ေႏြကာလမုိ႔ အပူဒဏ္က ငရဲအေသးစားမွ် ပူျပင္းလွသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလုံး၌လဲ အရုိးစုေတြ စုပုံထားသလုိ ရုိးတံက်ဲက်ဲ သစ္ပင္ေတြသာ ရွိသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တုိက္ခတ္လာသည့္ ေလပူတုိ႔သည္ စိတ္အစဥ္ကုိ မလန္းဆန္းေစႏုိင္သည့္ အျပင္ စိတ္ကို ကသိကေအာက္ ပုိျဖစ္ေစေသးသည္။ နံနက္ခင္းေပမဲ့ ခပ္ေ၀းေ၀းသုိ႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ တရိပ္ရိပ္ တက္ေနသည့္ တံလ်ပ္အေငြ႔တန္းကုိသာ ျမင္ေတြ႔ေနရေလသည္။ ဒီရာသီ ဒီကာလေရာက္လာမွာကုိ သူ အေၾကာက္ဆုံးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေပမဲ့ အခု သူေၾကာက္တဲ့ရာသီ ေရာက္ရွိေနေလၿပီ။"ဖူးးးးးးးးးး ပူလုိက္တာကြာ"
ေလျပင္းတစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္း မႈတ္ထုတ္လုိက္ရင္း သူၿငီးျငဴလုိက္မိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အပူဒဏ္ သက္သာလုိ သက္သာျငား ျပတင္းေပါက္နား သြားၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ ဒီအခ်ိန္ ေလေျပေအးေအးေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ တုိက္ခတ္ေပးရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ ဟု စိတ္ထဲက ေတာင့္တ ေနမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေလာကႀကီးက သူ႔အား မ်က္ႏွာသာ မေပးေခ်။
"ေတာက္.. မီးကလဲ ခဏခဏ ပ်က္ေတာ့တာဘဲကြာ.. ဘာမွ လုပ္လုိ႔ကို မရဘူး"
တစ္ဘက္ခန္းမွ အေဆာင္အတူေန ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္၏ ၿငီးတြားသံကုိ သူၾကားရသည္။ ထုိအသံၾကားမွ သူလဲ ေယာင္ယမ္းၿပီး သူ႔အခန္းထဲက မီးခလုပ္ကုိ ေထာက္ကနဲ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ သြားၿပီ။ ဒီေန႔အဖုိ႔ ေကာ္ဖီပူပူေလး သူ ေသာက္ခြင့္ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့။ မႈန္႔ဘူးထဲမွ ဘီစကစ္ေျခာက္ကေလး ႏွစ္ျပားသုံးျပားကို ပါးစပ္ထဲ သူပစ္ထည့္ၿပီး ၀ါးလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ စူပါ ေကာ္ဖီမစ္ထုတ္ကေလးကို ေဖာက္ၿပီး အမႈန္႔ေတြကို ပါးစပ္ထဲ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ပါရမီေသာက္ေရသန္႔ ဗူးထဲမွ ေရတစ္ခြက္ ငွဲ႔ယူကာ ပါးစပ္ထဲ၌ ဂလုဂလု လုပ္ကာ မ်ိဳခ်လုိက္ေတာ့သည္။ ဒါဆုိ သူ႔အတြက္ ဘရိတ္ဖာ့စ္တ္ ၿပီးသြားၿပီ။ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားေတြအဖုိ႔ ဒီလုိနည္းနဲ႔ဘဲ ႏွစ္ပတ္လည္ရေတာ့သည္။
သူ ျပတင္းေပါက္နားသုိ႔ တစ္ေခါက္ ထပ္လာၿပီး ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္လွသည့္ ရႈခင္းကုိ ပ်င္းရိစြာ ေငးၾကည့္ေနျပန္သည္။ ထုိအခုိက္ တစ္ဘက္ ငါးခန္းေက်ာ္မွ ကုိခင္ေအး တစ္ေယာက္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ အထုပ္ကေလး တစ္ထုပ္ကို ဆြဲကာ အေဆာင္ မ်က္ႏွာစာရွိ ပန္းၿခံေလးထဲသုိ႔ ထြက္ခြါသြားသည္ကို သူ လွမ္းျမင္လုိက္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ပတ္၀န္းက်င္ ၀ဲယာကုိ တစ္ခ်က္ မ်က္စိကစားၿပီး ပန္းၿခံေဒါင့္အနီးရွိ ပု႑ရိက္ပန္းရုံ ေအာက္ေျခသို႔ ထုိအထုပ္ကို ပစ္ခ်လုိက္သည္ကို သူ ျမင္ေနရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကုိခင္ေအး တစ္ေယာက္ ဣေျႏၵမပ်က္ အေဆာင္သုိ႔ ျပန္လာသည္ကုိ ေတြ႔ေနရသည္။ သိပ္မၾကာခင္ ကုိခင္ေအး အထုပ္ပစ္ခ်ထားခဲ့သည့္ ေနရာသုိ႔ အေမြးစုပ္ဖြားဖြား ေခြးတစ္ေကာင္ ခပ္စုိက္စိုက္ သြားေနသည္ကုိ သူလွန္းျမင္ေနရသည္။
ရာသီဥတု ပူေနသည္ကုိ သူခဏေမ့သြားသည္။ ျမင္ကြင္းက သူ႔ကို ဆြဲေဆာင္ေနသည္။ ထုိေခြးသည္ ထုိအထုပ္အား တက္ၾကြစြာ ႏႈတ္သီးျဖင့္ ေျဖၿပီး အားရပါးရ စားေသာက္ေနသည္ကို သူ စိတ္၀င္စားစြာ ေငးၾကည့္ေနျဖစ္သည္။ ကုိခင္ေအးတစ္ေယာက္ ယၾတာတစ္ခု သြားေခ်တာလား မသိဘူး ဟူေသာ အေတြးက သူ႔ကို ပုိ စိတ္၀င္စားမႈ ျဖစ္ေစသည္။ ေဗဒင္သမား ယၾတာသမားတုိ႔ ထုိအျပဳအမူမ်ိဳး မၾကာမၾကာ လုပ္တတ္သည္ကုိ သူသိသည္။ သူကုိယ္တုိင္ပင္ လြန္ခဲ့သည့္ သုံးႏွစ္ေက်ာ္က အညံ့ေတြ ေပ်ာက္သြားေအာင္ဆုိၿပီး ယၾတာဆရာတစ္ေယာက္၏ လမ္းညြန္မႈျဖင့္ ေရႊပုဇြန္ကိတ္မႈန္႔ ခပ္ေကာင္းေကာင္းတစ္တုံးကုိ ရွိတဲ့ေငြစေလးျဖင့္ ျခစ္ခ်ဳပ္၀ယ္ယူၿပီး နီးစပ္ရာ အမႈိက္ပုံတစ္ခုသုိ႔ သြားကာ ေနာက္ျပန္ ပစ္ခ်ထားခဲ့ဖူးသည္။ ယၾတာဆရာေျပာသည္မွာ ထုိ ကိတ္မုန္႔အား ၆ နာရီအတြင္း ေခြးတစ္ေကာင္ေကာင္ လာစားလွ်င္ ယၾတာေအာင္ၿပီ၊ အညံ့ေတြ ေပ်ာက္ၿပီ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ကိတ္မုန္႔ ပစ္ခ်ၿပီး ၅ နာရီေက်ာ္ အခ်ိန္၌ ထုိ အမႈိက္ပုံသို႔ သြားၾကည့္ရာ သူပစ္ခ်ထားခဲ့သည့္ ေရႊပုဇြန္ကိတ္မုန္႔ႀကီးအား အစအနမွ်ပင္ မေတြ႔ရေတာ့သည္ကုိ အံ့ၾသစြာ ႀကဳံခဲ့ရဖူးသည္။ အခု ကုိခင္ေအးလဲ ယၾတာတစ္ခုခု လုပ္တာ ျဖစ္မွာ ဟု သူ တထစ္က် တြက္ေနမိသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ပုိင္း၌လဲ အလားတူပင္ မီးမလာေပ။ ေနပူသည္။ ကုိခင္ေအး အထုပ္သြားပစ္သည္။ ေခြးလာစားသည္။ သူ ပုိစိတ္၀င္စားသြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ "မနက္ဖန္က်ရင္ ေသခ်ာေပါက္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ကိုခင္ေအး ဘာအထုပ္ သြားပစ္တယ္ဆုိတာ သိေအာင္ လုပ္မယ္" ဆုိၿပီး သူ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔သို႔ ေရာက္ၿပီ။ ထုံးစံအတုိင္း မီးမလာေပ။ သူ ခပ္ေစာေစာထၿပီး ျပတင္းေပါက္က တစ္ဆင့္ လွ်ိဳ႔၀ွက္စြာ ပန္းၿခံထဲသုိ႔ စုိက္ၾကည့္ေနျဖစ္သည္။ သိပ္မၾကာခင္ ကိုခင္ေအးတစ္ေယာက္ ေလကေလး တစ္ခၽြန္ခၽြန္ျဖင့္ ပန္းၿခံထဲသုိ႔ အထုပ္ကေလး တစ္ထုပ္ဆြဲကာ ထြက္သြားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လုပ္ေနက်အတုိင္း ထုိအထုပ္ကေလးအား ပု႑ရိက္ပန္းရုံ ေျခရင္းသုိ႔ မသိမသာ ပစ္ခ်ထားခဲ့ကာ အေဆာင္ဘက္သုိ႔ ျပန္လာသည္။ သူ အခြင့္အေရးကို အမိအရ အသုံးခ်လုိက္သည္။ ကုိခင္ေအး အေဆာင္ေပၚတက္ၿပီး အခန္းထဲ ၀င္သြားသည့္အခါ သူ အေဆာင္ေအာက္သုိ႔ ဆင္းၿပီး ပန္းၿခံထဲသုိ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္လာမိသည္။ နဲနဲေနာက္က်ရင္ လာစားေနက် ေခြး ဦးသြားႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါလား။
