"ဘႀကီးေရ... အေမ့ကုိ ညတုန္းက သမီးအိပ္မက္ မက္တယ္"
"ဟုတ္လား။ ဆုိစမ္းပါဦး"
"အိပ္မက္ထဲမွာ
အေမက မဆုံးေသးဘူးတဲ့။ အေဖနဲ႔အတူတူ ရွိေနတာေလ။ အဲဒါ တစ္ေန႔မွာ အေဖက
ကားတစ္စီး ၀ယ္လုိက္တယ္။ ဆယ္တန္ကား အေဟာင္းႀကီးကို ၀ယ္တာ။ အဲဒါကုိ အေမက
လုံး၀ သေဘာမတူဘူး။ အေဖ့ကုိ မ၀ယ္နဲ႔ေျပာေပမဲ့ အေဖက အေမ့စကား နားမေထာင္ဘဲ
ဇြတ္၀ယ္လုိက္တာေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ဆုိးၿပီး အေမ့မ်က္ႏွာဆုိ လုံး၀
ရႊင္ရႊင္ျပျပမရွိေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ စကားလဲ တစ္လုံးမွ မေျပာဘူး။ ငူတူတူႀကီး
ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေနာက္ သမီး အိပ္ရာက လန္႔ႏုိးလာတယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာ
မရႊင္ျပတာကုိ ျမင္မက္ရတာ စိတ္ထဲမွာ လုံး၀ မခ်မ္းသာဘူး။ အဲဒါ အေမမ်ား
အိပ္မက္ လာမက္ေပးသလားလုိ႔ ဘႀကီးကို လာေမးတာ"
"ေအး...
ငါ့ အျမင္အတုိင္း ေျပာမယ္ေနာ္။ ေသဆုံးၿပီးတဲ့ သူက အိပ္မက္ထဲမွာ စကား လုံး၀
မေျပာဘူးဆုိရင္ အဲဒါ မကၽြတ္လြတ္ေသးတဲ့ နိမိတ္ျပတာဘဲ။ နင္ ဆြမ္းေလးဘာေလး
ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းၿပီး နင့္အေမကို အမွ်ေပးေ၀လုိက္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တယ္"
အိမ္ကို
ခဏအလည္လာတဲ့ အဘုိးအုိရဲ့ (အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္) တူမတစ္ေယာက္နဲ႔
အဘုိးအုိတို႔ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ စကား အျပန္အလွန္ ေျပာေနၾကသည္ကုိ
အေပၚထပ္မွေနၿပီး က်ေနာ္ အတုိင္းသား ၾကားေနရေလ၏။ "အသက္ႀကီး တနည္းသာ"
ဆုိတဲ့အတုိင္း အဘုိးအုိမ်ား တစ္ခုခု အႀကံေပးေလမလား ဆုိၿပီး တူမေတာ္က
အားကိုးတႀကီး ေမးၾကည့္ပုံေပၚေလ၏။ အင္းေလ... ေသဆုံးၿပီးတဲ့
အေမအရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးကို အိပ္မက္ မက္တာဆုိေတာ့လဲ အေမ့ ဘ၀သံသရာအေရး ရင္ေလး
ရွာေပမေပါ့။
"အေမက မေသခင္ ကုသုိလ္ေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္သြားခဲ့တယ္ေလ ဘႀကီးရဲ့။ မကၽြတ္မလြတ္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္"
"ဒီမယ္
ငါ့တူမႀကီး.. ေသခ်ာမွတ္ထား။ နင့္အေမလဲ ပုထုဇဥ္ဘဲ။ ငါတုိ႔လဲ ပုထုဇဥ္ဘဲ။
အရိယာေတြ မျဖစ္ၾကေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ပုထုဇဥ္တုိ႔ရဲ့ တမလြန္ဘ၀ဟာ ဘာမွ ေရေရရာရာ
မရွိဘူး။ ကုသိုလ္ ဘယ္ေလာက္လုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ ေသခါနီးမွာ ထင္ဟပ္လာတဲ့ ကံ
ကမၼနိမိတ္ ဂတိနိမိတ္ေတြရဲ့ အလုိအတုိင္း တမလြန္မွာ သြားၿပီး က်င္လည္
က်က္စားၾကရတာေလ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ "ပုထုဇဥ္အေသ ထန္းသီးေၾကြ" ဆုိၿပီး
