ကာလံေဒသံ နားလည္တတ္ဖုိ႔လုိတယ္

ဒီေန႔ညေနတုန္းကေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံက ျပန္ေရာက္လာလုိ႔ Heathrow ေလဆိပ္ကုိ သြားႀကိဳဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ေလဆိပ္ကုိ သြားဖုိ႔ ေျမေအာက္ရထားဘူတာရုံကုိ သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘူတာရုံမေရာက္ခင္ သူစီးလာတဲ့ ေလယာဥ္က ဆင္းလာၿပီ။
သူ႔ဆီက ဖုန္းလာတယ္။ ေလဆိပ္ကုိ မလာခဲ့နဲ႔ေတာ့တဲ့။ Check in ၀င္ရမွာလဲ ၾကာမွာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ကားမွတ္တုိင္ကဘဲ ေစာင့္ေနပါေတာ့တဲ့။

လန္ဒန္ေလဆိပ္ကေန ေျပးဆြဲတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြရွိတယ္။ ဘတ္စ္ကားဆုိေပမဲ့ အငွားကားေတြထက္ေတာင္ ပုိအဆင္ေျပပါေသးတယ္။ ကားအစီးေရမ်ားတဲ့အတြက္ ထုိင္ခံုေတြ အမ်ားႀကီးလြတ္ေနေလ့ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းစီးရတယ္။ တစ္ထပ္ဘတ္စ္ကားေရာ ႏွစ္ထပ္ဘတ္စ္ကားေရာရွိတယ္။ အငွားကားသြားစီးရင္ အနည္းဆုံး ၁၀ ေပါင္ေလာက္ကုန္ဦးမယ္။ ဘတ္စ္ကားစီးေတာ့ တစ္ေပါင္ဘဲကုန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေလဆိပ္ကေန ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ျပန္မယ္ဆုိရင္လဲ အစစအရာရာအဆင္ေျပပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ့ထဲကေနၿပီး ေလဆိပ္ထဲအထိ ေျမေအာက္ရထားလမ္းရွိေသးတယ္။ အဲဒီေျမေအာက္ရထားနဲ႔စီးၿပီး ျပန္လာခဲ့ရင္လဲရတယ္။ သက္သက္သာသာပါဘဲ။ ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ ဇုန္ကြားျခားမႈေပၚမွာဘဲ မူတည္တယ္။ အနည္းဆုံး ၁ ေပါင္ကေန အမ်ားဆုံး ၇ ေပါင္ေပါ့။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ အထူးExpress ဆုိလား ဘာဆုိလား အျမန္ရထားရွိေသးတယ္။ ေလဆိပ္ကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္တဲ့သူေတြအတြက္ အထူးရထားပါ။ ေစ်းအရမ္းႀကီးတယ္တဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ တစ္ခါမွ မစီးဖူးေသးပါဘူး။ (ေနာက္လဲ စီးျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူး)။

က်ေနာ္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံက ျပန္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကုိ ကားမွတ္တုိင္ကေနၿပီး ထုိင္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ထုိင္ေစာင့္တယ္။
ေလဆိပ္ကထြက္လာတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြကလဲ တစ္စင္းၿပီးတစ္စင္းေရာက္လာၿပီးၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းက ေရာက္မလာေသးဘူး။ သူ႔ဆီက ဖုန္းထပ္လာတယ္။ ေလဆိပ္ထဲမွာ ထြက္ေပါက္ေပ်ာက္ေနလုိ႔ နဲနဲေနာက္က်မယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္ ေလဆိပ္က လမ္းညြန္ေတြတိက်ေပမဲ့ မ်က္စိလည္ဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔လဲ ထပ္ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။

လူတစ္စု ကားမွတ္တုိင္ကုိေရာက္လာၾကတယ္။ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ပါ။ မ်က္ႏွာေတြက ကုလားဆင္ေတြပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အျဖဴေလးပါ။ ဥေရာပလူမ်ိဳးျဖစ္ဖုိ႔မ်ားပါတယ္။

