ေခတ္ပုုံျပင္ -၂

ဘုုရားရွင္လက္ထက္က ရဟန္းေတာ္ေတြ ဖလန္းဖလန္းထခဲ့ၾကတာဟာ သာသနာေတာ္ႀကီး ပရမ္းပတာ ျဖစ္လုုိ႔ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။ သာသနာက သန္႔ရွင္းၿပီးသား။ တည္ၾကည္ၿပီးသား။ ခန္႔ညားၿပီးသား။ ဒါျဖင့္ ဘာျပဳလုုိ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဖလန္းဖလန္းထၾကတာလဲဆုုိေတာ့ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ သာသနာေတာ္ရဲ့ တံခါးဖြင့္ ဒီမုုိကေရစီ စနစ္ေၾကာင့္ဘဲ။ ဟုုတ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဒီမုုိကေရစီစနစ္နဲ႔ အစမပ်ိဳးခဲ့ရင္လဲ အဆင္ေျပမွာ မဟုုတ္ျပန္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုုိ႔လဲဆုုိေတာ့ အယူအဆေတြ ၀ါဒေတြ သီအုုိရီေတြ မႈိလုုိေပၚေပါက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာမွ ဘုုရားရွင္က သစၥ၀ါဒနဲ႔ တမူထူးျခားၿပီး ထုုိးေဖာက္ခဲ့ရတာကုုိး။ အမ်ားက လူၿပိန္းႀကိဳက္ နိစၥ သုုခ အတၱ သုုဘေတြန႔ဲ ေရႊရည္စိမ္ေနၾကတဲ့ ကာလမွာ ဘုုရားရွင္က အနိစၥ ဒုုကၡ အနတၱ အသုုဘဆုုိၿပီး ေဆးခါးႀကီးတုုိက္ေကၽြးခဲ့ရတာမဟုုတ္လား။ ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ့ သာသနာေတာ္ကုုိလဲ တံခါးပြင့္၀ါဒ က်င့္သုုံးၿပီး လူမ်ိဳးမေရြး ဘာသာမေရြး အဆင့္အတန္းမေရြး ႀကီးငယ္မေရြး ဒီမုုိကေရစီစနစ္နဲ႔ ပုုံေဖာ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒါမွ သာသနာ့အဖြဲ႔၀င္ေတြ မ်ားလာမွာ မဟုုတ္လား။

ဇာတ္ခြဲျခားလြန္းလွတဲ့ အိႏၵိယလုုိ ျပည္ႀကီးမ်ိဳးမွာ ဇာတ္စကားလုုံး၀ မေျပာခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဟာ ဘုုရားရွင္တစ္ပါးဘဲ ရွိခဲ့တယ္။ ဗမာ ကုုလား တရုုတ္ မြန္ဂုုိ၊ ခတၱိယ ျဗဟၼဏ ေ၀ႆ သုုဒၵ၊ ဘုုရင္ ပုုဏၰား သူၾကြယ္ ဆင္းရဲ ဘယ္ထဲကဘဲ လာလာ ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆုုိလက္ခံခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းဟာ ဘုုရားရွင္ရဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုုဘဲ ရွိခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိတဲ့ သာသနာမွာ အလႊာေပါင္းစံုုက လာၿပီး ေပ်ာ္ေမြ႔ေနၾကတာ မဆန္းပါဘူး။ မုုဆုုိးဖုုိ မုုဆုုိးမ တစ္ခုုလပ္ အဘုုိးအုုိ အမယ္အုုိ လူမမယ္ အားလုုံးအားလုုံး လာထားဘဲ။ အဲဒီ ဒီမုုိကေရစီစနစ္ေၾကာင့္ ဘုုရားရွင္ရဲ့ သာသနာဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း တဟုုန္ထုုိး နာမည္ႀကီးလာခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ နာမည္ႀကီးခဲ့သလဲဆုုိေတာ့ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းထဲ မ၀င္ရရင္ ေခတ္မမီဘူးလုုိ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။ လူေတြလဲ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲဘဲေပါ့။ အျဖဴ အမဲ အနီ အ၀ါ ဘာကာလာမွ မေရြးဘူး အားလုုံး Welcome ဘဲ။ သားပစ္ မယားပစ္ ခ်စ္သူပစ္ၿပီး ၀င္လာၾကသူေတြလဲ မ်ားမွမ်ား။ ဒီလုုိနဲ႔ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာဘဲ ဘုုရားရွင္ရဲ့ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးဟာ အဆမတန္ႀကီးမား တုုိးပြါးလာခဲ့တယ္။

ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးကိုု ဘာဥပေဒနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္မလဲ။ ဒါ လုုိအပ္လာၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ဘုုရားရွင္က ဥပေဒေတြ မျပဌာန္းခဲ့ေသးဘူး။ ေျခ/ဥလုုိ႔ေခၚတဲ့ အေျခခံ ဥပေဒႀကီးကိုုလဲ မေရးဆြဲခဲ့ရေသးဘူး။ ခႏၱီ ပရမံ တေပါ တိတိကၡာ (သည္းခံျခင္းသည္ အမြန္ျမတ္ဆုုံး) စတဲ့ သြယ္၀ုုိက္ဥပေဒအႏုုစားေလး သုုံးပုုဒ္နဲ႔သာ သာသနာေတာ္ႀကီးကိုု ခပ္ယဲ့ယဲ့ ထိန္းခ်ဳပ္လာခဲ့ရတယ္။ ၾကာလာေတာ့ ခပ္ေထြေထြ ရဟန္းေတြက အဲဒီဥပေဒအႏုုစားေလးေတြကိုု မမႈခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ အဖြဲ႔လုုိက္ရမ္းကားၾကတဲ့ ေျခာက္ပါးဂုုိဏ္း၊ ဆယ့္ခုုနစ္ပါးဂုုိဏ္းေတြ ေပၚေပါက္လာၾကတယ္။ တစ္ပါးထဲ သတၱိရွိရွိမုုိက္ၿပီး အာဏာလုုယူခ်င္တဲ့ ေဒ၀ဒတ္လုုိ ရဟန္းမ်ိဳး ေပၚေပါက္လာတယ္။ အေပ်ာ္ၾကဴးလွတဲ့ ဥဒါယီလုုိရဟန္းမ်ိဳး ညစ္ေပေပလုုပ္တဲ့ ဆႏၷလုုိရဟန္းမ်ိဳးေတြ ဟုုိနားတစ္စုု ဒီနားတစ္ခုု ေပၚေပါက္လာၾကတယ္။

အဖြဲ႔အစည္း စတင္ျဖစ္ေပၚလာခါစ စည္းရုုံးေရးျပဳလုုပ္ဆဲကာလမုုိ႔ ဒီမုုိကေရစီစနစ္နဲ႔ အုုပ္ခ်ဳပ္လာလုုိက္တာ။  ၾကာလာေတာ့ အဖြဲ႔၀င္ေတြထဲမွာ ပရမ္းပတာေတြ မ်ားလာတယ္။ မုုိက္မဲေတြေ၀မႈေတြ ေပါလာတယ္။ အဲလုုိပုုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ဆက္သြားရင္ေတာ့ ဘုုရားရွင္ရဲ့ သာသနာေတာ္ႀကီးဟာ ညစ္ႏြမ္းလာမယ္။ နာမည္ပ်က္လာမယ္။ လူေတြ ကဲ့ရဲ့စရာ ျဖစ္လာမယ္။ လူမုုိက္ေတြရဲ့ ကြန္းခုုိရာ ျဖစ္လာမယ္။ ငတ္ႀကီးက်ၿပီး ၀င္လာသူေတြရဲ့ စားက်က္ ျဖစ္လာမယ္။ အဲဒီလုုိ အုုတ္ေရာေရာ ေက်ာက္ေရာေရာ ပရမ္းပတာျဖစ္ေနတဲ့ သာသနာေတာ္ႀကီးဟာလဲ ေကာက္ရုုိးမီးလုုိ ၀ုုန္းကနဲ ထေလာင္ၿပီး ၀ုုတ္ကနဲ ၿငိမ္းသြားရုုံသာ ရွိေပေတာ့မေပါ့။

