"သူႀကီးမင္း.. မေန႔က ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ ပုံျပင္ မဆုံးေသးဘူးေနာ္"
"အင္း... သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ထက္ မင္းေျပာတဲ့ ၀ိနည္းတတ္ ၾကက္သတ္ဆုိတဲ့ စကားပုံေလးကို ငါ ပုိစိတ္၀င္စားတယ္။ အဲဒီ စကားပုံနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ပုံျပင္ေလးကုိ အရင္ေျပာျပမယ္"
"သူႀကီးမင္း သေဘာပါဘဲ"
တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ေက်ာင္းထုိင္သတဲ့။ ေက်ာင္းထုိင္ၿပီး သုံးေလးႏွစ္ ကုန္တာ ကုန္သြားတယ္၊ အသားဟင္းေကာင္းေကာင္း တစ္ခါမွ မဘုဥ္ေပးရရွာဘူးတဲ့။ ေဒသထြက္ အသီးအရြက္ဟင္းေတြကုိသာ ေန႔စဥ္ ဘုဥ္းေပးေနရသတဲ့။ ရာသီပြဲ၊ မဂၤလာပြဲ၊ ရွင္ျပဳပြဲစတဲ့ ပြဲေလးေတြ ရွိမွ အသားဟင္း ေကာင္းေကာင္း ဘုဥ္းေပးခြင့္ရသတဲ့။ က်န္တဲ့ ရက္ေတြမွာ ထုံးစံအတုိင္း ေႏြ မုိး ေဆာင္း ရာသီအလုိက္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း၊ မွ်စ္ဟင္း၊ စရစ္ဟင္း၊ မုန္႔ညွင္းဟင္း၊ ကင္မြန္းခ်ဥ္ဟင္း၊ ဆူးပုပ္ရြက္ဟင္း၊ ဗူးသီးဟင္းစတဲ့ အသီးအရြက္ေတြသာ ဆြမ္းစားပြဲေပၚ ေနရာယူေလ့ရွိသတဲ့။ အသီးအရြက္ခ်ည္း စားရတာ မ်ားလာတဲ့အတြက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးလဲ စိတ္ညစ္ညစ္န႔ဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္ၿပီး ဒကာဒကာမေတြ ျမင္သာေလာက္တဲ့ ေက်ာင္းနံရံတစ္ခုမွာ ကပ္ထားလုိက္သတဲ့။
"အင္း... သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ထက္ မင္းေျပာတဲ့ ၀ိနည္းတတ္ ၾကက္သတ္ဆုိတဲ့ စကားပုံေလးကို ငါ ပုိစိတ္၀င္စားတယ္။ အဲဒီ စကားပုံနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ပုံျပင္ေလးကုိ အရင္ေျပာျပမယ္"
"သူႀကီးမင္း သေဘာပါဘဲ"
တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ေက်ာင္းထုိင္သတဲ့။ ေက်ာင္းထုိင္ၿပီး သုံးေလးႏွစ္ ကုန္တာ ကုန္သြားတယ္၊ အသားဟင္းေကာင္းေကာင္း တစ္ခါမွ မဘုဥ္ေပးရရွာဘူးတဲ့။ ေဒသထြက္ အသီးအရြက္ဟင္းေတြကုိသာ ေန႔စဥ္ ဘုဥ္းေပးေနရသတဲ့။ ရာသီပြဲ၊ မဂၤလာပြဲ၊ ရွင္ျပဳပြဲစတဲ့ ပြဲေလးေတြ ရွိမွ အသားဟင္း ေကာင္းေကာင္း ဘုဥ္းေပးခြင့္ရသတဲ့။ က်န္တဲ့ ရက္ေတြမွာ ထုံးစံအတုိင္း ေႏြ မုိး ေဆာင္း ရာသီအလုိက္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း၊ မွ်စ္ဟင္း၊ စရစ္ဟင္း၊ မုန္႔ညွင္းဟင္း၊ ကင္မြန္းခ်ဥ္ဟင္း၊ ဆူးပုပ္ရြက္ဟင္း၊ ဗူးသီးဟင္းစတဲ့ အသီးအရြက္ေတြသာ ဆြမ္းစားပြဲေပၚ ေနရာယူေလ့ရွိသတဲ့။ အသီးအရြက္ခ်ည္း စားရတာ မ်ားလာတဲ့အတြက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးလဲ စိတ္ညစ္ညစ္န႔ဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္ၿပီး ဒကာဒကာမေတြ ျမင္သာေလာက္တဲ့ ေက်ာင္းနံရံတစ္ခုမွာ ကပ္ထားလုိက္သတဲ့။
ေႏြမွာ စရစ္
မုိးမွာ မွ်စ္
ေဆာင္းမွာ မုန္႔ညွင္း
ဘုန္းႀကီးပ်င္း၏
မုိးမွာ မွ်စ္
ေဆာင္းမွာ မုန္႔ညွင္း
ဘုန္းႀကီးပ်င္း၏
အဲဒီလုိ ကဗ်ာစပ္ထား၊ ကပ္ထားေပမဲ့လဲ ရြာထဲမွာမွ အသားဟင္းငါးဟင္း ေရာင္းတဲ့သူ မရွိတာ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။ ဘုန္းႀကီး ပ်င္းရင္လဲ ပ်င္းေပါ့။ ဆြမ္းဟင္းခြက္ေတြကေတာ့ မေျပာင္းလဲပါဘူး။ ထုံးစံအတုိင္း အသီးအရြက္ဟင္းေတြ ခ်ည္းဘဲေပါ့။
