တုံးဖလားရြာသူႀကီးကုိကိုေမာင္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ျခင္း

တုံးဖလားရြာသူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ ကုိယ့္ရွဴးကုိယ္ပတ္ျဖစ္ေနေလ၏။ သူတီထြင္ႀကံဆ ေဖာ္စပ္ေပးခဲ့သည့္ ေဆးမ်ိဳး အဖုံဖုံတုိ႔ေၾကာင့္ ရပ္တြင္းရြာတြင္း၀ယ္ အပ်ိဳလူပ်ိဳဟူ၍ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြား၏။ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း အေျခခံပညာ မူလတန္းအဆင့္ေလာက္ ေအာင္ျမင္သြားလွ်င္ ပညာေရးကိစၥၿပီးသြားၿပီ၊ ထပ္ၿပီးသင္ယူစရာ ဘာမွမရွိေတာ့ဟု ထင္မွတ္ၾကေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလး မိန္းခေလးအမ်ားစုသည္ ေလးတန္းေအာင္ၿပီးသည့္အခါ ေက်ာင္းမွထြက္ၿပီး လုပ္ငန္းခြင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ၾကေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ အရြယ္ေရာက္သည့္အခါ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ေလာက္ကုိသာ စိတ္ထဲရွိေလေတာ့၏။ ႏူနာ ၀ဲစြဲ၊ လဲရာ သူခုိးေထာင္း ဆုိသကဲ့သုိ႔ သူႀကီးကုိကိုေမာင္၏ ေဆးမ်ိဳးစုံတုိ႔သည္လည္း ရြာသူရြာသားမ်ားအား အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ တုိက္တြန္းေလသေယာင္ ရွိေလေတာ့၏။

"သူႀကီးကုိကိုေမာင္ အဲဒီလုိ မလုပ္သင့္ဘူး"

"သူ႔ေၾကာင့္ ကေလးေတြ ပညာေရးဘက္ စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ဘူး"

"ကေလးေတြ အရြယ္ေရာက္လာရင္ လူစာအရင္ မရွာၾကေတာ့ဘူး။ ဟ၀ွါစာဘဲ အရင္ရွာၾကေတာ့တယ္"

"သူႀကီးကုိကိုေမာင္ရဲ့ ပီယေဆးႏွင့္အခ်စ္ဒႆနေတြေၾကာင့္ ကေလးေတြကေတာ့ ပ်က္စီးကုန္ပါၿပီ"

"အနာဂါတ္ရဲ့သားေကာင္းရတနာ သမီးေကာင္းရတနာေလးေတြ အညြန္႔ခ်ိဳးပစ္လုိက္သလုိ ျဖစ္ေနၿပီ"

"ငါတုိ႔ရြာသားေတြအားလုံး သူႀကီးကုိကိုေမာင္လုပ္ရပ္ကုိ ဆန္႔က်င္ၾကရေအာင္"

အထက္ပါစကားတုိ႔ကုိ တုံးဖလားရြာသူရြာသား အမ်ားစုေျပာဆုိေနၾကေလၿပီ။ တစ္ေယာက္နား တစ္ေယာက္ၾကားဆုိသကဲ့သုိ႔ ထုိစကားမ်ားအားလုံးကို သူႀကီးကုိကိုေမာင္ ၾကားသိရေလ၏။ ေအာ္... လူေတြ..လူေတြ လုိတစ္မ်ိဳး မလုိတစ္မ်ိဳးပါကလား ဟူ၍ သင္ခန္းစာယူရုံမွတစ္ပါး ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့။ အဆင္ေျပေနစဥ္တုန္းကေတာ့ ရြာသူႀကီးကုိကုိေမာင္မွ ကုိကုိေမာင္ျဖစ္ေနၾကေလ၏။ သူႀကီးကုိကိုေမာင္အိမ္၌ လူစည္ကားခဲ့၏။ လူပုံအလယ္ မ်က္ႏွာပြင့္ခဲ့၏။ ဂုဏ္ရွိခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ကား သူႀကီးကုိကိုေမာင္၏ ကုထုံးမ်ားကုိ ရြာသူရြာသားမ်ား ရုိးအီသြားၾကၿပီး ႏွာေခါင္းရႈံ ့လာခဲ့ၾကေလၿပီတည္း။ မရခင္တုန္းကေတာ့ ဖ်ာလုိလိပ္၊ ထိပ္မွာတင္၊ ရၿပီးရင္ေတာ့ ဖ်ာလုိခင္း၊ နင္းေခ် ဆုိသလုိ ျဖစ္လာ၏။ တရားသံေ၀ပြါးဖြယ္ေကာင္းေလစြ။ တကယ္လည္း သူတုိ႔ေျပာသလုိ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း လုပ္ငန္းကိစၥတုိ႔၌စိတ္၀င္စားမႈ နည္းပါးသြားသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ထုိသည္လည္း သူႀကီးကုိကိုေမာင္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္ တမုံ႔။
....