ဒီေတာ့ ဘုုရားရွင္က ေရွးေရွးဘုုရားရွင္ေတြရဲ့ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တည္တ့ံေအာင္ ကိုုင္တြယ္ခဲ့ၾကပုုံကုုိ အာရုုံျပဳရၿပီေပါ့။ ေဟာ ေတြ႔ပါၿပီ။ ေရွးေရွးကမၻာေတြမွာ ပြင့္ခဲ့ၾကတဲ့ ၀ိပႆီ သိခီ ေ၀ႆဘူ ဘုုရားရွင္တုုိ႔ရဲ့ သာသနာဟာ ေရရွည္ မတည္တံ့ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုုိ႔လဲဆုုိေတာ့ အဲဒီဘုုရားရွင္ေတြက သူတုုိ႔ရဲ့ သာသနာကိုု ဒီမုုိကေရစီစနစ္န႔ဲသာ ႏူးညံ့စြာ အုုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကလုုိ႔ဘဲ။ ေနာက္ ဒီဘဒၵကမၻာမွာ ပြင့္ခဲ့ၾကတဲ့ ေနာင္ေတာ္ ဘုုရားရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ ကကုုသႏၶ ေကာဏာဂမန ကႆပ ဘုုရားရွင္ သုုံးဆူတုုိ႔ရဲ့ သာသနာအဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြကေတာ့ ေရရွည္တည္တံ့ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လုုိ႔လဲဆုုိေတာ့ အဲဒီဘုုရားရွင္ေတြက သူတုုိ႔ရဲ့ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးကိုု အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ အုုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကလုုိ႔ဘဲ။ ရွင္းသြားၿပီ။ အေျဖရသြားၿပီ။ ဒီမုုိကေရစီစနစ္ကိုု စမ္းသပ္ကာလ ႏွစ္ ၂၀ အုုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့ၿပီ။ သိပ္မစားသာဘူး။ ဒီေတာ့ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး ေရရွည္တည္တံ့ဖုုိ႔ဆုုိရင္ အာဏာရွင္စနစ္မွ တစ္ပါး။

အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ ေရာက္လာရင္ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ဘဲ ျဖစ္ရမယ္။ ျဖဳတ္ထုုတ္သတ္ စနစ္နဲ႔ ကိုုင္တြယ္မယ္။ ဒီေတာ့မွ လူေတြဆီမွာ အေၾကာက္တရားေတြ ကိန္း၀ပ္လာမယ္။ အေၾကာက္တရား ရွိလာၿပီဆုုိရင္ အဲဒီအေၾကာက္တရားကိုု အေၾကာင္းျပဳၿပီး ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ညီညြတ္ျပရေတာ့မယ္။ စည္းရုုံးျပရေတာ့မယ္။ လုုိက္နာျပရေတာ့မယ္။ အဲဒီစနစ္နဲ႔ ကုုိယ္တြယ္စီမံထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းဟာ မယိုုင္မလဲ တည္ၿမဲေနမယ္။ ယေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကုုိယ္တြယ္ထားတဲ့ အဲဒီလုုိ အမ်ားေၾကာက္အဖြ႔ဲအစည္းႀကီးတစ္ခုု ဘာေၾကာင့္ ကမၻာအႏွံ႔ ပ်ံ့ႏွံ႔တည္ၿမဲေနရသလဲဆုုိ အေျဖက အဲဒါဘဲ။

