ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ အဘုိးအုိ ( သုိ႔မဟုတ္) ဗ်ဳတ္စဗ်င္းေတာင္း

"သီဟုိဠ္ျပည္တြင္ ေစာရနာဂမင္းသည္ သူ မင္းမျဖစ္မီ သူပုန္ခုိးမွဴးအျဖစ္ျဖင့္ ၁၄ ႏွစ္လုံးလုံး ေတာတြင္း၌ေန၍ ပုန္ကန္ေလ၏။ ထိုေရာအခါ ရဟန္းသံဃာတုိ႔သုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ တည္းခုိအိပ္မည္ကို သံဃာေတာ္မ်ားက ႏွင္ေလေသာေၾကာင့္ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔ေလ၏။ အခါသင့္ေသာ္ သူသည္ မင္းအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေလ၏။ မင္းအျဖစ္သုိ႔ေရာက္လတ္ေသာ္  ရန္ၿငိဳးရွိခဲ့သည့္အတုိင္း သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေက်ာင္းေပါင္း ၁၈ ေက်ာင္းကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ေလ၏။ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားလည္း အတိဒုကၡေရာက္ၾကရ၏။ ၄င္းမင္းလက္ထက္ သီဟုိဠ္ျပည္၌ ၁၂ ႏွစ္ပတ္လုံး ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေသာေၾကာင့္ လင္ႏွင့္မယားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ခဏေလးမွ် ခ်စ္ျခင္းမရွိၾက။ လူမုိက္ လူရမ္းကားတုိ႔သည္ အရိယာအရွင္ျမတ္တုိ႔၏ ၀မ္းဗုိက္ကုိေဖာက္၍ ၀မ္းတြင္းရိွ ထမင္းကုိ ေဆး၍ စားၾကကုန္၏။

ထုိေစာရနာဂမင္းသည္ ရက္စက္စြာ မင္းမူ၍ နန္းစည္းစိမ္ ၁၂ ႏွစ္၊ သာသနာႏွစ္ ၄၈၄ ခုႏွစ္တြင္ အႏုဠာေဒ၀ီက ေသေဆးျဖင့္သတ္သျဖင့္ အနိစၥေရာက္ေလ၏။ ထုိအႏုဠာေဒ၀ီသည္ ရာဇတိႆမင္းသားကုိ နန္းတင္၍ လင္ျပဳေလ၏။ ထုိမင္းသည္လည္း နန္းစည္းစိမ္ ၂ ႏွစ္၊ သာသနာႏွစ္ ၄၈၇ ခုႏွစ္တြင္ အႏုဠာေဒ၀ီကပင္ ေသေဆးျဖင့္သတ္၍ အနိစၥေရာက္ေလ၏။ ၄င္းႏွစ္အတြင္း ထုိအႏုဠာေဒ၀ီသည္ တံခါးမွဴးသီ၀လုလင္ကုိ နန္းတင္၍ လင္ျပဳျပန္ေလ၏။ ထုိမင္းသည္လည္း နန္းစည္းစိမ္ ၁ ႏွစ္၊ သာသနာႏွစ္ ၄၈၈ ခုႏွစ္တြင္ အႏုဠာေဒ၀ီကပင္ ေသေဆးျဖင့္ သတ္၍ အနိစၥေရာက္ေလ၏။ ၄င္းႏွစ္အတြင္း ထုိအႏုဠာေဒ၀ီသည္ တစည္းသမားလုလင္ကုိ နန္းတင္၍ လင္ျပဳျပန္ေလ၏။ ထုိမင္းသည္လည္း နန္းစည္းစိမ္ ၁ ႏွစ္၊ သာသနာႏွစ္ ၄၈၉ ခုႏွစ္တြင္ အႏုဠာေဒ၀ီကပင္ ေသေဆးျဖင့္သတ္၍ အနိစၥေရာက္ေလ၏။ ၄င္းႏွစ္အတြင္း အႏုဠာေဒ၀ီသည္ ထင္းထမ္းသမား ဒါရုဘာတိကကို နန္းတင္၍ လင္ျပဳျပန္ေလ၏။ ထုိမင္းသည္လည္း နန္းစည္းစိမ္ ၁ ႏွစ္၊ သာသနာ ၄၉၀ ခုႏွစ္တြင္ ထုိအႏုဠာေဒ၀ီကပင္ ေသေဆးျဖင့္သတ္၍ အနိစၥေရာက္ေလ၏။ ၄င္းႏွစ္အတြင္း အႏုဠာေဒ၀ီသည္ နိလိယပုေရာဟိတ္ကို နန္းတင္၍ လင္ျပဳျပန္ေလ၏။ ထုိမင္းသည္လည္း နန္းစည္းစိမ္ ၆ လ၊ သာသနာႏွစ္ ၄၉၀ ႏွစ္တြင္ပင္ ထုိအႏုဠာေဒ၀ီ ေသေဆးျဖင့္သတ္၍ အနိစၥေရာက္ေလ၏။ ၄င္းႏွစ္အတြင္း အႏုဠာေဒ၀ီသည္ ဆင္မွဴး ၃၂ ေယာက္သားတုိ႔ႏွင့္ အလွည့္အလည္ တၿပိဳင္နက္ ရာဂစည္းစိမ္ကုိ ခံ၍ ၆ လ ရွိေသာအခါ သာသနာႏွစ္ ၅၀၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ထုိအႏုဠာေဒ၀ီ၏ တူေတာ္ ကုဋကဏၰတိႆမင္းသားသည္ လင္မ်ားေသာ အႏုဠာေဒ၀ီမိန္းမကို သတ္၍ မင္းျပဳေလ၏။