ဆုိရုိးစကား ရွိခဲ့တာ မဟုတ္လား"
အဘုိးအုိက
စာႀကီးေပႀကီး ေကာင္းေကာင္း မတတ္ေပမဲ့ ဒီလုိဘဲ ႀကဳံရင္ႀကဳံသလုိေတာ့
ရႊီးတတ္စၿမဲျဖစ္၏။ ဘာတဲ့ "ပုထုဇဥ္အေသ ထန္းသီးေၾကြ"ဆုိပါလား။ မွန္တာေျပာရရင္
က်ေနာ္ တစ္ခါမွ ဒီစကားပုံကုိ မၾကားဖူးခဲ့ေပ။ အဘုိးအုိကို ႀကိတ္ၿပီး
ခ်ီးက်ဴးေနမိေလ၏။ ရႊီးတယ္ဆုိေပမဲ့ သူ႔ရႊီးပုံရႊီးနည္းက လူႀကီးပီပီ
ယုတၱိရွိသေယာင္ေယာင္။ ဆက္ၿပီး နားေထာင္ၾကည့္ဦးမွဘဲ။
အဘုိးအုိ ဘာေတြ ဆက္ရႊီးဦးမည္ မသိ။
"ပုထုဇဥ္ေသတာနဲ႔ ထန္းသီးေၾကြတာနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔တုန္း ဘႀကီးရဲ့"
"နင္ကလဲ
ေမးေရာ့မယ္။ ဒါေလးေတာင္ မသိဘူး။ ငါက ဥပမာနဲ႔ ေျပာျပတာ။ မသိရင္လဲ
မွတ္ထားလုိက္ဦး။ ျပြတ္သိပ္ေနေအာင္ သီးေနတဲ့ ထန္းသီးခုိင္ႀကီးကုိ
လူတစ္ေယာက္က ထန္းပင္ေပၚတက္ၿပီး ဓါးနဲ႔ ခုတ္ျဖတ္ခ်လုိက္တယ္ ဆုိပါစုိ႔။
ဒီထန္းသီးခုိင္ႀကီး ေအာက္ကို ဘုန္းကနဲ ျပဳတ္က်လာမွာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့
အရွိန္နဲ႔ ျပဳတ္က်လာခဲ့ရတဲ့အတြက္ ထန္းသီးေတြ ျပဳတ္ထြက္ၿပီး ဟုိတစ္လုံး
ဒီတစ္လုံး ဟုိလွိမ့္ဒီလွိမ့္နဲ႔ ေနရာအႏွ႔ံ ေရာက္ၾကရမယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့
ေျမနိမ့္တဲ့ ဘက္ကုိ ပိုၿပီး လွိမ့္သြားၾကရစၿမဲဘဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီ ဥပမာ
အတုိင္းဘဲ။ ပုထုဇဥ္ေတြ ေသၿပီးရင္ ဟုိလွိမ့္ဒီလွိမ့္နဲ႔ ေအာက္အရပ္ကို
လွိမ့္ဆင္းၾကတာ ပုိမ်ားတတ္တယ္ေလ။ အထက္မွာ က်န္ခဲ့တာက ခပ္နဲနဲရယ္။ ဒါေၾကာင့္
"ပုထုဇဥ္အေသ ထန္းသီးေၾကြ"လုိ႔ ငါေျပာတာ"
"အလဲ့....ဘႀကီး ဥပမာက ခပ္ဟုတ္ဟုတ္ပါဘဲလား "
"ခပ္ဟုတ္ဟုတ္
လုပ္မေနနဲ႔။ ႀကဳံတုန္း ဗဟုသုတျဖစ္ ေျပာလုိက္ဦးမယ္။ နင္တုိ႔လုိ ငါတုိ႔လုိ
ပုထုဇဥ္ေတြ ေသၿပီးလုိ႔ရွိရင္ သြားရမဲ့ ေနရာက ၿမဲတာ မဟုတ္ဘူး။ ၅ ေနရာထဲက
ေရာက္ခ်င္တဲ့ ေနရာကုိ ေရာက္သြားတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား"
"ဘယ္ ၅ ေနရာလဲ ဘႀကီး"
"ေျပာျပမယ္ေလ။ ေသခ်ာလဲ နားေထာင္ဦး
၁။ေဒ၀ဂတိ (နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္)
၂။မႏုႆဂတိ (လူ႔ျပည္)
၃။တိရစၦာနဂတိ (တိရစၦာန္)
၄။ေပတဂတိ (ၿပိတၱာျပည္၊ အသူရကာယ္ျပည္)
၅။နိရယဂတိ (ငရဲျပည္) တဲ့။ အဲဒီ ငါးေနရာထဲက တစ္ေနရာရာကို သြားရမွာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေနရာကုိ သြားရမယ္ဆုိတာကိုေတာ့ သိၾကရမွာ မဟုတ္ဘူး"
ဒီေနရာမွာေတာ့ အဘုိးအုိ ေတာ္သား ဟု စိတ္ထဲက ခ်ီးမြမ္းေနမိေလ၏။
"ဒါျဖင့္ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ ေသၿပီးရင္ေကာ ဘယ္ကုိ သြားၾကရမွာလဲ ဘႀကီး"
"အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့
ေသၿပီးရင္ သြားရမဲ့ေနရာက ၿမဲတယ္။ အထက္ကို တက္ၾကတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာက္
