၂၀၁၂ အိပ္မက္ ဂေယာက္ဂယက္

စပ္မိလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ တူမေလးတစ္ေယာက္က ဘေလာ့တစ္ခု တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္တဲ့။ ဟ.. နင္ ဘေလာ့ေဆာက္ခ်င္တာနဲ႔ ငါနဲ႔ ဘာဆုိင္တုန္းဆုိေတာ့ ဦးေလးဘဲ ေဆာက္လုပ္ေပးရမယ္ေလတဲ့။ အမယ္ အမယ္ အေပၚစီးကေလသံနဲ႔။ သူ႔ဦးေလးကို သူ႔တပည့္မ်ား မွတ္ေနေရာ့သလား မသိ။ ဒါနဲ႔.. ဟုိ နည္းပညာၾကမ္းပိုးေလး ေမာင္ (စြယ္စုံၾကမ္း):D နဲ႔ ဆက္သြယ္ပါလားဆုိေတာ့ ဟင့္အင္း ဥေလးဘဲ လုပ္ေပးပါေနာ္..ေနာ္တဲ့။ အင္းး ဒီထက္ မဆုိးလာခင္ လုပ္ေပးပါ့မယ္လုိ႔ ၀န္ခံထားလုိက္မွ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ဦးေလးကေန ဥေလး။ ဥေလးကေန ဘယ္ေတြ ေရာက္ဦးမယ္ မသိဘူး။ ေခတ္ကာလသမီးေတြက ယုံရတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ရက္ငယ္ရင္ တစ္ရက္လည္တယ္တဲ့။

ဒါနဲ႔.. ဒီမယ္ တူမေတာ္ ဘေလာ့လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က ေသခ်ာသြားၿပီလား ဆုိေတာ့။ ဦးေလးတူမ မေသခ်ာရင္ ဘာမွ ဖြင့္မေျပာဘူး။ အာေညာင္းတယ္တဲ့။ ဒါျဖင့္ရင္ ဘေလာ့ ဥပေဒသေတြကုိ ေျပာျပမယ္။ ေသခ်ာနားစြင့္ဆုိေတာ့ နားရြက္တစ္ဘက္ အေပၚေထာင္ၿပီး နားစြင့္ေနပါတယ္တဲ့။ တကယ့္ ကန္႔လန္႔မေလး။ လူ႔ေလာကမွာ ေလာကဓံဆုိတာ ရွိသလုိ ဘေလာ့ေလာကမွာလဲ ဘေလာဂဒဏ္ဆုိတာ ရွိတယ္ကြဲ႔ တူမရဲ့။ အဲဒီ ဒဏ္ေတြကုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဆက္ဒုိးေပေတာ့ ဆုိေတာ့။ ေျပာျပေလတဲ့။ (၁) ခ်ီးမြမ္းခံရမယ္။ (၂) ကဲ့ရဲ့ ခံရမယ္။ (၃) အဆဲခံရမယ္။ (၄) ဆရာလုပ္တာ ခံရမယ္။ (၅) အေထြေထြ လုပ္တာ ခံရမယ္ဆုိေတာ့။ တစ္ကေန ေလးအထိေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ငါးနံပါတ္က အေထြေထြလုပ္တာ ခံရမယ္ဆုိတာက ဘာတုန္း ဦးေလးရဲ့တဲ့။ တူမႀကီး မွတ္ထား။ အေထြေထြဆုိတာ အကုန္ပါတယ္။ အီစီကလီ အာပလာ ေလာကြတ္ သူ႔ဆုိက္ဒ္ဖိတ္ေခၚ ညစ္ညမ္းလင့္ခ္ခ်ေပး စသျဖင့္ စသျဖင့္ေပါ့ ဆုိေတာ့။ ဦးေလးကလဲ ဒါမ်ိဳးမေၾကာက္လုိ႔ ရြာရုိးေလွ်ာက္ေနတာေလ။ စိမ္တာ စိမ္လုိက္တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို www.big-niece.blogspot.com ဆုိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလး ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ပုိ႔စ္တင္ပုံတင္နည္းက စလုိ႔ေပါ့။

