ေခတ္ပုုံျပင္ (ဇာတ္သိမ္း)

အာဏာရွင္မွန္ရင္ ဘယ္အာဏာရွင္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အုုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူတန္းစားေတြကိုု အသာေလး ထိန္းထားလုုိ႔ရတယ္။ လူေတြအမ်ားစုုက အာဏာရွင္ကိုု သိပ္ ႀကိဳက္ၾကတာ မဟုုတ္လား။ စာက်က္ပ်င္းတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုု ဆရာ ဆရာမေတြ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားလုုိေပါ့။ ဒီကေလးေတြ ႀကိမ္ဖူးဟင္း အေတာ္ႀကိဳက္တယ္ ဆုုိၿပီးေတာ့ေလ။ ႀကိမ္တုုိ႔မွ ပုုိေျပးၾကတာ မဟုုတ္လား။ ဘာမွ မပူပါနဲ႔။ အာဏာရွင္ ပုုိဆန္ေလေလ ပုုိလိုုက္နာေလေလ ပုုိနာနာရုုိက္ေလေလ ပိုုသစၥာရွိေလေလေလ။ အခုုဘဲၾကည့္ ဘုုရားရွင္က အာဏာနဲ႔ အုုပ္ခ်ဳပ္လုုိက္တဲ့ အခါမွာမွ သာသနာဟာ အေတာ္ေလး ၿငိမ္သြားခဲ့တယ္။

အဲ အာဏာရွင္လုုပ္မွာျဖင့္ ျပတ္ျပတ္သားသားလုုပ္ဖုုိ႔ေတာ့ လုုိတယ္။ အာဏာရွင္ေယာင္ေယာင္ ေမတၱာရွင္ေယာင္ေယာင္ ဆုုိရင္ေတာ့ ဟုုိနားစုုစုု ဒီနားစုုစုုနဲ႔ အသင္းေတြစုု အဖြဲ႔ေတြဖြဲ႔ၿပီး ေျခရာလာတုုိင္းၾကမဲ့ သတၱိခဲေလးေတြ မႈိလုုိေပါက္လာၾကလိမ့္မယ္။ အာဏာရွင္ဆုုိလဲ အာဏာရွင္ပီသမွ ေမတၱာရွင္ဆုုိလဲ ေမတၱုုာရွင္ပီသမွ။ နုုိ႔မဟုုတ္္ရင္  အဟေလး ျမင္လုုိက္တာနဲ႔ တန္း၀င္ၿပီးသားဘဲ။ ေဒ၀ဒတ္ကုုိဘဲ ၾကည့္ေလ။ ဘုုရားရွင္ ဒီေလာက္ အာဏာျပဌာန္းထားတာေတာင္မွ ႏုုိင္ငံေရး ထလုုပ္လုုိက္ေသးတယ္။ အဇာတသတ္မင္းကုုိ အပိုုင္သိမ္းသြင္းလုုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေျပာတဲ့ စကားကိုုလဲ ၾကည့္ဦး။ အဇာသတတ္ေရ.. မင္းက မင္းအေဖ ဗိမၺိသာရမင္းကိုု သတ္ၿပီး ဘုုရင္လုုပ္။ ငါက ဘုုရားရွင္ကိုု သတ္ၿပီး ဘုုရားလုုပ္မယ္။ ဒီေတာ့ မင္းကလဲ ဘုုရင္ျဖစ္ ငါကလဲ ဘုုရားျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ဖုုိ႔ ေကာင္းလုုိက္မလဲ တဲ့။

