သူႀကီးမင္း (တုံးဖလား)

Friday, 18 January 2013

ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ အဘုိးအုိ ( သုိ႔မဟုတ္) ဗ်ဳတ္စဗ်င္းေတာင္း (ဇာတ္သိမ္း)

ထုိကဲ့သုိ႔ စကားေျပာ ေကာင္းေနခုိက္ ႏွာေခါင္းတြင္းသုိ႔ တူးခါးစြာေသာ မီးေလာင္နံ႔တစ္ခု ၀င္ေရာက္လာေလ၏။ စမုတ္(က္) အလန္း(မ္)မွလည္း တီ တီ တီ တီ အသံမ်ား အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာ၏။ ဒါဆုိ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ တစ္ခုခု မီးတူးေနတာ ေသခ်ာၿပီ။

"အဘုိး.. ဘာခ်က္ျပဳတ္ထားေသးလဲ"

"ဟာ... အဲဒါမွ ေသာက္က်ိဳးနဲ။ ငါ ၀က္သား သုံးထပ္သားအုိး ခဏေလးဆုိၿပီး ေႏြးထားခဲ့တာ။ ေမာင္ရင္ေရာက္လာလုိ႔ စကားေကာင္းၿပီး ေမ့သြားတာ။ သြားပါၿပီ"

ႏွစ္ေယာက္သား ကပ်ာကယာ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ေျပးၾကည့္လုိက္ေတာ့ မီးဖုိခန္းအတြင္း မီးခုိးမ်ား လႈိင္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရေလ၏။ ထုိ႔အတူ အနံ႔အသက္ကလဲ တူးတူးခါးခါး နံေစာ္လွ၏။ ၀က္သားအုိးကုိ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္၀က္ေလာက္က မီးတူးသြားၿပီး အုိးဖင္၌ ကပ္ေနသည္ ေတြ႔ရေလ၏။ ကပ္လုိက္သမွ ဆင္ေကာ္နဲ႔ကပ္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရ၏။ ဆုိရလွ်င္ ထုိကဲ့သုိ႔ ဟင္းအုိး မီးတူးျခင္းသည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အိမ္၌ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ေန႔စဥ္ အနည္းဆုံး တစ္ေန႔ကုိ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ မီးတူး၏။ အဘုိးအုိက အသက္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေပမဲ့ အခ်က္အျပဳတ္ အလြန္၀ါသနာပါ၏။ ၀ါသနာပါသည့္အတုိင္း ေန႔စဥ္ခ်က္ျပဳတ္၏။ ခ်က္ျပဳတ္တုိင္းလဲ မီးတူး၏။ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ၌ ဟင္းအုိးကုိ ဂက္စ္မီးဖုိေပၚတည္ထားၿပီး ခဏေလးဆုိကာ သူ႔အခန္းထဲ၀င္သြားရင္လဲ ဟင္းအုိးကုိ ေမ့သြားေလ့ရွိ၏။ အသက္ႀကီးၿပီကုိး။

ဟင္းတစ္ပိႆာ၀ယ္လွ်င္ ငါးဆယ္သားေလာက္ေတာ့ အသာေလး မီးတူး၏။ အဘုိးအုိ ဟင္းခ်က္ပါသနာ ပါပုံကလဲ ေၾကာက္ဖုိ႔ပင္ ေကာင္း၏။ ခရီးထြက္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာတုိင္း သူ႔အခန္းကို အရင္မ၀င္ဘဲ မီးဖုိခန္းထဲ အရင္၀င္ကာ အုိးေတြထုတ္ၿပီး မီးဖုိေပၚတင္၏။ ဂက္စ္မီးကို ဖြင့္၏။ အုိးထဲ၌ ဟင္းမရွိက ေရထည့္ၿပီး မီးဖုိေပၚတည္ထား၏။ အုိးထဲ၌ ဟင္းရွိရင္လည္း တစ္ရက္ကို အနည္းဆုံး သုံးခါေလာက္ အဲဒီဟင္းအုိးကုိ မီးဖုိေပၚတင္ၿပီး ေႏြး၏။ ၀ါသနာက ၀ါသနာဘဲ။ တားျမစ္လုိ႔ မရစေကာင္း။

ဟင္းမခ်က္ပါနဲ႔ေတာ့ အဘုိးရယ္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ေကၽြးပါ့မယ္ဟု သြားေျပာလွ်င္ ေျပာတဲ့သူ သူ႔ရန္သူ ျဖစ္သြား၏။ အရက္ႀကိဳက္သူကုိ အရက္မေသာက္နဲ႔လုိ႔ ေျပာတာကမွ နဲနဲအဆင္ေျပဦးမည္ ထင္၏။ အဘုိးအုိကုိ ဟင္းမခ်က္နဲ႔ဟု ေျပာဖုိ႔ရန္မွာ အလြန္ခက္ခဲဖြယ္ရွိ၏။

ဟုိအရင္တစ္ခါကလဲ ၀က္စတူးခ်က္မည္ဆုိၿပီး ပရက္ရွာကြတ္ကာနဲ႔ ၀က္သားတုံးေတြထည့္ၿပီး မီးဖုိေပၚတင္ထား၏။ ထုိ႔ေနာက္ ၾကက္သြန္ ခဏထြက္၀ယ္ဦးမည္ဆုိၿပီး အနီးနားက ဆုိင္ကုိ ခဏထြက္သြား၏။ အျပင္ေရာက္ေသာအခါ အသိတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး စကားပြါးေန၏။ ဟင္းအုိးကို လုံးလုံး သတိမရေတာ့။ အဘုိးအုိ ျပန္မေရာက္ခင္ မီးတူး၍ စမုတ္(က္) အလန္း(မ္) ျမည္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ဆင္းၾကည့္ေသာအခါ ပရက္ရွာကြတ္ကာထဲက ဟင္းေငြ႔မထြက္ဘဲ မီးခုိးေငြ႔ေတြ ထြက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ ဂက္စ္ မီးဖုိခလုပ္ကုိ ပိတ္ၿပီး အဘုိးအုိ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိ၏။ အဘုိး အျပင္က ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ "အဘုိး၀က္သားေတြကေတာ့ လူေတြမစားခင္ မီးက ဦးဦးဖ်ားဖ်ား စားသြားၿပီ" ဟု လွမ္း ေျပာလုိက္သည့္အခါ ဘာမွမထူးဆန္းသည့္ မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင့္ ဟဲဟဲဟဲ ဟု ရယ္ျပေလ၏။ ပုံမွန္ျဖစ္ေနက်ကုိး။ ထုိ႔ေနာက္ မီးတူးထားတဲ့ ဟင္းအုိးကို အဖုံးဖြင့္ၿပီး မီးမတူးေသးသည့္ အေပၚပုိင္း အသားတုိ႔ကုိ ေရြးထုတ္ကာ မီးတူးသြားသည့္ ဟင္းတစ္၀က္ကုိ လႊင့္ပစ္လုိက္ရေလ၏။ ထုိကိစၥက မၿပီးေသး။ ထုိမီးတူးသြားသည့္အုိးကို ေရထည့္ၿပီး မီးဖုိေပၚျပန္တည္ျပန္၏။ "အဘုိး ဘာလုပ္ဖုိ႔ အုိးကို မီးဖုိုေပၚ ထပ္တည္ရတာလဲ"လုိ႔ ေမးေသာအခါ "မီးတူးသြားတဲ့ ဂ်ိဳးေတြကို ကြာေအာင္လုပ္တာေလ။ ေရပြက္လာရင္ ဂ်ိဳးေတြ သူတုိ႔ဖာသာ ကြာလာလိမ့္မယ္"ဆုိၿပီး မီးဖုိေပၚတင္ကာ သူ႔အခန္းထဲ ၀င္သြားေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ "ခဏလွဲလုိက္ဦးမယ္"ဆုိၿပီး အိပ္ယာေပၚ လွဲလုိက္ရာ အဘုိးအုိတစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္လဲ အေပၚထပ္သို႔ တက္ကာ စာဖတ္ျခင္းအလုပ္ကို လုပ္ေနေလေတာ့၏။ ထုိ မီးဖုိေပၚက ဂ်ိဳးကြာေအာင္ တည္ထားသည့္အုိးသည္လည္း မီးအရွိန္ေၾကာင့္ ေရခမ္းသြားၿပီး တူးၿပီးသားဂ်ိဳးတုိ႔ ထပ္ခါ တူးျပန္ရေလေတာ့၏။ ဤကဲ့သုိ႔ မီးတူးသည္မွာ ေန႔စဥ္အလုပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ဒီေန႔လဲ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ငရဲလားတဲ့အေၾကာင္း စကားေျပာရင္း အဘုိးအုိရဲ့ ၀က္သုံးထပ္သားဟင္းအုိး မီးတူးျပန္ေလၿပီ။

"ဟာ.. ငါ့၀က္သား သုံးထပ္သားေလးေတြ တစ္၀က္ေလာက္ကေတာ့ မီး၀ါးတဲ့ အထဲ ပါသြားရွာၿပီ"

"အဘုိးေရ... ၀က္သားေတြ မီး၀ါးသြားတာက သိပ္ကိစၥမရွိပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ တစ္အိမ္လုံး မီး၀ါးသြားျဖင့္ မဟာ့မဟာဒုကၡ။ ဟုိမိသားစုကုိ ၾကည့္ပါလား။ မီးေပါ့ဆလုိ႔ အိမ္မီးေလာင္ၿပီး မိခင္နဲ႔ ကေလးငါးေယာက္ မီး၀ါးၿပီး အသက္ဆုံးရႈံးသြားရတာေလ။ ဖခင္လုပ္တဲ့သူေတာင္ ေဆးရုံတက္ၿပီး ကုသခံေနရတယ္။ မိသားစု အားလုံးမွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ဘဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္တယ္"

"ေအးပါကြာ။ ေနာက္ဆုိရင္ေတာ့ သတိထားၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ပါ့မယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ရွိပေစေပါ့။ ဟုတ္ဖူးလား"

အဘုိးအုိသည္ ပါးစပ္ကလဲေျပာရင္း အုိးထဲက မီးမကၽြမ္းေသးသည့္ ၀က္သားတုံးတုိ႔ကုိလဲ ဇြန္းခက္ရင္းျဖင့္ ျခစ္ကုတ္ယူ လုပ္ေနေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ မီးတူးအုိးကို ေဘဇင္ရွိရာသြားၿပီး စတီးဖတ္ျဖင့္ တဂ်စ္ဂ်စ္ ပြတ္၍ တုိက္ခၽြတ္ေနေလေတာ့၏။

"အဘုိး အခုလုိ အုိးပြတ္ေနတာ ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္ ဟုိ သႀကၤန္းသီခ်င္းေလးကို ေျပးအမွတ္ရမိတယ္"

"ဘယ္သီခ်င္းတုန္းကြ"

"ဟုိ.. တူးပြတ္ တူးပြတ္ ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေလ"

"ခြီးးးးး တူးပို႔ တူးပုိ႔ လုပ္စမ္းပါ ေမာင္ရင္ရာ"

"အာ... အဘုိးဟာက တူးလုိက္ ပြတ္လုိက္ လုပ္ေနမွေတာ့ ဘယ္ကလာ တူးပို႔တူးပုိ႔ ျဖစ္လာႏုိင္ေတာ့မွာလဲ။ တူးပြတ္တူးပြတ္ဘဲေပါ့"

"မင္းကေတာ့ေလ ကလီကမာ စကား အေတာ္ရတတ္တယ္။ ကဲ... စကားမ်ားမေနနဲ႔... အဲဒီမွာ မီးမတူးေသးတဲ့ ၀က္သားတုံးေလး ျမည္းၾကည့္စမ္းပါဦး။ မီးခုိးရနံ႔သင္းသင္းေလးနဲ႔ တစ္မ်ိဳး အရသာထူးတယ္"

"ဟာ.... အဘုိးေျပာမွ သတိရတယ္။ က်ေနာ္က စာဖတ္ရင္း စိတ္နဲနဲ ေႏွာက္က်ဴလာလုိ႔ စိတ္ၾကည္လင္ေအာင္ ေကာ္ဖီေသာက္ဖုိ႔ ဆင္းလာတာ။ အဘုိးရဲ့ ေလ မိေနတာနဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ဖုိ႔ကုိ ေမ့သြားေရာဘဲ။ ႀကဳံတုန္း ၀က္သားမီးတူးေလးနဲ႔ ေကာ္ဖီေလးနဲ႔ ေရာႀကိတ္လုိက္ဦးမယ္။ ဟန္က်လုိက္တာ"

"ဒါန႔ဲ.. ေနစမ္းပါဦး။ ေမာင္ရင္က ဘာေတြ စိတ္ေနာက္က်ဴစရာရွိလုိ႔လဲ။ ေက်ာင္းသားဘဲ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့။ ဟုတ္ဖူးလား"

"အဘုိးကလဲ တစ္ျခားအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ စိတ္ေနာက္က်ဴတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စာဖတ္ရင္းနဲ႔ ဟိုစဥ္းစား ဒီစဥ္းစားၿပီး စိတ္ေနာက္က်ဴလာတာပါ"

"ေမာင္ရင္က ဘာစာေတြ ဖတ္ခဲ့လုိ႔လဲ"

"ဟုိ သီဟုိဠ္က မင္းဆုိးတစ္ပါး အေၾကာင္းႏွင့္ မိဖုရားႏွာဗူးမ အေၾကာင္း ဖတ္မိရာကေန စိတ္ေနာက္က်ဴလာတာဘဲ အဘုိး။ အဘုိးဘဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ အဲဒီ ေစာရနာဂဆုိတဲ့ မင္းက သူ မင္းမျဖစ္ခင္ ပုန္ကန္ထၾကြစဥ္တုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက သူ႔ကို ညအိပ္တည္းခြင့္မေပးတာကုိ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔ၿပီး သူလဲ မင္းျဖစ္လာေရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတုိက္ႀကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို မီးတုိက္ရႈိ ့ပစ္လုိက္တယ္ေလ။ သူအုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ကာလေတြမွာဆုိ လူေတြ ငတ္ျပတ္လြန္းလုိ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြရဲ့ ၀မ္းဗိုက္ေတြကိုေတာင္ ေဖာက္ၿပီး အထဲက ထမင္းအစာေတြကို ထုတ္ယူစားၾကသတဲ့။ တကယ္စိတ္မေကာင္းစရာဘဲ"

"အင္း... နန္းညြန္႔နန္းလ်ာေတြဟာ အေတာ္ ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းတာကလား။ သူတုိ႔ကုိ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ေနတာ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ"

"ေနာက္ ဟုိ အႏုဠာေဒ၀ီဆုိတဲ့ ႏွာဗူးမိဖုရားမ။ ဘယ့္ႏွယ္ သူ လင္ေတာ္ခ်င္တဲ့ သူေတြကို နန္းတင္ၿပီး ေပ်ာ္ပါး။ ေပ်ာ္ပါးလုိ႔ အားရၿပီဆုိရင္ အဆိပ္ခပ္သတ္။ သူ႔လက္ခ်က္နဲ႔ သူ႔လင္ မင္းဆက္ ၆ ဆက္တိတိ ၆ ႏွစ္အတြင္းမွာ အဆိပ္ခတ္ သတ္ခံရတယ္။ သူ လင္လုပ္ၿပီး နန္းတင္တဲ့ သူေတြကိုလဲ ၾကည့္ဦး။ တံခါးေစာင့္တဲ့။ တစည္းသမားတဲ့။ ထင္းထမ္းသမားတဲ့။ ၾကားလုိ႔မွ မေကာင္း။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ့။ ဆင္မွဴးသား ၃၂ ေယာက္ကုိလဲ တၿပိဳင္နက္ လင္လုပ္ခုိင္းၿပီး တစ္လွည့္စီ တစ္ဗုိလ္ဆင္းတစ္ဗိုလ္တက္ ေပ်ာ္ပါးခုိင္းသတဲ့။ ရုိင္းလုိက္ေလ အဘိုးရာ။ အႏုဠာေဒ၀ီလုိ႔ မွည့္ေခၚမဲ့အစား အႏူလာ ေဒ၀ီလုိ႔ ေခၚဖုိ႔ေတာင္ ေကာင္းေနၿပီ။ ဒါမွ သူရႈပ္ေပြတ့ဲ အတြက္ အႏူေရာဂါေတြ လာေရာက္စြဲကပ္မွာ။ သူ႔ၾကည့္ရတာ တမလြန္ေျပာင္းရင္ေတာင္ ယမမင္းကို ပါးလ်က္နားလ်က္ လုပ္ၿပီး လင္လုပ္ခုိင္းဦးမဲ့ ပုံမ်ိဳးနဲ႔"

"ကဲ. ေမာင္ရင္ေရ... စိတ္မၾကည္သာေတြကုိ အသာေလးထား။ သူမ်ား အကုသိုလ္ကုိ ကုိယ့္အကုသိုလ္ မျဖစ္ေစနဲ႔။ ဟုတ္ၿပီလား"

"အဘုိးကလဲ ေျပာရတာသာ လြယ္တာ။ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ေနဖုိ႔က အခက္သား မဟုတ္လား"

"အင္း.. ဒါလဲ ဟုတ္ျပန္တာဘဲ။ အဲ......ဒါနဲ႔... ငါလဲ မိန္းမေတြအေၾကာင္းကို ေျပာေရးရွိလုိ႔ ေျပာေတာ့ ေျပာရဦးမယ္ကြ"

"ဟာ.. ဆုိစမ္းပါဦးအဘုိးရာ။ ၾကားခ်င္ပါဘိေတာင္း"

ထုိအခါ အဘုိးအုိသည္ မီးတူးထားတဲ့ ၀က္သားအုိးကုိလဲ စတီးဖတ္ျဖင့္ ပြတ္တုိက္ေဆးေၾကာ၊ ပါးစပ္ကလဲ မိန္းမေတြ မေကာင္းေၾကာင္း တစ္စီတစ္သန္းႀကီး ေျပာေလေတာ့၏။

"ေမာင္ရင္... ေသခ်ာမွတ္ထား။ မိန္းမ မွန္လုိ႔ရွိရင္ ဘယ္မိန္းမမွ (ဘယ္မိန္းမမွ) မေကာင္းဘူး။ ငါ့ မိန္းမလဲ မိန္းမဘဲ။ ငါ့သမီးလဲ မိန္းမဘဲ။ ငါ့သမီးရဲ့ သမီးလဲ မိန္းမဘဲ။ သူတုိ႔အပါအ၀င္ ဘယ္မိန္းမမွ မေကာင္းဘူး"

"အာ.. အဘုိးကလဲ အဲဒီလုိႀကီးေတာ့ ၀ါးလုံးသိမ္းမေျပာပါနဲ႔။ ေကာင္းတဲ့ မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီးပါ"

