ေလာက၌ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ မိန္းမျဖစ္ေစ ပုုထုုဇဥ္မွန္လွ်င္ လူသားတုုိ႔သည္ ခ်စ္တတ္ၾက၏ ႀကိဳက္တတ္ၾက၏ မုုန္းတတ္ၾက၏ ေမ့တတ္ၾက၏ မနာလုုိ တတ္ၾက၏ ၀န္တုုိတတ္ၾက၏။ ေအးျမေသာအခ်စ္သည္ ေအးျမေသာ စိတ္တည္ၾကည္မႈကုုိ ျဖစ္ေစ၏။ ပူေလာင္ေသာ အခ်စ္သည္ စိတ္အစဥ္ကုုိ ေလာင္ကၽြမ္းေစ၏။ မနာလုုိမႈမ်ားစြာတုုိ႔တြင္ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္သည့္ မနာလုုိမႈသည္ ဦးေဏွာက္မဲ့ မနာလုုိမႈတစ္ခုုအျဖစ္ တင္စားျခင္း ခံရေလေတာ့၏။ ထုုိ မနာလုုိိမႈမ်ား ႏွလုုံးသားအျပည့္ ျပည့္ႏွက္လာေသာအခါ......။
ဒီဇင္ဘာပုုံျပင္။
သူမနာမည္က သဇင္။ ေတာသူ။ အရုုိင္းပန္းသက္သက္။ သဇင္ပန္းလုုိ ေတာ္မ၀င္ေပမဲ့ သူမမွာ အလွရွိသည္။ အရြယ္ရွိသည္။ ျဖဴစင္မႈရွိသည္။ ဆြဲေဆာင္မႈ အျပည့္ရွိသည္။ ရြာရွိ အပ်ိဳေဘာ္တစ္သင္းေတြထဲမွာမွ သူမက ပန္းေတာင္ကုုိင္။
သူ႔နာမည္က စုုိးခန္႔။ ၿမိဳ့ႀကီးသား။ အေတြ႔အႀကဳံမ်ားလြန္းသူ။ ခန္႔ခန္႔ေခ်ာေခ်ာ မဟုုတ္ေပမဲ့ သူ႔အရြယ္ သူကုုိယ္ခႏၶာအေနအထားက ၾကည့္လုုိ႔ေကာင္းသည္။ စကားေျပာတုုိင္း အာ၀ဇၨန္းရႊင္ရႊင္ ေျပာတတ္ေလ့ရွိသည္။ သဇင္ေနထုုိင္သည့္ ရြာေလးသုုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ အလည္လုုိက္လာၿပီး သဇင္တည္းဟူေသာ ေတာအရိုုင္းပန္းေလးကုုိ စိတ္၀င္စားေနသူ။
အခ်စ္သည္ အထင္ႀကီးခ်င္းက စသေလာ။ အခ်စ္သည္ အလွတရားက စသေလာ။ သုုိ႔တည္းမဟုုတ္ အခ်စ္သည္ အခ်စ္ကပင္ စေလသေလာ။ သဇင္သည္ စုုိးခန္႔ကိုု ၿမိဳ့ႀကီးသားမုုိ႔ အထင္ႀကီးေလ၏။ စုုိးခန္႔သည္ သဇင္၏ ရုုိးရွင္းျဖဴစင္ေသာ အလွကုုိ ဆြတ္ခူးလုုိ၏ သဇင္သည္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုုလ္ ဆက္မတက္ဘဲ မိဘကိုု တပိုုင္တနုုိင္ ကူညီလုုပ္ကိုုင္ေပးေနသူျဖစ္၏။ စုုိးခန္႔သည္ တကၠသိုုလ္တစ္ခုုမွ ပူပူေႏြးေႏြး ဘြဲ႔တစ္ခုု ရထားသူျဖစ္၏။
ပညာေရးအေျခခံရွိသူခ်င္းခ်င္း ဇာတ္ေတာ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔အေၾကာင္း နားလည္ၾက၏။ မေတာက္တေခါက္ အဂၤလိပ္စာေလးမ်ား နားလည္ၾက၏။ ပုုံတုုိပတ္စေလးမ်ား ၾကားဖူးနား၀ရွိၾက၏။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ စကားေျပာသည့္အခါ အထာေလးမ်ားျဖင့္ ေျပာၾကေလ့ရွိ၏။ တစ္ေန႔ စုုိးခန္႔က ၿမိဳ့မွေနၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ဆုုိင္ကယ္နဲ႔ ထုုိေတာရြာေလးသုုိ႔အလာ သဇင္ကလဲ ယာခင္းထဲ ခဏအသြား လမ္းခုုလတ္၌ ႀကဳံဆုုံၾကေလ၏။ ထုုိအခါ စုုိးခန္႔က သဇင့္ အသက္ကုုိ သိခ်င္၍ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲဟုု ေမး၏။ သဇင္ကလည္း..
