အေၾကြးေတြ ရွင္းလုိက္ၿပီ

ေခါင္းစဥ္ဖတ္ၿပီး ေၾကြးရွင္ေတြ လုိက္လာမွာ ေၾကာက္ရေသးတယ္။ ငါ့ဆီက ေခ်းထားတာလဲ မဆပ္ေသးဘဲနဲ႔ အေၾကြးေတြ ရွင္းလုိက္ၿပီေလး ဘာေလး လုပ္ေနေသးတယ္။ ေပးစမ္း ယူထားတဲ့ အေၾကြးေတြ ဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ ေျပာတာ ေျပာပါတယ္။ ေငြေရး ေၾကးေရး အေၾကြးေတြကုိေတာ့ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ယူထားတာ မရွိပါဘူး။ က်န္တဲ့ အေၾကြးမ်ိဳးက်ျပန္ေတာ့လဲ .... အင္းးး.. မရွိေလာက္ဘူး ထင္တာပါဘဲေလ။ အခုအေၾကြးက တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ တစ္ေယာက္ထဲကုိ တင္ေနတဲ့ ႏွစ္ရွည္အေၾကြးႏွင့္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အေၾကြး။ အေၾကြး မဆပ္မွာ ေၾကာက္လုိ႔လား မသိဘူး။ အေၾကြးရွင္က နာမည္ေတာင္ ေျပာင္းထားလုိက္ေသး။ ဘာတဲ့။ ညိမ္းႏိုင္ဆုိလား ၿငိမ္းႏိုင္ဆုိလားဘဲ။ ဘယ္လုိၿငိမ္းညိမ္း ဘယ္လုိႏိုင္ႏုိင္ က်ေနာ္ကေတာ့ ေမာင္ေလးလုိ႔ ေခၚေနဆဲပါဘဲ။ သူက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္မ်ားဆီက ေမာင္ေလးဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ ဒီမွာ တစ္ခါ အေၾကြးေပးထားတယ္။ အဲဒီ အေၾကြးေတာင္ မဆပ္ရေသးဘူး။ အခု ဒီမွာ ညိမ္းႏုိင္ဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ အေၾကြး ထပ္ေပးလာျပန္ေရာ။ စိႏိၱတံ ႀကံခါရွိေသး၊ ပုစိၦ ေမးျပန္ၿပီ ဆုိတဲ့ ပုံျပင္ေလးလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေလာက္ အေၾကြးေပးေနပုံေထာက္ရင္ ဧကႏၱေတာ့ ေမာင္ေလး(ခ)ညိမ္းႏုိင္ဟာ ခ်စ္တီး ၀င္စားေလးဘဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဟာ ဟ။

ကဲ..ကဲ။ အေၾကြးရွိေတာ့လဲ ဆပ္ရမဲ့ တာ၀န္က က်ေနာ့္တာ၀န္၊ ဖတ္ရမဲ့ တာ၀န္က သူ႔တာ၀န္ မဟုတ္ေပဘူးလား။ (ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ား)။ ေလခ်ည္း ပစ္ေနလို႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ (မၿပီးေသးပါဘူး)။ အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပၾကစုိ႔လား။ (သက္ေသျပၾကမယ္လား)။ ကဲ.. ေျပာေနတာ ၾကာတယ္။ (မေျပာရင္ မၾကာပါဘူး)။ အေၾကြးဆပ္တာေလးကုိ အလွည့္ေပးလုိက္ၾကစုိ႔ရဲ့။ (အလွည့္ေပးေတာ့မယ္ေပါ့)။

ေမာင္ေလးရဲ့ အေၾကြးေတြကို (အေၾကြးေတြရွိတယ္လား)
ေနာင္ေရး ေအးေစဖုိ႔ (ေနာင္ေရး ေအးရေအာင္ေပါ့)
ေရွာင္ေျပးကာ အေ၀း မသြားခ်င္ပါဘူး (မသြားခ်င္ပါဘူး)
ဒါေၾကာင့္မုိ႔
ေကာင္ေလးေရ...
ေစာင္ေလး ဖြင့္ကာ ဆပ္။ ။


ခပ္သြက္သြက္နဲ႔သာ ေက်ာ္ဖတ္ၾကေပေတာ့ဗ်ိဳ႔။ အေၾကြးႏွစ္ခုလုံး ဒီမွာ တစ္ေပါင္းထဲ ရွင္းလုိက္မိၿပီ။ နဲနဲေတာ့ ရွည္သြားတယ္ ထင္ပါ့။ ျဖစ္ခ်င္တာႏွင့္ ျဖစ္ေနတာေတြ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ ႀကိဳက္၏ မႀကိဳက္၏ တဲ့။ ရႈစားၾကပါလွဲ႔။
......



ျဖစ္ခ်င္တာႏွင့္ ျဖစ္ေနတာေတြ

အင္း... ထိုင္ေနအေကာင္းသား ထသြားမွ က်ိဳးမွန္းသိဆုိသလုိ တဂ္စာေတြကို မေရးဘဲ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ေအးေအးေလးေနရင္ က်ေနာ္ဘယ္လုိလူမ်ိဳးဆိုတာ ဘယ္သူမွ သိၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ေမာင္ေလးက ခင္ခင္မင္မင္ တဂ္ထားေလေတာ့ ကုိယ့္ေပါင္ကုိယ္ မလွန္ဘဲ ေထာင္းေပရဦးေတာ့မေပါ့။ (လွန္ေထာင္းရင္ မသင့္ေတာ္ဘူး ထင္လုိ႔)။ အေတာ္ေနာက္တဲ့ ေမာင္ေလး း)))။ မတဂ္ေကာင္းတာေတြ လာတဂ္တယ္။ ဘာတဲ့။ ျဖစ္ခ်င္တာႏွင့္ ျဖစ္ေနတာေတြ ဆုိလားဘဲ။

ဘ၀မွာ ဘာမွ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမားမရွိခဲ့ပါဘူး။ ေရစီးေၾကာင္းအတုိင္းလုိက္ၿပီး အလုိက္အထိုက္ကေလး ေမ်ာစီးေနတာပါ။ ဘာမွလဲ ႀကိဳးစားပန္းစား အားထုတ္ခဲ့တာမရွိပါဘူး။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ရေနတဲ့ဘ၀၊ ရလာမ့ဲဘ၀ေတြကို ေက်နပ္တယ္။ ဘာမွ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ဘူး။ အရမ္းႀကိဳးစားတဲ့သူေတြ မ်က္စိေရွ ႔မွာ မေအာင္ျမင္ဘဲ ဘ၀ကုိ အရႈံးေပးသြားၾကတာ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ဖူးတယ္။ သူတုိ႔ကုိလဲ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ သူတို႔တတ္ႏုိင္သေလာက္ ႀကိဳးစားသြားၾကတာ။ ေအာင္ျမင္တာ မေအာင္ျမင္တာကေတာ့ ကံတရားေပါ့ေလ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႔ေလာက္ႀကီး မႀကိဳးစားခ့ဲဘူး။ သူတုိ႔လုိ ႀကိဳးစားၿပီး သူတုိ႔လုိ မေအာင္ျမင္ဘဲ ဘ၀ကို အရႈံးေပးရရင္ က်ေနာ္က သူတုိ႔ထက္ ပုိဆုိးေလာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာကုိမွ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မႀကိဳးစားခဲ့ဘူး။ ႀကိဳးစားေနတဲ့သူေတြကို ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္မရွိေအာင္ ေရးေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ Reality of life ကုိ ခ်ျပရုံပါ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အသက္ကေလး နဲနဲႀကီးလာတာနဲ႔ အမွ်ေတာ့ ပရဟိတစိတ္ကေလးေတာ့ ရွင္သန္ႀကီးထြားလာေလရဲ့။

အဲ... ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တ့ဲ အရာေတြကေတာ့ ရွိတယ္။ အမ်ားသူငါလုိ စစ္ဗုိလ္ႀကီးတုိ႔ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးတုိ႔ သေဘၤာသားတုိ႔ ေဒါက္တာတုိ႔လုိ ျဖစ္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္အျဖစ္ခ်င္ဆုံး အရာက ရုိးရုိးစင္းစင္းေလးပါ။ က်ေနာ္ အားမနာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဂရုမစိုက္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အရွက္အေၾကာက္နည္းတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ မျဖစ္ခ့ဲဖူး။ အဲဒီ အားနာတတ္တာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုစုိက္တတ္တာ၊ ရွက္ေၾကာက္တတ္တာက က်ေနာ့္ဘ၀ကုိ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေစတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈေတြမွာ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။

အားနာတတ္လြန္းတဲ့အတြက္ လူတစ္ခ်ိဳ ႔က အဲဒီအားနာမႈကို အလြဲသုံးစားလုပ္တာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ေခ်ာက္တြန္းတာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ အျပစ္ပုံခ်တာ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ အမွန္ကေတာ့ အားနာမႈဆုိတာ ကုိယ္ခ်င္းစာမႈကေန ေပါက္ဖြားလာတာ မဟုတ္လား။ ကုိယ္ခ်င္းစာၿပီး ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလုိ သူလဲ ျဖစ္ခ်င္ရွာမွာဘဲ၊ သူဒီလုိျဖစ္ခ်င္ေနတာကုိသိရဲ့သားနဲ႔ ငါမလုပ္ေပးလုိက္ရရင္ အားနာစရာႀကီး စသျဖင့္ ႀကံဖန္ၿပီး အားနာမႈျဖစ္လာတယ္လုိ႔ ထင္တာပါဘဲ။

အားနာတတ္တ့ဲအတြက္ေၾကာင့္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ လူ႔အတၱသမားေတြႏွင့္ႀကဳံခဲ့ရဖူးတယ္။ ကုိယ္ခ်င္း လုံး၀ မစာနာတတ္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ ကြန္မြန္းဆင့္ လုံး၀မရွိသူေတြႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲဒါ အားနာတတ္ျခင္းရဲ့ အက်ိဳးရလာဒ္ေတြဆုိရင္ မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။ ေရွးလူႀကီးေတြရဲ့ ဆုံးမစကားကုိ ၾကားနာခဲ့ဖူးတယ္။ ပညာရွာတဲ့အခါ ဥစၥာရွာတဲ့အခါေတြမွာ အရွက္ အေၾကာက္ အားနာမႈ လုံး၀မထားပါနဲ႔တဲ့။ ရွက္ေနမယ္ ေၾကာက္ေနမယ္ အားနာေနမယ္ဆုိရင္ အဲဒါ ဆုံးရႈံးမႈရဲ့ နိဒါန္းပါဘဲတဲ့။

အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာက အားမနာ လ်ာမက်ိဳး ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဂရုမစိုက္တတ္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ေနတာက ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အလြန္ဂရုစိုက္တတ္ၿပီး အားအရမ္းနာတတ္တဲ့သူ၊ ရွက္တတ္တဲ့ သူ ျဖစ္ေနပါေရာလား။ ေျပာတာ ေျပာရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာႏွင့္ ျဖစ္ေနတာ ကြက္တိက်တဲ့သူက ေလာကႀကီးမွာ မရွိသေလာက္ဘဲ မဟုတ္ပါလား။



ကိုကိုေမာင္ ႀကိဳက္၏ မႀကိဳက္၏

ဘေလာ့ဂ္ဖတ္ျခင္း။
ဘာေရးေရး အကုန္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘေလာ့ဂါ ကုိယ္တုိင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေရးထားတာကုိ ပုိဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြကေန ထပ္ဆင့္ကူးေတြကုိေတာ့ စိတ္ပါမွ ဖတ္ပါတယ္။ စိတ္ကကုိ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ကိုယ္ပုိင္အေတြးေလးေတြကို ႀကိဳက္ေနလုိ႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ႀကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာေတြကိုေတာ့ ေဒါင္းလုပ္ဆြဲၿပီး ဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂါအခ်င္းခ်င္း စိတ္မဆုိးေၾကး စလုိက္ ေနာက္လို႔ က်ီစယ္လုိက္ လုပ္ရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္။ ကြန္မင့္ကုိ pop up window ေလးနဲ႔ဆုိ ပုိႀကဳိက္တယ္။

ကြန္မင့္ကုိ Moderate လုပ္ထားတာ၊ word verification လုပ္ထားတာ၊ Cbox ျဖဳတ္ထားတာ၊ အရမ္းျပင္ဆင္ထားၿပီး ဖြင့္တဲ့အခါ ေႏွးေကြးေနတာ၊ စာေၾကာင္းေတြကုိ Justify မလုပ္ဘဲ ထားတာ၊ အဲဒါေတြကုိ နဲနဲ အစာမေၾကခ်င္ဘူး။ အခ်ိန္နဲနဲ စားလုိ႔။ စာလုံးေတြ ျပန္႔ႀကဲေနတာ၊ စာပုိဒ္ခြဲမထားတာ၊ လုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ ပုဒ္မ ပုဒ္ထီး မသုံးဘဲ ထားတာ၊ အဲဒါေတြကုိလဲ နဲနဲ ႏွာတြန္႔ခ်င္သလုိလုိဘဲ။ ဖတ္ရတာ မ်က္စိလည္လုိ႔။(သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ လြဲေခ်ာ္ေနဆဲပါ)။ ဘေလာ့ဂါအခ်င္းခ်င္း ေပ်ာ္သည္ ပ်က္ေစ ကလက္ေစ စ ေနာက္ ရင္း စိတ္ဆုိးသြားတာမ်ိဳးကုိလဲ မႏွစ္သက္ပါ။ (တုိက္ဆုိင္မႈ ရွိက ခြင့္လြတ္ နားလည္ေပးၾကပါကုန္)။

ကိုယ္ခႏၶာ။
ခႏၶာကုိယ္ကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း သန္႔ရွင္းမွ ႀကိဳက္သေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္အထိ အသန္႔ႀကိဳက္သလဲဆုိရင္ ျမန္မာမွာ ေနစဥ္တုန္းက တစ္ရက္ကုိ အနည္းဆုံး ေရႏွစ္ခါ ခ်ိဳးတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါဆုိ သုံးခါႀကီးမ်ားေတာင္။ ဘိလပ္ေရာက္ေတာ့ တစ္ရက္ တစ္ခါေတာ့ မွန္မွန္ခ်ိဳးတယ္။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ လိပ္ျပာ မသန္႔ရင္ေတာ့ ႏွစ္ခါ ခ်ိဳးတယ္။ မွတ္မိေသးတယ္။ ျမန္မာမွာ ရွိစဥ္တုန္းက အရမ္းေအးတဲ့ ဗမာမဟုတ္တဲ့ ရြာကေလး တစ္ရြာကုိ ေရာက္ဖူးတယ္။ ေဆာင္းပုိင္းႀကီး ေရာက္သြားတာ။ ရြာခံေတြေတာင္ သုံးေလးရက္ေနမွ တစ္ခါေလာက္ ေရခ်ိဳးၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီရြာမွာ ေနထုိင္စဥ္အတြင္း တစ္ရက္တစ္ခါ ခ်ိဳးပစ္လုိက္တာပါဘဲ။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ သန္႔ရွင္းခ်င္တာကုိး။ အဲ... က်ေနာ္ေရခ်ိဳးတာကုိ ၾကည့္ၿပီး အဲဒီရြာသားေတြကေတာ့ မွတ္ခ်က္ ခ်ၾကေလရဲ့။ အဲဒီ ဗမာေလး အေတာ္ေလး ညစ္ပတ္ရွာတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေရခဏခဏ ခ်ိဳးတာတဲ့။

လမ္းသရဲေတြလုိ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း အရပ္ျမင့္ျမင့္ ပုံစံမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္တယ္။ မ်က္လုံးအၾကည့္ စူးရွထက္ျမက္ခ်င္တယ္။ လမ္းေလ်ာက္ပုံ စတုိင္လ္က်ခ်င္တယ္။ လူေရွ့သူေရွ့ စကား ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာတတ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အမွန္တရားကေတာ့ ကတုံးတုံးထားတယ္။ ေဒးဗစ္ဘက္ဟမ္းလုိလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ခႏၶာကုိယ္က ခပ္သြယ္သြယ္။ အရပ္က ငါးေပ ၅ လက္မ။ မ်က္လုံးအၾကည့္က လူတစ္ေယာက္ကုိ ေကာင္းေကာင္း စုိက္မၾကည့္ရဲဘူး။ ရုိင္းတယ္ထင္မွာ ေၾကာက္လုိ႔။ လမ္းေလ်ာက္တာကေတာ့ ေနာက္က က်ားလုိက္လို႔ ထြက္ေျပးသလုိလုိ။ ျမန္မွျမန္။ လူစုလူေ၀းထဲ စကားေျပာရမွာလဲ ၀န္ေလးျပန္ေရာ။ အဲ... အသားအေရာင္ကေတာ့ ျဖဴေရႊေရာင္ေလးဗ်။ အရမ္းလွတာဘဲ တဲ့။ က်ေနာ့္ အေမက ေျပာတာ။ သူ႔ သားကုိး။ သူ႔မ်က္စိထဲ လွေပမေပါ့။ း)) ေက်ာင္းတက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ့ အားေပးစကားကုိ အခုထက္ထိ ၾကားေယာင္ေနတုန္းဘဲ။ ကုိကိုေမာင္.. မင္းသာ ဒီေက်ာင္းရဲ့ လူေခ်ာစာရင္းထဲ ပါရင္ ဒီေက်ာင္းမွာ ရုပ္ဆုိးတဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ အင္းးး ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သူတုိ႔က အလွအပမွ မျမင္တတ္ၾကတာ။ း))