"မဟုတ္ဘူး ေမာင္ရင္။ ေကာင္းတယ္ဆုိတာ အခိုက္အတန္႔ေလး ေကာင္းၾကတာ။ ေရရွည္မွာ မေကာင္းၾကဘူး။ အနီးကပ္ေနေလေလ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလေလရယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနီးကပ္ဆုံး ရန္သူဆုိတာ ခ်စ္လွပါတယ္ဆုိတဲ့ အိမ္က ဇနီးမယားဘဲဆုိၿပီး ပညာရွိေတြ ဆုိထားခဲ့တာ။ ေမာင္ရင္ဘဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ မိန္းမမွန္ရင္ မနက္အိပ္ရာထတဲ့အခါ ဣႆာနဲ႔ ႏုိးထၿပီး ေန႔လည္ဘက္ပိုင္းကုိ မစၦရိယနဲ႔ ရွင္သန္တယ္။ ညဘက္ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ခုနက အႏုဠာေဒ၀ီလုိမ်ိဳး စိတ္နဲ႔ အိပ္စက္ေလ့ရွိၾကတယ္တဲ့"

"အဘုိး... ဒါကေတာ့ အေတာ္ေလး ျပင္းထန္သြားၿပီ။ မိန္းမသားေတြမွာလဲ သူေတာ္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေကာင္းရာသုဂတိ နတ္ျပည္ေတြမွာ မိန္းမသား(နတ္သမီး)ေတြ ပုိမ်ားေနတာပါ။ ေယာက်္ားေတြက်ေတာ့ နတ္ျပည္မွာ နဲလြန္းလုိ႔ နတ္သမီးေတြအတြက္ေတာင္ အခက္ႀကဳံေနရတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ နတ္သားတစ္ေယာက္မွာ နတ္သမီးေထာင္ခ်ီၿပီး ရွိေနရတာေပါ့။ အဲဒါေတြဟာ အမ်ိဳးသမီး သူေတာ္ေကာင္းေတြရွိတယ္ဆုိတာ သက္ေသဘဲေလ။ ေတာ္ေလး၀ မ၀င္ေပမဲ့ တကယ္ျဖဴစင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ အဘုိးရာ။ အမ်ိဳးသမီးတုိင္းကို အဘုိးေျပာတဲ့ ေပတံနဲ႔ တုိင္းလုိ႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ"

"ေမာင့္ရင့္ဟာ ေမာင္ရင္.. ရခ်င္ရ မရခ်င္ေန။ ငါ့အဖုိ႔ကေတာ့ မိန္းမမွန္ရင္ ငါ့မိသားစုေတြ အပါအ၀င္ ဘယ္မိန္းမမွ မေကာင္းဘူး"

"အဘုိးကလဲ မိန္းမ မေကာင္းဘူး မေကာင္းဘူးနဲ႔ အဘုိးမွာ သားသမီး ရွစ္ေယာက္ႀကီးေတာင္ ရွိခဲ့တာ မဟုတ္လား။ မိန္းမေတြ မေကာင္းဘူးလုိ႔ အဘုိးသာ အမွန္တကယ္ ယုံၾကည္ခဲ့ရင္ သားသမီးေတြ အဲဒီေလာက္ မ်ားစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ မိန္းမေတြ ေကာင္းလြန္းလုိ႔ အဘုိး အဲဒီေလာက္ ကေလးေတြ ရခဲ့တာေပါ့"

"ဒါက ဒီလုိ ရွိတယ္ကြ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ငါလဲ မိန္းမေတြ အရမ္းေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သူတုိ႔ ဇာတိက ျပလာတာပါဘဲ"

"အဘုိးဟာကလဲ ဟုိ ပုံျပင္လုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေကာင္ ငါ့ကို အ တယ္ထင္ၿပီး ေခ်းတုံးကုိ မုန္႔ဆုိၿပီး လိမ္ညာေကၽြးတာ။ ဘယ္ရမလဲ တစ္တုံးလဲ စားၿပီးေရာ ေခ်းတုံးမွန္း တန္းသိတာဘဲ ဆုိတဲ့ ပုံျပင္ေလ"

"ေမာင္ရင္.. မင္းကေတာ့ေလ။ စကားအစေပၚတာနဲ႔ ပုံျပင္ေတြ စကားပုံေတြနဲ႔ လွမ္းကစ္ေတာ့မယ္ ဆုိတာခ်ည္းဘဲ။ ငါ့စကားကုိ ယုံစမ္းပါကြ။ ငါက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဲဒီ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးေတြ ထမ္းလာခဲ့တာ။ မိန္းမေတြ မေကာင္းတာ ငါအသိဆုံးေပါ့။ မင္း အေတြးမမွားနဲ႔ ေမာင္ရင္"

"အဘုိးဟာက မိန္းခေလးေတြ မေကာင္းဘူး မေကာင္းဘူးနဲ႔ ေတာ္ၾကာ တုံးဖလားရြာေတာင္ပုိင္းက တုိးေအာင္ႀကီးလုိ ျဖစ္ေနဦးမယ္။ တုိးေအာင္ႀကီးက ဘုရားတရား အလြန္၀ါသနာပါေတာ့ ေန႔စဥ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိဘဲ သြားေနတာေပါ့။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကလဲ တုိးေအာင္ႀကီးကို "တရားနဲ႔ဘဲ ေမြ႔ေလ်ာ္၊ မယားနဲ႔ မေမြ႔ေလ်ာ္နဲ႔၊ မိန္းမဆုိတာ ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး" ဆုိၿပီး ဘရိန္း၀ွပ္ရွ္ လုပ္ထားတာေလ

မိန္းမဟူသည္၊ ထုိမ်ိဳးမည္ကား

လူရည္ဖြံ႔ထြား၊ ဖုိေယာက်္ားထက္

အစားႏွစ္ျပန္၊ ဥာဏ္မွာေလးဆ

လုံ႔လေျခာက္ပုံ၊ ကာမဂုဏ္ရွစ္

လြန္၍ျဖစ္၏။ အႏွစ္ပညာ

ေရွ့သြားကာျဖင့္၊ လူ႔ရြာေလာက

ဆက္ဆံၾကေလာ့..

အစရွိတဲ့ မဃေဒ၀လကၤာေတြကုိ ဆရာေတာ္က မၾကာမၾကာ ရြတ္ဆုိျပၿပီး မိန္းေတြရဲ့ မေကာင္းေၾကာင္းခ်ည္း ေျပာေနေတာ့ ေမာင္တုိးေအာင္ႀကီးလဲ မိန္းမေတြကို ေ၀းေ၀းေရွာင္ရင္း အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူ႔မိဘေတြက တုိးေအာင္ႀကီးကို ဒီအတုိင္းထားလုိ႔ မျဖစ္ေခ်ဖူး။ ႀကီးလာရင္ အခက္ႀကဳံလိမ့္မယ္ဆုိၿပီး သူ႔အသက္ ၃၆ ႏွစ္ေလာက္မွာ ၁၈ႏွစ္အရြယ္သာ ရွိေသးတဲ့ ရြာေျမာက္ပုိင္းက ေအးဘုံေလးနဲ႔ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြ ညွိႏႈိင္းေစ့စပ္ၿပီး အတင္းေပးစားလုိက္ၾကတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ မဂၤလာဦးညအၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေစာေစာေရာက္ေတာ့ ေမာင္တုိးေအာင္ႀကီး တအီးအီးနဲ႔ ရႈိက္ႀကီးတငင္ငုိေၾကြးေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ မိဘေတြက ေမးၾကတာေပါ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေအးဘုံေလးနဲ႔ အဆင္မေျပဘူးလား၊ ရန္ျဖစ္ၾကတာလား၊ စကားမ်ားၾကတာလား စသျဖင့္ေမးၾကေတာ့ ရန္မျဖစ္ပါဘူး စကားလဲ မမ်ားပါဘူး အဆင္ေျပတာမွ လြန္ေရာဘဲ ဆုိၿပီး ျပန္ေျဖသတဲ့။ ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လုိ႔ အခုလုိ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေၾကြးေနရတာတုန္းလုိ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က မိန္းမေတြ မေကာင္းဘူး မေကာင္းဘူးနဲ႔ ဆရာေတာ္ ညာေျပာခဲ့တာကို ယုံခဲ့မိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ နစ္နာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီနစ္နာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို စဥ္းစားရင္း ႏွေျမာၿပီး ၀မ္းနည္းလြန္းလုိ႔ ငိုေၾကြးေနတာပါ။ အခု ေအးဘုံေလးက တကယ့္ မိန္းမေကာင္းေလးပါလုိ႔ ျပန္ေျဖသတဲ့။ ကဲ. အဘုိး.. အဘုိးလဲ ဆရာေတာ့္ေလသံအတုိင္း မိန္းမေတြ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ေျပာဦးမလား၊ ဒါဆုိ က်ေနာ္လဲ တုိးေအာင္ႀကီးလုိ ျပန္ေျဖရမဲ့ ပုံဘဲ။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ"

"ေအာ္.... ဒုကၡ ဒုကၡ.... ဒုကၡသစၥာကုိ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနၾကရွာတာ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အေကာင္းလုိ႔ ထင္ေနၾကတာ ကလား"

"အဘုိးက ရွစ္ေယာက္ႀကီးေတာင္ ေမြးထုတ္ခဲ့ၿပီးၿပီဆုိေတာ့ အေတြ႔အႀကဳံမရွိေသးတဲ့ လူငယ္ေတြကို ဘယ္ကုိယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ဗုိက္ျပည့္ၿပီ ၀ၿပီ အီၿပီကုိး။..... ဒါနဲ႔ အဘုိးကိုယ္တုိင္ကေကာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးနဲ႔ ရွစ္ေယာက္တိတိေတာင္ ရခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့"

"ေမာင္ရင္ ႀကဳံဖူးမွ သိမွာပါ။ အခုေတာ့ မင္းရဲ့ အဲဒီအသိဥာဏ္ေတြ ႏုနယ္ေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမွန္ကုိ မျမင္ႏုိင္ေသးတာ"

"မိန္းခေလးေတြရွိလို႔ ကမၻာႀကီး လွပေနတာပါ အဘုိးရာ။ သူတုိ႔မရွိရင္ ကမၻာႀကီးလဲ ေျခာက္ကပ္သြားၿပီး တစ္စတစ္စ ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အခုေတာင္ၾကည့္ေလ ကုသုိလ္ေရးဆုိ သူတုိ႔ခ်ည္းဘဲ။ ဘယ္မွာလဲ ပညာရွိလွေတာ္လွေကာင္းလွပါတယ္ဆုိတဲ့ ေယာက်္ားေတြ။ တရားရိပ္သာေတြကုိ သြားၾကည့္ မိန္းခေလးရာခုိင္ႏႈန္းက ၉၀ ေက်ာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တရားပြဲေတြ၊ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြမွာ ၾကည့္ဦးမလား မိန္းခေလးေတြ အမ်ားႀကီးဘဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ႏုိင္ငံေရးဘက္ လွည့္ၾကည့္ဦးမလား။ မိန္းမသားေတြ ေခါင္းေဆာင္လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ ယုတ္စြအဆုံး ဘုရားဖူး ခရီးသည္ေတြကို ၾကည့္ဦးမလား သူတုိ႔တစ္ေတြရဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္ငန္းေတြက ေယာက်္ားေတြထက္ အမ်ားႀကီး အားသာေနတာကို ေတြ႔ေနျမင္ေနရတယ္ မဟုတ္လား အဘုိး"

"ကဲကြာ... ဒါေတြ ထားလုိက္ပါေတာ့ မင္း ေကာ္ဖီေသာက္ဖုိ႔ ဆင္းလာတာ မဟုတ္လား။ ေကာ္ဖီေသာက္မယ္ဆုိလဲ ေဖ်ာ္ေသာက္ေတာ့။ ငါလဲ မင္းနဲ႔ စကားေျပာရင္း နဲနဲ ေခါင္းေႏွာက္လာသလုိလုိ ခံစားလာရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါလဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ ဆြဲလုိက္ဦးမယ္"

ဟု ေျပာၿပီး အဘုိးအုိတစ္ေယာက္ မီးတူးတဲ့ အုိးအား ပြတ္တုိက္ေဆးေၾကာျခင္းအလုပ္ကို အဆုံးသတ္လုိက္ေလ၏။

"ဒီလုိမွေပါ့ အဘုိးရာ။ အတူတူ တစ္ခြက္ တစ္ဖလား ႏႊဲၾကတာေပါ့။ ဟား ဟား ဟား"

"ဟာ.. ေမ့ေနလုိ႔... ေနဦး ေနဦး။ ေကာ္ဖီမေဖ်ာ္နဲ႔ဦး။ ငါ ျမင္းခြါရြက္ရည္ က်ိဳခ်က္ထားတာ ရွိတယ္။ အုိးထဲမွာ ပူပူေလးရွိတုန္း။ ေကာ္ဖီအစား အဲဒါေလး ေသာက္လုိက္ၾကရေအာင္"

အဘုိးအုိနဲ႔အတူ ျမင္းခြါရည္ရည္ပူပူေလးကို (ေကာ္ဖီအေနနဲ႔) ေသာက္ကာ တစ္ပုိင္းမီးတူးေနတဲ့ ၀က္သား သုံးထပ္သားေလးကုိ အျမည္းလုပ္ရင္း အဘုိးအုိ ဖြင့္ထားသည့္ ဘီဘီစီရုပ္ျမင္သံၾကား သတင္းကို ၾကည့္ေနၾကေလေတာ့၏။ ျမင္းခြါရည္ပူပူေလးက ခၽြဲစိစိ ခါးသက္သက္ေတာ့ ႏိုင္သား။

....

ေနာက္တစ္ေန႔သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေန႔လည္စာ စားရန္ ေအာက္ထပ္သုိ႔ ဆင္းၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ၀င္ၾကည့္ေလ၏။ အဘုိးအုိ ဘယ္အခ်ိန္ကထဲက ခ်က္ျပဳတ္ထားမွန္းမသိတဲ့ ခပ္ျပစ္ျပစ္ ညစ္ေတေတ ဟင္းတစ္မ်ိဳးကုိ အုိးထဲ၌ ေတြ႔ရေလ၏။ ငါးပိရည္ ပုံစံျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ အနံ႔ ခံၾကည့္ေသာအခါ ငါးပိန႔ံ အနည္းငယ္မွ် မရေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဘုိးအုိကုိ လွမ္းေအာ္ေမးလုိက္ရေလ၏။

"အဘုိး.. အုိးထဲက ဘာဟင္းတုန္းဗ်။ ခပ္ျပစ္ျပစ္နဲ႔"

"ဟ.. ေမာင္ရင္.. အဲဒါ ဟင္း မဟုတ္ဘူး။ မစားလုိက္နဲ႔။ အဲဒါ ငါ ၀မ္းႏႈတ္ေဆးေဖာ္မလို႔ က်ိဳထားတာ။ မန္က်ည္းသီးမွည့္ အႏွစ္နဲ႔ သွ်ားေစာင္းလက္ပတ္ ေရာက်ိဳထားတာေလ"

"ေအာ္... သိပါဘူး။ ငါးပိရည္မ်ား က်ိဳထားတာလားလုိ႔"

ထုိ မန္က်ည္းမွည့္အႏွစ္ေတြကုိ ျမင္မွ ထုိအႏွစ္ေတြနဲ႔ ဆင္တူသည့္ ပုန္းရည္ႀကီးကို ကၽြႏု္ပ္ သြားသတိရမိေလ၏။ လြန္ခဲ့သည့္ ေလးလေက်ာ္ေက်ာ္က အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ျပန္ေရာက္လာ၏။ ေနရာခ်င္း ေ၀းကြာတဲ့အတြက္ လူခ်င္းမေတြ႔ျဖစ္သည့္တုိင္ ပုန္းရည္ႀကီးႏွင့္ တစ္ျခားအစားအေသာက္တုိ႔ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ စာတုိက္ကတစ္ဆင့္ ပုိ႔ေပးခ့ဲ၏။ မပို႔ေပးခဲ့ပါနဲ႔၊ ဒီမွာ အားလုံးအဆင္ေျပပါတယ္လုိ႔ အတင္းတားေပမဲ့ မရ။ ပုိက္ဆံအကုန္ခံၿပီး စာတုိက္က တစ္ဆင့္ ပို႔ေပးခဲ့၏။ ထုိအတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ရပါ၏။

ပုန္းရည္ႀကီး အထုပ္ငယ္ ငါးထုပ္တိတိ ပို႔ခဲ့၏။ ထုိငါးထုပ္ထဲမွ ေလးထုပ္ကုိ ၾကက္သြန္ျဖဴနီ ပုဇြန္ေျခာက္ ငရုပ္သီးစိမ္း အခ်ိဳမႈန္႔စသည္တုိ႔နဲ႔ ဆီႏိုင္ႏုိင္ သုပ္စားခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ ထုိ႔ေနာက္ လက္က်န္တစ္ထုပ္ကိုလဲ ထုိနည္းအတုိင္း လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးလေလာက္က သုပ္ထားၿပီး စားမယ္ႀကံခါမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုနဲ႔ နန္ဒုိ႔(ဇ္)ဆုိတဲ့ ၾကက္မီးဖုတ္ဆုိင္ကုိ သြားဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာ၏။ ထုိပုန္းရည္ႀကီးသုပ္ကို ေရခဲေသတၱာထဲ သိမ္းထားၿပီး ထုိေန႔ကစ ဒီေန႔ထိ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့မိေလေတာ့၏။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ပုန္းရည္ႀကီးသုပ္ ခြက္ကေလးဟာ ေရခဲေသတၱာ ေနာက္ပိုင္းနံရံနဲ႔ ကပ္ရက္ေနရာမွာ ေနရာယူရေလေတာ့၏။ သူ႔ထက္ လတ္ဆတ္ၿပီး သူ႔ထက္ ပုိအရသာရွိတဲ့ အစားအစာဟင္းေတြ ခ်က္စားျဖစ္ေတာ့လဲ သူ႔ခမ်ာ မ်က္ႏွာငယ္စြာ ေနာက္ေဖးအဖီေလးနား ကပ္ေနရရွာေလရဲ့။ ေရခဲေသတၱာ ေရွ့ဖက္အပိုင္းမွာက ဟင္းလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ ေနရာယူထားၾကတာကုိး။ အမွန္ဆုိ ကၽြႏု္ပ္သည္ ပုန္းရည္ႀကီးကို အလြန္ႀကိဳက္၏။ အလြန္လဲ ႏွစ္သက္၏။ ပုန္းရည္ႀကီးပါလွ်င္ ထမင္းစားလဲ အလြန္ၿမိန္ေလ၏။ သို႔ေသာ္ ခဏခဏ စားရဖန္မ်ားေသာအခါ မသိလုိက္မသိဖာသာ စိတ္က ပုန္းရည္ႀကီးကုိ ေမ့သေယာင္ေယာင္ မစားခ်င္ေတာ့သေယာင္ေယာင္ ျဖစ္လာေလေတာ့၏။ ထုိသည္ပင္ လူ႔သေဘာ လူ႔မေနာ ျဖစ္ေလေရာ့သလား မသိေတာ့။

