"သူႀကီးေရ.... သူႀကီးမရွိေတာ့ အိမ္မွာ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ေၾကာက္သလုိလုိႀကီး"
"ေဟ... ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"က်ေနာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္တယ္"
.........
မအားမလပ္တဲ့ၾကားထဲ
ပုိ႔စ္တစ္ပုဒ္ေရးဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာသည္။ နဂုိကထဲကမွ မေရးရ မေနႏိုင္
လက္တယားယား ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္ေလာ။ အခုေတာ့ အိမ္ေနေဖာ္ ေမာင္ေခြးရဲ့
ျဖစ္အင္ေၾကာင့္ အားအား မအားအား ေရးရမွ ေက်နပ္ေတာ့မည္။ ေျပာရရင္
ေမာင္ေခြးေၾကာင့္ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးျဖစ္သည္ေပါ့။
က်ေနာ္ေနေနတဲ့
အိမ္အေၾကာင္းေလး နဲနဲ ေျပာျပပါဦးမည္။ အိမ္အေပၚထပ္မွာ ေရခ်ိဳးခန္း
အိမ္သာႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္း ၂ ခန္း၊ တစ္ေယာက္အိပ္ခန္း ၁ ခန္း ရွိပါသည္။
ေအာက္ထပ္မွာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္း ၁ ခန္း၊ ထမင္းစားခန္း (ဧည့္ခန္း) ၁ ခန္း၊
မီးဖုိခန္း ႏွင့္ အိမ္သာနဲ႔တြဲရက္ ေရခ်ိဳးခန္းတုိ႔ ရွိၾကပါသည္။ ဟုိယခင္အခါက
အိမ္ေနလူေပါင္း ၇ ေယာက္တိတိ ရွိခဲ့ေပမဲ့
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ထြက္ခြါသြားၾကေလရာ
အိမ္ရွင္အဘုိးအုိႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္သာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေနလူ
မ်ားစဥ္အခါတုန္းက က်ေနာ္က ေအာက္ထပ္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္းမွာ အိပ္သည္။
အိမ္ရွင္အဘုိးအုိက အေပၚထပ္က တစ္ေယာက္အိပ္ခန္းမွာ အိပ္သည္။ ယခုအခါမွာေတာ့
က်ေနာ္က အေပၚထပ္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္းကို ေျပာင္းအိပ္သည္။ အဘုိးအုိက
အသက္အရြယ္အရ ေလွခါးအတက္အဆင္း ခက္ခဲ၍ ေအာက္ထပ္ရွိ က်ေနာ္အိပ္ခဲ့သည့္
ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္းသို႔ ေျပာင္းအိပ္သည္။ အဘုိးအုိ အသက္ ၈၆ ႏွစ္ ရွိေပၿပီ။
လြန္ခဲ့သည့္ ၁၀ လခန္႔က အိမ္ငွား ေမာင္ေခြးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာ၍ ယခုအခါ
က်ေနာ္ရယ္ အဘုိးအုိရယ္ ေမာင္ေခြးရယ္ စုစုေပါင္း သုံးေယာက္ ျဖစ္သြားသည္။
အဘုိးအုိက
မိတ္ေဆြမ်ားသူျဖစ္၍ မ်ားေသာအားျဖင့္ အျပင္ထြက္လည္ၿပီး အေဖာ္မင္သူပီပီ