လြန္ခဲ့သည့္ အပတ္က သန္းေမာင္ႏွင့္ေရႊမိတုိ႔၏ ကြာစဲျပတ္ရွင္းသည့္အမႈကို စီရင္ခဲ့ရ၏။ ကြာစဲလုိျခင္း၏ အေၾကာင္းအရာတုိ႔မွာ သန္းေမာင္က အိမ္သာတက္ၿပီးသည့္အခါ ေရမသုံးဘဲ တုတ္စကၠဴခုိးသုံးခဲ့၍ ျဖစ္၏။ ေရႊမိက ေရသုံးသည္ကုိ ႀကိဳက္၏။ သန္းေမာင္က တုတ္စကၠဴ အသုံးျပဳသည္ကို ႀကဳိက္၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ ၀ါဒကြဲျပားမႈမွစတင္ကာ အိမ္ေထာင္ေရးကေမာက္ကမျဖစ္ၿပီး လင္မယားခ်င္း ကြာရွင္းျပတ္စဲခ်င္ၾကသည့္အထိ ျဖစ္လာေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္၏ အစြမ္းျဖင့္ လင္မယားခ်င္း ျပန္လည္သင့္ျမတ္သြားခဲ့ေလ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ အပင္ပန္းခံၿပီး အမႈသြားအမႈလာတုိ႔ကုိ စစ္ေဆးေျဖရွင္းေပးခ့ဲသည့္ အမႈသည္ အမွန္အကန္အမႈ မဟုတ္ဘဲ အႀကံအဖန္အမႈ ျဖစ္ခဲ့ေလ၏။

အမႈတစ္ခု စီရင္တုိင္း သူႀကီးကုိကိုေမာင္က ရြာသူရြာသားအားလုံးကို ထမင္းေကာင္းဟင္းေကာင္းမ်ားျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံေကၽြးေလ့ရွိခဲ့ေလ၏။ ထုိထမင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္းမ်ားကို စားခ်င္ၾက၍ အမႈမဟုတ္ အမႈဆင္ၿပီး သူႀကီးကုိကုိေမာင္ကိုယ္တုိင္ အပင္ပန္းခံခ်က္ျပဳတ္သည့္ ဧရာမထမင္းစားပြဲႀကီးကုိ ရြာလုံးကၽြတ္ လာေရာက္စားေသာက္ၾကျခင္းျဖစ္ေလ၏။ စိတ္မေကာင္းလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ေကၽြးရေမြးရသည္ကုိ ၀ါသနာပါေသာ္လည္း တစ္ပတ္အရုိက္ခံရသည္မွာ စိတ္ထိခုိက္လွေခ်၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သူႀကီးကိုယ္တုိင္ ရပ္ရြာတြင္း လွည့္လည္သြားလာသည့္အခါ ကာလသားမ်ားက သူႀကီးမင္း အမႈတြဲေတြမရွိဘူးလားဗ်၊ က်ေနာ္တုိ႔ လာအားေပးခ်င္လုိ႔ ဟူ၍ ေျပာခဲ့ၾကသည့္ စကားမ်ားကို ၾကားေယာင္လာေလ၏။ ေအာ္...ေလာက ေလာက။

ထုိအႀကံအဖန္အမႈတြဲကို စိတ္နာၿပီး သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ အမိန္႔တစ္ခု ထုတ္ျပန္ေလ၏။

"တုံးဖလားရြာသူရြာသားမ်ားသုိ႔
ယေန႔မွစၿပီး အမႈတြဲရွိလာလွ်င္ အမႈစစ္ေဆးသည့္ေန႔၌ ကုန္က်စရိတ္ ေကၽြးေမြးစရိတ္အားလုံးကုိ တရားခံ တရားလုိ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ တစ္၀က္စီ ကုန္က်ခံေစရမည္။

အမိန္႔
တုံးဖလားရြာသူႀကီးကုိကိုေမာင္"

