Breaking news( ဆုိင္ကလုန္းမုန္တိုင္း)

လူေတြ ေန႔စဥ္ ေသလုိက္ၾကတာ တစ္ျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔။ အငတ္ေဘးေၾကာင့္လဲေသၾက၊  အခ်စ္ေဘးေၾကာင့္လဲ ေသၾက၊ စစ္ေဘးေၾကာင့္လဲ ေသၾက၊ ေရာဂါေဘးေၾကာင့္လဲ ေသၾကနဲ႔ ေသပုံေသနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေသလုိက္ၾကတာ။ ေလာကႀကီးမွာ ေနရထုိင္ရတာေတာင္ က်ဥ္းၾကပ္လာသလုိပါဘဲလား။

ဒီၾကားထဲ လာျပန္ၿပီ။ သဘာ၀ေဘးတဲ့။ ဒီသဘာ၀ေဘးဒဏ္ေတြ ႏွိပ္စက္လုိ႔ လူေတြ ေသလာလုိက္ၾကတာ တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ နဲနဲေႏွာေႏွာမဟုတ္။ တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီး။ တကယ့္ကို တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီး။ သံေ၀ဂရစရာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ ေလာကႀကီးပါဘဲ။ ေမြး ႀကီး အုိ နာ ေသ နိယာမ ျဖစ္စဥ္ႀကီးက ေဘးရန္ ေဘးဒဏ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အစီအစဥ္ေတြ ခုန္ေက်ာ္ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကေလရဲ့။

ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတာရွိတယ္။ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္တဲ့သူေတြ၊ ရဟန္းပုဏၰားေတြ၊ တုိင္းသူျပည္သားေတြ တရားမေစာင့္ေတာ့တဲ့အခါက်ရင္ ၾကယ္ လ ေန နကၡတ္ေတြရဲ့ လည္ပတ္မႈေတြဟာလဲ မမွန္မကန္ ျဖစ္လာမယ္တဲ့။ အဲဒီ လည္ပတ္မႈ မမွန္ကန္ေတာ့တဲ့အခါေရာက္ရင္ ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ျပန္လာမယ္၊ သဘာ၀ေဘးရန္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာမယ္ ( ေျမၿပိဳမယ္။ ေရႀကီးမယ္။ မီးေလာင္မယ္။ မီးေတာင္ေတြ ေပါက္ကြဲမယ္။ ငလ်င္လႈပ္မယ္။ မုန္တုိင္းတုိက္မယ္။ ၿဂိဳဟ္ေတြ ၀င္ေဆာင့္မယ္)။ အဲဒီလုိနဲ႔ လူေတြ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြ ေသေၾကပ်က္စီးၾကမယ္တဲ့။ မွန္လိုက္တာ။

ဘယ္လုိဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ လူဆုိတာ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့ သတၱ၀ါ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္လား။ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ကို အသိဥာဏ္ေလးနဲ႔ ကာကြယ္ၾကရမွာေပါ့။ အသိဥာဏ္ကို ေရွးရႈၿပီး ႀကိဳတင္အကာအကြယ္ယူထားႏုိင္ၾကရင္ ပ်က္စီးသင့္သေလာက္ မပ်က္စီးေတာ့ဘူးေပါ့။ ယေန႔လုိ သိပၸံေခတ္ႀကီးမွာ သတင္းေမဒီယာ ပ်ံ႔ႏွံ႔လြယ္မႈက လူေတြအတြက္ ကာကြယ္မႈ တစ္ခု ျဖစ္ေစပါတယ္။ 

ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဒီလုိ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီသတင္းကို လူအမ်ား သိရေအာင္ ဘေလာ့ဂါကိုရင္ဆီကေန တစ္ဆင့္ရယူၿပီး က်ေနာ့္ဘေလာ့ေပၚ တင္လုိက္ျခင္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဘေလာ့ဂါမ်ား၊ တြစ္တာပိုင္ရွင္မ်ား၊ ေဖ့ဘုတ္စ္ပိုင္ရွင္မ်ားလဲ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ကုိ ကုိယ္တုိင္သြားေရာက္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေပမဲ့ ေဘးဒဏ္က်ေရာက္မဲ့ ေနရာက လူေတြ ႀကိဳတင္ သိထားႏုိင္ရင္ေတာ့ အက်ိဳးအမ်ားႀကီး ျဖစ္ထြန္းမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ (ကုိကိုေမာင္၊ ပန္းရနံ႔)

...

27.12.2011 ေန႔ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ ၈ နာရီအခ်ိန္) ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ မိုးေလ၀သ ေကာင္းကင္ဓါတ္ပံု (Google Earth)

ဘဂၤလား ပင္လယ္ေအာ္ အေနာက္ေတာင္ ပိုင္းမွာ ျဖစ္ေပၚ ေနတဲ့ 03B မုန္တို္င္းဟာ အားေကာင္းတဲ့ ဆိုင္ကလုန္း မုန္တိုင္းႀကီး ျဖစ္လာျပီး (၃၀-၁၂-၂၀၁၁) ရက္ ညေနပိုင္းမွာ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္း အေရွ႕ဖက္ ကမ္းေျခကို Chennai ျမိဳ႕အနီးမွ ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ကုန္းတြင္းကို ၀င္ေရာက္ လိမ့္မယ္လို႕ခန္႕မွန္းရ ပါတယ္။ (၂၇-၁၂-၂၀၁၁ ရန္ကုန္၊ နံနက္ ၀၆း၂၈ နာရီ) 

03B မုန္တို္င္းကို တျဖည္းျဖည္း ပိုမိုအားေကာင္းလာကာ အားေကာင္းတဲ့ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းႀကီး တစ္ခုျဖစ္လာျပီးတဲ့ေနာက္ (၃၀-၁၂-၂၀၁၁) ေန႕ညေနပိုင္းအခ်ိန္မွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း အေရွ႕ဖက္ကမ္းေျခကို Chennai ျမိဳ႕အနီးက ျဖတ္ေက်ာ္၀င္ေရာက္လိမ့္မယ္လို႕ ခန္႕မွန္းထားပါတယ္။

အေနအထားကေတာ့ အႏၲရာယ္အလြန္ႀကီးမားတဲ့ အေျခအေနပါပဲ။ ဒီလိုအင္အားနဲ႕သာျဖတ္ခဲ့ရင္ေသခ်ာေပါက္ မုန္တိုင္းဒီေရက တက္ေတာ့မွာပဲ။ အေသအေပ်ာက္ေတြကိုလည္း စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာ ႀကားရေတာ့မွာပါပဲ။ 

ဒီေနရာမွာ တကယ္ဆိုရင္ ႀကိုတင္ကာကြယ္မႈပဲလိုပါတယ္.။ အခ်ိန္(၃)ရက္အနည္းဆံုးရပါတယ္။ အိႏၵိယျပည္သူေတြ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ႏိုင္ႀကပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ကေတာ့ ဒီမုန္တိုင္းေနာက္(၃)ရက္အတြင္း လမ္းေႀကာင္းေျပာင္းကာ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္ကိုျပန္ေကြ႕မလာပါေစနဲ႕။

ဒါကိုေတာ့ သတိထားျပီးေစာင့္ႀကည္႕ေနဖို႕လိုပါတယ္။ လို႔ ေဒါက္တာ ဦးထြန္းလြင္ က TunLwin.com မွာ ေဖၚျပထားပါတယ္။.. 

Credit : :http://tunlwin.com/

: http://mutdfan.com


မွတ္ခ်က္။
မဒမ္ကုိးဘေလာ့မွ (ကုိရင္အသိေပးမႈျဖင့္) ယူသုံးၿပီး ျပန္လည္မွ်ေ၀သည္။

.

ဒါဇင္ဘီ ခရတ္စမစ္ တုိ႔ပက္စ္

"ႏုိး--ႏုိး--ႏွင္းကို ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွင္းကုိ ေၾကာက္တယ္--ဘယ္မွ မသြားဘဲ တစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္တယ္။--နတ္သင္း--မရွိပါ--ႏုိးေဘာ္ဒီ--မလုပ္ပါ။ မရွိပါ။--ႏိုး-- နတ္သင္း--ႏုိး--ႏုိး--"

တစ္မ်ိဳး မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ သမီးငယ္ေလးေတြ ေကၽြးတဲ့ တက္စာ စားမိေနလုိ႔ အစဥ္အတုိင္း ေျဖေဆးရွာေနတာပါ။ ဘဘမွာ အသက္ကလဲႀကီး သားေထာက္သမီးခံကလဲ မရွိဆုိေတာ့ ဒီလုိဘဲ တစ္ခါတစ္ခါ ဒါမႏူးသမီးငယ္ေလးေတြ ခ်ခ် ေကၽြးေလ့ရွိတဲ့ တက္စာေတြကုိ စားေနက်ပါ။ စားမိတုိင္းလဲ ေကြးေနေအာင္ တက္တာကလား။ တက္တုိင္းလဲ ဒီလုိဘဲ ေျဖေဆးစားေနက်ဆုိေတာ့ ေကၽြးလုိက္ စားလုိက္ တက္လုိက္ ေျဖလုိက္နဲ႔ တဂ္သံသရာ လည္ေနေလေတာ့ရဲ့။

ဘဘတုိ႔က ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေတာသားစစ္စစ္ေတြဆုိေတာ့ ဗဟုသုတနည္းခ်က္ကေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ခရစ္စမတ္ဆုိတာလဲ မၾကားဖူး၊ အစ္ေန႔ဆုိတာလဲ မသိ၊ ဒီပါ၀လီဆုိ ေ၀လားေ၀းထဲကဘဲ။ မိရုိးဖလာ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ အဖိတ္ေန႔တုိ႔ ဥပုသ္ေန႔တုိ႔ေလာက္သာ သိတာကလား။ ဗုဒၶေန႔တုိ႔ ဓမၼစၾကာေန႔တုိ႔ အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔တုိ႔ ဆုိတာကုိေတာင္ ဘာကို ဘာ့ေၾကာင့္ ဘာေန႔လုိ႔ ေခၚေနၾကမွန္း သိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။

အဖိတ္ေန႔ဆုိတာ ၾကားလုိက္ရရင္ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ထဲက ေရေႏြးၾကမ္းေတြ ဖိတ္စင္ လႊင့္က် ေနတာကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဥပုသ္ေန႔လုိ႔ ေျပာသံၾကားရတဲ့အခါ တ ဘူ ဘူ အီေနတဲ့ ဘုတ္အီသံကုိဘဲ ၾကားေယာင္ေနမိျပန္ေရာ။ ထုိ႔အတူပါဘဲ စန္တာကေလာ့ ဆုိတဲ့ အသံၾကားရရင္ မန္းေျမကို ဘုရားဖူးသြားရင္း ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ေစ်းခ်ိဳက နာရီစင္ႀကီးကိုဘဲ ေျပးျမင္ေယာင္ ေနမိေလရဲ့။ စန္တာကေလာ့ ကို Centre Clock လုိ႔ဘဲ နားလည္လုိက္တာကုိး။ မိန္းနာရီစင္ႀကီးလုိ႔ ဘာသာျပန္မိေရာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခု ဒီပါ၀လီတဲ့။ အဲဒီအသံၾကားရင္လဲ ရြာအေရွ့ပုိင္းက ဦးဒီပႀကီးကို ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီး ေသာက္ေနတဲ့ပုံ ျမင္ေယာင္မိျပန္ေရာ။ အစ္ေန႔ကို ပုိဆုိးေသး။ လည္ပင္းေတာင္ ယားက်ိက်ိ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ လည္ပင္းကို လာအစ္ေနသလား မွတ္ေနလုိ႔ေလ။ ဂလုိ ဂလုိ အသိပညာ အတတ္ပညာ ၾကြယ္၀တဲ့ ေတာသားစစ္စစ္ ဘဘတုိ႔ဘ၀ကို ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ဘယ္နတ္ ဘယ္သိၾကားက ကုိယ္ခ်င္းစာမိပါ့မလဲေလ။

တစ္ကမၻာလုံးမွာ ရွိတဲ့ လူေတြကို ဘဘတုိ႔ တုံးဖလားရြာသားေတြလုိဘဲလုိ႔ ထင္ထားခဲ့ၾကတာ။ ထင္ထားဆုိ အခုထက္ထိ အဲဒီလုိ ထင္ေနၾကတုန္းေလ။ ဟုိသႀကၤန္ကာလတုန္းက တစ္ရြာလုံးမွ တစ္လုံးထဲရွိတဲ့ ရြာဦးေက်ာင္းက တယ္လီဖုန္းေလးနဲ႔ မၾကားတၾကား စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘဘအသံကို ၾကားဖူးခ်င္ေတာ့ တစ္ရြာလုံးနီးနီး တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ စကားေျပာၾကပါေရာလား။ ၿပီးေတာ့ ေမးခြန္းေတြက မ်ားလွပါဘိသနဲ႔။ ေရပက္ခံ ထြက္မလည္ဘူးလား။ သႀကၤန္ကပြဲေတြ သြားမၾကည့္ဘူးလားနဲ႔ စုံေနတာပါဘဲ။

ေနာက္ၿပီး ဘိလပ္ျဖစ္ ဂ်ိန္းစ္ဘြန္း ဇာတ္ကားေတြ အရမ္းမ်ားေပမဲ့ ဇာတ္ကားထဲမွာ တရားနာ ေရစက္ခ် အမွ်ေ၀တဲ့ အခန္းေတြ ဘာျဖစ္လုိ႔ မပါရတာလဲ ဆုိတာက တစ္မ်ိဳး၊ ဘိလပ္မွာေကာ မစုိးရိမ္တုိက္ မဟာဂႏၶာရုံတုိက္တုိ႔လုိ စာသင္တုိက္ႀကီးေတြ ေပါမ်ားသလားဆုိတာက တစ္ဖုံ၊ ဘိလပ္က ကာလသားေခါင္းေဆာင္က တံုးဖလားက ကာလသားေခါင္းေဆာင္ ကိုစိန္ေမာင္ေလာက္ ခန္႔ခန္႔ညားညား ရွိသလားဆုိတာက တစ္မယ္၊ ဘိလပ္က ေရတြင္းက တုံးဖလားတစ္ရြာလုံးအသုံးျပဳေနတဲ့ ေရတြင္းေလာက္ ေရၾကည္ၾကည္လင္လင္ေကာ ရွိရဲ့လား ဆုိတာတစ္ေမွာင့္၊ ဘိလပ္ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က တုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးေသာမေလာက္ သေဘာေကာင္းရဲ့လား ဆုိတာက တစ္သြယ္။ စသျဖင့္ စသျဖင့္ အမယ္မယ္ေသာ ထင္ရာ ျမင္ရာေတြကုိ ဇြတ္ ေမးျမန္းၾကေလရဲ့။

ဒီေကာင္ေတြ ငါငယ္ငယ္တုန္းက အတုိင္းပါဘဲလား၊ ဘာမွ အသိပညာအတတ္ပညာ မေျပာင္းလဲ ၾကေသးပါလားဆုိၿပီး သနားစိတ္၀င္ေနမိတယ္။ သူတုိ႔ေမးတဲ့ ေမးခြန္းတုိင္းကုိလဲ အင္း.. အဲ... ေကာင္းပါတယ္ စသျဖင့္သာ ေရလုိက္ငါးေလာက္ ေျဖေပးလုိက္ရတယ္။ ေမာင္ရင္တုိ႔ထင္ထားသလုိ ဘိလပ္ဆုိတာ တုံးဖလားရြာနဲ႔ ဘာမွ မတူဘူး၊ တစ္ျခားစီဘဲ လု႔ိ မေျပာရက္ဘူး။ ေျပာျပရင္လဲ ယုံၾကမွာမွ မဟုတ္တာ။ ေတာ္ၾကာ အာဂမယုတၱိ သဘာ၀ယုတၱိေတြနဲ႔ ေျဖခုိင္းေနမွ စကားေၾကာရွည္ၿပီး ဖုန္းဖုိး မ်ားမ်ား ကုန္ရခ်ည္ေသးရဲ့။ နိဗၺာန္မေရာက္ေသးတဲ့သူကို နိဗၺာန္အေၾကာင္းရွင္းျပရ ခက္သလုိ ဘိလပ္မေရာက္ဖူးေသးတဲ့သူေတြကိုလဲ ဘိလပ္အေၾကာင္း ရွင္းျပရ အေတာ္ခက္တာကလား။

ဘဘတုိ႔ တုံးဖလားရြာက လူမႈေရး ပညာေရး က်န္းမာေရး ႏုိင္ငံေရး ဘာမွ သိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမုိကေရစီ၊ ဆုိရွယ္လစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဟိႏၵဴ အစၥလာမ္ က်ဴး ခရစ္ယာန္ ဂ်ိန္း ဘီေအ အမ္ေအ ပီအိပ္ခ်္ဒီ။ ဘာဆုိ ဘာမွ မသိၾကဘူးေလ။ သူတုိ႔သိတာက မုိးတြင္းမွာ လယ္ထြန္ ေကာက္စိုက္ ေဆာင္းပုိင္းမွာ စပါးရိတ္၊ ကၽြဲေက်ာင္း ႏြားေက်ာင္း အရြယ္ေရာက္လာရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳ ကေလးေမြး။ ဒါေလာက္ဘဲ သိၾကတာကလား။ ၿပီးေတာ့ တစ္ကမၻာလုံးက လူေတြအားလုံးလဲ သူတုိ႔ တုံးဖလားရြာသားေတြလုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြခ်ည္းလုိ႔ ထင္ေနၾကေလရဲ့။

ဘဘလဲ အဲဒီ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲက ရြာကေန လာခဲ့တဲ့ သူဆုိေတာ့ ဒီဇင္ဘာခရစ္စမတ္အေၾကာင္း ဘာမွ ေကာင္းေကာင္း မသိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ပိတ္ရက္မွာ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကိုင္ရမွန္းလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ တစ္အိမ္ထဲ အတူေနတဲ့ အဘုိးအုိကေတာ့ ခရစ္စမတ္အိဗ္ေန႔ကစၿပီး အဓိ႒ာန္တရားစခန္း၀င္မယ္တဲ့။ ႏွစ္သစ္ကုိ တရားရႈမွတ္ရင္း ကူးေတာ့မယ္တဲ့။ အဲဒါ ေမာင္ရင္ေကာ စိတ္၀င္စားလား စိတ္၀င္စားရင္ ႀကိဳတင္ စာရင္းေပးထားတဲ့။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ ေနရာ အခက္အခဲ ရွိႏုိင္တယ္တဲ့။ ဘယ့္ႏွယ္ ေျပာရက္လုိက္ေလျခင္း။ လူအမ်ားစုက ခရစ္စမတ္အိဗ္ေန႔မွာ အျပတ္ကဲၾကဖုိ႔ ဟုိတယ္ေတြမွာ ႀကိဳတင္ ဘုတ္လုပ္ထားေနၾကတဲ့ ကာလမွာ တရားစခန္း ဘုတ္ လုပ္ရမယ္တဲ့။ ေျပာ ေျပာခ်င္ဘူး။ ဂ်ပန္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေျပာတာၾကားဖူးတယ္။ ဂ်ပန္မွာဆုိ ခရစ္စမတ္အိဗ္ေန႔အတြက္ ဟုိတယ္ေတြ ဘုတ္လုပ္ရင္ တစ္လ ႏွစ္လ ႀကိဳတင္ လုပ္ရတယ္တဲ့။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ ဟုိတယ္အခန္းေတြ လုံး၀ မအားေတာ့ဘူးဆုိဘဲ။ ေခတ္ကာလ သားသမီးေတြမ်ား တယ္လဲ မ်က္စိပြင့္ၾကသကိုး။

တစ္ကုိယ္ထဲ သမားပီပီ ခရစ္စမတ္ကုိ ဖာသိဖာသာဘဲ ကုန္ဆုံးေလ့ရွိတဲ့ ဘဘကုိမွ တဂ္ရက္လုိက္ေလျခင္းေနာ္။ တဂ္တာမွ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး။ သုံးေယာက္ႀကီးမ်ားေတာင္။ ဘယ္သူေတြမ်ားပါလိမ့္။ မခုိ႔တရုိ႔နဲ႔ ရုိ႔စ္၊ ဟန္ခ်ီေနတဲ့ ကန္ဒီ။ အထိမခံတဲ့ မိစံ။ သူတုိ႔ သံုးေယာက္ဘဲ။ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့ ကေလးေတြ။

ကဲ တဂ္စာေကၽြးတဲ့ မီးမီးတုိ႔ေရ..
ဘဘကေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ပိတ္ရက္မွာ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ လုပ္စရာ မရွိပါဘူး။ အတူေနအိမ္က အဘုိးအုိလုိ တရားဘက္လဲ အဓိ႒ာန္နဲ႔ မလုိက္ႏုိင္၊ ကိုရင္တုိ႔လုိ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ကလဲ မရိွ၊ ဆရာဟန္ၾကည္တုိ႔လုိ ဒါမႏူး သားသား မီးမီးေတြနဲ႔လဲ စာသင္ရင္း မေပ်ာ္ႏုိင္၊ ကေမာင္ေလးတုိ႔လုိ ဘီဘီလဲ မႀကိဳက္။ ဆုိေတာ့ကာ ဒီဇင္ဘာ ပိတ္ရက္ေတြမွာ အိမ္မွာဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရင္ေနျဖစ္မယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ စိတ္ေပါက္လာရင္ ပုတီးသုံးကုံး လည္ပင္းဆြဲၿပီး ၀တ္ျဖဴစင္၀တ္ၿပီးသကာလ ဘက္ကင္ဟမ္နန္းေတာ္ေရ့၊ လန္ဒန္အုိင္းေရွ့၊ တာ၀ါဘေရ့ဂ်္တုိ႔နား တစ္ေလွ်ာက္ အလွည့္က် လွည့္ပတ္ၿပီး ပုတီးတစ္ကုံးက်စီ စိပ္ရမလား စိတ္ကူးထားတယ္။

တကယ္လုိ႔ မီးမီးတုိ႔လဲ ဘက္ကင္ဟမ္နန္းေတာ္ေရွ့၊ လန္ဒန္အုိင္းေရွ့၊ တာ၀ါဘေရ့ဂ်္တုိ႔ အနီးအနားတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ပုတီးသုံးကုံး လည္ပင္းမွာ ဆြဲၿပီး ၀တ္ျဖဴစင္၀တ္စုံႀကီး၀တ္ထားတဲ့ ခန္႔ခန္႔ ေခ်ာေခ်ာ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့လုိ႔ရွိရင္ အဲဒီလူဟာ တစ္ျခားလူ မဟုတ္ဘူး ဘဘကုိယ္တုိင္ပါဘဲလုိ႔ ပုံေသကားခ်ပ္မွတ္ၿပီး (တစ္က်ပ္ တန္သည္ျဖစ္ေစ ႏွစ္က်ပ္တတ္ႏုိင္သည္ ျဖစ္ေစ... အဲေလ..ေယာင္လု႔ိ...) ထပ္ၾကပ္မကြာလုိက္လံ ႏႈတ္ဆက္ႏုိင္ပါတယ္လုိ႔။ ။ း)

သေျပညိဳအလိုက္ ဒီဇင္ဘာ ကဗ်ာလက္ေဆာင္

***

ဒီဇင္ဘာ
မယ္ရို႔စ္တဂ္တဲ့ ဒီဇင္ဘာ
ကန္ဒီတဂ္တဲ့ ဒီဇင္ဘာ။

တုိ႔ေျမက ပ်ိဳ႔ေမေတြ တဂ္ပါတဲ့
ဒီဇင္ဘာ ၾကည္ရႊင္စရာမ်ားရယ္က
ဆားခ်က္ဖုိ႔ လာ။

ထိမခံ စိတ္နဲ႔
အမိစံရယ္ ႏွိပ္လုိက္ျပန္ေပါ့
ဟန္ေမာ့ေမာ့ အေတြး။

ဘဘအေမွ်ာ္
လွလွရယ္ ေပၚမလာတာေၾကာင့္
ဘုိးေတာ္လုိ မုိးေမွ်ာ္ ၾကည့္ကာပ
ပုတီးစိပ္ကာ ထီးရိပ္မွာ ခုိရေအာင္
ဒီဇင္ဘာ ၾကည္လင္ရာ မ်ားရယ္နဲ႔
နား ၾကစုိ႔ေလး။

.
မွတ္ခ်က္။
ေရးစရာ အုိင္ဒီယာ သိပ္မရွိဘဲ ကြန္ပ်ဴတာေရွ့ထုိင္ကာ တဂ္ပုိ႔စ္အတြက္ ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးမယ္ဆုိၿပီး ကီးဘုတ္ေပၚ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ တင္လုိက္ေတာ့ ဂလုိ ဂလုိ ခပ္ေပါေပါေတြ ျဖစ္ထြန္းလာေလရဲ့။ ဂလုိေၾကာင့္ ခပ္ေပါေပါနဲ႔ အယ္လာ့ဂ်စ္ရွိသူမ်ား ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါကုန္ေသာ္၀္။ (ဘဘသူႀကီးမင္း)။

.