အင္း... ေဒ၀ဒတ္က ရဟန္းတန္မဲ့ ႏုုိင္ငံေရးေတြ လုုပ္စရာလား။ ေမးႏိုုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒ၀ဒတ္မွ မဟုုတ္ပါဘူး။ လုုိအပ္ရင္ ဘုုရားရွင္ကိုုယ္တုုိင္လဲ ႏိုုင္ငံေရး လုုပ္ရတာပါဘဲ။ ႏုုိင္ငံေတာ္ကုုိ အႏၱရာယ္တစ္ခုုခုု က်ေရာက္ေတာ့မယ့္အခါမ်ိဳး၊ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာကုုိ ထိခိုုက္ႏုုိင္မဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာေပါ့။ ဥပမာ ကပိလ၀တ္ျပည္နဲ႔ ေကာလိယျပည္ စစ္ပြဲကိုုၾကည့္။ ေရာဟိနီျမစ္ထဲက ေရကိုု လုုၾကရင္းနဲ႔ သာကီ၀င္ေတြ အခ်င္းခ်င္း  စစ္ေၾကျငာၿပီး ဟုုိဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္း လက္နက္ေတြ အဆင္သင့္တပ္ဆင္ၿပီးသား။ ပစ္ ဆုုိတဲ့ အမိန္႔ကိုု ေစာင့္ေနတုုန္း။ ပစ္မိန္႔ရကာနီးေလး ဆဲဆဲမွာမွ ဘုုရားရွင္ ေရာက္လာၿပီး ထာ၀ရအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုုပ္ေပးလုုိက္တယ္။ ဒါႏုုိင္ငံေရးဘဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေဒ၀ဒတ္ရဲ့ ႏိုုင္ငံေရးက အမ်ိဳးဘာသာသာသနာ ထိခုုိက္ကြဲျပား ဆုုံးရႈံးရမဲ့ ႏုုိင္ငံေရး။ ဘုုရားရွင္ရဲ့ ႏုုိင္ငံေရးက အမ်ိဳးဘာသာသာသနာ မေပ်ာက္မပ်က္ စည္းလုုံးညီညြတ္မႈရွိေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ႏုုိင္ငံေရး။

 ျမန္မာ့သမုုိင္းကုုိ ၾကည့္ျပန္ရင္လဲ ကိုုယ့္လူမ်ိဳး ကုုိယ့္ဘာသာ ကိုုယ့္သာသနာအတြက္ နုုိင္ငံေရးလုုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဟန္းေတြကိုု ျမင္ေတြ႔ႏုုိင္ပါတယ္။ ပုုဂံေခတ္က ရွင္ဒိသာပါေမာက္တုုိ႔ အင္း၀စြယ္ၾကိဳအရွင္သူျမတ္တုုိ႔ ကိုုလုုိနီေခတ္က ဦး၀ိစာရတုုိ႔ ဦးဥတၱမတုုိ႔ ဒါေတြ အားလုုံးဟာ နုုိင္ငံေတာ္ရဲ့ အႏၱရာယ္ေတြကုုိ၊ ကိုုယ့္လူမ်ိဳးရဲ့ အႏၱရာယ္ေတြကိုု ကာကြယ္ဖုုိ႔ ႏုုိင္ငံေရး လုုပ္ခဲ့ၾကတာ မဟုုတ္လား။ ဒီေတာ့ အခုုေခတ္ ရဟန္းေတာ္ေတြ နုုိင္ငံေရးမွာ ပါ၀င္လာတာ အဆန္းမဟုုတ္ပါဘူး။ ေရွးရုုိးစဥ္လာကိုု ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး လုုပ္တာလဲ မဟုုတ္ပါဘူး။ ကိုုယ့္ရဲ့ႏုုိင္ငံေတာ္ကုုိ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ကုုိယ့္ဘာသာသာသနာ အရွည္တည္တံ့ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြနဲ႔ လုုပ္ကိုုင္ၾကတာလုုိ႔ဘဲ ျမင္မိပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္ေတြ ပရဟိတႏိုုင္ငံေရး လုုပ္တာ ဂုုဏ္ယူပါတယ္။ ႏုုိင္ငံေရးလုုပ္တာ အျပစ္မွ မဟုုတ္တာ။  ဒါေပမဲ့ ႏုုိင္ငံေရး အသံုုးခ်ခံေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့။ ဒီအတုုိင္းရဟန္းေတြ နုုိင္ငံေရးလုုပ္ေနရင္ သာသနာႀကီး ျမန္ျမန္ကြယ္ေတာ့မွာဘဲလုုိ႔ စုုိးရိမ္သူေတြလဲ စုုိးရိမ္ႏိုုင္ပါတယ္။ စုုိးရိမ္တာ အျပစ္မွမဟုုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ သံကုုိ သံဖ်က္ သံေခ်းတက္ (သာသနာကိုု ဘုုန္းႀကီးေတြဖ်က္မွ ပ်က္မယ္)တဲ့။ ေျပာေနၾကတာ။  မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ေပမဲ့ ရာႏႈန္းျပည့္ မွန္တာေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး။ အမွန္က သာသနာကိုု အစုုိးရက ဖ်က္မွ ပ်က္တာပါ။ အစုုိးရဆုုိတာ နုုိင္ငံေတာ္ကုုိ အုုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဘာသာျခား အစုုိးရကိုု ဆုုိလုုိတာပါ။ အစုုိးရ မဖ်က္ရင္ သာသနာပ်က္ဖုုိ႔ အလြန္ခက္ပါတယ္။ သာသနာဆုုိတာ အလြယ္ေလး ဖ်က္လုုိ႔မွမရတာ။ အိႏၵိယဗုုဒၶသာသနာကုုိ ဘယ္သူဖ်က္ခဲ့သလဲ။ ပုုဂံေခတ္အရည္းႀကီးသာသနာကိုု ဘယ္သူဖ်က္ခဲ့သလဲ။ ရွင္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အုုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီအစုုိးရေတြ ဖ်က္ခဲ့တာပါဘဲ။  ဘုုန္းႀကီးေတြရဲ့ အစြမ္း ဘုုန္းႀကီးေတြရဲ့ အာဏာကိုု သာမန္ျပည္သူေတြ သာမန္ရဟန္းေတြ ဖ်က္လုုိ႔ မပ်က္ႏုုိ္င္ပါဘူး။ အစုုိးရစစ္တပ္အကူအညီနဲ႔ အျပတ္ရွင္းမွ ပ်က္ႏုုိင္မွာပါ။ ေရငုုတ္မီးလႈံတုုံးခုုန္ဇယ္ခတ္ သုုိင္းေပါင္းစုုံ ေဆးပညာေပါင္းစုုံ ေဗဒင္ေပါင္းစုုံ တတ္ေျမာက္ထားၾကတဲ့ အရည္းႀကီးသာသနာကုုိ ဘယ္သူက အလြယ္တကူ ဖ်က္ႏုုိင္မတုုန္း။ အစုုိးရကဘဲ ဖ်က္ႏုုိ္င္တယ္။

