မွတ္ခ်က္။
သူႀကီးမင္း ပါးစပ္ျဖစ္ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ပုံျပင္သည္ လြန္စြာမွ ရွည္လ်ားေထြျပားလွသည့္အတြက္ အပိုင္းဆက္ ဇာတ္လမ္းမ်ား၏ ထုံးတမ္းစဥ္လာအတုိင္း ေၾကာ္ျငာတစ္ခု ၀င္ေရာက္ေလေတာ့သတတ္။
"ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္"
"ခင္ဗ်ား.. သူႀကီးမင္း"
"၀တ္ေကာင္း စားလွေတြနဲ႔ ဘယ္က လွည့္၀င္လာတာလဲကြ"
"ရြာအလည္ပုိင္းက ကုိၿဖိဴးေမာင္မိန္းမ မျမ၀င္းရဲ့ ေမြးေန႔ပြဲက ျပန္လာတာ သူႀကီးမင္း"
"ေအာ္... ဒါဆုိေတာ့ မင္းးဗုိက္ ေခြးနမ္းမဲ့ ကိန္းဆုိက္ေနၿပီေပါ့ေလ"
"ဟဲ ဟဲ သိပ္မစားခဲ့ဘူး သူႀကီးမင္း။ သူႀကီးမင္းအိမ္က တုိက္မဲ့ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္စာေလာက္ေတာ့ ဗုိက္ထဲ ေနရာ ခ်န္ထားပါေသးတယ္"
"မင္းကေတာ့ ေသာက္မယ္ဆုိတာခ်ည္းဘဲ။ ကဲပါ။ အိမ္ေပၚတက္ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကတာေပါ့"
"ဒါနဲ႔ သူႀကီးမင္း၊ မျမ၀င္းက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေခ်ာတယ္ေနာ္""
"ေခ်ာဆုိ.. သူက အပ်ိဳဘ၀တုန္းက တုံးဖလားရြာရဲ့ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ေလ"
"ေအာ္.. ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ေခ်ာေနတာကုိး"
"သူ ေခ်ာလြန္း လွလြန္းလုိ႔လဲ သူ႔ကုိ ၿပိဳင္ပုိးၾကရင္းနဲ႔ အသဲကြဲ က်န္ရစ္တဲ့သူေတြ မနည္းဘူးကြ။ အဲဒီ အထဲမွာ ေမာင္သက္ထြားက အဆုိးဆုံးဘဲ"
"ေမာင္သက္ထြားဆုိတာ မျမေမရဲ့တူ ကုိႀကီးသက္ထြားကို ေျပာတာလား သူႀကီးမင္း"
"ေအး.. ဟုတ္တယ္"
"စိတ္၀င္စားစရာဘဲ သူႀကီးမင္း။ အခုေတာ့ ကုိႀကီးသက္ထြားလဲ တရားသမားလုိလုိ ဘာလုိလုိ ျဖစ္ေနၿပီေနာ္"
"အင္း.. သူလဲ အေတာ္ေလးကုိ ခံစားခဲ့ရတာကုိးကြ။ ဒါေၾကာင့္ တရားသံေ၀ေတြရၿပီး ဘာသာေရးဘက္ ပုိလုပ္ျဖစ္တယ္ ထင္ပါရဲ့။ ေအးေလ... တစ္ခါ တစ္ေလေတာ့လဲ ကာမဘက္လုိက္ရင္း ဓမၼဘက္ ေရာက္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ကေန ကုသုိလ္ကုိ ေက်းဇူးျပဳတဲ့ သေဘာေပါ့ကြာ။ ဒါေတြ ထားလုိက္ပါေတာ့"
"ဒါျဖင့္ အဲဒီ ကုိႀကီး သက္ထြား အေၾကာင္း ေျပာျပပါလား သူႀကီးမင္း"
"ေအးကြ... ေျပာျပရင္ေတာ့ ျမ၀င္းက ဦးေက်ာ္ေဖ ေဒၚသန္းသန္းတုိ႔ရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး၊ ရြာရဲ့ ကြမ္းေတာင္ကုိင္။ လူပ်ိဳကာလသားတုိင္းက ျမ၀င္းကုိ မ်က္စိက်ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျဖစ္အသည္းဆုံးက ေႏြမရဲ့ေမာင္ ၿဖိဳးေမာင္ႏွင့္ ျမေမရဲ့တူ ေမာင္သက္ထြားတုိ႔ဘဲ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က သူတုိ႔နည္း သူတုိ႔ဟန္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ျမ၀င္းကို ေပၚတင္ေကာ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ေကာ ပုိးခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးကလဲ ျမ၀င္းကုိမွ မရရင္ သူတုိ႔ကုိယ္ သူတုိ႔ သတ္ေသၾကေတာ့မဲ့ပုံဘဲ"
