က်ေနာ္ႏွင့္ "သရဲေျခာက္ရင္ အေဖာ္ရတာေပါ့"

"သရဲေျခာက္ရင္ အေဖာ္ရတာေပါ့"

ဒါက က်ေနာ္ေျပာေနက် လက္သုံးစကားပါ။ က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္မွာ စုစုေပါင္းမွ အိမ္သားက သုံးေယာက္ထဲရယ္။ အသက္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အိမ္ရွင္အဘုိးႀကီးက တစ္ေယာက္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးလကမွ ေရာက္လာတဲ့ အိမ္ငွား ေမာင္ေခြးကတစ္ေယာက္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ေပါ့။ အိမ္ရွင္အဘုိးႀကီးက အသက္ႀကီးသေလာက္ ခ်စ္သူခင္သူ ေပါမွေပါ။ ဟုိအိမ္က ထမင္းစားဖိတ္ထားလုိ႔၊ ဟုိၿမိဳ့က အကူအညီေတာင္းလုိ႔၊ ေစ်း၀ယ္ထြက္မလုိ႔.... ဆုိၿပီး အိမ္ကေန ထြက္သြားရင္ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာမွ ျပန္ေရာက္လာတတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေခြး။ သူက ဇီးကြက္လုိမ်ိဳး။ ည တစ္ခ်က္တီးေက်ာ္ေလာက္မွ အလုပ္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္တတ္တာ။ ဒီေတာ့ အိမ္မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေန႔ေန႔ညည က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲရယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ စာေလးဖတ္လုိက္ အင္တာနက္ထဲ ေလ်ာက္လည္လုိက္နဲ႔ ၿပဳံးတစ္ခါ မဲ့တစ္မ်ိဳး ရက္ေတြကို အက်ိဳးရွိရွိ အသုံးခ်ၿပီး အိမ္မွာ တစ္ကုိယ္တည္း ေယာင္လည္လည္နဲ႔။ ဒီေတာ့ အသိမိတ္ေဆြေတြက ေမးၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရတာမ်ားတယ္ဆုိေတာ့ ညဘက္ သရဲ ေျခာက္မွာ မေၾကာက္ဖူးလားတဲ့။ က်ေနာ္လဲ ေျပာေနက်အတုိင္း သရဲေျခာက္ရင္ အေဖာ္ရတာေပါ့ ဆုိတဲ့ အေပၚမွာ ေရးခဲ့တဲ့အတုိင္း ေျပာေနက်။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လဲ လူဆုိတာ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။

သူတုိ႔ သရဲမေၾကာက္ဖူးလား ေမးမယ္ဆုိလဲ ေမးခ်င္စရာ။ အိမ္က ခပ္ႀကီးႀကီး။ ေနရတာက တစ္ေယာက္ထဲ။ ၿပီးေတာ့ ညႀကီးမင္းႀကီး။ ဘိလပ္ထုံးစံအတုိင္း အင္နာဂ်ီေဆ့ဗ္ လုပ္ထားေတာ့ က်ေနာ့္အခန္းထဲက မီးလုံးေလးကလြဲရင္ တစ္အိမ္လုံး ေမွာင္အတိ။ ဘိလပ္လုိ႔ ထင္ရက္စရာေတာင္ မရွိဘူး။ မွန္မွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္းကေတာင္ အခု က်ေနာ္ေနတဲ့ ဘိလပ္က အိမ္ထက္ ပုိၿပီး လင္းလင္းထိန္ထိန္ရွိေသးတယ္။ ဒါမ်ား ဘိလပ္တဲ့။