ထုိ ကုဋကဏၰတိႆမင္း လက္ထက္ေရာက္မွပင္ သာသနာ စည္ပင္ျပန္႔ေျပာျခင္းသုိ႔ ေရာက္ေလ၏။  "  

......

ကၽြႏု္ပ္သည္ မဲထီးဆရာေတာ္၏ ၀ံသဒီပနီစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၅၅-၅၆ တုိ႔မွ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာတုိ႔ကုိ ဖတ္ၾကည့္မိကာ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ ေႏွာက္က်ဳျခင္းကို ခံစားရေလ၏။ စာ ဆက္ဖတ္ခ်င္စိတ္လဲ ကုန္သြားေလ၏။ မ်က္စိထဲမွာလဲ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္တုိ႔ ေနရာယူၿပီး ႀကီးစုိးေနၾကေလ၏။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တကယ့္ကုိ မခံခ်ိမခံသာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္...

"ေတာက္... အေတာ္ဆုိးတဲ့ မင္း... အေတာ္လူမဆန္တဲ့ မင္း..

အေတာ္ဆုိးတဲ့ မိန္းမ...၊ အေတာ္သရမ္းတဲ့ မိန္းမ...၊ အေတာ္ရက္စက္တဲ့ မိန္းမ...၊ အေတာ္ ေသာင္းက်န္းတဲ့ မိန္းမ...၊ အေတာ္ေဖာက္ျပန္တဲ့ မိန္းမ...."

စသျဖင့္ ေ၀ါဟာရေပါင္းစုံကုိ စိတ္တြင္းမွ ေရရြတ္ၿပီး ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ပစ္ထားခ်ထားခဲ့ကာ အေႏွာက္အက်ဴ ေျပလုိေျပညား ေကာ္ဖီပူပူေလး ေဖ်ာ္ေသာက္ရန္ ေအာက္ထပ္သုိ႔ ဆင္းခဲ့ေလ၏။ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ ၀င္ကာနီးဆဲဆဲတြင္ ေအာက္ထပ္၌ ေနထုိင္သည့္ အိမ္ရွင္အဘုိးအုိက.. " ေမာင္ရင္... ခဏေလး လာပါဦးကြ.." ဟု လွမ္းေခၚသျဖင့္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္မေသာက္ခင္ အဘုိးအုိ အခန္းထဲ ၀င္ေရာက္ၿပီး စိတ္မရႊင္ျပစြာျဖင့္ ထုိင္စကားေျပာျခင္းကို အလုပ္ကို လုပ္ရေလေတာ့၏။