တစ္ေန႔ ညေနခင္းမွာ အဲဒီ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဟာ ပုတီးစိပ္ၿပီး ေက်ာင္း၀င္း တစ္ပတ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ေပါ့။ ပုတီးလဲ စိပ္ၿပီးသား၊ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းလဲ ေလွ်ာက္ၿပီးသား။ ပုတီးစိပ္တယ္ဆုိေပမဲ့လဲ ပုထုဇဥ္ပီပီ သမာဓိကုိ အရမ္း ထူေထာင္လုိ႔ မရႏုိင္ဘူးေပါ့။ ဟုိနား ေခ်ာက္ ေခ်ာက္ ဆုိ ဖ်တ္ကနဲ လွည့္ၾကည့္လုိက္၊ ဒီနား ဖတ္ ဖတ္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္နဲ႔ ေက်ာင္းရဲ့ အေနာက္ေတာင္ေဒါင့္က မန္က်ည္းပင္ႀကီးေအာက္ ေရာက္လာတယ္။ မန္းက်ည္းကုိင္းလႈပ္သံ ၾကားရလုိ႔ မန္းက်ည္းပင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္လုိက္တ့ဲအခါ မန္းက်ည္းကိုင္း တစ္ခုေပၚမွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ဖြတ္တစ္ေကာင္ကုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ျမင္ေတြ႔သြားတယ္။
ပုတီးကို ေမ့သြားၿပီး.. ဟာ ဟန္က်လုိက္တာ၊ စားရကံႀကဳံလုိ႔ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲလာတာဘဲ ဆုိၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဖြတ္သားဟင္း စားခ်င္စိတ္ ေပါက္လာေရာ။ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ျပန္စဥ္းစားလုိက္မိျပန္တယ္။ အာ... မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ငါက ဘုန္းႀကီးဆုိေတာ့ သတၱ၀ါေတြရဲ့ အသက္ကုိ မသတ္တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္။ ငါ ဘယ္လုိ ႀကံရပါ့မလဲဆုိၿပီး စဥ္းစားခန္း ထုတ္ေနေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္လုိ႔ အဲဒီ ေက်ာင္းသားကုိ ေခၚယူလုိက္သတဲ့။
"ဟဲ့.. ေမာင္ေက်ာင္းသား။ ဒီ မန္က်ည္းပင္ႀကီးမွာ မန္က်ည္းကုိင္း ဘယ္ႏွစ္ကုိင္း ရွိလဲ ေရတြက္ၾကည့္စမ္း"
"တင္ပါ့။ တစ္ကုိင္း... ႏွစ္ကိုင္း... သုံးကိုင္း.... (ပ) ဆယ့္ေလးကိုင္း.. ဆယ့္ငါးကိုင္း။ စုစုေပါင္း ဆယ့္ငါးကုိင္း တိတိ ရွိပါတယ္ ဘုရား"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ထပ္ ေရတြက္စမ္းပါဦး"
"တစ္ကုိင္း....(ပ) ဆယ့္ငါးကုိင္း။ ဆယ့္ငါးကုိင္း တိတိဘဲ ရွိပါတယ္ ဘုရား"
"မင္း နဲနဲ လြဲေနေသးတယ္။ ထပ္ေရတြက္ စမ္းပါဦး"
"တစ္ကုိင္း....(ပ) ဆယ့္ငါးကုိင္း။ မွန္လွပါ။ ဆယ့္ငါးကုိင္း တိတိဘဲ ရွိပါတယ္ ဘုရား"
"ေအာ္.. မင္းက ေသခ်ာလဲ မေရတြက္ တတ္ဘဲကိုး။ ေသခ်ာၾကည့္ ငါေရတြက္ျပမယ္။ တစ္ကုိင္း... ႏွစ္ကုိင္း... (ပ) ဆယ့္ေလးကိုင္း ၿပီးေတာ့ ဖြတ္ကိုင္း"
အဲဒီေတာ့မွ ေက်ာင္းသားလဲ မန္က်ည္းကိုင္းတစ္ခုေပၚ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ဖြတ္ကုိ ျမင္ေတြ႔သြားတယ္။
"ဘုန္းႀကီး... ဖြတ္ႀကီးက အႀကီးႀကီးဘဲ ဘုရား"
"ေအး... ဟုတ္လား။ ဒါျဖင့္ မင္း အဲဒီ ဖြတ္ကို မသတ္လုိက္နဲ႔ေနာ္"
"တင္ပါ့ဘုရား"
ေက်ာင္းသားကလဲ တင္ပါ့ဘုရားသာ ေလွ်ာက္လုိက္ရတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ပရိယာယ္နဲ႔ ခုိင္းေနမွန္း သေဘာေပါက္တယ္။ ဒါက ေသြးရုိးသားရုိး မန္က်ည္းကုိင္းကုိ ေရတြက္ခုိင္းတာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းသားလဲ အဲဒီ ဖြတ္ကုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေပၚ ျပန္ၾကြၾကြခ်င္း မန္က်ည္းပင္ေပၚတက္ၿပီး သတ္ပစ္လုိက္တယ္။ တပည့္လိမၼာေတာ့ ဆရာ အာပတ္လြတ္တာေပါ့။ ေက်ာင္းသားလဲ ေက်ာင္းေပၚ တက္ၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ သြားေလွ်ာက္လုိက္တယ္။
