"သူႀကီးမင္း.. မန္းမႈတ္တဲ့ဟာေလး လုပ္ပါဦးဗ်"
"ဘာႀကီးလဲဟ ေပါက္ေက်ာ္ရ၊ မင့္ဟာက အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိနဲ႔"
"သူႀကီးမင္းဘဲ ဟုိတစ္ေန႔က ေျပာခဲ့တယ္ေလ၊ မန္းမႈတ္သားကုိ တစ္၀ါတြင္းလုံး ဘုဥ္းေပးသြားရရွာတယ္ဆုိတာ"
"ေအာ္.... အဲဒီ အေၾကာင္းကို မင္းက သိခ်င္ေနတာကုိး"
"သူႀကီးမင္းကလဲ သိရဲ့သားနဲ႔"
"ၾကားခ်င္သပဆုိရင္လဲ ေျပာျပရတာေပါ့ကြာ။ တစ္ခါတုန္းက အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ ၿမိဳ့တက္ဘုရားဖူးရင္း ရဟန္းငယ္တစ္ပါးန႔ဲ အသိမိတ္ေဆြ ျဖစ္လာတယ္တဲ့။ ရဟန္းေလးက အသားက ၀င္း၀င္း ေနပုံထုိင္ပုံကလဲ တည္ၾကည္ဆုိေတာ့ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဟာ ရဟန္းငယ္အေပၚ အေတာ္ေလး ၾကည္ညိဳသြားသတ့ဲ။ တစ္ႏွစ္မွာ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက အဲဒီ ရဟန္းငယ္ကို ရြာမွာ တစ္၀ါေလာက္ လာၿပီး ၀ါဆုိ၀ါကပ္ဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားသတဲ့။ ရဟန္းငယ္ကလဲ သေဘာတူလုိက္သတဲ့။ လုိရင္းေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီ ရဟန္းငယ္ဟာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးရြာမွာ တစ္၀ါ သြားဆုိလုိက္သတဲ့"
"အဲဒီရြာက တုံးဖလားရြာ မဟုတ္လား သူႀကီးမင္း"
"မင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ တုံးဖလားတစ္ရြာထဲနဲ႔ ဒီေလာက္ ပုံျပင္ေပါမ်ားပါ့မလားကြာ။ တစ္ျခားရြာတစ္ရြာလုိ႔သာ မွတ္လုိက္ေပါ့။ အဲဒီ ရဟန္းငယ္ဟာ အသီးအရြက္ထက္ အသားဟင္း အသားေျခာက္ကို ပို ႀကိဳက္သတဲ့။ အႀကိဳက္ဆုံးကေတာ့ အမဲသား ျဖစ္သတဲ့။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးလဲ သူ ၾကည္ညိဳလုိ႔ ပင့္ထားတာဆုိေတာ့ ေန႔စဥ္ဘဲ အဲဒီ ရဟန္းငယ္ကို အမဲသားေျခာက္ဖုတ္၊ အမဲသားဟင္း၊ အမဲသားေၾကာ္ အစရွိသျဖင့္ အမဲသားျဖစ္ ဟင္းတုိ႔ကုိ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရုိးရေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ ဆက္ကပ္သတဲ့"
"သူႀကီးမင္း ေျပာတာ ၾကားရတာနဲ႔တင္ က်ေနာ္ေတာင္ သြားရည္က်ေနၿပီ။ ေကာ္ဖီေလးနဲ႔ အမဲသားေျခာက္ဖုတ္ကေလးနဲ႔ ျမည္းလုိက္ရလုိ႔ကေတာ့..."
"ပုံျပင္ကုိသာ နားေထာင္စမ္းပါ။ မင့္ဟာက ပုံျပင္လဲေျပာရ၊ ေကာ္ဖီလဲ တုိက္ရ၊ ၿပီးေတာ့ အျမည္းကိုေတာင္ တမ္းတလုိက္ေသး"
"ဟဲ ဟဲ။ အဲဒီ ရဟန္းငယ္ေနရာမွာ ခဏ ေနလုိက္ခ်င္တယ္။ တရားက်င့္ခ်င္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အမဲသားေၾကာ္ေလး ဘာေလး စားရမလားလုိ႔"
"ေအး... မင္း စားခ်င္ရင္ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဆီ မင့္ကို လြတ္လုိက္မယ္။ ေန႔တုိင္း မရုိးေစရဘူး။ မင့္ကုိ ျပဳစုလိမ့္မယ္။ သူ႔လက္ျဖစ္ အမဲသားဟင္းနဲ႔"
"ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ သူႀကီးမင္း"
"ဘယ္လုိမွ မဟုတ္ဘူး။ ဆက္သာ နားေထာင္။ အဲဒီ ရဟန္းငယ္လဲ ၀ါတြင္းတစ္တြင္းလုံး ေလ်ာင္း ထုိင္ ရပ္ သြား ေလးပါဣရိယာ မွ်ကာရႊင္ၿပဳံး သီတင္းသုံးၿပီးတဲ့အခါက်တာ့ ၿမိဳ့ ျပန္ခ်င္ေတာ့တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ၀ါကၽြတ္ၿပီး ပ၀ါရဏာကံေဆာင္ၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္စကား ဆုိသတဲ့"
"သူႀကီးမင္း.. ၾကားျဖတ္ ေမးလုိက္ဦးမယ္။ အဲဒီ ပ၀ါရဏာကံေဆာင္တယ္ဆုိတာ ဘာကုိ ေျပာတာလဲ မသိဘူး"
"ေအး... ေမးေတာ့လဲ ေျပာျပရတာေပါ့ကြာ။ ပ၀ါရဏာဆုိ ပါဠိစကားလုံးေလးပါ။ ဖိတ္ၾကားျခင္း လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဘာအတြက္ ဖိတ္ၾကားတာလဲ ဆုိေတာ့ သံဃာအခ်င္းခ်င္း အျပစ္ႀကီးအျပစ္ငယ္ အသြယ္သြယ္ေတြ ရွိခဲ့ရင္ ေထာက္ျပေျပာဆုိ ဆုံးမဖုိ႔ သံဃာကို ဖိတ္ၾကားတာပါ။ အျပစ္က်ဴးလြန္ေနတာကုိ ျမင္ျခင္း ၾကားျခင္း ယုံမွားသံသယရွိျခင္း တစ္စုံတစ္ရာ ရွိခဲ့ရင္ သနားေသာအားျဖင့္ ေျပာဆုိ ဆုံးမေတာ္မူပါလုိ႔ သိမ္အတြင္း သံဃာ့ပရိသတ္အလယ္မွာ ဖိတ္မႏၱက ျပဳတာကုိ ပ၀ါရဏာျပဳတယ္၊ ပ၀ါရဏာ ကံေဆာင္တယ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔မွာ ၀ါဆုိ ၀ါကပ္ၾကတယ္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ ပ၀ါရဏာျပဳရပါတယ္။ ပ၀ါရဏာ ျပဳၿပီးရင္ ၀ါကၽြတ္သြားပါၿပီ။ ၿမိဳ့နယ္အလုိက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အုပ္စုအလုိက္ စသျဖင့္ သံဃာေတြအားလုံး တစ္ေက်ာင္းထဲမွာစုၿပီး ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကရပါတယ္"
"ဗုဒၶခ်မွတ္ထားခဲ့တဲ့ စနစ္က အရမ္းေကာင္းတယ္ေနာ္ သူႀကီးမင္း"
"စနစ္ကေတာ့ အရမ္းေကာင္းပါတယ္"
"စနစ္ကေတာ့ ဆုိေတာ့ သူႀကီးမင္းက နဲနဲ မဟုတ္တာ ေျပာခ်င္ေနၿပီ ထင္တယ္"
"အဲလုိလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ မႏွစ္က ပ၀ါရဏာပြဲတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို အမွတ္ရသြားလုိ႔ပါ"
"အဲဒီ ပ၀ါရဏာ ျပဳပြဲမွာ ဘာျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ သူႀကီးမင္း"
"အင္း.. မႏွစ္က ပ၀ါရဏာျပဳပြဲကို ေပါက္ပင္ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ ထုံးစံအတုိင္း တုိက္နယ္မွာရွိၾကတဲ့ သံဃာအားလုံး ၾကြၾကရတာေပါ့။ ေပါက္ပင္ရြာသူ ရြာသားေတြလဲ ဆြမ္းကပ္ျပဳစု လုပ္ေကၽြးၾကတာေပါ့။ ေန႔ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးၿပီး သံဃာေတာ္ေတြအားလုံး သိမ္ေက်ာင္းထဲမွာ ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြကလဲ ၾကည္ညိဳေနၾကတာေပါ့။ ၀ါစဥ္အလုိက္ ပ၀ါရဏာျပဳၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေပါက္ပင္ဆရာေတာ္ကို ဆုံးမစကားဆုိတယ္။ ေပါက္ပင္ဆရာေတာ္ ဘုန္းႀကီး ျဖစ္ရဲ့သားနဲ႔ ႏြားေမြးထားတာေတာ့ မသင့္ေတာ္ပါဘူး ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ အဲဒီ ေပါက္ပင္ဆရာေတာ္လဲ ဟုိနားဒီနားသြားတဲ့အခါ ရြာထဲက ႏြားလွည္း ခဏခဏ ေခၚရတာ အားနာတာနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္ ႏြားေမြးထားၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ႏြားလွည္းေမာင္းခုိင္းတယ္ေလ။ ေတာရြာဆုိေတာ့လဲ ေမာ္ေတာ္ကား အစားထုိး ႏြားလွည္းေပါ့ကြာ။ အဲဒီလုိလဲ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေပါက္ပင္ဆရာေတာ္ကုိ ေျပာဆုိဆုံးမလုိက္ေရာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ သူ႔ကို လူပရိသတ္ သံဃာ့ပရိသတ္ေရွ့မွာ ေစာ္ကားရမလားဆုိၿပီး လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းကာ စိန္ေခၚေတာ့တာဘဲ"