တစ္ည။ လက ခပ္မုိက္မုိက္။ တိမ္တုိက္ေတြက ခပ္ထူထူ။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွာ တိတ္ဆိတ္မႈအေပါင္းက မင္းမူေနၾကတယ္။ ေနာက္ တဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့မုိးက ၀ုန္းဒုိင္းႀကဲၿပီး ျဗဳန္းကနဲ သဲသဲမဲမဲ ရြာခ်ပါေလေရာ။ အိမ္ျပတင္းေပါက္ မွန္လည္တံခါးက တကၽြိကၽြိ။ တုိင္ကပ္နာရီႀကီးကလဲ ေခ်ာက္ခ်က္ေခ်ာက္ခ်က္နဲ႔။ အိမ္အျပင္ဘက္က အသံရွည္ရွည္ဆြဲအူေနတဲ့ ေတာေခြး အူသံကလဲ ၾကက္သီးထဖုိ႔ ေကာင္းမွေကာင္း။  လွ်ပ္စီး ဖ်က္ကနဲ လင္းလာခုိက္ ျပတင္းေပါက္မွ တဆင့္ ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းကလဲ သဲထိတ္ခ်င္စရာ။ အေဖာ္မပါ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနတဲ့ က်ေနာ္။ မ်က္စိေလး ကလယ္ကလယ္န႔ဲ။ ထုိအခုိက္.........

သရဲေျခာက္ခံရကာနီးမွာ သရုပ္ေပၚေအာင္ ေဖာ္ျပေလ့ရွိတဲ့ သရဲဇာတ္လမ္းဆန္ဆန္ အထက္က စာပုိဒ္မ်ိဳးေတာ့ ဒီေနရာမွာ မေရးေတာ့ပါဘူး။ း)) က်ေနာ္က အုံးက်ဴးန္း သက္သက္ကုိသာ ခ်ေရးမွာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ခုေသာ ေႏြတစ္ညမွာ မထင္မွတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ညမွာ ဘိလပ္ရဲ့ ရွားရွားပါးပါး ေႏြရာသီ ပူပူေႏြးေႏြးေလးကုိ အခြင့္အေရးယူၿပီး က်ေနာ္ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့တယ္။ လအေတာ္မ်ားမ်ား ေအးခ်က္နာလွတဲ့ ဘိလပ္မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေအးသက္သာဖို႔ တစ္ကုိယ္ေကာင္လုံး အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ ထုပ္ပုိးထားခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ထုပ္ပိုးထားတာေလးေတြ ေျဖပါရေစဦးေပါ့။ ေႏြရာသီကုိး။ ဒီလုိနဲ႔ အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းၿပီး အိပ္ယာကုတင္ေပၚတက္ကာ နံရံဘက္ မ်က္ႏွာမူၿပီး က်ေနာ္ တုံးလုံးလဲွအိပ္လုိက္တယ္။ အခန္းထဲလဲ ေမွာင္အတိေပါ့။ အဲဒီလုိ ပုံစံနဲ႔ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ဆုိၾကပါစုိ႔။ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ လန္႔ႏုိးလာခဲ့တယ္။ လန္႔မႏုိးဘဲ ေနပါ့မလား။ ဒီေလာက္ အရမ္းေအးစက္တဲ့ လက္ဖ၀ါးေအးေအးႀကီးနဲ႔ က်ေနာ့္ေက်ာျပင္တစ္ခုလုံးကို မိမိရရ လာတုိ႔ထိတာကိုး။  လန္႔လုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ တစ္ကုိယ္ေကာင္လုံးလဲ တရုတ္သုိင္းကားထဲကလုိ အတြင္းအား ျပင္းထန္လွတဲ့ ေရခဲလက္၀ါးျပင္နဲ႔ အရိုက္ခံလုိက္ရသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ေအးေအးစက္စက္ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းႀကီးကို ျဖစ္လုိ႔။

