"ကဲ.. ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ ေဟာဒါက ေကာ္ဖီ။ ေဟာဒါက လဘက္သုပ္။ ေသာက္လဲေသာက္ စားလဲစား။ ၿပီးရင္ မင္း မေန႔က ေျပာထားခဲ့တဲ့ ဘုရားရွင္လက္ထက္က သူေတာ္ေကာင္းမေလး အေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါဦး"
"အဟမ္းးး ဒီတစ္ခါေတာ့ သူႀကီးမင္း နားေထာင္ရမဲ့ အလွည့္ေရာက္သြားၿပီ"
"အင္းပါ။ မင္း ေျပာမွာသာ ဆက္ေျပာပါ။ ငါ နားေထာင္ေနပါတယ္"
"က်ေနာ္တို႔ ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္ေနတဲ့ ေဂါတမဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္ အခါတုန္းကေပါ့ သူႀကီးမင္းရာ"
"မင္းကလဲ ေျပာမွာ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ နိဒါန္းေတြ ခ်ီေနေသးတယ္။ နိဒါန္းမ်ားလြန္းရင္ နားေထာင္ရတာ ၿငီးေငြ႔သြားေရာဘဲ"
"သူႀကီးမင္းကလဲ အလွည့္ေလး ရွားရွားပါးပါး ေရာက္လာတုန္း ပါးစပ္ကေလးေတာ့ ေသြးပါရေစဦး။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္က သာသနာေရး ဘာသာေရး လွဴေရး တန္းေရးမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ရိွခဲ့တယ္။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးက ေနာက္ဘ၀ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိလဲ မွတ္မိတယ္။ ထူးဆန္းတာက အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးမွာ ဟ၀ွါစိတ္ အရမ္းမ်ားတယ္တဲ့။ သူ ျဖစ္ခ့ဲေလရာ ဘ၀ ဘ၀ေတြ ထဲမွာ ဟ၀ွါျပဳလုိ႔ အားရေက်နပ္ခဲ့တာ တစ္ဘ၀ဘဲ ရွိခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီ ဘ၀ကေတာ့ ႏြားမေလး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ဘဲတဲ့။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ႏြားသုိးအုပ္စုလုိက္ႀကီး မိတ္လုိက္ဖုိ႔ သူ႔ကုိ ေနာက္ကေန လုိက္ၾကတယ္တဲ့။ သူလဲ ေျပးရင္း လႊားရင္း သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ့ ဂြဆုံမွာ ေခါင္းန႔ဲၿငိေနၿပီး ေရွ့လဲတုိးမရ ေနာက္လဲ ဆုတ္မရ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနတ့ဲအခါမွာ ႏြားသုိး အုပ္စုလုိက္ႀကီး တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ ဟ၀ွါ ျပဳၾကသတဲ့။ ႏြားသုိးအုပ္စုကလဲ အေကာင္ေရ အမ်ားႀကီးဘဲတဲ့။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးဟာ အဲဒီ ႏြားမေလးဘ၀မွာဘဲ ဟ၀ွါျပဳခံရတာ အားရေက်နပ္မႈ အရွိဆုံးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။ အခု ေမာင္ျပဳးတစ္ေယာက္လဲ ေဆးလိပ္ေသာက္ရတာ အဲဒီေန႔ကမွ အာသာအေျပဆုံးဆုိလုိ႔ က်ေနာ္ အဲဒီ ပုံျပင္ေလးကုိ သတိရသြားတာပါ"
"မင္းေျပာတ့ဲ အမ်ိဳးသမီးက ဟုိ ေသာတာပန္အရိယာ ျဖစ္သြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို ေျပာတာ မဟုတ္လား။ သားသမီး ၂၀၊ ေျမး ၄၀၀၊ ျမစ္ ၈၀၀၀ ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေက်ာင္းအမႀကီးေလ"
"ဟုတ္ပါတယ္ သူႀကီးမင္း"
"မင္း ဒါျဖင့္ ဒီပုံျပင္ကုိ ဘယ္က ၾကားခ့ဲတာလဲ"
"က်ေနာ့္ အေဖ ဥပုသ္ေစာင့္သြားရင္း ဥပုသ္သည္ တစ္ေယာက္ ေျပာတာ ၾကားခဲ့တာတဲ့။ အေဖ ျပန္ေျပာျပလုိ႔ သိရတာ"
"ဒါျဖင့္ အဲဒီ ဥပုသ္သည္ကိုေကာ ဘယ္သူက ေျပာတာတဲ့လဲ"
"အာဂႏၱဳဘုန္းႀကီးဆုိလား၊ ၿမိဳ့က အသိတစ္ေယာက္ဆုိလားဘဲ"
"ေအးးး မင္း မေသခ်ာဘဲနဲ႔ လူေတြေရွ့ သိပ္မေျပာနဲ႔ေနာ္။ အေျပာခံရတဲ့သူက အရိယာျဖစ္သြားၿပီး အခုဆုိ ဘုံစံနဲ႔ နတ္ျပည္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မင္းစကားေၾကာင့္ တျခားသူေတြ သူ႔ကုိ အထင္ေသး အျမင္ေသး ျဖစ္သြားရင္ ေနရင္း ထုိင္ရင္း အရိယူပ၀ါဒကံ ထုိက္ကုန္ျပန္ၾကဦးမယ္"
"အရိယူပ၀ါဒကံဆုိတာ ဘာလဲ သူႀကီးမင္း"
"အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ အထင္အျမင္မွားၿပီး ျပစ္တင္စြပ္စြဲတဲ့ ကံေပါ့။ အဲဒီကံကုိ က်ဴးလြန္မိရင္ အပါယ္ငရဲသြားဖုိ႔ လက္မွတ္ရသြားတာနဲ႔ အတူတူဘဲ"
"ဟာ ဒါျဖင့္ ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား။ မျဖစ္ဖူး မျဖစ္ဖူး။ က်ေနာ္ မေျပာခဲ့ဖူးလုိ႔သာ သေဘာထားလုိက္ပါေနာ္။ သူႀကီးမင္း။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က သူႀကီးမင္းကိုဘဲ ေျပာရေသးတာ။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာျပရေသးဘူး။ တစ္ျခားသူေတြကုိ က်ေနာ္ ေျပာတာလုိ႔ သြားမေျပာပါနဲ႔ေနာ္ သူႀကီးမင္း။ ဘယ့္ႏွယ္ ပုံျပင္ေလး ေျပာဖို႔ အလွည့္တစ္ခါဘဲ ေရာက္ခါရွိေသး ေတာ္ေသးတယ္ ကံႀကီးထုိက္ေတာ့မလုိ႔"
"ေအးပါ မေျပာနဲ႔ဆုိလဲ မေျပာပါဘူး။ စိတ္ခ်ပါ"
