ကၽြႏု္ပ္၌မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္ (၅)

ကၽြႏု္ပ္၌မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကုိ လူလားေျမာက္ေအာင္ အေမ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သားငါးေယာက္တုိ႔၏ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေကာက္စုိက္ပ်ိဳးႏႈပ္ဘ၀ျဖင့္ အေမက်င္လည္လႈပ္ရွားေနခဲ့ရသည္။ အေမ့လက္ႏုႏု၌ အသားမာတုိ႔ေနရာယူၾကကုန္ၿပီ။ အေဖ့အလြမ္းေျပအျဖစ္ အေမကြမ္းစားတတ္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမ့သြားတုိ႔ နီက်င္က်င္ျဖစ္ေနၾကသည္။ အေဖဆုံးစဥ္က အေမ့အသက္ ၃၀ မွ်သာရွိေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ကုိ အေမလုံး၀မစဥ္းစားခဲ့ေပ။ သားငါးေယာက္တုိ႔၏ ဘ၀သည္ အေမ့ဘ၀ျဖစ္သည္။ သားငါးေယာက္ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရလွ်င္ အေမေက်နပ္ေနတတ္သည္။ သားငါးေယာက္ အဆင္မေျပျဖစ္ေနသည္ကုိ ျမင္ရလွ်င္ အေမ ခုိးၿပီးမ်က္ရည္က်တတ္သည္။ အေမ့ဘ၀သည္ ၾကမ္းတမ္းလြန္းလွသည္။ ဘ၀အတြက္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရလြန္း၍ အသက္ငယ္ငယ္ရွိေသးသည့္ အေမသည္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အရြယ္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ အရြယ္က်ျမန္လြန္းလွသည္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစု အလြန္ဆင္းရဲခဲ့သည္။ အလြန္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ဒုကၡအားလုံး အေမ့အေပၚ ပုံက်လာတတ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္၏အကုိလတ္သည္ အေမဆင္းရဲေနသည္ကုိ မၾကည့္ရက္ေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမႏွင့္တကြ မိသားစုအားလုံး ခ်မ္းသာဖုိ႔အေရး ၿမိဳ့တက္ၿပီးအလုပ္ရွာသည္။ ရန္ကုန္ထိတက္၍ အလုပ္လုပ္သည္။ ေနာက္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းတစ္စုႏွင့္အတူ တာခ်ီလိတ္သုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ တာခ်ီလိတ္မွတစ္ဆင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္းသို႔ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးေရာက္သြားသည္။ မိသားစုအေရး အကိုလတ္စြန္႔စားလြန္းသည္။ သူသည္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သည့္ အေမႏွင့္ညီအစ္ကုိတုိ႔ကုိ ပုံေဖာ္ၾကည့္ၿပီး အားတက္စြာ အလုပ္လုပ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယေန႔တုိင္ အကိုလတ္ကို အဆက္အသြယ္မရေတာ့ေပ။ ေသလားရွင္လား မသိရေလာက္ေအာင္ ေပ်ာက္ဆုံးစာရင္း၀င္ေနေလသည္။