အိပ္ေရးမ၀ခင္ လန္႔ႏုိးလာရတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာျပင္ကို အခုလုိ ေစာ္ကားေမာ္ကား လာတုိ႔ထိခံရတာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ေဒါသေတြ အလိပ္လိပ္ ထြက္ၿပီး ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့လုိ႔ ႀကိမ္း၀ါကာ ေခါင္းရင္းက စာၾကည့္မီးကို ေထာက္ကနဲ ဖြင့္လုိက္တယ္။ အခန္းထဲမွာ ဘာဆုိ ဘာမွ မေတြ႔ရ။ ဒါေပမဲ့ အသံကိုေတာ့ မသဲမကြဲ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ဟီး ဟီး ဟီး တဲ့။ အျမင္ကပ္လုိက္တာ။ ၿပီးေတာ့ အေငြ႔လုိလုိ အရိပ္လုိလုိ သ႑ာန္တစ္ခုက အခန္းျပင္ဘက္ တေရြ႔ေရြ႔ ေရႊ့လ်ားသြားေနသလုိ ျမင္မိလုိက္တယ္။ အဲဒီအခုိက္ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အခန္းထဲ ေလသန္႔ေစဖုိ႔ ၃၆ မိနစ္တစ္ခါ ေအာ္တုိေပးထားတဲ့ စံပယ္နံ႔ စပေရးဗူးကလဲ ရွဴးကနဲ မႈတ္ထုတ္လာတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားေနပါတယ္ဆုိမွ အေရးထဲ သူကတစ္မ်ိဳး။ အိပ္ေရးမ၀တဲ့အတြက္ မူးေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားတယ္မသိ။ ၾကက္သီးေတြထၿပီး ခႏၶာကုိယ္လဲ ေလထဲ ေရာက္သြားသလား ခံစားရတယ္။ နာရီကို ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ည တစ္နာရီ သုံးဆယ့္ငါးမိနစ္။

ေၾကာက္ေသးပန္းတယ္ေျပာရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အိပ္ယာမ၀င္ခင္ ေသာက္ထားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းအရွိန္ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူး။ အေပါ့စြန္႔ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ အခန္းတံခါး ဖြင့္ၿပီး ေရအိမ္သြားလုိက္တယ္။ က်ေနာ္က ဆီးသြားတဲ့အခါတုိင္း ဘိုထုိင္အိမ္သာေဘာင္ေပၚ ဆီးစက္ ေပမွာစုိးလုိ႔ ေဘာင္ေလးကို အေပၚ မ တင္ၿပီး ဆီးသြားေနက်။ အဲလုိန႔ဲ ဆီးသြားၿပီး ေရဆြဲခ်ကာ ေရအိမ္ထဲက ထြက္လာေတာ့ နားကြဲလုမတတ္ ဒိုင္း ဆုိတဲ့ အသံကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ေရအိမ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အသံေပါ့။ က်ေနာ္လဲ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ထခုန္ပစ္လုိက္တာ ေခါင္းနဲ႔ မုိးဘားနဲ႔ သြားထိေတာ့မလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ေနာက္မွ အေျခအေနမွန္ သိရေအာင္ ေရအိမ္ထဲ ျပန္၀င္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခုနက မ တင္ထားတဲ့ အိမ္သာေဘာင္ကေလး ေအာက္ကုိ ျပန္က်ေနတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ဒါဆုိ အိမ္သာေဘာင္နဲ႔ အိမ္သာေၾကြခြက္ ရုိက္ခတ္သံေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါ ေသြးရုိးသားရုိးမွ ဟုတ္ပါရ့ဲလား။ အဲဒီညက က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါက ပထမအေတြ႔အႀကဳံ။ ေနာက္ရွိေသးတယ္။