အဲဒါ.. ရွင့္ေၾကာင့္

မသုံးတတ္သုံးတတ္ ဂ်ီေတာ့ခ္သုံးရင္း ကုိရင္သာဒြန္းႏွင့္မဒမ္သာဒြန္းတုိ႔ ဆုံျဖစ္ၾကသည္။ ထုံးစံအတုိင္း ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေတြ႔ပါမ်ားေတာ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြက ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္လုိ႔။ တစ္ရက္ေနလုိ႔မွ တစ္ခါ မေတာ့ခ္ရရင္ တစ္ရက္ လူျဖစ္ရက်ိဳး မနပ္ဖူးလုိ႔ ဥပါဒါန္စြဲေနၾကေလၿပီ။ အျဖဴလား အမဲလား မသဲကြဲခင္မွာ အသဲစြဲေအာင္ ကိုရင္ႏွင့္မဒမ္ ခ်စ္ခင္ စုံမက္သြားၾကေလ၏။ ကံေကာင္းတယ္ ဆုိရမွာပ။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ရြက္ၾကမ္းရည္က်ိဳ အဆင့္ေလာက္ ရုပ္ရည္ ရွိၾကေပလုိ႔။ သို႔ေပမဲ့ ကိုရင္က ျဖဴတုတ္တုတ္ မဒမ္က ညိဳမဲမဲ။ ဒါေပမဲ့လဲ အသဲကြဲေအာင္ ခ်စ္လုိက္ၾကတာ မုိးမျမင္ေလမျမင္။

ႏွစ္ေယာက္သား အျပင္မွာ စဆုံေတြ႔တ့ဲေန႔ကစၿပီး ကုိရင္ႏွင့္မဒမ္ လင္မယား အရာေျမွာက္ၾကေလေတာ့၏။ ျမန္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ဒုံးပ်ံေခတ္ေပကုိး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခ်စ္ေတြ ပိုၾကေတာ့ သ၀န္တုိတာေတြက ပါလာေရာ။ အြန္လုိင္းမွာ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါနဲ႔ ခ်တ္တင္ရုိက္ေနတာ မဟုတ္လား ဘာညာ သာရကာျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း စကားနာထုိးၾကသည္မွာ ေန႔စဥ္။ သို႔ဂလုိေၾကာင့္ ကုိရင္ႏွင့္မဒမ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အကြက္ခ်တုိင္ပင္ၿပီး အီးေမးလ္အင္တာနက္ လုံး၀မရရွိႏုိင္သည့္ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲက ရြာေလးတစ္ရြာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ၿပီး ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာ ဘ၀ခရီး အတူတူ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကေလေတာ့၏။ သံသယကင္းကင္း အခ်စ္ျပင္းျပင္းေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔....

အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ၁၀ လ ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာ မဒမ္တစ္ေယာက္ ဗိုက္နာလာပါေလေရာ။ ဗုိက္နာလာလုိက္သမွ သဲသဲမည္းမည္း။ ကြမ္းသီးလုံးခန္႔ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား မဒမ့္ခႏၶာကုိယ္မွ တစ္လွိမ့္လွိမ့္ စီးဆင္းလာရသည္ထိ နာက်င္ေလသည္။ ကုိရင္တစ္ေယာက္လဲ တစ္ခါမွ အေတြ႔အႀကဳံမရွိဖူးေလေတာ့ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ။ ဗိုက္အရမ္းနာသည္က တစ္ေၾကာင္း ကုိရင္ရဲ့ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ ေအးတိေအးစက္ အမူအယာကုိ ျမင္ေနရသည္က တစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ မဒမ္တစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္မွန္းမသိ ထြက္ေနေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိရင့္အနားကပ္ကာ ကုိရင္ရဲ့ ရင္ဘတ္ႀကီးကို တဘုန္းဘုန္း ထုၿပီး "အခုလုိ ဗိုက္နာရတာ ရွင့္ေၾကာင့္ ရွင့္ေၾကာင့္ အီးဟီးဟီး" ဟူ၍ ၾကြက္မႏုိင္ က်ီမီးရႈိ႔လုပ္ၿပီး ကုိရင့္ကုိသာ မဲေနေလေတာ့၏။

"မိန္းမရာ.. စိတ္ထိန္းစမ္းပါဦးဟ။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ၾကားသြားရင္ ရွက္စရာႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကုိခ်ည္း အျပစ္ပုံမခ်ပါနဲ႔။ အခုဟာက ႏွစ္ေယာက္လုံးေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ ငါလဲ အခု ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတာပါ"

"အမေလးးးေလးးးးး... အခုထက္ထိ ဘာလုပ္ရမလဲဆုိတာ စဥ္းစားေနတုန္းဘဲလား။ ဒီမွာ နာလြန္းလုိ႔ ေသေတာ့မယ္။ ပူလဲ အရမ္းပူတာဘဲ။ သြား...ရြာေျမာက္ပုိင္းက အရီးျမကို သြားေခၚေခ်။ အမေလးေနာ္... နာလုိက္တာ... အေမေရ... အီးဟီးဟီး။ အေမ့သမီး လင္ယူေစာခဲ့လို႔ အခု ၀ဋ္ခံေနရၿပီ... ရွီးး ဖူးးးးးး ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္.."

မဒမ္ေျပာမွ ကိုရင္တစ္ေယာက္ အရီးျမကို ေျပးသတိရမိေလသည္။ အရီးျမက ဒီလုိမ်ိဳး ဗိုက္နာတာကို ေျဖရွင္းေပးတဲ့ ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြာေျမာက္ပိုင္းကို အျမန္ေျပးၿပီး အရီးျမကုိ သြားေခၚခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အရီးျမက မဒမ့္ဗုိက္ကုိ ဟုိစမ္း ဒီစမ္း ကိုင္စမ္းၾကည့္ေလသည္။ ကုိရင္ေရာ မဒမ္ပါ အားကုိးတႀကီးနဲ႔ အရီးျမမ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ေနေလသည္။ သုိ႔ေသာ္..

"အင္း.. ေျပာရမွာ စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ။ ငါလဲ အခုလုိမ်ိဳး လူနာကို တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါလဲ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး။ အေကာင္းဆုံး အႀကံေပးခ်င္တာကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ၿမိဳ့တက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္းကို သြားတာ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ"

အရီးျမလက္ေလ်ာ့လုိက္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုိရင္ႏွင့္မဒမ္ ကားႀကဳံျဖင့္ ၿမိဳ့တက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္း တစ္ခန္းသုိ႔ သြားရေလ၏။ ေဆးခန္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ မဒမ့္ကို အရမ္းသနားလွေသာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္မအား "ဆရာမရယ္.. က်ေနာ့္ မိန္းမကို အပ္ထရာေဆာင္း ရုိက္ေပးပါဗ်ာ။ ဗုိက္ထဲမွာ ဘာရွိလဲ သိခ်င္လုိ႔ပါ" ဟု အသနားခံ အကူအညီေတာင္းေလ၏။ ဆရာ၀န္မလဲ လူနာကုတင္နားလာၿပီး မဒမ့္ဗိုက္ကို လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္ေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ နားၾကပ္ျဖင့္ မဒမ့္ဗုိက္တစ္ေလွ်ာက္ စမ္းသပ္နားေထာင္ေလ၏။

"ကုိရင့္ မဒမ္က အပ္ထရာေဆာင္း ရိုက္ဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းတင္ ကိစၥၿပီးပါတယ္။ က်မတုိ႔က မလုိအပ္ရင္ ဘယ္လူနာကုိမွ အပ္ထရာေဆာင္းရုိက္မေပးပါဘူး"

"ဒါျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ လာခဲ့ရက်ိဳး မနပ္ဖူးေပါ့"

"အဲဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အခု ေသာက္ေဆး ေပးလုိက္မယ္။ အဲဒါေလး ေသာက္လုိက္ရင္ သက္သာ သြားမွာပါ။ ေနာက္တစ္ခါ နာရင္လဲ အခုလုိ ေဆးမ်ိဳးကုိဘဲ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းမွာ ၀ယ္ေသာက္ေပါ့၊ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ျဖစ္သြားမွာပါ"

"ေတာ္ေတာ္ အၾကင္နာတရားမရွိတဲ့ ဆရာ၀န္မဘဲ" ဟု စိတ္ထဲက ေရရြတ္ရင္း ဆရာ၀န္မ ေပးသည့္ စားေဆးကုိသာ ယူၿပီး ျပန္ခဲ့ရေလသည္။ ေဆးစားစားခ်င္းေတာ့ ဗိုက္နာသက္သာသည္ဟု မဒမ္ကေျပာသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဗိုက္နာ နဲနဲသက္သာသည္ဆုိလွ်င္ ေငြကုန္လူပန္းရက်ိဳး နပ္ေပၿပီဘဲ။

သုိ႔ေသာ္ ၿမိဳ့မွေနၿပီး ရြာသို႔ အျပန္ လမ္းခရီး၌ မဒမ့္ဗိုက္အနာ ျပန္ေပၚလာေလ၏။ ရိုးရိုးဗိုက္နာတာ မဟုတ္ေတာ့လဲ ဆရာ၀န္မေဆးက မစြမ္းေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ့။ မဒမ္တစ္ေယာက္လဲ ဗိုက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးအား သူ႔လက္ကေလးျဖင့္ သက္သာလို သက္သာျငား ပြတ္ပြတ္ေနေလ၏။ အိမ္ေထာင္ရွင္မ ဒုကၡကလဲ မေသးပါလားေနာ္။ ကုိရင္လဲ ဘာမွ မလုပ္ေပးတတ္ေလေတာ့ မဒမ့္ဗိုက္ကေလးအား မဒမ္နည္းတူ ဟုိကုိင္ဒီကိုင္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနမိေလ၏။

"မဒမ္ေရ.. ဗိုက္ထဲမွာ လႈပ္စိ လႈပ္စိနဲ႔ပါလား"

"အဲဒါေၾကာင့္ ဗုိက္နာေနတာ။ အဲဒါ ရွင့္ေၾကာင့္ ရွင့္ေၾကာင့္.. အမေလး.... ရွီးးးးးးး နာလုိက္တာေနာ္"

ထုိအျပန္ကားႀကဳံျဖင့္ပင္ ရြာထဲမွ အပ်ိဳႀကီးမိသိန္းၾကည္လဲ စီးနင္းလုိက္ပါလာေလ၏။ မိသိန္းၾကည္သည္ ၿမိဳ့မွ ကုန္မ်ိဳးစုံအား ၀ယ္ယူၿပီး ရြာထဲမွာ လက္လီျပန္ေရာင္းေနသူျဖစ္၏။ ကေလးကစားစရာမွစၿပီး အဂၤလိပ္ေဆး ျမန္မာပရေဆးအထိ သူ႔ဆုိင္မွာ ရႏုိင္ေလ၏။ မိသိန္းၾကည္တစ္ေယာက္ မဒမ္ဗုိက္နာေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ကုိရင္အား ေမးျမန္းေလ၏။

"မဒမ္ ဗိုက္နာေနတာ ၾကာၿပီလား"

"ဒီေန႔မနက္ကစၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ နာလာတာေလ။ အရီးျမကို ျပၾကည့္ေတာ့လဲ ၿမိဳ့တက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္းကို သြားခုိင္းတယ္။ အထူးကုေဆးခန္းေရာက္ေတာ့လဲ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းကို ထပ္လႊဲေပးတယ္။ က်ေနာ္လဲ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ဟုိဘက္တစ္ရြာေက်ာ္က ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းကုိဘဲ သြားရုံေပါ့"

ဟူ၍ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ဇာတ္ေၾကာင္း လွန္ျပရေလေတာ့၏။

"က်မကုိ ယုံၾကည္ရင္ က်မဆုိင္မွာ ေဆးေတြ ရွိပါတယ္။ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္း သြားစရာ မလုိပါဘူး။ ရြာေရာက္ရင္ ဆုိင္လုိက္ၿပီး ယူေပါ့။ မဒမ္ကို ေဆးတုိက္ၿပီး ေစာေစာသာ အိပ္ခုိင္းလုိက္။ မနက္မုိးလင္းရင္ ေကာင္းသြားလိမ့္မယ္၊ အားလုံး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္သြားမွာပါ"

ကိုရင္တစ္ေယာက္ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ မိသိန္းၾကည္ဆုိင္သြားၿပီး ေဆးတစ္ထုပ္ သြား၀ယ္ေလ၏။ မိသိန္းၾကည္ရဲ့ အညႊန္းအတုိင္း ေဆးႏွစ္လုံးတိတိ မဒမ့္အား တုိက္လုိက္ၿပီး ေစာေစာ အိပ္ခုိင္းလုိက္ေလ၏။ မဒမ္ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ျမင္ရမွ ကုိရင္တစ္ေယာက္ စိတ္သက္သာရာ ရေလ၏။ အပ်ိဳႀကီး မိသိန္းၾကည္ေဆးက စြမ္းေပသားဘဲ။ အေတြ႔အႀကဳံရွိတဲ့ အပ်ိဳႀကီးထင္ပါ့။

မနက္ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္၌ မဒမ္တစ္ေယာက္ အိပ္ရာမွ ေစာေစာထ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းဆြမ္းပို႔ဖု႔ိ ဆြမ္းဟင္းဆြမ္းထမင္း ခ်က္ျပဳတ္ေနေလ၏။ ပါးစပ္မွလဲ ဘ၀သံသရာသီခ်င္းေလးအား တုိးတုိးညွင္းညွင္း သီက်ဴးေနေလ၏။ ဒါဆုိ ေသခ်ာၿပီ မဒမ္ ဗိုက္နာ သက္သာသြားၿပီ။ ကိုရင္လဲ အိပ္ရာထက္မွ လူးလဲထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ေရအုိးထားရာ အိမ္ကျပင္သို႔ ထြက္ခြါလာစဥ္ မဒမ္က ဆီးႀကိဳၿပီး "ကိုရင္.. အခု ဗိုက္နာတာေတြ ယူပစ္လုိက္သလုိ သက္သာသြားၿပီ။ အိမ္သာေတာ့ ႏွစ္ခါ သုံးခါ တက္လုိက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ မိသိန္းၾကည္က ဘာေဆးေပးခဲ့တာလဲ" ဟု ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးေလေတာ့၏။ "သူကေတာ့ ေျပာခဲ့တာဘဲ။ ၿဂိဳဟ္တု ၀မ္းပုပ္ခ်ေဆးတဲ့။ မအိပ္ခင္ ႏွစ္လုံးေလာက္ ေသာက္လုိက္ရင္ မနက္လင္းတာနဲ႔ တစ္ခါထဲ ရွင္းသြားေစရမယ္" တဲ့။ ။ (Select and see the blank below) :)

"မွန္လုိက္တာ ကိုရင္။ ရွင္စီမံတဲ့ ရခုိင္မုန္႔တီ လက္သုပ္ကို အားရပါးရ စားလုိက္မိလုိ႔ အခုလုိ ဗိုက္အႀကီးအက်ယ္နာရတာ အခုမွ ေနထိထုိင္သာ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္"

"အာ.. မိန္းမကလဲ။ မိန္းမဘဲေလ ငရုပ္သီးမုန္႔ေတြ နင္းကန္ထည့္လုိက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့မိန္းမ ခံရတာ။ အင္းေလ... အမွန္ကေတာ့ ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းလုပ္ၾကလုိ႔ အခုလုိ ငါ့မိန္းမ ဗိုက္နာရတာ မဟုတ္လား"

မဒမ္ ေလခ်ဳပ္၀မ္းခ်ဳပ္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ မုန္႔တီဖတ္ကုိယ္တုိင္က အပုပ္စာ ျဖစ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ငရုပ္သီး အစိမ္းမႈန္႔ေတြ အမ်ားအျပား ထည့္လုိက္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ေသာ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေလထုိးေလေအာင့္ျဖစ္ကာ ပစၥလကၡနာေသာ မဒမ့္ဗိုက္နာျခင္းေ၀ဒနာသည္ မိသိန္းၾကည္၏ ၿဂိဳဟ္တု ၀မ္းပုပ္ခ်ေဆးနဲ႔ ေတြ႔လုိက္ေသာအခါမွသာ ဗိုက္ထဲရွိ အပုပ္အစပ္မ်ား အားလုံး သြန္ထုတ္ပစ္လုိက္ၿပီး လုံး၀ ေနေကာင္း စားေကာင္း ထုိင္ေကာင္း အိပ္ေကာင္း ေျပာေကာင္း ဆုိေကာင္း သြားေကာင္း လာေကာင္း အားလုံးအေကာင္း ျဖစ္ေနေလေတာ့သတည္း။ ။ ၿပီးၿပီ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)

.

ကုိရင္တက္ပု(ဇာတ္သိမ္း)

သီတင္းကၽြတ္ကာလ၌ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္အား ကန္ေတာ့ရန္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ကုိရင္တက္ပု ရြာသုိ႔ ျပန္ေရာက္လာ၏။ ငါးႏွစ္ခန္႔ ရြာနဲ႔ ကင္းကြာသြားသည့္အတြက္ ရြာသူရြာသားတုိ႔သည္ သူ႔အား ေကာင္းေကာင္းပင္ မမွတ္မိၾက။ ေနာက္မွ ကုိရင္တက္ပုအစစ္ႀကီးမွန္း သေဘာေပါက္ၾကေလ၏။ ကုိရင္တက္ပုသည္ "မႏၱေလးစကား ေမာ္လၿမိဳင္အစား ရန္ကုန္အၾကြား" ဆုိသည့္အတုိင္း ရန္ကုန္မွာ ေနခဲ့သူပီပီ စကားေျပာတုိင္း ၾကြားလုံးေလးေတြ ပါလာတတ္၏။ ေရႊတိဂုံ ဘုရားပရ၀ုဏ္ႀကီးက တုံးဖလား တစ္ရြာလုံးဧရိယာထက္ ပုိမုိႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ့ရွိ ကြန္ဒုိအိမ္တစ္လုံးတြင္ ေနထုိင္ၾကသည့္ လူဦးေရသည္ တုံးဖလားတစ္ရြာလုံးရွိ လူဦးေရထက္ ပိုျမားျပားေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္သူ ရုပ္အဆုိးဆုံးပင္လွ်င္ တုံးဖလားရြာသူ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ထက္ ပုိလွပေခ်ာေမာေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ့ေပၚ ပ်ံသန္းသည့္ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးသည္ ေလးခြနဲ႔ ပစ္လုိ႔ရေလာက္ေအာင္ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ပ်ံသန္းေလ့ရွိေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ့တြင္း ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသည့္ ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းႀကီးသည္ တုံးဖလား ေခ်ာင္းထက္ အဆ သံုးဆယ္ခန္႔ ပုိမုိႀကီးမားေၾကာင္း၊ နံနက္အရုဏ္ ဆြမ္းခံၾကြေလ့ရွိသည့္ သံဃာတန္းရွည္ႀကီးမွာ ၂ မုိင္မက ရွည္လ်ားေၾကာင္း၊ သူေနထုိင္သည့္ စာသင္တုိက္မွ စာခ်ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး၀တ္သည့္ သကၤန္းတစ္စုံ တန္ဖုိးသည္ ရြာက ႏြားတစ္ရွဥ္းတန္ဖုိးထက္ ေစ်းပုိႀကီးေၾကာင္း စသျဖင့္ စသျဖင့္ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ၾကြားတတ္ေလ၏။ ထုိ႔အျပင္ စကားေျပာလွ်င္ မၾကာမၾကာ အဂၤလိပ္လုိပါ ညွပ္ေျပာေလ့ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိရင္တက္ပု တစ္ေယာက္ ရြာသူရြာသား အမ်ားစု၏ အထင္ႀကီးေလးစားျခင္းကို ခံရေလသည္။ ကုိရင္တက္ပု၏ ၾကြားလုံးမ်ားကို ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား မ်က္စိအျပဴးသားျဖင့္ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနၾကရရွာေလ၏။

ေတာရြာဓေလ့အတုိင္း အေရးအေၾကာင္းဆုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲ စုၾကစၿမဲျဖစ္၏။ ယေန႔သည္လည္း မနက္ဖန္ ဥပုသ္ေန႔မွာ ဥပုသ္သည္မ်ားအား ဥပုသ္ဆြမ္းေကၽြးဖုိ႔အတြက္ အပ်ိဳလူပ်ိဳမ်ား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ဥပုသ္ဆြမ္း ခ်က္ျပဳတ္ၾက၏။ ဥပုသ္ဆြမ္း ဆြမ္းဟင္းမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးသည့္အခါ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က အပ်ိဳလူပ်ိဳမ်ားအား ဗီဒီယုိျပသေပး၏။ အပ်ိဳမ်ားေတာင္းဆုိခ်က္အရ ျမန္မာဇာတ္ကားတစ္ကားႏွင့္ လူပ်ိဳမ်ား ေတာင္းဆုိခ်က္အရ ႏုိင္ငံျခား စစ္ကားတစ္ကား စသျဖင့္ အခ်ိဳးက် ျပသေပး၏။ ရြာထဲရွိ ကေလးလူႀကီးမ်ားလည္း ရြာဦးေက်ာင္းမွ မီးစက္အင္ဂ်င္သံ ၾကားရသျဖင့္ ဗီယုိျပဖုိ႔ မီးစက္လည္တယ္ ဆုိတာကုိ က်ိန္းေသေပါက္ သိရွိၾကေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲ လာေရာက္ၿပီး ဗီဒီယုိ ၾကည့္ၾကေလ၏။

ႏုိင္ငံျခားစစ္ကား ျပသသည့္ အလွည့္ေရာက္တဲ့အခါ ရြာသူရြာသားမ်ားက ဘာသာျပန္ေပးရန္အတြက္ ကုိရင္တက္ပုအား အကူအညီေတာင္းၾကေလ၏။ နဂုိကမွ ခပ္ၾကြားၾကြားေနတတ္သည့္ ကုိရင္တက္ပုသည္ ဖန္သားျပင္ေရွ့ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး သိသမွ် မွတ္သမွ် ဘာသာျပန္ေပးေလေတာ့၏။ စစ္ကားျဖစ္တဲ့အတြက္ စကားလုံးေတြက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္။ ဇာတ္ကားထဲ၌ Bond, James Bond ဟုေျပာသံ ၾကားလွ်င္ ဒါက မင္းသားက သူ႔ကုိယ္သူ မိတ္ဆက္ေပးေနတာ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ F.... you man ဟုေျပာလွ်င္ ဒါက ဆဲဆုိတာဟူ၍လည္းေကာင္း၊ Sh...ဟုေျပာလွ်င္ ဒါလဲ ဆဲေရးတုိင္းထြာေနတာဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ Move ဆုိလွ်င္ ဒါက တိုက္ခုိက္ဖုိ႔ ေရွ့တက္ခုိင္းတာ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ Fire ဆုိလွ်င္ ဒါက ပစ္မိန္႔ေပးတာ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ Retrieve ဆုိလွ်င္ ဒါက အေျခအေနမေကာင္းလုိ႔ တပ္ျပန္ဆုတ္ခြါခုိင္းတာ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ စတုိင္လ္က်က် ဘာသာျပန္ေပးေလေတာ့၏။ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ ကုိရင္တက္ပုအား အထင္ႀကီးလုိက္ၾကသည့္ ျဖစ္ျခင္း။ သုိ႔ေသာ္ ရြာသားမ်ား သတိမထားမိသည္မွာ ကိုရင္တက္ပုသည္ သူနားလည္သည့္ အဂၤလိပ္စကားကုိ ၾကားလွ်င္ အတင္းဘာသာျပန္ေပးတတ္၍ နားမလည္သည့္ အဂၤလိပ္စကားကုိမူ မၾကားလုိက္သလုိလုိ တစ္ျခားဘက္ မ်က္ႏွာမူလုိက္ၿပီး သတိမထားမိလုိက္သလုိလုိ၊ အိပ္ငိုက္ေနသလုိလုိ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေနတတ္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ လမ္းျပင္သည့္ လမ္းဗိုလ္အား ကားျဖင့္ ေခၚေဆာင္ၿပီး လမ္းအေျခအေနကုိ ျပသသည့္အခါ ေခ်ာမြတ္ေျပျပစ္ေနသည့္ လမ္းအေျခအေနနဲ႔ ႀကဳံခုိက္ လမ္းကို ေသခ်ာၾကည့္ရႈတတ္ၿပီး ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ ေနရာနဲ႔ ႀကဳံလွ်င္မူ အိပ္ေရးမ၀သည့္ပုံစံျဖင့္ အိပ္ငိုက္ေနတတ္သကဲ့သို႔ပင္တည္း။

တုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္း၌ေနထုိင္ရင္း တစ္ေန႔ေသာအခါ ကုိရင္တက္ပု တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ ေနထုိင္မေကာင္း ျဖစ္ေလ၏။ ရပ္ရြာထဲရွိ ရုိးရာဗမာေဆးဆရာနဲ႔ ကုသေသာ္လည္း လုံး၀ နလန္ထူႏုိင္ျခင္း မရွိေပ။ ေန႔ရက္ၾကာလာသည္နဲ႔အမွ် ကုိရင္တက္ပု အားအင္ဆုတ္ယုတ္လာၿပီး ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ယဲ့သဲ့သဲ့ ျဖစ္လာေလ၏။ ဒီအတုိင္း ရြာမွာ ရုိးရာေဆးနဲ႔ ကုသေနလွ်င္ လုံးပါးပါးသြားႏုိင္သည္ကို သတိျပဳမိ၍ သူႀကီးမင္း ဦးေဆာင္ကာ ႏြားလွည္းတစ္စီး ကၿပီး နီးစပ္ရာ ၿမိဳ့ေလးတစ္ၿမိဳ့ရွိ ေဆးရုံတစ္ခုသုိ႔ ခ်ီတက္ၾကေလေတာ့၏။ ေန႔လည္ခင္း ၁၁ နာရီခန္႔ေလာက္ ေဆးရုံသုိ႔ေရာက္၏။ လူနာကုတင္မ်ားစြာ ရွိေနသည့္ ေဟာခန္းတစ္ခုထဲ၌ ေနရာရ၏။ လူနာေတြလဲ မ်ားလွပါဘိေတာင္း။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကုိရင္တက္ပု အားနည္းေနသည္ကုိ သိ၍ အားေဆးအျဖစ္ ဆလုိင္းတစ္ပုလင္း ခ်ိတ္၏။ ညေနခင္းေလာက္၌ ဆလိုင္းတစ္ပုလင္း ကုန္သြား၏။ ကုိရင္တက္ပုလဲ နဲနဲ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာ၏။ သုိ႔ေသာ္ အားရေလာက္ေအာင္ေတာ့ အေျခအေနမေကာင္းေသးေပ။ ညေနပိုင္း၌ ဆရာ၀န္ ေရာင္း လွည့္လာေလသည္။ ကုိရင္တက္ပုရဲ့ လူနာမွတ္တမ္းကို ၾကည့္ၿပီး အားအရမ္းနည္းေနတဲ့ လူနာမွန္း သိေလ၏။ ဆရာ၀န္ကလဲ ခပ္ငယ္ငယ္မုိ႔ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပင္ ေနတတ္သည္ထင္၏။ ကုိရင္တက္ပုကို ၾကည့္ၿပီး "အင္း... ကုိရင္ဆုိေပမဲ့ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒီအခ်ိန္ဟာ လူပ်ိဳစိတ္ ျပင္းထန္တဲ့ အခ်ိန္ဘဲ" ဟု စဥ္းကားကာ ကိုရင္တက္ပုအား စေနာက္လုိသည့္ စိတ္ျဖင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ "ကုိရင္... လက္ေဆာ့ေလ့ရွိသလား" ဟု ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ေမးေလေတာ့၏။ ကုိရင္တက္ပုကလဲ အသံယဲ့ယဲ့ျဖင့္ပင္ "ဒကာႀကီး... ေရခ်ိဳးကာနီးတုိင္းေတာ့ ကုိရင္ ေဆာ့တတ္ပါတယ္" ဟု အတည္ေပါက္ ျပန္ေျဖေလ၏။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အံ့သြားကာ "ေဟာဗ်ာ" ဟု အာေမဍိတ္ ျပဳခ်င္းခ်င္းပင္ ကုိရင္တက္ပုဆီမွ စကားဆက္လက္ ထြက္ေပၚလာေလ၏။ ထုိအခါမွပင္ ကုိရင္တက္ပု ျမန္မာစကားကို ျမန္မာလုိပင္ ဘာသာျပန္မွားေနမွန္း ဆရာ၀န္ သိသြားေလသည္။ ကုိရင္တက္ပု ဆက္ေျပာလုိက္သည့္ စကားမွာ... "ေရခ်ိဳးကာနီးတုိင္း ေခၽြးထြက္ေအာင္ ဒိုက္ထုိးတယ္၊ ဘားဆြဲတယ္၊ သုိင္းခ်တယ္" ဟူ၍ ျဖစ္ေလ၏။

အေမးတစ္ျခား အေျဖတစ္ျခား ျဖစ္ေနသည္မုိ႔ ဆရာ၀န္က "ကုိရင္.. အဂၤလိပ္စာ သင္ဖူးသလား" ဟု ဆက္လက္ ေမးျမန္းျပန္ေလ၏။ ကုိရင္က "U.M.A သင္တန္းဆင္းပါဗ်။ ၿပီးေတာ့ ရြာမွာလဲ အဂၤလိပ္ ဗီဒီယိုဇာတ္ကား ဘာသာျပန္လုပ္ေပးေနတဲ့ ကိုရင္ပါဗ်" ဟု ေနမေကာင္းျဖစ္ေနရင္းပင္ ၾကြားခြင့္ႀကဳံေသာေၾကာင့္ အားရပါးရ ၾကြားလုိက္ေသး၏။ ဆရာ၀န္က "ဒါျဖင့္ ကုိရင္ Masturbation လုပ္ေလ့ရွိသလား"ဟု ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပင္ ေမးျပန္ေလ၏။ ကိုရင္တက္ပုကလဲ "ဒီဆရာ၀န္ လူကို အထင္ေသးအျမင္ေသးနဲ႔ ပညာလာစမ္းေနေသးတယ္၊ ဒီေလာက္အဂၤလိပ္စာကေတာ့ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္" ဟု စိတ္ထဲ ေရရြတ္ၿပီး လက္သုံးေခ်ာင္း ေထာင္ျပကာ "ဒကာႀကီး တစ္ရက္ကုိ သုံးခါတိတိ လုပ္ေလ့ရွိတယ္ဗ်ားး" ဟူ၍ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ေျဖၾကားေလေတာ့၏။

ဆရာ၀န္မွာ မ်က္လုံးျပဴးသြားကာ "ဘုရား ဘုရား တစ္ရက္ သုံးခါႀကီးမ်ားေတာင္လား ကုိရင္" ဟု ျပန္ေမးေလရာ "ဟုတ္တယ္ ဒကာႀကီး မနက္အိပ္ရာထတစ္ခါ ေန႔လည္ပိုင္းတစ္ခါ ည အိပ္ရာ၀င္ခါနီးတစ္ခါ၊ စုစုေပါင္း တစ္ရက္ သုံးခါတိတိလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္" ဟု မွင္ေသေသပင္ ျပန္ေျဖေလ၏။ ဆရာ၀န္ကလဲ "ေအာ္... ကုိရင္ အားနည္းေနတာ ဒါေၾကာင့္ကိုး၊ နဲနဲေတာ့ ေလ်ာ့ပါဦး ကုိရင္" ဟု မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ျဖင့္ အႀကံေပးေလရာ ကိုရင္တက္ပု တစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ကို သတိထားမိကာ မ်က္လုံးျပဴးသြားၿပီး "တစ္ရက္သုံးခါ တရားထုိင္တာက ဒကာႀကီးတုိ႔ မ်က္ႏွာပ်က္စရာလား၊ အဲဒီလုိ တရားထုိင္တာက တကယ္ အားနည္းေစတာလား" ဟု အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ ေမးျမန္းေလေတာ့၏။ ထုိအခါက်မွ ဆရာ၀န္ခမ်ာ ကုိရင္တက္ပုတစ္ေယာက္ Meditation ႏွင့္ Masturbation ကို ဘာသာျပန္မွားေနမွန္း သေဘာေပါက္သြားၿပီး စိတ္မထိန္းႏုိင္ဘဲ "တဟားဟား" ရယ္ေမာေလေတာ့၏။ ထုိရယ္ေမာသံေၾကာင့္ အနီးရွိ လူနာကုတင္မ်ားေပၚ၌ ေဆးအရွိန္ျဖင့္ မွိန္းေနၾကေသာ လူနာ အေတာ္မ်ားမ်ား လန္႔ဖ်တ္ၿပီး ေခါင္းေထာင္ ၾကည့္ၾကေလေတာ့၏။

ဆရာ၀န္လည္း အရယ္ရပ္ကာ "ကဲ.. ေပးထားတဲ့ေဆးကို မွန္မွန္ေသာက္ေနာ္ ဘုရား၊ လုိအပ္ရင္ မနက္ဖန္ ဆလုိင္းတစ္လုံး ထပ္ခ်ိပ္ေပးမယ္" ဟု ေျပာဆုိကာ ၿပဳံးစိစိျဖင့္ပင္ အနားမွ ထြက္ခြါသြားေလ၏။ ကုိရင္တက္ပုလဲ နားမလည္စြာျဖင့္ အနီးနားမွာ ရွိေနသည့္ သူႀကီးမင္းအား လက္ကုတ္ၿပီး "ဆရာ၀န္က ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ သေဘာက်ၿပီး တဟားဟား ျဖစ္သြားရတာလဲ သူႀကီးမင္း" ဟု ေမးျမန္းေလ၏။ "ကုိရင္က ဆရာ၀န္ရဲ့ အဂၤလိပ္စကားကို ဘာသာျပန္မွားၿပီး ေပါက္ကရေလွ်ာက္ေျပာေနတာကုိး" ဟု ေျပာလုိက္သည့္အခါ "ဟင္.. ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ သူႀကီးမင္း" ဟု မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ျပန္ေမးေလ၏။ "ဘယ္လုိမွ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိ ကုိရင္ ဒီလုိ... တရားထုိင္တာကိုမွ Meditation လုိ႔ေခၚတယ္၊ အခု Masturbation ဆုိတာက !@#$%^&*()%$#@*&^%၊ အဲဒါကို ေျပာတာ" ဟု ခပ္ဆပ္ဆပ္ ျပန္ေျပာျပလုိက္သည့္အခါ ကိုရင္တက္ပု တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးျပဴးသြားကာ ဆတ္ကနဲ ေခါင္းေငါက္ေတာက္ျဖင့္ ထထုိင္လာေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ လြန္စြာရွက္လြန္းလွသျဖင့္ မ်က္ႏွာႀကီးတစ္ခုလုံး နီးျမန္းလာကာ ခႏၶာကုိယ္ တစ္ခုလုံးမွ ေခၽြးဒီးဒီးက်လာၿပီး "သူႀကီးမင္း.. ျပန္မယ္..ျပန္မယ္.. ကိုရင္ ဒီမွာ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး.. အခု ရြာျပန္ရေအာင္.. အခု ရြာျပန္ရေအာင္" ဟူ၍ စကားပလုံးပေထြးျဖင့္ မနားတမ္း ေျပာဆုိေနေလေတာ့၏။

"ဟာ... ကုိရင္ရယ္.. စဥ္းစားပါအုံး။ ကုိရင့္ေရာဂါကလဲ အခုထက္ထိ ေကာင္းေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခု ညေနေစာင္းေနၿပီ။ ျပန္လုိ႔ မျဖစ္ဖူးေလ။ ေနာက္ေန႔မွ ဆရာ၀န္နဲ႔ ညွိႏႈိင္းၿပီး ျပန္ၾကတာေပါ့" ဟု ေျပာဆုိေဖ်ာင္းျဖေသာ္လည္း ကိုရင္တက္ပုတစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းကာ ခပ္သြက္သြက္ လမ္းေလွ်ာက္ျပၿပီး "ဒီမွာၾကည့္ သူႀကီးမင္း အခု ေနေကာင္းသြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ မုိးဘယ္ေလာက္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ အခု ျပန္မယ္၊ ျပန္ရေအာင္ပါ သူႀကီးမင္းရာ.. ေနာ္..." ဟု အသနားခံသလုိလုိ ေျပာလာသည့္အခါ သူႀကီးမင္းလဲ ကုိရင္တက္ပုကို "သူ႔ခမ်ာ အေတာ္ေလး ရွက္သြားရွာမွာဘဲ" ဟု ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး သနားစိတ္၀င္သြားေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာ၀န္ထံ သြားၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပကာ လုိအပ္သည့္ ေဆး၀ါးတစ္ခ်ိဳ႔ ၀ယ္ယူၿပီး အစာေကၽြးထားသည့္ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို ဆြဲယူကာ လွည္းကၿပီး ရြာသုိ႔ ညတြင္းခ်င္း ျပန္လာခဲ့ရေလေတာ့၏။

ညဆယ္နာရီခန္႔ေလာက္တြင္ တုံးဖလားရြာအနီးသို႔ လွည္း၀င္ရုိးသံ တကၽြီကၽြီျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာမိေလ၏။ ထုိအခါ တုံးဖလားရြာသူရြာသားတုိ႔မွာ ကိုရင္တက္ပုတုိ႔ စီ;နင္းလာသည့္ လွည္းသံကို အေ၀းမွေနၿပီး ၾကားရခုိက္ ကိုရင္တက္ပုတစ္ေယာက္ ေဆးရုံမွာ ဆုံးပါးခဲ့လုိ႔ သူ႔အေလာင္းအား ရြာသုိ႔ ညတြင္းခ်င္း လွည္းျဖင့္ သယ္ေဆာင္လာသည္ အထင္ျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာ ျဖစ္ေနၾကေလ၏။ သူ႔မိဘ ေဆြမ်ိဳး ညီအကုိ ေမာင္ႏွမတုိ႔မွာလည္း ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ၿပီး ရႈံ႔မဲ့မဲ့ျဖင့္ ငိုယုိဖုိ႔ အသင့္ျပင္ထားၾကေလ၏။ သို႔ေသာ္ ကုိရင္တက္ပုတုိ႔ ႏြားလွည္း ရြာထဲ ၀င္လာသည့္ အခါ၌မူ ကုိရင္တက္ပုအား အရွင္လတ္လတ္ႀကီး ေတြ႔လုိက္ရေသာေၾကာင့္ အံၾသ၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကရေလေတာ့၏။

ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ ညတြင္းခ်င္း က်န္းမာေရးထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာသည့္ ကုိရင္တက္ပုကုိ ၾကည့္ကာ မယုံၾကည္ႏုိင္စြာျဖင့္ ဘယ္လုိေဆးမ်ိဳးမ်ား ဒီေလာက္အစြမ္းထက္ပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားကာ သူႀကီးမင္းအား ၀ုိင္း၀န္း စပ္စုၾကေလေတာ့၏။ သူႀကီးမင္းက အစမွ အဆုံးထိ အျဖစ္မွန္ကုိ ေျပာျပလုိက္သည့္အခါ ရြာသူရြာသား အားလုံးတုိ႔မွာ တုိင္ပင္မထားဘဲ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၀ါး ဟား ဟား ဟား ဟူ၍ က်ယ္ေလာင္စြာ ရယ္ေမာၾကေလ၏။ ထုိရယ္ေမာသံေၾကာင့္ ရြာတြင္းရွိ သရက္ႀကီးမ်ားေပၚ၌ နားခုိေနၾကသည့္ ညဥ့္ငွက္တစ္ခ်ိဳ႔ လန္႔ႏုိးကာ အေ၀းပ်ံသန္း သြားၾကေလေတာ့၏။

ထုိေန႔မွစ၍ အံ့ၾသစြာ ကုိရင္တက္ပု ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာၿပီး ေနေကာင္းက်န္းမာလာ၏။ သူ၏ အဂၤလိပ္စာက သူ႔အား ျပန္ကယ္လုိက္ျခင္းဟု ဆုိလွ်င္ မွားအံ့မထင္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ ကိုရင္တက္ပုတစ္ေယာက္ စကားလဲ အေတာ္ေလး နည္းသြားေလ၏။ ၾကြားလုံးဖိန္႔လုံးေတြကိုလဲ လုံး၀ မေျပာေတာ့ေပ။ အဂၤလိပ္လုိ ညွပ္ေျပာျခင္းကိုလဲ လုံး၀ မျပဳေတာ့ေပ။ အဂၤလိပ္ဇာတ္ကားကို ဘာသာျပန္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ ဗီဒီယုိ စကရင္နားသို႔ပင္ လုံး၀ မကပ္ေတာ့ဘဲ ၀စီပိတ္က်င့္ႀကံေနသကဲ့သုိ႔ ေအးတိေအးစက္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းလဲသြားေလ၏။ ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္ခန္႔ အၾကာ၌ ကိုရင္တက္ပု တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္သုိ႔ ျပန္ဆင္းသြားေလေတာ့သတည္း။ ေအာ္... ကုိရင္ တက္ပု ကိုရင္တက္ပု၊ အခုေလာက္ဆုိ ပဇင္းျဖစ္ၿပီး ဓမၼာစရိယေတြ ဘာေတြ ၿပီးစီး ေအာင္ျမင္ေနေရာေပါ့။ သတိရလုိက္ပါဘိ။ ။
....

ကိုရင္တက္ပု အျဖစ္အပ်က္ကဲ့သုိ႔ပင္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ၾကားဖူးေလ၏။ မႏၱေလးၿမိဳ့တြင္ ျဖစ္၏။ ဦးဇင္းတစ္ပါး အဂၤလိပ္စကားေျပာေလ့က်င့္ရင္း အေနာက္တုိင္းသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ ခင္မင္သြား၏။ ထုိ႔ေနာက္ အခ်င္းခ်င္း အသက္ေမးၾကေလ၏။ လမ္းအတူေလွ်ာက္ရင္းျဖင့္ပင္ ဦးဇင္းက ႏုိင္ငံျခားသူအား How old are you? ဟု ေမးျမန္းသည့္အခါ I am 31 ဟု ျပန္ေျဖ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိႏုိင္ငံျခားသူက And you? ဟု ဦးဇင္းအား ျပန္ေမးသည့္အခါ ထုိဦးဇင္းမွာ သူက်က္မွတ္ထားသည့္ Guess me please ဟု အသက္ကို မွန္းခုိင္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း အသံထြက္ မွားသြား၍ ထုိႏိုင္ငံျခားသူက အနားကပ္လာၿပီး အားရပါးရဖက္ကာ ဘယ္ပါးညာပါးကုိ မြ မြ မြ ဟု ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ေမႊးေမႊးေပးေလေသာဟူ၏။ အမွတ္မထင္ ထုိကဲ့သုိ႔ ျပဳလုပ္တာကို ခံလုိက္ရသည့္ ဦးဇင္းမွာ ပူထူထူ ရွိန္းတိန္းတိန္းႀကီးျဖစ္သြားကာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္သြားေသာဟူ၏။ ထုိဦးဇင္း အသံထြက္လုိက္သည္မွာ Kiss me please ဟူသတတ္။
..

သူမ်ားအေၾကာင္းကိုသာ ေျပာရသည္။ ထုိကဲ့သို႔ ဘာသာျပန္မွားျခင္းမ်ိဳး ခပ္ဆင္ဆင္ သူႀကီးမင္း ကုိယ္ေတြ႔ ႀကဳံဖူးေလသည္။ သူႀကီးမင္း ႀကံဳဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္မွာ တုံးဖလားမွာလဲ မဟုတ္ မႏၱေလးမွာလဲ မဟုတ္ေပ။ စင္စစ္အမွန္မွာ ဤ ဘိလပ္ေရႊျပည္ႀကီး၌ပင္ ႀကဳံဖူးျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ သူႀကီးမင္း တက္ေရာက္ေနသည့္ တကၠသိုလ္တစ္ခုတြင္ ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔တြင္ ဆရာမတစ္ေယာက္က Globalization ေၾကာင့္ ဆုံးရႈံးႏုိင္သည့္ ဆုိက်ိဳးမ်ား ဟူသည့္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ အတန္းထဲ လက္တန္း ေရးခုိင္းေလ၏။ သူႀကီးမင္းလဲ ပုိင္ၿပီအထင္ျဖင့္ Globalization ေၾကာင့္ ေရခဲေတာင္ေတြၿပဳိျခင္း၊ ကမၻာတစ္၀ွမ္းေရႀကီးျခင္း၊ ဆားငန္ရည္လႊမ္းမုိး ခံရျခင္းေၾကာင့္ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိခိုက္ႏုိင္ျခင္း၊ သစ္ပင္မ်ား ေသဆုံးႏုိင္ျခင္း၊ သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ား ေသဆုံးႏုိင္ျခင္း၊ သယံဇာတမ်ား ဆုံးရႈံးႏုိင္ျခင္း စသည့္ ဆုိးက်ိဳးမ်ားကို တန္းစီၿပီး ေရးခ်ေလေတာ့၏။ နာရီ၀က္အတြင္း အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ ၿပီးသြားၿပီး ဆရာမအား သြားျပသည့္အခါ ဆရာမသည္ ၿပဳံးစိစိ ျဖစ္သြားၿပီး အုိးးး မိုင္ေဂါ့ဒ္.. မစ္စတာ ကိုကုိေမာင္၊ ငါေမးတာက Globalization၊ မင္းေျဖတာက Global-warming ျဖစ္ေနပါေရာလား ဟား ဟား ဟား ဟူ၍ ဆရာမ၏ ရယ္ေမာျခင္းကို ခံခဲ့ရဖူးေလ၏။

ေတာ္ပါေသးရဲ့ ကိုရင္တက္ပုရဲ့ ဘာသာျပန္အမွားမ်ိဳးလုိ မဟုတ္ခဲ့လုိ႔။ ေတာ္ပါေသးရဲ့ မႏၱေလးက ဦးဇင္းတစ္ပါးရဲ့ အသံထြက္ အမွားမ်ိဳးလုိ မျဖစ္ခဲ့ေပလုိ႔။ သို႔ေပသည့္ အမွားက အမွားေပဘဲ မဟုတ္ပါလား။ Minus+Minus=Plus ျဖစ္ႏုိင္ေပမဲ့ အမွား+အမွားက အမွန္ မျဖစ္ႏုိင္ေပဘူးေလ။ ေနာင္လာေနာက္သား အဂၤလိပ္စာ သင္ယူေနၾကသည့္ ညီငယ္ႏွမငယ္မ်ားလဲ ကိုရင္တက္ပုလုိ မႏၱေလးက ဦးဇင္းလုိ သူႀကီးမင္းလုိ အမွားမ်ိဳး မႀကဳံရေလေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ မွတ္သားေလ့လာႏုိင္ၾကေစကုန္ေတာ့သတည္း။ ။ ၿပီးၿပီ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)

.

ကုိရင္တက္ပု

တစ္ခုေသာ ေႏြကာလ၌

တုံးဖလားသူႀကီးမင္းတစ္ေယာက္ ေအာက္အေက် ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ့ေတာ္သို႔ ဘုရားဖူးဆင္းလာခဲ့သည္။ ဘုရားစုံဖူးေမွ်ာ္ၿပီးေနာက္ တုံးဖလားရြာသုိ႔ ျပန္ရန္ ရန္ကုန္မီးရထားဘူတာရုံႀကီးဆီသုိ႔ လာခဲ့ေလ၏။ ဘူတာရုံအတြင္းရွိ ဂ်ာနယ္ေရာင္းသည့္ဆုိင္၌ အားကစားဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ၀ယ္ၿပီး ရန္ကုန္ မႏၱေလး အဆန္ အမွတ္ ၃ ရထားေပၚသုိ႔ တက္ေရာက္ကာ မိမိ၏ ခုံနံပါတ္အတုိင္း အထက္တန္းတြဲေပၚရွိ ထုိင္ခုံ တစ္လုံးေပၚ၌ ထုိင္လ်က္ ထုိအားကစား ဂ်ာနယ္အား စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ဖတ္ေနေလ၏။

ထုိအခုိက္...

