Tuesday 5 October 2010

ကၽြႏု္ပ္၌မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္ (၅)

ကၽြႏု္ပ္၌မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိ လူလားေျမာက္ေအာင္ အေမ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သားငါးေယာက္တုိ႔၏ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေကာက္စုိက္ပ်ိဳးႏႈပ္ဘ၀ျဖင့္ အေမက်င္လည္လႈပ္ရွားေနခဲ့ရသည္။ အေမ့လက္ႏုႏု၌ အသားမာတုိ႔ေနရာယူၾကကုန္ၿပီ။ အေဖ့အလြမ္းေျပအျဖစ္ အေမကြမ္းစားတတ္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမ့သြားတုိ႔ နီက်င္က်င္ျဖစ္ေနၾကသည္။ အေဖဆုံးစဥ္က အေမ့အသက္ ၃၀ မွ်သာရွိေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ကုိ အေမလုံး၀မစဥ္းစားခဲ့ေပ။ သားငါးေယာက္တုိ႔၏ ဘ၀သည္ အေမ့ဘ၀ျဖစ္သည္။ သားငါးေယာက္ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရလွ်င္ အေမေက်နပ္ေနတတ္သည္။ သားငါးေယာက္ အဆင္မေျပျဖစ္ေနသည္ကုိ ျမင္ရလွ်င္ အေမ ခုိးၿပီးမ်က္ရည္က်တတ္သည္။ အေမ့ဘ၀သည္ ၾကမ္းတမ္းလြန္းလွသည္။ ဘ၀အတြက္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရလြန္း၍ အသက္ငယ္ငယ္ရွိေသးသည့္ အေမသည္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အရြယ္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ အရြယ္က်ျမန္လြန္းလွသည္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစု အလြန္ဆင္းရဲခဲ့သည္။ အလြန္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ဒုကၡအားလုံး အေမ့အေပၚ ပုံက်လာတတ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္၏အကုိလတ္သည္ အေမဆင္းရဲေနသည္ကုိ မၾကည့္ရက္ေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမႏွင့္တကြ မိသားစုအားလုံး ခ်မ္းသာဖုိ႔အေရး ၿမိဳ့တက္ၿပီးအလုပ္ရွာသည္။ ရန္ကုန္ထိတက္၍ အလုပ္လုပ္သည္။ ေနာက္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းတစ္စုႏွင့္အတူ တာခ်ီလိတ္သုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ တာခ်ီလိတ္မွတစ္ဆင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္းသို႔ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးေရာက္သြားသည္။ မိသားစုအေရး အကိုလတ္စြန္႔စားလြန္းသည္။ သူသည္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သည့္ အေမႏွင့္ညီအစ္ကုိတုိ႔ကုိ ပုံေဖာ္ၾကည့္ၿပီး အားတက္စြာ အလုပ္လုပ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယေန႔တုိင္ အကိုလတ္ကို အဆက္အသြယ္မရေတာ့ေပ။ ေသလားရွင္လား မသိရေလာက္ေအာင္ ေပ်ာက္ဆုံးစာရင္း၀င္ေနေလသည္။

