(ေတာင္းပန္ခ်က္။
နဲနဲရွည္သြား၏။ အခ်ိန္မရွိသူမ်ား မဖတ္ၾကပါရန္)
"မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္"
ညေန ဆည္းဆာခ်ိန္ေလး တစ္ခု၌ တုံးဖလားသူႀကီး ကုိကုိေမာင္သည္ သူကုိယ္တုိင္ သီအုိရီထုတ္ထားသည့္ အထက္ပါ စာသားေလးကုိ ေရမန္းမႈတ္သလုိ အႀကိမ္မ်ားစြာ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ၿပီး သူ၏ အိမ္၀င္းအျပင္ရွိ ျမက္ခင္းစပ္၌ လူးလာေခါက္တုန္႔ စႀကၤန္ေလွ်ာက္ေနေလ၏။
"ဗ်ိဳ ႔.. လုပ္ဂ္ဘုိးလ္ ဟီဘစ္ဂ္.. ပါးစပ္က လႈပ္စိလႈပ္စိနဲ႔ ဘာဂါထာေတြ မန္းမႈတ္ေနတာလဲဗ်"
အသံၾကားရာဘက္သုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ဘိလတ္ျပန္ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ အိမ္၀င္းထဲ ၀င္လာေနသည္ကုိ ေတြ႔ရေလ၏။ သီအုိရီေကာင္းေလး ထုတ္ေနခုိက္မုိ႔ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္အသံသည္ သူႀကီးအဖုိ႔ ငွက္ဆုိးထုိးသံကဲ့သုိ႔ ျဖစ္သြား၏။ ဒီေကာင္ အေရးေကာင္းတုန္း ေရာက္လာျပန္ၿပီ ဟု စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲမိေန၏။
"ဘာတုန္းကြ.. ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ရ"
"ဟာ... လုပ္ဂ္ဘုိးလ္ ဟီဘစ္ဂ္ ကလဲ သိရဲ့သားနဲ႔"
ဒီလုိဘဲ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ သူႀကီးမင္းအိမ္ကုိ အလည္လာေနက်ျဖစ္၏။ အလည္လာတာက ရုိးရိုး အလည္လာတာမဟုတ္။ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္လုိ႔ တမင္သကာ လမ္းမႀကဳံ ႀကဳံေအာင္ ၀င္လာျခင္းပင္ျဖစ္၏။ သူေျပာတဲ့ သိရဲ့သားနဲ႔ ဆုိတ့ဲ စကားရဲ့ အဓိပၸါယ္မွာ ေကာ္ဖီလာေသာက္တာဟူ၍ ဆုိလုိျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ဒါေပမဲ့ သူေျပာတဲ့ လုပ္ဂ္ဘုိးဟီဘစ္ဂ္ ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ သူႀကီးမင္း တစ္ေယာက္ နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေန၏။ ဒီေကာင္ ဘာေတြ စကားထာ လာလုပ္တာပါလိမ့္ဟု စိတ္ထဲ ေတြးေနမိေန၏။
"ဘာႀကီးတုန္း မင္းေျပာတဲ့ လုပ္ဂ္ဘုိးလ္ ဟီဘစ္ဂ္ ဆုိတာႀကီးက"
"သူႀကီးမင္းကလဲ ပိန္းလုိက္တာ။ အဲဒါ ဘုိလုိ ေျပာေနတာဗ်"
"ေဟ.. ဂလုိႀကီးလား"
"ဟုတ္တယ္ဗ်။ သူႀကီးမင္း မသိရင္ မွတ္ထားလုိက္ဦး Log-bowl He-big လုိ႔ စာလုံးေပါင္းတယ္"
"အင္း ဆုိစမ္းပါဦး။ ဘာအဓိပၸါယ္ႀကီးလဲ"
"Log ဆုိတာ တုံး၊ Bowl ဆုိတာ ဖလား၊ He ဆုိတာ သူ၊ Big ဆုိတာ ႀကီး။ အားလုံးေပါင္းလုိက္ေတာ့ Log-bowl He-big ဆုိတာ တုံးဖလား သူႀကီးေပါ့ ဗ်ာ။ ေ၀းပါ့။ ရွင္းျပရတာ လက္ေပါက္ကပ္လုိက္တာေနာ္ာ္ာ္ာ္"
ေပါက္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္ သူ႔အက်င့္အတုိင္း ႏုိင္ကြက္ေတြ႔ရင္ လူသူေလးပါးမေရွာင္ ႏွိပ္ကြပ္တတ္သည္ခ်ည္းပင္။ အခုလဲ သူႀကီးမင္းဆုိတဲ့ မ်က္ႏွာကုိပင္ မေထာက္ေတာ့ဘဲ အကြက္ဆုိက္လာတာနဲ႔ တန္းၿပီး ႏွိပ္ကြပ္ေလ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ အဂၤလိပ္စကားကုိ ၾကားညွပ္ၿပီး ေျပာတတ္တဲ့အတြက္ ရြာထဲက သူေတြ အမ်ားအျပား သူ႔ကုိ ေရွာင္ေနေလၾက၏။ စကားေျပာရင္ တံေတြးစင္တယ္ ဟု အေၾကာင္းျပကာ ေပါက္ေက်ာ္ကုိ ပယ္ထားၾကေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႔ကုိ လက္ခံ စကားေျပာသည့္ သူႀကီးမင္းအိမ္သုိ႔ မၾကာခဏ ေရာက္လာတတ္၏။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူႀကီးမင္းလဲ ၿငိမ္ခံ မေနေတာ့ေပ။ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ျပန္ပက္လုိက္၏။
"ထြီ.. မင့္ အဂၤလိပ္စာ ေခ်းေပေနတယ္ကြ။ ညံ့ခ်က္ကေတာ့။ ဒါမ်ား ဘိလတ္က ျပန္လာတာတဲ့။ ေျပာရရင္ မင့္ အဂၤလိပ္စာက ရြာအေနာက္ပုိင္းက ေပတူးရဲ့ အဂၤလိပ္စာေလာက္ကုိ မေကာင္းဘူး။ မသကာ Good Evening, Your Majesty, Mister Ko Ko Mg, ဒါမွမဟုတ္ Your Excellency, Mr Ko Ko Mg ဆုိ ေတာ္ေသး။ မင္းက ဘိလတ္ကသာ ျပန္လာတာပါ။ ထီးသုံးနန္းသုံး ဘိလတ္စကားလဲ ေကာင္းေကာင္း တတ္ေျမာက္ခဲ့ပုံ မေပၚပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာ မေက်ညက္ေသးရင္ ေပတူးဆီသြားၿပီး သင္ယူလုိက္ဦး။ ဟုိတစ္ေန႔ ရြာအေနာက္ပုိင္းကုိ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း ေပတူး အဂၤလိပ္စာ က်က္ေနတာ ငါၾကားခဲ့တယ္။ အသံထြက္ ေကာင္းသလားမေမးနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္စာ မီးနင္းေတြကို လကၤာေလးနဲ႔ က်က္ေနလုိက္တာမ်ား တကယ္မွတ္သားေလာက္တယ္"
"သူႀကီးမင္းကလဲ ဒီက ဘိလတ္ျပန္ ေပါက္ေက်ာ္ႀကီး တစ္ေယာက္လုံး ေရွ့မွာ ထားၿပီး ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ရြာေနာက္ပုိင္းက ငါးႏွစ္သား ေပတူးကုိ ခ်ီးက်ဴးေနလုိက္တာ၊ သူက အခုမွ မူႀကိဳအဆင့္ဘဲ ရွိေသးတာဗ်။ မေတာ္သကာ မူလတန္း တက္ေနတဲ့ ေအာင္တုိးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ေျပာရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ အဟီး။ ဒါနဲ႔ ဆုိစမ္းပါဦး။ သူက ဘယ္လုိ လကၤာေလးေတြ စီကုံးၿပီး မီးနင္းေတြ က်က္မွတ္ေနတာလဲ"
"ဒီလုိကြ။ Cat ကုိ "ေၾကာင္"ဆုိၿပီး ရုိးရုိးမက်က္ဘူး။ လကၤာေလးနဲ႔ ဒီလုိ... စီေအတီ-ကက္ ၊ အသံထြက္၊ အနက္ ေၾကာင္ဟုမွတ္။ ေနာက္ၿပီး (Rat) "ၾကြက္"ကုိလဲ အာေအတီ-ရက္၊ အသံထြက္၊ အနက္ၾကြက္ဟုမွတ္ ဆုိၿပီး က်က္ေနလုိက္တာမ်ား မင့္ထက္အမ်ားႀကီး သာတယ္ကြ။ နားလည္လား"
"ကဲပါ ထားပါေတာ့ သူႀကီးမင္းရယ္။ ေပတူးဆီ သြားသင္ဆုိလဲ သြားသင္ပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ သူႀကီးမင္း အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ေကာ္ဖီပြဲေလး က်င္းပလုိက္ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား"
"ေအးပါ။ မင္း လာၿပီဆုိကထဲက ငါ သေဘာေပါက္ၿပီးသားပါ။ စကားစျမည္ ေျပာဖုိ႔ လာသလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ေကာ္ဖီဘူတာကုိ ဆုိက္တာခ်ည္းဘဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား"
"အာ.... သူႀကီးမင္းကလဲ..."
"ကဲ... အာ မေနနဲ႔ ... လာ အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကတာေပါ့"
.....
"ေရာ့.... ေပါက္ေက်ာ္.. ဒီမွာ စူပါေကာ္ဖီမစ္..မင့္ဖာသာ ေဖ်ာ္ေသာက္ေပေတာ့"
"အာ.. သူႀကီးမင္းကလဲ အၿမဲတမ္း စူပါေတြခ်ည္းဘဲ။ နတ္ေကာ္ဖီေလး တုိက္ပါဦးဗ်"
"ဘာေကာ္ဖီ"
"နတ္ေကာ္ဖီေလ။ ဟုိတစ္ေန႔ကေတာင္ က်ေနာ္ ေသာက္သြားေသးတယ္။ အနံ႔ေလးက ေမႊးေမႊးေလးနဲ႔။ ဗူးထဲကေန ဇြန္းေလးနဲ႔ ေကာ္ၿပီး ေဖ်ာ္ရတာေလ။ အဲဒီ ေကာ္ဖီ။ နတ္ေကာ္ဖီေလ"
"ဟာ.. မင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ အဲဒါ နတ္ေကာ္ဖီလဲ မဟုတ္ဘူး။ သိၾကားေကာ္ဖီလဲ မဟုတ္ဘူး။ ျဗဟၼာေကာ္ဖီလဲ မဟုတ္ဘူး။ နက္စ္ ေကာ္ဖီပါကြ။ မင္းကလဲ ေနာက္ပိတ္ေတြ ေပ်ာက္လွခ်ည္လား"
"သိပါတယ္ သူႀကီးမင္းရယ္။ အဲဒီေလာက္ႀကီး က်ေနာ္ မညံ့ေသးပါဘူး။ အခုတေလာ က်ေနာ္ စိတ္ေနေလလုိ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့အခါ ေနာက္ပိတ္ေတြကို အၿမဲတမ္း ျဖဳတ္ထားလုိက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အက္စ္ အသံေတြကုိေပါ့"
"ေဟ.. ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္းကြ"
"က်ေနာ့္အိမ္က ထမင္း၀ုိင္းမွာ က်ေနာ့္ကုိ ပယ္ထားၾကတယ္ေလ။ ထမင္းစားရင္း စကားေျပာရင္ ပါးစပ္ထဲက ထမင္းလုံးေတြ ထြက္စင္လုိ႔တဲ့။ က်ေနာ္ကလဲ က်ေနာ္ဘဲ။ ထမင္းစားရင္းနဲ႔ ခ်က္တဲ့သူ စိတ္ခ်မ္းသာပါေစေတာ့ ဆုိၿပီး ခ်ီးက်ဴးစကားကုိ အဂၤလိပ္လုိ ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္ဗ်။ Very delicious, fantastic, Amazing, Unbelievable အစရွိတဲ့ စကားလုံးေတြကုိ ေျပာရတာဆုိေတာ့လဲ တစ္ခါတစ္ေလ တံေတြးထြက္လုိက္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ထမင္းလုံးေလးေတြ ထြက္စင္လုိက္ေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့။ အဲဒီလုိ ျဖစ္လုိ႔တဲ့၊ က်ေနာ့္ကို သူတုိ႔ ထမင္း၀ုိင္းက ပယ္ထားၾကတယ္ေလ"
"ေအာ္... ကၽြတ္ ကၽြတ္ သနားစရာဘဲ"
"သူႀကီးမင္းကလဲ လူကုိ ရြဲ႔ေနျပန္ပါၿပီ"
"ကဲ.. ကဲ.. မင့္ကုိ ရြဲ ႔ဖုိ႔လဲ အခ်ိန္မရွိပါဘူး။ ဒီမွာ နက္စ္ေကာ္ဖီဗူး၊ ဒီမွာ သၾကား၊ ဒီမွာ ႏုိ႔မႈန္႔၊ ဒီမွာ ေကာ္ဖီမိတ္၊ ဒီမွာက ႏုိ႔စိမ္း။ မင္းႀကိဳက္သလုိသာ ေဖ်ာ္ေသာက္ေပေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါ သူႀကီးမင္း။ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးတဲ့ သူေတြထဲမွာေတာ့ သူႀကီးမင္းက က်ေနာ့္အေပၚ နားအလည္ဆုံးနဲ႔ လူေတြအေပၚ စိတ္ေကာင္း အရွိဆုံးဘဲ"
"ေျမွာက္မေနပါနဲ႔ကြာ။ ၀ေအာင္သာ ေသာက္။ ၿပီးေတာ့ ဒီ လဘက္သုပ္ကေလးလဲ စားလုိက္ဦး"
"လဘက္သုပ္ႏွင့္ေကာ္ဖီ တည့္ပါ့မလား သူႀကီးမင္း။ ေတာ္ၾကာ အဆိပ္အေတာက္ေတြ ျဖစ္ကုန္မွ.."