"ဘုန္းႀကီး။ တပည့္ေတာ္ ခုနက ဖြတ္ကို သတ္လုိက္မိၿပီဘုရား"
"ေဟ.. ဟုတ္လား။ မင္း ေတာ္ေတာ္ မုိက္မဲတာဘဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ သတ္လုိက္ရတာလဲ။ သနားပါတယ္။ ေအးေလ ခုမွေတာ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္ေတာ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ မင္း အဲဒီ ဖြတ္ကို ဖြတ္သားဟင္း မခ်က္လုိက္နဲ႔ေနာ္"
"တင္ပါ့ဘုရား"
"ေက်ာင္းသားက သေဘာ လုံး၀ ေပါက္သြားတယ္။ ဘုန္းႀကီး ဖြတ္သားဟင္း စားခ်င္ေနမွန္း ေကာင္းေကာင္း သိသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖြတ္သားဟင္းကို က်က်နန ခ်က္ျပဳတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီလုိ ခ်က္ျပဳတ္ေနရင္း မီးဖုိနား ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေရာက္ရွိလာတယ္။
"ေမာင္ေက်ာင္းသား။ ဘာလုပ္ေနလဲ"
"ခြင့္လြတ္ပါဘုရား။ ဘုန္းႀကီး တားျမစ္တဲ့ ၾကားထဲက တပည့္ေတာ္ ဖြတ္သားဟင္း ခ်က္လုိက္မိၿပီ ဘုရား"
"တယ္လဲ မုိက္လုံး ႀကီးလွသကိုး။ ကဲ ကဲ ခ်က္ၿပီးမွေတာ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္ေတာ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ မနက္ဖန္ အဲဒီ ဖြတ္သားဟင္းကုိ ငါ့ဆြမ္း၀ုိင္းေပၚ လုံး၀ မတင္နဲ႔ေနာ္။ ၾကားလား"
"တင္ပါ့ဘုရား"
"အဲဒီလုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းသား အတုိင္အေဖာက္ ညီညီ ဖြတ္သားဟင္း တစ္ခြက္အတြက္ ရတက္မ်ားၾကေရာေပါ့ကြာ။ ေပါက္ေက်ာ္ေရ.. မင္းလဲ ေသခ်ာ မွတ္ထားဦးေနာ္။ တုိ႔ တုံးဖလား ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္လဲ မင့္ကုိ ေခၚၿပီး မန္က်ည္းကိုင္း ေရတြက္ခုိင္းခ်င္ ခုိင္းေနဦးမွာ"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီးမင္း။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခု မရွင္းလုိ႔။ အဲဒီလုိ သတ္ခ်င္စိတ္ ရွိရဲ့သားနဲ႔ စကားလွီးလဲြၿပီး ပရိယာယ္နဲ႔ ခုိင္းရင္ေကာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမွာ အာပတ္မသင့္ဘူးလား"
"မင္း တုိးတက္လာၿပီ။ ေမးခြန္းေကာင္းေကာင္း ေမးတတ္ေနၿပီ။ ငါေျပာျပမယ္ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ။ (မေနာဒြါေရ အာပတၱိနာမ နတၳိ) စိတ္နဲ႔ျပစ္မွားက်ဴးလြန္လုိ႔ အာပတ္သင့္တယ္ဆုိတာ လုံး၀ မရွိပါဘူးတဲ့။ အဲဒါ ငါ့ပါးစပ္ျဖစ္ ပါဠိမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ၀ိနည္းက်မ္းဂန္ထဲက တုိက္ရုိက္လာတာ။ ဘုန္းႀကီးက စိတ္ထဲက ဖြတ္ကို သတ္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ခ်င္ေပမဲ့ ပါးစပ္က တုိက္ရုိက္ ခိုင္းတာ မဟုတ္ေတာ့ ၀ိနည္းေၾကာင္းအရေတာ့ အျပစ္လြတ္တာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမဲ့ ေလာကအေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ပေယာဂပါတဲ့အတြက္ အျပစ္မလြတ္ဘူးေပါ့။ ကာယကံေျမာက္ ၀စီကံေျမာက္ တုိက္ရုိက္က်ဴးလြန္မွဘဲ ၀ိနည္းေၾကာင္းအရ အျပစ္ရွိတာပါ"
"ရႈပ္ေတာ့ ခပ္ရႈပ္ရႈပ္ဘဲေနာ္ သူႀကီးမင္း"