က်ေနာ္က ညစဥ္ အိမ္ရွင္အဘုိးႀကီးရဲ့ ဘုရားခန္းထဲ သြားၿပီး ဘုရားရွိခုိးေနက်။ ဘုရားရုပ္ပြါးေတာ္ ေရွ့မွာ ဘုရား၀တ္ျပဳတဲ့အခါ ထုိင္ဖုိ႔ အခင္းေလး ခင္းထားတယ္။ အဲဒီအခင္းေလးေပၚထုိင္ၿပီး ဘုရားရွိခုိး ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀ က်ေနာ္ ေန႔စဥ္ လုပ္ျဖစ္တယ္။ လူေတြအတြက္ ပုိက္ဆံမကုန္ဘဲ ရတဲ့ ကုသုိလ္ဆုိလုိ႔ ဒါဘဲ ရွိတာမဟုတ္လား။ အိမ္ရွင္အဘုိးႀကီးကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ (အိမ္မွာ ရွိေနရင္) မနက္ေစာေစာ ၂ နာရီ ၃ နာရီေလာက္ ထၿပီး တရားထုိင္ေနက်။ သူတစ္လွည့္ က်ေနာ္တစ္လွည့္ အဲဒီ အခင္းေလးေပၚ ထုိင္ၿပီး ဘုရား၀တ္ျပဳေနက်။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ညမွာ က်ေနာ္ ဘုရားရွိခုိးဖုိ႔အသြား အဲဒီအခင္းေပၚ လူတစ္ေယာက္ ထုိင္ေနတာကုိ မသဲတကြဲ ေတြ႔ရတယ္။ အိမ္ရွင္အဘုိးႀကီး မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အိမ္ရွင္အဘုိးႀကီးက ထုံးစံအတုိင္း အျပင္မွာ သြားအိပ္မယ္လုိ႔ ေျပာၿပီး ညေနပိုင္းကမွ ထြက္သြားတာေလ။ ဘုရားခန္းထဲ မ၀င္ခင္မုိ႔ လွ်ပ္စစ္မီးကလဲ ဖြင့္မထားဘူး။ မႈန္ျပျပ အျပင္ဘက္က လေရာင္အားေလးနဲ႔သာ အဲဒီ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနတဲ့ သူကုိ ျမင္ရတာ။

ဒါနဲ႔ အျမင္ရွင္းသြားေအာင္ ဘုရားခန္းမီးကုိ ဖြင့္လုိက္ေတာ့ ဘာဆုိ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ရွင္းလုိ႔ လင္းလုိ႔။ က်ေနာ့္ မ်က္စိ အျမင္မွားခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ ကဲ ကဲ ဘယ္သူမွ အခင္းေပၚ ထုိင္မေနဘူးဆုိရင္ေတာ့ ငါ ထုိင္ၿပီး ဘုရားရွိခုိးလုိက္ဦးမယ္ဆုိၿပီး အခင္းေလးေပၚ တက္ၿပီး ဒူးတုပ္ထုိင္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံး ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး အလြန္းႏူးညံ့တဲ့ ေရျမွဳပ္လုိလုိ ဂြမ္းဆုိင္လုိလုိ အရာ၀တၳဳတစ္ခုထဲ ထုိင္မိလုိက္သလုိလုိ ရွိန္းကနဲ ပိန္းကနဲ ျဖစ္လုိ႔။ ဘုရား ဘုရား။ မဟုတ္မွ လႊဲေရာ။ သရဲကုိယ္ေပၚမ်ား တက္ထုိင္မိေလသလား မသိ။ သူတုိ႔ခႏၶာကုိယ္က ေငြ႔ရည္သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ဒါက ဒုတိယ အေတြ႔အႀကဳံေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုလဲ အဲဒီ ဘုရားခန္း အနီးမွာဘဲ။ ထုံစံအတုိင္း ညဘက္ ေရမုိးခ်ိဳးၿပီးတုိင္း က်ေနာ္ ဘုရားသြား ရွိခုိးေနက်ေလ။ ညတစ္ညမွာေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္ မဲမဲ ဘုရားခန္းထဲ က်ေနာ္ ၀င္ခါနီးမွာ က်ေနာ့္အေပၚ ခပ္ေခြေခြလုိ အရာ၀တၳဳႏွစ္ခု ေရွ့ဆက္ေနာက္ဆက္ ျပဳတ္က်လာတယ္။ မီးမဖြင့္ရေသးေတာ့ ဘာမွ မျမင္ရဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ သြားၿပီ၊ ဒီတစ္ခါမွ တကယ့္ဒုကၡ၊ ဒါ ေျမြေတြ ျဖစ္ရမယ္ဆုိၿပီး ေရွ့မတုိးရဲ ေနာက္မဆုတ္ရဲဘဲနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္အေနအထားနဲ႔ အေတာ္ေလး ၾကာၾကာ ေနျဖစ္လုိက္တယ္။ က်ေနာ့္ ကိုယ္အေပၚပိုင္းေပၚ ျပဳတ္က်ၿပီး ေျခေထာက္နားကုိ ဖုတ္ကနဲ က်သြားတာဆုိေတာ့ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေတာ့။ ၿပီးေတာ့ အေတြ႔အထိက တကယ့္ေအးစက္စက္ႀကီး။ အေမ တ မရ၊ အေဒၚ တ မရ အျဖစ္မ်ိဳး။ ငါးမိနစ္ေလာက္ထိ ဘာမွထူးျခားမလာတဲ့အတြက္ အရဲစြန္႔ကာ မီးခလုပ္ရွိရာ နံရံဆီ စမ္းတ၀ါး၀ါး သြားၿပီး မီးခလုပ္ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အစားအစာေတြကို ဖုံးအုပ္ဖုိ႔ ၀ယ္ထားတဲ့ အုတ္ေဆာင္းႏွစ္ခုက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ။ ေအာ္... ေရခဲေသတၱာေပၚ တင္ထားတဲ့ အုတ္ေဆာင္းႏွစ္ခုကိုး။ ေရခဲေသတၱာက ဘုရားခန္းအ၀င္၀မွာ ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ ေျခေထာက္နင္းတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ ျပဳတ္က်လာတာ ျဖစ္မွာပါေလ ဆုိၿပီး ေၾကာက္စိတ္ကုိ ေျဖေဖ်ာက္ၿပီး ဘုရားခန္း၀င္ကာ ဘုရား၀တ္ျပဳလုိက္တယ္။ ဒါ တုိက္ဆုိင္မႈ တစ္ခုေပဘဲလား။ ဒါက တတိယ အေတြ႔အႀကဳံ။