အခန္း။
သန္႔ရွင္းၿပီး အနံ႔ကင္းတဲ့ အခန္းမ်ိဳးကုိ ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာေမးပြဲအတြက္ စာေတြ မျဖစ္မေနလုပ္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ အခန္းထဲ လာမၾကည့္ေလနဲ႔။ ေျခခ်ဖုိ႔ေနရာေတာင္ အႏုိင္ႏိုင္။ စာအုပ္ေတြ ဟုိဟာေတြ ဒီဟာေတြနဲ႔ ရႈပ္ပြေနေတာ့တာကလား။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလုိ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဧည့္သည္လာမွာ ေသမေလာက္ ေၾကာက္ပါတယ္။

စာၾကည့္မီး။
ညဘက္ စာၾကည့္တဲ့အခါ မီးလုံးနဲ႔ စာၾကည့္ရတာ မႀကိဳက္ဘူး။ မီး(ဖန္)ေခ်ာင္းနဲ႔ စာၾကည့္ရတာဘဲ ႀကိဳက္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ့ကေတာ့ ေျပာၾကတယ္။ မီးေခ်ာင္းက မီးလုံးထက္ မ်က္စိ ပုိခိုက္တတ္တယ္တဲ့။ မီးေပ်ာင္းရဲ့ မ်က္ေတာင္ခတ္အားက ပုိျပင္းထန္လုိ႔တဲ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ မီးေခ်ာင္းမွ မီးေခ်ာင္းပါဘဲ။

အျပဳအမူ။
ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အရမ္း ဂရုစိုက္အားႀကီးလြန္းတယ္။ ငါ ဒီလုိ လုပ္လုိက္ရင္၊ ငါ ဒီလုိ ေနျပလုိက္ရင္ သူဘယ္လုိ ခံစားသြားရမလဲ ဆုိတဲ့ အသိက အၿမဲတမ္း စိတ္ထဲ ၀င္ေရာက္ေနတယ္။ အဲဒီလုိ စိတ္ထားေၾကာင့္ လုပ္တဲ့ အလုပ္တုိင္း ခရီးမတြင္လွဘူး။ ၿပီးေတာ့ အျပစ္ေျပာခံရမွာ ေၾကာက္တာလဲ ပါတယ္။ ယုတ္စြအဆုံး ေလလည္ရင္ေတာင္ လူေရွ့သူေရွ့ က်ယ္က်ယ္ မလည္တတ္ဘူး။ (ငါ့ႏွယ္ေနာ္.. လူတင္ မကဘဲ ေလေရာေတာင္မွ အားနာေနလိုက္ေသး)။ သူမ်ားအျပစ္လဲ အရမ္းမေျပာတတ္သလို ကုိယ့္အျပစ္ အေျပာခံရမွာလဲ ေၾကာက္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနအရ ႏွစ္ခုလုံး ေရွာင္လြဲလို႔ မရပါဘူး။ ေျပာျဖစ္၊ အေျပာခံျဖစ္တာပါဘဲ။

အစားအေသာက္။
လုံး၀ ဂ်ီးမ်ားဘူး။ မရွိရင္ မစားဘူး။ ရွိရင္ စားပစ္လုိက္တာပါဘဲ။ ဘာဟင္းျဖစ္ျဖစ္ စားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုလားအနံ႔ပါရင္ေတာ့ ခံတြင္းမေတြ႔ဘူး။ ကုိယ္တုိင္ခ်က္တဲ့အခါလဲ အသင့္ရွိေနတဲ့ အသား အသီးအရြက္ေတြကုိ ခုတ္ထစ္ ရုိက္ခ်ဳိးရင္း အုိးထဲ ပစ္ထည့္လုိက္တာပါဘဲ။ ေကာင္းမွေကာင္း။ အဲ... တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ေအးစက္ေနတဲ့ ဟင္း ထမင္းေတြဆုိရင္ေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး။ ပူေနမွ ႀကိဳက္တယ္။

၀တ္စားဆင္ယင္မႈ။
လူမွာ အ၀တ္ ေတာင္းမွာ အကြပ္ ဆုိေပမဲ့ အ၀တ္အစားလဲ လုံး၀ ဂ်ီးမမ်ားဘူး။ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိနဲ႔ ေနသာ ထုိင္သာရွိမဲ့ အ၀တ္အစားဆုိ ေကာက္၀တ္လုိက္တာပါဘဲ။ ဘယ္သူမွ မၾကည့္ခ်င္ေနေပါ့။ အလွျမင္တတ္တဲ့သူက ရွာႀကံၾကည့္တတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ း)၀) ။ ညွပ္ဖိနပ္ ႀကိဳက္ေပမဲ့ ဘိလပ္ေရာက္ေတာ့ အေျခအေနအရ ရွဴးဖိနပ္ေတြ ကြင္းထုိးဖိနပ္ေတြနဲ႔ဘဲ ႏွစ္ပါး သြားေနရေလရဲ့။ က်န္တာကေတာ့ အဆင္သင့္သလုိ လုပ္လုိက္တာပါဘဲ။ အ၀တ္အစားရဲ့ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က အရွက္လုံၿခံဳဖုိ႔နဲ႔ ရာသီဥတုဒဏ္ ခံႏုိင္ရည္ရွိဖို႔ မဟုတ္လား။

စိတ္ေျဖေဖ်ာ္မႈ။
နဲနဲ အခ်ိန္ရရင္ ရယ္ရတဲ့ ဟာသဇာတ္ကားေလးေတြ၊ အၿငိမ့္ေလးေတြ၊ ဒရမ္မာေလးေတြ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ၀မ္းနည္းပူေဆြးစရာေတြဆုိ မၾကည့္ဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ထားတယ္။ မႀကိဳက္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ခံစားတတ္လြန္းလို႔။ ဇာတ္ကား အရမ္းေကာင္းရင္ ၾကည့္ရင္း သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ေရာေယာင္ၿပီး မ်က္ရည္က်တတ္ျပန္ေရာ။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ေျပာတာ ဟုတ္ေလာက္တယ္။ သူရဲေကာင္းဆုိတာ မ်က္ရည္လြယ္တယ္တဲ့။ မွန္ေလာက္တယ္။ စစ္ေရးမွာ စိတ္အားျပင္းထန္သေလာက္ အခ်စ္ေရးက်ေတာ့ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႔ၾကေရာ မဟုတ္လား။ ဒါျဖင့္ ကုိကိုေမာင္ကေကာ သူရဲေကာင္းလားတဲ့။ ေမးၾကပါတယ္။ ေမးႏုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ ေျဖလုိက္ပါတယ္။ သူရဲေကာင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သရဲေခါင္းလုိ႔။ ရုပ္က အဲဒီလုိ သရဲေခ်ာ ေခ်ာေနတာကုိး။ ။
...

ကဲ ေမာင္ေလး ေခၚ ညိမ္းႏုိင္ေရ...
ဟုိေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔ ေလ်ာက္ေရးေနတာ ဖတ္တဲ့သူေတြကုိ ဒုကၡေပးသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေလာက္နဲ႔တင္ ေက်နပ္ေတာ့ေနာ့။ ေတာ္ၾကာ အပိုင္း တစ္ ႏွစ္ သုံး ေလး ငါး ဆုိၿပီး ျဖစ္သြားမွ ကိုကိုေမာင္ဆုိ ပ်ိဳပ်ိဳေတြ ေရွာင္ေနၾကရင္ မခက္ေပဘူးလား။ ေပရွည္လြန္းလို႔ေလ။ ဘာတဲ့။ ေအာ္.. အဲလုိလား။ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဘာတဲ့။ ေရးခ်င္တာ ေရးပါတဲ့။ ကိုကိုေမာင္ကို ပ်ိဳပ်ိဳ မေရွာင္ပါဘူးတဲ့။ ၾကားလုိက္သလိုဘဲ။ ဘယ္သူေျပာတာပါလိမ့္။ အင္း အဲဒီလုိ ေျပာတဲ့သူကုိ ဒင္းနားပါတီ ေကာင္းေကာင္း ေပးရဦးမယ္။ ။ း)))


.

သူႀကီးမင္း ပါးစပ္ျဖစ္ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ပုံျပင္ (ဇာတ္သိမ္းခါနီး)

"ကဲ.. ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ ေဟာဒါက ေကာ္ဖီ။ ေဟာဒါက လဘက္သုပ္။ ေသာက္လဲေသာက္ စားလဲစား။ ၿပီးရင္ မင္း မေန႔က ေျပာထားခဲ့တဲ့ ဘုရားရွင္လက္ထက္က သူေတာ္ေကာင္းမေလး အေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါဦး"

"အဟမ္းးး ဒီတစ္ခါေတာ့ သူႀကီးမင္း နားေထာင္ရမဲ့ အလွည့္ေရာက္သြားၿပီ"

"အင္းပါ။ မင္း ေျပာမွာသာ ဆက္ေျပာပါ။ ငါ နားေထာင္ေနပါတယ္"

"က်ေနာ္တို႔ ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္ေနတဲ့ ေဂါတမဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္ အခါတုန္းကေပါ့ သူႀကီးမင္းရာ"

"မင္းကလဲ ေျပာမွာ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ နိဒါန္းေတြ ခ်ီေနေသးတယ္။ နိဒါန္းမ်ားလြန္းရင္ နားေထာင္ရတာ ၿငီးေငြ႔သြားေရာဘဲ"

"သူႀကီးမင္းကလဲ အလွည့္ေလး ရွားရွားပါးပါး ေရာက္လာတုန္း ပါးစပ္ကေလးေတာ့ ေသြးပါရေစဦး။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္က သာသနာေရး ဘာသာေရး လွဴေရး တန္းေရးမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ရိွခဲ့တယ္။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးက ေနာက္ဘ၀ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိလဲ မွတ္မိတယ္။ ထူးဆန္းတာက အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးမွာ ဟ၀ွါစိတ္ အရမ္းမ်ားတယ္တဲ့။ သူ ျဖစ္ခ့ဲေလရာ ဘ၀ ဘ၀ေတြ ထဲမွာ ဟ၀ွါျပဳလုိ႔ အားရေက်နပ္ခဲ့တာ တစ္ဘ၀ဘဲ ရွိခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီ ဘ၀ကေတာ့ ႏြားမေလး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ဘဲတဲ့။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ႏြားသုိးအုပ္စုလုိက္ႀကီး မိတ္လုိက္ဖုိ႔ သူ႔ကုိ ေနာက္ကေန လုိက္ၾကတယ္တဲ့။ သူလဲ ေျပးရင္း လႊားရင္း သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ့ ဂြဆုံမွာ ေခါင္းန႔ဲၿငိေနၿပီး ေရွ့လဲတုိးမရ ေနာက္လဲ ဆုတ္မရ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနတ့ဲအခါမွာ ႏြားသုိး အုပ္စုလုိက္ႀကီး တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ ဟ၀ွါ ျပဳၾကသတဲ့။ ႏြားသုိးအုပ္စုကလဲ အေကာင္ေရ အမ်ားႀကီးဘဲတဲ့။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးဟာ အဲဒီ ႏြားမေလးဘ၀မွာဘဲ ဟ၀ွါျပဳခံရတာ အားရေက်နပ္မႈ အရွိဆုံးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။ အခု ေမာင္ျပဳးတစ္ေယာက္လဲ ေဆးလိပ္ေသာက္ရတာ အဲဒီေန႔ကမွ အာသာအေျပဆုံးဆုိလုိ႔ က်ေနာ္ အဲဒီ ပုံျပင္ေလးကုိ သတိရသြားတာပါ"

"မင္းေျပာတ့ဲ အမ်ိဳးသမီးက ဟုိ ေသာတာပန္အရိယာ ျဖစ္သြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို ေျပာတာ မဟုတ္လား။ သားသမီး ၂၀၊ ေျမး ၄၀၀၊ ျမစ္ ၈၀၀၀ ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေက်ာင္းအမႀကီးေလ"

"ဟုတ္ပါတယ္ သူႀကီးမင္း"

"မင္း ဒါျဖင့္ ဒီပုံျပင္ကုိ ဘယ္က ၾကားခ့ဲတာလဲ"

"က်ေနာ့္ အေဖ ဥပုသ္ေစာင့္သြားရင္း ဥပုသ္သည္ တစ္ေယာက္ ေျပာတာ ၾကားခဲ့တာတဲ့။ အေဖ ျပန္ေျပာျပလုိ႔ သိရတာ"

"ဒါျဖင့္ အဲဒီ ဥပုသ္သည္ကိုေကာ ဘယ္သူက ေျပာတာတဲ့လဲ"

"အာဂႏၱဳဘုန္းႀကီးဆုိလား၊ ၿမိဳ့က အသိတစ္ေယာက္ဆုိလားဘဲ"

"ေအးးး မင္း မေသခ်ာဘဲနဲ႔ လူေတြေရွ့ သိပ္မေျပာနဲ႔ေနာ္။ အေျပာခံရတဲ့သူက အရိယာျဖစ္သြားၿပီး အခုဆုိ ဘုံစံနဲ႔ နတ္ျပည္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မင္းစကားေၾကာင့္ တျခားသူေတြ သူ႔ကုိ အထင္ေသး အျမင္ေသး ျဖစ္သြားရင္ ေနရင္း ထုိင္ရင္း အရိယူပ၀ါဒကံ ထုိက္ကုန္ျပန္ၾကဦးမယ္"

"အရိယူပ၀ါဒကံဆုိတာ ဘာလဲ သူႀကီးမင္း"

"အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ အထင္အျမင္မွားၿပီး ျပစ္တင္စြပ္စြဲတဲ့ ကံေပါ့။ အဲဒီကံကုိ က်ဴးလြန္မိရင္ အပါယ္ငရဲသြားဖုိ႔ လက္မွတ္ရသြားတာနဲ႔ အတူတူဘဲ"

"ဟာ ဒါျဖင့္ ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား။ မျဖစ္ဖူး မျဖစ္ဖူး။ က်ေနာ္ မေျပာခဲ့ဖူးလုိ႔သာ သေဘာထားလုိက္ပါေနာ္။ သူႀကီးမင္း။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က သူႀကီးမင္းကိုဘဲ ေျပာရေသးတာ။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာျပရေသးဘူး။ တစ္ျခားသူေတြကုိ က်ေနာ္ ေျပာတာလုိ႔ သြားမေျပာပါနဲ႔ေနာ္ သူႀကီးမင္း။ ဘယ့္ႏွယ္ ပုံျပင္ေလး ေျပာဖို႔ အလွည့္တစ္ခါဘဲ ေရာက္ခါရွိေသး ေတာ္ေသးတယ္ ကံႀကီးထုိက္ေတာ့မလုိ႔"

"ေအးပါ မေျပာနဲ႔ဆုိလဲ မေျပာပါဘူး။ စိတ္ခ်ပါ"

"ဒါနဲ႔ အဲဒီ ကံထုိက္ရင္ လြတ္ၿငိမ္းႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္း မရွိေတာ့ဘူးလား"

"ရွိပါတယ္။ အကဲ့ရဲ့ ခံရတဲ့ အရိယာပုဂၢဳိလ္ဆီ ကုိယ္တုိင္သြားၿပီး ေတာင္းပန္ရင္ ရတယ္။ ကင္းလြတ္ ေက်ေအးသြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အရိယာပုဂၢိဳလ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ သူ႔ကို ျမႈပ္ႏွံတဲ့ ေျမပုံေရွ့သြားၿပီး ေတာင္းပန္ရမယ္။ အဲဒီ အရိယာပုဂၢိဳလ္က ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသမွာမွန္း မသိရင္ေတာ့ နီးစပ္ရာ သီလသမာဓိရွိတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးဆီ သြားၿပီး အရိယူပ၀ါဒကံ ထုိက္ေနေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး (အရိယာပုဂၢိဳလ္အစား) ထုိဆရာေတာ္ကို ဦးသုံးႀကိမ္ခ် ကန္ေတာ့ရမယ္"

