ေအပရယ္လ္လ၏ တစ္ခုေသာဆန္းေဒးေန႔၌ သူႀကီးကုိကုိေမာင္တစ္ေယာက္ ပက္လက္ကုလားထုိင္ တစ္လုံးေပၚတြင္ထုိင္ကာ နယူးအပ္(ပ္)ဒိတ္ဗားရွင္းထုတ္ျဖစ္သည့္ ရာဇသတ္စာအုပ္ထူထူႀကီးကုိ ၁၅ ေခါက္ေျမာက္ထပ္၍ ဖတ္ေနစဥ္၀ယ္ အသက္ ၅၀ အရြယ္ခန္႔ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္တစ္စီးျဖင့္ အိမ္၀င္းထဲ ၀င္ေရာက္လာ၏။
"ဗ်ဳိ ႔ သူႀကီးရွိပါသလားခင္မ်ား"
"ဟုတ္ကဲ့.. ရွိပါတယ္။ အိမ္ထဲ၀င္လာခဲ့ပါ"
ထုိလူစိမ္းသည္ အိမ္ထဲ၀င္ေရာက္လာၿပီး သူႀကီးကုိကိုေမာင္ညြန္ျပသည့္ ကုလားထုိင္တစ္လုံး၌ ထုိင္ေနေလ၏။ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္လည္း ကုလားထုိင္အလြတ္တစ္လုံး၌ ၀င္ထုိင္ၿပီး လုိရင္းတုိရွင္းေမးေလ၏။
"က်ေနာ္ သူႀကီးကုိကုိေမာင္ပါ။ ဘာကိစၥရွိလုိ႔ပါလဲ ခင္မ်ား"
"က်ဴပ္က က်ီးပင္ရြာကပါ။ အမႈတစ္ခု အပ္ခ်င္လုိ႔လာခဲ့တာပါ"
"ဘာအမႈမ်ားပါလိမ့္"
"ဘုန္းေတာ္ႀကီးေပ်ာက္ဆုံးမႈပါ"
"ဘုရားေရ... ဘုန္းေတာ္ႀကီးေပ်ာက္ဆုံးမႈ"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ရက္ေလာက္ကစၿပီး ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့တာပါ"
"ဦးေလး.. မွားေနၿပီထင္တယ္။ က်ေနာ္က သူႀကီးပါ။ စုံေထာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီတုံးဖလားရြာရဲ့ သူႀကီးဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ျခားရြာနဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ပါဘူး"
"သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူႀကီးရဲ့အကူအညီလုိအပ္လုိ႔ တကူးတကလာေရာက္ခဲ့ျခင္းဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ပလိပ္႒ာနကို တုိင္ၾကားရင္ အမႈရွည္မွာစုိးလုိ႔ သူႀကီးရဲ့ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္စြမ္းနဲ႔ဘဲ အျဖစ္မွန္ကုိ ေဖာ္ထုတ္ခ်င္လုိ႔ပါ။ သူႀကီးရဲ့ နာမည္ေက်ာ္ၾကားမႈကလဲ က်ဳပ္တုိ႔ တစ္ၿမိဳ့နယ္လုံး ပ်ံ ့ႏွံ႔ေနၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္အားကုိးတစ္ႀကီးနဲ႔ လာခဲ့တာပါ။ ကူညီပါ သူႀကီးမင္းရယ္"
ဤသုိ႔ဤႏွယ္ ဒုိင္ယာေလာ့ခ္ဖြင့္ၿပီးေနာက္ ထုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေပ်ာက္ဆုံးမႈကုိ သူႀကီးကုိကုိေမာင္ လက္ခံလုိက္ရေလ၏။ ကုိကိုေမာင္၏ ရာထူးသည္ သူႀကီးရာထူးပင္ျဖစ္လင့္ကစား ရံဖန္ရံခါ၌မူ (ေျမွာက္ပင့္ၿပီးခုိင္းလွ်င္) စုံေထာက္လုပ္ငန္းကုိလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး အပင္ပန္းခံေဆာင္ရြက္တတ္ေလ၏။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္လွ်င္မူ ခုိင္းေကာင္းတုိင္း ခုိင္းေနၾကျခင္းျဖစ္ေလ၏။ ပညာမရွိ၊ သူ၏၀န္ထမ္းဆုိသည့္ စကားပုံကုိ ပညာရွိ၊ သူ၏၀န္ထမ္း ဟု ျပင္ရမလုိလုိပင္ျဖစ္ေနေခ်ေတာ့၏။
ထုိလူစိမ္းဧည့္သည္ကို အိမ္၌တစ္ညအိပ္ေစၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔၌ ထုိသူ၏ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ႀကီးျဖင့္ တုံးဖလားရြာႏွင့္ မုိင္ငါးဆယ္ခန္႔ေ၀းသည့္ က်ီးပင္ရြာသုိ႔ သူႀကီးကုိကိုေမာင္ လုိက္ပါသြားခဲ့ေလ၏။ ရြာသုိ႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားႏွင့္ေတြ႔ဆုံကာ အေၾကာင္းစုံကုိ ေမးျမန္းရေလ၏။ ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားကလည္း သူတုိ႔၏ က်ီးပင္ရြာဦးေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ျဖစ္ရပ္မွန္တုိ႔ကုိ ဟုတ္တုိင္းမွန္စြာ စုံစုံလင္လင္ ရွင္းျပၾကေလေတာ့၏။
...