မိတ္ေဆြမ်ား၏ အိမ္တြင္ မၾကာခဏ သြားအိပ္ေလ့ရွိသည္။ ေမာင္ေခြးမွာ ညဘက္ အလုပ္
လုပ္သူျဖစ္၍ တနလၤာမွ ေသာၾကာထိ ေန႔စဥ္ ညေန ငါးနာရီေလာက္ကစၿပီး အလုပ္ရုံသုိ႔
သြားေရာက္လုပ္ကုိင္ရာ မနက္ မုိးစင္စင္လင္းမွ ျပန္ေရာက္ေလ့ရွိသည္။ စေန
တနဂၤေႏြ ႏွစ္ညသာ အိမ္မွာ အိပ္ေလ့ရွိေလသည္။ ဆုိေတာ့ကာ မ်ားေသာအားျဖင့္
ညဘက္ကာလေတြမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္အုိႀကီးအတြင္း အေနမ်ားေလသည္။
တစ္အိမ္ထဲ
အတူတူ ေနထုိင္ၾကေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ သုံးေယာက္ဆီမွာ မတူညီတဲ့ အက်င့္ေလးေတြ
အသီးသီး ရွိၾကေလ၏။ အဘုိးအုိသည္ အခ်က္အျပဳတ္ အလြန္၀ါသနာပါ၏။ အဘုိးအုိ
အိမ္မွာ ရွိမရွိကုိ သူ႔အိပ္ခန္း ဖြင့္ၾကည့္ဖုိ႔ မလုိေပ။ တစ္အိမ္လုံး
မီးတူးနံ႔ ရေနလွ်င္ အဘုိးအုိ အိမ္မွာ တထစ္က် ရွိေနသည္မွာ ေသခ်ာေလ၏။
မခ်က္ရေသးသည့္ ဟင္းမ်ားကိုလဲ ခ်က္၏။ ခ်က္ၿပီးသားဟင္းတုိ႔ကုိလဲ ထပ္ခ်က္၏။
ဟင္းမ်ားကုိ ေၾကမြသြားေအာင္ခ်က္၏။ မီးတူးသြားေအာင္ ခ်က္၏။ "မခ်က္ရင္
မေနႏုိင္တာကလြဲလုိ႔" ဆုိၿပီး သီခ်င္းစာသား ေျပာင္းရမလုိပင္။
ေမာင္ေခြးရဲ့
အမူအက်င့္ကား တျခားမဟုတ္။ သူ႔လက္ကုိ မၾကာမၾကာ အခါခါ ေရေဆးတတ္တဲ့
အက်င့္ျဖစ္၏။ လက္တစ္ခါေဆးရင္ အနည္းဆုံး ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာ၏။ တစ္ခုခုကို
ကုိင္မိၿပီးရင္လဲ သူ႔လက္ကို ေဆး၏။ ေျခအိတ္စြပ္ၿပီးရင္လဲ လက္ေရေဆး၏။
ဖိနပ္စီးၿပီးရင္လဲ လက္ေရေဆး၏။ ယုတ္စြအဆုံး သူ႔ႏွာေခါင္းထဲ
လက္ႏႈိက္မိလွ်င္ပင္ သူ႔လက္ကို အခါခါ ေရေဆးေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္
"ႀကိမ္ႀကိမ္လက္ေဆး ေမာင္ငေခြး၊ တစ္ခါေဆးလစ္ ငါးမိနစ္" ဆုိၿပီး က်ေနာ္
သူ႔ကို စ စ ေနေလ့ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေမာင္ေခြးကား အၿပဳံးမပ်က္။
ၿပီးေတာ့
က်ေနာ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရုိးရိုးရွင္းရွင္းပင္။ အင္တာနက္မဖြင့္ရရင္
အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္ ျဖစ္ေနက်။ အင္တာနက္မ်ား တစ္ရက္ေလာက္ ျပတ္ေတာက္မယ္
မႀကံနဲ႔။ ကိႏၷရီေခ်ာင္းျခားတာထက္ ပုိ လြမ္းေလ့ရွိ၏။ အင္တာနက္ကို
လြမ္းျခင္းပင္ျဖစ္၏။ စာဖတ္၀ါသနာပါ၍လဲ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ထိ က်ေနာ့္