 အဲဒီလုိနဲ႔ သူ႔ဘေလာ့ေလးမွာ ေန႔စဥ္ သူ႔စိတ္ထဲရွိတာေတြေရးလုိက္ တင္လုိက္န႔ဲ အစားပ်က္ အအိပ္ပ်က္ေတာင္ ျဖစ္လုိ႔။ ဘေလာ့ေလးကို ခ်စ္လုိက္တာလဲ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ သူ႔ခ်စ္သူထက္ေတာင္ ပုိခ်စ္ေသးတယ္ဆုိလားဘဲ။ သူ႔ရဲ့ ဆုိဒ္ဘားမွာေတာင္ သူ႔ခ်စ္သူကုိ "ခ်စ္သူသုိ႔"ဆုိၿပီး အခုလုိေလး သတိေပးထားေလရ့ဲ။ 

ခ်စ္သူသုိ႔...

ဒီမယ္ခ်စ္သူ... 

အေလ်ာ့ေပးသလုိလုိ အထာပုိစြာနဲ႔ 

ဘေလာ့ေလးကုိေတာ့ မနာလုိ မျဖစ္လုိက္ပါနဲ႔

ညွိဳ ႔ဓါတ္ျပင္းတဲ့ မင္းရဲ့ အခ်စ္က

ဒီက ပုိ႔စ္တက္ျခင္းရ့ဲ ဟုိဘက္ အေ၀းမွာ

မုိင္ေပါင္း ကုေဋကုဋာ။
....

သူ ပုိ႔စ္ေတြ အလီလီ တင္ေပမဲ့ သူ႔စာဖတ္ပရိသတ္က ႏွစ္ေယာက္ထဲရယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ရယ္ သူ႔ဦးေလးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ရယ္ပါဘဲ။ သူက ေျပာတယ္။ ဦးေလး သမီးစာကုိ ဘယ္သူမွလဲ လာမဖတ္ၾကဘူး။ သမီးစာေရးတာ အရမ္းညံ့ဖ်င္းေနလုိ႔လားဟင္။ သမီး စာေတြက အဆင္းသာရွိၿပီး အနံ႔မရွိတဲ့ မုိးေစြပန္းလုိ ဘာမွ အႏွစ္သာရမရွိလုိ႔ လာမဖတ္ၾကတာထင္တယ္ေနာ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ဖရက္ရွာတူမႀကီးကို ဘေလာ့ က်င့္ထုံးေလးေတြကို အခုလုိ ေျပာျပျပန္ရတယ္။ ဒီလုိ ရွိတယ္ တူမႀကီးရဲ့။ လူတုိင္းက ကိုယ္ေရးတဲ့ စာကို လူတုိင္းကုိ ဖတ္ေစခ်င္ၾကတာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္စာကုိ သူမ်ားဖတ္တာထက္ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ဖတ္ေနရတဲ့ အႀကိမ္ေတြက ပုိမ်ားေနတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလုိလုပ္။ ကုိယ့္ဘေလာ့ကို လာဖတ္ေစခ်င္ရင္။ (၁) သူမ်ားဘေလာ့ေတြ အရင္သြားဖတ္ရမယ္။ (၂) ဖတ္ၿပီးရင္ ကြန္မင့္ ေပးထားခဲ့ရမယ္။ (၃) ကြန္မင့္ေပးတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ရ့ဲ ဘေလာ့လင့္ခ္ကို တစ္ခါထဲ ခ်ေပးထားခဲ့ရတယ္။ (၄) မၾကာမၾကာ ေန႔စဥ္ ဘေလာ့ေပါင္းမ်ားစြာကို သြားလည္ၿပီး အဲဒီလုိ လုပ္ေနရမယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္တာကို ဘေလာ့ ပရုိမုိရွင္းလုပ္တာ၊ ဘေလာ့ မားကက္တင္း ဆင္းတာလုိ႔ ေခၚသကြဲ႔။ ဒီလုိလုပ္မွ ကိုယ့္ဘေလာ့ကုိ အားနာပါးနာနဲ႔ လာဖတ္ၾကမွာ။ ဦးေလး ဘေလာ့စေရးခါစတုန္းကလဲ ဒီလုိဘဲ လုပ္ခဲ့ရတာဘဲေလ။