"ဒါနဲ႔ အဲဒီ ကံထုိက္ရင္ လြတ္ၿငိမ္းႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္း မရွိေတာ့ဘူးလား"
"ရွိပါတယ္။ အကဲ့ရဲ့ ခံရတဲ့ အရိယာပုဂၢဳိလ္ဆီ ကုိယ္တုိင္သြားၿပီး ေတာင္းပန္ရင္ ရတယ္။ ကင္းလြတ္ ေက်ေအးသြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အရိယာပုဂၢိဳလ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ သူ႔ကို ျမႈပ္ႏွံတဲ့ ေျမပုံေရွ့သြားၿပီး ေတာင္းပန္ရမယ္။ အဲဒီ အရိယာပုဂၢိဳလ္က ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသမွာမွန္း မသိရင္ေတာ့ နီးစပ္ရာ သီလသမာဓိရွိတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးဆီ သြားၿပီး အရိယူပ၀ါဒကံ ထုိက္ေနေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး (အရိယာပုဂၢိဳလ္အစား) ထုိဆရာေတာ္ကို ဦးသုံးႀကိမ္ခ် ကန္ေတာ့ရမယ္"
"ေတာ္ပါေသးရဲ့ ကုသဖုိ႔ ေဆးနည္းေလးေတြ ရွိေသးလုိ႔။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္ ငရဲအုိးႀကီးေတြကုိ။ မီးလ်ံတညီးညီးနဲ႔။ ဆီမပါ ဆားမပါ လူကာလသားဟင္း ခ်က္ခံရေတာ့မလုိ႔"
"ေအးပါ။ ငါလဲ မင္း ငါ့ကို ဒီအေၾကာင္း မေျပာခ့ဲဖူးလုိ႔ဘဲ မွတ္လုိက္ပါ့မယ္။ ဘာမွ မပူပါနဲ႔။ မင္းလဲ ေနာက္ကုိ ဒီအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာနဲ႔ေတာ့ သိလား"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီးမင္း"
"ဒါနဲ႔ ပုံျပင္က ဘယ္အနား ေရာက္သြားၿပီလဲ မသိဘူး"
"ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ ေတာထဲကုိ ေဆးလိပ္ေတြ ခုိးေသာက္ဖုိ႔ ယူလာတဲ့ဆီ ေရာက္ေနပါၿပီ သူႀကီးမင္း"
"ေအး ဟုတ္တယ္။ ေဆးလိပ္ေတြ ေတာထဲယူလာၾကေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္တာေပါ့ေလ။ ေဆးလိပ္လဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေသာက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွဥ့္တုိ႔ ၾကြက္တုိ႔ လုိက္ဖုိ႔လဲ လက္နက္တစ္ခု ျဖစ္သြားတာေပါ့။ သစ္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးတဲ့ ရွဥ့္ေတြၾကြက္ေတြကုိ အျပင္ထြက္လာေအာင္ ေဆးလိပ္မီးခုိးကို အသုံးျပဳၾကတယ္ေလ။ ေဆးလိပ္မီးခုိးကုိ သစ္ေခါင္းထဲ မႈတ္ထည့္လုိက္ရင္ မလြယ္ေပါက္ ရွိတဲ့ေနရာကလဲ အေငြ႔ထြက္တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီ မလြယ္ေပါက္၀ကုိလဲ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြက ေလးခြနဲ႔ အသင့္ခ်ိန္ထားၾကတယ္။ ဘယ္ကထြက္လာ ထြက္လာ လြတ္လမ္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ရွဥ့္ကဘဲ ေဆးလိပ္ႀကိဳက္သြားလုိ႔လား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ထြက္ေျပးရင္လဲ လြတ္လမ္းမရွိဘူးဆုိတာ သိလုိ႔လား မသိဘူး။ အထဲမွာဘဲ ေပေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ မီးခုိးနဲ႔ မႈတ္မႈတ္ မထြက္ဘူး။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ တုတ္ေခ်ာင္း ခပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေအာက္က ေနၿပီး သစ္ေခါင္းထဲ ထုိးေမႊရတယ္။ ထုိးမိရင္ ထြက္ေျပးလာေရာေပါ့။ အဲဒီလုိမွ မရရင္ သစ္ေခါင္းကို ခြန္နဲ႔ ေပါက္ခြဲၿပီး မရရေအာင္ လုပ္ၾကေတာ့တာဘဲ"
"ေတာ္ေတာ္ဆုိးၾကတာဘဲေနာ္"
"အင္း... သူတုိ႔လဲ သူတုိ႔ စိတ္ကူး ရရာ လုပ္ၾကတာေပါ့ေလ။ ၾကြက္တြင္းတုိ႔၊ ေပြးတြင္းတုိ႔ ေတြ႔ရင္လဲ ဒီအတုိင္းဘဲ။ ေဆးလိပ္မီးခုိးကုိ တြင္းထဲ မႈတ္သြင္းလုိက္တယ္။ ထြက္ေပါက္ရွိတဲ့ ေနရာက အေငြ႔ထြက္လာတယ္။ အဲဒီ အေပါက္ေတြ အကုန္လုံး ပိတ္ၿပီး အေပါက္တစ္ခုကေန ေရအျပည့္ ေလာင္းထည့္လုိက္ၾကတာပါဘဲ။ အထဲက အေကာင္ေတြ ေရမႊန္းၿပီး ေသတဲ့ေကာင္က ေသ၊ အျပင္ထြက္လာတဲ့ေကာင္က ထြက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့လဲ သိတဲ့အတုိင္းဘဲ ေခြးေတြကလဲ လ်င္သလား မေမးနဲ႔၊ ေျမႀကီးေပၚ ေျပးေနလုိ႔ကေတာ့ မလြတ္တမ္းဘဲ"
"ရက္စက္လုိက္ၾကတာ။ တြင္းထဲက အေကာင္ေတြကေတာ့ တစ္ႀကိမ္ထဲနဲ႔ (ေဆးလိပ္)မီးေဘးေရာ ေရေဘးပါ သင့္ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့"