ကုလားဆင္နဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ခဏခဏခုိးၾကည့္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က မ်က္ႏွာစိမ္းေတြကိုး။ အာရွရုပ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ႏွင့္မတူလို႔ ထူးဆန္းေနပုံရတယ္။ ဒီအုပ္စု က်ေနာ္တုိ႔ကုိ စိတ္၀င္စားေနတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္သိေနတယ္။

သူတုိ႔ကုိ ဂရုမစုိက္ဘဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စကားေျပာေနျဖစ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ရဲ ႔ ေဘးတုိက္အေနအထားမွာရွိတယ္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ သူတုိ႔ထဲက အျဖဴေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္အနားကပ္ၿပီး ေမးခြန္းတစ္ခုလာေမးတယ္။

"How long have you been here?"
ဒီေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။

က်ေနာ္ကလဲ ေခသူမွမဟုတ္ဘဲ။ ဒီေကာင္ ငါတုိ႔ကုိ စိတ္၀င္စားလုိ႔ တကူးတကူ လာေမးတာဘဲ၊ မွင္ေသေသနဲ႔ေျဖမွ ေတာ္ရာက်မယ္ လုိ႔ စိတ္ႀကီး၀င္ၿပီး--

"One year" (တစ္ႏွစ္) လုိ႔ တုိတုိတုတ္တုတ္ဘဲ ေျဖလုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ လန္ဒန္ေရာက္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးဘဲ ရွိေသးတဲ့ ဥစၥာ။

"No".. "no"... "no"

သူတုိ႔ အားလုံး တစ္ႏိုးထဲ ႏုိးေနၾကတယ္။ ဘာမ်ားအမွားလုပ္မိလုိ႔ပါလိမ့္။ ေသခ်ာေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ ဒီဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္မွာ ေစာင့္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီလဲလုိ႔ေမးတာပါတဲ့။ ညေနပုိင္းမွာ တစ္ခ်ိဳ ႔ ဘတ္စ္ကားေတြ ဖ်က္သိမ္းတယ္ၾကားလုိ႔ ဒီဘတ္စ္ကားလုိင္းေရာ ဖ်က္သိမ္းတဲ့အထဲ ပါမလားလုိ႔ပါ။ ဒီမွာ ေစာင့္ေနတာ အရမ္းၾကာၿပီး ဘတ္စ္ကားတစ္စီးမွ မလာရင္ ဖ်က္သိမ္းတာ ေသခ်ာပါတယ္ တဲ့။

"သူတုိ႔ဆုိလုိတာက ဂလုိကုိး"

ေအာ္... ကာလံ ေဒသံၾကည့္ၿပီး နားမလည္လုိက္တာကုိက က်ေနာ့္အျပစ္ရယ္ပါ။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္မွာ ထုိင္ေနတဲ့သူကုိ ဘာမေျပာညာမေျပာ လန္ဒန္ေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲလုိ႔ ဘယ္သူေမးပါ့မလဲ။
ရွက္စရာႀကီးဗ်ာ။ အဂၤလိပ္စကားႏွင့္ပတ္သက္လုိ႔ အခုထက္ထိခံေနရတုန္းပါဘဲလား။

ဘတ္စ္ကား ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရာက္မလာလို႔ အဲဒီအုပ္စု လမ္းေလ်ာက္ထြက္သြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ေလဆိပ္က လာမဲ့သူငယ္ခ်င္းကုိ ဆက္ေစာင့္ရင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး တစ္၀ါး၀ါး ရယ္လုိ႔ မဆုံးေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။

အဂၤလိပ္စာ သင္ယူလာခဲ့တဲ့ သက္တမ္းလဲ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ေတြ႔ႀကဳံခဲ့ဖူးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြလဲ ရာဂဏန္းနီးနီးရွိၿပီ။ ဒါေပမဲ့.. အဂၤလိပ္စာ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အခုထက္ထိ အရွက္ကြဲရကိန္းရွိေနတုန္းပါဘဲ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ အဂၤလိပ္စာကုိ က်က်နနတတ္ေျမာက္ပါ့မလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ သိၿပီးသားစကားလုံးေလးေတြေတာင္မွ ကာလေဒသ မခြဲျခားတတ္လုိ႔ အခုလုိေလး ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ခံလုိက္ရတာ မဟုတ္ပါလား။ ။

...