အပါယ္ကို မဆင္းေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ "အရိယာေသ ကန္ဒုံးက်ည္" ဆုိၿပီး
ေရွးလူႀကီးေတြ ဆုိရုိးစကား ျပဳခဲ့ၾကတာေလ"
ဒီတစ္ခါေတာ့
အဘုိးအုိ ရႊီးေကာင္းတုိင္း ဆက္ရႊီးေနမွန္း သိလုိက္၏။ လုိက္လဲ လုိက္ဖက္တဲ့
တူမနဲ႔ဘႀကီး။ ဘယ့္ႏွယ္ လာျပန္ၿပီ။ "အရိယာေသ ကန္ဒုံးက်ည္"တဲ့။ ႀကဳံးဖူးေပါင္
ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပါဘဲ။ အဘုိးအုိတစ္ေယာက္ ပုထုဇဥ္ေတြ အရိယာေတြကုိ ႀကဳံသလုိ
ဟုိပုိ႔ဒီပုိ႔ ပုိ႔ေနသည္ကုိ ျမင္ေနရၾကားေနရသည္မွာ ရယ္ရမလုိ ၿပဳံးရမလုိ။
"ကန္ဒုံးက်ည္ဆုိတာ ဘာကို ေျပာတာလဲဟင္ ဘႀကီး"
"နင္က ဘိလပ္ျပည္ေရာက္ေနရဲ့သားနဲ႔ ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလား။ ကန္ဒုံးက်ည္ဆုိတာ အေမရိကန္က တာေ၀းပစ္ဒုံးက်ည္ေတြကို ေျပာတာ"
"ဘာဆုိင္လုိ႔တုန္း ဘႀကီး။ အရိယာနဲ႔ ကန္ဒုံးက်ည္က"
"ေအာ္...
ခက္လုိက္ပါဘိ တူမႀကီးရယ္။ အေမရိကန္ တာေ၀းပစ္ဒုံးက်ည္ေတြက ဘယ္ေလာက္
ေ၀းကြာတဲ့ ပစ္မွတ္ ျဖစ္ပါေစ၊ ပစ္လႊတ္လုိက္ရင္ ဒက္ထိကြက္တိခ်ည္းဘဲ။
ပစ္မွတ္ကေန ဘယ္ေတာ့မွ လြဲေခ်ာ္ထြက္မသြားဘူး။ အဲဒီဥပမာလုိဘဲ။ အရိယာေတြ
ေသၿပီးရင္ သူတုိ႔သြားရမဲ့ ေနရာက ဒက္ထိကြက္တိ အထက္လမ္းေတြခ်ည္းဘဲ"
အဘုိးအုိရဲ့
ဥပမာေၾကာင့္ က်ေနာ္ အေပၚထပ္မွေနၿပီး ၿပဳံးေနမိေလ၏။ တဆက္ထဲ အဘုိးအုိကို
စေနာက္ခ်င္တဲ့ စိတ္လဲ ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာက္ထပ္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္
ဆင္းၿပီး သူတုိ႔ ေျပာေနတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြ မလြဲၾကေသးခင္ က်ေနာ္ ၾကားျဖတ္
၀င္ေျပာလုိက္ေလ၏။
"ဟာ...
အဘုိးအုိကလဲ.. ကန္ဒုံးက်ည္ေတြ ဒက္မထိ ကြက္မတိတာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔
သိတဲ့ ဂ်ပန္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ အေမရိကန္တာေ၀းပစ္ ဒုံးက်ည္ေတြလဲ
ပစ္မွတ္စင္တာကေန တစ္ေပေလာက္ထိေတာ့ လႊဲႏိုင္ေသးတယ္တဲ့"
"ဟာ..
ေမာင္ရင္.. မင္းေရာက္လာတာနဲ႔ အေတာ္ဘဲ။ ငါက ဒီ နလပိန္းတုန္း တူမႀကီးမုိ႔
ေယဘုယ် ၿခဳံေျပာလုိက္ရတာ။ မင္းေျပာသလုိ ဒက္မထိ ကြက္မတိတဲ့ ကန္ဒုံးက်ည္ေတြ
ရွိသလုိ အရိယာေတြလဲ ရွိေၾကာင္း ငါလဲ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတူမႀကီးကို အဲဒါေတြ
ေျပာလုိက္ရင္ လည္ထြက္ကုန္မွာစုိးလုိ႔ လုိရင္းတုိရွင္းဘဲ ေျပာလုိက္ရတာေလ။
မင္းက အထြံ႔တက္တတ္တဲ့သူဆုိေတာ့ ငါနဲနဲေတာ့ ခ်ဲ့ေျပာလုိက္ဦးမယ္"
"ဆက္ရႊီးပါ အဘိုး... အဲေလ.. ဆက္ေျပာပါ အဘုိး။ က်ေနာ္ နားေထာင္ေနပါတယ္"
"အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြကို အတုိခ်ဳံးၿပီး ဒီလုိေလး မွတ္ထားလုိက္ေပါ့..
