"တုံးဖလားသူႀကီးမင္း အြန္လုိင္းဆုံးမစာ"

 ဘေလာ့ရပ္၀န္း၊ လြန္တင့္ထြန္းဖုိ႔၊ တြန္းပို႔လကၤာ၊ စီရင္ကာျဖင့္၊ ၀နာရပ္မီွး၊ ေတာမ်က္မည္းက၊ သူႀကီးကၽြႏု္ပ္၊ ေဖာ္ေဆာင္ထုတ္၍၊ အဟုတ္အဟတ္၊ ပင့္ဖိတ္အပ္သည္၊ အမတ္ဘုရင္၊ လူရွင္ရဟန္း၊ ကမၻာ၀ွန္းက၊ ၾကြျမန္းလဲွ႔ပါ၊ မဂၤလာယူ၊ ေအာင္လံထူၿပီး၊ တမူထူးျခား၊ တုံးဖလားရြာ၊ ဌာေနသာမွ၊ ေမတၱာစည္တီး၊ ရင္ဘတ္ႀကီးျဖင့္၊ ေကာင္းခ်ီးထုတ္ေဆာင္၊ ကုိကုိေမာင္သည္၊ ေအာင္ျခင္းယွက္ျဖာ၊ ဘေလာ့ဂါႏွင့္၊ စာလာဖတ္သူ၊ မ်ားျပည္သူအား၊ ၾကည္ျဖဴအထူး၊ ေမတၱာကူးအံ့။  ။

.....

အေဆာ့ကုိလဲ အာသာမမက္နဲ႔။
ဘေလာ့ကိုလဲ အလာမပ်က္နဲ႔။

အေဆာ့ကုိ အာသာမက္ေတာ့ စိတ္ေထြျပားသမုိ႔ အလွေၾကြရတတ္သည္။
ဘေလာ့ကို အလာပ်က္ေတာ့ မိတ္ေဆြရွားသမုိ႔ ဘ၀ေသရတတ္သည္။
.....

ခြန္းဆင့္ေပးဖုိ႔လဲ မခ်ဥ္းနဲ႔။
ကြန္းမင့္ေရးဖု႔ိလဲ မပ်င္းနဲ႔။

ခြန္းဆင့္ေပးဖုိ႔ ခ်ဥ္းက မ်ားမသိသမုိ႔  အေဟာ့ပေဂးရွက္ရတတ္သည္။
ကြန္းမင့္ေပးဖုိ႔ ပ်င္းက အားမရွိသမုိ႔ ဘေလာ့အေရးပ်က္ရတတ္သည္။
.....

ေန႔ဥပုသ္ခ်ည္းလဲ ေတာင္းမေနနဲ႔။
ေဖ့စ္ဘုတ္ခ်ည္းလဲ ေအာင္းမေနနဲ႔။

ေန႔ဥပုသ္ခ်ည္းေတာင္းေတာ့ အပ်င္းထုံသမုိ႔ ညစ္ညဴးသြားရတတ္သည္။
ေဖ့စ္ဘုတ္ခ်ည္းေအာင္းေတာ့ အဆင္းစုံသမုိ႔ ခ်စ္ရူးသြားရတတ္သည္။
.....

ေဟာတုိင္းလဲ မယုံနဲ႔။
ေျပာတုိင္းလဲ မၿဖဳံနဲ႔။

ေဟာတုိင္းယုံေတာ့  သဒၶါစိတ္မျပည့္သမုိ႔ ေရာင္ဆုိးခံရတတ္သည္။
ေျပာတုိင္းၿဖဳံေတာ့  ဗလာအဆိပ္မရွိသမုိ႔ ေခ်ာင္ထုိးခံရတတ္သည္။
....