"စကားမမ်ားနဲ႔။ မင့္ကုိ ငါ ေသေဆးေကၽြးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ လဘက္သုပ္နဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔က Good Match လုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ေျပာဖူးတယ္။ ေကာ္ဖီကုိ ပုိၿပီး အရသာ ရွိေအာင္ ေသာက္ခ်င္ရင္ လဘက္သုပ္ကုိ အရင္စားပါတဲ့"
"ဟုတ္လား သူႀကီးမင္း။ ဒါျဖင့္ က်ေနာ္ အားမနာေတာ့ဘူးေနာ္"
"အင္းပါ။ မင္းက ပထမေတာ့ တည့္ပါ့မလား အဆင္ေျပပါ့မလားနဲ႔ စားၿပီးေသာက္ၿပီးရင္ စြဲသြားေရာ။ အဲဒီလုိ လူစားမ်ိဳး"
"မဟုတ္ပါဘူး သူႀကီးမင္းရာ"
"ဘာမဟုတ္ရမွာလဲ။ ပထမဆုံး မင့္ကုိ ေကာ္ဖီတုိက္တုန္းက မွတ္မိေသးတယ္။ မင္းက ေကာ္ဖီဆုိ မႀကိဳက္ဘူး။ လုံး၀ မေသာက္ခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အိပ္လုိ႔ မေပ်ာ္မွာလဲ စုိးရိမ္ရတယ္ ဆုိၿပီး ငါတုိက္တဲ့ ပထမဆုံး ေကာ္ဖီကုိ မင္းက မေသာက္သြားဘူး မဟုတ္လား။ ေနာက္က်ေတာ့လဲ အားနာလုိ႔ ေသာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ စြဲသြားေရာ။ အခုေတာင္ မင္း ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ေနလို႔ ငါ့ဆီ လမ္းေလွ်ာက္လာသလုိလုိ ဘာလုိလုိ လုပ္ၿပီး ၀င္လာတာ မဟုတ္လား။ အရူးကုိ အမဲသား ေကၽြးမိသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ"
"အရူးကုိ အမဲသားေကၽြးမိရင္ ဘာျဖစ္သလဲ သူႀကီးမင္း"
"ဘာျဖစ္ရမွာလဲကြ။ ႏြားျမင္တိုင္း လက္ညိဳး ထုိးျပေနေတာ့တာေပါ့"
"ဟား ဟား ဟား။ သူႀကီးမင္းကေတာ့ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေျပာတတ္တယ္။ ဒါန႔ဲ စကားမစပ္။ က်ေနာ္ မလာခင္ သူႀကီးမင္း ပါးစပ္က လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ရြတ္ဖတ္ေနတာ ဘာေတြလဲဗ်။ သီခ်င္းဆုိေနတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္။ တစ္ခုခု မႈန္းမႈတ္ေနသလုိဘဲ"
"မန္းမႈတ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ငါ့ရဲ့ Own Theory ေလးကို ရြတ္ဆုိၾကည့္ေနတာပါ"
"ဆုိစမ္းပါဦး သူႀကီးမင္း"
"ဒီလုိကြ "မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္""
"က်ေနာ္ နားမလည္ဘူး။ သူႀကီးမင္း ရွင္းျပပါဦး"
"ဥပမာကြာ။ မင့္လုိေပါ့။ ပထမကေတာ့ ေကာ္ဖီကုိ လုံး၀ မႀကိဳက္ဖူးဆုိၿပီး ဇြတ္ျငင္းေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ေနာက္ ႀကိဳက္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ က်န္တာေတြထက္ ပိုႀကိဳက္သြားေရာေလ။ ပိုႀကဳိက္လုိ႔လဲ ငါ့ဆီ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး ေန႔တုိင္း ေကာ္ဖီလာေသာက္ေနတာ မဟုတ္လား"
"ဟား ဟား ဟား။ သူႀကီးမင္းကေတာ့ အခြင့္သာရင္ ႏွိပ္ကြပ္မယ္ဆုိတာခ်ည္းဘဲ။ က်ေနာ္က သူႀကီးမင္း ေကာ္ဖီေတြ ႏွစ္ခ်ိဳ့ၿပီး လႊင့္ပစ္ရမွာစုိးလုိ႔ လာအကူအညီေပးေနတာပါ။ ေသာက္ခ်င္လြန္းလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟီး ဟီး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ "မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္" ဆုိတဲ့ သီအုိရီေလး ျဖစ္ပုံကုိ လုပ္ပါဦးဗ်။ သူႀကီးမင္းဆီကဆုိ အထူးအဆန္းေတြ ၾကားရတတ္လုိ႔"
"ေအး.. ငါကလဲ ေျပာခ်င္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ဘဲ။ ရြာထဲက လူေတြက ငါ့ကုိ သူႀကီးမင္းဆုိၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားမေျပာရဲၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ငါလဲ စကားေျပာရတာ မလြတ္လပ္ဘူး။ မင္းနဲ႔မွ စကားေျပာရတာ အဆင္ေျပတယ္။ ဒီသီအုိရီကို ငါက ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကုိ အေျခခံၿပီး ထုတ္ယူထားတာကြ"
"ဆက္မိန္႔ပါ သူႀကီးမင္း"
"ေရွးေရွးတုန္းက ဒီ တုံးဖလားရြာမွာ အိမ္ေျခ ၉ အိမ္ဘဲ ရွိသတဲ့။ ငါ့ အဘုိးရဲ့ အဘုိးအိမ္ အပါအ၀င္ေပါ့။ ငါ့ အဘုိးရဲ့ အဘုိး နာမည္က ဦးေက်ာ္လွတဲ့။ သူ႔မွာ ၀မ္းကြဲညီတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ ဦးညိဳျမတဲ့။ လူပ်ိဳႀကီးေပါ့။ ဦးညိဳျမ ငယ္ငယ္ကထဲက သူ႔မိဘႏွစ္ပါး ဆုံးသြားလုိ႔ ငါ့အဘုိးရဲ့ အဘုိးက သူ႔ကုိ အိမ္ေပၚ ေခၚတင္ထားတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက အခုေလာက္ မေကာင္းေသးဘူး။ တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာ သြားခ်င္ရင္ ျမင္းစီးၿပီး သြားရတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္တုိင္းမွာ ျမင္းေတြ ေမြးျမဴထားရတယ္။ ဦးညိဳျမလဲ ျမင္းေတြ ေမြးထားတာေပါ့။ သူစီးေနက် ျမင္းနက္ႀကီးကုိ တိမ္က်ားလုိ႔ နာမည္ေပးထားတယ္"
"တစ္ေန႔မွာ အဲဒီ သူစီးေနက် တိမ္က်ားႀကီး ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဦးညိဳျမလဲ ရြာနီး၀န္းက်င္ အားလုံး လုိက္ရွာေပမဲ့ တိမ္က်ားႀကီးကို မေတြ႔ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ သူ႔ျမင္းႀကီး စားက်က္ရွာရင္းနဲ႔ နယ္ကၽြံသြားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဟုိဘက္ ၀နာၿမိဳင္ေတာထဲမ်ား ေရာက္ေနလားမသိဘူး ဆုိၿပီး သစ္ပင္ပိတ္ေပါင္း အရမ္းထူထပ္တဲ့ ၀နာၿမိဳင္ေတာထဲ ျမင္းေပ်ာက္ရွာ ထြက္သြားသတဲ့" (တုံးဖလားရြာ တစ္၀ိုက္၌ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ကၽြဲသူခုိး၊ ႏြားသူခုိး၊ ျမင္းသူခုိးဟူ၍ လုံး၀ မရွိေပ။ ၾကက္သူခိုးေတာ့ ရံဖန္ ရွိတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြဲႏြားေပ်ာက္ပါက ေတာထဲ၀င္ၿပီး ရွာလွ်င္ ျပန္ေတြ႔ေလ့ရွိ၏)။
"ဒီလုိနဲ႔ ဦးညိဳျမတစ္ေယာက္ ျမင္းေပ်ာက္ရွာဖုိ႔ ထမင္းထုပ္ကုိင္စြဲၿပီး ၀နာၿမိဳင္ေတာထဲ ၀င္ေရာက္လာတယ္။ သူ႔နားထဲ တိမ္က်ားရဲ့ လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲေပးထားတဲ့ ျခဴသံေတြကုိ ၾကားေနရသလုိလုိ ျဖစ္ေနသတဲ့။ အဲဒီလုိ အသံၾကားသလုိလုိျဖစ္လုိက္ ေတာနက္ထဲ ၀င္သြားလုိက္၊ ျခဴသံက ေ၀းသြားလုိက္ ေတာနက္ထဲ ထပ္တုိးလုိက္နဲ႔ ၀နာၿမိဳင္ေတာထဲ ခရီးအေတာ္ ေရာက္သြားသတဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ တုံးဖလားရြာနဲ႔ ႏွစ္ယူဇနာ အကြာေလာက္ ေရာက္သြားသတဲ့"
"သူႀကီးမင္း... ခဏေလး မရွင္းလုိ႔။ စကားျဖတ္ေျပာတယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ ႏွစ္ယူဇနာဆုိတာ ဘာကုိ ေျပာတာလဲ"
"ေအာ္... မင္းက စာေပေတြ မဖတ္ဘဲ တစ္အိမ္တက္ဆင္း သြားလည္ဖုိ႔ေလာက္တာ သိတာကုိး။ မွတ္ထားကြ။ တစ္ယူဇနာကုိ ၁၂ မုိင္ ရွိတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ယူဇနာဆုိတာ ၂၄ မုိင္လုိ႔ မွတ္လုိက္ေပါ့။ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟုတ္ပါၿပီ သူႀကီးမင္း ဆက္ေျပာပါ"
"အဲဒီ ၂ ယူဇနာ ခရီးေပါက္ေတာ့ ညေန မုိးခ်ဳပ္ကာနီး ျဖစ္သြားၿပီ။ ျမင္းေပ်ာက္ကုိလဲ ရွာလုိ႔ မေတြ႔ဘူးတဲ့။ တုံးဖလားရြာဘက္ ျပန္လာရေအာင္လဲ လမုိက္ညလဲ ျဖစ္ျပန္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးလဲ ပါမလာျပန္ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဦးညိဳျမ တစ္ေယာက္ ၀နာၿမိဳင္ေတာထဲမွာ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ေနေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အသံဗလံေတြကုိ ၾကားလုိက္ရသတဲ့။ ေန၀င္ၿပီးကာစ အလင္းေရာင္ေလးကို အားျပဳကာ အသံလာရာဖက္ကို အရဲစြန္႔ၿပီး ေျခဖြလုိ႔ သြားလုိက္သတဲ့။ ၀နာၿမိဳင္ေတာ အလယ္ထဲမွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦ တစ္ခုကို အံၾသစြာ ေတြ႔လုိက္ရသတဲ့။ မုိးခ်ဳပ္ကာစမုိ႔ ဆီးမီးအလင္းေရာင္ေတြက အေဆာက္အဦအတြင္းကေန အျပင္ကို ဖ်ာထြက္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဦးညိဳျမလဲ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ အကူအညီေတာင္းဖုိ႔ အဲဒီ အေဆာက္အဦထဲ ၀င္သြားလုိက္သတဲ့။ အဲဒီအထဲက လူေတြလဲ သူ႔ကုိ ျမင္သြားၿပီး အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ကာ ေဟာခန္းႀကီးတစ္ခုထဲမွာ စုေနၾကသတဲ့။ ဦးညိဳျမလဲ ပါးစပ္က က်ေနာ္ လူဆုိး မဟုတ္ပါဘူး။ လူေကာင္းပါ။ အညီအကူေတာင္းခ်င္လုိ႔ လာခဲ့တာပါ။ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔ လုိ႔ ေျပာရင္း အေဆာက္အဦထဲ ၀င္သြားလုိက္သတဲ့။ အထဲေရာက္မွ ပုိၿပီး အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာက အဲဒီ လူေတြအားလုံးဟာ မိန္းခေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒီထက္ ပုိထူးဆန္းတာက အားလုံး တူညီ၀တ္စုံ ၀တ္ဆင္ထားၾကသတဲ့"
သူႀကီးမင္းသည္ ပုံျပင္ကုိလဲေျပာ ေကာ္ဖီကုိလဲ ေသာက္ လဘက္သုပ္ကုိလဲ စားရင္း ပါးစပ္ အေတာ္ေလး အလုပ္ရႈပ္ေနေလ၏။ ေနာက္ဆုံး လက္က်န္ ေကာ္ဖီေလးကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္း သပ္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္...
"ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ... ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီးေတာ့ ခံတြင္း ခ်ဥ္လာသလုိဘဲ။ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ရေအာင္ ေရေႏြး သြားက်ိဳလုိက္ပါဦး။ ၿပီးေတာ့ ေျပာရင္းနဲ႔ မုိးကလဲ ခ်ဳပ္လာၿပီ။ ဖေယာင္းတုိင္ မီးလဲ ထြန္းလုိက္ဦးေနာ္"
"အာ.. သူႀကီးမင္းကလဲ စိတ္၀င္စားမွန္းသိရင္ အၿမဲတမ္း ေစ်းကုိင္တယ္။ ပုံျပင္ကုိ ၿပီးေအာင္ေျပာၿပီးမွ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လဲ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်။ ၿပီးေတာ့ မီးမထြန္းဘဲ ေျပာလဲ ျဖစ္တာပါဘဲ။ စကားေျပာတာဘဲ ကျပေနတာမွ မဟုတ္တာ။ မီးထြန္းဖုိ႔ လုိေသးလုိ႔လား"
"ခုိင္းတာသာ လုပ္စမ္းပါ ေပါက္ေက်ာ္ရာ။ ငါ စိတ္ပါတုန္း မင့္ကုိ ေျပာျပတာ။ စိတ္မပါရင္ ငါက ဘာမွ ေျပာခ်င္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခုပုံျပင္က True stroy ရယ္။ လုပ္ႀကံေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္း ဆက္ၿပီး နားေထာင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ခုိင္းတာကုိလုပ္။ ဟုတ္ၿပီလား"
ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္လဲ ပုံျပင္ထဲ စိတ္၀င္စားေနၿပီမုိ႔ သူႀကီးမင္းခုိင္းတာ လုပ္ေပးေနရ၏။ ေရေႏြးၾကမ္း က်ိဳခ်က္ၿပီး သူႀကီးမင္းကို ျပဳစုရ၏။ ေနာက္ ဖေယာင္းတုိင္မီး ထြန္းရ၏။ အားလုံး ကိစၥၿပီးမွ သူႀကီးမင္းအား ပံုျပင္ ဆက္ေျပာရန္ အသနား ခံရျပန္ေလ၏။
"ကဲ.. သူႀကီးမင္း.. အားလုံး ၿပီးပါၿပီ။ ပုံျပင္ကုိသာ ဆက္ေျပာပါေတာ့"
"အင္း.. ဆက္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့.... အဲဒီ အေဆာက္အဦထဲမွာ အမ်ိဳးသမီး အပ်ိဳေတြခ်ည္း အေယာက္ ငါးဆယ္ေလာက္ ရွိသတဲ့။ သူတုိ႔အားလုံးကုိ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူကလဲ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ဘဲတဲ့။ ေခ်ာလဲေခ်ာသတဲ့။ မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာလဲ က်က္သေရ အေတာ္ရွိသတဲ့။ အဲဒီ အပ်ိဳမေလးေတြ ၾကားထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးက အရမ္းေပၚလြင္ ထင္ရွားေနသတဲ့။ သနားၾကင္နာတတ္မဲ့ ပုံလဲ ေပါက္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ဘဲ ဦးညိဳျမဟာ အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးကို အသနား ခံေတာ့သတဲ့"
ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ သူႀကီးမင္း၏ ေတာ္ကီကို နားေထာင္လုိ႔ ေကာင္းေနတုန္း သူႀကီးမင္းသည္ စကားေျပာရင္း တစ္ခုခုကို ျဖဳန္းကနဲ သတိရသြားဟန္ျဖင့္ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားျပန္ေလ၏။
"အာ.. ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ.. ေမ့ေနလုိက္တာ။ ငါ ဒီေန႔ ည အစည္းအေ၀းရွိတယ္ကြ။ သာယာကုန္းကုိ သြားရမယ္။ နဲနဲကို ေနာက္က်ေနၿပီလားမသိဘူး။ မင္းေရာက္လာလုိ႔ ငါ သြားဖုိ႔ ေမ့ေနတာ။ ငါ သြားမွ ျဖစ္မယ္နဲ႔တူတယ္။ ပုံျပင္ကုိ မနက္ဖန္ညမွ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့ကြာ။ ဟုတ္ၿပီလား"
"သူႀကီးမင္း မေနာက္နဲ႔ေလဗ်ာ။ သူႀကီးမင္းက ေတာ္ေတာ့္ကုိ လူေတြကုိ ေနမထိထုိင္မသာ ျဖစ္ေအာင္၊ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူႀကီးရာထူးကုိ ရထားတာ ထင္တယ္။ အစည္းအေ၀းရွိလဲ မသြားခင္ေလး ပုံျပင္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီး အခ်ဳပ္ေျပာထားခဲ့ေလဗ်ာ"
"ဟား ဟား ဟား။ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ အေတာ္ေလး ပုံျပင္ကုိ စိတ္၀င္စားေနတာကုိး။ မင္းကလဲ ကေလးမဟုတ္ ဘာမဟုတ္နဲ႔ ပုံျပင္ကုိ စိတ္၀င္စားေနတယ္။ ဧကႏၱေတာ့ မင္း ကေလးစိတ္ မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ဟား ဟား ဟား"
"ေတာ္ၿပီ သူႀကီးမင္းရာ။ မေျပာခ်င္လဲ ေနေတာ့ နားမေထာင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ေတာ့မယ္"
"ဟာ.. မင္း အဲဒီလုိေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလကြာ။ ဟဲ ဟဲ ငါ စတာပါကြ။ ဘာအစည္းအေ၀းမွ မရွိပါဘူး။ ဆက္ေျပာမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား ဟဲ ဟဲ"