စတုတၳအေတြ႔အႀကဳံကေတာ့ က်ေနာ့္အခန္းထဲက တယ္လီဗီးရွင္းႀကီး မသိမသာ ဘယ္ညာ ယိမ္းထုိးေနတာပါဘဲ။ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ ျဖစ္မွန္းမသိဘူး။ ဘယ္ယိမ္းညာယိမ္းနဲ႔။ ဘီဘီစီ သတင္းကို က်ေနာ္ၾကည့္ေနရင္း တယ္လီဗီးရွင္းႀကီးက အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနတာ။ ဒီ သရဲက မီးပိတ္ၿပီး က်ေနာ္ အိပ္တဲ့အခ်ိန္ထိ ေစာင့္မေနႏုိင္ေတာ့ဘူးထင္ပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္။ တစ္ခန္းလုံးလဲ မီးေတြ ဒီေလာက္ လင္းေနတာ။ ၿပီးေတာ့ တယ္လီဗီးရွင္းလဲ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔  ဖြင့္ထားတဲ့ ဥစၥာ။ ငလ်င္လႈပ္လုိ႔ မ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္းကင္ကေန အိမ္ေခါင္မုိးတည့္တည့္ ျဖတ္သန္းသြားလာေနတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံ အရွိန္ေၾကာင့္မ်ားလား။ အဲဒီလုိ စဥ္းစားၿပီး အခန္းထဲက စာအုပ္စင္၊ ဗီဒုိ၊ ကြန္ပ်ဴတာ တင္ခုံ စတဲ့ အရာ၀တၳဳေတြၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ လႈပ္လႈပ္မွ မလႈပ္။ ဘယ္ညာ က ေနတဲ့ တယ္လီဗီးရွင္းႀကီးကုိ ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ေတာင္ ေခါင္းမူးခ်င္လာသလုိလုိ။ ဟုတ္ေနပါၿပီ။ ဒါ ငါ့ကို တစ္ေယာက္ ပ်င္းေနမွာ စုိးလုိ႔ အေဖာ္လုပ္ၿပီး လာေဖ်ာ္ေျဖေပးေနတာမ်ားလား ဆုိၿပီး အေဖာ္လာလုပ္ေပးတဲ့ သူ႔ကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမလုိလုိ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ လုံး၀ မျဖစ္မိတာ အမွန္။