၁။ေသာတာပန္အရိယာ
၂။သကဒါဂါမ္အရိယာ
၃။အနာဂါမ္အရိယာ
၄။ရဟႏၱာအရိယာ
ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီေလးပါးထဲက ေနာက္ဆုံးအရိယာကေတာ့ ဒီဘ၀တင္ဘဲ
နိဗၺာန္၀င္စံမွာေပါ့။ တတိယအရိယာကေတာ့ ဒီကာမဘုံကုိ ျပန္မလာေတာ့ဘဲ
အထက္ျဗဟၼာ့ျပည္မွာ နိဗၺာန္၀င္စံမွာေပါ့။ ဒုတိယအရိယာကေတာ့ ဒီကာမဘုံကုိ
တစ္ႀကိမ္သာလာၿပီး နိဗၺာန္၀င္စံမွာေပါ့။ အခု ေျပာခ်င္တာက ပထမအရိယာျဖစ္တဲ့
ေသာတာပန္အရိယာအေၾကာင္းပါ။ အရိယာေသ ကန္ဒုံးက်ည္ ဆုိတာ ဒီအရိယာကုိ
ဆုိလုိတာပါ။ အရိယာျဖစ္ေပမဲ့ ကာမဘုံထဲ ၇ ႀကိမ္ေလာက္ လည္တယ္တယ္
ျဖစ္ေနေသးတဲ့အတြက္ ကန္ဒုံးက်ည္လုိ နဲနဲေလးေတာ့ လြဲေနတတ္တဲ့ သေဘာကုိ
ဆုိလုိတာပါ"
"ဆက္ရွင္းပါ အဘုိး"
"အဲဒီ ေသာတာပန္အရိယာဟာ သုံးမ်ိဳးသုံးစားရွိတယ္
၁။ဧကဗီဇိေသာတာပန္ (ဒီဘ၀မွာဘဲ ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္၀င္စံမဲ့အရိယာ)
၂။သတၱကၡတၱဳပရမေသာတာပန္ (၇ ဘ၀ေျမာက္မွာ ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္၀င္စံမဲ့အရိယာ)
၃။ေကာ့လန္ေကာ့လန္ ေသာတာပန္...................."
"အာ... အဘုိးကလဲ... ေကာလံေကာလ ေသာတာပန္လုိ႔ လုပ္စမ္းပါ။ ဘယ့္ႏွယ္ ေကာ့လန္ေကာ့လန္ ျဖစ္သြားရတယ္လုိ႔။ ငရဲေတြ ႀကီးေနပါဦးမယ္"
"ေအးကြာ..
ငါက ေမာင္ရင္တုိ႔လုိ ပါဠိစကားလုံးမွ မႏိုင္ဘဲကုိ။ ဒီေတာ့ လြယ္လင့္တကူ
ေကာ့လန္ေကာ့လန္လုိ႔ဘဲ မွတ္ထားလုိက္တယ္ေလ။ အဲဒီလုိ မွတ္မယ္ဆုိလဲ
မွတ္ခ်င္စရာရယ္။ အဲဒီ နံပါတ္ ၃ ေသာတာပန္က ဟုိဘ၀မွာ ရဟႏၱာျဖစ္မွာလုိလုိ
ဒီဘ၀မွာ ရဟႏၱာျဖစ္မွာလိုလုိနဲ႔ ေကာ့လန္ေကာ့လန္ ျဖစ္မေနဘူးလား"
အဘုိးအုိ
ေျပာမယ္ဆုိလဲ ေျပာခ်င္စရာ။ အဲဒီ ေကာလံေကာလ ေသာတာပန္အရိယာပုဂၢိဳလ္ဟာ
ႏွစ္ဘ၀ေျမာက္ကေန ေျခာက္ဘ၀ေျမာက္အထိ တစ္ဘ၀၀မွာ ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး
ပရိနိဗၺာန္၀င္စံေလ့ရွိတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ဒီဘ၀တင္ ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး
နိဗၺာန္၀င္စံမဲ့အရိယာေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လုိက္ရင္ ကန္ဒုံးက်ည္ ပစ္မွတ္ နဲနဲလြဲႏုိင္သလုိ
အရိယာေတြလဲ ဘ၀ပါးပါးေလးေတာ့ လြဲႏုိင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။
"အဘုိးက ဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ေနာ္။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ အဘုိးကေကာ အရိယာစာရင္းထဲ ၀င္ေနၿပီလား"
"က်ားသားမုိးႀကိဳး
ေမာင္ရင္ရာ။ မုိးႀကိဳးေတြေတာ့ ပစ္ကုန္ေတာ့မွာဘဲ။ ဘယ္ကလာ အရိယာစာရင္းထဲ
၀င္ရမွာလဲ။ ပုထုဇဥ္မွ ပုထုဇဥ္အစစ္။ ပုထုဇဥ္စစ္လုိက္သမွ အည့ံစား
ပုထုဇဥ္စာရင္းထဲ ၀င္ေနေလာက္တယ္"
အဘုိးဖာသာ
အဘုိးသိရင္ ၿပီးေရာ....ဟု က်ေနာ္ မေျပာလုိက္ပါ။ ေျပာလဲ မေျပာရက္ပါ။ ေျပာလဲ
မေျပာရဲပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အဘုိးအုိတစ္ေယာက္ ညစဥ္ညတုိင္း
သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္မွာ အိပ္ရာက ထထၿပီး ဘုရားစင္ေရွ့ တရားထုိင္ေနတာ
က်န္ေတာ္ ျမင္ေတြ႔ေနက် မဟုတ္လား။
"သိပါဘူး။ အဘုိးက ညတုိင္း တရားေတြ နင္းကန္ထုိင္ေနေတာ့ ဧကႏၱ တစ္မဂ္တစ္ဖုိလ္ေတြမ်ား ရေနၿပီလားလုိ႔"
"ေမာင္ရင္ရာ... တရားထုိင္တုိင္း တစ္မဂ္တစ္ဖုိလ္ ရၾကစတမ္းဆုိရင္ လူတုိင္းလူတုိင္း အရိယာေတြ ျဖစ္ေနၾကေရာေပ့ါ"