ထုိအမိန္႔ကို ထုတ္ျပန္ၿပီးေနာက္ပုိင္းမွစ၍ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ရြာသူႀကီးကိုကိုေမာင္ကုိ အျမင္မၾကည္လင္ၾကေတာ့ေပ။ ကြယ္ရာ၌အတင္းအဖ်င္းမ်ားလာ၏။ ေစာင္းေျပာ ေျမာင္းေျပာ ခဏခဏေတြ႔ႀကဳံရ၏။ နားမခံသာသည့္ စကားတုိ႔ျဖင့္ ထုိးႏွက္ေ၀ဖန္လာ၏။ ေအာ္... အိမ္ေျခ သုံးဆယ္ေလာက္သာရွိတဲ့ တုံးဖလားရြာေလးကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာေတာင္မွ မလြယ္ကူဘူးဆုိေတာ့... ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္ေလ... ဆုိၿပီး မစပ္မဆုိင္ ေတြးေတာေနမိေလ၏။ ကံဆုိးၿပီဆုိမွျဖင့္ အစုလုိက္အၿပဳံလုိက္ မေကာင္းက်ိဳးမ်ား ၀င္ေရာက္လာေလ့ရွိ၏။ ကံၾကမၼာ ၿဂိဳဟ္စီး၊ ကုိယ့္( -ီး )ကုိယ္မယုံ၊ တုံးမွတ္လုိ႔ခုန္ ဆုိသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္လာ၏။ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ႏႈတ္တြင္းမွ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ မဃေဒ၀လကၤာအပိုင္းအစတစ္ခုကုိ ႏြမ္းလ်စြာ တုိးတုိးေလး ရြတ္ဆုိေနမိေလေတာ့၏။

လူ၏အႀကိဳက္
ဆယ္ခါလုိက္လည္း
မလုိက္တစ္ခါ
ရွိခဲ့ပါမူ
ႀကီးစြာရန္သူ
စြဲမွတ္ယူ၏
သတိၿမဲၿမံ
ၾကည့္ဆက္ဆံေလာ့။ ။

.....

သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ထုိကဲ့သုိ႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မ်ား မၾကာမၾကာ ႀကဳံေတြ႔ရေလေသာေၾကာင့္ သူ၏ အားကုိးအားထားရာ ရြာဦးေက်ာင္းသုိ႔ ဦးတည္ေလ၏။ ဆရာေတာ္ဘုရားကို အျပည့္အစုံ ရွင္းျပေလ်ာက္ထားလုိက္သည့္အခါ ဆရာေတာ္သည္ပင္ လူ႔သေဘာ လူ႔မေနာတုိ႔ကုိ သံေ၀ဂပြါးေနေလ၏။

"ဒါနဲ႔... စကားမစပ္။ သူႀကီးမင္းက ဘာေန႔သားလဲ"

"အဂၤါသားပါဘုရား"

"အခုအသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ"

"လြန္ခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လက အသက္အစိတ္ျပည့္ခဲ့ၿပီးပါၿပီဘုရား"

"ေအာ္.. ဒါေၾကာင့္ကုိး"

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဘုရား"

"သူႀကီးမင္းက အခု စေနၿဂိဳဟ္ထဲ၀င္ေနတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အခုလုိ စိတ္မေကာင္းစရာေတြႏွင့္ႀကံဳရတာ"

"ရွင္းျပပါဦးဘုရား"

"ဒီလုိ သူႀကီးမင္းရဲ့။ စေနၿဂိဳဟ္ဟာ ၿဂိဳဟ္ေကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ဒသာမသန္႔၊ အတန္႔မေကာင္း၊ သံေတာင္းစီးနင္း၊ ပါပခ်င္း၍ လုိ႔ အဆုိရွိတယ္။ စေနၿဂိဳဟ္ဟာ ပါပၿဂိဳဟ္ပါဘဲ။ အ၀င္မွာခတ္တတ္တယ္။ အ၀င္မွာ မခတ္ခဲ့ဘူးဆုိရင္ အထြက္မွာ ခတ္ေရာ။ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးက အခတ္လြတ္သူေတြကေတာ့ ခပ္ရွားရွားရယ္"

"ေအာ္... အဲဒီလုိလားဘုရား"

"ဟုတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီစေနၿဂိဳဟ္ရဲ့ ဖိအားကို တြန္းလွန္ပစ္ရမယ္။ ဒါမွ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြန႔ဲ ႀကဳံလာမွာ"

"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိ တြန္းလွန္ရမလဲ ဘုရား"

"အေကာင္းဆုံးကေတာ့ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ၀ါကၽြတ္တဲ့အထိ ဒုလႅဘရဟန္းစည္းတာ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ ဒကာေတာ္ သူႀကီးမင္း"

"အခုမွ သႀကၤန္ကာလဘဲရွိေသးတယ္ဘုရား။ အၾကာႀကီး ရဟန္းဘ၀နဲ႔ေနရမွာလား ဘုရား"

"၀ါကၽြတ္တဲ့အထိဆုိေတာ့ ၇လ ၈လေပါ့ ဒကာေတာ္သူႀကီးမင္း။ ဒါမွ ရဟန္းဘ၀နဲ႔ ၂၆ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ကုိ ျဖတ္သန္းမွာေလ။ ဘုရားကုန႔ဲ ကုသတယ္ဘဲ ဆုိၾကပါစုိ႔။ ဒါမ်ိဳးက သမား ဟူးရားေတြနဲ႔ ကုသလုိ႔ ေပ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးမဟုတ္ေပဘူး"