အဘုိးအိုအခန္းက ဆယ္ေပပတ္လည္ အေက်ာ္ ရွိေပမဲ့ ေရွးလူႀကီးပီပီ ထုိလီမုိလီ စုေဆာင္းထားသည့္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားျဖင့္ ေျခခ်စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ရႈပ္ပြေနေလရကား အသက္ရွဴရ အလြန္ၾကပ္ေလေတာ့၏။ အဘုိးအုိထံ ေရာက္လာသမွ် ပစၥည္းတုိ႔မွာ အ၀င္လမ္းသာရွိ၍ အထြက္လမ္း မရွိတတ္ေခ်။ ဘိလပ္ထုံးစံအရ ဘိလပ္သူဘိလပ္သားတုိ႔သည္ အသုံးမလုိေတာ့သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို (ရီဆုိင္ကယ္လ္ လုပ္ဖုိ႔ႏွင့္ အသုံးတည့္သူမ်ား ယူေဆာင္အသုံးျပဳႏုိင္ဖုိ႔) အိမ္ၿခံ၀င္းအျပင္ဘက္ လူသြားလမ္းေဘးသုိ႔ စြန္႔ပစ္ခ်ထားေလ့ရွိရာ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း အျခားအိမ္တုိ႔မွ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ားကုိ အလတ္ႀကီးဘဲ ရွိေသးတယ္ဟူ၍ ေကာက္ေကာက္ယူလာတတ္သည့္ အက်င့္လည္း အဘုိးအုိထံ ရွိေလ၏။  မွတ္မွတ္ရရ အလ်ားေလးေပ အနံႏွစ္ေပခန္႔ရွိသည့္ ေရွးေဟာင္းေသတၱာစုပ္ႀကီး တစ္လုံး၊ ၂၁ လက္မ ေရာင္စုံတီဗီ အႀကီးႀကီးတစ္လုံး၊ လက္ရမ္းတန္း စုပ္ၿပဲေနသည့္ လွည့္ကုလားထုိင္ တစ္လုံး... စသျဖင့္ စသျဖင့္ မ်ားစြာ မ်ားစြာ ရွိေလ၏။

ထုိ႔အတူ ကားဘု(တ္)ေစ်းဟု ေခၚတြင္သည့္ စေန တနဂၤေႏြေန႔မ်ား၌ ခ်ခင္းေရာင္းခ်ေလ့ရွိေသာ ပစၥည္းအေဟာင္းမ်ားကုိလည္း ေစ်းအလြန္သက္သာသည္ဟု ဆုိကာ ေတြ႔သမွ် ၀ယ္ယူလာတတ္ေလ၏။ ဥပမာ... စတာလင္ဆယ္ေပါင္ျဖင့္ ၀ယ္ယူခဲ့သည့္ ဧရာမ သံစုံ ဆုိနီကက္ဆက္ေဟာင္းႀကီးတစ္လုံး၊ ေလးငါးေပါင္ျဖင့္ ရခဲ့သည့္ ဒီဗီဒီပေလယာ ႏွစ္လုံး၊ တစ္ေပါင္ ႏွစ္ေခ်ာင္းရသည့္ လမ္းေလွ်ာက္ေတာင္ေ၀ွး ႏွစ္ေခ်ာင္း။ ထုိနည္းတူ ေစ်းေပါေပါျဖင့္ ရလာသည့္ ဖိနပ္၊ လက္သည္းညွပ္၊ စကရူဒရုိင္ဘာအုပ္စံု၊ ကုတ္အက်ီ  ၤစသည္တုိ႔သည္လည္း အဘုိးအုိ အခန္းတြင္း သက္ဆင္းရရွာေလ၏။

လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ကလည္း အဘုိးအုိတစ္ေယာက္ ဘာမင္ဂမ္အလည္အပတ္သြားေလ၏။ ဘာမင္ဂမ္က အျပန္တြင္ ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီးပါလာသည္ဟုဆုိကာ ကၽြႏု္ပ္အား ဖုန္းဆက္၍ ကားဂိတ္၌ ေစာင့္ႀကိဳခုိင္းေလ၏။ ဘတ္စ္ကားႀကီး ဆုိက္လာေသာအခါ အဘုိးအုိလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဘယ္ညာ ဆြဲယူလာသည့္ ပစၥည္းအျပင္ ေက်ာတြင္ ပိုးထားသည့္ ေက်ာင္းပုိးအိတ္တစ္ခုပါ ပါလာေလ၏။  ကၽြႏု္ပ္လဲ ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ လွမ္းယူကာ... "အဘုိး.. အကုန္လုံးေပးခဲ့လုိက္.... ကၽြန္ေတာ္ သယ္ယူသြားမယ္။ အဘုိးက သက္ေတာင့္သက္သာ ေနာက္ကေန ေအးေအးေဆးေဆးလုိက္ခဲ့"ဟု ဆုိေသာ္လည္း အထုပ္ႏွစ္ခုကုိသာ ကၽြႏု္ပ္အား ေပးခဲ့၍   "ဒါကေတာ့ မင္းကုိ သယ္ခိုင္းလုိ႔ မျဖစ္ဘူး.. ငါ ဘုိးေတာ္ တစ္ပါး ပင့္လာတာ" ဟု ဆုိကာ ဂၽြတ္ဂၽြတ္အိတ္ျဖင့္ ဆြဲယူလာသည့္ ပစၥည္းတစ္ထုပ္ကုိမူ သူကုိယ္တုိင္ သယ္ယူလာ၏။

အိမ္ေရာက္၍ အထုပ္ေတြ အပ္ၿပီး အဘုိးအုိ သယ္ယူလာသည့္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကုိ စပ္စုလုိ၍ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ရာ အ၀တ္စတစ္ခုျဖင့္ ထုပ္ပုိးထားသည့္ အရာ၀တၳဳတစ္ခုကို ေတြ႔ရေလ၏။ ထုိ အ၀တ္ထုပ္ကုိ ေျဖၾကည့္ုလိုက္ရာ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာႀကီးျဖင့္ တစ္ေတာင္ခန္႔ရွိသည့္ တရုတ္ဥတည္ဘြားရုပ္ထုႀကီး ဘြားကနဲ ေပၚလာေလေတာ့၏။

"ဟာ အဘုိး... ဥတည္ဘြား ရုပ္ႀကီးပါလား... ဧကႏၱေတာ့ ဘာမင္ဂမ္ အေဟာင္းဆုိင္ ေစ်းတန္းကေန ေစ်းခ်ိဳလုိ႔ ဆြဲယူလာတာရွိမယ္.. . "

"မဟုတ္ဘူးကြ... အလကား ရလာတာ"

"ဒါျဖင့္ အလစ္သုတ္လာတာ ျဖစ္မယ္.. အဟီးဟီး"

"ထြီးမွဘဲ။ အလစ္သုတ္စရာလား"

"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိ ရလာတာလဲ"

"ဒီလုိကြ။ ငါ အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း တံေတြးေထြးခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာနဲ႔ လမ္းေဘး တစ္ေနရာက ၿခဳံပုတ္နားသြားၿပီး တံေတြးေထြးမယ္လဲ လုပ္ေရာ ၿခံဖုတ္ထဲက အသံတစ္ခုခု ၾကားသလုိလုိ ခံစားမိတာနဲ႔ တံေတြးကို ၿခံဳဖုတ္ေဘးေထြးၿပီး ၿခံဳဖုတ္ကို ၿဖဲၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ငါ့ကို လက္ယပ္ေခၚေနသလုိလုိပုံနဲ႔ ဒီဥတည္ဘြားရုပ္ႀကီးကုိ ေတြ႔လုိက္ရတာဘဲ။ ငါလဲ ငါနဲ႔ထုိက္လုိ႔ အခုလုိ ေတြ႔ခြင့္ရတာဘဲ ဆုိၿပီး တစ္ခါထဲ ငါတည္းခုိေနတဲ့ အိမ္ကုိ ယူလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရနဲ႔ ဆပ္ျပာနဲ႔ စင္ေအာင္ ေဆးေၾကာၿပီး အခုလုိ ယူလာတာေလ"

