ဦးပဇင္းေတာက္ထိန္ကို ျမင္ကထဲက ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ ပဇင္း၀တ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနမိသည္။ ဦးပဇင္း ေတာက္ထိန္သည္ ေခါင္းတုံးေျပာင္ေျပာင္ အသားျဖဴျဖဴ သကၤန္းညိဳညိဳနဲ႔ အေတာ္ေလး ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေနေလသည္။ ေတာက္ထိန္ပဇင္းတက္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္နီးနီးပင္ ရွိေလၿပီ။ "လူ႔ေဘာင္ေလာကမွာ စိတ္ညစ္ စိတ္ရႈပ္စရာေတြခ်ည္း" ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး ပဇင္းတက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေတဇသာမိဟု ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က ဘြဲ႔နာမည္ေပးထားေသာ္လဲ လူနာမည္ျဖစ္သည့္ ေတာက္ထိန္ဟုပင္ နာမည္တြင္လွ်က္ ရွိေနေလသည္။
ဦးပဇင္းေတာက္ထိန္ကို အားက်ၿပီး ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္မရေလာက္ေအာင္ ပဇင္း၀တ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနေလေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သီတင္းကၽြတ္ကာလေလးမွာ မိဘႏွစ္ပါးကို စပါးရိတ္အမီ လူ၀တ္ျပန္လဲခဲ့မည္ဟု ကတိေပးၿပီး ပဇင္းတက္ဖို႔ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဆီ လာခဲ့ေလသည္။ စိတ္အတြင္းမွလဲ ဆရာေတာ္ေတာ့ ရဟန္းသစ္ တစ္ပါး တုိးမွာမုိ႔ ၀မ္းသာေနမွာဘဲ ဟု စဥ္းစားကာ ၾကည္ႏူးသလုိလုိ ျဖစ္မိေနေလသည္။
"ဆရာေတာ္... တပည့္ေတာ္ ပဇင္းတက္ခ်င္လုိ႔ပါဘုရား"
"ေဟ... ျပန္ေလွ်ာက္စမ္း"
"ပဇင္းတက္ခ်င္လုိ႔ပါဘုရား"
"မင္း...မင္း... ေနာက္တစ္ခါ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ ငါ ေထြးခံနဲ႔ ေပါက္လိုက္ရ။ သြား... အခု ငါ့ေရွ့က ထြက္သြားစမ္း"
"တပည့္ေတာ္ ဘာမ်ား မွားသြားလုိ႔လဲ ဘုရား"
"မင္း.. ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့လုိ႔ ေျပာထားတယ္ေနာ္။ ငါ စိတ္တုိလာရင္ မင္းမလြယ္ဘူး။ ပဇင္းတက္ခ်င္ရင္ ငါ့ေက်ာင္းကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မလာခဲ့နဲ႔၊ တစ္ျခား ေက်ာင္းကုိသာသြား..."