စဥ္းစားမိတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ မဟာယာနေတြရဲ့ ကြန္ဖူးပညာရပ္ေတြ အရည္းႀကီးတုုိ႔ရဲ့ ဂါထာမႏၱရားေတြ   ေဆးအတတ္ပညာေတြ သင္ထားတတ္ေျမာက္ထားရင္ သာသနာအတြက္ အေတာ္ေလး အသံုုး၀င္မွာဘဲလုုိ႔။ ကုုိယ့္သာသနာကိုုယ့္လူမ်ိဳးကိုု ကာကြယ္ဖုုိ႔ေလ။ အာဏာပါ၀ါရွိေလ လူေတြ မေစာ္ကားရဲေလ မဟုုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အခုုေခတ္ရဟန္းေတြ တုုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ တကယ့္ေစတနာနဲ႔ အလုုပ္လုုပ္ေနတာျမင္ရင္ အျပစ္မျမင္ဘူး။ လူအမ်ား ေကာင္းေစခ်င္လုုိ႔ သူတုုိ႔ဘ၀ကိုု အနစ္နာခံေနတာဆုုိၿပီး ပိုုေတာင္ ေလးစားမိေသးတယ္။ ဘာမွမလုုပ္ဘဲ (စာလဲမလုုပ္ တရားလဲမလုုပ္ဘဲ) ေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတြထက္ စာရင္ နုုိင္ငံေရးလုုပ္တဲ့ ဘုုန္းႀကီးကိုု ပုုိခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ဘုုန္းႀကီးကိုုမွ မဟုုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသား စစ္သား အားလုုံးပါဘဲ။ ကိုုယ့္အလုုပ္ ကိုုယ္မလုုပ္ဘဲ ေနတာနဲ႔စာရင္ နုုိင္ငံေရးလုုပ္တာက ပိုုမြန္ျမတ္မယ္လုုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေလးမ်ိဳးနြယ္ဆုုိၿပီး ဘုုရားရွင္ေဟာထားခဲ့တာဟာလဲ ႏုုိင္ငံေရးအျမင္ရွိရွိနဲ႔ ေဟာထားခဲ့တာလုုိ႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။ အမ်ိဳးမေစာင့္တဲ့ႏုုိင္ငံဆုုိ ျပႆနာပိုုမ်ားတတ္တယ္မဟုုတ္လား။  ဒါေပမဲ့ ဘုုရားရွင္က ကိုုယ့္ဘာသာကိုယ့္လူမ်ိဳးကုုိဘဲ မ်က္ႏွာလုုိက္ၿပီး ေဟာခဲ့တာေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး။ အားလုုံးအတြက္ ေဟာခဲ့တာပါ။ ဆုုိလုုိတာက ဗမာလဲ ဗမာအမ်ိဳးေစာင့္၊ ကုုလားလဲ ကုုလားအမ်ိဳးေစာင့္၊ တရုုတ္လဲ တရုုတ္အမ်ိဳးေစာင့္။ အဲဒါဆုုိ ဘာျပႆနာမွ ျဖစ္စရာ မလုုိေတာ့ဘူး။ အမ်ိဳးမေစာင့္ဘဲ ျဖစ္သလုုိ ေဒြးေရာယွက္တင္ အၾကင္လင္မယားျဖစ္ေနၾကရင္ တခ်ိန္က်ရင္ ျပႆနာ ျဖစ္လာမွာဘဲ။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ နားလည္မႈရွိရွိ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ခ်စ္ခ်စ္။ အခ်စ္ကုုန္တဲ့ေန႔ အျပစ္ပုုံခ်မဲ့ေန႔ပါဘဲ။ ကိုုယ့္လက္ထက္မွာ ျပႆနာရွင္းတယ္ ဆုုိရင္ေတာင္ ကိုုယ့္ရဲ့ သားသမီးေျမးျမစ္လက္ထက္ ျပႆနာေတြ တက္လာႏိုုင္တယ္။ ေမြးခ်င္းအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ျပႆနာေတြ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္ မဟုုတ္လား။ ကုုိယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ယူထားသူေတြအဖုုိ႔ အခန္႔မသင့္လုုိ႔ ရိုုက္လားပုုတ္လား ျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ျပႆနာ ျဖစ္စရာမလုုိပါဘူး။ ေအးေဆး ေနလုုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခားနဲ႔ ယူထားၿပီး စိတ္အခန္႔မသင့္တဲ့အခါ ရုုိက္မိခုုိက္မိရင္ တစ္စတစ္စနဲ႔ ကမၻာႀကီး မီးေလာင္ႏုုိင္တယ္ မဟုုတ္လား။