"က်မအသက္ သေျပခက္၊ ရလာဒ္စားေျခ တူပါေစ"
ဟုု သူမ ဖတ္မိထားသည့္ ပုုံျပင္ထဲက စာသားေလးအတုုိင္း ျပန္ေျပာေလ၏။
"ဒါျဖင့္ ၁၆ ႏွစ္ေပါ့ေနာ္"
"အင္း... ဟုုတ္တယ္.. ဒါနဲ႔ ရွင့္ အသက္ကေကာ"
"က်ေနာ့္အသက္ ေမာင္ငၾကြက္၊ ေရွ့ကစာလုုံး ဖ်က္လုုိက္ဦး"
"ဒါျဖင့္ ၂၂ ေပါ့"
"ဟာ သဇင္က ေတာ္လုုိက္တာ။ ဟုုတ္တယ္ ၂၂"
ထုုိအခါ စုုိးခန္႔က သဇင္အား လက္သီး ဆုုပ္ျပေလ၏။ သဇင္ကလဲ အားက်မခံ လက္၀ါး ျဖန္႔ၿပီး ေထာင္ျပလိုုက္၏။ သူ႔တုုိ႔အထာနဲ႔ သူတုုိ႔ ဟုုတ္ေနၾကသည္။ ဒီေလာက္ဆုုိ သူတုုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္း အသက္အရြယ္ကုုိ သိၾကၿပီ ျဖစ္၏။ သဇင္၌ ခ်စ္သူမရွိမွန္း သိရၿပီျဖစ္၏။ အခ်ိန္ေလး အနည္းငယ္ ေစာင့္ဆုုိင္းၿပီး စုုိးခန္႔တစ္ေယာက္ သဇင့္အား ခ်စ္ေရးဆုုိရန္သာ လုုိေလေတာ့၏။
သုုံးေလးလ လြန္ေလၿပီးေသာ တစ္ေန႔။ မဆြတ္ခင္က ညြတ္ခ်င္ၿပီးသား၊ ေရမလာခင္က ေျမာင္းေပးခ်င္ၿပီးသား၊ မခုုိင္းခင္က ကိုုင္းခ်င္ၿပီးသား သဇင္တစ္ေယာက္။ မိန္းခေလးက်မ္းေၾကေသာ၊မိန္းခေလး အထာကၽြမ္းေသာ၊ မိန္းခေလးသေဘာ ေစာေၾကာတတ္ေသာ စုုိးခန္႔နဲ႔ လမ္းခုုလတ္၌ အမွတ္မထင္ ထပ္ဆုုံျပန္ေလ၏။ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေတြ႔ရသည့္ အခြင့္အေရးကိုု စုုိးခန္႔ အျပည့္အ၀ အသုုံးခ်လုုိက္ေလ၏။ ခ်စ္ေရးဆုုိျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
ယခင့္ယခင္ ေရွးလူႀကီးမ်ားကေတာ့ စကားထာေလးမ်ားနဲ႔ ခ်စ္ေရးဆုုိေလ့ရွိၾကသတဲ့။ ဥပမာအားျဖင့္ ၾကားဖူးေနက်အတုုိင္း..ပင္လယ္ဓါးျပ.. ဟူေသာ စကားထာျဖင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္ေၾကာင္း အရိပ္အျမြက္ ျပေလ့ ရွိၾကသတဲ့။ ပင္လယ္က မက်ယ္ဘူးလား။ က်ယ္တယ္။ ဓါးျပက မတုုိက္ဘူးလား တုုိက္တယ္။ ဒါျဖင့္ ၾကယ္တုုိက္ ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒီလုုိ အဲဒီလုုိ ခ်စ္ေရး စေလ့ရွိၾကသတဲ့။ သုုိ႔ေပမဲ့ အတန္းပညာ အေျခခံ ဗဟုုသုုတရွိၾကသူခ်င္းခ်င္းေတြမုုိ႔ စိုုးခန္႔တစ္ေယာက္ကေတာ့ သဇင္အား ဂဏန္းစာလုုံးမ်ားကိုု ေျမျပင္၌ ေရးျခစ္ျပျခင္းျဖင့္ပင္ ခ်စ္ေရး စဆုုိလုုိက္ေလ၏။ ေမးခြန္းအမွတ္အသားကေလးပင္ ပါလုုိက္ေသး။