ဤသို႔ဤႏွယ္ ၀ယ္ယူလာ ေကာက္ယူလာသည့္ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ အဘုိးအုိ၏ အခန္းအတြင္း၀ယ္ အထုပ္ႀကီး အထုပ္ငယ္ အသြယ္သြယ္တုိ႔ တုိ႔လုိ႔တြဲေလာင္း ျပန္႔ျပန္႔ႀကဲႀကဲ ဖရုိဖရဲ ေနရာအႏွံ႔ တည္ရွိေနၾကေလ၏။ ထုိမွတစ္ပါး အခန္းေထာင့္မ်ားတြင္ နဂါးေခါင္းရုပ္ထု ေျမြေခါင္းရုပ္ထု ျမင္းေခါင္းရုပ္ထု ေျမေခြးေခါင္းရုပ္ထု စသည့္ ရုပ္ထုမ်ားကုိလည္း ေနရာခ်ထားေလ၏။ အခန္းတြင္းရွိ နံရံမ်ား၌လည္း ဘုရားရုပ္ပုံ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္၊ အဘုိးအုိ မိသားစု ဓါတ္ပံုႀကီး၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္၀ုိင္းပုံ စသျဖင့္ ပုံမ်ားစြာ ကပ္ထားေလ၏။ ပုိ၍မ်ားျပားေသာပုံမ်ားမွာ လက္ရွိထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေနသည့္ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ပုံတုိ႔ပင္ျဖစ္ေလ၏။ ထုိပုံမ်ားကုိ မွန္ေဘာင္ျဖင့္တစ္မ်ိဳး၊ ရုိးရုိး ပန္းခ်ီကားမ်ိဳးျဖင့္တစ္ဖုံ နံရံ၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားေလ၏။ "ဒါမွ ငါတုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ့ သမီး" ဟူ၍ မၾကာခဏေျပာကာ ဂုဏ္ယူတတ္ေလ၏။ အမွန္ဆုိရေသာ္ အဘုိးအုိကုိယ္တုိင္ လြတ္လပ္ေရးကာလတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔နဲ႔အတူ တုိက္ပြဲ၀င္လာခဲ့ရေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးကို အေလးအျမတ္ထားဟန္ ရွိေလ၏။ ထုိသုိ႔ေသာ ပစၥည္းပစၥယေတြၾကားထဲ အခုဆုိ ဥတည္ဘြားရုပ္ထုႀကီး ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးႀကီး ေနရာယူေနျပန္ေလၿပီတည္း။

အဘုိးအိုသည္ တစ္ခါတစ္ရံ အခန္းတြင္း၌ တရားစီဒီဖြင့္ၿပီး နားေထာင္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ေမဆြိ စုိင္းထီးဆုိင္ ခင္ေမာင္တုိးစတဲ့ ျမန္မာသီခ်င္းကို နားေထာင္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ တရားထုိင္ျခင္းကုိ ျပဳလုပ္ေလ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘုရားစာ ရြတ္ဖတ္ျခင္းကုိ ျပဳလုပ္ေလ၏။ ပို၍ ထူးဆန္းသည္မွာ အဘုိးအုိသည္ ျမန္မာအစီအစဥ္ပိုင္းျဖစ္ေသာ ဘီဘီစီ ဗီအုိေအ အာအက္ဖ္ေအ တုိ႔ကုိ ေန႔စဥ္နားေထာင္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ၌မူ ဘီဘီစီစသည့္သတင္းကိုလည္း အင္တာနက္ကတစ္ဆင့္ဖြင့္ထား၏။ အဂၤလိပ္အစီအစဥ္ျဖစ္သည့္ ဘီဘီစီကုိလည္း တီဗီကေန ဖြင့္ထား၏။ ေရဒီယုိမွလာသည့္ သီခ်င္းတုိ႔ကုိလည္း ကက္ဆက္အုိႀကီးမွတစ္ဆင့္ ဖြင့္ထား၏။ တစ္ခ်ိန္ထဲ၌ သုံးမ်ိဳးလုံး ဖြင့္ထားသည့္အတြက္ ျမန္မာသတင္းေတြကိုဘဲ နားေထာင္ရေတာ့မလုိလုိ အဂၤလိပ္သတင္းကိုဘဲ ၾကည့္ရေတာ့မလုိလုိ ေရဒီယုိသီခ်င္းတုိ႔ကိုဘဲ နားေထာင္ရေတာ့မလုိလုိျဖင့္ အာရုံအလြန္ေႏွာက္ဖုိ႔ေကာင္းေလ၏။