ဘယ္လုုိဘဲ ေျပာေျပာ ဘုုရားရွင္က ေလာကေရးရာေတြျဖစ္တဲ့ ႏုုိင္ငံေရး စီးပြါးေရး ပညာေရး လူမႈေရးေတြကိုု သုုတၱန္ေဒသနာေတြမွာ ထည့္ၿပီး နည္းေပးလမ္းျပေပးထားခဲ့သလုုိ ေလာကမွ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ အၿမိဳက္အရသာကိုု အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္မွာ အက်ယ္ေဟာျပထားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အာဏာရွင္ပီပီ ဥပေဒေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာကိုု ၀ိနည္းေဒသနာေတာ္မွာ စုုၿပဳံ ထည့္သြင္းထားခဲ့တယ္။ အားလုုံး ႀကိဳက္တာ ေရြးယူ အေကာင္းေတြခ်ည္းဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ရဟန္းပရိသတ္ေတြကေတာ့ ဘုုရားရွင္ရဲ့ အာဏာေဒသနာေတာ္ေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္ေအာင္ ေၾကာက္ေနၾကရေလရဲ့။

မည္သုုိ႔ပင္ ရွိေစကာမူ အာဏာျပင္းေလ မီးၿငိမ္းေလဘဲ မဟုုတ္လား။ အထက္က ေျပာခဲ့သလုုိေပါ့။ အာဏာရွင္ဆန္ေလေလ သစၥာရွိေလေလ။ စည္းကမ္းလုုိ္က္နာမႈရွိေလေလဘဲေပါ့။ မေပ်ာ္လဲ လုုိက္နာ ေပ်ာ္လဲ လုုိက္နာ။ မႀကိဳက္လဲ သစၥာရွိ ႀကိဳက္လဲ သစၥာရွိ။ ဗိုုက္၀လဲ သစၥာရွိ ဗိုုက္ဟာလဲ သစၥာရွိ။ ေအးရာ ေအးေၾကာင္းဘဲေပါ့။

