"အနိစၥာ ၀တ..... အာ.. ဒုုကၡဘဲ။ ေဟ့...ဒကာ.. လုိက္ဖမ္းစမ္း... လုိက္ဖမ္းစမ္း။ ဟာ... ဒုကၡႏွင့္ လွလွ ေတြ႔ၾကေတာ့မွာဘဲ... ကဲ... ဒကာတစ္ေယာက္ထဲ မဖမ္းႏုိင္ရင္ က်န္တဲ့ ဒကာေတြေရာ.. အုပ္စုလုိက္ လုိက္ဖမ္းၾကစမ္းးး ခပ္ျမန္ျမန္ မိေအာင္ ဖမ္းၾက"
တစ္ေယာက္ထဲ ႀကဳိးစားလုိက္ဖမ္း၍ မမီႏိုင္ေအာင္ေသာေၾကာင့္ အုပ္စုလုိက္ လုိက္ဖမ္းၾကေလသည္။ ေႏြဦးရာသီမုိ႔ ဖုန္က တေထာင္းေထာင္း။ လိုက္ဖမ္းသူေတြေၾကာင့္ အေျခအေနမွာ ၀ရုန္းသုန္းကား။ အေရးထဲ ေႏြဦး ေလေပြက တစ္ေမွာင့္။ လုိက္ေလ ေ၀းေလ ျဖစ္ေနသည့္ လုိက္ဖမ္းသူတုိ႔၏ ျဖစ္အင္ကို ၾကည့္ၿပီး အနီးရွိ ရြာသူရြာသားတုိ႔မွာ ငိုအားထက္ ရယ္အား သန္ေနၾကေလသည္။
.....
ေႏြဦးရာသီမုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္မ်ား အားလပ္ေနသည္။ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအဖုိ႔ အားလပ္ခြင့္ရက္ရွည္ ရေသာ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အားလပ္ရက္ကေလး ရတုန္း ကုသုိလ္ ရခ်င္စိတ္ ေပၚေပါက္လာသည္။ ဘ၀အေမာေလးေတြကို ရဟန္းဘ၀ ဒုလႅဘျဖင့္ ေျဖသိမ့္ခ်င္ေနသည္။ ႏွစ္လသာသာေလာက္ ေက်ာင္းကန္ဘုရားေအာက္ ခုိလႈံေနခြင့္ရရင္ ဘ၀အေမာ တစ္စိတ္တစ္ေဒသေတာ့ ေျပေလ်ာ့သြားေလာက္ပါရဲ့။ ဒုလႅဘရဟန္းအျဖစ္ သကၤန္းစည္းဖုိ႔ အိမ္သူသက္ထား ျမေမကုိ တုိင္ပင္ၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့ ျမေမက ေမြးထားသည့္ ကေလး သုံးေယာက္ကုိ ၾကည့္ၿပီး "နင္တုိ႔အေဖကို ေျပာလုိက္ တစ္သက္လုံး သကၤန္း၀တ္နဲ႔သာ ေနလုိက္ေတာ့၊ ျပန္မထြက္လာေတာ့နဲ႔လုိ႔" ဟု မ်က္ေစာင္းလွလွထုိးၿပီး အေစာင္းအေျမာင္း ေျပာဆုိတာေလး ခံခဲ့ရေသးသည္။ ေအာ္... ျမေမ..ျမေမ.. အဲဒီ မ်က္ေစာင္းလွလွေလးေတြေၾကာင့္ ငါ အေနရ ခက္ေနတာ။
နႏၵမင္းသား ဘုရားရွင္ေနာက္ သပိတ္ထမ္းၿပီး လုိက္သြားစဥ္တုန္းက ဇနပဒကလ်ာဏီရဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ျမေမ ရင္ထဲ ရိွေနေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇနပဒကလ်ာဏီလုိ အသံသာသာယာယာေလးျဖင့္ေတာ့ "ေမာင္ေတာ္ေရ... အျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္။ ႏွမေတာ္ေလး ေစာင့္ေနေမွ်ာ္ေနမယ္" ဟုကား မေျပာေခ်။ "သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ရြာဦးေက်ာင္းမွာဘဲ တစ္သက္လုံး ေနလွည့္" ဟူ၍လည္းေကာင္း မ်က္ေစာင္းလွလွေလးေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထုိး၍လည္းေကာင္း စကားေျပာလွ်င္ ေက်ာေပးၿပီး အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ ပုံစံမ်ိဳးျဖင့္လည္းေကာင္း ျမေမရဲ့ ဆႏၵျပမႈကုိေတာ့ ဦးတင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ခံခဲ့ရေလသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ဆုိေစကာမူ ဇနပဒကလ်ာဏီေလးရဲ့ သံေယာဇဥ္ထက္ ျမေမရဲ့ သံေယာဇဥ္က ေလ်ာ့နည္းလိမ့္မည္ မဟုတ္မွန္းေတာ့ ဦးတင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ေလသည္။