ဘုရားရုပ္ထုမ်ား ဥတည္ဘြားရုပ္ထုမ်ား အေနျဖင့္ မ်က္စိေႏွာက္ နားေႏွာက္ ျဖစ္မျဖစ္ေတာ့ မသိ။ ကၽြႏု္ပ္ကုိယ္တုိင္ကမူ အႏုဠာေဒ၀ီအေၾကာင္း ဖတ္ၿပီး ေခါင္းအလြန္ေႏွာက္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ အဘုိးအုိ အခန္းတြင္းက ရာစုႏွစ္မ်ိဳးစုံက ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို ျမင္ရၾကည့္ရ နားေထာင္ရသည္က တစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ပူေပၚႏွစ္ပူဆင့္ကာ လြန္စြာမွ ေခါင္းေႏွာက္က်ဳျခင္း ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဘုိးအုိ၏ အခန္းတြင္းမွ ထြက္ဖုိ႔ ဟန္ျပင္လုိက္ရာ၀ယ္ အကင္းပါးေသာ အဘုိးအုိက ကၽြႏု္ပ္အႀကိဳက္ျဖစ္သည့္ မန္ယူေဘာလုံး အေၾကာင္းျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားျပန္ေလ၏။

"ေမာင္ရင္... လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးပတ္ေလာက္က မန္ယူကစားသြားတာ အရမ္းမုိက္တာကလား။ ေဘာလုံး ပိုင္ဆုိင္မႈအေနနဲ႔ မန္ယူက ကုိးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းနီးနီးမွာ ရွိမယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ရြန္ေနးက ႏွစ္လံုးတိတိကုိ သြင္းသြားတယ္။ ပြဲအၿပီးမွာေတာ့ ငါးဂုိး ဂုိးမရွိနဲ႔ မန္ယူ ပြဲသိမ္းသြာပါေရာလား။ ေကာင္းမွေကာင္းဘဲ"

အဘုိးအုိေျပာသည့္ ငါးဂိုး ဂုိးမရွိနဲ႔ မန္ယူႏုိင္သည့္ ပြဲကို အႏုလုံပဋိလုံ စဥ္းစားေသာ္လည္း မေပၚလာဘဲ ရွိေန၏။ ဘယ္တုန္းကမ်ား မန္ယူက ဒီႏွစ္အတြင္း ဘယ္ပြဲမွာ ငါးဂိုး ဂိုးမရွိျဖင့္ ႏုိင္ခဲ့ပါလိမ့္။ ေစ့ေစ့စဥ္းစားမွ တိတိက်က် ေပၚလာေတာ့၏။ အမွန္ဆုိ မန္ယူပြဲလဲ မဟုတ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးပတ္ေလာက္က ကစားခဲ့တဲ့ ပြဲလဲမဟုတ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးလေလာက္က ကစားခဲ့တဲ့ အဂၤလန္လက္ေရြးစင္ ပြဲတစ္ခုပင္ ျဖစ္ေလ၏။ အဘုိးအုိ အမွတ္မွားေနျခင္းသာ။