က်ီးပင္ရြာဦးေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းထုိင္ၾကသည့္ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးမ်ားသည္ အေသထြက္ သုိ႔မဟုတ္ အရွင္ထြက္ျဖင့္ ထုိက်ီးပင္ရြာမွ ထြက္ခြါရေလ့ရွိ၏။ မည္မွ်ပင္ အေနအထုိင္ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးျဖစ္ေစကာမူ ထုိက်ီးပင္ရြာဦးေက်ာင္း၌ သုံးႏွစ္ခန္႔သီတင္းသုံးၿပီးလွ်င္ ထုိေက်ာင္းတုိက္မွ ထြက္ခြါဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္အတြင္း၌ပင္ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး တစ္ပါးပ်ံလြန္ၿပီး အေသထြက္ ထြက္ခြါသြားရကာ ဘုန္းႀကီးေလးပါးမွာ ထုိေက်ာင္း၌ လုံး၀ မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့၍ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိ ရပ္ရြာေဂါပကလူႀကီးမ်ားထံအပ္ႏွံကာ အရွင္ထြက္ ထြက္ခြါသြားခဲ့ၾကေလ၏။ ဘုန္းႀကီးေသ ရြာေၾက ဆုိသကဲ့သုိ႔ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာလည္း ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲက်င္းပလုိက္၊ ဘုန္းႀကီးအသစ္ကုိ ေက်ာင္းထုိင္အျဖစ္တင္ေျမွာက္ပြဲက်င္းပလုိက္ျဖင့္ ရွိစုမဲ့စု ေငြေၾကးေလးမ်ား ေျပာင္သလင္းခါေနေလေတာ့၏။ ယခုေပ်ာက္ဆုံးသြားသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမွာ လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္ခန္႔က အျခားနယ္ဘက္မွ ပင့္ေဆာင္ထားသည့္ အသက္၃၀ေက်ာ္မွ သကၤန္း၀တ္လာသည့္ ေတာင္ပ်ံဘုန္းႀကီးတစ္ပါးပင္ျဖစ္ေလ၏။ လြန္ခဲ့သည့္ သုံးရက္ (တနဂၤေႏြေန႔) ၌ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ဆုံးသြားျခင္းျဖစ္၏။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဘယ္သုိ႔ထြက္သြားသည္ကို လုံး၀မသိရွိလုိက္ၾကဟု ဆုိ၏။
....
"လာဗ်ာ... ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိ သြားၾကည့္ၾကရေအာင္"
သူတုိ႔ရွင္းျပသည့္ ရြာဦးေက်ာင္းအေၾကာင္းကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ သူႀကီးကိုကုိေမာင္က ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားကုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသြားၾကဖုိ႔ လႈံ႔ေဆာ္ၿပီး အုပ္စုလုိက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသုိ႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကေလ၏။ လမ္းေဘး၀ဲယာရွိ အိမ္အမ်ားစုတုိ႔မွ ရြာသူရြာသားတုိ႔သည္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္ကို မျမင္ဖူးၾက၍ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးမွ်ၾကည့္ရႈၾကေသာေၾကာင့္ သူႀကီးကိုကုိေမာင္သည္ပင္ ေျခလွမ္းမ်ား အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖစ္လ်က္ရွိေနေလေတာ့၏။
"ဟယ္... သူႀကီးဆုိလုိ႔ အသက္အႀကီးႀကီးေအာက္ေမ့တာ။ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ေလးဘဲ"
"ရုပ္ရည္ကလဲ ကုိရီးယားမင္းသား ဂၽြန္ေစာရုပ္ရည္မ်ိဳး"
"ကုိကိုေမာင္ကုိ တုံးဖလားရြာ ျပန္မလြတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီမွာဘဲ ေထာင္ခ်ထားလုိက္မယ္ (အိမ္ေထာင္)"
"သူႀကီး... သားသားတုိ႔ကို မုန္႔ဖုိးေပးပါ"
"သူႀကီး... က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ဘက္ကုိလဲ အလည္လာခဲ့ဦးေနာ္"
"ထမင္း ဖိတ္ေကၽြးပါရေစ သူႀကီးမင္း"
ထုိကဲ့သုိ႔ပင္ အပ်ိဳေခ်ာေခ်ာလွလွတုိ႔၏ မထိတထိ ကလိလိ အသံမ်ိဳး၊ ကေလးမ်ား၏ မုန္႔ဖုိးေတာင္းသံမ်ိဳး၊ အလည္ဖိတ္ေခၚသံမ်ိဳးတုိ႔ကုိ သူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ နား၀င္ခ်ိဳစြာၾကားေနရၿပီး ဖရဏာပီတိ၊ ဂြမ္းဆီထိသကဲ့သုိ႔ တအိအိေက်နပ္္ေနေလေတာ့၏။ ထုိသို႔ေသာ အသံတုိ႔ေၾကာင့္ သူႀကီးကုိကုိေမာင္တစ္ေယာက္ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးေပါ့ပါးၿပီး ေကာင္းကင္ကုိ ပ်ံတက္ေတာ့မလုိ၊ ခလုပ္တစ္ခုခု တုိက္မိေတာ့မလုိလို၊ ေျမႀကီးတစ္ျခမ္းေစာင္းနိမ့္သြားေတာ့မလုိလုိ ဖီလင္မ်ိဳးတုိ႔ကုိ မႀကဳံစဖူး ေတြ႔ႀကဳံခံစား ေနရေလ၏။
ရြာဦးေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ၀င္ခ်ိန္ကစၿပီး သူႀကီးကုိကုိေမာင္သည္ ဂရုတစ္စုိက္ျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ေလ့လာေန၏။ ေက်ာင္းေပၚသုိ႔တက္ၿပီး ဘုရား၀တ္ျပဳကာ ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ပုံအေနအထားကိုပါ မ်က္စိကစားၾကည့္ေလ၏။ သြပ္မုိး ပ်ဥ္ခင္း ပ်ဥ္ကာ(ေရွးေက်ာင္း)ျဖစ္၏။ ထုိရြာဦးေက်ာင္းကို ေဆာက္လုပ္ထားသည္မွာ ေနေက်ာ္လေက်ာ္ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။ ေနေက်ာ္လေက်ာ္ ဆုိသည္မွာ ေနသြားရာလမ္းေၾကာင္းအတုိင္း အလ်ားလုိက္ ေဆာက္လုပ္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ေနလမ္းေၾကာင္းကုိ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းကုိ ဆုိလုိ၏။ ရွင္းရွင္းဆုိရပါမူ အေရွ ့ႏွင့္အေနာက္ အလ်ားလုိက္ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ကို အလ်ားလုိက္ယူၿပီး ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းပင္တည္း။