"တင္ပါ့ဘုရား။ ဒါျဖင့္ တပည့္ေတာ္ အခု သႀကၤန္အက်ေန႔မွာ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္မယ္ဘုရား"

ဤပုံဤနည္းျဖင့္ တုံးဖလားရြာသူႀကီးကုိကိုေမာင္တစ္ေယာက္ ဒုလႅဘရဟန္းအျဖစ္ကုိ ရရွိခဲ့ေလေတာ့၏။ ရဟန္းဘ၀သည္ကား ေအးခ်မ္းလွေခ်၏။ သိမ္ေမြ႔လွေခ်၏။ ႏူးညံ့လွေခ်၏။ ႏွလုံးေမြ႔ေလ်ာ္ သာေပ်ာ္ဖြယ္ႀကီးပင္တည္း။
....

ရဟန္းဘ၀ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ရဟန္းဒုကၡႀကဳံရျပန္ေလ၏။ ညေနပိုင္း၌ ၀မ္းတြင္းစစ္ျဖစ္၏။ တဂြမ္းဂြမ္းျမည္ေလ၏။ နံနက္အေစာႀကီးထၿပီး အရုဏ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရ၏။ ရဟန္းသာမေဏမ်ားအတြက္ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ျဖစ္ေသာ္လည္း အအိပ္မက္သည့္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္ အတြက္မူ ဒုကၡတစ္ခုျဖစ္ေလ၏။ ပုိ၍ဆုိးသည္မွာ သီလေပး ေရစက္ခ်အျပင္ ရဟန္းက်င့္၀တ္တုိ႔ကို ပါဠိလုိတစ္မ်ိဳး ျမန္မာလုိတစ္ဖုံ က်က္မွတ္ရျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ရပ္ရြာအတြင္း၌ စြာက်ယ္စြာက်ယ္ေနခဲ့သမွ် ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေရာက္မွ ဆရာေတာ္ေရွ ့ေမွာက္၌ ပုဆစ္ဒူးတုပ္ ခယ၀ပ္က်ိဳးေနရေလေတာ့၏။ ရဟန္းဘ၀ အလြယ္ မမွတ္နဲ႔၊ တကယ္ၾကပ္သကြဲ႔ ဒကာတုိ႔ေရ... အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ ငါတုိ႔ျပည္မွာ... ဟူေသာ လကၤာစာပုိဒ္ကုိ ေျပးသတိရမိလုိက္ေသး၏။

အဖိတ္ေန႔ႏွင့္ဥပုသ္ေန႔မွလြဲ၍ ေန႔စဥ္လုိလုိ ကုိရင္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ စာေပမ်ားကို က်က္မွတ္ရ၏။ အိမ္၌ ဇိမ္က်က်ေနခဲ့သည့္ သူႀကီးကိုကိုေမာင္သည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၌မူ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျဖစ္သလုိထုိင္ၿပီး ကိုရင္ေက်ာင္းသားမ်ားနည္းတူ စာက်က္စာအံအမႈတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ရေလ၏။ ထင္းခြဲ ေရခပ္ တံျမက္စည္းလွဲ ေပါင္းရွင္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ ထမင္းေျခာက္လွန္း ေခြးစာ ေၾကာင္စာေကၽြး အစရွိသည့္ ေ၀ယ်ာေ၀စၥတုိ႔ကုိလည္း ေန႔စဥ္လုိလုိ ျပဳလုပ္ရေလ၏။

တစ္ခါတစ္ရံ ကုိရင္ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ ့၏ ေအာက္ပါအတုိင္း ျပက္ေခ်ာ္ေခ်ာ္စာက်က္သံတုိ႔သည္လည္း သူႀကီးကုိကိုေမာင္၏ နား၀ကုိ ဒုကၡေပးေလ၏။ ဘယ္သူဘယ္၀ါကစၿပီး သံေယာင္လုိက္ကာ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္လုပ္ထားခဲ့သည္မသိေပ။ အေတာ္လဲ တတ္ႏုိင္ၾကတဲ့ ကေလးေတြ။ ကန္ေတာ့ပါရဲ့။ အနည္းငယ္ျမည္းစမ္းၾကည့္ေစခ်င္လွပါဘိ။

"ပဋိသခၤါ ေယာနိေသာ"= "အပ်ိဳျမင္ရင္ ငါ့ကုိေျပာ"

"အေသ၀နာစ ဗာလာနံ"= "မေသခ်ာသမွ် ငါမျပန္"

"ဧတံ မဂၤလမုတၱမံ"= "ေအးက်န္ဖင္က ပုပ္ေစာ္နံ"
....