"သူႀကီးမင္းကေတာ့ ႀကဳံလဲ ႀကဳံတတ္တယ္"
"ႀကဳံဆုိ ငါက ပ၀ါရဏာျပဳပြဲကုိ ႏွစ္စဥ္ သြားေနက်ေလကြာ။ တစ္ေန႔ထဲနဲ႔ တုိက္နယ္ သံဃာကုန္ ဖူးျမင္ရလုိ႔ေလ"
"အင္း... ေတာ္ပါေသးရဲ့။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ ပ၀ါရဏာျပဳပြဲလုပ္လို႔။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ စိတ္ဆတ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြ လုပ္ပုံနဲ႔ေတာ့ ပ၀ါရဏာဆုိတဲ့ ပါဠိစကားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္"
"ႀကဳံတုန္း တစ္ခု ေျပာျပရဦးမယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပုသ္အေၾကာင္းေလးပါ။ ပ၀ါရဏာျပဳတာကုိ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ လုပ္ေပမဲ့ ဥပုသ္ျပဳတာကုိေတာ့ လျပည့္ လကြယ္တုိင္း ျပဳလုပ္ၾကရတယ္။ တစ္လကုိ ႏွစ္ႀကိမ္ေပါ့။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ကလြဲရင္ က်န္တဲ့ လျပည့္ လကြယ္ေန႔တုိင္း ဥပုသ္ျပဳၾကရတယ္"
"သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔က ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"
"မင္းကလဲ တုံးေနျပန္ပါၿပီ။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ ဥပုသ္အစား ပ၀ါရဏာျပဳၾကတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ကို ပ၀ါရဏာေန႔ဆုိၿပီး ေခၚတြင္တယ္။ တစ္ျခားတစ္ဘက္က အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔လုိ႔လဲ ေခၚၾကတယ္။ ႏွစ္မည္ရ လျပည့္ေန႔ေပါ့"
"ဥပုသ္ျပဳျခင္းရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ သူႀကီးမင္း"
"အဓိကကေတာ့ သီလစင္ၾကယ္ေရးႏွင့္ စည္းလုံးညီညြတ္ေရးဘဲ ဆုိၾကပါေတာ့။ ဥပုသ္မျပဳခင္မွာ က်ဴးလြန္ထားတဲ့ အျပစ္ေလးေတြ ေပ်ာက္ကင္းဖုိ႔ ေဒသနာေျပာၾကားၾကရတယ္။ ေဒသနာၾကားတယ္ဆုိတာ အခ်င္းခ်င္း အျပစ္ကုိ ၀န္ခံၾကတာပါဘဲ။ ေနာင္ကို မက်ဴးလြန္ဖုိ႔ကိုလဲ ကတိေပးၾကရတယ္။ အာပတ္ေျဖတယ္လုိ႔လဲ ေခၚေ၀ၚတယ္။ အာပတ္ (အျပစ္) တန္းလန္းႀကီးနဲ႔ ဥပုသ္ မျပဳေကာင္းဘူး။ ျပဳရင္ အျပစ္ထပ္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရဟန္းအခ်င္းခ်င္း ႏွစ္ေတာင့္ထြာအတြင္း နီးနီးကပ္ကပ္ ထုိင္ၾကရတဲ့အတြက္ ညီညြတ္မႈကိုလဲ သေဘာေဆာင္တယ္။ သံဃာ့ကိစၥ တစ္ခုခု ေပၚေပါက္ခဲ့ရင္လဲ ဥပုသ္ျပဳၿပီးတဲ့အခါ သံဃာ့ဆႏၵခံယူလုိ႔ရတယ္"
"ရဟန္းေတြ ဥပုသ္ျပဳတာကလဲ လူေတြလုိ ရွစ္ပါးသီလ ခံယူရတာလား သူႀကီးမင္း"
"တစ္ျခားစီပါ။ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဥပုသ္ျပဳတယ္ဆုိတာက လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ပါတိေမာက္ရြတ္ဆုိ နာၾကားၾကတာပါ။ ပါတိေမာက္ဆုိတာ ရဟန္းေတာ္အတြက္ ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ ခ်မွတ္ထားခဲ့တဲ့ စည္းကမ္းဥပေဒသေတြပါဘဲ။ အက်ယ္သိခ်င္ရင္ေတာ့ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ရ့ဲ ပါတိေမာက္ဘာသာဋီကာကုိသာ ရွာဖတ္ေပေတာ့"
"သူႀကီးမင္း.... ေခ်ာ္ထြက္သြားလုိ႔ ဥပုသ္အထိေတာင္ ေရာက္လာၿပီ။ ဒါနဲ႔ ဟုိ ရဟန္းငယ္ ျပန္ၾကြခါနီးမွာ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိေတာ့ ဘာေတြ အထူးအဆန္း ျဖစ္ခဲ့ေသးလဲ သူႀကီးမင္း"
"အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ရဟန္းငယ္ေလးကို စကားတစ္ခြန္းဘဲ ေလ်ာက္လုိက္တယ္"
"ဘယ္လုိ စကားမ်ိဳးလဲ သူႀကီးမင္း"
"ရဟန္းငယ္ေလးက " ဒကာမႀကီး ဦးဇင္း ၿမိဳ့ျပန္ၾကြေတာ့မယ္။ ဒီရြာမွာ ၀ါဆုိစဥ္အတြင္း ေန႔စဥ္ အမဲသားခ်က္ ေၾကာ္ ေလွာ္ ဖုတ္ စတာေတြ ကပ္လွဴတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" လုိ႔ ေျပာလုိက္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ျပန္ေလ်ာက္လုိက္တယ္ "အရွင္ဘုရား ျပန္ၾကြရင္လဲ ၾကြပါေတာ့ တပည့္ေတာ္ အိမ္ေနာက္က ထန္းပင္ႀကီးလဲ ကုန္ခါနီးၿပီ" တဲ့"
"ဘာအဓိပၸါယ္ႀကီးလဲ သူႀကီးမင္း"
"ဘာအဓိပၸါယ္မွ မဟုတ္ဘူး ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက စုန္းမႀကီးေလ။ သူပင့္လာတဲ့ ရဟန္းငယ္ေလးကုိ ၾကည္ညိဳလြန္းလို႔ ေန႔စဥ္ အမဲသားျဖစ္ ဟင္းေတြကုိ ဆက္ကပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းဘဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ အဲဒီလုိ ေန႔စဥ္ဆက္ကပ္ႏုိင္ဖုိ႔ သူ ဘယ္မွာ အမဲသား ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ ရြာကလဲ အမဲေပၚတဲ့ ရြာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ဘဲ သူ႔အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ ထန္းပင္ႀကီးကို ရန္ရွာၾကေတာ့တာေပါ့။ ထန္းလက္ေျခာက္၊ ထန္းေခါင္း၊ ထန္းပင္စည္ေတြကေန သင့္ေတာ္ရာ အစိတ္အပုိင္းကုိ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး အမဲသားအျဖစ္ မန္းမႈတ္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရဟန္းငယ္ေလးကို အမဲသားဟင္းအျဖစ္ ကပ္လွဴတယ္ေလ။ အဲဒီလုိနဲ႔ ၾကာလာေတာ့လဲ ထန္းပင္ႀကီး လုံးပါး ပါးလာေတာ့တာေပါ့"
"ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား သူႀကီးမင္းရယ္။ လာမဲ့ သႀကၤန္မွာ က်ေနာ္ ဒုလႅဘ၀တ္မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားတာ။ အခု မ၀တ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ၾကာ အဲဒီလုိ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ေယာက္က အမဲသားဟင္း လာကပ္ေနရင္ ဒုကၡ"
"မင္းက ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ေၾကာက္တတ္သားဘဲ"
"သူႀကီးမင္း... ဒါနဲ႔ အဲဒီ ရဟန္းမွာ အဆိပ္အေတာက္ မျဖစ္ဖူးလား။ က်ေနာ္ၾကားဖူးတာ အပင္းဆုိလား ဘာဆုိလား"