အိပ္ခန္းအတြင္း မီးလင္းေနေလ့ရွိ၏။ ဘေလာ့တစ္ခုကို ၀င္ဖတ္မိၿပီဆုိရင္
အဲဒီဘေလာ့ကေန ေနာက္ဘေလာ့တစ္ခု ေနာက္တစ္ခု ေနာက္တစ္ခု စသျဖင့္ စိတ္၀င္စားစရာ
လင့္ခ္မ်ားေနာက္ လုိက္ဖတ္ၿပီး အခ်ိန္ေတြ မ်ားစြာ ကုန္ဆုံးေလ့ရွိ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ "က်ေနာ့္အသက္ အင္တာနက္" ဟု ဆုိရမလုိပင္။
ခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္
အဘုိးအုိေၾကာင့္ ဂက္စ္ဘီလ္ မ်ားစြာတက္၏။ ေမာင္ေခြးေၾကာင့္ ေရဘီလ္
မ်ားစြာတက္၏။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ လ်ပ္စစ္ဘီမ်ားစြာတက္၏။ ဘီလ္မ်ားကုိ အခ်ိဳးက်
အသုံးျပဳျခင္းဟု ဆုိေသာ္ ရမည္ထင္၏။ ထုိကဲ့သို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
အက်င့္စရုိက္ မတူ၊ သုံးစြဲမႈ မတူေပမဲ့ တူညီတာကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
ဘယ္တုန္းကမွ စကားမ်ား ျငင္းခုန္ ရန္ျဖစ္ဖူးျခင္းမရွိဘဲ အခ်င္းခ်င္း
နားလည္မႈရွိစြာ ေနထုိင္ၾကျခင္းပင္ျဖစ္ေလ၏။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံး
မိသားစုကဲ့သုိ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထိုင္ၾကေလ၏။
တစ္ရက္ေသာ္..
မနက္ခင္းပုိင္း၌
အဘုိးအုိ အျပင္ထြက္သြား၏။ ညေနပုိင္း၌ ေမာင္ေခြးတစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ေန႔
အသိမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္အတူ ၀က္သားတုတ္ထုိး လုပ္စားရေအာင္ဆုိၿပီး
ႀကိဳတင္၀ယ္ယူထားသည့္ ၀က္သား ၀က္အူ ၀က္ကလီစာ ၀က္နားရြက္ ၀က္ေျခေထာက္ ၀က္မီး
၀က္လ်ာ စသည္မ်ားကုိ ေရခဲေသတၱာ (ဖရီဇာ)ထဲမွ ထုတ္ၿပီး ေရခဲေပ်ာ္ေစရန္
မီးဖုိခန္းထဲရွိ ေဘစင္ထဲသို႔ အထုပ္လုိက္ အထုပ္လုိက္ ထည့္ထားခဲ့ၿပီး
ညဘက္အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ထြက္ခြါသြားေလ၏။ ၀က္သားမ်ား စုစုေပါင္း ငါးကီလုိခန္႔
အေလးခ်ိန္ ရွိမည္ထင္၏။ ည ဆယ္နာရီေလာက္မွာ အဘုိးအုိ အျပင္က ျပန္ေရာက္လာေလ၏။
ဘာမွ မေမးမစမ္းဘဲ ေဘစင္ထဲက ထုိ ၀က္သားထုပ္မ်ားကို အထုပ္ေျဖလုိက္ၿပီး
တူရာတူရာ ေပါင္းကာ အုိးႀကီး သုံးလုံးျဖင့္ ေရထည့္ၿပီး ဂက္စ္ မီးဖုိေပၚ
တည္ေလေတာ့၏။ ေစတနာနဲ႔ ကူၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေပးသည့္ သေဘာပင္ျဖစ္၏။
ထုိ႔ေနာက္တြင္မေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း သူ႔အိပ္ခန္းထဲ ၀င္ကာ ခဏေမွးေလေတာ့၏။
