ပဲ့ပါးသြားတဲ့ ကဗ်ာ

ကဗ်ာ့စာသား
လွခ်င္ရဲ့သားနဲ႔။

ဒီေလာကကုုိ ငဲ့ငဲ့ၿပီး
ကဗ်ာေလး ပဲ့ပဲ့သြားတာ။

ဒီဘ၀ကုုိ ငဲ့ငဲ့ၿပီး
ကဗ်ာေလး ပဲ့ပဲ့သြားတာ။

ဒီ၀ါဒကုုိ ငဲ့ငဲ့ၿပီး
ကဗ်ာေလး ပဲ့ပဲ့သြားတာ။

ကဗ်ာကုုိ သစၥာမေဖာက္
သစၥာေရ ေသာက္ၾကစတမ္းဆုုိ
ခုုေတာ့
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာပဲ ေနေနမိဦးမွာ။

ပန္း

ပန္လိုလွ်င္ ေခၽြ
မပန္ ေႂကြသည္
ပန္းေတြဘဝ စာနာၾက။

ေဖာက္ ...........

မ်ိဳးစစ္မွန္စြာ

ပန္းမဟာတုုိ႔

ၾကမၼာငင္ေရာက္

အုုတ္ၾကားေပါက္လည္း

မေၾကာက္အလ်ဥ္း

သူ ေဖာက္ထြင္းသည္

အလင္းပန္းမ်ား ပြင့္ေစဖုုိ႔။

ရူး

အရူးလုုပ္ေတာ့
အဟုုတ္ထင္။

အဟုုတ္လုုပ္ေတာ့
အရူးထင္။

လူပင္
ရူးခ်င္သလုုိလုုိ ျဖစ္သြားေရာ။

နီ

အနီေတာ့ 

အနီပါပဲ
ဒါေပမဲ့
အနီလားဆုုိျပန္ေတာ့
မနီျပန္ဘူး။

ဒါျဖင့္ မနီဘူးလားဆုုိေတာ့လဲ
နီျပန္တယ္
လူေတြက
နီတာ မနီတာကုုိ
အနီနဲ႔ ခြဲနီေနၾကတယ္။

တကယ္ဆုုိ
နီတုုိင္းလဲ
အနီမဟုုတ္သလုုိ
မနီတုုိင္းလဲ
အနီမဟုုတ္ဘူးလုုိ႔ ေျပာမရပါဘူး။

အနီေတြ ထင္းေနတဲ့
နွင္းဆီမွာေတာင္
နီ ျဖဴ ၀ါ နက္
အနီသက္သက္ မဟုုတ္ၾကဘူးမဟုုတ္လား။

နီၾကေနာ္ နီၾက
အားရပါးရ နီၾက
ဒါေပမဲ့
တျခားနီသူေတြကုုိေတာ့
ငါ့ေလာက္ မနီဘူးလုုိ႔
အနီမကဲေစခ်င္ဘူး။

လူတိုုင္းမွာ
သူ႔အနီအခြင့္အေရးနဲ႔
သူ နီနုုိင္တယ္
သူနီခ်င္တဲ့အခါ နီမယ္
မနီခ်င္တဲ့ အခါ မနီဘူး။

သိထားရမွာက
နီတိုုင္း မေကာင္းသလုုိ
မနီတုုိင္းလဲ မေကာင္းမဟုုတ္ၾကဘူးဆုုိတာပါဘဲ။

၀ါ

အေတာ္ႀကီးကုုိ
၀ါေနတာပဲ။

၀ါရင့္ေနသူေတြ
၀ါေနၾကတာ မဆန္းေပမဲ့
မ၀ါဘူးထင္ေနတဲ့အရာေတြ
၀ါေနရင္
၀ါေနတာကုုိ
၀ါေနပါလားလုုိ႔ သိသြားတဲ့အခါ
၀ါတူခ်င္း
၀ါမတူခ်င္း
၀ါ၀ါ၀င္းလက္လုုိ႔ေပါ့။

၀ါမွာသာ
ဆက္၀ါၾကပါေလ
၀ါ၀ါျမင္တုုိ္ငး
အ၀ါမဟုုတ္ေပမဲ့
မ၀ါတုုိင္းလဲ
အ၀ါမဟုုတ္ဘူးလုုိ႔
မ၀ါၾကရုုံပါဘဲ။

ကြက္

ပုုထုုသေဘာ
လူ႔မေနာ၀ယ္
ေကာင္းေသာအမႈ
မေကာင္းမႈတုုိ႔
ေပါင္းစုုတည္မွာ
ဓမၼတာတည္း
စဥ္လာမပ်က္
ဓမၼစြက္၍
ဆိုုးကြက္ပယ္ခြါ
ေကာင္းကြက္ရွာေလာ့။

(၃၁ မတ္လ ၂၀၁၇)