"ဒါလဲ သတၱ၀ါ တစ္ခု ကံတစ္ခုေပါ့ေလ။ ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ သစ္ပင္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးတဲ့ အေကာင္ပေလာင္ေတြကို ေဆးလိပ္မီးခုိးနဲ႔ ထြက္လာေအာင္ လုပ္ရတာ နဲနဲ အခ်ိန္ၾကာမွန္း သိလာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေဆးလိပ္မီးခုိးကုိ အသုံးမျပဳၾကေတာ့ဘဲ သစ္ေခါင္းထဲက အေကာင္ေတြကုိ အေခါင္း၀မွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ မီးဖုိၿပီး မီးၿမိွဳက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ အထဲက အေကာင္ ခံႏုိင္ရုိးလား။ ေသေပါက္ေတြ ခ်ည္းဘဲ။ အခုလဲ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ဦးစီးတဲ့ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သစ္ပင္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးသြားတဲ့ ရွဥ့္မီးနီကုိ အေခါင္း၀ကေနၿပီး သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ မီးရႈိ႔လုိက္ၾကတယ္ေလ။ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ရွဥ့္ေမြးမီးေလာင္တဲ့ ေညွာ္န႔ံေတြ ထြက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွဥ့္က အျပင္ ထြက္မလာဘူး။ မီးအရွိန္ ပုိျပင္းေအာင္ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ထပ္ထည့္ၾကျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွဥ့္က ထြက္မလာဘူး။ သစ္ပင္ အေပၚဘက္မွာ မလြယ္ေပါက္မ်ား ရွိသလားဆုိၿပီး ေအာက္ကေန ေလးဘက္ေလးတန္ လွမ္းရွာၾကည့္ၾကတယ္။ မေတြ႔ဘူး။ ဒါဆို သစ္ေခါင္းထဲမွာဘဲ ဒီ အေကာင္ ေသေနေလာက္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ နီးစပ္ရာ ၀ါးပင္ေပါက္စခပ္ရွည္ရွည္ေလးကုိ ခုတ္ျဖတ္ယူၿပီး အေခါင္းထဲ ထုိးၾကည့္ၾကတယ္။ ေပ်ာ့အိအိ ထုိးမိတယ္။ အဲဒီ ေပ်ာ့အိအိထုိးမိတဲ့ ေနရာကုိ မွန္းဆၿပီး သစ္ပင္ေပၚတက္ကာ ခြန္နဲ႔ သစ္ပင္ကို ေပါက္ခြဲၾကတယ္။ သစ္ပင္က ႀကီးေတာ့ ကုိရင္ႀကီး ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ တစ္လွည့္စီ ေပါက္ၾကရတယ္။ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္လဲ အပါအ၀င္ေပါ့။ သူ႔ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ခြန္ေပါက္ရင္း အရွိန္နဲနဲ လြန္သြားတဲ့အတြက္ သူ႔ေျခေထာက္ကို နဲနဲ ရွပ္ထိသြားတယ္။ ေသြးေတြဆုိ ဖ်န္းကနဲဘဲ။ သစ္ပင္ေပၚကလဲ ကို႔ယုိ႔ကားယား ျပဳတ္က်လာတယ္"
"ဟာ... ဒါဆုိ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ အဲဒီေနရာမွာတင္ ပ်ံေတာ္မူသြားေရာလား"
"မင္းကလဲ တခါထဲ ေသတြင္းပုိ႔ခ်င္ေနေတာ့တာဘဲ။ နဲနဲေလးေတာ့ သနားတဲ့စိတ္ ထားပါဦး"
"မသိဘူးေလ။ ဒီေလာက္ သူမ်ားအသက္ေတြကုိ ဦးစီးၿပီး သတ္ျဖတ္ခဲ့တာဆုိေတာ့ ၀ဋ္လည္ၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီးမ်ား ေသသြားသလားလုိ႔"
"ေအးးး... မင္းေျပာမယ္ဆုိလဲ ေျပာခ်င္စရာပါ။ အဲဒီ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ေတာတိရစၦာန္ေတြက နဲနဲေႏွာေႏွာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူ ၀ဋ္လည္ေတာ့တာဘဲ။ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ... မွတ္ထားေနာ္။ ၀ဋ္ဆုိတာ ေနာက္ဘ၀မွ မဟုတ္ဘူး။ ဒီဘ၀မွာတင္ လည္တတ္တယ္။ အတုံ႔အလွည့္သေဘာေပါ့ကြာ။ ေၾကာက္စရာ အရမ္းေကာင္းတယ္။ လူျဖစ္ေစ ဘုန္းႀကီးျဖစ္ေစ ၀ဋ္က မေနဘူး။ အၿမဲ လုိက္လာတတ္တယ္။ ဒီဘ၀ ဒါမွ မဟုတ္ ေနာက္ဘ၀ ဒါမွ မဟုတ္ နိဗၺာန္မရမခ်င္း ဘ၀တစ္ခုခုမွာ ၀ဋ္က ေနာက္က ကပ္ပါလာမွာပါဘဲ"
"ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္ သူႀကီးမင္း"
"ဟုတ္တယ္။ အခု ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ကုိ ၾကည့္ေလ။ ခြန္လဲ ရွခဲ့ေသးတယ္။ သစ္ပင္ေပၚကလဲ လွိမ့္က်ခဲ့ရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွဥ့္ေမြးမီးေလာင္တဲ့ ေညွာ္န႔ံ ခံခဲ့ရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ခြန္ရွတဲ့အနာက အရမ္းရင္းလာၿပီး ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံး ဟုိနားတစ္ကြက္ ဒီနားတစ္ကြက္ အနာေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။ အနာေတြ မ်ားလာေတာ့ ဘယ္အနာက ပိုနာမွန္း သူမသိေတာ့ဘူး။ အကုန္လုံး နာေနေတာ့တာကုိး။ မွန္းဆၾကည့္ရရင္ေတာ့ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ အနာေပါင္း အလုံးတစ္ရာ ေက်ာ္မယ္ထင္တယ္။ ညအိပ္တဲ့အခါလဲ.. ေဟးးး လုိက္ဟ လုိက္ဟ၊ ေဟ့ေကာင္ ေရွ့က သြားဆီး၊ မလြတ္ေစနဲ႔ ဆုိၿပီး ေယာင္ယမ္း ေအာ္ဟစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အမေလး ကယ္ၾကပါ ကယ္ၾကပါ၊ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ဆုိၿပီးလဲ ေယာင္ယမ္းေအာ္ဟစ္တယ္"
"သနားစရာေကာင္းလုိက္တာ"