"ဒါနဲ႔ အဘုိး မသိလုိ႔ ေမးပါရေစ။ အဘုိး တရားထုိင္ေနရင္း ခႏၶာကုိယ္ႀကီး ဘယ္ညာယိမ္းထုိးေနတာဟာ တရားအရသာေတြကုိ ေတြ႔ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လား မသိဘူး"
"ငါ့လခြမ္းမွဘဲ။
မင္းကေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္။ အဲဒါ တရားေတြ႔ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မေသမခ်င္း ဟုိဒင္း
ၾကမ္းၾကားညွပ္ မွတ္ထားလုိက္ဦး။ အဲဒါ အိပ္ငိုက္ေနတာ အိပ္ငိုက္ေနတာ"
"ဟား ဟား ဟား။ အဘုိးကေတာ့ လုပ္ေရာ့မယ္။ ဒါျဖင့္ အဘုိးက တခ်ိန္လုံး ခႏၶာကုိယ္ ယိမ္းထုိးေနတာဆုိေတာ့ တခ်ိန္လုံး အိပ္ငိုက္ေနတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာလား"
"ေဟ...
ဟုတ္လား။ သိပါဘူးကြာ။ စိတ္ကလဲ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။
တရားထုိင္ေတာ့မယ္လုပ္တုိင္း အိပ္ခ်င္ေနတယ္။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြဆုိ လန္းဆန္းေနတာဘဲ "
"ဒါေၾကာင့္ ဟုိ ဆုိရုိးစကား ရွိခဲ့တာ ထင္တယ္ အဘုိး"
"ဘယ္ ဆုိရုိးစကားလဲ"
"ဟုိေလ.... "ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္မ်ား တယ္ အိပ္ေကာင္းဆုိဘဲ" ဆုိတဲ့ ဆုိရိုးစကားေလ"
"ခြီးးး.... "ဘုရားရိပ္တရားရိပ္မ်ား တယ္ ေအးခ်မ္းဆုိဘဲ"... လုိ႔ လုပ္စမ္းပါ ေမာင္ရင္ရာ"
"ႏို႔
သိမွ မသိဘဲ။ အဘုိးက တရားထုိင္တုိင္း ယိမ္းထုိးေနတာကုိးးး။ အဲ... ဒါေပမဲ့
ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔ အဘုိး။ အဲဒီလုိ တရားထုိင္ရင္း ခႏၶာကိုယ္ယိမ္းထုိးတတ္တာ
အဘုိးတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာက ခင္ျမတုိ႔ခင္လွတုိ႔
ညီအမလဲ ယိမ္းထုိးခဲ့ၾကတယ္တဲ့"
"အင္း... ဆုိစမ္းပါဦး"
"တစ္ခါတုန္းက
က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာနဲ႔ မုိင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အကြာအေ၀း ရြာေလးတစ္ရြာမွာ
မဟာစည္ဆယ္ရက္စခန္း သြင္းသတဲ့။ ခင္ျမႏွင့္ခင္လွတုိ႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္လဲ
ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွစ္ခုနဲ႔ အဲဒီ တရားစခန္းမွာ တရားသြားထုိင္ၾကသတဲ့"
"အင္းးးး အဲဒီ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွစ္ခုက ဘာတဲ့လဲ"
""တရားလဲရ ခႏၶာကုိယ္လဲ လွ" တဲ့ အဘုိး"
"တရားထုိင္တာနဲ႔ ဘယ္လုိလုပ္ ခႏၶာကုိယ္က လွျပန္ရမွာတုန္း"
"ဒါက
ဒီလုိရွိတယ္ အဘုိး။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံးက နဲနဲ၀ေတာ့ ၀ိတ္ေလ်ာ့ခ်င္ၾကတာေလ။
ရိပ္သာဆုိေတာ့ တစ္ရက္မွ ထမင္းႏွစ္ထပ္ဘဲ စားရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့
အိပ္ခ်ိန္လဲ သိပ္မရွိၾကဘူး မဟုတ္လား။ အအိပ္အစား ေလ်ာ့လုိက္ရင္ေတာ့
ေသခ်ာေပါက္ ခႏၶာကိုယ္က ေမာ္ဒယ္စတုိင္လ္မ်ိဳး ထြက္လာႏိုင္တယ္ေပါ့။ အဲဒီလုိ အႀကံနဲ႔ သူတုိ႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္ ရိပ္သာ ၀င္ခဲ့ၾကတာေလ။ တရားေဟာ တရားျပ ဆရာေတာ္ေလးက တရားျပေကာင္းရွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
သူတုိ႔ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္လုံး ညေနစာ မစားရတာကုိ အေၾကာင္းျပၿပီး မနက္စာ
ထမင္းႏွစ္ထပ္ကို အ၀အၿပဲ စားၾကတာေပါ့။ အစာစားတာ မ်ားေတာ့ တရားထုိင္ရင္း
ငိုက္တဲ့အခါငုိက္၊ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အခါ အိပ္ေပ်ာ္နဲ႔။ တရားမရတဲ့ အျပင္