ဒီေန႔ေတာ့ မန္းက်ည္းမွည့္အႏွစ္ရည္ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ပုန္းရည္ႀကီးကုိ သတိရၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲ ရွာေဖြၾကည့္ရာ အေပၚဆုံးအဆင့္ ေနာက္ေဘးနားမွာ ပုန္းရည္ႀကီး ပန္းကန္ေလးကုိ ေတြ႔ရေလ၏။ ေကာင္းလုိေကာင္းညား အျပင္ကုိ ထုတ္ယူၿပီး အနံ႔ခံၾကည့္လုိက္ရာ ပုံမွန္မဟုတ္တဲ့ အနံ႔မ်ိဳး ရေလ၏။ အေရာင္အဆင္းကလဲ ခပ္ညစ္ညစ္ျဖစ္လာေလ၏။ ေအးေလ။ သူလဲ ရုပ္တရားဘဲဆုိေတာ့ ေဖာက္ျပန္ေပမေပါ့။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထုိပုန္းရည္ႀကီးကို စားခ်င္ေနဆဲ ျဖစ္၏။ အစားမွားလုိ႔ ဒုကၡေရာက္မွာလဲ ေၾကာက္၊ မစားဘဲ လႊင့္ပစ္လုိက္ရမွာလဲ ႏွေျမာတသသ။ အဲဒီလုိနဲ႔ ပုန္းရည္ႀကီး ပန္းကန္ေလးကုိ ကုိင္ကာကုိင္ကာနဲ႔ အဘုိးအုိ အခန္းထဲ သြားၿပီး အဆုံးအျဖတ္ သြားခံရေလေတာ့၏။

"အဘုိး... ဒီပုန္းရည္ႀကီး ပန္းကန္ေလး နဲနဲ နမ္းေပးစမ္းပါဦး။ အဘုိးက ႏွာေခါင္း ပုိေကာင္းေလာက္တယ္။ ပုပ္သုိးေနၿပီလားဆုိတာ သိခ်င္လုိ႔"

"ဟ... ေခြးေကာင္ ငါ့ကုိ အနံ႔ခံေကာင္းသေလးဘာေလးနဲ႔။ လူစင္စစ္က အၿမီးေပါက္ရေတာ့မလုိလုိ"

"မဟုတ္ပါဘူး အဘုိးရာ။ က်ေနာ္ ေရခဲေသတၱာထဲ သိမ္းထားတာ အေတာ္ေလး ၾကာသြားတဲ့အတြက္ စားလုိ႔ရေသးလားဆုိတာ သိခ်င္လုိ႔ပါ"

ထုိအခါ အဘုိးက ပန္းကန္ကို နမ္းၾကည့္ၿပီး ႏွာေခါင္း ရႈ႔ံေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ အဘုိးအုိသည္ လူနာအေျခမဟန္ေတာ့တဲ့အခါ လူနာရွင္ကို ဆရာ၀န္က ေခါင္းခါျပတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ ေခါင္းခါျပေလ၏။

"ႏုိး.... မေကာင္းေတာ့ဘူး။ မစားနဲ႔ေတာ့။ ရုပ္ဆုိးၿပီး ပုပ္သုိးေနၿပီ"

"က်ေနာ္ကေတာ့ ႏွာေခါင္း မေကာင္းလုိ႔လားေတာ့မသိဘူး အဘုိး။ ေမႊးေနတုန္းလုိ႔ ထင္ေနတာ"

"ေအး အႀကိဳက္တရားက မေကာင္းတဲ့ အရာကုိ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္ေစတတ္တာ သဘာ၀ပါဘဲ။ ေမာင္ရင္လဲ ႀကိဳက္ေနတုန္းေတာ့ အေကာင္းအဆုိး မခြဲတတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ ပရမတၳက်က် ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အရွိအတုိင္း ထြက္လာပါလိမ့္မယ္။ အခု ငါ ဒီပုန္းရည္ႀကီးကို ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဖူးဆုိတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္မပါဘဲ နမ္းရႈိက္ၾကည့္တယ္။ ဒီေတာ့ မေကာင္းေတာ့ဘူး ပုပ္သုိးေနၿပီဆုိတာ တန္းသိတယ္။ ဒီေတာ့ သံေယာဇဥ္ တြယ္မေနနဲ႔ေတာ့ တစ္ခါထဲသာ အမႈိက္ပုံးထဲ ၀ဲွလုိက္ေပေတာ့"

"ဟာ.. အဘုိးကလဲ ႏွေျမာစရာႀကီး"

"ေမာင္ရင္.. မင္း ေသခ်ာမွတ္ထား။ ေလာကမွာ ႏွေျမာစာရယ္၊ အားနာစာရယ္၊ မသထာရည္စာရယ္ လုံး၀ မစားအပ္ဘူး။ မစားေကာင္းဘူး။ အဲဒါေတြ စားမိရင္ ဒုကၡ ေကာင္းေကာင္း ေရာက္လိမ့္မယ္။ ပုပ္တတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့ အရာ ပုပ္သုိးသြားတာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရာ။ အခုလဲ ၾကည့္။ ဒီပုန္းရည္ႀကီးဟာ ပုပ္သုိးေနၿပီ။ မင္း စားလုိက္ရင္ မၾကာခင္ ဗုိက္နာလာလိမ့္မယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ ႏွလုံးကိုပါ လာထိႏုိင္တယ္"

"အဲဒီေလာက္ေတာင္ဘဲလား အဘုိး"

"ေအး.. ဒါေတာင္ ေလ်ာ့ေျပာထားတာ။ မင္း မွတ္လုိက္ျပန္ဦး။ ငါးပိတုိ႔ ပုန္းရည္ႀကီးတုိ႔ဆိုတာ မာယာ အေတာ္မ်ားတာကလား"

"စိတ္၀င္စားစရာဘဲ အဘုိး။ ဆက္ ေျပာပါဦး"

"ေအး... ငါးပိတုိ႔ ပုန္းရည္ႀကီးတုိ႔ဆုိတာ နဂုိကထဲက ပုပ္သုိးေနတဲ့ အရာေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာမဟုတ္လား။ ပထမ အေကာင္းလုိ႔ ထင္ေနစဥ္ကထဲက သူတုိ႔မူလက ပုပ္သုိးေနၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ပုပ္သုိးေနတဲ့ အနံ႔ကိုဘဲ လူေတြက ႏွစ္သက္ေနၾကတာေလ။ ငါးပိန႔ံေလးဆုိလဲ ေမႊးေနတာဘဲ။ ပုန္းရည္ႀကီးနံ႔ဆုိလဲ သင္းေနတာဘဲ ဆုိၿပီး အျမင္ေတြ မွားေနၾကတာေလ။ အမွန္က သူတုိ႔ ပုပ္ေနၾကၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီဂရီလြန္ေအာင္ မပုပ္ေသးလုိ႔သာ အာဟာရျဖစ္ေနၾကတာ။ အဲဒီ မူလကထဲက ပုပ္သုိးေနတဲ့ အရာဟာ ပုိပုိၿပီး ပုပ္သုိးလာရင္ သြားၿပီ။ ဘာအာနိသင္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ စားသုံးသူေတြကို ဒုကၡေပးေစတတ္တဲ့ သတၱိေတြဘဲ သူတုိ႔ဆီမွာ က်န္ေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ ေမာင္ရင္လဲ ေနာက္ဆုိ ငါးပိတုိ႔ ပုန္းရည္ႀကီးတုိ႔ဆုိ အထုပ္ေဖာက္ၿပီး အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမွင့္လာၿပီဆုိရင္ လုံး၀ (လုံး၀) မစားသုံးပါနဲ႔ေတာ့။ ဟုတ္ၿပီလား"

"ဒါေပမဲ့.. အဘုိးကသာ ႏွာေခါင္းေကာင္းလုိ႔ ပုပ္သုိးတာ မသုိးတာကုိ သိႏုိင္တာေလ။ က်ေနာ္က ဘယ္လုိလုပ္ သိႏုိင္မွာလဲ"

"ဒါကေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ ခုနက ေျပာခဲ့သလုိေပါ့။ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဖူးဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး မထားဘဲ အဲဒီ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဖူးဆုိတဲ့ အရာႏွစ္ခုၾကားထဲက ပင္ကုိခံစားခ်က္ကေလးနဲ႔ဘဲ နမ္းရႈိက္ၾကည့္ေပါ့။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ ခ်စ္စိတ္ မုန္းစိတ္ ႏွစ္ခုၾကားထဲက မူမွန္စိတ္ကေလးနဲ႔ဘဲ နမ္းရႈိက္ သုံးသပ္ၾကည့္ေပါ့။ ဒါဆုိ မင္း အေျဖရလာလိမ့္မယ္"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အဘုိးရယ္။ ဒါဆုိ အခု က်ေနာ္ ဒီ ပုပ္သိုးေနတဲ့ ပုန္းရည္ႀကီးကို မစားေတာ့ဘူး။ သူ႔ထုိက္နဲ႔ သူ႔ကံဘဲ ရွိပါေစေတာ့။ က်ေနာ္ အမႈိက္ပုံးထဲ ၀ွဲပစ္လုိက္ေတာ့မယ္"

"ေအး ေအး ... မင္း အျမင္မွန္ရသြားၿပီ။ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္။ သာဓု သာဓု သာဓု"

ကၽြႏု္ပ္သည္ အဘုိးအုိ၏ စကားကို နားေထာင္ၿပီး ထုိ ပုပ္သုိးေနေသာ ပုန္းရည္ႀကီးကို ခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာ နမ္းမေနေတာ့ဘဲ သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ ဟု ႏွလုံးသြင္းၿပီး အမႈိက္ပုံးထဲသို႔ စတီးဇြန္းျဖင့္ ျခစ္ခ်ကာ ကိစၥတုံးပစ္လုိက္ေလေတာ့၏။ (လက္ေဆာင္ပုိ႔ေပးခဲ့သူကုိေတာ့ အလြန္အားနာမိပါ၏) ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္သည္ အမႈိက္ပုံးထဲ ၀ွဲပစ္ၿပီးေသာ ပုန္းရည္ႀကီးသုပ္ကို သံေယာဇဥ္မကုန္ေသးျဖင့္ ငံု၍ ၾကည့္႔ေနမိျပန္၏။ ထုိသည္ကုိ အဘုိးအုိက ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္သြားၿပီး "ေမာင္ရင္.. ဒီပုန္းရည္ႀကီး အပုပ္အသုိးကုိ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္မေနပါနဲ႔ေတာ့။ မင္း စားခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြ ျပင္းျပေနတယ္ဆုိရင္လဲ ငါ ပုန္းရည္ႀကီးလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေလးေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံကို မွာေပးပါ့မယ္" ဟု ႏွစ္သိမ့္ေပးျခင္းကုိ ျပဳေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ပုပ္သုိးၿပီး ျဖစ္သည့္ ထုိပုန္းရည္ႀကီးသုပ္ကုိ ေမ့ပစ္လုိက္ကာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရွိသည့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ဟင္းတစ္ခြက္၊ အသားဟင္းတစ္ခြက္၊ ပဲျပဳတ္သုပ္တစ္ခြက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္တုိ႔ျဖင့္ ေန႔လည္စာကို ၿမိန္ယွက္စြာ စားသုံးေနေလေတာ့သတည္း။ ။

P/S.. (အဘုိးအုိ၏ အဆုိအမိန္႔အရ) ပုန္းရည္ႀကီး ခ်စ္သူမ်ား၊ ပုန္းရည္ႀကီးကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ သုံးေဆာင္တတ္သူမ်ား သတိျပဳရန္မွာ အထုပ္ေျဖၿပီးေသာ ပုန္းရည္ႀကီးမ်ားကို ေသခ်ာဂရုစိုက္ေပးရန္ ျဖစ္၏။ တစ္လနွစ္လခန္႔ ထုိပုန္းရည္ႀကီးအား ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ပစ္ထားၿပီး သတိရေသာအခါမွသာ ေကာက္ယူသုံးစြဲေလ့ ရွိပါက ပုန္းရည္ႀကီး အပုပ္အသုိးကုိသာ စားရမည္ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔အတူ ထုိ ပုပ္သုိးေနသည့္ ပုန္းရည္ႀကီး၏ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကိုလည္း ခံရတတ္ေပ၏။ ကၽြႏု္ပ္၏ ပုန္းရည္ႀကီးသုပ္ကုိပင္ ၾကည့္ေလာ့။ ႏွစ္လသုံးလေလာက္ သူနဲ႔ ကင္းကြာၿပီး ပစ္ထားမိသည္နဲ႔ ရုပ္ဆုိးပုပ္သုိးျခင္းသုိ႔ ေရာက္ေသာ ဟူ၏။ ဗ်ဳတ္စဗ်င္းေတာင္း ဤတြင္ ၿပီးၿပီ။ ဒါဘဲ။ ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။

ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)

.

Saturday, 12 January 2013

ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ အဘုိးအုိ ( သုိ႔မဟုတ္) ဗ်ဳတ္စဗ်င္းေတာင္း

"သီဟုိဠ္ျပည္တြင္ ေစာရနာဂမင္းသည္ သူ မင္းမျဖစ္မီ သူပုန္ခုိးမွဴးအျဖစ္ျဖင့္ ၁၄ ႏွစ္လုံးလုံး ေတာတြင္း၌ေန၍ ပုန္ကန္ေလ၏။ ထိုေရာအခါ ရဟန္းသံဃာတုိ႔သုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ တည္းခုိအိပ္မည္ကို သံဃာေတာ္မ်ားက ႏွင္ေလေသာေၾကာင့္ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔ေလ၏။ အခါသင့္ေသာ္ သူသည္ မင္းအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေလ၏။ မင္းအျဖစ္သုိ႔ေရာက္လတ္ေသာ္ ရန္ၿငိဳးရွိခဲ့သည့္အတုိင္း သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေက်ာင္းေပါင္း ၁၈ ေက်ာင္းကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ေလ၏။ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားလည္း အတိဒုကၡေရာက္ၾကရ၏။ ၄င္းမင္းလက္ထက္ သီဟုိဠ္ျပည္၌ ၁၂ ႏွစ္ပတ္လုံး ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေသာေၾကာင့္ လင္ႏွင့္မယားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ခဏေလးမွ် ခ်စ္ျခင္းမရွိၾက။ လူမုိက္ လူရမ္းကားတုိ႔သည္ အရိယာအရွင္ျမတ္တုိ႔၏ ၀မ္းဗုိက္ကုိေဖာက္၍ ၀မ္းတြင္းရိွ ထမင္းကုိ ေဆး၍ စားၾကကုန္၏။

ထုိေစာရနာဂမင္းသည္ ရက္စက္စြာ မင္းမူ၍ နန္းစည္းစိမ္ ၁၂ ႏွစ္၊ သာသနာႏွစ္ ၄၈၄ ခုႏွစ္တြင္ အႏုဠာေဒ၀ီက ေသေဆးျဖင့္သတ္သျဖင့္ အနိစၥေရာက္ေလ၏။ ထုိအႏုဠာေဒ၀ီသည္ ရာဇတိႆမင္းသားကုိ နန္းတင္၍ လင္ျပဳေလ၏။ ထုိမင္းသည္လည္း နန္းစည္းစိမ္ ၂ ႏွစ္၊ သာသနာႏွစ္ ၄၈၇ ခုႏွစ္တြင္ အႏုဠာေဒ၀ီကပင္ ေသေဆးျဖင့္သတ္၍ အနိစၥေရာက္ေလ၏။ ၄င္းႏွစ္အတြင္း ထုိအႏုဠာေဒ၀ီသည္ တံခါးမွဴးသီ၀လုလင္ကုိ နန္းတင္၍ လင္ျပဳျပန္ေလ၏။ ထုိမင္းသည္လည္း နန္းစည္းစိမ္ ၁ ႏွစ္၊ သာသနာႏွစ္ ၄၈၈ ခုႏွစ္တြင္ အႏုဠာေဒ၀ီကပင္ ေသေဆးျဖင့္ သတ္၍ အနိစၥေရာက္ေလ၏။ ၄င္းႏွစ္အတြင္း ထုိအႏုဠာေဒ၀ီသည္ တစည္းသမားလုလင္ကုိ နန္းတင္၍ လင္ျပဳျပန္ေလ၏။ ထုိမင္းသည္လည္း နန္းစည္းစိမ္ ၁ ႏွစ္၊ သာသနာႏွစ္ ၄၈၉ ခုႏွစ္တြင္ အႏုဠာေဒ၀ီကပင္ ေသေဆးျဖင့္သတ္၍ အနိစၥေရာက္ေလ၏။ ၄င္းႏွစ္အတြင္း အႏုဠာေဒ၀ီသည္ ထင္းထမ္းသမား ဒါရုဘာတိကကို နန္းတင္၍ လင္ျပဳျပန္ေလ၏။ ထုိမင္းသည္လည္း နန္းစည္းစိမ္ ၁ ႏွစ္၊ သာသနာ ၄၉၀ ခုႏွစ္တြင္ ထုိအႏုဠာေဒ၀ီကပင္ ေသေဆးျဖင့္သတ္၍ အနိစၥေရာက္ေလ၏။ ၄င္းႏွစ္အတြင္း အႏုဠာေဒ၀ီသည္ နိလိယပုေရာဟိတ္ကို နန္းတင္၍ လင္ျပဳျပန္ေလ၏။ ထုိမင္းသည္လည္း နန္းစည္းစိမ္ ၆ လ၊ သာသနာႏွစ္ ၄၉၀ ႏွစ္တြင္ပင္ ထုိအႏုဠာေဒ၀ီ ေသေဆးျဖင့္သတ္၍ အနိစၥေရာက္ေလ၏။ ၄င္းႏွစ္အတြင္း အႏုဠာေဒ၀ီသည္ ဆင္မွဴး ၃၂ ေယာက္သားတုိ႔ႏွင့္ အလွည့္အလည္ တၿပိဳင္နက္ ရာဂစည္းစိမ္ကုိ ခံ၍ ၆ လ ရွိေသာအခါ သာသနာႏွစ္ ၅၀၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ထုိအႏုဠာေဒ၀ီ၏ တူေတာ္ ကုဋကဏၰတိႆမင္းသားသည္ လင္မ်ားေသာ အႏုဠာေဒ၀ီမိန္းမကို သတ္၍ မင္းျပဳေလ၏။

ထုိ ကုဋကဏၰတိႆမင္း လက္ထက္ေရာက္မွပင္ သာသနာ စည္ပင္ျပန္႔ေျပာျခင္းသုိ႔ ေရာက္ေလ၏။ "

......

ကၽြႏု္ပ္သည္ မဲထီးဆရာေတာ္၏ ၀ံသဒီပနီစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၅၅-၅၆ တုိ႔မွ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာတုိ႔ကုိ ဖတ္ၾကည့္မိကာ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ ေႏွာက္က်ဳျခင္းကို ခံစားရေလ၏။ စာ ဆက္ဖတ္ခ်င္စိတ္လဲ ကုန္သြားေလ၏။ မ်က္စိထဲမွာလဲ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္တုိ႔ ေနရာယူၿပီး ႀကီးစုိးေနၾကေလ၏။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တကယ့္ကုိ မခံခ်ိမခံသာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္...

"ေတာက္... အေတာ္ဆုိးတဲ့ မင္း... အေတာ္လူမဆန္တဲ့ မင္း..