"မနက္ အိပ္ရာက ထတဲ့အခါလဲ ၀တ္ထားတဲ့ သင္းပုိင္ ဧကသီေတြမွာ အနာေတြ ျပည္ေပါက္ၿပီး ကပ္ေနတယ္။ ျဖဳန္းကနဲ ထလုိက္ရင္ အနာကုိ ဆြဲခြါလုိက္သလုိ ျဖစ္သြားၿပီး အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်သလုိ ခံစားေနရရွာတယ္။ ေသြးေတြ ျပည္ေတြဆုိလဲ သူ႔အိပ္ရာမွာ အမ်ားႀကီး ေပက်ံေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မနက္အိပ္ရာထတဲ့အခါ ၀တ္ထားတဲ့ သကၤန္းေတြကို ေရအရင္ ဆြတ္ရတယ္။ ဒါမွ သကၤန္းႏွင့္ ကပ္ေနတဲ့ ေသြး ျပည္ေတြ ပြတက္လာၿပီး ဆြဲခြါရ လြယ္ကူမွာ မဟုတ္လား။ ဒီေလာက္ အနာေ၀ဒနာေတြ ခံစားေနရတာေတာင္မွ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြက မညွာမတာ သူ႔ကုိ နာမည္ တစ္ခု ထပ္ေပးလုိက္ၾကျပန္ေသးတယ္။ အနာထပိဏ္သူေ႒း တဲ့"
"ဒါဆုိ ငါးမည္ရ မကေတာ့ဘူး။ ေျခာက္မည္ရ ျဖစ္သြားၿပီ။ ငါးမည္ရ ျပည္ေရႊဘုိထက္ တစ္ခု သာသြားၿပီ"
"ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ။ မင္းေျပာမွဘဲ ရွင္းသြားေတာ့တယ္"
"ဒါနဲ႔.. သူႀကီးမင္း။ အဲဒီ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ခြန္ရွတဲ့ ေန႔တုန္းက ရွဥ့္မီးနီကုိေကာ မရခဲ့ေတာ့ဘူးလား"
"ဘယ္က မရဘဲ ေနပါ့မလဲ။ ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ သစ္ပင္ေပၚထပ္တက္ၿပီး ခြန္နဲ႔ သြားေပါက္ျပန္တယ္ေလ။ သစ္ေခါင္းထဲထိ ေပါက္ခြဲၿပီး လက္နဲ႔ ႏႈိက္စမ္းႀကည့္လုိက္ေတာ့ ရွဥ့္က အထဲမွာ ေသေနၿပီ။ မီးေလာင္တဲ့ ဒဏ္နဲ႔ ေသသြားတာေလ။ ရွဥ့္ကလဲ စဥ္းစားေလာက္ပါတယ္။ ဒီလူေတြ လက္ထဲေတာ့ အေသမခံႏုိင္ဘူး။ ဒီသစ္ေခါင္းထဲမွာဘဲ ေသလုိက္ေတာ့မယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ သစ္ေခါင္းထဲက သစ္သားစေလးတစ္ခုကို က်စ္က်စ္ပါဆုပ္ရင္း မီးေလာင္ၿပီး ေသသြားရွာတယ္"
"ဒါျဖင့္.. ဟုိ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ အျပည့္နဲ႔ အျမဲေအာ္ဟစ္ ျမည္တမ္းေနရတဲ့ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ကေကာ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ မသိဘူး။ ထန္းလ်က္ေခြးလ်က္သလုိ တေျဖးေျဖးလုံးပါးပါးၿပီး ဆုံးပါးသြားရွာေတာ့တာဘဲ မဟုတ္လား"
"မင္းကလဲ... ဇာတ္သိမ္းကုိ အေတာ္ေလး သိခ်င္လွသကုိး။ မပူနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔က်ရင္ ငါ ဇာတ္သိမ္းတဲ့အထိ ေျပာျပမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ဘဲ နားၾကဦးစုိ႔"
"သူႀကီးမင္းကလဲ ေစ်းကိုင္လုိက္တာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လဲ အခုထိ ေဂၚမစြံဘဲ လူပ်ိဳသုိးႀကီး ျဖစ္ေနတာ"
.
"အဟမ္းးး ဒီတစ္ခါေတာ့ သူႀကီးမင္း နားေထာင္ရမဲ့ အလွည့္ေရာက္သြားၿပီ"
"အင္းပါ။ မင္း ေျပာမွာသာ ဆက္ေျပာပါ။ ငါ နားေထာင္ေနပါတယ္"
"က်ေနာ္တို႔ ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္ေနတဲ့ ေဂါတမဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္ အခါတုန္းကေပါ့ သူႀကီးမင္းရာ"
"မင္းကလဲ ေျပာမွာ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ နိဒါန္းေတြ ခ်ီေနေသးတယ္။ နိဒါန္းမ်ားလြန္းရင္ နားေထာင္ရတာ ၿငီးေငြ႔သြားေရာဘဲ"
"သူႀကီးမင္းကလဲ အလွည့္ေလး ရွားရွားပါးပါး ေရာက္လာတုန္း ပါးစပ္ကေလးေတာ့ ေသြးပါရေစဦး။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္က သာသနာေရး ဘာသာေရး လွဴေရး တန္းေရးမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ရိွခဲ့တယ္။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးက ေနာက္ဘ၀ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိလဲ မွတ္မိတယ္။ ထူးဆန္းတာက အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးမွာ ဟ၀ွါစိတ္ အရမ္းမ်ားတယ္တဲ့။ သူ ျဖစ္ခ့ဲေလရာ ဘ၀ ဘ၀ေတြ ထဲမွာ ဟ၀ွါျပဳလုိ႔ အားရေက်နပ္ခဲ့တာ တစ္ဘ၀ဘဲ ရွိခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီ ဘ၀ကေတာ့ ႏြားမေလး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ဘဲတဲ့။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ႏြားသုိးအုပ္စုလုိက္ႀကီး မိတ္လုိက္ဖုိ႔ သူ႔ကုိ ေနာက္ကေန လုိက္ၾကတယ္တဲ့။ သူလဲ ေျပးရင္း လႊားရင္း သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ့ ဂြဆုံမွာ ေခါင္းန႔ဲၿငိေနၿပီး ေရွ့လဲတုိးမရ ေနာက္လဲ ဆုတ္မရ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနတ့ဲအခါမွာ ႏြားသုိး အုပ္စုလုိက္ႀကီး တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ ဟ၀ွါ ျပဳၾကသတဲ့။ ႏြားသုိးအုပ္စုကလဲ အေကာင္ေရ အမ်ားႀကီးဘဲတဲ့။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးဟာ အဲဒီ ႏြားမေလးဘ၀မွာဘဲ ဟ၀ွါျပဳခံရတာ အားရေက်နပ္မႈ အရွိဆုံးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။ အခု ေမာင္ျပဳးတစ္ေယာက္လဲ ေဆးလိပ္ေသာက္ရတာ အဲဒီေန႔ကမွ အာသာအေျပဆုံးဆုိလုိ႔ က်ေနာ္ အဲဒီ ပုံျပင္ေလးကုိ သတိရသြားတာပါ"
