"ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ.."
"ခင္ဗ်ား သူႀကီးမင္း"
"မင္း ဟုိဘက္ရြာက မဂၤလာေဆာင္ သတင္း ၾကားၿပီးၿပီလား"
"မၾကားေသးဘူး သူႀကီးမင္း။ ဘယ္ရြာမွာလဲ"
"ဟုိ ထမ္၀ုိင္ရြာမွာေလ"
"ဟာ ဟုတ္လား။ သူႀကီးမင္းကုိ ဖိတ္ထားတယ္ ဆုိပါေတာ့"
"မဖိတ္ထားပါဘူးကြာ။ ဖိတ္ရင္လဲ ငါက မသြားပါဘူး"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"
"နဲနဲ စုိးရိမ္စရာ ရွိေနလုိ႔"
"ဘာေတြမ်ား စုိးရိမ္ေနတာလဲ သူႀကီးမင္းရယ္။ အသဲငယ္လိုက္ပါဘိ"
"တစ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ။ မေတာ္သကာ သတုိ႔သမီးက မ်က္စိက်ၿပီး ငါ့ကုိ သတုိ႔သားေနရာ ဆြဲထည့္လုိက္ရင္ ငါ့လူပ်ိဳဂုဏ္ေလး ပ်က္ရခ်ည္ေသးရ့ဲ"
"သူႀကီးမင္းက သူမ်ား ဇနီးေလာင္းကို စိတ္နဲ႔ ပစ္မွားေနျပန္ပါၿပီ။ ဒု သ န ေသာ က်ေရာက္ေတာ့မွာဘဲ"
"ဟာ... ဘယ္ကလာ သူမ်ား ဇနီးေလာင္းလဲကြ။ ဒီမဂၤလာပြဲမွာ သတုိ႔သားမပါဘူး"
"ဘာ.. ဘယ္လုိ..... ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ သူႀကီးမင္း။ သတုိ႔သားက မဂၤလာေဆာင္ခါနီး ပုိးထိၿပီး ဆုံးသြားလုိ႔လား"
"မဟုတ္တာ။ စတင္ က်င္းပကထဲက သတုိ႔သမီးတစ္ေယာက္ထဲ မဂၤလာပြဲက်င္းပတာ။ သတုိ႔သား မပါဘူး"
"ဒါျဖင့္ သတုိ႔သမီးက မဂၤလာပြဲတက္ေရာက္လာၾကတဲ့ သူေတြထဲက ႀကိဳက္တဲ့သူကို သတုိ႔သားအျဖစ္ ပန္းကုံးစြပ္ ေရြးခ်ယ္မတဲ့လား"
"အဲဒီလုိလဲ မဟုတ္ဘူးကြ"
"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိက ဟုတ္တာလဲ သူႀကီးမင္းရ။ လင္းစမ္းပါဦး"
"ဒီလုိကြ။ သူတုိ႔ရြာရဲ့ ရြာလူႀကီးကို ရြဲ႔ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ အဲဒီမဂၤလာေဆာင္ပြဲ က်င္းပလုိက္တာတဲ့"
"ရြာလူႀကီးက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"
"ေျပာခ်င္ပါဘူးကြာ။ သူ႔ရြာထဲက မိန္းခေလးေတြကုိ အရြယ္ေရာက္ရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကဖို႔ ဖိအားေပးလုိ႔တဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိရင္ သူတုိ႔ရြာမွာ လူဦးေရ နည္းေနလုိ႔တဲ့ကြ။ မိန္းခေလးေတြက ပညာဆက္သင္ခ်င္၊ ရြာလူႀကီးက သူတိ႔ုကုိ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ကေလးေတြ တဇြတ္ဇြတ္ေမြးေစခ်င္။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနတာ။ အဲဒါ အဲဒီ ရြာလူႀကီးရဲ့ အမိန္႔ကို ဆန႔္က်င္တဲ့ အေနနဲ႔ ရြဲ႔ၿပီး အဲဒီ မိန္းခေလးက တစ္ေယာက္ထဲ မဂၤလာပြဲက်င္းပလုိက္တာတဲ့။ အကုန္အက်ေတာ့ မနည္းဘူးေပါ့ကြာ။ သတုိ႔သား မပါတာက လြဲၿပီး က်န္တာ အကုန္လုံး တကယ့္လက္ထပ္မဂၤလာပြဲလုိ က်င္းပလုိက္တာတဲ့"
"ေအာ္.. ဂလုိလား။ သူႀကီးမင္းက အဲဒီ မဂၤလာပြဲအေၾကာင္းကို ဘယ္လုိ သိတာတုန္း။ ေျပာပါဦး သူႀကီးမင္းရဲ့"
"မင္း အဲဒီ ထမ္၀ုိင္ရြာက မိမဲေလးကုိ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ငါ့အိမ္ကို မၾကာမၾကာ အလည္လာေနက်ေလ"
"အင္း သိတယ္ သူႀကီးမင္း"
"ငါ ဟုိတေလာတုန္းက သူဖိတ္ေခၚလုိ႔ သူ႔အိမ္ကုိ ခဏ အလည္လုိက္သြားခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒါ သူ႔အိမ္က အျပန္မွာ ေဘဘီစိန္ လဘက္ရည္ဆုိင္ ၀င္ထုိင္ရင္း ဒီသတင္းကုိ ၾကားခဲ့ရတာ"
"ေယာက်္ားေတြ ရွားပါးလာတဲ့ လကၡဏာေပါ့ေနာ္ သူႀကီးမင္း။ ဘယ့္ႏွယ္ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ထဲ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲ က်င္းပရတယ္လုိ႔"
"အဲလုိလားေတာ့ မသိပါဘူးကြာ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီရြာ သတင္းကလဲ ၾကားရတာ သိပ္မေကာင္းပါဘူး"
"ဘာသတင္းေတြလဲ သူႀကီးမင္း"