ဦးတင္ေမာင္ ဒုလႅဘအျဖစ္ သကၤန္းစည္းမည္ဆုိသည့္အေၾကာင္း ရြာထဲ သတင္းပ်ံ့သြားေသာအခါ ရြာထဲမွ ထြန္းေပၚ ကံေအာင္ စိန္ျမင့္ တင္ႏုိင္ တုိ႔လဲ အတူတူ သကၤန္းစည္းပါရေစဟု လာေရာက္ တုိင္ပင္ၾကေလသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ရြာဦးေက်ာင္း၌ ဦးတင္ေမာင္ အပါအ၀င္ ဒုလႅဘငါးပါး ရဟန္းခံပြဲေလးအား ေႏြဦး ေလရူးနဲ႔ အတူ ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပႏုိင္ခဲ့ေလသည္။ အမ်က္ေတာ္ မရွလုိက္ပါနဲ႔ ျမေမရယ္။
ရဟန္းျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့ ဦးတင္ေမာင္ကေန ဦးေတဇနိယ ျဖစ္လာသည္။ တစ္ေန႔ ထမင္း သုံးေလးႏွပ္ စားရာမွ တစ္ရက္ ဆြမ္းႏွစ္ႏွပ္ထဲ ျဖစ္လာသည္။ ျမေမမွ ဒကာမ ျဖစ္လာသည္။ အလုပ္ကိစၥေတြ ရႈပ္ေထြးရာမွ ၿငိမ္းခ်မ္းလာသည္။ တစ္ေနကုန္ ေအာ္ဟစ္ေနရာမွ ဆိတ္ၿငိမ္လာသည္။ ေယာက္ယက္ခတ္ရာမွ တရားဓမၼျဖင့္ ေအးခ်မ္းလာသည္။ ေအာ္... ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ဘ၀တစ္ခုလုံး ေျပာင္းလဲ သြားသလုိပါဘဲလား။
ၿငိမ္းေအးတဲ့ အရသာေလးနဲ႔ ၾကည္ႏူးမယ္ မႀကံေသးဘူး ရွင္၀တ္မွ ၀ါႀကီးထပ္ ဆုိသလုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ကိစၥအ၀၀က ဦးတင္ေမာင္(ခ)ဦးေတဇနိယ ေခါင္းေပၚသုိ႔ က်ေရာက္လာေလသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ ဘုရားဖူးခရီး တစ္လတိတိ သြားမည္တဲ့။ ေပါ့ေစလုိလုိ႔ ေၾကာင္ရုပ္ထုိးကာမွ ေဆးမင္ေၾကာင္ေၾကာင့္ ပိုေလး ဆုိသလုိ လူမႈကိစၥအ၀၀ကို ခဏေဘးဖယ္ထားၿပီး ဘုရားရိပ္တရားရိပ္ ခုိ၀င္ကာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တာ၀န္ေတြေၾကာင့္ ဦးေတဇနိယ ေခါင္းနပန္းႀကီးရေလသည္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားဖူးထြက္သြားမဲ့အခါ ေက်ာင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့မဲ့ သူေတြက ကုိရင္ေက်ာင္းသား ပိစိေလးမ်ားနဲ႔ ဦးေတဇနိယအပါအ၀င္ ဒုလႅဘရဟန္းငါးပါး။ ထုိငါးပါးထဲမွာ ဦးေတဇနိယက အသက္အႀကီးဆုံး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တာ၀န္ေတြအားလုံး ဦးေတဇနိယ သိမ္းႀကဳံးယူရေခ်ေတာ့မည္။
သုိ႔ႏွင့္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္မရွိသည့္ တစ္လအတြင္း ဦးေတဇနိယက သီလေပး ေရစက္ခ် တာ၀န္ယူရသည္။ ထုိသီလေပး ေရစက္ခ်ေလး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္ေအာင္ မအိပ္မေန က်က္မွတ္ထားရသည္။ အေရးထဲ ေမြးေန႔ဆြမ္းစား၊ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြး၊ သဒၶါဆြမ္းကပ္ေတြကလဲ ေပၚလာေသးသည္။ ေမြးေန႔ဆုိ မိဘက်င့္၀တ္ သားသမီးက်င့္၀တ္ေတြ အလြတ္က်က္မွတ္ၿပီး ေဟာရသည္။ မဂၤလာဆြမ္းဆုိ လင္က်င့္၀တ္ မယားက်င့္၀တ္။ သဒၶါဆြမ္းဆုိ သပၸဳရိသဒါနတရား။ ဟုိေထာက္ ဒီေထာက္ အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ ေဟာရေျပာရတာ မေထာင္းသာလွ။ ရိပ္ၿပီးကာစ ေပါက္လာသည့္ ဆံပင္ငုတ္စိစိေလးမ်ားေတာင္ ျဖဴလာသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ အေတာ္ေလး က်က္ရ မွတ္ရသည္ကုိး။