ပထမဆုံးႏွင့္ေနာက္ဆုံးအျဖစ္ အကိုလတ္ပုိ႔ခ့ဲသည့္ ေငြေၾကးအနည္းငယ္ျဖင့္ အေမ့အိမ္ကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။ အကိုလတ္သည္ မိသားစုအားလုံးထဲတြင္ ၿမိဳ့တက္ပညာသင္ေနသည့္ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္သာ အဆက္အသြယ္လုပ္သည္။ ေနာက္ပုိင္း၌ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ပင္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ေပ။ အကိုလတ္ကို ကၽြႏု္ပ္ မၾကာမၾကာ အိပ္မက္မက္သည္။ "မခ်မ္းသာမခ်င္း မျပန္လာဘူး"ဟု ဟစ္ေၾကြးသြားခဲ့သည့္ အကုိလတ္၏ စကားကို ကၽြႏု္ပ္အမွတ္ရေနမိသည္။ အေမသည္ ကၽြႏု္ပ္အား "အကိုလတ္ႏွင့္အဆက္အသြယ္ရလား" ဟူ၍ အႀကိမ္ေပါင္း တစ္ရာမက ေမးသည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း အမွန္အတုိင္း "မရဘူး" ဟုပင္ျပန္ေျဖသည္။ ၿမိဳ့ကေန ကၽြႏု္ပ္ အလည္အပတ္ျပန္လာတုိင္း အေမက ကၽြႏု္ပ္ကုိ အကိုလတ္အေၾကာင္း ခဏခဏေမးေလ့ရွိသည္။ ထုိသုိ႔ခဏခဏေမးလြန္းသည့္အတြက္ ကၽြႏု္ပ္က "အေမရယ္... အနားမွာရွိတဲ့သားေတြကို အားမကိုးဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ အေမတစ္ေယာက္လုံးကုိေတာင္ အဆက္အသြယ္မလုပ္တဲ့သားအေၾကာင္းကုိမွ ခဏခဏေမးေနရတာလဲ၊ အေမ့ကို သူသတိရရင္ သူဆက္သြယ္မွာေပါ့၊ ေမ့ထားလုိက္စမ္းပါ အေမရာ" ဟု ၀မ္းနည္းသံႀကီးျဖင့္ ေျပာလုိက္မိေလသည္။ အေမမ်က္ႏွာသိသိသာသာ ညွဳိးငယ္သြားသည္ကို ကၽြႏု္ပ္ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ထုိေန႔မွ စ၍ ကၽြႏု္ပ္ကုိ အကိုလတ္အေၾကာင္း အေမ ဘယ္ေတာ့မွ မေမးေတာ့ေပ။

ကၽြႏု္ပ္သည္ တစ္ၿမိဳ့ၿပီးတစ္ၿမိဳ့ ေျပာင္းၿပီး ပညာသင္ယူသည္။ ၿမိဳ့ႀကီးတစ္ၿမိဳ့၌ ပညာသင္ၾကားေနခုိက္ တစ္ေန႔၌ ဖုန္းတစ္ခု၀င္လာသည္။ "အေမေနမေကာင္းသည့္အေၾကာင္း၊ အစားအစာမ၀င္တာ ႏွစ္လေလာက္ရွိၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနမေကာင္းခါစကထဲက ကၽြႏု္ပ္ကုိ အေၾကာင္းၾကားခ်င္ေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္၏ပညာေရး အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာစုိးရိမ္၍ အေမက အေၾကာင္းမၾကားဖုိ႔ တားျမစ္ထားခ့ဲသည့္အတြက္ အေၾကာင္းမၾကားခဲ့တာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခု အေျခအေနဆုိးရြားလာ၍ အေမမသိခင္ ခုိးၿပီးဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေျခအေနလုံး၀မေကာင္းေတာ့ေၾကာင္း" စသည္ျဖင့္ အေမ့က်န္းမာေရးအတြက္ အေၾကာင္းၾကားေသာဖုန္းပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္ႀကိတ္ငိုေနမိခဲ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ဦးတည္ခ်က္သည္ အေမ့အတြက္ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ႀကိဳးစားမႈသည္ အေမ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈအတြက္ျဖစ္သည္။ အေမ့ကုိ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာထားခ်င္သည္။ တင့္ေတာင့္တယ္တယ္ျဖင့္ ရပ္ရြာအလည္မွာ ၀င့္ၾကြားေစခ်င္သည္။ အေမၿပဳံးေပ်ာ္ေနတာကို ျမင္ခ်င္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ အေမဂုဏ္ယူေနတာကို ႀကဳံေတြ႔ခ်င္သည္။ အေမသည္ အေမ့အလွည့္၌ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သားငါးေယာက္လုံးကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဆင္ေပးခဲ့သည္။ ေကၽြးေမြးခဲ့သည္။ ပညာေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အလွည့္ကုိ အေမေစာင့္ႏုိင္အံ့မထင္ေတာ့ေပ။ ထုိအတြက္ ကၽြႏု္ပ္ ပုိ၍ ၀မ္းနည္းမိသည္။

