ေျခတုိင္ရွည္အိမ္ေလးေတြစုေနတဲ့ရြာမုိ႔ ေျခတုိင္ရွည္ရြာလုိ႔ဘဲ ေခၚၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျခားရြာေတြထက္ အနည္းငယ္မွ် ေျခတုိင္ပုိရွည္ၿပီး ခပ္ေမာ့ေမာ့ေနတတ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔က အဲဒီရြာေလးကို ထူးထူးျခားျခားအေနနဲ႔ မာနခဲတုိ႔ရြာလုိ႔ အမည္ေပးထားၾကတယ္။ ေပးမယ္ဆုိလဲ ေပးရေလာက္ပါတယ္။ အိမ္ေလးေတြက အျခားရြာနဲ႔မတူ တမူထူးျခားၿပီး ၀ံ့၀ံ့ၾကြားၾကြား ေနတတ္ၾကတာကုိး။ ေျခတုိင္ရွည္ဆုိေပမဲ့ ေဖာင္ေဒးရွင္းေကာင္းတဲ့ အိမ္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခပ္ယဲ့ယဲ့ရယ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သိတဲ့အတုိင္းပါဘဲ။ အိမ္ေတြကသာ ခပ္ယဲ့ယဲ့ရယ္။ မာနကေတာ့ စၾကာ၀ေတးမင္းမာနမ်ိဳး။
အစကေတာ့ ဒီမာနခဲတုိ႔ရြာကုိ အိမ္တစ္လုံးထဲကစၿပီး တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ႏွစ္အိမ္စ သုံးအိမ္စေတာ့ တုိးခဲ့ပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အုိးႏွင့္သူ႔ဆန္ တန္ေအာင္မေနတတ္ၾကေတာ့ တစ္အိမ္ေျပာင္း တစ္အိမ္၀င္နဲ႔ တစ္အိမ္ထဲ တစ္ရြာျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေပါင္း မနည္းခဲ့ေပဘူး။ က်ိန္စာဘဲ မိခဲ့တာလား။ အိမ္ေလးေတြကဘဲ မတည္ၿငိမ္ၾကတာေၾကာင့္လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အဲဒီ မာနခဲတုိ႔ရြာမွာ အိမ္ေလးေတြ အတည္တက်မရွိခဲ့ၾကဘူး။
အဲ... ဒါေပမဲ့ အခုလက္ရွိကေတာ့ အဲဒီရြာေလးမွာ ထူးထူးျခားျခား ေျခတုိင္ရွည္အိမ္ေလး ေျခာက္လုံးတိတိရွိေနၾကတယ္။ ခါတိုင္း အိမ္ေျခအင္အားက ဒီေလာက္ရွိခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့ အံ့ေတာ့ အံ့ၾသစရာရယ္။ ဒါေတာင္မွ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေလာက္က အိမ္ေျခ ခုနစ္လုံးတိတိရွိခဲ့တယ္ဆုိဘဲ။ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစရာဘဲေပါ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ရြာေတြမွာ အိမ္ေျခက အလြန္ဆုံးရွိလွ ေလးအိမ္ ငါးအိမ္ဘဲရွိၾကတာကုိး။ အေျခအေနအရ အိမ္ခုနစ္လုံးထဲက တစ္လုံးက ေလးအိမ္တုိင္ရြာကို ေျပာင္းသြားတဲ့အတြက္ အိမ္ေျခေျခာက္လုံးဘဲ ရွိေတာ့တာတဲ့။ ဒါေတာင္မွ အနီးအနားတစ္၀ုိက္မွာ အဲဒီ မာနခဲရြာေလးက အိမ္ေျခအမ်ားဆုံးနဲ႔ ပန္းပန္လ်က္ပါဘဲ။
အိမ္ေလးလုံးရွိတဲ့ရြာကုိ ေလးအိမ္တန္းရြာ၊ အိမ္ငါးလုံးရွိတဲ့ရြာကုိ ငါးအိမ္တန္းရြာဆုိၿပီး နာမည္အသီးသီးရွိၾကေပမဲ့ အဲဒီအိမ္ေျခ ေျခာက္လုံး ရွိတဲ့ရြာကုိေတာ့ ေျခာက္အိမ္တန္းရြာလို႔ နာမည္မတြင္ဘဲ ေျခတုိင္ရွည္ရြာလုိ႔ဘဲ နာမည္တြင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေျခတုိင္ရွည္ရြာဆုိတဲ့ နာမည္ကုိေတာင္ လူတုိင္းမသိၾကေတာ့ပါဘူး။ မာနခဲတုိ႔ရြာလို႔ဘဲ လူအားလုံးက သိထားၾကေလရဲ့။