ထုိေန႔၌
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အလည္ေရာက္လာသျဖင့္ က်ေနာ့္ အိပ္ခန္းထဲမွာ ညဥ့္အေတာ္ေလး
နက္တဲ့အထိ ေလေပါေနၾကေလ၏။ "ကႀကီးခေခြးအေၾကာင္းမွစၿပီး စၾကာ၀ဠာႀကီးထဲက
နဂါးေငြ႔တန္းႀကီးအေၾကာင္းအထိ" အရည္မရ အဖတ္မရ ရြက္ကုန္ဖြင့္ၾကေလ၏။ တခါတခါ
ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္း သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္းလဲ ပါ၏။ တခါတခါ ကုိယ္မွန္ေၾကာင္း
သူမ်ား မွားေၾကာင္းလဲ ပါ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ ေလေပါလုိ႔ေကာင္းတုန္း ည ၁၂
ခြဲေလာက္အခ်ိန္မွာ ေညွာ္နံ႔သင္းသင္း ရလာေလ၏။ သူငယ္ခ်င္းက
သူဆင္းၾကည့္မည္ဆုိၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းကာ မီးဖုိခန္းတံခါးကို ဖြင့္လုိက္တဲ့အခါ
မီးခုိးနံ႔မ်ား အိမ္အတြင္းသုိ႔ ေျပး၀င္လာၿပီး အိမ္အတြင္းရွိ
စမုတ္ခ္အလန္းေခၚ အခ်က္ေပးကိရိယာအသံမ်ား ဆူညံစြာ ျမည္ေလေတာ့၏။ ထုိအခါမွ
အဘုိးအုိ ႏိုးထလာၿပီး ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ "ခဏေလးဆုိၿပီး လဲွေမွးလုိက္တာ
အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တယ္ ထင္ပါ့... အိမ္းး ဒုကၡ ဒုကၡ" ဆုိၿပီး သူ႔အိပ္ခန္းထဲက
ထြက္လာေလေတာ့၏။ ေမာင္ေခြးရဲ့ ၀က္သားတုတ္ထုိး တစ္၀က္ေလာက္
မီး၀ါးသြားေလၿပီတည္း။
မနက္မုိးလင္းေတာ့
ေမာင္ေခြး အလုပ္မွ ျပန္ေရာက္လာ၏။ သူ႔၀က္သားမ်ား မီး၀ါးခံရသည္ကုိ
ေတြ႔ျမင္လုိက္သည့္အခါ အိပ္ေရးပ်က္ပ်က္ျဖင့္ စိတ္ဆုိးေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္
အဘုိးအုိကား အိပ္ရာကပင္ မထေသးေပ။ က်ေနာ္က ႀကိဳတင္ၿပီး ေမာင္ေခြးကို
အဘုိးအုိကုိ စိတ္မဆုိးဖုိ႔ သူ႔၀ါသနာကို နားလည္ေပးဖုိ႔ သူ႔ေစတနာကိုလဲ
အသိအမွတ္ျပဳေပးဖုိ႔ စသျဖင့္ အႀကံေပးရေလ၏။ ေမာင္ေခြးလဲ နားလည္စြာျဖင့္ပင္
အဘုိးအုိအား ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ဘဲ မီးမတူးဘဲ က်န္ရွိေနသည့္
၀က္သားအစုံကုိသာ တုတ္ထုိးလုပ္ဖုိ႔ စီမံေလေတာ့၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ အဘုိးအုိေၾကာင့္
မီးတူးသည္မွာ ေန႔စဥ္ျဖစ္၏။ အဘုိးအုိသည္ ေရလုံျပဳတ္ဟင္းကုိေတာင္
မီးတူးေအာင္ ခ်က္ေလ့ရွိ၏။ ေျပာရရင္ ဟုိတုန္းကလဲ မီးတူးခဲ့၏။ ယခုလဲ
တူးေနဆဲျဖစ္၏။ ေနာင္ကိုလဲ ဆက္ၿပီး တူးလိမ့္ဦးမည္ပင္ ျဖစ္၏။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္သည့္