"အမၺပါလီလက္သစ္ ေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္းကုိ တစ္ႏုိင္ငံလုံးမွာရွိတဲ့ လူဦးေရ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေထာက္ခံၾကသတဲ့ေလ"
"သူႀကီးမင္းက သတင္းစုံသားဘဲ။ ဘယ္ကၾကားခဲ့ျပန္တာလဲ သူႀကီးမင္း"
"ေဒါက္တာဟင္းရဲ့ အိမ္ကို ၀င္လည္ရင္း သူတုိ႔ေျပာတာ ၾကားခဲ့တာပါ"
"အင္းေနာ္... ရြာေလးက သာသာယာယာရွိရဲ့သားနဲ႔။ ေလးဘက္ေလးတန္လဲ ေရေတြနဲ႔ ကာရံထားတယ္။ အေတာ္လွပတဲ့ ရြာေလးပါ။ နာမည္ကလဲ ထမ္၀ုိင္ရြာတဲ့။ ခ်စ္စရာေလး။ ဒါနဲ႔မ်ား အမၺပါလီလက္သစ္ လုပ္ခ်င္ေနၾကေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ လက္ထပ္မဂၤလာေဆာင္ပြဲတဲ့။ ၾကား ၾကားဖူးေပါင္"
"အင္းကြာ... ငါလဲ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ အခုလုိ တစ္ေယာက္ထဲ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲ က်င္းပတာ တစ္ခါမွ မႀကဳံခဲ့ဖူး မၾကားခဲ့ဖူးပါဘူး။ ငါၾကားဖူးတာကေတာ့ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲမွန္ရင္ ႏွစ္မ်ိဳးဘဲ ရွိပါတယ္။ အာ၀ါဟမဂၤလာ(သတို႔သားမိဘေတြက သတုိ႔သမီးကို ေတာင္းယူၿပီး အိမ္ကုိ ေခၚလာရတဲ့ မဂၤလာ) ႏွင့္ ၀ိ၀ါဟမဂၤလာ ( သတုိ႔သမီးမိဘေတြက သတုိ႔သမီးကို သတို႔သားအိမ္ကို ထည့္ေပးရတဲ့ မဂၤလာ) ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ အခုဟာက်ေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲတဲ့။ အာ၀ါဟလဲ မဟုတ္၊ ၀ိ၀ါဟလဲ မဟုတ္နဲ႔။ ငါ ဒီသတင္းၾကားၾကားခ်င္း ဟုိ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကုိ ေျပးအမွတ္ရမိတယ္"
"ဘယ္ပုံျပင္လဲ သူႀကီးမင္း"
"တစ္ခါတုန္းက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အလြန္တရာ ကပ္ေစးႏွဲတဲ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ရွိခဲ့တယ္တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကပ္ေစးႏွဲသလဲဆုိရင္ ခရီးသြားရင္း ဆြမ္းခ်ိန္မွာ ဗိုက္ဆာတာေတာင္ အဆာခံၿပီး ၀ယ္မစားဘူးတဲ့။ အငတ္ခံၿပီး ေပေနတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ အဲဒီဘုန္းႀကီးက မနက္ပုိင္းမွာ ရထားနဲ႔ ခရီးတစ္ခုသြားတယ္တဲ့။ ညေနဘက္ေရာက္ေတာ့ ရထားစီးၿပီး ေက်ာင္းကုိ ျပန္လာတယ္တဲ့။ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘဲ ေက်ာင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သီတင္းသုံးေဖာ္ ဘုန္းႀကီးေတြကုိ ၀မ္းသာအားရ စကားဆုိသတဲ့။ အရွင္ဘုရားတုိ႔ တပည့္ေတာ္ ဒီေန႔ သံဃာတစ္ပါးကုိ ေန႔ဆြမ္းကပ္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးလုိက္တာလုိ႔ ဆုိသတဲ့"
"သူႀကီးမင္း... အဲဒီဘုန္းႀကီးက ခရီးသြားရင္း ျဖဳန္းကနဲ သဒၶါတရားေပါက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကုိ ဆြမ္းကပ္ခ့ဲတာ ရွိမယ္ေနာ္"
"အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူး ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္"
"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိလဲ သူႀကီးမင္း"
"အင္း... ဒီလိုကြ။ က်န္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြလဲ ဒီဘုန္းႀကီး ဒီေလာက္ ကပ္ေစးႏွဲတာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကုိ ဆြမ္းကပ္ခဲ့တယ္ဆုိေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ ခရီးသြားတဲ့ ဘုန္းႀကီးကို ၀ိုင္းေမးၾကတာေပါ့။ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးကုိ ဆြမ္းကပ္ခဲ့တာလဲေပါ့။ မကပ္စဖူး အကပ္ထူး ေနတာကုိး။ အဲဒါနဲ႔.. အဲဒီ ခရီးသြားတဲ့ ဘုန္းႀကီးက ဘယ္လုိ ျပန္ေျဖတယ္ မွတ္လဲ"
"ဘယ္လုိ ေျဖလုိက္တာတဲ့လဲ သူႀကီးမင္း"
"ငါ့ကိုယ္ငါ ၀ယ္ကပ္ခဲ့တာေလ လုိ႔ ေျဖလုိက္သတဲ့"
"အမ္..."