"၁၇၂၀၄ ?"
သဇင္ကလဲ အားက်မခံ ျမန္မာလုုိ မေျပာဘဲ ဘုုိလုုိ ျပန္လည္ တုုန္႔ျပန္ ေျပာဆုုိ လုုိက္ေလ၏။
"Roman fifty before O, roman five before E"
ထုုိေန႔မွစ၍ စုုိးခန္႔နဲ႔ သဇင္ အခ်င္းအခ်င္း အေပးအယူမွ်ၿပီး ခ်စ္သူဘ၀သိုု႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေရာက္သြားၾကေလေတာ့၏။ သဇင့္အေနနဲ႔ ခ်စ္ဦးသူၿမိဳ့ႀကီးသားကိုု နစ္နစ္ကာကာ ခ်စ္၏။ စုုိးခန္႔ကလဲ မိန္းခေလးမ်ားစြာ တြဲခဲ့ဖူးေသာ္လည္း သဇင္နဲ႔က်မွ ခိုုက္ခုုိက္တုုန္ခ်စ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳဖုုိ႔ထိ စဥ္းစားေလေတာ့၏။
"ေအာင္ေဇယ်တုု သဗၺမဂၤလာ... အခုုလုုိ အာ၀ါဟ ၀ိ၀ါဟ မဂၤလာရက္ျမတ္မွသည္....."
နွစ္ဘက္မိဘမ်ား ညွိႏႈိင္းေစ့စပ္ၿပီး သဇင့္မိဘမ်ားအေနနဲ႔ သမီးကိုု ႏွေျမာေသာ္လည္း သမီးရဲ့ ေရွ ႔ေရးမုုိ႔ လက္ဆက္ေပးလုုိက္ေလေတာ့၏။ သုုိ႔ျဖင့္ စိုုးခန္႔ေနာက္ လုုိက္သြားၿပီး ၿမိဳ့မွာ အိမ္တစ္အိမ္ခြဲကာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဘ၀ကုုိ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရုုန္းကန္ၾကေလ၏။ မုုိးမျမင္ေလမျမင္ ေျမမျမင္ ေလမျမင္ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့၏
မဂၤလာေဆာင္ၿပီး တစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ ဒီဇင္ဘာတစ္ည၌ အေအးဓါတ္က အႏႈတ္ဒီဂရီထိ ဆင္းလာသည္။ ခ်မ္းလုုိက္ ေအးလုုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ သုုိ႔ႏွင့္လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္ၿပီး အိပ္ယာထဲမွာ ေနြးေနြးေထြးေထြးျဖင့္ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္မ်ား ေျပာၿပီး အခ်င္းခ်င္း စေနွာက္က်ီစယ္ေနၾကေလ၏။ စုုိးခန္႔ေျပာသမွ် သဇင္တစ္ေယာက္ ၿပဳံးၿပဳံးေလး နားေထာင္ေနေလ၏။
"သဇင့္ကိုု ေျပာရဦးမယ္။ အမွန္ဆုုိ ကုုိက ေစာ္ၾကည္ဘဲႀကီးေလ။ ေစာ္ေတြ အမ်ားႀကီး ထားခဲ့ၿပီး သဇင့္ကုုိက်မွ အသဲနင့္ေအာင္ ခ်စ္မိခဲ့ၿပီး အပိုုင္ယူပစ္လိုုက္တာ။ ဟုုိ အေရွ့ဘက္ ရပ္ကြက္က ေအးမာတိုု႔ဆုုိ ကိုု႔ကိုု ခ်စ္လုုိက္တာ သိမ့္သိမ့္တုုန္။ ဟုုိ ေျမာက္ရပ္ကြက္က ၾကည္ျမင့္ဆုုိလဲ ကိုု႔ေမေမကိုု ေတြ႔တုုိင္း ေယာကၡမႀကီးဘဲ ဇြတ္ေခၚေနေတာ့တာ။ ဟုုိတစ္ေန႔က ကုုိတုုိ႔အျပင္မွာ ဆုုံခဲ့တဲ့ ေအးေအး၀င္းဆုုိတဲ့ မိန္းခေလးကိုု မွတ္မိတယ္ မဟုုတ္လား။ သူဆုုိ မိဘခ်င္းေတာင္ လာေစ့စပ္ဖုုိ႔ လုုပ္ခဲ့ၾကေသးတာေလ"