"မင္းေျပာတ့ဲ အမ်ိဳးသမီးက ဟုိ ေသာတာပန္အရိယာ ျဖစ္သြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို ေျပာတာ မဟုတ္လား။ သားသမီး ၂၀၊ ေျမး ၄၀၀၊ ျမစ္ ၈၀၀၀ ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေက်ာင္းအမႀကီးေလ"
"ဟုတ္ပါတယ္ သူႀကီးမင္း"
"မင္း ဒါျဖင့္ ဒီပုံျပင္ကုိ ဘယ္က ၾကားခ့ဲတာလဲ"
"က်ေနာ့္ အေဖ ဥပုသ္ေစာင့္သြားရင္း ဥပုသ္သည္ တစ္ေယာက္ ေျပာတာ ၾကားခဲ့တာတဲ့။ အေဖ ျပန္ေျပာျပလုိ႔ သိရတာ"
"ဒါျဖင့္ အဲဒီ ဥပုသ္သည္ကိုေကာ ဘယ္သူက ေျပာတာတဲ့လဲ"
"အာဂႏၱဳဘုန္းႀကီးဆုိလား၊ ၿမိဳ့က အသိတစ္ေယာက္ဆုိလားဘဲ"
"ေအးးး မင္း မေသခ်ာဘဲနဲ႔ လူေတြေရွ့ သိပ္မေျပာနဲ႔ေနာ္။ အေျပာခံရတဲ့သူက အရိယာျဖစ္သြားၿပီး အခုဆုိ ဘုံစံနဲ႔ နတ္ျပည္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မင္းစကားေၾကာင့္ တျခားသူေတြ သူ႔ကုိ အထင္ေသး အျမင္ေသး ျဖစ္သြားရင္ ေနရင္း ထုိင္ရင္း အရိယူပ၀ါဒကံ ထုိက္ကုန္ျပန္ၾကဦးမယ္"
"အရိယူပ၀ါဒကံဆုိတာ ဘာလဲ သူႀကီးမင္း"
"အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ အထင္အျမင္မွားၿပီး ျပစ္တင္စြပ္စြဲတဲ့ ကံေပါ့။ အဲဒီကံကုိ က်ဴးလြန္မိရင္ အပါယ္ငရဲသြားဖုိ႔ လက္မွတ္ရသြားတာနဲ႔ အတူတူဘဲ"
"ဟာ ဒါျဖင့္ ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား။ မျဖစ္ဖူး မျဖစ္ဖူး။ က်ေနာ္ မေျပာခဲ့ဖူးလုိ႔သာ သေဘာထားလုိက္ပါေနာ္။ သူႀကီးမင္း။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က သူႀကီးမင္းကိုဘဲ ေျပာရေသးတာ။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာျပရေသးဘူး။ တစ္ျခားသူေတြကုိ က်ေနာ္ ေျပာတာလုိ႔ သြားမေျပာပါနဲ႔ေနာ္ သူႀကီးမင္း။ ဘယ့္ႏွယ္ ပုံျပင္ေလး ေျပာဖို႔ အလွည့္တစ္ခါဘဲ ေရာက္ခါရွိေသး ေတာ္ေသးတယ္ ကံႀကီးထုိက္ေတာ့မလုိ႔"
"ေအးပါ မေျပာနဲ႔ဆုိလဲ မေျပာပါဘူး။ စိတ္ခ်ပါ"
"ဒါနဲ႔ အဲဒီ ကံထုိက္ရင္ လြတ္ၿငိမ္းႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္း မရွိေတာ့ဘူးလား"
"ရွိပါတယ္။ အကဲ့ရဲ့ ခံရတဲ့ အရိယာပုဂၢဳိလ္ဆီ ကုိယ္တုိင္သြားၿပီး ေတာင္းပန္ရင္ ရတယ္။ ကင္းလြတ္ ေက်ေအးသြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အရိယာပုဂၢိဳလ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ သူ႔ကို ျမႈပ္ႏွံတဲ့ ေျမပုံေရွ့သြားၿပီး ေတာင္းပန္ရမယ္။ အဲဒီ အရိယာပုဂၢိဳလ္က ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသမွာမွန္း မသိရင္ေတာ့ နီးစပ္ရာ သီလသမာဓိရွိတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးဆီ သြားၿပီး အရိယူပ၀ါဒကံ ထုိက္ေနေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး (အရိယာပုဂၢိဳလ္အစား) ထုိဆရာေတာ္ကို ဦးသုံးႀကိမ္ခ် ကန္ေတာ့ရမယ္"
"ေတာ္ပါေသးရဲ့ ကုသဖုိ႔ ေဆးနည္းေလးေတြ ရွိေသးလုိ႔။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္ ငရဲအုိးႀကီးေတြကုိ။ မီးလ်ံတညီးညီးနဲ႔။ ဆီမပါ ဆားမပါ လူကာလသားဟင္း ခ်က္ခံရေတာ့မလုိ႔"
"ေအးပါ။ ငါလဲ မင္း ငါ့ကို ဒီအေၾကာင္း မေျပာခ့ဲဖူးလုိ႔ဘဲ မွတ္လုိက္ပါ့မယ္။ ဘာမွ မပူပါနဲ႔။ မင္းလဲ ေနာက္ကုိ ဒီအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာနဲ႔ေတာ့ သိလား"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီးမင္း"
"ဒါနဲ႔ ပုံျပင္က ဘယ္အနား ေရာက္သြားၿပီလဲ မသိဘူး"
"ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ ေတာထဲကုိ ေဆးလိပ္ေတြ ခုိးေသာက္ဖုိ႔ ယူလာတဲ့ဆီ ေရာက္ေနပါၿပီ သူႀကီးမင္း"
"ေအး ဟုတ္တယ္။ ေဆးလိပ္ေတြ ေတာထဲယူလာၾကေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္တာေပါ့ေလ။ ေဆးလိပ္လဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေသာက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွဥ့္တုိ႔ ၾကြက္တုိ႔ လုိက္ဖုိ႔လဲ လက္နက္တစ္ခု ျဖစ္သြားတာေပါ့။ သစ္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးတဲ့ ရွဥ့္ေတြၾကြက္ေတြကုိ အျပင္ထြက္လာေအာင္ ေဆးလိပ္မီးခုိးကို အသုံးျပဳၾကတယ္ေလ။ ေဆးလိပ္မီးခုိးကုိ သစ္ေခါင္းထဲ မႈတ္ထည့္လုိက္ရင္ မလြယ္ေပါက္ ရွိတဲ့ေနရာကလဲ အေငြ႔ထြက္တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီ မလြယ္ေပါက္၀ကုိလဲ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြက ေလးခြနဲ႔ အသင့္ခ်ိန္ထားၾကတယ္။ ဘယ္ကထြက္လာ ထြက္လာ လြတ္လမ္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ရွဥ့္ကဘဲ ေဆးလိပ္ႀကိဳက္သြားလုိ႔လား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ထြက္ေျပးရင္လဲ လြတ္လမ္းမရွိဘူးဆုိတာ သိလုိ႔လား မသိဘူး။ အထဲမွာဘဲ ေပေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ မီးခုိးနဲ႔ မႈတ္မႈတ္ မထြက္ဘူး။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ တုတ္ေခ်ာင္း ခပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေအာက္က ေနၿပီး သစ္ေခါင္းထဲ ထုိးေမႊရတယ္။ ထုိးမိရင္ ထြက္ေျပးလာေရာေပါ့။ အဲဒီလုိမွ မရရင္ သစ္ေခါင္းကို ခြန္နဲ႔ ေပါက္ခြဲၿပီး မရရေအာင္ လုပ္ၾကေတာ့တာဘဲ"
"ေတာ္ေတာ္ဆုိးၾကတာဘဲေနာ္"
"အင္း... သူတုိ႔လဲ သူတုိ႔ စိတ္ကူး ရရာ လုပ္ၾကတာေပါ့ေလ။ ၾကြက္တြင္းတုိ႔၊ ေပြးတြင္းတုိ႔ ေတြ႔ရင္လဲ ဒီအတုိင္းဘဲ။ ေဆးလိပ္မီးခုိးကုိ တြင္းထဲ မႈတ္သြင္းလုိက္တယ္။ ထြက္ေပါက္ရွိတဲ့ ေနရာက အေငြ႔ထြက္လာတယ္။ အဲဒီ အေပါက္ေတြ အကုန္လုံး ပိတ္ၿပီး အေပါက္တစ္ခုကေန ေရအျပည့္ ေလာင္းထည့္လုိက္ၾကတာပါဘဲ။ အထဲက အေကာင္ေတြ ေရမႊန္းၿပီး ေသတဲ့ေကာင္က ေသ၊ အျပင္ထြက္လာတဲ့ေကာင္က ထြက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့လဲ သိတဲ့အတုိင္းဘဲ ေခြးေတြကလဲ လ်င္သလား မေမးနဲ႔၊ ေျမႀကီးေပၚ ေျပးေနလုိ႔ကေတာ့ မလြတ္တမ္းဘဲ"
"ရက္စက္လုိက္ၾကတာ။ တြင္းထဲက အေကာင္ေတြကေတာ့ တစ္ႀကိမ္ထဲနဲ႔ (ေဆးလိပ္)မီးေဘးေရာ ေရေဘးပါ သင့္ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့"
"ဒါလဲ သတၱ၀ါ တစ္ခု ကံတစ္ခုေပါ့ေလ။ ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ သစ္ပင္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးတဲ့ အေကာင္ပေလာင္ေတြကို ေဆးလိပ္မီးခုိးနဲ႔ ထြက္လာေအာင္ လုပ္ရတာ နဲနဲ အခ်ိန္ၾကာမွန္း သိလာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေဆးလိပ္မီးခုိးကုိ အသုံးမျပဳၾကေတာ့ဘဲ သစ္ေခါင္းထဲက အေကာင္ေတြကုိ အေခါင္း၀မွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ မီးဖုိၿပီး မီးၿမိွဳက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ အထဲက အေကာင္ ခံႏုိင္ရုိးလား။ ေသေပါက္ေတြ ခ်ည္းဘဲ။ အခုလဲ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ဦးစီးတဲ့ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သစ္ပင္ေခါင္းထဲ ၀င္ေျပးသြားတဲ့ ရွဥ့္မီးနီကုိ အေခါင္း၀ကေနၿပီး သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ မီးရႈိ႔လုိက္ၾကတယ္ေလ။ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ရွဥ့္ေမြးမီးေလာင္တဲ့ ေညွာ္န႔ံေတြ ထြက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွဥ့္က အျပင္ ထြက္မလာဘူး။ မီးအရွိန္ ပုိျပင္းေအာင္ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ထပ္ထည့္ၾကျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွဥ့္က ထြက္မလာဘူး။ သစ္ပင္ အေပၚဘက္မွာ မလြယ္ေပါက္မ်ား ရွိသလားဆုိၿပီး ေအာက္ကေန ေလးဘက္ေလးတန္ လွမ္းရွာၾကည့္ၾကတယ္။ မေတြ႔ဘူး။ ဒါဆို သစ္ေခါင္းထဲမွာဘဲ ဒီ အေကာင္ ေသေနေလာက္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ နီးစပ္ရာ ၀ါးပင္ေပါက္စခပ္ရွည္ရွည္ေလးကုိ ခုတ္ျဖတ္ယူၿပီး အေခါင္းထဲ ထုိးၾကည့္ၾကတယ္။ ေပ်ာ့အိအိ ထုိးမိတယ္။ အဲဒီ ေပ်ာ့အိအိထုိးမိတဲ့ ေနရာကုိ မွန္းဆၿပီး သစ္ပင္ေပၚတက္ကာ ခြန္နဲ႔ သစ္ပင္ကို ေပါက္ခြဲၾကတယ္။ သစ္ပင္က ႀကီးေတာ့ ကုိရင္ႀကီး ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ တစ္လွည့္စီ ေပါက္ၾကရတယ္။ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္လဲ အပါအ၀င္ေပါ့။ သူ႔ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ခြန္ေပါက္ရင္း အရွိန္နဲနဲ လြန္သြားတဲ့အတြက္ သူ႔ေျခေထာက္ကို နဲနဲ ရွပ္ထိသြားတယ္။ ေသြးေတြဆုိ ဖ်န္းကနဲဘဲ။ သစ္ပင္ေပၚကလဲ ကို႔ယုိ႔ကားယား ျပဳတ္က်လာတယ္"
"ဟာ... ဒါဆုိ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ အဲဒီေနရာမွာတင္ ပ်ံေတာ္မူသြားေရာလား"
"မင္းကလဲ တခါထဲ ေသတြင္းပုိ႔ခ်င္ေနေတာ့တာဘဲ။ နဲနဲေလးေတာ့ သနားတဲ့စိတ္ ထားပါဦး"
"မသိဘူးေလ။ ဒီေလာက္ သူမ်ားအသက္ေတြကုိ ဦးစီးၿပီး သတ္ျဖတ္ခဲ့တာဆုိေတာ့ ၀ဋ္လည္ၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီးမ်ား ေသသြားသလားလုိ႔"
