ညေန ေန၀င္ရီတေရာ အခ်ိန္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ကုိကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ ေတြးေတာစရာ အမ်ားအျပားျဖင့္ တေရးတေမာ အိပ္ေနေလ၏။ အိပ္လုိ႔မွ မေပ်ာ္ခင္ အေပၚထပ္ အခန္းမွ ဦးေလးတင္ေရႊ ဆင္းလာၿပီး ေျခေထာက္ျဖင့္ ကန္ႏုိးကာ... "ကုိကိုေမာင္ ထထ ၿမိဳ့ထဲ သြားရေအာင္" ဟူ၍ အေဖာ္စပ္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ "သႀကၤန္အတြင္းႀကီး ဘယ္သြားဦးမလုိ႔လဲ ဦးေလးရာ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေကြးေနပါရေစ၊ ေတာ္ၾကာ ေရပက္ခံထိေနပါဦးမယ္" ဟု ျပန္ေျပာလုိက္၏။ "ခြီးမွဘဲ ဒါက ေရႊျမန္မာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘိလပ္ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကြ၊ ဘယ္ကဘယ္လုိ ဘယ္သူေတြက လာေရပက္ၾကမတုန္း ထမွာသာ ျမန္ျမန္ထစမ္းပါ။ လာ သြားၾကမယ္" ဟု ပါးစပ္ကလဲ ေျပာ လက္ကလဲ ဆြဲထူ ေလ၏။
မ်က္စိေပါက္ က်ဥ္းက်ဥ္း ေခါင္းမူးတူးတူးျဖင့္ အ၀တ္အစားေလး ျဖစ္သလုိ ေကာက္၀တ္လုိက္ၿပီး ဦးတင္ေရႊႏွင့္ အတူ လန္ဒန္ၿမိဳ့လယ္ေခါင္သို႔ ေယာင္လည္လည္ျဖင့္ ပါသြားေလ၏။ " ေအာ္.... ဘုရားေဟာခဲ့တာ မွန္လုိက္တာ၊ ဘာမွ အစုိးမရပါလား၊ ငါ့ႏွယ္... အခ်ိန္ရွိတုန္းေလး ေကြးရမလား မွတ္တယ္၊ အခုေတာ့ မေကြးရဘဲ ဦးတင္ေရႊေနာက္ အေျပးလုိက္ေနရရွာၿပီ... သြပ္ သြပ္ သြပ္" ဟူ၍ စိတ္တြင္းမွ ႀကိတ္ၿပီး အနတၱသေဘာကို ဆင္ျခင္ေနမိေလ၏။
ႏွစ္ထပ္ ဘတ္စ္ကားႀကီးျဖင့္ တဖုံ၊ ေျမေအာက္ ေျပးသည့္ က်ဳ အမည္ရွိ ရထား ခပ္ရွည္ရွည္ႀကီးျဖင့္ တလွည့္၊ ကုိးေျခာက္ကုိးသုံးကားျဖင့္ တမ်ိဳး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး မရုိးရေလေအာင္ ယာဥ္ရထားမ်ားကို စီးၿပီးေနာက္ ဘိလပ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တုိ႔ ေပ်ာ္စံရာ ေဒါင္းနင္းစထရိ(တ္)သုိ႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီး ေရာက္သြားေလေတာ့၏။ အနီးအနား ေရွ့ေနာက္၀ဲယာ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္လုိက္သည့္အခါ ဘစ္ဘင္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ ၀က္စ္မင္စတာ နာရီစင္ႀကီး၊ ပါလီမာန္ အေဆာက္အဦ၊ မင္းသား၀ီလ်ံ မဂၤလာေဆာင္မည့္ေနရာ ၀က္မင္စတာအပ္ေဘး၊ လန္ဒန္အုိင္း၊ ထရာဖာဂါစကြဲယားရွိ ေက်ာက္တုိင္ ႏွင့္ ျမင္းရုပ္ႀကီးမ်ားကုိ ေရးေတးေတး ျမင္ေနရေလ၏။ " ေအာ္... အရေတာ္ေပစြ၊ အရေတာ္ေပစြ၊ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကား တုံးဖလားမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ေတာသားေလး ကၽြႏု္ပ္ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ ဘိလပ္ေရာက္ၿပီး လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္လွေပၿပီေကာ" ဟူ၍ စိတ္တြင္းမွ ဥဒါန္း ဟ မိေလ၏။