ပထမဆုံးႏွင့္ေနာက္ဆုံးအျဖစ္ အကိုလတ္ပုိ႔ခ့ဲသည့္ ေငြေၾကးအနည္းငယ္ျဖင့္ အေမ့အိမ္ကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။ အကိုလတ္သည္ မိသားစုအားလုံးထဲတြင္ ၿမိဳ့တက္ပညာသင္ေနသည့္ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္သာ အဆက္အသြယ္လုပ္သည္။ ေနာက္ပုိင္း၌ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ပင္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ေပ။ အကိုလတ္ကို ကၽြႏု္ပ္ မၾကာမၾကာ အိပ္မက္မက္သည္။ "မခ်မ္းသာမခ်င္း မျပန္လာဘူး"ဟု ဟစ္ေၾကြးသြားခဲ့သည့္ အကုိလတ္၏ စကားကို ကၽြႏု္ပ္အမွတ္ရေနမိသည္။ အေမသည္ ကၽြႏု္ပ္အား "အကိုလတ္ႏွင့္အဆက္အသြယ္ရလား" ဟူ၍ အႀကိမ္ေပါင္း တစ္ရာမက ေမးသည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း အမွန္အတုိင္း "မရဘူး" ဟုပင္ျပန္ေျဖသည္။ ၿမိဳ့ကေန ကၽြႏု္ပ္ အလည္အပတ္ျပန္လာတုိင္း အေမက ကၽြႏု္ပ္ကုိ အကိုလတ္အေၾကာင္း ခဏခဏေမးေလ့ရွိသည္။ ထုိသုိ႔ခဏခဏေမးလြန္းသည့္အတြက္ ကၽြႏု္ပ္က "အေမရယ္... အနားမွာရွိတဲ့သားေတြကို အားမကိုးဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ အေမတစ္ေယာက္လုံးကုိေတာင္ အဆက္အသြယ္မလုပ္တဲ့သားအေၾကာင္းကုိမွ ခဏခဏေမးေနရတာလဲ၊ အေမ့ကို သူသတိရရင္ သူဆက္သြယ္မွာေပါ့၊ ေမ့ထားလုိက္စမ္းပါ အေမရာ" ဟု ၀မ္းနည္းသံႀကီးျဖင့္ ေျပာလုိက္မိေလသည္။ အေမမ်က္ႏွာသိသိသာသာ ညွဳိးငယ္သြားသည္ကို ကၽြႏု္ပ္ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ထုိေန႔မွ စ၍ ကၽြႏု္ပ္ကုိ အကိုလတ္အေၾကာင္း အေမ ဘယ္ေတာ့မွ မေမးေတာ့ေပ။

ကၽြႏု္ပ္သည္ တစ္ၿမိဳ့ၿပီးတစ္ၿမိဳ့ ေျပာင္းၿပီး ပညာသင္ယူသည္။ ၿမိဳ့ႀကီးတစ္ၿမိဳ့၌ ပညာသင္ၾကားေနခုိက္ တစ္ေန႔၌ ဖုန္းတစ္ခု၀င္လာသည္။ "အေမေနမေကာင္းသည့္အေၾကာင္း၊ အစားအစာမ၀င္တာ ႏွစ္လေလာက္ရွိၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနမေကာင္းခါစကထဲက ကၽြႏု္ပ္ကုိ အေၾကာင္းၾကားခ်င္ေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္၏ပညာေရး အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာစုိးရိမ္၍ အေမက အေၾကာင္းမၾကားဖုိ႔ တားျမစ္ထားခ့ဲသည့္အတြက္ အေၾကာင္းမၾကားခဲ့တာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခု အေျခအေနဆုိးရြားလာ၍ အေမမသိခင္ ခုိးၿပီးဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေျခအေနလုံး၀မေကာင္းေတာ့ေၾကာင္း" စသည္ျဖင့္ အေမ့က်န္းမာေရးအတြက္ အေၾကာင္းၾကားေသာဖုန္းပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္ႀကိတ္ငိုေနမိခဲ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ဦးတည္ခ်က္သည္ အေမ့အတြက္ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ႀကိဳးစားမႈသည္ အေမ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈအတြက္ျဖစ္သည္။ အေမ့ကုိ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာထားခ်င္သည္။ တင့္ေတာင့္တယ္တယ္ျဖင့္ ရပ္ရြာအလည္မွာ ၀င့္ၾကြားေစခ်င္သည္။ အေမၿပဳံးေပ်ာ္ေနတာကို ျမင္ခ်င္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ အေမဂုဏ္ယူေနတာကို ႀကဳံေတြ႔ခ်င္သည္။ အေမသည္ အေမ့အလွည့္၌ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သားငါးေယာက္လုံးကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဆင္ေပးခဲ့သည္။ ေကၽြးေမြးခဲ့သည္။ ပညာေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အလွည့္ကုိ အေမေစာင့္ႏုိင္အံ့မထင္ေတာ့ေပ။ ထုိအတြက္ ကၽြႏု္ပ္ ပုိ၍ ၀မ္းနည္းမိသည္။

