"ငါ့သား.. မင္း ေထြးလွေလးနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိ႔ မျဖစ္ဖူး"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အေဖ။ ေထြးလွေလးက စရုိက္မေကာင္းလုိ႔လား"
"စရုိက္မေကာင္းလု႔ိ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ တစ္ျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ပါ"
"ဒါျဖင့္ ေထြးလွေလးမွာ ေရာဂါေတြ ရွိေနလုိ႔လား"
"အဲဒါလဲ မဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါျဖင့္ ဘာလဲ အေဖရာ။ ရွင္းရွင္းေျပာစမ္းပါ။ သားက သူ႔ကုိ အသက္ေလာက္ကို ခ်စ္တာဗ်"
"ငါ့သားေရ...
အေဖေျပာျပပါ့မယ္။ မင့္အေမကုိေတာ့ သြားမေျပာနဲ႔ေပ့ါ။ ေထြးလွေလးရဲ့ အေမ
သန္းလွနဲ႔ ငါနဲ႔ ဟုိကိစၥ မကင္းခဲ့ဘူးကြ။ ဒီေတာ့ ေထြးလွေလးဟာ ငါ့သမီး
(မင့္ႏွမအရင္း)ေလး ျဖစ္ႏုိင္တယ္"
"ေဟ.. ေသခ်ာရဲ့လား အေဖ။ ဒါျဖင့္ သြားပါၿပီ"
"ေမာင္သာလွေလးခမ်ာ
ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္ေနရွာသတဲ့။ အေဖတူ မေအကြဲ ေမာင္ႏွမအရင္းေတြဆုိေတာ့
အိမ္ေထာင္ျပဳလုိ႔ မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္ၾကာတဲ့ အခါမွာ
ရြာအေနာက္ပုိင္းက ေအးေအးေထြးနဲ႔ သမီးရည္းစား ျဖစ္ၿပီး
အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔အတြက္ သူ႔အေဖနဲ႔ ထပ္တုိင္ပင္ျပန္သတဲ့။ ဒီတစ္ခါမွာလဲ
သူ႔အေဖနဲ႔ ေအးေအးေထြးရ့ဲ အေမနဲ႔ မကင္းခဲ့ျပန္ဘူးတဲ့။ ေအးေအးေထြးနဲ႔လဲ
ေမာင္ႏွမေတြဆုိဘဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ရြာထဲက ေကာင္မေလးေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္
ကုန္သာသြားတယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ့ အေမနဲ႔ မကင္းခဲ့ၾကေလေတာ့
ေမာင္ႏွမအရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနျပန္သတဲ့။ ရြာလုံးကၽြတ္ သူ႔အေဖနဲ႔
မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ေမာင္သာလွခမ်ာ ဒီတစ္သက္ မိန္းမ
ရပါ့ရႏုိင္ပါ့ဦးမလား ဆုိၿပီး စိတ္အညစ္ႀကီး ညစ္ေနေတာ့သတဲ့။ စိတ္ဓါတ္ေတြလဲ
ဘုံးဘုံးက်ၿပီး စိတ္ေထာင္းကုိယ္ေက် ျဖစ္ေနသတဲ့"
"မ်က္ႏွာ မရႊင္မသာ ျဖစ္ေနတဲ့ သားေလးေမာင္သာလွရဲ့ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္မိိတဲ့ အေမျဖစ္သူ ေဒၚမိႏြဲ႔က သူ႔သားေလး ေမာင္သာလွကို ေမးသတဲ့"
"သားေရ... ခုတေလာ မ်က္ႏွာလဲ သိပ္မေကာင္းပါလား။ ေနမေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေနသလားလုိ႔ အေမ နဲနဲ စိတ္ပူေနမိတယ္"
"သားေနေကာင္းပါတယ္ အေမ။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး"
"သားက
ေနေကာင္းတယ္သာ ေျပာတယ္။ မ်က္ႏွာလဲ မရႊင္ဘူး။ လူလဲ အေတာ္ေလး ပိန္က်ေနၿပီ။
ေနမေကာင္းတာ မဟုတ္ရင္ စိတ္ညစ္စရာေတြမ်ား ရွိေနလုိ႔လား သားရယ္။ အေမ့ကို
ေျပာျပစမ္းပါဦး"
"ေမာင္သာလွေလးလဲ
ပထမေတာ့ သူ႔အေဖမ်က္ႏွာကို ေထာက္ၿပီး ဘာမွ မေျပာဘဲ ေနမလုိ႔ ႀကံေနေသးတဲ့။
ဒါေပမဲ့ သူ႔အေဖ လုပ္ရပ္ေတြက လြန္လြန္းေနတဲ့အတြက္ မထူးပါဘူး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္
အေမ့ကိုေတာ့ ဖြင့္ေျပာလုိက္တာ ေကာင္းပါတယ္ ဆုိၿပီး သူ႔အေမကုိ
ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ရွင္းျပလုိက္သတဲ့"
"အေမရယ္။
စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ က်ေနာ့္ရဲ့ ပထမဆုံး ခ်စ္ဦးသူေလး ေထြးလွဟာလဲ အေဖ့ရဲ့
သမီး က်ေနာ့္ရဲ့ ညီမတဲ့။ ေနာက္ ဒုတိယခ်စ္သူ ေအးေအးေထြးေလးကလဲ သူ႔သမီးတဲ့။
ၿပီးေတာ့ တစ္ရြာလုံး သူ႔သမီးေတြ ခ်ည္းဘဲ။ သူတုိ႔အေမေတြနဲ႔ အေဖနဲ႔က
မကင္းရွင္းခဲ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ စိတ္ညစ္ေနတာ။ ဒီတစ္သက္ မိန္းမ
ရဖုိ႔ လမ္းမျမင္ေတာ့ဘူး အေမေရ"
"အံမာ...
သားအေဖက သားကုိ အဲဒီလုိ ေျပာတယ္ ဟုတ္လား။ ဒါျဖင့္ အေမလဲ သားကုိ ေျပာျပမယ္။
ဒီရြာထဲမွာ သားႀကိဳက္တဲ့ မိန္းခေလးေတြကို ႀကိဳက္တာသာယူ သား။ ေထြးလွေကာ
ေအးေအးေထြးေကာ တစ္ျခား ေကာင္မေလးေတြေရာ သားနဲ႔ ဘာမွ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္စပ္ဘူး။
ဘာ ေမာင္ႏွမမွလဲ မဟုတ္ဘူး"
"ဘယ္လုိ အေမ.. ဘယ္လုိ.. သားမ်က္စိ ရႈပ္ကုန္ၿပီ။ ရွင္းျပစမ္းပါဦး"
"ဒီလုိ
သားေရ့... အေမ သားကို ကိုယ္၀န္ရလာတာ သားအေဖရ့ဲ ေသြးတစ္စက္မွ မပါဘူး။ အေမ
ဖားကန္႔ထဲ အလုပ္သြားလုပ္တုန္း တစ္ျခား ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ သားကို
ကုိယ္၀န္ရခဲ့တာဘဲ။ အဲဒီေယာက်္ားက တာ၀န္မယူရဲလုိ႔ သားအေဖကို အျမန္ဆုံး
လက္ထပ္လုိက္တာ။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ သားအေဖ လုံး၀ မသိခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီရြာထဲမွာ
သားေလး ႀကိဳက္တဲ့ မိန္းမသာ ယူ၊ ဘယ္သူမွ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္စပ္ဘူး။ ဘာမွလဲ
စိတ္ညစ္ေနစရာ မလုိဘူး။ စိတ္မညစ္နဲ႔ေတာ့ေနာ္ သားေလး။ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဗ်ာ......."
"ေမာင္သာလွေလးခမ်ာ
သူ႔အေမ ေဒၚမိႏြဲ႔ ရွင္းျပလုိက္ကာမွ ၀မ္းသာရမလုိ ၀မ္းနည္းရလုိ
ေပ်ာ္ရႊင္ရမလုိ စိတ္ညစ္ရမလုိ ျဖစ္သြားၿပီး ရူးေၾကာင္ေၾကာင္
ျဖစ္သြားေလေရာ့သတဲ့ အဘုိးတုိ႔ရဲ့။ ဒါေၾကာင့္ " ေယာက်္ားမိန္းမ စိတ္မခ်ရ"
ဆုိတဲ့ စကားပုံေလး ေပၚေပါက္လာတာတဲ့"
ကၽြနု္ပ္သည္
ပုံျပင္ကို အက်ဥ္းခ်ဳံးေျပာျပလုိက္ၿပီး အဘုိးအုိ သုံးဦးလုံး၏
မ်က္ႏွာမ်ားအား အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္ရာ စိတ္၀င္စားဟန္လဲ မျပ၊ အံ့ၾသဟန္လဲ မျပဘဲ
အဘုိုးအို သုံးဦးသား ၿပဳံးစိစိနဲ႔ ကၽြႏု္ပ္အား စိုက္ၾကည့္ေနသည္
ေတြ႔ျမင္ရလုိက္ရာ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေယာင္ကန္းကန္းျဖင့္ အဘုိးအုိ သုံးဦးအား...
"အဘုိးတုိ႔ မ်က္ႏွာႀကီးေတြကလဲ ၿပဳံးစိစိနဲ႔ ဘာျဖစ္ေနၾကတာတုန္းဗ်။ ဒီေလာက္ ေကာင္းတဲ့ ပုံျပင္ကို စိတ္မ၀င္စားၾကတာ အံ့ေရာ"
ဟု ဆုိလုိက္မိရာ...
"ေမာင္ရင့္
ပုံျပင္ကုိ ပုံျပင္အသစ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့မိၿပီး အစပိုင္းေလး
နားေထာင္ၾကည့္မိပါတယ္။ ကေလးအစ ေခြးအဆုံး သိၿပီးသား ပုံျပင္ေဟာင္းႀကီးကို
လာၿဖီးေနတာကုိး။ အဘုိးအုိေတြ ဗဟုသုတ မရွိဘူးဆုိၿပီး လာရႊီးေနတာကုိးးး"
ဟု ၿပဳံးစိစိျဖင့္ အဘုိးႏုက စသလုိ ေနာက္သလုိ မ်က္ႏွာဟန္ျဖင့္ စကားဆုိေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဘုိးအုိ သုံးဦးသား တုိင္ပင္ထားသည့္အလား....