အဲ.. သစၥာ အေၾကာင္းေျပာရင္း ေခြးပုုံျပင္ေလးကုုိ ျပန္ေျပးျမင္ေယာင္မိပါရဲ့။ ပုုံျပင္ဆိုုေတာ့ ပုုံျပင္လုုိ႔ဘဲ မွတ္ေပါ့။ ကမၻာဦးအစက တစ္ကမၻာလုုံးမွာမွ ရြာႀကီးတစ္ရြာဘဲ ရွိသတဲ့။ အဲဒီရြာႀကီးမွာ လူေတြအျပင္ ေခြးေတြလဲ ရွိၾကသတဲ့။ သိတဲ့အတုုိင္း ေခြးဆုုိတာ အစားႀကီးတယ္မဟုုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ သူတုုိ႔ ၀၀လင္လင္ မစားရရွာပါဘူး။ သူတုု႔ိရဲ့သခင္ေတြ ေကၽြးသေလာက္ဘဲ မ၀ေရစာ စားေနၾကရရွာတယ္။ အစာကိုုသာ ၀ေအာင္မေကၽြးတာ အလုုပ္ကိုုေတာ့ ေသေအာင္ခုုိင္းၾကတယ္။ တစ္ေနကုုန္ ေတာေကာင္လုုိက္ခုုိင္းတယ္။ ေတာေကာင္ မလိုုက္နုုိင္ရင္ ရုုိက္တယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ သတ္ပစ္တယ္။ အရိုုက္ခံရမွာ အသတ္ခံရမွာ ေၾကာက္တဲ့အတြက္ ေခြးကေလးေတြဟာ သူတုုိ႔ရဲ့သခင္အေပၚ ေၾကာက္လဲေၾကာက္ သစၥာလဲ ရွိျပၾကရရွာသတဲ့။

အဲဒီလုုိနဲ႔ အဲဒီရြာမွာ ရြာသူႀကီး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္လာသတဲ့။ သနားစာနာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ရြာသူႀကီးမုုိ႔ တစ္ရြာလုုံးက ေလးစားၾကသတဲ့။ အဲဒီရြာသူႀကီး ရာထူးရရခ်င္း ဘာလုုပ္သလဲဆုုိေတာ့ ေခြးအခြင့္အေရး ကုုိ အရင္ လုုပ္ေဆာင္သတဲ့။ "ရြာသူရြာသားမ်ားေခြးပိုုင္ရွင္မ်ားအားလုုံး..... ေခြးမ်ားကိုု မ၀ေရစာ ေကၽြးလာၾကသည္မွာ ၾကာလွေခ်ၿပီ။ ေခြးမ်ားလဲ ပိန္လွေခ်ၿပီ။ ဒီေတာ့ ဒီေန႔ကစၿပီး ေခြးတစ္ေကာင္ကိုု တစ္ရက္ ဆန္တစ္ျပည္ခ်က္ ခ်က္ေကၽြးၾကေစ.. သူႀကီးအမိန္႔."..ဆုုိၿပီး သူ႔ရဲ့ သူႀကီးျဖစ္က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆုုိပြဲမွာ တစ္ခ်က္လြတ္အမိန္႔ ထုုတ္သြားသတဲ့။ ဒီအမိန္႔ကိုု ၾကားေတာ့ ေခြးပိုုင္ရွင္ေတြက မခ်ိသြားၿဖဲ ရွိေနၾကေပမဲ့ ေခြးမ်ားကေတာ့...အာ၀ုု အာ၀ုု အုု အုု အူးးးး ဆုုိၿပီး ေပ်ာ္မဆုုံးေမာ္မဆုုံး ျဖစ္သြားၾကသတဲ့။