ပန္းၿခံထဲသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ကိုခင္ေအး အထုပ္ပစ္ေနက် ပု႑ရိက္ပန္းၿခဳံဆီသုိ႔ သူ အျမန္ေလ်ာက္သြားေလသည္။ ေတြ႔လုိက္ပါၿပီ။ ပန္းၿခဳံေအာက္က အထုပ္ကေလး။ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ အျပာရင့္ေရာင္ျဖင့္ က်က်နန ထုပ္ထားသည္မွာ ပါဆယ္ထုပ္ တစ္ထုပ္နဲ႔ပင္ တူလွေတာ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ (သူမ်ားလုပ္ထားတဲ့ ယၾတာထုပ္ကုိ လက္နဲ႔ကုိင္မိလွ်င္ အညံ့ေတြ လာကူးမွာ စုိးရိမ္ရတယ္ ဟု စဥ္းစားၿပီး) ထုိအထုပ္အား လက္ျဖင့္ ေျဖၾကည့္ရန္ မ၀ံ့ရဲလွသျဖင့္ အနီးနားရွိ သစ္ကုိင္းေျခာက္ေလးကုိ ေကာက္ယူၿပီး ထုိအထုပ္ကို ထုတ္ခ်င္းေပါက္ ထုိးေဖာက္လုိက္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိအေပါက္ကေလးအား ပထမ သစ္ကုိင္းေျခာက္ကေလးျဖင့္ ေသခ်ာ ဖိထားလုိက္ၿပီး အျခား သစ္ကုိင္းေျခာက္ တစ္ခုျဖင့္ ခပ္ဆဆ ၿဖဲၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ လုံး၀ထင္မွတ္ မထားတဲ့ အနံ႔တစ္ခု ေထာင္းကနဲ ထြက္လာေပၚလာေလသည္။
"ဟင္းးးးးးးးးးး " "... ေတာက္....."
အံၾသမႈနဲ႔အတူ ေတာက္တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္ၿပီး သူ အေဆာင္ဘက္သို႔ ျပန္လာသည္။ အေဆာင္ေပၚ တက္ၿပီး ကိုခင္ေအး အခန္းသုိ႔ သူ တန္းတန္းမတ္မတ္ သြားေလသည္။ သူ႔ကုိ ျမင္တဲ့အခါ ကုိခင္ေအးက.. "ဟာ.. လာထုိင္.. တရုတ္သူေ႒းေလး" ဟု သူ႔ကုိ ဖိတ္ေခၚေလသည္။ သူ႔ကုိ ကုိခင္ေအးက တရုတ္သူေ႒းဟု ေခၚေနက်ျဖစ္သည္။ အသားလဲျဖဴ ေရွာ့ပင္လဲခဏခဏ ထြက္ေသာေၾကာင့္ ထုိကဲ့သုိ႔ ေခၚျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သူ ကိုခင္ေအး အခန္းထဲ ၀င္ထုိင္ၿပီး...
"ကိုခင္ေအး... ခင္မ်ားကုိ က်ေနာ္ ၾကည့္ေနတာ သုံးရက္တိတိရွိၿပီ။ မနက္ခင္းတုိင္း အထုပ္ကေလး တစ္ထုပ္ဆြဲၿပီး ပန္းၿခံထဲက ပု႑ရိက္ပင္ေအာက္မွာ သြားပစ္ထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ခင္မ်ား အထုပ္ပစ္ၿပီး မၾကာခင္ ေခြးတစ္ေကာင္လာၿပီး အဲဒီ အထုပ္ကို လာစားတယ္။ အဲဒါ.... ဘာအထုပ္ သြားပစ္တာလဲ။ ယၾတာသြားေခ်တာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ဘာအတြက္ အခုလုိ သြားပစ္ရတာလဲ"
ဟု အထုပ္အေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ ကုိခင္ေအးအား ေမးျမန္းေလသည္။ သူ႔အေမးကုိ ၾကားရတဲ့အခါ ကုိခင္ေအးတစ္ေယာက္ အူတက္မတတ္ တဟားဟား ရယ္ေမာၿပီး သူ႔ကို ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ ရွင္းျပေလေတာ့သည္။
(..."ကဲ....ပရိတ္သတ္ႀကီးတုိ႔ေရ.... ကိုခင္ေအး ဘာအထုပ္ သြားပစ္တာလဲ။ စဥ္းစားေပးၾကပါဦးဗ်။ ဦးေဏွာက္ေျခာက္ေလာက္တဲ့အထိ စဥ္းစားလုိ႔ မရေတာ့မွ ဒီလင့္ခ္(http://kokomaunguk.blogspot.com/2011/04/blog-post_04.html)ေလးကုိ ႏွိပ္ၿပီး အေျဖကုိ ၾကည့္ၾကေနာ္။ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း အေျဖေပၚလာပါလိမ့္မယ္"...)
..