""ေမာင္ရင္ရ့ဲ
လံၾကဳတ္ပုံျပင္ေတြက ဒို႔အတြက္ေတာ့..... ရုိးးးးးး ဟုိးးးးးးးးးးးးး
ေနၿပီ"" ဟု သုံးခါတိတိ ၿပိဳင္တူ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေကာင္းခ်ီးေပးေလေတာ့၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ရွက္ကုိးရွက္ကန္း ျဖစ္သြားကာ ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားေလ၏။
ေနာက္မွ "လူႀကီးရွက္ေတာ့ ရယ္" ဆုိသလုိ.. အဘုိးအုိ သုံးဦးနဲ႔
ေရာေယာင္ၿပီး... "ရုိးးးးးးးးဟုိးးးးးးးးးးးးးးး ေနၿပီ" ဟု သံေယာင္လုိက္ကာ
ေအာ္ဟစ္လုိက္ၿပီး အားရပါးရ ရယ္ေမာေနမိေတာ့၏။
ထုိအခ်ိန္တြင္ တခ်ိန္လုံး ၿငိမ္ေနသည့္ အဘုိးျဖဴတစ္ေယာက္ ဘာမေျပာညာမဆုိဘဲ..
"အခုလုိ စပ္မိစပ္ရာ ပုံျပင္ေတြကို နားေထာင္ရေတာ့ ငါလဲ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ ေျပာခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္" ဟု ဆုိလာေလ၏။
"အလဲ့... အဘုိးျဖဴက ပုံျပင္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ပါလား။ ဆုိစမ္းပါဦး အဘုိးျဖဴရဲ့။ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္ၾကား မွတ္သားရတာေပါ့"
ဟု ကၽြႏု္ပ္လဲ အဆင္း၌ ဘီးတပ္ေပးလုိက္ေလ၏။
"ငါ့ပုံျပင္လဲ အင္တာနက္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေပါ့ကြာ။ ဒါေပမဲ့ နားေထာင္ရ လြယ္ကူေအာင္ ျမန္မာဆန္ဆန္ေလး ေျပာျပရတာေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အဘုိးျဖဴ"
"တစ္ခါက ၿမိဳ့တစ္ၿမိဳ့မွာ ေမာင္ကုလားဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့။(မွတ္ခ်က္။ အဘုိးျဖဴေျပာျပသည့္အတုိင္း ေရးထားပါသည္။ မူရင္းနဲ႔ ကြဲလြဲေကာင္း ကြဲလြဲႏုိင္သည္။) နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ အသားကလဲမဲ ရုပ္ကလဲ ဆုိးသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဗလကေတာ့ ခပ္ေကာင္းေကာင္းတဲ့။ မင္းတုိ႔ ျမင္ဖူးတဲ့ နီဂရုိးပုံစံမ်ိဳးေပါ့ကြာ။ သူ အလုပ္လုပ္တဲ့ ကုမၸဏီပုိင္ရွင္က အတီးတဲ့။ တုတ္တုတ္ျဖဴျဖဴ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ေပါ့။ အဲဒီသူေဌးႀကီးရဲ့ ကုမၸဏီမွာ ေမာင္ကုလားတစ္ေယာက္ ရုိးရုိးသားသား ႀကိဳးႀကိဳးစားစားနဲ႔ ေန႔စဥ္ အလုပ္လုပ္ေနသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ကုလား ဘယ္ေလာက္အလုပ္ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ရုပ္ဆုိးဆုိးအသားမဲမဲျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္ကုလားကုိ သူေဌးက အရမ္းနိမ္သတဲ့။ အလုပ္ႀကိဳးစားရဲ့သားနဲ႔ ေန႔စဥ္အနိမ္ခံေနရေတာ့ ေမာင္ကုလားတစ္ေယာက္ တျဖည္းျဖည္း စိတ္နာက်ည္းလာသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ စိတ္နာက်ည္းေပမဲ့ ဘယ္လုိတုန္႔ျပန္ရမွန္း မသိဘူးတဲ့"
"အင္း ဟုတ္တယ္ေနာ္ အဘုိး။ ရုိးရုိးသားသားနဲ႔ ၿငိမ္ခံေနတဲ့သူဆုိ လူေတြက ႏွိမ္ခ်င္ၾကတတ္တယ္"
"အင္း.. ဒါေၾကာင့္လဲ လူေတြ ေျပာေနၾကတာေပါ့ကြာ။ ဘာတဲ့။ အလုပ္ႀကိဳးစားပါ၊ ပုိၿပီး ခုိင္းလိမ့္မယ္။ ၿငိမ္ခံေနပါ၊ ပုိၿပီး အႏုိင္က်င့္လိမ့္မယ္ ဆုိလားဘဲ"
"အဘုိးျဖဴေျပာတာ ဟုတ္သလုိလုိဘဲေနာ္။ လူေတြက အဖိခံတဲ့သူကို ပုိၿပီး ဖိခ်င္တတ္တယ္"
"ကဲပါ... ေမာင္ကုလားဘက္ ျပန္သြားၾကရေအာင္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ေမာင္ကုလားတစ္ေယာက္ အလုပ္က မုိးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာသတဲ့။ ထုံးစံအတုိင္း ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္မွာ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ညပုိင္းဆုိေတာ့ ဘတ္စ္ကားကအလာကလဲ ခပ္က်ဲက်ဲ၊ မွတ္တုိင္မွာလဲ လူေတြမရွိၾကဘူးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဖုန္းေျပာေနတဲ့ ခပ္ျဖဴျဖဴ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ မွတ္တုိင္နားမွာ ကိုယ္ခႏၶာကုိယ္ေလး ဘယ္လိမ္ညာလိမ္ ယိမ္းထုိးၿပီး ၾကဴသံပါပါ ေျပာေနတာကုိ ျမင္ေတြ႔ရသတဲ့။ မုိးကလဲခ်ဳပ္ ေအးကလဲေအး လူကလဲ ျပတ္ဆုိေတာ့ ေမာင္ကုလားတစ္ေယာက္ စိတ္ရုိင္းေတြ ၀င္လာသတဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔က သူ႔ေဌး ေကာတာကိုလဲ အျပတ္ခံခဲ့ရသတဲ့။ ဒါနဲ႔ သူေဌးအတီးမ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္လုိက္ အနားမွာ ရွိတဲ့ အသားျဖဴျဖဴ မိန္းမေခ်ာေလးကို ငဲ့ၾကည့္လုိက္နဲ႔၊ အတီးေပၚမွာ ထားခဲ့တဲ့ အာဃာတေတြကို အတီးတုိ႔လုိ အသားျဖဴျဖဴ လူမ်ဳိးေတြကို အႏုိင္က်င့္ျခင္းျဖင့္ဘဲ ျပန္ကလဲ့စားေခ်ပစ္မယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္ရူးစိတ္မုိက္ေတြက စိတ္ထဲ တလွိမ့္လွိမ့္ ၀င္လာသတဲ့"
"အဲဒါနဲဲ႔.. ေမာင္ကုလားက အဲဒီ မိန္းမျဖဴေလးကို အႏုိင္က်င့္လုိက္ေရာလား အဘုိးျဖဴ"
"မင္းကလဲ... ဆုံးေအာင္ ေအးေအးေဆးေဆး နားေထာင္တာ မဟုတ္ဘူး။ လူႀကီးက ဖီးသြင္းၿပီး ေျပာေနတာကုိ ၾကားျဖတ္ၿပီး စကားေႏွာက္တယ္"
"အဘုိးျဖဴကလဲ နိဒါန္းပ်ိဳးေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ၾကာေနၿပီေလ။ ဘယ့္ႏွယ္ ေမာင္ကုလားက မိန္းမျဖဴေလးကို အႏုိင္က်င့္ရင္ က်င့္တယ္၊ မက်င့္ရင္ မက်င့္ျဖစ္လုိ္က္ဘူးဆုိ ၿပီးေနတဲ့ ဥစၥာ။ ဟိမ၀ႏၱာ ခန္းေတြ ၀င္ေနေသးတယ္"
အမွန္ဆုိ ကၽြႏု္ပ္လဲ အဘုိးျဖဴကုိ ျပန္ကလဲ့စားေခ်ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္ ပုံေျပာတုန္းက အဘုိးျဖဴအပါအ၀င္ အဘုိးအုိ သုံးဦးလုံး ကၽြႏု္ပ္၏ပုံျပင္ကို ၀ုိင္းေလွာင္ၾကသည္မဟုတ္လား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဘုိးျဖဴ ပုံေျပာေနတုန္း ၀င္ေႏွာက္လုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အမွန္က ၿငိမ္နားေထာင္ေနဖုိ႔ေကာင္းမွန္း သိသည္။
"အံမယ္.. မင္းက ေျပာရတယ္ ရွိေသး။ နားမေထာင္ခ်င္လဲေနပါ့။ ငါေတာင္ ပါးစပ္ေညာင္း သက္သာေသးတယ္။ ေတာ္ၿပီ။ ပုံျပင္ကို ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး"
"ဟာ အဘုိးျဖဴရာ၊ အဲဒီလုိေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔။ က်ေနာ္က အဘုိးျဖဴကုိ ခ်စ္လုိ႔ စ တာပါ ဟဲ ဟဲ ဟဲ"
ကၽြႏု္ပ္ သြားၿဖီးျပမွဘဲ အဘုိးျဖဴက ပုံျပင္ကုိ ဆက္ေျပာေလေတာ့သည္။
"အင္း.... ဆက္ေျပာမယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္။ ေမာင္ကုလားတစ္ေယာက္လဲ မိန္းမျဖဴေလးကို ၾကည့္ၿပီး အႏုိင္မက်င့္ရက္ဘဲ ျဖစ္ေနသတဲ့။ သူ႔ခမ်ာ အျပစ္မဲ့ရွာတာဘဲ။ ငါ စိတ္တုိေနတာက အတီးအစုပ္ပလုပ္ သူေဌးႀကီးကို။ ငါ အႏုိင္က်င့္မွာက အျပစ္မဲ့တဲ့ မိန္းမျဖဴေလးကို။ ဒီေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ မလုပ္တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္ဆုိၿပီး စဥ္းစားေနမိေသးသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အတီးမ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိတဲ့ အခါ ဘယ္လုိမွ စိတ္က ကလဲ့စားမေခ်ဘဲ မေနႏုိင္ျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ဘဲ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစေတာ့ဆုိၿပီး မိန္းမျဖဴေလးအနားကပ္ၿပီး ရုတ္တရုတ္ ဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္ အနီးမွာ ရွိတဲ့ ၿခဳံပုတ္ထဲ ဆြဲေခၚသြားၿပီး အတင္းအဓမၼအႏုိင္က်င့္လုိက္သတဲ့"