ၿပိဳင္စံရွားကုိလဲ အျမင္မနီးနဲ႔။
ႏိုင္ငံျခားကိုလဲ အထင္မႀကီးနဲ႔။

ၿပိဳင္စံရွားကို အျမင္နီးက အေကာင္းမရွိသမုိ႔ အႏွယ္အေထာင္းခံရတတ္သည္။
ႏုိင္ငံျခားကုိ အထင္ႀကီးက အေၾကာင္းမသိသမုိ႔ အငယ္အေႏွာင္းက်န္ရတတ္သည္။
.....

အပ်ိဳႀကီးကိုလဲ အထင္မေသးနဲ႔။
လူပ်ိဳႀကီးကုိလဲ အျမင္မေ၀းနဲ႔။

အပ်ိဳႀကီးကုိ အထင္ေသးေတာ့ ရုပ္အဆင္းလွသမုိ႔ မာန္တက္ခံရတတ္သည္။
လူပ်ိဳႀကီးကို အျမင္ေ၀းေတာ့ ကုတ္ကျမင္းဘ၀မုိ႔ ျပန္ႏွက္ခံရတတ္သည္။
.....

"ရတယ္ရတယ္"ဆုိၿပီးလဲ အားနာလုိ႔ မခ်က္နဲ႔။
"လွတယ္လွတယ္"ဆုိၿပီးလဲ အားပါလုိ႔ မအက္နဲ႔။

"ရတယ္ရတယ္"ဆုိၿပီး အားနာခ်က္ေတာ့  ျမင္ကရာအရုိက္မ်ားသမုိ႔ မ်က္စိမြဲရတတ္သည္။
"လွတယ္လွတယ္"ဆုိၿပီး အားပါအက္ေတာ့ ကင္မရာရုိက္စားသမုိ႔ ကြက္တိလြဲရတတ္သည္။
.....

မျမင္ဘဲနဲ႔လဲ မဟနဲ႔။
မခင္ဘဲနဲ႔လဲ မစနဲ႔။

 မျမင္ဘဲ ဟေတာ့  မ၀ံ့မခ်င့္သမုိ႔ အမဲခံရတတ္သည္။
မခင္ဘဲ စေတာ့ အခန္႔မသင့္သမုိ႔ အဆဲခံရတတ္သည္။
.....

အထာေပးလုိ႔လဲ လက္မေသြးနဲ႔။
စာေရးဖုိ႔လဲ လက္မေႏွးနဲ႔။

အထားေပးလုိ႔ လက္ေသြးေတာ့ မာယာမ်ားသမုိ႔ အေလ်ာ္ေပးရတတ္သည္။
စာေရးဖုိ႔ လက္ေႏွးေတာ့ အလာနားသမုိ႔ အေတာ္ေဆြးရတတ္သည္။
.....

ဘေလာ့ေက်းရြာ၊ လြန္သာယာဖုိ႔၊ ကညာပုရိ၊ ပညာရွိႏွင့္၊ က၀ိမေထရ္၊ မ်ားေ၀ေနတုိ႔၊ မေသြဖတ္ရန္၊ ထုိသ၀ဏ္အား၊ အားမာန္ခဲကုတ္၊ လြန္အားထုတ္၍၊ ကၽြႏု္ပ္သူႀကီး၊ ေရးသားၿပီးသည္၊ ခ်ီးႏွီးမျဖစ္၊ လြန္ေျပျပစ္၍၊ ထင္ရစ္က်န္ေအာင္၊ အာဂုံေဆာင္ေလာ့။ ။  း)


သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)


.