"အင္း.. ကိုုက မိန္းခေလးေတြ အမ်ားႀကီးဘဲေနာ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သဇင္ ကံေကာင္းပါတယ္။ ကိုု႔ခ်စ္သူေတြအားလုုံးထဲမွာမွ သဇင္က ကုုိ႔ကိုု ပုုိင္ဆုုိင္ခြင့္ရခဲ့လုုိ႔"
"ေနာက္ မိန္းခေလးေတြလဲ ရွိေသးတယ္။ ဟုုိေလ်ာက္လည္ ဒီေလ်ာက္လည္နဲ႔ ေတေလၾကမ္းပုုိး ျဖစ္ခဲ့တာေလ။ ေပ်ာ္လုုိက္ပါးလုုိက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းတီးခဲ့တာေလ။ အခုုလုုိ သဇင္နဲ႔ေတြ႔မွဘဲ ဘ၀က တည္ၿငိမ္လာတယ္။ သဇင့္ကိုု ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ရပါတယ္ ကိုုရယ္။ လင္မယား အခ်င္းခ်င္းေတြဘဲ။ အခုုလုုိ ကိုုကုုိယ္တုုိင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပထားေတာ့လဲ ေနာက္ဆုုိ အထင္လြဲစရာ မလုုိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ သဇင္လဲ ေျပာျပရဦးမယ္။ သဇင့္မွာလဲ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္"
"ဟင္... ဟုုတ္လား။ ဆုုိစမ္းပါဦး။ ကုုိက ကိုုသာ သဇင္ရဲ့ ခ်စ္ဦးသူလုုိ႔ ထင္ထားခဲ့တာ"
"သဇင့္မွာလဲ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးက အရမ္းခ်စ္စရာ ေကာင္းတာ။ ၿပဳံးလုုိက္ရင္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးနဲ႔။ ေယာက်္ားေလး ပါးခ်ိဳင့္ရွိတာ ရွားတယ္ေနာ္။ သူက အၿမဲတမ္းလဲ သဇင့္ကိုု ၿပဳံးပန္းေလးေတြ ေပးတယ္"
စုုိးခန္႔တစ္ေယာက္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာ၏။ သရဲေျခာက္ခံရသည့္အလား ၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ား ထလာေလ၏။ သူထင္ထားခဲ့သည္မွာ သူသည္သာ သဇင့္ရဲ့ ခ်စ္ဦး။ သဲဦးပန္း။
"အဲဒီေကာင္ေလးနဲ႔ ေန႔တုုိင္းေတြ႔ျဖစ္တယ္ေလ။ သူလဲ သဇင့္ကိုု အရမ္းခ်စ္တာ။ သဇင့္အနားကပ္ကပ္ၿပီး ကပ္ခၽြဲခၽြဲလိုုက္၊ သဇင့္အလွစ္မွာ ရႊတ္ကနဲ ေမႊးေမႊးေပးလုုိက္နဲ႔။ သိပ္ၾကည္ႏူးဖိုု႔ ေကာင္းခဲ့တာ ကိုုရယ္"