"မိန္းမျဖဴမေလးက ပတ္၀န္းက်င္ကို ေအာ္ဟစ္ အကူအညီမေတာင္းဘူးလား အဘုိးျဖဴ"
"မိန္းမျဖဴေလးက ေအာ္ဖုိ႔ေတာ့ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ကုလားက လူသန္လူမာႀကီး မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ မုိးကလဲခ်ဳပ္ လူကလဲျပတ္ မီးကလဲ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ေမာင္ကုလားကလဲ ေအာ္ရဲရင္ ေအာ္ၾကည့္ တစ္ခါထဲ သတ္ပစ္လုိက္မယ္လုိ႔ ခ်ိန္းေျခာက္ထားေလေတာ့ မိန္းမျဖဴေလးတစ္ေယာက္ ၿခဳံပုတ္ထဲမွာ ရုန္းရင္းကန္ရင္းနဲ႔ဘဲ လူသန္ႀကီး ေမာင္ကုလားရဲ့ အႏုိင္က်င့္ျခင္းကို ရက္ရက္စက္စက္ ခံရရွာေတာ့သတဲ့"
"ေဟာဗ်ာ.. မိန္းမျဖဴေလး သနားစရာ"
"ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲကြာ။ သူ႔ခမ်ာမွာလဲ အႏုိင္က်င့္ခံရမဲ့ ကံ ပါတာလာ ရွိမွာေပါ့။ ငါတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာရဲ့ တရားေတာ္အရလဲ ေရွးေရွးဘ၀ေတြတုန္းက သူတစ္ပါးသားမယားကို ျပစ္မွားေစာ္ကား က်ဴးလြန္ခဲ့လုိ႔ရွိရင္ အခုလုိလဲ မိန္းမသားဘ၀ေရာက္ၿပီး အဓမၼျပဳက်င့္ခံရတတ္တယ္လုိ႔ ဆုိထားတာ မဟုတ္လား"
"ဒါျဖင့္ အဘုိးျဖဴက မိန္းမျဖဴမေလးကို မသနားဘဲ ဟုိဘ၀တုန္းက မုဒိန္းေကာင္ မွတ္ကေရာဆုိၿပီး ၀မ္းသာေနတာလား"
"အဲလုိလဲ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲကြာ။ ငါလဲ ႏွလုံးသားနဲ႔လူပါ။ သနားတတ္တာေပါ့။ အခုဟာလဲ ကံတရားရဲ့ ဆန္းၾကယ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ေလးကို ေျပာျပတာပါ။ မင္းတုိ႕က လူငယ္ေတြ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ မွားတတ္ၾကတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလုိက်ဴးလြန္ရင္ အဲဒီလုိ အက်ဳိးေတြ ရတတ္တယ္ဆုိတာေလးကုိ သိေစခ်င္တာပါ"
"မွတ္သားထားပါ့မယ္ အဘုိးျဖဴ"
"အဲ... အဲဒီလုိ အႏုိင္က်င့္ၿပီး သူ႔လမ္းကုိယ့္လမ္း ျပန္ၾကတယ္ ဆုိပါေတာ့ကြာ။ ေမာင္ကုလားကလဲ အတီးရဲ့ အျဖဴမ်ဳိးေတြကို အႏုိင္က်င့္ကလဲ့စား ေခ်လုိက္ရၿပီဆုိၿပီး ေက်နပ္ေနသတဲ့။ မိန္းမျဖဴေလးကလဲ အႏိုင္က်င့္ခံလုိက္ရလုိ႔ စိတ္အဆင္းရဲႀကီး ဆင္းရဲေနသတဲ့။ ဆင္းရဲရွာေပမေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီမိန္းမျဖဴေလးက သူ႔ခ်စ္သူ ေမာင္တရုတ္ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေစ့စပ္ထားၿပီးသားေလ။ လက္ထပ္ဖို႔ ရက္ေတာင္ အေတာ္ေလး နီးလာၿပီတဲ့"
"ေဟာဗ်ာ.. စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ"
"ဒါနဲ႔.. အဲဒီ မိန္းခေလးက သူနဲ႔ လက္ထပ္မဲ့ ခ်စ္သူေယာက်္ားေလးကို အဲဒီအေၾကာင္းေတြ အစအဆုံး ျပန္ေျပာျပၿပီး သူ႔ခႏၶာကုိယ္ မသန္႔ေတာ့ဘူး ဒါေၾကာင့္ လက္ထပ္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းေပးပါဆုိၿပီး သြားေျပာသတဲ့"
"အဲဒီေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက ဘာျပန္ေျပာလဲ အဘုိးျဖဴ"
"ေကာင္ေလးက ေတာ္ရွာပါတယ္။ မင္း အလုိတူလုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ခြင့္မလႊတ္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ငါ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ ငါတုိ႔ လက္ထပ္ၾကတာေပါ့လုိ႔ ဆုိသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ခ်ဳံးေျပာရရင္ေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး မၾကာခင္မွာဘဲ လက္ထပ္ျဖစ္လုိက္ၾကတယ္ ဆုိပါေတာ့"
"ဇာတ္လမ္းက ဒီေလာက္ဘဲလား အဘုိးျဖဴ"
"ဘယ္ဟုတ္လိမ့္ဦးမလဲ ေမာင္ရင္ရာ။ လက္ထပ္ၿပီဆုိေတာ့လဲ ထုံးစံအတုိင္းေပါ့။ လအေတာ္ၾကာလာတဲ့အခါ မိန္းမျဖဴေလးမွာ ကိုယ္၀န္ေလး ပူတူတူ ျဖစ္လာပါေရာတဲ့။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လုံးလဲ ေပ်ာ္လုိ႔ ရႊင္လုိ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကံတရားက သူတုိ႔ကို မ်က္ႏွာသာ မေပးရွာဘူး"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အဘုိးျဖဴ"
"ေမြးလာတဲ့ကေလးေလးက အသားမဲၾကဳတ္ၾကဳတ္ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ ရုပ္ဆုိးဆုိးေလး ျဖစ္ေနသတဲ့ ေမာင္ရင္ေရ့။ သူတုိ႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လုံးက အသားျဖဴၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ကေလးက သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးနဲ႔ ဘာတစ္ခုမွ မတူဘူးတဲ့"
"ဟင္..... ဒါျဖင့္... ဒါ... ဆုိ.... ဟုိ... ေမာင္ကုလားနဲ႔ ရခဲ့တဲ့ ကုိယ္၀န္မ်ားလား မသိဘူးေနာ္ အဘုိးျဖဴ"
"ေသခ်ာတာေပါ့ ေမာင္ရင္။ အစစ္ေပါ့။ မိန္းမျဖဴေလးရဲ့ ေျပာျပခ်က္အရ အဲဒီေမာင္ကုလားနဲ႔ ခၽြတ္စြပ္ဘဲတဲ့"
"ေဟာဗ်ာ... စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ။ ဒီကုလားက လက္ေျဖာင့္လုိက္တာ အဘုိးျဖဴရာ"
"အမ္... ေမာင္ရင္က ဘာကို ဆုိလုိတာလဲ"
"အာ.. အဘုိးျဖဴကလဲ ရုိးရန္ေကာ။ တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ ပစ္မွတ္ကုိ ထိမွန္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္တာကို ေျပာတာ"
"မင္း... မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ ေျပာမေနနဲ႔။ ဟုိ ကာယကံရွင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဒုကၡေရာက္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္"
"အင္းေနာ္ အဘုိးျဖဴ။ တကယ္ စိတ္ဆင္းရဲစရာႀကီး။ ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ မိသားစု ေနာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားၾကလဲ"
"လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံး စိတ္မေကာင္းရုံကလြဲၿပီး ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲကြာ။ မိန္းမလုပ္တဲ့သူကလဲ တစ္ရွက္ၿပီး ႏွစ္ရွက္၊ ေယာက်္ားလုပ္သူကလဲ သားဦးေလးမုိ႔ စိတ္က မေကာင္း။ ဒါေပမဲ့လဲ ကုိယ္က ေမြးထုတ္လုိက္တဲ့ သားဆုိေတာ့ မပစ္ရက္ျပန္ၾကဘူး။ အဲဒီလုိနဲ႔ဘဲ သူတုိ႔ အတိတ္ကုိ ႀကိဳးစားေမ့ပစ္ၾကရင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္တြဲ ေနထုိင္ၾကတာေပါ့ကြာ"
"ပုံျပင္က ဒီမွာ တကယ္ၿပီးသြားၿပီထင္တယ္ေနာ္ အဘုိးအုိ"
"မင္းကလဲ ဇြတ္ၿပီးခုိင္းေနျပန္ၿပီ။ မၿပီးေသးဘူးကြ။ အခုမွ ဇာတ္လမ္းက စမွာ"
"ဗ်ာ..."