ရဟန္းသူႀကီးကိုကုိေမာင္အတြက္ အဆုိးဆုံးမွာ မနက္ေစာေစာထၿပီး အရုဏ္ဆြမ္းလာပုိ႔ၾကသူမ်ားအား သီလေပးရျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ သီလေပးေသာအခါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမ်ားလည္း သီလယူၾကရေလ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ အရုဏ္ဆြမ္းလာပုိ႔ေသာ သူတုိ႔အား သီလေပးရျခင္းသည္ အနီးတစ္၀ႈိက္ေတာရြာမ်ားအားလုံး၏ ဓေလ့ထုံးစံတစ္ခုပင္ျဖစ္၏။ ဆြမ္းလာပုိ႔သူတုိ႔မွာ အမ်ိဳးသမီးခ်ည္းျဖစ္၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူလတ္ပိုင္း အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားပင္ျဖစ္၏။ ထုိအမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမ်ားအတူတူ ငါးပါးသီလ ယူၾကရ၏။ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ဒုလႅဘ၀တ္ေနစဥ္ကာလအတြင္း သီလေပးရသည့္တာ၀န္ကုိ ယူထားရေလ၏။

တစ္ေန႔ ရဟန္းသူႀကီးကိုကိုေမာင္ သီလေပးေနစဥ္၀ယ္ လုံး၀ထင္မွတ္မထားသည့္ ျပႆနာတစ္ခုကုိ အစပ်ိဳးလုိက္သလုိ ျဖစ္သြား၏။ အရုဏ္ဆြမ္းလာပုိ႔သူတုိ႔အား သီလေပးေနစဥ္၀ယ္ သူႏႈတ္တုိက္ခ်ေပးသည့္ သီလေတာင္းပါဠိကို ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က မၾကားတၾကား အေျပာင္အပ်က္ ျပဳလုပ္ေလ၏။ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္က အဟံ ဘေႏၱ ဟု ခ်ေပးသည့္အခါ အားလုံးက အဟံ ဘေႏၱဟု လုိက္ဆုိေပမဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ဆန္ထမ္းေခ်ဟု မၾကားတၾကား လုိက္ဆုိ၏။ သူ႔အသံကုိ ၾကားရသည့္ အခ်ိဳ့ သူမ်ားက ၿပဳံးၾက၏။ အခ်ိဳ့သူမ်ားက ေဟ့ေကာင္ေလး မေႏွာက္ေကာင္းဘူး ဟု ဆုိၾက၏။ ထုိေက်ာင္းသားသည္ ရပ္တန္႔မေနဘဲ ေအာက္ပါကဲ့သုိ႔ လုိက္ဆုိေလေတာ့၏။

"အဟံ ဘေႏၱ"

"ဆန္ထမ္းေခ်"

"တိသရေဏန သဟ"

"သစ္ပင္ေပၚက က်"

"ပဥၥသီလံ"

"၀က္သား ဆီျပန္"

"ဓမၼံ ယာစာမိ"

"ထရံကာပါ၏"

"အႏုဂၢဟံ ကတြာ"

"မဟုတ္မခံ ရပ္ရြာ"

"သီလံ ေဒထ"

"ဆီျပန္ ေရက်"

"ေမ ဘေႏၱ"

"ေရထမ္းေခ်"

ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ထုိေက်ာင္းသားကုိ စိတ္တုိရေကာင္းႏုိး ထၿပီးရယ္လုိက္ရေကာင္းႏုိးျဖင့္ အေနရခက္ႀကီးခက္ေနေခ်ေတာ့၏။ ဘယ္ဘက္မ်က္လုံးက ရယ္ခ်င္ေနေပမဲ့ ညာဘက္မ်က္လုံးက ေဒါသအရိပ္အေရာင္တုိ႔ျဖင့္ ၀င္းလက္ေန၏။ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးသည္လည္း ေၾကာင္ဂါေဖးကာတြန္းကားၾကည့္ရသကဲ့သုိ႔ တြန္႔လိမ္ေနသလုိ ခံစားလာရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သီလကုိ အမွားမွား အယြင္းယြင္းေပးမိေနေလေတာ့၏။

"အပါယ္ေလးပါး.. ကပ္သုံးပါး.. ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး........ပ........... အနာမ်ိဳး ၉၆ ပါး. မိစၦာဒိ႒ိ ၆၂ ပါးႏွင့္ ျပည့္စုံႏုိင္ၾကပါေစ" ဟုလည္းေကာင္း