"ဒါကေတာ့ အစားအစာေကၽြးတဲ့သူရဲ့ စိတ္နဲ႔ဘဲ သက္ဆုိင္ပါတယ္။ သူက ေစတနာန႔ဲ စားေစခ်င္လုိ႔ ေကၽြးတာဆုိေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ထန္းေျခာက္ေတြမွာလဲ အာဟာရဓါတ္က ပါသင့္သေလာက္ပါတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာအႏၱရာယ္မွ မရွိပါဘူး။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးက ေစတနာဆုိးနဲ႔ တစ္ခုခု ျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ ေကၽြးတာဆုိရင္ေတာ့ အဆိပ္အေတာက္တုိ႔ အပင္းတုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့"
"တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေတာရြာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စုန္းမေတြ အေတာ္ရိွခဲ့ၾကပုံရတယ္ေနာ္ သူႀကီးမင္း"
"အင္း ဆုိပါေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ေခတ္တုန္းက ဘုန္းႀကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား စားခြက္ႏႈိက္ေဆးတုိ႔ ကုိယ္လုံေဆးတုိ႔ ထုိးၾကရတယ္တဲ့။ စားခြက္ႏႈိက္ေဆးဆုိတာကေတာ့ ဥပမာ ထန္းလက္ေျခာက္ႀကီးကုိ ထုေခ်ၿပီး အမဲသားဟင္းအျဖစ္ လာကပ္ရင္ ခြက္ထဲ ႏႈိက္လုိက္တာနဲ႔ အမဲသားကေန ထန္းလက္ေျခာက္အျဖစ္ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းသြားတဲ့ ေဆးမ်ိဳးေပါ့"
"ဒါျဖင့္ ကုိယ္လုံေဆးဆုိတာကေကာ သူႀကီးမင္း"
"ကုိယ္လုံးေဆးဆုိတာကေတာ့ ခြက္ထဲႏႈိက္လုိက္ရင္ ဘာမွ မေျပာင္းလဲသြားေပမဲ့ အဲဒီလုိ မန္းမႈတ္သားေတြကို ဘယ္ေလာက္စားစား ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ တကယ့္ဟင္းစားရသလုိဘဲတဲ့"
"ထူးဆန္းတယ္ေနာ္"
"အင္း... အဲဒီေခတ္တုန္းက စားခြက္ႏႈိက္ေဆး ထုိးထားတဲ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးဆီ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အသုပ္တစ္ပြဲ လာပုိ႔တယ္တဲ့။ ျမင္းခြါရြက္သုပ္တဲ့။ ဘုန္းႀကီးလဲ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီး ျပန္သြားၿပီး ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ျမင္းခြါရြက္သုပ္ကုိ ႏႈိက္လုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္းထမီ အေဟာင္းေတြကို လွီးျဖတ္ၿပီး အဆာပလာထည့္ သုပ္ထားတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္တဲ့"
"ဟင္းးးးး ေၾကာက္လာၿပီ သူႀကီးမင္းေရ့..... ၿပီးေတာ့ စုန္းမဆုိတာကလဲ ဦးခ်ိဳေပါက္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သူက စုန္းတတ္တယ္ မတတ္ဘူးဆုိတာကုိလဲ သိခြင့္ရတာ မဟုတ္ဘူး"
"ငါၾကားဖူးတာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ကြ။ စုန္းေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ့ မ်က္စိကုိ အၾကည့္မခံဘူးတဲ့။ ၾကည့္လုိက္ရင္ မ်က္ႏွာ လြဲသြားၾကတယ္တဲ့။ မရမက ၾကည့္ျပန္ရင္လဲ အၿငိဳးအေတး ထားတတ္ၾကတယ္တဲ့"
"ဘာျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔မ်က္ႏွာကုိ အၾကည့္မခံတာလဲ သူႀကီးမင္း"
"သူတုိ႔ မ်က္စိထဲမွာ လူေတြရဲ့ အရိပ္ဟာ ေဇာက္ထိုးႀကီး ျဖစ္ေနလုိ႔တဲ့။ မင္းလဲ သတိထားဦး။ ေကာင္မေလးေတြကုိ ပုိးပန္းေတာ့မယ္ဆုိရင္ မသိမသာ သူတုိ႔ မ်က္စိကုိ ၾကည့္လုိက္ဦး။ သူတုိ႔ မ်က္စိထဲမွာ မင့္အရိပ္က ေျပာင္းျပန္ေဇာက္ထုိးႀကီး ျဖစ္ေနရင္ ေသခ်ာၿပီ။ အဲဒီ ေကာင္မေလးဟာ စုန္းမဘဲ"
"သူႀကီးမင္း အႀကံေပးတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က စုန္းမန႔ဲ အိမ္ေထာင္ က်မယ္ထင္တယ္"
"ေဟ.. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲကြ"
"က်ေနာ့္ေခါင္းမွာ ေဗြႏွစ္လုံး ပါလုိ႔ေလ"
"ေဗြႏွစ္လုံးပါတုိင္း စုန္းမ လင္ ျဖစ္ရမလားကြ"
"ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္က ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ကုိရင္၀တ္ဖုိ႔ ေခါင္းရိတ္ခ်ိန္တုန္းကေပါ့။ မင္းေခါင္းက ေဗြႏွစ္လုံး ႀကီးပါလားကြတဲ့။ မွတ္ထား။ ေဗြႏွစ္လုံး စုန္းမ လင္ တဲ့"
"ေဟ.. ဆရာေတာ္က အဲဒီလုိ ေျပာလား။ ဒါျဖင့္ ငါ့ေခါင္းမွာလဲ ေဗြႏွစ္လုံးပါတယ္။ ဒုကၡဘဲ။ ဒီဘ၀ေတာ့ အိမ္ေထာင္ မျပဳဘဲ ေနမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္"
"ဟာ.. သူႀကီးမင္းလဲ ေဗြႏွစ္လုံးဘဲလား။ ဒါဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က အတူတူဘဲ။ အေဖာ္ရသြားၿပီ။ သူႀကီးမင္းလဲ ေဗြႏွစ္လုံးဆုိရင္ က်ေနာ္ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"သူႀကီးမင္းဆီမွာ စုန္းမကို ႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္း ရွိေကာင္း ရွိႏုိင္တယ္ေလ"
" ေအာ္... အဲဒီလိုလား။ ငါတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ၾကားဖူးတာဘဲ။ ငါကိုယ္တုိင္လဲ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အစားအစာတစ္ခုခုကို သံသယရွိတဲ့အခါ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းကို အေပၚ နဲနဲကားၿပီး ေျမွာက္လုိက္တယ္။ ၿပီးရင္ အစားအစာကို ဘယ္ဘက္လက္က ကိုင္ၿပီး ကားထားတဲ့ ေပါင္ေအာက္ လ်ိဳးၿပီး ထုိးေပးလုိက္တယ္။ ဒီဘက္ကေန ညာဘက္လက္နဲ႔ လွမ္းယူလုိက္တယ္။ ၿပီးရင္ ဘယ္လက္ကို ျပန္ေပးလုိက္တယ္။ ဘယ္လက္ကယူၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ေပါင္ေအာက္ ထုိးေပးလုိက္ျပန္တယ္။ ညာဘက္လက္နဲ႔ လွမ္းယူျပန္တယ္။ အဲဒီ အဲဒီလုိ သုံးခါတိတိလုပ္ၿပီးမွ စားေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒါ အပင္းအဆုိ႔ မျဖစ္တဲ့နည္းတဲ့။ မန္းမႈတ္ထားတဲ့ အစားအစာကို ျပန္ၿပီး အဲဒီနည္းနဲ႔ တုန္႔ျပန္လုိက္တာေလ"
"ဒါဆုိ က်ေနာ္လဲ ေနာက္ဆုိ အဲဒီလုိ လုပ္ၿပီး စားမွ ျဖစ္မယ္။ ေတာ္ၾကာ အပင္းအဆုိ႔ေတြ ျဖစ္မွာ ေၾကာက္ရတယ္"
"ဒါကလဲ တန္ခုိးသိပ္မႀကီးတဲ့ စုန္းမက ေကၽြးတဲ့ အစားအစာမွ အဲဒီနည္းက အစြမ္းထက္တာတဲ့။ တန္ခုိးႀကီးတ့ဲ စုန္းဆုိ မင္းအဲဒီလုိ သုံးခါတိတိ လုပ္လုိက္ရင္ မင့္ေပါင္ကုိ စတီးႀကိဳးနဲ႔ ခပ္တင္းတင္း သုံးပတ္ ပတ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားေရာေပါ့။ ဘယ္လုိမွ ေျဖလို႔ မရေတာ့ဘူးတဲ့"
"အမေလးးးး သူႀကီးမင္းရယ္... ေျပာရင္းနဲ႔ ေပါင္တစ္ခုလုံး တင္းၾကပ္လာသလား ခံစားရတယ္"
"ကဲပါ. ကဲပါ။ ဒါေတြ ထားၿပီး ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ဘက္ လွည့္ၾကဦးစုိ႔ရဲ့"
"ဟုတ္ကဲ့ သူႀကီးမင္း"
...
"ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ဟာ အဲဒီရြာနား တစ္ေလ်ာက္က ေက်းငွက္ တိရစၦာန္ေတြကို ပစ္သတ္ဖမ္းယူလုိက္တာ ေတာေကာင္ေတြေတာင္ ျပဳန္းသြားေတာ့သတဲ့။ တစ္ေန႔မွာ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ဦးေဆာင္တဲ့ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ဟာ ထုံးစံအတုိင္း ေတာလုိက္ ထြက္ျပန္ၾကတာေပါ့။ ေတာလုိက္ထြက္ေပမဲ့လဲ ဘာေကာင္ကို လုိက္မယ္ဆုိတာေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ေတြ႔တဲ့အေကာင္ ၀ုိင္းလုိက္ၿပီး သမၾကတာပါဘဲ။ ရြာဦးေက်ာင္းက ထြက္ၿပီဆုိကထဲက ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကလဲ ေပ်ာ္၊ ေခြးေတြကလဲ ေပ်ာ္နဲ႔။ နတ္ဒုိးသီခ်င္းလုိလုိ ဘာလုိလုိ သီခ်င္းကုိလဲ သံၿပိဳင္ ဟစ္ေအာ္ေနၾကေလရဲ့"
"ဘာႀကီးလဲဟ ေပါက္ေက်ာ္ရ၊ မင့္ဟာက အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိနဲ႔"
"သူႀကီးမင္းဘဲ ဟုိတစ္ေန႔က ေျပာခဲ့တယ္ေလ၊ မန္းမႈတ္သားကုိ တစ္၀ါတြင္းလုံး ဘုဥ္းေပးသြားရရွာတယ္ဆုိတာ"
"ေအာ္.... အဲဒီ အေၾကာင္းကို မင္းက သိခ်င္ေနတာကုိး"
"သူႀကီးမင္းကလဲ သိရဲ့သားနဲ႔"
"ၾကားခ်င္သပဆုိရင္လဲ ေျပာျပရတာေပါ့ကြာ။ တစ္ခါတုန္းက အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ ၿမိဳ့တက္ဘုရားဖူးရင္း ရဟန္းငယ္တစ္ပါးန႔ဲ အသိမိတ္ေဆြ ျဖစ္လာတယ္တဲ့။ ရဟန္းေလးက အသားက ၀င္း၀င္း ေနပုံထုိင္ပုံကလဲ တည္ၾကည္ဆုိေတာ့ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဟာ ရဟန္းငယ္အေပၚ အေတာ္ေလး ၾကည္ညိဳသြားသတ့ဲ။ တစ္ႏွစ္မွာ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက အဲဒီ ရဟန္းငယ္ကို ရြာမွာ တစ္၀ါေလာက္ လာၿပီး ၀ါဆုိ၀ါကပ္ဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားသတဲ့။ ရဟန္းငယ္ကလဲ သေဘာတူလုိက္သတဲ့။ လုိရင္းေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီ ရဟန္းငယ္ဟာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးရြာမွာ တစ္၀ါ သြားဆုိလုိက္သတဲ့"
"အဲဒီရြာက တုံးဖလားရြာ မဟုတ္လား သူႀကီးမင္း"
"မင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ တုံးဖလားတစ္ရြာထဲနဲ႔ ဒီေလာက္ ပုံျပင္ေပါမ်ားပါ့မလားကြာ။ တစ္ျခားရြာတစ္ရြာလုိ႔သာ မွတ္လုိက္ေပါ့။ အဲဒီ ရဟန္းငယ္ဟာ အသီးအရြက္ထက္ အသားဟင္း အသားေျခာက္ကို ပို ႀကိဳက္သတဲ့။ အႀကိဳက္ဆုံးကေတာ့ အမဲသား ျဖစ္သတဲ့။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးလဲ သူ ၾကည္ညိဳလုိ႔ ပင့္ထားတာဆုိေတာ့ ေန႔စဥ္ဘဲ အဲဒီ ရဟန္းငယ္ကို အမဲသားေျခာက္ဖုတ္၊ အမဲသားဟင္း၊ အမဲသားေၾကာ္ အစရွိသျဖင့္ အမဲသားျဖစ္ ဟင္းတုိ႔ကုိ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရုိးရေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ ဆက္ကပ္သတဲ့"
"သူႀကီးမင္း ေျပာတာ ၾကားရတာနဲ႔တင္ က်ေနာ္ေတာင္ သြားရည္က်ေနၿပီ။ ေကာ္ဖီေလးနဲ႔ အမဲသားေျခာက္ဖုတ္ကေလးနဲ႔ ျမည္းလုိက္ရလုိ႔ကေတာ့..."
"ပုံျပင္ကုိသာ နားေထာင္စမ္းပါ။ မင့္ဟာက ပုံျပင္လဲေျပာရ၊ ေကာ္ဖီလဲ တုိက္ရ၊ ၿပီးေတာ့ အျမည္းကိုေတာင္ တမ္းတလုိက္ေသး"
"ဟဲ ဟဲ။ အဲဒီ ရဟန္းငယ္ေနရာမွာ ခဏ ေနလုိက္ခ်င္တယ္။ တရားက်င့္ခ်င္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အမဲသားေၾကာ္ေလး ဘာေလး စားရမလားလုိ႔"
"ေအး... မင္း စားခ်င္ရင္ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဆီ မင့္ကို လြတ္လုိက္မယ္။ ေန႔တုိင္း မရုိးေစရဘူး။ မင့္ကုိ ျပဳစုလိမ့္မယ္။ သူ႔လက္ျဖစ္ အမဲသားဟင္းနဲ႔"
"ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ သူႀကီးမင္း"
"ဘယ္လုိမွ မဟုတ္ဘူး။ ဆက္သာ နားေထာင္။ အဲဒီ ရဟန္းငယ္လဲ ၀ါတြင္းတစ္တြင္းလုံး ေလ်ာင္း ထုိင္ ရပ္ သြား ေလးပါဣရိယာ မွ်ကာရႊင္ၿပဳံး သီတင္းသုံးၿပီးတဲ့အခါက်တာ့ ၿမိဳ့ ျပန္ခ်င္ေတာ့တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ၀ါကၽြတ္ၿပီး ပ၀ါရဏာကံေဆာင္ၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္စကား ဆုိသတဲ့"
"သူႀကီးမင္း.. ၾကားျဖတ္ ေမးလုိက္ဦးမယ္။ အဲဒီ ပ၀ါရဏာကံေဆာင္တယ္ဆုိတာ ဘာကုိ ေျပာတာလဲ မသိဘူး"
"ေအး... ေမးေတာ့လဲ ေျပာျပရတာေပါ့ကြာ။ ပ၀ါရဏာဆုိ ပါဠိစကားလုံးေလးပါ။ ဖိတ္ၾကားျခင္း လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဘာအတြက္ ဖိတ္ၾကားတာလဲ ဆုိေတာ့ သံဃာအခ်င္းခ်င္း အျပစ္ႀကီးအျပစ္ငယ္ အသြယ္သြယ္ေတြ ရွိခဲ့ရင္ ေထာက္ျပေျပာဆုိ ဆုံးမဖုိ႔ သံဃာကို ဖိတ္ၾကားတာပါ။ အျပစ္က်ဴးလြန္ေနတာကုိ ျမင္ျခင္း ၾကားျခင္း ယုံမွားသံသယရွိျခင္း တစ္စုံတစ္ရာ ရွိခဲ့ရင္ သနားေသာအားျဖင့္ ေျပာဆုိ ဆုံးမေတာ္မူပါလုိ႔ သိမ္အတြင္း သံဃာ့ပရိသတ္အလယ္မွာ ဖိတ္မႏၱက ျပဳတာကုိ ပ၀ါရဏာျပဳတယ္၊ ပ၀ါရဏာ ကံေဆာင္တယ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔မွာ ၀ါဆုိ ၀ါကပ္ၾကတယ္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ ပ၀ါရဏာျပဳရပါတယ္။ ပ၀ါရဏာ ျပဳၿပီးရင္ ၀ါကၽြတ္သြားပါၿပီ။ ၿမိဳ့နယ္အလုိက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အုပ္စုအလုိက္ စသျဖင့္ သံဃာေတြအားလုံး တစ္ေက်ာင္းထဲမွာစုၿပီး ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကရပါတယ္"
"ဗုဒၶခ်မွတ္ထားခဲ့တဲ့ စနစ္က အရမ္းေကာင္းတယ္ေနာ္ သူႀကီးမင္း"
"စနစ္ကေတာ့ အရမ္းေကာင္းပါတယ္"
"စနစ္ကေတာ့ ဆုိေတာ့ သူႀကီးမင္းက နဲနဲ မဟုတ္တာ ေျပာခ်င္ေနၿပီ ထင္တယ္"
"အဲလုိလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ မႏွစ္က ပ၀ါရဏာပြဲတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို အမွတ္ရသြားလုိ႔ပါ"
"အဲဒီ ပ၀ါရဏာ ျပဳပြဲမွာ ဘာျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ သူႀကီးမင္း"