ဒီလုိနဲ႔ သူ႔ခမ်ာ ေန႔မအား ညမနား တစ္ဘေလာ့၀င္ တစ္ဘေလာ့ထြက္နဲ႔ မုိးစင္စင္လင္းခဲ့ေပါင္း မနည္းခဲ့ဘူး။ ပထမတစ္ပတ္ ဘေလာ့ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ကို ၀င္လည္ၿပီး ကြန္မင့္ေပး၊ လင့္ခ္ကေလးေတြ ခ်ထားခဲ့ေပမဲ့ ျပန္လုိက္လာတဲ့သူ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဓါတ္မက်ဘဲ ေန႔စဥ္ ဘေလာ့မားကက္တင္း ဆင္းလုိက္တာ တစ္လေလာက္လဲ ရွိလာေရာ။ အားနာလုိ႔လား သနားသြားလုိ႔လား မသိ။ ျပန္လုိက္လာၿပီး ကြန္မင့္ေတြ ျပန္ေပးထားခဲ့ၾကတာ မနည္းေပဘူး။ သူ႔ပုိ႔စ္တစ္ခုမွာဆုိ ကြန္မင့္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရလုိက္တယ္။  လာလည္တဲ့သူေတြကလဲ ၀တ္ေက်တန္းေက်အေနနဲ႔ စာေရးေကာင္းလုိက္တာ။ ေနာက္ ထပ္လာဖတ္ဦးမယ္။ ကဗ်ာေလးေတြကလဲ ဂြတ္ရွယ္ဘဲ။ စသျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးစကား ဆုိထားခဲ့ၾကေလရဲ့။ တူမႀကီးခမ်ာမွာလဲ ပီတိေတြ တရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ မ်က္တြင္းေတြ ေဟာက္တဲ့အထိ အအိပ္ပ်က္ခံၿပီး ပုိ႔စ္ေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု တင္ေနေလေတာ့ရဲ့။

သူက ေဆာင္းပါးေတြ ၀တၳဳတုိေတြ ေရးတာထက္ ကဗ်ာေတြ ေရးရတာကို ပုိအားသန္တယ္ထင္ပါရဲ့။ ကဗ်ာေတြဘဲ လိမ့္ေရးေနေလရဲ့။ ကဗ်ာလုိ႔တာ ေျပာရတယ္။ ကာရန္မရွိ ဘာမရွိနဲ႔။ စာေၾကာင္းတုိတုိေလးေတြ ေရးၿပီး စင္တာမွာ ထားလုိက္ရင္ ကဗ်ာျဖစ္သြားေရာဆုိၿပီး သတ္မွတ္ထားပုံရတယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ခ်ည္း ကဗ်ာေတြ တင္ေနေတာ့တာပါဘဲ။ သူေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကုိလဲ ၾကည့္ဦး။ ကာရန္မိတစ္ခ်က္ လြတ္တစ္ခ်က္နဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အဓိပၸါယ္ကလဲ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္။  သူ႔ရဲ့ "နင့္မ်က္လုံး" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ၾကည့္လုိက္ဦး။

နင့္မ်က္လုံး 

၀ါဆုိပန္းခူးတုန္းက
နင့္မ်က္လုံးစူးစူးႀကီးေတြရယ္
ငါ့ကို ရူးမူးေစခဲ့တယ္။

အိမ္အလည္လာတုိင္း
နင့္ကို အိမ္ကေခြးေဟာင္တာ
နင္ည့ံလုိ႔ေပါ့ဟဲ့။

ေဖေဖေမေမက ေျပာတယ္
ေခြးေဟာင္ခံရသူကုိ
ေ၀းေ၀းေရွာင္တဲ့။
....

