သူမကို ႏွာေလးေတာင္ မေစးေစခ်င္...

 ဒီေန႔မွာ (ဒီပုိ႔စ္ေလး ေရးေနရင္း တန္းလန္း) ကမၻာမပ်က္ခဲ့ဖူးဆုိရင္ေတာ့ ဒီပုိ႔စ္ေလးကို ဖတ္ခြင့္ရၾကဦးမွာပါ။ ယူေကမွာေတာ့ ကမၻာပ်က္ဖုိ႔ အစပ်ိဳးေနၿပီ။ ၿဗိတိန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လဲ ကမၻာပ်က္မွာေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ဟန္တူပါရဲ့။ ဟိမ၀ႏၱာနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ အာဖဂန္နစၥတန္မွာ စေတးသြားေရွာင္ေနေလရဲ့ဗ်ာ။  း)

ဒီေန႔ (၂၁.၁၂.၂၀၁၂)ဟာဆုိရင္ျဖင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က အင္တာနက္ေပၚ ရည္ပန္းစားခဲ့ဖူးတဲ့ ကမၻာပ်က္မဲ့ေန႔ေပါ့။ မာယာျပကၡဒိန္အရ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေတြက ဒီေန႔မွာတင္ ကုန္ဆုံးသြားတာမုိ႔ ဒီေန႔သည္ပင္လွ်င္ ကမၻာ့သက္တမ္း ကုန္ဆုံးတဲ့ေန႔ရယ္လုိ႔ ေကာလာဟလ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ နာဆာအာကာသသိပၸံ႒ာနကလဲ ဘယ္ၿဂိဳလ္က ကမၻာရဲ့ ဘယ္နားထိ ေရာက္လာၿပီး ကမၻာကို ဘယ္လုိ အႏၱရာယ္ျပဳႏုိင္တယ္၊ ေဗဒင္ဆရာေတြကလဲ တြက္ကိန္းအရ ကမၻာေျမႀကီးရဲ့ လကၡဏာဟာ ပ်က္စီးကိန္းရွိတယ္ စသျဖင့္ ေသာေသာညံလုိ႔ေပါ့။ ဒီၾကားထဲ ၂၀၁၂ ဆုိတဲ့ ကမၻာပ်က္ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးကလဲ ကမၻာအႏွ႔ံ ရုံတင္ျပသေနျပန္ေတာ့ ကမၻာပ်က္ဖုိ႔ အေတာ္ေလး အင္အားေကာင္းခဲ့တယ္။

၂၀၁၂ ကမၻာပ်က္ဇာတ္ကားႀကီး

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြလဲ ရာသီစာ တဂ္စာေတြ ေခတ္စားေနခ်ိန္ဆုိေတာ့ ကမၻာႀကီးပ်က္ရင္ မပ်က္ခင္ ဘာေတြလုပ္ၾကမလဲ ဆုိတဲ့ တဂ္ပို႔စ္ေတြ ပလူပ်ံေနခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ေနရာကမွ ကမၻာမပ်က္ေသးခင္ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာေတာ့ ကမၻာႀကီးခမ်ာ ပ်က္စီးျခင္းမက ပ်က္စီးခဲ့ရရွာတယ္။ ဘေလာ့ဂါေတြကလဲ အဲဒီအခါက်မွ မေသခင္ ဘာေတြ လုပ္သြားခ်င္တယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ အတူရွိေနခ်င္တယ္၊ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာ သြားေနခ်င္တယ္ စသျဖင့္ မေသခင္ေလး ခ်င္ျခင္းေတြ တပ္လုိက္ၾကသမွ ဘေလာ့ရြာေလး တစ္ေလွ်ာက္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ခဲ့ရတဲ့အထိပါဘဲ။ တဂ္ပုိ႔စ္ဆုိျပန္ေတာ့ က်ေနာ္လဲ ဘေလာ့ဂါပီပီ တဂ္စာ စားခဲ့ရျပန္သေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က တျခားသူေတြလုိ ကမၻာအပ်က္ဖက္က မေရးခဲ့ပါဘူး။ ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေလးေတြကုိ ကုိးကားၿပီး ကမၻာႀကီး က်န္းမာလွ်က္ရွိေနဦးမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း  ဒီေနရာမွာ ကမၻာအပ်က္ ထည့္မတြက္နဲ႔ ဆုိၿပီး ကမၻာေစာင့္ေမာင္းႀကီး တီးျပခဲ့ဖူးေသးတယ္။