အေၾကာင္းအရာမွာ ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ားမဟုတ္ေပ။ ႀကဳံ၍ ေျပာျပျခင္းသာ ျဖစ္၏။
က်ေနာ္ တကယ္ေျပာျပလုိသည္မွာ ေမာင္ေခြးရဲ့ အေတြ႔အႀကဳံတစ္ခုေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ခန္႔က က်ေနာ္ အိမ္မွာ မရွိပါ။ အဂၤလန္အညာေဒသက အလည္လာတဲ့
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူနဲ႔အတူ အညာေဒသကို လုိက္သြား၏။ ထုိအရပ္၌ သုံးညေလာက္
အိပ္ခဲ့၏။ အိမ္ရွင္အဘုိးအုိလဲ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ တစ္လခရီး ထြက္သြားေလ၏။
အိမ္မွာ ေမာင္ေခြးတစ္ေယာက္သာ က်န္ခဲ့ေလ၏။ စေန တနဂၤေႏြေန႔မ်ား ျဖစ္တဲ့အတြက္
ေမာင္ေခြးတစ္ေယာက္ ညပုိင္း၌ အလုပ္မရွိေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ညပုိင္း၌ အိမ္မွာ
တစ္ေယာက္ထဲ အိပ္ရေလေတာ့၏။ အညာေဒသကေန က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ
ေမာင္ေခြးထံမွ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားတစ္ခြန္း ၾကားရေလ၏။ ထုိစကားေၾကာင့္
က်ေနာ္ပင္ ၾကက္သီးေမြးညွင္း ထသြားမိေလ၏။ အခု(ညပုိင္း) စာေရးေနရင္းပင္
ၾကက္သီးေမြးညွင္း ထလာသလုိလုိ ခံစားရ၏။
"သူႀကီးေရ.... သူႀကီးမရွိေတာ့ အိမ္မွာ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ေၾကာက္သလုိလုိႀကီး"
"ေဟ... ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"က်ေနာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္တယ္"
"ဟင္.... လူဆုိးကိုလား သူခုိးကုိလား"
"မဟုတ္ဘူး"
"ဒါျဖင့္ ဘယ္သူ႔ကုိ ေတြ႔လုိက္တာတုန္း"
"သိပါဘူး။ သရဲ ထင္တာဘဲ"
"ေဟ.... သရဲ.....? ရွင္းေအာင္ ေျပာစမ္းပါဦး ေမာင္ေခြးရာ"
"လြန္ခဲ့တဲ့
တနဂၤေႏြေန႔တုန္းက ည ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ဗုိက္နဲနဲ ဆာလာတာနဲ႔ တစ္ခုခု
လုပ္စားဖုိ႔ ေအာက္ထပ္ မီးခုိခန္းကို ဆင္းခဲ့တယ္။ ေလွခါးက ဆင္းၿပီး
မီးဖုိခန္းဘက္ အေကြ႔မွာ အဲဒီလူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လုိက္ရတာဘဲ။ အမွန္ဆုိ
အိမ္တံခါးေတြ အားလုံး ေသာ့ပိတ္ထားၿပီးသားေလ"
"ဒါနဲ႔.. မင္းက လ်ပ္စစ္မီး ဖြင့္မထားဘူးလား"
"ဖြင့္ထားတယ္။ လင္းလင္းက်င္းက်င္းပါဘဲ"
"ထူးဆန္းလုိက္တာ။ ဒါနဲ႔...အဲဒီလူက ဘယ္လုိ ပုံစံႀကီးလဲ"
"အရပ္က