ဘကုန္းရြာမွ ဖဦးထုပ္ခ်စ္သူမ်ား

သူ (ဘကုန္း) ငုိခ်င္း ခ်ျပရပါေတာ့မည္။ ဟုိတုန္းကေတာ့ ခ်စ္ပါသည္ ႀကိဳက္ပါသည္ ျမတ္ႏုိးပါသည္တဲ့။ ခ်စ္လြန္းလုိ႔ မအိပ္မေန အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနခ်င္ပါသည္တဲ့။ စည္းအတန္တန္ ရန္အသြယ္သြယ္ ကာရံထားသည့္ ဆူးခင္း ေတာလမ္းကို  ခက္ခက္ခဲခဲ ခုန္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္ပါသည္တဲ့။ ခ်စ္လုိက္သမွ ခုန္နည္းေက်ာ္နည္း နိသ်ည္းေတြေတင္ မႈိလုိပုံလုိ႔။ ခ်စ္သူထက္ သူ႔ကုိ ပုိခ်စ္ပါသည္တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းထက္ သူ႔ကို ပုိခ်စ္ပါသည္တဲ့။ ယုတ္စြအဆုံး မိဘေတြထက္ေတာင္ သူ႔ကုိ ပုိခ်စ္ပါသည္တဲ့။ တေန႔တေန႔ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေနရတာကိုက ကမၻာ့ဧရာမ ဖီလင္ႀကီးတမ်ိဳးဘဲတဲ့။ အင္း  အင္း အင္း ဟုိုတုန္းကပါေလ။ 

လူေတြကုိက အခက္သား။ ခက္ခက္ခဲခဲလုပ္ရတဲ့အရာကိုမွ ပုိတန္ဖုိးထားတတ္ၾကေလသည္ေကာ။ ဆူးအတန္တန္ သံပန္းအခၽြန္ခၽြန္တုိ႔နဲ႔ ကာရန္ထားတဲ့အတြက္ လာဖုိ႔အလြန္႔အလြန္ ခက္ခဲစဥ္တုန္းကေတာ့ က်န္စစ္သားလုိ လွံေထာက္ၿပီးမ်ား ခုန္ေက်ာ္လာခဲ့ၾကသလားမွတ္တယ္။  စည္လုိ႔ ေ၀လုိ႔။ ေပ်ာ္လုိ႔ ျမဴးလုိ႔။ ခုန္လုိ႔ ကလုိ႔။ ကေရာဟိ သေဘာရွိေပါ့။ ကုိင္း အခုေတာ့ ၾကည့္။ စည္း၀ုိင္းတံတုိင္းေတြကို ၿဖိဳဖ်က္ၿပီး အတားအဆီးမရွိ စိတ္ႀကိဳက္ ၀င္ႏုိင္ထြက္ႏုိင္ၿပီလဲဆုိေရာ ဘသားေခ်ာေတြ ဘသမီးေခ်ာေတြ လာဖုိ႔ ေျခတြန္႔ေနၾကေလၿပီတကား။ ေအာ္.. အနတၱ အနတၱ အနတၱ။ ဒီလုိ လြယ္လြယ္ရလုိ႔ အေလးမမူတတ္တဲ့ အထာေတြေၾကာင့္ ေရွးေခတ္ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ သုံးႏွစ္သုံးမ်ိဳးစဥ္းစားၿပီးမွ ခ်စ္သူကို အေျဖေပးၾကတာရွိမယ္။  ဘသားေခ်ာတုိ႔ ခမ်ာမွာလဲ သည္းခံၿပီး ေစာင့္ၾကေပသေပါ့။ ရွားပါးေခတ္ကုိးဗ်။ အခုေခတ္ဆုိရင္ေတာ့ " ျမန္ျမန္အေျဖေပးေနာ္.. ဒီမွာ အေျခအေန မေကာင္းရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ဆီ အေျဖသြားေတာင္းရဦး"မွာ ဆုိၿပီး ေျပာမွာ ျမင္ေယာင္မိေသးရဲ့။ အဲလုိ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