တစ္ေန႔။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရြာထဲမွာ နာေရးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာသည္။ အရြယ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆုံးပါးသြားသည္မုိ႔ က်န္ရစ္သူတုိ႔မွာ မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္။ ထုံးစံအတုိင္း နာေရးအတြက္ သရဏဂုံတင္ဖုိ႔၊ သက္ျပတ္တရားေဟာဖု႔ိ၊ ရက္လည္တရားေဟာဖုိ႔က ဦးေတဇနိယ အေပၚ က်ေရာက္လာျပန္သည္။ က်န္တဲ့ ဒုလႅဘရဟန္းေလးပါးကို တစ္လွည့္ကူညီပါဦး ဟု အကူအညီေတာင္းေသာ္လည္း သူတုိ႔က ပုိဆုိးေသးသည္။ သီလေပးေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရၾက။ ဒီေတာ့ အသုဘတရားအတြက္ ေပတ၀တၳဳ ၀ိမာန၀တၳဳျမန္မာျပန္ေတြကုိ ပိဋကတ္စာအုပ္တုိက္ဖြင့္ လွန္ေလာ ရွာႀကံရျပန္ေလသည္။ ေအာ္... ဘုန္းေတာ္ႀကီးမရွိပါမွ ဒုလႅဘရဟန္းေတြ ဘုန္းႀကီးလုိက္တဲ့ျဖစ္ခ်င္းေနာ္။ ေမြးေန႔တဲ့။ မဂၤလာတဲ့။ သဒၶါဆြမ္းတဲ့။ အခု လုပ္ျပန္ၿပီ အသုဘတဲ့။ စိတ္နဲ႔ ငါနဲ႔ ညစ္ေတာ့တာဘဲ။ အသုဘရွင္က ပစၥည္းဥစၥာ မျပည့္စုံသည္မုိ႔ အနီးအနားက ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေတြကို မပင့္ဖိတ္ေခ်။ ေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ ဒုလႅဘရဟန္းငါးပါးနဲ႔ဘဲ အသုဘကိစၥ ေဆာင္ရြက္မည္တဲ့။
ေထာ့နဲ႔ေထာနဲ႔နဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေပမဲ့ သရဏဂုံ သက္ျပတ္ကိစၥေတာ့ ၿပီးသြားသည္။ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ေဟာေျပာလုိက္သည္။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက အသုဘခ်တဲ့ ေန႔မွာမွ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ႀကဳံေတြ႔ ရေလသည္။ အသုဘတရားေတြကုိဘဲ အာရုံျပဳထားမိတဲ့အတြက္ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းနည္းကို လုံး၀ သတိမထားမိလုိက္။ အသုဘ ခ်ကာနီးမွ ဒုလႅဘရဟန္းတစ္ပါးက ဦးေတဇနိယ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းတဲ့ ပါဠိစာပုိဒ္ကေလးေတြကုိ အလြတ္က်က္ၿပီးၿပီလား တဲ့။ ဗုေဒၶါ ဒုေကၡာ။ ဟုတ္ေပသားဘဲ။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မမီေတာ့။ သံဃာလာပင့္တဲ့ ေရွ့ေဆာင္ဒကာက ေရာက္လာေလၿပီ။ မထူးပါဘူး။ လုပ္သလုိ မျဖစ္ေတာ့လဲ ျဖစ္သလုိ လုပ္ရေတာ့မွာဘဲ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး စာရြက္ပုိင္းကေလး အေပၚမွာ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းနည္း ပါဠိ သုံးဂါထာကုိ ေရးမွတ္ၿပီး ထုိ စာရြက္ကေလးအား ယပ္ေတာင္ၾကားထဲ ညွပ္ၿပီး ယပ္ေတာင္ထမ္းကာ က်န္တဲ့ ဒုလႅဘရဟန္း ေလးပါးနဲ႔အတူ ေရွ့ေဆာင္ ပင့္ေဆာင္ရာ သုႆာန္တစျပင္ဆီသို႔ လုိက္ပါလာခဲ့ေလသည္။
ေတာရြာဆုိေတာ့ သုႆာန္ထဲ သာလာယံဇရပ္မရွိ။ ျမက္ေပါင္းရွင္းလင္းၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာမွာ ဖ်ာခင္းထားသည္။ ဖ်ာေပၚမွာမွ ခင္းႏွီးေတြ ခင္းထားသည္။ ထုိခင္းႏွီးေပၚ ဒုလႅဘရဟန္းငါးပါး ထုိင္ၾကသည္။ တရားနာ ပရိသတ္ကေတာ့ သင့္ေတာ္သလုိ ေနရာယူ ထုိင္ၾကသည္။ တရားမနာခင္ကထဲက တရႈပ္ရႈပ္ ငိုေၾကြးသံမ်ား ထြက္ေပၚေနသည္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီး ဆုံးပါးသြားသည္မုိ႔ မိသားစု၀င္မ်ား သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ႏွေျမာတသစြာ ငိုေၾကြးျမည္တမ္းေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ဆုံးပါးသြားသူ အမည္ကုိ ေခၚၿပီး တရားနာ ဖိတ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အသုဘတရား နာၾကားၾကသည္။ သီလေပး ေရစက္ခ် အားလုံး ၿပီးစီးသြားသည့္အခါ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းဖုိ႔ အခ်ိန္ ေရာက္လာသည္။ တရားေရွ့ေဆာင္က အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းရန္ ရဟန္းေတာ္တုိ႔အား ပန္ၾကားေလွ်ာက္ထားသည္။ ဦးေတဇနိယလဲ ယပ္ေတာင္ၾကားထဲမွာ ညွပ္ထည့္ထားသည့္ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းနည္း စာရြက္ေခါက္ကေလးအား အသာျဖန္႔ယူၿပီး စာရြက္ကုိ ယပ္ေတာင္ကြယ္ၿပီး ငုံ႔ၾကည့္ကာ အနိစၥာ ၀တ... ဟု အစပ်ိဳးလုိက္သည္။ ထုိအခ်ိန္၌ ကံဆုိးစြာပင္ ေႏြဦးသဘာ၀ ေလရူးခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တစ္ခ်က္ ေမႊလုိက္သည့္အခါ ဦးေတဇနိယ ယပ္ေတာင္ကြယ္ၿပီး ငု႔ံဖတ္ေနသည့္ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းနည္း စာရြက္ေခါက္ကေလး ေလယူရာသုိ႔ ပါသြားေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးေတဇနိယမွာ အနိစၥာ ၀တ မွ ေရွ့မတက္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနေလသည္။
"အနိစၥာ ၀တ..... အာ.. ဒုုကၡဘဲ။ ေဟ့...ဒကာ.. လုိက္ဖမ္းစမ္း... လုိက္ဖမ္းစမ္း။ ဟာ... ဒုကၡႏွင့္ လွလွ ေတြ႔ၾကေတာ့မွာဘဲ... ကဲ... ဒကာတစ္ေယာက္ထဲ မဖမ္းႏုိင္ရင္ က်န္တဲ့ ဒကာေတြေရာ.. အုပ္စုလုိက္ လုိက္ဖမ္းၾကစမ္းးး ခပ္ျမန္ျမန္ မိေအာင္ ဖမ္းၾက"
အေရးထဲ အရာေရာက္ဆုိသလုိ တကယ့္အေရးမွာမွ ေလျပင္းက ၀င္ေႏွာက္ရက္ေလျခင္း။ ဦးေတဇနိယလဲ ေခၽြးေတြျပန္ၿပီး ရွက္သလုိလုိ ျဖစ္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ တာ၀န္က တာ၀န္ေပဘဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒကာတစ္ေယာက္ကို စာရြက္ေခါက္အား လုိက္ဖမ္းခုိင္းလုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေလရူးနဲ႔ အတူ ေလေပြေလးပါ ပါလာေတာ့ စာရြက္ေခါက္ကေလး ေကာင္းကင္ေပၚ၌ ၀ဲလည္၀ဲလည္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ေျမေပၚ က်ကာနီးျဖစ္လုိက္ အေပၚျပန္တက္သြားလုိက္နဲ႔ ဒကာတစ္ေယာက္ ဖမ္းရခက္ေနေလသည္။ ထု႔ိေၾကာင့္ က်န္တဲ့ဒကာေတြကုိ အင္အားျဖည့္ၿပီး လိုက္ဖမ္းခုိင္းရေလသည္။ ၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္လုိက္ပုံမွာ ေခၽြးတလူးလူး ဖုန္တေထာင္းေထာင္း။
စာရြက္ေခါက္ကေလး ျပန္ရလာတဲ့အခါ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းမယ္လုပ္ေတာ့ အနားမွာ ရွိေနတဲ့ ဒုလႅဘရဟန္း ေလးပါးက တခြိခြိနဲ႔ က်ိတ္ရယ္ေနျပန္သည္။ ထိမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ရယ္ေလ အသံပုိထြက္ေလမုိ႔.. ကုိယ္ေတာ္တုိ႔က ဘာျဖစ္ေနတာလဲ လုိ႔ လွမ္းေဟာက္လုိက္ေပမဲ့ ဦးေတဇနိယမ်က္ႏွာမွာပင္ စပ္ၿဖီးၿဖီးႀကီး ျဖစ္ေနေလသည္။ ပရိသတ္တုိ႔ဆီမွလဲ ထုိျဖစ္အင္ကို ျမင္ၿပီး ခြိ..ကနဲ အသံတစ္သံ ထြက္လာေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ခြိ..ခြိ.ခြိ... ဟူေသာ အသံမ်ား သုႆာန္အတြင္း ညံသြားေလေတာ့သည္။ အသုဘရွင္မ်ားကလဲ မ်က္ရည္လည္ေနရာမွ ခြီးခြီးခြီး ဟု အရယ္ဘက္သုိ႔ ကူးေျပာင္းလာေလေတာ့သည္တမုံ႔။ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ျဖစ္ေလစြတကား။
အင္း ဒါလဲ ကုသုိလ္ တစ္မ်ိဳးပါဘဲေလ။ ၀မ္းနည္းပူေဆြးေနတဲ့ အသုဘရွင္ေတြႏွင့္ ရြာသူရြာသားေတြကုိ အၿပဳံးလက္ေဆာင္တစ္ခု ေပးလုိက္ႏုိင္သည္ကုိး။
.