"သူႀကီးမင္း.. ေနေကာင္းပါရဲ့လား"

ဟူေသာ အသံကုိ ၾကားလုိက္ရေသာေၾကာင့္ အသံလာရာဆီသုိ႔ ရုတ္တရက္ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ ေနကာမ်က္မွန္ကားကားနဲ႔ ေဖာ္မြန္လြယ္အိတ္ႀကီးကုိ စလြယ္သုိင္းလြယ္ကာ ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ံေပၚ၌ လက္ကိုင္ပ၀ါတစ္ခုကို စတုိင္လ္က်က် ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး ရႈိးအျပည့္ထုတ္ထားသည့္ ကုိရင္ႀကီးတစ္ပါးကုိ ျဗဳန္းစားႀကီး ေတြ႔လုိက္ရေလေတာ့၏။

သူႀကီးမင္းသည္ ထုိကုိရင္ႀကီးအား ထူးဆန္းစြာျဖင့္ "ဘယ္က ကုိရင္ႀကီးပါလိမ့္"ဟု အေတြးပြါးေနဆဲကာလ၌ ထုိကုိရင္ႀကီးသည္ သူႀကီးမင္း သူ႔အား မမွတ္မိသည္ကို သေဘာေပါက္သြားၿပီး သူတပ္ထားသည့္ ေနကာမ်က္မွန္ႀကီးအား ခြ်တ္လုိက္ၿပီး သူႀကီးမင္းကုိ ၿပဳံးျပကာ "ဟဲ..ဟဲ.. သူႀကီးမင္း.. အခုေတာ့ မွတ္မိသြားၿပီ မဟုတ္လား" ဟူ၍ ေမးျမန္းေလေတာ့၏။ ထုိအခါက်မွ သူႀကီးမင္းလဲ အံ့ၾသစြာျဖင့္..
"ဟာ... ဘယ္က ကုိရင္ႀကီးမ်ားပါလိမ့္လုိ႔ စဥ္းစားေနတာ။ လက္စသတ္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က ဒုိ႔တုံးဖလားရြာကေန ရန္ကုန္ကို စာသင္ထြက္လာခဲ့တဲ့ ကုိရင္တက္ပုႀကီး ျဖစ္ေနတာကုိး။ ကုိရင္တက္ပုတစ္ေယာက္ လူပ်ိဳႀကီးလုံးလုံးျဖစ္ေနၿပီေနာ" ဟူ၍ ရထားတစ္တြဲလုံးေပၚရွိ လူေတြအားလုံး ၾကားႏုိင္ေလာက္သည့္ အသံမ်ိဳးျဖင့္ အာေမဍိတ္ ျပဳေလေတာ့၏။

ရထားေပၚရွိ လူေတြရဲ့မ်က္စိေတြအားလုံး ကုိရင္တက္ပုအေပၚက်ေရာက္လာၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲ ျဖစ္ေနၾကေလ၏။ ကုိရင္ တက္ပုလဲ ထုိခရီးသည္တုိ႔အား ရွက္ရြံ႔သလုိ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူႀကီးမင္းအား.. "ဟာ.. သူႀကီးမင္းကလဲ..လုပ္ေရာ့မယ္။ ဖီးလ္ငုတ္လုိက္တာဗ်ာ... အဲဒီ နာမည္ႀကီး မေခၚစမ္းပါန႔ဲ။ ကုိရင့္ဘြဲ႔ကိုသာ ေခၚစမ္းပါ။ ဘယ့္ႏွယ္.. ရွက္စရာႀကီး" ဟု ရွက္ရမ္းရမ္းၿပီး ျပန္ေျပာေလေတာ့၏။ "ဒါျဖင့္ ကိုရင့္ဘြ႔ဲနာမည္ေကာ ဘယ္လုိေခၚပါသလဲဘုရား" ဟု ေမးလုိက္ေသာအခါ.. "ကုိရင္ေတဇေလ မသိဘူးလား"ဟူ၍ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ျပန္ေျပာေလ၏။

"ဒါနဲ႔.. ကုိရင္က အခု ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး တပည့္ေတာ္ဆီ တန္းေရာက္လာရတာလဲ။ ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္နဲ႔"

"သူႀကီးမင္းက သိပ္ေနႏုိင္တာဘဲ။ ရန္ကုန္ေရာက္တာေတာင္ ကုိရင့္ကုိ အေၾကာင္းမၾကားဘူး။ အခုေတာင္ သူႀကီးမင္း သြားတည္းခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကုိရင္ညက္စိေျပာျပလုိ႔ သူႀကီးမင္း စီးမဲ့ ရထားအမီ အေသာႏွင္ခဲ့ရတာ။ အထက္တန္းတြဲ ၁ ခုံနံပါတ္ ၃ လုိ႔ ကုိရင္ညက္စိေျပာျပလုိ႔ သူႀကီးမင္းဆီ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာတာေလ"

"ထားပါေတာ့ ကုိရင္။ အခု ကုိရင့္ကုိ ၾကည့္ရတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ကနဲ႔ ဘာမွ မတူေတာ့ဘူး။ ၾကည့္စမ္းပါဦး ကတုံးေျပာင္ေျပာင္ သကၤန္းရဲေတာက္ေတာက္ ေနကာမ်က္မွန္ကားကား လြယ္အိတ္ႀကီးတစ္ရမ္းရမ္းနဲ႔။ ဒီၾကားထဲ ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ံမွာ ပ၀ါက စည္းထားလုိက္ေသး။ အေတာ္ေလး အၾကည့္ရဆုိးလွတယ္ ကုိရင္"

"ဟာ.. သူႀကီးမင္းကလဲ ပိန္းေနျပန္ပါၿပီ။ ဒါ Current stream လုိ႔ ေခၚတယ္ဗ်"

"ဘာလဲ Current stream ဆုိတာက"

"Current stream ဆုိတာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကုိ ေျပာတာ သူႀကီးေရ။ မသိရင္လဲ မွတ္ထားလုိက္ဦး"

"အံမယ္.. ငါ့ကုိရင္က အဂၤလိပ္ေတြ ဘာေတြ တတ္လုိ႔ပါလား"

"တတ္ဆုိ အခုေတာင္မွ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းကေန သင္တန္းဆင္းဆင္းခ်င္း သူႀကီးမင္းဆီ အေျပးလာခဲ့ရတာ။ ေတာ္ေသးတယ္ ရထားမထြက္ခင္ အေရာက္လာခဲ့ႏုိင္လုိ႔။ ႏုိ႔မုိ႔ုဆုိ သူႀကီးမင္းကုိ ေတြ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး"

"ဒါနဲ႔.. အဂၤလိပ္စာသင္တန္းက ဘယ္မွာ သြားတက္တာလဲ"

"U.M.A မွာ သြားတက္တာ သူႀကီးမင္း။ ဒီပန္းဆုိးတန္း ဂုံးတံတားေက်ာ္ၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္ၿပီ"

သူႀကီးမင္းသည္ ကုိရင္တက္ပုအား အေတာ္ေလး အထင္ႀကီးသြားမိေလ၏။ ရထားေပၚရွိ ခရီးသည္တုိ႔သည္လည္း သူႀကီးမင္းႏွင့္ ကုိရင္တက္ပုတုိ႔၏ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ကို မ်က္ေစာင္းထုိးထုိးၿပီး မေယာင္မလည္ ၾကည့္ေနၾကေလ၏။ သူႀကီးမင္းသည္.. "U.M.A ဆုိတာ အေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ တကၠသိုလ္တစ္ခုခု ျဖစ္ရမယ္။ ကုိရင္ တက္ပု အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ ဒီလုိ တကၠသုိလ္မ်ိဳးမွာ အဂၤလိပ္စာ သင္ေနတာဆုိေတာ့ အေတာ္ေလးေတာ့ တုိးတက္မွာ ေသခ်ာတယ္..U.M.A ဆုိေတာ့(University of Myanmar Academy) မ်ား ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး" ဟူ၍ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနၿပီး စကားအဆက္ ခဏျပတ္သြားေလ၏။

"သူႀကီးမင္း.. ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲဗ်"

"ကုိရင္ တက္ေနတဲ့ U.M.A တကၠသုိလ္အေၾကာင္း စဥ္းစားေနတာေလ"

"ဟာ.. သူႀကီးမင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ္ တကၠသိုလ္ရမွာလဲ"

"ဒါျဖင့္ U.M.A ဆုိတာ ဘာကုိေျပာတာလဲ ကုိရင္"

"သူႀကီးမင္းကလဲ ကိုရင္က U Mya Aung ဆီမွာ သြားတက္ေနတာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ U.M.A ဆုိတာ U Mya Aung အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းကုိ ေျပာတာ သူႀကီးမင္းေရ့"

"ဗုေဒၶါ.. လက္စသတ္ေတာ့ ဂလုိကုိးး"

ကုိရင္တက္ပု၏ U.M.A ရွင္းျပခ်က္ကုိ ၾကားလုိက္ၾကေသာ ခရီးသည္တုိ႔မွာ ေရေသာက္ရင္း ေရသီးသူက သီး၊ အသံထြက္ၿပီး ရယ္သူက ရယ္နဲ႔ ပြဲအေတာ္ေလး က်သြားၾကေလ၏။ သူႀကီးမင္း၏ စိတ္ထဲ၌လဲ... "ငါလဲ တုံးဖလားျပန္ေရာက္ရင္ K.K.M အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းဆုိၿပီး ဖြင့္ရင္ ရတာဘဲ" ဟု သေဘာရုိးေလးျဖင့္ေတြးကာ မေနာၿပဳံးေလး ၿပဳံးေနမိေလေတာ့၏။ ထုိအခုိက္...

"သူႀကီးမင္းေရ... ရြာကFather ႏွင့္ Motherကို ေျပာလုိက္ပါဦး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ့ Sonျဖစ္တဲ့ Noviceတဇတစ္ေယာက္ Rangoon Capitalႀကီးမွာ English သင္တန္းတက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာေတြ Very Know ေနၿပီဆုိတဲ့ အေၾကာင္း။ ဘုန္းႀကီးကုိ Monk ေမ်ာက္ကို Monkey ပုိက္ဆံကုိ Money ပ်ားရည္ကို Honey စတဲ့ မီးနင္းေတြလဲ ထုံးလုိေက် ေရလုိ ေႏွာက္ေနၿပီဆုိတဲ့ အေၾကာင္း One Two Three ေရတြက္တာလဲ Hundredအထိ ေကာင္းေကာင္း ေရတြက္တတ္ေနၿပီဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ စသျဖင့္ စသျဖင့္ အလုံးစုံ ေျပာျပလုိက္ပါဦး သူႀကီးမင္း"

"ဟုတ္ပါၿပီ ကုိရင္ ေျပာလုိက္ပါ့မယ္"

"ကဲ ဒါျဖင့္ အခု ကိုရင္ Go ေတာ့မယ္။ Teacher က Homework ေတြ five pages ေလာက္ give ခဲ့တယ္။ အဲဒါေတြ Study လုပ္ရဦးမယ္။ လွိမ့္ၿပီ သူႀကီးမင္းေရ.."

ဟူ၍ ပါးစပ္ကလဲေျပာ ရထားျပတင္းေပါက္မွလဲ လႊားကနဲ ေအာက္ခုန္ဆင္းကာ ရထားေပၚရွိ သူႀကီးမင္းထံ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ညာဘက္လက္ဖ်ားကို နဖူးေပၚတင္ကာ အေလးျပဳသည့္ပုံစံျပဳလုပ္ၿပီး သကၤန္းဖိုသီဖတ္သီ လြယ္အိတ္တဖြားဖြား မ်က္မွန္တကားကားျဖင့္ ရန္ကုန္ဘူတာရုံႀကီးထဲမွ ထြက္ခြါသြားေလေတာ့၏။ သူႀကီးမင္းလဲ... "အင္း.. ကုိရင္တက္ပုတစ္ေယာက္ ဒီပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ တုံးဖလားျပန္လာရင္ေတာ့ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ဂုတ္က်ားတစ္ေကာင္ မ်က္စိေႏွာက္ၿပီး တ၀ုတ္၀ုတ္ ျဖစ္ေနမွာ ျမင္ေယာင္မိပါေသးရဲ့.." ဟု စဥ္းစားကာ အနားခဏခ်ထားသည့္ အားကစား စာေစာင္အား ျပန္ေကာက္ကုိင္ကာ မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္ဒ္ ခ်န္ပီယံဖလားႀကီး ကုိင္ေျမွာက္ထားသည့္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္အား ၿမိန္ရွက္စြာ ဆက္ဖတ္ေနေလေတာ့၏။ ထုိစဥ္၀ယ္ မီးရထားႀကီးသည္လည္း ရန္ကုန္ဘူတာရုံႀကီးမွ ဘူးး ေဘာ္ အသံေပးကာ စတင္ၿပီး ထြက္ခြါလာေလေတာ့သတည္း။ ။ မၿပီးေသးဘူးေနာ္။ း)

.

ဂိဟိဘာ၀ ဒုကၡ (အားက်ၿပီး လူ၀တ္လဲမိရာ၀ယ္...)

မွတ္ခ်က္။
တစ္ ေျခာက္လုံး (၁၁.၁၁.၁၁) ေန႔မွာ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစဖုိ႔ ဤပုိ႔စ္ကို ေရးသားပါသည္။ ။

သကၤန္း၀တ္နဲ႔ေနလာခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ၾကာဆုိ ၁၀ ႏွစ္သား၌ ကုိရင္၀တ္သည္။ အသက္ ၂၀ ၌ ရဟန္းခံသည္။ အခု အသက္ ၃၀ ရွိေလၿပီ။ ကုိရင္သက္ ၁၀ ႏွစ္၊ ရဟန္းသက္ ၁၀ ႏွစ္၊ စုစုေပါင္း သကၤန္းသက္ အႏွစ္ ၂၀ တိတိ ရွိေလၿပီ။ ပရိယတ္စာေပကိုလဲ အထုိက္အေလ်ာက္ သင္ယူခဲ့သည္။ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတာ္မ်ားကိုလဲ ႀကိဳးစားၿပီး ထိန္းသိမ္းလာခဲ့သည္။ ရဟန္းဘ၀ကား ေက်နပ္ဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။ သူ၏ ဘြဲ႔အမည္မွာ ဣၿႏၵိယ ျဖစ္၏။ ထုိ ဣၿႏၵိယဟူသည့္ ဘြဲ႔နာမည္ကုိ ရြာထဲမွ ကာလသားသမီးမ်ားက ရံဖန္ရံခါ "ဦးအိမ္သတိရ" ဟု စၾကေနာက္ၾကတတ္ေသး၏။

တစ္ေန႔၌ ဦးဇင္းဣၿႏၵိယ ၿမိဳ့တက္ၿပီး ဓမၼာစရိယစာေမးပြဲ သြားေျဖ၏။ ဘုန္းႀကီးစာေမးပြဲေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ကစၿပီး စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ေျဖဆုိေစခဲ့သည္၊ ဘာအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ေျဖဆုိေစခဲ့သည္ကုိ မသိ။ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ဘုန္းႀကီးစာေမးပြဲမ်ားကို အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ား၌ ေျဖဆုိေစၿမဲ ျဖစ္ေလသည္။ ဦးဇင္းဣၿႏၵိယသည္ စာေမးပြဲေျဖရန္ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုသို႔ ဘတ္စ္ကားျဖင့္ အသြား ဘတ္စ္ကားေပၚတုိးတက္စဥ္ မေတာ္တစ္ဆ ၀ိသဘာဂအာရုံျဖစ္သည့္ မာတုဂါမတစ္ေယာက္နဲ႔ အသားခ်င္း ထိခုိက္မိေလ၏။ တစ္ကုိယ္လုံး ၾကက္သီးေမြးညွင္းထကာ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြား၏။ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားသြား၏။ ဘတ္စ္ကားေပၚက ဆင္းခဲ့ၿပီးေနာက္ စိတ္ေတြဂယက္ရုိက္ေနသည္မုိ႔ ျပင္ပအာရုံတစ္ခုနဲ႔ အစားထုိးေျဖေဖ်ာက္ရန္ ပတ္၀န္းက်င္ ဟုိဟုိဒီဒီ လုိက္လံၾကည့္ေနမိ၏။

ေျဖေဆးရွာမွ အဆိပ္နဲ႔ တန္းတုိးသလုိ အာရုံစုစည္းႏုိင္ဖုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ အကူအညီကုိ ယူကာမွ ေရာင္စုံအလွအပတုိ႔ျဖင့္ ရႊန္းလဲ့ေနသည့္ မိန္းခေလးတစ္သုိက္ဆီသုိ႔ မ်က္လုံး ေရာက္သြားေလေတာ့၏။ ပုိဆုိးသြားေလၿပီ။ သဘာ၀တရားက ဖန္ဆင္းေပးထားသည့္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြေနာက္ အာရုံေတြ ေရာက္ေရာက္သြားၿပီး စိတ္ အညစ္ညမ္းႀကီး ညစ္ညမ္းမိေလေတာ့၏။ ေၾကာက္မက္စရာ အာရုံေတြပါတကား။ ပစၥည္းဥစၥာႏွင့္ မာတုဂါမ(အမ်ိဳးသမီး)ဟာ ဘိကၡဳ(ရဟန္း)ကုိ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ပစ္ႏုိင္သည့္ လက္နက္ႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္ေပေတာ့၏။

ပစၥည္းမာတု၊ ဤႏွစ္ခု၊ ဘိကၡဳ ေသမင္း၊ ဓါးႏွစ္စင္း။
ပစၥည္းမာတု၊ ဤႏွစ္ခု၊ ဘိကၡဳ ေသေၾကာင္း၊ ဓါးႏွစ္ေခ်ာင္း။

ဦးဇင္းဣၿႏၵိယတစ္ေယာက္ စာေမးပြဲလဲ ေကာင္းေကာင္း မေျဖဆုိႏုိင္ခ့ဲေပ။ စိတ္ဓါတ္ေတြလဲ အက်ႀကီးက်ေနၿပီး ေလာကီလူ႔ေဘာင္သုိ႔သာ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိေလေတာ့၏။ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ဆုိသလုိ သူငယ္ခ်င္းရဟန္းလူထြက္ျဖစ္သူ တစ္ေယာက္နဲ႔ တုိင္ပင္ၾကည့္ရာ ထုိရဟန္းလူထြက္က လူ႔ေဘာင္မွာဆုိ သားမယားနဲ႔ ဇိမ္က်က်ေနႏုိင္ၿပီး ငါးပါးသီလေလး လုံၿခဳံကာမွ်ျဖင့္ အပါယ္မက်ႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ရဟန္းဘ၀မွာဆုိ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြ အလြန္မ်ားေၾကာင္း၊ မေစာင့္ထိန္းႏုိင္ရင္ အပါယ္သုိ႔ ေဇာက္ထုိးဆင္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ငရဲျပည္မွာ ၀ိနည္းမလုိက္နာႏုိင္လုိ႔ ငရဲက်ေနတဲ့ ရဟန္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေၾကာင္း ေလေပးေကာင္းေကာင္းျဖင့္ လူ႔ေဘာင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ကူးေျပာင္းရန္ ဆြဲေဆာင္ေလေတာ့၏။

မေခၽြခင္က ေၾကြခ်င္ေနသူမုိ႔ ဦးဇင္းဣၿႏၵိယလဲ ရဟန္းဘ၀မွ လူ၀တ္လဲကာ ထုိသူငယ္ခ်င္း ရဟန္းလူထြက္ အကူအညီျဖင့္ ရြာထဲမွ ရြက္ၾကမ္းေရႀကိဳ ရုပ္ရည္ရွိသည့္ မိႏွင္းဆုိသည့္ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လူ႔ဘ၀ကို စတင္ေလ၏။ မိဘအကူအညီျဖင့္ သီးသန္႔အိမ္ေလးတစ္လုံး ေဆာက္ၿပီး ေနထုိင္ၾက၏။ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္မွ ဘ၀ စသူမုိ႔ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား မၾကာခဏျဖစ္၏။

ျပႆနာမွာ မဂၤလာဦးညကပင္ စ၍ျဖစ္၏။ ကာလသားမ်ား စားပြဲေသာက္ပြဲၿပီးလုိ႔ ျပန္သြားၾကေတာ့ ညဥ္႔ပင္ အေတာ္ေလး နက္ေနေလၿပီ။ လူထြက္ ဣၿႏၵိယသည္ အိပ္ရာမ၀င္ခင္ ဧည့္ခန္းရွိ ဘုရားစင္ ေရွ့၌ ငုတ္တုတ္ထုိင္ကာ ဘုရားရွိခုိး၏။ ထုိ႔ေနာက္ တရားထုိင္ေနျပန္၏။ ဇနီးပူပူေႏြးေႏြးေလး မိႏွင္းခမ်ာ အိပ္ရာထဲကေန လင္ေတာ္ေမာင္ ဘုရားရွိခုိး ၿပီးႏုိးႏုိးျဖင့္ ေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ၏။ လူထြက္ ဣၿႏၵိယ အိပ္ရာထဲ ၀င္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မိႏွင္းတစ္ေယာက္ တေခါေခါျဖင့္ ေတာင္တက္ေနေလၿပီ။

လူထြက္ ဣၿႏၵိယသည္ မနက္မုိးလင္းလင္းခ်င္း ဘုရား၀တ္တက္ျပန္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဘုရားစင္ေရွ့ မိန္႔မိန္႔ႀကီး တင္ပလႅင္ေခြထုိင္ၿပီး မိန္းမ အိပ္ရာအႏုိးကုိ ေစာင့္ကာ "မိန္းမေရ... မနက္စာ ျပင္ဆင္ၿပီးရင္ လာကပ္ေတာ့ေနာ္၊ ငါ ဘုဥ္းေပးခ်င္ေနၿပီ" ဟူ၍ ေျပာေလေတာ့၏။ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္ေပသားဘဲ။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ရဟန္းဘ၀ကဆုိ အရုဏ္ဆြမ္း အခ်ိန္မဟုတ္လား။ အက်င့္မ်ား တယ္လဲ ေဖ်ာက္ရ ခက္ေပသကုိး။ အင္းေပါ့ေလ။ ႏွစ္ ၂၀ လုံးလုံး သကၤန္း၀တ္န႔ဲ ေနလာခ့ဲတာဆုိေတာ့လဲ အက်င့္၀ါသနာ ဗီဇက ပယ္ေဖ်ာက္ရ အခက္သား။ အက်င့္ဗီဇဆုိတာကလဲ ဘုရားရွင္မွသာ ပယ္သတ္ႏုိင္တာ မဟုတ္ပါလား။

ဒီလုိနဲ႔ ညဘက္ ဘုရား၀တ္တက္၊ တရားထုိင္၊ ပုတီးစိပ္၊ ေမတၱာပုိ႔၊ အမွ်ေ၀ လုပ္လုိက္၊ အိပ္ရာထဲ၀င္ေတာ့ မိန္းမ တစ္ေခါေခါ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးတာသာ တစ္ပတ္ေက်ာ္သြားတယ္၊ ရဟန္းလူထြက္တုိ႔ စုံတြဲ လင္မယား အရာ မေျမာက္ၾကေသးဘဲ ရွိေလသည္။ ရဟန္းလူထြက္ကလဲ ခပ္ရွက္ရွက္၊ မိႏွင္းကလဲ မိန္းခေလးမုိ႔ ခပ္ရွက္ရွက္။ ဆုိေတာ့။ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ အစပ်ိဳးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကေလသည္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ အႀကံျဖင့္ ရဟန္းလူထြက္တစ္ေယာက္ ညေနခင္း ခပ္ေစာေစာကထဲက ဘုရား၀တ္တက္ျခင္း လုပ္ငန္းတုိ႔ကုိ ႀကိဳတင္ျပဳလုပ္ေလ၏။ အမ်ိဳးသမီးကလဲ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)ရဲ့ ေသာကေျခရာ ကဗ်ာမ်ားကို ဖေယာင္းတုိင္ မီးျဖင့္ ဧည့္ခန္းထဲ၌ပင္ ထုိင္ဖတ္ေန၏။ အမွ်ေ၀ ေၾကးစည္ထုၿပီး ဘုရားကိစၥ အဆုံးသတ္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘုရားကိစၥၿပီးေတာ့ မယားကိစၥ ဘယ္လုိ ဆက္ရမည္ မသိ ျဖစ္ေနျပန္၏။ ဒီလုိနဲ႔ လူထြက္တစ္ေယာက္ "ငါက ေယာက်္ားဘဲေလ၊ အရာအားလုံးမွာ ငါက ဦးေဆာင္သင့္ပါတယ္" ဟု စဥ္းစားကာ အရဲစြန္႔ၿပီး "မိန္းမေရ... ကာမဂုဏ္ေလးမ်ား အလုိရိွရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာေနာ္။ အားမနာနဲ႔" ဟူ၍ မိန္းမအနား ကပ္ကာ မတုိးမက်ယ္ ဒဲ့ဒုိးႀကီး ေျပာခ်လိုက္ေလေတာ့၏။ မိန္းမ ျဖစ္သူ မိႏွင္းကလဲ ေခသူမဟုတ္။ "ေသနာႀကီး အခုမွ လာေျပာရသလား၊ တကထဲမွဘဲ။ ရဟန္းအက်င့္ကို မေပ်ာက္တတ္ေသးဘူး... လာ.... " ဆုိၿပီး လက္ဆြဲကာ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္ေရာက္သြားေလေတာ့မွ အရာေျမာက္ၾကေလေတာ့၏။ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မဂၤလာဦးညမွသည္ ယခု အၾကင္လင္မယား ေျမာက္တဲ့ ေန႔အထိ ဆယ္ရက္ တိတိ။

မနက္မုိးလင္းေတာ့ ရဟန္းလူထြက္ မ်က္ႏွာမွာ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးႀကီး ျဖစ္ေနေလ၏။ ေက်နပ္သည့္ အၿပဳံးပင္ ျဖစ္၏။ ရြာထဲမွ တင္ေဖႀကီး ေစာေစာစီးစီး ရဟန္းလူထြက္အိမ္ေပါက္ခ်လာၿပီး "ဘယ္လုိလဲ ကိုရင္ႀကီးရ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပေျပ ရွိမွ ရွိပါေလစ" ဟူ၍ ရဟန္းလူထြက္အား ေမးျမန္းေလ၏။ ရဟန္းလူထြက္ကလဲ "က်ဳပ္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ လူမထြက္ခဲ့ရတာ နာလွသဗ်ာ၊ ေနာင္တ ရလုိ႔ကုိ မဆုံးဘူး" ဟု ဘြင္းဘြင္းႀကီး ျပန္ေျဖေလ၏။ တင္ေဖႀကီးကလဲ ရပ္မေနဘဲ "ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဗ်" ဟု ထပ္တြန္႔ကာ ေမးေလ၏။ ရဟန္းလူထြက္လဲ မိန္းမမိႏွင္းကို တစ္လွည့္ တင္ေဖႀကီးကုိ တစ္လွည့္ၾကည့္ကာ ရွက္ၿပဳံးျဖင့္ "အဟီးဟီး" ဟု လူႀကီးရွက္ေတာ့ ရယ္လုိက္ေလေတာ့၏။ ထုိအခုိက္ ရဟန္းလူထြက္အား မိႏွင္းရဲ့ မ်က္ေစာင္းထုိးပုံမွာ မ်က္လုံးမ်ားပင္ ကၽြတ္ထြက္လာၿပီး ထိမွန္လာေတာ့ မေယာင္ေယာင္။

ဒီလုိနဲ႔ မုိးဦးက်ရာသီ ေရာက္လာေလ၏။ မိဘမ်ားက လုပ္စားဖုိ႔ လယ္ကြက္တစ္ခု ေပးထား၏။ သုိ႔ေသာ္ မိႏွင္းလဲ မိဘလုပ္စာ စားၿပီး ႀကီးျပင္းလာသူမို႔ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္တတ္၊ လူထြက္လဲ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဖူးေသာေၾကာင့္ ဘယ္ကစၿပီး ဘယ္လုိ လုပ္ရမွန္းမသိ။ တစ္ေန႔ေသာ္ ရဟန္းလူထြက္တစ္ေယာက္ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ စမ္းသပ္ကာ လယ္ကြက္ကုိ ထယ္ထုိးေလ၏။ မိန္းမျဖစ္သူ မိႏွင္းကလဲ ကန္သင္းေပၚ၌ ထုိင္ေနၿပီး လင္ေတာ္ေမာင္ ထယ္ထုိးသည္ကို ၾကည့္ေနေလ၏။ လယ္ကြက္အတြင္း တစ္ပတ္(one round) ႏွစ္ပတ္(two rounds) ထယ္ထုိးၿပီးေသာ အခါ ထယ္ထုျဖင့္ အရာ၀တၳဳတစ္ခုအား ထုိမိၿပီး ထုိအရာ၀တၳဳသည္ အေပၚသုိ႔ ေငါကနဲ ေပၚလာေလ၏။ "ဟာ.. ထယ္သြားႀကီး၊ ဘယ္တုန္းက ဘယ္သူ က်န္ထားခဲ့လဲ မသိဘူး။ ငါနဲ႔ ထုိက္လုိ႔ ငါ ရတာ" ဟူ၍ စဥ္းစားကာ လယ္ကန္သင္းရွိ မိန္းမအား "မိန္းမေရ... ထယ္သြားႀကီး တစ္ခု ထယ္ထုိးရင္း ေတြ႔တယ္။ အဆင္ေျပတာဘဲ၊ ငါတုိ႔ ကံရွိလုိ႔ ရတာ ေနမွာ" ဟု ေအာ္ေျပာေလ၏။

"ဘယ္မွာလဲ ျပစမ္းပါဦး" ဟု ေမးလဲေမး အနားသုိ႔လဲ လာေရာက္ကာ ေယာက်္ားျဖစ္သူထံမွ အသစ္ရသည္ ဆုိေသာ ထယ္သြားႀကီးကို ၾကည့္ရႈၿပီးေနာက္.....