"အင္း.. မႏွစ္က ပ၀ါရဏာျပဳပြဲကို ေပါက္ပင္ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ ထုံးစံအတုိင္း တုိက္နယ္မွာရွိၾကတဲ့ သံဃာအားလုံး ၾကြၾကရတာေပါ့။ ေပါက္ပင္ရြာသူ ရြာသားေတြလဲ ဆြမ္းကပ္ျပဳစု လုပ္ေကၽြးၾကတာေပါ့။ ေန႔ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးၿပီး သံဃာေတာ္ေတြအားလုံး သိမ္ေက်ာင္းထဲမွာ ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြကလဲ ၾကည္ညိဳေနၾကတာေပါ့။ ၀ါစဥ္အလုိက္ ပ၀ါရဏာျပဳၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေပါက္ပင္ဆရာေတာ္ကို ဆုံးမစကားဆုိတယ္။ ေပါက္ပင္ဆရာေတာ္ ဘုန္းႀကီး ျဖစ္ရဲ့သားနဲ႔ ႏြားေမြးထားတာေတာ့ မသင့္ေတာ္ပါဘူး ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ အဲဒီ ေပါက္ပင္ဆရာေတာ္လဲ ဟုိနားဒီနားသြားတဲ့အခါ ရြာထဲက ႏြားလွည္း ခဏခဏ ေခၚရတာ အားနာတာနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္ ႏြားေမြးထားၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ႏြားလွည္းေမာင္းခုိင္းတယ္ေလ။ ေတာရြာဆုိေတာ့လဲ ေမာ္ေတာ္ကား အစားထုိး ႏြားလွည္းေပါ့ကြာ။ အဲဒီလုိလဲ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေပါက္ပင္ဆရာေတာ္ကုိ ေျပာဆုိဆုံးမလုိက္ေရာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ သူ႔ကို လူပရိသတ္ သံဃာ့ပရိသတ္ေရွ့မွာ ေစာ္ကားရမလားဆုိၿပီး လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းကာ စိန္ေခၚေတာ့တာဘဲ"
"သူႀကီးမင္းကေတာ့ ႀကဳံလဲ ႀကဳံတတ္တယ္"
"ႀကဳံဆုိ ငါက ပ၀ါရဏာျပဳပြဲကုိ ႏွစ္စဥ္ သြားေနက်ေလကြာ။ တစ္ေန႔ထဲနဲ႔ တုိက္နယ္ သံဃာကုန္ ဖူးျမင္ရလုိ႔ေလ"
"အင္း... ေတာ္ပါေသးရဲ့။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ ပ၀ါရဏာျပဳပြဲလုပ္လို႔။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ စိတ္ဆတ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြ လုပ္ပုံနဲ႔ေတာ့ ပ၀ါရဏာဆုိတဲ့ ပါဠိစကားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္"
"ႀကဳံတုန္း တစ္ခု ေျပာျပရဦးမယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပုသ္အေၾကာင္းေလးပါ။ ပ၀ါရဏာျပဳတာကုိ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ လုပ္ေပမဲ့ ဥပုသ္ျပဳတာကုိေတာ့ လျပည့္ လကြယ္တုိင္း ျပဳလုပ္ၾကရတယ္။ တစ္လကုိ ႏွစ္ႀကိမ္ေပါ့။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ကလြဲရင္ က်န္တဲ့ လျပည့္ လကြယ္ေန႔တုိင္း ဥပုသ္ျပဳၾကရတယ္"
"သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔က ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"
"မင္းကလဲ တုံးေနျပန္ပါၿပီ။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ ဥပုသ္အစား ပ၀ါရဏာျပဳၾကတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ကို ပ၀ါရဏာေန႔ဆုိၿပီး ေခၚတြင္တယ္။ တစ္ျခားတစ္ဘက္က အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔လုိ႔လဲ ေခၚၾကတယ္။ ႏွစ္မည္ရ လျပည့္ေန႔ေပါ့"
"ဥပုသ္ျပဳျခင္းရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ သူႀကီးမင္း"
"အဓိကကေတာ့ သီလစင္ၾကယ္ေရးႏွင့္ စည္းလုံးညီညြတ္ေရးဘဲ ဆုိၾကပါေတာ့။ ဥပုသ္မျပဳခင္မွာ က်ဴးလြန္ထားတဲ့ အျပစ္ေလးေတြ ေပ်ာက္ကင္းဖုိ႔ ေဒသနာေျပာၾကားၾကရတယ္။ ေဒသနာၾကားတယ္ဆုိတာ အခ်င္းခ်င္း အျပစ္ကုိ ၀န္ခံၾကတာပါဘဲ။ ေနာင္ကို မက်ဴးလြန္ဖုိ႔ကိုလဲ ကတိေပးၾကရတယ္။ အာပတ္ေျဖတယ္လုိ႔လဲ ေခၚေ၀ၚတယ္။ အာပတ္ (အျပစ္) တန္းလန္းႀကီးနဲ႔ ဥပုသ္ မျပဳေကာင္းဘူး။ ျပဳရင္ အျပစ္ထပ္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရဟန္းအခ်င္းခ်င္း ႏွစ္ေတာင့္ထြာအတြင္း နီးနီးကပ္ကပ္ ထုိင္ၾကရတဲ့အတြက္ ညီညြတ္မႈကိုလဲ သေဘာေဆာင္တယ္။ သံဃာ့ကိစၥ တစ္ခုခု ေပၚေပါက္ခဲ့ရင္လဲ ဥပုသ္ျပဳၿပီးတဲ့အခါ သံဃာ့ဆႏၵခံယူလုိ႔ရတယ္"
"ရဟန္းေတြ ဥပုသ္ျပဳတာကလဲ လူေတြလုိ ရွစ္ပါးသီလ ခံယူရတာလား သူႀကီးမင္း"
"တစ္ျခားစီပါ။ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဥပုသ္ျပဳတယ္ဆုိတာက လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ပါတိေမာက္ရြတ္ဆုိ နာၾကားၾကတာပါ။ ပါတိေမာက္ဆုိတာ ရဟန္းေတာ္အတြက္ ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ ခ်မွတ္ထားခဲ့တဲ့ စည္းကမ္းဥပေဒသေတြပါဘဲ။ အက်ယ္သိခ်င္ရင္ေတာ့ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ရ့ဲ ပါတိေမာက္ဘာသာဋီကာကုိသာ ရွာဖတ္ေပေတာ့"
"သူႀကီးမင္း.... ေခ်ာ္ထြက္သြားလုိ႔ ဥပုသ္အထိေတာင္ ေရာက္လာၿပီ။ ဒါနဲ႔ ဟုိ ရဟန္းငယ္ ျပန္ၾကြခါနီးမွာ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိေတာ့ ဘာေတြ အထူးအဆန္း ျဖစ္ခဲ့ေသးလဲ သူႀကီးမင္း"
"အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ရဟန္းငယ္ေလးကို စကားတစ္ခြန္းဘဲ ေလ်ာက္လုိက္တယ္"
"ဘယ္လုိ စကားမ်ိဳးလဲ သူႀကီးမင္း"
"ရဟန္းငယ္ေလးက " ဒကာမႀကီး ဦးဇင္း ၿမိဳ့ျပန္ၾကြေတာ့မယ္။ ဒီရြာမွာ ၀ါဆုိစဥ္အတြင္း ေန႔စဥ္ အမဲသားခ်က္ ေၾကာ္ ေလွာ္ ဖုတ္ စတာေတြ ကပ္လွဴတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" လုိ႔ ေျပာလုိက္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ျပန္ေလ်ာက္လုိက္တယ္ "အရွင္ဘုရား ျပန္ၾကြရင္လဲ ၾကြပါေတာ့ တပည့္ေတာ္ အိမ္ေနာက္က ထန္းပင္ႀကီးလဲ ကုန္ခါနီးၿပီ" တဲ့"
"ဘာအဓိပၸါယ္ႀကီးလဲ သူႀကီးမင္း"
"ဘာအဓိပၸါယ္မွ မဟုတ္ဘူး ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက စုန္းမႀကီးေလ။ သူပင့္လာတဲ့ ရဟန္းငယ္ေလးကုိ ၾကည္ညိဳလြန္းလို႔ ေန႔စဥ္ အမဲသားျဖစ္ ဟင္းေတြကုိ ဆက္ကပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းဘဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ အဲဒီလုိ ေန႔စဥ္ဆက္ကပ္ႏုိင္ဖုိ႔ သူ ဘယ္မွာ အမဲသား ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ ရြာကလဲ အမဲေပၚတဲ့ ရြာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ဘဲ သူ႔အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ ထန္းပင္ႀကီးကို ရန္ရွာၾကေတာ့တာေပါ့။ ထန္းလက္ေျခာက္၊ ထန္းေခါင္း၊ ထန္းပင္စည္ေတြကေန သင့္ေတာ္ရာ အစိတ္အပုိင္းကုိ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး အမဲသားအျဖစ္ မန္းမႈတ္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရဟန္းငယ္ေလးကို အမဲသားဟင္းအျဖစ္ ကပ္လွဴတယ္ေလ။ အဲဒီလုိနဲ႔ ၾကာလာေတာ့လဲ ထန္းပင္ႀကီး လုံးပါး ပါးလာေတာ့တာေပါ့"
"ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား သူႀကီးမင္းရယ္။ လာမဲ့ သႀကၤန္မွာ က်ေနာ္ ဒုလႅဘ၀တ္မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားတာ။ အခု မ၀တ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ၾကာ အဲဒီလုိ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ေယာက္က အမဲသားဟင္း လာကပ္ေနရင္ ဒုကၡ"
"မင္းက ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ေၾကာက္တတ္သားဘဲ"