စုုိးခန္႔ သူ႔နားကိုု သူမယုုံေတာ့။ ဒီေလာက္ရုုိးသားသည့္ သဇင္တစ္ေယာက္ သည္လုုိ ဇာတ္လမ္းေတြ ရွိခဲ့တာကိုု သူမသိခဲ့။ တစ္ပါးသူ နမ္းေခၽြၿပီးသည့္ပန္းကိုုမွ မက္မက္ေမာေမာ နမ္းမိေလၿပီလား။ စိတ္ထဲ ရွဴးရွဴးဒိုုင္းဒုုိင္းျဖစ္လာ၏။ ျဖစ္ႏိုုင္လွ်င္ အတိတ္ကိုုျပန္သြားၿပီး အဲဒီေကာင္ေလးကိုု လက္သီးနဲ႔ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထုုုုိးႏွက္ပစ္လုုိက္ခ်င္မိ၏။
"မွတ္မွတ္ရရ အခုုလုုိ ဒီဇင္ဘာတစ္ညမွာေပါ့ ကိုုရယ္။ အျပင္မွာလဲ ႏွင္းေတြ က်ေနတယ္။ ေအးလုုိက္တာလဲ လြန္ေရာဘဲ။ ဒါနဲ႔ အခုု ကိုုႏွင့္သဇင္အတူေနသလုုိ အိပ္ယာထဲ အတူတူ လဲေလ်ာင္းရင္း ပုုံျပင္ေလးေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ စကားေျပာေနရင္းနဲ႔ဘဲ သူက အရမ္းခ်မ္းတယ္။ ဖက္ထားခ်င္တယ္ ဆုုိၿပီး သဇင့္ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထုုိးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလရဲ့။ အဲဒီ အေႏြးဓါတ္ကေလး အခုုထက္ထိ တမ္းတေနမိတုုန္းပါဘဲ။ အမွတ္ရစရာ အတိတ္ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ခုုေပါ့ ကိုုရယ္"
စုုိးခန္႔တစ္ေယာက္ ဘယ္လုုိမွ သည္းမခံႏုုိင္ေတာ့။ သူ႔ဖာသူ နဖားႀကိဳးထုုိးခံရသည့္ ႏြားရုုိင္းႀကီး တစ္ေကာင္အလား ရွဴးရွဴးဒုုိင္းဒုုိင္းျဖစ္သြားၿပီး အိပ္ယာထဲမွ ေငါက္ကနဲ ထထုုိင္လုုိက္ကာ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဆဲဆုုိေလေတာ့၏။
"နင္..နင္.. အသဲစား ဘီလူးမ၊ -ာသည္မ၊ ေ-ာက္ဆင့္မရွိတဲ့ မိန္းမ၊ အပ်က္မ။ အေျမွာင္မ။ အဖ်က္မ။ ငါ့ကိုု နင္လွည့္စားတယ္။ သြား ငါ့အိမ္က ထြက္သြား။ ငါသတ္မိလိမ့္မယ္။ နင္ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိပ္ယာထက္မွာ အတူတူအိပ္ေနၿပီး မိန္းမလုုပ္တဲ့သူက တစ္ျခားေယာက်္ားေလးအေၾကာင္း စဥ္းစားၿပီး ဖီးလ္ျဖစ္ေနတယ္ဆုုိရင္ အဲဒီဇနီးရဲ့ ေယာက်္ားက ႏြားသက္သက္ဘဲ။ တကယ့္နဖားႀကိဳးထုုိးထာတဲ့ နြားႀကီးဘဲ။ အခုု ငါလဲ အဲဒီလုုိ ႏြားႀကီးေပါ့။ စုုိးခန္႔ နြားႀကီး။ နြားႀကီး။ ဟား ဟား ဟား"