ကဲ..အခုေတာ့ျဖင့္ ဟုိဘက္ ဖဦးထုပ္ ရပ္ကြက္မွာ စည္လုိ႔ကားလုိ႔။ ဆူလုိ႔ညံလုိ႔။ ေပ်ာ္လုိ႔ရႊင္လုိ႔။ ေအးေလ ဒါလဲ အျပစ္ေျပာလုိ႔ မရပါဘူး။ ဖဦးထုပ္ရပ္ကြက္မွာ လြယ္လြင့္တကူ အကုန္ ရေနတာကုိး။ ဘုရားတရား၊ ကုိ႔ယုိ႔ ကားယား၊ အပစ္အခတ္၊ အညစ္အပတ္။ ရႊတ္ရွက္၊ ဒြတ္ဒက္။ ေဘာ္ခ်ဲ့။ ေတာ္ဖြဲ႔။ စုံလုိ႔ စုံလုိ႔။ ဒီလုိဒီလုိနဲ႔ ဟုိတုန္းက ဘယ္သူမွ မမုန္းခဲ့ၾကတဲ့ ဘကုန္းရပ္ကြက္မွာေတာ့ ဘဘုန္းတုိ႔သာ ရွိေလေတာ့ေယာင္တကား။

"ဘကုန္းကိုဘဲ ခ်စ္တယ္။ ဘကုန္းက သစၥာရွိတယ္။ ဘကုန္းက သန္႔ျပန္႔တယ္။ ဟုိဘက္ ဖဦးထုပ္ေတြက ညစ္ပတ္တယ္။ အတင္းတုတ္ၾကတယ္။ မုိက္ရိုင္းတယ္။ မႀကိဳက္ဘူး။ မုန္းတယ္" အဲဒီလုိ အဲဒီလုိ ဘကုန္းအေပၚ အျဖစ္သည္းခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာ့ဆရာႀကီးမ်ားလဲ ဖဦးထုပ္ ရပ္ကြက္ထဲ စုံးစုံးျမွဳပ္ရွာေလၿပီ သေကာ။ ေအာ္.. အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ။ ဘုရားေဟာ စကားေတြ ကြက္တိ။ ဒက္ထိ။

"ဟယ္ မုိက္ရုိင္းလုိက္တာ...။ ႏွမခ်င္းမွ မစာနာ။  ဒါမ်ိဳး အညီအေဟာက္ေတြ အြန္လုိင္း မတင္သင့္ပါဘူး။ ဒါျမန္မာယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဖီလာကန္႔လန္႔ဘဲ။ ဟုိေဖာ္ဒီေဖာ္ေတြ အရုပ္ဆုိးလြန္းတယ္။ ဟုိေကာင္မက အရွက္ကို မရွိဘူး" ထုိကဲ့သုိ႔ ေျပာၾကပါသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ ဆုိၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေနရာဤေနရာမ်ားသုိ႔သာ လူအသြားအလာမ်ားၾကေလ၏။  ယဥ္ေက်းမႈေတြ ဘာသာတရားေတြ အြန္လုိင္းေပၚမွာ ေနသုိ႔လသုိ႔ ထြန္းကားသည့္ ေခတ္ေပကုိး။ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၾကမည္ေပါ့။ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကမည္ေပါ့။ သြားခ်င္ရာ သြားၾကမည္ေပါ့။

ေအာ္..ေမ့ေနလုိ႔။ သူတုိ႔ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ မဟာတကၠသီလာ-ဖဦးထုပ္ရြာထဲမွာ အတတ္ပညာမ်ား ေ၀ါဟာရဋီကာမ်ား အလြန္ေပါၾကြယ္၀ဆုိဘဲ။

"ကြကုိ။ က်န္းက်န္း။ မြင္းဂါး။ တိ၀ူး။ ေတဘီ။ ေတဂ်င္းဇုိး။ မတာမ။ လူရုပ္မာဂ်ီး။ သြားမယ္ေညွာ္။ ဟုတ္ပါ့ေအ။ ေမာထွာ။ အာ့ဆုိ။ အဆင္ေလးဘဲ။ အကိတ္ႀကီး။ အပုန္းႀကီး ။ ျမဘူး ျမဘူး။ တြားမယ္။ က်လိ က်လိ။ ခ္ ခ္ ခ္"