ခႏၶာကိုယ္ ၀ိတ္ေတြပါ တက္လာခဲ့ေရာ ဆုိဘဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔
ညီအမႏွစ္ေယာက္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြက သံေပါက္ကဗ်ာေလးနဲ႔ ၀ုိင္းစေလ့ ရွိၾကသတဲ့"
"ဘယ္လုိ သံေပါက္ကဗ်ာေလးနဲ႔လဲ "
"မဟာစည္ရိပ္သာ၊ ၀င္ခဲ့တာ၊ ထုိင္ကာ အိပ္တတ္သည္"
"ခင္ျမခင္လွ၊ ပုိလုိ႔၀၊ ၀က္မ ရႈံးေလာက္သည္"
"တုံးဖလားရြာ၊ မ်ားသူငါ၊ ခါခါ ေျပာေတာ့သည္" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးေလ"
"တုံးဖလားရြာ၊ မ်ားသူငါ၊ ခါခါ ေျပာေတာ့သည္" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးေလ"
"ဟား
ဟား ဟား မင္းကေတာ့ မဟုတ္က ဟုတ္ကဆုိ ေတာ္ေတာ္ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ေကာင္။
ေအး... ေျပာရရင္ေတာ့ ခင္ျမတုိ႔ ခင္လွတုိ႔မွ မဟုတ္ဘူး။ ငါကိုယ္တုိင္လဲ
တရားနာရင္း အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတယ္"
"ဟုတ္လား အဘုိး။ ဘယ္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တာလဲ"
"ရြာဦးေက်ာင္းမွာ"
"စိတ္၀င္စားစရာဘဲ"
"အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက
ငါ့အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အရြယ္ေပါ့ကြာ။ ဥပုသ္ေန႔ေတြဆုိရင္ ထုံးစံအတုိင္း
ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္၊ တရားနာ၊ တရားထုိင္ လုပ္ရတယ္ မဟုတ္လား။
တရက္သားက်ေတာ့ တရားနာရင္း အိပ္ခ်င္တာနဲ႔ တရားအာရုံျပဳသလုိလုိ ဘာလုိလုိ
လုပ္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို ၀ပ္ခ်လုိက္ၿပီး ေမွးလုိက္တာ တခါထဲ
အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာဘဲ။ ေဟာက္ေတာင္ေဟာက္လုိက္ေသးတယ္တဲ့။ တျခားဥပုသ္သည္ေတြ
ေျပာျပမွ သိရတာ။ အဲဒီအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတုိင္း ငါ့မွာ ရွက္လုိက္တာ လြန္ေရာဘဲ"
"အဘုိး တရားနာရင္း အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အေၾကာင္း ၾကားရေတာ့ က်ေနာ္ ဟုိ ရွစ္လုံးဖြဲ႔ကဗ်ာေလးကို ေျပးအမွတ္ရမိလုိက္တယ္"
"ဘယ္ ကဗ်ာလဲ"
""ဥပုသ္ေစာင့္သြား၊ တရားနာေသာ္
ဘိတ္ဆုံးေဒါင့္ျခား၊ ေနာက္ဖ်ားကေမွ်ာ္
မ်က္ေတာင္စင္းလုိ႔၊ ေဟာက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္
တရားဆုံး၊ တုံးလုံး စက္ေတာ္ေခၚ" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာကို ေျပာတာပါ အဘုိး"
" မင္းက က်န္တဲ့ ေနရာမွာသာ သုံးစားမရတာ။ ဒီလုိမ်ိဳး ကပ်က္ကေခ်ာ္ မွတ္သားရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ထိတ္တန္းထဲကဘဲ။ မင့္ကုိ လုိက္မမီဘူး။ ေအးေလ..... မင္းေျပာမယ္ဆုိလဲ ေျပာခ်င္စရာရယ္။ ငါကလဲ အသက္ႀကီးလာေလ ထိနမိဒၶေတြ မ်ားလာေလကုိး။ ေန႔တုိင္း အိပ္တာေတာင္ အိပ္ေရးမ၀ ျဖစ္ေနတယ္"
က်ေနာ္နဲ႔
အဘုိးအုိ စကားေကာင္းေနခုိက္ အဘုိးအိုရဲ့ တူမ တစ္ေယာက္ စကား၀ုိင္းထဲ
၀င္မရတဲ့အတြက္ ျပန္လုိက္ပါဦးမယ္ဆုိၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ျပန္သြားေလ၏။ သူ
ျပန္သြားေသာ္လည္း က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ေလကန္ေနဆဲပင္။
"အဘုိး ထိနမိဒၶမ်ားလာတယ္ဆုိတာ စဥ္းစားၿပီး ဘာမဆုိင္ ညာမဆုိင္ ဟုိ ေက်ာ္ဟိန္းဇာတ္ကားကို ေျပးျမင္ေယာင္မိလုိက္ေသးတယ္"
"မဟုတ္က ဟုတ္က ေျပာေတာ့မယ္ ထင္ပါ့"
"ဟီး..