ေက်ာင္း၏ အတြင္းပုိင္းကုိ ေလ့လာၾကည့္ရႈလုိက္သည့္အခါ ၾကမ္းပ်ဥ္ခင္းထားသည္မွာ တစ္ေနရာ၌ လွည္းဦးတုိက္ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ လွည္းဦးတုိက္ဆုိသည္မွာ အလ်ားလုိက္ခင္းထားသည့္ ၾကမ္းခင္းကုိ တစ္ေနရာ၌ အနံလုိက္ခင္းျခင္းျဖင့္ အလ်ားကုိ ျဖတ္ေတာက္ပိတ္ဆုိ႔ထားသည့္ ပုံစံမ်ိဳးကုိ ဆုိလုိ၏။ ထုိေက်ာင္း၌ ဘုရားခန္းကို အလ်ားလုိက္၊ သံဃာတန္းကို အနံလုိက္၊ က်န္အပုိင္းမ်ားကို အလ်ားလုိက္ပုံစံမ်ိဳး အစဥ္လုိက္ၾကမ္းခင္းထားေလ၏။
ထုိကဲ့သုိ႔ ေနေက်ာ္လေက်ာ္ေဆာက္လုပ္ျခင္း၊ လွည္းဦးတုိက္ ၾကမ္းျခင္းတုိ႔ျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ အေဆာက္အဦးသည္ အိမ္ျဖစ္ေစ၊ ရုံးျဖစ္ေစ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းျဖစ္ေစ၊ မည္သည့္အေဆာက္အဦးဘဲျဖစ္ျဖစ္ ခုိက္တတ္သည္ဟု ၾကားဖူး၏။ မၾကာခဏေနမေကာင္းျဖစ္တတ္၏။ စီးပြါးေရး လူမႈေရး အဆင္မေျပျဖစ္တတ္၏။ ထိခုိက္အနာတရျဖစ္တတ္၏။ ကံဆုိးလွ်င္ အေသအေပ်ာက္မ်ားတတ္၏။ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ထုိအေၾကာင္းအရာတုိ႔ကို ၾကားဖူးနား၀ရွိထားေလ၏။
"ဘုန္းေတာ္ႀကီးက်ိန္းစက္တဲ့အခန္းကုိ ၾကည့္ပါရေစ"
ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားထံ ခြင့္ပန္ၿပီး သူႀကီးကိုကုိေမာင္သည္ ဘုန္းႀကီးေဘာဂါခန္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္ေလ့လာ၏။ အခန္းတံခါးကို ေသာ့ခတ္ထားေသာေၾကာင့္ ေသာ့ကုိ အားလုံးသေဘာတူဖ်က္ဆီးၿပီး ၀င္ေရာက္ၾကျခင္းျဖစ္ေလ၏။ အခန္းတြင္းရွိပစၥည္းပစၥယအားလုံး လက္ရာမပ်က္ေသေသသပ္သပ္ရွိေနေလ၏။ ေသတၱာအားလုံး ဗီဒုိအားလုံးကို ေမႊေႏွာက္ရွာၾကည့္ေသာ္လည္း ေငြစေငြနဟူ၍ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မေတြ႔ရေပ။ ထုိအေျခအေနတုိ႔ကုိ ၾကည့္ရႈၿပီး သူႀကီးကိုကိုေမာင္တစ္ေယာက္ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနေလေတာ့၏။
"၁။ထုိေက်ာင္း၌ မေပ်ာ္ပုိက္ေတာ့၍ ဇာတိရပ္ရြာသုိ႔ အၿပီးျပန္သြားခ်င္လွ်င္လည္း ရပ္ရြာေဂါပကမ်ားကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြါသြားရမည္။
၂။ဘုန္းႀကီးကုိ ဓါးျမတုိက္ၿပီးဖမ္းေခၚသြားလွ်င္လည္း အခန္းတြင္းရွိ ပစၥည္းပစၥယမ်ား ဖရုိဖရဲ ျပန္႔ႀကဲေနရမည္။
၃။စိတ္ဓါတ္က်ၿပီးရုတ္တရက္ မိမိကုိယ္ကုိ တစ္ေနရာရာ၌ ေသေၾကာင္းႀကံစည္လွ်င္လည္း ပုိက္ဆံေငြသားတုိ႔ကုိ ယူေဆာင္သြားမည္မဟုတ္။
၄။ဧကႏၱေတာ့..... ??????"
စဥ္းစားခန္းဖြင့္ၿပီးေနာက္ သူႀကီးကုိကုိေမာင္သည္ ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားကုိ စကားဆုိလုိက္၏။
"မနက္ဖန္မွာ ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားအားလုံးႏွင့္ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြအကုန္လုံး ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ စုဗ်ာ။ က်ေနာ္ စုံစမ္းေမးျမန္းစစ္ေဆးစရာေတြ ရွိေသးတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ၾကည့္စီစဥ္လုိက္ပါ့မယ္"
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ရြာဦးေက်ာင္းအတြင္း၌ လာေရာက္နားေထာင္သူမ်ား၊ ကုိရင္ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားျဖင့္ ၾကက္ပ်ံမက် လူစည္ကားေနေလေတာ့၏။ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ လူထုပရိသတ္ေရွ ့ေမွာက္၌ ဘယ္ဘက္လက္ျဖင့္ ေက်ာက္သင္ပုန္းကုိကုိင္ကာ ညာဘက္လက္ျဖင့္ ေက်ာက္တံခပ္တုိတုိတစ္ေခ်ာင္းကုိ ကုိင္ထားၿပီး အမႈကို စတင္စစ္ေဆးေလေတာ့၏။
"ဒီရက္ပုိင္းအတြင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး ခရီးထြက္တာရွိခဲ့လား"
"မရွိပါဘူး သူႀကီးမင္း"
"ဘုန္းႀကီးရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့အမူအယာေကာ ေတြ႔မိၾကလား"
"မေတြ႔မိပါဘူး သူႀကီးမင္း"
"ဘုန္းေတာ္ႀကီး သက္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ"
"၃၇ ေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္ သူႀကီးမင္း"
"နားႏွင့္မနာ ဖ၀ါးႏွင့္နာပါ။ ရပ္ရြာထဲမွာ ဘုန္းႀကီးႏွင့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ရည္ငံေနတယ္ဆုိတ့ဲ ေကာလာဟလသတင္းေကာ ရွိခဲ့ရဲ့လား"
"မရွိခဲ့ပါဘူး သူႀကီးမင္း"
"ဒါျဖင့္... ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဘယ္ေန႔ကစၿပီး ေပ်ာက္ဆုံးသြားပါသလဲ"
"လြန္ခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔ကပါ သူႀကီးမင္း"
ထုိကဲ့သုိ႔ စစ္ေဆးေမးျမန္းၿပီး သူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚ ေက်ာက္တံျဖင့္ တစ္ဂ်စ္ဂ်စ္ေရးျခစ္လုိက္မွတ္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း တစ္စုံတစ္ခုကို ေအာက္ပါအတုိင္း မတုိးမက်ယ္ ရြတ္ဆုိေနေလေတာ့၏။
"အုိ-ၾကင္-ရာ =ဥဒေက
ၾကာ-ကန္-သူ =၀ေန
စိတ္-တူ-၏ =ဂူေပ
လွ-ေဒ-သ =ဂါေမ
x-x-x-x-x-x-x.......... ????"