ၿပီးေတာ့လဲ ေန႔စဥ္ သူစိတ္ကူးေပါက္ရာေတြကုိ ကဗ်ာသီကုံးၿပီး တဒုိင္းဒုိင္းနဲ႔ ဘေလာ့ေပၚ ပစ္တင္ေနေတာ့တာပါဘဲ။ ဖတ္ရတဲ့သူေတြကေတာ့ အေတာ္ေလး ညစ္ေနေလာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ လူ႔က်င့္၀တ္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈက ရွိေနေလေသးေတာ့ ဘာေရးေရး ေကာင္းပါတယ္ဘဲေပါ့။ ဒီလုိမ်ိဳး ကြန္မင့္ေရးတာက အႏၱရာယ္ကင္းတယ္ေလ။ မဟုတ္လား။ ဒီမွာလဲ ၾကည့္ဦး။ သူ႔ငယ္ရည္းစားက သူ႔ကို ရည္းစားစာ စေပးခါစတုန္းက အျဖစ္အပ်က္တဲ့။ ကဗ်ာနာမည္ေလးက "နင့္စာ" ဆုိဘဲ။

နင့္စာ

နင္ေပးတဲ့ စာ
ငါက ဖ်ာေအာက္ထုိး
ေမာင္ေလးက ၾကမ္းပုိးရွာေတာ့
နင့္စာကုိေတြ႔
တေခြ႔ေခြ႔ ရီေနေလရဲ့။
....

မွတ္မွတ္ရရ သူ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ ကြန္မင့္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ ရလုိက္တယ္။ အရမ္းေကာင္းတာဘဲ၊ ဒီလုိ ကဗ်ာမ်ိဳးဖတ္ခ်င္ေနတာ၊ ကဗ်ာဥာဏ္အရမ္းရွိတာဘဲေနာ္၊ ေတာ္လုိက္တာ၊ ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြကို မလြတ္တမ္း အားေပးေနပါတယ္၊ ကဗ်ာဆရာမေလးကုိ အားက်လုိက္တာ၊ ပို႔စ္တင္တုိင္း ေျပးေျပးလာဖတ္ပါတယ္၊ ကဗ်ာေတြကေတာ့ ေကာင္းမွေကာင္း။ စတဲ့ စတဲ့ ကြန္မင့္ေတြ မ်ားမွမ်ားဘဲ။ ၿပီးေတာ့ လာဖတ္တဲ့ ဦးေရကလဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း တစ္ရက္ထဲနဲ႔ ငါးရာေက်ာ္ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးက ဟိုလုိလုိ ဒီလုိလုိနဲ႔ ဘာကုိ ဆုိလုိခ်င္တာမွန္း မသိေပမဲ့ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ သသံသယေဒါသ သင့္ေနသလုိလုိ။ အဲဒီကဗ်ာေလးကို လူေတြကလဲ အႀကိဳက္မ်ားၾကဟန္ တူပါရဲ့။  စာဖတ္သူဆုိတာကလဲ နဲနဲေလး ဆန္းေပးမွ လန္းၾကတာ မဟုတ္လား။ ကဗ်ာနာမည္ေလးက "ခ်စ္ရႊမ္းစုိ" တဲ့။

 ခ်စ္ရႊမ္းစုိ

  နိမ့္တုံျမင့္တုံ ေျခလွမ္းေတြရယ္

သိမ့္တုန္ ၿခိမ့္တုန္ ေရႊနန္းတမွ်ပါဘဲ။

 မင္းေလးက တိမ္စားခ်င္တယ္ဆုိရင္

ကုိယ္က တိမ္မွ်ားေပးမဲ့သူပါကြယ္

ဒါေပမဲ့

အနမ္းမုိးေတြေတာ့ မသဲလုိက္ပါနဲ႔

ငါ့ရဲ့ အလြမ္းပ်ိဳးခင္းေလး ရႊဲကုန္မွာ ေၾကာက္လုိ႔။
....