"အမ္ မေနနဲ႔ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ သူက အတည္ေျပာေနတာ။ သူကလဲ သံဃာေတာ္ တစ္ပါး မဟုတ္လား။ အဲဒါ သူ႔ပုိက္ဆံနဲ႔ ဆြမ္း၀ယ္ၿပီး သူ႔ဖာသာသူ ကပ္လွဴၿပီး သူ႔ဖာသာသူ စားခဲ့တာေလ။ အဲဒါကုိ သံဃာေတာ္တစ္ပါးကို ဆြမ္းလွဴခြင့္ရခဲ့တာလုိ႔ ေျပာေနတာ။ တကယ့္ကုိ လြတ္လြတ္စြန္႔ႀကဲလုိက္တာဘဲ။ း))။ အခု မဂၤလာေဆာင္ပြဲလဲ အဲဒီလုိဘဲကြ။ သူ႔ဖာသာသူ တစ္ေယာက္ထဲ မဂၤလာေဆာင္ေနတာေလ။ အင္းေလ... ပြဲျဖစ္ဖုိ႔က အဓိက မဟုတ္လား"
"သူႀကီးမင္းေျပာေတာ့လဲ ဟုတ္တုတ္တုတ္ဘဲ"
"ဟုတ္တုတ္တုတ္ လုပ္မေနနဲ႔ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ ငါလဲ သိပ္မရွင္းလုိ႔ တူႏွစ္ျဖာ ဂေဟဆက္တဲ့ အာ၀ါဟ ၀ိ၀ါဟ မဂၤလာ အရာမွာ ပါရဂူအဆင့္ ရွိေနတဲ့ ဂုရုႀကီး တစ္ေယာက္ဆီ သြားေမးၾကည့္ျဖစ္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ သူ႔ဖာသာသူ လက္ထပ္ၿပီးေနထုိင္ရင္ ဘယ္လုိ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ရွိသလဲေပါ့"
"အဲဒီ ဂုရုႀကီးက သူႀကီးမင္းကုိ ဘယ္လုိ ေျဖလုိက္တာလဲ သူႀကီးမင္း"
"သူေျဖလိုက္တာကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးဘဲ။ တစ္ေယာက္ထဲ သူ႔ဖာသာသူ လက္ထပ္ၿပီးေနထိုင္ရင္ ထမင္းထဲ ထမင္းျမွဳပ္စားရသလုိ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႀကီးဘဲတဲ့"
"အမ္.. ဘယ္လုိႀကီးလဲ သူႀကီးမင္း"
"ဘယ္လုိမွ မလဲဘူး ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ ထမင္းဆုိတာ ဟင္းႏွင့္ႏွယ္ဖတ္ၿပီး စားရတဲ့အရာ ဒါမွမဟုတ္ ဟင္းနဲ႔ အလုပ္အေလြးျပဳလုပ္ၿပီး စားရတဲ့ အရာမ်ိဳး မဟုတ္လား"
"ဟီး ဟီး ေပါက္ၿပီ သူႀကီးမင္း ေပါက္ၿပီ။ ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ ထမင္းကို ထမင္းထဲ ျမွဳပ္စားရသလုိႀကီးးးးးးး ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး"
..