ဒီေတာ့ ဘုုရားရွင္လဲ သူ႔ရဲ့ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တည္ေထာင္ၿပီး ႏွစ္ ၂၀ ေျမာက္ ျဖစ္တဲ့ တပုုိ႔တြဲလျပည့္ေန႔မွာဘဲ လက္ရွိက်င့္သုုံးေနတဲ့ ဒီမုုိကေရစီစနစ္ကုုိ အဆုုံးသတ္ရပ္နားလုုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေန႔မွာဘဲ အာဏာရွင္စနစ္က်င့္သုုံးေတာ့မယ့္ အရိပ္အေယာင္ျပလုုိက္တယ္။ ေထာင္ေသာင္းမက မ်ားျပားလွတဲ့ သံဃာထုုႀကီးက သုံးႀကိမ္တုုိင္တုုိင္ မိန္႔ခြန္းေခၽြေပးဖုုိ႔ ေတာင္းပန္တာကုုိေတာင္ လုုံး၀ (လုုံး၀) လ်စ္လ်ဴရႈပစ္လိုုက္တယ္။ ေနာက္ အရိပ္အျမြက္ျပၿပီး မသန္႔ရွင္းမစင္ၾကယ္ေတာ့တဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးကိုုလဲ ရဟန္းပရိသတ္ထဲမွ အတင္းဆြဲထုုတ္ဖယ္ရွားေစလုုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပတ္သားၿပီး ၾသဇာျပည့္၀လွတဲ့ အသံေတာ္နဲ႔ တစ္ခြန္းတည္း ေျပာခ်လိုုက္တယ္။ ဒီေန႔ဟာ အႏုုစားဥပေဒေလးနဲ႔တည္ေထာင္ထားတဲ့ ဒီမုုိကေရစီစနစ္ (ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္)ကုုိ က်င့္သုုံးတာ ေနာက္ဆုုံးေန႔ဘဲ တဲ့။

အဲဒီ ႏွစ္ ၂၀ ေျမာက္ကစၿပီး သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးကိုု အာဏာရွင္စနစ္ (အာဏာပါတိေမာက္)နဲ႔ (Reform)လုုပ္ၿပီး အုုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တယ္။ အေျခခံဥပေဒ (ေျခ/ဥ)ကုုိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရးဆြဲလာခဲ့တယ္။ အာဏာရွင္စနစ္ပီပီ ေျခ/ဥကိုု ေရးဆြဲတဲ့အခါမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတုုိင္ပင္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္သူ႔အႀကံဥာဏ္မွလဲ မယူခဲ့ဘူး။ တစ္ပါးတည္းသာ ေရးဆြဲလာခဲ့တယ္။  ဒီလုုိနဲ႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာလာတဲ့အခါမွာ အမ်ိဳးသားရဟန္းေတြအတြက္ ၀ိနယသတ္ဥပေဒပုုဒ္မႀကီး ၇ ခုု၊ ပုုဒ္မခြဲ ၂၂၇ ခုု၊ ပုုဒ္မငယ္မ်ားစြာ၊ အမ်ိဳးသမီးရဟန္းေတြအတြက္ ၀ိနယသတ္ဥပေဒပုုဒ္မႀကီး ၇ ခုု၊ ပုုဒ္မခြဲ ၃၁၁ ခုု၊ ပုုဒ္မငယ္မ်ားစြာတုုိ႔နဲ႔ ၿပီးျပည့္စုုံတဲ့ အေျခခံဥပေဒေတာ္ႀကီး (ေျခ/ဥ)ကိုု ေရးဆြဲ ေအာင္ျမင္လာခဲ့တယ္။ 