အဲဒီလုိ လူေတြ အမွတ္တရ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ေန႔ေလး အခု ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီလုိ ေန႔မ်ိဳးမွာ ပို႔စ္တစ္ခုခုေတာ့ ေရးတင္ဦးမွဘဲလုိ႔ စဥ္းစားေနရင္း အေမရိကားမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ (အားလုံးသိၿပီးၾကတဲ့) ေသနတ္ပစ္ခတ္မႈ ႏွစ္ခု အေၾကာင္း ေခါင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ တစ္ခုက လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ရုံတစ္ခုထဲမွာ လင္းႏုိ႔လူသားဇာတ္ကား ျပသရင္း လူသတ္သမားက ဇာတ္၀င္ခန္းဆန္ဆန္ ပရိသတ္ေရွ့ ထြက္ေပၚလာၿပီး ေသနတ္နဲ႔ ပရိသတ္ထဲ အတြဲလုိက္အတြဲလုိက္ ဆြဲပစ္ခဲ့တဲ့အမႈပါ။ ေနာက္တစ္ခုက မၾကာေသးခင္ ရက္ပုိင္းေလးကမွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းထဲ ၀င္ေရာက္ၿပီး ကေလးေတြစာသင္ေနတဲ့ အခန္းထဲ ၀င္ကာ ေျခာက္ႏွစ္ ခုႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္ရွိတဲ့ ကေလးေတြအမ်ားအျပားကို ေသနတ္နဲ႔ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ပတ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ အမႈပါ။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အေမရိကန္ျပည္ရဲ့ လြတ္လပ္စြာ လက္နက္ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ ဥပေဒအေၾကာင္း မဟုတ္သလုိ လက္နက္ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ဥေပေဒကုိ ရုပ္သိမ္းေပးသင့္တဲ့ အေၾကာင္းလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘာအေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာလဲ ဆုိေတာ့။ တျခားအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ေသနတ္ပစ္မႈေတြမွာ ဓါးစာခံ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတဲ့ သူေတြရဲ့ တာ၀န္သိတတ္မႈ၊ တာ၀န္ယူတတ္မႈႏွင့္ အားႏြဲ႔သူကို ေမးဖကူညီကာကြယ္ေပးမႈ အေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာျပခ်င္တာပါ။

ရုပ္ရွင္ရုံထဲက ေသနတ္ပစ္ခတ္မႈကိုဘဲ ၾကည့္။ ရုပ္ရွင္ဆုိတာ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူငယ္လူရြယ္ေတြ စုံတြဲေတြ  သြားေလ့ရွိၾကတဲ့ ေနရာ မဟုတ္လား။ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ရုံထဲ ေသနတ္ပစ္ခတ္မႈလဲ ျဖစ္ေရာ မိန္းခေလး အခ်ိဳ႔က အေၾကာက္လြန္ၿပီး ငူတူတူႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကေလရဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ေယာက်္ားေလးေတြက အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး အတင္းဆြဲလဲ အားလ်ားေမွာက္ေစခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ စုံတြဲတစ္တြဲဆုိ လူသတ္သမားရဲ့ ေသနတ္ေျပာင္း၀က သူ႔ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးဆီ တည့္တည့္ထုိးခ်ိန္လုိက္ခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကုိ သူ႔ခ်စ္သူအတြက္ က်ည္ကာလုပ္ေပးၿပီး အသက္စေတး အေသခံလုိက္တယ္။ ၀ီရရသႏွင့္ ဘယာနကရသဆန္တဲ့ ေၾကကြဲစရာ ျမင္ကြင္းေလးေတြေပါ့။

