ျပန္တူးေဖာ္ျခင္း

သူ တူးေဖာ္ေနတယ္။ တစ္ရစ္ၿပီး တစ္ရစ္ တူးေဖာ္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး နက္တဲ့အထိ တူးေဖာ္ေနတယ္။ တူးေဖာ္ေနရင္း ပင္ပန္းလာတယ္။ ပင္ပန္းရင္းနဲ႔ဘဲ ဆက္ တူးေဖာ္ေနတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အစကထဲက ငါ ဒီေလာက္ထိ ခပ္နက္နက္ မျမွဳပ္ထားခဲ့ရင္ ဒီလုိ ပင္ပင္ပန္းပန္း တူးေဖာ္စရာ မလုိဘူးဆုိၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့အထိ ျမွဳပ္ထားခဲ့မိတာကုိ ေနာင္တ ရေနမိတယ္။ ျမွဳပ္ထားခဲ့တာလဲ ခပ္နက္နက္၊ ျမွဳပ္ထားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကလဲ ဆယ္စုႏွစ္ေတာင္ အေတာ္ေလး ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီဆုိေတာ့ ျပန္တူးေဖာ္ရတာ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းလြန္းတယ္။

အဲဒီလုိ တူးေဖာ္ရင္းနဲ႔ဘဲ ဆယ္စုႏွစ္အလြန္ ႏွစ္မ်ားဆီကို စိတ္က စီးဆင္း ေမ်ာပါသြားမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆုိ ဒီပစၥည္းကို သူ ေန႔တုိင္းနီးပါး သုံးစြဲခဲ့တာ။ ေနရာတုိင္းမွာ သုံးစြဲခဲ့တာ။ ရြာထဲမွာ ဂ်တ္ေအးတုိ႔နဲ႔လဲ သုံးစြဲခဲ့တာဘဲ။ အိမ္မွာ ညီအစ္ကုိတစ္ေတြနဲ႔လဲ သုံးစြဲခဲ့တာဘဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘ၀ ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ကိုရင္ ပ႑ိတ၊ ကိုရင္ မာနိတတုိ႔နဲ႔ သုံးစြဲခ့ဲတာပါဘဲ။ သုံးစြဲတုိင္းလဲ ေကာင္းက်ိဳးေပးခဲ့တယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ သူ ထိခုိက္ခဲ့အခါ ထိခုိက္ခဲ့တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ဘက္လူ ထိခုိက္တဲ့အခါ ထိခိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ အဲဒီပစၥည္းကိုဘဲ အရမ္း ျမတ္ႏုိးခဲ့တာ။ အရမ္းတန္ဖုိး ထားခဲ့တာ။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက အဲဒီ ပစၥည္းဟာ သူ႔အတြက္ မရွိမျဖစ္ ရတနာ တစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေယာက်္ားေလး အခ်င္းခ်င္းလဲ ဒီပစၥည္းကို အသံုးျပဳခဲ့တာဘဲ။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔လဲ ဒီပစၥည္းကို အသုံးျပဳခဲ့တာဘဲ။ ေျပာရရင္ေတာ့ လူမေရွာင္ သူမေရွာင္ အဲဒီ ပစၥည္းကုိ အသုံးခဲ့ျပဳတာ ခ်ည္းပါဘဲ။

တစ္ရက္မွာ ရြယ္တူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္နဲ႔အတူ အဲဒီပစၥည္းကုိ ၿပိဳင္သုံးမိတယ္။ သူ႔နာမည္က ေအာင္ေမာင္းတဲ့။ သူကလဲ ေခသူ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ပစၥည္းကလဲ ေတာက္ေတာက္ ေျပာင္ေျပာင္ပါဘဲ။ သူနဲ႔ ေအာင္ေမာင္း၊ ေအာင္ေမာင္းနဲ႔ သူ၊ ဇမၺဴမွာ လူရွိရုိးလား ဆုိၿပီး ၿပိဳင္လုိက္ၾကတာ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒဏ္ရာေတြ ဗလဗ်စ္ ရတဲ့ အထိပါဘဲ။ ေဘးနားက ၀ုိင္းအုံေနတဲ့ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ လက္ခုပ္လက္၀ါး တီးလုိ႔ေပါ့။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ေအာင္ေမာင္းကုိ ကပ္ၿပီး သူ အႏုိင္ရခဲ့တယ္။