ေျခ/ဥရွိလာၿပီေတာ့ မေကာင္းတဲ့သူ ေညာင္းေပေရာ့ဘဲ။ သူစိမ္းမေကာင္းလဲ ေညာင္း။ ေဆြမ်ိဳးမေကာင္းလဲ ေညာင္း။ ဘယ္သူ မေကာင္းမေကာင္း အားလုုံး ေညာင္းဘဲ။ ေျခ/ဥဆုုိတာ မုုိးေပၚ ေထာင္ပစ္တာမွ မဟုုတ္တာ။ တည့္တည့္ဘဲ ပစ္တာ။ တည့္တည့္မွ တကယ့္တည့္တည့္။ ဘယ္ေလာက္ထိတည့္တည့္လဲဆုုိ ေယာက္ဖမုုိ႔လဲ မ်က္ႏွာသာမေပးဘူး။ ဖြားဖက္ေတာ္မုုိ႔လဲ မ်က္ႏွာမလုုိက္ဘူး။ ေျခ/ဥကိုု မသိလုုိ႔ က်ဴးလြန္မိတာပါဆုုိလဲ မရဘူး။ ဒီအဖြဲ႔အစည္းထဲ ၀င္ခ်င္ရင္ ဒီေျခ/ဥကိုု အလြတ္ရေအာင္ အရင္လုုပ္။ ၀င္ၿပီးမွ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သလုုိလုုိေတာ့ မလုုပ္နဲ႔။ ရုုတ္ရုုတ္ရုုတ္ရုုတ္ဆုုိ ဂုုတ္ဂုုတ္ဂုုတ္ဂုုတ္ ျဖစ္သြားမယ္။

ဒါေတာင္မွ ေျခ/ဥကုုိ ဥပေဒလက္တစ္လုုံးျခား (Loophope) လုုပ္ခ်င္တဲ့ ရဟန္းေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ဥပမာ ၀ိနယသတ္ဥပေဒပုုဒ္မႀကီး ၁ ရဲ့ ပုုဒ္မခြဲ ၁ ကုုိဘဲ ၾကည့္။ ေမထုုန္မႈျပဳရင္ ေသဒဏ္ (လူထြက္) လုုိ႔ ဥပေဒက ဆုုိထားတယ္ မဟုုတ္လား။ အဲဒီမွာ လာၿပီ။ ဘုုရားရွင္က လူအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ေမထုုန္မႈျပဳျခင္းကိုုသာ တားျမစ္ထားသာ ျဖစ္မွာပါ တိရစၦာန္မေတြနဲ႔ေတာ့ ျပဳလုုိ႔ရေကာင္းပါရဲ့ ဆုုိၿပီး က်ဴးလြန္ျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ ဘုုရားရွင္က ဥပေဒပုုဒ္မငယ္ေတြ ထပ္တုုိးရၿပီေပါ့။ တိရစၦာန္မနဲ႔ ေမထုုန္မႈျပဳလဲ မရဘူး ေသဒဏ္ဘဲ တဲ့။ အဲဒီေနာက္ ရဟန္းေတြက ဘာလုုပ္ျပန္ၾကသလဲဆုုိေတာ့ လူထီး တိရစၦာန္ထီး  လူေသေကာင္ စတဲ့ သူေတြရဲ့ ပါးစပ္ စအုုိ စသျဖင့္စသျဖင့္ လမ္းေၾကာင္း ရွာၾကျပန္ေရာ။ ေတာ္ေတာ္လဲ တတ္ႏိုုင္ၾကတဲ့ မဇၥ်ိမသားေတြဘဲ။ သူတုုိ႔က လမ္းေၾကာင္းရွာလုုိက္ ဘုုရားရွင္က လမ္းေၾကာင္းေတြ ထပ္ပိတ္လုုိက္နဲ႔ ၀ိနယသတ္ဥပေဒပုုဒ္မငယ္ေတြ သိန္းသန္းမက မ်ားျပားသြားတယ္။ ေျပာၿပီးပါပေကာ အာဏာရွင္ စနစ္ပါဆုုိ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ ေဆြးေႏြးဖုုိ႔မလုုိဘူး။ ညွိႏႈိင္းဖုုိ႔ မလုုိဘူး။ ကုုိယ္တုုိ္င္ေရးဆြဲထားတဲ့ ဥပေဒ။ ကိုုယ္တုုိ္င္ ျပင္ခ်င္ျပင္မယ္ ကုုိယ္တုုိ္င္ႏႈတ္ခ်င္ႏႈတ္မယ္ ကုုိယ္တုုိင္ျဖည့္ခ်င္ျဖည့္မယ္။ ဘယ္သူမွ ေစာဒက လာမတက္ၾကနဲ႔။ ေစာဒကတက္ခ်င္ရင္ အဖြဲ႔အစည္းထဲကထြက္ ဒါဘဲ။ အဲဒီလုုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကိုုင္တြယ္ၿပီး ေရးဆြဲထားခဲ့တဲ့ ဥပေဒေတြေၾကာင့္ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တဟုုန္ထုုိး ေကာင္းသတင္းေတြ ေ၀ၿပီး ေအာင္ျမင္လာခဲ့တာ မဟုုတ္လား။ 

