ရင္ကုိ ေကာ့သည္။ ေခါင္းကုိ ေမာ့သည္။ ေလကို ရွဴရႈိက္သည္။ မ်က္စိကုိ ကစားၾကည့္သည္။ ေတြ႔ပါၿပီ။ ေရွ့တည့္တည့္မွာ ဧရာမ ေတာင္ႀကီး တစ္လုံး။ တိမ္ေတြဖုံးလုိ႔။ တစ္ယူဇနာလား။ ႏွစ္ယူဇနာလား။ မေျပာတတ္ေတာ့။ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ေလ ပုိျမင့္ေလပင္။ အမိန္႔တစ္ခု။ ထုိေတာင္ကို တက္ရမည္တဲ့။
အတက္လမ္း။
ၾကမ္းသည္။ ရမ္းသည္။ ဆူးရွိသည္။ ခလုပ္ရွိသည္။ ေဘးရွိသည္။ ဘယာေပါသည္။ အတြယ္ရွိသည္။ ႏြယ္ရွိသည္။ အေျမွာင္ရွိသည္။ အေကာင္ရွိသည္။ ေထာင္ေခ်ာက္ရွိသည္။ ေတာင္ေစာက္ ရွိသည္။ အတုိ႔ရွိသည္။ အေထာင္ရွိသည္။ အႏၱရာယ္ရွိသည္။ ရန္စြယ္ရွိသည္။ သားေကာင္ေပါသည္။ က်ားေျမွာင္ ေပါသည္။ ေတာအုပ္ရွိသည္။ ေသာႏုတ္ရွိသည္။ အႀကံတူ ရွိသည္။ ရန္သူရွိသည္။ ေတာေခ်ာက္သည္။ ေတာင္ေခ်ာက္သည္။ တေစၦရွိသည္။ မွင္စာရွိသည္။ ေမွာင္သည္။ မဲသည္။ မုိက္သည္။ နက္သည္။ သုိ႔ေသာ္.. ထုိေတာင္ကုိ တက္ကိုတက္ရမည္။
ေတာင္ထိပ္မွာ။
အလံရွိသည္။ တံခြန္ရွိသည္။ အသျပာရွိသည္။ ရတနာရွိသည္။ အလွရွိသည္။ ဘ၀ရွိသည္။ ၾကည္ႏူးမႈရွိသည္။ ရည္စူးမႈ ရွိသည္။ နန္းၿမိဳင္ရွိသည္။ ပန္းတုိင္ရွိသည္။ ေရာင္နီဦး ရွိသည္။ ေရာင္ျခည္ထူးရွိသည္။
ထုိသူ။
ႀကိဳးစားစြာ တက္သည္။ ရုိးသားစြာ တက္သည္။ ခက္ခဲစြာ တက္သည္။ မက္မဲစြာ တက္သည္။ ေခၽြးထြက္ၿပီး တက္သည္။ ေသြးထြက္ၿပီး တက္သည္။ ပင္ပန္းစြာ တက္သည္။ အျမင္ဆန္းစြာ တက္သည္။ အားမေလ်ာ့ တက္သည္။ အားမေပ်ာ့ တက္သည္။ အားခဲ တက္သည္။ မစားဘဲ တက္သည္။ မွန္မွန္ရွဴသည္။ မွန္မွန္ရႈိက္သည္။
ေရာက္ပါၿပီ။
လူလဲ ေျမာ့ေျမာ့ က်န္ေတာ့သည္။ အသက္ရွဴလဲ ျမန္လာသည္။ ႏြမ္းလ်လာသည္။ ပင္ပန္းလာသည္။ ခ်ိႏွဲ႔လာသည္။ ႏုံးေခြလာသည္။ မ်က္လုံးျပာလာသည္။ မ်က္စိေ၀လာသည္။ ေခ်ာက္ႀကီးထဲ ျပဳတ္က် သြားသလုိ ခံစားမိသည္။ အာကာသထဲ ပ်ံတက္သြားသလုိ ခံစားမိသည္။ ေျခပန္းလက္ပန္း က်လာသည္။ မအီမသာ ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္က်ိက်ိျဖစ္လာသည္။ မူးေနာက္ေနာက္ ျဖစ္လာသည္။
ထုိ႔ေနာက္။
လက္က်န္အင္အားေလးျဖင့္ ပန္းတုိင္ကို လွမ္းကိုင္လုိက္သည္။ ေအာင္ၿပီဟု စိတ္တြင္း ေၾကြးေၾကာ္မိသည္။
ပန္းတုိင္ကုိ မလြတ္တမ္း ကိုင္ထားသည္။ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားသည္။ ပန္းတုိင္လဲ လက္ထဲ ေရာက္ၿပီ။ လက္က်န္အင္အားေလးလဲ ကုန္သြားၿပီ။
ထုိ႔ေၾကာင့္။
ပန္းတုိင္ကို ရင္၀ယ္ပိုက္လုိက္သည္။ ဖူးးကနဲ ပင့္သက္ရွဴထုတ္လုိက္ၿပီး စိတ္အားေျဖေလ်ာ့ကာ ထုိေနရာ၌ ပက္လက္လွန္လဲခ်လုိက္သည္။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္စြာ မ်က္လုံး ဖြင့္လုိက္မိသည္။ ရီေ၀စြာ အေပၚသို႔ ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိသည္။ ထုိအခါမွ ပန္းတုိင္ မဆုံးေသးမွန္း သေဘာေပါက္သည္။ တက္လာခဲ့တဲ့ အျမင့္ထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ပုိျမင့္တဲ့ ေတာင္ထိပ္ႀကီး။ လက္ထဲက ပန္းတုိင္ထက္ ပုိေတာက္ေျပာင္ ၀ံ့ၾကြားတဲ့ ဧရာမ ပန္းတုိင္ႀကီးတစ္ခုကလဲ ေတာင္ထိပ္မွာ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္။ အဲဒါကမွ တကယ့္ ပန္းတုိင္ႀကီး။ ဘုရား ဘုရား ငါတက္လာခဲ့တာ ေတာင္တစ္၀က္ေတာင္ မေရာက္ေသးပါလား။ ငါ့လက္ထဲက ပန္းတုိင္ကလဲ အရံပန္းတုိင္ေလးသာ ျဖစ္ေနပါေကာလား။ ဖူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး။
ေတာင္တက္သူ။
ဆက္တက္ရဦးမည္။ ဆက္မက္ရဦးမည္။ ဆက္ကမ္းရဦးမည္။ ဆက္လွမ္းရဦးမည္။ ဓါးေသြးရဦးမည္။ အားေမြးရဦးမည္။ ေသြးစီးရဦးမည္။ ေသြးနီးရဦးမည္။ မေၾကာက္တက္ရဦးမည္။ အေရာက္တက္ရဦးမည္။ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္တက္ရဦးမယ္။ တေမွ်ာ္တေခၚ ေမွ်ာ္တက္ရဦးမည္။ ေျဖးေျဖးတက္ရဦးမည္။ ေႏွးေႏွး တက္ရဦးမည္။ ေတြးေတြး တက္ရဦးမည္။ ေအးေအး တက္ရဦးမည္။ သဲတထိတ္ထိတ္ တက္ရဦးမည္။ ဇြဲစိတ္နဲ႔ တက္ရဦးမည္။ ေတာင္ထိပ္ကုိ ေရာက္ရမည္။ ပန္းတုိင္ကို ရရမည္။ အင္းးးး ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ ငါဟာ ေတာင္တက္သူ တစ္ေယာက္ပါဘဲလား။ ။
.