တစ္ေယာက္ထဲ ႀကဳိးစားလုိက္ဖမ္း၍ မမီႏိုင္ေအာင္ေသာေၾကာင့္ အုပ္စုလုိက္ လုိက္ဖမ္းၾကေလသည္။ ေႏြဦးရာသီမုိ႔ ဖုန္က တေထာင္းေထာင္း။ လိုက္ဖမ္းသူေတြေၾကာင့္ အေျခအေနမွာ ၀ရုန္းသုန္းကား။ အေရးထဲ ေႏြဦး ေလေပြက တစ္ေမွာင့္။ လုိက္ေလ ေ၀းေလ ျဖစ္ေနသည့္ လုိက္ဖမ္းသူတုိ႔၏ ျဖစ္အင္ကို ၾကည့္ၿပီး အနီးရွိ ရြာသူရြာသားတုိ႔မွာ ငိုအားထက္ ရယ္အား သန္ေနၾကေလသည္။
.....
ေႏြဦးရာသီမုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္မ်ား အားလပ္ေနသည္။ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအဖုိ႔ အားလပ္ခြင့္ရက္ရွည္ ရေသာ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အားလပ္ရက္ကေလး ရတုန္း ကုသုိလ္ ရခ်င္စိတ္ ေပၚေပါက္လာသည္။ ဘ၀အေမာေလးေတြကို ရဟန္းဘ၀ ဒုလႅဘျဖင့္ ေျဖသိမ့္ခ်င္ေနသည္။ ႏွစ္လသာသာေလာက္ ေက်ာင္းကန္ဘုရားေအာက္ ခုိလႈံေနခြင့္ရရင္ ဘ၀အေမာ တစ္စိတ္တစ္ေဒသေတာ့ ေျပေလ်ာ့သြားေလာက္ပါရဲ့။ ဒုလႅဘရဟန္းအျဖစ္ သကၤန္းစည္းဖုိ႔ အိမ္သူသက္ထား ျမေမကုိ တုိင္ပင္ၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့ ျမေမက ေမြးထားသည့္ ကေလး သုံးေယာက္ကုိ ၾကည့္ၿပီး "နင္တုိ႔အေဖကို ေျပာလုိက္ တစ္သက္လုံး သကၤန္း၀တ္နဲ႔သာ ေနလုိက္ေတာ့၊ ျပန္မထြက္လာေတာ့နဲ႔လုိ႔" ဟု မ်က္ေစာင္းလွလွထုိးၿပီး အေစာင္းအေျမာင္း ေျပာဆုိတာေလး ခံခဲ့ရေသးသည္။ ေအာ္... ျမေမ..ျမေမ.. အဲဒီ မ်က္ေစာင္းလွလွေလးေတြေၾကာင့္ ငါ အေနရ ခက္ေနတာ။
နႏၵမင္းသား ဘုရားရွင္ေနာက္ သပိတ္ထမ္းၿပီး လုိက္သြားစဥ္တုန္းက ဇနပဒကလ်ာဏီရဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ျမေမ ရင္ထဲ ရိွေနေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇနပဒကလ်ာဏီလုိ အသံသာသာယာယာေလးျဖင့္ေတာ့ "ေမာင္ေတာ္ေရ... အျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္။ ႏွမေတာ္ေလး ေစာင့္ေနေမွ်ာ္ေနမယ္" ဟုကား မေျပာေခ်။ "သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ရြာဦးေက်ာင္းမွာဘဲ တစ္သက္လုံး ေနလွည့္" ဟူ၍လည္းေကာင္း မ်က္ေစာင္းလွလွေလးေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထုိး၍လည္းေကာင္း စကားေျပာလွ်င္ ေက်ာေပးၿပီး အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ ပုံစံမ်ိဳးျဖင့္လည္းေကာင္း ျမေမရဲ့ ဆႏၵျပမႈကုိေတာ့ ဦးတင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ခံခဲ့ရေလသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ဆုိေစကာမူ ဇနပဒကလ်ာဏီေလးရဲ့ သံေယာဇဥ္ထက္ ျမေမရဲ့ သံေယာဇဥ္က ေလ်ာ့နည္းလိမ့္မည္ မဟုတ္မွန္းေတာ့ ဦးတင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ေလသည္။
ဦးတင္ေမာင္ ဒုလႅဘအျဖစ္ သကၤန္းစည္းမည္ဆုိသည့္အေၾကာင္း ရြာထဲ သတင္းပ်ံ့သြားေသာအခါ ရြာထဲမွ ထြန္းေပၚ ကံေအာင္ စိန္ျမင့္ တင္ႏုိင္ တုိ႔လဲ အတူတူ သကၤန္းစည္းပါရေစဟု လာေရာက္ တုိင္ပင္ၾကေလသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ရြာဦးေက်ာင္း၌ ဦးတင္ေမာင္ အပါအ၀င္ ဒုလႅဘငါးပါး ရဟန္းခံပြဲေလးအား ေႏြဦး ေလရူးနဲ႔ အတူ ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပႏုိင္ခဲ့ေလသည္။ အမ်က္ေတာ္ မရွလုိက္ပါနဲ႔ ျမေမရယ္။