"တကထဲမွဘဲ" (ေပါက္ေက်ာ္ စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္သံ)
"ဒီလုိကြ။ ဦးညိဳျမက အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းသတဲ့။ တုံးဖလားရြာကို ျပန္ရေအာင္ဆုိတာကလဲ ၂၄ မုိင္ ခရီးဆုိေတာ့ ျပန္လာလုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါန႔ဲ တစ္ညေလာက္ သူတုိ႔ဆီမွာ အိပ္ခြင့္ျပဳဖုိ႔ ေတာင္းဆုိေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ခြင့္မျပဳဘူး။ ခြင့္မျပဳတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က သူတုိ႔ဆီမွာ ေယာက်္ားသားဆုိလုိ႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိလုိ႔တဲ့။ အဲဒီ အေဆာက္အဦက အမ်ိဳးသမီးေတြ အတြက္ဘဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လုိ ေယာက်္ားသားေတြကိုမွ လက္မခံႏုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာသတဲ့"
"သူႀကီးမင္း... မရွင္းလုိ႔... အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေတြက အဲဒီ ၀နာၿမိဳင္ေတာထဲမွာ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကတာလဲ။ သူတုိ႔ အဲဒီလုိ ေနထုိင္ၾကတာကုိ ပတ္၀န္းက်င္ ရြာေတြကေကာ မသိၾကဘူးလား"
"ေအး.. မင္းေမးမယ္ဆုိလဲ ေမးစရာဘဲ။ စိတ္၀င္စားစရာေတာ့ အေကာင္းသား။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေနတဲ့ ေနရာက ၀နာၿမိဳင္ေတာရဲ့ အလယ္ေလာက္မွာဆုိေတာ့ အဲဒီေနရာအထိ ဘယ္သူမွ မေရာက္ျဖစ္ၾကဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေတာ ပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ ရြာေတြ မရွိၾကဘူးတဲ့။ ေတာေတာင္ သစ္ပင္ေတြကလဲ အခုလုိ ေတာင္ကတုံးေတြ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေနေရာင္ထုိးလုိ႔ မေပါက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကုိ ေတာထူထပ္သတဲ့။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေတြက အားကစားတစ္မ်ိဳးျဖစ္တ့ဲ ေယာဂက်င့္စဥ္လုိ က်င့္စဥ္တစ္မ်ိဳးကုိ က်င့္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြခ်ည္းဘဲတဲ့။ ေလာကီေရးရာကုိလဲ စိတ္ကုန္သေယာင္ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးအုပ္စုေတြတဲ့။ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးက အားလုံးကို စည္းရုံးၿပီး အဲဒီေတာထဲမွာ အေျခခ်ေနထုိင္ၾကတာတဲ့။ အဲဒီလုိ ေနထုိင္ၾကတာကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကဘူးတဲ့။ အမ်ိဳးသမီးေတြ အားလုံးကလဲ အေခ်ာအလွေတြခ်ည္းဘဲတဲ့"
"ဟုတ္လား သူႀကီးမင္း။ စိတ္၀င္စားစရာဘဲ ဟီး ဟီး"
"ႏွာဗူး။ ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ စိတ္၀င္စားၿပီ"
"အာ.. သူႀကီးမင္းကလဲ သူႀကီးမင္းေျပာေနတဲ့ ပုံျပင္ကုိ စိတ္၀င္စားတာကုိ ေျပာတာပါ။ တစ္လြဲမေတြးပါနဲ႔"
"မင္းကေတာ့ မသိရင္ ခက္မယ္။ အညစ္အေၾကးဆုိ တစ္ဆစ္ကေလး ေျပာမယ္မႀကံေသးဘူး။ သြားရည္ တျမားျမား က်ခ်င္ေနၿပီ။ ကဲ... ဆက္ေျပာမယ္။ ဒီလုိကြ။ ဦးညဳိျမက အသနားခံ ေတာင္းပန္လုိက္၊ အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးက ျငင္းပယ္လုိက္နဲ႔။ ညဥ့္ကလဲ အေတာ္နက္သြားသတဲ့။ ဦးညဳိျမလဲ ဘယ္လုိမွ အသနားခံလုိ႔ မရတာနဲ႔ ထုိင္ငိုေနလုိက္ေတာ့သတဲ့။ အဲဒီ အခါက်မွ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္က တစ္ဆင့္ ေလွ်ာ့ေပးလုိက္သတဲ့။ ကဲ.. ဒီေလာက္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနရင္လဲ လုပ္စရာ တစ္နည္းေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီ အေဆာက္ အဦထဲမွာေတာ့ လက္မခံႏုိင္ဘူး။ ဟုိ ေျမာက္ဘက္ ၿခံစည္းရုိးေဒါင့္က ကညင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာဘဲ အိပ္ပါ။ ေရာ့ ဒီမွာ ေစာင္ႏွင့္ေခါင္းဆုံး ဆုိၿပီး ခြင့္ျပဳလုိက္သတဲ့။ ဦးညိဳျမလဲ ဘယ္ေနရာမွာမွ လက္မခံတာနဲ႔ စာရင္ ကညင္ပင္ေအာက္မွာ ေစာင္နဲ႔ေခါင္းအုံးနဲ႔ အိပ္ရလဲ မဆုိးပါဘူးဆုိၿပီး အဲဒီ ကညင္ပင္ေအာက္မွာဘဲ ညအိပ္လုိက္ရသတဲ့"
"အဲဒီေတာ့ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ေသးလဲ သူႀကီးမင္း"
"အင္း... ပုံျပင္က အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး ေကာင္းခန္း ေရာက္ေတာ့တာပါဘဲ"
"ဆက္ေျပာပါ သူႀကီးမင္း"
"ဦးညိဳျမတစ္ေယာက္ ကညင္ပင္ေအာက္မွာ ျခင္ကကုိက္ ေၾကာက္စိတ္ကလဲ နဲနဲ၀င္၊ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးကလဲ ေမွာင္မုိက္ေနဆုိေတာ့ ေတြးရင္းေတြးရင္း အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ကို အခဲ မေၾက ျဖစ္ေနသတဲ့။ သူ႔ကုိ အေဆာက္အဦထဲမွာ လက္မခံတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ေပါ့။ အိပ္လုိ႔လဲ မေပ်ာ္ဘဲ ျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြ ၀င္လာေတာ့တာေပါ့။ ငါ ေယာက်္ားတန္မဲ့ ဒီေလာက္ အသနားခံ အကူအညီေတာင္းတာကိုေတာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ျငင္းလႊတ္တယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူကို မကူညီဘူး။ လူသား မဆန္ဘူး။ ဒီေတာ့ ငါတစ္ခုခုလုပ္ၿပီး ျပန္ကလဲ့စား ေခ်ရမွ စိတ္ေက်နပ္မယ္ဆုိၿပီး မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြ ၀င္ကုန္ေတာ့တာေပါ့"
"ဦးညိဳျမက ေက်းဇူးကန္းလုိက္တာ။ ေက်းဇူးရွင္ကုိ ကလဲ့စားေခ်မယ္တဲ့။ ေအးေပါ့ေလ။ သူႀကီးမင္း ေဆြမ်ိဳးဆုိေတာ့လဲ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ"
"ေခြးေကာင္ ေပါက္ေက်ာ္။ ေအးေအးေဆးေဆး နားေထာင္၊ ေကာင္းခန္း ေရာက္လာၿပီ။ ပုံျပင္ဆုံးမွ ဦးညိဳျမဟာ ဘယ္သူလဲဆုိတာ မင္းသိလာလိမ့္မယ္"
"ဟား ဟား။ သူႀကီးမင္းက ခင္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ဆက္ေျပာပါ သူႀကီးမင္း"
"ဦးညိဳျမဟာ အေဆာက္အဦထဲ ေရာက္စဥ္ကထဲက အေဆာက္အဦအေျခအေနကုိ ေလ့လာထားၿပီးသားတဲ့။ က်န္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အားလုံးက ေဟာခန္းထဲမွာ စုၿပီး အိပ္ၾကေပမဲ့ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ဳိးသမီးကေတာ့ အိပ္ခန္း သီးသန္႔နဲ႔ အိပ္သတဲ့။ အေဆာက္အဦက က်ယ္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အိပ္ၾကတဲ့ ေဟာခန္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီး အိပ္တဲ့ အခန္းက နဲနဲ ေ၀းကြာေနသတဲ့။ အဲဒါဟာ သူ႔အတြက္ အခြင့္ေကာင္း ျဖစ္သြားသတဲ့။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ အားလုံး အိပ္ေမာက်ေနေပမဲ့ ဦးညိဳျမက အိပ္လုိ႔ မရႏုိင္ဘူးတဲ့။ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးအေပၚကုိ မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး ေတာက္ တစ္ေခါက္ေခါက္ ျဖစ္ေနသတဲ့။ အေဆာက္အဦတစ္ခုလုံးလဲ ဘာမီးေရာင္မွ မေတြ႔ရေတာ့ဘူးတ့ဲ။ ဒါနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ဆုိၿပီးေတာ့ အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးအိပ္တဲ့ အိပ္ခန္းကုိ တြယ္တက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ကုိ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဖြင့္ၾကည့္လုိက္သတဲ့။ သူကဘဲ ကံေကာင္းတာလား၊ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးကဘဲ ကံဆုိးတာလား မသိ၊ ျပတင္းေပါက္ တံခါးေလး ပြင့္သြားသတ့ဲ။ ဒါနဲ႔ သူလဲ ျပတင္းေပါက္ကေနၿပီး အခန္းထဲကုိ လႊားကနဲ ခုန္၀င္လုိက္သတဲ့"
"သူႀကီးမင္း.... ဦးညိဳျမက ဘာျဖစ္လုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးအခန္းထဲ အဲဒီလုိ တိတ္တဆိတ္ ၀င္သြားတာလဲ မသိဘူး။ ပစၥည္းေတြ သြားခုိးတာလား"
"မင္းကလဲ တုံးလုိက္တာ။ ပစၥည္းသြားခုိးတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ လူသြားခုိးတာ။ ခုိးတာ ဆုိတာထက္ ဓါးျပသြားတုိက္တာ"
"ဘုရား ဘုရား ဓါးျပသြားတုိက္တာ"
"ဟုတ္တယ္။ ဓါးျပသြားတုိက္တာ။ ဓါးျပမွ ရုိးရိုးဓါးျပမဟုတ္ဘူး။ ကာမဓါးျပသြားတုိက္တာ"
"ပက္စက္လုိက္တာ"
"ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။ ငါ့အထင္ကေတာ့ ဦးညိဳျမတစ္ေယာက္ ကာမရယူခ်င္တာထက္ ခံျပင္းစိတ္ေၾကာင့္ အခုလို ႀကံစည္လုိက္တာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္"
"အဲဒါနဲ႔.. အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ကေကာ ဦးညိဳျမ လုိခ်င္တာ ေပးလုိက္ေရာလား"
"မေပးဘူး။ ဦးညိဳျမ ျပတင္းေပါက္က ခုန္၀င္လာလာခ်င္းဘဲ အဲဒီေခါင္းေဆာင္အမ်ိဳးသမီးလဲ လန္႔ႏုိးလာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဘယ္သူလဲ။ မနာခ်င္ရင္ ျပန္ထြက္သြားပါ ဆုိၿပီး အမိန္႔ေပးသတဲ့။ ဦးညိဳျမလဲ ေပါက္တဲ့ နဖူး မထူးပါဘူးဆုိၿပီး အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ကို အတင္း၀င္ပူးၿပီး အသင့္ပါလာတဲ့ ဓါးေျမွာင္နဲ႔ လည္မ်ိဳကုိ ေထာက္ၿပီး အသံထြက္ရဲရင္ ထြက္ၾကည့္ ငါ့ကုိ ဘာထင္လဲ ဆုိၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္မာမာနဲ႔ ခ်ိန္းေျခာက္လုိက္သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အတင္းအဓမၼ ကာမျပဳက်င့္ဖုိ႔ အားထုတ္သတဲ့။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ကလဲ ေလာကီေရးရာေတြကို စိတ္မ၀င္စားလုိ႔ အခုလုိ ေတာထဲမွာ လာေနတာ၊ သူ႔ကို အဲဒီလုိ အႏုိင္မက်င့္ပါနဲ႔။ လုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေပးပါ့မယ္ဆုိၿပီး ေတာင္းပန္သတဲ့။ ဦးညိဳျမလဲ ငါလုိခ်င္တာ ပစၥည္းမဟုတ္ဘူး။ လူကုိ လုိခ်င္တာဆုိၿပီး ရုန္းကန္ေနတဲ့ ၾကားထဲက အတင္းဗလကၠာယ ျပဳက်င့္လုိက္ေတာ့သတဲ့။ ဦးညဳိျမတစ္ေယာက္ သူစိတ္ေက်နပ္သေလာက္ ျပဳက်င့္ၿပီးမွ ျပတင္းေပါက္က တစ္ဆင့္ ခုန္ဆင္းလာၿပီး ကညင္ပင္ေအာက္မွာဘဲ ဣေျႏၵမပ်က္ ျပန္အိပ္ေနလိုက္သတဲ့။ မနက္မုိးလင္းေတာ့ အိပ္ရာက ထ၊ ၿပီးေတာ့ အေဆာက္အဦထဲ ၀င္သြားၿပီး အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ဆီ ခပ္တည္တည္နဲ႔ သြားေတြ႔ၿပီး အခုလုိ ၿခံစည္းရုိးနားက ကညင္ပင္ေအာက္မွာ တစ္ည အိပ္ခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအရမ္းတင္ေၾကာင္း၊ အခုေတာ့ ႏြားေပ်ာက္ကုိ ထပ္ရွာရဦးမွာမုိ႔ ျပန္ေတာ့မဲ့အေၾကာင္း ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္စကား ဆုိလိုက္သတဲ့"
"အဲဒါနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ သူ႔ကုိ ဘာလုပ္လုိက္သလဲ။ ဆဲလႊတ္လုိက္သလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ပါးခ် လႊတ္လုိက္သလား"
"ဘယ္ကလာ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ရာ။ အဲဒီလုိ သြားႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ ေျပာတဲ့ စကားကုိ ၾကားရရင္ မင္း အေတာ္ေလး အံ့ၾသသြားလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္လား သူႀကီးမင္း။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္က ဘာေျပာလုိက္သလဲ။ ရဲတုိင္မယ္လို႔ ေျပာလုိက္တာလား"
"မဟုတ္ဘူး။ လုံး၀ မဟုတ္ဘူး။ မင္းကေတာ့ ခန္႔မွန္းလုိက္ရင္ အလႊဲေတြခ်ည္းဘဲ"
"ဒါျဖင့္ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္က ဘယ္လုိ ေျပာလုိက္သလဲ"
"ဦးညိဳျမ ႏႈတ္ဆက္စကား သြားေျပာေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္က ဒီလုိ ေျပာလုိက္သတဲ့။ "ေအးကြယ္... ေနာက္ဆုိရင္ ျမင္းေပ်ာက္ေပ်ာက္ မေပ်ာက္ေပ်ာက္ လာလည္လုိ႔ ရပါတယ္။ အၿမဲတမ္း ႀကိဳဆုိေနပါတယ္"လု႔ိ ေျပာလိုက္သတဲ့"
"ဟင္....... ျမင္းေပ်ာက္ေပ်ာက္ မေပ်ာက္ေပ်ာက္....."
"အင္း ဟုတ္တယ္။ မင္း အံ့ၾသသြားတယ္ မဟုတ္လား"
"မအံ့ၾသဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ သူႀကီးမင္းရာ။ ကိုယ့္နားကုိ ကုိယ္ေတာင္ မယုံခ်င္သလုိလုိဘဲ"
"ေအး... ဒီထက္ မင္း ပုိၿပီး အံ့ၾသရဦးမယ္"
"ဆက္ေျပာပါ သူႀကီးမင္း"
"ဦးညိဳျမလဲ အျပန္လမ္းမွာ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ဘဲ တိမ္က်ားကုိ ျပန္ရွာေတြ႔ခဲ့သတဲ့။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဦးညိဳျမတစ္ေယာက္ တစ္လမွာ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ျမင္းေပ်ာက္လုိ႔ခ်ည္း ေနသတဲ့။ ျမင္းေပ်ာက္တုိင္းလဲ ညအိပ္ ျမင္းရွာထြက္သတဲ့။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဦးညိဳျမတစ္ေယာက္ ျမင္းေပ်ာက္ေနတာနဲ႔ မတင္းတိမ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ တရား၀င္ အိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့သတဲ့။ သူယူတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ သိတဲ့ အတုိင္း သူအႏုိင္က်င့္ၿပီး အတင္းအဓမၼျပဳထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ဘဲ ျဖစ္ေတာ့သတဲ့။ သူအိမ္ေထာင္က်ၿပီး အဘုိးရဲ့ အဘုိးအိမ္ကေနၿပီး အိမ္ခြဲထြက္သြားသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဒီတုံးဖလားရြာမွာ အိမ္ေျခတစ္အိမ္တုိးၿပီး ၁၀ အိမ္ ျဖစ္သြားသတဲ့"
"တကယ္ႀကီးလား။ မအံ့ၾသဘဲကုိ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ လုံး၀ သေဘာမတူဘဲ အႏုိင္က်င့္ၿပီး ကာမကို အယူခံထားရတဲ့သူက အႏုိင္ျပဳက်င့္တဲ့ သူႏွင့္ ရာသက္ပန္အတူေနသြားၾကတယ္ဆုိေတာ့......"
"အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့။ "မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္" လုိ႔။ ဘယ္လုိလဲ ငါ့ရဲ့ ကုိယ္ပုိင္ သီအုိရီေလး မမွန္ဘူးလား"
"ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ပါတယ္ သူႀကီးမင္း"
"ေအး ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္မွာေပါ့ကြ။ အဲဒီ ဦးညိဳျမႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ရဲ့ နာမည္က ေဒၚေအးတင္တဲ့။ သူတုိ႔အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သမီးေလး တစ္ေယာက္ ေမြးတယ္။ နာမည္က ၾကည္တင္တဲ့။ ၾကည္တင္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားတစ္ေယာက္ ေမြးတယ္။ ဦးဘေမာင္တဲ့။ အဲဒီ ဦးဘေမာင္ဟာ တစ္ျခားသူ ဟုတ္ပါရုိးလား ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ရ။ မင့္ အဘုိး (မင့္အေမရဲ့ အေဖ) ဦးဘေမာင္ပါဘဲ"
"ဟာ... တကယ္လား။ ဒုကၡဘဲ။ ဒါဆုိ ဦးညိဳျမဟာ က်ေနာ့္ အမ်ိဳး အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးေပါ့"
"အင္း... အဲဒါေၾကာင့္ မင့္ကုိ ေျပာတာ။ ပုံျပင္ၿပီးဆုံးသြားမွ ဦးညိဳျမဟာ ဘယ္သူ႔အမ်ိဳးလဲဆုိတာ မင္း သိလာမယ္လုိ႔"
"မယုံႏုိင္စရာပါဘဲ သူႀကီးမင္းရာ။ ဒါနဲ႔... အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အဦရယ္၊ သူ႔တပည့္မေလးေတြရယ္၊ အဲဒါေတြက ဘယ္လုိ ျဖစ္သြားလဲ"
"သူ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးကထဲက အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေတြ အကုန္းလုံး ကိုယ့္ရြာကုိယ္ ျပန္ၾကဖုိ႔ သူေျပာလုိက္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ အကုန္လုံး အဲဒီေတာႀကီးထဲက ျပန္သြားၾကတယ္တဲ့။ အေဆာက္အဦႀကီးေတာ့ ဒုတိယကမၻာ စစ္အတြင္းက ဗုံးဒဏ္မိၿပီး မီးေလာင္ပ်က္စီးသြားသတဲ့။ အခုကေတာ့ ၀နာၿမိဳင္ေတာႀကီးလဲ ေတာေတြျပဳန္းေနပါၿပီ။ အဲဒီ အေဆာက္အဦေနရာလဲ ဘယ္အနားမွာဆုိတာ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိၾကေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ.. ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါဘဲ"
ဤသို႔ဤႏွယ္ လြန္စြာမွ ရွည္လ်ားေထြျပားလွသည့္ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကို ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ ေျပာဆုိၿပီး သူႀကီးကုိကုိေမာင္လဲ အၾကမ္းပန္းကန္ထဲမွ ေရေႏြးၾကမ္းကို အားရပါးရ ဂလု ကနဲ ျမည္ေအာင္ ေမာ့ေသာက္လုိက္ေလ၏။ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္လဲ ယုံတစ္၀က္ မယုံတစ္၀က္ျဖင့္ မ်က္လုံးကေလး ကလည္ကလည္နဲ႔ ၿပဳံးစိစိ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။
.
"ကဲ.. သူႀကီးမင္းေရ... ေကာ္ဖီေလးကလဲ ေကာင္း၊ ပုံျပင္ေလးကလဲ ေကာင္း၊ ေက်းဇူးပဲဗ်ိဳ ့။ ျပန္လုိက္ဦးမယ္"
"ေဟ့ေကာင္ ေပါက္ေက်ာ္.. မင္းေသာက္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီပန္းကန္ေလးေတာ့ ေဆးထားခဲ့ဦးေလကြာ၊ ငါကုိယ္တုိင္ ေဆးေၾကာေနရတာခ်ည္းဘဲ။ မင္းတုိ႔ လုပ္လုိက္မွ ငါက လင္းဘက္လဲ စုိက္ရေသး၊ ေရနက္ကလဲ ေနရေသး ျဖစ္ေနတယ္"
"ေဆာရီး သူႀကီးမင္းရာ... က်ေနာ္လဲ အိမ္ျပန္ၿပီး ႏြားေပ်ာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနလုိ႔ စိတ္ျမန္သြားတာ။ ျမင္းမရွိမွေတာ့ ရွိတဲ့ ႏြားေပ်ာက္ၿပီး အဘုိးရဲ့ အဘုိးလုိ လုပ္ရမလား စဥ္းစားေနတာ။ ဟဲ ဟဲ။ ေဆာရီး ေဆာရီး ေဆာရီး ေနာ္။ ဟီး ဟီး မနက္ဖန္ ညေနလဲ လာခဲ့မယ္ေနာ္ သူႀကီးမင္း။ ႀကိဳတင္ ဘုတ္ကင္ လုပ္ထားတာ"
မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မေဆးဘဲ ထားခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီပန္းကန္ကို ေဆးေၾကာၿပီး ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေလးကေလး တခၽြန္ခၽြန္ျဖင့္ သူ႔ေနအိမ္သုိ႔ ျပန္သြားေလေတာ့၏။ ေပါက္ေက်ာ္ရဲ့ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ၿပီး သူႀကီးမင္းလဲ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေကာ္ဖီကုိ အရူးအမူး ႀကိဳက္တတ္လာပုံ၊ ပုံျပင္ထဲက အပ်ိဳႀကီးရဲ့ ျမင္းေပ်ာက္ေပ်ာက္ မေပ်ာက္ လာခ့ဲပါလုိ႔ ေျပာပုံတုိ႔ကုိ စဥ္းစားေတြးေတာေနရင္း ပါးစပ္ကလဲ သူ႔သီအုိရီေလးကို တတြတ္တြတ္ ရြတ္ဆုိေနေလေတာ့၏။
"မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္"
"မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္"
"မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္"
မွတ္ခ်က္။
ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္အား ႏွိပ္ကြပ္လုိ၍ သူႀကီးမင္းတီထြင္ေျပာေသာ ပုံျပင္သာ ျဖစ္၏။ အျဖစ္ပ်က္အမွန္မဟုတ္ေခ်။ မိမိကုိ အႏုိင္က်င့္ထားသူအား အဘယ္သူသည္ ေပါင္းေဖာ္အံ့နည္း။ (ကုိကုိေမာင္၊ပန္းရနံ႔)။ ။
.
နဲနဲရွည္သြား၏။ အခ်ိန္မရွိသူမ်ား မဖတ္ၾကပါရန္)
"မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္"
ညေန ဆည္းဆာခ်ိန္ေလး တစ္ခု၌ တုံးဖလားသူႀကီး ကုိကုိေမာင္သည္ သူကုိယ္တုိင္ သီအုိရီထုတ္ထားသည့္ အထက္ပါ စာသားေလးကုိ ေရမန္းမႈတ္သလုိ အႀကိမ္မ်ားစြာ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ၿပီး သူ၏ အိမ္၀င္းအျပင္ရွိ ျမက္ခင္းစပ္၌ လူးလာေခါက္တုန္႔ စႀကၤန္ေလွ်ာက္ေနေလ၏။
"ဗ်ိဳ ႔.. လုပ္ဂ္ဘုိးလ္ ဟီဘစ္ဂ္.. ပါးစပ္က လႈပ္စိလႈပ္စိနဲ႔ ဘာဂါထာေတြ မန္းမႈတ္ေနတာလဲဗ်"
အသံၾကားရာဘက္သုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ဘိလတ္ျပန္ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ အိမ္၀င္းထဲ ၀င္လာေနသည္ကုိ ေတြ႔ရေလ၏။ သီအုိရီေကာင္းေလး ထုတ္ေနခုိက္မုိ႔ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္အသံသည္ သူႀကီးအဖုိ႔ ငွက္ဆုိးထုိးသံကဲ့သုိ႔ ျဖစ္သြား၏။ ဒီေကာင္ အေရးေကာင္းတုန္း ေရာက္လာျပန္ၿပီ ဟု စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲမိေန၏။
"ဘာတုန္းကြ.. ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ရ"
"ဟာ... လုပ္ဂ္ဘုိးလ္ ဟီဘစ္ဂ္ ကလဲ သိရဲ့သားနဲ႔"
ဒီလုိဘဲ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ သူႀကီးမင္းအိမ္ကုိ အလည္လာေနက်ျဖစ္၏။ အလည္လာတာက ရုိးရိုး အလည္လာတာမဟုတ္။ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္လုိ႔ တမင္သကာ လမ္းမႀကဳံ ႀကဳံေအာင္ ၀င္လာျခင္းပင္ျဖစ္၏။ သူေျပာတဲ့ သိရဲ့သားနဲ႔ ဆုိတ့ဲ စကားရဲ့ အဓိပၸါယ္မွာ ေကာ္ဖီလာေသာက္တာဟူ၍ ဆုိလုိျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ဒါေပမဲ့ သူေျပာတဲ့ လုပ္ဂ္ဘုိးဟီဘစ္ဂ္ ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ သူႀကီးမင္း တစ္ေယာက္ နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေန၏။ ဒီေကာင္ ဘာေတြ စကားထာ လာလုပ္တာပါလိမ့္ဟု စိတ္ထဲ ေတြးေနမိေန၏။
"ဘာႀကီးတုန္း မင္းေျပာတဲ့ လုပ္ဂ္ဘုိးလ္ ဟီဘစ္ဂ္ ဆုိတာႀကီးက"
"သူႀကီးမင္းကလဲ ပိန္းလုိက္တာ။ အဲဒါ ဘုိလုိ ေျပာေနတာဗ်"
"ေဟ.. ဂလုိႀကီးလား"
"ဟုတ္တယ္ဗ်။ သူႀကီးမင္း မသိရင္ မွတ္ထားလုိက္ဦး Log-bowl He-big လုိ႔ စာလုံးေပါင္းတယ္"
"အင္း ဆုိစမ္းပါဦး။ ဘာအဓိပၸါယ္ႀကီးလဲ"
"Log ဆုိတာ တုံး၊ Bowl ဆုိတာ ဖလား၊ He ဆုိတာ သူ၊ Big ဆုိတာ ႀကီး။ အားလုံးေပါင္းလုိက္ေတာ့ Log-bowl He-big ဆုိတာ တုံးဖလား သူႀကီးေပါ့ ဗ်ာ။ ေ၀းပါ့။ ရွင္းျပရတာ လက္ေပါက္ကပ္လုိက္တာေနာ္ာ္ာ္ာ္"
ေပါက္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္ သူ႔အက်င့္အတုိင္း ႏုိင္ကြက္ေတြ႔ရင္ လူသူေလးပါးမေရွာင္ ႏွိပ္ကြပ္တတ္သည္ခ်ည္းပင္။ အခုလဲ သူႀကီးမင္းဆုိတဲ့ မ်က္ႏွာကုိပင္ မေထာက္ေတာ့ဘဲ အကြက္ဆုိက္လာတာနဲ႔ တန္းၿပီး ႏွိပ္ကြပ္ေလ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ အဂၤလိပ္စကားကုိ ၾကားညွပ္ၿပီး ေျပာတတ္တဲ့အတြက္ ရြာထဲက သူေတြ အမ်ားအျပား သူ႔ကုိ ေရွာင္ေနေလၾက၏။ စကားေျပာရင္ တံေတြးစင္တယ္ ဟု အေၾကာင္းျပကာ ေပါက္ေက်ာ္ကုိ ပယ္ထားၾကေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႔ကုိ လက္ခံ စကားေျပာသည့္ သူႀကီးမင္းအိမ္သုိ႔ မၾကာခဏ ေရာက္လာတတ္၏။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူႀကီးမင္းလဲ ၿငိမ္ခံ မေနေတာ့ေပ။ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ျပန္ပက္လုိက္၏။
"ထြီ.. မင့္ အဂၤလိပ္စာ ေခ်းေပေနတယ္ကြ။ ညံ့ခ်က္ကေတာ့။ ဒါမ်ား ဘိလတ္က ျပန္လာတာတဲ့။ ေျပာရရင္ မင့္ အဂၤလိပ္စာက ရြာအေနာက္ပုိင္းက ေပတူးရဲ့ အဂၤလိပ္စာေလာက္ကုိ မေကာင္းဘူး။ မသကာ Good Evening, Your Majesty, Mister Ko Ko Mg, ဒါမွမဟုတ္ Your Excellency, Mr Ko Ko Mg ဆုိ ေတာ္ေသး။ မင္းက ဘိလတ္ကသာ ျပန္လာတာပါ။ ထီးသုံးနန္းသုံး ဘိလတ္စကားလဲ ေကာင္းေကာင္း တတ္ေျမာက္ခဲ့ပုံ မေပၚပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာ မေက်ညက္ေသးရင္ ေပတူးဆီသြားၿပီး သင္ယူလုိက္ဦး။ ဟုိတစ္ေန႔ ရြာအေနာက္ပုိင္းကုိ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း ေပတူး အဂၤလိပ္စာ က်က္ေနတာ ငါၾကားခဲ့တယ္။ အသံထြက္ ေကာင္းသလားမေမးနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္စာ မီးနင္းေတြကို လကၤာေလးနဲ႔ က်က္ေနလုိက္တာမ်ား တကယ္မွတ္သားေလာက္တယ္"
"သူႀကီးမင္းကလဲ ဒီက ဘိလတ္ျပန္ ေပါက္ေက်ာ္ႀကီး တစ္ေယာက္လုံး ေရွ့မွာ ထားၿပီး ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ရြာေနာက္ပုိင္းက ငါးႏွစ္သား ေပတူးကုိ ခ်ီးက်ဴးေနလုိက္တာ၊ သူက အခုမွ မူႀကိဳအဆင့္ဘဲ ရွိေသးတာဗ်။ မေတာ္သကာ မူလတန္း တက္ေနတဲ့ ေအာင္တုိးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ေျပာရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ အဟီး။ ဒါနဲ႔ ဆုိစမ္းပါဦး။ သူက ဘယ္လုိ လကၤာေလးေတြ စီကုံးၿပီး မီးနင္းေတြ က်က္မွတ္ေနတာလဲ"
"ဒီလုိကြ။ Cat ကုိ "ေၾကာင္"ဆုိၿပီး ရုိးရုိးမက်က္ဘူး။ လကၤာေလးနဲ႔ ဒီလုိ... စီေအတီ-ကက္ ၊ အသံထြက္၊ အနက္ ေၾကာင္ဟုမွတ္။ ေနာက္ၿပီး (Rat) "ၾကြက္"ကုိလဲ အာေအတီ-ရက္၊ အသံထြက္၊ အနက္ၾကြက္ဟုမွတ္ ဆုိၿပီး က်က္ေနလုိက္တာမ်ား မင့္ထက္အမ်ားႀကီး သာတယ္ကြ။ နားလည္လား"
"ကဲပါ ထားပါေတာ့ သူႀကီးမင္းရယ္။ ေပတူးဆီ သြားသင္ဆုိလဲ သြားသင္ပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ သူႀကီးမင္း အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ေကာ္ဖီပြဲေလး က်င္းပလုိက္ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား"
"ေအးပါ။ မင္း လာၿပီဆုိကထဲက ငါ သေဘာေပါက္ၿပီးသားပါ။ စကားစျမည္ ေျပာဖုိ႔ လာသလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ေကာ္ဖီဘူတာကုိ ဆုိက္တာခ်ည္းဘဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား"
"အာ.... သူႀကီးမင္းကလဲ..."
"ကဲ... အာ မေနနဲ႔ ... လာ အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကတာေပါ့"
.....