မ၀ေရစာ ခ်က္ကာေကၽြးေတာ့
ဗိုုက္ကေလးက ခ်ပ္လွတယ္။

သူႀကီးထုုတ္ျပန္ မိန္႔ေတာ္မ်ားေၾကာင့္
ဗိုုက္ကားရင္ျပည့္ စားရတယ္။

အာ၀ုု အာ၀ုု ညာသံေပးလုုိ႔
မယ္ေခြးေမာင္ေခြး ေပ်ာ္လွတယ္။

သူႀကီးခ်မ္းသာ က်န္းမာေကာင္းဖုုိ႔
ဆုုေတာင္းကာကြဲ႔ ေပးလုုိက္မယ္။

ေပးမယ္ ေပးမယ္။


တစ္ျပည္ခ်က္ စားေနရတဲ့ ေခြးေတြ မုုိးမျမင္ေလျမင္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနၾကသတဲ့။ အာဟာရျပည့္ေတာ့ ေခြးရုုပ္ေခြးရည္ေလးေတြလဲ အျပည့္ေပါ့။ ဟုုိနားသြားၿပဳံးၿပဳံး ဒီနားသြားလဲ ၿပဳံးၿပဳံး။ ေကာင္းေလစြ ေကာင္းေလစြ။  ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုုိ တစ္ျပည္ခ်က္စားလာတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့အခါမွာေတာ့ ေခြးဇာတိေတြ ျပန္ျပလာၾကသတဲ့။ ရြာသူႀကီး သေဘာေကာင္းမေနာေကာင္းတာကုုိ အခြင့္အေရးယူတာလဲ ပါတာေပါ့။ တစ္ေန႔မွာ ေခြးေတြ အားလုုံးတုုိင္ပင္ၿပီး သူႀကီးအိမ္ေရွ့ကိုု ခ်ီတက္သြားသတဲ့။ ဒါက ဘာျဖစ္လာျပန္ၾကတာတုုန္းဆုုိေတာ့။ "၀ူးး ၀ူးး အာ၀ုု ၀ုု ၀ုု.. သူႀကီးမင္းရယ္ အခုုႏွစ္ပိုုင္းေတြမွာ သခင္ေတြက အလုုပ္ေတြ အရမ္းခုုိင္းတဲ့အတြက္ ဗိုုက္က အၿမဲဆာေလာင္ေနပါတယ္။ တစ္ရက္ကိုု တစ္ေကာင္ တစ္ျပည္ခ်က္နဲ႔ ၀၀လင္လင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေကာင္ကိုု ႏွစ္ျပည္ခ်က္ အမိန္႔ ထုုတ္ျပန္ေပးပါ...အဲဒါ လာတင္ျပတာပါ သူႀကီးမင္း.."... ဆုုိၿပီး ေခြးေတြအားလုုံး ၀ူး၀ူး ၀ုုတ္ ၀ုုတ္ ၀ုု၀ုု အာ၀ုု ဆုုိၿပီး တၿပိဳင္နက္ ေတာင္းဆုုိၾကသတဲ့။ ဒီေတာ့ ရြာသူႀကီးလဲ သနားတတ္သူပီပီ..." ေခြးမ်ားကိုု တစ္ေန႔ တစ္ေကာင္ ႏွစ္ျပည္ခ်က္ ခ်က္ေကၽြးေစ.." ဆုုိၿပီး ေခြးပိုုင္ရွင္ေတြကိုု အမိန္႔ ထုုတ္ျပန္သတဲ့။

ဒီလုုိနဲ႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္ၾကာလာျပန္တဲ့အခါ ေခြးအုုပ္ႀကီး ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ သူႀကီးအိမ္ေရွ့ ျပန္ေရာက္လာျပန္သတဲ့။ "၀ုု ၀ုု အိ အိ ၀ူးးး  ႏွစ္ျပည္ခ်က္နဲ႔ မေလာက္ျပန္ေတာ့ဘူး သူႀကီးမင္း။ သုုံးျပည္ခ်က္လုုိ႔ သတ္မွတ္ေပးပါ" ဆုုိၿပီး အဆုုိျပဳလာျပန္ေရာ။ သူႀကီးမင္းလဲ.. ေအးေလ  သူတုုိ႔ တကယ္ အစာမ၀ၾကရွာဘူးထင္ပါတယ္၊ အမိန္႔ ထုုတ္ေပးလုုိက္တာ ေကာင္းပါတယ္ဆုုိၿပီး... တစ္ေကာင္ကုုိ တစ္ေန႔ သုုံးျပည္ခ်က္ ခ်က္ေကၽြးေစ..ဆုုိၿပီး အမိန္႔ ထုုတ္ျပန္တာေပါ့။

ေခြးေတြလဲ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး... အမေလး  စားရေခ်ေသးရဲ့ သုုံးျပည္ခ်က္ႀကီး သုုံးျပည္ခ်က္ႀကီး..ဆုုိၿပီး ဖုုံးမႏုုိင္ဖိမရ ေပ်ာ္ေနေတာ့သတဲ့။ ပိုုင္ရွင္မ်ားမွာေတာ့ ရြာသူႀကီးရဲ့ အမိန္႔မုုိ႔ မလြန္ဆန္ႏိုုင္ဘဲ ေန႔စဥ္ တစ္ရက္ ဆန္သုုံးျပည္ခ်က္ၿပီး ဟင္းေတြနဲ႔ နွယ္ဖတ္ ေကၽြးေမြးေနၾကရရွာသတဲ့။ ဒီလုုိနဲ႔ တစ္ရက္သုုံးျပည္ခ်က္စားၿပီး ဗိုုက္ေတြတင္းၿပီး ေခြးေတြ အပ်င္းႀကီး ပ်င္းေနၾကေတာ့သတဲ့။ သခင္က အလုုပ္ခုုိင္းတဲ့အခါမွာလဲ ပ်င္းရိပ်င္းသြဲ႔ေတြ ျဖစ္ေနၾကသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူတုုိ႔ ေလာဘကိုုေတာ့ အေသာမသတ္ႏုုိင္ရွာၾကေသးဘူး။