ဖုန္းသတင္းရရခ်င္း ႏွစ္ညအိပ္ သုံးရက္ခရီးျဖင့္ အေမရွိရာ(တုံးဖလားရြာ)သို႔ ရထားတစ္တန္ ကားတစ္တန္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္အေျပးျပန္လာခဲ့သည္။ အေမ့အိမ္ေရာက္ေသာအခါ အေမ့ကို အိပ္ရာထဲမွာ ပက္လက္အေနအထားျဖင့္ ေတြ႔ရသည္။ အေမ့မ်က္ႏွာသည္ ခ်ဳံးခ်ဳံးက်ေနေလသည္။ အေမ့လက္ဖ်ံရုိးတုိ႔သည္ အရုိးေပၚအေရတင္ရုံသာရွိၿပီး က်ဴရုိးပုံစံျဖစ္ေနေလသည္။ အေမ့လက္ဖ၀ါးျပင္တုိ႔သည္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနၾကသည္။ အေမ့လက္ဖ၀ါးေလးကုိ ကၽြႏု္ပ္ကုိင္ၾကည့္သည္။ ကၽြႏု္ပ္အဖို႔ သိတတ္စအရြယ္ကထဲက အေမ့အသားကို ပထမဦးဆုံး ထိဖူးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အေမ့လက္ဖ၀ါးသည္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိလွသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ လက္ကုိ အေမ ျပန္ဆုပ္ကုိင္ၿပီး "သားေလးကို ညတုန္းက အေမအိပ္မက္မက္တယ္" ဟု ကၽြႏု္ပ္ကုိ စကားတုိးတုိးညွင္းညွင္းေလးေျပာေလသည္။ အမွန္ဆုိ ကၽြႏု္ပ္ကုိ အေၾကာင္းၾကားထားမွန္း အေမမသိရွိခဲ့ေပ။ ကၽြႏု္ပ္ေရာက္လာမည္ကုိလည္း အေမႀကိဳတင္သိမေနခဲ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္ရြာျပန္လာသည္ကုိ အေမႀကိဳသိေနသေယာင္ျဖစ္သည္။ အေမက ဆက္ၿပီး စကားဆုိသည္။ "သားေလးရယ္... ဘာျဖစ္လုိ႔ ပညာေရးေတြအပ်က္ခံၿပီး အေမ့ဆီ ျပန္လာရတာလဲ။ အေမ့အသက္ ေသခ်င္ေသသြားပါေစ။ အေမ့သားေလးရဲ့ ပညာေရးကုိ အေမ အဆုံးရႈံးမခံႏုိင္ပါဘူး" ဟု ေျပာၿပီး အေမ မ်က္ရည္က်ေလသည္။ အေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္လည္း အားရပါးရငိုေၾကြးမိသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ ညီအကိုမ်ားအားလုံးလည္း ငုိေၾကြးၾကေလသည္။ ထုိေန႔၌ (အကုိလတ္မွ လြဲ၍) ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစု စုံစုံလင္လင္ ငုိပြဲဆင္ခဲ့ၾကသည္။

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။


မွတ္ခ်က္။
အမွတ္ (၁) အမွတ္ (၂) အမွတ္ (၃) ႏွင့္ အမွတ္ (၄) တုိ႔ကိုလည္း လင့္ခ္ကေလး ခ်ိတ္ေပးလုိက္ပါသည္။

...

24 comments:

ဇြန္မ said...

ဘဝျဖစ္စဥ္ အစ-အဆံုး ဖတ္သြားခဲ့တယ္ အကိုေရ ေလာကဓံတရားကို လူသားတိုင္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခံစားၾကရတာ ဓမၼတာပါ။ ဒီေလာကဓံကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရင္း လက္တကမ္းအလိုက ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို လွမ္းကိုင္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။ ကိုလတ္နဲ႔လည္း အျမန္ဆံုးျပန္လည္ဆံုဆည္း ႏိုင္ပါေစ။

ညိမ္းႏိုင္ said...