"မရႈပ္ပါဘူးကြာ။ နားလည္ရင္ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ အဂၤလိပ္စာမွာေတာင္ loophole ဆုိတဲ့ စကားလုံး ရွိေသးတာဘဲ။ ဥပေဒကုိ လက္တစ္လုံးျခားလုပ္ၿပီး တရား၀င္ ေရွာင္ရွားတဲ့သေဘာေပါ့။ ဥပမာ။ မင့္ကုိ ေျပာျပမယ္။ ရဟန္းဆုိတာ သစ္သီးကုိ ကုိယ္တုိင္ ခြဲမစားေကာင္းဘူး။ တစ္ျခားသူကုိလဲ မခြဲခုိင္းေကာင္းဘူး။ သစ္သီးဆုိတာကေတာ့ အသီးထဲမွာ မ်ိဳးေစ့ရွိတဲ့ အသီးကုိဘဲ ဆုိလုိတာပါ။ ဥပမာ အုန္းသီးဆုိပါစုိ႔။ ရဟန္းတစ္ပါးက အုန္းသီးကုိ စားခ်င္ရင္ ေဟ့ ေက်ာင္းသား.. အဲဒီ အုန္းသီးသြားခြဲေခ် လုိ႔ မေျပာရဘူး။ အဲဒီလုိ ေျပာရင္ မအပ္စပ္ဘူး"
"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိ ေျပာမွ အပ္စပ္မွာလဲ သူႀကီးမင္း"
"အင္း.. ေျပာမယ္ေလ။ မေလာပါနဲ႔။ ငါလဲ ၀ိနည္းေၾကာင္းဆုိေတာ့ စဥ္းစဥ္းစားစား ေျပာေနရတာ။ မွားသြားရင္ က်မ္းဂန္စူးမွာ ေၾကာက္ရတယ္။ အပ္စပ္ေအာင္ ဒီလုိ ေျပာရမယ္။ ေဟ့ ေက်ာင္းသား.. အုန္းသီးကို ကပၸိစမ္း... အဲဒီလုိ ေျပာရတယ္"
"ဒါနဲ႔.. အဲဒီ ကပၸိဆုိတာက ဘာႀကီးလဲ သူႀကီးမင္း"
"ဘာဟုတ္ရမွာလဲကြ။ ပါဠိစာလုံးႀကီးေပါ့"
"အဓိပၸါယ္ကေကာ ဘယ္လုိထြက္လဲ သူႀကီးမင္း"
"ကပၸိဆုိတာ အပ္စပ္ျခင္း လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အပ္စပ္ေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့သူကုိ ကပၸိယလုိ႔ ေခၚတယ္။ ဆုိလုိတာက ဒီလုိကြ။ ရဟန္းက အုန္းသီးကုိ ညြန္ျပၿပီး ေက်ာင္းသားကုိ ကပၸိယံ ကေရာဟိ (အပ္စပ္ေအာင္ လုပ္ေလာ့) လုိ႔ ေျပာရတယ္။ ေက်ာင္းသားကလဲ ကပၸိယံ ဘေႏၱ (အပ္စပ္ေအာင္ လုပ္ၿပီးပါၿပီ)လုိ႔ ေျပာလဲေျပာ အုန္းသီးကိုလဲ ဓါးနဲ႔ ခြဲရတယ္။ အဲဒါဆုိရင္ ရဟန္းအတြက္ အပ္စပ္သြားၿပီ။ ဘုဥ္းေပးလုိ႔ ရသြားၿပီ"
"ဒါျဖင့္ စကားလုံး အသုံးအႏႈန္းလိမၼာရင္ အာပတ္က လြတ္ႏုိင္တာေပါ့ေနာ္"
"အင္း.. အဲဒီ သေဘာပါဘဲ။ မင္းေျပာတဲ့ ၀ိနည္းတတ္ ၾကက္သတ္ဆုိတာလဲ အဲဒီ သေဘာဘဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သိကၡာပုဒ္တုိင္းကုိေတာ့ အဲဒီနည္းနဲ႔ ေရွာင္လြဲလို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႔ သိကၡာပုဒ္မွဘဲ အဲဒီနည္းန႔ဲ ေရွာင္လြဲလုိ႔ ရတာပါ"
"ထူးဆန္းပါဘိ ဆတြတ္ရယ္... အဲ သူႀကီးမင္းရယ္"
"မထူးဆန္းနဲ႔ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္။ ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးေတာင္ စကားပရိယာယ္နဲ႔ ရန္သူကုိ ႏိွမ္ႏွင္းခဲ့ေသးတာဘဲ"
"ဘယ္လုိ သူႀကီးမင္း"
"ဒီလုိေလကြာ။ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္ဆုိတာ အရိယာစစ္စစ္ ေပါ့။ အသက္သာ အေသခံမယ္။ ငါးပါးသီလကို ဘယ္လုိမွ မက်ဴးလြန္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔မွာ သူအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားမွာ သူပုန္ထပါေလေရာ။ ရန္သူေတြကို သတ္ျဖတ္ဖုိ႔ အမိန္႔လဲ ေပးလုိ႔မျဖစ္၊ မင္းက်င့္တရားနဲ႔အညီ တုိင္းသူ ျပည္သားေတြကိုလဲ ကာကြယ္ေပးရမွာဆုိေတာ့ စကားပရိယာယ္ လွလွေလးဘဲ သူ သုံးႏႈန္းခဲ့တယ္"
"ဘယ္လုိ သုံးႏႈန္းခဲ့တာလဲ သူႀကီးမင္း"
"စစ္သူႀကီးကုိ ေခၚၿပီး.. အေမာင္စစ္သူႀကီး နယ္စပ္မွာ မၿငိမ္းမခ်မ္းျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ၾကားတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သြားေဖာ္ေဆာင္ေလာ့.. လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္တဲ့"
"ေလးစားစရာေကာင္းလွတ့ဲ ဘုရင္ႀကီးဘဲ"
"ေလးစားစရာေကာင္းဆုိ သူက အရိယာစစ္စစ္ႀကီးကိုးကြ"
"ဒါနဲ႔ သူႀကီးမင္း။ ခုနက ရဟန္းေတာ္ေတြ အျပစ္သင့္တဲ့ အာပတ္အေၾကာင္း နဲနဲ ျပန္ေျပာျပေပးပါလား"