နဲနဲ ရွည္တယ္။ ဆံပင္ မတုိမရွည္။ ဦးထုပ္လဲ ေဆာင္းမထားဘူး။ အျဖဴေရာင္
ခပ္ညစ္ညစ္ ေလာင္းကုတ္လုိမ်ိဳး အက်ၤီကို ဒူးဆစ္ေလာက္ထိ ဖုံးၿပီး ၀တ္ထားတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အက်ၤ ီမွာလဲ အေပါက္အၿပဲေတြခ်ည္းဘဲ။ ေအာက္ပုိင္းကုိေတာ့ ေသခ်ာ
မၾကည့္လုိက္မိဘူး။ က်ေနာ့္ ေရွ့တည့္တည့္မွာ လာဆီးၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနတယ္"
"ေဟ... မင္းက ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးကို ျမင္လိုက္ရတာဘဲ"
"ဟုတ္တယ္။ အ၀တ္ေတြက စုပ္ၿပဲေနၿပီး ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးကေနၿပီးလဲ အရည္ေတြ အရိအရြဲေတြ စီးက်ေနတယ္။ မ်က္ႏွာလဲ သိပ္ မေကာင္းဘူး"
"အဲဒါနဲ႔ မင္းက သူ႔ကုိ ဘယ္လုိ လုပ္လုိက္ေသးတုန္း"
"က်ေနာ္က
သူႀကီးတုိ႔လုိ ဘုရားစာေတြမွ အလြတ္မရတာ။ ဘာမွ မရြတ္ဖတ္တတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္
မ်က္စိ စုံမွိတ္ၿပီး ငါ မင္းကို မေၾကာက္ဘူး။ ငါ့ကို လာေျခာက္နဲ႔။ ငါလဲ
မင္းကို ဘာမွ မလုပ္ဘူး။ ငါ့ကုိလဲ ဘာမွ လာေျခာက္နဲ႔ လို႔ေျပာၿပီး မ်က္စိ
ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ မရွိေတာ့ဘူး။ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ"
"ေအာ္... ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ေမာင္ေခြးရယ္"
"သူႀကီးမင္း... အဲဒါ သူအ၀တ္အစား လုိခ်င္လုိ႔ လာျပတာလား မသိဘူးေနာ္"
"အင္း... ျဖစ္ေလာက္တယ္။ မင္း... သကၤန္းေတြ လွဴခဲ့ဖူးတာဘဲ။ အဲဒီကုသုိလ္ေလးေတြကို သူ႔ကို အမွ်ေ၀ေပးေပါ့"
"အင္းးးး အမွ်ေ၀ ေပးလုိက္မယ္.."
....
အခုဆုိရင္
အဘုိးအုိလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပန္မေရာက္ေသး။ ေမာင္ေခြးတစ္ေယာက္လဲ ႏုိက္ရွစ္
(ညဘက္အလုပ္) ဆင္းေနေလၿပီ။ စေန တနဂၤေႏြကလြဲၿပီး ညညတုိင္း အိမ္မွာ က်ေနာ္
တစ္ေယာက္ထဲ။ ဟုိတုန္းက ညဘက္တစ္ေယာက္ထဲ အေနမ်ားခဲ့တာ
(အရိပ္အေယာင္ျမင္ရရုံကလြဲၿပီး) ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ နဲနဲ
ေက်ာခ်မ္းသလုိ ျဖစ္လာေလ၏။ ေအာက္ထပ္ဆင္းရင္ ေလွခါးရင္းမွာမ်ား အရိအရဲြေတြ
စီးက်ေနတဲ့ အဲဒီလူႀကီးကို ေတြ႔ေလမလား ဘယ္အနားမွာ ဘယ္လုိ ပုံစံနဲ႔မ်ား
ေပၚလာေလမလား ဆုိၿပီး နဲနဲေတာ့ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာေလ၏။
ခါတုိင္း
ဘုရားရွိခုိးၿပီးရင္ ေမတၱာပုိ႔ အမွ်ေပးေ၀ေနက်ျဖစ္၏။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာလုိ
အမွ်ေပးေ၀ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အဂၤလိပ္လုိ တစ္ခါမွ အမွ် မေပးေ၀ခဲ့ဖူးေပ။
မေန႔ညတုန္းကေတာ့ ဘုရားရွိခုိးအၿပီး အိမ္တြင္းရွိ ျမင္အပ္မျမင္အပ္တဲ့
သတၱ၀ါအားလုံးကို အဂၤလိပ္လုိ အမွ်ေပးေ၀ျဖစ္၏။ လွဴခဲ့ဖူးေသာ သကၤန္းမ်ား
ဆြမ္းမ်ား အျခားအသုံးအေဆာင္မ်ားကို အာရုံျပဳ ရြတ္ဆုိၿပီး အဲဒီ
ကုသိုလ္ေတြကို အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္။ သာဓုေခၚဆုိၿပီး အမွ်ရၾကပါေစ။ ၿပီးရင္
လြတ္ရာကၽြတ္ရာမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ သြားေနၾကပါဆုိၿပီး အမွ်ေ၀ေပးလုိက္၏။
တုိက္ဆိုင္စြာပင္ အမွ်ေ၀အၿပီးမွာ "၀ုန္းဒုိင္းေခ်ာက္ခ်က္" အသံမ်ား
ၾကားလုိက္ရ၏။ က်ေနာ္ေတာင္ ၾကက္သီး အေတာ္ေလး ထသြားမိ၏။ အမွန္မွာ ထုိ
"၀ုန္းဒုိင္း ေခ်ာက္ခ်က္" အသံမ်ားမွာ အဘုိးအုိ စုေပါင္းထုပ္ပုိး
သိမ္းဆည္းထားတဲ့ ပစၥည္းစပၸနာေပါင္းစုံ အပုံႀကီးကို ရံဖန္ရံခါ လာေရာက္
ေမႊေႏွာက္တတ္တ့ဲ လန္ဒန္ကုိေရႊၾကြက္တုိ႔ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့၏။ တုိက္လဲ
တုိက္ဆုိင္လြန္းေပစြ။ အမွ်ေ၀သံႏွင့္ ၾကြက္ေျပးသံ။
"ေမာင္ေခြး...
မင္းေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့ေကာင္ဘဲ။ အခု မင္းေၾကာင့္ ငါ့မွာ ဆံပင္ေထာင္
ေမြးညွင္းေထာင္နဲ႔ နဲနဲ အေနခက္လာၿပီ။ ညည ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ တိန္ကလဲ ျမည္သံလဲ
ပုိက်ယ္လာသလုိလုိ။ အခန္းထဲက အဲယားဖရက္ရွာ စပေရး ေအာ္တုိပန္းထြက္တဲ့အသံလဲ
ပုိၿပီး က်ယ္ေလာင္လာသလုိလုိ။ အိမ္နားျဖတ္သြားတဲ့ ကားေတြေၾကာင့္
တုန္လႈပ္လာတဲ့ အိမ္ႀကီးလဲ ပုိၿပီးယိမ္းထုိးလာသလုိလုိနဲ႔။ ငါ အေနခက္လွတယ္
ေမာင္ေခြး။ အင္နာဂ်ီေဆ့ဗ္အေနနဲ႔ ေလွခါးမီးကို ဘယ္ေတာ့မွ မဖြင့္ခဲ့ေပမဲ့
အခုေတာ့ ေလွခါးမီးကုိ ညအိပ္ရာ မ၀င္မခ်င္း ဖြင့္ထားတတ္ေနၿပီ။ ဒီတစ္လ
လ်ပ္စစ္ဘီလ္ေတြ လိွမ့္တက္လာရင္ေတာ့ အဲဒါ မင္းေၾကာင့္ဘဲ ေမာင္ေခြး" း)
ဤအိမ္အုိႀကီးအတြင္း ဤသို႔စဥ္းစားလုိက္ ဤသုိ႔ျမင္ေယာင္လုိက္ ဤသို႔ဟုိအသံဒီအသံၾကားလုိက္ ဤသုိ႔အမွ်ေ၀လုိက္ျဖင့္ ဤက်ေနာ္တစ္ေယာက္ ဤသို႔ေသာ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ ညေပါင္းမ်ားစြာကုိ ဤပုံဤနည္းျဖင့္ ျဖတ္သန္းရေခ်ေတာ့မည္ တမုံ႔။ ။ (ၿပီးၿပီ)။
စိတ္၀င္စားေသးရင္.....
.