"ေအးးး... မင္းေျပာမယ္ဆုိလဲ ေျပာခ်င္စရာပါ။ အဲဒီ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ေတာတိရစၦာန္ေတြက နဲနဲေႏွာေႏွာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူ ၀ဋ္လည္ေတာ့တာဘဲ။ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ... မွတ္ထားေနာ္။ ၀ဋ္ဆုိတာ ေနာက္ဘ၀မွ မဟုတ္ဘူး။ ဒီဘ၀မွာတင္ လည္တတ္တယ္။ အတုံ႔အလွည့္သေဘာေပါ့ကြာ။ ေၾကာက္စရာ အရမ္းေကာင္းတယ္။ လူျဖစ္ေစ ဘုန္းႀကီးျဖစ္ေစ ၀ဋ္က မေနဘူး။ အၿမဲ လုိက္လာတတ္တယ္။ ဒီဘ၀ ဒါမွ မဟုတ္ ေနာက္ဘ၀ ဒါမွ မဟုတ္ နိဗၺာန္မရမခ်င္း ဘ၀တစ္ခုခုမွာ ၀ဋ္က ေနာက္က ကပ္ပါလာမွာပါဘဲ"
"ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္ သူႀကီးမင္း"
"ဟုတ္တယ္။ အခု ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ကုိ ၾကည့္ေလ။ ခြန္လဲ ရွခဲ့ေသးတယ္။ သစ္ပင္ေပၚကလဲ လွိမ့္က်ခဲ့ရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွဥ့္ေမြးမီးေလာင္တဲ့ ေညွာ္န႔ံ ခံခဲ့ရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ခြန္ရွတဲ့အနာက အရမ္းရင္းလာၿပီး ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံး ဟုိနားတစ္ကြက္ ဒီနားတစ္ကြက္ အနာေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။ အနာေတြ မ်ားလာေတာ့ ဘယ္အနာက ပိုနာမွန္း သူမသိေတာ့ဘူး။ အကုန္လုံး နာေနေတာ့တာကုိး။ မွန္းဆၾကည့္ရရင္ေတာ့ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ အနာေပါင္း အလုံးတစ္ရာ ေက်ာ္မယ္ထင္တယ္။ ညအိပ္တဲ့အခါလဲ.. ေဟးးး လုိက္ဟ လုိက္ဟ၊ ေဟ့ေကာင္ ေရွ့က သြားဆီး၊ မလြတ္ေစနဲ႔ ဆုိၿပီး ေယာင္ယမ္း ေအာ္ဟစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အမေလး ကယ္ၾကပါ ကယ္ၾကပါ၊ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ဆုိၿပီးလဲ ေယာင္ယမ္းေအာ္ဟစ္တယ္"
"သနားစရာေကာင္းလုိက္တာ"
"မနက္ အိပ္ရာက ထတဲ့အခါလဲ ၀တ္ထားတဲ့ သင္းပုိင္ ဧကသီေတြမွာ အနာေတြ ျပည္ေပါက္ၿပီး ကပ္ေနတယ္။ ျဖဳန္းကနဲ ထလုိက္ရင္ အနာကုိ ဆြဲခြါလုိက္သလုိ ျဖစ္သြားၿပီး အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်သလုိ ခံစားေနရရွာတယ္။ ေသြးေတြ ျပည္ေတြဆုိလဲ သူ႔အိပ္ရာမွာ အမ်ားႀကီး ေပက်ံေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မနက္အိပ္ရာထတဲ့အခါ ၀တ္ထားတဲ့ သကၤန္းေတြကို ေရအရင္ ဆြတ္ရတယ္။ ဒါမွ သကၤန္းႏွင့္ ကပ္ေနတဲ့ ေသြး ျပည္ေတြ ပြတက္လာၿပီး ဆြဲခြါရ လြယ္ကူမွာ မဟုတ္လား။ ဒီေလာက္ အနာေ၀ဒနာေတြ ခံစားေနရတာေတာင္မွ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြက မညွာမတာ သူ႔ကုိ နာမည္ တစ္ခု ထပ္ေပးလုိက္ၾကျပန္ေသးတယ္။ အနာထပိဏ္သူေ႒း တဲ့"
"ဒါဆုိ ငါးမည္ရ မကေတာ့ဘူး။ ေျခာက္မည္ရ ျဖစ္သြားၿပီ။ ငါးမည္ရ ျပည္ေရႊဘုိထက္ တစ္ခု သာသြားၿပီ"
"ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ။ မင္းေျပာမွဘဲ ရွင္းသြားေတာ့တယ္"
"ဒါနဲ႔.. သူႀကီးမင္း။ အဲဒီ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ခြန္ရွတဲ့ ေန႔တုန္းက ရွဥ့္မီးနီကုိေကာ မရခဲ့ေတာ့ဘူးလား"
"ဘယ္က မရဘဲ ေနပါ့မလဲ။ ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္ သစ္ပင္ေပၚထပ္တက္ၿပီး ခြန္နဲ႔ သြားေပါက္ျပန္တယ္ေလ။ သစ္ေခါင္းထဲထိ ေပါက္ခြဲၿပီး လက္နဲ႔ ႏႈိက္စမ္းႀကည့္လုိက္ေတာ့ ရွဥ့္က အထဲမွာ ေသေနၿပီ။ မီးေလာင္တဲ့ ဒဏ္နဲ႔ ေသသြားတာေလ။ ရွဥ့္ကလဲ စဥ္းစားေလာက္ပါတယ္။ ဒီလူေတြ လက္ထဲေတာ့ အေသမခံႏုိင္ဘူး။ ဒီသစ္ေခါင္းထဲမွာဘဲ ေသလုိက္ေတာ့မယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ သစ္ေခါင္းထဲက သစ္သားစေလးတစ္ခုကို က်စ္က်စ္ပါဆုပ္ရင္း မီးေလာင္ၿပီး ေသသြားရွာတယ္"
"ဒါျဖင့္.. ဟုိ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ အျပည့္နဲ႔ အျမဲေအာ္ဟစ္ ျမည္တမ္းေနရတဲ့ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ကေကာ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ မသိဘူး။ ထန္းလ်က္ေခြးလ်က္သလုိ တေျဖးေျဖးလုံးပါးပါးၿပီး ဆုံးပါးသြားရွာေတာ့တာဘဲ မဟုတ္လား"
"မင္းကလဲ... ဇာတ္သိမ္းကုိ အေတာ္ေလး သိခ်င္လွသကုိး။ မပူနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔က်ရင္ ငါ ဇာတ္သိမ္းတဲ့အထိ ေျပာျပမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ဘဲ နားၾကဦးစုိ႔"
"သူႀကီးမင္းကလဲ ေစ်းကိုင္လုိက္တာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လဲ အခုထိ ေဂၚမစြံဘဲ လူပ်ိဳသုိးႀကီး ျဖစ္ေနတာ"
.