"ဗ်ာ မေနနဲ႔။ ဒီလုိ။ သူတုိ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾကရင္း အဲဒီ သူတုိ႔သားေလး အရြယ္ေရာက္လာၿပီး ဆယ္တန္းေလာက္ ေရာက္တ့ဲအခါမွာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီသားေလးမွာ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ ျဖစ္ပါေလေရာ။ အဲဒီကေလးရဲ့ ေက်ာက္ကပ္က ေရာဂါေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားၿပီဆုိေတာ့ အစားထုိးဖုိ႔ လုိၿပီေပါ့။ အခ်ိန္းအတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ အစားမထုိးဘဲ ပစ္ထားလုိက္ရင္ လူနာက က်ိန္းေသေပါက္ ေသရေတာ့မယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ေက်ာက္ကပ္ အစားထုိးဖုိ႔ လုိအပ္လာၿပီေပါ့။ ဆရာ၀န္ရဲ့ ေဆးစစ္ခ်က္အရ အဲဒီေက်ာက္ကပ္အစားထုိးဖုိ႔အတြက္ ေက်ာက္ကပ္ကို ညီအကိုေမာင္ႏွမအရင္း ဒါမွမဟုတ္ အေဖဆီက ခြဲထုတ္ယူရမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူက တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလ။ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမ မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ လက္ရွိသူ႔အေဖကလဲ အေဖအရင္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေလးကေတာ့ သူ႔အေဖအရင္းမဟုတ္ဘူးဆုိတာ မသိရွာပါဘူး။ ႏႈတ္ပိတ္ထားတာကုိး"
"အဲဒါနဲ႔... ဘယ္လုိ ျဖစ္သြားသလဲ အဘုိးျဖဴ။ အဲဒီေကာင္ေလး ေသသြားပါေရာလား"
"လူေတာ့ မေသဘူးေပါ့ကြာ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ သိကၡာေတြေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ နဲနဲ ေသသြားၾကတယ္"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အဘုိးျဖဴ "
"ဘာျဖစ္ရမွာတုန္းကြ။ တစ္သက္လုံး ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္အဲဒီသူတု႔ိကေလးေလးကို ဖုံးဖိလာခဲ့သမွ် အခုအဲဒီကေလး ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါရမွ အျဖစ္မွန္က ဗူးေပၚသလုိ ေပၚလာလုိ႔ေလ"
"ဘယ္လုိျဖစ္ၾကတာတုန္း အဘုိးအုိ"
"ဒီလုိကြ။ မိဘေမတၱာဆုိတာ သိတယ္မဟုတ္လား။ စုံေရေလ။ သားသမီးအတြက္ဆုိ အသက္ကိုေရာ အရွက္ကုိေရာ စြန္႔လႊတ္ႏုိင္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ မိဘေတြရဲ့ ေမတၱာသဘာ၀ေပါ့ကြာ"
"အဲဒီေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို အျဖစ္မွန္ဖြင့္ေျပာၿပီး ေဆးၿမီးတုိေတြ လုိက္ရွာၾကတာလား အဘုိးျဖဴ"
"အဲဒီထက္ ပုိဆုိးတာေပါ့ကြာ။ သူတုိ႔ရဲ့ အျဖစ္မွန္ကုိ သူတု႔ိပတ္၀န္းက်င္နားတင္မကဘူး တစ္ႏုိင္ငံလုံး သိသြားၾကတယ္ေလ။ သိသြားဆုိ သူတုိ႔ဘ၀ရဲ့ အျဖစ္မွန္ေတြကို ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုနီးပါးက ဘတ္စ္ကား မွတ္တုိင္နားက ၿခဳံပုတ္ထဲမွာ အတင္းအဓမၼျပဳက်င့္ခံခဲ့ရတဲ့ မိန္းမျဖဴေလးအေၾကာင္းက စၿပီး အခုလက္ရွိ သူတုိ႔သားေလး ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ ရေနတယ္ဆုိေတာ့ အေၾကာင္းအထိ သတင္းစာေတြထဲ မဂၢဇင္းေတြထဲ စာေစာင္ေတြထဲ ေန႔စဥ္ထည့္ၿပီး အဲဒီကေလးရဲ့ အေဖအရင္းကုိ လုိက္ရွာၾကတယ္ေလ။ လုိက္ရွာဆုိ နဂုိကထဲက သူတုိ႔က ေမာင္ကုလားနဲ႔ လူခ်င္းေတြ႔ဖူးခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဘယ္အရပ္ဘယ္ေဒသကမွန္း မသိတဲ့ အသားမဲၾကဳတ္ၾကဳတ္လူႀကီးတစ္ေယာက္ အႏုိင္က်င့္တာကုိ ခံခဲ့ရတာကိုဘဲ သူတုိ႔က မွတ္မိေနၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေၾကာ္ျငာစာကုိ ဖတ္မိရင္ ဖခင္ရင္းျဖစ္သူ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးတယ္ ဆုိရင္ အျမန္ဆက္သြယ္ပါ စသျဖင့္ ကာယကံရွင္ဖခင္ကုိ ႀကိဳးစားရွာေဖြၾကရေတာ့တာေပါ့"
"မိဘေမတၱာေတြဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ နက္ရႈိင္းၾကတယ္ေနာ္ အဘုိးျဖဴ"
"ေအးေပါ့ကြာ။ မိဘေမတၱာကုိ မင္းတုိ႔ငါတုိ႔လုိ လူပ်ဳိႀကီးေတြကေတာင္ အခုလို ခံစားလုိ႔ရေသးတာဘဲ။ တကယ့္ မိဘေနရာ ေရာက္ေနတဲ့သူေတြဆုိ ပုိေတာင္ ခံစားလုိ႔ရဦးမယ္။ အခုလဲ ၾကည့္ေလ။ သူတုိ႔ရဲ့ သိကၡာတရားနဲ႔ သူတုိ႔ကေလးရဲ့ အသက္ကို လဲလွယ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကတာ မဟုတ္လား"
"အဲဒါနဲ႔ ဟုိ မုဒိန္းေကာင္ အေဖအစစ္က ေပၚထြက္လာေရာလား အဘုိးျဖဴ"
"ဆုိပါေတာ့ကြာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီေမာင္ကုလားက သူေဌးႀကီး ဦးကုလား ျဖစ္ေနၿပီေလ။ သူ႔ရဲ့ ပထမအလုပ္ျဖစ္တဲ့ အတီးရဲ့ ကုမၸဏီက ထြက္ၿပီး အျခား ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ဆီမွာ အလုပ္ ထပ္လုပ္ရင္း သူ႔ရဲ့ ႀကိဳးစားမႈ ရုိးသားမႈ မိသားစုအေပၚ ေလးစားမႈေတြကို ၾကည့္ၿပီး အဲဒီ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးက သူ႔သမီးနဲ႔ ေပးစားလုိက္တယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိလဲ ရာထူးတက္ေပးလုိက္တယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး သူဘဲ ကံေကာင္းတာလားမသိဘူး။ အဲဒီေပါက္ေဖာ္ႀကီးမွာလဲ ဒီသမီးတစ္ေယာက္ဘဲ ရွိတာတဲ့။ မိန္းမလဲ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က အဲဒီသူေဌးေပါက္ေဖာ္ႀကီး ဆုံးသြားတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ဘဲ အလုိလုိ သူက သူေဌးႀကီး ေမာင္ကုလား (ဦးကုလား) ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့ကြာ"
"အဘုိးအုိ ပုံျပင္အရဆုိ မုဒိန္းေကာင္က ကံေကာင္းၿပီး သူေဌးျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတဲ့ သီအုိရီကို ေပးေနသလုိလုိ ျဖစ္ေနတယ္ေနာ္။ အဲဒါေလးလဲ လင္းဦးမွ ေတာ္ရာက်မယ္"
"မင္းကလဲ မုဒိန္းမႈနဲ႔ သူေဌးျဖစ္မႈ ႏွစ္ခုထဲကိုဘဲ ကြက္ၾကည့္တာကုိးကြ။ သူ႔ရဲ့ ရုိးသားမႈ ႀကိဳးစားမႈေတြကိုလဲ ၾကည့္ဦးမွေပါ့။ အမွန္ဆုိ သူ အဓမၼျပဳက်င့္ခဲ့တုန္းကေတာင္ သူ႔သူေဌးကို လက္စားေခ်ခ်င္တဲ့စိတ္က ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းပါေနတယ္ေလ။ တမင္သက္သက္ လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ မုဒိန္းမႈရ့ဲ ပစ္ဒဏ္ကေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔ က်ိန္းေသေပါက္ လာမွာပါ။ အက်ိဳးမေပးဘဲ မေနပါဘူး။ ဒီဘ၀ မဟုတ္ရင္ ေနာင္ဘ၀ေတြမွာေပါ့"
"က်ေနာ္လဲ နားလည္ပါတယ္ အဘုိး။ တစ္ေန႔ အက်ိဳးေပးမယ္ဆုိတာ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ေၾကာင္းက်ိဳး နိယာမနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ၀ါက်ႏွစ္ခုက ကပ္ေနလြန္းလုိ႔ အဘုိးျဖဴကို ေမးၾကည့္ၿပီး အတည္ျပဳခ်င္ရုံ သက္သက္ပါ"
"ေအးပါကြာ။ ဒါျဖင့္ရင္လဲ ပုံျပင္ဘက္ ဆက္ၾကရေအာင္။ သူေဌးႀကီးဦးကုလားလဲ ရုံးခန္းထဲက ကုလားထုိင္ႀကီးေပၚထုိင္ရင္း သတင္းစာကုိ ဖတ္မိေတာ့ တကယ္ဘဲ အံ့ၾသသြားတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္၊ ဖုန္းေျပာေနတဲ့ မိန္းမျဖဴမေလး၊ သူေဌးအတီး စတဲ့ အတိတ္အေၾကာင္းေတြ တစ္သီႀကီး အေတြးထဲ ေပၚလာကုန္ေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီလုိ သတင္းစာ ဖတ္ရင္း သူနဲ႔ ရခဲ့တဲ့ ကေလး၊ သူ႔သားဆုိတဲ့ အသိက ႏွလုံးသားထဲကို နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ၀င္သြားၿပီး ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကူညီမယ္ ဆုိၿပီး တခါထဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္သတဲ့။ အဲဒီ အမႈအတြက္ အဖမ္းခံ ထိခ်င္လဲ ထိပေစေတာ့ ဒီကေလးရဲ့ အသက္ကို မကယ္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ အခ်ိန္မီတုန္း အရကယ္ယူရမယ္ဆုိၿပီး အဲဒီကေလးရဲ့ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး အျပင္မွာ ခ်ိန္းေတြ႔လုိက္သတဲ့"
"ဒါဆုိ.. အဲဒီ မိဘႏွစ္ေယာက္ကေကာ အျပင္မွာ သူေဌးႀကီးဦးကုလားနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ အႏုိင္က်င့္ခံခဲ့ရတဲ့ အတြက္ စိတ္ဆုိးၾကေသးလား မသိဘူး"
"ဘာမွ မျဖစ္ၾကေတာ့ပါဘူးကြာ။ တကယ့္မိတ္ေဆြေတြလုိပါဘဲ။ သူတုိ႔ကိုယ္တိုင္ကလဲ ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးၿပီး အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ဆုိးေတြကို သင္ပုန္းေခ်ၿပီးသားေလ။ ၿပီးေတာ့ တကယ္လုိ႔ ေက်ာက္ကပ္အလွဴရွင္ အေဖအရင္း ေပၚေပါက္လာရင္လဲ ဘာမွ အမႈဖြင့္ အေရးမယူဘူးဆုိၿပီး တရား၀င္ ေရွ့ေနနဲ႔ အတည္ျပဳထားၿပီးသားေလ"
"ေအာ္... ဒါဆုိရင္ေတာ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းကေတာ့ ေပ်ာ္စရာ အတိ ျဖစ္သြားမွာေပါ့ေနာ္ အဘုိးျဖဴ"
"ဆုိၾကပါေတာ့ကြာ။ လုိရင္းတုိရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ သူေဌးႀကီးဦးကုလားက သူ႔ရဲ့ ေက်ာက္ကပ္တစ္လုံးကို ခြဲထုတ္ၿပီး အဲဒီကေလးအတြက္ အလွဴေပးလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးအတြက္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြလဲ ေပးသြားတယ္။ အဲဒီကေလးေလးကလဲ က်န္းမာသန္စြမ္းလာၿပီး မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အတူတူ တစ္သက္လုံး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထုိင္သြားၾကေလေတာ့သတည္းေပါ့ကြာ။ ကဲ.. ငါ့ပုံျပင္ကေတာ့ ဒါပါဘဲ"
တခ်ိန္လုံး ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနသည့္ အဘုိးႏုက .. ဖူးးးးးး ကလဲ ေလတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လုိက္ၿပီး "ငါျဖင့္ ေမာင္ျဖဴရဲ့ အင္တာနက္ပုံျပင္ထဲ ေမ်ာပါသြားၿပီး အသက္ရွဴေတာင္ မွားသြားတယ္" ဟု ဆုိေလ၏။ အဘုိးပုကမူ... " ေမာင္ျဖဴ... မင့္ပုံျပင္ထဲက ကုလား ကုလား ဆုိတဲ့ အသံၾကားတုိင္း ငါ့ကိုမ်ား ေစာင္းေျပာေနသလား မွတ္တယ္။ ငါက အသားမဲတုံးႀကီးကုိးကြ" ဟု အရႊမ္းေဖာက္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ကလဲ... "က်ေနာ္လဲ အဘုိးျဖဴရဲ့ ပုံျပင္ထဲက သူေဌးႀကီးအတီးဆုိတဲ့ အသံၾကားတုိင္း က်ေနာ့္ကိုမ်ား ေစာင္းေျပာေနသလား မွတ္တယ္။ က်ေနာ္က အျဖဴတုံးႀကီးကုိးဗ်.." ဟု အဘုိးပုရဲ့ စကားေနာက္ လုိက္ေျပာၿပီး အရယ္ေဖာက္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္၏ စကားကို ၾကားၿပီးေနာက္ အဘုိးပုက.. "မင္းကေတာ့ကြာ ေနလုိက္ရင္ ေနရာေကာင္းကခ်ည္းဘဲ။ သူေဌးႀကီး အတီးတဲ့။ လူကျဖင့္ ေခြးပစ္တဲ့ တုတ္ေလာက္ဘဲ ရွိတာကုိမ်ား..." ဟု ေနာက္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ကလဲ အားက်မခံ... "အာ အဘုိးပုကလဲ က်ေနာ္ေနတဲ့ ေနရာက ေနရာေကာင္း မဟုတ္ပါဘူးဗ်။ သေဘာဆုိးဆုိး ရုပ္ပုျပတ္ျပတ္ လူညစ္ႀကီးေနရာေလ။ အမွန္တကယ္ ေနရာေကာင္းတာက အဘုိးပုဘဲေလ။ အဘုိးပု စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ အဘုိးပုေနရာယူထားတဲ့ ေမာင္ကုလားက မိန္းမျဖဴ ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးကို ဟ၀ါွျပဳ....ဥ..ဥ...ဥ.."။ ကၽြႏု္ပ္၏ စကားမဆုံးခင္ အဘုိးပုက ကၽြႏု္ပ္၏ ပါးစပ္ကို လာပိတ္ေလေတာ့၏။
ထုိအခုိက္ အသက္အႀကီးဆုံး ျဖစ္သည့္ အဘုိးႏုက.. "ကဲ ကဲ ခပ္ေနာက္ေနာက္ပုံျပင္ေတြ အသားထားၿပီး ပါတီပြဲေလးအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရေအာင္။ ခ်က္ရ ျပဳတ္ရ ေၾကာ္ရ ေလွာ္ရ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရဦးမွာ မဟုတ္လား။ ေမာင္ရင္ မင္းက အငယ္ဆုံးဆုိေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာေတြဘက္ ၾကည့္ၿပီး အျမင္မေတာ္ရင္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္လုိက္ဦး" ဟု ကၽြႏု္ပ္ဘက္ လွည့္ေျပာေလရာ....