 ေနာက္ၿပီး မူလတန္းေက်ာင္း စာသင္ခန္းတစ္ခုထဲက ေသနတ္ပစ္ခတ္မႈကို ၾကည့္။ စာသင္ခန္းထဲ ေသနတ္သမား၀င္ၿပီး ေျခာက္ႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္မွ်သာ အရြယ္ရွိေသးတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ကေလးသူငယ္မ်ားကို ေသနတ္နဲ႔ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ တဒုိင္းဒုိင္း ပစ္သတ္ေနတဲ့အခါ တာ၀န္က်ေနတဲ့ ဆရာမေတြ ထြက္မေျပးခဲ့ၾကဘူး။ အေၾကာက္လြန္ၿပီး ေတြေ၀ မေနခဲ့ၾကဘူး။ ကေလးေတြကို အတတ္ႏုိင္ဆုံး ကာကြယ္ေပးရင္း ဆရာမေျခာက္ေယာက္ သူတုိ႔အသက္ကို ေပးဆပ္လုိက္ၾကတယ္။ အမွန္ဆုိ ကေလးေတြကို ပစ္ထားၿပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္းလုိ႔ ရေကာင္းရႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ မလုပ္ခဲ့ၾကဘူး။ တကယ္လုိ႔ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ အဲဒီလုိ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ အသက္ရွင္ က်န္ရစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္လဲ ကေလးေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့မိတဲ့အတြက္ ေသရတာထက္ပုိဆုိးတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာ သူတုိ႔ ရရွိမွာ ေသခ်ာတယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ သူတုိ႔တစ္ေတြရဲ့ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး တာ၀န္သိတတ္မႈ၊ တာ၀န္ယူတတ္မႈ၊ အားငယ္သူကို ေဖးမကူညီကာကြယ္ေပးမႈေတြဘဲေပါ့။ ဒါျဖင့္ရင္ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ရုံထဲက မိမိနဲ႔ နီးစပ္ရာသူေတြကုိ အသက္စြန္႔ၿပီး ကယ္တင္လုိက္တဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ မူလတန္းေက်ာင္းထဲက တပည့္ေတြအတြက္ ကာကြယ္ေပးရင္း အသက္စြန္႔ခဲ့ၾကရရွာတဲ့ ဆရာမေလးေတြ။ တကယ္လုိ႔  သူတုိ႔ေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔သာဆုိ ဘယ္လုိ စိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လုိ လႈပ္ရွားမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကမွာပါလဲ။ အသက္စေတးၾကမွာလား ဒါမွမဟုတ္ ထြက္ေျပးၾကမွာလား။

စပ္မိလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာရဲ့ အေရွ့ဘက္မွာ ရြာသာယာရြာဆုိတဲ့ ရြာႀကီး တစ္ရြာရွိတယ္။ ရြာႀကီးဆုိေပမဲ့ အိမ္ေျခ ၂၀၀ ေလာက္သာ ရွိတဲ့ ရြာတစ္ရြာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ တုံးဖလားရြာက အိမ္ေျခ ၃၀ ေလာက္ဘဲ ရွိတဲ့ ရြာမုိ႔လုိ႔ အဲဒီရြာသာယာရြာကို ရြာႀကီးအေနနဲ႔ဘဲ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီရြာမွာ စုစုေပါင္း သုႆာန္သခ်ၤိဳင္း ၅ ခုတိတိရွိတယ္။ သူႀကီးသခ်ၤိဳင္း၊ လူႀကီးသခ်ၤိဳင္း၊ ကေလးသခ်ၤိဳင္း၊ အစိမ္းေသသခ်ၤိဳင္း၊ အနာေပါက္(ေရာဂါဆုိးနဲ႔)ေသသခ်ၤိဳင္း ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ အဲဒီအထဲကမွ အနာေပါက္ေသသခ်ၤိဳင္းက တုံးဖလားရြာနဲ႔ အဲဒီရြာၾကားထဲမွာ တည္ရွိတယ္။ တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာသြားရင္ အဲဒီ သခ်ၤိဳင္းနေဘးနားကဘဲ ျဖတ္သြားရတယ္။ တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာ ၆ ဖာလုံေလာက္သာ ေ၀းေပမဲ့ ႏွစ္ရြာၾကားမွာ ရွိတဲ့ ေတာက အေတာ္ေလး နက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ သစ္ပင္အုံးဆုိင္းဆုိင္း ေတာနက္နက္ထဲမွာဘဲ သခ်ၤိဳင္းလုပ္ၿပီး လူေသျမွဳပ္ၾကတာ။ ညဘက္ဆုိရင္ အဲဒီေတာထဲက ကေလးငုိသံၾကားတာတုိ႔ မီးလုံးထထေတာက္တာတုိ႔ ရယ္သံသဲ့သဲ့ ၾကားတာတုိ႔ စတဲ့စတဲ့ ပုံျပင္ေတြကလဲ မၾကားခ်င္အဆုံး။ ေျပာရရင္ တေစၦသရဲ အလြန္ေျခာက္တယ္လုိ႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ သခ်ၤိဳင္းေပါ့။