ဟင္းးးးးးသက္ျပင္းပဲ ခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္ တဂ်ီးရာ...။
နည္းနည္းေတာ့ ဇာတ္ဆန္သလိုပဲ...၊သို့ေပမယ့္ အျပင္လက္ေတြ့ ဘဝေတြက တခါတေလေတာ့လည္း
ဝတၳုဇာတ္လမ္းေတြထက္ ပိုျပီ ေျကကြဲ ရင္နင့္ရတာေတြပါ..။

noblemoe said...

စာဖတ္ျပီးရင္ထဲမေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။

သာယာခ်မ္းေျမ့တဲ့မိသားစုဘဝကိုပိုင္နိုင္ပါေစရွင္း
မိုး

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

သဂ်ီး တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လား...သားကိုေတြ႔ေတာ့ အေမျပန္က်န္းမာလာတယ္လား...
က်ေနာ့အေမေတာ့ သားေတြျပန္ေရာက္လာရင္ ခ်က္ခ်င္းထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ျပီး ေနေကာင္းသြားတာပဲ..

မိုးယံ said...

ဗ်ိဴ႕ သူႀကီးမင္း .. သူႀကီးမင္း။ နံပါတ္ငါး ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္လည္လာလို႕.. 1+2+3+4 ေနာက္ေန႕မွ ဖတ္မယ္ ႏို႕မို႕ဆို သူဂ်ီး တို႕ မိသားစုနဲ႕ ေရာ ငိုမိမွာ

လဲက်ရင္ ျပန္ထပါ သူဂ်ီးမင္း။ ေစတနာ စကားဆိုရလွ်င္ ဒါေတြ ဟာ သဂ်ီးမင္းအတြက္ အေကာင္းဆံုး တြန္းအားေတြ ျဖစ္ပါေစ။

ႏွင္းေဟမာ said...

တစ္ကယ္႔အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုလို႔ထင္ပါတယ္..
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ခံစားၾကည္႔ရင္း ေလးေလးနက္နက္ဖတ္သြားျဖစ္ပါတယ္
လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ စင္းလံုးေခ်ာ အခက္အခဲမရိွသူဆိုတာ ရွားပါးပါတယ္
အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္လို႔ မေျပာျဖစ္ၾကေပမယ္႔ အားလံုးနီးပါးမွာ ေလာကဓံရဲ႕ ဒဏ္ ဘ၀ရဲ႕ အခက္အခဲေလးေတြဆိုတာ အနည္းအမ်ားရိွတတ္ၾကပါတယ္ ...။ ဒီလို ဘ၀ပိုင္ရွင္ေတြက သာမန္လူေတြထက္လဲ ေအာင္ျမင္ ထြန္းေပါက္တတ္ၾကပါတယ္ ...။
အျမဲတမ္း ေအာင္ျမင္မႈေတြရယူပိုင္ဆိုင္ျပီး အဓိပၸါယ္ရိွတဲ႔ ရွင္သန္ျခင္းေတြနဲ႔ ျပည္႔၀ႏိုင္ပါေစ ...

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္ပါ
မႏွင္း

ေမဓာ၀ီ said...

ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္ ....
ပညာေရးကို အားေပးတဲ့အေမ .. ခုလို သူ႔သား ဘိလပ္မွာ ပညာသင္ေနတာ ျမင္ရရင္ သိပ္၀မ္းသာရွာမယ္ေနာ္။ အေမ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ ဒီ့ထက္မက ျပည့္၀ေအာင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္တဲ့ သားလိမ္မာေလး ျဖစ္ပါေစ ... ။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ႏႈိင္းမရတဲ႕ မိဘေမတၱာေပါ႕ေနာ္။
အေမေတြဟာ သားသမီးေတြအတြက္ဆိုရင္ ေပးဆပ္သူေတြပါဘဲ။
ရယူသူေတြျဖစ္ခဲ႕ၾကတဲ႕သားသမီးေတြကလည္း အခ်ိန္မီ ျပန္လည္ေက်းဇူးဆပ္ခြင္႕ရႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာပါေနာ္။
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွ ေနာင္တ ရခဲ႔ရင္ ေက်းဇူးဆပ္စရာ မိဘက မရွိေတာ႕ဘူးဆိုရင္ ၀မ္းနည္းဖို႕ သိပ္ေကာင္းမွာပါဘဲ။

သဒၶါလိႈင္း said...