ဤသုိ႔ေသာ ေခတ္သစ္ ၂၁ရာစု ေ၀ါဟာရတၳဒီပနီေတြေၾကာင့္ ဖဦးထုပ္ရြာထဲက အိမ္ပိုင္ရွင္မ်ားအား အျဖဴအမဲ အလုံး အျပား မလုံးမျပား ခြဲျခားရ ခက္ေခ်ေတာ့သည္တမုံ႔။

"ဒီအတုိင္းဆုိ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဘကုန္းရြာေလး တိမ္ေကာေတာ့မယ္။ ဘကုန္းရြာေလးအတြက္ မဲဆြယ္ခရီး ျမန္ျမန္သြားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္"ဆုိၿပီး ဘကုန္းရြာအတြက္ အသက္ေပးခ်စ္ပါသည္ဆုိတဲ့ ဘကုန္းခ်စ္သူမ်ားကလဲ ဘကုန္းပရုိပဂမ္ဒါ လုပ္ဖုိ႔ ဖဦးထုပ္ ရပ္ကြက္ထဲသြားရင္း အားလုံး ကာဠဳဒါယီေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေလရဲ့။ ဖဦးထုပ္ရပ္ကြက္ထဲ စုုပ္စုပ္ျမွဳပ္။ နဲနဲမွ မလႈပ္။ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ျပန္မတက္လာၾကေတာ့ေပ။

အဲ. အခ်ဳိ႔ဘကုန္းရြာသြားေတြက်ေတာ့ ျမင့္ရာသို႔ ခ်ီတက္ၿပီး ၀လုံးရြာ ေရာက္သူေရာက္၊ ပေစာက္ရြာ ေရာက္သူေရာက္နဲ႔ အေတာ္ေလးေတာ့ ခရီးေပါက္ေနၾကသား။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအဆင့္ေတြ ေရာက္ေအာင္ ဘကုန္းရြာက အတတ္ပညာေတြနဲ႔ တြန္းေပးလုိက္တာကုိေတာ့ ေမ့ေနၾကဟန္ တူပါရဲ့။ စပ္မိလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ ဒီအရပ္ ဒီဌာနမွာ နာမည္ႀကီး ရြာေလးရြာတိတိရွိတယ္။ ပေစာက္ရြာ၊ ၀လုံးရြာ၊ ဘကုန္းရြာ၊ ဖဦးထုပ္ရြာဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ပေစာက္ရြာက်ေတာ့ တမ်ိဳး။ နန္းေတာ္ေတြလုိ အိမ္ႀကီးေတြနဲ႔ ခန္႔ခန္႔ညားညား တည္ေဆာက္ထားၾကတာ။ ၿခံေစာင့္တဲေလးေတြက လြဲရင္ေပါ့။ ၀လုံးရြာကေတာ့ ၀င္ဒါမီယာစတုိင္လ္။ လုံးခ်င္းအိမ္ေလးေတြနဲ႔ ၿငိမ့္လုိ႔သိမ့္လုိ႔။ အင္း  ဘကုန္းရြာက်ေတာ့ တုိက္တန္းတုိက္ခန္းေလးေတြန႔ဲ ႏုိင္သေလာက္ သန္႔သန္႔ေလးေတာ့ ရွိၾကတာေပါ့။ ဖဦးထုပ္ရြာက်ေတာ့ ပ်ံက်က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္လုိ႔ကို ဆုိရမတတ္။ ေပါင္းစုံ ေပါင္းစုံ။ အစုံအစိ။ အကုန္ရွိ။ အမႈိက္သရိုက္ေတြလဲ မ်ားမွမ်ားေပဘဲ။ သုိ႔ေပမဲ့ "အမႈိက္ထဲက ေရႊရ" ဆုိသလုိ တခါတခါက်ျပန္ေတာ့လဲ ဖဦးထုပ္ရြာက ရတနာေတြ ထြက္တတ္ျပန္ေရာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဖဦးထုပ္ရပ္ကြက္ထဲ လူမစဲသူမစဲ တသဲသဲ ျဖစ္ေနၾကတာ ရွိမယ္။