"ခင္ဗ်ား သူႀကီးမင္း"
"မင္း ဟုိဘက္ရြာက မဂၤလာေဆာင္ သတင္း ၾကားၿပီးၿပီလား"
"မၾကားေသးဘူး သူႀကီးမင္း။ ဘယ္ရြာမွာလဲ"
"ဟုိ ထမ္၀ုိင္ရြာမွာေလ"
"ဟာ ဟုတ္လား။ သူႀကီးမင္းကုိ ဖိတ္ထားတယ္ ဆုိပါေတာ့"
"မဖိတ္ထားပါဘူးကြာ။ ဖိတ္ရင္လဲ ငါက မသြားပါဘူး"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"
"နဲနဲ စုိးရိမ္စရာ ရွိေနလုိ႔"
"ဘာေတြမ်ား စုိးရိမ္ေနတာလဲ သူႀကီးမင္းရယ္။ အသဲငယ္လိုက္ပါဘိ"
"တစ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ။ မေတာ္သကာ သတုိ႔သမီးက မ်က္စိက်ၿပီး ငါ့ကုိ သတုိ႔သားေနရာ ဆြဲထည့္လုိက္ရင္ ငါ့လူပ်ိဳဂုဏ္ေလး ပ်က္ရခ်ည္ေသးရ့ဲ"
"သူႀကီးမင္းက သူမ်ား ဇနီးေလာင္းကို စိတ္နဲ႔ ပစ္မွားေနျပန္ပါၿပီ။ ဒု သ န ေသာ က်ေရာက္ေတာ့မွာဘဲ"
"ဟာ... ဘယ္ကလာ သူမ်ား ဇနီးေလာင္းလဲကြ။ ဒီမဂၤလာပြဲမွာ သတုိ႔သားမပါဘူး"
"ဘာ.. ဘယ္လုိ..... ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ သူႀကီးမင္း။ သတုိ႔သားက မဂၤလာေဆာင္ခါနီး ပုိးထိၿပီး ဆုံးသြားလုိ႔လား"
"မဟုတ္တာ။ စတင္ က်င္းပကထဲက သတုိ႔သမီးတစ္ေယာက္ထဲ မဂၤလာပြဲက်င္းပတာ။ သတုိ႔သား မပါဘူး"
"ဒါျဖင့္ သတုိ႔သမီးက မဂၤလာပြဲတက္ေရာက္လာၾကတဲ့ သူေတြထဲက ႀကိဳက္တဲ့သူကို သတုိ႔သားအျဖစ္ ပန္းကုံးစြပ္ ေရြးခ်ယ္မတဲ့လား"
"အဲဒီလုိလဲ မဟုတ္ဘူးကြ"
"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိက ဟုတ္တာလဲ သူႀကီးမင္းရ။ လင္းစမ္းပါဦး"
"ဒီလုိကြ။ သူတုိ႔ရြာရဲ့ ရြာလူႀကီးကို ရြဲ႔ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ အဲဒီမဂၤလာေဆာင္ပြဲ က်င္းပလုိက္တာတဲ့"
"ရြာလူႀကီးက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"
"ေျပာခ်င္ပါဘူးကြာ။ သူ႔ရြာထဲက မိန္းခေလးေတြကုိ အရြယ္ေရာက္ရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကဖို႔ ဖိအားေပးလုိ႔တဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိရင္ သူတုိ႔ရြာမွာ လူဦးေရ နည္းေနလုိ႔တဲ့ကြ။ မိန္းခေလးေတြက ပညာဆက္သင္ခ်င္၊ ရြာလူႀကီးက သူတိ႔ုကုိ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ကေလးေတြ တဇြတ္ဇြတ္ေမြးေစခ်င္။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနတာ။ အဲဒါ အဲဒီ ရြာလူႀကီးရဲ့ အမိန္႔ကို ဆန႔္က်င္တဲ့ အေနနဲ႔ ရြဲ႔ၿပီး အဲဒီ မိန္းခေလးက တစ္ေယာက္ထဲ မဂၤလာပြဲက်င္းပလုိက္တာတဲ့။ အကုန္အက်ေတာ့ မနည္းဘူးေပါ့ကြာ။ သတုိ႔သား မပါတာက လြဲၿပီး က်န္တာ အကုန္လုံး တကယ့္လက္ထပ္မဂၤလာပြဲလုိ က်င္းပလုိက္တာတဲ့"
"ေအာ္.. ဂလုိလား။ သူႀကီးမင္းက အဲဒီ မဂၤလာပြဲအေၾကာင္းကို ဘယ္လုိ သိတာတုန္း။ ေျပာပါဦး သူႀကီးမင္းရဲ့"
"မင္း အဲဒီ ထမ္၀ုိင္ရြာက မိမဲေလးကုိ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ငါ့အိမ္ကို မၾကာမၾကာ အလည္လာေနက်ေလ"
"အင္း သိတယ္ သူႀကီးမင္း"
"ငါ ဟုိတေလာတုန္းက သူဖိတ္ေခၚလုိ႔ သူ႔အိမ္ကုိ ခဏ အလည္လုိက္သြားခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒါ သူ႔အိမ္က အျပန္မွာ ေဘဘီစိန္ လဘက္ရည္ဆုိင္ ၀င္ထုိင္ရင္း ဒီသတင္းကုိ ၾကားခဲ့ရတာ"
"ေယာက်္ားေတြ ရွားပါးလာတဲ့ လကၡဏာေပါ့ေနာ္ သူႀကီးမင္း။ ဘယ့္ႏွယ္ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ထဲ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲ က်င္းပရတယ္လုိ႔"
"အဲလုိလားေတာ့ မသိပါဘူးကြာ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီရြာ သတင္းကလဲ ၾကားရတာ သိပ္မေကာင္းပါဘူး"
"ဘာသတင္းေတြလဲ သူႀကီးမင္း"
"အမၺပါလီလက္သစ္ ေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္းကုိ တစ္ႏုိင္ငံလုံးမွာရွိတဲ့ လူဦးေရ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေထာက္ခံၾကသတဲ့ေလ"