"ဘုရားတရားသံဃာ ရတနာျမတ္သုံးပါး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ယေန႔မွစၿပီး သင္ဒကာဒကာမအေပါင္းတုိ႔သည္ ပ်က္စီးျခင္းသုိ႔ အျမန္ေရာက္ပါေစသတည္း" ဟုလည္းေကာင္း

ဆန္႔က်င္ဘက္အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္သည့္ သီလေပးတုိ႔ကုိ ေပးေနမိေလေတာ့၏။ ဆြမ္းလာပုိ႔သူတုိ႔သည္လည္း သာဓုသာေခၚသြားရသည္၊ ေက်နပ္ၾကပုံေတာ့မေပၚေပ။ ထုိထက္ဆုိးသည္ကား ခုနက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားက စိတ္တုိရမလုိ ၿပဳံးရမလုိ ျဖစ္ေနသည့္ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး သူ႔အနီးရွိ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာေနေလ၏။

"ေဟ့ေကာင္... မုိနာလီနာ ပန္းခ်ီကားကုိ ျမင္ဖူးသလား"

"ျမင္ဖူးဘူး"

"ရဟန္းသူႀကီးကုိကုိေမာင္ မ်က္ႏွာကုိသာ ၾကည့္လုိက္။ တစ္ေထရာထဲဘဲ။ ငိုမလုိ ရယ္မလုိ မ်က္ႏွာမ်ိဳးႀကီး"

"ဟာ.. ဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူႀကီးမ်က္ႏွာက ယမကအစုံတန္ခုိးျပေနတာပါ။ ဘယ္ဘက္က ေရ၊ ညာဘက္က မီး။ တန္ခုိးေတြ အစုံအစုံျပေနတာေလကြာ"

"ဟာ ဟ"

ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ သည္းခံႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့၍ အနီးရွိ ဆရာေတာ္၏ လက္သုံး ႀကိမ္လုံးကို ေကာက္ယူကာ တစ္ေယာက္ သုံးခ်က္စီ ေဆာ္ပစ္လုိက္ေလ၏။ စိတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ အရုဏ္ဦးသည္ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္၏ေဒါသႏွင့္ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္တုိ႔၏ ငုိေၾကြးသံတုိ႔ျဖင့္ အက်ီးတန္ ဆန္သြားေလေတာ့၏။

ေန႔လည္ပုိင္း၌ ထုိေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္၏ မိဘမ်ား ရြာဦးေက်ာင္းေရာက္လာၿပီး ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္ကုိ မေက်နပ္ေၾကာင္း လာေ၀ဖန္ၾက၏။ သူတုိ႔၏ သားမ်ားကို ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္လက္ထဲသုိ႔သာ အပ္ထားသည္၊ ဆရာေတာ္သတ္ၿပီး သူတုိ႔ေသသြားရင္ေတာင္ ေက်နပ္သည္၊ တစ္ျခားတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူတုိ႔သားမ်ားအား ႀကိမ္တုတ္ျဖင့္ ရုိက္ႏွက္ဖုိ႔မဆုိထားနဲ႔၊ လက္ဖ်ားနဲ႔ ထိတာေတာင္မႀကဳိက္ဟု လာေရာက္ ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲလာၾကေလ၏။ ေအာ္... မလြယ္ပါလားေနာ္။

ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ တုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္း၌ ေနထုိင္ခ်င္သည့္ စိတ္ကုန္ဆုံးသြားသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ထံ ခြင့္ပန္ၿပီး တုံးဖလားရြာႏွင့္ မုိင္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ေ၀းသည့္ သာယာကုန္းရြာသုိ႔ ရဟန္းသူႀကီးကိုကိုေမာင္ ထြက္လာခဲ့ေလ၏။ ထုိရြာရွိ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံ ခြင့္ပန္ၿပီး ေနထုိင္ေလ၏။ ေရာက္ခါစ အဆင္ေျပေပမဲ့ ၾကာလာသည့္အခါ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္စရာမ်ား ေပၚေပါက္လာျပန္၏။ အျခားကိစၥေတာ့မဟုတ္ေပ။ အသားအရည္၀င္း၀င္း၀ါ၀ါ ကတုံးတုံးၿပီး သကၤန္းအညိဳေရာင္ ၀တ္ဆင္ထားသည့္ သူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ရႈမၿငီးဖြယ္ပင္ျဖစ္ေနေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လာေရာက္ဖူးျမင္သူတုိ႔ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ေပါမ်ားလာ၏။ ကုထုံးႏွင့္တရားစီရင္မႈမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့သည့္အတြက္ ျမင္ဖူးခ်င္သူတုိ႔ မ်ားျပားလာ၏။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစု အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာ လာေရာက္ၾက၏။ ေဗဒင္ေမးစရာရွိသလိုလုိ၊ လကၡဏာၾကည့္ခ်င္သေယာင္ေယာင္၊ မသိသည္မ်ားကို ေမးျမန္းခ်င္သလုိလုိျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးပရိသတ္မ်ား စည္ကားလာေလ၏။ စကားအထူးအဆန္းမ်ား ေျပာလာၾက၏။ နာမည္ေက်ာ္ရင္.... မိန္းခေလးေတြ.. ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္တတ္တယ္ ဆုိသည့္ သီခ်င္းစာသားေလးကို ေျပးအမွတ္ရလုိက္မိ၏။ မွန္လုိက္ေလျခင္း။