တစ္ေန႔မွာ ထုုံးစံအတုုိင္း ရြာထဲက ေခြးေတြအားလုုံးစုုၿပီး ရြာသူႀကီးအိမ္ေရွ့သြားကာ ေခြးေခါင္းေဆာင္  ကပၺတိန္ေအာင္နက္က ေလာ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေရာဆုုိဘဲ။ "၀ူးး ၀ူးးးး၀ူးးးးး သူႀကီးမင္း တစ္ရက္ သုုံးျပည္လဲ မေလာက္ျပန္ဘူး၊ ခဏေလးနဲ႔ အစာေၾကၿပီး ဗိုုက္ျပန္ျပန္ဆာလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ရက္ ေလးျပည္ခ်က္ ခ်က္ေကၽြးရမယ္ဆုုိၿပီး အမိန္႔ ထုုတ္ေပးပါ..." လုုိ႔ အသံက်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ၿပီး ေတာင္းဆုုိသတဲ့။ ေနာက္လုုိက္ေနာက္ပါ ေခြးမ်ားကလဲ "၀ုုတ္ပါဒယ္ မွန္ပါဒယ္" ေပါ့။ ဒီေတာ့ ရြာသူႀကီးက စဥ္းစားသတဲ့။ ဒီေခြးေတြက အခြင့္ေပးရင္ ေပးသေလာက္ယူမ့ဲ ေကာင္ေတြဘဲ။ ငါ  သနားတတ္တာကိုု အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အားမနာ လ်ာမက်ိဳး လာေတာင္းဆုုိၾကတယ္။ ဒီအတုုိင္း သူတုုိ႔ေတာင္းဆုုိတုုိင္း အမိန္႔ ထုုတ္ျပန္ေပးေနရရင္ ရြာသားေတြလဲ အျမင္ၾကည္ၾကေတာ့မွာ မဟုုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီေခြးေတြကလဲ ဗိုုက္၀ရင္ သခင္ကိုုေတာင္ သခင္မွန္း သိခ်င္ၾကေတာ့တာ မဟုုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီလုုိ လုုပ္တာ ေကာင္းမယ္။

ရြာသူႀကီးက ရြာသားေတြ အားလုုံးကိုု ခ်က္ခ်င္း အေရးေပၚ ေခၚယူလုုိ္က္တယ္။ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာဘဲ ရြာသားေတြ အားလုံး သူႀကီးအိမ္ေရွ့ေရာက္လာၾကတယ္။ ေခြးေတြကလဲ သူတုုိ႔ လုုိခ်င္တာကိုု ေတာင္းဆုုိလုုိ႔ ေကာင္းေနၾကတုုန္း။

"ဆန္ေလးျပည္ ေကၽြးပါေကၽြးပါ
ေဟာ့ဒီမွာ..ရင္ေတြ ဟာတာတာ"


ထုုိ႔ေနာက္.. ေခြးေခါင္းေဆာင္ ကပၺတိန္ေအာင္နက္ထက္ အသံပုုိက်ယ္စြာျဖင့္ ရြာသူႀကီးက အမိန္႔ ထုုတ္ျပန္လုုိက္တယ္။

"ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ လူအေပါင္း ေခြးအေပါင္းတုုိ႔... အခုုဆုုိရင္ ရြာသားေတြအားလုုံး  ေခြးအေပါင္းအားလုုံး သူႀကီးအိမ္ေရွ့ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ ေအာင္နက္ဦးေဆာင္တဲ့ ေခြးေတြက တစ္ရက္ကိုု ဆန္ေလးျပည္ခ်က္ ခ်က္ေကၽြးဖုုိ႔ အမိန္႔ ထုုတ္ခုုိင္းလာတာ ျဖစ္တယ္။ ဟိုု အရင္က သူတုုိ႔ကိုု သနားငဲ့ညွာၿပီး တစ္ျပည္ခ်က္ကိုု အရင္ ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ သူတုုိ႔က ႏွစ္ျပည္ခ်က္ ထပ္ေတာင္းဆုုိလာတယ္။ ႏွစ္ျပည္ခ်က္ ခြင့္ျပဳလုုိက္တဲ့ေနာက္ပိုုင္းမွာ သုုံးျပည္ခ်က္ ေတာင္းဆုုိလာျပန္တယ္။ အခုု ဒီေန႔ ထပ္ၿပီး ေလးျပည္ခ်က္ ေတာင္းဆုုိလာျပန္တယ္။ လုုိက္ေလ်ာမွန္းသိတဲ့အတြက္ ေတာင္းဆုုိမႈေတြက မ်ားျပားလာတယ္။ သနားတတ္မွန္းသိတဲ့အတြက္ အခြင့္အေရးအမ်ားႀကီး ယူလာတယ္။ ဗုုိက္၀လာတဲ့အခါ သခင္ကိုု သစၥာေစာင့္သိမႈ နည္းပါးလာတယ္။ ဒီေတာ့ ရြာသူရြာသားအေပါင္း ေခြးအေပါင္းတိုု႔ အခုု သူႀကီး အမိန္႔ေတာ္ခ်မယ္။ အားလုုံး နားစိုုက္စိုုက္ ေထာင္ၾကပါ။ ေခြးပိုုင္ရွင္မ်ားကလဲ မိမိတုုိ႔ရဲ့ ေခြးမ်ားကိုု ေကၽြးခ်င္သေလာက္သာ ေကၽြးၾကပါ။ ေခြးမ်ားအားလုုံးကလဲ မိမိတုုိ႔ရဲ့ သခင္ေကၽြးသေလာက္ဘဲ စားၾကပါ။    တစ္ျပည္ခ်က္ ႏွစ္ျပည္ခ်က္ သုုံးျပည္ခ်က္ ဥပေဒေတြကိုု ဒီေန႔ကစၿပီး ဖ်က္သိမ္းလုုိက္ပါတယ္။ အစာ ၀၀ မစားရေပမဲ့လဲ ေခြးမ်ားအားလုုံး မိမိတုုိ႔ရဲ့ သခင္ကိုု အသက္စြန္႔ၿပီး သစၥာရွိၾကပါ။ အမိန္႔ေတာ္"