"ေရာ့.... ေပါက္ေက်ာ္.. ဒီမွာ စူပါေကာ္ဖီမစ္..မင့္ဖာသာ ေဖ်ာ္ေသာက္ေပေတာ့"
"အာ.. သူႀကီးမင္းကလဲ အၿမဲတမ္း စူပါေတြခ်ည္းဘဲ။ နတ္ေကာ္ဖီေလး တုိက္ပါဦးဗ်"
"ဘာေကာ္ဖီ"
"နတ္ေကာ္ဖီေလ။ ဟုိတစ္ေန႔ကေတာင္ က်ေနာ္ ေသာက္သြားေသးတယ္။ အနံ႔ေလးက ေမႊးေမႊးေလးနဲ႔။ ဗူးထဲကေန ဇြန္းေလးနဲ႔ ေကာ္ၿပီး ေဖ်ာ္ရတာေလ။ အဲဒီ ေကာ္ဖီ။ နတ္ေကာ္ဖီေလ"
"ဟာ.. မင္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ အဲဒါ နတ္ေကာ္ဖီလဲ မဟုတ္ဘူး။ သိၾကားေကာ္ဖီလဲ မဟုတ္ဘူး။ ျဗဟၼာေကာ္ဖီလဲ မဟုတ္ဘူး။ နက္စ္ ေကာ္ဖီပါကြ။ မင္းကလဲ ေနာက္ပိတ္ေတြ ေပ်ာက္လွခ်ည္လား"
"သိပါတယ္ သူႀကီးမင္းရယ္။ အဲဒီေလာက္ႀကီး က်ေနာ္ မညံ့ေသးပါဘူး။ အခုတေလာ က်ေနာ္ စိတ္ေနေလလုိ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့အခါ ေနာက္ပိတ္ေတြကို အၿမဲတမ္း ျဖဳတ္ထားလုိက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အက္စ္ အသံေတြကုိေပါ့"
"ေဟ.. ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္းကြ"
"က်ေနာ့္အိမ္က ထမင္း၀ုိင္းမွာ က်ေနာ့္ကုိ ပယ္ထားၾကတယ္ေလ။ ထမင္းစားရင္း စကားေျပာရင္ ပါးစပ္ထဲက ထမင္းလုံးေတြ ထြက္စင္လုိ႔တဲ့။ က်ေနာ္ကလဲ က်ေနာ္ဘဲ။ ထမင္းစားရင္းနဲ႔ ခ်က္တဲ့သူ စိတ္ခ်မ္းသာပါေစေတာ့ ဆုိၿပီး ခ်ီးက်ဴးစကားကုိ အဂၤလိပ္လုိ ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္ဗ်။ Very delicious, fantastic, Amazing, Unbelievable အစရွိတဲ့ စကားလုံးေတြကုိ ေျပာရတာဆုိေတာ့လဲ တစ္ခါတစ္ေလ တံေတြးထြက္လုိက္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ထမင္းလုံးေလးေတြ ထြက္စင္လုိက္ေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့။ အဲဒီလုိ ျဖစ္လုိ႔တဲ့၊ က်ေနာ့္ကို သူတုိ႔ ထမင္း၀ုိင္းက ပယ္ထားၾကတယ္ေလ"
"ေအာ္... ကၽြတ္ ကၽြတ္ သနားစရာဘဲ"
"သူႀကီးမင္းကလဲ လူကုိ ရြဲ႔ေနျပန္ပါၿပီ"
"ကဲ.. ကဲ.. မင့္ကုိ ရြဲ ႔ဖုိ႔လဲ အခ်ိန္မရွိပါဘူး။ ဒီမွာ နက္စ္ေကာ္ဖီဗူး၊ ဒီမွာ သၾကား၊ ဒီမွာ ႏုိ႔မႈန္႔၊ ဒီမွာ ေကာ္ဖီမိတ္၊ ဒီမွာက ႏုိ႔စိမ္း။ မင္းႀကိဳက္သလုိသာ ေဖ်ာ္ေသာက္ေပေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါ သူႀကီးမင္း။ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးတဲ့ သူေတြထဲမွာေတာ့ သူႀကီးမင္းက က်ေနာ့္အေပၚ နားအလည္ဆုံးနဲ႔ လူေတြအေပၚ စိတ္ေကာင္း အရွိဆုံးဘဲ"
"ေျမွာက္မေနပါနဲ႔ကြာ။ ၀ေအာင္သာ ေသာက္။ ၿပီးေတာ့ ဒီ လဘက္သုပ္ကေလးလဲ စားလုိက္ဦး"
"လဘက္သုပ္ႏွင့္ေကာ္ဖီ တည့္ပါ့မလား သူႀကီးမင္း။ ေတာ္ၾကာ အဆိပ္အေတာက္ေတြ ျဖစ္ကုန္မွ.."
"စကားမမ်ားနဲ႔။ မင့္ကုိ ငါ ေသေဆးေကၽြးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ လဘက္သုပ္နဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔က Good Match လုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ေျပာဖူးတယ္။ ေကာ္ဖီကုိ ပုိၿပီး အရသာ ရွိေအာင္ ေသာက္ခ်င္ရင္ လဘက္သုပ္ကုိ အရင္စားပါတဲ့"
"ဟုတ္လား သူႀကီးမင္း။ ဒါျဖင့္ က်ေနာ္ အားမနာေတာ့ဘူးေနာ္"
"အင္းပါ။ မင္းက ပထမေတာ့ တည့္ပါ့မလား အဆင္ေျပပါ့မလားနဲ႔ စားၿပီးေသာက္ၿပီးရင္ စြဲသြားေရာ။ အဲဒီလုိ လူစားမ်ိဳး"
"မဟုတ္ပါဘူး သူႀကီးမင္းရာ"
"ဘာမဟုတ္ရမွာလဲ။ ပထမဆုံး မင့္ကုိ ေကာ္ဖီတုိက္တုန္းက မွတ္မိေသးတယ္။ မင္းက ေကာ္ဖီဆုိ မႀကိဳက္ဘူး။ လုံး၀ မေသာက္ခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အိပ္လုိ႔ မေပ်ာ္မွာလဲ စုိးရိမ္ရတယ္ ဆုိၿပီး ငါတုိက္တဲ့ ပထမဆုံး ေကာ္ဖီကုိ မင္းက မေသာက္သြားဘူး မဟုတ္လား။ ေနာက္က်ေတာ့လဲ အားနာလုိ႔ ေသာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ စြဲသြားေရာ။ အခုေတာင္ မင္း ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ေနလို႔ ငါ့ဆီ လမ္းေလွ်ာက္လာသလုိလုိ ဘာလုိလုိ လုပ္ၿပီး ၀င္လာတာ မဟုတ္လား။ အရူးကုိ အမဲသား ေကၽြးမိသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ"
"အရူးကုိ အမဲသားေကၽြးမိရင္ ဘာျဖစ္သလဲ သူႀကီးမင္း"
"ဘာျဖစ္ရမွာလဲကြ။ ႏြားျမင္တိုင္း လက္ညိဳး ထုိးျပေနေတာ့တာေပါ့"
"ဟား ဟား ဟား။ သူႀကီးမင္းကေတာ့ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေျပာတတ္တယ္။ ဒါန႔ဲ စကားမစပ္။ က်ေနာ္ မလာခင္ သူႀကီးမင္း ပါးစပ္က လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ရြတ္ဖတ္ေနတာ ဘာေတြလဲဗ်။ သီခ်င္းဆုိေနတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္။ တစ္ခုခု မႈန္းမႈတ္ေနသလုိဘဲ"
"မန္းမႈတ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ငါ့ရဲ့ Own Theory ေလးကို ရြတ္ဆုိၾကည့္ေနတာပါ"
"ဆုိစမ္းပါဦး သူႀကီးမင္း"
"ဒီလုိကြ "မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္""
"က်ေနာ္ နားမလည္ဘူး။ သူႀကီးမင္း ရွင္းျပပါဦး"
"ဥပမာကြာ။ မင့္လုိေပါ့။ ပထမကေတာ့ ေကာ္ဖီကုိ လုံး၀ မႀကိဳက္ဖူးဆုိၿပီး ဇြတ္ျငင္းေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ေနာက္ ႀကိဳက္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ က်န္တာေတြထက္ ပိုႀကိဳက္သြားေရာေလ။ ပိုႀကဳိက္လုိ႔လဲ ငါ့ဆီ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး ေန႔တုိင္း ေကာ္ဖီလာေသာက္ေနတာ မဟုတ္လား"
"ဟား ဟား ဟား။ သူႀကီးမင္းကေတာ့ အခြင့္သာရင္ ႏွိပ္ကြပ္မယ္ဆုိတာခ်ည္းဘဲ။ က်ေနာ္က သူႀကီးမင္း ေကာ္ဖီေတြ ႏွစ္ခ်ိဳ့ၿပီး လႊင့္ပစ္ရမွာစုိးလုိ႔ လာအကူအညီေပးေနတာပါ။ ေသာက္ခ်င္လြန္းလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟီး ဟီး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ "မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္" ဆုိတဲ့ သီအုိရီေလး ျဖစ္ပုံကုိ လုပ္ပါဦးဗ်။ သူႀကီးမင္းဆီကဆုိ အထူးအဆန္းေတြ ၾကားရတတ္လုိ႔"
"ေအး.. ငါကလဲ ေျပာခ်င္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ဘဲ။ ရြာထဲက လူေတြက ငါ့ကုိ သူႀကီးမင္းဆုိၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားမေျပာရဲၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ငါလဲ စကားေျပာရတာ မလြတ္လပ္ဘူး။ မင္းနဲ႔မွ စကားေျပာရတာ အဆင္ေျပတယ္။ ဒီသီအုိရီကို ငါက ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကုိ အေျခခံၿပီး ထုတ္ယူထားတာကြ"
"ဆက္မိန္႔ပါ သူႀကီးမင္း"
"ေရွးေရွးတုန္းက ဒီ တုံးဖလားရြာမွာ အိမ္ေျခ ၉ အိမ္ဘဲ ရွိသတဲ့။ ငါ့ အဘုိးရဲ့ အဘုိးအိမ္ အပါအ၀င္ေပါ့။ ငါ့ အဘုိးရဲ့ အဘုိး နာမည္က ဦးေက်ာ္လွတဲ့။ သူ႔မွာ ၀မ္းကြဲညီတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ ဦးညိဳျမတဲ့။ လူပ်ိဳႀကီးေပါ့။ ဦးညိဳျမ ငယ္ငယ္ကထဲက သူ႔မိဘႏွစ္ပါး ဆုံးသြားလုိ႔ ငါ့အဘုိးရဲ့ အဘုိးက သူ႔ကုိ အိမ္ေပၚ ေခၚတင္ထားတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက အခုေလာက္ မေကာင္းေသးဘူး။ တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာ သြားခ်င္ရင္ ျမင္းစီးၿပီး သြားရတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္တုိင္းမွာ ျမင္းေတြ ေမြးျမဴထားရတယ္။ ဦးညိဳျမလဲ ျမင္းေတြ ေမြးထားတာေပါ့။ သူစီးေနက် ျမင္းနက္ႀကီးကုိ တိမ္က်ားလုိ႔ နာမည္ေပးထားတယ္"
"တစ္ေန႔မွာ အဲဒီ သူစီးေနက် တိမ္က်ားႀကီး ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဦးညိဳျမလဲ ရြာနီး၀န္းက်င္ အားလုံး လုိက္ရွာေပမဲ့ တိမ္က်ားႀကီးကို မေတြ႔ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ သူ႔ျမင္းႀကီး စားက်က္ရွာရင္းနဲ႔ နယ္ကၽြံသြားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဟုိဘက္ ၀နာၿမိဳင္ေတာထဲမ်ား ေရာက္ေနလားမသိဘူး ဆုိၿပီး သစ္ပင္ပိတ္ေပါင္း အရမ္းထူထပ္တဲ့ ၀နာၿမိဳင္ေတာထဲ ျမင္းေပ်ာက္ရွာ ထြက္သြားသတဲ့" (တုံးဖလားရြာ တစ္၀ိုက္၌ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ကၽြဲသူခုိး၊ ႏြားသူခုိး၊ ျမင္းသူခုိးဟူ၍ လုံး၀ မရွိေပ။ ၾကက္သူခိုးေတာ့ ရံဖန္ ရွိတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြဲႏြားေပ်ာက္ပါက ေတာထဲ၀င္ၿပီး ရွာလွ်င္ ျပန္ေတြ႔ေလ့ရွိ၏)။
"ဒီလုိနဲ႔ ဦးညိဳျမတစ္ေယာက္ ျမင္းေပ်ာက္ရွာဖုိ႔ ထမင္းထုပ္ကုိင္စြဲၿပီး ၀နာၿမိဳင္ေတာထဲ ၀င္ေရာက္လာတယ္။ သူ႔နားထဲ တိမ္က်ားရဲ့ လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲေပးထားတဲ့ ျခဴသံေတြကုိ ၾကားေနရသလုိလုိ ျဖစ္ေနသတဲ့။ အဲဒီလုိ အသံၾကားသလုိလုိျဖစ္လုိက္ ေတာနက္ထဲ ၀င္သြားလုိက္၊ ျခဴသံက ေ၀းသြားလုိက္ ေတာနက္ထဲ ထပ္တုိးလုိက္နဲ႔ ၀နာၿမိဳင္ေတာထဲ ခရီးအေတာ္ ေရာက္သြားသတဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ တုံးဖလားရြာနဲ႔ ႏွစ္ယူဇနာ အကြာေလာက္ ေရာက္သြားသတဲ့"
"သူႀကီးမင္း... ခဏေလး မရွင္းလုိ႔။ စကားျဖတ္ေျပာတယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ ႏွစ္ယူဇနာဆုိတာ ဘာကုိ ေျပာတာလဲ"
"ေအာ္... မင္းက စာေပေတြ မဖတ္ဘဲ တစ္အိမ္တက္ဆင္း သြားလည္ဖုိ႔ေလာက္တာ သိတာကုိး။ မွတ္ထားကြ။ တစ္ယူဇနာကုိ ၁၂ မုိင္ ရွိတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ယူဇနာဆုိတာ ၂၄ မုိင္လုိ႔ မွတ္လုိက္ေပါ့။ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟုတ္ပါၿပီ သူႀကီးမင္း ဆက္ေျပာပါ"
"အဲဒီ ၂ ယူဇနာ ခရီးေပါက္ေတာ့ ညေန မုိးခ်ဳပ္ကာနီး ျဖစ္သြားၿပီ။ ျမင္းေပ်ာက္ကုိလဲ ရွာလုိ႔ မေတြ႔ဘူးတဲ့။ တုံးဖလားရြာဘက္ ျပန္လာရေအာင္လဲ လမုိက္ညလဲ ျဖစ္ျပန္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးလဲ ပါမလာျပန္ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဦးညိဳျမ တစ္ေယာက္ ၀နာၿမိဳင္ေတာထဲမွာ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ေနေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အသံဗလံေတြကုိ ၾကားလုိက္ရသတဲ့။ ေန၀င္ၿပီးကာစ အလင္းေရာင္ေလးကို အားျပဳကာ အသံလာရာဖက္ကို အရဲစြန္႔ၿပီး ေျခဖြလုိ႔ သြားလုိက္သတဲ့။ ၀နာၿမိဳင္ေတာ အလယ္ထဲမွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦ တစ္ခုကို အံၾသစြာ ေတြ႔လုိက္ရသတဲ့။ မုိးခ်ဳပ္ကာစမုိ႔ ဆီးမီးအလင္းေရာင္ေတြက အေဆာက္အဦအတြင္းကေန အျပင္ကို ဖ်ာထြက္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဦးညိဳျမလဲ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ အကူအညီေတာင္းဖုိ႔ အဲဒီ အေဆာက္အဦထဲ ၀င္သြားလုိက္သတဲ့။ အဲဒီအထဲက လူေတြလဲ သူ႔ကုိ ျမင္သြားၿပီး အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ကာ ေဟာခန္းႀကီးတစ္ခုထဲမွာ စုေနၾကသတဲ့။ ဦးညိဳျမလဲ ပါးစပ္က က်ေနာ္ လူဆုိး မဟုတ္ပါဘူး။ လူေကာင္းပါ။ အညီအကူေတာင္းခ်င္လုိ႔ လာခဲ့တာပါ။ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔ လုိ႔ ေျပာရင္း အေဆာက္အဦထဲ ၀င္သြားလုိက္သတဲ့။ အထဲေရာက္မွ ပုိၿပီး အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာက အဲဒီ လူေတြအားလုံးဟာ မိန္းခေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒီထက္ ပုိထူးဆန္းတာက အားလုံး တူညီ၀တ္စုံ ၀တ္ဆင္ထားၾကသတဲ့"
သူႀကီးမင္းသည္ ပုံျပင္ကုိလဲေျပာ ေကာ္ဖီကုိလဲ ေသာက္ လဘက္သုပ္ကုိလဲ စားရင္း ပါးစပ္ အေတာ္ေလး အလုပ္ရႈပ္ေနေလ၏။ ေနာက္ဆုံး လက္က်န္ ေကာ္ဖီေလးကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္း သပ္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္...
"ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ... ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီးေတာ့ ခံတြင္း ခ်ဥ္လာသလုိဘဲ။ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ရေအာင္ ေရေႏြး သြားက်ိဳလုိက္ပါဦး။ ၿပီးေတာ့ ေျပာရင္းနဲ႔ မုိးကလဲ ခ်ဳပ္လာၿပီ။ ဖေယာင္းတုိင္ မီးလဲ ထြန္းလုိက္ဦးေနာ္"
"အာ.. သူႀကီးမင္းကလဲ စိတ္၀င္စားမွန္းသိရင္ အၿမဲတမ္း ေစ်းကုိင္တယ္။ ပုံျပင္ကုိ ၿပီးေအာင္ေျပာၿပီးမွ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လဲ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်။ ၿပီးေတာ့ မီးမထြန္းဘဲ ေျပာလဲ ျဖစ္တာပါဘဲ။ စကားေျပာတာဘဲ ကျပေနတာမွ မဟုတ္တာ။ မီးထြန္းဖုိ႔ လုိေသးလုိ႔လား"
"ခုိင္းတာသာ လုပ္စမ္းပါ ေပါက္ေက်ာ္ရာ။ ငါ စိတ္ပါတုန္း မင့္ကုိ ေျပာျပတာ။ စိတ္မပါရင္ ငါက ဘာမွ ေျပာခ်င္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခုပုံျပင္က True stroy ရယ္။ လုပ္ႀကံေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္း ဆက္ၿပီး နားေထာင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ခုိင္းတာကုိလုပ္။ ဟုတ္ၿပီလား"
ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္လဲ ပုံျပင္ထဲ စိတ္၀င္စားေနၿပီမုိ႔ သူႀကီးမင္းခုိင္းတာ လုပ္ေပးေနရ၏။ ေရေႏြးၾကမ္း က်ိဳခ်က္ၿပီး သူႀကီးမင္းကို ျပဳစုရ၏။ ေနာက္ ဖေယာင္းတုိင္မီး ထြန္းရ၏။ အားလုံး ကိစၥၿပီးမွ သူႀကီးမင္းအား ပံုျပင္ ဆက္ေျပာရန္ အသနား ခံရျပန္ေလ၏။
"ကဲ.. သူႀကီးမင္း.. အားလုံး ၿပီးပါၿပီ။ ပုံျပင္ကုိသာ ဆက္ေျပာပါေတာ့"
"အင္း.. ဆက္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့.... အဲဒီ အေဆာက္အဦထဲမွာ အမ်ိဳးသမီး အပ်ိဳေတြခ်ည္း အေယာက္ ငါးဆယ္ေလာက္ ရွိသတဲ့။ သူတုိ႔အားလုံးကုိ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူကလဲ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ဘဲတဲ့။ ေခ်ာလဲေခ်ာသတဲ့။ မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာလဲ က်က္သေရ အေတာ္ရွိသတဲ့။ အဲဒီ အပ်ိဳမေလးေတြ ၾကားထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးက အရမ္းေပၚလြင္ ထင္ရွားေနသတဲ့။ သနားၾကင္နာတတ္မဲ့ ပုံလဲ ေပါက္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ဘဲ ဦးညိဳျမဟာ အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးကို အသနား ခံေတာ့သတဲ့"
ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ သူႀကီးမင္း၏ ေတာ္ကီကို နားေထာင္လုိ႔ ေကာင္းေနတုန္း သူႀကီးမင္းသည္ စကားေျပာရင္း တစ္ခုခုကို ျဖဳန္းကနဲ သတိရသြားဟန္ျဖင့္ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားျပန္ေလ၏။
"အာ.. ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ.. ေမ့ေနလုိက္တာ။ ငါ ဒီေန႔ ည အစည္းအေ၀းရွိတယ္ကြ။ သာယာကုန္းကုိ သြားရမယ္။ နဲနဲကို ေနာက္က်ေနၿပီလားမသိဘူး။ မင္းေရာက္လာလုိ႔ ငါ သြားဖုိ႔ ေမ့ေနတာ။ ငါ သြားမွ ျဖစ္မယ္နဲ႔တူတယ္။ ပုံျပင္ကုိ မနက္ဖန္ညမွ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့ကြာ။ ဟုတ္ၿပီလား"
"သူႀကီးမင္း မေနာက္နဲ႔ေလဗ်ာ။ သူႀကီးမင္းက ေတာ္ေတာ့္ကုိ လူေတြကုိ ေနမထိထုိင္မသာ ျဖစ္ေအာင္၊ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူႀကီးရာထူးကုိ ရထားတာ ထင္တယ္။ အစည္းအေ၀းရွိလဲ မသြားခင္ေလး ပုံျပင္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီး အခ်ဳပ္ေျပာထားခဲ့ေလဗ်ာ"
"ဟား ဟား ဟား။ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ အေတာ္ေလး ပုံျပင္ကုိ စိတ္၀င္စားေနတာကုိး။ မင္းကလဲ ကေလးမဟုတ္ ဘာမဟုတ္နဲ႔ ပုံျပင္ကုိ စိတ္၀င္စားေနတယ္။ ဧကႏၱေတာ့ မင္း ကေလးစိတ္ မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ဟား ဟား ဟား"
"ေတာ္ၿပီ သူႀကီးမင္းရာ။ မေျပာခ်င္လဲ ေနေတာ့ နားမေထာင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ေတာ့မယ္"
"ဟာ.. မင္း အဲဒီလုိေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလကြာ။ ဟဲ ဟဲ ငါ စတာပါကြ။ ဘာအစည္းအေ၀းမွ မရွိပါဘူး။ ဆက္ေျပာမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား ဟဲ ဟဲ"
"တကထဲမွဘဲ" (ေပါက္ေက်ာ္ စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္သံ)
"ဒီလုိကြ။ ဦးညိဳျမက အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းသတဲ့။ တုံးဖလားရြာကို ျပန္ရေအာင္ဆုိတာကလဲ ၂၄ မုိင္ ခရီးဆုိေတာ့ ျပန္လာလုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါန႔ဲ တစ္ညေလာက္ သူတုိ႔ဆီမွာ အိပ္ခြင့္ျပဳဖုိ႔ ေတာင္းဆုိေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ခြင့္မျပဳဘူး။ ခြင့္မျပဳတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က သူတုိ႔ဆီမွာ ေယာက်္ားသားဆုိလုိ႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိလုိ႔တဲ့။ အဲဒီ အေဆာက္အဦက အမ်ိဳးသမီးေတြ အတြက္ဘဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လုိ ေယာက်္ားသားေတြကိုမွ လက္မခံႏုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာသတဲ့"
"သူႀကီးမင္း... မရွင္းလုိ႔... အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေတြက အဲဒီ ၀နာၿမိဳင္ေတာထဲမွာ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကတာလဲ။ သူတုိ႔ အဲဒီလုိ ေနထုိင္ၾကတာကုိ ပတ္၀န္းက်င္ ရြာေတြကေကာ မသိၾကဘူးလား"
"ေအး.. မင္းေမးမယ္ဆုိလဲ ေမးစရာဘဲ။ စိတ္၀င္စားစရာေတာ့ အေကာင္းသား။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေနတဲ့ ေနရာက ၀နာၿမိဳင္ေတာရဲ့ အလယ္ေလာက္မွာဆုိေတာ့ အဲဒီေနရာအထိ ဘယ္သူမွ မေရာက္ျဖစ္ၾကဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေတာ ပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ ရြာေတြ မရွိၾကဘူးတဲ့။ ေတာေတာင္ သစ္ပင္ေတြကလဲ အခုလုိ ေတာင္ကတုံးေတြ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေနေရာင္ထုိးလုိ႔ မေပါက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကုိ ေတာထူထပ္သတဲ့။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေတြက အားကစားတစ္မ်ိဳးျဖစ္တ့ဲ ေယာဂက်င့္စဥ္လုိ က်င့္စဥ္တစ္မ်ိဳးကုိ က်င့္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြခ်ည္းဘဲတဲ့။ ေလာကီေရးရာကုိလဲ စိတ္ကုန္သေယာင္ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးအုပ္စုေတြတဲ့။ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးက အားလုံးကို စည္းရုံးၿပီး အဲဒီေတာထဲမွာ အေျခခ်ေနထုိင္ၾကတာတဲ့။ အဲဒီလုိ ေနထုိင္ၾကတာကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကဘူးတဲ့။ အမ်ိဳးသမီးေတြ အားလုံးကလဲ အေခ်ာအလွေတြခ်ည္းဘဲတဲ့"
"ဟုတ္လား သူႀကီးမင္း။ စိတ္၀င္စားစရာဘဲ ဟီး ဟီး"
"ႏွာဗူး။ ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ စိတ္၀င္စားၿပီ"
"အာ.. သူႀကီးမင္းကလဲ သူႀကီးမင္းေျပာေနတဲ့ ပုံျပင္ကုိ စိတ္၀င္စားတာကုိ ေျပာတာပါ။ တစ္လြဲမေတြးပါနဲ႔"
"မင္းကေတာ့ မသိရင္ ခက္မယ္။ အညစ္အေၾကးဆုိ တစ္ဆစ္ကေလး ေျပာမယ္မႀကံေသးဘူး။ သြားရည္ တျမားျမား က်ခ်င္ေနၿပီ။ ကဲ... ဆက္ေျပာမယ္။ ဒီလုိကြ။ ဦးညဳိျမက အသနားခံ ေတာင္းပန္လုိက္၊ အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးက ျငင္းပယ္လုိက္နဲ႔။ ညဥ့္ကလဲ အေတာ္နက္သြားသတဲ့။ ဦးညဳိျမလဲ ဘယ္လုိမွ အသနားခံလုိ႔ မရတာနဲ႔ ထုိင္ငိုေနလုိက္ေတာ့သတဲ့။ အဲဒီ အခါက်မွ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္က တစ္ဆင့္ ေလွ်ာ့ေပးလုိက္သတဲ့။ ကဲ.. ဒီေလာက္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနရင္လဲ လုပ္စရာ တစ္နည္းေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီ အေဆာက္ အဦထဲမွာေတာ့ လက္မခံႏုိင္ဘူး။ ဟုိ ေျမာက္ဘက္ ၿခံစည္းရုိးေဒါင့္က ကညင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာဘဲ အိပ္ပါ။ ေရာ့ ဒီမွာ ေစာင္ႏွင့္ေခါင္းဆုံး ဆုိၿပီး ခြင့္ျပဳလုိက္သတဲ့။ ဦးညိဳျမလဲ ဘယ္ေနရာမွာမွ လက္မခံတာနဲ႔ စာရင္ ကညင္ပင္ေအာက္မွာ ေစာင္နဲ႔ေခါင္းအုံးနဲ႔ အိပ္ရလဲ မဆုိးပါဘူးဆုိၿပီး အဲဒီ ကညင္ပင္ေအာက္မွာဘဲ ညအိပ္လုိက္ရသတဲ့"
"အဲဒီေတာ့ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ေသးလဲ သူႀကီးမင္း"
"အင္း... ပုံျပင္က အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး ေကာင္းခန္း ေရာက္ေတာ့တာပါဘဲ"
"ဆက္ေျပာပါ သူႀကီးမင္း"
"ဦးညိဳျမတစ္ေယာက္ ကညင္ပင္ေအာက္မွာ ျခင္ကကုိက္ ေၾကာက္စိတ္ကလဲ နဲနဲ၀င္၊ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးကလဲ ေမွာင္မုိက္ေနဆုိေတာ့ ေတြးရင္းေတြးရင္း အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ကို အခဲ မေၾက ျဖစ္ေနသတဲ့။ သူ႔ကုိ အေဆာက္အဦထဲမွာ လက္မခံတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ေပါ့။ အိပ္လုိ႔လဲ မေပ်ာ္ဘဲ ျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြ ၀င္လာေတာ့တာေပါ့။ ငါ ေယာက်္ားတန္မဲ့ ဒီေလာက္ အသနားခံ အကူအညီေတာင္းတာကိုေတာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ျငင္းလႊတ္တယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူကို မကူညီဘူး။ လူသား မဆန္ဘူး။ ဒီေတာ့ ငါတစ္ခုခုလုပ္ၿပီး ျပန္ကလဲ့စား ေခ်ရမွ စိတ္ေက်နပ္မယ္ဆုိၿပီး မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြ ၀င္ကုန္ေတာ့တာေပါ့"
"ဦးညိဳျမက ေက်းဇူးကန္းလုိက္တာ။ ေက်းဇူးရွင္ကုိ ကလဲ့စားေခ်မယ္တဲ့။ ေအးေပါ့ေလ။ သူႀကီးမင္း ေဆြမ်ိဳးဆုိေတာ့လဲ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ"
"ေခြးေကာင္ ေပါက္ေက်ာ္။ ေအးေအးေဆးေဆး နားေထာင္၊ ေကာင္းခန္း ေရာက္လာၿပီ။ ပုံျပင္ဆုံးမွ ဦးညိဳျမဟာ ဘယ္သူလဲဆုိတာ မင္းသိလာလိမ့္မယ္"
"ဟား ဟား။ သူႀကီးမင္းက ခင္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ဆက္ေျပာပါ သူႀကီးမင္း"
"ဦးညိဳျမဟာ အေဆာက္အဦထဲ ေရာက္စဥ္ကထဲက အေဆာက္အဦအေျခအေနကုိ ေလ့လာထားၿပီးသားတဲ့။ က်န္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အားလုံးက ေဟာခန္းထဲမွာ စုၿပီး အိပ္ၾကေပမဲ့ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ဳိးသမီးကေတာ့ အိပ္ခန္း သီးသန္႔နဲ႔ အိပ္သတဲ့။ အေဆာက္အဦက က်ယ္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အိပ္ၾကတဲ့ ေဟာခန္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီး အိပ္တဲ့ အခန္းက နဲနဲ ေ၀းကြာေနသတဲ့။ အဲဒါဟာ သူ႔အတြက္ အခြင့္ေကာင္း ျဖစ္သြားသတဲ့။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ အားလုံး အိပ္ေမာက်ေနေပမဲ့ ဦးညိဳျမက အိပ္လုိ႔ မရႏုိင္ဘူးတဲ့။ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးအေပၚကုိ မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး ေတာက္ တစ္ေခါက္ေခါက္ ျဖစ္ေနသတဲ့။ အေဆာက္အဦတစ္ခုလုံးလဲ ဘာမီးေရာင္မွ မေတြ႔ရေတာ့ဘူးတ့ဲ။ ဒါနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ဆုိၿပီးေတာ့ အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးအိပ္တဲ့ အိပ္ခန္းကုိ တြယ္တက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ကုိ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဖြင့္ၾကည့္လုိက္သတဲ့။ သူကဘဲ ကံေကာင္းတာလား၊ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးကဘဲ ကံဆုိးတာလား မသိ၊ ျပတင္းေပါက္ တံခါးေလး ပြင့္သြားသတ့ဲ။ ဒါနဲ႔ သူလဲ ျပတင္းေပါက္ကေနၿပီး အခန္းထဲကုိ လႊားကနဲ ခုန္၀င္လုိက္သတဲ့"
"သူႀကီးမင္း.... ဦးညိဳျမက ဘာျဖစ္လုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးအခန္းထဲ အဲဒီလုိ တိတ္တဆိတ္ ၀င္သြားတာလဲ မသိဘူး။ ပစၥည္းေတြ သြားခုိးတာလား"
"မင္းကလဲ တုံးလုိက္တာ။ ပစၥည္းသြားခုိးတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ လူသြားခုိးတာ။ ခုိးတာ ဆုိတာထက္ ဓါးျပသြားတုိက္တာ"
"ဘုရား ဘုရား ဓါးျပသြားတုိက္တာ"
"ဟုတ္တယ္။ ဓါးျပသြားတုိက္တာ။ ဓါးျပမွ ရုိးရိုးဓါးျပမဟုတ္ဘူး။ ကာမဓါးျပသြားတုိက္တာ"
"ပက္စက္လုိက္တာ"
"ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။ ငါ့အထင္ကေတာ့ ဦးညိဳျမတစ္ေယာက္ ကာမရယူခ်င္တာထက္ ခံျပင္းစိတ္ေၾကာင့္ အခုလို ႀကံစည္လုိက္တာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္"
"အဲဒါနဲ႔.. အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ကေကာ ဦးညိဳျမ လုိခ်င္တာ ေပးလုိက္ေရာလား"
"မေပးဘူး။ ဦးညိဳျမ ျပတင္းေပါက္က ခုန္၀င္လာလာခ်င္းဘဲ အဲဒီေခါင္းေဆာင္အမ်ိဳးသမီးလဲ လန္႔ႏုိးလာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဘယ္သူလဲ။ မနာခ်င္ရင္ ျပန္ထြက္သြားပါ ဆုိၿပီး အမိန္႔ေပးသတဲ့။ ဦးညိဳျမလဲ ေပါက္တဲ့ နဖူး မထူးပါဘူးဆုိၿပီး အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ကို အတင္း၀င္ပူးၿပီး အသင့္ပါလာတဲ့ ဓါးေျမွာင္နဲ႔ လည္မ်ိဳကုိ ေထာက္ၿပီး အသံထြက္ရဲရင္ ထြက္ၾကည့္ ငါ့ကုိ ဘာထင္လဲ ဆုိၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္မာမာနဲ႔ ခ်ိန္းေျခာက္လုိက္သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အတင္းအဓမၼ ကာမျပဳက်င့္ဖုိ႔ အားထုတ္သတဲ့။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ကလဲ ေလာကီေရးရာေတြကို စိတ္မ၀င္စားလုိ႔ အခုလုိ ေတာထဲမွာ လာေနတာ၊ သူ႔ကို အဲဒီလုိ အႏုိင္မက်င့္ပါနဲ႔။ လုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေပးပါ့မယ္ဆုိၿပီး ေတာင္းပန္သတဲ့။ ဦးညိဳျမလဲ ငါလုိခ်င္တာ ပစၥည္းမဟုတ္ဘူး။ လူကုိ လုိခ်င္တာဆုိၿပီး ရုန္းကန္ေနတဲ့ ၾကားထဲက အတင္းဗလကၠာယ ျပဳက်င့္လုိက္ေတာ့သတဲ့။ ဦးညဳိျမတစ္ေယာက္ သူစိတ္ေက်နပ္သေလာက္ ျပဳက်င့္ၿပီးမွ ျပတင္းေပါက္က တစ္ဆင့္ ခုန္ဆင္းလာၿပီး ကညင္ပင္ေအာက္မွာဘဲ ဣေျႏၵမပ်က္ ျပန္အိပ္ေနလိုက္သတဲ့။ မနက္မုိးလင္းေတာ့ အိပ္ရာက ထ၊ ၿပီးေတာ့ အေဆာက္အဦထဲ ၀င္သြားၿပီး အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ဆီ ခပ္တည္တည္နဲ႔ သြားေတြ႔ၿပီး အခုလုိ ၿခံစည္းရုိးနားက ကညင္ပင္ေအာက္မွာ တစ္ည အိပ္ခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအရမ္းတင္ေၾကာင္း၊ အခုေတာ့ ႏြားေပ်ာက္ကုိ ထပ္ရွာရဦးမွာမုိ႔ ျပန္ေတာ့မဲ့အေၾကာင္း ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္စကား ဆုိလိုက္သတဲ့"
"အဲဒါနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ သူ႔ကုိ ဘာလုပ္လုိက္သလဲ။ ဆဲလႊတ္လုိက္သလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ပါးခ် လႊတ္လုိက္သလား"
"ဘယ္ကလာ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ရာ။ အဲဒီလုိ သြားႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ ေျပာတဲ့ စကားကုိ ၾကားရရင္ မင္း အေတာ္ေလး အံ့ၾသသြားလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္လား သူႀကီးမင္း။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္က ဘာေျပာလုိက္သလဲ။ ရဲတုိင္မယ္လို႔ ေျပာလုိက္တာလား"
"မဟုတ္ဘူး။ လုံး၀ မဟုတ္ဘူး။ မင္းကေတာ့ ခန္႔မွန္းလုိက္ရင္ အလႊဲေတြခ်ည္းဘဲ"
"ဒါျဖင့္ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္က ဘယ္လုိ ေျပာလုိက္သလဲ"
"ဦးညိဳျမ ႏႈတ္ဆက္စကား သြားေျပာေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္က ဒီလုိ ေျပာလုိက္သတဲ့။ "ေအးကြယ္... ေနာက္ဆုိရင္ ျမင္းေပ်ာက္ေပ်ာက္ မေပ်ာက္ေပ်ာက္ လာလည္လုိ႔ ရပါတယ္။ အၿမဲတမ္း ႀကိဳဆုိေနပါတယ္"လု႔ိ ေျပာလိုက္သတဲ့"
"ဟင္....... ျမင္းေပ်ာက္ေပ်ာက္ မေပ်ာက္ေပ်ာက္....."
