ရင္ထဲရွိတာေတြ (တဂ္ပုိ႔စ္)

ရင္ထဲရွိတာေတြဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကုိ ျမင္လုိက္ကထဲက တကယ္လက္ေတြ႔ မျဖစ္ေသးဘူးဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ အေတြးေလးေတြ တစ္ခ်ိဳ ့ကုိ မေခ်ာရဲ့ တဂ္ေၾကြးဆပ္ရင္း ေရးသားေဖာ္ျပလုိက္ျခင္းရယ္ပါ။ အတၲဆန္တယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္လဲ ေျပာေစေတာ့။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ့္ရြာအေၾကာင္းကုိဘဲ ေဖာက္သည္ခ်ရေတာ့မွာပါဘဲ။

စိတ္ကူးနဲ႔ ဘုရားတည္၊ ေကာင္းမႈေတာ္ထက္ မငယ္ေစနဲ႔ ဆုိတဲ့ စကားပုံေလာက္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ကူးက မႀကီးမားပါဘူး။ ရုိးရုိးရွင္းရွင္းေလးပါဘဲ။ က်ေနာ့္ရြာ့နာမည္က တုံးဖလားတဲ့။ ပင္လည္ဘူးၿမိဳ့နယ္ထဲက ရြာေလးတစ္ရြာပါ။ အေရွ့အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ ဘယ္ဘက္ကုိဘဲ ၾကည့္ၾကည့္ ေတာင္တန္းႏွင့္ေတာအုပ္ေတြ ခ်ည္းပါဘဲ။ အဲဒီလုိ ေတာင္ေတြကာရံထားတဲ့ လွ်ိဳေျမွာင္ထဲမွာ တုံးဖလားရြာေလးကို တည္ထားတာပါ။ ဘယ္အခ်ိန္က စတည္ခဲ့သလဲ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ တုံးဖလားလုိ႔ နာမည္ေပးရသလဲဆုိတာကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိၾကေတာ့ပါဘူး။ ဟုိေရွးေရွးတုန္းက ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြ ေနထုိင္သြားခဲ့ၾကပုံရတယ္ဆုိတဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္မွတစ္ပါး ဘာသမုိင္းမွ မက်န္ရစ္ခဲ့ပါဘူး။

ရြာရဲ့အဓိကလုပ္ငန္းကေတာ့ လယ္ယာေျမပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ မုိးေခါင္တဲ့ႏွစ္ဆုိ သိပ္မလြယ္ကူလွဘူး။ ရြာသူရြာသားေတြ အရမ္းပင္ပန္းၾကတယ္။ လယ္ယာေျမေတြကလဲ လွ်ိဳရုိးတစ္ေလ်ာက္ တည္ထားၾကတာဆုိေတာ့ စပါးထြက္ႏႈန္းကေတာ့ ေအာက္အေၾကအရပ္ေတြေလာက္ ထြက္အားမေကာင္းပါဘူး။ ဘုန္းႀကီး ဖုိထုိး၊ ႏြား ခ်ိဳက်ိဳး၊ လယ္ လ်ိဳရုိး ဆုိတဲ့ စကားပုံအတုိင္းပါဘဲ။ သိပ္ၿပီးေတာ့ အသုံးမ၀င္လွပါဘူး။ ( ေရးရင္းနဲ႔ ဇာတိေတြ ေပၚကုန္ေတာ့မွာဘဲ း၀)။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ပြင့္လင္းရာသီေရာက္ရင္ တစ္နယ္တစ္ေၾကးကုိ အလုပ္ထြက္ရွာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ ေက်ာက္စိမ္းနယ္ေျမတစ္ေလ်ာက္ကိုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ထိ အရမ္းခ်မ္းသာသြားတဲ့ သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိေသးပါဘူး။