အထင္နဲ႔အျမင္ လႊဲစင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၍ ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္ ဘာျဖစ္လုိ႔ စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္မွန္း သေဘာမေပါက္ ျဖစ္ေနေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ဟု စကားလမ္းေၾကာင္း ပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ ဘာစကားမွ မေျပာရဲေတာ့ဘဲ ရြာဦးေက်ာင္းမွ အျမန္ ျပန္လာခဲ့ရေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ အႀကံေကာင္း ရလုိရျငား ဆရာေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ရွိသည့္ ရြာထဲမွ ဦးဘမႈံထံသုိ႔ ေျခဦးတည္ခဲ့ေလသည္။ ဦးဘမႈံႀကီးအား အခန္႔သား သူ႔အိမ္ေပၚမွာ ေတြ႔လုိက္ရသည့္အတြက္ ၀မ္းသာသြားသည္။ အမွန္ဆုိ ဦးဘမႈံတစ္ေယာက္ ရြာရုိးေလွ်ာက္ၿပီး အလြတ္က်က္မွတ္ထားသည့္ အစိေႏၱယ်ဘုရား ရွိခုိးစာေတြကုိ ရြတ္ဆုိေနၾကျဖစ္သည္။
"ဘႀကီးမႈံေရ.. ေမးစရာရွိလုိ႔ဗ်"
"ေမးလကြာ"
"က်ေနာ္ ပဇင္း၀တ္ခ်င္လုိ႔ ညေနက ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ဆီ သြားခြင့္ပန္တာ အေငါက္ခံထိၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆရာေတာ္ အဲဒီေလာက္ စိတ္ဆုိးမွန္း မသိဘူး"
"မင္းက ဆရာေတာ္ကို ဘယ္လုိ ေလွ်ာက္လုိက္လုိ႔လဲ"
"ရုိးရုိးေလးပါဘဲ။ တပည့္ေတာ္ ပဇင္းတက္ခ်င္လုိ႔ပါဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္လုိက္တယ္ေလ"
"မင္း.. အဲဒါ ခက္တာေပါ့။ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္အေၾကာင္း မသိတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဘႀကီးမႈံ"
"ဆရာေတာ္က အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒသမားႀကီးေလကြာ"
"အဲဒါနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔တုန္းဗ်"
"ဆုိင္ပါပေကာ ေမာင္ေသာင္းဟန္ရယ္။ မင္းက ပဇင္းတက္ခ်င္တယ္လုိ႔ သြားေလွ်ာက္တာကုိးကြ။ မင္း မွတ္ထား။ ဆရာေတာ္ကို ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ပဇင္းတက္ခ်င္တာတုိ႔ ရဟန္းတက္ခ်င္တာတုိ႔ ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းန႔ဲ သြားမေလွ်ာက္နဲ႔။ မင္းကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လက္ခံစဥ္းစားေပးမွာ မဟုတ္ဘူး"
"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိ ေလွ်ာက္ရမွာလဲ ဘႀကီးမႈံ"
"လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ဆရာေတာ္က အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒသမားဆုိေတာ့ ပဇင္းတက္ခ်င္တာတုိ႔ ရဟန္းတက္ခ်င္တာတုိ႔ အစား ပဇင္းခံခ်င္တယ္ ရဟန္းခံခ်င္တယ္ဆုိၿပီး ျပင္ေလွ်ာက္လုိက္ရုံေပ့ါ။ ဒါဆုိ ဆရာေတာ္ ေသခ်ာေပါက္ မင္းကုိ လက္ခံလိမ့္မယ္"
ႀကဳံဖူးေပါင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပါဘဲ။ သို႔ေပသည့္ မတတ္ႏုိင္ၿပီ။ သူ႔အရပ္ သူ႔ဇာတ္ေပဘဲ။ း) ဘႀကီးမႈံ ေပးခဲ့တဲ့ အႀကံအတုိင္း ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ ရြာဦးေက်ာင္းသုိ႔ ေျခဦးလွည့္ၿပီး ဆရာေတာ္ထံ ခြင့္ပန္ျပန္ေလသည္။
"ဆရာေတာ္.. တပည့္ေတာ္ ရဟန္းခံခ်င္လုိ႔ပါဘုရား"
ဘႀကီးမႈံေပးခဲ့တဲ့ အႀကံ တုိက္ရုိက္ထိေလသည္။ ဆရာေတာ္က..