"အင္း ဟုတ္တယ္။ မင္း အံ့ၾသသြားတယ္ မဟုတ္လား"
"မအံ့ၾသဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ သူႀကီးမင္းရာ။ ကိုယ့္နားကုိ ကုိယ္ေတာင္ မယုံခ်င္သလုိလုိဘဲ"
"ေအး... ဒီထက္ မင္း ပုိၿပီး အံ့ၾသရဦးမယ္"
"ဆက္ေျပာပါ သူႀကီးမင္း"
"ဦးညိဳျမလဲ အျပန္လမ္းမွာ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ဘဲ တိမ္က်ားကုိ ျပန္ရွာေတြ႔ခဲ့သတဲ့။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဦးညိဳျမတစ္ေယာက္ တစ္လမွာ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ျမင္းေပ်ာက္လုိ႔ခ်ည္း ေနသတဲ့။ ျမင္းေပ်ာက္တုိင္းလဲ ညအိပ္ ျမင္းရွာထြက္သတဲ့။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဦးညိဳျမတစ္ေယာက္ ျမင္းေပ်ာက္ေနတာနဲ႔ မတင္းတိမ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ တရား၀င္ အိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့သတဲ့။ သူယူတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ သိတဲ့ အတုိင္း သူအႏုိင္က်င့္ၿပီး အတင္းအဓမၼျပဳထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ဘဲ ျဖစ္ေတာ့သတဲ့။ သူအိမ္ေထာင္က်ၿပီး အဘုိးရဲ့ အဘုိးအိမ္ကေနၿပီး အိမ္ခြဲထြက္သြားသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဒီတုံးဖလားရြာမွာ အိမ္ေျခတစ္အိမ္တုိးၿပီး ၁၀ အိမ္ ျဖစ္သြားသတဲ့"
"တကယ္ႀကီးလား။ မအံ့ၾသဘဲကုိ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ လုံး၀ သေဘာမတူဘဲ အႏုိင္က်င့္ၿပီး ကာမကို အယူခံထားရတဲ့သူက အႏုိင္ျပဳက်င့္တဲ့ သူႏွင့္ ရာသက္ပန္အတူေနသြားၾကတယ္ဆုိေတာ့......"
"အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့။ "မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္" လုိ႔။ ဘယ္လုိလဲ ငါ့ရဲ့ ကုိယ္ပုိင္ သီအုိရီေလး မမွန္ဘူးလား"
"ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ပါတယ္ သူႀကီးမင္း"
"ေအး ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္မွာေပါ့ကြ။ အဲဒီ ဦးညိဳျမႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေခါင္းေဆာင္ရဲ့ နာမည္က ေဒၚေအးတင္တဲ့။ သူတုိ႔အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သမီးေလး တစ္ေယာက္ ေမြးတယ္။ နာမည္က ၾကည္တင္တဲ့။ ၾကည္တင္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားတစ္ေယာက္ ေမြးတယ္။ ဦးဘေမာင္တဲ့။ အဲဒီ ဦးဘေမာင္ဟာ တစ္ျခားသူ ဟုတ္ပါရုိးလား ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ရ။ မင့္ အဘုိး (မင့္အေမရဲ့ အေဖ) ဦးဘေမာင္ပါဘဲ"
"ဟာ... တကယ္လား။ ဒုကၡဘဲ။ ဒါဆုိ ဦးညိဳျမဟာ က်ေနာ့္ အမ်ိဳး အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးေပါ့"
"အင္း... အဲဒါေၾကာင့္ မင့္ကုိ ေျပာတာ။ ပုံျပင္ၿပီးဆုံးသြားမွ ဦးညိဳျမဟာ ဘယ္သူ႔အမ်ိဳးလဲဆုိတာ မင္း သိလာမယ္လုိ႔"
"မယုံႏုိင္စရာပါဘဲ သူႀကီးမင္းရာ။ ဒါနဲ႔... အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အဦရယ္၊ သူ႔တပည့္မေလးေတြရယ္၊ အဲဒါေတြက ဘယ္လုိ ျဖစ္သြားလဲ"
"သူ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးကထဲက အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေတြ အကုန္းလုံး ကိုယ့္ရြာကုိယ္ ျပန္ၾကဖုိ႔ သူေျပာလုိက္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ အကုန္လုံး အဲဒီေတာႀကီးထဲက ျပန္သြားၾကတယ္တဲ့။ အေဆာက္အဦႀကီးေတာ့ ဒုတိယကမၻာ စစ္အတြင္းက ဗုံးဒဏ္မိၿပီး မီးေလာင္ပ်က္စီးသြားသတဲ့။ အခုကေတာ့ ၀နာၿမိဳင္ေတာႀကီးလဲ ေတာေတြျပဳန္းေနပါၿပီ။ အဲဒီ အေဆာက္အဦေနရာလဲ ဘယ္အနားမွာဆုိတာ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိၾကေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ေရ.. ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါဘဲ"
ဤသို႔ဤႏွယ္ လြန္စြာမွ ရွည္လ်ားေထြျပားလွသည့္ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကို ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ ေျပာဆုိၿပီး သူႀကီးကုိကုိေမာင္လဲ အၾကမ္းပန္းကန္ထဲမွ ေရေႏြးၾကမ္းကို အားရပါးရ ဂလု ကနဲ ျမည္ေအာင္ ေမာ့ေသာက္လုိက္ေလ၏။ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္လဲ ယုံတစ္၀က္ မယုံတစ္၀က္ျဖင့္ မ်က္လုံးကေလး ကလည္ကလည္နဲ႔ ၿပဳံးစိစိ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။
.
"ကဲ.. သူႀကီးမင္းေရ... ေကာ္ဖီေလးကလဲ ေကာင္း၊ ပုံျပင္ေလးကလဲ ေကာင္း၊ ေက်းဇူးပဲဗ်ိဳ ့။ ျပန္လုိက္ဦးမယ္"
"ေဟ့ေကာင္ ေပါက္ေက်ာ္.. မင္းေသာက္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီပန္းကန္ေလးေတာ့ ေဆးထားခဲ့ဦးေလကြာ၊ ငါကုိယ္တုိင္ ေဆးေၾကာေနရတာခ်ည္းဘဲ။ မင္းတုိ႔ လုပ္လုိက္မွ ငါက လင္းဘက္လဲ စုိက္ရေသး၊ ေရနက္ကလဲ ေနရေသး ျဖစ္ေနတယ္"
"ေဆာရီး သူႀကီးမင္းရာ... က်ေနာ္လဲ အိမ္ျပန္ၿပီး ႏြားေပ်ာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနလုိ႔ စိတ္ျမန္သြားတာ။ ျမင္းမရွိမွေတာ့ ရွိတဲ့ ႏြားေပ်ာက္ၿပီး အဘုိးရဲ့ အဘုိးလုိ လုပ္ရမလား စဥ္းစားေနတာ။ ဟဲ ဟဲ။ ေဆာရီး ေဆာရီး ေဆာရီး ေနာ္။ ဟီး ဟီး မနက္ဖန္ ညေနလဲ လာခဲ့မယ္ေနာ္ သူႀကီးမင္း။ ႀကိဳတင္ ဘုတ္ကင္ လုပ္ထားတာ"
မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မေဆးဘဲ ထားခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီပန္းကန္ကို ေဆးေၾကာၿပီး ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေလးကေလး တခၽြန္ခၽြန္ျဖင့္ သူ႔ေနအိမ္သုိ႔ ျပန္သြားေလေတာ့၏။ ေပါက္ေက်ာ္ရဲ့ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ၿပီး သူႀကီးမင္းလဲ ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေကာ္ဖီကုိ အရူးအမူး ႀကိဳက္တတ္လာပုံ၊ ပုံျပင္ထဲက အပ်ိဳႀကီးရဲ့ ျမင္းေပ်ာက္ေပ်ာက္ မေပ်ာက္ လာခ့ဲပါလုိ႔ ေျပာပုံတုိ႔ကုိ စဥ္းစားေတြးေတာေနရင္း ပါးစပ္ကလဲ သူ႔သီအုိရီေလးကို တတြတ္တြတ္ ရြတ္ဆုိေနေလေတာ့၏။
"မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္"
"မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္"
"မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္"
မွတ္ခ်က္။
ေမာင္ေပါက္ေက်ာ္အား ႏွိပ္ကြပ္လုိ၍ သူႀကီးမင္းတီထြင္ေျပာေသာ ပုံျပင္သာ ျဖစ္၏။ အျဖစ္ပ်က္အမွန္မဟုတ္ေခ်။ မိမိကုိ အႏုိင္က်င့္ထားသူအား အဘယ္သူသည္ ေပါင္းေဖာ္အံ့နည္း။ (ကုိကုိေမာင္၊ပန္းရနံ႔)။ ။
.
27 comments:
ပံုေျပာေကာင္းေသာ တဂ်ီးမင္းပါ တကားးးး
ေနာက္ကို ပံုမ်ားမ်ားေျပာပါဗ်ဳိ႕
မၾကိဳက္တဲ့အရာကို ၾကိဳက္မိရင္ ၾကိဳက္တဲ့အရာကို ၾကိဳက္တာထက္ ပိုၾကိဳက္သြားတတ္တယ္။
တဂ်ီးမင္းရဲ႕ ဖေလာ္ဆိုဖီ မိုက္တယ္။ ငယ္ငယ္က အခ်ဳိပဲ ၾကိဳက္တယ္။ အခါးမၾကိဳက္ဘူး။ ႀကီးေတာ့ အခါးအကုန္ၾကိဳက္တယ္။ ၾကက္ဟင္းခါး၊ ေၾကာင္လွ်ာ၊ တမာ၊ ေခြးေတာက္၊ ဘီယာ .. အဲ .. ေယာင္လို႔။ :P
တဂ်ီးေရာ အခု ဘာႀကိဳက္ေနၿပီလဲ။ အရင္က မၾကိဳက္တဲ့ဟာ တခုခုမ်ား ၾကိဳက္ေနၿပီလား .... အဟမ္းးးး
လုပ္ဘိုးဟီဘစ္ (၀ါ) တီးဖလားသဂ်ဳံး (ခ) သေဂ်ာင္ကိုမီး @ ကိုကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔) ၏ အထံေတာ္တြင္ အင္းဂလိစာ သင္တနး္ တက္ခ်င္ပါသည္။
သင္တန္းေၾကးေတာင္းျခင္း သည္းခံပါ။ သင္တန္းသားကို (ေနာက္ပိတ္မပါေသာ) နတ္ေကာ္ဖီေန႔တုိင္း တိုက္ရမည္။
ေသာက္ျပီးသားပန္းကန္ ေဆးေပးရမည္။
သင္တန္းျပီးတိုင္း ပုံေျပာျပရမည္။
အိမ္ျပန္လမ္းစရိတ္ ခ်ီးျမွင့္ရမည္။
မရွင္းတာ တခုေမးပါအံုးမည္။ "လင္းဘက္လဲ စိုက္ရေသး ေရနက္ကလဲ ေနရေသး" ဆိုတာ နားမလည္ပါ။ အနက္ျပန္ေပးပါ။ (အမဲမဟုတ္)
ပံု
ပံုၾကိဳက္သူ
ပံုေၿပာေကာင္းေသာ
သူၾကီးမင္း ..
သူၾကီးမင္း ေရာ ..
မၾကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ပိုၿပီး ၾကိဳက္မိတာမ်ား
ရိွပါသလား .. ???
(( ေနာက္တာ ))
ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္
သူႀကီးမင္းေခၚ လုပ္ဂ္ဘုိးလ္ ဟီဘစ္ဂ္..
မႀကိဳက္ခဲ့တာေတြေတြကို ႀကိဳက္မိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ႏြားျမင္တိုင္းလက္ညွိဳးထိုးသလို ျဖစ္ေနၿပီလား မသိ။
ပံုေျပာေကာင္းတဲ့ ဦးေလးရယ္...
( လဘက္သုပ္နဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔က Good Match လုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ေျပာဖူးတယ္။ )
ေသခ်ာမွတ္သြားတယ္။
"မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္"
စာလာဖတ္သြားတယ္ အကိုေရ.။မွတ္သားစရာေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါအကို။
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစ။
မွတ္သားစရာေလးေတြေရာ ရယ္ေမာစရာေလးေတြေရာ ... ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္...။၀တၳဳက နဲနဲရွည္ေတာ႔ နတ္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္လိုက္ ေသာက္လိုက္နဲ႔ ျပီးေအာင္ဖတ္သြားတယ္ းD
သဂ်ီးၾကည့္ရတာ..မၾကိဳက္ဖူးေသးတာ ၾကိဳက္ခ်င္ေနပုံရတယ္..
ဘေက်ာက္တို႔ကေတာ့ ၾကိဳက္ျပီးရင္း ၾကိဳက္ရင္းပဲ..
ပံုေျပာေကာင္းတဲ့ သူဂ်ီးပါလား.. ဟဟဟ
ခြန္လဲ အေပၚကတေယာက္ေျပာသလို
"လင္းဘက္လဲ စိုက္ရေသး ေရနက္ကလဲ ေနရေသး" ဆိုတာ မၾကားဖူးဘူး။ အဲသာေျပာျပပါ။
ေျပာခ်င္တဲ့အဓိပၸါယ္ကုိေတာ့သိတယ္ လင္းဘက္ဆိုတာ
ကုိ မသိတာ။
ခြန္
ထပ္လာဖတ္ဦးမယ္။
သူဂ်ီးမင္းက ေကာ္ဖီလည္းတိုက္ ပံုျပင္လည္းေျပာ
ေကာင္းလိုက္တာ လာလည္ဦးမွဘဲ..
ပံုေျပာေကာင္းတဲ႔ သူဂ်ီးမင္း
လာလည္ရင္ ထမင္းပါေကၽြးေနာ္။
မၾကိဳက္တဲ႔ဟင္းေတြနဲ႕ေကၽြးပါ
ၾကက္သား၊ပုဇြန္၊ ၀က္သား အဲဒါေတြ မၾကိဳက္ဘူးေနာ္
ၾကိဳေျပာထားတာ အဲဒီဟင္းေတြနဲ႔ ေကၽြးပါ။
ဒါမွ မၾကိဳက္တဲ႔ အရာေတြကို ၾကိဳက္သြားေအာင္လို႔ :)
မၾကိဳက္တဲ့အရာကို ၾကိဳက္မိရင္ ၾကိဳက္တဲ့အရာကို ၾကိဳက္တာထက္ ပိုၾကိဳက္သြားတတ္တယ္။ အဲဒါေလးေတာ့ မွန္တယ္။ ငယ္ငယ္က ငရုတ္သီးမစားႏုိင္ဘူး။ ေဟာ အခု သူမပါရင္ စားလို႔ကို မ၀င္ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။
လယ္ ကြက္ကို အေမြခြဲၾကေတာ့ ကိုယ္ရတဲ့ဖက္က ..