အဲဒီမွာ ေအာင္ေမာင္းရဲ့အကုိ ေအာင္ေသာင္းက တစခန္း ထလာေတာ့ပါဘဲ။ သူ႔ညီရဲ့ ပစၥည္းကုိ ယွဥ္ၿပိဳင္ အႏုိင္ယူတဲ့ေကာင္ဆုိၿပီး သူ႔ပစၥည္းနဲ႔ ဆက္ၿပိဳင္ဖုိ႔ စိန္ေခၚပါေလေရာ။ မစပ္မွ မဆုိင္။ ညီရႈံးတုိင္း အကုိနဲ႔ ဆက္ၿပိဳင္ရမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေအာင္ေသာင္းက မရဘူး။ ၿပိဳင္ကုိ ၿပိဳင္ရမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူလဲ ေရွာင္လြဲ မရတာခ်င္းအတူတူ ေအာင္ေသာင္းနဲ႔ ဆက္ၿပိဳင္ခဲ့တယ္။ ေအာင္ေသာင္းကလဲ ေခသူမဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ပစၥည္းခ်င္း ၿပိဳင္ဆုိင္လုိက္ၾကတာ အခ်ိန္အေတာ္ေလး ကုန္သြားတယ္။ ေဘးကလူေတြကလဲ တရႊီးရႊီး တေျဖာင္းေျဖာင္းပါဘဲ။ အားေပးၾကတာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔စိတ္ထဲ အေတြးတစ္ခု ၀င္လာတယ္။ ညီရႈံးေတာ့ အကုိ၀င္လာတယ္။ အကုိရႈံးရင္ မိဘသားခ်င္းေတြ ၀င္လာဦးမလား မသိဘူးေပါ့။ အရမ္းတန္ဖုိးရွိတဲ့ အေတြးပါဘဲ။ မီးခုိးၾကြက္ေလ်ာက္၊ တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါေတြ ျဖစ္ကုန္ရင္ ျပႆနာက ပုိဆုိးလာဖုိ႔ဘဲ ရွိေတာ့တာ မဟုတ္လား။

တုိက္ဆုိင္စြာဘဲ အဲဒီလုိ သူစဥ္းစားၿပီး မၾကာခင္မွာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔အားလုံးက ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးဆုိ တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ေနရတာေလ။ ဘုန္းႀကီးရ့ဲ လက္သံကလဲ ေျပာင္သလားမေမးနဲ႔။ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြ အျပစ္က်ဴးလြန္ရင္ ႀကိမ္လုံးနဲ႔ အရႈိးရာ ေပၚေအာင္ ေဆာ္ေနက်ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးႀကိမ္လုံးကို ေၾကာက္ၿပီး သူတုိ႔ ၿပိဳင္ပြဲကုိ ရပ္လုိက္ၾကတယ္။ အရႈံးအႏုိင္မေပၚခဲ့ဘူး။ ေဘးက ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြလဲ အားမလုိ အားမရ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပိဳင္ပြဲရဲ့ ရလာဒ္ကေတာ့ ေအာင္ေသာင္းေကာ သူေကာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ႀကိမ္လုံးေအာက္မွာ အလူးအလဲ ခံခဲ့ရတာပါဘဲ။ ေဘးက ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြလဲ သဲဒဏ္ေရဒဏ္ေပးတာ ခံလုိက္ၾကရတယ္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးက သူ႔ကို ၀ါနိန္ေပးတယ္။

"ေဇာ္ထက္... အဲဒီပစၥည္းခ်င္း ၿပိဳင္ပြဲျဖစ္တုိင္း မင္းက ပင္တုိင္ခ်ည္းဘဲ။ မင္းပစၥည္းကို မင္းက ေတာက္ေျပာင္လွၿပီထင္ေနတာလား။ အမွန္ဆုိ အဲဒီပစၥည္းက မင္းကုိယ္တုိင္ကုိေရာ၊ တစ္ဘက္သားလူကုိေရာ ေကာင္းက်ိဳးေပးတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ပစၥည္းကို တခါထဲ အၿပီး ျမွဳပ္ႏွံပစ္လုိက္ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ အသုံးမျပဳပါနဲ႔။ ဆက္အသုံးျပဳမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မင္းကုိ င့ါေက်ာင္းမွာ မထားေတာ့ဘူး။ ပညာလဲ ဆက္မသင္ေပးေတာ့ဘူး"

ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ရဲ့ အဆုံးအမ စကားေတြကုိ သေဘာေပါက္ နားလည္ၿပီး အဲဒီ ပစၥည္းကုိ သူ႔ဖာသာ လုိလုိခ်င္ခ်င္ ျမွဳပ္ႏွံပစ္ခဲ့တယ္။ ျပန္တူးေဖာ္မရေအာင္ ခပ္နက္နက္တူးၿပီး ျမွဳပ္ႏွံခဲ့တာပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္ကထဲက အဲဒီ ပစၥည္းရဲ့ ဆုိးက်ိဳးေတြကို နားလည္သြားၿပီး အသုံးမျပဳဘဲ ေနလာခဲ့တာ အခုထက္ထိဘဲ ဆုိပါေတာ့။ ေက်ာင္းထုိင္ ဘုန္းႀကီးရဲ့ ေက်းဇူးေတြေပါ့ေလ။ အဲဒီလုိ အဆုံးအမေတြၾကားထဲ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ သူ႔ကုိယ္သူလဲ ဂုဏ္ယူေနမိတယ္။

ဒါေပမဲ့ လူဆုိတာကလဲ ခက္သား။ အဲဒီ ပစၥည္း ျမွဳပ္ႏွံပစ္လုိက္ၿပီးမွ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖုိ႔ စိန္ေခၚလာတဲ့သူေတြ ပုိ မ်ားလာတယ္။ ငါ အဲဒီပစၥည္းကုိ ထုတ္မသုံးခ်င္ေတာ့ဘူးလုိ႔ေျပာလဲ မရဘူး။ အတင္းအဓမၼ လာၿပီး သူတုိ႔ႏွင့္ ၿပိဳင္ဆုိင္ဖုိ႔ဘဲ ေန႔စဥ္လုိလုိ စိန္ေခၚလာၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ရုိင္း၀င္မိရင္ နဂါးမွန္းသိေအာင္ အေမာက္ေထာင္ျပခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သတိတမံ ဥာဏ္ေျမကတုတ္ ဆုိသလို ဦးေဏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားၿပီး အဲဒီပစၥည္းခ်င္း ၿပိဳင္မဲ့ ၿပိဳင္ပြဲကုိ လ်စ္လ်ဴရႈပစ္လုိက္တယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ပစၥည္းမရွိေတာ့ လူေတြက သူ႔ကုိ ဂရုမစုိက္ၾကေတာ့ဘူး။ သူ႔ကုိ ေရေျမြလုိ႔ ထင္လာၾကတယ္။ သူ႔ကို ဘာမွ သုံးစားလုိ႔ ရတဲ့သူ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဆုိလာၾကတယ္။ ႏုိင္ထက္စီးနင္း လုပ္ခ်င္လာၾကတယ္။ မထီမဲ့ျမင္ ျပဳမူလာၾကတယ္။ လူအမ်ားက သူ႔ကုိ ေစာင္းေျပာရြဲ ႔ေျပာ ေျပာလာၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြကေတာင္ ဒီေကာင္ ဘာအျဖစ္မွ မရွိပါဘူးလုိ႔ ဆုိလာၾကတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလဲ သူ႔ကုိ သူရဲေဘာင္ေၾကာင္သူ အျဖစ္ ျမင္လာၾကတယ္။ ကလိန္ေစ့ ျငမ္းဆင္ လုပ္တဲ့သူေတြ ေပၚလာတယ္။ အံႀကိတ္ၿပီး ေအာင့္အီးသည္းခံသာ ေနရတယ္၊ စိတ္ကေတာ့ နဲနဲခ်င္း လႈပ္လႈပ္လာေနၿပီ။ ဒီလုိဒီလုိနဲ႔ ေနလာလုိက္တာ ႏွစ္ေတြေတာင္ အေတာ္ေလး ေဆြးသြားခဲ့တယ္။

ေတြးၾကည့္ေတာ့မွ ေရးေရးျမင္ဆုိသလုိ အဲဒီ ပစၥည္းရဲ့ ပါ၀ါစြမ္းအားကို ျပန္အားက်လာမိတယ္။ ျပန္လိုခ်င္လာမိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့လူေတြ အဲဒီပစၥည္း ထုတ္ျပလာရင္ သူလဲ သူ႔ပစၥည္းကုိ ျပန္ထုတ္ျပခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚေပါက္လာမိတယ္။ အဲဒီ ပစၥည္းထုတ္မသုံးလုိ႔ ငါ့ကုိ လူေတြ ပထုတ္ထားၾကတာ ဆုိၿပီး သူ႔စိတ္ေတြ ဆယ္စုႏွစ္ေတြဆီက စိတ္ရုိင္းအတုိင္း ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ ပစၥည္းရွိလာလုိ႔ကေတာ့ စိန္ေခၚရင္ ၀တိ ံဘုံထိ လုိက္ပစ္လုိက္မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ိဳး သူ႔ မေနာအစဥ္မွာ ထင္ဟပ္လာတယ္။

