Monday 25 January 2010

ေၾကာက္စရာ


ဗ်ိဳင္းဥ ၀မ္းဘဲဥ က်ီးကန္းဥ
ဖြတ္ဥ လိပ္ဥ.. စတ့ဲ... စတဲ့
ဥလုိက္မုဆုိးတစ္ဖြ႔ဲ ထပ္တုိးဖြဲ႔လုိက္တယ္
ထုံးစံအတုိင္း
တြတ္ပီႏွင့္ဗိုက္ကေလးဘဲေပါ့။


တြတ္ပီတုိ႔ဆရာတပည့္
သင္ပုန္းႀကီးစာဖတ္ရင္း
ခပ္ေပါေပါသီအုိရီတစ္ခု ထုတ္ၾကေလရဲ ့
က်ီးကန္းဥက ေရႊျဖစ္ေလ့မရွိဘူးတဲ့။


က်န္ဥေတြ ျပတ္ေနခုိက္
ဥအေတြ႔အႀကဳံရင့္ၿပီမုိ႔
က်ီးကန္းသုိက္ၿမဳံ၀င္စီးဖုိ႔
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ၀န္ေလးေနစဥ္။


ေတာ္... ကတြပ္ပီ...
ေသးမွ်င္ရဲ ့ မ်က္ႏွာေတာ္ေၾကာင့္
အပ်င္းေျပ က်ီးကန္းအိမ္ကုိ ၀င္တုိက္
အမုိက္သားကလား။


က်ီးကန္းဥက
ထီးနန္းစံရကိန္းဆုိက္ၿပီ
၀ါ၀ါ၀င္း၀င္း အျမဳေတေတြျပည့္ေနတဲ့
ေရႊဥေတြဗ်။


ဆရာေဆြမင္းရယ္
ေသမင္းနွင့္ဘာလုိ႔ မိတ္ဖြဲ႔လုိက္ရတာလဲ
ဆရာသာ သက္ရွိထင္ရွားရွိရင္ေလ
တြတ္ပီတုိ႔ ဇာတ္ထုတ္
က်ဳပ္ဆီမွာ
အမ်ားႀကီး(အမ်ားႀကီး)ရွိေနေသးတယ္။


...

3 comments:

သုခုမေလဒီ said...

ဆရာေဆြမင္းမရွိေတာ့ ေနာက္ဆို တြတ္ပီတို႔လည္း မရွင္သန္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
တြတ္ပီ၊ ဗိုက္ကေလး၊ မေသးမွ်င္တို႔က ဆရာ့ရဲ႔ကိုယ္ပြား ေတြပါပဲ။

flowerpoem said...

သယ္ရင္း ရဲ႕ ကဗ်ာေလးလာဖတ္ပါတယ္..

ေျခလွမ္းသစ္ said...

ဘာမွမရတဲ့ ေနာက္ဆံုး ရတာကိုပဲ တြတ္ပီတို႔ တင္းတိမ္သြားတယ္ ထင္တယ္ေနာ္ .....