"ရွင္ ဒီေလာက္ အ ရ တုံးရသလား။ ဒါ ဘယ္သူ႔ ထယ္သြားမွ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ ထယ္သြားႀကီး။ ရွင္ ထယ္ထုိးရင္း ပထမအပတ္က ျပဳတ္က်ထားခဲ့တာ။ အခု ေနာက္တစ္ပတ္(another round) ဒီေနရာေရာက္မွ ရွင္ ျပန္ေတြ႔တာ" ဟူ၍ ေအာ္ေငါက္ ေျပာဆုိ ေလေတာ့သည္။ ဟုတ္ေပသားဘဲ။ လယ္ကြက္ကုိ ထယ္ေရးညက္ေအာင္ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္ ခပ္စိပ္စိပ္ ထယ္ထုိးရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ပထမအပတ္က ျပဳတ္က် က်န္ထားခဲ့သည့္ ထယ္သြားကို အခုတစ္ပတ္ ဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ထယ္ထုျဖင့္ ျပန္ထုိးမိျခင္း ျဖစ္ေလ၏။

တစ္ေန႔
လင္ႏွင့္မယား လ်ာႏွင့္သြား ဆုိုရုိးစကားအတုိင္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၾကၿပီး စကားအေခ်အတင္ သူႏိုင္ ကုိယ္ႏုိင္ ေျပာေနၾကေလ၏။ မိႏွင္းက "ကၽြန္မ မိဘအရိပ္ေအာက္မွာ ေနစဥ္က အခုလုိ ဒုကၡမေရာက္ဖူး။ ေျခေမြးမီးမေလာင္ လက္ေမြး မီးမေလာင္ေနလာခဲ့ရတာ။ ရွင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွဘဲ ဒုကၡေပါင္းစုံနဲ႔ ႀကဳံေတြ႔ရတာ။ ရွင္နဲ႔ ရတာ ကၽြန္မကံဆုိးတယ္" ဟူ၍ လင္ေတာ္ေမာင္အား ႏွက္လုိက္ေလ၏။ ေယာက်္ားျဖစ္သူကလဲ အားက်မခံ "ငါလဲ နင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်မွ အခုလုိ ဒုကၡဆုိးေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႔ရတာ။ ငါ ရြာဦးေက်ာင္းမွာတုန္းကဆုိ ဘာမွ လုပ္စရာ မလုိဘူး။ ဘုရားရွိခုိးလုိက္၊ စာေလးက်က္လုိက္၊ တရားေလးထုိင္လုိက္နဲ႔ အဆင္ကို ေျပလုိ႔။ အခု နင္နဲ႔ ရမွ ငါ့ဘ၀မွာ မႀကဳံဖူးတဲ့ ဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႔ေနရတာ" ဟူ၍ ျပန္ပက္လုိက္ေလေတာ့၏။

ဤသုိ႔ဤႏွယ္ ဖုိက္လုိက္ ကုိက္လုိက္ မုိက္လုိက္ ရုိက္လုိက္ ျပန္ေခၚလုိက္ ျပန္ေဆာ္လုိက္ ျပန္ခ်စ္လုိက္ ျပန္ကစ္လုိက္ အက္ေၾကာင္းပ်ိဳးလုိက္ မ်က္ေစာင္းထုိးလုိက္ ျပန္ေအာ္လုိက္ ျပန္ေဆာ္လုိက္ ျပန္မုန္းလုိက္ ျပန္ၿပဳံးလုိက္ ဘုရား၀တ္ျပဳလုိက္ မယား၀တ္ျပဳလုိက္ျဖင့္ ရွစ္လခန္႔မွ် ၾကာေသာအခါ မိႏွင္းရဲ့ ခပ္ခ်ပ္ခ်ပ္ဗုိက္ကေလး တစ္ထြာေလာက္ အေပၚသို႔ ေဖာင္းတက္လာေသာဟူ၏။ ။ ၿပီးၿပီ။ ။

သင္ခန္းစာ။
အသက္ႀကီးမွ လူ႔ေဘာင္ကေန ရဟန္းေဘာင္သုိ႔ ကူးေျပာင္းလာသူသည္လည္းေကာငး္
အသက္ႀကီးမွ ရဟန္းေဘာင္ကေန လူ႔ေဘာင္သုိ႔ ကူးေျပာင္းလာသူသည္လည္းေကာင္း
လြန္စြာမွ ကုိးလုိ႔ကန္႔လန္႔ ႏုိင္လွေပ၏။ ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)

.

ဒုလႅဘ ဒုကၡ (အားက်ၿပီး ရဟန္း၀တ္မိရာ၀ယ္...)

ဦးပဇင္းေတာက္ထိန္ကို ျမင္ကထဲက ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ ပဇင္း၀တ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနမိသည္။ ဦးပဇင္း ေတာက္ထိန္သည္ ေခါင္းတုံးေျပာင္ေျပာင္ အသားျဖဴျဖဴ သကၤန္းညိဳညိဳနဲ႔ အေတာ္ေလး ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေနေလသည္။ ေတာက္ထိန္ပဇင္းတက္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္နီးနီးပင္ ရွိေလၿပီ။ "လူ႔ေဘာင္ေလာကမွာ စိတ္ညစ္ စိတ္ရႈပ္စရာေတြခ်ည္း" ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး ပဇင္းတက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေတဇသာမိဟု ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ဘြဲ႔နာမည္ေပးထားေသာ္လဲ လူနာမည္ျဖစ္သည့္ ေတာက္ထိန္ဟုပင္ နာမည္တြင္လွ်က္ ရွိေနေလသည္။

ဦးပဇင္းေတာက္ထိန္ကို အားက်ၿပီး ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္မရေလာက္ေအာင္ ပဇင္း၀တ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနေလေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သီတင္းကၽြတ္ကာလေလးမွာ မိဘႏွစ္ပါးကို စပါးရိတ္အမီ လူ၀တ္ျပန္လဲခဲ့မည္ဟု ကတိေပးၿပီး ပဇင္းတက္ဖို႔ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဆီ လာခဲ့ေလသည္။ စိတ္အတြင္းမွလဲ ဆရာေတာ္ေတာ့ ရဟန္းသစ္ တစ္ပါး တုိးမွာမုိ႔ ၀မ္းသာေနမွာဘဲ ဟု စဥ္းစားကာ ၾကည္ႏူးသလုိလုိ ျဖစ္မိေနေလသည္။

"ဆရာေတာ္... တပည့္ေတာ္ ပဇင္းတက္ခ်င္လုိ႔ပါဘုရား"

"ေဟ... ျပန္ေလွ်ာက္စမ္း"

"ပဇင္းတက္ခ်င္လုိ႔ပါဘုရား"

"မင္း...မင္း... ေနာက္တစ္ခါ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ ငါ ေထြးခံနဲ႔ ေပါက္လိုက္ရ။ သြား... အခု ငါ့ေရွ့က ထြက္သြားစမ္း"

"တပည့္ေတာ္ ဘာမ်ား မွားသြားလုိ႔လဲ ဘုရား"

"မင္း.. ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့လုိ႔ ေျပာထားတယ္ေနာ္။ ငါ စိတ္တုိလာရင္ မင္းမလြယ္ဘူး။ ပဇင္းတက္ခ်င္ရင္ ငါ့ေက်ာင္းကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မလာခဲ့နဲ႔၊ တစ္ျခား ေက်ာင္းကုိသာသြား..."

အထင္နဲ႔အျမင္ လႊဲစင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၍ ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္ ဘာျဖစ္လုိ႔ စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္မွန္း သေဘာမေပါက္ ျဖစ္ေနေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ဟု စကားလမ္းေၾကာင္း ပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ ဘာစကားမွ မေျပာရဲေတာ့ဘဲ ရြာဦးေက်ာင္းမွ အျမန္ ျပန္လာခဲ့ရေလသည္။

ထုိ႔ေနာက္ အႀကံေကာင္း ရလုိရျငား ဆရာေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ရွိသည့္ ရြာထဲမွ ဦးဘမႈံထံသုိ႔ ေျခဦးတည္ခဲ့ေလသည္။ ဦးဘမႈံႀကီးအား အခန္႔သား သူ႔အိမ္ေပၚမွာ ေတြ႔လုိက္ရသည့္အတြက္ ၀မ္းသာသြားသည္။ အမွန္ဆုိ ဦးဘမႈံတစ္ေယာက္ ရြာရုိးေလွ်ာက္ၿပီး အလြတ္က်က္မွတ္ထားသည့္ အစိေႏၱယ်ဘုရား ရွိခုိးစာေတြကုိ ရြတ္ဆုိေနၾကျဖစ္သည္။

"ဘႀကီးမႈံေရ.. ေမးစရာရွိလုိ႔ဗ်"

"ေမးလကြာ"

"က်ေနာ္ ပဇင္း၀တ္ခ်င္လုိ႔ ညေနက ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ဆီ သြားခြင့္ပန္တာ အေငါက္ခံထိၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆရာေတာ္ အဲဒီေလာက္ စိတ္ဆုိးမွန္း မသိဘူး"

"မင္းက ဆရာေတာ္ကို ဘယ္လုိ ေလွ်ာက္လုိက္လုိ႔လဲ"

"ရုိးရုိးေလးပါဘဲ။ တပည့္ေတာ္ ပဇင္းတက္ခ်င္လုိ႔ပါဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္လုိက္တယ္ေလ"

"မင္း.. အဲဒါ ခက္တာေပါ့။ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္အေၾကာင္း မသိတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဘႀကီးမႈံ"

"ဆရာေတာ္က အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒသမားႀကီးေလကြာ"

"အဲဒါနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔တုန္းဗ်"

"ဆုိင္ပါပေကာ ေမာင္ေသာင္းဟန္ရယ္။ မင္းက ပဇင္းတက္ခ်င္တယ္လုိ႔ သြားေလွ်ာက္တာကုိးကြ။ မင္း မွတ္ထား။ ဆရာေတာ္ကို ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ပဇင္းတက္ခ်င္တာတုိ႔ ရဟန္းတက္ခ်င္တာတုိ႔ ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းန႔ဲ သြားမေလွ်ာက္နဲ႔။ မင္းကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လက္ခံစဥ္းစားေပးမွာ မဟုတ္ဘူး"

"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိ ေလွ်ာက္ရမွာလဲ ဘႀကီးမႈံ"

"လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ဆရာေတာ္က အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒသမားဆုိေတာ့ ပဇင္းတက္ခ်င္တာတုိ႔ ရဟန္းတက္ခ်င္တာတုိ႔ အစား ပဇင္းခံခ်င္တယ္ ရဟန္းခံခ်င္တယ္ဆုိၿပီး ျပင္ေလွ်ာက္လုိက္ရုံေပ့ါ။ ဒါဆုိ ဆရာေတာ္ ေသခ်ာေပါက္ မင္းကုိ လက္ခံလိမ့္မယ္"

ႀကဳံဖူးေပါင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပါဘဲ။ သို႔ေပသည့္ မတတ္ႏုိင္ၿပီ။ သူ႔အရပ္ သူ႔ဇာတ္ေပဘဲ။ း) ဘႀကီးမႈံ ေပးခဲ့တဲ့ အႀကံအတုိင္း ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ ရြာဦးေက်ာင္းသုိ႔ ေျခဦးလွည့္ၿပီး ဆရာေတာ္ထံ ခြင့္ပန္ျပန္ေလသည္။

"ဆရာေတာ္.. တပည့္ေတာ္ ရဟန္းခံခ်င္လုိ႔ပါဘုရား"

ဘႀကီးမႈံေပးခဲ့တဲ့ အႀကံ တုိက္ရုိက္ထိေလသည္။ ဆရာေတာ္က..

"ေအး ေအး... ရဟန္းခံခ်င္ရင္ေတာ့ မင္းကုိ လက္ခံမယ္။ မင္းကို ရဟန္းတက္ေပးမယ္။ ရဟန္းတက္ခ်င္ရင္ ပဇင္းတက္ခ်င္ရင္ေတာ့ တစ္ျခားေက်ာင္းကိုသြား။ ဟုတ္ၿပီလား"

ဟူ၍ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒသမားပီပီ ေရွာေရွာရွဴရွဴ လက္ခံလုိက္ေလေတာ့သည္။ ထူးေထြတည့္.. အံ့ရာေသာ္၀္ပါဘဲ။ အသံုးအႏႈံးေလး ကြဲျပားရုံနဲ႔ လက္ခံျခင္း လက္မခံျခင္းတုိ႔ ကြဲျပားျခားနားတတ္သည္ကိုးး။ ဒီလုိနဲ႔ ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ သီတင္းကၽြတ္ကာလမွာ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ရဟန္းဘြဲ႔အမည္မွာ ဦးသုတစာဂ ဟူ၍ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ဦးပဇင္းေသာင္းဟန္ဟုပင္ အားလုံးက ေခၚၾကေလသည္။

ရဟန္း၀တ္ၿပီး အႀကီးမားဆုံး ျပႆနာမွာ ညေနပုိင္း၌ ဗိုက္ဆာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အရာအားလုံးကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေပမဲ့ ဗိုက္ဆာျခင္းကို ဘယ္လုိမွ သည္းခံ၍ မရ။ ပထမတစ္ေန႔၌ ေအာင့္အီးၿပီး ေရေသာက္ကာ ဗုိက္တဂီြဂြီနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ကာ ေနခဲ့ရေသာ္လဲ ေနာက္တစ္ေန႔၌မူ ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးခ်င္း ထမင္းအျဖဴကို ၀ွက္ယူကာ ခ်န္ထားလုိက္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ညေနပုိင္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ စားဖုိ႔ ေနရာက အေရးႀကီးျပန္ေလသည္။ ဆရာေတာ္နဲ႔လဲ မမိေအာင္ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လဲ မတုိးမိေအာင္ ဘယ္လုိ စားရမွန္းမသိ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေတြ႔ျမင္သြားရင္ ဆရာေတာ္ဆီ သံေတာ္ဦးတင္လုိက္မွျဖင့္ မဟာဒုကၡ။ ဤသို႔ျဖင့္ ညဦးပုိင္းသုိ႔ ေရာက္လာေလသည္။

ဗုိက္ကလဲ အရမ္းဆာလာၿပီမုိ႔ ဆားျဖဴးထားသည့္ ထမင္းျဖဴထုပ္ကေလးကို ေစာင္ၿခဳံထဲယူၿပီး ေခါင္းၿမီးၿခဳံအိပ္ကာ အိပ္ရင္းနဲ႔ ေျဖစားလုိက္ရေလသည္။ ေဟာခန္းထဲ စုေပါင္း အိပ္ရသည္မုိ႔ သတိ အေတာ္ေလး ထားၿပီး စားေနရသည္။ ကိုယ့္ထမင္း ကုိယ္ ခုိးစားရတဲ့ ဘ၀၊ တယ္လဲ သနားစရာ ေကာင္းလုိက္ပါဘိ။ တစ္လုပ္ႏွစ္လုပ္ စားၿပီးေသာအခါ တစ္စုံတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သူ႔ဆီ ဦးတည္လာေနသည့္ ေျခသံကုိ ၾကားလုိက္ရေလသည္။ ဆရာေတာ္မ်ား ေရာင္း(Round) လာလွည့္ေလသလားမသိ။

ေျခသံကို နားေထာင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ေျခရင္းမွာ လူးလာေခါက္တုံ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ကုိ သိလုိက္ရၿပီးေနာက္ ေစာင္ၿခဳံထဲက ထမင္းကိုလဲ ဆက္ၿပီး မစားရဲ၊ ေခါင္းၿမီးၿခဳံလဲ မဖြင့္ၾကည့္ရဲဘဲ ေျခသံအတိတ္ကိုသာ သည္းခံၿပီး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရေလေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေျခသံက ဆက္လက္ ရွိေနၿမဲပင္။ ဦးဇင္းသုတစာဂတစ္ေယာက္ ေျခသံပုိင္ရွင္ ထြက္အသြားကို ေစာင့္ရင္း ဗုိက္ထဲလဲ အစာ ႏွစ္လုပ္ေလာက္ ၀င္ၿပီး ျဖစ္လုိ႔ မ်က္လုံးေလး စင္းကာစင္းကာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိက္ေလေတာ့သည္။

ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေျခေထာက္ကို တစ္စုံတစ္ေယာက္က ကန္ၿပီးႏုိးလုိက္သည့္အတြက္ ျဖတ္ကနဲ ႏုိးလာေလသည္။ လာႏုိးသည့္သူကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္မီး ကုိင္ေဆာင္ထားသည့္ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ ျဖစ္ေနသည္ကို အိပ္ခ်င္မူးတူး မႈန္၀ါး၀ါး အျမင္ျဖင့္ ျမင္လုိက္ရေလသည္။ ပိုၿပီး သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရရန္ မ်က္စိပြတ္ၾကည့္ဖုိ႔ လက္၀ါးကို မ်က္ႏွာေပၚတင္လုိက္ေတာ့ ေစးကပ္ကပ္ အရာေတြ မ်က္ႏွာတစ္ေလွ်ာက္ ကပ္ေနသည္ကို စမ္းမိေလသည္။ ဘာေတြပါလိမ့္။

အနားမွာ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္က သူ႔မ်က္ႏွာေရွ့ မွန္တစ္ခ်ပ္ လာေထာင္ေပးေလသည္။ မွန္ထဲ ေသခ်ာမ်က္လုံး ျပဴးၿပဲၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထမင္းေစ့ေတြ။ဘုရား ဘုရား။ ညတုန္းက ထမင္းခုိးစားရင္း ေစာင္ၿခဳံထဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ကို အခုမွ အမွတ္ရမိလုိက္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနခုိက္ အအိပ္ေဆာ့သည့္အတြက္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ထမင္းထုပ္နဲ႔ အပ္မိၿပီး မ်က္ႏွာျပင္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ထမင္းေစ့ေတြ ကပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အိပ္ေမာက်ေနခုိက္ ဘယ္လူးညာလူးျဖင့္ ေစာင္က မ်က္ႏွာေပၚက ကြာက်သြားျခင္းျဖစ္မည္။ ဆရာေတာ္က ညဘက္ညခင္းေတြမွာ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကို အခုလုိ ၾကည့္ရႈေနၾကျဖစ္သည္။ သီတင္းကၽြတ္ကာလမုိ႔ အေအးဓါတ္ အေတာ္ကေလး ၀င္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိုရင္ေပါက္စ ေက်ာင္းသားေပါက္စေလးေတြ အိပ္ေပ်ာ္ရင္း ေစာင္လြတ္ၿပီး အေအးပတ္မွာ စုိး၍ အခုလုိ ညဘက္ ေရာင္းလွည့္ စစ္ေဆးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ စစ္ေဆးရင္း ဦးဇင္းသုတစာဂ ျဖစ္ပုံကို ျမင္ေတြ႔သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗုေဒၶါ။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ။ "ဆရာေတာ္ ခြင့္လြတ္ပါဘုရား၊ ဗိုက္အရမ္းဆာလုိ႔ ခုိးစားမိပါတယ္" ဟု ကပ်ာကယာ ေတာင္းပန္လုိက္ရေလေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မုိးလင္းေတာ့ ဦးပဇင္းသုတစာဂကို ဒဏ္ေပးေလသည္။ ထင္းခြဲခုိင္းျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထင္းတုံးေပါင္း အတုံး ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ရွိသည္။ ထင္းခဲြေနသည့္ ေနရာအနီး၌ ဆရာေတာ္က ခုံလြတ္တစ္လုံး ယူၿပီး ထုိင္ၾကည့္ေနေလသည္။ ထင္းတုံးတစ္တုံး၌ ျမက္ဆုံႀကီးကို ေတြ႔ရာ...

"ဆရာေတာ္... ဒီတုံးမွာ ျမက္ဆုံႀကီးရွိတယ္။ ေပါက္ဆိန္နာလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထင္းတစ္တုံးနဲ႔ အစာထုိးၿပီး ေပးပါဘုရား"

ဟု ေလွ်ာက္ထား အသိေပးလုိက္ေလရာ ဆရာေတာ္က သူ၏ လက္သုံးစကား အတုိင္း...

"ခုိင္းတာလုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႔၊ ခုံနဲ႔ ရိုက္လုိက္လုိ႔၊ ခါးက်ိဳးသြားမယ္"

ဟူ၍ အသံခပ္မာမာျဖင့္ ျပန္ေဟာက္ေလေတာ့သည္။ ဦးဇင္းသုတစာဂလဲ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ေပါက္ဆိန္က်ိဳးက်ိဳး ထင္းတုံးကြဲကြဲ အားကုန္ခဲ၍ ထင္းခြဲျခင္းလုပ္ငန္းကုိ ေခၽြးဒီးဒီးက်သည္ထိ လုပ္ကိုင္လုိက္ရေလေတာ့သည္။ ထမင္းတစ္လုပ္ ဒုတ္တစ္ခ်က္ဆုိတာ ဒါကို ေခၚတာဘဲ ျဖစ္ရမယ္။ း)

ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ထမင္း ခုိးမစားရဲေတာ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္ "ႀကိဳက္မရွက္၊ ငိုက္မရွက္၊ ငတ္မရွက္" ဟူ၍ ဆုိရုိးစကား ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ ငတ္ၿပီဆုိမွျဖင့္ ဘာကိုမွ ထည့္မတြက္တတ္ေတာ့။ ညပုိင္းေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဦးဇင္းသုတစာဂ ဗုိက္ဆာေရာဂါက ဆႏၵျပလာျပန္သည္။ ေန႔လည္တုန္းက ထမင္းလဲ ၀ွက္မယူထားခဲ့ေလေတာ့ အႀကံရခက္ေနေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ မီးဖုိေဆာင္နေဘးမွာ ဆယ္၀င္စဥ္႔အုိးႀကီးျဖင့္ တည္ထားသည့္ မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္အုိးႀကီး ရွိေနသည္ကုိ ဦးပဇင္းသုတစာဂ သိရွိၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ အေမွာင္ကို အားျပဳကာ ထုိမုန္႔ညွင္းခ်ဥ္အုိးႀကီးဆီသုိ႔ တုိးတိုးတိတ္တိတ္ သြားၿပီး အဖံုးကုိ အသာကေလးဖြင့္ကာ အခ်ဥ္ေပါက္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ဖတ္တုိ႔ကို တစ္ဆုပ္ယူကာ အားရပါးရ စားေသာက္ေလေတာ့သည္။

ထုိအခုိက္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရာင္ တစ္ခု မ်က္ႏွာေပၚတည့္တည့္ က်ေရာက္လာေလသည္။ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ကာ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ၿပီးသား မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ဖတ္တုိ႔ကုိ ေထြးပစ္ရႏုိးႏုိး မ်ိဳခ်ရႏုိးႏုိးျဖင့္ ခုိးထုပ္ခုိးထည္တုိ႔ႏွင့္အတူ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ အမိခံလုိက္ရေလေတာ့သည္။ "ငါ့ႏွယ္ေနာ္။ တစ္ခါခုိး တစ္ခါမိ ဆုိတာ ဒါကုိ ေခၚတာဘဲ ျဖစ္ရမယ္" ဟု စိတ္ထဲ ေရရြတ္ရင္း ဟန္ေဆာင္ကာ မာန္ပါပါျဖင့္ သူခုိးက လူလုိ ဟစ္ကာ "ဘယ္သူလဲ" ဟု ေအာ္ေမးမိလုိက္ရာ "ဘယ္သူရမွာလဲ မင့္အေဖ ငါ" ဟု ျပန္ေျပာခဲ့သည့္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္၏ အသံကို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားစြာ ၾကားလုိက္ရေလေတာ့သည္။ း(

ေနာက္တစ္ေန႔၌...