မာနခဲတုိ႔ရြာလုိ႔ ဘာေၾကာင့္ေခၚသလုိဆုိေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါဘဲ။ အဲဒီရြာသားေတြဟာ တစ္ျခားရြာသားေတြနဲ႔ အေပါင္းအသင္းအဆက္အဆံမလုပ္ၾကဘူး။ မာနႀကီးတစ္ခြဲသားနဲ႔ေနၾကတယ္။ မတူသလုိမတန္သလုိမ်ိဳးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမာနခဲတုိ႔ ရြာသားအခ်င္းခ်င္းေတာင္မွ မာနတလူလူနဲ႔ ေနၾကေလရဲ့။ တုိင္ပင္ညွိႏႈိင္းမႈမရွိၾကဘူး၊ စည္းလုံးညီညြတ္မႈမရိွၾကဘူး။ အေျပာအဆုိ အဆက္အဆံလဲ မရွိၾကဘူး။ အလုပ္အကိုင္လဲ ေကာင္းေကာင္းရွိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ သူတုိ႔မွာ လုပ္ငန္းကုိင္ငန္းရိွၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မာနကုိေတာ့ တစ္ျပားသားမွ မေလ်ာ့ၾကဘူးဗ်။ စိတ္၀င္စားစရာ အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ရြာေလးပါဘဲ။
ပတ္၀န္းက်င္ရြာနဲ႔လဲ အဆင္မေျပ ရြာသားအခ်င္းခ်င္းလဲ အဆင္မေျပဆုိေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါမွာ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ရတာ ကမၻာ့အျပင္ဘက္ေရာက္ေနသလုိမ်ိဳးဘဲ။ အင္း... ကမၻာ့အျပင္ဘက္ေရာက္ေနသလုိျဖစ္ေနေပမဲ့လဲ သူတုိ႔ တံခြန္ကုိေတာ့ နဲနဲေလးမွ ေအာက္ေလ်ာ့မခ်ၾကတာ ခက္သဗ်ား။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ ရယ္စရာႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ မရွိတဲ့ဗလကို တမင္ထုတ္ျပၿပီး ရင္ေကာ့ေလ်ာက္သလုိမ်ိဳး၊ မထြက္တဲ့အေမာက္ကို ညွစ္ထုတ္ၿပီး အေမာက္ေထာင္ျပသလုိမ်ိဳး၊ အေတာ္ေလး အၾကည့္ရေတာ့ဆုိးသား။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ရြာသားေတြက ဘာမွမယ္မယ္ရရ လုပ္တာမလုပ္တတ္ၾကတာ အခ်င္းခ်င္းေျခလွမ္းကိုေတာ့ ျမင္တတ္ၾကသား။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းေနတာ ျမင္ရင္ ဒီေကာင္ ဟုိအခ်ိဳးခ်ိဳးေနတာ၊ ဒီေကာင္ ပဲမ်ားေနတာ၊ ဒီေကာင္ အုိက္တင္ေပးေနတာ၊ ဒီေကာင္ မာယာ သာေဌယ် သုံးေနတာ၊ ဒီေကာင္ ကလိန္ကက်စ္က်ေနတာ ဆုိၿပီး တန္းသိသဗ်။ ဒါကလဲ ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္ၾကတဲ့သေဘာပါ။ အမွန္မွာဆုိ အဲဒီ မာနခဲတုိ႔ရြာသားေတြအားလုံး အဆံမရွိတဲ့ သႀကၤန္ေသနတ္ေတြခ်ည္းပါဘဲ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ အဲဒီမာနခဲတုိ႔ရြာေလးကို ေလမုန္တုိင္းတစ္ခ်က္၀င္ေမႊသြားတယ္။ အင္အားအေတာ္ျပင္းပုံရတယ္။ အိမ္ေလးေတြ ယိမ္းယုိင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ယိမ္းယုိင္မွာေပါ့ေလ။ နဂိုကထဲကမွ ေဖာင္ေဒးရွင္းေကာင္းၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ပုိဆုိးတာက ေလမုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေရလႊမ္းမုိးမႈပါ ခံၾကရကုန္တယ္။ အေျခက မခုိင္၊ အိမ္က ယုိင္တုိင္တုိင္၊ ေဆာက္ထားတာက ေခ်ာင္းနားကမ္းနားဆုိေတာ့ မင္းခေယာက်္ား ကမ္းနားသစ္ပင္ေတြလုိ ရြာသားေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကတာေပါ့။