အေတာ္ဆုိးတဲ့ မိန္းမ...၊ အေတာ္သရမ္းတဲ့ မိန္းမ...၊ အေတာ္ရက္စက္တဲ့ မိန္းမ...၊ အေတာ္ ေသာင္းက်န္းတဲ့ မိန္းမ...၊ အေတာ္ေဖာက္ျပန္တဲ့ မိန္းမ...."

စသျဖင့္ ေ၀ါဟာရေပါင္းစုံကုိ စိတ္တြင္းမွ ေရရြတ္ၿပီး ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ပစ္ထားခ်ထားခဲ့ကာ အေႏွာက္အက်ဴ ေျပလုိေျပညား ေကာ္ဖီပူပူေလး ေဖ်ာ္ေသာက္ရန္ ေအာက္ထပ္သုိ႔ ဆင္းခဲ့ေလ၏။ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ၀င္ကာနီးဆဲဆဲတြင္ ေအာက္ထပ္၌ ေနထုိင္သည့္ အိမ္ရွင္အဘုိးအုိက.. " ေမာင္ရင္... ခဏေလး လာပါဦးကြ.." ဟု လွမ္းေခၚသျဖင့္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္မေသာက္ခင္ အဘုိးအုိ အခန္းထဲ ၀င္ေရာက္ၿပီး စိတ္မရႊင္ျပစြာျဖင့္ ထုိင္စကားေျပာျခင္းကို အလုပ္ကို လုပ္ရေလေတာ့၏။

အဘုိးအိုအခန္းက ဆယ္ေပပတ္လည္ အေက်ာ္ ရွိေပမဲ့ ေရွးလူႀကီးပီပီ ထုိလီမုိလီ စုေဆာင္းထားသည့္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားျဖင့္ ေျခခ်စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ရႈပ္ပြေနေလရကား အသက္ရွဴရ အလြန္ၾကပ္ေလေတာ့၏။ အဘုိးအုိထံ ေရာက္လာသမွ် ပစၥည္းတုိ႔မွာ အ၀င္လမ္းသာရွိ၍ အထြက္လမ္း မရွိတတ္ေခ်။ ဘိလပ္ထုံးစံအရ ဘိလပ္သူဘိလပ္သားတုိ႔သည္ အသုံးမလုိေတာ့သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို (ရီဆုိင္ကယ္လ္ လုပ္ဖုိ႔ႏွင့္ အသုံးတည့္သူမ်ား ယူေဆာင္အသုံးျပဳႏုိင္ဖုိ႔) အိမ္ၿခံ၀င္းအျပင္ဘက္ လူသြားလမ္းေဘးသုိ႔ စြန္႔ပစ္ခ်ထားေလ့ရွိရာ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း အျခားအိမ္တုိ႔မွ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ားကုိ အလတ္ႀကီးဘဲ ရွိေသးတယ္ဟူ၍ ေကာက္ေကာက္ယူလာတတ္သည့္ အက်င့္လည္း အဘုိးအုိထံ ရွိေလ၏။ မွတ္မွတ္ရရ အလ်ားေလးေပ အနံႏွစ္ေပခန္႔ရွိသည့္ ေရွးေဟာင္းေသတၱာစုပ္ႀကီး တစ္လုံး၊ ၂၁ လက္မ ေရာင္စုံတီဗီ အႀကီးႀကီးတစ္လုံး၊ လက္ရမ္းတန္း စုပ္ၿပဲေနသည့္ လွည့္ကုလားထုိင္ တစ္လုံး... စသျဖင့္ စသျဖင့္ မ်ားစြာ မ်ားစြာ ရွိေလ၏။

ထုိ႔အတူ ကားဘု(တ္)ေစ်းဟု ေခၚတြင္သည့္ စေန တနဂၤေႏြေန႔မ်ား၌ ခ်ခင္းေရာင္းခ်ေလ့ရွိေသာ ပစၥည္းအေဟာင္းမ်ားကုိလည္း ေစ်းအလြန္သက္သာသည္ဟု ဆုိကာ ေတြ႔သမွ် ၀ယ္ယူလာတတ္ေလ၏။ ဥပမာ... စတာလင္ဆယ္ေပါင္ျဖင့္ ၀ယ္ယူခဲ့သည့္ ဧရာမ သံစုံ ဆုိနီကက္ဆက္ေဟာင္းႀကီးတစ္လုံး၊ ေလးငါးေပါင္ျဖင့္ ရခဲ့သည့္ ဒီဗီဒီပေလယာ ႏွစ္လုံး၊ တစ္ေပါင္ ႏွစ္ေခ်ာင္းရသည့္ လမ္းေလွ်ာက္ေတာင္ေ၀ွး ႏွစ္ေခ်ာင္း။ ထုိနည္းတူ ေစ်းေပါေပါျဖင့္ ရလာသည့္ ဖိနပ္၊ လက္သည္းညွပ္၊ စကရူဒရုိင္ဘာအုပ္စံု၊ ကုတ္အက်ီ ၤစသည္တုိ႔သည္လည္း အဘုိးအုိ အခန္းတြင္း သက္ဆင္းရရွာေလ၏။

လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ကလည္း အဘုိးအုိတစ္ေယာက္ ဘာမင္ဂမ္အလည္အပတ္သြားေလ၏။ ဘာမင္ဂမ္က အျပန္တြင္ ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီးပါလာသည္ဟုဆုိကာ ကၽြႏု္ပ္အား ဖုန္းဆက္၍ ကားဂိတ္၌ ေစာင့္ႀကိဳခုိင္းေလ၏။ ဘတ္စ္ကားႀကီး ဆုိက္လာေသာအခါ အဘုိးအုိလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဘယ္ညာ ဆြဲယူလာသည့္ ပစၥည္းအျပင္ ေက်ာတြင္ ပိုးထားသည့္ ေက်ာင္းပုိးအိတ္တစ္ခုပါ ပါလာေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လဲ ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ လွမ္းယူကာ... "အဘုိး.. အကုန္လုံးေပးခဲ့လုိက္.... ကၽြန္ေတာ္ သယ္ယူသြားမယ္။ အဘုိးက သက္ေတာင့္သက္သာ ေနာက္ကေန ေအးေအးေဆးေဆးလုိက္ခဲ့"ဟု ဆုိေသာ္လည္း အထုပ္ႏွစ္ခုကုိသာ ကၽြႏု္ပ္အား ေပးခဲ့၍ "ဒါကေတာ့ မင္းကုိ သယ္ခိုင္းလုိ႔ မျဖစ္ဘူး.. ငါ ဘုိးေတာ္ တစ္ပါး ပင့္လာတာ" ဟု ဆုိကာ ဂၽြတ္ဂၽြတ္အိတ္ျဖင့္ ဆြဲယူလာသည့္ ပစၥည္းတစ္ထုပ္ကုိမူ သူကုိယ္တုိင္ သယ္ယူလာ၏။

အိမ္ေရာက္၍ အထုပ္ေတြ အပ္ၿပီး အဘုိးအုိ သယ္ယူလာသည့္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကုိ စပ္စုလုိ၍ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ရာ အ၀တ္စတစ္ခုျဖင့္ ထုပ္ပုိးထားသည့္ အရာ၀တၳဳတစ္ခုကို ေတြ႔ရေလ၏။ ထုိ အ၀တ္ထုပ္ကုိ ေျဖၾကည့္ုလိုက္ရာ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာႀကီးျဖင့္ တစ္ေတာင္ခန္႔ရွိသည့္ တရုတ္ဥတည္ဘြားရုပ္ထုႀကီး ဘြားကနဲ ေပၚလာေလေတာ့၏။

"ဟာ အဘုိး... ဥတည္ဘြား ရုပ္ႀကီးပါလား... ဧကႏၱေတာ့ ဘာမင္ဂမ္ အေဟာင္းဆုိင္ ေစ်းတန္းကေန ေစ်းခ်ိဳလုိ႔ ဆြဲယူလာတာရွိမယ္.. . "

"မဟုတ္ဘူးကြ... အလကား ရလာတာ"

"ဒါျဖင့္ အလစ္သုတ္လာတာ ျဖစ္မယ္.. အဟီးဟီး"

"ထြီးမွဘဲ။ အလစ္သုတ္စရာလား"

"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိ ရလာတာလဲ"

"ဒီလုိကြ။ ငါ အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း တံေတြးေထြးခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာနဲ႔ လမ္းေဘး တစ္ေနရာက ၿခဳံပုတ္နားသြားၿပီး တံေတြးေထြးမယ္လဲ လုပ္ေရာ ၿခံဖုတ္ထဲက အသံတစ္ခုခု ၾကားသလုိလုိ ခံစားမိတာနဲ႔ တံေတြးကို ၿခံဳဖုတ္ေဘးေထြးၿပီး ၿခံဳဖုတ္ကို ၿဖဲၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ငါ့ကို လက္ယပ္ေခၚေနသလုိလုိပုံနဲ႔ ဒီဥတည္ဘြားရုပ္ႀကီးကုိ ေတြ႔လုိက္ရတာဘဲ။ ငါလဲ ငါနဲ႔ထုိက္လုိ႔ အခုလုိ ေတြ႔ခြင့္ရတာဘဲ ဆုိၿပီး တစ္ခါထဲ ငါတည္းခုိေနတဲ့ အိမ္ကုိ ယူလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရနဲ႔ ဆပ္ျပာနဲ႔ စင္ေအာင္ ေဆးေၾကာၿပီး အခုလုိ ယူလာတာေလ"

ဤသို႔ဤႏွယ္ ၀ယ္ယူလာ ေကာက္ယူလာသည့္ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ အဘုိးအုိ၏ အခန္းအတြင္း၀ယ္ အထုပ္ႀကီး အထုပ္ငယ္ အသြယ္သြယ္တုိ႔ တုိ႔လုိ႔တြဲေလာင္း ျပန္႔ျပန္႔ႀကဲႀကဲ ဖရုိဖရဲ ေနရာအႏွံ႔ တည္ရွိေနၾကေလ၏။ ထုိမွတစ္ပါး အခန္းေထာင့္မ်ားတြင္ နဂါးေခါင္းရုပ္ထု ေျမြေခါင္းရုပ္ထု ျမင္းေခါင္းရုပ္ထု ေျမေခြးေခါင္းရုပ္ထု စသည့္ ရုပ္ထုမ်ားကုိလည္း ေနရာခ်ထားေလ၏။ အခန္းတြင္းရွိ နံရံမ်ား၌လည္း ဘုရားရုပ္ပုံ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္၊ အဘုိးအုိ မိသားစု ဓါတ္ပံုႀကီး၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္၀ုိင္းပုံ စသျဖင့္ ပုံမ်ားစြာ ကပ္ထားေလ၏။ ပုိ၍မ်ားျပားေသာပုံမ်ားမွာ လက္ရွိထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေနသည့္ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ပုံတုိ႔ပင္ျဖစ္ေလ၏။ ထုိပုံမ်ားကုိ မွန္ေဘာင္ျဖင့္တစ္မ်ိဳး၊ ရုိးရုိး ပန္းခ်ီကားမ်ိဳးျဖင့္တစ္ဖုံ နံရံ၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားေလ၏။ "ဒါမွ ငါတုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ့ သမီး" ဟူ၍ မၾကာခဏေျပာကာ ဂုဏ္ယူတတ္ေလ၏။ အမွန္ဆုိရေသာ္ အဘုိးအုိကုိယ္တုိင္ လြတ္လပ္ေရးကာလတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔နဲ႔အတူ တုိက္ပြဲ၀င္လာခဲ့ရေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးကို အေလးအျမတ္ထားဟန္ ရွိေလ၏။ ထုိသုိ႔ေသာ ပစၥည္းပစၥယေတြၾကားထဲ အခုဆုိ ဥတည္ဘြားရုပ္ထုႀကီး ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးႀကီး ေနရာယူေနျပန္ေလၿပီတည္း။

အဘုိးအိုသည္ တစ္ခါတစ္ရံ အခန္းတြင္း၌ တရားစီဒီဖြင့္ၿပီး နားေထာင္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ေမဆြိ စုိင္းထီးဆုိင္ ခင္ေမာင္တုိးစတဲ့ ျမန္မာသီခ်င္းကို နားေထာင္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ တရားထုိင္ျခင္းကုိ ျပဳလုပ္ေလ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘုရားစာ ရြတ္ဖတ္ျခင္းကုိ ျပဳလုပ္ေလ၏။ ပို၍ ထူးဆန္းသည္မွာ အဘုိးအုိသည္ ျမန္မာအစီအစဥ္ပိုင္းျဖစ္ေသာ ဘီဘီစီ ဗီအုိေအ အာအက္ဖ္ေအ တုိ႔ကုိ ေန႔စဥ္နားေထာင္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ၌မူ ဘီဘီစီစသည့္သတင္းကိုလည္း အင္တာနက္ကတစ္ဆင့္ဖြင့္ထား၏။ အဂၤလိပ္အစီအစဥ္ျဖစ္သည့္ ဘီဘီစီကုိလည္း တီဗီကေန ဖြင့္ထား၏။ ေရဒီယုိမွလာသည့္ သီခ်င္းတုိ႔ကုိလည္း ကက္ဆက္အုိႀကီးမွတစ္ဆင့္ ဖြင့္ထား၏။ တစ္ခ်ိန္ထဲ၌ သုံးမ်ိဳးလုံး ဖြင့္ထားသည့္အတြက္ ျမန္မာသတင္းေတြကိုဘဲ နားေထာင္ရေတာ့မလုိလုိ အဂၤလိပ္သတင္းကိုဘဲ ၾကည့္ရေတာ့မလုိလုိ ေရဒီယုိသီခ်င္းတုိ႔ကိုဘဲ နားေထာင္ရေတာ့မလုိလုိျဖင့္ အာရုံအလြန္ေႏွာက္ဖုိ႔ေကာင္းေလ၏။

ဘုရားရုပ္ထုမ်ား ဥတည္ဘြားရုပ္ထုမ်ား အေနျဖင့္ မ်က္စိေႏွာက္ နားေႏွာက္ ျဖစ္မျဖစ္ေတာ့ မသိ။ ကၽြႏု္ပ္ကုိယ္တုိင္ကမူ အႏုဠာေဒ၀ီအေၾကာင္း ဖတ္ၿပီး ေခါင္းအလြန္ေႏွာက္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ အဘုိးအုိ အခန္းတြင္းက ရာစုႏွစ္မ်ိဳးစုံက ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို ျမင္ရၾကည့္ရ နားေထာင္ရသည္က တစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ပူေပၚႏွစ္ပူဆင့္ကာ လြန္စြာမွ ေခါင္းေႏွာက္က်ဳျခင္း ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဘုိးအုိ၏ အခန္းတြင္းမွ ထြက္ဖုိ႔ ဟန္ျပင္လုိက္ရာ၀ယ္ အကင္းပါးေသာ အဘုိးအုိက ကၽြႏု္ပ္အႀကိဳက္ျဖစ္သည့္ မန္ယူေဘာလုံး အေၾကာင္းျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားျပန္ေလ၏။

"ေမာင္ရင္... လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးပတ္ေလာက္က မန္ယူကစားသြားတာ အရမ္းမုိက္တာကလား။ ေဘာလုံး ပိုင္ဆုိင္မႈအေနနဲ႔ မန္ယူက ကုိးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းနီးနီးမွာ ရွိမယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ရြန္ေနးက ႏွစ္လံုးတိတိကုိ သြင္းသြားတယ္။ ပြဲအၿပီးမွာေတာ့ ငါးဂုိး ဂုိးမရွိနဲ႔ မန္ယူ ပြဲသိမ္းသြာပါေရာလား။ ေကာင္းမွေကာင္းဘဲ"

အဘုိးအုိေျပာသည့္ ငါးဂိုး ဂုိးမရွိနဲ႔ မန္ယူႏုိင္သည့္ ပြဲကို အႏုလုံပဋိလုံ စဥ္းစားေသာ္လည္း မေပၚလာဘဲ ရွိေန၏။ ဘယ္တုန္းကမ်ား မန္ယူက ဒီႏွစ္အတြင္း ဘယ္ပြဲမွာ ငါးဂိုး ဂိုးမရွိျဖင့္ ႏုိင္ခဲ့ပါလိမ့္။ ေစ့ေစ့စဥ္းစားမွ တိတိက်က် ေပၚလာေတာ့၏။ အမွန္ဆုိ မန္ယူပြဲလဲ မဟုတ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးပတ္ေလာက္က ကစားခဲ့တဲ့ ပြဲလဲမဟုတ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးလေလာက္က ကစားခဲ့တဲ့ အဂၤလန္လက္ေရြးစင္ ပြဲတစ္ခုပင္ ျဖစ္ေလ၏။ အဘုိးအုိ အမွတ္မွားေနျခင္းသာ။

"ဟာ... အဘုိးကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ အဲဒါ မန္ယူပြဲမဟုတ္ဘူးေလ။ အဂၤလန္ပြဲႀကီး။ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ကမၻာ့ဖလားၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အဂၤလန္ႏွင့္ဆန္မာရီႏုိအသင္း ေျခစစ္ပြဲ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတာေလ။ ရြန္ေနးက အဂၤလန္အသင္းကေလ။ သူက မန္ယူမွာလဲ ကစားသလုိ သူ႔ ႏုိင္ငံအသင္းျဖစ္တဲ့ အဂၤလန္အသင္းမွာလဲ ကစားတယ္ေလ။ အဲဒီပြဲမွာ အဂၤလန္က ငါးဂိုး ဂုိးမရွိနဲ႔ ႏုိင္ခဲ့တာ။ ရြန္ေနးက ႏွစ္လုံး သြင္းလုိက္တယ္။ အဲဒီပြဲကို အဘုိးဆုိလုိတာ မဟုတ္လား"

"သိပါဘူးကြာ။ ငါက ရြန္ေနးကုိ ျမင္ရင္ မန္ယူ အသင္းဘဲလုိ႔ ထင္လုိက္ေတာ့တာ"

အဘုိးအုိသည္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ အမွားမ်ိဳး မၾကာမၾကာ မွားတတ္ေလ၏။ ဟုိတစ္ခါတုန္းကလဲ "ဒီသတင္းစာထဲမွာ ေရးထားတယ္၊ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္ စိတ္ဓါတ္က်တတ္တယ္တဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ ေကာ္ဖီမေသာက္ေတာ့နဲ႔" ဆုိၿပီး တားျမစ္လုိ႔ သူယူလာတဲ့ သတင္းစာထဲ ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ "ေကာ္ဖီေသာက္ရင္ စိတ္ဓါတ္က် ေရာဂါကို ေလ်ာ့ပါးေစတယ္" ဆုိၿပီး အေျဖမွန္ရခဲ့တာကလား။ ေနာက္တစ္ခု။ ဂရင္းတီး ေသာက္ရင္ ကင္ဆာ ျဖစ္တတ္တယ္ ဆုိၿပီး အဆုိတင္သြင္းလာျပန္၏။ ဒီတစ္ခါလဲ ေသခ်ာ အင္တာနက္ထဲ ရွာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ "ဂရင္းတီးေသာက္ရင္ ကင္ဆာေရာဂါကုိ ပယ္သတ္ႏုိင္၏" တဲ့။ အဲဒီလုိ အဲဒီလုိ အလြဲေတြကို အဘုိးအုိ က်ဴးလြန္ေနက် ျဖစ္၏။ အခုလဲ လာျပန္ေလၿပီ။ ရြန္ေနးပါတဲ့ အသင္းတုိင္း မန္ယူအသင္းတဲ့။ ခက္ခက္ေခ်ၿပီ။ ဒီေတာ့ ကၽြႏု္ပ္လဲ မဆီမဆုိင္ စကားတစ္ခြန္း ေျပာျဖစ္ေလေတာ့၏။