"သူႀကီးမင္းက သတင္းစုံသားဘဲ။ ဘယ္ကၾကားခဲ့ျပန္တာလဲ သူႀကီးမင္း"
"ေဒါက္တာဟင္းရဲ့ အိမ္ကို ၀င္လည္ရင္း သူတုိ႔ေျပာတာ ၾကားခဲ့တာပါ"
"အင္းေနာ္... ရြာေလးက သာသာယာယာရွိရဲ့သားနဲ႔။ ေလးဘက္ေလးတန္လဲ ေရေတြနဲ႔ ကာရံထားတယ္။ အေတာ္လွပတဲ့ ရြာေလးပါ။ နာမည္ကလဲ ထမ္၀ုိင္ရြာတဲ့။ ခ်စ္စရာေလး။ ဒါနဲ႔မ်ား အမၺပါလီလက္သစ္ လုပ္ခ်င္ေနၾကေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ လက္ထပ္မဂၤလာေဆာင္ပြဲတဲ့။ ၾကား ၾကားဖူးေပါင္"
"အင္းကြာ... ငါလဲ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ အခုလုိ တစ္ေယာက္ထဲ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲ က်င္းပတာ တစ္ခါမွ မႀကဳံခဲ့ဖူး မၾကားခဲ့ဖူးပါဘူး။ ငါၾကားဖူးတာကေတာ့ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲမွန္ရင္ ႏွစ္မ်ိဳးဘဲ ရွိပါတယ္။ အာ၀ါဟမဂၤလာ(သတို႔သားမိဘေတြက သတုိ႔သမီးကို ေတာင္းယူၿပီး အိမ္ကုိ ေခၚလာရတဲ့ မဂၤလာ) ႏွင့္ ၀ိ၀ါဟမဂၤလာ ( သတုိ႔သမီးမိဘေတြက သတုိ႔သမီးကို သတို႔သားအိမ္ကို ထည့္ေပးရတဲ့ မဂၤလာ) ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ အခုဟာက်ေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲတဲ့။ အာ၀ါဟလဲ မဟုတ္၊ ၀ိ၀ါဟလဲ မဟုတ္နဲ႔။ ငါ ဒီသတင္းၾကားၾကားခ်င္း ဟုိ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကုိ ေျပးအမွတ္ရမိတယ္"
"ဘယ္ပုံျပင္လဲ သူႀကီးမင္း"
"တစ္ခါတုန္းက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အလြန္တရာ ကပ္ေစးႏွဲတဲ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ရွိခဲ့တယ္တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကပ္ေစးႏွဲသလဲဆုိရင္ ခရီးသြားရင္း ဆြမ္းခ်ိန္မွာ ဗိုက္ဆာတာေတာင္ အဆာခံၿပီး ၀ယ္မစားဘူးတဲ့။ အငတ္ခံၿပီး ေပေနတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ အဲဒီဘုန္းႀကီးက မနက္ပုိင္းမွာ ရထားနဲ႔ ခရီးတစ္ခုသြားတယ္တဲ့။ ညေနဘက္ေရာက္ေတာ့ ရထားစီးၿပီး ေက်ာင္းကုိ ျပန္လာတယ္တဲ့။ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘဲ ေက်ာင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သီတင္းသုံးေဖာ္ ဘုန္းႀကီးေတြကုိ ၀မ္းသာအားရ စကားဆုိသတဲ့။ အရွင္ဘုရားတုိ႔ တပည့္ေတာ္ ဒီေန႔ သံဃာတစ္ပါးကုိ ေန႔ဆြမ္းကပ္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးလုိက္တာလုိ႔ ဆုိသတဲ့"
"သူႀကီးမင္း... အဲဒီဘုန္းႀကီးက ခရီးသြားရင္း ျဖဳန္းကနဲ သဒၶါတရားေပါက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကုိ ဆြမ္းကပ္ခ့ဲတာ ရွိမယ္ေနာ္"
"အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူး ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္"
"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိလဲ သူႀကီးမင္း"
"အင္း... ဒီလိုကြ။ က်န္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြလဲ ဒီဘုန္းႀကီး ဒီေလာက္ ကပ္ေစးႏွဲတာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကုိ ဆြမ္းကပ္ခဲ့တယ္ဆုိေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ ခရီးသြားတဲ့ ဘုန္းႀကီးကို ၀ိုင္းေမးၾကတာေပါ့။ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးကုိ ဆြမ္းကပ္ခဲ့တာလဲေပါ့။ မကပ္စဖူး အကပ္ထူး ေနတာကုိး။ အဲဒါနဲ႔.. အဲဒီ ခရီးသြားတဲ့ ဘုန္းႀကီးက ဘယ္လုိ ျပန္ေျဖတယ္ မွတ္လဲ"
"ဘယ္လုိ ေျဖလုိက္တာတဲ့လဲ သူႀကီးမင္း"
"ငါ့ကိုယ္ငါ ၀ယ္ကပ္ခဲ့တာေလ လုိ႔ ေျဖလုိက္သတဲ့"
"အမ္..."