ဟီး..ဟီး.. အဘုိးက ႀကိဳသိေနတယ္။ ဒီလုိ အဘုိးရဲ့။ အဲဒီ ဇာတ္ကားထဲမွာ
ေက်ာ္ဟိန္းက အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ၁၆
ႏွစ္အရြယ္ မိန္းခေလးတစ္ဦးနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္ၾကတယ္။ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲက
ေန႔ခင္းမွာ အၿပီးလုပ္လုိက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ညေန ၄ နာရီေလာက္ဘဲ ရွိေသးတယ္၊ ေက်ာ္ဟိန္းက
သူ႔ဇနီးပူပူေႏြးေႏြးေလး ေရွ့မွာ ခဏခဏ အာ တသမ္းသမ္း ျဖစ္ေနေရာ...အဲဒါလဲ ထိနမိဒၶရဲ့ သေဘာလား မသိဘူးေနာ္ အဘုိး."
"ဟား ဟား ဟား... ဒီေက်ာ္ဟိန္းဆုိတဲ့ေကာင္ အေတာ္ဆုိးတဲ့ ေကာင္ဘဲ။ ညေန ေလးနာရီေလာက္ကထဲက အာသမ္းျပေနရတယ္လုိ႔"
"ဘာလဲ အဘုိးက ဒီေကာင္ ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားနဲ႔ ဒီလုိျဖစ္စရာလားဆုိၿပီး စိတ္မၾကည္မသာ ျဖစ္ေနတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ဟီး ဟီး ဟီး ငါသာဆုိ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေလာက္ကထဲက တသမ္းသမ္း တေ၀ေ၀နဲ႔ အသားကုန္ အာသမ္းျပပစ္လုိက္မယ္ ဆုိၿပီး စဥ္းစားမိလုိ႔ပါ"
"ဟား ဟား ဟား။ အဘုိးကေတာ့ ရယ္စရာေတြ ေျပာေရာ့မယ္။ အဘုိးအေၾကာင္း က်ေနာ္ အသိဆုံးပါ။ အဘုိးမွာ အဲဒီ စိတ္ေတြ သိပ္မရွိေလာက္ေတာ့ပါဘူး"
အဘုိးအုိရဲ့ တူမႀကီးလဲ မရွိေတာ့ၿပီမုိ႔ စကားေတြ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ျဖစ္ကုန္သည္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ စကားမ်ိဳးထဲ ေရာက္သြားသည္မသိ။
"ဟ.. ေမာင္ရင္ရ... ေသခ်ာ မွတ္ထား။ ပုထုဇဥ္ဆုိတာ သံပုရာသီးလုိဘဲ။ ႀကီးေလ ခ်ဥ္ေလ ဆုိတဲ့ အထဲကေတြခ်ည္းဘဲ။ စပ္မိလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္"
"ေျပာပါ အဘုိး"
"ဟုိတုန္းက
ရြာတစ္ရြာမွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္တဲ့။ သူ႔ခမ်ာ
သူႏွင့္ရြယ္တူ ရြာကေကာင္မေလးေတြကို ျမင္တုိင္း ကာမ၀ိတက္ေတြ တဖြားဖြား
ျဖစ္ေပၚေနသတဲ့။ အဲဒိစိတ္နဲ႔ စာက်က္လဲမရ၊ အလုပ္လုပ္လဲ မေျဖာင့္ ျဖစ္ေနသတဲ့။
အဲဒါနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ သူတုိ႔ရြာထဲက အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘုိးအုိ တစ္ေယာက္ထံ
သြားခ်ဥ္းကပ္သတဲ့။ အဘုိးအုိ ေနပုံထုိင္ပုံေလးက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးဆုိေတာ့
အႀကံဥာဏ္ေတြအတြက္ အားကိုးခ်င္စရာ မဟုတ္လား"
"အင္း"
"ဒါနဲ႔
အဲဒီေကာင္ေလးဟာ အဘုိးအုိကို သြားေျပာသတဲ့။ အဘုိးရယ္... က်ေနာ့္မွာ
ကာမ၀ိတက္ေတြ အရမ္းေသာင္းက်န္းေနတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ရြယ္တူ အမ်ိဳးသမီးေတြဆုိရင္
စိတ္နဲ႔ ပစ္မွားမိတဲ့ အႀကိမ္ မနည္းဘူး။ အဘုိးတုိ႔လုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းဘဲ