"ေအး ေျပာျပမယ္ေလ။ မင္းက ဘာကုိ သိခ်င္လုိ႔လဲ"
"ဒီလုိပါ သူႀကီးမင္း။ အဲဒီ အာပတ္ေတြမွာ အေသး အႀကီး ရွိသလား သိခ်င္လို႔ပါ"
"မင္းေမးတာ ေကာင္းတယ္။ အစုိးရ ဥပေဒမွာေတာင္ ေသဒဏ္တုိ႔ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းတုိ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၁၀ ႏွစ္တုိ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၆ လ တုိ႔ ရွိေသးတာဘဲ။ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ့ ၀ိနည္းဥပေဒမွာလဲ အာပတ္ အႀကီးအေသး ရွိတာေပါ့။ မင္းေသခ်ာ မွတ္ထားေနာ္။ ငါေျပာျပမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ သူႀကီးမင္း"
"၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြ အမ်ားအျပားရွိေပမဲ့ တူရာတူရာ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ အာပတ္အမ်ိဳးအစားက ၇ မ်ိဳးဘဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ ၇ မ်ိဳးကို အာပတ္အႀကီးဆံုးကစၿပီး အေသးဆုံးအထိ အစဥ္အတုိင္း မင္းကုိ ေျပာျပမယ္...
၁။ ပါရာဇိကအာပတ္
၂။သံဃာဒိသိသ္အာပတ္
၃။ထုလႅစၥယအာပတ္
၄။ပါစိတ္အာပတ္
၅။ပါဋိေဒသနီအာပတ္
၆။ဒုကၠဋ္အာပတ္
၇။ဒုဗၻာသီအာပတ္"
"သူႀကီးမင္းက ဒါေတြလဲ သိတာဘဲေနာ္"
"သိဆုိ ငါက သူႀကီးမင္းေလကြာ။ လူ႔ဥပေဒ ရဟန္းဥပေဒ အကုန္ေလ့လာထားရတာေပါ့။ ဒါမွ အေရးနဲ႔ဆုိ တရားစီရင္လုိ႔ ရမွာေလကြာ။ အဲဒီ အာပတ္အမ်ိဳးအစား ၇ မ်ိဳးကုိ ရဟန္းေတာ္ေတြကေတာ့ အာပတ္ ၇ ပုံ လုိ႔ သုံးႏႈန္းၾကတယ္။ အဲဒီ အထဲက ပထမျဖစ္တဲ့ ပါရာဇိက အာပတ္ က်ဴးလြန္မိတဲ့ ရဟန္းကေတာ့ တစ္ခါထဲနဲ႔ ရဟန္းဘ၀က ေလ်ာက်သြားရတယ္။ လူထြက္ရုံဘဲေပါ့။ ရဟန္းဘ၀နဲ႔ ေနလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ေနရင္ အပါယ္သြားရေလာက္ေအာင္ အျပစ္ပုိႀကီးတယ္။ ဥပမာ ေသဒဏ္က်ခံရသလုိေပါ့။ ေနာက္ ဥပမာတစ္ခုကေတာ့ ေအအုိင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါလုိေပါ့။ ျပန္ကုသလုိ႔ မရေတာ့ဘူး"
"ဒါျဖင့္ က်န္တဲ့ အာပတ္ေတြ သင့္ရင္ေရာ သူႀကီးမင္း"
"က်န္တဲ့ အာပတ္ေတြကေတာ့ ကုစားလုိ႔ ရပါတယ္။ အာပတ္အႀကီးအေသးအလုိက္ေတာ့ ကုစားနည္း ကြာတာေပါ့"
"ဒါျဖင့္ အဲဒီ ပါရာဇိကအာပတ္ဆုိတာက ဘယ္လိုလုပ္မွ အာပတ္သင့္တာလဲ"
"ေမထုန္မႈ၊ ခုိးမႈ၊ လူသတ္မႈ၊ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္မရဘဲ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္ရတယ္လုိ႔ လိမ္လည္မႈဆုိၿပီး ပါရာဇိက အမႈက ေလးမႈဘဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ အမႈေလးမႈထဲက တစ္ခုခုကုိ က်ဴးလြန္ရင္ ပါရာဇိက အာပတ္သင့္တာေပါ့"
"ဒါျဖင့္ ညေနစာ ထမင္းစားတာတုိ႔ အရက္ေသာက္တာတုိ႔ေကာ ပါရာဇိက မက်ဘူးလား သူႀကီးမင္း"
"ဘယ္ကလာ ပါရာဇိက က်ရမွာလဲ။ ပါစိတ္အာပတ္ဘဲ သင့္တယ္။ ပါစိတ္အာပတ္ဆုိတာ အလယ္အလတ္ အာပတ္ေပါ့။ ရဟန္းအခ်င္းခ်င္း ၀န္ခံၿပီး အာပတ္ေျဖ(ကုစား) လုိ႔ ရတယ္။ သိပ္ အခက္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မက်ဴးလြန္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးေပါ့"
"သိပါဘူး က်ေနာ္က ညေနစာစားရင္ အရက္ေသာက္ရင္ ပါရာဇိက က်တယ္ ထင္ေနတာ"