အဲဒီလုိ အေတြးရုိင္းေတြ မခံခ်င္စိတ္ေတြေၾကာင့္ဘဲ သူကုိယ္တုိင္ ျမွဳပ္ႏွံထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္း သူကုိယ္တုိင္ ျပန္ တူးေဖာ္ေနတယ္။ အသုံးျပဳခ်င္လြန္းလုိ႔သာ ဒီေလာက္ အပင္ပန္းခံၿပီး တူးေဖာ္ေနရေပမဲ့ ခပ္နက္နက္ ျမွဳပ္ႏွံထားခဲ့တဲ့ အတြက္ ပင္ပန္းမႈ ဒဏ္ကေတာ့ အလူးအလဲပါဘဲ။ တူးေဖာ္ေနရင္း သူ ျပန္စဥ္းစားေနျပန္တယ္။ ငါ ဘာလုိ႔ ဒီပစၥည္းကို ထပ္တူးေဖာ္ေနမိတာပါလိမ့္။ မေကာင္းပါဘူးေလ မတူးေဖာ္ေတာ့တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီလုိ စဥ္းစားၿပီး တူးေဖာ္လက္စေတြကို သူ ျပန္ျမွဳပ္ပစ္လုိက္ျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္ တူးေဖာ္ခ်င္စိတ္ ျပန္ေပါက္လာျပန္တယ္။ ဒီပစၥည္းမရွိလုိ႔ ငါ ဒီလုိ ေခါင္းငုံ႔ခံေနရတာ ျပန္ တူးေဖာ္ရမယ္ဆုိၿပီး ျပန္တူးေဖာ္ျပန္တယ္။

အဲဒီလုိ တူးေဖာ္လိုက္ ျပန္ျမွဳပ္လုိက္ လုပ္ေနတာ ဆယ္ႀကိမ္မကေတာ့ဘူး။ တူးေဖာ္ျခင္းႏွင့္ျမွဳပ္ႏွံျခင္းေတြ လြန္ဆြဲေနၾကတာေလ။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏုိင္ဘဲ တူးလုိက္ ျမွဳပ္လုိက္ဆုိေတာ့ ပုိပင္ပန္းေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီ ပင္ပန္းတဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းအုံးနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ ထိလုိက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္ထဲ အိပ္ေမာက်သြားတယ္။ အစြဲအလန္းေၾကာင့္လား မသိဘူး။ အိပ္မက္ မက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဒီေန႔ေတာ့ အဲဒီ ပစၥည္းကုိ ငါ ရေအာင္ တူးေဖာ္ရမယ္ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္န႔ဲအတူ မနားမေန တူးေဖာ္ေနမိတယ္။ အဲဒီ ပစၥည္းေလးကို ျမင္ေနရၿပီ။ တစ္ခ်က္ေလာက္ ထပ္တူးလုိက္ရင္ ျပန္ထုတ္ယူလုိ႔ ရၿပီ။ ေနာက္ဆုံး တစ္ခ်က္ ထပ္တူးခါနီးမွာ တမလြန္က သူ႔အေမ ဘြားကနဲ သူ႔ေရွ့မွာ ေပၚလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ တုိးညွင္းသိမ္ေမြ႔စြာ သူ႔ကုိ စကားေျပာတယ္။

"သားရယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ အပင္ပန္းခံၿပီး သားရဲ့ ေဒါသေတြကုိ ျပန္တူးေဖာ္ေနရတာလဲ။ အဲဒီ ေဒါသဟာ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ဘာအတြက္မွ မေကာင္းပါဘူး သားရယ္။ ဆက္မတူးပါနဲ႔ေတာ့။ အေမ့ကုိ ခ်စ္ရင္ အေမ့ကုိ တကယ္ ေကာင္းစားေစခ်င္ရင္ သားရဲ့ တူးေဖာ္မႈေတြကုိ ရပ္ပစ္လိုက္ပါေတာ့ေနာ္"

" အေမရယ္....."

အဲဒီလုိ ၿငီးတြားရင္း သူ အိပ္ရာက ဖ်တ္ကနဲ လန္႔ႏုိးလာတယ္။ မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္လား၊ ထိန္းခ်ဳပ္ရလြန္းလုိ႔လား၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခုေၾကာင့္လား။ သူ႔အေမကုိ သတိရသြားလုိ႔လား၊ ခံစားရလြန္းလုိ႔လား၊ မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလုိ႔လား၊ ၾကည္ႏူးလြန္းလုိ႔လား၊ ေၾကကြဲလြန္းလုိ႔လား။ ဘာအတြက္လုိ႔ အမည္ေပးမရတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြ သူ႔ပါးျပင္ႏွစ္ဘက္မွာ တလစပ္ စီးဆင္းေနေလရဲ့။ ။

.