ထုိကဲ့သုိ႔ ရြတ္ဆုိေနစဥ္၀ယ္ လူထုပရိသတ္ထဲမွ လူရြယ္တစ္ေယာက္ ျဖဳန္းကနဲ မတ္တပ္ထၿပီး--
"သူႀကီးမင္း... အဲဒီ လကၤာက ကၽြဲေပ်ာက္ ႏြားေပ်ာက္ႏွင့္ ဥစၥာေပ်ာက္ အေဟာအတြက္ စပ္ဆုိထားတဲ့ လကၤာပါ။ အခု ဘုန္းေတာ္ႀကီးေပ်ာက္ဆုံးတာနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔တုန္း"
ဟူ၍ ခပ္မာမာ ခပ္စြာစြာ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိေလေတာ့၏။
"ေမာင္ရင္... မသိရင္ အသာေလးထုိင္ေန။ ၀င္မစြက္နဲ႔။ အဓိကက ဘုန္းႀကီးကုိ ျပန္ရွာေတြ႔ဖုိ႔ မဟုတ္လား"
ဟူ၍ ပုိၿပီး က်ယ္ေလာင္ျပတ္သားေသာ အသံျဖင့္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္က ရဲရဲရင့္ရင့္ ျပန္ေဟာက္လုိက္ေတာ့မွ သေကာင့္သား ထုိင္ခ်သြားေလေတာ့၏။ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္လည္း တနဂၤေႏြေန႔အေပ်ာက္အေဟာကုိ နိႆယေပါင္းစုံေပးၿပီး ပုံေဖာ္ေနေလေတာ့၏။
"၁။
တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတာဆုိေတာ့--
အုိ-ၾကင္-ရာ =ဥဒေကေပါ့။
အုိ=တနဂၤေႏြေန႔၌ ေပ်ာက္ဆုံးပါမူ
ၾကင္=တနလၤာအရပ္ (အေရွ ့)ဘက္က ထြက္ခြါသြားၿပီး
ရာ= ရာဟုအရပ္ (အေနာက္ေျမာက္) ဘက္တြင္
ဥဒေက= ေရရွိေသာအရပ္၌ ရွိေနရမည္
၂။
အုိ= တနဂၤေႏြေန႔၌ ေပ်ာက္ဆုံးပါမူ
ၾကင္ရာ= ၾကင္ရာေတာ္ႏွင့္
ဥဒေက= ေရႏွင့္ပတ္သက္သည့္ေနရာတြင္ ေတြ႔ဆုံခဲ့ရမည္
၃။
အုိ= တနဂၤေႏြေန႔၌ ေပ်ာက္ဆုံးပါမူ
ၾကင္= တနလၤာအရပ္က ခုိးထြက္ၿပီး
ရာ= ရာဟုအရပ္ဘက္ရွိ
ဥဒေက= ေရအမည္ပါသည့္ ရြာတစ္ရြာ၌ ရွိေနရမည္
၄။
အုိႀကင္ရာ= ၾကင္ရာေတာ္ႏွင့္ အုိေနၿပီးျဖစ္ရမည္ (ေပါင္းေဖာ္ၿပီးျဖစ္ရမည္)
ဥဒေက= ေရအမည္ပါသည့္ ရြာတစ္ရြာ၌ ေခတၱရွိေနရမည္"
ထိုကဲ့သုိ႔ တြက္နည္းေပါင္းစုံျဖင့္ တြက္ခ်က္ၿပီးေသာအခါ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ သူႀကီးကုိကုိေမာင္က ပရိသတ္တုိ႔အား ေမးခြန္းတစ္ခုေမးေလ၏။
"ရြာထဲက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ေပ်ာက္ေနတာရွိလားမသိဘူး"
"ဘယ္သူမွ မေပ်ာက္ပါဘူး သူႀကီးမင္း"
"ေသခ်ာစမ္းစားၾကည့္ၾကပါဦး။ အလုပ္တစ္ခုခုအတြက္ သြားမယ္ဆုိၿပီး ထြက္သြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ရွိေနေလမလား"
"က်ဳပ္သမီးအႀကီးမ ၾကည္ၿမိဳင္တစ္ေယာက္ေတာ့ မႏၱေလးဘက္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ဦးမယ္ဆုိၿပီး တနဂၤေႏြေန႔က ထြက္ခြါသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက မႏၱေလးက အ၀တ္အထည္ႏွင့္ဖိနပ္တုိ႔ကုိ သယ္ယူၿပီး ေရာင္းခ်ေနသူဆုိေတာ့ အခုလုိဘဲ မၾကာမၾကာ မႏၱေလးဆင္းၿပီး ေစ်းသြား၀ယ္ေလ့ရွိပါတယ္"
"ဟုတ္ၿပီ။ ခင္မ်ားနာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲ"
"ဦးလူေမာင္ပါ"
"ခင္မ်ားသမီးအသက္ကေကာ ဘယ္ေလာက္ရွိသြားၿပီလဲ"
"၃၀ ေလာက္ေတာ့ရွိပါၿပီ"
"ဟုတ္ၿပီ။ ဒီေလာက္ဆုိ လုံေလာက္ၿပီ။ အခု ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေမးမယ္။ ကုိရင္မ်ား ေက်ာင္းသားမ်ား ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး ေျဖဆုိပါ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္မၾကည္ၿမိဳင္တုိ႔ တစ္ေနရာရာမွာ ေတြ႔ဆုံခဲ့တာ ရွိခဲ့ဖူးပါသလား"
"မရွိပါဘူး။ သူႀကီးမင္း"
"ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကပါဦး။ ေရတြင္းတို႔ ေရကန္တုိ႔ရွိတဲ့ တစ္ေနရာရာမွာ ေတြ႔ခဲ့ၾကသလားလုိ႔"
"ဟုတ္ၿပီ သူႀကီးမင္း။ သတိရသြားၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္က ဘုန္းႀကီးေရခ်ိဳးဖုိ႔ ေရတြင္းမွာ တပည့္ေတာ္ေရဆြဲေပးၿပီး ေရခ်ိဳးကန္ထဲထည့္ေပးပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေရခ်ိဳးေနစဥ္မွာ မၾကည္ၿမိဳင္က ေရလာခပ္ပါတယ္။ ေသာက္ေရအတြက္ပါ။ အဲဒီအခါမွာ ဘုန္းႀကီးက မၾကည္ၿမိဳင္ကုိ ေမးပါတယ္"
"မၾကည္ၿမိဳင္ အပ်ိဳႀကီးစာရင္း၀င္ေနၿပီ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးဖုိ႔ အစီအစဥ္မရွိေသးဘူးလား "