"ေနဦးအဘုိးႏု... က်ေနာ့္မွာ ေျပာစရာရွိေသးတယ္။ ဟုိ..ေလ..... အဘုိးျဖဴရဲ့ ပုံျပင္ကို နားေထာင္ၿပီး ေမာင္ကုလားရဲ့ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါထဲနဲ႔ ပစ္မွတ္ထိသြားတာေလး ၾကားလုိက္ေတာ့... ဟုိ .. က်ေနာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္လက္ထက္က တကယ့္ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကို အမွတ္ရမိလု႔ိ.. အခ်ိန္ရွိေသးရင္ နဲနဲေလး ေျပာျပလုိ႔ရမလား...."
ဟု ကၽြႏု္ပ္ ဆုိလုိက္ရာ အဘုိးႏု အဘုိးပု အဘုိးျဖဴ သုံးဦးလုံး ကၽြႏု္ပ္ကုိ စားမတတ္၀ါးမတတ္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္ၿပီး အံကုိႀကိတ္ခါ မေလးရွားက လူၿပိဳသုိးကပၸိယႀကီး ကဧရာရဲ့ ေလသံျဖစ္တဲ့.... "သဂ်ီး ခင္ညား ျပန္ေတာ့ ျပန္ေတာ့... ဒီအေျပာမ်ိဳးနဲ႔ဆုိရင္ ခင္ညား တုံးဖလားကိုသာ ျမန္ျမန္ျပန္ေပေတာ့.." ဆုိတဲ့ ေလသံအတုိင္း.... " ေမာင္ရင္ ေမာင္ရင္.. မင္း ေတာ္ေတာ္လဲ ေလရွည္တဲ့ ေကာင္ပါလား။ ဒီပုံစံအတုိင္းနဲ႔ဆုိရင္... ေမာင္ရင္.. လာရာလမ္းအတုိင္းသာ ျပန္ေပေတာ့.. အလုပ္တြင္က်ယ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္မကူလဲ ေနပေစ။ ရတယ္။ ေမာင္ရင္ေနတဲ့ ဟိႆရုိးဘက္ကုိသာ ျပန္ၾကြေပေတာ့ ၾကြေပေတာ့....." ဟူ၍ ႀကီးႏုိင္ေတြ ပီပီ ကၽြႏု္ပ္အား ႏွိပ္ကြပ္ၾကေလေတာ့၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ကၽြႏု္ပ္ေလးစားရသည့္ အဘုိးအုိေတြရဲ့ ႀကိမ္းေမာင္းသံေၾကာင့္ အလြန္တရာ ေျပာခ်င္လွသည့္ ပုံျပင္ကို ပါးစပ္၀နား ေရာက္ခါနီးမွ ဂလုကနဲ ျပန္မ်ိဳခ်လုိက္ၿပီး... "ဟဲ.. ဟဲ.. က်ေနာ္က အဘုိးတုိ႔ကို စတာပါဗ်။ ေျပာစရာ ပုံျပင္လဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဘုိးတုိ႔ ဘာျပန္ေျပာမလဲ သိခ်င္လုိ႔ တမင္ ေနာက္လုိက္တာ.. ဟီး ဟီး ဟီး" ဟု မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာဘက္ သြားကာ ေတဘုမၼာ သီခ်င္းေလး ညည္းဆုိရင္း ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ သန္႔ရွင္းေရး ျပဳလုပ္ေနေလေတာ့၏။ ဤတြင္ ရွည္လ်ားလွစြာေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ "ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ က်ား/မကိစၥ ပုံျပင္မ်ား"ကုိ အဆုံးသတ္ နိဂုံးခ်ဳပ္အပ္ေပသတည္း။ ။
သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)
.
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အဘုိးျဖဴ"
"တစ္ခါက ၿမိဳ့တစ္ၿမိဳ့မွာ ေမာင္ကုလားဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့။(မွတ္ခ်က္။ အဘုိးျဖဴေျပာျပသည့္အတုိင္း ေရးထားပါသည္။ မူရင္းနဲ႔ ကြဲလြဲေကာင္း ကြဲလြဲႏုိင္သည္။) နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ အသားကလဲမဲ ရုပ္ကလဲ ဆုိးသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဗလကေတာ့ ခပ္ေကာင္းေကာင္းတဲ့။ မင္းတုိ႔ ျမင္ဖူးတဲ့ နီဂရုိးပုံစံမ်ိဳးေပါ့ကြာ။ သူ အလုပ္လုပ္တဲ့ ကုမၸဏီပုိင္ရွင္က အတီးတဲ့။ တုတ္တုတ္ျဖဴျဖဴ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ေပါ့။ အဲဒီသူေဌးႀကီးရဲ့ ကုမၸဏီမွာ ေမာင္ကုလားတစ္ေယာက္ ရုိးရုိးသားသား ႀကိဳးႀကိဳးစားစားနဲ႔ ေန႔စဥ္ အလုပ္လုပ္ေနသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ကုလား ဘယ္ေလာက္အလုပ္ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ရုပ္ဆုိးဆုိးအသားမဲမဲျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္ကုလားကုိ သူေဌးက အရမ္းနိမ္သတဲ့။ အလုပ္ႀကိဳးစားရဲ့သားနဲ႔ ေန႔စဥ္အနိမ္ခံေနရေတာ့ ေမာင္ကုလားတစ္ေယာက္ တျဖည္းျဖည္း စိတ္နာက်ည္းလာသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ စိတ္နာက်ည္းေပမဲ့ ဘယ္လုိတုန္႔ျပန္ရမွန္း မသိဘူးတဲ့"
"အင္း ဟုတ္တယ္ေနာ္ အဘုိး။ ရုိးရုိးသားသားနဲ႔ ၿငိမ္ခံေနတဲ့သူဆုိ လူေတြက ႏွိမ္ခ်င္ၾကတတ္တယ္"
"အင္း.. ဒါေၾကာင့္လဲ လူေတြ ေျပာေနၾကတာေပါ့ကြာ။ ဘာတဲ့။ အလုပ္ႀကိဳးစားပါ၊ ပုိၿပီး ခုိင္းလိမ့္မယ္။ ၿငိမ္ခံေနပါ၊ ပုိၿပီး အႏုိင္က်င့္လိမ့္မယ္ ဆုိလားဘဲ"
"အဘုိးျဖဴေျပာတာ ဟုတ္သလုိလုိဘဲေနာ္။ လူေတြက အဖိခံတဲ့သူကို ပုိၿပီး ဖိခ်င္တတ္တယ္"
"ကဲပါ... ေမာင္ကုလားဘက္ ျပန္သြားၾကရေအာင္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ေမာင္ကုလားတစ္ေယာက္ အလုပ္က မုိးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာသတဲ့။ ထုံးစံအတုိင္း ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္မွာ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ညပုိင္းဆုိေတာ့ ဘတ္စ္ကားကအလာကလဲ ခပ္က်ဲက်ဲ၊ မွတ္တုိင္မွာလဲ လူေတြမရွိၾကဘူးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဖုန္းေျပာေနတဲ့ ခပ္ျဖဴျဖဴ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ မွတ္တုိင္နားမွာ ကိုယ္ခႏၶာကုိယ္ေလး ဘယ္လိမ္ညာလိမ္ ယိမ္းထုိးၿပီး ၾကဴသံပါပါ ေျပာေနတာကုိ ျမင္ေတြ႔ရသတဲ့။ မုိးကလဲခ်ဳပ္ ေအးကလဲေအး လူကလဲ ျပတ္ဆုိေတာ့ ေမာင္ကုလားတစ္ေယာက္ စိတ္ရုိင္းေတြ ၀င္လာသတဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔က သူ႔ေဌး ေကာတာကိုလဲ အျပတ္ခံခဲ့ရသတဲ့။ ဒါနဲ႔ သူေဌးအတီးမ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္လုိက္ အနားမွာ ရွိတဲ့ အသားျဖဴျဖဴ မိန္းမေခ်ာေလးကို ငဲ့ၾကည့္လုိက္နဲ႔၊ အတီးေပၚမွာ ထားခဲ့တဲ့ အာဃာတေတြကို အတီးတုိ႔လုိ အသားျဖဴျဖဴ လူမ်ဳိးေတြကို အႏုိင္က်င့္ျခင္းျဖင့္ဘဲ ျပန္ကလဲ့စားေခ်ပစ္မယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္ရူးစိတ္မုိက္ေတြက စိတ္ထဲ တလွိမ့္လွိမ့္ ၀င္လာသတဲ့"
"အဲဒါနဲဲ႔.. ေမာင္ကုလားက အဲဒီ မိန္းမျဖဴေလးကို အႏုိင္က်င့္လုိက္ေရာလား အဘုိးျဖဴ"
"မင္းကလဲ... ဆုံးေအာင္ ေအးေအးေဆးေဆး နားေထာင္တာ မဟုတ္ဘူး။ လူႀကီးက ဖီးသြင္းၿပီး ေျပာေနတာကုိ ၾကားျဖတ္ၿပီး စကားေႏွာက္တယ္"
"အဘုိးျဖဴကလဲ နိဒါန္းပ်ိဳးေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ၾကာေနၿပီေလ။ ဘယ့္ႏွယ္ ေမာင္ကုလားက မိန္းမျဖဴေလးကို အႏုိင္က်င့္ရင္ က်င့္တယ္၊ မက်င့္ရင္ မက်င့္ျဖစ္လုိ္က္ဘူးဆုိ ၿပီးေနတဲ့ ဥစၥာ။ ဟိမ၀ႏၱာ ခန္းေတြ ၀င္ေနေသးတယ္"
အမွန္ဆုိ ကၽြႏု္ပ္လဲ အဘုိးျဖဴကုိ ျပန္ကလဲ့စားေခ်ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္ ပုံေျပာတုန္းက အဘုိးျဖဴအပါအ၀င္ အဘုိးအုိ သုံးဦးလုံး ကၽြႏု္ပ္၏ပုံျပင္ကို ၀ုိင္းေလွာင္ၾကသည္မဟုတ္လား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဘုိးျဖဴ ပုံေျပာေနတုန္း ၀င္ေႏွာက္လုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အမွန္က ၿငိမ္နားေထာင္ေနဖုိ႔ေကာင္းမွန္း သိသည္။
"အံမယ္.. မင္းက ေျပာရတယ္ ရွိေသး။ နားမေထာင္ခ်င္လဲေနပါ့။ ငါေတာင္ ပါးစပ္ေညာင္း သက္သာေသးတယ္။ ေတာ္ၿပီ။ ပုံျပင္ကို ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး"
"ဟာ အဘုိးျဖဴရာ၊ အဲဒီလုိေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔။ က်ေနာ္က အဘုိးျဖဴကုိ ခ်စ္လုိ႔ စ တာပါ ဟဲ ဟဲ ဟဲ"
ကၽြႏု္ပ္ သြားၿဖီးျပမွဘဲ အဘုိးျဖဴက ပုံျပင္ကုိ ဆက္ေျပာေလေတာ့သည္။