"အင္း.. အဲဒါက လူေတြရဲ့ Concept တစ္မ်ိဳးေပါ့ကြာ။ သူတုိ႔က အဲဒီလို သတ္မွတ္ခ်င္ သတ္မွတ္ၾကမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အမွန္က ညေနစာစားတာ၊ အရက္ေသာက္တာ၊ သီခ်င္းဆုိတာ၊ ဗီဒီယုိၾကည့္တာ၊ ေျမႀကီးတူးတာ စတဲ့ က်ဴးလြန္မႈေတြဟာ ရဟန္းေတြအတြက္ေတာ့ အျပစ္အတူတူေတြပါဘဲ"
"ေတာ္ေသးတယ္။ အထင္မွားကုန္ေတာ့မလုိ႔။ သူႀကီးမင္းနဲ႔ ေတြ႔မွဘဲ အမွန္ကုိ သိခြင့္ရေတာ့တယ္"
"ဒါကလဲ မွားတတ္ပါတယ္။ ပဥၥမသံဂါယနာတင္ ဘ၀ရွင္မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးေတာင္မွ အဲဒီ Concept မ်ိဳး ရိွခဲ့ပုံေပၚတယ္"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ အဲဒီေခတ္က နာမည္ႀကီး ဆရာေတာ္တစ္ပါးကို ေလ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္တဲ့"
"ဘယ္လို ေလ်ာက္ခဲ့တာလဲ သူႀကီးမင္း"
"အရွင္ဘုရားတုိ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြကို မိန္းမမယူဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္တာႏွင့္ ညေနစာ မစားဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္တာနဲ႔တင္ တပည့္ေတာ္ ၾကည္ညိဳလွပါၿပီ တဲ့"
"ဒါကေတာ့ အဲဒီ ႏွစ္ခုလုံးက သူ႔သည္းေျခႀကိဳက္ေတြကုိး။ သူ႔အႀကိဳက္ကို ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ၾကည္ညိဳမွာေပါ့"
"မင္းကေတာ့ ေျပာေရာ့မယ္"
"ဒါနဲ႔ သူႀကီးမင္း... အာပတ္ဆုိတာ ဘာကုိ ေျပာတာလဲ"
"အာပတ္ဆုိတာ အာပတၱိဆုိတဲ့ ပါဠိစကားလုံးက ဆင္းသက္လာတာပါ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ေရာက္ျခင္း တဲ့။ ဘာေတြကုိ ေရာက္သလဲ ဆုိရင္ ဥပမာ ပါရာဇိကအာပတ္ဆုိၾကပါစုိ႔။ ပါရာဇိကဆုိတာ ပါဠိစာလုံးပါ။ ဆုံးရႈံးျခင္းလုိ႔ အနက္အဓိပၸါယ္ထြက္တယ္။ ဘာေတြ ဆုံးရႈံးတာလဲ ဆုိရင္ သာသနာေတာ္မွ ဆုံးရႈံးတာ တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ပါရာဇိကအာပတ္ဆုိတာ သာသနာေတာ္မွ ဆုံးရႈံးျခင္းသို႔ ေရာက္ျခင္း လုိ႔ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လြယ္လင့္သကူဘဲ ပါရာဇိကအာပတ္သင့္တယ္။ ပါရာဇိကက်တယ္။ အဲဒီလုိဘဲ သုံးႏႈန္းၾကပါတယ္"
"သူႀကီးမင္းနဲ႔ေတြ႔မွဘဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိခြင့္ရေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ က်န္တဲ့ အာပတ္ ၆ ပါးလဲ သူ႔အဓိပၸါယ္နဲ႔ သူ ရွိမွာေပါ့ေနာ္။ က်ေနာ္ သိခ်င္လုိက္တာ"
"ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ့... ငါက ပုံျပင္ေျပာျပေနတာကြ။ မင့္ကို ၀ိနည္းစာ၀ါ ခ်ေပးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အေသးစိပ္ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဆီ သြားၿပီးသာ ေမးျမန္းေပေတာ့"
"ဟုတ္ပါၿပီ သူႀကီးမင္း။ ဒါနဲ႔.. ဟုိ ပုံျပင္ထဲက ဖြတ္သားဟင္း ဘုဥ္းေပးခ်င္တဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဖြတ္သား ဆီျပန္ဟင္းကုိ အားရပါးရ ဘုဥ္းေပးရမွာေပါ့ေနာ္"
"မဘုဥ္းေပးလုိက္ရဘူး"
"ဟင္..... ဘယ္လုိ ျဖစ္သြားလုိ႔လဲ သူႀကီးမင္း။ ေၾကာင္ခုိးစားသြားလုိ႔လား"
"ဘယ္ကလာ ေၾကာင္ခုိးစားရမွာလဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ပညာျပလုိက္တာေလကြာ"
"ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ သူႀကီးမင္း"