မိဘရဲ႔ေမတၱာကအရမ္းကိုေအးခ်မ္းတာပဲေနာ္.။
ဖတ္ၿပီးစိတ္မေကာင္းဘူး..။ သားသမီးေတြကလည္း
မိဘရဲ႔ေမတၱာကိုနားလည္ႏိုင္တဲ့သူမ်ားျဖစ္ၾကပါေစလို႔..
ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ရႏိုင္ၾကပါေစ..

ခင္မင္စြာ
သဒၶါ

ကိုေဇာ္ said...

ကိုကိုေမာင္ ေရးထားတဲ႔. .
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ဦးတည္ခ်က္သည္ အေမ့အတြက္ျဖစ္သည္။ ......ဆိုတဲ႔ စာေၾကာင္းေတြ နားက စာေတြ အားလံုးက က်ေနာ္႔ရင္ထဲမွာလည္း အခုထိ ရွိေနဆဲေပါ႔ဗ်ာ။ တစ္ခါတေလ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီလို ဘဝမ်ိဳး ေရာက္လာလိမ္႔မယ္ လို႔ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ေလာကဓံကိုေတာ႔ အရွိကို အရွိတိုင္း ခံယူတတ္ပါတယ္။

ကိုယ္ကလည္း ရပ္ေနတာမွ မဟုတ္တာဗ်ာ။ အေဟာင္းေလးေတြ ဆက္ဖတ္လိုက္ဦးမယ္။

Anonymous said...

:( :( :( :( :(
swe

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္၀ဲသြားရတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္မတုိ႕ေတြအားလုံးၾကိဳးစားေနတာ မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ပါပဲ။ အဲဒီခံယူခ်က္နဲ႕ပဲ အခက္အခဲေတြကုိၾကံ႕ၾကံ႕ခံေက်ာ္လႊားႏုိင္ခဲ့တာပါ။ ကိုကိုေမာင္တုိ႕မိသားစုလည္း အေမနဲ႕တကြ ညီအစ္ကိုငါးေယာက္လုံးစုံစုံလင္လင္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေၿမ႕စြာ
အတူတကြေနႏဳိင္တဲ့ေန႔ကုိအၿမန္ဆုံးေရာက္ရွိႏုိင္ပါေစ။

SHWE ZIN U said...

သႀကီး ေရ

ဒီတခါ ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္း ဘူး ေနာက္က အတြဲ ေတြလည္း အကုန္ျပန္ဖတ္သြားတယ္

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အားမာန္အျပည္႕ နဲ႕ဆက္လက္ ခ်ီတက္ႏိုင္ပါေစ အားလံုး ျပန္လည္ ဆံုေတြ႕ႏိုင္ပါေစ အေမ ေရာ ေနေကာင္းသြားလား ရွိေသးလား သႀကီး မရွိဘို႕မ်ားမယ္ထင္တယ္ေနာ္

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

flowerpoem said...

သယ္ရင္းေရ စာလာဖတ္ပါတယ္ မိဘေက်းဇူးအေၾကာင္း အျမဲေရးတဲ့ ကိုုကိုေမာင္ မိဘရဲ႕ ေက်းဇူးကို အျမန္ဆံုး ဆပ္ႏိုင္ပါေစရွင္

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

"အေမရယ္... အနားမွာရွိတဲ့သားေတြကို အားမကိုးဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ အေမတစ္ေယာက္လုံးကုိေတာင္ အဆက္အသြယ္မလုပ္တဲ့သားအေၾကာင္းကုိမွ ခဏခဏေမးေနရတာလဲ၊ အေမ့ကို သူသတိရရင္ သူဆက္သြယ္မွာေပါ့၊ ေမ့ထားလုိက္စမ္းပါ အေမရာ"
အဲဒီစကားကိုအၾကိဳက္ဆံုးဘဲ တထပ္တည္းေျပာ
ခဲ ့ဘူးတယ္ဗ်-