"အင္း.... ဆက္ေျပာမယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္။ ေမာင္ကုလားတစ္ေယာက္လဲ မိန္းမျဖဴေလးကို ၾကည့္ၿပီး အႏုိင္မက်င့္ရက္ဘဲ ျဖစ္ေနသတဲ့။ သူ႔ခမ်ာ အျပစ္မဲ့ရွာတာဘဲ။ ငါ စိတ္တုိေနတာက အတီးအစုပ္ပလုပ္ သူေဌးႀကီးကို။ ငါ အႏုိင္က်င့္မွာက အျပစ္မဲ့တဲ့ မိန္းမျဖဴေလးကို။ ဒီေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ မလုပ္တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္ဆုိၿပီး စဥ္းစားေနမိေသးသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အတီးမ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိတဲ့ အခါ ဘယ္လုိမွ စိတ္က ကလဲ့စားမေခ်ဘဲ မေနႏုိင္ျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ဘဲ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစေတာ့ဆုိၿပီး မိန္းမျဖဴေလးအနားကပ္ၿပီး ရုတ္တရုတ္ ဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္ အနီးမွာ ရွိတဲ့ ၿခဳံပုတ္ထဲ ဆြဲေခၚသြားၿပီး အတင္းအဓမၼအႏုိင္က်င့္လုိက္သတဲ့"
"မိန္းမျဖဴမေလးက ပတ္၀န္းက်င္ကို ေအာ္ဟစ္ အကူအညီမေတာင္းဘူးလား အဘုိးျဖဴ"
"မိန္းမျဖဴေလးက ေအာ္ဖုိ႔ေတာ့ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ကုလားက လူသန္လူမာႀကီး မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ မုိးကလဲခ်ဳပ္ လူကလဲျပတ္ မီးကလဲ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ေမာင္ကုလားကလဲ ေအာ္ရဲရင္ ေအာ္ၾကည့္ တစ္ခါထဲ သတ္ပစ္လုိက္မယ္လုိ႔ ခ်ိန္းေျခာက္ထားေလေတာ့ မိန္းမျဖဴေလးတစ္ေယာက္ ၿခဳံပုတ္ထဲမွာ ရုန္းရင္းကန္ရင္းနဲ႔ဘဲ လူသန္ႀကီး ေမာင္ကုလားရဲ့ အႏုိင္က်င့္ျခင္းကို ရက္ရက္စက္စက္ ခံရရွာေတာ့သတဲ့"
"ေဟာဗ်ာ.. မိန္းမျဖဴေလး သနားစရာ"
"ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲကြာ။ သူ႔ခမ်ာမွာလဲ အႏုိင္က်င့္ခံရမဲ့ ကံ ပါတာလာ ရွိမွာေပါ့။ ငါတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာရဲ့ တရားေတာ္အရလဲ ေရွးေရွးဘ၀ေတြတုန္းက သူတစ္ပါးသားမယားကို ျပစ္မွားေစာ္ကား က်ဴးလြန္ခဲ့လုိ႔ရွိရင္ အခုလုိလဲ မိန္းမသားဘ၀ေရာက္ၿပီး အဓမၼျပဳက်င့္ခံရတတ္တယ္လုိ႔ ဆုိထားတာ မဟုတ္လား"
"ဒါျဖင့္ အဘုိးျဖဴက မိန္းမျဖဴမေလးကို မသနားဘဲ ဟုိဘ၀တုန္းက မုဒိန္းေကာင္ မွတ္ကေရာဆုိၿပီး ၀မ္းသာေနတာလား"
"အဲလုိလဲ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲကြာ။ ငါလဲ ႏွလုံးသားနဲ႔လူပါ။ သနားတတ္တာေပါ့။ အခုဟာလဲ ကံတရားရဲ့ ဆန္းၾကယ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ေလးကို ေျပာျပတာပါ။ မင္းတုိ႕က လူငယ္ေတြ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ မွားတတ္ၾကတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလုိက်ဴးလြန္ရင္ အဲဒီလုိ အက်ဳိးေတြ ရတတ္တယ္ဆုိတာေလးကုိ သိေစခ်င္တာပါ"
"မွတ္သားထားပါ့မယ္ အဘုိးျဖဴ"
"အဲ... အဲဒီလုိ အႏုိင္က်င့္ၿပီး သူ႔လမ္းကုိယ့္လမ္း ျပန္ၾကတယ္ ဆုိပါေတာ့ကြာ။ ေမာင္ကုလားကလဲ အတီးရဲ့ အျဖဴမ်ဳိးေတြကို အႏုိင္က်င့္ကလဲ့စား ေခ်လုိက္ရၿပီဆုိၿပီး ေက်နပ္ေနသတဲ့။ မိန္းမျဖဴေလးကလဲ အႏိုင္က်င့္ခံလုိက္ရလုိ႔ စိတ္အဆင္းရဲႀကီး ဆင္းရဲေနသတဲ့။ ဆင္းရဲရွာေပမေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီမိန္းမျဖဴေလးက သူ႔ခ်စ္သူ ေမာင္တရုတ္ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေစ့စပ္ထားၿပီးသားေလ။ လက္ထပ္ဖို႔ ရက္ေတာင္ အေတာ္ေလး နီးလာၿပီတဲ့"
"ေဟာဗ်ာ.. စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ"
"ဒါနဲ႔.. အဲဒီ မိန္းခေလးက သူနဲ႔ လက္ထပ္မဲ့ ခ်စ္သူေယာက်္ားေလးကို အဲဒီအေၾကာင္းေတြ အစအဆုံး ျပန္ေျပာျပၿပီး သူ႔ခႏၶာကုိယ္ မသန္႔ေတာ့ဘူး ဒါေၾကာင့္ လက္ထပ္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းေပးပါဆုိၿပီး သြားေျပာသတဲ့"
"အဲဒီေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက ဘာျပန္ေျပာလဲ အဘုိးျဖဴ"
"ေကာင္ေလးက ေတာ္ရွာပါတယ္။ မင္း အလုိတူလုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ခြင့္မလႊတ္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ငါ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ ငါတုိ႔ လက္ထပ္ၾကတာေပါ့လုိ႔ ဆုိသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ခ်ဳံးေျပာရရင္ေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး မၾကာခင္မွာဘဲ လက္ထပ္ျဖစ္လုိက္ၾကတယ္ ဆုိပါေတာ့"
"ဇာတ္လမ္းက ဒီေလာက္ဘဲလား အဘုိးျဖဴ"
"ဘယ္ဟုတ္လိမ့္ဦးမလဲ ေမာင္ရင္ရာ။ လက္ထပ္ၿပီဆုိေတာ့လဲ ထုံးစံအတုိင္းေပါ့။ လအေတာ္ၾကာလာတဲ့အခါ မိန္းမျဖဴေလးမွာ ကိုယ္၀န္ေလး ပူတူတူ ျဖစ္လာပါေရာတဲ့။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လုံးလဲ ေပ်ာ္လုိ႔ ရႊင္လုိ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကံတရားက သူတုိ႔ကို မ်က္ႏွာသာ မေပးရွာဘူး"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အဘုိးျဖဴ"
"ေမြးလာတဲ့ကေလးေလးက အသားမဲၾကဳတ္ၾကဳတ္ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ ရုပ္ဆုိးဆုိးေလး ျဖစ္ေနသတဲ့ ေမာင္ရင္ေရ့။ သူတုိ႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လုံးက အသားျဖဴၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ကေလးက သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးနဲ႔ ဘာတစ္ခုမွ မတူဘူးတဲ့"
"ဟင္..... ဒါျဖင့္... ဒါ... ဆုိ.... ဟုိ... ေမာင္ကုလားနဲ႔ ရခဲ့တဲ့ ကုိယ္၀န္မ်ားလား မသိဘူးေနာ္ အဘုိးျဖဴ"
"ေသခ်ာတာေပါ့ ေမာင္ရင္။ အစစ္ေပါ့။ မိန္းမျဖဴေလးရဲ့ ေျပာျပခ်က္အရ အဲဒီေမာင္ကုလားနဲ႔ ခၽြတ္စြပ္ဘဲတဲ့"
"ေဟာဗ်ာ... စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ။ ဒီကုလားက လက္ေျဖာင့္လုိက္တာ အဘုိးျဖဴရာ"
"အမ္... ေမာင္ရင္က ဘာကို ဆုိလုိတာလဲ"
"အာ.. အဘုိးျဖဴကလဲ ရုိးရန္ေကာ။ တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ ပစ္မွတ္ကုိ ထိမွန္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္တာကို ေျပာတာ"
"မင္း... မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ ေျပာမေနနဲ႔။ ဟုိ ကာယကံရွင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဒုကၡေရာက္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္"
"အင္းေနာ္ အဘုိးျဖဴ။ တကယ္ စိတ္ဆင္းရဲစရာႀကီး။ ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ မိသားစု ေနာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားၾကလဲ"
"လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံး စိတ္မေကာင္းရုံကလြဲၿပီး ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲကြာ။ မိန္းမလုပ္တဲ့သူကလဲ တစ္ရွက္ၿပီး ႏွစ္ရွက္၊ ေယာက်္ားလုပ္သူကလဲ သားဦးေလးမုိ႔ စိတ္က မေကာင္း။ ဒါေပမဲ့လဲ ကုိယ္က ေမြးထုတ္လုိက္တဲ့ သားဆုိေတာ့ မပစ္ရက္ျပန္ၾကဘူး။ အဲဒီလုိနဲ႔ဘဲ သူတုိ႔ အတိတ္ကုိ ႀကိဳးစားေမ့ပစ္ၾကရင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္တြဲ ေနထုိင္ၾကတာေပါ့ကြာ"
"ပုံျပင္က ဒီမွာ တကယ္ၿပီးသြားၿပီထင္တယ္ေနာ္ အဘုိးအုိ"
"မင္းကလဲ ဇြတ္ၿပီးခုိင္းေနျပန္ၿပီ။ မၿပီးေသးဘူးကြ။ အခုမွ ဇာတ္လမ္းက စမွာ"
"ဗ်ာ..."