လင္းရိပ္မိေနျပန္..လင္းရိပ္ဆိုတာ လယ္ကန္သင္းမွာသစ္ပင္ၾကီးေတြ ေပါက္ေနလို႔ အရိပ္က်ေနတာ..ေရကလဲ ေျမနိမ့္ပိုင္းဆိုေတာ့ လယ္ေရကနက္ေနျပန္..အဲဒီေတာ့ လင္းဖက္လဲစိုက္ရေသး ေရကနက္ေသးေတာ့ ဒီလယ္ဘယ္အထြက္ေကာင္းပါေတာ့မလဲ...
ျမိဳ့သားေတြကေတာ့ ဒို႔ေတာစကားပုံေတြ ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ..
ေကာက္စိုက္သမ အေနနဲ႔ ၾက အေပၚက အဓိပၸါယ္မဟုတ္ဘူး...
လင္းဘက္က ေနပူတဲ့ဖက္..ေနကလဲပူ ေရကလဲနက္ဆိုေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့..
က်ေနာ္ျဖီးတာေတြ ပၚေတာ့မယ္..သဂ်ီးေရ..
ေကာက္စိုက္သမလင္းက ေနပူတာမဟုတ္ဘူး..ခုမွစဉ္းစားမိတယ္..သဂ်ီးပဲ အနက္ျပန္ေပးလိုက္ပါ က်ေနာ္ေရးရင္ ပိုပို လြဲေတာ့မယ္..
ဒီအေတြးအေခၚကို ေထာက္ခံတယ္ သဂ်ီး
အဘုိးဘက္မွာ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္ေတြရိွတယ္။
ေနာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးမလို႔ ၾကံထားတယ္။
မႀကိဳက္တဲ့ အရာကို ႀကိဳက္မိရင္ ႀကိဳက္တဲ့ အရာကုိ ႀကိဳက္တာထက္ ပုိႀကဳိက္သြားတတ္တယ္" ဒါကို အၾကိဳက္ဆံုးပဲ သူၾကီး :P
ဒါက ဒီလုိရွိပါတယ္။ (ေလရွည္ေတာ့မဲ့ပုံ) :D
လင္းဘက္ဆုိတာ ငါးဖမ္းကိရိယာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ စာလုံးေပါင္းအမွန္က လင္းပက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူႀကီးမင္းလဲ စာလုံးေပါင္းေတြ အမွားေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီေနတာဆုိေတာ့ အဘိဓာန္ထဲ ျပန္လွန္ၾကည့္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂူးဂဲလင္း ျပန္လုပ္ၾကည့္ရတယ္။ အသုံးနည္းတဲ့ ငါးဖမ္း ကိရိယာဆုိေတာ့လဲ အင္တာနက္ထဲေတာင္ သိပ္မေတြ႔ဘူး။ မေရႊစင္ရဲ့ ၾကယ္နီအပိုင္း ၄၃ မွာနဲ႔ အြန္လုိင္းအဘိဓာန္တစ္ခ်ိဳ႔မွာဘဲ ေတြ႔တယ္။
သူႀကီးမင္းဆီမွာေတာ့ ဘိရုမာျပည္က ယူေဆာင္လာခဲ့တဲ့ ျမန္မာ အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ အထဲ လွန္ေလာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ စာမ်က္ႏွာ ၄၅၀ မွာ ဒီလုိေလးေတြ႔တယ္။ လင္းပက္=Kind of drag-net used in shallow water. ဆုိၿပီး ေတြ႔တယ္။
သူႀကီးတုိ႔ဆီမွာက ျမစ္တုိ႔ အင္းတုိ႔ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးတုိ႔ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါးဖမ္းပုိက္တုိ႔ ကြန္တုိ႔ ငါးဖမ္းစက္ေလွတုိ႔ဆုိတာ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးဘူး။ စာအုပ္ထဲမွာဘဲ ျမင္ဖူးၾကတာ။ ရြာနား တစ္၀ိုက္မွာ ေခ်ာင္းတုိ႔ ေျမာင္းတုိ႔ေလာက္ဘဲ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ေခ်ာင္းေျမာင္းေတြထဲ ငါးဖမ္းတဲ့အခါ အမ်ားဆုံး သုံးတာက လင္းပက္ႏွင့္ ယက္သဲ့ပါဘဲ။ ယက္သဲ့ဆုိတာေကာ ၾကားဖူးၾကသလားေတာ့ မသိဘူး။ သူႀကီးမင္း ထြင္တဲ့ စကားလုံး မဟုတ္ရပါဘူး။ အဘိဓာန္ထဲမွာလဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူႀကီးမင္းတုိ႔ ဘက္က အသုံးျပဳတဲ့ ယက္သဲ့က အဘိဓာန္ထဲက ဓါတ္ပုံနဲ႔ မတူဘူး။ အဘိဓာန္ထဲကပုံက တစ္ျခမ္းပဲ့ႀကီး။ သူႀကီးမင္းတုိ႔အရပ္က ယက္သဲ့က ေတာင္းတစ္လုံးလုိ အ၀ုိင္းႀကီး။
ေနာက္ၿပီး ၿမဳံးဆုိတာကေတာ့ လူတုိင္းသိၾကမွာပါ။ ၿပဳံးစိစိနဲ႔ ၿမဳံးမိတဲ့ ငါးလုိ ဆုိတဲ့ စကားပုံေတာင္ ရွိေသးတာဘဲ။
ငါေတြ ဖမ္းၿပီးတဲ့အခါ ထည့္ဖို႔က်ေတာ့ တင္ေခ်ာင္ ဆုိတဲ့ဟာကုိ သုံးတယ္။ ခါးမွာ လြယ္ထားတဲ့ ၀ါးႏွင့္ ယက္လုပ္ထားတဲ့ ငါးတုိ႔ ပုဇြန္တုိ႔ ထည့္တဲ့ အရာတစ္ခုပါ။ အဲဒီ တင္ေခ်ာင္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကို အဘိဓာန္ထဲလဲ ရွာမေတြ႔ အင္တာနက္မွာလဲ ရွာမေတြ႔ပါဘူး။ စာလုံးေပါင္း မွားေနျပန္တာလား မသိပါဘူး။ ရြာဘက္မွာေတာ့ အသုံးျပဳေနၾကတာဘဲ။ တင္ေခ်ာင္လား သင္ေခ်ာင္လားေတာ့ မသိဘူး။ သူႀကီးမငး္တုိ႔ တုံးဖလားသားေတြကေတာ့ တင္ေဂ်ာင္ဆုိၿပီး အသံထြက္တယ္။ (ဆက္ရန္)
ကဲ... လင္းဘက္(လင္းပက္) ဖက္ ထပ္သြားဦးမယ္။ လင္းပက္ဆုိတာ သူႀကီးမင္းတုိ႔ ၿခဳံတဲ့ ေစာင္ထက္ ခပ္သာသာ အရြယ္အစားရွိတဲ့ အကြက္ စိပ္စိပ္ ယက္လုပ္ထားတဲ့ ႏုိင္လြန္စတစ္မ်ိဳးပါဘဲ။ ပုိက္ပုံစံမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ပုိက္လုိေတာ့ ႀကိဳးမေသးဘူး။ အနံႏွစ္ဖက္မွာ ၀ါးလုံးရွည္ႏွစ္ခု တပ္ထားတယ္။ လက္ကုိင္ၿပီး အသုံးျပဳဖုိ႔ပါ။ အလ်ား ႏွစ္ဖက္(နေဘးသားေလးေတြ)မွာေတာ့ ခဲတုံးေလးေတြ ညွပ္ထားတယ္။ အေလးခ်ိန္စီးေအာင္လုိ႔ေပါ့။ ေရထဲခ်တဲ့အခါ ေရေအာက္ ၾကမ္းျပင္ကုိ ထိကပ္ေနေအာင္လုိ႔ေလ။
အဲဒီလင္းပက္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ အသုံးျပဳရတယ္။ ဘယ္တစ္ေယာက္ ညာတစ္ေယာက္ ကုိင္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲ ေျမာင္းထဲ ပုိက္စိပ္တုိက္ ထုိးၾကတာေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိန္းခေလးေတြ လုပ္ၾကတာပါ။ ေယာက်္ားေတြ မလုပ္ၾကဘူး။ အဲဒီလုိ ပုိက္စိပ္တုိက္ ထုိးတဲ့အခါ လင္းပက္ထဲမွာ အမႈိက္ေတြေရာ ပုဇြန္ေတြေရာ ငါးေတြေရာ ေရသတၱ၀ါေတြ စုံေနတာဘဲ။ လာမိၾကတယ္။ အမႈိက္ေတြ ဖယ္ထုတ္ၿပီး လုိခ်င္တဲ့ ငါးတုိ႔ ပုဇြန္တုိ႔ကို ဖမ္းၿပီး ခါးမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ တင္ေခ်ာင္ထဲ လက္ျပန္ထည့္လုိက္ၾကတာပါဘဲ။ မ်က္စိထဲေတာ့ ျမင္လား မသိဘူး။ သူႀကီးမင္းက ပုံေဖာ္စာေရးနည္း ခပ္ညံ့ညံ့ရယ္။ ဒါျဖင့္ ဘာစာေရးနည္း ေတာ္သလဲဆုိရင္ေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ အားလုံး ခပ္ညံ့ညံ့ပါဘဲ။ းD
အဲဒီလုိ လင္းပက္ကလဲ သူႀကီးမင္းတုိ႔ဘက္မွာ အိမ္တုိင္း ၀ယ္မထားႏုိင္ၾကဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ငါးရွာ ထြက္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ နင္တုိ႔အိမ္က လင္းဘက္ ယူခဲ့ေနာ္။ ငါတုိ႔ဆီမွာ လင္းပက္ မရွိဘူး စသျဖင့္ ညွိႏႈိင္းၿပီး ငါးရွာထြက္ၾကတာပါ။
ေခ်ာင္းထဲ ေျမာင္းထဲ ေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္ဖက္စီ လင္းပက္ကိုင္ၿပီး ငန္းစဥ္ထုိး ပုိက္စိပ္တုိက္ လင္းပက္ထုိးၾကေတာ့တာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ ေရက နက္တယ္ေလ။ ခါးေလာက္ ရင္ေလာက္ထိ ရွိတယ္။ ေရနက္ေပမဲ့ ငါးေတြ ရွိတဲ့အတြက္ ေရထဲဆင္းၿပီး လင္းပက္ထုိးၾကတာပါဘဲ။ အဲဒီလုိမ်ိဳး အခါက်ေတာ့ ေရနက္ပုိင္းကုိ တစ္ေယာက္ ကမ္းစပ္နားက ေရတိမ္ပုိင္းနားတစ္ေယာက္ လင္းပက္ကို ကုိင္ၿပီး ထုိးၾကရတာေပါ့။
အဲဒီလုိမ်ိဳးအခါမွာ အခု သူႀကီးမင္းေျပာတဲ့ "လင္းပက္လဲ စုိက္ရေသး ေရနက္ကလဲ ေနရေသး" ဆုိတဲ့စကားပုံ ေပၚေပါက္လာတာပါ။ လင္းဘက္ စိုက္ထားတဲ့သူက ေရနက္ပိုင္းဆင္းၿပီး လင္းပက္ထုိးရတဲ့အခါ အဲဒီစကားကုိ ေျပာတာပါ။ ဥပမာကေတာ့ ငါက လင္းပက္စုိက္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းက ေရနက္ထဲဆင္းပါ။ ငါက ေရတိမ္ပိုင္းကဘဲ ေနမယ္လုိ႔ ဆုိလုိခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူက ေရနက္ပိုင္းဆင္းေနရတဲ့အခါ မေက်နပ္တဲ့ ေလသံနဲ႔ အဲဒီ စကားကို ေျပာတာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ခုခုလဲ စိုက္ထားရေသး အလုပ္ကလဲ ပိုလုပ္ရေသးဆုိတဲ့ ကိစၥတုိင္းမွာ အဲဒီ စကားပုံကုိ ေျပာၾကေလ့ရွိပါတယ္။
အခု တုံးဖလားသူႀကီးမင္းလဲ ေပါက္ေက်ာ္ကို ေကာ္ဖီတုိက္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီပန္းကန္လဲ ေဆးရမလုိ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ စကားပုံကုိ ေျပာလုိက္တာပါ။ ဖူးးးးးးးးးးးးး ေမာလုိက္တာ။ ရွင္းျပတာ နားလည္ၾကရဲ့လားေတာ့ မသိ။ ဟာ ဟ။
ဘေက်ာက္ ေျပာတာလဲ သူ႔အရပ္နဲ႔သူေတာ့ ကုိက္ေနတာပါဘဲ။ အဲဒါေလးလဲ ေကာင္းတယ္။ မွတ္သားစရာ တစ္ခု တုိးသြားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူႀကီးမင္းေျပာတာက အဲဒီလုိ အဓိပၸါယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပစၥည္းလဲ စုိက္ရေသး အလုပ္လဲ ပိုလုပ္ရေသးဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ေျပာတာပါ။
ပုံႀကဳိက္သူႏွင့္ မိခြန္တုိ႔က ၿမိဳ့ႀကီးမွာ ႀကီးျပင္းလာၾကတဲ့သူေတြဆုိေတာ့ ဘေက်ာက္ေျပာသလုိ သူႀကီးမင္းတုိ႔ေတာဓေလ့ေတြကို မ်က္ျခည္ျပတ္ေနၾကတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ။ တုံးဖလားမွာ အသုံးျပဳတဲ့ ပစၥည္းေတြအေၾကာင္း အကုန္မသိၾကလုိ႔ :D :D :D။
ကြန္မင့္လာေပးၾကတဲ့ ကုိကိုမမဦးဦးေဒၚေဒၚညီႏွမအားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူႀကီးမင္းတုိ႔ တုံးဖလားကိုအလည္လာခဲ့ၾကဖုိ႔လဲ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူႀကီးမင္းမွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ မရွိတ့ဲအတြက္ ကိုယ္စားတဲ့ ပန္းကန္၊ ကိုယ္ေသာက္တဲ့ ပန္းကန္ကိုေတာ့ ကိုယ္ေဆးေပးၾကပါလို႔ ႀကိဳတင္ ခြင့္ပန္ထားပါတယ္။ ဟာ ဟ။
ဟူးးးးးး
ပုိ႔စ္အရွည္ႀကီးလဲ ေရးရ။ စကားပုံကုိလဲ ရွင္းျပရနဲ႔ အဲဒီစကားပုံအတုိငး္သာ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
"လင္းပက္လဲ စုိက္ရေသး ေရနက္ကလဲ ေနရေသး" လုိ႔။
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
ခင္မင္လ်က္
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)
က်န္းမာပါေစမဂၤလာပါသူၾကီးမင္း---
မွတ္သားစရာေတြ ့လို ့မွတ္သားသြားပါသည္။
Log-bowl He-big တုံးဖလား သူႀၾကီးေပါ့ေလ
ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ တကယ္ရွိတယ္ ကိုကိုေမာင္ရဲ႕။ ျပန္ေပးဆြဲရင္းကေန ျပန္ေပးသမားကို ျပန္ျပီး တိမ္းညႊတ္သြားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ႔။ ကိုယ္ေတြ႕မ်ားလားဗ်ာ . . ဟဲဟဲ. . ဒီမွာသာ ဘာမွ မဟုတ္တာေနာ္ . . . . .
လာဖတ္သြားတယ္ သူၾကီးေရ..
အခုထိေတာ့မၾကိဳက္တာေတြကို မထိေသးပါဘူး..
ၾကိဳက္မိမွာစိုးလို့.. :P
တံုးဖလားရြာကို အလည္လာခ်င္ပါတယ္.။
ေကာ္ဖီမ်ားေသာက္ရမလားလို႔ပါ..။ ထမင္းပါေကၽြးေနာ္။ မႀကိဳက္တာေတြေတာ့ မစားခ်င္ပါဘူး...သူႀကီး.
ခင္မင္တဲ့
သဒၶါ
ဟီးဟီးထပ္လာဖတ္ျပန္ျပီ။
ရီသြားတယ္ဗ်ိဳ႕
ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ အဲဒီ သစ္တံုးနဲ႔ ေရဖလားတြဲထားတဲ့ တားဖလံုးရြာက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ဘယ္အနားမွာ ရွိတာလဲ။ ပထ၀ီမကၽြမ္းလို႔ ေနရာေဒသမ်ားအေၾကာင္းကို နကန္း တစ္လံုးမွ မသိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။
ပံုျပင္ကို ဆံုးေအာင္ဖတ္သြားပါတယ္။ ရွာရွာေဖြေဖြ ေရးတတ္ပါေပ့။ သီအိုရီကိုေတာ့ သေဘာက်သြားျပီ။ ဒါဆို ၾကိဳက္တဲ့ အရာကို မၾကိဳက္ေတာ့ ရင္ေကာ အစ္ကို....။ း)
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
Post a Comment