"ေအး ေအး... ရဟန္းခံခ်င္ရင္ေတာ့ မင္းကုိ လက္ခံမယ္။ မင္းကို ရဟန္းတက္ေပးမယ္။ ရဟန္းတက္ခ်င္ရင္ ပဇင္းတက္ခ်င္ရင္ေတာ့ တစ္ျခားေက်ာင္းကိုသြား။ ဟုတ္ၿပီလား"
ဟူ၍ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒသမားပီပီ ေရွာေရွာရွဴရွဴ လက္ခံလုိက္ေလေတာ့သည္။ ထူးေထြတည့္.. အံ့ရာေသာ္၀္ပါဘဲ။ အသံုးအႏႈံးေလး ကြဲျပားရုံနဲ႔ လက္ခံျခင္း လက္မခံျခင္းတုိ႔ ကြဲျပားျခားနားတတ္သည္ကိုးး။ ဒီလုိနဲ႔ ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ သီတင္းကၽြတ္ကာလမွာ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ရဟန္းဘြဲ႔အမည္မွာ ဦးသုတစာဂ ဟူ၍ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ဦးပဇင္းေသာင္းဟန္ဟုပင္ အားလုံးက ေခၚၾကေလသည္။
ရဟန္း၀တ္ၿပီး အႀကီးမားဆုံး ျပႆနာမွာ ညေနပုိင္း၌ ဗိုက္ဆာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အရာအားလုံးကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေပမဲ့ ဗိုက္ဆာျခင္းကို ဘယ္လုိမွ သည္းခံ၍ မရ။ ပထမတစ္ေန႔၌ ေအာင့္အီးၿပီး ေရေသာက္ကာ ဗုိက္တဂီြဂြီနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ကာ ေနခဲ့ရေသာ္လဲ ေနာက္တစ္ေန႔၌မူ ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးခ်င္း ထမင္းအျဖဴကို ၀ွက္ယူကာ ခ်န္ထားလုိက္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ညေနပုိင္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ စားဖုိ႔ ေနရာက အေရးႀကီးျပန္ေလသည္။ ဆရာေတာ္နဲ႔လဲ မမိေအာင္ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လဲ မတုိးမိေအာင္ ဘယ္လုိ စားရမွန္းမသိ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေတြ႔ျမင္သြားရင္ ဆရာေတာ္ဆီ သံေတာ္ဦးတင္လုိက္မွျဖင့္ မဟာဒုကၡ။ ဤသို႔ျဖင့္ ညဦးပုိင္းသုိ႔ ေရာက္လာေလသည္။
ဗုိက္ကလဲ အရမ္းဆာလာၿပီမုိ႔ ဆားျဖဴးထားသည့္ ထမင္းျဖဴထုပ္ကေလးကို ေစာင္ၿခဳံထဲယူၿပီး ေခါင္းၿမီးၿခဳံအိပ္ကာ အိပ္ရင္းနဲ႔ ေျဖစားလုိက္ရေလသည္။ ေဟာခန္းထဲ စုေပါင္း အိပ္ရသည္မုိ႔ သတိ အေတာ္ေလး ထားၿပီး စားေနရသည္။ ကိုယ့္ထမင္း ကုိယ္ ခုိးစားရတဲ့ ဘ၀၊ တယ္လဲ သနားစရာ ေကာင္းလုိက္ပါဘိ။ တစ္လုပ္ႏွစ္လုပ္ စားၿပီးေသာအခါ တစ္စုံတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သူ႔ဆီ ဦးတည္လာေနသည့္ ေျခသံကုိ ၾကားလုိက္ရေလသည္။ ဆရာေတာ္မ်ား ေရာင္း(Round) လာလွည့္ေလသလားမသိ။
ေျခသံကို နားေထာင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ေျခရင္းမွာ လူးလာေခါက္တုံ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ကုိ သိလုိက္ရၿပီးေနာက္ ေစာင္ၿခဳံထဲက ထမင္းကိုလဲ ဆက္ၿပီး မစားရဲ၊ ေခါင္းၿမီးၿခဳံလဲ မဖြင့္ၾကည့္ရဲဘဲ ေျခသံအတိတ္ကိုသာ သည္းခံၿပီး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရေလေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေျခသံက ဆက္လက္ ရွိေနၿမဲပင္။ ဦးဇင္းသုတစာဂတစ္ေယာက္ ေျခသံပုိင္ရွင္ ထြက္အသြားကို ေစာင့္ရင္း ဗုိက္ထဲလဲ အစာ ႏွစ္လုပ္ေလာက္ ၀င္ၿပီး ျဖစ္လုိ႔ မ်က္လုံးေလး စင္းကာစင္းကာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိက္ေလေတာ့သည္။
ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေျခေထာက္ကို တစ္စုံတစ္ေယာက္က ကန္ၿပီးႏုိးလုိက္သည့္အတြက္ ျဖတ္ကနဲ ႏုိးလာေလသည္။ လာႏုိးသည့္သူကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္မီး ကုိင္ေဆာင္ထားသည့္ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ ျဖစ္ေနသည္ကို အိပ္ခ်င္မူးတူး မႈန္၀ါး၀ါး အျမင္ျဖင့္ ျမင္လုိက္ရေလသည္။ ပိုၿပီး သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရရန္ မ်က္စိပြတ္ၾကည့္ဖုိ႔ လက္၀ါးကို မ်က္ႏွာေပၚတင္လုိက္ေတာ့ ေစးကပ္ကပ္ အရာေတြ မ်က္ႏွာတစ္ေလွ်ာက္ ကပ္ေနသည္ကို စမ္းမိေလသည္။ ဘာေတြပါလိမ့္။
အနားမွာ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္က သူ႔မ်က္ႏွာေရွ့ မွန္တစ္ခ်ပ္ လာေထာင္ေပးေလသည္။ မွန္ထဲ ေသခ်ာမ်က္လုံး ျပဴးၿပဲၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထမင္းေစ့ေတြ။ဘုရား ဘုရား။ ညတုန္းက ထမင္းခုိးစားရင္း ေစာင္ၿခဳံထဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ကို အခုမွ အမွတ္ရမိလုိက္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနခုိက္ အအိပ္ေဆာ့သည့္အတြက္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ထမင္းထုပ္နဲ႔ အပ္မိၿပီး မ်က္ႏွာျပင္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ထမင္းေစ့ေတြ ကပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အိပ္ေမာက်ေနခုိက္ ဘယ္လူးညာလူးျဖင့္ ေစာင္က မ်က္ႏွာေပၚက ကြာက်သြားျခင္းျဖစ္မည္။ ဆရာေတာ္က ညဘက္ညခင္းေတြမွာ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကို အခုလုိ ၾကည့္ရႈေနၾကျဖစ္သည္။ သီတင္းကၽြတ္ကာလမုိ႔ အေအးဓါတ္ အေတာ္ကေလး ၀င္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိုရင္ေပါက္စ ေက်ာင္းသားေပါက္စေလးေတြ အိပ္ေပ်ာ္ရင္း ေစာင္လြတ္ၿပီး အေအးပတ္မွာ စုိး၍ အခုလုိ ညဘက္ ေရာင္းလွည့္ စစ္ေဆးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ စစ္ေဆးရင္း ဦးဇင္းသုတစာဂ ျဖစ္ပုံကို ျမင္ေတြ႔သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗုေဒၶါ။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ။ "ဆရာေတာ္ ခြင့္လြတ္ပါဘုရား၊ ဗိုက္အရမ္းဆာလုိ႔ ခုိးစားမိပါတယ္" ဟု ကပ်ာကယာ ေတာင္းပန္လုိက္ရေလေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မုိးလင္းေတာ့ ဦးပဇင္းသုတစာဂကို ဒဏ္ေပးေလသည္။ ထင္းခြဲခုိင္းျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထင္းတုံးေပါင္း အတုံး ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ရွိသည္။ ထင္းခဲြေနသည့္ ေနရာအနီး၌ ဆရာေတာ္က ခုံလြတ္တစ္လုံး ယူၿပီး ထုိင္ၾကည့္ေနေလသည္။ ထင္းတုံးတစ္တုံး၌ ျမက္ဆုံႀကီးကို ေတြ႔ရာ...
"ဆရာေတာ္... ဒီတုံးမွာ ျမက္ဆုံႀကီးရွိတယ္။ ေပါက္ဆိန္နာလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထင္းတစ္တုံးနဲ႔ အစာထုိးၿပီး ေပးပါဘုရား"
ဟု ေလွ်ာက္ထား အသိေပးလုိက္ေလရာ ဆရာေတာ္က သူ၏ လက္သုံးစကား အတုိင္း...