တစ္ရက္မွာေတာ့ ဦးေလးေရ.. ဦးေလးထက္ သမီးသာသြားၿပီတဲ့။ ဘာကုိတုန္းဆုိေတာ့။ စာလာဖတ္တဲ့သူေတြေလ။ ဦးေလးရဲ့ဟာက ဒိတ္ေအာက္သြားၿပီ။ မလန္းေတာ့ဘူး။ သမီးတုိ႔လုိ အရြယ္မွ တကယ့္ ကိတ္တာ။  ဦးေလးရဲ့စာေတြက ေခတ္မမီေတာ့ဘူး။ မီးတုိ႔လုိ စာေရးဆရာေလးေတြကမွ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ေစတာတဲ့။ ဖုလုိက္တာဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ္ မေန႔တေန႔ကမွ ဘေလာ့ေလး တည္ေဆာက္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အခု ဘ၀င္ျမင့္ေနၿပီေရာ။ ေနာက္ရွိေသးတယ္။ သူ႔ရဲ့ ကဗ်ာေတြကို ေဖ့စ္ဘုတ္ေတြမွာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတယ္တ့ဲ။ သူ႔ဆီကလဲ ခြင့္မေတာင္းဘူးတဲ့။ ဒါဟာ ခိုးယူျခင္းတစ္မ်ိဳးဘဲတဲ့။ ဒီလုိခုိးယူလုိ႔ ရၾကစတမ္းလားတဲ့။ အခ်ိန္ေတြ အင္အားေတြ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးေတြ ေပးဆပ္ၿပီး ေရးထားရတာတ့ဲ။ နဲနဲေလး လူသိမ်ားလာေတာ့ မာနက ပူးတြဲပါလာေခ်ၿပီေကာ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ့ သူ႔ဘေလာ့ဆုိက္ဒ္ဘားမွာ "သတိ" ဆုိၿပီးေတာ့ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားေလရဲ့။

သတိ

ျဖဴျဖဴမဲမဲ
စာေရးသူဟာ စာေရးသူဘဲ
စကားလုံးေတြ
ယူသုံးခ်င္တယ္ဆုိရင္
စာနဲ႔စာေရးသူ
တူတူ ေဖာ္ျပေပးပါ
ဒါဘဲ။
....

ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ တူမႀကီးရဲ့ တစ္လြဲမာနေတြကို ခ၀ါခ်ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ ဘ၀င္ရူး ရူးသြားႏုိင္တယ္ဆုိၿပီး စဥ္းစားခန္းထုတ္ေနမိခဲ့တယ္။ သူ႔ကဗ်ာေတြဆုိတာကလဲ ကဗ်ာအဆင့္ ေရာက္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ သူ႔ကဗ်ာနဲ႔ သူေတာင္ ဘယ္အမ်ိဳးအစားထဲ ပါ၀င္မွန္း သိမဲ့ပုံမေပၚဘူး။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲရွိတာကို ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးထားေလေတာ့ ကဗ်ာရဲ့ရသေတြက မေပၚလြင္ဘူး။ သူ႔ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မေလးရွားက ေဂါပကႀကီး တစ္ေယာက္ကေတာင္ သေရာ္ထားေသးေလရဲ့။ ဘာတဲ့။ "တစ္ေထာင္တန္လား အမ္းစရာ အေၾကြမရွိဘူး။ ဟုိနားက တူမႀကီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ယူသြား" တဲ့။ (ေဂါပကႀကီးက ကုိးရာေက်ာ္တန္ ပစၥည္းတစ္ခုခု ေရာင္းလုိက္ဟန္တူပါရဲ့။) သူ႔ကဗ်ာက အဲဒီေလာက္ထိ သိန္းတန္ သန္းတန္ တန္ဖုိး ရွိတာကလား။ း) အင္း အခု သူ႔ကို ဆုံးမဖုိ႔ အခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ။