တစ္ရြာလုံးမွာ အိမ္ေျခက စုစုေပါင္းမွ သုံးဆယ္ေလာက္ဘဲရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ စာသင္ေက်ာင္းမရွိဘူး။ ေဆးေပးခန္းမရွိဘူး။ ေစ်းဆုိင္မရွိဘူး။ စာၾကည့္တုိက္ဆုိ ေ၀လားေ၀းေပါ့။ အေရးအေၾကာင္းဆုိ အိမ္နီးခ်င္းရြာေတြကုိ သြားၿပီး ၀ယ္ျခမ္းၾကရတယ္။ ပြဲလမ္းသဘင္အတြက္ဆုိရင္ေတာ့ ၿမိဳ့တက္ၿပီး စားေသာက္ကုန္ေတြသြား၀ယ္ရတယ္။ ပင္လည္ဘူးၿမိဳ့နယ္ထဲမွာတည္ရွိေပမဲ့ အဆင္အေျပဆုံးျဖစ္တဲ့ ေကာလင္းၿမိဳ့ကုိဘဲ သြားၿပီး၀ယ္ရတာပါ။ ရြာရဲ့အဆုိးထဲက အေကာင္းတစ္ခုကေတာ့ ေကာလင္းႏွင့္ပင္လည္ဘူးေျပးဆြဲတဲ့ ဘတ္စ္ကားလမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ကပ္လ်က္တည္ရွိတာပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးဘ၀တုန္းက ရြာမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းလဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ တစ္မုိင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ရြာသာယာရြာမွာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိဘဲ ကုိးကြယ္ၾကရတာပါ။ ေန႔စဥ္ ပုိ႔မဲ့ဆြမ္းေတြအားလုံးကို တစ္အိမ္အိမ္မွာ စုၿပီး အလွည့္က် သြားပုိ႔ရတာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က အဲဒီရြာသာယာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို ျပန္မြမ္းမံတယ္။ ဘုရားတည္တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာရွိတဲ့ေျမဂမူေတြကို လူအားနဲ႔ ညွိၾကတယ္။ အလွဴေငြတုိ႔ လုပ္အားေပးတုိ႔ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ရြာကလဲ ရြာသာယာရြာသားေတြနဲ႔ အညီအမွ် ပါ၀င္ထည့္ၾကရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ရြာလူႀကီးတစ္ခ်ိဳ့တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ တစ္ျခားရြာက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ပါ၀င္လွဴဒါန္း လုပ္အားေပးရမဲ့ ပမာဏထဲကို နဲနဲေလာက္ ထပ္ျဖည့္လုိက္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာလဲ ကုိယ္ပုိင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အေျဖကုိ အားလုံးသေဘာတူလက္ခံၿပီး ရြာသာယာရြာမွ ခြဲထြက္လုိက္ၿပီး ကုိယ္ပုိင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို တစ္ပုိင္တစ္ႏုိင္နဲ႔ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

လူအင္အား ေငြအင္အား အေျခအေနေၾကာင့္ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္လာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဟာ ရုပ္လုံးေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ရုပ္လုံးေပၚရုံေလာက္ပါဘဲ။ အထဲက ကလီစာေတြ ဘာမွမျဖည့္ခဲ့ႏုိင္ၾကဘူး။ လြန္ခ့ဲတ့ဲ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ေက်ာင္းမ်က္ႏွာက်က္အခ်ိဳ့ႏွင့္ ဘုရားခန္းမ်က္ႏွာစာ ပိဋကတ္တုိက္တုိ႔ကုိ က်ေနာ္လွဴဒါန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဆုိးဆုံးက ကုဋီအိမ္(အိမ္သာ)ပါ။ ေရေလာင္းကုဋီေပမဲ့ က်င္းတူးၿပီး က်င္းေပၚမွာ ကုဋီကုိ ေဆာက္လုပ္ထားတယ္။ ေရွးစတုိင္လ္ေပါ့။ ေၾကြခြက္လဲ မပါဘူး။ ေအာက္ကက်င္းကုိလဲ အလုံပိတ္မထားဘူး။ ဒီထက္ပုိဆုိးတာက တစ္ေက်ာင္းလုံးမွ ကုဋီအိမ္က တစ္လုံးထဲ ရွိတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္ႀကီးလဲ ဒီကုဋီ၊ ကုိရင္ေက်ာင္းသားလဲ ဒီကုဋီ၊ ကပၸိယလဲ ဒီကုဋီဘဲ သုံးေနၾကရတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ က်ေနာ္ ဒီကုိ မလာခင္ေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီး သုံးခန္းတြဲေရေလာင္းကုဋီအိမ္တစ္လုံး (ၿမိဳ့စတုိင္လ္)ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ (ဒါကေတာ့ က်ေနာ့္ရြာအေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္အေနအထားပါ)။