ရဟန္းျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့ ဦးတင္ေမာင္ကေန ဦးေတဇနိယ ျဖစ္လာသည္။ တစ္ေန႔ ထမင္း သုံးေလးႏွပ္ စားရာမွ တစ္ရက္ ဆြမ္းႏွစ္ႏွပ္ထဲ ျဖစ္လာသည္။ ျမေမမွ ဒကာမ ျဖစ္လာသည္။ အလုပ္ကိစၥေတြ ရႈပ္ေထြးရာမွ ၿငိမ္းခ်မ္းလာသည္။ တစ္ေနကုန္ ေအာ္ဟစ္ေနရာမွ ဆိတ္ၿငိမ္လာသည္။ ေယာက္ယက္ခတ္ရာမွ တရားဓမၼျဖင့္ ေအးခ်မ္းလာသည္။ ေအာ္... ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ဘ၀တစ္ခုလုံး ေျပာင္းလဲ သြားသလုိပါဘဲလား။
ၿငိမ္းေအးတဲ့ အရသာေလးနဲ႔ ၾကည္ႏူးမယ္ မႀကံေသးဘူး ရွင္၀တ္မွ ၀ါႀကီးထပ္ ဆုိသလုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ကိစၥအ၀၀က ဦးတင္ေမာင္(ခ)ဦးေတဇနိယ ေခါင္းေပၚသုိ႔ က်ေရာက္လာေလသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ ဘုရားဖူးခရီး တစ္လတိတိ သြားမည္တဲ့။ ေပါ့ေစလုိလုိ႔ ေၾကာင္ရုပ္ထုိးကာမွ ေဆးမင္ေၾကာင္ေၾကာင့္ ပိုေလး ဆုိသလုိ လူမႈကိစၥအ၀၀ကို ခဏေဘးဖယ္ထားၿပီး ဘုရားရိပ္တရားရိပ္ ခုိ၀င္ကာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တာ၀န္ေတြေၾကာင့္ ဦးေတဇနိယ ေခါင္းနပန္းႀကီးရေလသည္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားဖူးထြက္သြားမဲ့အခါ ေက်ာင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့မဲ့ သူေတြက ကုိရင္ေက်ာင္းသား ပိစိေလးမ်ားနဲ႔ ဦးေတဇနိယအပါအ၀င္ ဒုလႅဘရဟန္းငါးပါး။ ထုိငါးပါးထဲမွာ ဦးေတဇနိယက အသက္အႀကီးဆုံး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တာ၀န္ေတြအားလုံး ဦးေတဇနိယ သိမ္းႀကဳံးယူရေခ်ေတာ့မည္။
သုိ႔ႏွင့္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္မရွိသည့္ တစ္လအတြင္း ဦးေတဇနိယက သီလေပး ေရစက္ခ် တာ၀န္ယူရသည္။ ထုိသီလေပး ေရစက္ခ်ေလး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္ေအာင္ မအိပ္မေန က်က္မွတ္ထားရသည္။ အေရးထဲ ေမြးေန႔ဆြမ္းစား၊ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြး၊ သဒၶါဆြမ္းကပ္ေတြကလဲ ေပၚလာေသးသည္။ ေမြးေန႔ဆုိ မိဘက်င့္၀တ္ သားသမီးက်င့္၀တ္ေတြ အလြတ္က်က္မွတ္ၿပီး ေဟာရသည္။ မဂၤလာဆြမ္းဆုိ လင္က်င့္၀တ္ မယားက်င့္၀တ္။ သဒၶါဆြမ္းဆုိ သပၸဳရိသဒါနတရား။ ဟုိေထာက္ ဒီေထာက္ အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ ေဟာရေျပာရတာ မေထာင္းသာလွ။ ရိပ္ၿပီးကာစ ေပါက္လာသည့္ ဆံပင္ငုတ္စိစိေလးမ်ားေတာင္ ျဖဴလာသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ အေတာ္ေလး က်က္ရ မွတ္ရသည္ကုိး။
တစ္ေန႔။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရြာထဲမွာ နာေရးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာသည္။ အရြယ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆုံးပါးသြားသည္မုိ႔ က်န္ရစ္သူတုိ႔မွာ မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္။ ထုံးစံအတုိင္း နာေရးအတြက္ သရဏဂုံတင္ဖုိ႔၊ သက္ျပတ္တရားေဟာဖု႔ိ၊ ရက္လည္တရားေဟာဖုိ႔က ဦးေတဇနိယ အေပၚ က်ေရာက္လာျပန္သည္။ က်န္တဲ့ ဒုလႅဘရဟန္းေလးပါးကို တစ္လွည့္ကူညီပါဦး ဟု