ေနာက္ ပဥၥမ အေတြ႔အႀကဳံ ေျပာျပရဦးမယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နဲနဲ ၾကမ္းတယ္။ နဲနဲ ၾကမ္းဆုိ ဒီေကာင္နဲ႔ စကား ေတာ္ေတာ္ မ်ားလုိက္ရတယ္။ မမ်ားလုိ႔ မျဖစ္တဲ့ အေျခအေနမုိ႔ပါ။ ဒီလုိမွ မဟိန္းေဟာက္လုိက္ရင္ ဒီေကာင္ ဒီထက္ ပုိဆုိးလာဖုိ႔ဘဲ ရွိေတာ့တယ္။ တစ္ည မီးေတြ အားလုံး ပိတ္ၿပီး က်ေနာ္ နံရံဘက္ မ်က္ႏွာ မူၿပီး တေစာင္းအေနအထားနဲ႔ အိပ္လုိက္တယ္။ တေရးႏုိးလာေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ ေညာင္းညာလာတာနဲ႔ တေစာင္းအေနအထားကေန ပက္လက္လွန္ အေနအထား ေျပာင္းဦးမွဘဲ လုိ႔ စဥ္းစားၿပီး ပက္လက္လွန္အိပ္မယ္လဲ လုပ္ေရာ။ ခႏၶာကုိယ္က ဘာမွ လႈပ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ တစ္ကုိယ္လုံး ခ်ဳပ္ထားသလုိ ခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံးလဲ ေလးလံလုိက္သမွ လြန္ေရာ။ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ေခါင္းရင္းက စာၾကည့္မီးကို ဖြင့္မယ္လုပ္ျပန္ေတာ့လဲ လက္က လႈပ္မရ။ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲ ကုတင္ေပၚမွာ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးကုိ ျဖစ္လုိ႔။ 

ဒါနဲ႔ မီးဖြင့္လုိ႔ မရတာခ်င္းအတူတူ အာရုံယူၿပီး  ဘယ္သူမ်ား အခုလုိ က်ေနာ့္ကုိ ခ်ဳပ္ထားတာပါလိမ့္ဆုိၿပီး ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာေရွ့တည့္တည့္မွာ မိန္းမမ်က္ႏွာနဲ႔ လူတစ္ေယာက္။ က်ေနာ့္ဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ၿပီး လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ အေနအထားနဲ႔။ သူ႔လက္ေတြ အားလုံးက က်ေနာ့္ကုိ ခ်ဳပ္ထားတယ္။ လက္က ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားႀကီး။ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးစိစိနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ဟီး ဟီး ဟီး တဲ့။ ရယ္ျပေနေသးတယ္။ အျမင္ကပ္လုိက္တာ လြန္ေရာဘဲ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ အလြတ္ရေနတဲ့ ေမတၱသုတ္ကို အစအဆုံးရြတ္ၿပီး ဒီလူ ျမန္ျမန္ ထြက္သြားပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းလုိက္ေတာ့လဲ အခ်ီးႏွီး။ အၿပဳံးမပ်က္တဲ့အျပင္ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ဆုိၿပီးေတာင္ လုပ္ျပေနေသးတယ္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး ဆုိၿပီး ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ စတဲ့ သေ၀မပါ ကိုးဂါထာကို ပါးစပ္က ရြတ္ၿပီး က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာ ေရွ့တည့္တည့္ ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေလျပင္းျပင္းနဲ႔ ဖူးကနဲ ဖူးကနဲ မႈတ္ ပစ္လုိက္တယ္။ ဘုရားစာ အရွိန္ေၾကာင့္လား မသိဘူး။ က်ေနာ့္ အာရုံထဲမွာလဲ က်ေနာ့္ပါးစပ္က ထြက္သြားတဲ့ ေလဟာ အေၾကာင္းလုိက္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီး ေလဆာေရာင္ျခည္တန္းႀကီးလုိ အေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာ တည့္တည့္ကုိ တုိက္ရုိက္သြားထိတယ္။