"ပဇင္းသစ္ သုတစာဂ။ ကုသုိလ္လုိခ်င္လုိ႔ သကၤန္း၀တ္လာတာဆုိရင္ျဖင့္ ၀ိနည္းစည္းကမ္းကို လိုက္နာပါ။ အသက္လဲ ငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ၀ိနည္း မထိန္းသိမ္းႏုိင္ရင္လဲ လူ၀တ္လဲလုိ႔ ရပါတယ္။ ခုိးစားတာဟာ ပစၥည္းခုိးယူတာနဲ႔ အတူတူပါဘဲ။ အျပစ္ႀကီးလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးဆရာေတာ္ေတြက အခုလုိ လကၤာေလးေတြ စီထားခဲ့ၾကတယ္။ အျပစ္မက်ဴးလြန္မိေအာင္ေပါ့။

ဘာသာတုိင္းက၊ တားျမစ္ၾက၊ ဆုိးလွ ခုိး၀ွက္ျခင္း။
ယခုဘ၀၊ ျပစ္ဒဏ္က်၊ ေသက အပါယ္ဆင္း။

အခု ကိစၥမွာေတာ့ ငါ သိပ္ခြင့္လြတ္လုိ႔ မျဖစ္ဖူး။ ေမာင္ပဇင္းကုိ လက္မွတ္ထုိးခုိင္းရမယ္။ ဒါမ်ိဳး ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္က်ဴးလြန္ရင္ ေက်ာင္းတုိက္က ႏွင္ထုတ္ပစ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာ လက္မွတ္ထုိးပါ"

ေက်ာင္းတုိက္ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္သူကို သမုိင္းခ်ီၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားသည့္ ထုိ မွတ္တမ္းစာအုပ္အတြင္း ဦးပဇင္းသုတစာဂသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ယခုက့ဲသုိ႔ မက်ဴးလြန္ေတာ့ေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထုိးလုိက္ရေလသည္။ ေဘာလုံးစကားနဲ႔ ေျပာရလွ်င္ျဖင့္ ဦးဇင္းသုတစာဂ အ၀ါကပ္ ထိသြားျခင္းပင္ ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေနာက္ ကုိရင္ ေက်ာင္းသား အမ်ားေရွ့၌ ဆရာေတာ္ တုိင္ေပးေသာ ေအာက္ပါ လကၤာေလးအား သုံးခါတိတိ ခပ္က်ယ္က်ယ္ လုိက္ဆုိခဲ့ရေလေတာ့၏။

"(မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္အုိး၊ စားဖုိ႔ခုိး၊ ဒါမ်ိဳးမလုပ္ေတာ့ပါဘုရား) ၃"

ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ က်င့္သားရေနၿပီျဖစ္သည့္ ဦးဇင္းေတာက္ထိန္ကို အားက်ၿပီး ရဟန္း၀တ္လာမိသည့္ ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ ရဟန္းဘ၀ တကယ္မလြယ္မွန္း ညေနစာမစားရျခင္းေလးျဖင့္ပင္ သေဘာေပါက္သြားေလ၏။ "ရဟန္းဘ၀ အလြယ္မမွတ္နဲ႔...တကယ္ ၾကပ္သကြဲ႔ ဒကာတုိ႔ေရ...အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ ငါတုိ႔ျပည္မွာ....." ဆုိတဲ့ ေတးထပ္ကေလးကုိ အခုလုိ အခက္အခဲမ်ိဳးအတြက္ ေရးသားခဲ့ၾကဟန္ တူပါရဲ့။

ေနာက္ သုံးရက္ခန္႔အၾကာ၌
ဦးပဇင္းေတြ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးကုိ ဆရာေတာ္က စာက်က္ခုိင္းထားေလ၏။ ဦးပဇင္းသုတစာဂလဲ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ၀ုိင္းဖြဲ႔ၿပီး စာက်က္စာအံအမႈ ျပဳရေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ စာက်က္ျခင္းထက္ ၀တၳဳ မဂၢဇင္းဖတ္ျခင္းကုိသာ စိတ္အားထက္သန္သည့္ ဦးပဇင္းသုတစာဂသည္ စာအံရင္း ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္၏ "အတိတ္လြင္ျပင္ကို ျဖတ္သန္းသြားေသာ အၾကင္နာမ်က္ႏွာစိမ္းမ်ား" အမည္ရွိ ၀တၳဳစာအုပ္အား ဘုရားစာအုပ္ အကာအကြယ္ျဖင့္ ဖတ္ေနေလ၏။ ထုိအခုိက္ ကုိရင္တစ္ပါးက ဦးပဇင္း သုတစာဂအား "ဆရာေတာ္နဲ႔ မိရင္ မလြယ္ဘူးေနာ္" ဟု သတိေပးေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးဇင္းသုတစာဂက သူ၏ သီအုိရီအား ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ အခုလုိ ေျပာျပေလသည္။

"ဘုရားစာဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဗဟုသုတ မစုံႏုိင္၊ ၀တၳဳ မဂၢဇင္းဖတ္ျခင္းျဖင့္သာ ဗဟုသုတ စုံႏုိင္တယ္"

ထုိကဲ့သို႔ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ေျပာျပလုိက္ရာ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးလဲ တုိင္ပင္ထားသည့္အလား ညီညီညာညာျဖင့္ ဆရာေတာ္၏ လက္သုံးစကားျဖစ္သည့္...

"ခုိင္းတာလုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႔၊ ခုံနဲ႔ ရိုက္လုိက္လုိ႔၊ ခါးက်ိဳးသြားမယ္"

ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ရြတ္ဆုိၿပီး ရယ္ေမာေနၾကေလသည္။ ထုိစဥ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ ကုိရင္တစ္ပါး ဦးပဇင္းသုတစာဂ၏ ေခါင္းေပၚသို႔ ေက်ာ္ၾကည့္ကာ ရုတ္တရက္ တထိတ္တလန္႔ မ်က္စိမ်က္ဆံျပဴး အမူအယာ ျဖစ္သြားသည္ကို ျမင္ေတြ႔လုိက္ရေလ၏။ ဦးပဇင္းသုတစာဂလဲ ေရာေယာင္ကာ ေနာက္သုိ႔ သမင္လည္ျပန္ လွည့္၍ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဒါသအၿပဳံးျဖင့္ နီနီရဲရဲ ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲႀကီးျဖစ္ေနသည့္ ဆရာေတာ့္ မ်က္ႏွာႀကီး။

ဗုေဒၶါ။



သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)

.

အသုဘ အႏုေမာဒနာ

"အနိစၥာ ၀တ..... အာ.. ဒုုကၡဘဲ။ ေဟ့...ဒကာ.. လုိက္ဖမ္းစမ္း... လုိက္ဖမ္းစမ္း။ ဟာ... ဒုကၡႏွင့္ လွလွ ေတြ႔ၾကေတာ့မွာဘဲ... ကဲ... ဒကာတစ္ေယာက္ထဲ မဖမ္းႏုိင္ရင္ က်န္တဲ့ ဒကာေတြေရာ.. အုပ္စုလုိက္ လုိက္ဖမ္းၾကစမ္းးး ခပ္ျမန္ျမန္ မိေအာင္ ဖမ္းၾက"

တစ္ေယာက္ထဲ ႀကဳိးစားလုိက္ဖမ္း၍ မမီႏိုင္ေအာင္ေသာေၾကာင့္ အုပ္စုလုိက္ လုိက္ဖမ္းၾကေလသည္။ ေႏြဦးရာသီမုိ႔ ဖုန္က တေထာင္းေထာင္း။ လိုက္ဖမ္းသူေတြေၾကာင့္ အေျခအေနမွာ ၀ရုန္းသုန္းကား။ အေရးထဲ ေႏြဦး ေလေပြက တစ္ေမွာင့္။ လုိက္ေလ ေ၀းေလ ျဖစ္ေနသည့္ လုိက္ဖမ္းသူတုိ႔၏ ျဖစ္အင္ကို ၾကည့္ၿပီး အနီးရွိ ရြာသူရြာသားတုိ႔မွာ ငိုအားထက္ ရယ္အား သန္ေနၾကေလသည္။
.....

ေႏြဦးရာသီမုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္မ်ား အားလပ္ေနသည္။ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအဖုိ႔ အားလပ္ခြင့္ရက္ရွည္ ရေသာ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အားလပ္ရက္ကေလး ရတုန္း ကုသုိလ္ ရခ်င္စိတ္ ေပၚေပါက္လာသည္။ ဘ၀အေမာေလးေတြကို ရဟန္းဘ၀ ဒုလႅဘျဖင့္ ေျဖသိမ့္ခ်င္ေနသည္။ ႏွစ္လသာသာေလာက္ ေက်ာင္းကန္ဘုရားေအာက္ ခုိလႈံေနခြင့္ရရင္ ဘ၀အေမာ တစ္စိတ္တစ္ေဒသေတာ့ ေျပေလ်ာ့သြားေလာက္ပါရဲ့။ ဒုလႅဘရဟန္းအျဖစ္ သကၤန္းစည္းဖုိ႔ အိမ္သူသက္ထား ျမေမကုိ တုိင္ပင္ၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့ ျမေမက ေမြးထားသည့္ ကေလး သုံးေယာက္ကုိ ၾကည့္ၿပီး "နင္တုိ႔အေဖကို ေျပာလုိက္ တစ္သက္လုံး သကၤန္း၀တ္နဲ႔သာ ေနလုိက္ေတာ့၊ ျပန္မထြက္လာေတာ့နဲ႔လုိ႔" ဟု မ်က္ေစာင္းလွလွထုိးၿပီး အေစာင္းအေျမာင္း ေျပာဆုိတာေလး ခံခဲ့ရေသးသည္။ ေအာ္... ျမေမ..ျမေမ.. အဲဒီ မ်က္ေစာင္းလွလွေလးေတြေၾကာင့္ ငါ အေနရ ခက္ေနတာ။

နႏၵမင္းသား ဘုရားရွင္ေနာက္ သပိတ္ထမ္းၿပီး လုိက္သြားစဥ္တုန္းက ဇနပဒကလ်ာဏီရဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ျမေမ ရင္ထဲ ရိွေနေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇနပဒကလ်ာဏီလုိ အသံသာသာယာယာေလးျဖင့္ေတာ့ "ေမာင္ေတာ္ေရ... အျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္။ ႏွမေတာ္ေလး ေစာင့္ေနေမွ်ာ္ေနမယ္" ဟုကား မေျပာေခ်။ "သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ရြာဦးေက်ာင္းမွာဘဲ တစ္သက္လုံး ေနလွည့္" ဟူ၍လည္းေကာင္း မ်က္ေစာင္းလွလွေလးေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထုိး၍လည္းေကာင္း စကားေျပာလွ်င္ ေက်ာေပးၿပီး အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ ပုံစံမ်ိဳးျဖင့္လည္းေကာင္း ျမေမရဲ့ ဆႏၵျပမႈကုိေတာ့ ဦးတင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ခံခဲ့ရေလသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ဆုိေစကာမူ ဇနပဒကလ်ာဏီေလးရဲ့ သံေယာဇဥ္ထက္ ျမေမရဲ့ သံေယာဇဥ္က ေလ်ာ့နည္းလိမ့္မည္ မဟုတ္မွန္းေတာ့ ဦးတင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ေလသည္။

ဦးတင္ေမာင္ ဒုလႅဘအျဖစ္ သကၤန္းစည္းမည္ဆုိသည့္အေၾကာင္း ရြာထဲ သတင္းပ်ံ့သြားေသာအခါ ရြာထဲမွ ထြန္းေပၚ ကံေအာင္ စိန္ျမင့္ တင္ႏုိင္ တုိ႔လဲ အတူတူ သကၤန္းစည္းပါရေစဟု လာေရာက္ တုိင္ပင္ၾကေလသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ရြာဦးေက်ာင္း၌ ဦးတင္ေမာင္ အပါအ၀င္ ဒုလႅဘငါးပါး ရဟန္းခံပြဲေလးအား ေႏြဦး ေလရူးနဲ႔ အတူ ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပႏုိင္ခဲ့ေလသည္။ အမ်က္ေတာ္ မရွလုိက္ပါနဲ႔ ျမေမရယ္။

ရဟန္းျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့ ဦးတင္ေမာင္ကေန ဦးေတဇနိယ ျဖစ္လာသည္။ တစ္ေန႔ ထမင္း သုံးေလးႏွပ္ စားရာမွ တစ္ရက္ ဆြမ္းႏွစ္ႏွပ္ထဲ ျဖစ္လာသည္။ ျမေမမွ ဒကာမ ျဖစ္လာသည္။ အလုပ္ကိစၥေတြ ရႈပ္ေထြးရာမွ ၿငိမ္းခ်မ္းလာသည္။ တစ္ေနကုန္ ေအာ္ဟစ္ေနရာမွ ဆိတ္ၿငိမ္လာသည္။ ေယာက္ယက္ခတ္ရာမွ တရားဓမၼျဖင့္ ေအးခ်မ္းလာသည္။ ေအာ္... ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ဘ၀တစ္ခုလုံး ေျပာင္းလဲ သြားသလုိပါဘဲလား။

ၿငိမ္းေအးတဲ့ အရသာေလးနဲ႔ ၾကည္ႏူးမယ္ မႀကံေသးဘူး ရွင္၀တ္မွ ၀ါႀကီးထပ္ ဆုိသလုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ကိစၥအ၀၀က ဦးတင္ေမာင္(ခ)ဦးေတဇနိယ ေခါင္းေပၚသုိ႔ က်ေရာက္လာေလသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ ဘုရားဖူးခရီး တစ္လတိတိ သြားမည္တဲ့။ ေပါ့ေစလုိလုိ႔ ေၾကာင္ရုပ္ထုိးကာမွ ေဆးမင္ေၾကာင္ေၾကာင့္ ပိုေလး ဆုိသလုိ လူမႈကိစၥအ၀၀ကို ခဏေဘးဖယ္ထားၿပီး ဘုရားရိပ္တရားရိပ္ ခုိ၀င္ကာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တာ၀န္ေတြေၾကာင့္ ဦးေတဇနိယ ေခါင္းနပန္းႀကီးရေလသည္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားဖူးထြက္သြားမဲ့အခါ ေက်ာင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့မဲ့ သူေတြက ကုိရင္ေက်ာင္းသား ပိစိေလးမ်ားနဲ႔ ဦးေတဇနိယအပါအ၀င္ ဒုလႅဘရဟန္းငါးပါး။ ထုိငါးပါးထဲမွာ ဦးေတဇနိယက အသက္အႀကီးဆုံး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တာ၀န္ေတြအားလုံး ဦးေတဇနိယ သိမ္းႀကဳံးယူရေခ်ေတာ့မည္။

သုိ႔ႏွင့္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္မရွိသည့္ တစ္လအတြင္း ဦးေတဇနိယက သီလေပး ေရစက္ခ် တာ၀န္ယူရသည္။ ထုိသီလေပး ေရစက္ခ်ေလး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္ေအာင္ မအိပ္မေန က်က္မွတ္ထားရသည္။ အေရးထဲ ေမြးေန႔ဆြမ္းစား၊ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြး၊ သဒၶါဆြမ္းကပ္ေတြကလဲ ေပၚလာေသးသည္။ ေမြးေန႔ဆုိ မိဘက်င့္၀တ္ သားသမီးက်င့္၀တ္ေတြ အလြတ္က်က္မွတ္ၿပီး ေဟာရသည္။ မဂၤလာဆြမ္းဆုိ လင္က်င့္၀တ္ မယားက်င့္၀တ္။ သဒၶါဆြမ္းဆုိ သပၸဳရိသဒါနတရား။ ဟုိေထာက္ ဒီေထာက္ အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ ေဟာရေျပာရတာ မေထာင္းသာလွ။ ရိပ္ၿပီးကာစ ေပါက္လာသည့္ ဆံပင္ငုတ္စိစိေလးမ်ားေတာင္ ျဖဴလာသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ အေတာ္ေလး က်က္ရ မွတ္ရသည္ကုိး။

တစ္ေန႔။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရြာထဲမွာ နာေရးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာသည္။ အရြယ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆုံးပါးသြားသည္မုိ႔ က်န္ရစ္သူတုိ႔မွာ မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္။ ထုံးစံအတုိင္း နာေရးအတြက္ သရဏဂုံတင္ဖုိ႔၊ သက္ျပတ္တရားေဟာဖု႔ိ၊ ရက္လည္တရားေဟာဖုိ႔က ဦးေတဇနိယ အေပၚ က်ေရာက္လာျပန္သည္။ က်န္တဲ့ ဒုလႅဘရဟန္းေလးပါးကို တစ္လွည့္ကူညီပါဦး ဟု အကူအညီေတာင္းေသာ္လည္း သူတုိ႔က ပုိဆုိးေသးသည္။ သီလေပးေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရၾက။ ဒီေတာ့ အသုဘတရားအတြက္ ေပတ၀တၳဳ ၀ိမာန၀တၳဳျမန္မာျပန္ေတြကုိ ပိဋကတ္စာအုပ္တုိက္ဖြင့္ လွန္ေလာ ရွာႀကံရျပန္ေလသည္။ ေအာ္... ဘုန္းေတာ္ႀကီးမရွိပါမွ ဒုလႅဘရဟန္းေတြ ဘုန္းႀကီးလုိက္တဲ့ျဖစ္ခ်င္းေနာ္။ ေမြးေန႔တဲ့။ မဂၤလာတဲ့။ သဒၶါဆြမ္းတဲ့။ အခု လုပ္ျပန္ၿပီ အသုဘတဲ့။ စိတ္နဲ႔ ငါနဲ႔ ညစ္ေတာ့တာဘဲ။ အသုဘရွင္က ပစၥည္းဥစၥာ မျပည့္စုံသည္မုိ႔ အနီးအနားက ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေတြကို မပင့္ဖိတ္ေခ်။ ေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ ဒုလႅဘရဟန္းငါးပါးနဲ႔ဘဲ အသုဘကိစၥ ေဆာင္ရြက္မည္တဲ့။

ေထာ့နဲ႔ေထာနဲ႔နဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေပမဲ့ သရဏဂုံ သက္ျပတ္ကိစၥေတာ့ ၿပီးသြားသည္။ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ေဟာေျပာလုိက္သည္။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက အသုဘခ်တဲ့ ေန႔မွာမွ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ႀကဳံေတြ႔ ရေလသည္။ အသုဘတရားေတြကုိဘဲ အာရုံျပဳထားမိတဲ့အတြက္ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းနည္းကို လုံး၀ သတိမထားမိလုိက္။ အသုဘ ခ်ကာနီးမွ ဒုလႅဘရဟန္းတစ္ပါးက ဦးေတဇနိယ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းတဲ့ ပါဠိစာပုိဒ္ကေလးေတြကုိ အလြတ္က်က္ၿပီးၿပီလား တဲ့။ ဗုေဒၶါ ဒုေကၡာ။ ဟုတ္ေပသားဘဲ။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မမီေတာ့။ သံဃာလာပင့္တဲ့ ေရွ့ေဆာင္ဒကာက ေရာက္လာေလၿပီ။ မထူးပါဘူး။ လုပ္သလုိ မျဖစ္ေတာ့လဲ ျဖစ္သလုိ လုပ္ရေတာ့မွာဘဲ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး စာရြက္ပုိင္းကေလး အေပၚမွာ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းနည္း ပါဠိ သုံးဂါထာကုိ ေရးမွတ္ၿပီး ထုိ စာရြက္ကေလးအား ယပ္ေတာင္ၾကားထဲ ညွပ္ၿပီး ယပ္ေတာင္ထမ္းကာ က်န္တဲ့ ဒုလႅဘရဟန္း ေလးပါးနဲ႔အတူ ေရွ့ေဆာင္ ပင့္ေဆာင္ရာ သုႆာန္တစျပင္ဆီသို႔ လုိက္ပါလာခဲ့ေလသည္။

ေတာရြာဆုိေတာ့ သုႆာန္ထဲ သာလာယံဇရပ္မရွိ။ ျမက္ေပါင္းရွင္းလင္းၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာမွာ ဖ်ာခင္းထားသည္။ ဖ်ာေပၚမွာမွ ခင္းႏွီးေတြ ခင္းထားသည္။ ထုိခင္းႏွီးေပၚ ဒုလႅဘရဟန္းငါးပါး ထုိင္ၾကသည္။ တရားနာ ပရိသတ္ကေတာ့ သင့္ေတာ္သလုိ ေနရာယူ ထုိင္ၾကသည္။ တရားမနာခင္ကထဲက တရႈပ္ရႈပ္ ငိုေၾကြးသံမ်ား ထြက္ေပၚေနသည္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီး ဆုံးပါးသြားသည္မုိ႔ မိသားစု၀င္မ်ား သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ႏွေျမာတသစြာ ငိုေၾကြးျမည္တမ္းေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ဆုံးပါးသြားသူ အမည္ကုိ ေခၚၿပီး တရားနာ ဖိတ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အသုဘတရား နာၾကားၾကသည္။ သီလေပး ေရစက္ခ် အားလုံး ၿပီးစီးသြားသည့္အခါ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းဖုိ႔ အခ်ိန္ ေရာက္လာသည္။ တရားေရွ့ေဆာင္က အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းရန္ ရဟန္းေတာ္တုိ႔အား ပန္ၾကားေလွ်ာက္ထားသည္။ ဦးေတဇနိယလဲ ယပ္ေတာင္ၾကားထဲမွာ ညွပ္ထည့္ထားသည့္ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းနည္း စာရြက္ေခါက္ကေလးအား အသာျဖန္႔ယူၿပီး စာရြက္ကုိ ယပ္ေတာင္ကြယ္ၿပီး ငုံ႔ၾကည့္ကာ အနိစၥာ ၀တ... ဟု အစပ်ိဳးလုိက္သည္။ ထုိအခ်ိန္၌ ကံဆုိးစြာပင္ ေႏြဦးသဘာ၀ ေလရူးခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တစ္ခ်က္ ေမႊလုိက္သည့္အခါ ဦးေတဇနိယ ယပ္ေတာင္ကြယ္ၿပီး ငု႔ံဖတ္ေနသည့္ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းနည္း စာရြက္ေခါက္ကေလး ေလယူရာသုိ႔ ပါသြားေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးေတဇနိယမွာ အနိစၥာ ၀တ မွ ေရွ့မတက္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနေလသည္။

"အနိစၥာ ၀တ..... အာ.. ဒုုကၡဘဲ။ ေဟ့...ဒကာ.. လုိက္ဖမ္းစမ္း... လုိက္ဖမ္းစမ္း။ ဟာ... ဒုကၡႏွင့္ လွလွ ေတြ႔ၾကေတာ့မွာဘဲ... ကဲ... ဒကာတစ္ေယာက္ထဲ မဖမ္းႏုိင္ရင္ က်န္တဲ့ ဒကာေတြေရာ.. အုပ္စုလုိက္ လုိက္ဖမ္းၾကစမ္းးး ခပ္ျမန္ျမန္ မိေအာင္ ဖမ္းၾက"

အေရးထဲ အရာေရာက္ဆုိသလုိ တကယ့္အေရးမွာမွ ေလျပင္းက ၀င္ေႏွာက္ရက္ေလျခင္း။ ဦးေတဇနိယလဲ ေခၽြးေတြျပန္ၿပီး ရွက္သလုိလုိ ျဖစ္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ တာ၀န္က တာ၀န္ေပဘဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒကာတစ္ေယာက္ကို စာရြက္ေခါက္အား လုိက္ဖမ္းခုိင္းလုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေလရူးနဲ႔ အတူ ေလေပြေလးပါ ပါလာေတာ့ စာရြက္ေခါက္ကေလး ေကာင္းကင္ေပၚ၌ ၀ဲလည္၀ဲလည္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ေျမေပၚ က်ကာနီးျဖစ္လုိက္ အေပၚျပန္တက္သြားလုိက္နဲ႔ ဒကာတစ္ေယာက္ ဖမ္းရခက္ေနေလသည္။ ထု႔ိေၾကာင့္ က်န္တဲ့ဒကာေတြကုိ အင္အားျဖည့္ၿပီး လိုက္ဖမ္းခုိင္းရေလသည္။ ၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္လုိက္ပုံမွာ ေခၽြးတလူးလူး ဖုန္တေထာင္းေထာင္း။

စာရြက္ေခါက္ကေလး ျပန္ရလာတဲ့အခါ အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းမယ္လုပ္ေတာ့ အနားမွာ ရွိေနတဲ့ ဒုလႅဘရဟန္း ေလးပါးက တခြိခြိနဲ႔ က်ိတ္ရယ္ေနျပန္သည္။ ထိမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ရယ္ေလ အသံပုိထြက္ေလမုိ႔.. ကုိယ္ေတာ္တုိ႔က ဘာျဖစ္ေနတာလဲ လုိ႔ လွမ္းေဟာက္လုိက္ေပမဲ့ ဦးေတဇနိယမ်က္ႏွာမွာပင္ စပ္ၿဖီးၿဖီးႀကီး ျဖစ္ေနေလသည္။ ပရိသတ္တုိ႔ဆီမွလဲ ထုိျဖစ္အင္ကို ျမင္ၿပီး ခြိ..ကနဲ အသံတစ္သံ ထြက္လာေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ခြိ..ခြိ.ခြိ... ဟူေသာ အသံမ်ား သုႆာန္အတြင္း ညံသြားေလေတာ့သည္။ အသုဘရွင္မ်ားကလဲ မ်က္ရည္လည္ေနရာမွ ခြီးခြီးခြီး ဟု အရယ္ဘက္သုိ႔ ကူးေျပာင္းလာေလေတာ့သည္တမုံ႔။ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ျဖစ္ေလစြတကား။

အင္း ဒါလဲ ကုသုိလ္ တစ္မ်ိဳးပါဘဲေလ။ ၀မ္းနည္းပူေဆြးေနတဲ့ အသုဘရွင္ေတြႏွင့္ ရြာသူရြာသားေတြကုိ အၿပဳံးလက္ေဆာင္တစ္ခု ေပးလုိက္ႏုိင္သည္ကုိး။


.

သီတင္းကၽြတ္ပုံျပင္

ဟုိ၀င္ဒီထြက္ သြားလာလွည့္ပတ္ရင္း တုံးဖလားရြာအတြင္း တစ္ရြာလုံးမွ တစ္ဆုိင္ထဲ ရွိသည့္ မညြန္႔ဆုိင္ကုိ ျဖတ္သန္းလာမိသည္နဲ႔...

"သူႀကီးမင္း.. ေက်းဇူးေနာ္"

ဟူေသာ အပ်ိဳႀကီး မညြန္႔၏ ေက်းဇူးတင္စကားကို ထူးဆန္းစြာ ၾကားလုိက္ရေလသည္။ ဘာအတြက္ ေက်းဇူးတင္မွန္း မသိ။ အျပန္အလွန္ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ ဘာတစ္ခုမွ မညြန္႔ကုိ မကူညီခဲ့ေသးေပ။

"ဘာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေနရတာလဲ အပ်ိဳႀကီးရဲ့"

"သူႀကီးေနာ္။ သူမ်ားကို အပ်ိဳႀကီးလုိ႔ မေခၚပါနဲ႔။ အခုမွ ၃၅။ အလတ္စားႀကီးဘဲ ရွိပါေသးတယ္"

"ေအာ္... အေရးထဲ ႏြဲ႔ျပေနေသးတယ္" ဟု စိတ္ထဲ က်ိတ္ေရရြတ္ရင္း ေရွ့ေန႔ ေနာက္ၾကည့္ ေဘးၾကည့္ ဘယ္လုိၾကည့္ၾကည့္ နဲနဲေလးမွ ရင္ခုန္စရာ မေကာင္းသည့္ အပ်ိဳႀကီးကုိ မလုိအပ္သည့္ စကားမ်ား မေျပာခ်င္ေသာေၾကာင့္..