"သူႀကီးမင္း... ဒါနဲ႔ အဲဒီ ရဟန္းမွာ အဆိပ္အေတာက္ မျဖစ္ဖူးလား။ က်ေနာ္ၾကားဖူးတာ အပင္းဆုိလား ဘာဆုိလား"
"ဒါကေတာ့ အစားအစာေကၽြးတဲ့သူရဲ့ စိတ္နဲ႔ဘဲ သက္ဆုိင္ပါတယ္။ သူက ေစတနာန႔ဲ စားေစခ်င္လုိ႔ ေကၽြးတာဆုိေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ထန္းေျခာက္ေတြမွာလဲ အာဟာရဓါတ္က ပါသင့္သေလာက္ပါတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာအႏၱရာယ္မွ မရွိပါဘူး။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးက ေစတနာဆုိးနဲ႔ တစ္ခုခု ျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ ေကၽြးတာဆုိရင္ေတာ့ အဆိပ္အေတာက္တုိ႔ အပင္းတုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့"
"တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေတာရြာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စုန္းမေတြ အေတာ္ရိွခဲ့ၾကပုံရတယ္ေနာ္ သူႀကီးမင္း"
"အင္း ဆုိပါေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ေခတ္တုန္းက ဘုန္းႀကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား စားခြက္ႏႈိက္ေဆးတုိ႔ ကုိယ္လုံေဆးတုိ႔ ထုိးၾကရတယ္တဲ့။ စားခြက္ႏႈိက္ေဆးဆုိတာကေတာ့ ဥပမာ ထန္းလက္ေျခာက္ႀကီးကုိ ထုေခ်ၿပီး အမဲသားဟင္းအျဖစ္ လာကပ္ရင္ ခြက္ထဲ ႏႈိက္လုိက္တာနဲ႔ အမဲသားကေန ထန္းလက္ေျခာက္အျဖစ္ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းသြားတဲ့ ေဆးမ်ိဳးေပါ့"
"ဒါျဖင့္ ကုိယ္လုံေဆးဆုိတာကေကာ သူႀကီးမင္း"
"ကုိယ္လုံးေဆးဆုိတာကေတာ့ ခြက္ထဲႏႈိက္လုိက္ရင္ ဘာမွ မေျပာင္းလဲသြားေပမဲ့ အဲဒီလုိ မန္းမႈတ္သားေတြကို ဘယ္ေလာက္စားစား ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ တကယ့္ဟင္းစားရသလုိဘဲတဲ့"
"ထူးဆန္းတယ္ေနာ္"
"အင္း... အဲဒီေခတ္တုန္းက စားခြက္ႏႈိက္ေဆး ထုိးထားတဲ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးဆီ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အသုပ္တစ္ပြဲ လာပုိ႔တယ္တဲ့။ ျမင္းခြါရြက္သုပ္တဲ့။ ဘုန္းႀကီးလဲ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီး ျပန္သြားၿပီး ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ျမင္းခြါရြက္သုပ္ကုိ ႏႈိက္လုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္းထမီ အေဟာင္းေတြကို လွီးျဖတ္ၿပီး အဆာပလာထည့္ သုပ္ထားတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္တဲ့"
"ဟင္းးးးး ေၾကာက္လာၿပီ သူႀကီးမင္းေရ့..... ၿပီးေတာ့ စုန္းမဆုိတာကလဲ ဦးခ်ိဳေပါက္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သူက စုန္းတတ္တယ္ မတတ္ဘူးဆုိတာကုိလဲ သိခြင့္ရတာ မဟုတ္ဘူး"
"ငါၾကားဖူးတာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ကြ။ စုန္းေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ့ မ်က္စိကုိ အၾကည့္မခံဘူးတဲ့။ ၾကည့္လုိက္ရင္ မ်က္ႏွာ လြဲသြားၾကတယ္တဲ့။ မရမက ၾကည့္ျပန္ရင္လဲ အၿငိဳးအေတး ထားတတ္ၾကတယ္တဲ့"
"ဘာျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔မ်က္ႏွာကုိ အၾကည့္မခံတာလဲ သူႀကီးမင္း"
"သူတုိ႔ မ်က္စိထဲမွာ လူေတြရဲ့ အရိပ္ဟာ ေဇာက္ထိုးႀကီး ျဖစ္ေနလုိ႔တဲ့။ မင္းလဲ သတိထားဦး။ ေကာင္မေလးေတြကုိ ပုိးပန္းေတာ့မယ္ဆုိရင္ မသိမသာ သူတုိ႔ မ်က္စိကုိ ၾကည့္လုိက္ဦး။ သူတုိ႔ မ်က္စိထဲမွာ မင့္အရိပ္က ေျပာင္းျပန္ေဇာက္ထုိးႀကီး ျဖစ္ေနရင္ ေသခ်ာၿပီ။ အဲဒီ ေကာင္မေလးဟာ စုန္းမဘဲ"
"သူႀကီးမင္း အႀကံေပးတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က စုန္းမန႔ဲ အိမ္ေထာင္ က်မယ္ထင္တယ္"
"ေဟ.. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲကြ"
"က်ေနာ့္ေခါင္းမွာ ေဗြႏွစ္လုံး ပါလုိ႔ေလ"
"ေဗြႏွစ္လုံးပါတုိင္း စုန္းမ လင္ ျဖစ္ရမလားကြ"
"ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္က ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ကုိရင္၀တ္ဖုိ႔ ေခါင္းရိတ္ခ်ိန္တုန္းကေပါ့။ မင္းေခါင္းက ေဗြႏွစ္လုံး ႀကီးပါလားကြတဲ့။ မွတ္ထား။ ေဗြႏွစ္လုံး စုန္းမ လင္ တဲ့"
"ေဟ.. ဆရာေတာ္က အဲဒီလုိ ေျပာလား။ ဒါျဖင့္ ငါ့ေခါင္းမွာလဲ ေဗြႏွစ္လုံးပါတယ္။ ဒုကၡဘဲ။ ဒီဘ၀ေတာ့ အိမ္ေထာင္ မျပဳဘဲ ေနမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္"
"ဟာ.. သူႀကီးမင္းလဲ ေဗြႏွစ္လုံးဘဲလား။ ဒါဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က အတူတူဘဲ။ အေဖာ္ရသြားၿပီ။ သူႀကီးမင္းလဲ ေဗြႏွစ္လုံးဆုိရင္ က်ေနာ္ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"သူႀကီးမင္းဆီမွာ စုန္းမကို ႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္း ရွိေကာင္း ရွိႏုိင္တယ္ေလ"
" ေအာ္... အဲဒီလိုလား။ ငါတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ၾကားဖူးတာဘဲ။ ငါကိုယ္တုိင္လဲ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အစားအစာတစ္ခုခုကို သံသယရွိတဲ့အခါ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းကို အေပၚ နဲနဲကားၿပီး ေျမွာက္လုိက္တယ္။ ၿပီးရင္ အစားအစာကို ဘယ္ဘက္လက္က ကိုင္ၿပီး ကားထားတဲ့ ေပါင္ေအာက္ လ်ိဳးၿပီး ထုိးေပးလုိက္တယ္။ ဒီဘက္ကေန ညာဘက္လက္နဲ႔ လွမ္းယူလုိက္တယ္။ ၿပီးရင္ ဘယ္လက္ကို ျပန္ေပးလုိက္တယ္။ ဘယ္လက္ကယူၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ေပါင္ေအာက္ ထုိးေပးလုိက္ျပန္တယ္။ ညာဘက္လက္နဲ႔ လွမ္းယူျပန္တယ္။ အဲဒီ အဲဒီလုိ သုံးခါတိတိလုပ္ၿပီးမွ စားေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒါ အပင္းအဆုိ႔ မျဖစ္တဲ့နည္းတဲ့။ မန္းမႈတ္ထားတဲ့ အစားအစာကို ျပန္ၿပီး အဲဒီနည္းနဲ႔ တုန္႔ျပန္လုိက္တာေလ"
"ဒါဆုိ က်ေနာ္လဲ ေနာက္ဆုိ အဲဒီလုိ လုပ္ၿပီး စားမွ ျဖစ္မယ္။ ေတာ္ၾကာ အပင္းအဆုိ႔ေတြ ျဖစ္မွာ ေၾကာက္ရတယ္"
"ဒါကလဲ တန္ခုိးသိပ္မႀကီးတဲ့ စုန္းမက ေကၽြးတဲ့ အစားအစာမွ အဲဒီနည္းက အစြမ္းထက္တာတဲ့။ တန္ခုိးႀကီးတ့ဲ စုန္းဆုိ မင္းအဲဒီလုိ သုံးခါတိတိ လုပ္လုိက္ရင္ မင့္ေပါင္ကုိ စတီးႀကိဳးနဲ႔ ခပ္တင္းတင္း သုံးပတ္ ပတ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားေရာေပါ့။ ဘယ္လုိမွ ေျဖလို႔ မရေတာ့ဘူးတဲ့"
"အမေလးးးး သူႀကီးမင္းရယ္... ေျပာရင္းနဲ႔ ေပါင္တစ္ခုလုံး တင္းၾကပ္လာသလား ခံစားရတယ္"
"ကဲပါ. ကဲပါ။ ဒါေတြ ထားၿပီး ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ဘက္ လွည့္ၾကဦးစုိ႔ရဲ့"
"ဟုတ္ကဲ့ သူႀကီးမင္း"
...
"ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ဟာ အဲဒီရြာနား တစ္ေလ်ာက္က ေက်းငွက္ တိရစၦာန္ေတြကို ပစ္သတ္ဖမ္းယူလုိက္တာ ေတာေကာင္ေတြေတာင္ ျပဳန္းသြားေတာ့သတဲ့။ တစ္ေန႔မွာ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ဦးေဆာင္တဲ့ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ဟာ ထုံးစံအတုိင္း ေတာလုိက္ ထြက္ျပန္ၾကတာေပါ့။ ေတာလုိက္ထြက္ေပမဲ့လဲ ဘာေကာင္ကို လုိက္မယ္ဆုိတာေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ေတြ႔တဲ့အေကာင္ ၀ုိင္းလုိက္ၿပီး သမၾကတာပါဘဲ။ ရြာဦးေက်ာင္းက ထြက္ၿပီဆုိကထဲက ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကလဲ ေပ်ာ္၊ ေခြးေတြကလဲ ေပ်ာ္နဲ႔။ နတ္ဒုိးသီခ်င္းလုိလုိ ဘာလုိလုိ သီခ်င္းကုိလဲ သံၿပိဳင္ ဟစ္ေအာ္ေနၾကေလရဲ့"
"ေက်ာင္းေပၚမွာ မေပ်ာ္
ေတာထဲမွာ ေပ်ာ္
ေခြးေတြကုိ ေခၚ
(ကုိရင္ေတြလဲ ပါသေနာ္..)
(ေက်ာင္းသားေတြလဲ ပါသေနာ္..)
တုိ႔ေက်ာင္းေတာ္က
ေၾကာင္ဖမ္း ဆရာေတာ္ာ္ာ္ာ္...."
"အေ၀းက ျမင္ေသာ္..
အေတြး မမွားနဲ႔ေနာ္
ေျပးမွ လြတ္မေနာ္..
တုိ႔ေက်ာင္းေတာ္က
ေၾကာင္ဖမ္း ဆရာေတာ္ာ္ာ္ာ္...."
"အေျမးေလးကုိ ေမွ်ာ္
ေတးေလး တေက်ာ္ေက်ာ္
လာၿပီေနာ္.. လာၿပီေနာ္...
တုိ႔ေက်ာင္းေတာ္က
ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ာ္ာ္ာ္ာ္ာ္......"
"ေဟးးး ၀ါးးးးးးးးး ၀ါးးးးးးးးးးး
၀ူးးးးးး ၀ူးးးးးးးးး ၀ူးးးးးးးးးးးးး"
ေတာထဲမွာ ေပ်ာ္
ေခြးေတြကုိ ေခၚ
(ကုိရင္ေတြလဲ ပါသေနာ္..)
(ေက်ာင္းသားေတြလဲ ပါသေနာ္..)
တုိ႔ေက်ာင္းေတာ္က
ေၾကာင္ဖမ္း ဆရာေတာ္ာ္ာ္ာ္...."
"အေ၀းက ျမင္ေသာ္..
အေတြး မမွားနဲ႔ေနာ္
ေျပးမွ လြတ္မေနာ္..
တုိ႔ေက်ာင္းေတာ္က
ေၾကာင္ဖမ္း ဆရာေတာ္ာ္ာ္ာ္...."
"အေျမးေလးကုိ ေမွ်ာ္
ေတးေလး တေက်ာ္ေက်ာ္
လာၿပီေနာ္.. လာၿပီေနာ္...
တုိ႔ေက်ာင္းေတာ္က
ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ာ္ာ္ာ္ာ္ာ္......"
"ေဟးးး ၀ါးးးးးးးးး ၀ါးးးးးးးးးးး
၀ူးးးးးး ၀ူးးးးးးးးး ၀ူးးးးးးးးးးးးး"
"ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြလဲ ေဟး၀ါး၀ါးဆုိၿပီး ေပ်ာ္ျမဴး ေခြးေတြလဲ ၀ူးးးးးအူးးးအူးးး ဆုိၿပီး အူျမဴး အထူးထူးေသာ လက္နက္ ပစၥည္း စုံလင္စြာနဲ႔ ၀နာေတာတစ္ခြင္မွာ ကၽြတ္ထုိက္တဲ့ သတၱ၀ါေတြကုိ ေခ်ခၽြတ္ဖုိ႔ အေကၡာဘိနီတပ္ႀကီးျဖန္႔ကာ ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ တန္းညွိၿပီး တစ္စီတစ္တန္းႀကီး ထြက္ခြါသြားၾကေတာ့တာေပါ့။ ေတာထဲ ၀င္၀င္ခ်င္းဘဲ ေခြးေဟာင္သံေတြ ၾကားလုိ႔ သြားၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရွဥ့္မီးနီ တစ္ေကာင္ကုိ ေတြ႔လိုက္ၾကတယ္။ အားလုံး လုိက္...လုိက္.. လုိက္...ဆုိၿပီး ညာသံေပးကာ ရွဥ့္မီးနီေနာက္ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြရာ ေခြးေတြေရာ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ေရာ ၀ုိင္းၿပီး လုိက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ရွဥ့္မီးနီေလးလဲ အသက္အႏၱရာယ္ ေၾကာက္လြန္းတဲ့အတြက္ နီးစပ္ရာ သစ္ပင္အုိႀကီးတစ္ပင္ရဲ့ သစ္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးေတာ့တာေပါ့။ သစ္ပင္ရဲ့ ေအာက္ေျခကစၿပီး အထက္ထိ သစ္ေခါင္းေပါက္ႀကီးက အရွည္ႀကီးဘဲ။ ကဲ... ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္... မင္းစဥ္းစားစမ္း။ သစ္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးတဲ့ ရွဥ့္မီးနီကုိ ဘယ္လုိ ရေအာင္ ဖမ္းယူမလဲ။ အဲဒါ မင္းအတြက္ ပေဟဠိဘဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ငါ့ဆီလာရင္ မင္း စဥ္းစားထားတ့ဲအတုိင္း ငါ့ကို ေျပာျပ။ ၿပီးမွ ငါပုံျပင္ကို ဆက္ေျပာမယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ဘဲ"
"သူႀကီးမင္းကလဲ ဆုံးေအာင္ ေျပာျပတာ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြကုိ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေအာင္ အၿမဲလုပ္တယ္"
.