အဲဒီလုိနဲ႔ လမုိက္ညတစ္ညမွာ က်ေနာ္ရယ္ က်ေနာ့္ညီတစ္ေယာက္ရယ္ ညီမ၀မ္းကြဲ သုံးေယာက္ရယ္ တုံးဖလားကေနၿပီး အဲဒီ ရြာသာသာရြာကို အလည္သြားၾကတယ္။ ေဆြမ်ိဳးအိမ္တစ္အိမ္ကိုေပါ့။ အသြားတုန္းကေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပါဘဲ။ အျပန္က်ေတာ့ ည ၁၁ နာရီေလာက္ ထုိးေနၿပီ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ ဖားေအာ္သံ ပုရစ္ေအာ္သံ သဲ့သဲ့မွအပ ဘာမွ မၾကားရဘူး။ အဖြဲ႔လုိက္ဆုိၿပီး အားတင္းထားၾကေပမဲ့ ေၾကာက္ေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ရယ္။ အဲဒီလုိ ညဘက္ ခရီးသြားၾကတဲ့အခါမွာ ေနာက္ဆုံးက ဘယ္သူမွ မလုိက္ခ်င္ၾကဘူးမဟုတ္လား။ ေက်ာခ်မ္းတယ္ေလ။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္ကေန ကုတ္ဆြဲထားလုိက္ရင္ ေရွ့ကသူေတြ ဘယ္သူမွ သိေတာင္ သိလုိက္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ 

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အုပ္စုထဲမွာ က်ေနာ္က အသက္အႀကီးဆုံး။ ဆုိေတာ့ကာ သူရဲေကာင္းလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ညီကို ေရွ့ဆုံးမွာထား ညီမ၀မ္းကြဲသုံးေယာက္ကို အလယ္မွာထားၿပီး က်ေနာ္က ေနာက္ဆုံးက လုိက္လာခဲ့တယ္။ ညီက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတစ္လက္၊ ညီမသုံးေယာက္က တစ္လက္၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က တစ္လက္။ စုစုေပါင္း သုံးလက္။ သခ်ၤိဳင္းနားနီးလာေလ ေၾကာက္စိတ္မ၀င္ေအာင္ စကားကို ႀကံဖန္ေျပာေလေပါ့။ စကားေတြကလဲ စိတ္မပါဘဲ (ေၾကာက္စိတ္နဲ႔) ေျပာေနၾကတာဆုိေတာ့ ေမးတာတစ္ျခား ေျဖတာတစ္ျခား ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ နဲနဲေလးမွ အဆီအေငၚမတည့္။ အဲဒီလုိနဲ႔ဘဲ သခ်ၤိဳင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာဘဲ ဘာသရဲမွ အေျခာက္မခံခဲ့ရဘူး။