တူမႀကီး လာအံုးဆုိေတာ့ ဘာတုန္းတဲ့။ အသံက ခပ္မာမာရယ္။ သူ႔ဦးေလးကိုေတာင္ အထင္ေသး အျမင္ေသးပုံစံမ်ိဳး။ တူမႀကီး သိပ္ဘ၀င္ျမင့္မေနနဲ႔။ စာဖတ္သူေတြ ခ်ီးက်ဴးတုိင္းလဲ အဟုတ္မထင္နဲ႔။ ဘေလာ့ ေရးကာစမုိ႔ အားမငယ္ေအာင္ အားေပးတဲ့အေနနဲ႔ ကြန္မင့္မွာ ခ်ီးက်ဴးခန္းဖြင့္ၾကတာ။ အမွန္က တူမႀကီးရဲ့ ကဗ်ာေတြဟာ ကဗ်ာ့ေရစီးေၾကာင္းထဲ မေရာက္ေသးဘူး။ အမ်ားႀကီး လုိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာဖတ္သူကုိ ဘယ္လုိရသမ်ိဳး ေပးမလဲဆုိတဲ့ တာ့ဂက္လဲ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ကဗ်ာေတြ စာေတြကို ေသခ်ာျပန္ေလ့လာဦး။ လူအဖတ္မ်ားလာေလေလ ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြ ေပၚသင့္လာေလ မဟုတ္လား။ အဲဒီလုိ ေျပာလုိက္ေတာ့။ ဦးေလးက လာညွိေနေသးတယ္။ သမီးကဗ်ာေတြကို လူေတြ ႀကိဳက္ၾကလုိ႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူဦးေရ ရာခ်ီေထာင္ခ်ီ ဖတ္ၾကတာေပါ့။ အခုဆုိ ေကာင္တာမွာ စာလာဖတ္သူေပါင္း ႏွစ္သိန္းေက်ာ္သြားၿပီတဲ့။ (ေက်ာ္မွာေပါ့ ေကာင္တာ စလုပ္ကထဲက ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ဂဏန္း တစ္ခါထဲ ရုိက္ထည့္ထားတာကုိမ်ား၊ မသိရင္ ခက္မယ္)။  ဦးေလးရဲ့ ဘေလာ့ဆုိ တစ္ရက္ေနလုိ႔မွ အေယာက္တစ္ရာ မျပည့္ခ်င္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔မ်ား သမီးကို လာရစ္ေနေသးတယ္။ နားစမ္းပါ ဦးေလးရာတဲ့။ 

ကဲ ဒါျဖင့္ ငါ့တူမ။ ဒီလုိလုပ္။ တစ္လေလာက္တိတိ ဘယ္ဘေလာ့ကိုမွ သြားမလည္နဲ႔။ ကြန္မင့္လဲ သြားမေပးနဲ႔။  တူမႀကီးကေတာ့ ကဗ်ာေတြကို ေရးၿမဲမျပတ္ ေန႔စဥ္ေရးၿပီးတင္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ လာဖတ္ၾကမလဲဆုိတဲ့ ျပႆနာကို တစ္လျပည့္တဲ့ေန႔မွာ အေျဖသိရမယ္။ တကယ္လုိ႔ တစ္လျပည့္တဲ့ေန႔အထိ စာဖတ္သူေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆုိရင္ တူမႀကီးရဲ့ ကဗ်ာေတြက တကယ္ တန္း၀င္သြားလုိ႔ စာဖတ္သူေတြ မျပတ္ရွိေနတာလုိ႔ ဦးေလး ယုံေပးလုိက္မယ္ဆုိေတာ့။ စိမ္လုိက္ေလ ၾကာသလားလုိ႔တဲ့။