ထုိအခ်ိန္၌ ဦးေလးဦးတင္ေရႊမွ... " ေဟ့ေကာင္ ေတာသား ဘာေတြ ေငးေနတာလဲ၊ ဒီလုိ ေဟာင္းႏြမ္း စုပ္ျပတ္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦေတြကုိ မင္းမုိ႔လုိ႔ စိတ္တစားၾကည့္တယ္၊ ငါကေတာ့ ေရႊတိဂုံ ဘုရားႀကီးက လြဲရင္ က်န္တာေတြ မ်က္စိထဲေတာင္ မတုိးေတာ့ဘူး။ လာ လာ ေျပာေနတာ ၾကာတယ္၊ ဟုိဘက္က အေဆာက္အဦထဲ သြားရေအာင္" ဟု ေျပာကာ ကၽြႏု္ပ္၏ လက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲၿပီး ေခၚေဆာင္ သြားေလေတာ့၏။ ေတာသူေတာင္သား ၿမိဳ့ေရာက္ၿပီး ကားလမ္း မကူးတတ္၍ ၿမိဳ့သားလက္ကို တင္းတင္းဆြဲထားၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ျဖင့္ ကားလမ္းမႀကီး ျဖတ္ကူးရသကဲ့သို႔ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ဦးေလးဦးတင္ေရႊေနာက္သို႔ ထုိနည္းတူ ယက္ကန္ယက္ကန္ ပါသြားေလ၏။
ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း အေဆာက္အဦ တစ္ခု အတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္ၿပီးသည့္အခါ လူအမ်ားအျပားလည္း ထုိအေဆာက္အဦအတြင္း ေရာက္နင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ ၀င္ေၾကးအေနျဖင့္ တစ္ေယာက္ကို စတာလင္ေပါင္ ၁၀ ေပးရေလ၏။ ထုိလူမ်ားအားလုံး အေဆာက္အဦ အတြင္းရွိ ေဟာခန္းမႀကီး၌ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး လ်ပ္စစ္ မီးေရာက္ေအာက္တြင္ တစ္စုံတစ္ခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသကဲ့လုိ႔ ရွိေလ၏။ ထုိအခန္းထဲ၌ ထုိင္စရာ ထုိင္ခုံဟူ၍ ေခြးေခ်ပုမွ်ပင္ မရွိေခ်။ ဦးတင္ေရႊႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ထုိသူမ်ားၾကားထဲသုိ႔ တုိး၀င္ၿပီး သူတုိ႔ကဲ့သုိ႔ပင္ မတ္တပ္ရပ္ေနလုိက္ေလ၏။ ဦးတင္ေရႊသည္ ကၽြႏု္ပ္အား လက္ကုတ္ၿပီး... "ဒါက တကယ့္ ကလပ္ႀကီးကြ၊ မင့္စိတ္ေတြ ေႏွာက္က်ဴေနမွန္းသိလုိ႔ ငါေခၚလာတာ၊ မင္း တခါထဲ ေပ်ာ္ရႊင္သြားေစရမယ္ " ဟု မက္လုံးေပး ေျပာဆုိေလ၏။ ေပ်ာ္ရႊင္မရႊင္ေတာ့ ကၽြႏု္ပ္မသိ။ ကၽြႏု္ပ္သိသည္မွာ လူမ်ား အီးမ်ား အနံ႔ပင္ျဖစ္၏။ အေရးထဲ အေပါ့စြန္႔ခ်င္စိတ္က ၀င္လာေသး၏။ ခက္ပါပေကာ။
ထုိအခိုက္အတန္႔၌ အခန္းတြင္းရိွ လ်ပ္စစ္မီးမ်ား ရုတ္တရက္ အေမွာင္က်သြားေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေယာင္ယမ္းၿပီး "ဦးေလး မီးပ်က္ၿပီ ထင္တယ္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ပါလာလား " ဟု ေမးျမန္းလိုက္ေလ၏။ "မင္းကေတာ့ ငုတ္လုိက္တာကြာ၊ ဘိလပ္မွာ မီးပ်က္တယ္လုိ႔ ဘယ္ရာဇ၀င္ ဘယ္အဘိဓာန္ထဲ ဖတ္ဖူးလုိ႔လဲ " ဟူ၍ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးၿပီး "ဒါ တမင္သက္သက္ ပရိသတ္ စိတ္၀င္စားေအာင္ အေမွာင္ခ်လုိက္တာကြ၊ ခဏေနရင္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ လာေတာ့မယ္" ဟု ပါးစပ္ကလဲ အျပစ္တင္ အျဖစ္အပ်က္ကုိလဲ ရွင္းျပ လုပ္ေနေလ၏။ ခဏၾကာေသာအခါ မီးအလင္းေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးနဲ႔အတူ....
၀ူးးးးးးးး ၀ူးးးးးးးးးးးးးးး ၀ါးးးးးးးးးးးးးးးး ၀ါးးးးးးးးးးးးး
ဟီးးးးးးးးး ဟီးးးးးးးးးး ဟားးးးးးးးးးးးးးး ဟားးးးးးးးးး
ယီးးးးးးးး ယီးးးးးးးးးး ယားးးးးးးးးးးး ယားးးးးးးးးးးးးးးး ယားးးးးးးးးးးးးး
အစ္.... ဟစ္...... ဟစ္... ဟစ္......
ငွဲ ငွဲ ငွဲ....
ၿဗဲ.... ၿဗဲ... ၿဗဲ...
ခစ္.... ခစ္... ခစ္...