"ေတာ္ပါေသးရဲ့ ကုသဖုိ႔ ေဆးနည္းေလးေတြ ရွိေသးလုိ႔။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္ ငရဲအုိးႀကီးေတြကုိ။ မီးလ်ံတညီးညီးနဲ႔။ ဆီမပါ ဆားမပါ လူကာလသားဟင္း ခ်က္ခံရေတာ့မလုိ႔"

"ေအးပါ။ ငါလဲ မင္း ငါ့ကို ဒီအေၾကာင္း မေျပာခ့ဲဖူးလုိ႔ဘဲ မွတ္လုိက္ပါ့မယ္။ ဘာမွ မပူပါနဲ႔။ မင္းလဲ ေနာက္ကုိ ဒီအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာနဲ႔ေတာ့ သိလား"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီးမင္း"

"ဒါနဲ႔ ပုံျပင္က ဘယ္အနား ေရာက္သြားၿပီလဲ မသိဘူး"

"ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ ေတာထဲကုိ ေဆးလိပ္ေတြ ခုိးေသာက္ဖုိ႔ ယူလာတဲ့ဆီ ေရာက္ေနပါၿပီ သူႀကီးမင္း"

"ေအး ဟုတ္တယ္။ ေဆးလိပ္ေတြ ေတာထဲယူလာၾကေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္တာေပါ့ေလ။ ေဆးလိပ္လဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေသာက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွဥ့္တုိ႔ ၾကြက္တုိ႔ လုိက္ဖုိ႔လဲ လက္နက္တစ္ခု ျဖစ္သြားတာေပါ့။ သစ္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးတဲ့ ရွဥ့္ေတြၾကြက္ေတြကုိ အျပင္ထြက္လာေအာင္ ေဆးလိပ္မီးခုိးကို အသုံးျပဳၾကတယ္ေလ။ ေဆးလိပ္မီးခုိးကုိ သစ္ေခါင္းထဲ မႈတ္ထည့္လုိက္ရင္ မလြယ္ေပါက္ ရွိတဲ့ေနရာကလဲ အေငြ႔ထြက္တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီ မလြယ္ေပါက္၀ကုိလဲ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြက ေလးခြနဲ႔ အသင့္ခ်ိန္ထားၾကတယ္။ ဘယ္ကထြက္လာ ထြက္လာ လြတ္လမ္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ရွဥ့္ကဘဲ ေဆးလိပ္ႀကိဳက္သြားလုိ႔လား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ထြက္ေျပးရင္လဲ လြတ္လမ္းမရွိဘူးဆုိတာ သိလုိ႔လား မသိဘူး။ အထဲမွာဘဲ ေပေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ မီးခုိးနဲ႔ မႈတ္မႈတ္ မထြက္ဘူး။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ တုတ္ေခ်ာင္း ခပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေအာက္က ေနၿပီး သစ္ေခါင္းထဲ ထုိးေမႊရတယ္။ ထုိးမိရင္ ထြက္ေျပးလာေရာေပါ့။ အဲဒီလုိမွ မရရင္ သစ္ေခါင္းကို ခြန္နဲ႔ ေပါက္ခြဲၿပီး မရရေအာင္ လုပ္ၾကေတာ့တာဘဲ"

"ေတာ္ေတာ္ဆုိးၾကတာဘဲေနာ္"

"အင္း... သူတုိ႔လဲ သူတုိ႔ စိတ္ကူး ရရာ လုပ္ၾကတာေပါ့ေလ။ ၾကြက္တြင္းတုိ႔၊ ေပြးတြင္းတုိ႔ ေတြ႔ရင္လဲ ဒီအတုိင္းဘဲ။ ေဆးလိပ္မီးခုိးကုိ တြင္းထဲ မႈတ္သြင္းလုိက္တယ္။ ထြက္ေပါက္ရွိတဲ့ ေနရာက အေငြ႔ထြက္လာတယ္။ အဲဒီ အေပါက္ေတြ အကုန္လုံး ပိတ္ၿပီး အေပါက္တစ္ခုကေန ေရအျပည့္ ေလာင္းထည့္လုိက္ၾကတာပါဘဲ။ အထဲက အေကာင္ေတြ ေရမႊန္းၿပီး ေသတဲ့ေကာင္က ေသ၊ အျပင္ထြက္လာတဲ့ေကာင္က ထြက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့လဲ သိတဲ့အတုိင္းဘဲ ေခြးေတြကလဲ လ်င္သလား မေမးနဲ႔၊ ေျမႀကီးေပၚ ေျပးေနလုိ႔ကေတာ့ မလြတ္တမ္းဘဲ"

"ရက္စက္လုိက္ၾကတာ။ တြင္းထဲက အေကာင္ေတြကေတာ့ တစ္ႀကိမ္ထဲနဲ႔ (ေဆးလိပ္)မီးေဘးေရာ ေရေဘးပါ သင့္ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့"

"ဒါလဲ သတၱ၀ါ တစ္ခု ကံတစ္ခုေပါ့ေလ။ ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ သစ္ပင္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးတဲ့ အေကာင္ပေလာင္ေတြကို ေဆးလိပ္မီးခုိးနဲ႔ ထြက္လာေအာင္ လုပ္ရတာ နဲနဲ အခ်ိန္ၾကာမွန္း သိလာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေဆးလိပ္မီးခုိးကုိ အသုံးမျပဳၾကေတာ့ဘဲ သစ္ေခါင္းထဲက အေကာင္ေတြကုိ အေခါင္း၀မွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ မီးဖုိၿပီး မီးၿမိွဳက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ အထဲက အေကာင္ ခံႏုိင္ရုိးလား။ ေသေပါက္ေတြ ခ်ည္းဘဲ။ အခုလဲ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ဦးစီးတဲ့ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သစ္ပင္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးသြားတဲ့ ရွဥ့္မီးနီကုိ အေခါင္း၀ကေနၿပီး သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ မီးရႈိ႔လုိက္ၾကတယ္ေလ။ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ရွဥ့္ေမြးမီးေလာင္တဲ့ ေညွာ္န႔ံေတြ ထြက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွဥ့္က အျပင္ ထြက္မလာဘူး။ မီးအရွိန္ ပုိျပင္းေအာင္ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ထပ္ထည့္ၾကျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွဥ့္က ထြက္မလာဘူး။ သစ္ပင္ အေပၚဘက္မွာ မလြယ္ေပါက္မ်ား ရွိသလားဆုိၿပီး ေအာက္ကေန ေလးဘက္ေလးတန္ လွမ္းရွာၾကည့္ၾကတယ္။ မေတြ႔ဘူး။ ဒါဆို သစ္ေခါင္းထဲမွာဘဲ ဒီ အေကာင္ ေသေနေလာက္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ နီးစပ္ရာ ၀ါးပင္ေပါက္စခပ္ရွည္ရွည္ေလးကုိ ခုတ္ျဖတ္ယူၿပီး အေခါင္းထဲ ထုိးၾကည့္ၾကတယ္။ ေပ်ာ့အိအိ ထုိးမိတယ္။ အဲဒီ ေပ်ာ့အိအိထုိးမိတဲ့ ေနရာကုိ မွန္းဆၿပီး သစ္ပင္ေပၚတက္ကာ ခြန္နဲ႔ သစ္ပင္ကို ေပါက္ခြဲၾကတယ္။ သစ္ပင္က ႀကီးေတာ့ ကုိရင္ႀကီး ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ တစ္လွည့္စီ ေပါက္ၾကရတယ္။ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္လဲ အပါအ၀င္ေပါ့။ သူ႔ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ခြန္ေပါက္ရင္း အရွိန္နဲနဲ လြန္သြားတဲ့အတြက္ သူ႔ေျခေထာက္ကို နဲနဲ ရွပ္ထိသြားတယ္။ ေသြးေတြဆုိ ဖ်န္းကနဲဘဲ။ သစ္ပင္ေပၚကလဲ ကို႔ယုိ႔ကားယား ျပဳတ္က်လာတယ္"

"ဟာ... ဒါဆုိ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ အဲဒီေနရာမွာတင္ ပ်ံေတာ္မူသြားေရာလား"

"မင္းကလဲ တခါထဲ ေသတြင္းပုိ႔ခ်င္ေနေတာ့တာဘဲ။ နဲနဲေလးေတာ့ သနားတဲ့စိတ္ ထားပါဦး"

"မသိဘူးေလ။ ဒီေလာက္ သူမ်ားအသက္ေတြကုိ ဦးစီးၿပီး သတ္ျဖတ္ခဲ့တာဆုိေတာ့ ၀ဋ္လည္ၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီးမ်ား ေသသြားသလားလုိ႔"

"ေအးးး... မင္းေျပာမယ္ဆုိလဲ ေျပာခ်င္စရာပါ။ အဲဒီ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ေတာတိရစၦာန္ေတြက နဲနဲေႏွာေႏွာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူ ၀ဋ္လည္ေတာ့တာဘဲ။ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ... မွတ္ထားေနာ္။ ၀ဋ္ဆုိတာ ေနာက္ဘ၀မွ မဟုတ္ဘူး။ ဒီဘ၀မွာတင္ လည္တတ္တယ္။ အတုံ႔အလွည့္သေဘာေပါ့ကြာ။ ေၾကာက္စရာ အရမ္းေကာင္းတယ္။ လူျဖစ္ေစ ဘုန္းႀကီးျဖစ္ေစ ၀ဋ္က မေနဘူး။ အၿမဲ လုိက္လာတတ္တယ္။ ဒီဘ၀ ဒါမွ မဟုတ္ ေနာက္ဘ၀ ဒါမွ မဟုတ္ နိဗၺာန္မရမခ်င္း ဘ၀တစ္ခုခုမွာ ၀ဋ္က ေနာက္က ကပ္ပါလာမွာပါဘဲ"

"ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္ သူႀကီးမင္း"

"ဟုတ္တယ္။ အခု ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ကုိ ၾကည့္ေလ။ ခြန္လဲ ရွခဲ့ေသးတယ္။ သစ္ပင္ေပၚကလဲ လွိမ့္က်ခဲ့ရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွဥ့္ေမြးမီးေလာင္တဲ့ ေညွာ္န႔ံ ခံခဲ့ရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ခြန္ရွတဲ့အနာက အရမ္းရင္းလာၿပီး ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံး ဟုိနားတစ္ကြက္ ဒီနားတစ္ကြက္ အနာေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။ အနာေတြ မ်ားလာေတာ့ ဘယ္အနာက ပိုနာမွန္း သူမသိေတာ့ဘူး။ အကုန္လုံး နာေနေတာ့တာကုိး။ မွန္းဆၾကည့္ရရင္ေတာ့ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ အနာေပါင္း အလုံးတစ္ရာ ေက်ာ္မယ္ထင္တယ္။ ညအိပ္တဲ့အခါလဲ.. ေဟးးး လုိက္ဟ လုိက္ဟ၊ ေဟ့ေကာင္ ေရွ့က သြားဆီး၊ မလြတ္ေစနဲ႔ ဆုိၿပီး ေယာင္ယမ္း ေအာ္ဟစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အမေလး ကယ္ၾကပါ ကယ္ၾကပါ၊ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ဆုိၿပီးလဲ ေယာင္ယမ္းေအာ္ဟစ္တယ္"

"သနားစရာေကာင္းလုိက္တာ"

"မနက္ အိပ္ရာက ထတဲ့အခါလဲ ၀တ္ထားတဲ့ သင္းပုိင္ ဧကသီေတြမွာ အနာေတြ ျပည္ေပါက္ၿပီး ကပ္ေနတယ္။ ျဖဳန္းကနဲ ထလုိက္ရင္ အနာကုိ ဆြဲခြါလုိက္သလုိ ျဖစ္သြားၿပီး အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်သလုိ ခံစားေနရရွာတယ္။ ေသြးေတြ ျပည္ေတြဆုိလဲ သူ႔အိပ္ရာမွာ အမ်ားႀကီး ေပက်ံေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မနက္အိပ္ရာထတဲ့အခါ ၀တ္ထားတဲ့ သကၤန္းေတြကို ေရအရင္ ဆြတ္ရတယ္။ ဒါမွ သကၤန္းႏွင့္ ကပ္ေနတဲ့ ေသြး ျပည္ေတြ ပြတက္လာၿပီး ဆြဲခြါရ လြယ္ကူမွာ မဟုတ္လား။ ဒီေလာက္ အနာေ၀ဒနာေတြ ခံစားေနရတာေတာင္မွ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြက မညွာမတာ သူ႔ကုိ နာမည္ တစ္ခု ထပ္ေပးလုိက္ၾကျပန္ေသးတယ္။ အနာထပိဏ္သူေ႒း တဲ့"

"ဒါဆုိ ငါးမည္ရ မကေတာ့ဘူး။ ေျခာက္မည္ရ ျဖစ္သြားၿပီ။ ငါးမည္ရ ျပည္ေရႊဘုိထက္ တစ္ခု သာသြားၿပီ"

"ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ။ မင္းေျပာမွဘဲ ရွင္းသြားေတာ့တယ္"

"ဒါနဲ႔.. သူႀကီးမင္း။ အဲဒီ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ခြန္ရွတဲ့ ေန႔တုန္းက ရွဥ့္မီးနီကုိေကာ မရခဲ့ေတာ့ဘူးလား"

"ဘယ္က မရဘဲ ေနပါ့မလဲ။ ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ သစ္ပင္ေပၚထပ္တက္ၿပီး ခြန္နဲ႔ သြားေပါက္ျပန္တယ္ေလ။ သစ္ေခါင္းထဲထိ ေပါက္ခြဲၿပီး လက္နဲ႔ ႏႈိက္စမ္းႀကည့္လုိက္ေတာ့ ရွဥ့္က အထဲမွာ ေသေနၿပီ။ မီးေလာင္တဲ့ ဒဏ္နဲ႔ ေသသြားတာေလ။ ရွဥ့္ကလဲ စဥ္းစားေလာက္ပါတယ္။ ဒီလူေတြ လက္ထဲေတာ့ အေသမခံႏုိင္ဘူး။ ဒီသစ္ေခါင္းထဲမွာဘဲ ေသလုိက္ေတာ့မယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ သစ္ေခါင္းထဲက သစ္သားစေလးတစ္ခုကို က်စ္က်စ္ပါဆုပ္ရင္း မီးေလာင္ၿပီး ေသသြားရွာတယ္"

"ဒါျဖင့္.. ဟုိ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ အျပည့္နဲ႔ အျမဲေအာ္ဟစ္ ျမည္တမ္းေနရတဲ့ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ကေကာ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ မသိဘူး။ ထန္းလ်က္ေခြးလ်က္သလုိ တေျဖးေျဖးလုံးပါးပါးၿပီး ဆုံးပါးသြားရွာေတာ့တာဘဲ မဟုတ္လား"

"မင္းကလဲ... ဇာတ္သိမ္းကုိ အေတာ္ေလး သိခ်င္လွသကုိး။ မပူနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔က်ရင္ ငါ ဇာတ္သိမ္းတဲ့အထိ ေျပာျပမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ဘဲ နားၾကဦးစုိ႔"

"သူႀကီးမင္းကလဲ ေစ်းကိုင္လုိက္တာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လဲ အခုထိ ေဂၚမစြံဘဲ လူပ်ိဳသုိးႀကီး ျဖစ္ေနတာ"

.