အဲဒီေတာ့မွ... သူက အမေလး အမေလး.. ဘယ္လုိ လုပ္လုိက္တာလဲ။ အဲဒီလုိ မလုပ္နဲ႔ေလ။ အမေလး။ အမေလး။ ေၾကာက္ပါၿပီ ေၾကာက္ပါၿပီ ဆုိၿပီး ငယ္သံပါေအာင္ စူးစူးရွရွ ေအာ္ဟစ္ပါေရာလား။ က်ေနာ္ေတာင္ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး အေတာ္ေလး သနားသြားမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ဂါထာရြတ္ ေလမႈတ္တာကို ခဏနားၿပီး မင္းက ဘယ္သူလဲ ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲ ဆုိေတာ့ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားကို အေဖာ္လာလုပ္တာေလတဲ့။ ဟ.. အေဖာ္လာလုပ္ရေအာင္ မင္းက လူမွ မဟုတ္ဘဲ ဆုိေတာ့ သိဘူးေလ ခင္ဗ်ားက သရဲေျခာက္ရင္ အေဖာ္ေတာင္ ရေသးတယ္ဆုိလုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားကုိ ၾကည့္ရတာလဲ ေန႔စဥ္ တစ္ေယာက္ထဲဘဲ ေနေနရတာဆုိေတာ့ ပ်င္းေနမလားဆုိၿပီး လာ အေဖာ္လုပ္တာေလတဲ့။ ကဲ မွတ္ကေရာ။ ေျပာလုိက္ခ်င္ဦး။ သရဲေျခာက္ရင္ အေဖာ္ရတာေပါ့ လုိ႔။

အဲဒီလုိ သူႏွင့္က်ေနာ္နဲ႔ ေျပာတဲ့ ဒုိင္ယာေလာ့ေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔  အခ်င္းခ်င္း အာရုံထဲကေန ေျပာေနၾကတာလား ဒါမွမဟုတ္ ပါးစပ္က အသံ ထြက္ၿပီး ေျပာၾကသလားဆုိတာကိုေတာ့ က်ေနာ္လဲ ျပန္မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ ေျပာၾကတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။  ငါ့ကို ခ်ဳပ္ထားတာ ျပန္ေျဖေပးဦးဆုိေတာ့ ျဗဳန္းဆုိ ေပါ့ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္း ေနာက္ထပ္ ငါ့ဆီကို ဘယ္ေတာ့မွ မလာေတာ့နဲ႔။ ငါ မင္းကို အလုိမရွိဘူး။ ငါ့ဖာသာ တစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရတာကိုဘဲ ငါပိုႀကိဳက္တယ္။ မင္း ထပ္လာရင္ ငါ့ကို လာေႏွာင့္ယွက္တာနဲ႔ အတူတူဘဲ။ ဒီေတာ့ ငါလဲ ငါလုပ္သင့္တာ လုပ္ရမွာဘဲ လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီအခါ သူက ေျပာတယ္။ ငါက ဒီအိမ္မွာ ေနေနတာ။ ခင္ဗ်ားကုိ အၿမဲတမ္း ျမင္ေနရတယ္။ (က်ေနာ့္ကုိေတာ့ ခင္ဗ်ားတဲ့။ သူ႔ကုိသူေတာ့ ငါ တဲ့။ ဘယ္လုိ သရဲမွန္း နားမလည္ေတာ့ဘူး။) ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ား သြားတာ လာတာ စားတာ အိပ္တာက အစ အကုန္ျမင္ေနရတယ္တဲ့။ ဗုေဒၶါ။ အဲဒါမွ တကယ့္ဒုကၡ။ သူေျပာမွဘဲ က်ေနာ့္ဖာသာ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိတဲ့အခါ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဒူးေပၚ ေပါင္ေပၚ ေနခဲ့ဖူးတာကို စဥ္းစားမိၿပီး ရွက္သလုိလုိေတာင္ ခံစားလာမိတယ္။

ၿပီးေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ား တကယ္ ငါ့ကို မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ ခင္ဗ်ား ေန႔စဥ္ ဘုရားရွိခုိးၿပီးတဲ့အခါတုိင္း ငါ့ကို သတိတရ အမွ်ေ၀ေပးပါ။ ဒါဆုိ ငါ ခင္ဗ်ားဆီကို မလာေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ေအာ္... သူေျပာမွဘဲ သတိရေတာ့တယ္။ ကုသိုလ္လုပ္ၿပီးတုိင္း အိမ္ေေစာင့္နတ္အပါအ၀င္ အိမ္အနီးအနားက မကၽြတ္မလြတ္တဲ့သူေတြ အားလုံးကို ရည္မွန္းၿပီး အမွ်ေပးေ၀သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါနဲ႔ဘဲ သူ ေတာင္းဆုိတဲ့ အတုိင္း က်ေနာ္ အမွ်ေ၀ ေပးလုိက္တာ ဒီေန႔ထိ ဘာဆုိ ဘာမွ မေတြ႔ရ မျမင္ရ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ဒီလုိ ဆုိျပန္ေတာ့လဲ  နဲနဲေတာ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္သြားသလုိဘဲ။

က်ေနာ္လဲ  အသံဗလံ ဘာမွမၾကားရေတာ့မွ လြမ္းခ်င္သလုိလုိ၊ သတိရခ်င္သလုိလုိႀကီး။ ညစဥ္ ဘုရား၀တ္ျပဳသြားတဲ့အခါမွာလဲ ဘုရားခန္းထဲ သူမ်ား ႀကိဳတင္ လာထုိင္ေနေလမလား၊ ဘီဘီစီသတင္းၾကည့္ေနရင္းလဲ တယ္လီဗီးရွင္းႀကီးကို သူ လာလႈပ္ေနမလား၊ ညအိပ္ယာ၀င္တုိင္းလဲ က်ေနာ့္ ေက်ာျပင္ကို လက္၀ါးေေအးေအးႀကီးနဲ႔ လာတုိ႔ထိေလမလားဆုိၿပီး သတိရေနမိေသးတယ္။  ေအာ္.. ပဋိဃသံေယာဇဥ္ဆုိတာ ဒါကုိ ေခၚတာမ်ားလား။ သုိ႔ေပမဲ့ ဒီလုိ ပုံစံမ်ိဳးကိုေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ မေတြ႔ရ မျမင္ရ မၾကားရ အိပ္မက္ထဲေတာင္ ျမင္မမက္ရပါလုိ၏ ဆုိၿပီးေတာ့ေတာ့ ဆုေတာင္းထားတယ္။  ကဲ ကဲ ပို႔စ္လဲ အေတာ္ရွည္သြားၿပီ။ ေနာက္ဆုိ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ထဲ ေနရတာ သရဲမေၾကာက္ဖူးလားလုိ႔ ေမးလာရင္ (သရဲေၾကာက္တတ္ရင္ေတာ့) သရဲေျခာက္ရင္ အေဖာ္ရတာေပါ့ ဆုိတဲ့ စကားလုံးမ်ိဳးကုိ လြယ္လင့္တကူ ျပန္မေျဖမိေစဖုိ႔ ဒီပို႔စ္ကို မအားလပ္တဲ့ ၾကားထဲက (အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔) ေရးလုိက္ရျခင္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးႏုိင္ၾကပါေစ။ ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။

ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)