ဒုကၡေရာက္ၾကေပမဲ့ ဒုကၡက မာနေလာက္ အားမျပင္းေတာ့ အခ်င္းခ်င္း အကူအညီမယူၾကဘူး။ သူတုိ႔ရွိတဲ့ အားေလးနဲ႔ဘဲ ရုန္းကန္ေနၾကတယ္။ လြတ္ေျမာက္လမ္းကို ရွာေဖြေနၾကတယ္။ တကိုယ္လြတ္ရုန္းခ်င္ေနၾကတယ္။ ေျပးလမ္းေကာင္းေကာင္းေတြ႔ရင္လဲ အျခားသူေတြကို မျပၾကဘူး။ ကုိယ္လြတ္ရင္ ၿပီးေရာ သေဘာထားၾကတယ္။ သင္ခန္းစာယူတတ္ရင္ေတာ့ အဲဒီမာနခဲတုိ႔ရြာေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး သင္ခန္းစာယူလုိ႔ ဆုံးႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
တစ္ဦးကူေသာ္မရ တစ္ေသာင္းကူေသာ္ရ၏။ စည္းလုံးျခင္းသည္ အင္အား။ ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ စကားပုံေလးေတြပါ။ အခ်င္းခ်င္းကူညီေဖးမေနၾကရင္၊ အခ်င္းခ်င္းညီညြတ္ေနၾကရင္ လူေတြလုပ္တဲ့ေဘးရန္၊ သဘာ၀ကေပးတဲ့ ေဘးဒဏ္ေတြကို လြယ္လင့္တကူ ေျဖရွင္းႏုိင္ၾကမွာပါ။ အခ်င္းခ်င္း စိတ္တူကိုယ္တူရွိေနၾကရင္ တစ္ေယာက္အားနဲ႔ တစ္ေသာင္းအား မတူပါဘူး။ အပ္နဲ႔ ထြင္းလုိ႔ရတဲ့အရာကုိ ေပါက္ဆိန္န႔ဲ ခြဲစရာမလုိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မာနခဲတုိ႔ရြာက ရြာသားေတြကေတာ့ မာနကုိ တျပားသားမွ မေလ်ာ့ၾကပါဘူး။ ငါ့ေလွငါထုိး ပဂုိး (ပဲခူး)ေရာက္ေရာက္၊ ငါ့ျမင္းငါစုိင္း စစ္ကုိင္းေရာက္ေရာက္ ဆုိသူေတြခ်ည္းပါဘဲ။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီမာနခဲတုိ႔ရြာအေျခအေနကို ေဘးပတ္၀န္းက်င္ရြာေတြက အကဲခတ္ၾကည့္ေနၾကေလရဲ့။ ၾကည့္ေနၾကတာကလဲ အကူအညီေပးခ်င္လုိ႔ ၾကည့္ေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒုကၡေရာက္ၾကရင္ လက္ခုပ္တီးဖုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာပါ။ ဒါကလဲ သူတုိ႔အမွားမဟုတ္ပါဘူး။ မာနခဲတို႔ ရြာသားေတြကိုယ္တုိင္ကလဲ အျခားရြာသားေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာေတြ႔ရင္ ၀မ္းသာမဆုံးျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ကဲ.. အခုေတာ့ အဲဒီမာနခဲတုိ႔ရြာမွာ ကပ္ေဘးဆုိက္ေရာက္ေနၿပီ။ ေလေဘး ေရေဘးေတြေပါ့။ အဲဒီေတာ့... ဒီေလ ဒီေရ ဒီမုိးနဲ႔ ဒီမာနခဲတုိ႔ရြာ ဘယ္ေလာက္ ေတာင့္ခံႏုိင္မလဲဆုိတာ အားလုံးက ေစာင့္စားအကဲခတ္ေနၾကေလရဲ့။
အားလုံး စည္းလုံးညီညြတ္ျခင္းျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရႏိုင္ၾကပါေစ။
.....