လူျမင္ကြင္း၌ ဟ၀ွာျပဳၾကျခင္း

အခန္းတြင္း ေအာင္းေနရျခင္းသည္ မီးေနသည္ ဘ၀နဲ႔ တူလွ၏။ ေလေကာင္း ေလသန္႔ ရွဴမရ၊ ပတ္၀န္းက်င္န႔ဲလည္း ထိေတြ႔မႈ မရွိ။ ပ်င္းရိဖြယ္ပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ညေနခင္းဘက္ ေရာက္တုိင္း ရာသီဥတု သာယာပါက အေညာင္းေျပအညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ေလ့ရွိ၏။ ကၽြႏု္ပ္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနက် လမ္းေၾကာင္းမွာ A4 လမ္းမႀကီးေဘးမွ အထက္သုိ႔ ေထာင္တက္ရင္း Oysterley Park သုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ ထုိ Park ဘက္က လမ္းၾကားေလးသုိ႔ ခ်ိဳး၀င္ၿပီး ထုိ လမ္းၾကားေလး အတုိင္း စုန္ဆင္းလာၿပီး ကၽြႏု္ပ္ေနထုိင္ရာသုိ႔ ျပန္လာေနက် ျဖစ္၏။ အသြားအျပန္ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာ၏။

ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ A4 လမ္းအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း Oysterley Park အနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လူတစ္စု အရာ၀တၳဳတစ္ခုအား ၀ုိင္းၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ထိုလူအုပ္ထဲသုိ႔ တုိး၀င္ကာ ထုိ အရာ၀တၳဳအား စိတ္၀င္စားစြာ ၾကည့္ရႈမိလိုက္ေလ၏။ ထူးဆန္းဖြယ္ပင္တကား။ ကၽြႏု္ပ္ မ်က္လုံး အျပဴးသား ျဖစ္သြားရေလ၏။ ကိုယ့္မ်က္စိကိုပင္ ကုိယ္မယုံခ်င္။ ျမင္ကြင္းက ၾကည့္ရႈလုိ႔မွ မတင့္တယ္။ ယုိသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ရမည့္ ကိန္းပင္ျဖစ္၏။ လူျမင္ကြင္းမွာ ထုိကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္ရန္ လုံး၀ မသင့္ေတာ္ေခ်။ သုိ႔ေသာ္ ယုိတဲ့သူကလဲ အားရပါးရ ယိုေနၿပီး ျမင္တဲ့သူကလဲ အားတက္သေရာ ျမင္ေနၾကေလ၏။ ထုိအရာ၀တၳဳသည္ကား အျခားမဟုတ္ေခ်။ ေမာင္ႏွံႏွစ္သြယ္ ခ်စ္တင္းေႏွာေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။

ခ်စ္တင္းေႏွာေနသည့္ ေနရာမွာ လုံၿခဳံသည့္ ေနရာတစ္ခု၌လဲ မဟုတ္။ ပန္းၿခံထဲ၌လဲ မဟုတ္၊ လမ္းမေပၚ၌လဲ မဟုတ္၊ ဘတ္စ္ကား မွတ္တုိင္၌လဲ မဟုတ္။ အမွန္မွာ လမ္းေဘးရွိ သစ္ပင္ ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္ပင္၏ အကိုင္းႀကီး တစ္ခုေပၚ၌ ခ်စ္တင္းေႏွာေနၾကျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ အေတာ္ေလး အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းေလစြတကား။ အေနာက္တုိင္းသားတုိ႔၏ ကလီကမာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ထုိကဲ့သို႔ ျပဳျခင္းသည္ သူတုိ႔၏ ေမြးရာပါ ေရာဂါ ျဖစ္ေလအံ့ထင့္။ မျမင္၀ံ့ မျမင္သာႀကီးပင္ ျဖစ္၏။ မေတာ္တဆ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ျပဳတ္က်ခဲ့ရင္လဲ မဟာဒုကၡ။ သဲထိတ္ရင္ဖုိဖြယ္ႀကီးပါတကား။

သစ္ပင္ေအာက္မွ အေပၚသို႔ ၀ုိင္း၀န္းေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည့္ လူအုပ္သည္လည္း တစ္စတစ္စ မ်ားျပားလာေလ၏။ ကင္မရာထုတ္ၿပီး မွတ္တမ္းယူေနသူေတြလည္း ရွိ၏။ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ၾကည့္ေနသည့္သူေတြလည္းရွိ၏။ ရွက္ဟန္ရြ႔ံဟန္ျဖင့္ မၾကည့္ရဲ ၾကည့္ရဲ ၾကည့္ေနၾကသည့္ အမ်ိဳးသမီး တစ္စုလည္းရွိ၏။ ျမင္ကြင္းကို သေဘာက်ၿပီး ၿပဳံးေယာင္ သန္းေနၾကသည့္ မ်က္ႏွာ ပိုင္ရွင္ေတြလည္း ရွိ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္မူကား စိတ္မ၀င္စားေလဟန္၊ လမ္းႀကဳံရင္း ၀င္ၾကည့္ေလဟန္ျဖင့္ ဣေျႏၵၾကည့္ ၾကည့္ေနမိေလ၏။ အမွန္မွာ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ထုိျမင္ကြင္းကုိ စိတ္၀င္စားေနသည္ပင္ ျဖစ္၏။

ၾကည့္ေနသည့္သူ ဘယ္ေလာက္ပင္ မ်ားမ်ား သစ္ပင္ေပၚက အတြဲကား ခ်စ္တင္းေနွာေနၿမဲပင္ ျဖစ္၏။ ေလာကႀကီးထဲမွာ သူတုိ႔သာ ရွိသည္ဟု ထင္မွတ္ ေနေလေရာ့လား မသိ။ ဒါမွမဟုတ္ အားကစားပြဲေတြမွာကဲ့သို႔ အားေပးသူ ပရိသတ္မ်ားေလေလ ကစားအား ေကာင္းေလေလ ျဖစ္ေလေရာ့လား မသိ။ သူတုိ႔သည္လည္း ကစားအား ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေနၾကေလ၏။ တခါတေလ သူတုိ႔ကုိယ္ သူတုိ႔ သစ္ကုိင္းေပၚမွာ ရွိေနသည္ကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ဟန္ ရွိ၏။ သတိလြတ္ကာ သစ္ကုိင္းေပၚမွ ေျခေခ်ာ္က်၏။ သုိ႔ေသာ္ ခ်က္ျခင္း သစ္ကုိင္းကို လွမ္းတြယ္ၿပီး အကိုင္းေပၚ ထပ္တက္ျပန္၏။ မၾကာခဏ ထုိကဲ့သို႔ သစ္ကိုင္းေပၚမွ ေခ်ာ္က်လုိက္ ျပန္တက္လုိက္ ျဖစ္ေန၏။ စတန္႔မ်ား ထြင္ေနေရာ့သလား မသိေတာ့ေခ်။ ေအာက္က ၀ုိင္းၾကည့္ေနသည့္ သူမ်ားမွာလည္း ထုိ စတန္႔လုံးမ်ားကို ၾကည့္ကာ ပိုၿပီး အားေပးၾကေလေတာ့၏။

အနည္းငယ္မွ် ၾကာသည့္အခါ သူတုိ႔၏ ခ်စ္တင္းေႏွာျခင္းကို အဆုံးသတ္လုိက္ၾက၏။ ထုိ႔ေနာက္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနသည့္ လူေတြကို အေလးမမူ ဂရုမစိုက္ဘဲ သစ္ပင္ေပၚမွ ႏွစ္ဦးသား ခပ္ေျဖးေျဖး ဆင္းၿပီး လူအုပ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ မနီးမေ၀းရွိ မက္ေဒၚနယ္ စားေသာက္ဆုိင္သို႔ ခ်ီတက္သြားၾကေလေတာ့၏။ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ လူအုပ္ႀကီးသည္လည္း သူတုိ႔ေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးကုိ မ်က္စိ တစ္ဆုံး ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ၾကည့္ေနၾကေလ၏။ ထုိေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးသည္ မက္ေဒါနယ္ စားေသာက္ဆိုင္သို႔ ေရာက္သြားသည့္အခါ ဆုိင္ထဲသို႔ မ၀င္ဘဲ အနီးအနားရွိ လူေတြ စြန္႔ပစ္ထားသည့္ စားၾကြင္းစားက်န္တုိ႔ကုိ ေကာက္ယူကာ ႏွစ္ဦးအတူတူ မွ်မွ်တတ ေ၀ငွစားေသာက္ ေနၾကေလေတာ့၏။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို အစမွ အဆုံးထိ ၾကည့္ရႈေနသည့္ အဂၤလိပ္နဲ႔ကုလား စပ္က်ထားသည့္ ကျပားအဂၤလိပ္တစ္ေယာက္၏ ပါးစပ္မွ က်ိန္ဆဲသလုိလုိ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္သလုိလုိ စကားတစ္လုံး ခုန္ထြက္လာေလ၏။ "အေတာ္ေနာက္တဲ့ ခုိေတြ"။

.

သူႀကီးမင္း ပါးစပ္ျဖစ္ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ပုံျပင္ (ဇာတ္မသိမ္းတသိမ္း)

"သူႀကီးမင္း.... မီးရႈိ႔ပစ္မယ္ဗ်ာ"

"ဟ.. ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္၊ ဘယ္လုိ ျဖစ္လာတာတုန္း၊ သဲထိတ္ရင္ဖုိ ရွိလုုိက္ပါဘိ"

"ေအာ္.. သူႀကီးမင္းကလဲ ေမ့တတ္ရန္ေကာ၊ သစ္ပင္ေခါင္းထဲ ၀င္သြားတဲ့ ရွဥ့္မီးနီ အျပင္ထြက္လာေအာင္ အေခါင္း၀ကို မီးေတ့ရႈိ႔မယ္ ေျပာတာပါ"

"ဂလုိလား။ သိပါဘူး။ ငါ့ကုိ ဘာမ်ား မေက်နပ္တာ ရွိလုိ႔ မီးရႈိ႔ခ်င္တာမ်ားလဲလုိ႔"

"သူႀကီးမင္းက ဦးေပၚဦးေလာက္ မွတ္ဥာဏ္ မေကာင္းဘူး"

"ဆုိစမ္းပါဦး"

"ဘုိးေတာ္ဘုရားလက္ထက္က ဥထဲမွာ ဘာဥ အေကာင္းဆုံးလဲ ဆုိတာကို ဖြတ္ဥ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ဦးေပၚဦး ေျဖခဲ့တယ္။ ေနာက္ လအေတာ္ၾကာမွ ဘာနဲ႔ အေကာင္းဆုံးလဲဆုိေတာ့ ဆားနဲ႔ပါဘုရားလုိ႔ ေျဖဆုိႏုိင္ခဲ့တယ္ေလ။ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းပုံ ေျပာပါတယ္။ အခု သူႀကီးမင္းက မေန႔တုန္းကတင္ သစ္ေခါင္းထဲ ၀င္သြားတဲ့ ရွဥ့္မီးနီကုိ ဘယ္လုိ ရေအာင္ ဖမ္းမလဲဆုိၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ေမးခဲ့တယ္ေလ။ အခု အဲဒီေမးခြန္းကုိ က်ေနာ္ေျဖလုိက္တာ။ ဒါေပမဲ့ သူႀကီးမင္းက ေမ့ေနၿပီ။ အေရးထဲ မီးရႈိ႔ခံရမွာေတာင္ ေၾကာက္လိုက္ေသး"

"ဟဲ.. ဟဲ.. ဒါကေတာ့ကြာ၊ ပညာရွိ သတိျဖစ္ခဲ လုိ႔ေတာင္ ဆုိရုိးစကား ရွိတယ္မဟုတ္လား"

"သူႀကီးမင္းကေတာ့ ဆင္ေျခ ေတြခ်ည္းဘဲ"

"ရွိေစေတာ့ကြာ၊ ဦးေပၚဦးဆုိလုိ႔ စပ္မိတုန္း နဲနဲ ေျပာရဦးမယ္"

"မ်ားမ်ားေျပာလဲ ရပါတယ္ သူႀကီးမင္း အဟီး"

"မင္းက ငါ စကားရွည္ရွည္ေျပာတတ္လြန္းလုိ႔ ရြဲ႔ေျပာေနတာ မဟုတ္လား"

"မဟုတ္ပါဘူး သူႀကီးမင္း အဟီးး"

"မွတ္ထားေပါက္ေက်ာ္၊ ရြဲ႔တိုင္း မေကာင္းဘူးကြ"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"

"ရြဲ႔ေတာ့ ေစာင္းသြားေရာေပါ့ကြာ၊ ေစာင္းသြားေတာ့ ဖိတ္က်ကုန္ေရာေပ့ါ။ ဖိတ္က်ေတာ့ စားလုိ႔ ဘယ္ရေတာ့မလဲကြာ၊ ကဲ ရွင္းၿပီလား"

"ဟား ဟား သူႀကီးမင္းကလဲ ဖိတ္က်လဲ ဘာျဖစ္လဲ၊ ျပန္ေကာက္စားမွာေပါ့"

"စားဗ်ား၊ စားဗ်ား၊ ငါ မေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး။ ဖိတ္က်တာက တျခားအေပၚ ဖိတ္က်တာ မဟုတ္ဘူး။ မစင္ေတာထဲ ဖိတ္က်ကုန္တာ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ့"

"ထြီးးး သူႀကီးမင္းကလဲ ဒီမွာ ေကာ္ဖီ ေသာက္ေကာင္းေနတုန္း"

"အေတာ္ဘဲေပါ့။ ဖိတ္က်ကုန္တာကုိ ျပန္ေကာက္ၿပီး ေကာ္ဖီေလးနဲ႔ ျမည္းလုိက္ေပါ့။ ဟာ ဟ"

"သူႀကီးမင္းကေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဦးေပၚဦးအေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆုိ ေျပာေလ သူႀကီးမင္း"

"ေအးပါ။ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ မႏၱေလးမွာ ၁၂ ႀကိဳး ပညာ၊ အဲ... ဟုတ္ေသးပါဘူး။ အ႒ာရသ ပညာေတြ သြားသင္ေနစဥ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူက တန္႔ဆည္ဇာတိေလ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္က ငါတုိ႔ အတန္းထဲ ၀င္တယ္။ သမုိင္းဆရာပါ။ အဲဒီ သမုိင္းဆရာက ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့ ပုဂံေခတ္က အရည္းႀကီးဆုိတာ တကယ္မရွိခဲ့ဘူးတဲ့။ ပါးစပ္ရာဇ၀င္သက္သက္ဘဲတဲ့။ ေနာက္ၿပီး ဘုိးေတာ္ဦး၀ုိင္း (ဘုိးေတာ္ဘုရား) လက္ထက္က ဦးေပၚဦးဆုိတာလဲ အမွန္တကယ္ မရွိခဲ့ပါဘူးတဲ့။ ဘယ္သမုိင္းစာအုပ္ထဲမွာမွ အတိအက် ေဖာ္ျပထားတာ မရွိဘူးတဲ့။ အဲဒါေတြဟာ ပါးစပ္ရာဇ၀င္သက္သက္ ညအိပ္ရာ၀င္ ေရႊယုန္ေရႊက်ား ပုံျပင္မွ်သာ ျဖစ္တယ္တဲ့"

"ဟ.. တကယ္ႀကီးလား သူႀကီးမင္း"

"တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲကြာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတန္႔ဆည္သား သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အဲဒီ သမုိင္းဆရာကုိ ေစာဒက သြားတက္ပါေရာလား"

"ဘယ္လုိ သြားတက္တာလဲ သူႀကီးမင္း"

"ဆရာရယ္။ ပုဂံေခတ္က အရည္းႀကီးေတြ မရွိခဲ့ဘူးဆုိတာကေတာ့ ထားပါေတာ့။ ယုံဆုိ ယုံလုိက္ပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးေပၚဦးဆုိတာ သမုိင္းမွာ တကယ္ မရွိခဲ့ဘူးလုိ႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔၊ ရွိေပးလုိက္ပါ ဆရာရယ္ လုိ႔ အဲဒီသမုိင္းဆရာကို ေစာဒက သြားတက္တယ္။ ဆရာကလဲ ျပန္ေမးတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲတဲ့။ သူငယ္ခ်င္း ျပန္ေျဖလုိက္တာကေတာ့.. ဆရာရယ္.. က်ေနာ္တုိ႔ တန္႔ဆည္က လူရုိေသရွင္ရုိေသ သမုိင္းမွာ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးတာဆုိလို႔ ဦးေပၚဦး တစ္ေယာက္ထဲသာ ရွိခဲ့လုိ႔ပါတဲ့"

"ဒါျဖင့္ ဦးေပၚဦးက တန္႔ဆည္ဇာတိေပါ့"

"ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ရ"

"ဒါျဖင့္ ဘယ္ဇာတိလဲ သူႀကီးမင္း"

"တုံးဖလားဇာတိေလကြာ၊ တုံးဖလားဇာတိ"

"ဟား ဟား ဟား သူႀကီးမင္းက အတည္ေပါက္ႀကီးနဲ႔ ေနာက္ေနျပန္ၿပီ"

"ကဲ... အဲဒါေတြ ထားလုိက္ပါေတာ့။ ပုံျပင္ဘက္ ဆက္ၾကဦးစုိ႔။ မင္းေျပာတဲ့ ရွဥ့္မီးနီ သစ္ေခါင္းထဲက ထြက္လာေအာင္ မီးနဲ႔ရႈိ႔မယ္ဆုိတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ မီးရႈိ႔တဲ့ အဆင့္ထိ ေရာက္ေအာင္ တစတစ ေျပာင္းလဲ လာခဲ့ရတာပါ။ ပထမေတာ့ ေတာထဲ ေတာင္ထဲသြားရင္ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြက ေဆးလိပ္နဲ႔ မီးျခစ္ ယူခဲ့ၾကေလ့ရွိတယ္။ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားမွန္ရင္ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရဘူး။ ေသာက္ရင္ ဘုန္းႀကီးက ရုိက္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေတာထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေသာက္ရေအာင္ ယူခဲ့ၾကတာေပါ့။ ရွဥ့္တုိ႔ ၾကြက္တုိ႔ လုိက္ရင္း သစ္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးသြားတဲ့အခါ အဲဒီ ေဆးလိပ္က ပို အသုံး၀င္ျပန္တယ္။ သစ္ေခါင္းထဲ ၀င္သြားတဲ့ ရွဥ့္ကို အျပင္ထြက္လာေအာင္ ေဆးလိပ္မီးညွိၿပီး မီးေတာက္တ့ဲဖက္ကုိ ပါးစပ္နဲ႔ ငုံၿပီး ဖင္စည္က အေငြ႔ထြက္လာေအာင္ မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သစ္ေခါင္းထဲ မႈတ္ထည့္လုိက္ၾကတယ္ေလ။ အထဲက အေကာင္လဲ ေဆးလိပ္မီးခုိ မြန္ၿပီး အေခါင္းထဲက ထြက္ေျပးေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ အသင့္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြ ေခြးေတြက ၀ုိင္းသမလုိက္ၾကေတာ့တာပါဘဲ"