ဖုန္းသတင္းရရခ်င္း ႏွစ္ညအိပ္ သုံးရက္ခရီးျဖင့္ အေမရွိရာ(တုံးဖလားရြာ)သို႔ ရထားတစ္တန္ ကားတစ္တန္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္အေျပးျပန္လာခဲ့သည္။ အေမ့အိမ္ေရာက္ေသာအခါ အေမ့ကို အိပ္ရာထဲမွာ ပက္လက္အေနအထားျဖင့္ ေတြ႔ရသည္။ အေမ့မ်က္ႏွာသည္ ခ်ဳံးခ်ဳံးက်ေနေလသည္။ အေမ့လက္ဖ်ံရုိးတုိ႔သည္ အရုိးေပၚအေရတင္ရုံသာရွိၿပီး က်ဴရုိးပုံစံျဖစ္ေနေလသည္။ အေမ့လက္ဖ၀ါးျပင္တုိ႔သည္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနၾကသည္။ အေမ့လက္ဖ၀ါးေလးကုိ ကၽြႏု္ပ္ကုိင္ၾကည့္သည္။ ကၽြႏု္ပ္အဖို႔ သိတတ္စအရြယ္ကထဲက အေမ့အသားကို ပထမဦးဆုံး ထိဖူးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အေမ့လက္ဖ၀ါးသည္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိလွသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ လက္ကုိ အေမ ျပန္ဆုပ္ကုိင္ၿပီး "သားေလးကို ညတုန္းက အေမအိပ္မက္မက္တယ္" ဟု ကၽြႏု္ပ္ကုိ စကားတုိးတုိးညွင္းညွင္းေလးေျပာေလသည္။ အမွန္ဆုိ ကၽြႏု္ပ္ကုိ အေၾကာင္းၾကားထားမွန္း အေမမသိရွိခဲ့ေပ။ ကၽြႏု္ပ္ေရာက္လာမည္ကုိလည္း အေမႀကိဳတင္သိမေနခဲ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္ရြာျပန္လာသည္ကုိ အေမႀကိဳသိေနသေယာင္ျဖစ္သည္။ အေမက ဆက္ၿပီး စကားဆုိသည္။ "သားေလးရယ္... ဘာျဖစ္လုိ႔ ပညာေရးေတြအပ်က္ခံၿပီး အေမ့ဆီ ျပန္လာရတာလဲ။ အေမ့အသက္ ေသခ်င္ေသသြားပါေစ။ အေမ့သားေလးရဲ့ ပညာေရးကုိ အေမ အဆုံးရႈံးမခံႏုိင္ပါဘူး" ဟု ေျပာၿပီး အေမ မ်က္ရည္က်ေလသည္။ အေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္လည္း အားရပါးရငိုေၾကြးမိသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ ညီအကိုမ်ားအားလုံးလည္း ငုိေၾကြးၾကေလသည္။ ထုိေန႔၌ (အကုိလတ္မွ လြဲ၍) ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မိသားစု စုံစုံလင္လင္ ငုိပြဲဆင္ခဲ့ၾကသည္။

ကၽြႏု္ပ္၌ မိဘႏွစ္ပါးရွိခဲ့သည္။


မွတ္ခ်က္။
အမွတ္ (၁) အမွတ္ (၂) အမွတ္ (၃) ႏွင့္ အမွတ္ (၄) တုိ႔ကိုလည္း လင့္ခ္ကေလး ခ်ိတ္ေပးလုိက္ပါသည္။

...