စသည့္ ရူးတူးတူး ေပါေတာေတာ အသံေသး အသံေၾကာင္ ရယ္ေမာသံမ်ား ထြက္ေပၚလာၿပီး ေဟာခန္းမႀကီးတြင္း ညံသြားေလေတာ့၏။ နားကြဲလုမွ်ပင္တည္း။ ခန္းမနံရံ ပတ္ပတ္လည္မွ ထုိအသံမ်ား သံကုန္ဟစ္ ထြက္ေပၚေနျခင္းျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ကမၻာပ်က္ၿပီဟု အထင္ေရာက္ကာ ဦးတင္ေရႊလက္ကို တင္းတင္းဆြဲကုိင္ထားၿပီး အေရးေပၚ ထြက္ေပါက္ကို မ်က္စိကစားကာ ရွာေဖြေနေလေတာ့၏။ ခႏၶာကုိယ္မွလည္း ေခၽြးမ်ား တလစပ္ထြက္ၿပီး အီးယိုခ်င္သလိုလုိ ဆီးသြားခ်င္သလိုလုိ ဘာလုိလုိ ညာလုိလုိ ျဖစ္ေနေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္မွလြဲၿပီး က်န္တဲ့သူ အားလုံးမွာမူ ထုိ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္အတူ လုိက္ရယ္ေမာၾကၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ က ခုန္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔လုိက္ရေလ၏။ တစ္ခ်ိဳ႔က ရယ္ေမာလြန္သြား၍ လဲက်ၾကေလ၏။ တစ္ခ်ိဳ႔က ဗိုက္ကုိ လက္နဲ႔ႏွိပ္ၿပီး မုဆုိးထုိင္ ထိုင္ေနၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႔က အရယ္လြန္၍ မ်က္ျဖဴ ဆုိက္ေနေလ၏။ ဒါျဖင့္ ဦးတင္ေရႊႀကီးကေကာ အင္းးး သူကမွ ပိုဆုိး၊ တခြီးခြီး ရယ္ေမာၿပီး တဂစ္ဂစ္တက္သြားကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ထြက္လွ်ံေနေလေသးေတာ့၏။ ထုိသူမ်ားအားလုံးကုိ ၾကည့္ၿပီး " ေအာ္ အားလုံး သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးေနၾကပါပါ့လား၊ ငါေတာ့ လူေပါင္းမွားၿပီ၊ ဒီလုိ အရူးေတြနဲ႔မွ လာႀကဳံရပေလတယ္ " ဟူ၍ စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာ ျဖစ္မိေလေတာ့၏။
တစ္နာရီခြဲခန္႔ ၾကာေသာအခါ ခန္းမအားလုံး မီးလင္းသြားၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖမႈလည္း ၿပီးဆုံးသြားေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘာေျဖေဖ်ာ္မႈမွ ကၽြႏု္ပ္မေတြ႔ခဲ့ရေပ။ ဘာအတြက္ ေပါင္ေငြ ၁၀ စီေပးၿပီး ထုိအေဆာက္အဦထဲ သြားၾကသည္ကို ကၽြႏု္ပ္သေဘာ မေပါက္ႏုိင္ ျဖစ္ေနေလ၏။ အသုရကာယ္ဘုံေလာ ၿပိတၱာဘုံေလာ သုိ႔ေလာ သုိ႔ေလာ စဥ္းစားၿပီး ဦးတင္ေရႊနဲ႔အတူ ထုိအေဆာက္အဦအတြင္းမွ ျပန္လာခ့ဲေလေတာ့၏။ အျပန္လမ္း၌ ဘယ္လုိမွ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေတာ့၍ ဦးေလးဦးတင္ေရႊအား "ဦးေလး အဲဒီ ေဖ်ာ္ေျဖမႈက ဘာႀကီးလဲ က်ေနာ္ လုံး၀ နားမလည္ဘူး" ဟု ေမးလုိက္ေသာ အခါ .. "ဟင္... မင္း မရယ္ခဲ့ရဘူးလား။ အဲဒါ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ သူေတြ အတြက္ ဘိလပ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ကိုယ္တုိင္ သီးသန္႔ အထူးစပါယ္ရွယ္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ရယ္ကလပ္ (Laugh-club) ကြ။ ရယ္ေမာတဲ့ အသံေပါင္းစုံကုိ စပီကာက တမင္ထုတ္လြင့္ေပးလုိက္တာေလ။ ငါကေတာ့ ရယ္လုိက္ရတာကြာ၊ တင္းၾကပ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ ယူပစ္လုိက္သလုိ ေပ်ာက္သြားတာဘဲ၊ သိပါဘူးးး။ မင္းလဲ ငါတုိ႔နဲ႔ အတူတူ ရယ္ေမာခဲ့တယ္လုိ႔ ထင္ေနခဲ့တာ၊ အဲဒီ အသံေတြ ၾကားရင္ မရယ္ဘဲကို မေနႏုိင္ဘူးးးး ဟား ဟား ဟား ေျပာရင္းနဲ႔ကို ရယ္ခ်င္ေနျပန္ၿပီ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး" ဟူ၍ လမ္းမ အလယ္၌ ဦးေလးဦးတင္ေရႊ တစ္ေယာက္ မထိန္းႏုိင္ မသိမ္းႏုိင္ ရယ္ေမာေနျပန္ေလေတာ့၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ဟာသမေျမာက္သည့္ ဟာသတစ္ပုဒ္အား ၾကည့္ရႈနားေထာင္ၿပီး ဟာသမေျမာက္ျခင္းကိုပင္ ရယ္ေမာရေလသကဲ့သုိ႔ ရယ္ကလပ္၌ ရယ္စရာမေကာင္းသည့္ အသံမ်ားကို ျပန္ၾကားေယာင္ကာ ရယ္စရာမေကာင္းျခင္းသည္ပင္ ရယ္စရာျဖစ္လာေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္... "ဟား ဟား ဟား။ ဘာမွ ဟာသမေျမာက္တ့ဲ အသံကို ရယ္စရာေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး ရယ္ေနလုိက္ၾကတာ၊ ေတြးၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ ရယ္ခ်င္လုိက္တာဗ်ားးး ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ အသံကုိ အားရပါးရ ၀ုိင္းရယ္လုိက္ၾကတာ အရူးေတြ အရူးေတြ ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား။ အရူးမွ တကယ့္သြက္သြက္ခါ ရူးးး ဟူးး ဟူးး ဟူးး ဟူးးးးး ဟား ဟား ဟား ဟီးး ဟီးးးး ဟီးးးးး " ဟူ၍ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ ရယ္ေမာေနေလေတာ့၏။
ထိုအခ်ိန္၌.....