"အမ္ မေနနဲ႔ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ သူက အတည္ေျပာေနတာ။ သူကလဲ သံဃာေတာ္ တစ္ပါး မဟုတ္လား။ အဲဒါ သူ႔ပုိက္ဆံနဲ႔ ဆြမ္း၀ယ္ၿပီး သူ႔ဖာသာသူ ကပ္လွဴၿပီး သူ႔ဖာသာသူ စားခဲ့တာေလ။ အဲဒါကုိ သံဃာေတာ္တစ္ပါးကို ဆြမ္းလွဴခြင့္ရခဲ့တာလုိ႔ ေျပာေနတာ။ တကယ့္ကုိ လြတ္လြတ္စြန္႔ႀကဲလုိက္တာဘဲ။ း))။ အခု မဂၤလာေဆာင္ပြဲလဲ အဲဒီလုိဘဲကြ။ သူ႔ဖာသာသူ တစ္ေယာက္ထဲ မဂၤလာေဆာင္ေနတာေလ။ အင္းေလ... ပြဲျဖစ္ဖုိ႔က အဓိက မဟုတ္လား"
"သူႀကီးမင္းေျပာေတာ့လဲ ဟုတ္တုတ္တုတ္ဘဲ"
"ဟုတ္တုတ္တုတ္ လုပ္မေနနဲ႔ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ ငါလဲ သိပ္မရွင္းလုိ႔ တူႏွစ္ျဖာ ဂေဟဆက္တဲ့ အာ၀ါဟ ၀ိ၀ါဟ မဂၤလာ အရာမွာ ပါရဂူအဆင့္ ရွိေနတဲ့ ဂုရုႀကီး တစ္ေယာက္ဆီ သြားေမးၾကည့္ျဖစ္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ သူ႔ဖာသာသူ လက္ထပ္ၿပီးေနထုိင္ရင္ ဘယ္လုိ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ရွိသလဲေပါ့"
"အဲဒီ ဂုရုႀကီးက သူႀကီးမင္းကုိ ဘယ္လုိ ေျဖလုိက္တာလဲ သူႀကီးမင္း"
"သူေျဖလိုက္တာကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးဘဲ။ တစ္ေယာက္ထဲ သူ႔ဖာသာသူ လက္ထပ္ၿပီးေနထိုင္ရင္ ထမင္းထဲ ထမင္းျမွဳပ္စားရသလုိ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႀကီးဘဲတဲ့"
"အမ္.. ဘယ္လုိႀကီးလဲ သူႀကီးမင္း"
"ဘယ္လုိမွ မလဲဘူး ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ ထမင္းဆုိတာ ဟင္းႏွင့္ႏွယ္ဖတ္ၿပီး စားရတဲ့အရာ ဒါမွမဟုတ္ ဟင္းနဲ႔ အလုပ္အေလြးျပဳလုပ္ၿပီး စားရတဲ့ အရာမ်ိဳး မဟုတ္လား"
"ဟီး ဟီး ေပါက္ၿပီ သူႀကီးမင္း ေပါက္ၿပီ။ ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ ထမင္းကို ထမင္းထဲ ျမွဳပ္စားရသလုိႀကီးးးးးးး ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး"
..
24 comments:
တဂ်ီးကထမင္းကိုဟင္းနဲ႕မွစားခ်င္တာေပါ့ေလ
ဟုတ္လား...
ဒီ သူၾကီးကေတာ့ေလ
က်န္က်န္ဖန္ဖန္ ေတြ႕လည္းေတြ႕တက္
ေရးလည္းေရးတက္တယ္။
ေဘဘီစိန္ ဆိုင္မွာထုိင္ေတာ့
အဲလို သတင္းေတြ သိရတယ္ေနာ္....