"အဘုိးကလဲ ရွဲ ရွဲ အသံျမည္တုိင္း ငရဲလားတယ္လုိ႔ ထင္ေနေတာ့တာဘဲ"

အဘုိးအုိတစ္ေယာက္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး စဥ္းစားဟန္ျပဳေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ နားလည္ပုံ မရေလဟန္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္အား ေမးျမန္းေလ၏။

"ဘာတုန္းကြ ရွဲ ရဲွ အသံျမည္တုိင္း ငရဲလားတယ္ ဆုိတာ"

"အာ... ဟုတ္ပါရဲ့။ အဘုိးက အသက္ႀကီးၿပီဆုိေတာ့ အဲဒီပုံျပင္ကုိ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ အခုေခတ္ကေလးေတြကေတာ့ အကုန္လုံး သိၾကတယ္"

"ဆုိစမ္းပါဦးကြ"

"ဒီလုိ အဘုိးရ။ တစ္ခါတုန္းက ကေလးတစ္ေယာက္ ေလးခြတစ္လက္နဲ႔ ငွက္ပစ္ေနတာကုိ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ျမင္ေတြ႔ၿပီး ေဟ့ေကာင္ေလး သူ႔အသက္ေတြ မသတ္နဲ႔ ငရဲလားတတ္တယ္လုိ႔ ေျပာသတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ေကာင္ေလးက ငရဲလားတယ္ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရကုိ မသိတဲ့အတြက္ ဦးေလး ငရဲလားတယ္ဆုိတာ ဘာလဲဟင္လုိ႔ ေမးသတဲ့။ ငရဲလားတယ္ဆုိတာ လူ႔ဘ၀တုန္းက သူတစ္ပါးအသက္ကုိသတ္ျခင္းစတဲ့ ငါးပါးသီလက်ဴးလြန္တဲ့ သူေတြကုိ ေသၿပီးတဲ့အခါမွာ ငရဲသားေတြက ဒယ္အုိးထဲထည့္ၿပီး ရွဲရွဲ ရွဲရွဲနဲ႔ ေၾကာ္ေလွာ္ပစ္လုိက္တာကို ေျပာတာကြဲ႔လုိ႔ ေျပာျပသတဲ့။ ကေလးကလဲ အဲဒါျဖင့္ ရွဲရွဲ ရွဲရွဲ ဆုိတာ ငရဲလားတဲ့ အသံေပါ့ေနာ္လုိ႔ ျပန္ေမးသတဲ့။ အဲဒီလူႀကီးကလဲ ကေလး ေခါင္းရႈပ္သြားမွာ စုိးတဲ့အတြက္ ထပ္မရွင္းျပေတာ့ဘဲ အင္း ဟုတ္တယ္လုိ႔ လြယ္လင့္တကူ ေျဖလုိက္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ ေကာင္ေလးက ဒါဆုိရင္ သားတုိ႔ အေဒၚတစ္ေယာက္ မနက္တုိင္း အိမ္ေနာက္ေဖးသြားၿပီး လုံခ်ည္ေလးမကာ မကာနဲ႔ ေန႔တုိင္း ငရဲလား ေနတယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာသတဲ့ အဘုိးရဲ့။ အဘုိးဟာက အဲဒီပုံျပင္လုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ရြန္ေနးကစားေနတဲ့ အသင္းကို ျမင္တုိင္း မန္ယူအသင္းလို႔ ထင္ေနေတာ့တာကုိး"

"ဟား ဟား ဟား။ မင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ အဲဒါက ငရဲလားတာမွ မဟုတ္တာ။ ရွဴးရွဴးေပါက္တာႀကီးကုိ။ မင္းဆုိတဲ့ေကာင္ မဟုတ္က ဟုတ္ကဆုိ ေတာ္ေတာ္သိ"

"အာ... အဘုိးကလဲ ဒီပုံျပင္က ကေလးအစ ေခြးအဆုံး အကုန္သိေနတဲ့ဟာ။ အဘုိးသာ ေခတ္ကို မ်က္ေျချပတ္ေနလုိ႔ ဒီပုံျပင္ကုိ မသိတာ"

"ကဲပါ.. ဟုတ္ပါၿပီ။ ထားပါေတာ့ ထားပါေတာ့"

ထုိကဲ့သုိ႔ စကားေျပာ ေကာင္းေနခုိက္ ႏွာေခါင္းတြင္းသုိ႔ တူးခါးလွစြာေသာ မီးေလာင္နံ႔တစ္ခု ၀င္ေရာက္လာေလ၏။ စမုတ္(က္) အလန္း(မ္)မွလည္း တီ တီ တီ တီ အသံမ်ား အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာ၏။ ဒါဆုိ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ တစ္ခုခု မီးတူးေနတာ ေသခ်ာၿပီ။ (မၿပီးေသးဘူးေနာ္)။ း)

.

Friday, 28 December 2012

၂၀၁၂ အိပ္မက္ ဂေယာက္ဂယက္

စပ္မိလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ တူမေလးတစ္ေယာက္က ဘေလာ့တစ္ခု တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္တဲ့။ ဟ.. နင္ ဘေလာ့ေဆာက္ခ်င္တာနဲ႔ ငါနဲ႔ ဘာဆုိင္တုန္းဆုိေတာ့ ဦးေလးဘဲ ေဆာက္လုပ္ေပးရမယ္ေလတဲ့။ အမယ္ အမယ္ အေပၚစီးကေလသံနဲ႔။ သူ႔ဦးေလးကို သူ႔တပည့္မ်ား မွတ္ေနေရာ့သလား မသိ။ ဒါနဲ႔.. ဟုိ နည္းပညာၾကမ္းပိုးေလး ေမာင္ (စြယ္စုံၾကမ္း):D နဲ႔ ဆက္သြယ္ပါလားဆုိေတာ့ ဟင့္အင္း ဥေလးဘဲ လုပ္ေပးပါေနာ္..ေနာ္တဲ့။ အင္းး ဒီထက္ မဆုိးလာခင္ လုပ္ေပးပါ့မယ္လုိ႔ ၀န္ခံထားလုိက္မွ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ဦးေလးကေန ဥေလး။ ဥေလးကေန ဘယ္ေတြ ေရာက္ဦးမယ္ မသိဘူး။ ေခတ္ကာလသမီးေတြက ယုံရတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ရက္ငယ္ရင္ တစ္ရက္လည္တယ္တဲ့။

ဒါနဲ႔.. ဒီမယ္ တူမေတာ္ ဘေလာ့လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က ေသခ်ာသြားၿပီလား ဆုိေတာ့။ ဦးေလးတူမ မေသခ်ာရင္ ဘာမွ ဖြင့္မေျပာဘူး။ အာေညာင္းတယ္တဲ့။ ဒါျဖင့္ရင္ ဘေလာ့ ဥပေဒသေတြကုိ ေျပာျပမယ္။ ေသခ်ာနားစြင့္ဆုိေတာ့ နားရြက္တစ္ဘက္ အေပၚေထာင္ၿပီး နားစြင့္ေနပါတယ္တဲ့။ တကယ့္ ကန္႔လန္႔မေလး။ လူ႔ေလာကမွာ ေလာကဓံဆုိတာ ရွိသလုိ ဘေလာ့ေလာကမွာလဲ ဘေလာဂဒဏ္ဆုိတာ ရွိတယ္ကြဲ႔ တူမရဲ့။ အဲဒီ ဒဏ္ေတြကုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဆက္ဒုိးေပေတာ့ ဆုိေတာ့။ ေျပာျပေလတဲ့။ (၁) ခ်ီးမြမ္းခံရမယ္။ (၂) ကဲ့ရဲ့ ခံရမယ္။ (၃) အဆဲခံရမယ္။ (၄) ဆရာလုပ္တာ ခံရမယ္။ (၅) အေထြေထြ လုပ္တာ ခံရမယ္ဆုိေတာ့။ တစ္ကေန ေလးအထိေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ငါးနံပါတ္က အေထြေထြလုပ္တာ ခံရမယ္ဆုိတာက ဘာတုန္း ဦးေလးရဲ့တဲ့။ တူမႀကီး မွတ္ထား။ အေထြေထြဆုိတာ အကုန္ပါတယ္။ အီစီကလီ အာပလာ ေလာကြတ္ သူ႔ဆုိက္ဒ္ဖိတ္ေခၚ ညစ္ညမ္းလင့္ခ္ခ်ေပး စသျဖင့္ စသျဖင့္ေပါ့ ဆုိေတာ့။ ဦးေလးကလဲ ဒါမ်ိဳးမေၾကာက္လုိ႔ ရြာရုိးေလွ်ာက္ေနတာေလ။ စိမ္တာ စိမ္လုိက္တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို www.big-niece.blogspot.com ဆုိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလး ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ပုိ႔စ္တင္ပုံတင္နည္းက စလုိ႔ေပါ့။

အဲဒီလုိနဲ႔ သူ႔ဘေလာ့ေလးမွာ ေန႔စဥ္ သူ႔စိတ္ထဲရွိတာေတြေရးလုိက္ တင္လုိက္န႔ဲ အစားပ်က္ အအိပ္ပ်က္ေတာင္ ျဖစ္လုိ႔။ ဘေလာ့ေလးကို ခ်စ္လုိက္တာလဲ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ သူ႔ခ်စ္သူထက္ေတာင္ ပုိခ်စ္ေသးတယ္ဆုိလားဘဲ။ သူ႔ရဲ့ ဆုိဒ္ဘားမွာေတာင္ သူ႔ခ်စ္သူကုိ "ခ်စ္သူသုိ႔"ဆုိၿပီး အခုလုိေလး သတိေပးထားေလရ့ဲ။

ခ်စ္သူသုိ႔...

ဒီမယ္ခ်စ္သူ...

အေလ်ာ့ေပးသလုိလုိ အထာပုိစြာနဲ႔

ဘေလာ့ေလးကုိေတာ့ မနာလုိ မျဖစ္လုိက္ပါနဲ႔

ညွိဳ ႔ဓါတ္ျပင္းတဲ့ မင္းရဲ့ အခ်စ္က

ဒီက ပုိ႔စ္တက္ျခင္းရ့ဲ ဟုိဘက္ အေ၀းမွာ

မုိင္ေပါင္း ကုေဋကုဋာ။
....

သူ ပုိ႔စ္ေတြ အလီလီ တင္ေပမဲ့ သူ႔စာဖတ္ပရိသတ္က ႏွစ္ေယာက္ထဲရယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ရယ္ သူ႔ဦးေလးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ရယ္ပါဘဲ။ သူက ေျပာတယ္။ ဦးေလး သမီးစာကုိ ဘယ္သူမွလဲ လာမဖတ္ၾကဘူး။ သမီးစာေရးတာ အရမ္းညံ့ဖ်င္းေနလုိ႔လားဟင္။ သမီး စာေတြက အဆင္းသာရွိၿပီး အနံ႔မရွိတဲ့ မုိးေစြပန္းလုိ ဘာမွ အႏွစ္သာရမရွိလုိ႔ လာမဖတ္ၾကတာထင္တယ္ေနာ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ဖရက္ရွာတူမႀကီးကို ဘေလာ့ က်င့္ထုံးေလးေတြကို အခုလုိ ေျပာျပျပန္ရတယ္။ ဒီလုိ ရွိတယ္ တူမႀကီးရဲ့။ လူတုိင္းက ကိုယ္ေရးတဲ့ စာကို လူတုိင္းကုိ ဖတ္ေစခ်င္ၾကတာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္စာကုိ သူမ်ားဖတ္တာထက္ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ဖတ္ေနရတဲ့ အႀကိမ္ေတြက ပုိမ်ားေနတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလုိလုပ္။ ကုိယ့္ဘေလာ့ကို လာဖတ္ေစခ်င္ရင္။ (၁) သူမ်ားဘေလာ့ေတြ အရင္သြားဖတ္ရမယ္။ (၂) ဖတ္ၿပီးရင္ ကြန္မင့္ ေပးထားခဲ့ရမယ္။ (၃) ကြန္မင့္ေပးတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ရ့ဲ ဘေလာ့လင့္ခ္ကို တစ္ခါထဲ ခ်ေပးထားခဲ့ရတယ္။ (၄) မၾကာမၾကာ ေန႔စဥ္ ဘေလာ့ေပါင္းမ်ားစြာကို သြားလည္ၿပီး အဲဒီလုိ လုပ္ေနရမယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္တာကို ဘေလာ့ ပရုိမုိရွင္းလုပ္တာ၊ ဘေလာ့ မားကက္တင္း ဆင္းတာလုိ႔ ေခၚသကြဲ႔။ ဒီလုိလုပ္မွ ကိုယ့္ဘေလာ့ကုိ အားနာပါးနာနဲ႔ လာဖတ္ၾကမွာ။ ဦးေလး ဘေလာ့စေရးခါစတုန္းကလဲ ဒီလုိဘဲ လုပ္ခဲ့ရတာဘဲေလ။

ဒီလုိနဲ႔ သူ႔ခမ်ာ ေန႔မအား ညမနား တစ္ဘေလာ့၀င္ တစ္ဘေလာ့ထြက္နဲ႔ မုိးစင္စင္လင္းခဲ့ေပါင္း မနည္းခဲ့ဘူး။ ပထမတစ္ပတ္ ဘေလာ့ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ကို ၀င္လည္ၿပီး ကြန္မင့္ေပး၊ လင့္ခ္ကေလးေတြ ခ်ထားခဲ့ေပမဲ့ ျပန္လုိက္လာတဲ့သူ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဓါတ္မက်ဘဲ ေန႔စဥ္ ဘေလာ့မားကက္တင္း ဆင္းလုိက္တာ တစ္လေလာက္လဲ ရွိလာေရာ။ အားနာလုိ႔လား သနားသြားလုိ႔လား မသိ။ ျပန္လုိက္လာၿပီး ကြန္မင့္ေတြ ျပန္ေပးထားခဲ့ၾကတာ မနည္းေပဘူး။ သူ႔ပုိ႔စ္တစ္ခုမွာဆုိ ကြန္မင့္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရလုိက္တယ္။ လာလည္တဲ့သူေတြကလဲ ၀တ္ေက်တန္းေက်အေနနဲ႔ စာေရးေကာင္းလုိက္တာ။ ေနာက္ ထပ္လာဖတ္ဦးမယ္။ ကဗ်ာေလးေတြကလဲ ဂြတ္ရွယ္ဘဲ။ စသျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးစကား ဆုိထားခဲ့ၾကေလရဲ့။ တူမႀကီးခမ်ာမွာလဲ ပီတိေတြ တရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ မ်က္တြင္းေတြ ေဟာက္တဲ့အထိ အအိပ္ပ်က္ခံၿပီး ပုိ႔စ္ေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု တင္ေနေလေတာ့ရဲ့။

သူက ေဆာင္းပါးေတြ ၀တၳဳတုိေတြ ေရးတာထက္ ကဗ်ာေတြ ေရးရတာကို ပုိအားသန္တယ္ထင္ပါရဲ့။ ကဗ်ာေတြဘဲ လိမ့္ေရးေနေလရဲ့။ ကဗ်ာလုိ႔တာ ေျပာရတယ္။ ကာရန္မရွိ ဘာမရွိနဲ႔။ စာေၾကာင္းတုိတုိေလးေတြ ေရးၿပီး စင္တာမွာ ထားလုိက္ရင္ ကဗ်ာျဖစ္သြားေရာဆုိၿပီး သတ္မွတ္ထားပုံရတယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ခ်ည္း ကဗ်ာေတြ တင္ေနေတာ့တာပါဘဲ။ သူေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကုိလဲ ၾကည့္ဦး။ ကာရန္မိတစ္ခ်က္ လြတ္တစ္ခ်က္နဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အဓိပၸါယ္ကလဲ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္။ သူ႔ရဲ့ "နင့္မ်က္လုံး" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ၾကည့္လုိက္ဦး။

နင့္မ်က္လုံး

၀ါဆုိပန္းခူးတုန္းက
နင့္မ်က္လုံးစူးစူးႀကီးေတြရယ္
ငါ့ကို ရူးမူးေစခဲ့တယ္။

အိမ္အလည္လာတုိင္း
နင့္ကို အိမ္ကေခြးေဟာင္တာ
နင္ည့ံလုိ႔ေပါ့ဟဲ့။

ေဖေဖေမေမက ေျပာတယ္
ေခြးေဟာင္ခံရသူကုိ
ေ၀းေ၀းေရွာင္တဲ့။
....

ၿပီးေတာ့လဲ ေန႔စဥ္ သူစိတ္ကူးေပါက္ရာေတြကုိ ကဗ်ာသီကုံးၿပီး တဒုိင္းဒုိင္းနဲ႔ ဘေလာ့ေပၚ ပစ္တင္ေနေတာ့တာပါဘဲ။ ဖတ္ရတဲ့သူေတြကေတာ့ အေတာ္ေလး ညစ္ေနေလာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ လူ႔က်င့္၀တ္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈက ရွိေနေလေသးေတာ့ ဘာေရးေရး ေကာင္းပါတယ္ဘဲေပါ့။ ဒီလုိမ်ိဳး ကြန္မင့္ေရးတာက အႏၱရာယ္ကင္းတယ္ေလ။ မဟုတ္လား။ ဒီမွာလဲ ၾကည့္ဦး။ သူ႔ငယ္ရည္းစားက သူ႔ကို ရည္းစားစာ စေပးခါစတုန္းက အျဖစ္အပ်က္တဲ့။ ကဗ်ာနာမည္ေလးက "နင့္စာ" ဆုိဘဲ။

နင့္စာ

နင္ေပးတဲ့ စာ
ငါက ဖ်ာေအာက္ထုိး
ေမာင္ေလးက ၾကမ္းပုိးရွာေတာ့
နင့္စာကုိေတြ႔
တေခြ႔ေခြ႔ ရီေနေလရဲ့။
....