"ဘာကုိ ေက်းဇူးတင္ေနတာလဲ မညြန႔္ရဲ့"

ဟု လုိရင္းကုိသာ ေမးလုိက္ေလေတာ့၏။

"ေရာင္းလုိက္တဲ့ ေရာင္းကုန္ေတြ ေလ်ာ့မသြားဘဲ အက်ိဳးအျမတ္ ျမက္ျမက္ကေလး ရလုိက္လုိ႔ေလ"

"ေဟ.. ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ"

"ဘယ္လုိမွ မဟုတ္ဘူး။ သူႀကီးမင္းရဲ့။ ဒီလုိ ဒီလုိ.."
...


"ၾသကာသ.. ၾသကာသ.. ၾသကာသ........"

"ေဟ့ေကာင္ေတြ.. ဆက္ဆုိေလကြာ.. ၾသကာသ သုံးခြန္းထဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရပ္တန္႔ ေနၾကရတာလဲ"

"အလြတ္မရေတာ့ဘူး သူႀကီးမင္း။ ဒါေၾကာင့္ ဆုသာ ေပးပါေတာ့"

သီတင္း၀ါလကၽြတ္ၿပီမုိ႔ ရြာထဲမွ ေပါက္ေက်ာ္နဲ႔ ကံလွ သူႀကီးမင္းအား လာကန္ေတာ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ကန္ေတာ့ပစၥည္းကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ ဖေယာင္းတုိင္အေသးစား တစ္ထုပ္ႏွင့္ သဇင္ဘီစကြတ္တစ္ထုပ္။
သည္ေကာင္ေတြအေၾကာင္း သူႀကီးမင္းေကာင္းေကာင္းသိ၏။ မုန္႔ထုပ္ကေလးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာလုပ္ ရုိေသျပၿပီး မုန္႔ဖုိး ေမွ်ာ္ကုိးၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈ ထုံးတန္းစဥ္လာမုိ႔ သူႀကီးမင္းလဲ ေတာက္ေတာက္လဲ အကုန္အက်ခံၿပီး ကန္ေတာ့ခံေနရေလ၏။

သူႀကီးမင္းသည္ က်န္းမာခ်မ္းသာေစေၾကာင္း ဆုေပးၿပီး သူတုိ႔အား ေကာ္ဖီ သြားရည္စာမ်ားနဲ႔ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံလုိက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ မုန္႔ဖုိးေပးရန္ အခန္းထဲ ၀င္ၿပီး တစ္ေယာက္ ငါးရာစီေပးရန္ဟူေသာ စိတ္ကူးျဖင့္ ပုိက္ဆံ အိတ္ထဲမွ ငါးရာတန္ ႏွစ္ရြက္အား ဆြဲထုတ္ လုိက္ေလ၏။ ထုိအခုိက္ အျပင္မွ ေပါက္ေက်ာ္ႏွင့္ ကံလွ အခ်င္းခ်င္း စကားတုိးတုိးေျပာသံကို ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလုိက္ေလ၏။

"ေပါက္ေက်ာ္ေရ.. ငါတုိ႔ အရင္းမွ ေက်ပါ့မလား မသိဘူးေနာ္"

"အာ.. မင္းကလဲ.. သူႀကီးမင္းက အရူးမွ မဟုတ္တာ။ ေလးငါးရာေလးဘဲ ေပးပါ့မလား။ အနည္းဆုံးေတာ့ ေထာင္ဂဏန္းဘဲ"

"ေသခ်ာပါ့မလား ေပါက္ေက်ာ္"

"ေလာင္းေတာင္ ေလာင္းလုိက္ခ်င္ေသးတယ္။ သူႀကီးမင္းက ဒီေလာက္ ေစတနာ သဒၶါတရား ရက္ရက္ေရာေရာ ရွိတာ။ မုန္႔ဖုိးကုိ နဲနဲေလး ေပးပါ့မလား။ ဟ ေကာင္ရ။ မွတ္ထား။ သူႀကီးမင္းက လူဆင္းရဲ ငတုံးငအ ကပ္ေစးႏွဲ လူ႔ဂြစာ မဟုတ္ဘူး"

ထုိစကားေျပာသံတုိ႔ကို အခန္းတြင္းမွ ၾကားရၿပီး စိတ္မသက္သာစြာျဖင့္ ေနာက္ထပ္ တစ္ေထာင္တန္ တစ္ရြက္စီ ပုိက္ဆံအိတ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လုိက္ရေလေတာ့၏။ အခန္းတြင္းမွ ထြက္လာစဥ္ ေပါက္ေက်ာ္က ကံလွ ေပါင္ေၾကာကုိ လက္ကေလးနဲ႔ အသာကုတ္ၿပီး "ထြက္လာၿပီ ထြက္လာၿပီ ၾကည့္ေန" ဟူေသာ အသံတိတ္ျဖင့္ အခ်က္ေပးေနသည္ကို သူႀကီးမင္း ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လုိက္မိေသး၏။ ထုိ႔ေနာက္ တစ္ေယာက္ ၁၅၀၀ စီေပးလုိက္ေသာအခါ ေပါက္ေက်ာ္က ကံလွကုိ ၾကည့္ၿပီး "ဘယ္လုိလဲ ငါေျပာတာ မမွန္ဘူးလား" ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ထြက္ေသာ မ်က္ႏွာရိပ္ကို ျပေလ၏။

"ေအာ္.. ကေလးေတြ.. ကေလးေတြ.. တစ္ရက္ႀကီး တစ္နည္းသာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တစ္ရက္ငယ္ တစ္ရက္လည္ ျဖစ္ေနၾကၿပီေကာ" ဟူ၍ သူတုိ႔ေလးေတြ၏ ပညာရပ္ကုိ က်ိတ္၍ ခ်ီးက်ဴးမိေလ၏။ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ႏွင့္ ကံလွတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သူႀကီးမင္းအား ႏွစ္ေပါက္တစ္ေပါက္ ရိုက္သြားသည္ကုိ သူႀကီးမင္း သိသိႀကီးနဲ႔ ခံလုိက္ရေလ၏။

ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ရြာထဲမွ လူငယ္ေတြ တစ္ဖြဲဖြဲ မုန္႔ထုပ္ ဖေယာင္းတုိင္ထုပ္ လဘက္ထုပ္ ဂ်င္းထုပ္ စသည္ ကိုင္စြဲၿပီး သူႀကီးမင္းအား လာကန္ေတာ့ၾကေလေတာ့၏။ အားလုံးကို မုန္႔ဖုိး ကိုယ္စီေပးရေလ၏။ လူငယ္ေတြ ၿပီးေတာ့ လူႀကီးေတြ အလွည့္။ လူႀကီးေတြမုိ႔ ကုိယ္က ၾသကာသ ဆုိရမလား ထင္ေနခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔က အသက္အရြယ္ ပုိႀကီးေပမဲ့ သူႀကီးမင္းရဲ့ ဂုဏ၀ုၯိ (ဂုဏ္ႀကီးျမတ္ျခင္း)ကုိ လာကန္ေတာ့တာဟူ၍ ဆင္ေျခေပးၾကေလ၏။ ထုိသုိ႔ျဖင့္ ရြာလုံးကၽြတ္ တစ္ေယာက္မက်န္ လာကန္ေတာ့ၾကေလ၏။ လာသမွ် လူႀကီး လူငယ္ လူရြယ္ လူလတ္ အားလုံးတုိ႔အား သူႀကီးမင္းက ေကာ္ဖီ ေရေႏြးၾကမ္း လဘက္ရည္ လဘက္သုပ္ ထန္းလ်က္ ကိတ္ေျခာက္တုိ႔ျဖင့္ ဧည့္ခံရေလ၏။ လူငယ္တုိ႔အား မုန္႔ဖုိး၊ လူႀကီးမ်ားအား လဘက္ရည္ဖုိး ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ ေပးေနရသည့္အတြက္ သူႀကီးမင္းရဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေဖာင္းေဖာင္းကေလးသည္ သီတင္းကၽြတ္မွာ ျပားျပားေလးသာ က်န္ေလေတာ့၏။ ကန္ေတာ့ခံ ပစၥည္းအားလုံးကုိ ရြာထဲရွိ အပ်ိဳႀကီးမညြန္႔ဆုိင္က ၀ယ္လာၾကျခင္းျဖစ္ေလ၏။

လာကန္ေတာ့ၾကသည့္ ရြာသူရြာသားမ်ား အားလုံး ျပန္သြားၾကသည့္အခါ သူႀကီးမင္းအိမ္၌ ဘီကစ္မုန္႔ထုပ္၊ ဖေယာင္းတုိင္ထုပ္၊ လဘက္ထုပ္၊ သၾကားထုပ္၊ ကေယကယာထုပ္ စသည္တုိ႔ျဖင့္ ထင္းဆုိင္ႀကီးသမွ် ဧည့္ခန္းျပည့္လုနီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလ၏။ ကန္ေတာ့ခံ ပစၥည္းမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ သူႀကီးမင္းလဲ ဘာတစ္ခုမွ အသုံးမလုိသည့္အတြက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသုိ႔ အကုန္လွဴပစ္လုိက္ေလ၏။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ထုိပစၥည္းမ်ားအား ကုိရင္ေက်ာင္းသားမ်ားအား အညီအမွ် ခြဲေ၀ေပးေလ၏။ ကိုရင္ေက်ာင္းသားမ်ားကလဲ ရြာထဲမွ လာပုိ႔ၾကသည့္ စားစရာမ်ားနဲ႔ ဗုိက္အင့္ေနၾကသည့္အတြက္ ထုိပစၥည္းတုိ႔အား အပ်ိဳႀကီး မညြန္႔ဆုိင္သုိ႔ ျပန္သြင္းၾကေလေတာ့၏။ မညြန္႔က တစ္၀က္ေစ်းျဖင့္ ျပန္၀ယ္ေလ၏။

"မညြန္႔... ဒီ အထုပ္က ၀ယ္တုန္းက ငါးရာ ေပးရတယ္တဲ့။ အခု ေလးရာနဲ႔ ျပန္၀ယ္ပါလား"

"မရဘူး။ အားလုံး တစ္၀က္ေစ်းဘဲ။ ငါးရာတန္ကုိ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ဘဲေပးမယ္။ တစ္ေထာင္တန္ကုိ ငါးရာဘဲ ေပးမယ္။ မေရာင္းခ်င္ ျပန္ယူသြား"

အပ်ိဳႀကီးမညြန္႔ကလဲ ခပ္တင္းတင္း။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားမ်ားကလဲ အရင္းအႏွီး မစုိက္ရသည့္အတြက္ ရသည့္ေစ်းျဖင့္သာ မညြန္႔ဆုိင္မွာ အထုပ္ေတြအားလုံး ျပန္ေရာင္းၾကေလေတာ့၏။ ပထမ မညြန္႔ဆုိင္က အထုပ္ေတြ သူႀကီးမင္းအိမ္ေရာက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ ေရာက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ မညြန္႔ဆုိင္သို႔ ျပန္ေရာက္ေလ၏။ သံသရာလည္သည္ ဆုိသည္မွာ ထုိသည္ကိုပင္ ေခၚသည္ ထင္၏။
.....

"အဲဒါပါဘဲ သူႀကီးမင္း... ဒါေၾကာင့္ သူႀကီးမင္းကုိ ေက်းဇူးတင္တယ္လုိ႔ ေျပာတာ။ သူႀကီးမင္းကို အေၾကာင္းျပဳလုိ႔ အခုလုိ အျမတ္မ်ားမ်ား ရတာေလ"

"ေအာ္... ေအး ေအး... ၀မ္းသာပါတယ္။ သာဓု သာဓု သာဓု"

ဟူ၍ ဘာကို ဘာေၾကာင့္ သာဓုေခၚမွန္း ကုိယ္တုိင္ပင္ မသိဘဲ အပ်ိဳႀကီးမညြန္႔ဆုိင္မွ ဖဲခြါလာခဲ့ေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ သီတင္းမကၽြတ္ခင္က အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခုအား အမွတ္ရမိေလျပန္၏။ ႏွစ္စဥ္ သီတင္းကၽြတ္ၿပီဆုိလွ်င္ သူႀကီးမင္းအိမ္၌ လူစည္ၿမဲျဖစ္၏။ ဒီႏွစ္လဲ ေသခ်ာေပါက္ လူစည္ကားဦးမည္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးရန္အတြက္ သီတင္းမကၽြတ္ခင္က ၿမိဳ့တက္ၿပီး ႀကိဳတင္ စားစရာ ေသာက္စရာမ်ားကုိ သူႀကီးမင္းကုိယ္တုိင္ သြား၀ယ္ေလ၏။ အိမ္မွာ ေရေႏြးထည့္ရန္ ဓါတ္ဗူးတစ္လုံး လုိအပ္ေနသည့္အတြက္ စည္ပင္သာယာေစ်းထဲမွ ဓါတ္ဗူးအႀကီးတစ္လံုးအား ၀ယ္လုိက္ေလ၏။ ေစ်းထဲ ဟုိေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္ သြားေနရသည့္အတြက္ ေမာပန္းလာၿပီး ေရဆာလာေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ဓါတ္ဗူးကေလးအား ဆြဲကာ ၿမိဳ့ေပၚရွိ အသိမိတ္ေဆြ အိမ္တစ္အိမ္သို႔ ေရေအးေအးေလး ေသာက္ရင္း သာေၾကာင္း မာေၾကာင္းေမးရင္း အလည္အပတ္သြားေလ၏။ အိမ္ေပၚသို႔ ေရာက္သည္နဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ မိတ္ေဆြ၏ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သူ မၾကည္ေအးက...

"သူႀကီးမင္းရယ္... အားနာစရာေကာင္းလုိက္တာ.. ဘာျဖစ္လုိ႔ ဓါတ္ဗူးႀကီး ၀ယ္လာရတာလဲ။ က်မတုိ႔က သိပ္မလုိအပ္ပါဘူး။ ဓါတ္ဗူး ေသးေသးေလးဆုိ အဆင္ေျပပါတယ္"

ဟု... ေရာက္မဆုိက္ ထင္ရာ ျမင္ရာကို ဇြတ္ေျပာေနေလေတာ့၏။ သူႀကီးမင္းသည္ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ အသံကုိ ၾကားလုိက္ၿပီး ေရဆာေနသည့္ စိတ္ပင္ ေပ်ာက္သြားေလ၏။ ထုိစဥ္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္သူ (ထုိအမ်ိဳးသမီး၏ေယာက်္ား) ထြန္းေမာင္က အခန္းတြင္းမွေနၿပီး သူ႔အမ်ိဳးသမီးအား.....

"မိန္းမေရ... ဓါတ္ဗူးအႀကီးဆုိ ပုိေကာင္းတယ္ကြ။ ယူထားလုိက္ပါ။ သူႀကီးမင္းက အားနာစရာ မလုိပါဘူး။ လြတ္သေဘာေကာင္းတာ။ ငါတုိ႔ ဓါတ္ဗူးႀကီး လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္က က်ကြဲသြားတာန႔ဲ အေတာ္ဘဲ..."

ဟု လွမ္းေျပာေလ၏။

"သြားၿပီ သြားၿပီ။ ေရတစ္ခြက္နဲ႔ ဓါတ္ဗူးတစ္လုံး လဲေသာက္ရကိန္းဘဲ" ဟု စိတ္တြင္း မသက္သာစြာျဖင့္ သူႀကီးမင္းလဲ...

"ရပါတယ္ဗ်ာ။ အားမနာပါနဲ႔။ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားတုိ႔ လုိအပ္မယ္ထင္လုိ႔ တမင္သကာ ၀ယ္လာခဲ့တာပါ" ဟု ေခ်ာလဲ ေရာထုိင္ ေျပာဆုိရင္း ေသာက္ေရအုိးထဲမွ ေရကို အညွဳိးျဖင့္ ငါးခြက္ေလာက္ ဂြပ္ ဂြပ္ ဂြပ္ ကနဲျမည္ေအာင္ ဆက္ေသာက္ပစ္လုိက္ေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ စကားစျမည္ေျပာၿပီး ဓါတ္ဗူးႀကီးအား ေပးထားခဲ့ကာ စည္ပင္သာယာေစ်းသုိ႔ ဓါတ္ဗူး ေနာက္တစ္လုံး ထပ္၀ယ္ရင္ ထပ္သြားလုိက္ရေလေတာ့၏။

သီတင္းမကၽြတ္ခင္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးကုိ သတိရလုိက္၊ သီတင္းကၽြတ္ လာကန္ေတာ့ၾကတဲ့ ကန္ေတာ့ခံ ပစၥည္းမ်ားကို သတိရလုိက္၊ မုန္႔ဖုိးေပးရသည္ကုိ သတိရလုိက္ျဖင့္.. "မျဖစ္ေခ်ဘူး.. မျဖစ္ေခ်ဘူး.. လာမဲ့ႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္က်ရင္ေတာ့ သီတင္းမကၽြတ္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္ ႀကိဳတင္ၿပီး တစ္လ တရားစခန္းသြား၀င္ထားမွ.. ဒါမွ အကုန္အက်လဲ သက္သာ ကုသုိလ္လဲရ..." ဟု တစ္ႏွစ္ေလာက္ လုိေသးသည့္ လာမဲ့ သီတင္းကၽြတ္အား စိတ္ကူးေလးနဲ႔ ပုံေဖာ္ကာ ေယာဂီဟန္ပန္ေလးျဖင့္ "ဘယ္လွမ္းတယ္.. ညာလွမ္းတယ္.. ၾကြတယ္... ခ်တယ္.. ထိတယ္.... သိတယ္.... ထိစ..ထိလယ္..ထိဆုံး.. " ဟူ၍ မမွတ္တတ္ မွတ္တတ္ မွတ္ကာ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံး ခပ္ဖုံးဖုံး အေနအထားျဖင့္ အိမ္သုိ႔ ျပန္လာခဲ့ေလေတာ့၏။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)

.

မိေအးရုိက္ခ်က္

မိေအး... နင္ ရက္စက္လွခ်ည္လား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ အေျပာင္းအလဲ ျမန္ရတာလဲ။ မေန႔တုန္းက အေကာင္းသား။ ဒီေန႔မွ ဘာျဖစ္လုိ႔ အခုလုိ ျဖစ္သြားရတာလဲ။ နင့္ရဲ့ မာယာေတြကုိ ငါ လုံး၀ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ငါ မသင္ခဲ့ဖူးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြ နင္ ခ်ခ်ျပေတာ့ ငါ အလူးအလဲ ခံရေတာ့တာေပါ့။ ခက္ပါလား မိေအးရယ္။

နင္မွတ္မိေသးလား မသိဘူး။ တုံးဖလားရြာေလးမွာတုန္းက ငါတုိ႔ သိပ္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ငါက နင့္ကုိ ခ်စ္ နင္ကလဲ တစ္ႏွစ္နီးပါး ငါ့အနားက ခြါခ့ဲတယ္ကို မရွိပါဘူး။ ငါ မွတ္မိေသးတယ္။ ငါတုိ႔ လယ္ေတာထဲက စပါးပင္ေတြ ရိပ္သိမ္းခ်ိန္တုန္းကေပါ့။ မနက္ ေ၀လီေ၀လင္း စပါးတလင္းကို အတူသြားရင္း နင္က ငါ့ကို ေမးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္လဲတဲ့။ ငါက တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္တယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ နင္က မယုံပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ငါကလဲ ငါ နင့္ကို တကယ္ တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္တာပါ ဆုိၿပီး အထက္ေမးနဲ႔ေအာက္ေမး ဂတ္ ဂတ္ ဂတ္ ျမည္ေအာင္ ေမးရုိက္ျပေတာ့ နင္က ေျပာတယ္။ သိပ္ ပုိတာဘဲတဲ့။ မပုိပါဘူးဟာ ဒီထက္ေတာင္ နင့္ကုိ ပုိခ်စ္ပါေသးဆုိေတာ့ သက္ေသျပေလတဲ့။ အခု နင္နဲ႔ငါ အတူေနေနရေပမဲ့ တစ္ေန႔ေန႔ ေ၀းမ်ားသြားရရင္ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ငါ့ရင္ထဲ ငရဲမီး ေတာက္ေနတယ္လု႔ိ ေျပာတဲ့အခါ နင္က အားလူးဘဲတဲ့။ မယုံရင္ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္ ဆုိၿပီး ပါးစပ္ထဲက ၀ူးးးကနဲ ေလမႈတ္ထုတ္လုိက္ေတာ့ အခုိးေငြ႔တန္းႀကီး ထြက္သြားတယ္။ အဲဒါ အထဲမွာ အရမ္းပူေလာင္ေနလုိ႔ မီးခုိးေတြ ပါးစပ္က တဆင့္ ထြက္လာတာ ဆုိေတာ့။ ဟင္ တကယ္ႀကီးလားတဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ မီးေခါင္းတိုင္ႀကီးရွိေနလို႔တဲ့။ ႏို႔မုိ႔ဆုိ ငုတ္တုတ္ႀကီး မီးေလာင္ေသေလာက္တယ္တဲ့။ အင္း လြမ္းစရာေတြေပါ့ဟာ။

ဒါေပမဲ့ နင္က တစ္ခါတစ္ေလ ငါ့ကုိ (အၿမဲတမ္း) အႏုိင္က်င့္တတ္တယ္။ နင္ ႏွိပ္စက္ခဲ့လုိ႔ ငါ့မွာ ႏႈတ္ခမ္းေတြလဲ ကြဲရ၊ လက္အေရခြံေတြလဲ ကြာရနဲ႔။ ယုတ္စြအဆုံး နင့္ရဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းက ႏွာရည္ယုိေနရင္ေတာင္ ငါ သတိမထားမိတတ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ နင့္ကုိ ငါခ်စ္တယ္။ ျမတ္ႏုိးတယ္။ ငါ့ဘ၀မွာ အခ်စ္မရွိလုိ႔ ျဖစ္တယ္၊ နင္မရွိလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ငါ ပညာေရးအတြက္ မႏၱေလးကုိ ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ ခဏခဏ မေတြ႔ရေတာ့ နင္ နဲနဲ စိမ္းကားသြားသလုိဘဲ။ ငါရွိတဲ့ မႏၱလာေျမကုိ နင္ မၾကာခဏလာခဲ့မယ္လုိ႔ ကတိေပးခဲ့ၿပီး နင္ ကတိမတည္ဘူး။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါေလာက္ဘဲ နင္ေပၚေပၚလာတယ္။ ငါမွတ္မိပါေသးတယ္။ နင္ နတ္ေတာ္ျပာသုိလေလာက္ ေရာက္မွ ငါ့ဆီ ေပၚလာတယ္ေလ။ နင္ဘယ္လုိ ေျပာင္းလဲေျပာင္းလဲ ငါကေတာ့ ငါ့ရဲ့ ႏွလုံးသားစင္တာတည့္တည့္ကေန နင့္ကို တြယ္တာျမတ္ႏုိးေနဆဲပါဘဲ။

ငါ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကုိ ေျပာင္းလာေတာ့ နင္နဲ႔ ပုိအလွမ္းေ၀းသြားတယ္။ စပါးရိပ္သိမ္းၿပီးခါစ ျပာသုိ တပုိတြဲလေလာက္မွဘဲ နင္ ဘုရားဖူးလာရင္း မ်က္စိလည္ၿပီး ငါ့ဆီ ေပၚလာတတ္တယ္။ နင္လာရင္ ငါေပ်ာ္တယ္။ နင္ျပန္သြားရင္ ငါ ၀မ္းနည္းတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ နင္လာမဲ့ ေန႔ရက္ေတြကုိ လက္ေရခ်ိဳးၿပီး ေမွ်ာ္ေနတတ္တယ္။

တစ္ေန႔ နင္ ရန္ကုန္ကုိ အလည္လာတုန္း ငါက နင့္ကို ငါ လန္ဒန္သြားေတာ့မယ္ဟာ လုိ႔ ေျပာေတာ့ နင္က ေလအုိး အပလာေတြ လာမေျပာနဲ႔တဲ့။ မဟုတ္ဘူး ငါ တကယ္ သြားမွာဆုိၿပီး အတည္ေျပာေတာ့ နင္သြားရင္ ငါလဲ လုိက္ခဲ့မယ္တဲ့။ နင့္ဖာသာ နင္ လုိက္ခဲ့၊ ငါကေတာ့ တာ၀န္ မယူဘူးဆုိေတာ့ နင္တုိ႔ ေယာက်္ားေတြက ဒါမ်ိဳးေတြခ်ည္းဘဲတဲ့။