မေပါက္ေသးဘူး သူၾကီးမင္း ထပ္ရွင္းေပးပါ။ :D
ကပ္ေစးနဲတယ္ဆိုတာ အတိုင္းအတာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္။ မဂၤလာပြဲကို သူႀကီးမင္း မသြားပံုေထာက္ေတာ့ သတိုးသားအျဖစ္ အဆြဲခံရမွာထက္ ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္ကိုယ့္အိတ္ထဲဖိတ္ဆိုၿပီး အႀကံမ်ားရွိေနသလားလို႔ း)))
စိတ္ဓါတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ကဲ.. သူမ်ားေတြေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းလုပ္သြားျပီ.. သူၾကီးမင္းေကာ..... :P..
ခင္မင္လ်က္
ေန၀သန္
သူဂ်ီးက စားေနက်ပဲ အရသာ သိတာ ဘာမ်ားထူးမလဲဗ်ာ။
သႀကီး ေရ
ထမင္းထဲထမင္း ျမဳတ္စားသလို ဆိုေတာ႔ နဲနဲ ထူးသြားေအာင္ ေပၚဆန္းေမႊးထဲ ငစိန္ျမဳတ္စား ရရင္ေကာင္းမလား
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ကပ္ေစးနဲတယ္ဆုိေတာ့ ဘုန္းဘုနး္ကိုမ်ား ေျပာေနသလားကြယ္။ (တုိက္ဆုိင္ေနလုိ႔၊ ဟီး) က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ သူႀကီးမင္းေရ။
ေတာ္ေတာ္လည္း ေျပာတတ္တဲ႔ သူၾကီးမင္း
ထိုင္ဝမ္ရြာ အဲေလ ထမ္ဝိုင္ရြာက မိမဲေလး သနားပါတယ္ ထမင္းထဲ ထမင္းျမဳပ္စားရတယ္လုိ႕..
ထမင္းထဲဆန္ျပဳတ္ျမဳပ္စားရင္ေတာ္ေသး ဟိဟိ
သူဂ်ီးကေတာ႕ေလ.. ရွာရွာေပါက္ေပါက္ တစ္ေယာက္တည္း မဂၤလာေဆာင္ခိုင္းေနျပန္ျပီ။
ဒါနဲ႔ ခမဲေပးတဲ႔ ဓေလ႕ကိုလည္းသိတယ္ မဟုတ္လား
ၾကက္တို႕ဘာတို႕လို တိရိစာၦန္နဲ႔ မဂၤလာေဆာင္တာေလ။
ငယ္တုန္းက ေနမေကာင္းရင္ အဲလိုလုပ္ရတာ သတိရမိေသး
ဟာ သူၾကီးတို႕ကလုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီ
ခုမွဖတ္ရတယ္ ..ဟဟဟ
အာ၀ါဟလဲ မဟုတ္၊ ၀ိ၀ါဟလဲ မဟုတ္နဲ႔။ဆုိေတာ႕
အာ၀ါဟိေပါ႔ဗ်ာ ...
မီးတို႕ကငယ္ေသးတယ္ မေဆြးေႏြးတတ္ပါဘူးရွင္
အႏုပညာကိုပဲစိတ္၀င္စားေနေသးလို႕႔ပါေနာ္ း)
က်န္တာေတာ့မသိဘူး၊ ေနာက္ဆုံးက ကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ သူၾကီးနဲ ့ ခပ္ဆင္ဆင္၊ အင္းတူတာထင္ပါရဲ ့။
:D
ဟား ... ဟား... အဲလိုပဲ ရီလိုက္တယ္အဟီးးးးးး အကိုကေတာ့ေလ ေတြးတက္ေရးတက္ပေနာ္ ....အဟီးး ေပးလည္းေပးတက္တဲ႕ ဥပမာ :):)
ထူးဆန္းတဲ႔မဂၤလာပဲြေနာ္
သူႀကီးမင္းရဲ႕ လက္ထပ္မဂၤလာပံုျပင္ဆိုလို႔.. ဒီလိုကိုး
နတ္နဲ႔မဂၤလာေဆာင္မယ္ဆိုတာေတာ့ ဖတ္ဖူးတယ္။ တေယာက္တည္းေဆာင္တာေတာ့ ခုမွပဲသိေတာ့တယ္.။း)
ခင္မင္လ်က္
သဒၶါ
ညွင္းညွင္းညွင္းညွင္း( သမိန္ေပါသြပ္ရယ္နည္းျဖင့္ ရယ္သံ)...ထမင္းထဲ တမင္းႃမႈပ္စားေတာ့ ဘာျဖစ္သတံုး သူႀကီးရဲ႕....
ဟာ...ဆရာဟန္ႏွယ္...အ.ရန္ေကာ...ထမင္းထဲ ထမင္းႃမႈပ္စားေတာ့ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႀကီးေပါ့...