"ဘုန္းဘုန္းရယ္.. တပည့္ေတာ္မကုိ လာႀကိဳက္တဲ့သူမွ မရွိတာ၊ ၿပီးေတာ့ တပည့္ေတာ္မက ဒီေလာက္ ရုပ္ဆုိးေနေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကိဳက္မဲ့သူ ရွိလာမွာလဲ မဟုတ္ပါဘူး"
"ႀကိဳက္တဲ့သူ ရွိရင္ ယူမလား"
"အခုႀကိဳက္တဲ့သူရွိရင္ အခုယူၿပီသာမွတ္ေတာ့ဘုရား"
"အခု မၾကည္ၿမိဳင္ကုိ ႀကိဳက္တဲ့သူ ရွိေနၿပီ"
"မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဘုရား"
"ဘာလုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ရမွာလဲ။ မၾကည္ၿမိဳင္ကုိ ႀကိဳက္ေနတဲ့ အဲဒီသူကုိ က်ဳပ္ သိေနတယ္"
"ဒါျဖင့္ ဘယ္သူလဲ ဘုရား"
"က်ဳပ္ထင္တယ္"
"ေျပာပါဘုရား။ ဘယ္သူပါလဲ"
"က်ဴပ္ထင္တယ္"
"ထင္တဲ့အတုိင္းသာ ေျပာပါဘုရား"
"က်ဳပ္ထင္တယ္ဆုိေနမွဘဲ။ ကဲဗ်ာ... က်ဳပ္ထင္တယ္။ က်ဳပ္ထင္တယ္" (ဟူ၍ ဘုန္းႀကီးသည္ မိမိလက္၀ါးျဖင့္ မိမိရင္ဘတ္ကုိပုတ္ကာ အားရပါးေျပာေနေလေတာ့၏။)
"အဲဒီလုိ အျပန္အလွန္ေျပာၿပီး ရယ္ေမာေနၾကတာကုိ တပည့္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့ၾကားခဲ့ရပါတယ္ သူႀကီးမင္း"
"ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆုိသဲလြန္စရၿပီ"
သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ အထက္ပါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၏ ရွင္းျပမႈကုိၾကားရၿပီးေနာက္ သူ၏ (အုိ-ၾကင္-ရာ= ဥဒေက)ဟူသည့္ တြက္ခ်က္နည္းမွန္ကန္ေနသျဖင့္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနေလေတာ့၏။ ၿပီးေနာက္ ဘုန္းႀကီး (၅+၂) ႏွင့္ ၾကည္ၿမိဳင္ (၂+၅)တုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ကက္ကင္းျပန္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရွိရကား ပုိ၍ပင္ ေက်နပ္မႈျဖစ္ေပၚ၍ေနေလေတာ့သတည္း။
"က်န္တဲ့အပုိင္းကေတာ့ လြယ္သြားပါၿပီ။ ဘုန္းႀကီးဟာ ေက်ာင္းရဲ့အေရွ ့ဘက္အေပါက္က ထြက္ခြါသြားၿပီး ေက်ာင္းရဲ့ ရာဟုေဒါင့္ဘက္မွာရွိတဲ့ ေရအမည္ပါတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွာ ရွိေနလိမ့္မယ္။ ရာဟုေဒါင့္ဘက္က ေရအမည္ပါတဲ့ ရြာရွိမရွိ အားလုံးစဥ္းစားေပးၾကပါ"
အားလုံးေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး လူတစ္ေယာက္က အေျဖေပးေလ၏။
"ဒီကေန မုိင္ငါးဆယ္ေလာက္မွာ ေရ၀န္းဆုိတဲ့ရြာတစ္ရြာရွိပါတယ္။ ဒီကေနၾကည့္ရင္ ရာဟုေဒါင့္အရပ္ဘက္ျဖစ္ပါတယ္ သူႀကီးမင္း"
"ကဲဗ်ာ.. ဒါျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ သုံးေလးစီးႏွင့္အဲဒီရြာကုိ လူလြတ္လုိက္ပါ။ အဲဒီကိုေရာက္ရင္ ပထမဆုံးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိ သြားပါ။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ကုိ အခုရက္ပုိင္းအတြင္း သာသနာ့ေဘာင္မွာ မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့လုိ႔ သိကၡာလာခ်တဲ့ ဘုန္းႀကီးရွိမရွိေမးၾကည့္ပါ။ ၿပီးရင္ ရပ္ကြက္လူႀကီးထံသြားၿပီး လက္ထပ္စာခ်ဴပ္လာလုပ္တဲ့သူ ရွိမရွိေမးၾကည့္ပါ။ တကယ္လုိ႔ သူတုိ႔ (ဘုန္းႀကီးႏွင့္ၾကည္ၿမိဳင္)ႏွစ္ေယာက္လုံးကုိ ေတြ႔ရွိခဲ့ရင္ ဆုိင္ကယ္ႏွင့္တစ္ပါတည္း ေခၚေဆာင္လာခဲ့ပါ"
ဟူ၍ အစီအစဥ္ကုိ စနစ္တက်ခ်ၿပီး ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းစစ္ေဆးျခင္းအလုပ္ကုိ ရပ္နားလုိက္ေလ၏။
"ၾကည္ၿမိဳင္ကံေကာင္းပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးမွ လူထြက္ၿပီးမယူရင္ သူဒီတစ္သက္ ေယာက်္ားရကိန္းမရွိဘူး။ ဒီေလာက္ရုပ္ဆုိးတာ"
"ဘုန္းႀကီးလဲ ကံေကာင္းပါတယ္။ မိန္းမမရလုိ႔ ဘုန္းႀကီးတက္၀တ္ခဲ့တာ။ အခု ၾကည္ၿမိဳင္ႏွင့္ရသြားၿပီဆုိေတာ့ ကံေကာင္းတာေပါ့။ သူ႔ကုိလဲ ၾကည္ၿမိဳင္မွ မယူရင္ ဘယ္သူမွ ယူမဲ့သူရွိမွာ မဟုတ္ဘူး"
"ေဟ့ ေကာင္မေလးေတြ ဘာအတင္းေတြေလ်ာက္ေျပာေနၾကတာလဲ၊ သူမ်ားအတင္းမေျပာေကာင္းဘူး"
စသည့္စသည့္ တီးတုိးစကား အတင္းအဖ်င္းစကား၊ ဟိုဟုိဒီဒီစကားတုိ႔သည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ ရြာအျပန္လမ္းတစ္ေလ်ာက္၌ ဆူညံလ်က္ရွိေနေလေတာ့၏။