အရူးတပိုုင္းအလား စုုိးခန္႔၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား တစ္အိမ္လုုံး ဆူညံသြားေလ၏။ ေဒါသအေလ်ာက္ သဇင့္ပါးျပင္ေပၚ ျဖန္းကနဲ လက္၀ါးတစ္ခ်က္ အမွတ္မထင္ က်ေရာက္သြားေလ၏။ ပူကနဲျဖစ္သြားသည့္ နာက်င္မႈနဲ႔အတူ သဇင့္ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္မ်ား ေခ်ာင္းစီးလာေလ၏။ ပါးျပင္ထက္က နာက်င္မႈထက္ နွလုုံးသားဒဏ္ရာက ပုုိျပင္းထန္ေၾကာင္း သဇင္ဖာသာ သိေလ၏။
"နင္.. ငါ့အိမ္က ထြက္သြား။ ေတာသူက ေတာသူအဆင့္ဘဲ။ ေတာမွာဘဲ သြားေန။ ငါနဲ႔ နင္ မတန္ဘူး။ သြား။ ထြက္သြား"
သဇင္တစ္ေယာက္ စိတ္ကိုု အတည္ၿငိမ္ဆုုံး ထိန္းၿပီး စကားကုုိ တစ္လုုံးခ်င္းစီ ျပန္ေျပာေလ၏။
"ကုုိ... အဲဒီေကာင္ေလးက ဘယ္သူလဲလုုိ႔ သဇင့္ကိုု ျပန္မေမးေတာ့ဘူးလား ဟင္"
"ေမးစရာ မလုုိဘူး။ အဲဒီေကာင္ေလး ဘယ္သူလဲဆုုိတာ ငါသိရင္ ငါ သြားသတ္မိလိမ့္မယ္"
စုုိးခန္႔မ်က္ႏွာကုုိ စူးရွတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ စိုုက္ၾကည့္ၿပီး သဇင္ စကားဆက္ေျပာ၏။
"စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထားၿပီး နားေထာင္ပါ ကုုိ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ကုုိနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တဲ့အထိ သဇင္ အပ်ိဳစစ္ခဲ့တယ္ မစစ္ခဲ့ဘူးဆုုိတာ ကိုု အသိဆုုံးပါ။ သဇင့္မွာ တစ္ျခားခ်စ္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ ကိုုသာ သဇင္ရဲ့ ခ်စ္ဦးပါ။ ကိုု႔ကိုုဘဲ ဘ၀တစ္ခုုလုုံး အပ္ႏွင္းခဲ့တာပါ။ ကိုု႔ကိုုဘဲ အသဲနင့္ေအာင္ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ အခုု ကိုုက သဇင့္ခံစားခ်က္ကိုု နဲနဲေလးမွ ထည့္မတြက္ဘဲ ကုုိ႔ ေကာင္မေလးေတြ အေၾကာင္း တန္းစီၿပီး ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ ေျပာေနလုုိ႔ သဇင္လဲ ကိုု႔စိတ္ကိုု စမ္းသပ္ခ်င္တာနဲ႔ အခုုလုုိ ျပန္ေျပာမိတာပါ။ အမွန္က သဇင္ေျပာတဲ့ ေကာင္ေလးဆုုိတာ တျခားသူ မဟုုတ္ပါဘူး။ အကိုုသိၿပီးသားျဖစ္တဲ့ အမအႀကီးဆုုံးရဲ့သား (သဇင္ရဲ့ တူေလး) ေအာင္ပုု ပါ။ သူ တစ္ႏွစ္ခြဲ ႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္က သူ႔အေမ အလုုပ္နဲ႔ နယ္ထြက္တဲ့အခါတုုိင္း သဇင္ကဘဲ သူ႔ကိုု ထိန္းခဲ့ရတာပါ။ သဇင့္ အိပ္ရာမွာဘဲ လာလာအိပ္တဲ့ သဇင့္တူေလး တစ္ႏွစ္ခြဲသားေလး ေအာင္ပုုေလးရယ္ပါ ကိုု။ တျခား ေယာက်္ားေလး မဟုုတ္ပါဘူး"