မွတ္မွတ္ရရ သူ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ ကြန္မင့္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ ရလုိက္တယ္။ အရမ္းေကာင္းတာဘဲ၊ ဒီလုိ ကဗ်ာမ်ိဳးဖတ္ခ်င္ေနတာ၊ ကဗ်ာဥာဏ္အရမ္းရွိတာဘဲေနာ္၊ ေတာ္လုိက္တာ၊ ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြကို မလြတ္တမ္း အားေပးေနပါတယ္၊ ကဗ်ာဆရာမေလးကုိ အားက်လုိက္တာ၊ ပို႔စ္တင္တုိင္း ေျပးေျပးလာဖတ္ပါတယ္၊ ကဗ်ာေတြကေတာ့ ေကာင္းမွေကာင္း။ စတဲ့ စတဲ့ ကြန္မင့္ေတြ မ်ားမွမ်ားဘဲ။ ၿပီးေတာ့ လာဖတ္တဲ့ ဦးေရကလဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း တစ္ရက္ထဲနဲ႔ ငါးရာေက်ာ္ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးက ဟိုလုိလုိ ဒီလုိလုိနဲ႔ ဘာကုိ ဆုိလုိခ်င္တာမွန္း မသိေပမဲ့ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ သသံသယေဒါသ သင့္ေနသလုိလုိ။ အဲဒီကဗ်ာေလးကို လူေတြကလဲ အႀကိဳက္မ်ားၾကဟန္ တူပါရဲ့။ စာဖတ္သူဆုိတာကလဲ နဲနဲေလး ဆန္းေပးမွ လန္းၾကတာ မဟုတ္လား။ ကဗ်ာနာမည္ေလးက "ခ်စ္ရႊမ္းစုိ" တဲ့။

ခ်စ္ရႊမ္းစုိ

နိမ့္တုံျမင့္တုံ ေျခလွမ္းေတြရယ္

သိမ့္တုန္ ၿခိမ့္တုန္ ေရႊနန္းတမွ်ပါဘဲ။

မင္းေလးက တိမ္စားခ်င္တယ္ဆုိရင္

ကုိယ္က တိမ္မွ်ားေပးမဲ့သူပါကြယ္

ဒါေပမဲ့

အနမ္းမုိးေတြေတာ့ မသဲလုိက္ပါနဲ႔

ငါ့ရဲ့ အလြမ္းပ်ိဳးခင္းေလး ရႊဲကုန္မွာ ေၾကာက္လုိ႔။
....

တစ္ရက္မွာေတာ့ ဦးေလးေရ.. ဦးေလးထက္ သမီးသာသြားၿပီတဲ့။ ဘာကုိတုန္းဆုိေတာ့။ စာလာဖတ္တဲ့သူေတြေလ။ ဦးေလးရဲ့ဟာက ဒိတ္ေအာက္သြားၿပီ။ မလန္းေတာ့ဘူး။ သမီးတုိ႔လုိ အရြယ္မွ တကယ့္ ကိတ္တာ။ ဦးေလးရဲ့စာေတြက ေခတ္မမီေတာ့ဘူး။ မီးတုိ႔လုိ စာေရးဆရာေလးေတြကမွ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ေစတာတဲ့။ ဖုလုိက္တာဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ္ မေန႔တေန႔ကမွ ဘေလာ့ေလး တည္ေဆာက္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အခု ဘ၀င္ျမင့္ေနၿပီေရာ။ ေနာက္ရွိေသးတယ္။ သူ႔ရဲ့ ကဗ်ာေတြကို ေဖ့စ္ဘုတ္ေတြမွာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတယ္တ့ဲ။ သူ႔ဆီကလဲ ခြင့္မေတာင္းဘူးတဲ့။ ဒါဟာ ခိုးယူျခင္းတစ္မ်ိဳးဘဲတဲ့။ ဒီလုိခုိးယူလုိ႔ ရၾကစတမ္းလားတဲ့။ အခ်ိန္ေတြ အင္အားေတြ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးေတြ ေပးဆပ္ၿပီး ေရးထားရတာတ့ဲ။ နဲနဲေလး လူသိမ်ားလာေတာ့ မာနက ပူးတြဲပါလာေခ်ၿပီေကာ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ့ သူ႔ဘေလာ့ဆုိက္ဒ္ဘားမွာ "သတိ" ဆုိၿပီးေတာ့ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားေလရဲ့။

သတိ

ျဖဴျဖဴမဲမဲ
စာေရးသူဟာ စာေရးသူဘဲ
စကားလုံးေတြ
ယူသုံးခ်င္တယ္ဆုိရင္
စာနဲ႔စာေရးသူ
တူတူ ေဖာ္ျပေပးပါ
ဒါဘဲ။
....

ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ တူမႀကီးရဲ့ တစ္လြဲမာနေတြကို ခ၀ါခ်ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ ဘ၀င္ရူး ရူးသြားႏုိင္တယ္ဆုိၿပီး စဥ္းစားခန္းထုတ္ေနမိခဲ့တယ္။ သူ႔ကဗ်ာေတြဆုိတာကလဲ ကဗ်ာအဆင့္ ေရာက္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ သူ႔ကဗ်ာနဲ႔ သူေတာင္ ဘယ္အမ်ိဳးအစားထဲ ပါ၀င္မွန္း သိမဲ့ပုံမေပၚဘူး။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲရွိတာကို ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးထားေလေတာ့ ကဗ်ာရဲ့ရသေတြက မေပၚလြင္ဘူး။ သူ႔ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မေလးရွားက ေဂါပကႀကီး တစ္ေယာက္ကေတာင္ သေရာ္ထားေသးေလရဲ့။ ဘာတဲ့။ "တစ္ေထာင္တန္လား အမ္းစရာ အေၾကြမရွိဘူး။ ဟုိနားက တူမႀကီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ယူသြား" တဲ့။ (ေဂါပကႀကီးက ကုိးရာေက်ာ္တန္ ပစၥည္းတစ္ခုခု ေရာင္းလုိက္ဟန္တူပါရဲ့။) သူ႔ကဗ်ာက အဲဒီေလာက္ထိ သိန္းတန္ သန္းတန္ တန္ဖုိး ရွိတာကလား။ း) အင္း အခု သူ႔ကို ဆုံးမဖုိ႔ အခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ။

တူမႀကီး လာအံုးဆုိေတာ့ ဘာတုန္းတဲ့။ အသံက ခပ္မာမာရယ္။ သူ႔ဦးေလးကိုေတာင္ အထင္ေသး အျမင္ေသးပုံစံမ်ိဳး။ တူမႀကီး သိပ္ဘ၀င္ျမင့္မေနနဲ႔။ စာဖတ္သူေတြ ခ်ီးက်ဴးတုိင္းလဲ အဟုတ္မထင္နဲ႔။ ဘေလာ့ ေရးကာစမုိ႔ အားမငယ္ေအာင္ အားေပးတဲ့အေနနဲ႔ ကြန္မင့္မွာ ခ်ီးက်ဴးခန္းဖြင့္ၾကတာ။ အမွန္က တူမႀကီးရဲ့ ကဗ်ာေတြဟာ ကဗ်ာ့ေရစီးေၾကာင္းထဲ မေရာက္ေသးဘူး။ အမ်ားႀကီး လုိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာဖတ္သူကုိ ဘယ္လုိရသမ်ိဳး ေပးမလဲဆုိတဲ့ တာ့ဂက္လဲ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ကဗ်ာေတြ စာေတြကို ေသခ်ာျပန္ေလ့လာဦး။ လူအဖတ္မ်ားလာေလေလ ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြ ေပၚသင့္လာေလ မဟုတ္လား။ အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္ေတာ့။ ဦးေလးက လာညွိေနေသးတယ္။ သမီးကဗ်ာေတြကို လူေတြ ႀကိဳက္ၾကလုိ႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူဦးေရ ရာခ်ီေထာင္ခ်ီ ဖတ္ၾကတာေပါ့။ အခုဆုိ ေကာင္တာမွာ စာလာဖတ္သူေပါင္း ႏွစ္သိန္းေက်ာ္သြားၿပီတဲ့။ (ေက်ာ္မွာေပါ့ ေကာင္တာ စလုပ္ကထဲက ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ဂဏန္း တစ္ခါထဲ ရုိက္ထည့္ထားတာကုိမ်ား၊ မသိရင္ ခက္မယ္)။ ဦးေလးရဲ့ ဘေလာ့ဆုိ တစ္ရက္ေနလုိ႔မွ အေယာက္တစ္ရာ မျပည့္ခ်င္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔မ်ား သမီးကို လာရစ္ေနေသးတယ္။ နားစမ္းပါ ဦးေလးရာတဲ့။

ကဲ ဒါျဖင့္ ငါ့တူမ။ ဒီလုိလုပ္။ တစ္လေလာက္တိတိ ဘယ္ဘေလာ့ကိုမွ သြားမလည္နဲ႔။ ကြန္မင့္လဲ သြားမေပးနဲ႔။ တူမႀကီးကေတာ့ ကဗ်ာေတြကို ေရးၿမဲမျပတ္ ေန႔စဥ္ေရးၿပီးတင္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ လာဖတ္ၾကမလဲဆုိတဲ့ ျပႆနာကို တစ္လျပည့္တဲ့ေန႔မွာ အေျဖသိရမယ္။ တကယ္လုိ႔ တစ္လျပည့္တဲ့ေန႔အထိ စာဖတ္သူေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆုိရင္ တူမႀကီးရဲ့ ကဗ်ာေတြက တကယ္ တန္း၀င္သြားလုိ႔ စာဖတ္သူေတြ မျပတ္ရွိေနတာလုိ႔ ဦးေလး ယုံေပးလုိက္မယ္ဆုိေတာ့။ စိမ္လုိက္ေလ ၾကာသလားလုိ႔တဲ့။

ဒါနဲ႔...သူလဲ သူ႔ကုိယ္သူ ယုံၾကည္စြာနဲ႔ဘဲ ကဗ်ာေတြ အေရးမပ်က္၊ အတင္မပ်က္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္ဘေလာ့ကုိမွလဲ သူသြားမလည္ေတာ့ဘူး။ အေျခအေနကုိသာ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလရဲ့။ ပထမ တစ္ပတ္ေလာက္ထိေတာ့ လာဖတ္တဲ့သူေတြ လာၿမဲလာေနၾကတုန္းရွိေသးတယ္။ ဒုတိယပတ္က်ေတာ့ နဲနဲ က်ဲသြားၿပီ။ ရက္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ လာဖတ္သူ ဦးေရက ဆယ္ေယာက္ေလာက္သာ ရွိေတာ့တယ္။ ကုိယ္ကသာ ကဗ်ာေရးၿပီး ပုိ႔စ္ကုိ ေန႔တုိင္း တစ္ပုဒ္စီတင္ေနေပမဲ့ ဘယ္ဘေလာ့ကိုမွ လုိက္မလည္တဲ့အတြက္ စာဖတ္သူ ဘေလာ့ဂါေတြလဲ ငါ့ဘေလာ့မွ လာမဖတ္တာ ငါက သူ႔ဘေလာ့ သြားဖတ္စရာလား လုိ႔မ်ား ေတးထားၾကသလား မသိ။ တစ္လမျပည့္ခင္ ၂၈ ရက္ေျမာက္တဲ့ ေန႔ကစၿပီး တူမႀကီးရဲ့ ဘေလာ့ကို လာလည္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ တူမႀကီး မ်က္ႏွာ ရဲတက္လာၿပီး ရွက္ေနလုိက္တာမ်ား သနားေတာင္ သနားမိသြားရဲ့။ သူ အရႈံးႀကီး ရႈံးသြားၿပီကုိး။ ပုိဆုိးတာက သူ႔မာနကို ထက္ပိုင္း ခ်ိဳးပစ္လုိက္သလုိ သူ ခံစားသြားရရွာတာပါဘဲ။

ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့။

ကဲ.. ဦးေလးေရ.. ကဗ်ာေကာင္းေတြကို မခံစားတတ္တဲ့ သူေတြအတြက္ ကဗ်ာေရးလဲ အက်ိဳး မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကဗ်ာဥာဏ္ေတြ ကြန္႔ျမဴးေနတုန္း ပရိသတ္ကို ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြေရးၿပီး ပညာေပးေနတာကို သူတုိ႔ကမွ လက္မခံတတ္တာ။ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ သမီး ဒီေန႔ကစၿပီး ဘေလာ့ေလာကထဲက လုံး၀ ရာသက္ပန္ထြက္ခြါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဘေလာ့မေရးေတာ့ဘူး။ ဘေလာ့ေလာကႀကီးလဲ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး ျပည့္မီတဲ့သူေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့။ စာေကာင္းကဗ်ာေကာင္းဆုိ ဘယ္သူမွ အေရးတယူ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ ျမန္မာ့ဂုဏ္ကုိ ထိခုိက္ေစတာဘဲ။ သမီး..စိတ္သစ္ကုိယ္သစ္ေမြးၿပီး ပုံႏွိပ္လုိင္းဘက္ဘဲ သြားေတာ့မယ္။ အဲဒါကမွ ပုိ စတန္းဒါ့ဒ္ က်တာ။ ဒီေတာ့ ... ေရာ့.. ဒီမွာ.... ဦးေလး... ႀကိဳက္သလုိသာ ယူသုံးေပေတာ့။ အဲဒါေတြဟာ သမီး အၾကမ္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္ထူႀကီးဘဲ။ ကဗ်ာပုဒ္ေရေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွိတယ္။ ဦးေလး အတုခုိးခ်င္ ခုိးလုိ႔ ရတာေပါ့။ ေရာ့... ဒီမွာ.....

၀ုန္းးးး

သူက စာအုပ္ႀကီးကို လွမ္းပစ္ေပးလုိက္ေပမဲ့ က်ေနာ္ ဖမ္းမယူလုိက္မိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ စာအုပ္ႀကီးက ၾကမ္းျပင္ေပၚ ၀ုန္းကနဲ က်သြားတယ္။ အဲဒီ ၀ုန္းကနဲ ဆုိတဲ့ အသံၾကားလုိက္မွ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက လန္႔ႏုိးလာတယ္။ စာၾကည့္ရင္း ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ စာအုပ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်သြားမွန္း မသိလုိက္ဘူး။ စာအုပ္ကို ျပန္ေကာက္ကိုင္ရင္း ခဏေလးအတြင္း မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ရွည္ႀကီးကို ျပန္စဥ္းစားၿပီး ၿပဳံးစိစိ ျဖစ္ေနမိေလရဲ့။ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး တုံးဖလားရြာက ဆယ္၀မ္းကြဲ တူမတစ္ေယာက္ အိပ္မက္ထဲ ေရာက္လာၿပီး ဘေလာ့လာေရးရတာပါလိမ့္။ အမွန္ဆုိ သူ႔ခမ်ာ ဘေလာ့ ေရးဖုိ႔ ေနေနသာသာ အင္တာနက္နဲ႔ အိမ္သာတက္ ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြကိုေတာင္ ကြဲေသးတာမွ မဟုတ္တာ။ ေအာ္.. ဒါေပမဲ့... အိပ္မက္က အိပ္မက္ပါဘဲေလ။ မမက္နဲ႔လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတာမွ မဟုတ္တာ။ မက္ပေစေပါ့။ ဟုတ္ဖူးလား။

ကဲ... ၀က္မေလး ပစ္ပစ္ေရ...

ဦးေလးရဲ့... အဲေလ.. သူႀကီးမင္းရဲ့ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ရဲ့ အိပ္မက္ေတြက ေရေရရာရာ မရွိခဲ့ေလေတာ့ မၾကာေသးခင္ကမွ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ကေလးကိုဘဲ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ရဲ့ သမင္လည္ျပန္အေနနဲ႔ ၀က္မေလး တဂ္ခဲ့တဲ့ တဂ္စာကုိ ေျဖရွင္းေပးလုိက္ပါတယ္။ (တဂ္ထားတာနဲ႔ ဆုိင္ဆုိင္မဆိုင္ဆုိင္ တဂ္ပုိ႔စ္လုိ႔ဘဲ မွတ္ေပးၾကပါကုန္ း)။ တစ္ခု ေျပာလုိ႔ရတာကေတာ့ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ဟာ သူႀကီးမင္းအတြက္ အေတာ္ေလး အပ်င္းထူခဲ့တဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ပ်င္းလုိက္သမွ လြန္ေရာဘဲ။ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္ခဲ့မိဘူး။ ေနာက္ သူႀကီးမင္းရဲ့ ဟုိ..အေျခအေနကလဲ ကေမာင္ေလး (ကညိမ္း) ေျပာသလုိပါဘဲ။ ခါတုိင္းႏွစ္ေတြ နည္းတူ နဲနဲေလးမွ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ အပြန္းအပဲ့မခံ လူပ်ိဳႀကီးစစ္စစ္ဘ၀နဲ႔ဘဲ ၂၀၁၂ ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ပါေၾကာင္း။ ၿပီးၿပီ။ ဒါဘဲ။ ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)

.

Friday, 21 December 2012

သူမကို ႏွာေလးေတာင္ မေစးေစခ်င္...