"ဗ်ာ မေနနဲ႔။ ဒီလုိ။ သူတုိ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾကရင္း အဲဒီ သူတုိ႔သားေလး အရြယ္ေရာက္လာၿပီး ဆယ္တန္းေလာက္ ေရာက္တ့ဲအခါမွာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီသားေလးမွာ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ ျဖစ္ပါေလေရာ။ အဲဒီကေလးရဲ့ ေက်ာက္ကပ္က ေရာဂါေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားၿပီဆုိေတာ့ အစားထုိးဖုိ႔ လုိၿပီေပါ့။ အခ်ိန္းအတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ အစားမထုိးဘဲ ပစ္ထားလုိက္ရင္ လူနာက က်ိန္းေသေပါက္ ေသရေတာ့မယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ေက်ာက္ကပ္ အစားထုိးဖုိ႔ လုိအပ္လာၿပီေပါ့။ ဆရာ၀န္ရဲ့ ေဆးစစ္ခ်က္အရ အဲဒီေက်ာက္ကပ္အစားထုိးဖုိ႔အတြက္ ေက်ာက္ကပ္ကို ညီအကိုေမာင္ႏွမအရင္း ဒါမွမဟုတ္ အေဖဆီက ခြဲထုတ္ယူရမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူက တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလ။ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမ မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ လက္ရွိသူ႔အေဖကလဲ အေဖအရင္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေလးကေတာ့ သူ႔အေဖအရင္းမဟုတ္ဘူးဆုိတာ မသိရွာပါဘူး။ ႏႈတ္ပိတ္ထားတာကုိး"
"အဲဒါနဲ႔... ဘယ္လုိ ျဖစ္သြားသလဲ အဘုိးျဖဴ။ အဲဒီေကာင္ေလး ေသသြားပါေရာလား"
"လူေတာ့ မေသဘူးေပါ့ကြာ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ သိကၡာေတြေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ နဲနဲ ေသသြားၾကတယ္"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အဘုိးျဖဴ "
"ဘာျဖစ္ရမွာတုန္းကြ။ တစ္သက္လုံး ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္အဲဒီသူတု႔ိကေလးေလးကို ဖုံးဖိလာခဲ့သမွ် အခုအဲဒီကေလး ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါရမွ အျဖစ္မွန္က ဗူးေပၚသလုိ ေပၚလာလုိ႔ေလ"
"ဘယ္လုိျဖစ္ၾကတာတုန္း အဘုိးအုိ"
"ဒီလုိကြ။ မိဘေမတၱာဆုိတာ သိတယ္မဟုတ္လား။ စုံေရေလ။ သားသမီးအတြက္ဆုိ အသက္ကိုေရာ အရွက္ကုိေရာ စြန္႔လႊတ္ႏုိင္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ မိဘေတြရဲ့ ေမတၱာသဘာ၀ေပါ့ကြာ"
"အဲဒီေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို အျဖစ္မွန္ဖြင့္ေျပာၿပီး ေဆးၿမီးတုိေတြ လုိက္ရွာၾကတာလား အဘုိးျဖဴ"
"အဲဒီထက္ ပုိဆုိးတာေပါ့ကြာ။ သူတုိ႔ရဲ့ အျဖစ္မွန္ကုိ သူတု႔ိပတ္၀န္းက်င္နားတင္မကဘူး တစ္ႏုိင္ငံလုံး သိသြားၾကတယ္ေလ။ သိသြားဆုိ သူတုိ႔ဘ၀ရဲ့ အျဖစ္မွန္ေတြကို ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုနီးပါးက ဘတ္စ္ကား မွတ္တုိင္နားက ၿခဳံပုတ္ထဲမွာ အတင္းအဓမၼျပဳက်င့္ခံခဲ့ရတဲ့ မိန္းမျဖဴေလးအေၾကာင္းက စၿပီး အခုလက္ရွိ သူတုိ႔သားေလး ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ ရေနတယ္ဆုိေတာ့ အေၾကာင္းအထိ သတင္းစာေတြထဲ မဂၢဇင္းေတြထဲ စာေစာင္ေတြထဲ ေန႔စဥ္ထည့္ၿပီး အဲဒီကေလးရဲ့ အေဖအရင္းကုိ လုိက္ရွာၾကတယ္ေလ။ လုိက္ရွာဆုိ နဂုိကထဲက သူတုိ႔က ေမာင္ကုလားနဲ႔ လူခ်င္းေတြ႔ဖူးခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဘယ္အရပ္ဘယ္ေဒသကမွန္း မသိတဲ့ အသားမဲၾကဳတ္ၾကဳတ္လူႀကီးတစ္ေယာက္ အႏုိင္က်င့္တာကုိ ခံခဲ့ရတာကိုဘဲ သူတုိ႔က မွတ္မိေနၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေၾကာ္ျငာစာကုိ ဖတ္မိရင္ ဖခင္ရင္းျဖစ္သူ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးတယ္ ဆုိရင္ အျမန္ဆက္သြယ္ပါ စသျဖင့္ ကာယကံရွင္ဖခင္ကုိ ႀကိဳးစားရွာေဖြၾကရေတာ့တာေပါ့"
"မိဘေမတၱာေတြဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ နက္ရႈိင္းၾကတယ္ေနာ္ အဘုိးျဖဴ"
"ေအးေပါ့ကြာ။ မိဘေမတၱာကုိ မင္းတုိ႔ငါတုိ႔လုိ လူပ်ဳိႀကီးေတြကေတာင္ အခုလို ခံစားလုိ႔ရေသးတာဘဲ။ တကယ့္ မိဘေနရာ ေရာက္ေနတဲ့သူေတြဆုိ ပုိေတာင္ ခံစားလုိ႔ရဦးမယ္။ အခုလဲ ၾကည့္ေလ။ သူတုိ႔ရဲ့ သိကၡာတရားနဲ႔ သူတုိ႔ကေလးရဲ့ အသက္ကို လဲလွယ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကတာ မဟုတ္လား"
"အဲဒါနဲ႔ ဟုိ မုဒိန္းေကာင္ အေဖအစစ္က ေပၚထြက္လာေရာလား အဘုိးျဖဴ"
"ဆုိပါေတာ့ကြာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီေမာင္ကုလားက သူေဌးႀကီး ဦးကုလား ျဖစ္ေနၿပီေလ။ သူ႔ရဲ့ ပထမအလုပ္ျဖစ္တဲ့ အတီးရဲ့ ကုမၸဏီက ထြက္ၿပီး အျခား ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ဆီမွာ အလုပ္ ထပ္လုပ္ရင္း သူ႔ရဲ့ ႀကိဳးစားမႈ ရုိးသားမႈ မိသားစုအေပၚ ေလးစားမႈေတြကို ၾကည့္ၿပီး အဲဒီ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးက သူ႔သမီးနဲ႔ ေပးစားလုိက္တယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိလဲ ရာထူးတက္ေပးလုိက္တယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး သူဘဲ ကံေကာင္းတာလားမသိဘူး။ အဲဒီေပါက္ေဖာ္ႀကီးမွာလဲ ဒီသမီးတစ္ေယာက္ဘဲ ရွိတာတဲ့။ မိန္းမလဲ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က အဲဒီသူေဌးေပါက္ေဖာ္ႀကီး ဆုံးသြားတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ဘဲ အလုိလုိ သူက သူေဌးႀကီး ေမာင္ကုလား (ဦးကုလား) ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့ကြာ"
"အဘုိးအုိ ပုံျပင္အရဆုိ မုဒိန္းေကာင္က ကံေကာင္းၿပီး သူေဌးျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတဲ့ သီအုိရီကို ေပးေနသလုိလုိ ျဖစ္ေနတယ္ေနာ္။ အဲဒါေလးလဲ လင္းဦးမွ ေတာ္ရာက်မယ္"
"မင္းကလဲ မုဒိန္းမႈနဲ႔ သူေဌးျဖစ္မႈ ႏွစ္ခုထဲကိုဘဲ ကြက္ၾကည့္တာကုိးကြ။ သူ႔ရဲ့ ရုိးသားမႈ ႀကိဳးစားမႈေတြကိုလဲ ၾကည့္ဦးမွေပါ့။ အမွန္ဆုိ သူ အဓမၼျပဳက်င့္ခဲ့တုန္းကေတာင္ သူ႔သူေဌးကို လက္စားေခ်ခ်င္တဲ့စိတ္က ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းပါေနတယ္ေလ။ တမင္သက္သက္ လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ မုဒိန္းမႈရ့ဲ ပစ္ဒဏ္ကေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔ က်ိန္းေသေပါက္ လာမွာပါ။ အက်ိဳးမေပးဘဲ မေနပါဘူး။ ဒီဘ၀ မဟုတ္ရင္ ေနာင္ဘ၀ေတြမွာေပါ့"
"က်ေနာ္လဲ နားလည္ပါတယ္ အဘုိး။ တစ္ေန႔ အက်ိဳးေပးမယ္ဆုိတာ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ေၾကာင္းက်ိဳး နိယာမနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ၀ါက်ႏွစ္ခုက ကပ္ေနလြန္းလုိ႔ အဘုိးျဖဴကို ေမးၾကည့္ၿပီး အတည္ျပဳခ်င္ရုံ သက္သက္ပါ"