ေျခ/ဥေပၚလာၿပီးေနာက္ပုုိင္းမွာ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးထဲလဲ ၀င္ခ်င္တုုိင္း၀င္ ထြက္ခ်င္တုုိင္း ထြက္လုုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ လူေရြးၿပီးမွ ေသခ်ာစစ္ေဆးၿပီးမွ ကြာလီဖုုိင္းျဖစ္မွ ၀င္ခြင့္ေပးေတာ့တယ္။ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းထဲမ၀င္ခင္ စစ္ေၾကာေရးစခန္းအရင္၀င္ ဒါဘဲ။ မင္း ေၾကြးတလပ်စ္နဲ႔ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးထဲ ၀င္လာတာလား။ ႏုုိင္ငံေတာ္တာ၀န္ႀကီး တန္းလန္းနဲ႔ ၀င္လာတာလား။ မိဘမသိေအာင္ အိမ္ကထြက္ေျပးၿပီး ၀င္လာတာလား။ ေရာဂါႀကီးတစုုိစုုိနဲ႔ ၀င္လာတာလား။ ၂၀+ ေရာ ဟုုတ္ရဲ့လား။ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စစ္ေၾကာတယ္။ စစ္ေၾကာေရးမွာ Failure ဆုုိရင္ေတာ့ ေအာင္ေဖေညာင္းေပေရာ့ဘဲ။

ၿပီးေတာ့ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးကိုုလဲ ေထာက္တုုိင္မ်ားစြာနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းလိုုက္တယ္။ ဘုုရားရွင္ကိုု ပင္မထားၿပီး အနီးကပ္ကိုုယ္ရံေတာ္အရာရွိႀကီး ၂ ပါး၊ အရံ ကိုုယ္ရံေတာ္ႀကီး အပါး ၈၀၊ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ၁ ပါး တုုိ႔ကုုိ Permanent ခန္႔ထားၿပီး အဖြဲ႔၀င္မ်ားစြာတုုိ႔ျဖင့္ ကိုုင္တြယ္ထားလုုိက္တယ္။ တခ်ိဳ့ကိစၥေတြမွာ ဘုုရားရွင္ကိုုယ္တုုိင္ ေျဖရွင္းဖုုိ႔မလုုိဘူး။ ကိုုယ္ရံေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔တင္ ကိစၥျပတ္တယ္။ ဥပမာ နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္းကိုု နိမ္နင္းတဲ့အခန္းကိုုၾကည့္ ကိုုယ္ရံေတာ္အရာရွိႀကီးတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ရွင္ေမာဂၢလာန္ကိုုယ္ေတာ္ျမတ္က မာနထိပ္တက္ေနတဲ့ နဂါးမင္းကိုု အသာကေလးဘဲ ေတာက္ခ်လုုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုုရားရွင္က အဖြဲ႔အစည္းကုုိ အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ အုုပ္ခ်ဳပ္တယ္ဆုုိေပမဲ့ ဆုုေပးဒဏ္ေပးစနစ္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ အျပစ္ရွိသူေတြကိုု ေျခ/ဥအရ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကိုုင္တြယ္ေပမဲ့ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားထူးခၽြန္သူေတြကုုိေတာ့ သူရဘဲြ႔ (ဧတဒဂ္ဘြဲ႔) ေပးေတာ္မူေလ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ရွင္သီ၀လိသည္ ေနရာမေရြးေဒသမေရြး လာဘ္လာဘေပါၾကြယ္ျခင္း၌ ၿပိဳင္ဘက္ကင္း သူရဘြဲ႔၊ ရွင္ပုုဏၰသည္ လူမ်ိဳးဘာသာမေရြး ေဟာေျပာမႈအတတ္၌ အတုုမရွိ သူရဘဲြ႔၊ ရွင္၀ဂၤ ီသသည္ ကဗ်ာဖြဲ႔စာဖြဲ႔ဂါထာဖြဲ႔ျခင္းပညာ၌ ႏုုိးတူး သူရဘြဲ႔ စသျဖင့္ စသျဖင့္။