ဒါနဲ႔...သူလဲ သူ႔ကုိယ္သူ ယုံၾကည္စြာနဲ႔ဘဲ ကဗ်ာေတြ အေရးမပ်က္၊ အတင္မပ်က္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္ဘေလာ့ကုိမွလဲ သူသြားမလည္ေတာ့ဘူး။ အေျခအေနကုိသာ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလရဲ့။ ပထမ တစ္ပတ္ေလာက္ထိေတာ့ လာဖတ္တဲ့သူေတြ လာၿမဲလာေနၾကတုန္းရွိေသးတယ္။ ဒုတိယပတ္က်ေတာ့ နဲနဲ က်ဲသြားၿပီ။ ရက္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ လာဖတ္သူ ဦးေရက ဆယ္ေယာက္ေလာက္သာ ရွိေတာ့တယ္။ ကုိယ္ကသာ ကဗ်ာေရးၿပီး ပုိ႔စ္ကုိ ေန႔တုိင္း တစ္ပုဒ္စီတင္ေနေပမဲ့ ဘယ္ဘေလာ့ကိုမွ လုိက္မလည္တဲ့အတြက္ စာဖတ္သူ ဘေလာ့ဂါေတြလဲ ငါ့ဘေလာ့မွ လာမဖတ္တာ ငါက သူ႔ဘေလာ့ သြားဖတ္စရာလား လုိ႔မ်ား ေတးထားၾကသလား မသိ။ တစ္လမျပည့္ခင္ ၂၈ ရက္ေျမာက္တဲ့ ေန႔ကစၿပီး တူမႀကီးရဲ့ ဘေလာ့ကို လာလည္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ တူမႀကီး မ်က္ႏွာ ရဲတက္လာၿပီး ရွက္ေနလုိက္တာမ်ား သနားေတာင္ သနားမိသြားရဲ့။ သူ အရႈံးႀကီး ရႈံးသြားၿပီကုိး။ ပုိဆုိးတာက သူ႔မာနကို ထက္ပိုင္း ခ်ိဳးပစ္လုိက္သလုိ သူ ခံစားသြားရရွာတာပါဘဲ။

ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့။

ကဲ.. ဦးေလးေရ.. ကဗ်ာေကာင္းေတြကို မခံစားတတ္တဲ့ သူေတြအတြက္ ကဗ်ာေရးလဲ အက်ိဳး မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကဗ်ာဥာဏ္ေတြ ကြန္႔ျမဴးေနတုန္း ပရိသတ္ကို ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြေရးၿပီး ပညာေပးေနတာကို သူတုိ႔ကမွ လက္မခံတတ္တာ။ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ သမီး ဒီေန႔ကစၿပီး ဘေလာ့ေလာကထဲက လုံး၀ ရာသက္ပန္ထြက္ခြါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဘေလာ့မေရးေတာ့ဘူး။ ဘေလာ့ေလာကႀကီးလဲ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး ျပည့္မီတဲ့သူေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့။ စာေကာင္းကဗ်ာေကာင္းဆုိ ဘယ္သူမွ အေရးတယူ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ ျမန္မာ့ဂုဏ္ကုိ ထိခုိက္ေစတာဘဲ။ သမီး..စိတ္သစ္ကုိယ္သစ္ေမြးၿပီး ပုံႏွိပ္လုိင္းဘက္ဘဲ သြားေတာ့မယ္။ အဲဒါကမွ ပုိ စတန္းဒါ့ဒ္ က်တာ။ ဒီေတာ့ ... ေရာ့.. ဒီမွာ.... ဦးေလး... ႀကိဳက္သလုိသာ ယူသုံးေပေတာ့။ အဲဒါေတြဟာ သမီး အၾကမ္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္ထူႀကီးဘဲ။ ကဗ်ာပုဒ္ေရေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွိတယ္။ ဦးေလး အတုခုိးခ်င္ ခုိးလုိ႔ ရတာေပါ့။ ေရာ့... ဒီမွာ.....