"အေတာ္ပိုင္တဲ့ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြ"

"ဒါကေတာ့ အလုပ္က သင္သြားတာေပါ့ေလ"

"ဒါနဲ႔ သူႀကီးမင္း။ မသိလုိ႔ ေမးပါရေစ။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာက အပါယ္က်ေလာက္တဲ့အထိ အျပစ္ႀကီးလုိ႔ ဘုန္းႀကီးက ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ ရုိက္တာလား"

"အျပစ္ႀကီးလား မႀကီးလားဆုိတာ ဘႀကီးေတာ္ မင္းလက္ထက္က အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခု ေျပာျပမယ္။ အဲဒီ မင္းလက္ထက္က ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ရွိခ့ဲတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္တဲ့။ လူတုိင္းနီးပါး သူ႔ကုိ သိၾကပါတယ္။ ဗုဓ္စ ဗုဓ္လယ္ ဗုဓ္ဆုံးလုိ႔ေတာင္ ဆုိရုိးျပဳခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ဗုဓ္စ ဆုိတာ ဗုဒၶဘုရားရွင္ကုိ ဆုိလုိတာပါ။ ဗုဓ္လယ္ဆုိတာကေတာ့ အ႒ကထာက်မ္းျပဳ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသကုိ ဆုိလုိတာပါ။ ဗုဓ္ဆုံးကေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ဘဲေပါ့။ အဲဒီေလာက္ထိ နာမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ စာတတ္အေက်ာ္အေမာ္တစ္ပါးပါ"

"သူႀကီးမင္းကေတာ့ မသိတာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ စပ္မိရင္ ပုံျပင္ေတြ ထြက္လာတာခ်ည္းဘဲ"

"ဒါကလဲ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ဖတ္ထားလုိ႔ပါကြာ။ အဲဒီ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ေက်ာင္းက ကုိရင္ ဦးဇင္းအခ်ိဳ႔က ဆရာေတာ္ မသိခင္မွာ ေဆးလိပ္ခုိးေသာက္ၾကသတဲ့။ အဲဒီ သတင္းကုိ သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္ သိသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္က ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဆီ သူ႔ေက်ာင္းက ဦးဇင္းေတြ လြတ္ၿပီး ေလွ်ာက္တင္ခုိင္းလုိက္သတဲ့။ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းက ကိုယ္ေတာ္ေတြ ေဆးလိပ္ခုိးေသာက္ၾကတယ္။ ၾကည့္လဲ ဆုံးမဦးေပါ့။ အဲဒီလုိလဲ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကို ေလွ်ာက္တင္လုိက္ေရာ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္က ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ မင္းတုိ႔ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္လုိက္၊ ငါ့ေက်ာင္းက ကိုယ္ေတာ္ေတြ ေဆးလိပ္ေသာက္တာက မင္းတုိ႔ သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္ ဘုရားတည္သေလာက္ အျပစ္မႀကီးဘူးလုိ႔"

"အမ္... ဘယ္လုိႀကီးလဲ သူႀကီးမင္း။ ဘုရားတည္တာက ပုိအျပစ္ႀကီးသလုိလုိ"

"ေအးကြ။ ဒါက ၀ိနည္းေၾကာင္းနဲ႔လဲ နဲနဲဆုိင္ပုံရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္း စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာ ဘာခက္တာမွတ္လုိ႔။ ေဆးလိပ္ကုိ မီးညွိၿပီး ပါးစပ္ထဲထည့္ ဖြာလုိက္ ရွဴထုတ္လုိက္ လုပ္လုိက္ရုံဘဲ မဟုတ္လား။ မခက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားတည္တာက စည္းကမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဥပမာ ဖိနပ္ေတာ္က ဘယ္ႏွစ္ေပရွိရင္ ဥာဏ္ေတာ္အျမင့္က ဘယ္ႏွစ္ေပရွိရမယ္ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ေဖာင္းရစ္တုိ႔၊ ပန္းဆြဲတုိ႔၊ ၾကာေမွာက္ၾကာလွန္တုိ႔၊ ငွက္ေပ်ာဖူးတုိ႔၊ ထီးေတာ္တုိ႔၊ စိန္ဖူးေတာ္တုိ႔၊ စုံေနတာဘဲ။ အဲဒါေတြကုိ စည္းကမ္းဥပေဒသ အတုိင္း လုိက္မလုပ္ႏုိင္ရင္ အျပစ္ႀကီးေရာေပါ့။ တျခားမၾကည့္ပါန႔ဲ။ လူတစ္ေယာက္ ပုံစံကုိဘဲ မွန္းၾကည့္လုိက္ပါဦး။ ေဘာင္းဘီတုိ၀တ္၊ တုိက္ပုံအက်ီ ၤ၀တ္၊ ေနကာမ်က္မွန္ထူထူတပ္၊ ဆံပင္နီက်င္က်င္ေတြ က်စ္လိမ္ထားတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို မင္းဘယ္လုိ ျမင္မလဲ"

"သူႀကီးမင္း ေျပာမွဘဲ ဘုရားတည္ရမွာေတာင္ ေၾကာက္လာၿပီ။ ေတာ္ၾကာ ဘုရားတည္မွ အပါယ္က်ေနပါဦးမယ္။ ဒါနဲ႔.. အဲဒီအခ်ိန္က သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က တကယ္ ဘုရားတည္ေနတာလား"

"အင္း.. တုိက္ဆုိင္ခ်င္ေတာ့ သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္က ေျမစုိက္ဘုရားတစ္ဆူ တည္ေနခုိက္နဲ႔ ႀကဳံသြားတာတဲ့"

"ျဖစ္ရေလ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ရယ္"

"တကယ္စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့လဲ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေဆးလိပ္ေသာက္တာ တားျမစ္တာက အျပစ္ရွိလုိ႔ထက္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ က်န္းမာေရးပ်က္၊ ေဆးလိပ္စြဲၿပီး အက်င့္ပ်က္၊ ပိုက္ဆံကုန္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ တားျမစ္တာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုိရင္ ဦးဇင္းေတြ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတဲ့ ပုံက ၾကည့္လုိ႔ သိပ္မေကာင္းဘူးေလ"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"

"ငါေျပာျပမယ္ေလ။ တခါက ကုိရင္တစ္ပါး ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတာကို ရြာထဲက အပ်ိဳႀကီး မတင္လႈိင္ ျမင္သြားတယ္။ ေဆးလိပ္က စီးကရက္မဟုတ္ဘူး။ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးေလ။ မတင္လႈိင္က အဲဒီ ကုိရင္ကုိ ဘာေျပာတယ္ မွတ္လဲ။ ကုိရင္ ကတုံးနဲ႔ ေဆးလိပ္ပါးစပ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ပုံနဲ႔ မလုိက္ဖက္ပါဘူး။ မေသာက္ပါနဲ႔။ ၾကည့္ရဆုိးတယ္။ အုန္းမႈတ္ခြက္ကို အရုိးတပ္ထားသလုိႀကီးဘဲတဲ့"

"ဟား ဟား ဟား။ သူႀကီးမင္းေျပာမွဘဲ မ်က္စိထဲ တကယ္ျမင္ေယာင္လာၿပီ။ ဟုတ္ပ။ အုန္းမႈတ္ခြက္ကို အရုိးတပ္ထားသလုိႀကီး။ ဟီး ဟီး ဟီး"

"ငါတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စာသင္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခု ေျပာျပဦးမယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ နာမည္က ေမာင္ျပဴးတဲ့။ ေဆးလိပ္ကေတာ့ ေသာက္သလား မေမးန႔ဲ။ တကယ့္ မီးေခါင္းတုိင္လုိဘဲ။ အၿမဲတမ္း သူ႔ပါးစပ္က မီးခုိးေငြ႔ေတြ ထြက္ေနတယ္။ တခါတေလ သူက ပါးစပ္က ရွဴၿပီး ႏွာေခါင္းက အေငြ႔ေတြ ထုတ္ျပတတ္တယ္။ ငါတုိ႔လဲ အားက်ၿပီး စမ္းသပ္ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မရပါဘူး။ ေခ်ာင္းဆုိးတာဘဲ အဖတ္တင္တယ္"

"ဒါျဖင့္ သူႀကီးမင္းက ေဆးလိပ္ အခုထက္ထိ မေသာက္တတ္ဘူးေပါ့"

"အင္း ဆုိပါေတာ့။ ေျပာရရင္ေတာ့ ေဆးလိပ္နဲ႔ ကြမ္းယာဟာ ငါ အမုန္းဆုံးဘဲ"

"သူႀကီးမင္းက ဟုိ အရက္မုန္းတယ္ဆုိတဲ့ လူ တစ္ေယာက္ ေျပာသလုိ ျဖစ္ေနဦးမယ္"

"ဆုိစမ္းပါဦး"

"အရက္ကို စိတ္ကုန္တဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔.... ပူက ပူေသး၊ နံက နံေသး၊ အ၀င္က ဆုိးေသး၊ မူးက မူးေသး။ ဒါမ်ား ေသာက္ခ်င္ေနၾကေသးတယ္၊... ေပးစမ္း ေနာက္တစ္ခြက္ တဲ့။ အစကေတာ့ ဟုတ္မလုိလုိနဲ႔ အဖ်ားရွဴးသြားတာေလ"

"ဟား ဟား။ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ မင္းလဲ စကားတတ္လာၿပီ"

"ဒါကေတာ့ သူႀကီးမင္းနဲ႔ ေပါင္းေနတာကိုး။ ဒီေလာက္ေတာ့ တတ္လာမွာေပါ့"

"ဒါေပမဲ့ ငါက အဖ်ားမရွဴးပါဘူးကြာ။ တကယ္ကုိ ေဆးလိပ္ ကြမ္းယာကုိ မုန္းတာပါ"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"

"အဲဒီ ေဆးလိပ္သမား ကြမ္းယာသမားေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စည္းကမ္းမရွိတတ္ၾကဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလဲ ညစ္ပတ္ေစေသးတယ္။ သူတုိ႔ ခႏၶာကုိယ္မွာလဲ ေဆးလိပ္န႔ံေတြ စြဲေနတယ္။ ပါးစပ္မွာလဲ ကြမ္းတံေတြးေတြ ေပက်ံေနတယ္။ ဘာမွ ေကာင္းက်ိဳးမေပးပါဘူး"

"အင္း ဟုတ္တယ္ေနာ္"

"ဒါနဲ႔.. စကားက ဘယ္နား ေရာက္သြားၿပီလဲ မသိဘူး"

"ေမာင္ျပဴးေဆးလိပ္ခုိးေသာက္တဲ့ ဆီ ေရာက္ေနၿပီ သူႀကီးမင္း"

"အင္း.. ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ အဲဒီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ေမာင္ျပဴးေဆးလိပ္ ခုိးေသာက္ေနတာကုိ ဘုန္းႀကီး ျမင္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကုိ ဒဏ္ေပးေတာ့တာပါဘဲ။ ဘယ္လုိ ဒဏ္လဲ ဆုိေတာ့ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ အားလုံးကုိ ေက်ာင္း၀င္းတစ္ေလွ်ာက္ ေဆးလိပ္တုိေတြ တစ္ေယာက္ ငါးခုစီ လုိက္ရွာခုိင္းတယ္။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကလဲ စုစုေပါင္း ငါးဆယ္ေလာက္ ရွိေတာ့ ေဆးလိပ္တုိေပါင္း ၂၅၀ ေလာက္ ရတာေပါ့။ အလွဴအတန္းလုပ္ရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာဘဲ လုပ္ၾကတာဆုိေတာ့ အလွဴလုပ္တုန္းက ေဆးလိပ္ေသာက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲက အမႈိက္ပုံထဲကို ေဆးလိပ္တုိေတြ လႊင့္ပစ္ထားတတ္ၾကတယ္ေလ။ ေက်ာင္း၀င္းႀကီးကလဲ အက်ယ္ႀကီးဆုိေတာ့ ေဆးလိပ္တုိေတြ အမ်ားႀကီး ရတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ကုလားေအာ္ ငရုပ္သီး တစ္ေယာက္ ငါးေတာင့္စီ ရွာခုိင္းတယ္။ အဲဒီ ငရုပ္သီးေတြကို ေထာင္းၿပီး ေဆးလိပ္တုိ ဖင္စည္မွာ သုတ္လိမ္းေပးရတယ္။ အဲဒီ ေမာင္ျပဴးကုိ ကြပ္ပစ္ကေလး တစ္ခုေပၚမွာ တစ္ေနကုန္ထုိင္ခုိင္းၿပီး တစ္ေန႔လုံး ေဆးလိပ္တုိေတြ မကုန္မခ်င္း ေသာက္ခုိင္းတယ္။ ေဆးလိပ္တုိေတြ မလႊင့္ပစ္ႏုိင္ေအာင္ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ အလွည့္က် ေစာင့္ၾကည့္ခုိင္းထားတယ္။ ေဆးလိပ္တုိတစ္ခု ကုန္လုိက္၊ ေနာက္တစ္ခု မီးညွိလုိက္နဲ႔ ေမာင္ျပဴးတစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းေတြပူ မ်က္ရည္ေတြ က်ကုန္ေတာ့တာေပါ့"

"ေမာင္ျပဴးေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေရာေပါ့"

"ဒုကၡေရာက္မေရာက္ေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီေန႔က သူေျပာတဲ့ စကားေလးကို အခုထိ ၾကားေယာင္ေနမိေသးတယ္"

"ဘယ္လုိ စကားမ်ိဳးလဲ သူႀကီးမင္း"

"ေဆးလိပ္ေသာက္ခဲ့တဲ့ ရက္ေတြထဲမွာ ဒီေန႔ဟာ အရသာအရွိဆုံး အာသာအေျပဆုံးဘဲ တဲ့"

"ဟား ဟား ဟား။ သူႀကီးမင္းေျပာမွ က်ေနာ္လဲ ဟုိ ပုံျပင္ကုိ သြားသတိရမိတယ္"

"ဘာပုံျပင္တုန္း ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ရ"

"ဟုိ.. ဘုရားရွင္လက္ထက္ ဟ၀ွါအားႀကီးတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမေလး အေၾကာင္းပါ သူႀကီးမင္း"

"အလဲ့... မင္းကလဲ ပုံျပင္ေကာင္းေတြ ေတြ႔ထားၿပီထင္တယ္။ ဆုိစမ္းပါဦး။ စိတ္၀င္စားစရာဘဲ"

"ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့ သူႀကီးမင္း။ အခု ဗုိက္ဆာေနၿပီ။ အိမ္ျပန္လုိက္ဦးမယ္"

"ေခြးေကာင္ ေပါက္ေက်ာ္။ ဒါ... မင္း သက္သက္မဲ့ ငါ့ကုိ ရြ႔ဲတာ"

သူႏွင့္ သူ၏ ရွားရွားပါးပါး သႏၷိ႒ာန္

တစ္ခါတစ္ခါ သူပ်င္းသည္။ မၾကာမၾကာ သူပ်င္းသည္။ အခါခါ သူပ်င္းသည္။ တအာအာ သူပ်င္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပ်င္းသည္ကုိ ပ်င္းသည္ဟု ေျပာလွ်င္ သူမႀကိဳက္။ ဟုိဟုိ ဒီဒီ ဆင္ေျခ ေပးတတ္သည္။ ထုိထုိ ဤဤ အထင္ေတြ ေပးတတ္သည္။ ပ်င္းလိုက္ တင္းလုိက္ ဆင္ေျခေပးလုိက္ အထင္ေတြ ေပးလုိက္ျဖင့္ သူ႔ ေန႔တဓူ၀ကို လြယ္လင့္တကူ ျဖတ္သန္းေစတတ္သည္။ ေဖာေဖာသီသီ ေန၀င္ေနထြက္ျခင္းကို ခြင့္ျပဳတတ္သည္။ တစ္ေနကုန္တုိင္း စာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘာအျမတ္က်န္သနည္း။ ကုသိုလ္ ဥစၥာ ပညာ တန္ခုိး။ ႏိုး ႏုိး ႏုိး။ ဒီပုံစံနဲ႔ဆုိ ဂုိးျပတ္သြင္း ခံရေခ်ေသးေတာ့သည္။ ခ်မ္းသာလုိက္သည့္ အခ်ိန္ေတြပါတကား။

ဒီပုံစံနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ေသး။ ကဲ... သူႀကီးမင္း လုိက္ဆုိစမ္း (သူ႔ဖာသာ သူေျပာျခင္းျဖစ္သည္)။ ဟုတ္ကဲ့။ သုံးေခါက္ တိတိ လုိက္ဆုိ။ ဟုတ္ကဲ့။ ေန႔တုိင္း ကုိယ္ပုိင္ မုိတုိ အေနနဲ႔ ရြတ္ဆုိ။ ဟုတ္ကဲ့။ ၿပီးရင္ ရြတ္ဆုိတဲ့ အတုိင္း လုိက္နာ က်င့္သုံး၊ ဟုတ္ၿပီလား။ ဟုတ္ကဲ့။

"ငါသည္"

"ငါသည္"

"ဘိလပ္သုိ႔ ပညာသင္ဖုိ႔ ေရာက္လာသည္"

"ဘိလပ္သုိ႔ ပညာသင္ဖုိ႔ ေရာက္လာသည္"

"ပ်င္းေန၍ မျဖစ္"

"ပ်င္းေန၍ မျဖစ္"

"ပ်င္းရင္ ဖ်င္းလိမ့္မည္"

"ပ်င္းရင္ ဖ်င္းလိမ့္မည္"

"အလကား ေန၍ မျဖစ္"

"အလကား ေန၍ မျဖစ္"

"အလကားေနရင္ အလကား လူ ျဖစ္လိမ့္မည္"

"အလကားေနရင္ အလကား လူ ျဖစ္လိမ့္မည္"

"ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာကုိ မနားမေန ႀကိဳးစားသင္ယူမည္"

"ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာကုိ မနားမေန ႀကိဳးစားသင္ယူမည္"

("သႏၷိ႒ာန္")

("သႏၷိ႒ာန္")

ဤသုိ႔ဤႏွယ္ သူ႔ကုိယ္သူ ႏွစ္ကုိယ္ခြဲကာ ကုိယ္ပုိင္ မုိတုိေလးကုိ သုံးေခါက္တိတိ သံႏၷိ႒ာန္ခ် ေၾကြးေၾကာ္ၿပီးေနာက္ သူ႔၀သီအတုိင္း ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ တေနကြယ္ အစခ်ီ ေဒြးဆစ္ကေလးအား သူ႔ရင္တြင္းျဖစ္သို႔ ဆြဲငင္ယူလုိက္ေလေတာ့သတည္း။

ကုေဋၾကြယ္*
ေျမ*၀ယ္*ဖုိ႔ လာကာ ျမဴး။

ေတြ႔ေတာ့ကာ ၀ယ္ဘူးျပင္ပါနဲ႔
ကုေဋၾကြယ္တာ အသာထားရင္ျဖင့္
(ေျမ၀ယ္တာ အခါခါမွားပါလိမ့္)
ေျမယာ၀ယ္ တကယ္မွားပါလိမ့္
အား မက်ဘူး*။

(ကုိကိုေမာင္၊ ၀၇၊၀၇၊၂၀၁၁ ဗုဒၶဟူး)

ခက္ဆစ္
*ကုေဋၾကြယ္ = အခ်ိန္ေပါၾကြယ္၀ျခင္း
*ေျမ = ရည္မွန္းခ်က္
*၀ယ္ = ႀကိဳးစားျခင္း
*အားမက်ဘူး = အတုမယူသင့္ဘူး။

တေနကြယ္
ေသနယ္သုိ႔ တခါကူး။

ေမ့ေလ်ာ့ကာ ေသဘူးထင္ပါနဲ႔
ေနကြယ္တာ အခါမ်ားရင္ျဖင့္
(ေသနယ္ရြာ တခါသြားပါလိမ့္)
ေသရြာကြယ္ တကယ္သြားပါလိမ့္
တားမရဘူး။

(လယ္တီဆရာေတာ္)

မွတ္ခ်က္။

ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေဒြးဆစ္ကေလးသည္ အခ်ိန္ႏွင့္ေနရာအခ်ိဳ႔၏ တုိက္စားမႈေၾကာင့္ အသြင္သ႑ာန္ အနည္းငယ္ ေျပာင္းေနေသာ္လည္း မူရင္းအဓိပၸါယ္ မေပ်ာက္ပ်က္ေသးသည္မွာ ၀မ္းသာရမည္ျဖစ္၏။ ေသရြာကြယ္ တကယ္သြားပါလိမ့္။ ေသနယ္ရြာ တစ္ခါသြားပါလိမ့္။ ေသနယ္ရြာ တစ္ႀကိမ္သြားပါလိမ့္ တဲ့။ ဒုတိယအပုိဒ္ရဲ့ တတိယ အေၾကာင္းမွာ။ ။

.

ျငမ္းဆင္လ်က္ ႏႊဲ

စိတ္ဓါတ္ေတြ စုၿပဳံက်ေနခုိက္မုိ႔ စိတ္ဓါတ္ၿငိမ္းခ်မ္းစရာ တရားေတာ္မ်ား၊ စိတ္ဓါတ္အင္အား တက္စရာ ေဟာေျပာမႈမ်ားကို မၾကာခဏ အခ်ိန္ေပး နားေထာင္ျဖစ္သည္။ စိတ္ဓါတ္အင္အားျမွင့္ စာအုပ္မ်ားကုိ မၾကာခဏ ဖတ္ျဖစ္ မွတ္ျဖစ္သည္။ ဖတ္စရာ မွတ္စရာ နားေထာင္စရာမ်ားကုိ ညအခါ၌သာ သူ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။ အသံေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္ပ်ံ႔လြယ္တတ္သည့္ သူ႔အတြက္ သမာဓိထူေထာင္ဖုိ႔ ညအခါသမယသည္ အဆင္ေျပဆုံး ျဖစ္သည္။ အဂၤလန္၏ ေႏြညမ်ားသည္ တုိေတာင္းလွသည္။ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွ အလင္းေရာင္ စကြယ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ နံနက္ ၃ နာရီခြဲခန္႔၌ အလင္းေရာင္ စေပၚထြက္လာျပန္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မအိပ္လုိက္ရဘဲ မုိးလင္းသည္မ်ား သူ ခဏခဏ ႀကဳံဖူးသည္။

မေန႔ညက ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတ တရားေတာ္မ်ား နာယူၿပီး အိပ္ခ်င္စိတ္ မရွိေသးသည့္အတြက္ ဆရာဦးေအာင္သင္း၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို က်က်နန အာရုံစိုက္ၿပီး နားေထာင္ျဖစ္သည္။ ေဟာေျပာခ်က္ ၿပီးဆုံးသြားသည့္အခါ နာရီကို ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိသည္။ နံနက္ ၃ နာရီခြဲ။ မၾကာမီ ေရာင္နီလာေတာ့မည္။ အိပ္ပ်က္ညမ်ား မ်ားလာသည့္အတြက္ သူ အိပ္စက္ အနားယူဖို႔ လုိအပ္ေနသည္။ အသက္ ဥာဏ္ေစာင့္၊ ဥစၥာ ကံေစာင့္ ဟု ဆုိရုိးစကား ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။

ေႏြကာလမုိ႔ ညအပူခ်ိန္သည္ ဒီဂရီ ၂၀ ခန္႔ရွိသည္။ ပုံမွန္ခ်မ္းေအးသည့္ ႏိုင္ငံ၌ ထုိ အပူခ်ိန္ ၂၀ သည္ ပူစပ္စပ္ ႏုိင္လွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ Ventilator ကုိ ပါ၀ါ ျမင့္ျမင့္ ဖြင့္ၿပီး အိပ္စက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္လုိက္သည္။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလုိက္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွ ေက်းငွက္ျမည္သံမ်ား၊ လူတစ္ခ်ိဳ႔ စကားေျပာသံမ်ား တုိးတုိးသဲ့သဲ့ ၾကားေနရသည္။ အိမ္နေဘးမွ ျဖတ္သန္းသြားသည့္ ကားသံမ်ားကိုလည္း ၾကားေနရသည္။ ေကာင္းကင္ထက္ သုံးမိနစ္ ႏွစ္စီးက် ပ်ံသန္းေနသည့္ ေလယာဥ္ပ်ံသံတုိ႔ကုိလဲ ၾကားေနရသည္။ မုိးလင္းခါ နီးေနၿပီေကာ။

သူ မိွတ္ကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိပ္မက္ကို ရသေလာက္ သူ မက္လုိက္ေသးသည္။ အိပ္မက္ထဲ၌ သူ႔ထံသို႔ သူ႔အေမ ေရာက္ရွိလာသည္။ ေလယာဥ္ပ်ံစီးၿပီး လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမ့မ်က္ႏွာ ၿပဳံးေနသည္။ က်က္သေရ အရမ္းရွိသည္။ အေမသည္ သူ႔အနား ခဏထုိင္ၿပီး သူ႔ကုိ အားေပးစကား တတြတ္တြတ္ ေျပာေနသည္။ ဘ၀ဇာတ္ခုံေပၚက လူသားတုိင္း အခက္အခဲ အထုအႏွက္ အေစာင္းအေျမွာင္း အဆဲအဆို အကဲ့အရဲ့ ခံရတတ္ေၾကာင္း၊ သူ တစ္ေယာက္ထဲ ခံေနရတာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ျမတ္စြာဗုဒၶေတာင္မွ အစြပ္အစြဲ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ မၾကာခဏ ခံရေသးေၾကာင္း၊ ေလ်ာက္လွမ္းတဲ့ ဘ၀မွာ စိတ္ဓါတ္မက်ဖုိ႔ လိုေၾကာင္း၊ ပညာကုိသာ တစ္စိုက္မတ္မတ္ သင္ယူသင့္ေၾကာင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို အရမ္း ဂရုစုိက္ဖုိ႔ မလုိေၾကာင္း၊ ပညာတတ္မွ အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပုိးႏုိင္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ အားတက္စရာ အားရစရာ အားေပးစကားမ်ားကုိ သူ႔အား စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာၾကားေနေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ေဗဒါလမ္း ကဗ်ာထဲမွ "ပန္းပန္လ်က္ဘဲ" ဆုိသည့္ ကဗ်ာေလးအား သံေနသံထားေလးျဖင့္ ေအးေအးေလး ဆုိျပသည္။ ဘယ္က ပ်ံ႔လြင့္လာသည့္မသိသည့္ တီးလုံးေလးကလည္း အေမသီဆုိေနသည့္ ကဗ်ာေလးအား စည္းခ်က္မွန္မွန္ လုိက္တီးေပးေနသည္။ ထုိကဗ်ာေလးအား ရြတ္ဆုိၿပီးေနာက္ ျဖဳတ္ကနဲ အေမ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။

သူ႔ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းသလုိလုိ၊ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးသလုိလုိ ခံစားေနရသည္။ အေမ သူ႔ကို ရာသက္ပန္ ခြဲခြါသြားခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ အေမသည္ သူေပ်ာ္ရႊင္စဥ္၊ သူ အဆင္ေျပေနစဥ္ သူ႔ထံ ေရာက္မလာတတ္ေပမယ့္ သူ စိတ္ဓါတ္က်ေနသည့္အခါတိုင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ ေရာျပြမ္းေနသည့္အခါတုိင္း သူ႔ဆီ ေရာက္လာတတ္ၿပီး အားေပးစကား ေျပာေပးေလ့ရွိသည္။ ထုိသည္ပင္လွ်င္ အေမ့ေမတၱာ ျဖစ္မည္။

နံနက္ ၉ နာရီခန္႔၌ ဧည့္သည္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည့္အတြက္ အိပ္ရာမွ ထလုိက္သည္။ ခဏ စကားေျပာၿပီး ဧည့္သည္ ျပန္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ အိပ္မက္ကုိ ဆက္စဥ္းစားေနျဖစ္သည္။ "စိတ္ဓါတ္က်မႈ၊ အိပ္မက္၊ အေမ"။ သူ႔ဘ၀ကုိ သူ႔အေမသည္ တမလြန္မွ ေစာင့္ေရွာက္ေနသည္ဟု သူခံစားေနရသည္။ သူသြားေလရာ သူ႔အေမ လုိက္ပါေနသည္ဟုလည္း သူခံစားေနရသည္။ သူ ေကာင္းတာလုပ္လုပ္ ဆုိးတာလုပ္လုပ္ အေမက အၿမဲ ျမင္ေတြ႔ေနမည္ျဖစ္သည္။ သူေပ်ာ္သည္ျဖစ္ေစ စိတ္ညစ္ေနသည္ျဖစ္ေစ အေမ အၿမဲရွိေနမည္။ သုိ႔ေသာ္ အေမသည္ သူစိတ္ဓါတ္က်ေနသည့္အခါမွသာ သူ႔ဆီလာၿပီး အားေပးစကား ေျပာေပးေလ့ရွိသည္။ ေအာ္.... အေမ... အေမ။

အိပ္မက္ထဲ၌ အေမရြတ္ဆုိခဲ့သည့္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ "ပန္းပန္လ်က္ဘဲ" ကဗ်ာေလးအား သူ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ၿပဳံးတစ္၀က္ ညိဳးငယ္တစ္၀က္ျဖင့္ ထုိကဗ်ာေလးအား သူ တြတ္တုိးဆုိေနမိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔ ကဗ်ာဥာဏ္အတုိင္း ထုိကဗ်ာေလးအား ကာရန္အလုိက္ ယူကာ သူကုိယ္ပိုင္ ကဗ်ာေလး အျဖစ္ ဖန္တီးလုိက္မိသည္။ ထုိ ကဗ်ာေလးသည္ပင္လ်င္ သူ႔အတြက္ သူ႔အေမ ေပးခ့ဲသည့္ အားေဆး တစ္ခြက္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ေလသည္။ "ျငမ္းဆင္လ်က္ႏႊဲ" တဲ့။

ျငမ္းဆင္လ်က္ ႏႊဲ

ေယာင္ခ်ာခ်ာ၊ ပညာသင္ထြက္ရင္း
၀ုိင္းဖ်က္ရာ ပညာပ်က္၊ ၀ုိင္းႏွက္ရာ ညွဥ္း။
ညွဥ္းၾကလဲ တစ္သက္သာ
မုန္းခ်က္ေတြ ေရလုိ ေပါ၊ ေႏွာစုံလုိ႔ပါ။

အတင္းနဲ႔ မာယာ၊ ပညာက ခေလး
မုန္းခ်က္ေပြ လူ႔အေတြး၊ ေၾကာက္ခဲ့ရေသး။
ေၾကာက္ရလဲ တစ္သက္သာ
ေအာက္အေက်၊ ေျပ* အလုံးက
မုန္းလုိက္ျပန္ရာ။

ယုတ္*ေလေပါ့ ေတာ္ မရာ*၊ ဘ၀ေစရာ ခဏ
ျပန္တစ္ရာ ရုိင္းသမွ၊ ေဆာ္လုိက္ျပန္ၾက။
ေဆာ္ျပန္လဲ တစ္သက္သာ
ေစာင္း*တစ္သြယ္၊ ေျမွာင္း*မယ္ထဲက
ဆဲခ်က္က နာ။

သဲလႈပ္ကာ တစ္နာ ႏွစ္နာ၊ ပညာက ေရႊရင္ထဲ
အႏွက္ အမာန္* ခံလုိ႔
ပညာထံ မာန္ကုိစြဲ*၊ ျငမ္းဆင္လ်က္ ႏႊဲ။ ။

{ကုိကိုေမာင္ (၀၅၊၀၇၊၂၀၁၁၊ အဂၤါေန႔) }

ခက္ဆစ္
*ေျပ = ျပည္
*ယုတ္ = ယုတ္မာျခင္း
*ေတာ္ မရာ = မေတာ္မရာ
*ေစာင္း = ေစာင္းေျမွာင္းျခင္း
*ေျမွာင္း = ေစာင္းေျမွာင္းျခင္း
*အမာန္ = မာန္မဲႀကိမ္းေမာင္းျခင္း
*မာန္ကုိစြဲ = အားမာန္တင္းျခင္း

.