စုုိးခန္႔တစ္ေယာက္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကုုိ ဖူးးးကနဲ မႈတ္ထုုတ္လုုိ္က္ၿပီး ေခါင္းအုုံးနဲ႔ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုုေလေတာ့၏။ သဇင့္အေပၚ မွားခဲ့သည့္ ေနာင္တေၾကာင့္ ငိုုသည္ေလာ၊ သဇင့္တူအရင္းေခါက္ေခါက္ တစ္ႏွစ္ခြဲသားကေလးကိုုပင္ မနာလုုိ၀န္တုုိျဖစ္ကာ ယူႀကဳံးမရ ငိုုေၾကြးေနသည္ေလာ။ သဇင္ေလး သူ႔အေပၚ စိတ္ကြက္သြားမည္ကုုိ စုုိးရိမ္သည့္အတြက္ ငုုိေၾကြးေနသည္ေလာ။ သူကိုုယ္တုုိင္မွ လႊဲ၍ မည္သူမွ မသိႏိုုင္ေတာ့ေပ။ သုုိ႔ေသာ္ ထုုိ႔ေန႔မွ စ၍ သူတိုု႔လင္မယား၏ အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံမႈသည္ ယခင္လုုိ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ သိပ္မရွိေတာ့။ ေအးစက္စက္ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္လာေလေတာ့၏။
ထုုိသည္ပင္လွ်င္ သင္ခန္းစာယူစရာ အျပည့္ပါေသာ ဒီဇင္ဘာတစ္ည၏ ပုုံျပင္တစ္ပုုဒ္ ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ။
ေလာက၌ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ မိန္းမျဖစ္ေစ ပုုထုုဇဥ္မွန္လွ်င္ လူသားတုုိ႔သည္ ခ်စ္တတ္ၾက၏ ႀကိဳက္တတ္ၾက၏ မုုန္းတတ္ၾက၏ ေမ့တတ္ၾက၏ မနာလုုိ တတ္ၾက၏ ၀န္တုုိတတ္ၾက၏။ ေအးျမေသာအခ်စ္သည္ ေအးျမေသာ စိတ္တည္ၾကည္မႈကုုိ ျဖစ္ေစ၏။ ပူေလာင္ေသာ အခ်စ္သည္ ပူေလာင္ေသာ စိတ္အစဥ္ကုုိ ျဖစ္ေစ၏။ မနာလုုိမႈမ်ားစြာတုုိ႔တြင္ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္သည့္ မနာလုုိမႈသည္ ဦးေဏွာက္မဲ့ မနာလုုိမႈတစ္ခုုအျဖစ္ တင္စားျခင္း ခံရေလေတာ့၏။ ထုုိ မနာလုုိိမႈမ်ား ႏွလုုံးသားအျပည့္ ျပည့္ႏွက္လာေသာအခါ......။
သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား)
၃၀၊၁၂၊၂၀၁၄ အဂၤါေန႔
မွတ္ခ်က္။
ေဆြေလးမြန္ရဲ့ တဂ္ကိုု ေျဖထားတာပါ။ ေရးတာ နဲနဲ ေနာက္က်သြားတယ္ ေဆြေလးမြန္ေရ။ ခြင့္လြတ္ေနာ္။
.