"ဒီလုိကြာ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးလဲ ဖြတ္သားဟင္း စားရၿပီ အထင္နဲ႔ ဆြမ္း၀ုိင္းကို ေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆြမ္း၀ုိင္းေပၚမွာ ဖြတ္သားဟင္းကို မေတြ႔ရဘူး။ သူ႔စိတ္ထဲကေတာ့ ေမာင္ေက်ာင္းသား ဖြတ္သားဟင္း ေႏြးထားတာ မပူေသးလုိ႔ လာမကပ္ေသးတာ ထင္တယ္ဆုိၿပီး ရွိတ့ဲ အသီးအရြက္ဟင္းေလးေတြန႔ဲဘဲ ဘုဥ္းေပးရင္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသတဲ့။ ဘုဥ္းေပးလု႔ိ ၿပီးခါနီးထိ ဖြတ္သားဟင္းက မေရာက္လာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးလဲ စိတ္ မထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသားကုိ ေခၚေမးလုိက္ေတာ့သတဲ့"
"ေမာင္ေက်ာင္းသား။ မေန႔က မင္းခ်က္ထားတဲ့ ဖြတ္သားဟင္းက ဘယ္မွာလဲ။ ယူခဲ့ေလကြာ"
"မရွိေတာ့ဘူး ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ အကုန္လုံး စားလုိက္ၿပီ"
"ေဟ.. မင္းက ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါ့ကုိ မကပ္ဘဲ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ အကုန္စားပစ္လုိက္ရတာလဲ"
"ဘုန္းႀကီးဘဲ ေျပာတယ္ေလ ဘုရား။ ဖြတ္သားဟင္း ခ်က္ၿပီးရင္ ငါ့ဆြမ္း၀ုိင္းေပၚ လာမတင္နဲ႔ လုိ႔"
"မင္းကြာ... ပထမ စကားေတြတုန္းကေတာ့ နားမေထာင္ဘဲနဲ႔ ေနာက္ဆုံးစကားမွ နားေထာင္ရတယ္လုိ႔.... ေတာက္.... ဟင္းးးးးးးးးးးး"
"ဘုန္းေတာ္ႀကီးမွာ ေက်ာင္းသားကုိ စိတ္လဲဆုိး ရယ္လဲ ရယ္ခ်င္ဆုိေတာ့ ဆြမ္းစားတာကုိ အျမန္လက္စသတ္ၿပီး သူ႔က်က္သေရေဆာင္ထဲ တန္းၿပီး ၾကြသြားေလေတာ့သတဲ့"
"ဒါျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး အဲဒီေန႔က ဖြတ္သားဟင္း မစားလုိက္ရဘူးေပါ့"
"ဘယ္ စားလုိက္ရေတာ့မလဲ။ ထုံးစံအတုိင္း အသီးအရြက္ဟင္းဘဲ စားလုိက္ရေတာ့တာေပါ့"
"သနားပါတယ္။ အေတာ္ေနာက္တ့ဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘဲ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကလဲ အသားဟင္း ဘုဥ္းေပးရမဲ့ ဘုန္းကံ မပါလာဘူး ထင္ပါရဲ့"
"ဒါလဲ ျဖစ္ႏုိင္တာပါဘဲ"
"တကယ္လုိ႔ အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးမွာ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေတြကို အသားဟင္း ျဖစ္ေအာင္ မွန္းမႈတ္လုိ႔ရတဲ့ ပညာေလး တတ္ထားရင္ေတာ့ မဆုိးဘူးေနာ္ သူႀကီးမင္း။ ဒါဆုိ ေန႔တုိင္း မွန္းမႈတ္ၿပီး ဘုဥ္းေပးလုိ႔ရတယ္"
"အင္း အင္း.. မင္းေျပာမွဘဲ အဲဒီလို မွန္းမႈတ္ထားတဲ့ အသားဟင္းကို တစ္၀ါတြင္းလုံး ဘုဥ္းေပး သြားရရွာတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါး အေၾကာင္း အမွတ္ရသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ေတာ့ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ အခြင့္အခါ သင့္တဲ့အခါ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ မင္းကုိ ေျပာျပဦးမယ္"
"သူႀကီးမင္းကလဲ တစ္ေထာင့္တစ္ည ပုံျပင္ က်ေနတာဘဲ။ မူရင္း ပုံျပင္ျဖစ္တဲ့ ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ပုံျပင္ေတာင္ ဘယ္နား ေရာက္သြားမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး"
"မင္းက အစ ဆြဲထုတ္တာကုိးကြ။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ ဦးေဏွာက္ထဲ ပုံျပင္ေတြ အစီအရီ ေပၚလာတာ"
"အား.. ကၽြတ္... ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ထုိင္ရတာ ခါးေညာင္းသြားၿပီ သူႀကီးမင္း ျပန္လုိက္ဦးမယ္။ အဟီး... ခါးလဲနာတယ္.. နားေထာင္လဲ ေကာင္းတယ္..."
"ေခြးေကာင္.. ေပါက္ေက်ာ္.... ငါ့ကိုေတာ့ အားမနာဘူး"
...