"ဟာ... အဘုိးကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ အဲဒါ မန္ယူပြဲမဟုတ္ဘူးေလ။ အဂၤလန္ပြဲႀကီး။ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ကမၻာ့ဖလားၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အဂၤလန္ႏွင့္ဆန္မာရီႏုိအသင္း ေျခစစ္ပြဲ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတာေလ။ ရြန္ေနးက အဂၤလန္အသင္းကေလ။ သူက မန္ယူမွာလဲ ကစားသလုိ သူ႔ ႏုိင္ငံအသင္းျဖစ္တဲ့ အဂၤလန္အသင္းမွာလဲ ကစားတယ္ေလ။ အဲဒီပြဲမွာ အဂၤလန္က ငါးဂိုး ဂုိးမရွိနဲ႔ ႏုိင္ခဲ့တာ။ ရြန္ေနးက ႏွစ္လုံး သြင္းလုိက္တယ္။ အဲဒီပြဲကို အဘုိးဆုိလုိတာ မဟုတ္လား"

"သိပါဘူးကြာ။ ငါက ရြန္ေနးကုိ ျမင္ရင္ မန္ယူ အသင္းဘဲလုိ႔ ထင္လုိက္ေတာ့တာ"

အဘုိးအုိသည္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ အမွားမ်ိဳး မၾကာမၾကာ မွားတတ္ေလ၏။ ဟုိတစ္ခါတုန္းကလဲ "ဒီသတင္းစာထဲမွာ ေရးထားတယ္၊ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္ စိတ္ဓါတ္က်တတ္တယ္တဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ ေကာ္ဖီမေသာက္ေတာ့နဲ႔" ဆုိၿပီး တားျမစ္လုိ႔ သူယူလာတဲ့ သတင္းစာထဲ ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ "ေကာ္ဖီေသာက္ရင္ စိတ္ဓါတ္က် ေရာဂါကို ေလ်ာ့ပါးေစတယ္" ဆုိၿပီး အေျဖမွန္ရခဲ့တာကလား။ ေနာက္တစ္ခု။  ဂရင္းတီး ေသာက္ရင္ ကင္ဆာ ျဖစ္တတ္တယ္ ဆုိၿပီး အဆုိတင္သြင္းလာျပန္၏။ ဒီတစ္ခါလဲ ေသခ်ာ အင္တာနက္ထဲ ရွာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ "ဂရင္းတီးေသာက္ရင္ ကင္ဆာေရာဂါကုိ ပယ္သတ္ႏုိင္၏" တဲ့။ အဲဒီလုိ အဲဒီလုိ အလြဲေတြကို အဘုိးအုိ က်ဴးလြန္ေနက် ျဖစ္၏။ အခုလဲ လာျပန္ေလၿပီ။ ရြန္ေနးပါတဲ့ အသင္းတုိင္း မန္ယူအသင္းတဲ့။ ခက္ခက္ေခ်ၿပီ။ ဒီေတာ့ ကၽြႏု္ပ္လဲ မဆီမဆုိင္ စကားတစ္ခြန္း ေျပာျဖစ္ေလေတာ့၏။

"အဘုိးကလဲ ရွဲ ရွဲ အသံျမည္တုိင္း ငရဲလားတယ္လုိ႔ ထင္ေနေတာ့တာဘဲ"

အဘုိးအုိတစ္ေယာက္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး စဥ္းစားဟန္ျပဳေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ နားလည္ပုံ မရေလဟန္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္အား ေမးျမန္းေလ၏။

"ဘာတုန္းကြ ရွဲ ရဲွ အသံျမည္တုိင္း ငရဲလားတယ္ ဆုိတာ"

"အာ... ဟုတ္ပါရဲ့။ အဘုိးက အသက္ႀကီးၿပီဆုိေတာ့  အဲဒီပုံျပင္ကုိ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ အခုေခတ္ကေလးေတြကေတာ့ အကုန္လုံး သိၾကတယ္"

"ဆုိစမ္းပါဦးကြ"