"ေဟ့ေကာင္.. ကုိကိုေမာင္၊ ဘာေတြ အရူးထၿပီး လွိမ့္ရယ္ေနရတာလဲ၊ လာ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ လမ္းေလ်ာက္ထြက္ရေအာင္။ စပရင္း ရာသီေရာက္ၿပီဆုိေတာ့ ပန္းေတြ အစုံအစုံပြင့္ေနၾကၿပီကြ၊ ဟန္တန္ကုတ္ပန္းၿခံနားထိ ေလ်ာက္ၾကရေအာင္" ဟူေသာ ဦးေလးဦးတင္ေရႊ၏ အသံစစ္စစ္ႀကီးကုိ ၾကားလုိက္ရ၍ အိပ္ခ်င္စုံမႊားျဖင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျပန္ၾကည့္လုိက္ေလ၏။ ထုိအခါက်မွ ဦးတင္ေရႊလည္း သေဘာေပါက္သြားကာ.. " ေအာ္ မင္းက အိပ္မက္ေယာင္ၿပီး လွိမ့္ေအာ္ရယ္ေနတာကုိး၊ ငါက ဟာသကား တစ္ခုခု ၾကည့္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ေအာ္ရယ္ေနတာထင္တာ " ဟု ျပန္ေျပာသံကုိ ၾကားရေလ၏။
"ေအာ္... ညေနအိပ္မက္၊ ဂေယာက္ဂယက္ပါတကား။ အိပ္မက္ထဲမွာ ရယ္ကလပ္က လူေတြႏွင့္ ဦးတင္ေရႊတုိ႔ ခြက္ထုိးခြက္လွန္ရယ္ေမာေနၾကတာဟာ အားလုံး အတုေတြပါလား။ အမွန္တကယ္ ရူးရူးသြပ္သြပ္ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာေနသည္မွာ ငါတစ္ေယာက္ထဲပါလား" ဟု အမွန္ကို အမွန္အတုိင္း ျပန္ျမင္ၿပီး အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဘာမဆုိင္ညာမဆိုင္ တုံးဖလားရြာေလးကုိ ေျပးသတိရမိလုိက္ေသးေတာ့၏။
"ခုေလာက္ဆုိ.. ရြာေတာင္ပိုင္းက မိေအးတုိ႔ တစ္စု ေရရႊဲရႊဲ စုိေနေလာက္ၾကေရာေပါ့"
..
မ်က္စိေပါက္ က်ဥ္းက်ဥ္း ေခါင္းမူးတူးတူးျဖင့္ အ၀တ္အစားေလး ျဖစ္သလုိ ေကာက္၀တ္လုိက္ၿပီး ဦးတင္ေရႊႏွင့္ အတူ လန္ဒန္ၿမိဳ့လယ္ေခါင္သို႔ ေယာင္လည္လည္ျဖင့္ ပါသြားေလ၏။ " ေအာ္.... ဘုရားေဟာခဲ့တာ မွန္လုိက္တာ၊ ဘာမွ အစုိးမရပါလား၊ ငါ့ႏွယ္... အခ်ိန္ရွိတုန္းေလး ေကြးရမလား မွတ္တယ္၊ အခုေတာ့ မေကြးရဘဲ ဦးတင္ေရႊေနာက္ အေျပးလုိက္ေနရရွာၿပီ... သြပ္ သြပ္ သြပ္" ဟူ၍ စိတ္တြင္းမွ ႀကိတ္ၿပီး အနတၱသေဘာကို ဆင္ျခင္ေနမိေလ၏။
ႏွစ္ထပ္ ဘတ္စ္ကားႀကီးျဖင့္ တဖုံ၊ ေျမေအာက္ ေျပးသည့္ က်ဳ အမည္ရွိ ရထား ခပ္ရွည္ရွည္ႀကီးျဖင့္ တလွည့္၊ ကုိးေျခာက္ကုိးသုံးကားျဖင့္ တမ်ိဳး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး မရုိးရေလေအာင္ ယာဥ္ရထားမ်ားကို စီးၿပီးေနာက္ ဘိလပ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တုိ႔ ေပ်ာ္စံရာ ေဒါင္းနင္းစထရိ(တ္)သုိ႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီး ေရာက္သြားေလေတာ့၏။ အနီးအနား ေရွ့ေနာက္၀ဲယာ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္လုိက္သည့္အခါ ဘစ္ဘင္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ ၀က္စ္မင္စတာ နာရီစင္ႀကီး၊ ပါလီမာန္ အေဆာက္အဦ၊ မင္းသား၀ီလ်ံ မဂၤလာေဆာင္မည့္ေနရာ ၀က္မင္စတာအပ္ေဘး၊ လန္ဒန္အုိင္း၊ ထရာဖာဂါစကြဲယားရွိ ေက်ာက္တုိင္ ႏွင့္ ျမင္းရုပ္ႀကီးမ်ားကုိ ေရးေတးေတး ျမင္ေနရေလ၏။ " ေအာ္... အရေတာ္ေပစြ၊ အရေတာ္ေပစြ၊ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကား တုံးဖလားမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ေတာသားေလး ကၽြႏု္ပ္ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ ဘိလပ္ေရာက္ၿပီး လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္လွေပၿပီေကာ" ဟူ၍ စိတ္တြင္းမွ ဥဒါန္း ဟ မိေလ၏။
