိင္ ကြန္မင့္မေပးႏုိင္ ျဖစ္ေနမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ပုိ႔စ္ကို ခပ္ရွည္ရွည္ ေရးသားခဲ့ခ်င္ေသာ္လည္း မနက္ ေလးနာရီခြဲအထိ မအိပ္ရေသးေသာေၾကာင့္ တုိတုိတုတ္တုတ္ အဆုံးသတ္ထားခဲ့၏။ နံနက္ ၁၁ နာရီ ေလဆိပ္သုိ႔ အေရာက္သြားရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ။
သိေၾကာက္ မသိေၾကာက္
ထုိႏွစ္ေၾကာက္တြင္
သိေၾကာက္ကမွ
ပုိေၾကာက္ရ၏။
သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရန႔ံ)
.