"ခုိင္းတာလုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႔၊ ခုံနဲ႔ ရိုက္လုိက္လုိ႔၊ ခါးက်ိဳးသြားမယ္"
ဟူ၍ အသံခပ္မာမာျဖင့္ ျပန္ေဟာက္ေလေတာ့သည္။ ဦးဇင္းသုတစာဂလဲ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ေပါက္ဆိန္က်ိဳးက်ိဳး ထင္းတုံးကြဲကြဲ အားကုန္ခဲ၍ ထင္းခြဲျခင္းလုပ္ငန္းကုိ ေခၽြးဒီးဒီးက်သည္ထိ လုပ္ကိုင္လုိက္ရေလေတာ့သည္။ ထမင္းတစ္လုပ္ ဒုတ္တစ္ခ်က္ဆုိတာ ဒါကို ေခၚတာဘဲ ျဖစ္ရမယ္။ း)
ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ထမင္း ခုိးမစားရဲေတာ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္ "ႀကိဳက္မရွက္၊ ငိုက္မရွက္၊ ငတ္မရွက္" ဟူ၍ ဆုိရုိးစကား ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ ငတ္ၿပီဆုိမွျဖင့္ ဘာကိုမွ ထည့္မတြက္တတ္ေတာ့။ ညပုိင္းေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဦးဇင္းသုတစာဂ ဗုိက္ဆာေရာဂါက ဆႏၵျပလာျပန္သည္။ ေန႔လည္တုန္းက ထမင္းလဲ ၀ွက္မယူထားခဲ့ေလေတာ့ အႀကံရခက္ေနေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ မီးဖုိေဆာင္နေဘးမွာ ဆယ္၀င္စဥ္႔အုိးႀကီးျဖင့္ တည္ထားသည့္ မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္အုိးႀကီး ရွိေနသည္ကုိ ဦးပဇင္းသုတစာဂ သိရွိၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ အေမွာင္ကို အားျပဳကာ ထုိမုန္႔ညွင္းခ်ဥ္အုိးႀကီးဆီသုိ႔ တုိးတိုးတိတ္တိတ္ သြားၿပီး အဖံုးကုိ အသာကေလးဖြင့္ကာ အခ်ဥ္ေပါက္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ဖတ္တုိ႔ကို တစ္ဆုပ္ယူကာ အားရပါးရ စားေသာက္ေလေတာ့သည္။
ထုိအခုိက္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရာင္ တစ္ခု မ်က္ႏွာေပၚတည့္တည့္ က်ေရာက္လာေလသည္။ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ကာ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ၿပီးသား မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ဖတ္တုိ႔ကုိ ေထြးပစ္ရႏုိးႏုိး မ်ိဳခ်ရႏုိးႏုိးျဖင့္ ခုိးထုပ္ခုိးထည္တုိ႔ႏွင့္အတူ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ အမိခံလုိက္ရေလေတာ့သည္။ "ငါ့ႏွယ္ေနာ္။ တစ္ခါခုိး တစ္ခါမိ ဆုိတာ ဒါကုိ ေခၚတာဘဲ ျဖစ္ရမယ္" ဟု စိတ္ထဲ ေရရြတ္ရင္း ဟန္ေဆာင္ကာ မာန္ပါပါျဖင့္ သူခုိးက လူလုိ ဟစ္ကာ "ဘယ္သူလဲ" ဟု ေအာ္ေမးမိလုိက္ရာ "ဘယ္သူရမွာလဲ မင့္အေဖ ငါ" ဟု ျပန္ေျပာခဲ့သည့္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္၏ အသံကို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားစြာ ၾကားလုိက္ရေလေတာ့သည္။ း(
ေနာက္တစ္ေန႔၌...