အကူအညီေတာင္းေသာ္လည္း သူတုိ႔က ပုိဆုိးေသးသည္။ သီလေပးေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရၾက။ ဒီေတာ့ အသုဘတရားအတြက္ ေပတ၀တၳဳ ၀ိမာန၀တၳဳျမန္မာျပန္ေတြကုိ ပိဋကတ္စာအုပ္တုိက္ဖြင့္ လွန္ေလာ ရွာႀကံရျပန္ေလသည္။ ေအာ္... ဘုန္းေတာ္ႀကီးမရွိပါမွ ဒုလႅဘရဟန္းေတြ ဘုန္းႀကီးလုိက္တဲ့ျဖစ္ခ်င္းေနာ္။ ေမြးေန႔တဲ့။ မဂၤလာတဲ့။ သဒၶါဆြမ္းတဲ့။ အခု လုပ္ျပန္ၿပီ အသုဘတဲ့။ စိတ္နဲ႔ ငါနဲ႔ ညစ္ေတာ့တာဘဲ။ အသုဘရွင္က ပစၥည္းဥစၥာ မျပည့္စုံသည္မုိ႔ အနီးအနားက ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေတြကို မပင့္ဖိတ္ေခ်။ ေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ ဒုလႅဘရဟန္းငါးပါးနဲ႔ဘဲ အသုဘကိစၥ ေဆာင္ရြက္မည္တဲ့။
ေထာ့နဲ႔ေထာနဲ႔နဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေပမဲ့ သရဏဂုံ သက္ျပတ္ကိစၥေတာ့ ၿပီးသြားသည္။ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ေဟာေျပာလုိက္သည္။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက အသုဘခ်တဲ့ ေန႔မွာမွ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ႀကဳံေတြ႔ ရေလသည္။ အသုဘတရားေတြကုိဘဲ အာရုံျပဳထားမိတဲ့အတြက္ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းနည္းကို လုံး၀ သတိမထားမိလုိက္။ အသုဘ ခ်ကာနီးမွ ဒုလႅဘရဟန္းတစ္ပါးက ဦးေတဇနိယ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းတဲ့ ပါဠိစာပုိဒ္ကေလးေတြကုိ အလြတ္က်က္ၿပီးၿပီလား တဲ့။ ဗုေဒၶါ ဒုေကၡာ။ ဟုတ္ေပသားဘဲ။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မမီေတာ့။ သံဃာလာပင့္တဲ့ ေရွ့ေဆာင္ဒကာက ေရာက္လာေလၿပီ။ မထူးပါဘူး။ လုပ္သလုိ မျဖစ္ေတာ့လဲ ျဖစ္သလုိ လုပ္ရေတာ့မွာဘဲ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး စာရြက္ပုိင္းကေလး အေပၚမွာ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းနည္း ပါဠိ သုံးဂါထာကုိ ေရးမွတ္ၿပီး ထုိ စာရြက္ကေလးအား ယပ္ေတာင္ၾကားထဲ ညွပ္ၿပီး ယပ္ေတာင္ထမ္းကာ က်န္တဲ့ ဒုလႅဘရဟန္း ေလးပါးနဲ႔အတူ ေရွ့ေဆာင္ ပင့္ေဆာင္ရာ သုႆာန္တစျပင္ဆီသို႔ လုိက္ပါလာခဲ့ေလသည္။
ေတာရြာဆုိေတာ့ သုႆာန္ထဲ သာလာယံဇရပ္မရွိ။ ျမက္ေပါင္းရွင္းလင္းၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာမွာ ဖ်ာခင္းထားသည္။ ဖ်ာေပၚမွာမွ ခင္းႏွီးေတြ ခင္းထားသည္။ ထုိခင္းႏွီးေပၚ ဒုလႅဘရဟန္းငါးပါး ထုိင္ၾကသည္။ တရားနာ ပရိသတ္ကေတာ့ သင့္ေတာ္သလုိ ေနရာယူ ထုိင္ၾကသည္။ တရားမနာခင္ကထဲက တရႈပ္ရႈပ္ ငိုေၾကြးသံမ်ား ထြက္ေပၚေနသည္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီး ဆုံးပါးသြားသည္မုိ႔ မိသားစု၀င္မ်ား သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ႏွေျမာတသစြာ ငိုေၾကြးျမည္တမ္းေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ဆုံးပါးသြားသူ အမည္ကုိ ေခၚၿပီး တရားနာ ဖိတ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အသုဘတရား နာၾကားၾကသည္။ သီလေပး ေရစက္ခ် အားလုံး ၿပီးစီးသြားသည့္အခါ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းဖုိ႔ အခ်ိန္ ေရာက္လာသည္။ တရားေရွ့ေဆာင္က အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းရန္ ရဟန္းေတာ္တုိ႔အား ပန္ၾကားေလွ်ာက္ထားသည္။ ဦးေတဇနိယလဲ ယပ္ေတာင္ၾကားထဲမွာ ညွပ္ထည့္ထားသည့္ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းနည္း စာရြက္ေခါက္ကေလးအား အသာျဖန္႔ယူၿပီး စာရြက္ကုိ ယပ္ေတာင္ကြယ္ၿပီး ငုံ႔ၾကည့္ကာ အနိစၥာ ၀တ... ဟု အစပ်ိဳးလုိက္သည္။ ထုိအခ်ိန္၌ ကံဆုိးစြာပင္ ေႏြဦးသဘာ၀ ေလရူးခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တစ္ခ်က္ ေမႊလုိက္သည့္အခါ ဦးေတဇနိယ ယပ္ေတာင္ကြယ္ၿပီး ငု႔ံဖတ္ေနသည့္ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းနည္း စာရြက္ေခါက္ကေလး ေလယူရာသုိ႔ ပါသြားေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးေတဇနိယမွာ အနိစၥာ ၀တ မွ ေရွ့မတက္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနေလသည္။
"အနိစၥာ ၀တ..... အာ.. ဒုုကၡဘဲ။ ေဟ့...ဒကာ.. လုိက္ဖမ္းစမ္း... လုိက္ဖမ္းစမ္း။ ဟာ... ဒုကၡႏွင့္ လွလွ ေတြ႔ၾကေတာ့မွာဘဲ... ကဲ... ဒကာတစ္ေယာက္ထဲ မဖမ္းႏုိင္ရင္ က်န္တဲ့ ဒကာေတြေရာ.. အုပ္စုလုိက္ လုိက္ဖမ္းၾကစမ္းးး ခပ္ျမန္ျမန္ မိေအာင္ ဖမ္းၾက"
အေရးထဲ အရာေရာက္ဆုိသလုိ တကယ့္အေရးမွာမွ ေလျပင္းက ၀င္ေႏွာက္ရက္ေလျခင္း။ ဦးေတဇနိယလဲ ေခၽြးေတြျပန္ၿပီး ရွက္သလုိလုိ ျဖစ္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ တာ၀န္က တာ၀န္ေပဘဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒကာတစ္ေယာက္ကို စာရြက္ေခါက္အား လုိက္ဖမ္းခုိင္းလုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေလရူးနဲ႔ အတူ ေလေပြေလးပါ ပါလာေတာ့ စာရြက္ေခါက္ကေလး ေကာင္းကင္ေပၚ၌ ၀ဲလည္၀ဲလည္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ေျမေပၚ က်ကာနီးျဖစ္လုိက္ အေပၚျပန္တက္သြားလုိက္နဲ႔ ဒကာတစ္ေယာက္ ဖမ္းရခက္ေနေလသည္။ ထု႔ိေၾကာင့္ က်န္တဲ့ဒကာေတြကုိ အင္အားျဖည့္ၿပီး လိုက္ဖမ္းခုိင္းရေလသည္။ ၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္လုိက္ပုံမွာ ေခၽြးတလူးလူး ဖုန္တေထာင္းေထာင္း။
စာရြက္ေခါက္ကေလး ျပန္ရလာတဲ့အခါ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းမယ္လုပ္ေတာ့ အနားမွာ ရွိေနတဲ့ ဒုလႅဘရဟန္း ေလးပါးက တခြိခြိနဲ႔ က်ိတ္ရယ္ေနျပန္သည္။ ထိမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ရယ္ေလ အသံပုိထြက္ေလမုိ႔.. ကုိယ္ေတာ္တုိ႔က ဘာျဖစ္ေနတာလဲ လုိ႔ လွမ္းေဟာက္လုိက္ေပမဲ့ ဦးေတဇနိယမ်က္ႏွာမွာပင္ စပ္ၿဖီးၿဖီးႀကီး ျဖစ္ေနေလသည္။ ပရိသတ္တုိ႔ဆီမွလဲ ထုိျဖစ္အင္ကို ျမင္ၿပီး ခြိ..ကနဲ အသံတစ္သံ ထြက္လာေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ခြိ..ခြိ.ခြိ... ဟူေသာ အသံမ်ား သုႆာန္အတြင္း ညံသြားေလေတာ့သည္။ အသုဘရွင္မ်ားကလဲ မ်က္ရည္လည္ေနရာမွ ခြီးခြီးခြီး ဟု အရယ္ဘက္သုိ႔ ကူးေျပာင္းလာေလေတာ့သည္တမုံ႔။ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ျဖစ္ေလစြတကား။
အင္း ဒါလဲ ကုသုိလ္ တစ္မ်ိဳးပါဘဲေလ။ ၀မ္းနည္းပူေဆြးေနတဲ့ အသုဘရွင္ေတြႏွင့္ ရြာသူရြာသားေတြကုိ အၿပဳံးလက္ေဆာင္တစ္ခု ေပးလုိက္ႏုိင္သည္ကုိး။
.