"ေဟးးးးးး"

"အုုဟုုဟုု"

(ေဟးးးး ဆုုိသည္မွာ ရြာသူရြာသားမ်ား၏ ေပ်ာ္ရႊင္သည့္အသံ ျဖစ္သည္။ အုုဟုုဟုု ဆုုိသည္မွာ ေခြးမ်ား၏ ၀မ္းနည္းပက္လက္အသံျဖစ္သည္။)

ေခြးမ်ားအားလုုံး ရြာသူႀကီးထံ မ်က္ရည္ခံ ထုုိးၾကတယ္။

"သူႀကီးမင္းရယ္... သနားပါဦး။ တစ္ခ်ိဳ့ေခြးေတြမွာ ကေလးေတြလဲ တသီႀကီးနဲ႔... ၿပီးေတာ့ ေနလဲ ေကာင္းၾကတာ မဟုုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီလုုိ လုုပ္ပါလား သူႀကီးမင္းရယ္။ ဒီေန႔ လာေတာင္းဆုုိတဲ့ ေလးျပည္ခ်က္ကိုု ခြင့္မျပဳခ်င္ေနပါ။ နဂုုိ သုုံးျပည္ခ်က္ကေလးအတုုိင္းေတာ့ ထားေပးပါေနာ္"

 "ဟိတ္... ငါ သူႀကီးမင္း ေျပာတဲ့အတုုိင္း နားေထာင္။ ခံမေျပာနဲ႔ ခုုိင္းတာလုုပ္ ခုုံနဲ႔ရိုုက္လုုိက္လုုိ႔ ေခြးမသာေပၚသြားမယ္.."

သူႀကီးမင္းက ပြဲၾကမ္းျပလိုုက္ေတာ့ ေခြးေတြလဲ နႈတ္ဆိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနရရွာေတာ့တယ္။ အဲဒီလုုိနဲ႔ ကမၻာဦးအစ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဒီေန႔အခ်ိန္ကာလအထိ ေခြးမ်ားဟာ သခင္ေကၽြးသေလာက္သာ စားၾကရၿပီး သူတုုိ႔ရဲ့ သခင္ကိုုလဲ အသက္နဲ႔ ရင္းကာ သစၥာရွိျပၾကရေတာ့သတဲ့ကြယ္။ ေခြးေတြရဲ့ဘ၀ ဒီလုုိ ေကၽြးသေလာက္ဘဲ စားရတဲ့ ဘ၀အျဖစ္နဲ႔ ရပ္တည္ရတာဟာ  ရြာသူႀကီးရဲ့ အျပစ္လား၊ ရြာသူရြာသားေတြရဲ့ အျပစ္လား၊ ေခြးေတြရဲ့ အျပစ္လားဆုုိတာကုုိေတာ့ ကေလးတုုိ႔ဖာသာ စဥ္းစားၾကေပါ့ကြယ္။ ပုုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါဘဲကြယ္။  ။


သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ ။
သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား)
၂၀၊၀၂၊၂၀၁၅ ၆ၾကာ