အဲဒီလုိနဲ႔ လမ္းရဲ့ ဘယ္ညာမွာ အျမင့္ ရင္စုိ႔ေလာက္စီ ကမ္းပါးျပတ္ရွိတဲ့ လမ္းၾကားေလးထဲ ေရာက္လာတယ္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေလးေတြ ဟုိထုိးဒီထုိးနဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ငါးေယာက္လုံး အဲဒီ လမ္းၾကားေလးထဲလဲ ၀င္မိေရာ။ အမေလး.. ေျမြ...ေျမြ...ေျမြ... ေျမြႀကီး ဆုိၿပီး ညီမေတြဆီက အာေခါင္ျခစ္ၿပီးေအာ္တဲ့ အသံေတြ တၿပိဳင္နက္ ထြက္ေပၚလာတယ္။ က်ေနာ့္ေရွ့က ညီမေတြ ဘယ္လုိ ေနၾကမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ဆုိ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ ရင္စုိ႔ေလာက္ရွိတဲ့ ကမ္းပါးျပတ္ေပၚ လႊားကနဲ ခုန္တက္လုိက္မိမွန္းမသိဘူး။ ကမ္းပါးေပၚမွာ မားမားႀကီးကို ျဖစ္လုိ႔။ ေျမြက တစ္ျခားေျမြမဟုတ္ပါဘူး။ ေျမြမင္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ ငန္ေတာ္ၾကားေျမြပါ။ အဲဒီေျမြမင္းရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေျမြေပြးတုိ႔ ေျမြေဟာက္တို႔ မရွိဘူးတ့ဲ။ ေျမြေကာင္းရွိတဲ့ေနရာ ေျမြဆုိးေတြကို လက္မခံတဲ့ သေဘာေပါ့။ အဲဒီ ငန္ေတာ္ၾကားေျမြက လူေတြကို အႏၱရာယ္မျပဳပါဘူး။ အႏၱရာယ္မျပဳသလုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွလဲ မေၾကာက္တတ္ပါဘူး။ သူ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ေျခာက္ေျခာက္ သူ႔ဖာသာသူ ေအးေအးေဆးေဆးေလးဘဲ သြားတယ္။ မေျပးဘူး။ သူ႔ကို မေတာ္တဆ တက္နင္းမိရင္ေတာင္ လူေတြကို အႏၱရာယ္မျပဳတတ္ဖူးတ့ဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိ တမင္ရန္စၿပီး စိတ္တုိလုိ႔ ကိုက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီေနရာတင္ ပြဲခ်င္းၿပီးဘဲတဲ့။ အဲဒီေလာက္ထိ အဆိပ္ျပင္းတာ။

ညီမေတြလဲ အဲဒီငန္ေတာ္ၾကားေျမြႀကီး ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းျဖတ္ကူးေနတာကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကတစ္ဆင့္ ေတြ႔ျမင္ၿပီး ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္လုိက္ၾကတာပါ။ တကယ္ ေတြးေတြးၿပီး ေၾကာက္လာခဲ့တာက တေစၦသရဲပါ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း ေတြ႔ျမင္လုိက္ရတာက ငန္ေတာ္ၾကားေျမြႀကီးပါ။ အဲဒီေျမြလဲ သူ႔လမ္းသူသြားၿပီးေရာ ညီမေတြက ေနာက္ဖက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ကုိႀကီး ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူးတဲ့။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ ဟုိထုိးဒီထုိးလုပ္ေတာ့ ကမ္းပါးျပတ္ေပၚ မားမားမတ္မတ္ႀကီး ေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔သြားတယ္။ အဲဒီမွာ သူတုိ႔ ရယ္လဲရယ္ ေျပာလဲ ေျပာၾကေတာ့တာဘဲ။ ဘာတဲ့။ အကုိႀကီးဆုိၿပီး အားကိုးရမယ္မွတ္တယ္။ တကယ့္ အသက္အႏၱရာယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ ေသၿပီးတာၾကာၿပီတဲ့။ ကုိႀကီးက ကိုယ္လြတ္ရုန္းတယ္တဲ့။ ရွက္လုိက္တာဗ်ာ။ တကယ္ကို ရွက္တာ။ ကေလးဘ၀က အျဖစ္အပ်က္ဆုိေပမဲ့  ျပန္စဥ္းစားမိရင္ေတာင္ အခုထက္ထိ ရွက္ေနတုန္း။ အဲဒီေလာက္ထိ သူရဲေဘာ ေၾကာင္ရသလား။ အဲဒီေလာက္ထိ တာ၀န္မဲ့ရသလား။ အားႏြဲ႔တဲ့ သူေတြကို အဲဒီေလာက္တဲ့ ကာကြယ္လုိစိတ္ မရွိရသလား။ စတဲ့ စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ကိုယ့္ကုိကုိယ္ ေမးခဲ့ေပါင္း မနည္းခဲ့ဘူး။ အမွန္ဆုိ က်ေနာ္လဲ အဲဒီလုိ သူရဲေဘာင္ေၾကာင္လုိ႔ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ အဲဒီလုိ ျဖစ္သြားမွန္း မသိခဲ့ရရုိး အမွန္ရယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အၿမဲတမ္း သတိထားေနမိခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး ထပ္တူ ျဖစ္ျပန္မွာကို စုိးရိမ္လုိ႔ေပါ့။

ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္။

တစ္ႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ကို ဘုရားဖူးသြားၾကတယ္။ က်ေနာ္က တုံးဖလား ေတာရြာေလးက ဆုိေပမဲ့ ဘုရားဖူးခရီးသြားရင္းက ရန္ကုန္ သန္လ်င္ ေက်ာက္တန္း စတဲ့ တန္ခုိးႀကီးဘုရားေတြကို သြားတတ္လာတတ္ ျဖစ္လာတယ္။ လုိင္းကားနဲ႔ေပါ့။ တစ္ေန႔မွာ အသိတစ္ေယာက္က ၁၀ ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိေသးတဲ့ သူ႔တူမေလးနဲ႔ သန္လ်င္ေက်ာက္တန္းကို ဘုရားဖူး ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ဒီအခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ ႀကိဳတင္ သႏၷိ႒ာန္ ခ်ထားလုိက္တယ္။ လမ္းမွာ ဘယ္လုိ အႏၱရာယ္နဲ႔ဘဲ ႀကဳံႀကဳံ အသက္နဲ႔ လဲၿပီး အဲဒီကေလးမေလးကို ကာကြယ္ေပးမယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ ကိုယ္က ဦးေဆာင္ သြားရမွာကုိး။ တာ၀န္ အျပည့္ရွိတာေပါ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ အေသာကမွတ္တုိင္ကေနၿပီး ရန္ကုန္-ေက်ာက္တန္း ဒိုင္နာလုိင္းကား စီးသြားလုိက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ စီးလာတဲ့ လုိင္းကား သန္လ်င္အလြန္ က်ိဳက္ေခါက္ ဘုရားနားလဲ ေရာက္ေရာ ကားတစ္စီးကို ေက်ာ္တက္တဲ့ အခါမွာ ကားခ်င္း ပြတ္တုိက္မိၿပီး  ဘရိတ္ကုိ ေဆာင့္အုတ္လုိက္တယ္။ ကားေပၚက လူေတြလဲ စေကာထဲက ခဲလုံးေလးေတြလုိ ေရွ့ထုိးေနာက္ငင္ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အဲဒီကေလးမေလး ခႏၶာကုိယ္နဲ႔ ကားနံရံနဲ႔ မထိခုိက္မိေအာင္ က်ေနာ့္ ခႏၶာကုိယ္ကို ထုိးခံေပးမိရက္သား ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ခႏၶာကုိယ္နဲ႔ ကားနံရံနဲ႔ နဲနဲ အေဆာင့္ခံလုိက္ရေပမဲ့ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ခရီးသည္အားလုံးလဲ ဘာမွ ထိခုိက္ ဒဏ္ရာရၾကတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အားလုံး အုိေကပါဘဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းေလး ျပန္စဥ္းစားမိရင္ေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ္ေလး ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ေနမိတယ္။ အၿမဲတမ္း အဲဒီလိုဘဲ ျဖစ္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ တာ၀န္ယူစိတ္ေလ။ ကာကြယ္ေပးလုိစိတ္ေရာေပါ့။