11 comments:
ဖတ္လုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ Ex-monk ရယ္။ (အဲ ဟုတ္ဖူး သူႀကီးမင္းရယ္) ဖြပ္သားေတာ့ မစားရဲေပါင္။ လိမ္ၿပီး ကပ္ရင္ေတာ့ မေျပာတတ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆုိ ပရစ္ေတာင္စားႀကတယ္ေနာ္။ စားဖုိ႔ေနေနသာသာ ျမင္ရတာကုိပဲ စိတ္ထဲက တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ အသားနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ မွ်စားေပးႏုိင္ရင္ မဆုိးဘူး သိလား။ အိႏၵိယမွာဆုိ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဟင္းသီးဟင္းရြက္နဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားေနရတယ္။ ႀကာေတာ့ ၿငီးေငြ႕လာတယ္။ မေလး၊ စကၤာပူေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ေတာင္းတေနရျပန္တယ္။ ေအာ္ ဒါနဲ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ေၿမြသားစားဖူးတယ္။ သိလား။ ေျပာမွ မေျပာရေသးတာ ဘယ္သိေသးမွာတုန္း။ အဲဒီတုန္းက ခ်စ္စရာအရြယ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ကိုရင္ႀကီးေတြ ေၿမြတစ္ေကာင္ သတ္လုိက္ႀကတယ္။ သူတုိ႔ခ်က္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကို ထင္းသြားသယ္ခုိင္းတယ္။ မသယ္ဘူး၊ စားလည္းမစားဘူးေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ခ်က္လည္းၿပီးေရာ အနံ႔ေလးက ေမႊးေနေတာ့ စားပစ္လုိက္တယ္ (ထင္တယ္)။ စာရွည္သြားၿပီ။ က်န္းမာရႊင္လန္း ေအးခ်မ္းပါေစေနာ့...
သူၾကီးမင္း
အခန္းဆက္ေတြခ်ည္း ေရးေနတယ္...
ကိုရီးယားကားေတြ အားက်ေနပံုရတယ္။
ေရးလည္းေရးနုိင္ပါေပ့ ဒီေလာက္အရွည္ၾကီးကို....
သႀကီးမင္း ေရ
တပုဒ္ ထက္ တပုဒ္ ဖတ္လို႕ ပိုေကာင္းလာသလို ပညာလည္း ပိုပါလာတယ္ ဖတ္လို႕ ေကာင္းလိုက္တာ ဆက္ရန္ေလး ကို လည္း ျမန္ျမန္တင္ေပးပါဗ်ာ မန္းမႈတ္ ၿပီး အသားဟင္းစားဘို႕ ဆိုေတာ႔ အေတာ္စိတ္ဝင္စားသဗ်
ေအးခ်မ္းပါေစ
ေရႊစင္ဦး
ဖတ္လို႔ေကာင္းယံုတင္မဟုတ္ပဲ ဗဟုသုတေလးေတြလည္း ရသြားေပ့ါ။ ဆက္ေျပာမယ့္ ပံုျပင္ေလးေတြလည္း ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။
ခင္မင္လ်က္
သဒၶါ
ဗဟုသုတရလိုက္တာတဂ်ီးရာ...၊ဇာတ္အလယ္ဆိုေတာ့
သိမ္းဖို့နီးလာဘီေပါ့ေနာ္...၊အသားဟင္းမန္းမွုတ္ျပီး ဘုန္း
ေပးတာကိုလည္း စိတ္ဝင္စားသဗ်ိုး....။
မသိတာေတြလည္းသိရပါတယ္။ ဖတ္လို႔လည္း ေကာင္းတယ္ သူၾကီးေရ..။ အခန္းဆက္ေရးမွ စာေတြ ဆက္တိုက္ေရးျဖစ္တာ မို႔လို႔ သေဘာက်တယ္ဗ်။
ဒါနဲ႕ သူၾကီးအခု သုေတသနလုပ္ေနတာ ပါဠိဘာသာနဲ႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္.. :P.. အေတာ္ေနာေက်ေနလို႕.... :P
ပံုေျပာအေတာ္ေကာင္းတဲ႔ သူဂ်ီးပါလား
ဘယ္သူ႕ေတြကို ဒီလို ပံုေတြ အျမဲေျပာေနက်လဲမသိဘူး
ဘာလဲျဖစ္ျဖစ္ ေစာင္႔ဖတ္ေ်နပါတယ္သူဂ်ီးေရ..
အသီးအရြက္ေတြကို မန္းမႈတ္ျပီး အသားျဖစ္ေအာင္လုပ္လို႔ ဂါထာရွိရင္လည္း မွ်ေ၀ပါဦး
ေစ်းမွာ သြားေရာင္းျ႔ပီး ပိုက္ဆံရွာမလို႔ း)
ေတာက္ပႀကယ္စင္ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ေကာ္မန္႕ကိုသေဘာက်တယ္။
ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ေ၀ဖန္ေမးျမန္းပံုကေလးနဲ႕ ေတြနဲ႕ေရးထားတာ မသိတာေတြနဲ႕ မတင္မက်ျဖစ္ရတာေတြကို ရွင္းသြားရတယ္။
သူၾကီး..
သူၾကီးပိုစ္ေတြဖတ္ရတာ အိမ္မွာ ဘဘတို႔ ပံုျပင္ေျပာသလိုမ်ိဳး နားေထာင္ေကာင္း (ဖတ္ေကာင္းတယ္)။ ဗဟုသုတလည္းရ၊ စိတ္လည္း႔ရႊင္လန္း..။
ေနာက္ထပ္ေရးပါဦးေနာ္။
ဆက္ရန္ကို အားရပါးရေမွ်ာ္လွ်က္ပါ..
Post a Comment