ဒီေန႔မွာ (ဒီပုိ႔စ္ေလး ေရးေနရင္း တန္းလန္း) ကမၻာမပ်က္ခဲ့ဖူးဆုိရင္ေတာ့ ဒီပုိ႔စ္ေလးကို ဖတ္ခြင့္ရၾကဦးမွာပါ။ ယူေကမွာေတာ့ ကမၻာပ်က္ဖုိ႔ အစပ်ိဳးေနၿပီ။ ၿဗိတိန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လဲ ကမၻာပ်က္မွာေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ဟန္တူပါရဲ့။ ဟိမ၀ႏၱာနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ အာဖဂန္နစၥတန္မွာ စေတးသြားေရွာင္ေနေလရဲ့ဗ်ာ။ း)

ဒီေန႔ (၂၁.၁၂.၂၀၁၂)ဟာဆုိရင္ျဖင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က အင္တာနက္ေပၚ ရည္ပန္းစားခဲ့ဖူးတဲ့ ကမၻာပ်က္မဲ့ေန႔ေပါ့။ မာယာျပကၡဒိန္အရ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေတြက ဒီေန႔မွာတင္ ကုန္ဆုံးသြားတာမုိ႔ ဒီေန႔သည္ပင္လွ်င္ ကမၻာ့သက္တမ္း ကုန္ဆုံးတဲ့ေန႔ရယ္လုိ႔ ေကာလာဟလ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ နာဆာအာကာသသိပၸံ႒ာနကလဲ ဘယ္ၿဂိဳလ္က ကမၻာရဲ့ ဘယ္နားထိ ေရာက္လာၿပီး ကမၻာကို ဘယ္လုိ အႏၱရာယ္ျပဳႏုိင္တယ္၊ ေဗဒင္ဆရာေတြကလဲ တြက္ကိန္းအရ ကမၻာေျမႀကီးရဲ့ လကၡဏာဟာ ပ်က္စီးကိန္းရွိတယ္ စသျဖင့္ ေသာေသာညံလုိ႔ေပါ့။ ဒီၾကားထဲ ၂၀၁၂ ဆုိတဲ့ ကမၻာပ်က္ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးကလဲ ကမၻာအႏွ႔ံ ရုံတင္ျပသေနျပန္ေတာ့ ကမၻာပ်က္ဖုိ႔ အေတာ္ေလး အင္အားေကာင္းခဲ့တယ္။

၂၀၁၂ ကမၻာပ်က္ဇာတ္ကားႀကီး

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြလဲ ရာသီစာ တဂ္စာေတြ ေခတ္စားေနခ်ိန္ဆုိေတာ့ ကမၻာႀကီးပ်က္ရင္ မပ်က္ခင္ ဘာေတြလုပ္ၾကမလဲ ဆုိတဲ့ တဂ္ပို႔စ္ေတြ ပလူပ်ံေနခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ေနရာကမွ ကမၻာမပ်က္ေသးခင္ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာေတာ့ ကမၻာႀကီးခမ်ာ ပ်က္စီးျခင္းမက ပ်က္စီးခဲ့ရရွာတယ္။ ဘေလာ့ဂါေတြကလဲ အဲဒီအခါက်မွ မေသခင္ ဘာေတြ လုပ္သြားခ်င္တယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ အတူရွိေနခ်င္တယ္၊ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာ သြားေနခ်င္တယ္ စသျဖင့္ မေသခင္ေလး ခ်င္ျခင္းေတြ တပ္လုိက္ၾကသမွ ဘေလာ့ရြာေလး တစ္ေလွ်ာက္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ခဲ့ရတဲ့အထိပါဘဲ။ တဂ္ပုိ႔စ္ဆုိျပန္ေတာ့ က်ေနာ္လဲ ဘေလာ့ဂါပီပီ တဂ္စာ စားခဲ့ရျပန္သေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က တျခားသူေတြလုိ ကမၻာအပ်က္ဖက္က မေရးခဲ့ပါဘူး။ ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေလးေတြကုိ ကုိးကားၿပီး ကမၻာႀကီး က်န္းမာလွ်က္ရွိေနဦးမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ဒီေနရာမွာ ကမၻာအပ်က္ ထည့္မတြက္နဲ႔ ဆုိၿပီး ကမၻာေစာင့္ေမာင္းႀကီး တီးျပခဲ့ဖူးေသးတယ္။

အဲဒီလုိ လူေတြ အမွတ္တရ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ေန႔ေလး အခု ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီလုိ ေန႔မ်ိဳးမွာ ပို႔စ္တစ္ခုခုေတာ့ ေရးတင္ဦးမွဘဲလုိ႔ စဥ္းစားေနရင္း အေမရိကားမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ (အားလုံးသိၿပီးၾကတဲ့) ေသနတ္ပစ္ခတ္မႈ ႏွစ္ခု အေၾကာင္း ေခါင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ တစ္ခုက လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ရုံတစ္ခုထဲမွာ လင္းႏုိ႔လူသားဇာတ္ကား ျပသရင္း လူသတ္သမားက ဇာတ္၀င္ခန္းဆန္ဆန္ ပရိသတ္ေရွ့ ထြက္ေပၚလာၿပီး ေသနတ္နဲ႔ ပရိသတ္ထဲ အတြဲလုိက္အတြဲလုိက္ ဆြဲပစ္ခဲ့တဲ့အမႈပါ။ ေနာက္တစ္ခုက မၾကာေသးခင္ ရက္ပုိင္းေလးကမွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းထဲ ၀င္ေရာက္ၿပီး ကေလးေတြစာသင္ေနတဲ့ အခန္းထဲ ၀င္ကာ ေျခာက္ႏွစ္ ခုႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္ရွိတဲ့ ကေလးေတြအမ်ားအျပားကို ေသနတ္နဲ႔ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ပတ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ အမႈပါ။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အေမရိကန္ျပည္ရဲ့ လြတ္လပ္စြာ လက္နက္ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ ဥပေဒအေၾကာင္း မဟုတ္သလုိ လက္နက္ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ဥေပေဒကုိ ရုပ္သိမ္းေပးသင့္တဲ့ အေၾကာင္းလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘာအေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာလဲ ဆုိေတာ့။ တျခားအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ေသနတ္ပစ္မႈေတြမွာ ဓါးစာခံ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတဲ့ သူေတြရဲ့ တာ၀န္သိတတ္မႈ၊ တာ၀န္ယူတတ္မႈႏွင့္ အားႏြဲ႔သူကို ေမးဖကူညီကာကြယ္ေပးမႈ အေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာျပခ်င္တာပါ။

ရုပ္ရွင္ရုံထဲက ေသနတ္ပစ္ခတ္မႈကိုဘဲ ၾကည့္။ ရုပ္ရွင္ဆုိတာ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူငယ္လူရြယ္ေတြ စုံတြဲေတြ သြားေလ့ရွိၾကတဲ့ ေနရာ မဟုတ္လား။ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ရုံထဲ ေသနတ္ပစ္ခတ္မႈလဲ ျဖစ္ေရာ မိန္းခေလး အခ်ိဳ႔က အေၾကာက္လြန္ၿပီး ငူတူတူႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကေလရဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ေယာက်္ားေလးေတြက အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး အတင္းဆြဲလဲ အားလ်ားေမွာက္ေစခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ စုံတြဲတစ္တြဲဆုိ လူသတ္သမားရဲ့ ေသနတ္ေျပာင္း၀က သူ႔ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးဆီ တည့္တည့္ထုိးခ်ိန္လုိက္ခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကုိ သူ႔ခ်စ္သူအတြက္ က်ည္ကာလုပ္ေပးၿပီး အသက္စေတး အေသခံလုိက္တယ္။ ၀ီရရသႏွင့္ ဘယာနကရသဆန္တဲ့ ေၾကကြဲစရာ ျမင္ကြင္းေလးေတြေပါ့။

ေနာက္ၿပီး မူလတန္းေက်ာင္း စာသင္ခန္းတစ္ခုထဲက ေသနတ္ပစ္ခတ္မႈကို ၾကည့္။ စာသင္ခန္းထဲ ေသနတ္သမား၀င္ၿပီး ေျခာက္ႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္မွ်သာ အရြယ္ရွိေသးတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ကေလးသူငယ္မ်ားကို ေသနတ္နဲ႔ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ တဒုိင္းဒုိင္း ပစ္သတ္ေနတဲ့အခါ တာ၀န္က်ေနတဲ့ ဆရာမေတြ ထြက္မေျပးခဲ့ၾကဘူး။ အေၾကာက္လြန္ၿပီး ေတြေ၀ မေနခဲ့ၾကဘူး။ ကေလးေတြကို အတတ္ႏုိင္ဆုံး ကာကြယ္ေပးရင္း ဆရာမေျခာက္ေယာက္ သူတုိ႔အသက္ကို ေပးဆပ္လုိက္ၾကတယ္။ အမွန္ဆုိ ကေလးေတြကို ပစ္ထားၿပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္းလုိ႔ ရေကာင္းရႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ မလုပ္ခဲ့ၾကဘူး။ တကယ္လုိ႔ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ အဲဒီလုိ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ အသက္ရွင္ က်န္ရစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္လဲ ကေလးေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့မိတဲ့အတြက္ ေသရတာထက္ပုိဆုိးတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာ သူတုိ႔ ရရွိမွာ ေသခ်ာတယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ သူတုိ႔တစ္ေတြရဲ့ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး တာ၀န္သိတတ္မႈ၊ တာ၀န္ယူတတ္မႈ၊ အားငယ္သူကို ေဖးမကူညီကာကြယ္ေပးမႈေတြဘဲေပါ့။ ဒါျဖင့္ရင္ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ရုံထဲက မိမိနဲ႔ နီးစပ္ရာသူေတြကုိ အသက္စြန္႔ၿပီး ကယ္တင္လုိက္တဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ မူလတန္းေက်ာင္းထဲက တပည့္ေတြအတြက္ ကာကြယ္ေပးရင္း အသက္စြန္႔ခဲ့ၾကရရွာတဲ့ ဆရာမေလးေတြ။ တကယ္လုိ႔ သူတုိ႔ေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔သာဆုိ ဘယ္လုိ စိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လုိ လႈပ္ရွားမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကမွာပါလဲ။ အသက္စေတးၾကမွာလား ဒါမွမဟုတ္ ထြက္ေျပးၾကမွာလား။

စပ္မိလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာရဲ့ အေရွ့ဘက္မွာ ရြာသာယာရြာဆုိတဲ့ ရြာႀကီး တစ္ရြာရွိတယ္။ ရြာႀကီးဆုိေပမဲ့ အိမ္ေျခ ၂၀၀ ေလာက္သာ ရွိတဲ့ ရြာတစ္ရြာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာက အိမ္ေျခ ၃၀ ေလာက္ဘဲ ရွိတဲ့ ရြာမုိ႔လုိ႔ အဲဒီရြာသာယာရြာကို ရြာႀကီးအေနနဲ႔ဘဲ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီရြာမွာ စုစုေပါင္း သုႆာန္သခ်ၤိဳင္း ၅ ခုတိတိရွိတယ္။ သူႀကီးသခ်ၤိဳင္း၊ လူႀကီးသခ်ၤိဳင္း၊ ကေလးသခ်ၤိဳင္း၊ အစိမ္းေသသခ်ၤိဳင္း၊ အနာေပါက္(ေရာဂါဆုိးနဲ႔)ေသသခ်ၤိဳင္း ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ အဲဒီအထဲကမွ အနာေပါက္ေသသခ်ၤိဳင္းက တုံးဖလားရြာနဲ႔ အဲဒီရြာၾကားထဲမွာ တည္ရွိတယ္။ တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာသြားရင္ အဲဒီ သခ်ၤိဳင္းနေဘးနားကဘဲ ျဖတ္သြားရတယ္။ တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာ ၆ ဖာလုံေလာက္သာ ေ၀းေပမဲ့ ႏွစ္ရြာၾကားမွာ ရွိတဲ့ ေတာက အေတာ္ေလး နက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ သစ္ပင္အုံးဆုိင္းဆုိင္း ေတာနက္နက္ထဲမွာဘဲ သခ်ၤိဳင္းလုပ္ၿပီး လူေသျမွဳပ္ၾကတာ။ ညဘက္ဆုိရင္ အဲဒီေတာထဲက ကေလးငုိသံၾကားတာတုိ႔ မီးလုံးထထေတာက္တာတုိ႔ ရယ္သံသဲ့သဲ့ ၾကားတာတုိ႔ စတဲ့စတဲ့ ပုံျပင္ေတြကလဲ မၾကားခ်င္အဆုံး။ ေျပာရရင္ တေစၦသရဲ အလြန္ေျခာက္တယ္လုိ႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ သခ်ၤိဳင္းေပါ့။

အဲဒီလုိနဲ႔ လမုိက္ညတစ္ညမွာ က်ေနာ္ရယ္ က်ေနာ့္ညီတစ္ေယာက္ရယ္ ညီမ၀မ္းကြဲ သုံးေယာက္ရယ္ တုံးဖလားကေနၿပီး အဲဒီ ရြာသာသာရြာကို အလည္သြားၾကတယ္။ ေဆြမ်ိဳးအိမ္တစ္အိမ္ကိုေပါ့။ အသြားတုန္းကေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပါဘဲ။ အျပန္က်ေတာ့ ည ၁၁ နာရီေလာက္ ထုိးေနၿပီ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ ဖားေအာ္သံ ပုရစ္ေအာ္သံ သဲ့သဲ့မွအပ ဘာမွ မၾကားရဘူး။ အဖြဲ႔လုိက္ဆုိၿပီး အားတင္းထားၾကေပမဲ့ ေၾကာက္ေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ရယ္။ အဲဒီလုိ ညဘက္ ခရီးသြားၾကတဲ့အခါမွာ ေနာက္ဆုံးက ဘယ္သူမွ မလုိက္ခ်င္ၾကဘူးမဟုတ္လား။ ေက်ာခ်မ္းတယ္ေလ။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္ကေန ကုတ္ဆြဲထားလုိက္ရင္ ေရွ့ကသူေတြ ဘယ္သူမွ သိေတာင္ သိလုိက္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အုပ္စုထဲမွာ က်ေနာ္က အသက္အႀကီးဆုံး။ ဆုိေတာ့ကာ သူရဲေကာင္းလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ညီကို ေရွ့ဆုံးမွာထား ညီမ၀မ္းကြဲသုံးေယာက္ကို အလယ္မွာထားၿပီး က်ေနာ္က ေနာက္ဆုံးက လုိက္လာခဲ့တယ္။ ညီက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတစ္လက္၊ ညီမသုံးေယာက္က တစ္လက္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က တစ္လက္။ စုစုေပါင္း သုံးလက္။ သခ်ၤိဳင္းနားနီးလာေလ ေၾကာက္စိတ္မ၀င္ေအာင္ စကားကို ႀကံဖန္ေျပာေလေပါ့။ စကားေတြကလဲ စိတ္မပါဘဲ (ေၾကာက္စိတ္နဲ႔) ေျပာေနၾကတာဆုိေတာ့ ေမးတာတစ္ျခား ေျဖတာတစ္ျခား ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ နဲနဲေလးမွ အဆီအေငၚမတည့္။ အဲဒီလုိနဲ႔ဘဲ သခ်ၤိဳင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာဘဲ ဘာသရဲမွ အေျခာက္မခံခဲ့ရဘူး။

အဲဒီလုိနဲ႔ လမ္းရဲ့ ဘယ္ညာမွာ အျမင့္ ရင္စုိ႔ေလာက္စီ ကမ္းပါးျပတ္ရွိတဲ့ လမ္းၾကားေလးထဲ ေရာက္လာတယ္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေလးေတြ ဟုိထုိးဒီထုိးနဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ငါးေယာက္လုံး အဲဒီ လမ္းၾကားေလးထဲလဲ ၀င္မိေရာ။ အမေလး.. ေျမြ...ေျမြ...ေျမြ... ေျမြႀကီး ဆုိၿပီး ညီမေတြဆီက အာေခါင္ျခစ္ၿပီးေအာ္တဲ့ အသံေတြ တၿပိဳင္နက္ ထြက္ေပၚလာတယ္။ က်ေနာ့္ေရွ့က ညီမေတြ ဘယ္လုိ ေနၾကမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ဆုိ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ ရင္စုိ႔ေလာက္ရွိတဲ့ ကမ္းပါးျပတ္ေပၚ လႊားကနဲ ခုန္တက္လုိက္မိမွန္းမသိဘူး။ ကမ္းပါးေပၚမွာ မားမားႀကီးကို ျဖစ္လုိ႔။ ေျမြက တစ္ျခားေျမြမဟုတ္ပါဘူး။ ေျမြမင္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ ငန္ေတာ္ၾကားေျမြပါ။ အဲဒီေျမြမင္းရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေျမြေပြးတုိ႔ ေျမြေဟာက္တို႔ မရွိဘူးတ့ဲ။ ေျမြေကာင္းရွိတဲ့ေနရာ ေျမြဆုိးေတြကို လက္မခံတဲ့ သေဘာေပါ့။ အဲဒီ ငန္ေတာ္ၾကားေျမြက လူေတြကို အႏၱရာယ္မျပဳပါဘူး။ အႏၱရာယ္မျပဳသလုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွလဲ မေၾကာက္တတ္ပါဘူး။ သူ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ေျခာက္ေျခာက္ သူ႔ဖာသာသူ ေအးေအးေဆးေဆးေလးဘဲ သြားတယ္။ မေျပးဘူး။ သူ႔ကို မေတာ္တဆ တက္နင္းမိရင္ေတာင္ လူေတြကို အႏၱရာယ္မျပဳတတ္ဖူးတ့ဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိ တမင္ရန္စၿပီး စိတ္တုိလုိ႔ ကိုက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီေနရာတင္ ပြဲခ်င္းၿပီးဘဲတဲ့။ အဲဒီေလာက္ထိ အဆိပ္ျပင္းတာ။

ညီမေတြလဲ အဲဒီငန္ေတာ္ၾကားေျမြႀကီး ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းျဖတ္ကူးေနတာကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကတစ္ဆင့္ ေတြ႔ျမင္ၿပီး ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္လုိက္ၾကတာပါ။ တကယ္ ေတြးေတြးၿပီး ေၾကာက္လာခဲ့တာက တေစၦသရဲပါ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း ေတြ႔ျမင္လုိက္ရတာက ငန္ေတာ္ၾကားေျမြႀကီးပါ။ အဲဒီေျမြလဲ သူ႔လမ္းသူသြားၿပီးေရာ ညီမေတြက ေနာက္ဖက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ကုိႀကီး ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူးတဲ့။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ ဟုိထုိးဒီထုိးလုပ္ေတာ့ ကမ္းပါးျပတ္ေပၚ မားမားမတ္မတ္ႀကီး ေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔သြားတယ္။ အဲဒီမွာ သူတုိ႔ ရယ္လဲရယ္ ေျပာလဲ ေျပာၾကေတာ့တာဘဲ။ ဘာတဲ့။ အကုိႀကီးဆုိၿပီး အားကိုးရမယ္မွတ္တယ္။ တကယ့္ အသက္အႏၱရာယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ ေသၿပီးတာၾကာၿပီတဲ့။ ကုိႀကီးက ကိုယ္လြတ္ရုန္းတယ္တဲ့။ ရွက္လုိက္တာဗ်ာ။ တကယ္ကို ရွက္တာ။ ကေလးဘ၀က အျဖစ္အပ်က္ဆုိေပမဲ့ ျပန္စဥ္းစားမိရင္ေတာင္ အခုထက္ထိ ရွက္ေနတုန္း။ အဲဒီေလာက္ထိ သူရဲေဘာ ေၾကာင္ရသလား။ အဲဒီေလာက္ထိ တာ၀န္မဲ့ရသလား။ အားႏြဲ႔တဲ့ သူေတြကို အဲဒီေလာက္တဲ့ ကာကြယ္လုိစိတ္ မရွိရသလား။ စတဲ့ စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ကိုယ့္ကုိကုိယ္ ေမးခဲ့ေပါင္း မနည္းခဲ့ဘူး။ အမွန္ဆုိ က်ေနာ္လဲ အဲဒီလုိ သူရဲေဘာင္ေၾကာင္လုိ႔ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ အဲဒီလုိ ျဖစ္သြားမွန္း မသိခဲ့ရရုိး အမွန္ရယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အၿမဲတမ္း သတိထားေနမိခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး ထပ္တူ ျဖစ္ျပန္မွာကို စုိးရိမ္လုိ႔ေပါ့။

ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္။

တစ္ႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ကို ဘုရားဖူးသြားၾကတယ္။ က်ေနာ္က တုံးဖလား ေတာရြာေလးက ဆုိေပမဲ့ ဘုရားဖူးခရီးသြားရင္းက ရန္ကုန္ သန္လ်င္ ေက်ာက္တန္း စတဲ့ တန္ခုိးႀကီးဘုရားေတြကို သြားတတ္လာတတ္ ျဖစ္လာတယ္။ လုိင္းကားနဲ႔ေပါ့။ တစ္ေန႔မွာ အသိတစ္ေယာက္က ၁၀ ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိေသးတဲ့ သူ႔တူမေလးနဲ႔ သန္လ်င္ေက်ာက္တန္းကို ဘုရားဖူး ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ဒီအခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ ႀကိဳတင္ သႏၷိ႒ာန္ ခ်ထားလုိက္တယ္။ လမ္းမွာ ဘယ္လုိ အႏၱရာယ္နဲ႔ဘဲ ႀကဳံႀကဳံ အသက္နဲ႔ လဲၿပီး အဲဒီကေလးမေလးကို ကာကြယ္ေပးမယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ကိုယ္က ဦးေဆာင္ သြားရမွာကုိး။ တာ၀န္ အျပည့္ရွိတာေပါ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ အေသာကမွတ္တုိင္ကေနၿပီး ရန္ကုန္-ေက်ာက္တန္း ဒိုင္နာလုိင္းကား စီးသြားလုိက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ စီးလာတဲ့ လုိင္းကား သန္လ်င္အလြန္ က်ိဳက္ေခါက္ ဘုရားနားလဲ ေရာက္ေရာ ကားတစ္စီးကို ေက်ာ္တက္တဲ့ အခါမွာ ကားခ်င္း ပြတ္တုိက္မိၿပီး ဘရိတ္ကုိ ေဆာင့္အုတ္လုိက္တယ္။ ကားေပၚက လူေတြလဲ စေကာထဲက ခဲလုံးေလးေတြလုိ ေရွ့ထုိးေနာက္ငင္ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အဲဒီကေလးမေလး ခႏၶာကုိယ္နဲ႔ ကားနံရံနဲ႔ မထိခုိက္မိေအာင္ က်ေနာ့္ ခႏၶာကုိယ္ကို ထုိးခံေပးမိရက္သား ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ခႏၶာကုိယ္နဲ႔ ကားနံရံနဲ႔ နဲနဲ အေဆာင့္ခံလုိက္ရေပမဲ့ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ခရီးသည္အားလုံးလဲ ဘာမွ ထိခုိက္ ဒဏ္ရာရၾကတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အားလုံး အုိေကပါဘဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းေလး ျပန္စဥ္းစားမိရင္ေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ္ေလး ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ေနမိတယ္။ အၿမဲတမ္း အဲဒီလိုဘဲ ျဖစ္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ တာ၀န္ယူစိတ္ေလ။ ကာကြယ္ေပးလုိစိတ္ေရာေပါ့။

ကဲ.. ပုိ႔စ္လဲ အေတာ္ေလး ရွည္သြားၿပီ။ ပထမကေတာ့ တုိတုိေလးေရးမလုိ႔ဘဲ။ ေရးရင္းနဲ႔ ရွည္သြားတာ။ အဲဒီေတာ့ အထက္က ေျပာခဲ့သလုိဘဲေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ လူသားေတြ အခ်င္းခ်င္း တာ၀န္သိစိတ္၊ တာ၀န္ယူစိတ္၊ ကူညီကာကြယ္ေပးလုိစိတ္ေတြ အသီးသီး ရွိေနၾကမယ္ဆုိရင္ ကမၻာႀကီးကလဲ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနဦးမွာပါဘဲ။ အဲဒီလုိ အသိစိတ္ဓါတ္ေတြ ကင္းမဲ့ၿပီး အခ်င္းခ်င္း ပုတ္ခတ္တုိက္ခုိက္ နစ္နာေစၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကမၻာ့သက္တမ္းလဲ တုိတုိသြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အသုံးျပဳေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတာင္မွ အသုံးျပဳတာ မ်ားလာရင္ စက္ေတြေၾကာင္လာတဲ့အတြက္ ေဖာ္မက္ခ် ၀င္းဒုိးျပန္တင္ ေဆာ့၀ဲေတြ အင္စေတာလုပ္ၿပီး တစ္ကေန ျပန္စၾကရေသးတာ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တုိ႔ ကမၻာႀကီးလဲ လူေတြ ညစ္ပတ္ဆုိးသြမ္းၾကမ္းတမ္းေနၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူလဲ အသစ္ကေန ျပန္ စေကာင္း စပါလိမ့္မယ္။ အထူးသျဖင့္ ရုပ္၀တၳဳအညစ္အေၾကးေတြကို ကမၻာႀကီးက ခံႏုိင္တယ္ထားဦး၊ လူေတြရဲ့ ညစ္ပတ္ရက္စက္ယုတ္မာတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြကိုေတာ့ သူ ခံႏုိင္ရည္ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေလးလံလာမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေတာ့ ကမၻာႀကီးလဲ ေဖာ္မက္ခ်ေကာင္း ခ်ႏုိင္တာေပါ့။

(အခုဆုိ ကမၻာႀကီးလဲ ဗီဇာသက္တမ္းကုန္ခါနီး ကပ္သီးကေလးမွာဘဲ ဒီေနရာမွာ အက္စ္တင္းရွင္း လုပ္လုိက္ႏိုင္ပါၿပီ။ သူတုိ႔ျပကၡဒိန္ႀကီး ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ သီးပြင့္ျပန္ဦးမွာပါ။ ဘာတဲ့။ တကယ့္ကမၻာက အခုမွ စ တာ ဆုိပါလား။ ေျပာသာ ေျပာရတယ္။ လူမ်ိဳးကကိုမွ မာယာလူမ်ိဳးဆုိေတာ့ သူတုိ႔ စတီထြင္ထားခဲ့တဲ့ ျပကၡဒိန္ဟာလဲ အမွန္အကန္ေတြ ျဖစ္ႏုိင္ပါဦးေတာ့မလား။ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ား မာယာမ်ားထားခဲ့ၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။)

ဘယ္လုိဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာကလူသားေတြအားလုံး တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြ တာ၀န္သိတတ္၊ တာ၀န္ယူတတ္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း ေမတၱာေရွ့ထားကာ ရုိင္းပင္းကူညီ ေဖးမကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ သူမ (ကမၻာႀကီး) ေသခ်ာေပါက္ က်န္းမာသန္စြမ္း ေနဦးမွာ မလြဲပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ အေနနဲ႔ကေတာ့ သူမ က်န္းမာရွင္သန္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးေနရုံမွတစ္ပါး................။

.

Friday, 14 December 2012

မသီတာက စခဲ့တဲ့.............

(ဒီပုိ႔စ္ေလးဖတ္ဖုိ႔ ဖြင့္လုိက္ၿပီး စခရုိးလ္ အေပၚေအာက္ လုပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ အေတာ္ရွည္လ်ားတဲ့ ပုိ႔စ္ျဖစ္ေနမွန္း သိရတဲ့အတြက္ ဒီေလာက္ ရွည္တာႀကီးကုိေတာ့ မဖတ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး မဖတ္ဘဲ ျပန္ေျပးသြားမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိေသး း))။ ဒါေပမဲ့ တစ္၀က္ေလာက္ ဖတ္လုိက္ရင္ မသီတာ ကိစၥက ၿပီးသြားမွာပါ။ က်န္တာက မင္းသမီးကိတ္ ကုိယ္၀န္ရျခင္းရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲေတြပါ)
....

ဒီႏွစ္ ၿဗိတိန္မွာ ေဆာင္းအ၀င္ၾကမ္းတယ္။ မုိးအခ်ဳပ္ျမန္တယ္။ ေအးလုိက္တာလဲ လြန္ေရာဘဲ။ အႏႈတ္ဒီဂရီ ၄ ေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ဒါေတာင္ အႏႈတ္ ၂၀ ေလာက္ ျဖစ္လာဦးမယ္ဆုိလား။ ေကြးရၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။ မနက္ပုိင္းတုန္းက ေနကေလးသာပါတယ္ဆုိၿပီး အ၀တ္သြားလွန္းထားတာ ေန႔လည္ပိုင္းက်ေတာ့ ေရခဲရုိက္အ၀တ္ျဖစ္ၿပီး သားရည္ခ်ပ္ႀကီးလုိ ဂ်ပ္ေကာ့ေကာ့ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဆာင္းေရာက္ရင္ အေအးဓါတ္နဲ႔အတူ မုိးအခ်ဳပ္ျမန္လာတယ္။ ညေန ၄ နာရီဆုိ မုိးက ခ်ဳပ္ခ်င္ေနၿပီ။ အျပင္ထြက္ရမွာ ပ်င္းေနရတဲ့အထဲ ရာသီဥတုက အေအးဓါတ္လြန္ကဲေလေတာ့ အိမ္ထဲမွာဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး စာအုပ္ေလးဖတ္လုိက္ တီဗီေလးၾကည့္လုိက္ စာေလး တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းေရးလုိက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုိ သက္ေတာင့္သက္သာေလးဘဲ ကုန္ေစလုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔......

ည ၁၀ နာရီ ခန္႔ေလာက္အခ်ိန္မွာေတာ့.........

"ကလင္ ကလင္ ကလင္"

လုိရမယ္ရ ဖုန္းႏွစ္လုံး ယူထားေပမဲ့ တစ္ရက္ေနလုိ႔မွ တစ္ခါ မလာတတ္တဲ့ ဖုန္းကုိ ဘယ္ကေန ဘယ္သူ ညႀကီးမင္းႀကီး လာဆက္ေနမွန္းမသိ။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ Unknown call.

"ဟလုိ ေျပာပါ"

"သူႀကီးမင္းလား မသိဘူး"

"ဟုတ္ပါတယ္"

"သမီး မသီတာပါ"

"အမ္..."

"မသီတာေလ မမွတ္မိဘူးလား။ သမီး အခု လန္ဒန္ေရာက္ေနတယ္"

"အမ္"....အာေမဍိတ္နဲ႔အတူ.စဥ္းစားရေခ်ၿပီ။ သီတာဆုိတဲ့ နာမည္က အမ်ားသားကလား။ ဟုိ ရြာေျမာက္ပိုင္းက ကြမ္းယာေရာင္းရင္း ႀကီးပြါးသြားတဲ့ ဦးတင္ေဖ့သမီး သီတာမ်ားလား။ အင္းးး သူ လုံး၀ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ကမွ ရထားတဲ့ သတင္းအရ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္က ကာလသားေခါင္း ကုိဖုိးလုံးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အခု ကေလးမ်က္ႏွာျမင္ေနလုိ႔ မီးတြင္းႀကီး ေရာက္ေနတယ္တဲ့။ ဒါျဖင့္ ဟုိ ကုိစိန္ေမာင့္ သမီး သီတာေလးမ်ားလား။ ကုိစိန္ေမာင္ႀကီး အရက္မူးလာတုိင္း ျပႆနာရွာရွာေနတတ္လု႔ိ စိတ္အညစ္ႀကီး ညစ္ေနရရွာတဲ့ သီတာေလး။ အင္း... သူလဲ လုံး၀မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ လန္ဒန္ကုိ မေျပာနဲ႔။ ရန္ကုန္ ေရႊတိဂုံဘုရားကုိေတာင္ တစ္ေခါက္ထဲ ေရာက္ဖူးတယ္တဲ့။ သူတုိ႔မိသားစုက သိပ္ေျပလည္ၾကတာ မဟုတ္။ ဒါျဖင့္ ဟုိတစ္ေယာက္မ်ားလား။ ဟုိၿမိဳ့က စက္ပုိင္ရွင္ႀကီး ဦးဖုိးနီရဲ့ ေျမးမေလး သီတာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဲဒီၿမိဳ့မွာ ေက်ာင္းတက္ရင္း သီတာေလးကုိ ရိသဲ့သဲ့ လုပ္ခဲ့ဖူးတာကုိ ေျပးျမင္ေယာင္မိပါရဲ့။ အဲဒီေခတ္တုန္းက အဆုိေတာ္လႊမ္းမုိးရဲ့ "အခ်စ္ရႈံးသမား ဒႆဂီရိ" ဆုိတဲ့ သီခ်င္းက ေခတ္အစားသားကလား။

"သီတာ....မင္းသမီးေလးကို.... လုိခ်င္..... တပ္မက္ေမာသူ... ရာမ.... မင္းသားေလးန႔ဲ.. မယွဥ္ႏုိင္.... အခ်စ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ...."

အဲဒီသီခ်င္းအပိုဒ္ကေလးကုိ သူတုိ႔အိမ္နားက ျဖတ္သြားမိတုိင္း မူရင္းနာမည္ေတြ ဖယ္ထုတ္ၿပီး သီတာ့နာမည္ သူ႔အဖုိး ဦးဖုိးနီနာမည္ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္နာမည္ (ကုိေမာင္)ကို အစားထုိးထည့္ကာ မတုိးမက်ယ္ ေအာ္ဟစ္ခဲ့ဖူးတာကို မွတ္မိေနေသး။

"သီတာ... ဖုိးနီေျမးကို.. လုိခ်င္.. တပ္မက္ေမာသူ....ကုိေမာင္...မင္းသားေလးနဲ႔...မယွဥ္ႏုိင္...အခ်စ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ.."

အဲဒီလုိ အတိတ္ကို စဥ္းစားလုိ႔ ေကာင္းေနတုန္း.....

"သူႀကီးမင္း... သမီးေၾကာက္တယ္။ သမီးကို လာေခၚပါ"

"ေဟ...."

"အင့္.. ဟင့္.. ဟင့္.. ဟင့္.. သမီး အရမ္းေၾကာက္တယ္။ သမီးကို လာေခၚပါ။ သမီးကို လာေခၚပါ"

အဲဒီလုိ ငုိသံေတြကုိ က်ေနာ္အေၾကာက္ဆုံး။ အထူးသျဖင့္ မိန္းခေလး ငိုသံ။ ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးလဲ ဟုိနားက ယားလာသလုိလုိ ဒီနားက စစ္စစ္ ကိုက္လာသလုိ ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလုိနဲ႔ ေနထုိင္ရ အေတာ္ခက္။ ဘယ့္ႏွယ္ ဘယ္က သီတာမွန္းလဲ မသိ။ ဘယ္မွာ သြားေခၚရမွန္းလဲ မသိ။ ၿပီးေတာ့ ညႀကီးမင္းႀကီး။ ဖုန္းလုိင္းထဲမွာလဲ တအင့္အင့္ တဟင့္ဟင့္နဲ႔ ဆုိေတာ့ ဖေနာင့္နဲ႔ ၾကမ္းျပင္ကုိဘဲ အသားကုန္ ေဆာင့္ပစ္လုိက္ရေတာ့မလုိုလို ေခါင္းနဲ႔ နံရံနဲ႔ဘဲ ေျပးတုိက္ရေတာ့မလုိလုိနဲ႔ တုိ႔လုိ႔ တန္းလန္းႀကီး။

"ဒါနဲ႔.. ေနပါဦး။ ဘယ္ကေန ဆက္ေနတာလဲ"

"သမီး လန္ဒန္ၿမိဳ့ထဲက ဆက္ေနတာပါ။ အင့္ဟင့္ဟင့္.. အရမ္းေၾကာက္တာဘဲ။ အနားမွာ ဘယ္သူမွလဲ မရွိၾကဘူး။ သမီး ေၾကာက္လြန္းလုိ႔ ေသရေတာ့မယ္ထင္တယ္။ သမီးကို လာေခၚပါ သူႀကီးမင္းရယ္... ေနာ္"

"ဒါနဲ႔.. ညည္းက က်ဳပ္ကုိ သိလုိ႔လား"

"သူႀကီးမင္းကလဲ အေရးထဲ ပုလိပ္စစ္ စစ္ေနေသးတယ္။ သူႀကီးမင္းကို မသိဘဲ ေနပါ့မလား။ အသားျဖဴျဖဴ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ ခန္႔ခန္႔ မ်က္ႏွာက မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႔ေလ"

ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာခန္႔ခန္႔ဆုိေတာ့ ဒီေကာင္မေလး ငါ့ကို အမွန္အတုိင္းျမင္တတ္သားဘဲလုိ႔ စိတ္ထဲေတြးၿပီး ေက်နပ္မိလုိက္ေသးတယ္။ း) ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာက မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႔တဲ့။ မခ်ိဳမခ်ဥ္ဆုိတာ ဘယ္လုိမ်ိဳးမ်က္ႏွာကုိ ဆုိလုိမွန္း မသိေပမဲ့ မစပ္မဆုိင္ ဟို စလုံးက ဘေလာ့ဂါပိစိေလး ခ်ိဳခ်ဥ့္မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ေျပးျမင္ေယာင္မိလုိက္ေသး။

"ဒါျဖင့္ေျပာ.. လန္ဒန္ ဘယ္အနားမွာ ေရာက္ေနတာလဲ။ အခု လာေခၚမယ္"

"အင့္.. ဟင့္.. ဟင့္... ဘယ္သိပါ့မလဲလုိ႔..။ လာေခၚပါဆုိမွ လူကို ေမးေနေသးတယ္။ ေနရာသိရင္ သူႀကီးမင္းကိုေတာင္ ဖုန္းမဆက္ဘူး။ သမီးဖာသာ သြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိ သြားၿပီးၿပီ။ အမေလး ခ်မ္းလဲ အရမ္းခ်မ္းသာဘဲ။ သူႀကီးမင္းရယ္ ကယ္ပါဦး။ ဂတ္ ဂတ္ ဂတ္ (ေမးရုိက္သံ)"။ ( လြမ္းလဲ အရမ္း လြမ္းတာဘဲလားလုိ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ မေမးျဖစ္လုိက္မွန္းမသိ)။

သူ႔ခမ်ာ ၿမိဳ့ထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ။ ညႀကီးမင္းႀကီး။ ၿပီးေတာ့ မိန္းခေလး။ အေတာ္ေလး ခ်မ္းၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးလဲ ေၾကာက္ေနေလာက္ၿပီ။ ငါ သြားကယ္မွ ျဖစ္မယ္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ " ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ လန္ဒန္ၿမိဳ့ထဲ ေပ်ာက္ဆုံးသြားျခင္း" ဆုိတဲ့ သတင္းေခါင္းႀကီးပုိင္းပါလာမွ ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ႏို႔.. ေနပါဦး။ သြားေခၚတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ေခၚၿပီး ဘယ္နား သြားထားမလဲ။ သူ႔ဖာသာ လန္ဒန္ေရာက္ေနတာ ၾကာေနၿပီး အခုမွ မ်က္စိလည္လမ္းမွားတာဆုိ သူ႔အိမ္ လုိက္ပို႔ေပးလုိက္ အဆင္ေျပေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဒီေန႔မွ လန္ဒန္ေရာက္လာၿပီး ၿမိဳ့ထဲမွာ ခရီးသြားအိတ္ေတြနဲ႔အတူတူ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနတာဆုိ ဒုကၡ။ အိမ္ကုိ ေခၚလာရေအာင္ဆုိလဲ အိမ္မွာက အခန္းပုိ မရိွ။ ရွိတဲ့ အခန္းပုိကလဲ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က ေနရာဦးထားၿပီးၿပီ။ က်ေနာ့္အခန္းထဲ အိပ္ခြင့္ျပဳလုိက္ရင္လဲ မျဖစ္။ ညဥ္႔နက္သန္းေကာင္ အိပ္မက္ေယာင္ၿပီး ေၾကာက္တယ္ ေၾကာက္တယ္ ေအာ္ေနမွျဖင့္ သြားၿပီ။ ကဲပါေလ။ သူ႔ခမ်ာလဲ ဒုကၡေရာက္ေနတာဆုိေတာ့ ကယ္တင္ေကာင္းပါတယ္။ ေခၚလာၿပီး နီးစပ္ရာ ဟုိတယ္တစ္ခုခု ပို႔ေပးလုိက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။

"ကဲ.. အခု လာေခၚမယ္။ ဘယ္အနားမွာ ရွိေနသလဲဆုိတာကုိသာ ေျပာ"