"ကာမေရာဂါက ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္ သူႀကီးမင္း"
"အင္း.. ေၾကာက္စရာေကာင္းဆုိ ကုရာနတၳိ ေဆးမရွိဘူးေလကြာ။ ဒါေၾကာင့္လဲ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက သူ႔ရဲ့ မဃေဒ၀လကၤာက်မ္းႀကီးမွာ.... ကာမေရာဂါ၊ ၀မ္းတြင္းနာကား၊ ကုရာနတၳိ၊ ေဆးမရွိဘူး၊ မိမိပညာ၊ သတိသာလွ်င္၊ မဟာၾသသဓ၊ ေဆးမည္စြရွင့္.. ဆုိၿပီး စပ္ဆုိေတာ္မူထားခဲ့တာေပါ့။ ကာမေရာဂါကုိ ကုသႏိုင္တာက ေဆးတစ္မ်ိဳးဘဲ ရွိတယ္ကြ။ အဲဒီ ေဆးကေတာ့ သတိဘဲ။ ေမာင္သက္ထြားလဲ အဲဒီ သတိေလးနဲ႔ သူ႔ကာမေရာဂါကုိ ကုသလုိက္ပုံရတယ္။ အခုဆုိ ၿငိမ္ ေနတာဘဲ"
"အင္း ဟုတ္တယ္ေနာ္ သူႀကီးမင္း"
"အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက တုံးဖလားရြာမွာ ကာလသား ေခါင္းေဆာင္က ကုိသာေအာင္တဲ့။ သူ႔စီမံမႈ ေအာက္မွာ အပ်ိဳလူပ်ိဳေတြ ရပ္ေရးရြာေရး သာသနာေရး ဘာသာေရးေတြကို လုပ္ၾကရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေအာင္သြယ္လုပ္ေပးတဲ့ ေနရာမွာလဲ အရမ္းေတာ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအာင္သြယ္လုပ္ခေတာ့ သူ႔ကို ပူေဇာ္ပသရတယ္"
"လူေတြက အခြင့္အေရးရမယ္ဆုိ ယူမယ္ဆုိတာခ်ည္းဘဲေနာ္"
"အင္း... အဲဒီ အကြက္ကုိ ကုိၿဖိဳးေမာင္က သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုသက္ထြားက မသိရွာဘူး။ အဲဒီမွာ ကိုသက္ထြား တစ္ကြက္ ေနာက္က်သြားေတာ့တာေပါ့။ ကုိၿဖိဳးေမာင္က ျမ၀င္းကုိ ျဖတ္လမ္းက လုိက္တယ္။ ကုိသက္ထြားက ျမ၀င္းကုိ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလုိက္တယ္။ လုိက္တာခ်င္း တူေပမဲ့ ျဖတ္လမ္းသမားက အရင္ ျမ၀င္းကုိ မီသြားေတာ့တာေပါ့"
"ဘယ္လုိ မီသြားတာလဲ သူႀကီးမင္း"
"ကုိၿဖိဳးေမာင္က ကုိသာေအာင္နဲ႔ သြားတုိင္ပင္တယ္။ ျမ၀င္းနဲ႔ သူနဲ႔ရေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ရင္ ပုိက္ဆံ ငါးသိန္းေပးမယ္ေပါ့။ ကုိသာေအာင္လဲ သေဘာတူတယ္။ ကိုသာေအာင္က လူပ်ိဳ ေခါင္းေဆာင္ဆုိေတာ့ ျမ၀င္းကုိ စည္းရုံးရ ပိုလြယ္သြားေတာ့တာေပါ့။ ကုိသာေအာင္က ျမ၀င္းဆီသြားၿပီး ကုိၿဖိဳးေမာင္ ေတာ္ေၾကာင္း၊ စိတ္ထားသေဘာထားေကာင္းေၾကာင္း၊ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ရွိေၾကာင္း၊ ေယာက်္ားပီသေၾကာင္း၊ ကုိသက္ထြားထက္ အစစအရာရာ သာလြန္ေၾကာင္း၊ ဘ၀အတြက္ဆုိ ကိုၿဖိဳးေမာင္ကုိသာ ေရြးခ်ယ္သင့္ေၾကာင္း ခဏခဏ သြားေျပာတယ္ေလ။ ျမ၀င္းလဲ မိန္းမသားဆုိေတာ့.... တြန္းတုိက္ကာမ်ား.. နဲ႔နဲ႔လုိ႔ လာတယ္... အသဲႏွလုံးဆုိတာ.. ေက်ာက္ရုပ္မဟုတ္ဘူး.... ဆုိသလုိေပါ့။ ကုိၿဖိဳးေမာင္အေပၚကုိ ေမတၱာေတြ အားလုံး ပုံအပ္လုိက္ေတာ့တယ္"