ေနာက္တစ္ေန႔၌ ရြာထဲလူရြယ္ငါးေယာက္ကုိ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ငါးစီးျဖင့္ ေရ၀န္းရြာသို႔ လြတ္လုိက္ေလ၏။ သူႀကီးကုိကုိေမာင္၏ တြက္ကိန္းသည္ ကြက္တိပင္ျဖစ္၏။ ထုိဆုိင္ကယ္ငါးစီး ေရ၀န္းရြာသုိ႔ေရာက္သည့္အခါ ရြာဦးေက်ာင္းသုိ႔ ပထမဦးဆုံးသြားေရာက္ၾက၏။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကုိ ေမးေလ်ာက္ၾကည့္သည့္အခါ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး သိကၡာလာခ်ေၾကာင္း သိရ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ရြာလူႀကီးအိမ္သို႔ သြားေရာက္စုံစမ္းသည့္အခါ စုံတြဲတစ္တြဲသူ႔အိမ္၌ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္လက္မွတ္လာထုိးေၾကာင္း၊ ရြာအတြင္းက အိမ္တစ္အိမ္၌ တည္းခုိသြားေၾကာင္း၊ ယေန႔မနက္ပိုင္းကမွ မႏၱေလးသုိ႔ ဆင္းမည္ဆုိၿပီး ေကာလင္းဘူတာသုိ႔ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္အငွားျဖင့္ ထြက္ခြါသြားေၾကာင္းသိရွိရေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုိင္ကယ္ငါးစီးလုံး ေကာလင္းဘူတာသုိ႔ ဒုံးစုိင္းၾကရေလေတာ့၏။ ေကာလင္းသုိ႔အေရာက္တြင္ ဘုန္းႀကီးလူထြက္စုံတြဲ ရထားေပၚသို႔ တက္ခါနီးဆဲဆဲ၌ အတင္းအဓမၼေခၚေဆာင္လာၿပီး က်ီးပင္ရြာသုိ႔ ျပန္ခဲ့ၾကေလေတာ့၏။ က်ီးပင္ရြာအ၀င္လမ္း၌မူ ဘုန္းႀကီးလူထြက္၏ မ်က္ႏွာႀကီးသည္ စပ္ၿဖီးၿဖီးႀကီးျဖစ္ေနၿပီး ၾကည္ၿမိဳင္၏ မ်က္ႏွာ၌မူ ရွက္ေသြးဖ်န္းလ်က္ ရွိေနေလ၏။
က်ီးပင္ရြာသုိ႔ ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ဦးလူေမာင္တစ္ေယာက္ တစ္စခန္းထေလ၏။ သူ႔သမီးကုိ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ႏွင့္သေဘာမတူႏုိင္၊ အတင္းကြာရွင္းခုိင္းမည္ဟု ဆုိ၏။ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း ၾကည္ၿမိဳင္ကို အျပစ္တင္ၾကေလ၏။ ၾကည္ၿမိဳင္ေၾကာင့္ဘုန္းႀကီးလူထြက္ရသည္၊ ဘုန္းႀကီးမရွိလွ်င္ ဘုန္းႀကီးအသစ္ျပန္ရွာရမည္၊ ဘုန္းႀကီးအသစ္ျပန္ရွာလွ်င္ ပိုက္ဆံေတြေတာက္ေတာက္လဲ ကုန္ျပန္ၾကဦးမည္ ဟူ၍ တစ္စီတစ္တန္းႀကီးစဥ္းစားကာ ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္ ရွိေနၾကေလေတာ့၏။
ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ မေျပလည္မႈမ်ားကို သူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ ေခါင္းေအးစြာျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ေပးလုိက္ရေလ၏။
"က်ေနာ္သည္ က်ီးပင္ရြာသူႀကီးမဟုတ္ပါ။ တုံဖလားရြာသူႀကီးသာျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း က်ေနာ့္ထံသို႔ အားကုိးတစ္ႀကီးလာေရာက္အကူအညီေတာင္းမႈေၾကာင့္ မအားလပ္သည့္ၾကားထဲမွပင္ တစ္ကူးတစ္က လိုက္ပါၿပီး ဤအမႈကို ေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိအမႈကုိ ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ က်ေနာ္ေဆာင္ရြက္မည္။ မည္သူမွ် ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ခြင့္မျပဳပါ။ အမိန္႔။
၁။ဘုန္းႀကီးလူထြက္ႏွင့္ၾကည္ၿမိဳင္တုိ႔သည္ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္းအလုိတူစြာ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္၌လည္း လက္မွတ္ထုိးၿပီးျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၄င္းတုိ႔အား အတင္းအဓမၼခြဲခြါေစျခင္းမျပဳလုပ္ရ။
၂။၄င္းတုိ႔ႏွစ္ဦးအား ရြာ၏တစ္ေနရာ ေျမလြတ္သည့္ေနရာ၌ တစ္ရြာလုံးမွ တာ၀န္ယူကာ ယာယီအိမ္တစ္လုံးေဆာက္လုပ္ေပးရမည္။
၃။ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသည္ ေနေက်ာ္လေက်ာ္ေဆာက္လုပ္ထားျခင္း၊ လွည္းဦးတုိက္ ၾကမ္းခင္းထားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထုိေက်ာင္းကို ဖ်က္ၿပီး ေက်ာင္းအသစ္ျပန္လည္ေဆာက္လုပ္ရမည္။
၄။အမိန္႔အား ဖီဆန္ျခင္း လုံး၀မျပဳရ"
အထက္ပါကဲ့သုိ႔ တရားစီရင္ဆုံးျဖတ္မႈ ျပဳလုပ္ေပးထားခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔၌ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ရြာသူရြာသားမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ကာ က်ီးပင္ရြာမွ တုံးဖလားရြာသုိ႔ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္အကူအညီျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ေလ၏။