မွတ္ခ်က္။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ မူရင္း "ပန္းပန္လ်က္ဘဲ" ကဗ်ာေလးကုိပါ တစ္ပါတည္း ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါသည္။

ပန္းပန္လ်က္ဘဲ

ညိဳျပာျပာ၊ လတာျပင္ ေျခရင္း
လိႈင္းတက္ရာ ေဗဒါတက္၊ လိႈင္းသက္ရာ ဆင္း။
ဆင္းရလဲမသက္သာ
အုန္းလက္ေၾကြ ေရေပါေလာ၊ ေမ်ာစုန္လို႔သာ။

အဆင္းနဲ႔ အလာ၊ ေဗဒါမ အေထြး
အုန္းလက္ေၾကြ သူ႔နံေဘး၊ ေဆာင့္ခဲ့ရေသး။
ေဆာင့္ခဲ့လဲ မသက္သာ။
ေနာက္တခ်ီ ဒီတလံုးက၊ ဖံုးလိုက္ျပန္ပါ။

ျမွဳပ္ေလေပါ့ ေပၚမလာ၊ မေဗဒါအလွ
တလံကြာ လိႈင္းအၾကြ၊ ေပၚလိုက္ျပန္ရ။
ေပၚျပန္လဲ မသက္သာ
ေခ်ာင္းအဆြယ္ ေျမာင္းငယ္ထဲက၊ ဘဲထြက္လို႔လာ။

ဘဲအုပ္မွာ တစ္ရာႏွစ္ရာ၊ မေဗဒါက တပင္ထဲ
အယက္အကန္ခံလို႔
ေဗဒါပ်ံ အံကိုခဲ၊ ပန္းပန္လ်က္ဘဲ။ ။

[ဆရာေဇာ္ဂ်ီ (၁၉၀၇-၁၉၉၀)]

၀န္ခံခ်က္။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ မူရင္း ကဗ်ာကာရန္ အေတာ္မ်ားမ်ားအား လိုက္တုထားပါသည္။ တမလြန္မွ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ခြင့္လြတ္နားလည္ႏုိင္မည္ဟု ယူဆပါသည္။ ကဗ်ာကုိ ဖ်က္ဆီးလုိသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ လုံး၀ မပါဘဲ မိမိ၏ ခံစားခ်က္အတုိင္း ေရးစပ္လုိက္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ (ကုိကိုေမာင္၊ ပန္းရနံ႔)။

.

သူႀကီးမင္း ပါးစပ္ျဖစ္ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ပုံျပင္ (ဇာတ္စက)

"သူႀကီးမင္း.. မန္းမႈတ္တဲ့ဟာေလး လုပ္ပါဦးဗ်"

"ဘာႀကီးလဲဟ ေပါက္ေက်ာ္ရ၊ မင့္ဟာက အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိနဲ႔"

"သူႀကီးမင္းဘဲ ဟုိတစ္ေန႔က ေျပာခဲ့တယ္ေလ၊ မန္းမႈတ္သားကုိ တစ္၀ါတြင္းလုံး ဘုဥ္းေပးသြားရရွာတယ္ဆုိတာ"

"ေအာ္.... အဲဒီ အေၾကာင္းကို မင္းက သိခ်င္ေနတာကုိး"

"သူႀကီးမင္းကလဲ သိရဲ့သားနဲ႔"

"ၾကားခ်င္သပဆုိရင္လဲ ေျပာျပရတာေပါ့ကြာ။ တစ္ခါတုန္းက အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ ၿမိဳ့တက္ဘုရားဖူးရင္း ရဟန္းငယ္တစ္ပါးန႔ဲ အသိမိတ္ေဆြ ျဖစ္လာတယ္တဲ့။ ရဟန္းေလးက အသားက ၀င္း၀င္း ေနပုံထုိင္ပုံကလဲ တည္ၾကည္ဆုိေတာ့ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဟာ ရဟန္းငယ္အေပၚ အေတာ္ေလး ၾကည္ညိဳသြားသတ့ဲ။ တစ္ႏွစ္မွာ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက အဲဒီ ရဟန္းငယ္ကို ရြာမွာ တစ္၀ါေလာက္ လာၿပီး ၀ါဆုိ၀ါကပ္ဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားသတဲ့။ ရဟန္းငယ္ကလဲ သေဘာတူလုိက္သတဲ့။ လုိရင္းေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီ ရဟန္းငယ္ဟာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးရြာမွာ တစ္၀ါ သြားဆုိလုိက္သတဲ့"

"အဲဒီရြာက တုံးဖလားရြာ မဟုတ္လား သူႀကီးမင္း"

"မင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ တုံးဖလားတစ္ရြာထဲနဲ႔ ဒီေလာက္ ပုံျပင္ေပါမ်ားပါ့မလားကြာ။ တစ္ျခားရြာတစ္ရြာလုိ႔သာ မွတ္လုိက္ေပါ့။ အဲဒီ ရဟန္းငယ္ဟာ အသီးအရြက္ထက္ အသားဟင္း အသားေျခာက္ကို ပို ႀကိဳက္သတဲ့။ အႀကိဳက္ဆုံးကေတာ့ အမဲသား ျဖစ္သတဲ့။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးလဲ သူ ၾကည္ညိဳလုိ႔ ပင့္ထားတာဆုိေတာ့ ေန႔စဥ္ဘဲ အဲဒီ ရဟန္းငယ္ကို အမဲသားေျခာက္ဖုတ္၊ အမဲသားဟင္း၊ အမဲသားေၾကာ္ အစရွိသျဖင့္ အမဲသားျဖစ္ ဟင္းတုိ႔ကုိ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရုိးရေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ ဆက္ကပ္သတဲ့"

"သူႀကီးမင္း ေျပာတာ ၾကားရတာနဲ႔တင္ က်ေနာ္ေတာင္ သြားရည္က်ေနၿပီ။ ေကာ္ဖီေလးနဲ႔ အမဲသားေျခာက္ဖုတ္ကေလးနဲ႔ ျမည္းလုိက္ရလုိ႔ကေတာ့..."

"ပုံျပင္ကုိသာ နားေထာင္စမ္းပါ။ မင့္ဟာက ပုံျပင္လဲေျပာရ၊ ေကာ္ဖီလဲ တုိက္ရ၊ ၿပီးေတာ့ အျမည္းကိုေတာင္ တမ္းတလုိက္ေသး"

"ဟဲ ဟဲ။ အဲဒီ ရဟန္းငယ္ေနရာမွာ ခဏ ေနလုိက္ခ်င္တယ္။ တရားက်င့္ခ်င္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အမဲသားေၾကာ္ေလး ဘာေလး စားရမလားလုိ႔"

"ေအး... မင္း စားခ်င္ရင္ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဆီ မင့္ကို လြတ္လုိက္မယ္။ ေန႔တုိင္း မရုိးေစရဘူး။ မင့္ကုိ ျပဳစုလိမ့္မယ္။ သူ႔လက္ျဖစ္ အမဲသားဟင္းနဲ႔"

"ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ သူႀကီးမင္း"

"ဘယ္လုိမွ မဟုတ္ဘူး။ ဆက္သာ နားေထာင္။ အဲဒီ ရဟန္းငယ္လဲ ၀ါတြင္းတစ္တြင္းလုံး ေလ်ာင္း ထုိင္ ရပ္ သြား ေလးပါဣရိယာ မွ်ကာရႊင္ၿပဳံး သီတင္းသုံးၿပီးတဲ့အခါက်တာ့ ၿမိဳ့ ျပန္ခ်င္ေတာ့တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ၀ါကၽြတ္ၿပီး ပ၀ါရဏာကံေဆာင္ၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္စကား ဆုိသတဲ့"

"သူႀကီးမင္း.. ၾကားျဖတ္ ေမးလုိက္ဦးမယ္။ အဲဒီ ပ၀ါရဏာကံေဆာင္တယ္ဆုိတာ ဘာကုိ ေျပာတာလဲ မသိဘူး"

"ေအး... ေမးေတာ့လဲ ေျပာျပရတာေပါ့ကြာ။ ပ၀ါရဏာဆုိ ပါဠိစကားလုံးေလးပါ။ ဖိတ္ၾကားျခင္း လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဘာအတြက္ ဖိတ္ၾကားတာလဲ ဆုိေတာ့ သံဃာအခ်င္းခ်င္း အျပစ္ႀကီးအျပစ္ငယ္ အသြယ္သြယ္ေတြ ရွိခဲ့ရင္ ေထာက္ျပေျပာဆုိ ဆုံးမဖုိ႔ သံဃာကို ဖိတ္ၾကားတာပါ။ အျပစ္က်ဴးလြန္ေနတာကုိ ျမင္ျခင္း ၾကားျခင္း ယုံမွားသံသယရွိျခင္း တစ္စုံတစ္ရာ ရွိခဲ့ရင္ သနားေသာအားျဖင့္ ေျပာဆုိ ဆုံးမေတာ္မူပါလုိ႔ သိမ္အတြင္း သံဃာ့ပရိသတ္အလယ္မွာ ဖိတ္မႏၱက ျပဳတာကုိ ပ၀ါရဏာျပဳတယ္၊ ပ၀ါရဏာ ကံေဆာင္တယ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔မွာ ၀ါဆုိ ၀ါကပ္ၾကတယ္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ ပ၀ါရဏာျပဳရပါတယ္။ ပ၀ါရဏာ ျပဳၿပီးရင္ ၀ါကၽြတ္သြားပါၿပီ။ ၿမိဳ့နယ္အလုိက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အုပ္စုအလုိက္ စသျဖင့္ သံဃာေတြအားလုံး တစ္ေက်ာင္းထဲမွာစုၿပီး ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကရပါတယ္"

"ဗုဒၶခ်မွတ္ထားခဲ့တဲ့ စနစ္က အရမ္းေကာင္းတယ္ေနာ္ သူႀကီးမင္း"

"စနစ္ကေတာ့ အရမ္းေကာင္းပါတယ္"

"စနစ္ကေတာ့ ဆုိေတာ့ သူႀကီးမင္းက နဲနဲ မဟုတ္တာ ေျပာခ်င္ေနၿပီ ထင္တယ္"

"အဲလုိလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ မႏွစ္က ပ၀ါရဏာပြဲတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို အမွတ္ရသြားလုိ႔ပါ"

"အဲဒီ ပ၀ါရဏာ ျပဳပြဲမွာ ဘာျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ သူႀကီးမင္း"

"အင္း.. မႏွစ္က ပ၀ါရဏာျပဳပြဲကို ေပါက္ပင္ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ ထုံးစံအတုိင္း တုိက္နယ္မွာရွိၾကတဲ့ သံဃာအားလုံး ၾကြၾကရတာေပါ့။ ေပါက္ပင္ရြာသူ ရြာသားေတြလဲ ဆြမ္းကပ္ျပဳစု လုပ္ေကၽြးၾကတာေပါ့။ ေန႔ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးၿပီး သံဃာေတာ္ေတြအားလုံး သိမ္ေက်ာင္းထဲမွာ ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြကလဲ ၾကည္ညိဳေနၾကတာေပါ့။ ၀ါစဥ္အလုိက္ ပ၀ါရဏာျပဳၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေပါက္ပင္ဆရာေတာ္ကို ဆုံးမစကားဆုိတယ္။ ေပါက္ပင္ဆရာေတာ္ ဘုန္းႀကီး ျဖစ္ရဲ့သားနဲ႔ ႏြားေမြးထားတာေတာ့ မသင့္ေတာ္ပါဘူး ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ အဲဒီ ေပါက္ပင္ဆရာေတာ္လဲ ဟုိနားဒီနားသြားတဲ့အခါ ရြာထဲက ႏြားလွည္း ခဏခဏ ေခၚရတာ အားနာတာနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္ ႏြားေမြးထားၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ႏြားလွည္းေမာင္းခုိင္းတယ္ေလ။ ေတာရြာဆုိေတာ့လဲ ေမာ္ေတာ္ကား အစားထုိး ႏြားလွည္းေပါ့ကြာ။ အဲဒီလုိလဲ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေပါက္ပင္ဆရာေတာ္ကုိ ေျပာဆုိဆုံးမလုိက္ေရာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ သူ႔ကို လူပရိသတ္ သံဃာ့ပရိသတ္ေရွ့မွာ ေစာ္ကားရမလားဆုိၿပီး လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းကာ စိန္ေခၚေတာ့တာဘဲ"

"သူႀကီးမင္းကေတာ့ ႀကဳံလဲ ႀကဳံတတ္တယ္"

"ႀကဳံဆုိ ငါက ပ၀ါရဏာျပဳပြဲကုိ ႏွစ္စဥ္ သြားေနက်ေလကြာ။ တစ္ေန႔ထဲနဲ႔ တုိက္နယ္ သံဃာကုန္ ဖူးျမင္ရလုိ႔ေလ"

"အင္း... ေတာ္ပါေသးရဲ့။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ ပ၀ါရဏာျပဳပြဲလုပ္လို႔။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ စိတ္ဆတ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြ လုပ္ပုံနဲ႔ေတာ့ ပ၀ါရဏာဆုိတဲ့ ပါဠိစကားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္"

"ႀကဳံတုန္း တစ္ခု ေျပာျပရဦးမယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပုသ္အေၾကာင္းေလးပါ။ ပ၀ါရဏာျပဳတာကုိ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ လုပ္ေပမဲ့ ဥပုသ္ျပဳတာကုိေတာ့ လျပည့္ လကြယ္တုိင္း ျပဳလုပ္ၾကရတယ္။ တစ္လကုိ ႏွစ္ႀကိမ္ေပါ့။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ကလြဲရင္ က်န္တဲ့ လျပည့္ လကြယ္ေန႔တုိင္း ဥပုသ္ျပဳၾကရတယ္"

"သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔က ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"

"မင္းကလဲ တုံးေနျပန္ပါၿပီ။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ ဥပုသ္အစား ပ၀ါရဏာျပဳၾကတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ကို ပ၀ါရဏာေန႔ဆုိၿပီး ေခၚတြင္တယ္။ တစ္ျခားတစ္ဘက္က အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔လုိ႔လဲ ေခၚၾကတယ္။ ႏွစ္မည္ရ လျပည့္ေန႔ေပါ့"

"ဥပုသ္ျပဳျခင္းရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ သူႀကီးမင္း"

"အဓိကကေတာ့ သီလစင္ၾကယ္ေရးႏွင့္ စည္းလုံးညီညြတ္ေရးဘဲ ဆုိၾကပါေတာ့။ ဥပုသ္မျပဳခင္မွာ က်ဴးလြန္ထားတဲ့ အျပစ္ေလးေတြ ေပ်ာက္ကင္းဖုိ႔ ေဒသနာေျပာၾကားၾကရတယ္။ ေဒသနာၾကားတယ္ဆုိတာ အခ်င္းခ်င္း အျပစ္ကုိ ၀န္ခံၾကတာပါဘဲ။ ေနာင္ကို မက်ဴးလြန္ဖုိ႔ကိုလဲ ကတိေပးၾကရတယ္။ အာပတ္ေျဖတယ္လုိ႔လဲ ေခၚေ၀ၚတယ္။ အာပတ္ (အျပစ္) တန္းလန္းႀကီးနဲ႔ ဥပုသ္ မျပဳေကာင္းဘူး။ ျပဳရင္ အျပစ္ထပ္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရဟန္းအခ်င္းခ်င္း ႏွစ္ေတာင့္ထြာအတြင္း နီးနီးကပ္ကပ္ ထုိင္ၾကရတဲ့အတြက္ ညီညြတ္မႈကိုလဲ သေဘာေဆာင္တယ္။ သံဃာ့ကိစၥ တစ္ခုခု ေပၚေပါက္ခဲ့ရင္လဲ ဥပုသ္ျပဳၿပီးတဲ့အခါ သံဃာ့ဆႏၵခံယူလုိ႔ရတယ္"

"ရဟန္းေတြ ဥပုသ္ျပဳတာကလဲ လူေတြလုိ ရွစ္ပါးသီလ ခံယူရတာလား သူႀကီးမင္း"

"တစ္ျခားစီပါ။ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဥပုသ္ျပဳတယ္ဆုိတာက လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ပါတိေမာက္ရြတ္ဆုိ နာၾကားၾကတာပါ။ ပါတိေမာက္ဆုိတာ ရဟန္းေတာ္အတြက္ ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ ခ်မွတ္ထားခဲ့တဲ့ စည္းကမ္းဥပေဒသေတြပါဘဲ။ အက်ယ္သိခ်င္ရင္ေတာ့ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ရ့ဲ ပါတိေမာက္ဘာသာဋီကာကုိသာ ရွာဖတ္ေပေတာ့"

"သူႀကီးမင္း.... ေခ်ာ္ထြက္သြားလုိ႔ ဥပုသ္အထိေတာင္ ေရာက္လာၿပီ။ ဒါနဲ႔ ဟုိ ရဟန္းငယ္ ျပန္ၾကြခါနီးမွာ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိေတာ့ ဘာေတြ အထူးအဆန္း ျဖစ္ခဲ့ေသးလဲ သူႀကီးမင္း"

"အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ရဟန္းငယ္ေလးကို စကားတစ္ခြန္းဘဲ ေလ်ာက္လုိက္တယ္"

"ဘယ္လုိ စကားမ်ိဳးလဲ သူႀကီးမင္း"