ကဲ.. ပုိ႔စ္လဲ အေတာ္ေလး ရွည္သြားၿပီ။ ပထမကေတာ့ တုိတုိေလးေရးမလုိ႔ဘဲ။ ေရးရင္းနဲ႔ ရွည္သြားတာ။ အဲဒီေတာ့ အထက္က ေျပာခဲ့သလုိဘဲေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ လူသားေတြ အခ်င္းခ်င္း တာ၀န္သိစိတ္၊ တာ၀န္ယူစိတ္၊ ကူညီကာကြယ္ေပးလုိစိတ္ေတြ အသီးသီး ရွိေနၾကမယ္ဆုိရင္ ကမၻာႀကီးကလဲ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနဦးမွာပါဘဲ။ အဲဒီလုိ အသိစိတ္ဓါတ္ေတြ ကင္းမဲ့ၿပီး အခ်င္းခ်င္း ပုတ္ခတ္တုိက္ခုိက္ နစ္နာေစၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကမၻာ့သက္တမ္းလဲ တုိတုိသြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အသုံးျပဳေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတာင္မွ အသုံးျပဳတာ မ်ားလာရင္ စက္ေတြေၾကာင္လာတဲ့အတြက္ ေဖာ္မက္ခ် ၀င္းဒုိးျပန္တင္ ေဆာ့၀ဲေတြ အင္စေတာလုပ္ၿပီး တစ္ကေန ျပန္စၾကရေသးတာ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တုိ႔ ကမၻာႀကီးလဲ လူေတြ ညစ္ပတ္ဆုိးသြမ္းၾကမ္းတမ္းေနၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူလဲ အသစ္ကေန ျပန္ စေကာင္း စပါလိမ့္မယ္။ အထူးသျဖင့္ ရုပ္၀တၳဳအညစ္အေၾကးေတြကို ကမၻာႀကီးက ခံႏုိင္တယ္ထားဦး၊ လူေတြရဲ့ ညစ္ပတ္ရက္စက္ယုတ္မာတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြကိုေတာ့ သူ ခံႏုိင္ရည္ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေလးလံလာမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေတာ့ ကမၻာႀကီးလဲ ေဖာ္မက္ခ်ေကာင္း ခ်ႏုိင္တာေပါ့။

(အခုဆုိ ကမၻာႀကီးလဲ  ဗီဇာသက္တမ္းကုန္ခါနီး ကပ္သီးကေလးမွာဘဲ ဒီေနရာမွာ အက္စ္တင္းရွင္း လုပ္လုိက္ႏိုင္ပါၿပီ။ သူတုိ႔ျပကၡဒိန္ႀကီး ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ သီးပြင့္ျပန္ဦးမွာပါ။ ဘာတဲ့။ တကယ့္ကမၻာက အခုမွ စ တာ ဆုိပါလား။ ေျပာသာ ေျပာရတယ္။ လူမ်ိဳးကကိုမွ မာယာလူမ်ိဳးဆုိေတာ့ သူတုိ႔ စတီထြင္ထားခဲ့တဲ့ ျပကၡဒိန္ဟာလဲ အမွန္အကန္ေတြ ျဖစ္ႏုိင္ပါဦးေတာ့မလား။ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ား မာယာမ်ားထားခဲ့ၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။)

ဘယ္လုိဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာကလူသားေတြအားလုံး တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြ တာ၀န္သိတတ္၊ တာ၀န္ယူတတ္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း ေမတၱာေရွ့ထားကာ ရုိင္းပင္းကူညီ ေဖးမကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ သူမ (ကမၻာႀကီး) ေသခ်ာေပါက္ က်န္းမာသန္စြမ္း ေနဦးမွာ မလြဲပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ အေနနဲ႔ကေတာ့ သူမ က်န္းမာရွင္သန္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးေနရုံမွတစ္ပါး................။

.