"အရွင္ဘုရား။ ရဟန္းဘ၀နဲ႔ အရိုးထုတ္ေတာ့မွာလား"

"ေပ်ာ္သေလာက္ေပါ့ ဒကာမေလးတုိ႔"

"အဲ... ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ ႏွေျမာစရာႀကီး။ ဟိ ဟိ။ သူမင္းႀကီးရဲ့ ပညာေတြကိုေျပာတာပါ။ တစ္ျခားမထင္ပါနဲ႔ဘုရား"

"သူႀကီးက ဒီသာယာကုန္းမွာ အေျခခ်မွာမဟုတ္လားဘုရား၊ ေပ်ာ္စရာႀကီး ဟီး ဟီး"

"အရွင္ဘုရား.. ပစၥည္းငါးပါး အလုိရွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါဘုရား"

"ပစၥည္းေလးပါးလုိ႔သာ ၾကားဖူးပါတယ္ ဒကာမေလးတုိ႔"

"ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေပါင္းလုိက္ေပါ့ဘုရား.. အဟိ အဟိ"

ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ညစ္သြား၏။ စိတ္ပိန္သြား၏။ စိတ္ေလသြား၏။ ရြာတြင္းရွိ ကာလသားမ်ားလည္း မ်က္ေစာင္းထုိးေနေလၿပီ။ သည္လုိပုံႏွင့္ေတာ့ သည္သာယာကုန္းရြာ၌ ေရရွည္ေန၍ မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ျပႆနာေပၚလာႏိုင္၏။ "အိအိ သြဲ႔သြဲ႔၊ ႏြဲ႔ႏြ႔ဲ ေႏွာင္းေႏွာင္း၊ ေပ်ာင္းေပ်ာင္း ဆုိင္ဆုိင္၊ ႀကိဳင္ႀကိဳင္ လန္းလန္း၊ ဆန္းဆန္း ျပားျပား၊ ငြါးငြါး စြ႔ံစြံ႔၊ တင့္တင့္တယ္တယ္၊ ရယ္ရယ္ ေမာေမာ၊ ေသာေသာ ရႈပ္ရႈပ္၊ လႈပ္လႈပ္ ရြရြ၊ လွလွ ပပ" သူတုိ႔၏သဘာ၀အလွတရားတုိ႔ကိုျမင္ရဖန္မ်ားေလၿပီ။ စိတ္မထိန္းႏုိင္ရင္ ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေတြ႔ႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္ ဣေျႏၵေတြကို သတိခၽြန္းျဖင့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္အုပ္ေနရေလေတာ့၏။

ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ထုိရြာေက်ာင္း၌ တစ္လခန္႔ေနၿပီး တုံးဖလားသုိ႔ ျပန္ခဲ့ေလ၏။ သူ႔အတြက္ အႏၱရာယ္ရွိလာႏုိင္၍ ျပန္လာခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ တုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္းသုိ႔ ျပန္ေရာက္ရွိလာသည့္အခါ ဆရာေတာ္က ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္အား ဘာျဖစ္လုိ႔ တစ္လဘဲ ေနၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတာလဲ ဟုေမးျမန္း၏။ ရဟန္းသူႀကီးကိုကိုေမာင္သည္လည္း အျဖစ္အပ်က္ေပါင္းစုံတုိ႔ကုိ တစ္လုံးမက်န္ဆရာေတာ္အား ေလ်ာက္ထားလိုက္ေလ၏။

"ေအး...ေအး... ကံတရားက ဆုိး၀ါးလာၿပီဆုိရင္ ေနရာတုိင္းမွာ ျပႆနာျဖစ္တတ္တာပါဘဲ။ ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့တာ မွန္တယ္။ ဆုိရုိးစကားတစ္ခုရွိတယ္။ ေရနစ္ ေခြးကိုက္ မိန္းမႀကိဳက္ တဲ့။ အဲဒါေတြဟာ ကံအရမ္းဆုိးတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္ေတြေလ။ အဲဒီအထဲမွာမွ မိန္းမအႀကိဳက္ခံရတာက ကံအဆုိးဆုံးဘဲ"