၀ုန္းးးး

သူက စာအုပ္ႀကီးကို လွမ္းပစ္ေပးလုိက္ေပမဲ့ က်ေနာ္ ဖမ္းမယူလုိက္မိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ စာအုပ္ႀကီးက ၾကမ္းျပင္ေပၚ ၀ုန္းကနဲ က်သြားတယ္။ အဲဒီ ၀ုန္းကနဲ ဆုိတဲ့ အသံၾကားလုိက္မွ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက လန္႔ႏုိးလာတယ္။ စာၾကည့္ရင္း ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ စာအုပ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်သြားမွန္း မသိလုိက္ဘူး။ စာအုပ္ကို ျပန္ေကာက္ကိုင္ရင္း ခဏေလးအတြင္း မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ရွည္ႀကီးကို ျပန္စဥ္းစားၿပီး ၿပဳံးစိစိ ျဖစ္ေနမိေလရဲ့။ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး တုံးဖလားရြာက ဆယ္၀မ္းကြဲ တူမတစ္ေယာက္ အိပ္မက္ထဲ ေရာက္လာၿပီး ဘေလာ့လာေရးရတာပါလိမ့္။ အမွန္ဆုိ သူ႔ခမ်ာ ဘေလာ့ ေရးဖုိ႔ ေနေနသာသာ အင္တာနက္နဲ႔ အိမ္သာတက္ ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြကိုေတာင္ ကြဲေသးတာမွ မဟုတ္တာ။ ေအာ္.. ဒါေပမဲ့... အိပ္မက္က အိပ္မက္ပါဘဲေလ။ မမက္နဲ႔လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတာမွ မဟုတ္တာ။ မက္ပေစေပါ့။ ဟုတ္ဖူးလား။

ကဲ... ၀က္မေလး ပစ္ပစ္ေရ...

ဦးေလးရဲ့... အဲေလ.. သူႀကီးမင္းရဲ့ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ရဲ့ အိပ္မက္ေတြက ေရေရရာရာ မရွိခဲ့ေလေတာ့ မၾကာေသးခင္ကမွ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ကေလးကိုဘဲ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ရဲ့ သမင္လည္ျပန္အေနနဲ႔ ၀က္မေလး တဂ္ခဲ့တဲ့ တဂ္စာကုိ  ေျဖရွင္းေပးလုိက္ပါတယ္။ (တဂ္ထားတာနဲ႔ ဆုိင္ဆုိင္မဆိုင္ဆုိင္ တဂ္ပုိ႔စ္လုိ႔ဘဲ မွတ္ေပးၾကပါကုန္ း)။ တစ္ခု ေျပာလုိ႔ရတာကေတာ့ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ဟာ သူႀကီးမင္းအတြက္ အေတာ္ေလး အပ်င္းထူခဲ့တဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ပ်င္းလုိက္သမွ လြန္ေရာဘဲ။ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္ခဲ့မိဘူး။ ေနာက္ သူႀကီးမင္းရဲ့ ဟုိ..အေျခအေနကလဲ ကေမာင္ေလး (ကညိမ္း) ေျပာသလုိပါဘဲ။ ခါတုိင္းႏွစ္ေတြ နည္းတူ နဲနဲေလးမွ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ အပြန္းအပဲ့မခံ လူပ်ိဳႀကီးစစ္စစ္ဘ၀နဲ႔ဘဲ ၂၀၁၂ ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ပါေၾကာင္း။  ၿပီးၿပီ။ ဒါဘဲ။ ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)

.