ထုိအခ်ိန္၌ ဦးေလးဦးတင္ေရႊမွ... " ေဟ့ေကာင္ ေတာသား ဘာေတြ ေငးေနတာလဲ၊ ဒီလုိ ေဟာင္းႏြမ္း စုပ္ျပတ္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦေတြကုိ မင္းမုိ႔လုိ႔ စိတ္တစားၾကည့္တယ္၊ ငါကေတာ့ ေရႊတိဂုံ ဘုရားႀကီးက လြဲရင္ က်န္တာေတြ မ်က္စိထဲေတာင္ မတုိးေတာ့ဘူး။ လာ လာ ေျပာေနတာ ၾကာတယ္၊ ဟုိဘက္က အေဆာက္အဦထဲ သြားရေအာင္" ဟု ေျပာကာ ကၽြႏု္ပ္၏ လက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲၿပီး ေခၚေဆာင္ သြားေလေတာ့၏။ ေတာသူေတာင္သား ၿမိဳ့ေရာက္ၿပီး ကားလမ္း မကူးတတ္၍ ၿမိဳ့သားလက္ကို တင္းတင္းဆြဲထားၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ျဖင့္ ကားလမ္းမႀကီး ျဖတ္ကူးရသကဲ့သို႔ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ဦးေလးဦးတင္ေရႊေနာက္သို႔ ထုိနည္းတူ ယက္ကန္ယက္ကန္ ပါသြားေလ၏။
ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း အေဆာက္အဦ တစ္ခု အတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္ၿပီးသည့္အခါ လူအမ်ားအျပားလည္း ထုိအေဆာက္အဦအတြင္း ေရာက္နင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ ၀င္ေၾကးအေနျဖင့္ တစ္ေယာက္ကို စတာလင္ေပါင္ ၁၀ ေပးရေလ၏။ ထုိလူမ်ားအားလုံး အေဆာက္အဦ အတြင္းရွိ ေဟာခန္းမႀကီး၌ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး လ်ပ္စစ္ မီးေရာက္ေအာက္တြင္ တစ္စုံတစ္ခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသကဲ့လုိ႔ ရွိေလ၏။ ထုိအခန္းထဲ၌ ထုိင္စရာ ထုိင္ခုံဟူ၍ ေခြးေခ်ပုမွ်ပင္ မရွိေခ်။ ဦးတင္ေရႊႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ထုိသူမ်ားၾကားထဲသုိ႔ တုိး၀င္ၿပီး သူတုိ႔ကဲ့သုိ႔ပင္ မတ္တပ္ရပ္ေနလုိက္ေလ၏။ ဦးတင္ေရႊသည္ ကၽြႏု္ပ္အား လက္ကုတ္ၿပီး... "ဒါက တကယ့္ ကလပ္ႀကီးကြ၊ မင့္စိတ္ေတြ ေႏွာက္က်ဴေနမွန္းသိလုိ႔ ငါေခၚလာတာ၊ မင္း တခါထဲ ေပ်ာ္ရႊင္သြားေစရမယ္ " ဟု မက္လုံးေပး ေျပာဆုိေလ၏။ ေပ်ာ္ရႊင္မရႊင္ေတာ့ ကၽြႏု္ပ္မသိ။ ကၽြႏု္ပ္သိသည္မွာ လူမ်ား အီးမ်ား အနံ႔ပင္ျဖစ္၏။ အေရးထဲ အေပါ့စြန္႔ခ်င္စိတ္က ၀င္လာေသး၏။ ခက္ပါပေကာ။
ထုိအခိုက္အတန္႔၌ အခန္းတြင္းရိွ လ်ပ္စစ္မီးမ်ား ရုတ္တရက္ အေမွာင္က်သြားေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေယာင္ယမ္းၿပီး "ဦးေလး မီးပ်က္ၿပီ ထင္တယ္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ပါလာလား " ဟု ေမးျမန္းလိုက္ေလ၏။ "မင္းကေတာ့ ငုတ္လုိက္တာကြာ၊ ဘိလပ္မွာ မီးပ်က္တယ္လုိ႔ ဘယ္ရာဇ၀င္ ဘယ္အဘိဓာန္ထဲ ဖတ္ဖူးလုိ႔လဲ " ဟူ၍ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးၿပီး "ဒါ တမင္သက္သက္ ပရိသတ္ စိတ္၀င္စားေအာင္ အေမွာင္ခ်လုိက္တာကြ၊ ခဏေနရင္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ လာေတာ့မယ္" ဟု ပါးစပ္ကလဲ အျပစ္တင္ အျဖစ္အပ်က္ကုိလဲ ရွင္းျပ လုပ္ေနေလ၏။ ခဏၾကာေသာအခါ မီးအလင္းေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးနဲ႔အတူ....