ေကာင္းတယ္။ အဘုိးလုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ကာမ၀ိတက္မရွိဘဲ ေနႏိုင္မဲ့
နည္းလမ္းကို က်ေနာ့္ကို ညြန္ျပသင္ၾကားေပးပါ လုိ႔ ဆုိသတဲ့"
အဲဒီေတာ့ အဲဒီအဘုိးအုိက ျပန္ေျပာသတဲ့။ ေမာင္ရင္... ဘယ္သူက ငါ့ဆီမွာ ကာမ၀ိတက္ေတြ မရွိဘူးလုိ႔ ေျပာသလဲ။ အမွန္ဆုိ မင္းကမွ ေတာ္ေသးတယ္"
"ဘယ္လုိ အဘုိး"
"ဘယ္လုိမွ
မဟုတ္ဘူး။ မင္းကမွ မင္းနဲ႔ ရြယ္တူ မိန္းခေလးေတြကိုသာ ပစ္မွားမိတာ။
ငါ့မွာေတာ့ အခုထက္ထိ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ မိန္းခေလးက စၿပီး အုိအုိတြတြ အသက္
ရွစ္ဆယ္ အဘြားအုိအရြယ္ထိ ပစ္မွားေနမိတုန္းဘဲလုိ႔ ဆုိရွာသတဲ့ကြ"
"ဟား
ဟား ဟား။ က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ အဲဒီ အဘုိးအုိဟာ တစ္ျခားလူ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။
အဘုိးဘဲ ျဖစ္ရမယ္။ အခု အဘုိးက အသက္ ၈၇ ဆုိေတာ့ ၁၆ ႏွစ္သမီးကေန အသက္ ၈၇
ရြတ္တြတြအဘြားအုိအထိ စိတ္ကူးယဥ္ေနတုန္းဘဲ မဟုတ္လား"
"မင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ လူႀကီးကုိ"
"ဟား ဟား ဟား... အဘုိးကေတာ့...
ဖန္တြတြႀကီးလဲ... ယူမွာဘဲ...
အုိတြတြႀကီးလဲ.....ယူမွာဘဲ...
ရြတ္တြတြႀကီးလဲ..ယူမွာဘဲ...
အားလုံး...............ယူမွာဘဲ....
အကုန္လုံး...........ယူမွာဘဲ..
ဟား ဟား ဟား......... း)"
"ေဟ့ေကာင္။ ေတာ္ေတာ့ေလ။ ေတာ္ေတာ့.. အာ... ဒီေကာင္... ေျပာေလကဲေလပါလား။ ငါ ေတာင္ေ၀ွးနဲ႔ လွမ္းရုိက္လုိက္ရ"
အဘုိးသည္
ပါးစပ္ကလဲ ေျပာ၊ ေျမြေခါင္းတံဆိပ္ ေတာင္ေ၀ွးကိုလဲ ဆြဲယူလုိက္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ
ရုိက္ဖုိ႔ဟန္ျပင္ေန၏။ သုိ႔ေသာ္ သူမ်က္စိထဲ၌ ၿပဳံးရိပ္သန္းေနဆဲျဖစ္၏။ အခုလုိ
အခ်င္းခ်င္း စေနာက္ ေနရတာကို ၾကည္ႏူးေနပုံရေလ၏။ က်ေနာ္လဲ ဆင္ေ၀ွ႔ရန္ေရွာင္
သေဘာမ်ိဳး က်င့္သုံးၿပီး အဘုိးအုိ အပါးမွ ဖဲခြါၿပီး အေပၚထပ္သို႔
တက္ေျပးခဲ့ေလေတာ့သတည္း။ သုိ႔ေသာ္ ပါးစပ္ကေတာ့ အေအာ္မပ်က္။
"ဖန္တြတြႀကီးလဲ... ယူမွာဘဲ...
အုိတြတြႀကီးလဲ.....ယူမွာဘဲ...
ရြတ္တြတြႀကီးလဲ..ယူမွာဘဲ...
အားလုံး...............ယူမွာဘဲ....
အကုန္လုံး...........ယူမွာဘဲ.."
................................................................................................................ၿပီးပါၿပီ။
...............................................................................................သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ
.....................................................................................................ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)
.