"ဒါျဖင့္ ကုိႀကီးသက္ထြား ေၾကြေရာေပါ့"
"အင္း.. ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ။ ေသလုေမ်ာပါး ခံစားခဲ့ရရွာတယ္"
"သနားပါတယ္"
"ေနာက္ပုိင္း ကုိၿဖိဳးေမာင္ႏွင့္မျမ၀င္းတုိ႔ လက္ထပ္ၿပီးမွ စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခုက မထင္မွတ္ဘဲ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္"
"ဟုတ္လား သူႀကီးမင္း၊ ဘာေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့တာလဲ"
"အင္း.... အမွန္က ကိုသာေအာင္ကုိ ကုိၿဖိဳးေမာင္က မျမ၀င္းနဲ႔ ရၿပီးတဲ့ အထိ ပိုက္ဆံ မေပးရေသးဘူးတဲ့။ အေၾကြးအေနနဲ႔ဘဲ မွတ္ခုိင္းထားခဲ့တာတဲ့။ ေနာက္ပုိင္းမွ မဂၤလာလက္ဖြဲ႔ရတဲ့ ပုိက္ဆံေတြနဲ႔ အေၾက ဆပ္လုိက္ရတယ္တဲ့"
"ေဟာဗ်ာ... ကုိၿဖိဳးေမာင္တုိ႔ကေတာ့ ပုိင္ခ်က္"
"ဒါေၾကာင့္လဲ တုံးဖလားရြာထဲမွာ နာမည္ႀကီးသြားေတာ့တာေပါ့။ ကာလသားေခါင္းေဆာင္ ကုိသာေအာင္က မျမ၀င္းကုိ ကုိၿဖိဳးေမာင္ဆီမွာ အေၾကြးသြားေပါင္တာဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ ကုိၿဖိဳးေမာင္မွ ပုိက္ဆံမေပးႏုိင္ရင္ ကိုသာေအာင္ဘဲ မျမ၀င္းကို ယူေတာ့မေယာင္ေယာင္နဲ႔။ ေနာက္ၿပီး ကုိၿဖိဳးေမာင္ကုိလဲ အေခ်ာင္သမားဆုိၿပီး ကဲ့ရဲ့ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘယ့္ႏွယ္ မဂၤလာလက္ဖြဲ႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔မွ ကုိသာေအာင္ကို ေအာင္သြယ္ေၾကး ေပးရတယ္လုိ႔"
"ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္န႔ဲ စစ္မွာ မတရားတာ မရွိ၊ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔သာ အဓိက လို႔ ဆုိထားတာထင္ပါရဲ့"
"အင္း... ကိုသက္ထြားတစ္ေယာက္ကေတာ့ နဂုိကထဲက ရင္ကြဲနာက်ေနရတဲ့အထဲ အခုလုိ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ ၾကားရျပန္ေတာ့ ပုိၿပီး ယူႀကဳံးမရ အပူလုံး ၾကြေနေတာ့တာေပါ့။ ေသလုေမ်ာပါး အခ်စ္နာ က်ေနခဲ့တယ္ေလ။ သူ႔ကုိ သူ႔ရဲ့အေဒၚ မျမေမလဲ အရမ္းသနားသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပန္ျပင္လုိ႔ မရေတာ့တာခ်င္းအတူတူ သူ႔တူေလးကို ေပ်ာ္ပါေစေတာ့ရယ္ဆုိၿပီး ေန႔စဥ္ စလုိက္ ေနာက္လုိက္ ေျပာင္လုိက္ ေလွာင္လုိက္ လုပ္ေပးေနရရွာတယ္"
"ဘယ္လုိ ေလွာင္ေျပာင္တာလဲ သူႀကီးမင္း"