ဒီလုိနဲ႔ ငါလန္ဒန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ငါ လန္ဒန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း နင့္ကို လန္ဒန္မွာ ျဗဳန္းစားႀကီး ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ အေတာ္ေလး အံ့ၾသသြားမိခဲ့တယ္။ နင္က ေျပာတဲ့အတုိင္း တကယ္ လုိက္လာတာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ နင့္စရုိက္က နဲနဲ ပုိၾကမ္းလာသလုိဘဲေနာ္။ တစ္ရက္မွာ နင္က ေျပာေတာ့ ခ်စ္စႏုိးေလး ေမႊးေမႊးေပးမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ပါးျပင္ေပၚမွာေတာ့ နင္ေခ်ာ္လဲထားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ရွပ္ေျပးအနမ္းေတြေၾကာင့္ ပတ္ၾကားေလးေတြေတာင္ အက္ေနေလရဲ့။ နင္က ႏွိပ္စက္လုိက္ ငါက ထိပ္ကြက္လုိက္နဲ႔ ငါ့ရဲ့ ထိပ္မွာလဲ အက္ေၾကာင္းေလးေတြ မနည္းေတာ့ဘူး။ နင့္ရဲ့ ေအးစက္စက္ ရွတတ အနမ္းေတြကို ေၾကာက္လြန္းလို႔ ငါ့မွာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ေကာက္ညွင္းထုပ္လုိ အ၀တ္ထူထူနဲ႔ ထုပ္ပုိးထားရတယ္။ နင္ကေတာ့ ေျပာဦးမယ္။ အပုိေတြလုိ႔။

အခုဆုိ ငါတုိ႔ လန္ဒန္မွာ ေနလာခဲ့ၾကတာ ေလးႏွစ္ေလာက္ ရွိေရာ့မယ္။ အခ်င္းခ်င္း ေႏြးေထြးမႈေလးေတြ ေပးလုိက္၊ ခ်မ္းေအးမႈေလးေတြ ေပးလုိက္နဲ႔ အစာမေၾက့တေၾက ျဖစ္ေနခဲ့တာ တေမ့တေမာပါဘဲ။ နင့္ကို ငါ မႀကိဳက္တာက နင္လာရင္ နင့္ခ်ည္းသက္သက္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဟုိ.. ေမပဇၨဳန္တို႔၊ မိ၀ါယုတို႔၊ မစႏိုးတုိ႔ကုိပါ တစ္ပါထဲ ေခၚလာတတ္လာတယ္။ နင့္ဒဏ္ သက္သက္ေတာင္ ငါက အလူးအလဲ ခံေနရတာ။ သူတုိ႔ ဒဏ္ကုိပါ ေပါင္းခံရေတာ့ ငါ့ရဲ့ ခ်ိႏွဲ႔ႏွဲ႔ ႏွလုံးသား သစ္ကုိင္းေလး နင္တုိ႔ရဲ့ ၾကမ္းတမ္းတမ္း က်ီစယ္မႈကုိ ဘယ္လုိ ေတာင့္ခံႏုိင္ပါေတာ့မလဲ။ ထက္ပုိင္း က်ိဳးသြားေတာ့မေပါ့။

နင္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ မေန႔တုန္းက နင္ အေကာင္းသား။ သာယာ၀င္းပလုိ႔။ ၾကည္ရႊင္ေပ်ာ္ျမဴးလုိ႔။ ဒီေန႔မွ နင္ ဘယ္လုိ ျဖစ္လာရတာလဲ။ နင္.. ေမပဇၨဳန္၊ မိ၀ါယုတုိ႔နဲ႔ အတူ ေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာကလဲ မဲတူးၿပီး စူပုပ္ေနတာဘဲ။ ေပါင္းလာတာ ၾကာေပမဲ့ အခုထက္ထိ နင့္ကုိ ငါ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ေသးဘူး။ ဒီေန႔ နင္ႏွင့္အေပါင္းပါေတြ ႏွိပ္စက္လုိက္လုိ႔ ငါ့မွာ ေျခေအး ၀မ္းေယာင္ေတာင္ ျဖစ္လု မတတ္ဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ညေနဘက္ အျပင္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ေနက်ေတာင္ မသြားျဖစ္လုိက္ေတာ့ဘူး။ နင္သိပ္ရက္စက္တယ္။ မေန႔တုန္းက ငါ ေသခ်ာၾကည့္ထားတယ္။ နင့္ ခ်စ္ဒီဂရီက ၂၆ တဲ့။ အဲဒီလုိ သက္ေတာင့္ သက္သာ ဒီဂရီေလးနဲ႔ ခ်စ္ေနရတာကိုဘဲ ငါက စြဲလန္းေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ နင္လုပ္ပုံကို ၾကည့္ဦး။ ခ်စ္ဒီဂရီ ၁၁ တဲ့။ မေန႔ကနဲ႔ဒီေန႔ ဘယ္ေလာက္ ကြာသြားသလဲ။ နင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေလ်ာ့ခ်လုိက္ရတာလဲ။

နင့္ရဲ့ ရက္စက္မႈေတြေၾကာင့္ ငါ့ရဲ့ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနကုန္ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါ ဟပ္ခ်ိဳးေတာင္ လုပ္မိလုိက္ေသးတယ္။ ဒီပုံစံအတုိင္းဆုိ ဒီေန႔က စၿပီး နင္တုိ႔ တစ္ေတြရဲ့ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကုိ ငါ အလူးအလဲ ေကာ့ေနေအာင္ ခံရေတာ့မဲ့ ပုံဘဲ။ အဲဒီေလာက္ႀကီး မရက္စက္ပါနဲ႔လား မိေအးရယ္။ ငါ အၿမဲေကြးၿပီး အိပ္ရာထဲမွာဘဲ မေနခ်င္လုိ႔ပါ။ နင္ကေတာ့ ေျပာမွာ ေသခ်ာတယ္။ ငါတုိ႔ရဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အနမ္းဒဏ္ကုိ ေၾကာက္ေခ်းပါေနရင္လဲ ခပ္ေပါေပါ အေႏြးထည္ေလးေတြ အခုကထဲက စၿပီး ၀ယ္ထားေပေတာ့လုိ႔။ ေအးေလ.. နင္ေျပာမယ္ဆုိလဲ ေျပာခ်င္စရာပါ။ အခုေတာင္ ငါ အက်ၤ ီႏွစ္ထပ္ ၀တ္ေနရၿပီ မဟုတ္လား။

မိေအး... နင္.. ရက္..စက္..လြန္း...တယ္...။ နင္.... ရက္.....စက္... {ဂတ္ ဂတ္ ဂတ္ }(ေမးရုိက္သံ) လြန္း...တယ္..
အမေလး... ခ်မ္းလုိက္တာဗ်ာ...

တုိက္ပင္ရုိက္ခ်ိန္။
(၀၆.၁၀.၂၀၁၁ ၾကာသပေတးေန႔)
...

ေခြးရူးကိုက္ခံရျခင္း

"သန္းေမသား ေမာင္ေခြးတစ္ေယာက္ ေခြးရူးကိုက္ခံရလုိ႔တဲ့"

လက္ပံပြင့္ခ်ိန္ ေခြးရူးေပၚခ်ိန္မုိ႔ ေခြးေလေခြးလြင့္ ေခြးရူးေတြ တစခန္းထေနၾကသည္။ ကေလးမ်ားကုိ အျပင္မထြက္ဖုိ႔ မိဘမ်ားက အထူးသတိထား ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ရခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ ဂရုစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္သည့္ၾကားထဲမွ ေမာင္ေခြးတစ္ေယာက္ ေခြးရူးကုိက္ခံရသည္တဲ့။ ၾကားဖူးသည္မွာ ေခြးရူးကုိက္ခံရသူသည္ ကုိက္ခံရခါစတြင္ ေခြးရူးမျပန္တတ္ေပမ့ဲ တစ္ပတ္အတြင္း ဒါမွမဟုတ္ တစ္လအတြင္း ဒါမွမဟုတ္ ငါးလအတြင္း ေခြးရူးျပန္တတ္သည္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေခြးေကာင္းကိုက္ကုိက္ ေခြးရူးကိုက္ကုိက္ ေခြးကိုက္ခံရသူတုိင္း ေခြးရူးကာကြယ္ေဆး ထုိးထားသင့္သည္တဲ့။ ေခြးရူးကုိက္ခံရသူသည္ ေယာင္တိေယာင္နျဖစ္ျခင္း အလင္းေရာင္ကုိ ေၾကာက္ျခင္း ျဖစ္တတ္သည္တဲ့။ အထူးသျဖင့္ ေရကုိ ေသာက္ဖုိ႔ ခ်ိဳးဖုိ႔ေနေနသာသာ မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ကာမွ်နဲ႔ပင္ ၾကက္သီးေမြးညွင္းထၿပီး အလြန္ေၾကာက္တတ္သည္တဲ့။ ထုိကဲ့သို႔ ေရကုိ အရမ္းေၾကာက္သည့္အဆင့္ ေရာက္သြားလွ်င္ ျပန္ကုသဖုိ႔ လုံး၀ မလြယ္ကူေတာ့တဲ့။

"ေမာင္ေခြးကို ေက်းလက္ေဆးေပးခန္း အျမန္ပုိ႔သင့္တယ္"

ရြာသူရြာသားမ်ားက ေမာင္ေခြးေခြးရူးကုိက္ခံရသည့္ သတင္းကို တဆင့္စကား တဆင့္ၾကားၿပီး ေမာင္ေခြးအတြက္ စုိးရိမ္ပူပန္ၾကသည္။ ေမာင္ေခြးႏွင့္ ကစားေဖာ္ကစားဖက္ သူတုိ႔၏ သားသမီးမ်ားထံသို႔ ေမာင္ေခြးမွ တဆင့္ ျပန္ကူးစက္မွာလဲ စုိးရိမ္ၾကသည္။ ရပ္ရြာထုံးစံအတုိင္း ကေလးမ်ား ရြာထဲမွာ အတူတူ ကစားေနက်ျဖစ္သည္။ အခ်င္းခ်င္း ထိမိခုိက္မိ ျခစ္မိရွမိၾကရာမွ တဆင့္ ေခြးရူးေရာဂါ ကူးစက္လာမွာကုိ ေၾကာက္ေနၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခြးရူးမဆုိထားနဲ႔ ေခြးရူးကုိက္ခံရသူကိုပင္ သူတုိ႔၏ သားသမီးမ်ားအား ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ရွားေစလုိၾကသည္။ အတူတူ မကစားလုိၾကေတာ့။

ေတာသူေတာင္သားတုိ႔၏ ထုံးစံအတုိင္း လူတစ္ေယာက္ တစ္ခုခု ျဖစ္လွ်င္ "ဟုိရြာက ဟုိလူတစ္ေယာက္ေတာ့ ဟုိလုိျဖစ္လုိ႔ အဲဒီလုိ ဘ၀ကုိ ေရာက္သြားရရွာတာ" စသည္ျဖင့္ အပိုစကား ေကာလာဟလစကားမ်ား ေပၚထြက္ေလ့ရွိၾကသည္။ အခုလဲ ေမာင္ေခြးတစ္ေယာက္ ေခြးရူးကုိက္ခံသည္ဟု ၾကားသိၾကၿပီးေနာက္ ရပ္ရြာအတြင္း သတင္းေပါင္းစုံ ေပၚေပါက္လာေလေတာ့သည္။

"လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က ေတာင္ကုန္းရြာက ကေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ ေခြးကိုက္ခံရၿပီး တစ္ပတ္အတြင္း ေခြးရူးျပန္ ေရာဂါနဲ႔ ေသဆုံးသြားခဲ့တယ္"

"ေညာင္ပင္ရြာက ကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ပါးစပ္ထဲက အျမွဳပ္ေတြ ထြက္ၿပီး ေရွာဘရားသား ျဖစ္သြားခဲ့ပါေရာလား"

"မဲဇလီရြာက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေခြးကိုက္ခံရၿပီး ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါးလေလာက္ ၾကာတဲ့ အခါမွာမွ ေခြးသားစားမိၿပီး ေခြးရူးျပန္ေရာဂါ ေပၚလာတယ္။ ေရကုိျမင္ရင္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ၿပီး ငုိေတာ့တာဘဲတဲ့။ မၾကာပါဘူး သူလဲ ဂုိးတာပါဘဲ"

စကားေပါင္းစုံ အေတြ႔အႀကဳံေပါင္းစုံၾကားရသည္။ ေခြးရူးကုိက္ခံရသည့္ ေမာင္ေခြးကိုေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေမးျမန္းအႀကံျပဳမည္ စိတ္မကူး။ ေရာက္တတ္ရာရာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ စကားမ်ားကိုသာ ပုံႀကီးခ်ဲ့ ေျပာဆုိေနၾကေလသည္။ ကာယကံရွင္မ်ားသာ ဒီစကားေတြကုိ ၾကားရရင္ျဖင့္ ေျမြပူရာ ကင္းေမွာင့္၊ ႏူရာ ၀ဲစြဲ၊ လဲရာ သူခုိးေထာင္း၊ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္၊ ေျမနိမ့္ရာ လွံစုိက္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။ လူဆုိတာကလဲ ပါးစပ္ကသာ သနားျပတတ္ၾကသည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူတစ္ပါး စိတ္ဆင္းရဲ ကုိယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ေနတာ ျမင္ရရင္ က်ိတ္ၿပီး ၀မ္းသာေနတတ္ၾကသည္လား မေျပာတတ္ေတာ့ေခ်။

ရြာအတြင္း ေမာင္ေခြးနဲ႔ ငါးအိမ္ေက်ာ္ ေနအိမ္တြင္ ေမာင္ေခြးထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ အသက္ပုိႀကီးသည့္ ေခြးေအာင္ဆုိသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ေမြးစကထဲက ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ မူမမွန္သည့္ စိတ္ဓါတ္အေျခအေန ခ်ိဳ႔တဲ့မႈေၾကာင့္ မိဘမ်ားက အရြယ္ေရာက္လာသည့္အခါ စိတ္ဓါတ္ပုံမွန္ ျဖစ္ေစရန္ ရည္မွန္းၿပီး ေခြးေအာင္ဆုိသည့္ နာမည္ကို ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ နာမည္မွာသာ "ေအာင္" ဆုိသည့္ စကားလုံး ပါေသာ္လဲ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ထိ ငယ္မူအတုိင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အူခ်ာခ်ာ ငူတူတူႀကီးပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူႏွင့္ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကြယ္ရာမွာ "ေခြးေအာင္ဆုိတဲ့ေကာင္ သူ႔နာမည္ထဲက ပထမ စကားလုံးနဲ႔ဘဲ ကုိက္ညီတယ္။ ဒုတိယစာလုံးနဲ႔ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ဘဲ။ အမွန္က အဲဒီေကာင္ ေစာင္နဲ႔ အိပ္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး" ဟု အတင္းဆုိၾကသည္။ "ေစာင္နဲ႔ မအိပ္ဘူး"ဟု ဆုိလွ်င္ "စိတ္မေအာင္ဘူး"ဟု ဆုိလုိသည္ကုိ ရြာသားတုိင္းက နားလည္ၾကေလသည္။ "စိတ္မေအာင္ဘူး" ဆုိသည္မွာ "အရူး"ဟု တုိက္ရုိက္အနက္ထြက္ေလသည္။

ပုိဆုိးသည္မွာ ေခြးေအာင္၏ မ်က္စိႏွစ္ဘက္လုံး ေစြေစာင္းေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ လက္ေမာင္းႏွစ္ဘက္လဲ တစ္ဘက္ႏွင့္တစ္ဘက္ အရွည္အတုိ မညီမွ်ၾကရွာေခ်။ ကစားေဖာ္ကစားဖက္မ်ားက ေခြးေအာင္အား စ ေနာက္ က်ီစယ္ၾကသည္။ "မ်က္စိေစြေစာင္း၊ လက္ေမာင္းတုိရွည္၊ အေၾကာင္းမသိ မေပါင္းနဲ႔ေလ" တဲ့။ ေခြးေအာင္တစ္ေယာက္ စိတ္တုိ လုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ "ဒါျဖင့္ မင္းတုိ႔က ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါနဲ႔ လာေပါင္းၾကေသးလဲ" ဟု စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္ ျပန္ပက္တတ္ေလသည္။ ကစားေဖာ္မ်ားကလဲ ေခသူ မဟုတ္။ "ငါက မင့္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိလုိ႔ ေပါင္းသင္းေနတာေလ" တဲ့။ ေခြးေအာင္သည္ ပင္ကုိယ္အားျဖင့္ ခင္စရာေကာင္းသည္။ စိတ္ပုံမွန္ ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ သေဘာေကာင္းသည္။ ကူညီတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ဓါတ္ ေဖာက္ျပန္လာၿပီး ငူတူတူ ျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ ေတြ႔ကရာ ရန္လုပ္တတ္ေလသည္။

"ေမာင္ေခြးေလး ေခြးရူးကုိက္ခံရတာ အေတာ္ေလး အထိနာသြားတယ္တဲ့"

"သူ႔မိဘေတြက ေက်းလက္ေဆးခန္းမသြားဘဲ အိမ္မွာဘဲ ရုိးရာတုိင္းရင္းေဆးနဲ႔ ကုမယ္ဆုိဘဲ"

"ေအးေလ... သူတုိ႔ဆင့္နဲ႔ ေငြမွ မတတ္ႏုိင္ၾကတာ။ ေခြးရူးေဆးဆုိတာကလဲ ပတ္လည္မိေအာင္ ထုိးရတာေလ။ အားလုံး အၿပီးအစီးဆုိ သိန္းေက်ာ္ကုန္မယ္"

"ေမာင္ေခြးက ေခြးရူးကုိက္ခံရမဲ့ ကံဇာတာကုိ ပါလာတာ ျဖစ္ရမယ္"

"ေခြးရူးကုိက္ခံရတဲ့သူဟာ ဘုန္းနိမ့္လုိ႔ ကုိက္ခံရတာတဲ့"

"ေအးဟယ္... ေမာင္ေခြးေလး သနားပါတယ္"

စိတ္ဓါတ္ျဖဴစင္ၿပီး စိတ္ထားႏူးညံ့သည့္ ေမာင္ေခြးေလးအေၾကာင္းကုိ သိတဲ့သူတုိင္းက သနားစာနာေနၾကသည္။ ေမာင္ေခြးမိဘမ်ားနဲ႔ အဆင္မသင့္သူမ်ားကေတာ့ က်ိတ္၀မ္းသာေနၾကေလသည္။ သူတစ္ပါး ဆင္းရဲအတိ ျဖစ္ေနတာကို က်ိတ္ၿပီး ၀မ္းသာျခင္းသည္ အကုသိုလ္တစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္။ အကုသုိလ္ဆုိတာလဲ ဒီလုိဘဲ အလြယ္တကူ ရႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါလား။ အကုသိုလ္မ်ား ေစ်းခ်ိဳလုိက္ပုံက Buy one get one free တင္ မကေတာ့ဘဲ အကုသိုလ္မ်ား အခမဲ့ ရႏုိင္သည္ဟု ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးႀကီး စုိက္ထူထားသေယာင္ ထင္မွတ္ရေလသည္။

တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္ ၾကားၿပီး ရ၀တလူႀကီးဦးသိန္းေမာင္တစ္ေယာက္ ေမာင္ေခြး အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာေလသည္။ ရပ္ရြာအတြင္း ျဖစ္ပ်က္သည့္ အမႈမွန္သမွ် ရ၀တလူႀကီးမွာ တာ၀န္ရိွေလသည္။ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းရမည္။ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးရမည္။ အားေပးခ်ီးေျမွာက္ရမည္။ ဒါမွ လူႀကီးပီသရာ ေရာက္မည္။

"သန္းေမေရ... သန္းေမ့သား ေမာင္ေခြးတစ္ေယာက္ ေခြးရူး ကိုက္ခံရတယ္ဆုိ"

"ဟုတ္တယ္ ဦးသိန္းေမာင္ေရ့"

"အေတာ္ေလး ထိမိသြားလား။ ၿပီးေတာ့ ေက်းလက္က်န္းမာေရး႒ာနကုိေကာ မပုိ႔ဘူးလား"

"ေတာ္ေတာ္ေလး ထိလား မထိလားေတာ့ မသိဘူး။ ငါးခ်က္တိတိ ခ်ဳပ္လုိက္ရတယ္။ ေက်းလက္က်န္းမာေရး႒ာနကုိေတာ့ မပုိ႔ေတာ့ပါဘူး။ ကုိက္တဲ့ေနရာကို အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး မန္းေသေအာင္ အိမ္ေနာက္ေဘးမွာ စိုက္ထားတဲ့ ႀကိတ္မွန္ရြတ္ကုိ ေထာင္းထုၿပီး အုပ္ထားေပးလုိက္တယ္"

ရ၀တလူႀကီးလဲ ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္ၾကသည့္ ေမာင္ေခြးရဲ့ မိသားစုကုိ စာနာသနားမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူကုိယ္တုိင္ကပင္ ရရစားစားဆုိေတာ့ ေမာင္ေခြးအတြက္ ေခြးရူးျပန္ေရာဂါ ကုသစရိတ္ကုိ စုိက္ထုတ္မေပးႏုိင္ေပ။

"အခု ေမာင္ေခြးက ဘယ္မွာလဲ။ ေခြးရူးကုိက္ထားတဲ့ သူ႔ဒဏ္ရာေလး ၾကည့္ခ်င္လုိ႔"

"ေမာင္ေခြးေရ.... လာဦး ဒီကုိ။ ရ၀တလူႀကီးက မင့္အနာကုိ ၾကည့္ခ်င္လုိ႔တဲ့"

ေမာင္ေခြးတစ္ေယာက္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး ဧည့္ခန္းထဲရွိ ရ၀တလူႀကီးနဲ႔ သူ႔အေမေရွ့သုိ႔ ေရာက္လာေလသည္။ ရ၀တလူႀကီးတစ္ေယာက္ ေမာင္ေခြးရဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္လုံးကို မ်က္စိကစားၾကည့္ေနမိသည္။ ေခြးရူးကုိက္ထားသည့္ ဒဏ္ရာကုိ လုံး၀ မေတြ႔ရေပ။ ပုိၿပီး ေသခ်ာေအာင္ မ်က္စိပြတ္သပ္ၿပီး ျပန္ၾကည့္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လုံး၀ မေတြ႔။

"သန္းေမ... နင့္သား ေခြးရူးကုိက္ခံရတ့ဲ ေနရာက ဘယ္မွာလဲ"

"ဒီမွာေလ ဦးသိန္းေမာင္ရဲ့ ဒီမွာ"

ေမာင္ေခြးကို ထုိင္ခုိင္းၿပီး ေမာင္ေခြးရဲ့ ေခါင္းကုိ ကိုင္ကာ ခ်ဳပ္ရုိးရာ ငါးခ်က္တိတိရွိၿပီး ႀကိတ္မွန္ရြက္နဲ႔ အုံထားသည့္ ဒဏ္ရာအား ရ၀တ လူႀကီးအား ျပသေလသည္။

"ဟင္... ေခြးရူးကုိက္တာ ေျခေထာက္ကုိ အကုိက္မခံရဘဲ ဘယ္လုိ လုပ္ၿပီး ေခါင္းကိုမွ ေရြးၿပီး အကုိက္ခံရတာလဲ"

"ေျပာ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ဦးသိန္းေမာင္ရယ္။ ေခြးေကာင္းနဲ႔ ေခြးရူးကုိက္ေတာ့ ေခြးေကာင္းက နာတာေပါ့"

"ဘယ္လုိ.. ဘယ္လုိ... မသန္းေမ"

"ဘယ္လုိမွ မဟုတ္ဘူး ဦးသိန္းေမာင္ေရ့။ ရြာထဲမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း (အရူး)ေခြးေအာင္နဲ႔ အတူကစားရင္း အခ်င္းခ်င္း အစအေနာက္လြန္ၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကတာေလ။ ေခြးေအာင္က ဗလလဲ ပုိႀကီး မုိက္လဲ ပုိမုိက္ရုိင္းေတာ့ ေမာင္ေခြးေလး ခံခဲ့ရရွာတာေပါ့။ ေခြးေအာင္က ေမာင္ေခြးေလးကို ေတြ႔ကရာ သစ္ကိုင္းေျခာက္အပိုင္းတစ္ပုိင္းနဲ႔ ရုိက္လုိက္တာေလ။ ေခါင္းကို ထိသြားတယ္။ ေသြးေတြဆုိ နဲတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ရြာထဲက ဗမာေဆးဆရာ ဦးဘမႈံကုိ အိမ္ပင့္ၿပီး ငါးခ်က္တိတိ ခ်ဳပ္လုိက္ရတယ္။ အခု ဦးသိန္းေမာင္ ျမင္တဲ့ အတုိင္းဘဲ"

ရ၀တလူႀကီး ဦးသိန္းေမာင္ သေဘာေပါက္သြားေလၿပီ။ ရပ္ရြာအတြင္း ေကာလာဟလမ်ားကုိလဲ အေတာ္ေလး ရယ္သြမ္းေသြးခ်င္လာမိသည္။ ကုိယ့္ရပ္ရြာအတြင္းမွာေတာင္မွ ဒီလုိ ေကာလာဟလေၾကာင့္ မမွန္သတင္း ထြက္ေပၚေနေသးရင္ အျခားရြာ အျခားနယ္ အျခားၿမိဳ့မ်ားမွာဆုိရင္ေတာ့ ေကာဟာဟလသတင္းက ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းမည္ကို စဥ္းစားၾကည့္က သိရွိႏုိင္ေလသည္။ ရ၀တလူႀကီး ဦးသိန္းေမာင္ တစ္ေယာက္ သန္းေမႏွင့္ေမာင္ေခြးအား အားေပးစကားေျပာၾကားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ သူ႔စိတ္ထဲ အေတြးစတစ္ခု ၀င္လာၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ၿပဳံးရိပ္ၿပဳံးေရာင္မ်ား သန္းေနေလသည္။ ေမာင္ေခြးႏွင့္ ေခြးေအာင္။

"ေအာ္...လက္စသတ္ေတာ့ ေခြးႏွစ္ေကာင္ အခ်င္းခ်င္း ကိုက္ၾကတာကုိးး"

...