ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္ (၄)

ကၽြႏု္ပ္၌မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။
အေဖမရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း အဘုိးအဘြားအိမ္၌ အေမ ပုိ၍အေနက်ဳံ ႔ခဲ့သည္။ အားကုိးအားထားစရာလင္ေယာက်္ား မရွိေတာ့သည့္အတြက္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အေမစိတ္ပင္ပန္းခ့ဲသည္။ လူမမယ္ သားေယာက်္ားငါးေယာက္ႏွင့္ အသက္ ၃၀ အရြယ္ မိခင္တစ္ေယာက္။ ျပန္စဥ္းစားမိတုိင္း အေမ့ကုိ ပုိ၍ပုိ၍ သနားမိသည္။

စက္ေခါင္းပ်က္စီးသြားသည့္ မီးရထားတြဲႀကီးကဲ့သုိ႔ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစု ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ အေမသည္ စက္ေခါင္းပ်က္သြားေပမဲ့ လက္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အျပင္းအထန္ေမာင္းႏွင္ခဲ့သည္။ လူတစ္ေယာက္စာအတြက္ပင္ အေတာ္ေလးရုန္းကန္ရသည့္ ေခတ္ကာလ၌ လူေျခာက္ေယာက္(အေမအပါအ၀င္)အတြက္ မည္သုိ႔ရုန္းကန္ခဲ့ရသည္ကုိ ကၽြႏု္ပ္ သေဘာေပါက္ပါသည္။
သုိ႔ေပမဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာ၌ ပင္ပန္းသည့္ အမူအရာကုိ လုံး၀ မေတြ႔ခဲ့ရ။ သားငါးေယာက္ကုိ ျမင္ေနရလွ်င္ပင္ အေမ စိတ္ခ်မ္းသာပုံရသည္။ စိတ္အာဟာရ သေဘာပင္ျဖစ္သည္။

အဘိုးအဘြားမ်ားက အေဖဆုံးၿပီးေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ သူတုိ႔အိမ္ေပၚတင္ထားေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ အသက္ရွဴေခ်ာင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္အရာမွ အလကားမရဆုိသကဲ့သုိ႔ ႏုိင္ရာအလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ကူေပးရသည္။ အထူးသျဖင့္ ပထမအကုိႏွင့္ဒုတိယအကုိတုိ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အလုပ္ပုိလုပ္ရသည္။ မၾကာမၾကာ အဆူခံရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္ေပၚတင္ထားမိတာ အလကားဘဲ ဆုိသည့္ စကားမ်ားကုိ ၾကားရတတ္သည္။

အေဖမရွိေတာ့ အေဖ့အိမ္ဟာ အေမ့အိမ္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အိမ္ဆင္း(ေျပာင္း)ဖုိ႔ သင့္ၿပီ။ အေမ မည္သုိ႔ စီစဥ္မည္နည္း။ အေဖ့အိမ္မွာ ေနထုိင္ရတာလဲ အဆင္မေျပ။ အိမ္ဆင္းမယ္လုပ္ျပန္ေတာ့လဲ အိမ္တစ္လုံးတန္ဖုိးေငြ အေမ့မွာ မရွိ။ ဒါေပမဲ့ အေမအိမ္ဆင္းခဲ့ပါသည္။ အေမ့အိမ္ကုိ ျပန္လာခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အေမ့အိမ္သည္ အေမ့မိဘမ်ားအိမ္ျဖစ္သည္။ အေမ့မိဘမ်ားသည္ အေမ့ကုိ ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆုိခဲ့ပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အားလုံးကုိလဲ လႈိက္လွဲစြာ လက္ကမ္းခဲ့ပါသည္။ ေႏြးေထြးေသာ လက္တစ္စုံသည္ လူသားမ်ားအတြက္ အားအင္ျဖစ္ေစပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ စိတ္ထဲ၌ ေရာဂါတစ္ခုရသြားသည္။ အေမ့ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို အေဖ့ေဆြမ်ိဳးမ်ားထက္ ပုိခ်စ္သည့္ ေရာဂါပင္တည္း။

အေဖႏွင့္အေမဆုိရင္ အေမ့ကုိ ပုိခ်စ္သည္။ အေဖ့ေဆြမ်ိဳးႏွင့္အေမ့ေဆြမ်ိဳးဆုိရင္ အေမ့ေဆြမ်ိဳးမ်ားကုိ ပုိခ်စ္သည္။ ဒါကလည္း အဆန္းေတာ့မဟုတ္။ အေဖ့မိဘအိမ္၌ အဆူခံရၿပီးမွ ထမင္းစားရသည္။ အေမ့မိဘအိမ္၌ ထမင္းစားေနတုန္း အဘြားက ယပ္ခတ္ေပးသည္။ အေဖ့မိဘအိမ္၌ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ အရုိက္ခံရသည္။ အေမ့မိဘအိမ္၌ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ ေက်ာျပင္ကုိ အဘုိးအဘြားမ်ားက လက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေခ်ာ့တိတ္ေပးသည္။
အေဖ့မိဘအိမ္၌ ညအခါ အဆူအဆဲစကားသံမ်ား မၾကာမၾကာ ၾကားရတတ္သည္။ အေမ့မိဘအိမ္၌ ညအိပ္ရာ၀င္ခါနီး အဘြားေျပာေသာ ရာဇ၀င္ ပုံျပင္မ်ားကုိ နားေထာင္ရသည္။

အေမ့မိဘမ်ားအိမ္၌ ေနထုိင္ရတာ အဆင္ေျပေပမဲ့ ၿပဳံးေနတုန္းခြဲရတာ ေကာင္းသည္ ဆုိသည့္ ဆုိထုံးကုိ အေမေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမ့မိဘအိမ္၌ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ထပ္ေနၿပီး အိမ္ခြဲခဲ့ပါသည္။ အေမ့ကိုယ္ပုိင္ အိမ္ကေလးကုိပင္။

အေမ ဆင္းရဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ အေမ မၿငီးျငဴခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းသားအရြယ္ကေလးေတြမုိ႔ ေက်ာင္းထားေပးရသည္။ သုိ႔ေသာ္ အေမ အၿပဳံးမပ်က္ခဲ့ပါ။ ထမင္းေကာင္းေကာင္း ႏွပ္မွန္ေအာင္ အေမ ပင္ပင္ပန္းပန္းႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ အေမ ေက်နပ္ေနခဲ့သည္ပင္။

သုိ႔ေသာ္ သုိ႔ေသာ္...
လူပင္ပန္းမႈ စိတ္ပင္ပန္းမႈကုိ အေမ့မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မေတြ႔ရေပမဲ့ သဘာ၀တရားက သက္ေသျပေလၿပီ။ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္မွ်သာ ရွိေသးသည့္ အေမ့ ေခါင္းေပၚ၌ ဆံပင္ျဖဴမ်ား ေနရာယူကုန္ၾကသည္။ အေမ့မ်က္ႏွာေပၚ၌ အေရးအေၾကာင္းေလးေတြေပၚလာသည္။ အုိခ်ိန္မတန္ဘဲ အေမအုိခဲ့ရသည္။

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါး ရွိခဲ့သည္။ ။


အမွတ္ ၁၊ ၂၊ ၃ က ဒီမွာပါ။

........