"သူႀကီးကုိကိုေမာင္..... က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ"
"သူႀကီးကုိကိုေမာင္.....အဆင္ေျပပါေစ၊ အသက္ရွည္ပါေစ"
"သူႀကီးကိုကိုေမာင္.....ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ၊ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါေစ"
"သူႀကီးကုိကိုေမာင္..... က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ"
"သူႀကီးကုိကိုေမာင္..... က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ"
ဟူေသာအသံတုိ႔သည္ တစ္စတစ္စ ေ၀း၍ေ၀း၍က်န္ရစ္ခ့ဲေလ၏။ တကယ္စိတ္ရင္းအမွန္န႔ဲ ေမတၱာပို႔ဆုေတာင္းေပးၾကျခင္းေလာ၊ ရြဲ ့၍ဆုေတာင္းေပးၾကျခင္းေလာ၊ ရြာသူႀကီးက အတင္းအၾကပ္ဆုေတာင္းခုိင္းေသာေၾကာင့္ေလာ။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစကာမူ ထုိက်ီးပင္ရြာသူရြာသားတုိ႔၏ ဆုေတာင္းေမတၱာပုိ႔သံတုိ႔သည္ ၾကည္ႏူးဖြယ္အတိပင္ျဖစ္ေခ်ေတာ့၏။
.....
ထုိအမႈစီရင္းထုံးျဖစ္ပြါးၿပီးေနာက္ပုိင္း တစ္ႏွစ္ခန္႔အၾကာ၌ သူႀကီးကုိကိုေမာင္အိမ္၀င္းအတြင္းသုိ႔ လင္မယားစုံတြဲတစ္တြဲ ေရာက္လာေလ၏။ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သူက ေမြးကင္းစ ကေလးတစ္ဦးကို ေပြ႔ခ်ီထားေလ၏။ ေယာက်္ားျဖစ္သူက စကားစေျပာ၏။
"သူႀကီးမင္း။ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ မွတ္မိပါရဲ့လား၊ က်ီးပင္ရြာကေလ"
"အဲ.. ဟုိ.. ဟုိ... ဘုန္းႀကီးလူထြက္ႀကီးမဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ သူႀကီးမင္း။ သူႀကီးမွတ္မိတဲ့အတြက္ အရမ္း၀မ္းသာပါတယ္"
"အလည္သက္သက္ဘဲလား"
"ဆုိပါေတာ့ သူႀကီးမင္း။ သူႀကီးမင္းကုိ လာေတြ႔ရင္း ကေလးနာမည္ေပးဖုိ႔ အကူအညီလာေတာင္းတာပါ"
"ဟာ လုပ္ၿပီ။ က်ေနာ္က ေဗဒင္ဆရာမွ မဟုတ္တာ"
"ဘယ္လုိဘဲျဖစ္ျဖစ္ပါ သူႀကီးမင္း။ သူႀကီးေပးတဲ့ နာမည္အတိုင္း က်ဳပ္တုိ႔သားေလးကုိ နာမည္ေပးခ်င္လုိ႔ပါ။ သူႀကီးေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ဳပ္တုိ႔ေအးေအးေဆးေဆး က်ီးပင္ရြာမွာ ေနခြင့္ရခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေမြးၿပီးခ်င္းခ်င္း သူႀကီးမင္းကို သတိရၿပီး အခုလုိ လာခဲ့တာပါ။ သူႀကီးမင္း က်ဳပ္တုိ႔ကေလးအတြက္ နာမည္ေပးေပးပါေနာ္"
"ကဲဗ်ာ... ဒါျဖင့္.. ကေလးက ေယာက်္ားေလးလား၊ မိန္းခေလးလား"
"ေယာက်္ားေလးပါ သူႀကီးမင္း"
"ဘာေန႔သားလဲ"
"ၾကာသပေတးသားပါ သူႀကီးမင္း"
""သူ႔ကို ႏုိင္လုိ၊ ဆ ကိုခုိ။ ေရႊသြတ္ ေငြသြတ္၊ ပဥၥပြတ္" လုိ႔ ဆုိရုိးရွိတဲ့အတြက္ ခင္မ်ားတုိ႔ရဲ့ သားေလးကုိ ပဥၥပြတ္နာမည္ေပးလုိက္မယ္ဗ်ာ။ ဒါမွ ေရႊေတြေငြေတြ အမ်ားႀကီး ၀င္လာမွာ။ ဘုန္းၾကည္ လုိ႔ နာမည္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ၾကာသပေတးအစႏွင့္တနလၤာအဆုံးဆုိေတာ့ ပဥၥပြတ္ ကြက္တိပါဘဲ"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူႀကီးမင္း။ သားေလးေရ... ဘုန္းၾကည္ေရ..... ဟဲေတာ့...ၾကည့္စမ္းပါဦး.. သားေလး ဘုန္းၾကည္က ၿပဳံးေနတယ္။ သူ႔နာမည္ကုိ ေခၚမွန္းသိေနတယ္"
ထုိကဲ့သုိ႔ေျပာၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ၀မ္းအသာႀကီးသာေနၾကေလ၏။
"ဒါန႔ဲ စကားမစပ္။ ခင္မ်ားတုိ႔ ရြာဦးေက်ာင္းကို ဘယ္လုိ စီရင္ေနၾကသလဲ"
"အခုဆုိ ေက်ာင္းေဟာင္းကို အားလုံးဖ်က္လုိက္ၾကပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းအသစ္တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ပႏၷက္လဲ ရုိက္ၿပီးပါၿပီ။ အုတ္တုိက္ေက်ာင္းေဆာက္မွာမုိ႔ ရြာသူရြာသားေတြစုေပါင္းၿပီး အုတ္ဖုတ္တဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္ေနၾကပါတယ္ သူႀကီးမင္း။ ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီးမွဘဲ ဘုန္းႀကီးအသစ္ပင့္ၿပီး ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္အျဖစ္ တင္ေျမွာက္ၾကမွာပါသူႀကီးမင္း"
"ေကာင္းေလစြ။ ေကာင္းေလစြ။ ေကာင္းေလစြ"
....