"ငါ့တူေလးရာ.. နင္က က်ားမွ ေကာင္းေကာင္း မကစားတတ္တာ၊ ဟုိဘက္က ကင္း၀င္ၿပီး စားသြားၿပီး။ နင္ တစ္ကြက္မွားလုိ႔ ခံလုိက္ရတာ။ ဒါေပမဲ့ ျမ၀င္းကို မလုိခ်င္စမ္းပါနဲ႔ ငါ့တူရာ။ ဒီလုိ အေပါင္ခံ မိန္းမကို ငါ့တူနဲ႔ မေပးစားႏုိင္ပါဘူး။ ငါ့တူက ေတာ္ေလး၀ ၀င္တဲ့ မိန္းခေလးနဲ႔ဘဲ ထုိက္တန္တာပါ။ ျမ၀င္းကို မရခဲ့တာ ကံေကာင္းတယ္မွတ္။ ကဲ ငါ့တူေလး ၿပဳံးလုိက္စမ္းပါ။ အဲဒီလုိ ငူတူတူႀကီးမေနစမ္းပါနဲ႔။ အဲဒီလုိ ငူတူတူႀကီးေနရင္ ဗုိက္ပူပူ မိန္းမႀကီးနဲ႔ ညားတတ္တယ္ေနာ္။ ဟား ဟား ဟား။ အဲဒီလုိ မျမေမက ေန႔စဥ္ သူ႔ရဲ့တူ ကုိသက္ထြားကုိ စလုိက္ေနာက္လုိက္ လုပ္ေပမဲ့လဲ ကုိသက္ထြား တစ္ေယာက္ကေတာ့ အသဲ ဟက္တက္ ကြဲၿမဲ ကြဲေနလ်က္ ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့ကြာ"
"ကုိႀကီးသက္ထြားကို သနားလုိက္တာ"
"အင္း... သနားမယ္ဆုိလဲ သနားစရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ငါကေတာ့ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းေလးကို ၾကားသိရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ၀င္လာလုိ႔လဲ မသိဘူး။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္ဆုိခ်င္စိတ္ေပါက္လာခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ စပ္ျဖစ္လုိက္တယ္ ဆုိပါစုိ႔ကြာ။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ေလးက မတရား ေၾကြသူတဲ့။ အရမ္းေၾကကြဲေနတဲ့ သူလုိ႔ဘဲ ဆုိၾကပါစုိ႔"
(မတရား ေၾကြသူ)
ခ်စ္မရွိ ခ်စ္ရွာ။
ျမ၀င္းကို အေၾကြးေပါင္လုိ႔
ေႏြမ ေမာင္ အေခ်ာင္ တြက္တယ္
(ကုိသာေအာင္ ၿဖိဳးေမာင္အတြက္ရယ္)
ဖမ္းခ်က္က နာ။
ျမေမ တူ ကုိသက္ထြားမွာလ
တစ္ကြက္မွားလုိ႔ အူခ်ာခ်ာ
ရည္စူးကာ လုိက္လဲ။
ညစ္ေပေပ
ျမေမမွာ အေလွာင္ မပ်က္တယ္
သဲ ဟက္တက္ကြဲ။
"ေကာင္းမေနနဲ႔ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ... အဲဒီ ကဗ်ာေလးကို စပ္ၿပီး ေလးငါးရက္အတြင္း တုံးဖလားတစ္ရြာလုံး အလြတ္နီးပါး ရသြားၾကတယ္။ ကာရန္ေလးနဲ႔ဆုိေတာ့ ဆုိလုိ႔လဲ ေကာင္းတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ငါ့အိမ္ကို ေရာက္လာတယ္"
"ဗ်ိဳ႔ သူႀကီးမင္း"
"ေအး... ဘာလဲကြ.. ေမာင္ေက်ာင္းသားရ"
"သူႀကီးမင္းကုိ ျပစရာရွိတယ္"
"အဲဒီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးက သူ႔လက္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ဘာသာေရး မဂၢဇင္း(အပၸမာဒ ထင္တယ္) စာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္ၿပီး ငါ့ကုိ ဆက္ေျပာတယ္"
"သူႀကီးမင္းရဲ့ မတရားေၾကြသူ ကဗ်ာအလုိက္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဒီစာအုပ္ထဲ ေတြ႔လုိ႔ သူႀကီးမင္းကို လာျပတာ"
"ေဟ.. ဟုတ္လား.. ျပစမ္းပါဦး"
"ဒီမွာေလ သူႀကီးမင္း"
"အဲဒီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ညြန္ျပတဲ့ စာမ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ မန္လည္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ့ ပတၱျမား ေရႊဂူ ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္"