"ရဟန္းငယ္ေလးက " ဒကာမႀကီး ဦးဇင္း ၿမိဳ့ျပန္ၾကြေတာ့မယ္။ ဒီရြာမွာ ၀ါဆုိစဥ္အတြင္း ေန႔စဥ္ အမဲသားခ်က္ ေၾကာ္ ေလွာ္ ဖုတ္ စတာေတြ ကပ္လွဴတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" လုိ႔ ေျပာလုိက္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ျပန္ေလ်ာက္လုိက္တယ္ "အရွင္ဘုရား ျပန္ၾကြရင္လဲ ၾကြပါေတာ့ တပည့္ေတာ္ အိမ္ေနာက္က ထန္းပင္ႀကီးလဲ ကုန္ခါနီးၿပီ" တဲ့"

"ဘာအဓိပၸါယ္ႀကီးလဲ သူႀကီးမင္း"

"ဘာအဓိပၸါယ္မွ မဟုတ္ဘူး ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက စုန္းမႀကီးေလ။ သူပင့္လာတဲ့ ရဟန္းငယ္ေလးကုိ ၾကည္ညိဳလြန္းလို႔ ေန႔စဥ္ အမဲသားျဖစ္ ဟင္းေတြကုိ ဆက္ကပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းဘဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ အဲဒီလုိ ေန႔စဥ္ဆက္ကပ္ႏုိင္ဖုိ႔ သူ ဘယ္မွာ အမဲသား ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ ရြာကလဲ အမဲေပၚတဲ့ ရြာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ဘဲ သူ႔အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ ထန္းပင္ႀကီးကို ရန္ရွာၾကေတာ့တာေပါ့။ ထန္းလက္ေျခာက္၊ ထန္းေခါင္း၊ ထန္းပင္စည္ေတြကေန သင့္ေတာ္ရာ အစိတ္အပုိင္းကုိ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး အမဲသားအျဖစ္ မန္းမႈတ္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရဟန္းငယ္ေလးကို အမဲသားဟင္းအျဖစ္ ကပ္လွဴတယ္ေလ။ အဲဒီလုိနဲ႔ ၾကာလာေတာ့လဲ ထန္းပင္ႀကီး လုံးပါး ပါးလာေတာ့တာေပါ့"

"ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား သူႀကီးမင္းရယ္။ လာမဲ့ သႀကၤန္မွာ က်ေနာ္ ဒုလႅဘ၀တ္မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားတာ။ အခု မ၀တ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ၾကာ အဲဒီလုိ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ေယာက္က အမဲသားဟင္း လာကပ္ေနရင္ ဒုကၡ"

"မင္းက ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ေၾကာက္တတ္သားဘဲ"

"သူႀကီးမင္း... ဒါနဲ႔ အဲဒီ ရဟန္းမွာ အဆိပ္အေတာက္ မျဖစ္ဖူးလား။ က်ေနာ္ၾကားဖူးတာ အပင္းဆုိလား ဘာဆုိလား"

"ဒါကေတာ့ အစားအစာေကၽြးတဲ့သူရဲ့ စိတ္နဲ႔ဘဲ သက္ဆုိင္ပါတယ္။ သူက ေစတနာန႔ဲ စားေစခ်င္လုိ႔ ေကၽြးတာဆုိေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ထန္းေျခာက္ေတြမွာလဲ အာဟာရဓါတ္က ပါသင့္သေလာက္ပါတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာအႏၱရာယ္မွ မရွိပါဘူး။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးက ေစတနာဆုိးနဲ႔ တစ္ခုခု ျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ ေကၽြးတာဆုိရင္ေတာ့ အဆိပ္အေတာက္တုိ႔ အပင္းတုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့"

"တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေတာရြာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စုန္းမေတြ အေတာ္ရိွခဲ့ၾကပုံရတယ္ေနာ္ သူႀကီးမင္း"

"အင္း ဆုိပါေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ေခတ္တုန္းက ဘုန္းႀကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား စားခြက္ႏႈိက္ေဆးတုိ႔ ကုိယ္လုံေဆးတုိ႔ ထုိးၾကရတယ္တဲ့။ စားခြက္ႏႈိက္ေဆးဆုိတာကေတာ့ ဥပမာ ထန္းလက္ေျခာက္ႀကီးကုိ ထုေခ်ၿပီး အမဲသားဟင္းအျဖစ္ လာကပ္ရင္ ခြက္ထဲ ႏႈိက္လုိက္တာနဲ႔ အမဲသားကေန ထန္းလက္ေျခာက္အျဖစ္ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းသြားတဲ့ ေဆးမ်ိဳးေပါ့"

"ဒါျဖင့္ ကုိယ္လုံေဆးဆုိတာကေကာ သူႀကီးမင္း"

"ကုိယ္လုံးေဆးဆုိတာကေတာ့ ခြက္ထဲႏႈိက္လုိက္ရင္ ဘာမွ မေျပာင္းလဲသြားေပမဲ့ အဲဒီလုိ မန္းမႈတ္သားေတြကို ဘယ္ေလာက္စားစား ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ တကယ့္ဟင္းစားရသလုိဘဲတဲ့"

"ထူးဆန္းတယ္ေနာ္"

"အင္း... အဲဒီေခတ္တုန္းက စားခြက္ႏႈိက္ေဆး ထုိးထားတဲ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးဆီ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အသုပ္တစ္ပြဲ လာပုိ႔တယ္တဲ့။ ျမင္းခြါရြက္သုပ္တဲ့။ ဘုန္းႀကီးလဲ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီး ျပန္သြားၿပီး ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ျမင္းခြါရြက္သုပ္ကုိ ႏႈိက္လုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္းထမီ အေဟာင္းေတြကို လွီးျဖတ္ၿပီး အဆာပလာထည့္ သုပ္ထားတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္တဲ့"

"ဟင္းးးးး ေၾကာက္လာၿပီ သူႀကီးမင္းေရ့..... ၿပီးေတာ့ စုန္းမဆုိတာကလဲ ဦးခ်ိဳေပါက္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သူက စုန္းတတ္တယ္ မတတ္ဘူးဆုိတာကုိလဲ သိခြင့္ရတာ မဟုတ္ဘူး"

"ငါၾကားဖူးတာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ကြ။ စုန္းေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ့ မ်က္စိကုိ အၾကည့္မခံဘူးတဲ့။ ၾကည့္လုိက္ရင္ မ်က္ႏွာ လြဲသြားၾကတယ္တဲ့။ မရမက ၾကည့္ျပန္ရင္လဲ အၿငိဳးအေတး ထားတတ္ၾကတယ္တဲ့"

"ဘာျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔မ်က္ႏွာကုိ အၾကည့္မခံတာလဲ သူႀကီးမင္း"

"သူတုိ႔ မ်က္စိထဲမွာ လူေတြရဲ့ အရိပ္ဟာ ေဇာက္ထိုးႀကီး ျဖစ္ေနလုိ႔တဲ့။ မင္းလဲ သတိထားဦး။ ေကာင္မေလးေတြကုိ ပုိးပန္းေတာ့မယ္ဆုိရင္ မသိမသာ သူတုိ႔ မ်က္စိကုိ ၾကည့္လုိက္ဦး။ သူတုိ႔ မ်က္စိထဲမွာ မင့္အရိပ္က ေျပာင္းျပန္ေဇာက္ထုိးႀကီး ျဖစ္ေနရင္ ေသခ်ာၿပီ။ အဲဒီ ေကာင္မေလးဟာ စုန္းမဘဲ"

"သူႀကီးမင္း အႀကံေပးတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က စုန္းမန႔ဲ အိမ္ေထာင္ က်မယ္ထင္တယ္"

"ေဟ.. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲကြ"

"က်ေနာ့္ေခါင္းမွာ ေဗြႏွစ္လုံး ပါလုိ႔ေလ"

"ေဗြႏွစ္လုံးပါတုိင္း စုန္းမ လင္ ျဖစ္ရမလားကြ"

"ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္က ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ကုိရင္၀တ္ဖုိ႔ ေခါင္းရိတ္ခ်ိန္တုန္းကေပါ့။ မင္းေခါင္းက ေဗြႏွစ္လုံး ႀကီးပါလားကြတဲ့။ မွတ္ထား။ ေဗြႏွစ္လုံး စုန္းမ လင္ တဲ့"

"ေဟ.. ဆရာေတာ္က အဲဒီလုိ ေျပာလား။ ဒါျဖင့္ ငါ့ေခါင္းမွာလဲ ေဗြႏွစ္လုံးပါတယ္။ ဒုကၡဘဲ။ ဒီဘ၀ေတာ့ အိမ္ေထာင္ မျပဳဘဲ ေနမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္"

"ဟာ.. သူႀကီးမင္းလဲ ေဗြႏွစ္လုံးဘဲလား။ ဒါဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က အတူတူဘဲ။ အေဖာ္ရသြားၿပီ။ သူႀကီးမင္းလဲ ေဗြႏွစ္လုံးဆုိရင္ က်ေနာ္ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"

"သူႀကီးမင္းဆီမွာ စုန္းမကို ႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္း ရွိေကာင္း ရွိႏုိင္တယ္ေလ"

" ေအာ္... အဲဒီလိုလား။ ငါတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ၾကားဖူးတာဘဲ။ ငါကိုယ္တုိင္လဲ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အစားအစာတစ္ခုခုကို သံသယရွိတဲ့အခါ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းကို အေပၚ နဲနဲကားၿပီး ေျမွာက္လုိက္တယ္။ ၿပီးရင္ အစားအစာကို ဘယ္ဘက္လက္က ကိုင္ၿပီး ကားထားတဲ့ ေပါင္ေအာက္ လ်ိဳးၿပီး ထုိးေပးလုိက္တယ္။ ဒီဘက္ကေန ညာဘက္လက္နဲ႔ လွမ္းယူလုိက္တယ္။ ၿပီးရင္ ဘယ္လက္ကို ျပန္ေပးလုိက္တယ္။ ဘယ္လက္ကယူၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ေပါင္ေအာက္ ထုိးေပးလုိက္ျပန္တယ္။ ညာဘက္လက္နဲ႔ လွမ္းယူျပန္တယ္။ အဲဒီ အဲဒီလုိ သုံးခါတိတိလုပ္ၿပီးမွ စားေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒါ အပင္းအဆုိ႔ မျဖစ္တဲ့နည္းတဲ့။ မန္းမႈတ္ထားတဲ့ အစားအစာကို ျပန္ၿပီး အဲဒီနည္းနဲ႔ တုန္႔ျပန္လုိက္တာေလ"

"ဒါဆုိ က်ေနာ္လဲ ေနာက္ဆုိ အဲဒီလုိ လုပ္ၿပီး စားမွ ျဖစ္မယ္။ ေတာ္ၾကာ အပင္းအဆုိ႔ေတြ ျဖစ္မွာ ေၾကာက္ရတယ္"

"ဒါကလဲ တန္ခုိးသိပ္မႀကီးတဲ့ စုန္းမက ေကၽြးတဲ့ အစားအစာမွ အဲဒီနည္းက အစြမ္းထက္တာတဲ့။ တန္ခုိးႀကီးတ့ဲ စုန္းဆုိ မင္းအဲဒီလုိ သုံးခါတိတိ လုပ္လုိက္ရင္ မင့္ေပါင္ကုိ စတီးႀကိဳးနဲ႔ ခပ္တင္းတင္း သုံးပတ္ ပတ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားေရာေပါ့။ ဘယ္လုိမွ ေျဖလို႔ မရေတာ့ဘူးတဲ့"

"အမေလးးးး သူႀကီးမင္းရယ္... ေျပာရင္းနဲ႔ ေပါင္တစ္ခုလုံး တင္းၾကပ္လာသလား ခံစားရတယ္"

"ကဲပါ. ကဲပါ။ ဒါေတြ ထားၿပီး ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ဘက္ လွည့္ၾကဦးစုိ႔ရဲ့"

"ဟုတ္ကဲ့ သူႀကီးမင္း"
...

"ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ဟာ အဲဒီရြာနား တစ္ေလ်ာက္က ေက်းငွက္ တိရစၦာန္ေတြကို ပစ္သတ္ဖမ္းယူလုိက္တာ ေတာေကာင္ေတြေတာင္ ျပဳန္းသြားေတာ့သတဲ့။ တစ္ေန႔မွာ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ဦးေဆာင္တဲ့ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ဟာ ထုံးစံအတုိင္း ေတာလုိက္ ထြက္ျပန္ၾကတာေပါ့။ ေတာလုိက္ထြက္ေပမဲ့လဲ ဘာေကာင္ကို လုိက္မယ္ဆုိတာေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ေတြ႔တဲ့အေကာင္ ၀ုိင္းလုိက္ၿပီး သမၾကတာပါဘဲ။ ရြာဦးေက်ာင္းက ထြက္ၿပီဆုိကထဲက ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကလဲ ေပ်ာ္၊ ေခြးေတြကလဲ ေပ်ာ္နဲ႔။ နတ္ဒုိးသီခ်င္းလုိလုိ ဘာလုိလုိ သီခ်င္းကုိလဲ သံၿပိဳင္ ဟစ္ေအာ္ေနၾကေလရဲ့"

"ေက်ာင္းေပၚမွာ မေပ်ာ္
ေတာထဲမွာ ေပ်ာ္
ေခြးေတြကုိ ေခၚ
(ကုိရင္ေတြလဲ ပါသေနာ္..)
(ေက်ာင္းသားေတြလဲ ပါသေနာ္..)
တုိ႔ေက်ာင္းေတာ္က
ေၾကာင္ဖမ္း ဆရာေတာ္ာ္ာ္ာ္...."

"အေ၀းက ျမင္ေသာ္..
အေတြး မမွားနဲ႔ေနာ္
ေျပးမွ လြတ္မေနာ္..
တုိ႔ေက်ာင္းေတာ္က
ေၾကာင္ဖမ္း ဆရာေတာ္ာ္ာ္ာ္...."

"အေျမးေလးကုိ ေမွ်ာ္
ေတးေလး တေက်ာ္ေက်ာ္
လာၿပီေနာ္.. လာၿပီေနာ္...
တုိ႔ေက်ာင္းေတာ္က
ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ာ္ာ္ာ္ာ္ာ္......"

"ေဟးးး ၀ါးးးးးးးးး ၀ါးးးးးးးးးးး
၀ူးးးးးး ၀ူးးးးးးးးး ၀ူးးးးးးးးးးးးး"

"ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြလဲ ေဟး၀ါး၀ါးဆုိၿပီး ေပ်ာ္ျမဴး ေခြးေတြလဲ ၀ူးးးးးအူးးးအူးးး ဆုိၿပီး အူျမဴး အထူးထူးေသာ လက္နက္ ပစၥည္း စုံလင္စြာနဲ႔ ၀နာေတာတစ္ခြင္မွာ ကၽြတ္ထုိက္တဲ့ သတၱ၀ါေတြကုိ ေခ်ခၽြတ္ဖုိ႔ အေကၡာဘိနီတပ္ႀကီးျဖန္႔ကာ ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ တန္းညွိၿပီး တစ္စီတစ္တန္းႀကီး ထြက္ခြါသြားၾကေတာ့တာေပါ့။ ေတာထဲ ၀င္၀င္ခ်င္းဘဲ ေခြးေဟာင္သံေတြ ၾကားလုိ႔ သြားၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရွဥ့္မီးနီ တစ္ေကာင္ကုိ ေတြ႔လိုက္ၾကတယ္။ အားလုံး လုိက္...လုိက္.. လုိက္...ဆုိၿပီး ညာသံေပးကာ ရွဥ့္မီးနီေနာက္ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြရာ ေခြးေတြေရာ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ေရာ ၀ုိင္းၿပီး လုိက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ရွဥ့္မီးနီေလးလဲ အသက္အႏၱရာယ္ ေၾကာက္လြန္းတဲ့အတြက္ နီးစပ္ရာ သစ္ပင္အုိႀကီးတစ္ပင္ရဲ့ သစ္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးေတာ့တာေပါ့။ သစ္ပင္ရဲ့ ေအာက္ေျခကစၿပီး အထက္ထိ သစ္ေခါင္းေပါက္ႀကီးက အရွည္ႀကီးဘဲ။ ကဲ... ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္... မင္းစဥ္းစားစမ္း။ သစ္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးတဲ့ ရွဥ့္မီးနီကုိ ဘယ္လုိ ရေအာင္ ဖမ္းယူမလဲ။ အဲဒါ မင္းအတြက္ ပေဟဠိဘဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ငါ့ဆီလာရင္ မင္း စဥ္းစားထားတ့ဲအတုိင္း ငါ့ကို ေျပာျပ။ ၿပီးမွ ငါပုံျပင္ကို ဆက္ေျပာမယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ဘဲ"

"သူႀကီးမင္းကလဲ ဆုံးေအာင္ ေျပာျပတာ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြကုိ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေအာင္ အၿမဲလုပ္တယ္"

.