"တင္ပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္လဲ ဘယ္လုိ လုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဘုရား။ တပည့္ေတာ္ တစ္ပါးထဲ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ေနခ်င္တယ္ဘုရား"

"ရပ္ရြာေက်ာင္းမွာေနရင္ေတာ့ ျပႆနာတစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ေတြ႔လာဦးမွာပါဘဲ"

"ဒါျဖင့္ တပည့္ေတာ္ ေတာထဲသြားၿပီး တစ္ပါးထဲ သြားေနမယ္ဘုရား"

"ေဟ... ေတာရေဆာက္တည္မလုိ႔လား"

"အဲဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဘုရား။ ဒီကေန ျမင္ရတဲ့ ေဟာ ဟုိက မက်ည္းပင္ေတာင္တန္းႀကီးမွာ ေတာရေက်ာင္းေလးေဆာက္ၿပီးေနမယ္။ အနီးအနားတစ္၀ုိက္က ရြာေတြမွာ ဆြမ္းခံၿပီး ဘုဥ္းေပးမယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အဲဒီေက်ာင္းကုိ အလာမခံဘူးဘုရား"

"အဲဒီေတာင္တန္းက ရြာေတြႏွင့္အနည္းဆုံး ေျခာက္မုိင္ေလာက္ေ၀းတယ္ေနာ"

"ကိစၥမရွိပါဘူးဘုရား။ က်န္းမာေရးလဲရ ဆြမ္းလဲရ လမ္းလဲ ေလ်ာက္ရတာေပါ့ဘုရား"

"ေအး... ေကာင္းပါၿပီ။ အရာအားလုံးကုိေတာ့ သတိထားၿပီးေနေပါ့"

"တင္ပါ့ဘုရား"

ရဟန္းသူႀကီးကုိကိုေမာင္သည္ ထုိမန္က်ည္းပင္ေတာင္တန္းတြင္ ေတာရေက်ာင္းေလးေဆာက္လုပ္ကာ ထုိေတာရေက်ာင္းေလး၌ ၀ါဆို၀ါကပ္ၿပီး တစ္ပါးတည္း ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာေနထုိင္ေလ၏။ ေတာရုိင္းတိရစၦာန္မ်ားေအာ္ဟစ္သံ၊ ေက်းငွက္သာရကာ ေတးသီသံ၊ ေလေျပေလညွင္း ခပ္ညွင္းညွင္းတုိက္ခတ္သံ၊ စမ္းေရစီးက်သံ၊ ေတာရနံ႔၊ ေတာင္ရန႔ံ၊ ပန္းရနံ႔ စသည္တုိ႔ႏွင့္ အၿငိမ္းခ်မ္းႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမေနေလေတာ့၏။ တစ္ေန႔ကုိ တစ္ရြာက် အနီးနားရွိ ရြာမ်ားသို႔ ဆြမ္းခံၾကြၿပီး ဘုဥ္းေပးေလ၏။ ၀ါကၽြတ္လွ်င္ လူျပန္ေတာ္ျဖစ္ၿပီး သူႀကီးရာထူးျပန္ယူရမည္ကုိပင္ မလုိခ်င္ဘဲ ရွိေနေလ၏။ သူသည္ စေနၿဂိဳဟ္ကုိ ႀကံဖန္ေက်းဇူးတင္မိေန၏။ စေနၿဂိဳဟ္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ဘ၀ကုိ ေရာက္ရွိေနသည္မဟုတ္ပါလား။ ။


မွတ္ခ်က္။
သူႀကီးကုိကုိေမာင္၏ တရားစီရင္မႈ၊ ကုထုံးမ်ားႏွင့္ ဒုလႅဘ၀တ္ျခင္း ပို႔စ္တုိ႔ကိုဖတ္ရႈၿပီး တကယ့္အမွန္အကန္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ ဘ၀အေတြ႔အႀကဳံမ်ားဟု စာဖတ္သူမ်ား ထင္ျမင္သြားခဲ့လွ်င္ စာေရးသူ (က်ေနာ္)၏ စာအေရးအသား ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္စုံတစ္ခု မွားယြင္းတင္ျပမိျခင္း၊ ဘာသာေရးအရမေရးသားသင့္သည္ကို ေရးသားမိျခင္းရွိခ့ဲေသာ္ အားလုံးကုိ ေတာင္းပန္ပါ၏။ နိဂုံးခ်ဳပ္အေနျဖင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ပို႔စ္အရွည္ႀကီးမ်ားကို သည္းခံၿပီးဖတ္ေပးၾကသည့္အတြက္ အလြန္႔အလြန္ ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုက္ပါရေစ။ အားလုံး မဂၤလာပါ။

ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)


...