ျပစ္မရွိ ျပစ္ရွာ။
လမင္းကုိ ေခြးေဟာင္လုိ႔
ေရႊလေရာင္ ေျပာင္မပ်က္တယ္
ထြန္းလွ်က္ပင္ သာ။
ျမေရႊဂူ ပတၱျမားကုိလ
၀က္မ်ားက ျငဴစူစြာ
ညြန္လူးကာ တုိက္နဲွ။
ပြတ္ေလေလ
ဂူေရႊမွာ အေရာင္ထြက္တယ္
ေရွးကထက္ ကဲ။
"အဲဒီ ကဗ်ာေလးကို ညြန္ျပၿပီး အဲဒီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးက ငါ့ကို ေျပာတယ္"
"သူႀကီးမင္း... အဲဒီ မန္လည္ဆရာေတာ္က သူႀကီးမင္းရဲ့ ကဗ်ာအလိုက္ကုိ အတုခုိးၿပီး ဒီ ပတၱျမား ေရႊဂူ ကဗ်ာကုိ စပ္ဆုိခဲ့တာ ထင္တယ္ေနာ္"
"အဲဒီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား စကားၾကားလုိက္ရေတာ့ ငါ့ေခါင္းထဲမွာ ထူကနဲ ပူကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကိုလဲ ရည္မွန္းၿပီး ဦးအႀကိမ္ႀကိမ္ခ် ကန္ေတာ့ေနမိခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ လူေတြအားလုံး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလး ထင္ျမင္ယူဆသလုိ အားလုံး ထင္ျမင္ယူဆသြားရင္ ဆရာေတာ္ကုိ ေစာ္ကားမိသလုိ ျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးကုိ အျမန္ဆုံး အျဖစ္မွန္ကို ရွင္းျပလုိက္ရတယ္"
"ေမာင္ေက်ာင္းသားေရ.. ငါေျပာျပမယ္။ အမွန္က အဲဒီကဗ်ာကုိ ငါက အရင္ စပ္ဆုိခဲ့ၿပီး ဆရာေတာ္က ေနာက္မွ ကာရန္အလုိက္ယူၿပီး စပ္ဆုိခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကထဲက အဲဒီ ပတၱျမားေရႊဂူကို စပ္ဆုိခဲ့တာပါ။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးလဲ အခု သက္ရွိထင္ရွား မရွိေတာ့ပါဘူး။ ငါကသာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရ့ဲ ပတၱျမားေရႊဂူ ကဗ်ာကို အလုိက္ယူၿပီး မတရား ေၾကြသူ လုိ႔ ကာရန္ကုိ အတုခုိး စပ္ဆုိခဲ့တာပါ။ မင္း ရြာဦးေက်ာင္း ျပန္ေရာက္ရင္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကိုလဲ အျဖစ္မွန္ ေလ်ာက္လုိက္ဦး။ ငါလဲ ရြာသူရြာသားေတြကို ရွင္းျပလုိက္ဦးမယ္"
"အဲဒီ ေမာင္ေက်ာင္းသားေလး ျပန္သြားမွ ငါ့ကုိငါ အဲဒီ မတရား ေၾကြသူ ကဗ်ာကုိ စပ္ဆုိခဲ့မိတာ ေနာင္တ ရေနမိေတာ့တာေပါ့"
"ေအာ္... ဒါျဖင့္ သူႀကီးမင္းက အတုခုိးခဲ့တာေပါ့ေနာ္"
"ေအးကြာ...ဒါေပမဲ့ အတုခုိးတာက အစစ္ခုိးတာနဲ႔ စာရင္ေတာ့ အျပစ္ေသးေလာက္ပါတယ္"
"အတုဘဲခုိးခိုး အစစ္ဘဲ ခုိးခုိး အဒိႏၷာဒါနကံ ထုိက္တာဘဲ မဟုတ္လား သူႀကီးမင္းရ"
"အင္း... ဒါကေတာ့ ဒီလုိ ရွိတယ္ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ရ... ဟုိဒင္း... အဲ...ဟုိဟာ.. အင္းး.. .. ဟဲ .. ဟဲ .. ဟဲ...."
မွတ္ခ်က္။
ေပါ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေပါလုိက္တာ။ ခြင့္လြတ္ပါ ဆရာေတာ္ဘုရား။ ကဗ်ာအလိုက္ယူမိတဲ့ သူႀကီးမင္း အမုိက္မဲေလးပါ။ း)))
...