15 comments:
ဟုတ္ပါ့...ကသိကေအာက္ျဖစ္ေအာင္တယ္လုပ္တဲ့တဂ်ီးပဲ
.....:))) ဘာပဲေျပာေျပာ အေတာ္ဗဟုသုတရသဗ်ာ...
အပင္းလာဆို့လဲ ဆို့ပေစဗ်ိုး....စားခါနီး အဲ့လိုေတာ့ လုပ္
မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး...စားပလိုက္မွာပဲ....:D
တဂ်ီး တကယ္ေျပာတာ တဂ်ီးေရးတာေတြ အမ်ားၾကီး ဗဟုသုတရတယ္..
အကိုေရ သူမ်ားေတြေၿပာေနလို႕ ဘာမွမေၿပာပဲ ၿပန္ၿပီ..:):)
ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ ပို႔စ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဝင္ဖတ္ဖူးတယ္ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ကေတာ့ သူႀကီးမင္းေပါ့ေနာ္ တံုးဖလားသူႀကီးမင္းမုိ႔ထင္တယ္ း)
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
သႀကီး မင္းေရ
မန္းမႈတ္ထားတဲ႕ အသားဟင္းေတာ႔ ေၾကာက္သြားၿပီ အဟဲ စုန္းမ ဆို ေၾကာက္ ေၾကာက္ ဆက္ရန္ေလး လည္း ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္
ေရႊစင္ဦး
စုန္းမေတာင္ လက္လန္တဲ႔ ဦးဇင္းေလးပါလား း)
ဒါနဲ႔ သစ္ေခါင္းထဲက ရွဥ္႔နီေလး အျပင္ထြက္လာဖို႕ မီးခိုးမိႈင္းတိုက္ရင္ရမလား သူဂ်ီး
စုန္းမနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ဗဟုသုတေတာ႔ အေတာ္ရသြားျပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြရွိေသးရဲက ဗိုက္ထဲေန ဆံပင္ခ်ည္အေထြးလိုက္ ထြက္လာတာ ငါးအေကာင္လိုက္ ထြက္လာတာေတြ။ ထူးေတာ႔ထူးဆန္းတယ္ သူဂ်ီး
ဘယ္လိုမ်ား လုပ္တယ္ မသိ.. ေလာကၾကီးကလည္း အံ႕ၾသစရာပါဘဲ
မွတ္သားစရာေတြ အမ်ားၾကီးရပါတယ္ရွင္. .
း)... ဖတ္ရင္းနဲ႕ တေမ့တေမာကိုျဖစ္လုိ႕.. ပံုေျပာေကာင္းတဲ့ တဂ်ီး.. း))
ခင္မင္လ်က္
ေန၀ႆန္
အရင္တုန္းကေတာ့ စုန္းမေတြ၊ ပညာသည္ေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ပံုျပင္ေတြ ၾကားဖူးပါတယ္...အဘုိးေတြ လက္ေကာက္၀တ္မွာ ေဆးစက္မည္းမည္းေလးေတြ ထုိုးထားတာကို စားခြက္ႏႈိက္ေဆးလို႔ေခၚမွန္းလည္း မွတ္ထားဖူးပါတယ္...ပံုျပင္ၿပီးေအာင္ ေစာင့္ဖတ္ရေတာ့မွာေပါ့...ေၾကာင္ဖမ္းလို႔ ေကာင္းေနတုန္းကိုး...စကားမစပ္...အဲဒီပ၀ါရဏာပြဲမွာ ႏြားေမြးတဲ့ ဆရာေတာ္ကို ဆံုးမတဲ့ ဆရာေတာ္ရွိေသးရင္ ဒီဘက္ေဒသကို ပင့္ခ်င္လိုက္တာ...ကားတ၀ီ၀ီ၊ ဆိုင္ကယ္တ၀ီ၀ီနဲ႔သြားေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ဆံုးမေစခ်င္လို႔ဗ်ာ...
ဗဟုသုတ အျပည္႔ပါပဲ။
ေက်းဇူးတင္တယ္။
သဂ်ီးေရ
က်မၼာေရးလည္း ဂရုစို္က္ပါ။
သူႀကီးမင္းေရ မဂၤလာပါလုိ႔ ႏႈတ္ခြန္းေၿခြလုိက္ပါရေစေနာ္...
မေန႔ည က်ိန္းစက္ခါနီးမွာ ဖတ္ေသးတယ္...ဖတ္လုိ႔ေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ...မီးက မီးကေလ...ဘတ္ခနဲ စိတ္ေကာက္သြားတယ္...မေခၚေတာ့ဘူးတဲ့...ဘယ္ရမွာ လည္း သူျပန္ေခၚတဲ့အခ်ိန္...ျပန္ဖတ္တာေပါ့...
သူႀကီးမင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ...ဘုန္းဘုန္းက အမဲသားႀကဳိက္ပါတယ္ဆုိေနာ္...ျမင္းခြါရြက္သုပ္လည္း ႀကဳိက္တယ္...(မ်က္စိအားေကာင္းသည္ဟု အမ်ားက ေျပာစမွတ္ျပဳထားေသာေႀကာင့္ ျဖစ္သည္)
အစိမ္းေရာင္ ေျပာသလုိပဲ...အဲဒီလုိေလး ႀကားဖူးတယ္ေပါ့ေနာ္...ေျပာျပရမွာလား...ေျပာျပလုိက္ပါမယ္ေလ...ေတာက ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး...ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေဆးတက္ကုေတာ့...ဗုိက္ထဲမွာ...ဓားေတြ၊ မွန္ကြဲေတြေတြ႕တယ္တဲ့ သူဂ်ီးမင္း...(ေျပာေနရင္းနဲ႔ ႀကက္သီးေမြးညင္း အနည္းငယ္ ေထာင္တက္လာႀကသည္၊ သူဂ်ီးမင္းေကာ မေႀကာက္ဘူးလားလုိ႔ စိတ္ထဲက တုိးတုိးေလး ေမးမိေသးသည္)
စာရွည္သြားၿပီ (စာရွည္သြားတာကို ခြင့္လႊတ္လိမ့္မည္ဟု စိတ္ထဲက ေတြးေနမိသည္)
က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ ႀကည္လင္၀င္း ေအးျမပါေစေနာ့...
သူဂ်ီးမင္းေရ မဂၤလာပါ။
မေန႔က ဖတ္ၿပီးသြားၿပီ ဖတ္လုိ႔ေကာင္းေနတုန္း မီးကေလ ဘတ္ခနဲဆုိ မေခၚေတာ့ဘူး စိတ္ေကာက္ေနၿပီတဲ့ အဲဒါနဲ႔ ဘယ္ရမွာလည္း ဒီေန႔ထပ္ဖတ္တာေပါ့။
သူႀကီးမင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီေနာ္။ အမဲသားႀကဳိက္ပါတယ္ဆုိေနမွ။ ျမင္းခြါရြက္သုပ္လည္း ႀကဳိက္တယ္။ (မ်က္စိအားေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး ေျပာစမွတ္ျပဳႀကလုိ႔ေလ)
အစိမ္းေရာင္ေျပာတဲ့ပုံစံမ်ဳိးလည္း ႀကားဖူးတယ္။ စုန္းမဆုိလုိ႔လ။ ဦးဇင္းတစ္ပါး ၿမဳိ႕တက္ၿပီး ဗုိက္ခြဲေတာ့ ဗုိက္ထဲမွာ ဓားေတြ၊ မွန္ကြဲေတြ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဟင့္...ေျပာရင္းနဲ႔ ႀကက္သီးေမြးညွင္းေတြ ထေထာင္လာတယ္။ (လူႀကီးမင္းေကာ ေႀကာက္တတ္သလားလုိ႔ စိတ္ထဲက ေမးမိေသးသည္)။
စာရွည္သြားပီ၊ လစ္မွ...
က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ ႀကည္လင္၀င္းပ ေအးျမပါေစေနာ့...
လြယ္ပါတယ္.သူၾကီးရဲ႕..
မီးခိုးမိႈင္းတိုက္လိုက္ေပါ႔..
ဖုတ္ကနဲ႕ျပဳတ္က်လာမွာေပါ႔ဗ်..
ဖတ္ရတာဆန္႕တငံ႕ငံ႕ၾကီးနဲ႕...
း)
ခင္တဲ႕
ခ်စ္ျခင္းအလကာၤ
ျမငး္ခြါရြက္သုပ္ကေန အဲဒီလုိၾကီးေျပာင္းသြားတာ
မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ျပီး ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္...
ေၾကာက္စရာၾကီး....:(
တယ္ဂ်ီးေျပာေသာပုံျပင္ကုိ တခုတ္တရလာဖတ္သြားပါ တယ္တယ္ဂ်ီး
က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ေမာင္ဘႀကိဳင္
ေနျပည္ေတာ္မွလာသည္
Post a Comment