"ဒီလုိ အဘုိးရ။ တစ္ခါတုန္းက ကေလးတစ္ေယာက္ ေလးခြတစ္လက္နဲ႔ ငွက္ပစ္ေနတာကုိ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ျမင္ေတြ႔ၿပီး ေဟ့ေကာင္ေလး သူ႔အသက္ေတြ မသတ္နဲ႔ ငရဲလားတတ္တယ္လုိ႔ ေျပာသတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ေကာင္ေလးက ငရဲလားတယ္ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရကုိ မသိတဲ့အတြက္  ဦးေလး ငရဲလားတယ္ဆုိတာ ဘာလဲဟင္လုိ႔ ေမးသတဲ့။ ငရဲလားတယ္ဆုိတာ လူ႔ဘ၀တုန္းက သူတစ္ပါးအသက္ကုိသတ္ျခင္းစတဲ့ ငါးပါးသီလက်ဴးလြန္တဲ့ သူေတြကုိ ေသၿပီးတဲ့အခါမွာ ငရဲသားေတြက ဒယ္အုိးထဲထည့္ၿပီး ရွဲရွဲ ရွဲရွဲနဲ႔ ေၾကာ္ေလွာ္ပစ္လုိက္တာကို ေျပာတာကြဲ႔လုိ႔  ေျပာျပသတဲ့။ ကေလးကလဲ အဲဒါျဖင့္ ရွဲရွဲ ရွဲရွဲ ဆုိတာ ငရဲလားတဲ့ အသံေပါ့ေနာ္လုိ႔ ျပန္ေမးသတဲ့။ အဲဒီလူႀကီးကလဲ ကေလး ေခါင္းရႈပ္သြားမွာ စုိးတဲ့အတြက္ ထပ္မရွင္းျပေတာ့ဘဲ အင္း ဟုတ္တယ္လုိ႔ လြယ္လင့္တကူ ေျဖလုိက္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ ေကာင္ေလးက ဒါဆုိရင္ သားတုိ႔ အေဒၚတစ္ေယာက္ မနက္တုိင္း အိမ္ေနာက္ေဖးသြားၿပီး လုံခ်ည္ေလးမကာ မကာနဲ႔  ေန႔တုိင္း ငရဲလား ေနတယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာသတဲ့ အဘုိးရဲ့။ အဘုိးဟာက အဲဒီပုံျပင္လုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ရြန္ေနးကစားေနတဲ့ အသင္းကို ျမင္တုိင္း မန္ယူအသင္းလို႔ ထင္ေနေတာ့တာကုိး"

"ဟား ဟား ဟား။ မင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ အဲဒါက ငရဲလားတာမွ မဟုတ္တာ။ ရွဴးရွဴးေပါက္တာႀကီးကုိ။ မင္းဆုိတဲ့ေကာင္ မဟုတ္က ဟုတ္ကဆုိ ေတာ္ေတာ္သိ"

"အာ... အဘုိးကလဲ ဒီပုံျပင္က ကေလးအစ ေခြးအဆုံး အကုန္သိေနတဲ့ဟာ။ အဘုိးသာ ေခတ္ကို မ်က္ေျချပတ္ေနလုိ႔ ဒီပုံျပင္ကုိ မသိတာ"

"ကဲပါ.. ဟုတ္ပါၿပီ။ ထားပါေတာ့ ထားပါေတာ့"

ထုိကဲ့သုိ႔ စကားေျပာ ေကာင္းေနခုိက္ ႏွာေခါင္းတြင္းသုိ႔ တူးခါးလွစြာေသာ မီးေလာင္နံ႔တစ္ခု ၀င္ေရာက္လာေလ၏။ စမုတ္(က္) အလန္း(မ္)မွလည္း တီ တီ တီ တီ အသံမ်ား အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာ၏။ ဒါဆုိ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ တစ္ခုခု မီးတူးေနတာ ေသခ်ာၿပီ။ (မၿပီးေသးဘူးေနာ္)။ း)

.