"ေအးပါကြာ။ ဒါျဖင့္ရင္လဲ ပုံျပင္ဘက္ ဆက္ၾကရေအာင္။ သူေဌးႀကီးဦးကုလားလဲ ရုံးခန္းထဲက ကုလားထုိင္ႀကီးေပၚထုိင္ရင္း သတင္းစာကုိ ဖတ္မိေတာ့ တကယ္ဘဲ အံ့ၾသသြားတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္၊ ဖုန္းေျပာေနတဲ့ မိန္းမျဖဴမေလး၊ သူေဌးအတီး စတဲ့ အတိတ္အေၾကာင္းေတြ တစ္သီႀကီး အေတြးထဲ ေပၚလာကုန္ေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီလုိ သတင္းစာ ဖတ္ရင္း သူနဲ႔ ရခဲ့တဲ့ ကေလး၊ သူ႔သားဆုိတဲ့ အသိက ႏွလုံးသားထဲကို နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ၀င္သြားၿပီး ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကူညီမယ္ ဆုိၿပီး တခါထဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္သတဲ့။ အဲဒီ အမႈအတြက္ အဖမ္းခံ ထိခ်င္လဲ ထိပေစေတာ့ ဒီကေလးရဲ့ အသက္ကို မကယ္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ အခ်ိန္မီတုန္း အရကယ္ယူရမယ္ဆုိၿပီး အဲဒီကေလးရဲ့ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး အျပင္မွာ ခ်ိန္းေတြ႔လုိက္သတဲ့"
"ဒါဆုိ.. အဲဒီ မိဘႏွစ္ေယာက္ကေကာ အျပင္မွာ သူေဌးႀကီးဦးကုလားနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ အႏုိင္က်င့္ခံခဲ့ရတဲ့ အတြက္ စိတ္ဆုိးၾကေသးလား မသိဘူး"
"ဘာမွ မျဖစ္ၾကေတာ့ပါဘူးကြာ။ တကယ့္မိတ္ေဆြေတြလုိပါဘဲ။ သူတုိ႔ကိုယ္တိုင္ကလဲ ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးၿပီး အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ဆုိးေတြကို သင္ပုန္းေခ်ၿပီးသားေလ။ ၿပီးေတာ့ တကယ္လုိ႔ ေက်ာက္ကပ္အလွဴရွင္ အေဖအရင္း ေပၚေပါက္လာရင္လဲ ဘာမွ အမႈဖြင့္ အေရးမယူဘူးဆုိၿပီး တရား၀င္ ေရွ့ေနနဲ႔ အတည္ျပဳထားၿပီးသားေလ"
"ေအာ္... ဒါဆုိရင္ေတာ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းကေတာ့ ေပ်ာ္စရာ အတိ ျဖစ္သြားမွာေပါ့ေနာ္ အဘုိးျဖဴ"
"ဆုိၾကပါေတာ့ကြာ။ လုိရင္းတုိရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ သူေဌးႀကီးဦးကုလားက သူ႔ရဲ့ ေက်ာက္ကပ္တစ္လုံးကို ခြဲထုတ္ၿပီး အဲဒီကေလးအတြက္ အလွဴေပးလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးအတြက္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြလဲ ေပးသြားတယ္။ အဲဒီကေလးေလးကလဲ က်န္းမာသန္စြမ္းလာၿပီး မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အတူတူ တစ္သက္လုံး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထုိင္သြားၾကေလေတာ့သတည္းေပါ့ကြာ။ ကဲ.. ငါ့ပုံျပင္ကေတာ့ ဒါပါဘဲ"
တခ်ိန္လုံး ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနသည့္ အဘုိးႏုက .. ဖူးးးးးး ကလဲ ေလတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လုိက္ၿပီး "ငါျဖင့္ ေမာင္ျဖဴရဲ့ အင္တာနက္ပုံျပင္ထဲ ေမ်ာပါသြားၿပီး အသက္ရွဴေတာင္ မွားသြားတယ္" ဟု ဆုိေလ၏။ အဘုိးပုကမူ... " ေမာင္ျဖဴ... မင့္ပုံျပင္ထဲက ကုလား ကုလား ဆုိတဲ့ အသံၾကားတုိင္း ငါ့ကိုမ်ား ေစာင္းေျပာေနသလား မွတ္တယ္။ ငါက အသားမဲတုံးႀကီးကုိးကြ" ဟု အရႊမ္းေဖာက္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ကလဲ... "က်ေနာ္လဲ အဘုိးျဖဴရဲ့ ပုံျပင္ထဲက သူေဌးႀကီးအတီးဆုိတဲ့ အသံၾကားတုိင္း က်ေနာ့္ကိုမ်ား ေစာင္းေျပာေနသလား မွတ္တယ္။ က်ေနာ္က အျဖဴတုံးႀကီးကုိးဗ်.." ဟု အဘုိးပုရဲ့ စကားေနာက္ လုိက္ေျပာၿပီး အရယ္ေဖာက္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္၏ စကားကို ၾကားၿပီးေနာက္ အဘုိးပုက.. "မင္းကေတာ့ကြာ ေနလုိက္ရင္ ေနရာေကာင္းကခ်ည္းဘဲ။ သူေဌးႀကီး အတီးတဲ့။ လူကျဖင့္ ေခြးပစ္တဲ့ တုတ္ေလာက္ဘဲ ရွိတာကုိမ်ား..." ဟု ေနာက္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ကလဲ အားက်မခံ... "အာ အဘုိးပုကလဲ က်ေနာ္ေနတဲ့ ေနရာက ေနရာေကာင္း မဟုတ္ပါဘူးဗ်။ သေဘာဆုိးဆုိး ရုပ္ပုျပတ္ျပတ္ လူညစ္ႀကီးေနရာေလ။ အမွန္တကယ္ ေနရာေကာင္းတာက အဘုိးပုဘဲေလ။ အဘုိးပု စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ အဘုိးပုေနရာယူထားတဲ့ ေမာင္ကုလားက မိန္းမျဖဴ ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးကို ဟ၀ါွျပဳ....ဥ..ဥ...ဥ.."။ ကၽြႏု္ပ္၏ စကားမဆုံးခင္ အဘုိးပုက ကၽြႏု္ပ္၏ ပါးစပ္ကို လာပိတ္ေလေတာ့၏။
ထုိအခုိက္ အသက္အႀကီးဆုံး ျဖစ္သည့္ အဘုိးႏုက.. "ကဲ ကဲ ခပ္ေနာက္ေနာက္ပုံျပင္ေတြ အသားထားၿပီး ပါတီပြဲေလးအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရေအာင္။ ခ်က္ရ ျပဳတ္ရ ေၾကာ္ရ ေလွာ္ရ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရဦးမွာ မဟုတ္လား။ ေမာင္ရင္ မင္းက အငယ္ဆုံးဆုိေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာေတြဘက္ ၾကည့္ၿပီး အျမင္မေတာ္ရင္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္လုိက္ဦး" ဟု ကၽြႏု္ပ္ဘက္ လွည့္ေျပာေလရာ....
"ေနဦးအဘုိးႏု... က်ေနာ့္မွာ ေျပာစရာရွိေသးတယ္။ ဟုိ..ေလ..... အဘုိးျဖဴရဲ့ ပုံျပင္ကို နားေထာင္ၿပီး ေမာင္ကုလားရဲ့ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါထဲနဲ႔ ပစ္မွတ္ထိသြားတာေလး ၾကားလုိက္ေတာ့... ဟုိ .. က်ေနာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္လက္ထက္က တကယ့္ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကို အမွတ္ရမိလု႔ိ.. အခ်ိန္ရွိေသးရင္ နဲနဲေလး ေျပာျပလုိ႔ရမလား...."
ဟု ကၽြႏု္ပ္ ဆုိလုိက္ရာ အဘုိးႏု အဘုိးပု အဘုိးျဖဴ သုံးဦးလုံး ကၽြႏု္ပ္ကုိ စားမတတ္၀ါးမတတ္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္ၿပီး အံကုိႀကိတ္ခါ မေလးရွားက လူၿပိဳသုိးကပၸိယႀကီး ကဧရာရဲ့ ေလသံျဖစ္တဲ့.... "သဂ်ီး ခင္ညား ျပန္ေတာ့ ျပန္ေတာ့... ဒီအေျပာမ်ိဳးနဲ႔ဆုိရင္ ခင္ညား တုံးဖလားကိုသာ ျမန္ျမန္ျပန္ေပေတာ့.." ဆုိတဲ့ ေလသံအတုိင္း.... " ေမာင္ရင္ ေမာင္ရင္.. မင္း ေတာ္ေတာ္လဲ ေလရွည္တဲ့ ေကာင္ပါလား။ ဒီပုံစံအတုိင္းနဲ႔ဆုိရင္... ေမာင္ရင္.. လာရာလမ္းအတုိင္းသာ ျပန္ေပေတာ့.. အလုပ္တြင္က်ယ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္မကူလဲ ေနပေစ။ ရတယ္။ ေမာင္ရင္ေနတဲ့ ဟိႆရုိးဘက္ကုိသာ ျပန္ၾကြေပေတာ့ ၾကြေပေတာ့....." ဟူ၍ ႀကီးႏုိင္ေတြ ပီပီ ကၽြႏု္ပ္အား ႏွိပ္ကြပ္ၾကေလေတာ့၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ကၽြႏု္ပ္ေလးစားရသည့္ အဘုိးအုိေတြရဲ့ ႀကိမ္းေမာင္းသံေၾကာင့္ အလြန္တရာ ေျပာခ်င္လွသည့္ ပုံျပင္ကို ပါးစပ္၀နား ေရာက္ခါနီးမွ ဂလုကနဲ ျပန္မ်ိဳခ်လုိက္ၿပီး... "ဟဲ.. ဟဲ.. က်ေနာ္က အဘုိးတုိ႔ကို စတာပါဗ်။ ေျပာစရာ ပုံျပင္လဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဘုိးတုိ႔ ဘာျပန္ေျပာမလဲ သိခ်င္လုိ႔ တမင္ ေနာက္လုိက္တာ.. ဟီး ဟီး ဟီး" ဟု မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာဘက္ သြားကာ ေတဘုမၼာ သီခ်င္းေလး ညည္းဆုိရင္း ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ သန္႔ရွင္းေရး ျပဳလုပ္ေနေလေတာ့၏။ ဤတြင္ ရွည္လ်ားလွစြာေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ "ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ က်ား/မကိစၥ ပုံျပင္မ်ား"ကုိ အဆုံးသတ္ နိဂုံးခ်ဳပ္အပ္ေပသတည္း။ ။
သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)
.