14 comments:
တစ္ခါတည္း တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ေၾကာ္ျငာေလးဝင္သြားတဲ့ ဇာတ္သိမ္းေလးကို သေဘာက်တယ္ း) ဖတ္ရတာကဒီတစ္ခါလည္း ဇာတ္မသိမ္း တစ္သိမ္းလိုျဖစ္ေနသလားလို႔။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစကိုကိုေမာင္ေရ။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ျဖစ္ပါေစဗ်ာ..ေဂၚမစြံလူပ်ိုျကီး.....:)
ဘယ္ႏွယ္....ဖတ္တဲ့လူဆတ္တငံငံျဖစ္ေအာင္ ေကာင္းခန္း
ဆိုရပ္,ရပ္ထားတဲ့တဂ်ီး....:D
လူပ်ဳိက သိုးေတာင္သိုးေနျပီကိုး... :D.. ဂေလာက္ ေၾကာ္ျငာလည္း ဘေလာ့ခ္ဂါမမအပ်ဳိၾကီးမ်ားက မသနားဘူးလားမသိ... ဟိဟိ...
ခင္မင္လ်က္
ေန၀သန္
ျမန္မာဇာတ္ကားဆိုရင္ေတာ့ ဦးရဲၾကီးတို႔ ေရာက္လာတဲ့အခန္းေပါ့။ ဇာတ္သိမ္းေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။
အရင္ကထက္စာရင္ေတာ့ နီးလာပါၿပီ :)
သူႀကီးရဲ႕ ပို႔စ္ေတြကို ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း ဇာတကေတြကို ႏိုင္တာရယ္...စကားေျပ ေျပျပစ္တာရယ္ကို သေဘာက်က်လာတယ္...ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဂ်ပန္၀က္အူလို အရစ္ရွည္ေနတဲ့ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ပံုျပင္ကိုလည္း ခႏီၱစ တရားေလး လက္ကိုင္ထားၿပီး ဆတ္တငံ့ငံ့နဲ႔ပဲ ေစာင့္ဖတ္ရဦးမယ္...ေနာက္တစ္ခါ ပို႔စ္ေခါင္းစဥ္ပါ တစ္ခါတည္း စဥ္းစားေပးခဲ့လိုက္ဦးမယ္...“ဇာတ္သိမ္းရဲ႕ အပ်ဳိး”တဲ့...ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ကဗ်ာဆန္ဆန္ “နိဂုံး၏ နိဒါန္း”ေပါ့ေလ...
သႀကီးမင္း ေရ
ဆရာဟန္ၾကည္ေျပာသလို နိဂုံး၏ နိဒါန္း ေလး ကိုေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္
စာလဲ က်က္ပါ ကိုကိုေမာင္။
သတိေပးရင္း ႏွင့္ ပိုစ္မျပီး၊ တျပီးလဲ ဖတ္သြားပါတယ္။
ဇတ္သိမ္းပါလုိ႕ေျပာရင္ေႀကာ္ျငာ၀င္မယ္။
ေႀကာ္ျငာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဇတ္လမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးတာပဲဖတ္ေတာ႔မယ္လုိ႕ ဆံုးျဖတ္ျပီးသား။
ေက်ာင္းစာေတြပိေနတာဆိုရင္လည္း ခြင္႔လႊတ္ပါတယ္ေလ။
ပံုဆြဲေကာင္းေသာ သဂ်ီးမင္း ပါေပတကားးးး ...
ပံုျပင္ကို မရွည္ရွည္ေအာင္ ဆြဲျပီးေျပာေနလုိ႔ ...
သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြ ဆြဲတာလဲ လက္ရာ အေတာ္ေလး ေျပာင္ေျမာက္ပါေပတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ ပီကာဆိုေတာင္ ထိုင္ငိုသြားႏိုင္လို႔ သဂ်ီးေတာ့ ပီကာငို ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ဒါနဲ႔ သစ္ပင္ကို ေပါက္ခြဲတဲ့ ခြန္ဆိုတာ ဘာကိုေခၚတာ ပါလိမ့္။ တခါမွမၾကားဖူးဘူး။ ပုဆိန္ ေပါက္ျပား ပဲခြပ္ ... အဲဒါေတြပဲ ၾကားဖူးတယ္။ ဗဟုသုတက ခပ္နည္းနည္းရယ္၊ သဂ်ီးတို႔လို စြယ္စံုရ ဗဟုသုတ အိုးကြဲၾကီးေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။
ဘယ္နွယ္အကို...သူမ်ားမေၿပာရပဲ ကိုယ္ဘာသာေၿပာရလားလို႕..:) လူပ်ိဳးသိုး ရယ္လို႕..:):) ဆိုးပေနာ္...:P
သူၾကီးရာ အေရးအဖဲြ႔ကေတာ့ တကယ့္ကို အားက်မိပါတယ္။ ဇတ္သိမ္းကေတာ့ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ သိမ္းပါ ရပါတယ္။ ဗဟုသုတရရင္ ျပီးေရာ..
ဗဟုသုတဟင္းေလးအုိးႀကီးေရ သို႔မဟုတ္ သူႀကီးမင္းေရ မဂၤလာပါ။ ဘုန္းဘုန္းလည္း ခရီးထြက္သြားလုိ႔ကြာ။ ခုမွပဲ ေရာက္ေတာ့တယ္။ ျမစ္က်ဳိးအင္း၊ ဆရာကိုဟန္ႀကည္၊ ႀကီးေမတုိ႔ေျပာတာကိုဖတ္ၿပီး တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္သြားေသးတယ္။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ့...
ေအာ္...တဂ်ီးနွယ္...
လူပ်ိဳေတာင္..ရိုးရိုးလူပ်ိဳမဟုတ္ဘဲ
သိုးေတာင္ေနပါ့လားေနာ္...
စတာေနာ္..တဂ်ီး..စိတ္မဆိုးေၾကး...
ခင္တဲ့..Blackroze
Post a Comment