အဲဒီလုုိ အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ (ေျခ/ဥ)နဲ႔ အုုပ္ခ်ဳပ္လာလုုိ႔သာ ခုုထက္ထိ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ တည္တံ့လာခဲ့တာ။ ႏုုိ႔မုုိ႔ဆုုိ ဇာတ္၀ါဒီေတြ ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒီေတြၾကား မထင္မရွား ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တာ ၾကာေရာေပါ့။ ဒါဆုုိ အဲဒီ ၂၅၀၀ ေက်ာ္ ခရီးႀကီး ေျဖာင့္ျဖဴးသာယာခဲ့ပါသလား ဆုုိရင္ေတာ့ ႏုုိးပါ။ ေျခ/ဥကုုိ ျပင္ခ်င္တဲ့သူ ဖ်က္ခ်င္တဲ့သူ ႏႈတ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ဒုုနဲ႔ေဒး ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ အခုုထက္ထိလဲ ေပၚေပါက္ေနဆဲပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျခ/ဥက ျပင္စရာ ဖ်က္စရာ ႏႈတ္စရာမွ မလုုိတာ။ အားလုုံး ျပည့္စုုံၿပီးသား။ အခုု ေျခ/ဥျပန္ေရးဆြဲ အခုုဖ်က္ အခုုျဖည့္စြက္ အခုုႏႈတ္လုုိ႔ ရရုုိးလား။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ တည္လာခဲ့တဲ့ ေျခ/ဥပါ။ တကယ္ေကာင္းလြန္းလုုိ႔ တကယ္တည္လာခဲ့တဲ့ ေျခ/ဥပါ။ ဒါေပမဲ့ အသားထဲက ေလာက္ထြက္ၿပီး ေျခ/ကိုု ျပင္ဆင္ ျဖည့္ခ်င္ ႏႈတ္ခ်င္သူေတြ ေပၚေပါက္လာခဲ့တာေၾကာင့္ အဲဒီ ေျခ/ဥကိုု ပုုိမုုိတည္တံ့ခုုိင္ခံ့ေစဖုုိ႔ဆုုိၿပီး အျပည္ျပည္ဆုုိင္ရာအေထြေထြသာသနာ့ညီလာခံႀကီး ၆ ႀကိမ္တိတိ လုုပ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ အေထြေထြညီလာခံႀကီးေတြေၾကာင့္သာ အခုုထက္ထိ ေျခ/ဥ ေျခ/ဥလုုိ႔ ရည္ပန္းစားၿပီး အမ်ားေလးစားစရာ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး ျဖစ္တည္ေနႏိုုင္တာ မဟုုတ္လား။ အဲဒါ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ့ ေက်းဇူးဘဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့  အဲဒီအာဏာရွင္စနစ္က ပရမ္းပတာေပါက္လြတ္ပဲစား အာဏာရွင္စနစ္ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါေတြအေပၚ မဟာကရုုဏာေတာ္ျပဌာန္းထားတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္။ ။

ဆက္ပါဦးမယ္။

.