ထုိသုိ႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားေတြ႔ႀကဳံခဲ့ၿပီးေနာက္ပုိင္းတြင္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္လည္း အေရးအေၾကာင္းတစ္ခုျဖင့္ ပညာသင္ၾကားရန္ ဘိလပ္သုိ႔ ထြက္ခြါလာခဲ့ေလ၏။ ဘိလပ္သုိ႔ ေရာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ခြဲခန္႔အၾကာတြင္ သူႀကီးကုိကုိေမာင္ထံသုိ႔ စာတစ္ေစာင္ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ဗမာျပည္မွ ပို႔ခဲ့သည့္စာပင္တည္း။
သုိ႔/
သူႀကီးကုိကိုေမာင္
က်န္းခန္႔သာလုိ႔မာပါစခင္မ်ာ။ က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ေမာင္ဘုန္းၾကည္ရဲ့ မိဘမ်ားပင္ျဖစ္ၾကပါသည္။ သူႀကီးမင္းေပးခဲ့သည့္ နာမည္က အရမ္းအက်ိဳးေပးပါသည္။ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းမ်ားလည္း ေမာင္ဘုန္းၾကည္ရဲ့ ကံဇာတာေၾကာင့္ အဆင္ေျပပါသည္။ ေရႊသြတ္ ေငြသြတ္၊ ပဥၥပြတ္ ဆုိသည့္အတိုင္း သားေလးဘုန္းၾကည္၏ ပဥၥပြတ္နာမည္ေၾကာင့္ ေငြအ၀င္အရမ္းေျဖာင့္ပါသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္လခန္႔က ေမာင္ဘုန္းၾကည္နာမည္ႏွင့္ေအာင္ဘာေလထီတစ္ေစာင္ထုိးခဲ့ရာ သိန္းငါးရာဆုႀကီးေပါက္ခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ီးပင္ရြာဦးေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ျခင္း၌ က်န္ရွိသမွ် အစိတ္အပုိင္းအားလုံးကို က်ဳပ္တုိ႔မိသားစု တာ၀န္ယူဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္ပါသည္။ သူႀကီးမင္းကိုလဲ ဧည့္ခံပြဲေကာင္းေကာင္းျပဳလုပ္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳခ်င္ပါေသာေၾကာင့္ ဗမာျပည္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ က်ဳပ္တုိ႔ က်ီးပင္ရြာကုိ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚပါသည္။
သူႀကီးမင္း ဘိလပ္ျပည္၌ အုိေကမွာစုိေျပပါေစ။
ေလးစားလွ်က္
ေမာင္ဘုန္းၾကည္၏ မိဘမ်ား
...
သူႀကီးကုိကုိေမာင္သည္ ထုိစာကုိ ဆုံးေအာင္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးစိစိျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိဘုန္းႀကီးလူထြက္၏ ကေလးကုိ နာမည္ေပးရာ၌ ခပ္ရြ႔ဲရြဲ ့ခပ္ေႏွာက္ေႏွာက္ ျပဳလုပ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေသာေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ၾကည္ၿမိဳင္တုိ႔၏ ေရွ ့ဆုံးစာလုံးတုိ႔ကုိ ယူကာ ဘုန္းၾကည္ဟူ၍ ေပးခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ အကယ္၍ ထုိလင္မယား စုံတြဲသည္ အျဖစ္မွန္ကုိ သိရွိခဲ့လွ်င္မူ သူႀကီးကုိကိုေမာင္ကုိ ေကာ္ဆဲေနမည္လားမသိ။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ သူတုိ႔အိမ္ေထာင္စု ခ်မ္းခ်မ္းသာသာရွိေၾကာင္း ၾကားသိရသည္ကေတာ့ သူႀကီးကုိကိုေမာင္အတြက္ မဟာမဂၤလာတစ္ပါးပင္ျဖစ္ေနေခ်ေတာ့၏။
...
ထုိအေၾကာင္းအရာအျဖစ္အပ်က္အျပည့္အစုံကို သူႀကီးကုိကုိေမာင္သည္ သူတက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားေနသည့္ လန္ဒန္ယူနီဗာစီတီက ပေရာ္ဖက္ဆာ ေဒါက္တာေဒးဗစ္ဂ်နက္ကအား စကားစပ္မိ၍ ျပန္လည္ေျပာျပမိေသာအခါ ပေရာ္ဖက္ဆာႀကီးသည္ တဟားဟား တ၀ါး၀ါး ရယ္ေမာၿပီး... "Oh My God, Ko Ko Mg!! You are very intelligent, but a bit stupid" ဟူ၍ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ ေထာပနာ ျပဳေနေလေတာ့သတည္း။
....
"