အလို...ေထာင္ေဖာက္သလို ေတာင္ေလာက္ႀကီးတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ ေျပာင္ေျမာက္လိုက္တဲ့ တင္စားခ်က္ပါကလား သူႀကီးမင္းရဲ႕...ဘယ့္ႏွာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ၾကည္လင္ၿပီး ပီျပင္တဲ့ အလကၤာ၀စနကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာေလး လင္းစမ္းပါဦးေတာ့...
အဟက္( မခို႔တရို႕ရယ္သံ )...
အႏွာက အႏွီလိုရွိတယ္ ဆရာဟန္...အဲဟိုတစ္ေန႔ကေပါ့...အိမ္မွာ ရိကၡာကလည္း ျပတ္သဟာမို႔ အႀကံကုန္ဂဠဳန္ဆားခ်က္မဟဲ့ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ေပါင္စတာလင္ကုန္ သူႀကီးမင္း ထမင္းခ်က္ၿပီးသကာလ ထမင္းေပၚမွာ ထမင္းဆင့္လို႔ စားၾကည့္ရာက ထြက္ေပၚလာတဲ့ မဟာ့မဟာ တင္စားခ်က္ႀကီးေပါ့ဗ်...
အိမ္း...ေကာင္းေလွာင့္ေတး ေကာင္းေလွာင့္ေတး သူႀကီးမင္း...ဤမည္ေသာ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ ဥာဏ္စိမ္းဥာဏ္ျပာမ်ားေၾကာင့္ ဘေလာ့ရြာတစ္ခြင္မွာ လူၿပဳိႀကီး သူႀကီးမင္းရယ္လို႔ ထင္ရွားေပတာကိုး...သြပ္ သြပ္ သြပ္ ( အီၾကာေကြးရယ္သံျဖင့္ ရယ္လိုက္သံ...)
သူၾကီးမင္း........
ပိုစ့္ကိုဖတ္ျပီးမွ ေတြးေတြးျပီးရယ္လို႔ကိုမျပီးေတာ့ဘူး
ေရးလည္းေရးတတ္ ေပးလည္းေပးတတ္တဲ့ ဥပမာ ေတြးေလရယ္ရေလပဲ။
ဟား ဟား လို ရယ္လိုက္သည္ ...
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေရးတတ္ ေတြးတတ္ပ ...
အေရးေလး တအားသြက္တယ္ ...
ေတြးမွေတြးတတ္ပေလေနာ္။
သူၾကီးမင္းေရးရမွာက
“ေပါင္မုန္ ့ ကို ေပါင္မုန္ ့ခ်င္း ထပ္စားရသလို”
အဲလို မွသင့္မွာေပါ့ ေလ။
အဂၤလန္ က သူၾကီး ေပါင္မုန္ ့မစားလို ့မ်ားလားဗ်။
ဖတ္သြားပါ၏ သဂ်ီးမင္းေရ
အဲ.....တဂ်ီးေရာ...ဘယ္ေတာ့တုန္း......:)))
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထမင္းထဲ ထမင္းပဲျမဳပ္စားေတာ့မယ္...:)
ေရးလည္း ေရးတတ္ပါေပတယ္...တဂ်ီးမင္းရယ္..တဂီ်းလည္း ထမင္းထဲ ထမင္းၿမ ုပ္စား မလို ့လားဗ်...းD
"ဟီး ဟီး ေပါက္ၿပီ သူႀကီးမင္း ေပါက္ၿပီ။ ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ ထမင္းကို ထမင္းထဲ ျမွဳပ္စားရသလုိႀကီးးးးးးး ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး"
သဂ်ီးပုိ႔စ္ဖတ္ၿပီးကာမွ
ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးအီၾကာေကြးစားဖူးတာရယ္
မုန္႔လင္မယားစားတာရယ္ သြားသတိရမိတယ္
ႀကံႀကံဖန္ဖန္ သာခ်ီးေရးတတ္တ႔ သာခ်ီး ဟိဟိ
း)
း)
တစ္ေယာက္တည္းေဆာင္တာျမင္ဖူးပါတယ္။ အထက္တန္းအရြယ္ေလာက္ျမင္ဖူးတာ မွတ္မွတ္ရရ သတို ့သမီးကရန္ကုန္မွာသတို့သားကနိုင္ငံျခားမွာ ေရာက္ေနတာေၾကာင့္ သေဘာတူပါတယ္ ဆိုျပီကတိျပဳျပီးေဆာင္ၾကတာ။
စိတ္မေကာင္းစရာကေမတၱာအရင္းခံမဟုတ္ေတာ့လည္း
ခုေတာ့ကြဲသြားၾကျပီ။
သူၾကီးမင္ထီထြင္တာအျပင္မွာတကယ္ရွိပါတယ္။
ကိုယ္ေရာစိတ္ပါက်မ္းမာရႊင္လန္းျပီး
သာယာခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္း
မိုး
Post a Comment