အခုမွ စိတ္ထဲ ရွိတာေတြကုိ ေရးမလုိ႔ပါ။
က်ေနာ္ ဒီကုိ မထြက္ခဲ့ခင္ေလးမွာ ရြာထဲက လူႀကီးတစ္ေယာက္က.... "လူေလး.. ဘႀကီးတုိ႔ မေသခင္ ရြာဦးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ထုံးျဖဴျဖဴသုတ္လိမ္းထားတဲ့ ေျမစုိက္ဘုရားတစ္ဆူေလာက္ေတာ့ ဖူးေျမွာ္သြားခ်င္ေသးတယ္" လုိ႔ အားကုိးတစ္ႀကီး ေျပာျပရွာတယ္။ အဲဒီစကားကုိ အခုထိ က်ေနာ္ၾကားေယာင္ေနဆဲပါဘဲ။ အသက္ႀကီးသူေတြ ဘ၀ေနမ၀င္ခင္ မီးအိမ္ေလးထြန္းေပးခ်င္စိတ္ တစ္ဖြားဖြား စိတ္ကူးထဲမွာ ေပၚေပါက္ေနမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြကုိ (အထူးသျဖင့္) ကေလးေတြကုိ ဘာသာေရး ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ႏွင့္ မေ၀းရေလေအာင္ စာၾကည့္တုိက္အေသးစားေလးကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ တည္ေဆာက္ေပးခ်င္ ေနမိပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း (တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္) တစ္ပုိင္တစ္ႏုိင္ဘာသာေရးသင္တန္းေလးေတြဖြင့္ၿပီး စာေမးပြဲေလးေတြ က်င္းပေပးခ်င္တယ္။ ေအာင္ျမင္သူေတြကုိ ဆုခ်မယ္။ မေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြကို ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ပုိရွိလာေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးမယ္။ ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ရြာသူရြာသားေတြအားလုံး ပရိတ္ႀကီးပါဠိႏွင့္အနက္ ဓမၼပဒ၊ ဗုဒၶ၀င္၊ ဇာတ္ေတာ္၊ ဓမၼစၾကာသုတ္၊ အနတၲလကၡဏသုတ္စတဲ့ အဓိကက်တဲ့ ဘာသာေရးစာေပေတြကုိ ရင္းႏွီးၿပီးသားျဖစ္ေစရမယ္။ အေျခခံအဘိဓမၼာေတြကုိ သိၿပီးသားျဖစ္ေစရမယ္။ အလိမၼာ စာမွာရွိ ဆုိတဲ့စကားအတုိင္း လိမၼာယဥ္ေက်းမႈ ပုိရွိလာေစရမယ္။ အျမင္က်ယ္လာေစရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခတ္ပညာအတြက္ အဂၤလိပ္စာအေျခခံကုိ နားလည္ၿပီးသားျဖစ္ေစရမယ္။

အဲဒါေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ရြာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္စိတ္ကူးၾကည့္မိတာေလးေတြထဲက အခ်ိဳ ့ပါ။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ က်ေနာ့္ရြာမွာ အေျခခ်ၿပီး မေနထုိင္ႏုိင္ေပမဲ့ စိတ္ကူးေလးေတြအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ေတာ့ တစ္ဖက္တစ္လွမ္းကေနၿပီး က်ေနာ္ ႀကိဳးစားေနမွာပါ။ ေက်ာင္း ကန္ ဘုရား သိမ္ ဇရပ္ စာၾကည့္တုိက္ေတြ ျပည့္ျပည့္စုံစုံရွိၿပီး ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ဘာသာတရားကုိင္းရႈိင္းတဲ့ တက္လူငယ္ေတြ စုေ၀းေနထုိင္ၾကမဲ့ ေနာင္အနာဂါတ္ကာလ တုံးဖလားရြာေလးကို စိတ္ကူးယဥ္ပုံေဖာ္ရင္း က်ေနာ္ၾကည္ႏူးစြာ ၿပဳံးလုိက္မိပါတယ္။

ကဲ.. အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့။ က်ေနာ္ အတၲႀကီးေနသလုိမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ တစ္ျခားေဒသေတြႏွင့္တစ္ျခားသူေတြ ေကာင္းစားေရးထက္ က်ေနာ့္ရြာ သာယာလွပေရးကိုသာ ေတြးေတာေနမိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါဘဲ။

မေခ်ာေရ...
တဂ္ပုိ႔စ္ေလး ေရးလုိက္ၿပီေနာ္။ အဓိပၸါယ္ရွိမရွိေတာ့ မသိဘူး။ စိတ္ထဲ ေပၚလာတာကုိဘဲ တန္းေရးခ်လုိက္မိတယ္။

......