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

တကယ့္ျဖစ္ရပ္ဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ ပိုျပီးျပီး လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ခံစားရပါတယ္။
အိမ္ကိုဖုန္းဆက္တိုင္း အေမလြမ္းလိုက္တာ သားေလးရယ္ လို႔ေျပာရင္ ေမေမကလည္း အနားမွာ သားသမီးေတြ အမ်ားၾကီး ဝိုင္းေနတာပဲ နဲနဲလြမ္းတယ္ဆို ဟုတ္ေသးတယ္လို႔ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။
အေမေတြက သားသမီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အတြက္ကို ႏိႈင္းမရေလာက္ေအာင္ ေမတၱာေတြ ထားတတ္ၾကတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့မေလ်ာ့ဖို႔ အေရးၾကီးတယ္။

ဂ်ဴးလိယက္ said...

ရင္ထဲမွာ ဒီပို႔စ္ေလး ဖတ္ျပီ ကိုကိုေမာင္နဲ႔ တူတူ ထပ္တူထပ္မွ် စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ကုိကိုေမာင္ ခုလို ပညာေတြ တတ္ျပီ လူေတာ္လူေကာင္းၾကီး ျဖစ္ေနတာကို ကိုကိုေမာင္ အေမရဲ႔ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵကို ျဖည္႔ေပးလိုက္တာနဲ႔ တူတူပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ အေမေက်းဇူး ဆပ္ေနတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါေနာ္... :)

ေကာင္းမြန္၀င္း said...

ကၽြန္မငိုပစ္လုိက္တယ္။

blackroze said...

ဖတ္ရတာစိတ္မေကာင္းဘူး
ကြဲကြာေနတဲ့အကိုလတ္နဲ႕လည္း..
ျပန္လည္ဆံုဆည္းပါေစလို႕...
ေလာကႀကီးကလဲတခါတခါေပးတဲ့
ခံစားခ်က္ေတြကတကယ္ကိုျပင္းလြန္းပါတယ္ေလ

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

မိဘေမတၱာဆိုတာ အႏႈိင္းမဲ႔ ပါ...
မိဘကို ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္တဲ႔ သားေကာင္းတေယာက္ၿဖစ္ပါေစရွင္...

သုခုမေလဒီ said...

ကိုကိုေမာင့္ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းေလးဖတ္မိေတာ့ တကယ္စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဘ၀ကိုအရွဳံးမေပးပဲ ဆက္ၿပီးႀကိဳးစားပါ ကိုကိုေမာင္ေရ..
စိတ္ဓါတ္ေလးကိုေတာ့ တကယ္ခ်ီးက်ဴးတယ္..ကိုယ္သာဆိုရင္ ကိုကိုေမာင့္လိုေတာင္ျဖစ္လာပါ့မလားပဲ။

သိဂၤါေက်ာ္ said...

အေမ ဆိုတာေတာ့ မရွိေတာ့ေပမယ့္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္မယ့္ ေက်းဇူးရွင္ပါပဲေလ..

ခုိင္နုငယ္ said...

တကယ္႔ျဖစ္ရပ္ ရင္တြင္းျဖစ္ေတြမုိ႔ထင္႔
ဖတ္ရတာ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးရွိလုိက္တာ....။
အေဟာင္းေလးေတြလည္း နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ဖတ္သြားတယ္
ကုိကုိေမာင္ေရ.....အကုန္ေတာ႔မျပီးေသးဘူး။
ေျဖးေျဖးခ်င္းဖတ္မွ.....

Anonymous said...

ကုိေက်ာက္ဆီေရာက္ေတာ႔လည္း ဝမ္းနည္း
ျမေသြးနီဆီသြားေတာ႔လည္း ဟာတာတာ
အခု သႀကီးဆီလာျပန္ေတာ႔လည္း ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္စုိ႔
ျပန္ျပီဗ်ာာာာ

ေမာင္ဘႀကိဳင္