၀ူးးးးးးးး ၀ူးးးးးးးးးးးးးးး ၀ါးးးးးးးးးးးးးးးး ၀ါးးးးးးးးးးးးး
ဟီးးးးးးးးး ဟီးးးးးးးးးး ဟားးးးးးးးးးးးးးး ဟားးးးးးးးးး
ယီးးးးးးးး ယီးးးးးးးးးး ယားးးးးးးးးးးး ယားးးးးးးးးးးးးးးး ယားးးးးးးးးးးးးး
အစ္.... ဟစ္...... ဟစ္... ဟစ္......
ငွဲ ငွဲ ငွဲ....
ၿဗဲ.... ၿဗဲ... ၿဗဲ...
ခစ္.... ခစ္... ခစ္...
စသည့္ ရူးတူးတူး ေပါေတာေတာ အသံေသး အသံေၾကာင္ ရယ္ေမာသံမ်ား ထြက္ေပၚလာၿပီး ေဟာခန္းမႀကီးတြင္း ညံသြားေလေတာ့၏။ နားကြဲလုမွ်ပင္တည္း။ ခန္းမနံရံ ပတ္ပတ္လည္မွ ထုိအသံမ်ား သံကုန္ဟစ္ ထြက္ေပၚေနျခင္းျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ကမၻာပ်က္ၿပီဟု အထင္ေရာက္ကာ ဦးတင္ေရႊလက္ကို တင္းတင္းဆြဲကုိင္ထားၿပီး အေရးေပၚ ထြက္ေပါက္ကို မ်က္စိကစားကာ ရွာေဖြေနေလေတာ့၏။ ခႏၶာကုိယ္မွလည္း ေခၽြးမ်ား တလစပ္ထြက္ၿပီး အီးယိုခ်င္သလိုလုိ ဆီးသြားခ်င္သလိုလုိ ဘာလုိလုိ ညာလုိလုိ ျဖစ္ေနေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္မွလြဲၿပီး က်န္တဲ့သူ အားလုံးမွာမူ ထုိ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္အတူ လုိက္ရယ္ေမာၾကၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ က ခုန္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔လုိက္ရေလ၏။ တစ္ခ်ိဳ႔က ရယ္ေမာလြန္သြား၍ လဲက်ၾကေလ၏။ တစ္ခ်ိဳ႔က ဗိုက္ကုိ လက္နဲ႔ႏွိပ္ၿပီး မုဆုိးထုိင္ ထိုင္ေနၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႔က အရယ္လြန္၍ မ်က္ျဖဴ ဆုိက္ေနေလ၏။ ဒါျဖင့္ ဦးတင္ေရႊႀကီးကေကာ အင္းးး သူကမွ ပိုဆုိး၊ တခြီးခြီး ရယ္ေမာၿပီး တဂစ္ဂစ္တက္သြားကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ထြက္လွ်ံေနေလေသးေတာ့၏။ ထုိသူမ်ားအားလုံးကုိ ၾကည့္ၿပီး " ေအာ္ အားလုံး သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးေနၾကပါပါ့လား၊ ငါေတာ့ လူေပါင္းမွားၿပီ၊ ဒီလုိ အရူးေတြနဲ႔မွ လာႀကဳံရပေလတယ္ " ဟူ၍ စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာ ျဖစ္မိေလေတာ့၏။
တစ္နာရီခြဲခန္႔ ၾကာေသာအခါ ခန္းမအားလုံး မီးလင္းသြားၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖမႈလည္း ၿပီးဆုံးသြားေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘာေျဖေဖ်ာ္မႈမွ ကၽြႏု္ပ္မေတြ႔ခဲ့ရေပ။ ဘာအတြက္ ေပါင္ေငြ ၁၀ စီေပးၿပီး ထုိအေဆာက္အဦထဲ သြားၾကသည္ကို ကၽြႏု္ပ္သေဘာ မေပါက္ႏုိင္ ျဖစ္ေနေလ၏။ အသုရကာယ္ဘုံေလာ ၿပိတၱာဘုံေလာ သုိ႔ေလာ သုိ႔ေလာ စဥ္းစားၿပီး ဦးတင္ေရႊနဲ႔အတူ ထုိအေဆာက္အဦအတြင္းမွ ျပန္လာခ့ဲေလေတာ့၏။ အျပန္လမ္း၌ ဘယ္လုိမွ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေတာ့၍ ဦးေလးဦးတင္ေရႊအား "ဦးေလး အဲဒီ ေဖ်ာ္ေျဖမႈက ဘာႀကီးလဲ က်ေနာ္ လုံး၀ နားမလည္ဘူး" ဟု ေမးလုိက္ေသာ အခါ .. "ဟင္... မင္း မရယ္ခဲ့ရဘူးလား။ အဲဒါ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ သူေတြ အတြက္ ဘိလပ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ကိုယ္တုိင္ သီးသန္႔ အထူးစပါယ္ရွယ္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ရယ္ကလပ္ (Laugh-club) ကြ။ ရယ္ေမာတဲ့ အသံေပါင္းစုံကုိ စပီကာက တမင္ထုတ္လြင့္ေပးလုိက္တာေလ။ ငါကေတာ့ ရယ္လုိက္ရတာကြာ၊ တင္းၾကပ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ ယူပစ္လုိက္သလုိ ေပ်ာက္သြားတာဘဲ၊ သိပါဘူးးး။ မင္းလဲ ငါတုိ႔နဲ႔ အတူတူ ရယ္ေမာခဲ့တယ္လုိ႔ ထင္ေနခဲ့တာ၊ အဲဒီ အသံေတြ ၾကားရင္ မရယ္ဘဲကို မေနႏုိင္ဘူးးးး ဟား ဟား ဟား ေျပာရင္းနဲ႔ကို ရယ္ခ်င္ေနျပန္ၿပီ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး" ဟူ၍ လမ္းမ အလယ္၌ ဦးေလးဦးတင္ေရႊ တစ္ေယာက္ မထိန္းႏုိင္ မသိမ္းႏုိင္ ရယ္ေမာေနျပန္ေလေတာ့၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ဟာသမေျမာက္သည့္ ဟာသတစ္ပုဒ္အား ၾကည့္ရႈနားေထာင္ၿပီး ဟာသမေျမာက္ျခင္းကိုပင္ ရယ္ေမာရေလသကဲ့သုိ႔ ရယ္ကလပ္၌ ရယ္စရာမေကာင္းသည့္ အသံမ်ားကို ျပန္ၾကားေယာင္ကာ ရယ္စရာမေကာင္းျခင္းသည္ပင္ ရယ္စရာျဖစ္လာေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္... "ဟား ဟား ဟား။ ဘာမွ ဟာသမေျမာက္တ့ဲ အသံကို ရယ္စရာေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး ရယ္ေနလုိက္ၾကတာ၊ ေတြးၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ ရယ္ခ်င္လုိက္တာဗ်ားးး ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ အသံကုိ အားရပါးရ ၀ုိင္းရယ္လုိက္ၾကတာ အရူးေတြ အရူးေတြ ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား။ အရူးမွ တကယ့္သြက္သြက္ခါ ရူးးး ဟူးး ဟူးး ဟူးး ဟူးးးးး ဟား ဟား ဟား ဟီးး ဟီးးးး ဟီးးးးး " ဟူ၍ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ ရယ္ေမာေနေလေတာ့၏။
ထိုအခ်ိန္၌.....
"ေဟ့ေကာင္.. ကုိကိုေမာင္၊ ဘာေတြ အရူးထၿပီး လွိမ့္ရယ္ေနရတာလဲ၊ လာ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ လမ္းေလ်ာက္ထြက္ရေအာင္။ စပရင္း ရာသီေရာက္ၿပီဆုိေတာ့ ပန္းေတြ အစုံအစုံပြင့္ေနၾကၿပီကြ၊ ဟန္တန္ကုတ္ပန္းၿခံနားထိ ေလ်ာက္ၾကရေအာင္" ဟူေသာ ဦးေလးဦးတင္ေရႊ၏ အသံစစ္စစ္ႀကီးကုိ ၾကားလုိက္ရ၍ အိပ္ခ်င္စုံမႊားျဖင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျပန္ၾကည့္လုိက္ေလ၏။ ထုိအခါက်မွ ဦးတင္ေရႊလည္း သေဘာေပါက္သြားကာ.. " ေအာ္ မင္းက အိပ္မက္ေယာင္ၿပီး လွိမ့္ေအာ္ရယ္ေနတာကုိး၊ ငါက ဟာသကား တစ္ခုခု ၾကည့္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ေအာ္ရယ္ေနတာထင္တာ " ဟု ျပန္ေျပာသံကုိ ၾကားရေလ၏။
"ေအာ္... ညေနအိပ္မက္၊ ဂေယာက္ဂယက္ပါတကား။ အိပ္မက္ထဲမွာ ရယ္ကလပ္က လူေတြႏွင့္ ဦးတင္ေရႊတုိ႔ ခြက္ထုိးခြက္လွန္ရယ္ေမာေနၾကတာဟာ အားလုံး အတုေတြပါလား။ အမွန္တကယ္ ရူးရူးသြပ္သြပ္ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာေနသည္မွာ ငါတစ္ေယာက္ထဲပါလား" ဟု အမွန္ကို အမွန္အတုိင္း ျပန္ျမင္ၿပီး အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဘာမဆုိင္ညာမဆိုင္ တုံးဖလားရြာေလးကုိ ေျပးသတိရမိလုိက္ေသးေတာ့၏။
"ခုေလာက္ဆုိ.. ရြာေတာင္ပိုင္းက မိေအးတုိ႔ တစ္စု ေရရႊဲရႊဲ စုိေနေလာက္ၾကေရာေပါ့"
..