ရွိေစေတာ့ေလ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ သန္ရာ သန္ရာေပါ့။ တန္ရာ တန္ရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ဘကုန္းရြာေလးကိုေတာ့ ျပန္စည္ကားလာတာကို ျမင္ခ်င္မိပါရဲ့။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေပါ့ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဘကုန္းရြာက ထြက္ခြါသြားရသူမ်ား၊ ပေစာက္ရြာ ၀လုံးရြာ ဖဦးထုပ္ရြာသုိ႔ ခရီးလြန္ေနၾကေသာ ဘကုန္းရြာသူရြာသားမ်ားႏွင့္ အျခားဘကုန္းခ်စ္သူမ်ားကို မူလေနရပ္ထံ ျပန္လာၾကဖုိ႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေမတၱာရပ္ခံ ျပန္ၾကားလုိက္ရပါ၏။ အထူးသျဖင့္ ဖဦးထုပ္ရြာေရာက္ ဘကုန္းခ်စ္သူမ်ား မူလလက္ေဟာင္းတာ၀န္မ်ားကို တက္ညီလက္ညီ အတူတကြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စည္းစည္းလုံးလုံး ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ၾကဖုိ႔ရန္ ဘကုန္းရြာသုိ႔  ျမန္မၾကာ  ျပန္လာၾကေစလုိပါ၏။ ၾကားၾကားသမွ်...........................။

""ဥဳံ.. ဘကုန္းခ်စ္သူ... တုိ႔ျပည္သူ... လာဆရာလာ.. ခ်ဥ္းဆရာခ်ဥ္း... ကပ္ဆရာကပ္.""


သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)

 ခက္ဆစ္။  
ပေစာက္= ပုံႏွိပ္မီဒီယာ
၀လုံး= ၀က္ဘ္ဆုိက္ဒ္
ဘကုန္း=ဘေလာ့
ဖဦးထုပ္= ေဖ့စ္ဘုတ္


.

သူႀကီးမင္း သူ႔အေမရိုက္သလုိ

 ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္

အိမ္ကထြက္

ယက္ကန္သြား

သြားျပင္းသူ

ဘူတာေရာက္

ေႏွာက္ဖုိ႔ဖန္

ဟန္မက်

ရထားပိတ္

စိတ္ကနာ

ရြာတဲ့မုိး

ဆုိးရြားေန

ေလကတုိက္

ခုိက္ခုိက္တုန္

မႈန္ရီစြာ

လာတဲ့ဘတ္စ္

ကပ္လုိက္သြား

အားတင္းကာ

သာယာျခင္း

ရွင္းရွင္းေပ်ာက္

ေျခာက္ကပ္ေန

ေလတဲ့စိတ္

သိပ္မ်ိဳထား

ကားကုိရပ္

ထပ္ၿပီးဆင္း

တင္းလုိ႔ေလွ်ာက္

ေနာက္ေၾကာင္းျပန္

ျပန္ၿပီးခ်ိန္း

ထိန္းတဲ့စိတ္

ႀကိတ္ၿပီးခံ

မွန္ကန္စြာ

စာနာမႈ

ျပဳေစေၾကာင္း

ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္

အိမ္ကထြက္

ယက္ကန္သြား

သြားျပင္းသူ... း)

(ဒီေန႔ႏွင့္မနက္ဖန္ ေျမေအာက္ရထား စထရိုက္ခ္လုပ္ထားတဲ့အတြက္ ရထားလုံး၀မေျပးဆြဲဘူးတဲ့။ ဘာမွ မစုံစမ္းဘဲ ရမ္းသမ္းၿပီးသြားေတာ့ ဒီလုိဘဲ မုိးသဲသဲထဲမွာ......)


.