11 comments:
ရယ္ကလပ္ ကို သြားျပီး မရယ္ရတာ ကို ဖတ္ရေတာ႔ ။
ဟုိလေတြတံုးက စိတ္ဓါတ္ျမင္႔တင္ေရး လုပ္တဲ႕ ဗီဒီယိုေတြကို ႀကည္႔ျပီး “ႀသ၀ါဒေတြ၊ သီခ်င္းေတြ၊ က တဲ႕ လူေတြကို ႀကည္႔ျပီး” စိတ္ဓါတ္က်ခဲ႔ဘူးတာကို ျပန္သတိရမိတယ္။
သႀကၤန္ေရနဲ႕ အညစ္ေတြအားလံုးေဆးရေအာင္ေနာ္။
ဒါနဲ႕ ရြာေတာင္ပိုင္းက “မိေအး” က ဘူေလးလဲ။
င့ါအစ္ကို ပံုေတြကေတာ့ လက္ရည္တက္ျပီးရင္ တက္ရင္းဘဲ။ ပီကာဆိုကေတာင္ ဆရာကိုကိုေမာင္ဆိုျပီး ေခၚေနတယ္ဆိုလား...... :P
မိေအးတို႕တစုကို စိတ္ထဲကေန ေရေလာင္း အိုးမဲသုတ္ပစ္လုိက္ေပ့ါေအ... ခက္တာမွတ္လို႔ :)
ပို႕စ္ေလးဖတ္ၿပိး လြမ္းလိုက္တာ အကိုရာ ငိုေတာင္ ငိုခ်င္လယ္ ဟင့္ဟင့္ ဘယ္လိုၾကိးလဲ မသိပါဘူးေနာ္... ခုေလာက္ဆို မိေအးတို႕တစု တစ္ကယ္ေပ်ာ္ ေနၾကမွာ....:D:D မဂၤလာရွိေသာနွစ္သစ္ေလးပါအကို။
ဗြမ္းးးးးးးးး:):):) စိတ္ပူနဲ႕ ညီမေလးေရေလာင္းသြားလို႕ အကိုလဲ ရြဲရြဲ စိုၿပီ..:P:P။
အြန္ တုံးဖလား သၾကၤန္ကို ဆြဲးထဲ့သြားတာကိုး
ရြာေတာင္ပုိင္းက မိေအးတုိ႔အုပ္စုက ကဲေနတာဗ်ာ႔
ဂ်င္းေဘာင္းဘီဖင္က်ပ္ဝတ္ စြပ္က်ယ္သာသာေလးစြပ္ၿပီး ေရဘင္တပ္ ဘီယာခြက္အရက္ဖက္ၿပီး ျမန္မာ႔ရုိးရာပြဲကုိ ႏႊဲေနတာေလ သူဂ်ီး တမ္းတမေနနဲ႔ း) း) း)
တံုးဖလား သူဂ်ီးမင္က ဘိလပ္မွာ အိမ္ထဲေကြး ရြာသူမိေအး ရြာမွာဖလန္း ဖလန္းထေနတာကို မသိရွာပဲကိုး
မိေအးကေတာ့ ေရႊစိုစိုရႊဲေနၿပီ တံုးဖလား သူဂ်ီးလဲ အိုးမည္နဲ႕ ကဲလို႕ ရေအာင္ သုတ္ခဲ့တယ္ကြယ္..
အို...တစ္ခါတည္း ေရပါေလာင္းခဲ့မယ္. လာေလေရာ့
ဗြမ္း ဗြမ္း း)
တဂ်ီး...မွန္မွန္ေျပာ...မိေအးနဲ့ဘာမ်ား ပတ္သက္၊ဆက္ႏြယ္
ခဲ့သလဲ.....:))))
ကိုကိုေမာင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနာ္
သူတေယာက္ထဲေရြးသတိရေနတာလား
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါ
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
ေအာ္...ညေနအိပ္မက္၊ ဂေယာက္ဂယက္ပါတကား....ဟား...ဟား....ဟီး...ဟီး...ဟူး...ဟူး...က်န္းမာရႊင္လန္း ေအးခ်မ္းပါေစ
အိပ္မက္အေတြးေတြကို လာဖတ္ပါတယ္ ကုိကိုေမာင္ အေၾကြးေတြခုမွ လိုက္ဖတ္ျဖစ္လို႕ပါေနာ္ ..
သၾကၤန္..ကိုဘိလပ္မွာ..
ျမန္မာေတြစုမလုပ္ၾကဘူးလားတဂ်ီး
ထိုင္ဝမ္မွာေတာ့လုပ္တယ္..
ညီမကေတာ့ရန္ကုန္ကိုဘဲလြမ္းေနတာပါဘဲ..
အရင္တုန္းကသူငယ္ခ်င္ေးတြနဲ႕ေပ်ာ္ခဲ့တာေပါ့
ခုေတာ့... း(
Post a Comment