"ပဇင္းသစ္ သုတစာဂ။ ကုသုိလ္လုိခ်င္လုိ႔ သကၤန္း၀တ္လာတာဆုိရင္ျဖင့္ ၀ိနည္းစည္းကမ္းကို လိုက္နာပါ။ အသက္လဲ ငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ၀ိနည္း မထိန္းသိမ္းႏုိင္ရင္လဲ လူ၀တ္လဲလုိ႔ ရပါတယ္။ ခုိးစားတာဟာ ပစၥည္းခုိးယူတာနဲ႔ အတူတူပါဘဲ။ အျပစ္ႀကီးလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးဆရာေတာ္ေတြက အခုလုိ လကၤာေလးေတြ စီထားခဲ့ၾကတယ္။ အျပစ္မက်ဴးလြန္မိေအာင္ေပါ့။
ဘာသာတုိင္းက၊ တားျမစ္ၾက၊ ဆုိးလွ ခုိး၀ွက္ျခင္း။
ယခုဘ၀၊ ျပစ္ဒဏ္က်၊ ေသက အပါယ္ဆင္း။
အခု ကိစၥမွာေတာ့ ငါ သိပ္ခြင့္လြတ္လုိ႔ မျဖစ္ဖူး။ ေမာင္ပဇင္းကုိ လက္မွတ္ထုိးခုိင္းရမယ္။ ဒါမ်ိဳး ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္က်ဴးလြန္ရင္ ေက်ာင္းတုိက္က ႏွင္ထုတ္ပစ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာ လက္မွတ္ထုိးပါ"
ေက်ာင္းတုိက္ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္သူကို သမုိင္းခ်ီၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားသည့္ ထုိ မွတ္တမ္းစာအုပ္အတြင္း ဦးပဇင္းသုတစာဂသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ယခုက့ဲသုိ႔ မက်ဴးလြန္ေတာ့ေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထုိးလုိက္ရေလသည္။ ေဘာလုံးစကားနဲ႔ ေျပာရလွ်င္ျဖင့္ ဦးဇင္းသုတစာဂ အ၀ါကပ္ ထိသြားျခင္းပင္ ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေနာက္ ကုိရင္ ေက်ာင္းသား အမ်ားေရွ့၌ ဆရာေတာ္ တုိင္ေပးေသာ ေအာက္ပါ လကၤာေလးအား သုံးခါတိတိ ခပ္က်ယ္က်ယ္ လုိက္ဆုိခဲ့ရေလေတာ့၏။
"(မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္အုိး၊ စားဖုိ႔ခုိး၊ ဒါမ်ိဳးမလုပ္ေတာ့ပါဘုရား) ၃"
ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ က်င့္သားရေနၿပီျဖစ္သည့္ ဦးဇင္းေတာက္ထိန္ကို အားက်ၿပီး ရဟန္း၀တ္လာမိသည့္ ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ ရဟန္းဘ၀ တကယ္မလြယ္မွန္း ညေနစာမစားရျခင္းေလးျဖင့္ပင္ သေဘာေပါက္သြားေလ၏။ "ရဟန္းဘ၀ အလြယ္မမွတ္နဲ႔...တကယ္ ၾကပ္သကြဲ႔ ဒကာတုိ႔ေရ...အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ ငါတုိ႔ျပည္မွာ....." ဆုိတဲ့ ေတးထပ္ကေလးကုိ အခုလုိ အခက္အခဲမ်ိဳးအတြက္ ေရးသားခဲ့ၾကဟန္ တူပါရဲ့။
ေနာက္ သုံးရက္ခန္႔အၾကာ၌
ဦးပဇင္းေတြ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးကုိ ဆရာေတာ္က စာက်က္ခုိင္းထားေလ၏။ ဦးပဇင္းသုတစာဂလဲ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ၀ုိင္းဖြဲ႔ၿပီး စာက်က္စာအံအမႈ ျပဳရေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ စာက်က္ျခင္းထက္ ၀တၳဳ မဂၢဇင္းဖတ္ျခင္းကုိသာ စိတ္အားထက္သန္သည့္ ဦးပဇင္းသုတစာဂသည္ စာအံရင္း ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္၏ "အတိတ္လြင္ျပင္ကို ျဖတ္သန္းသြားေသာ အၾကင္နာမ်က္ႏွာစိမ္းမ်ား" အမည္ရွိ ၀တၳဳစာအုပ္အား ဘုရားစာအုပ္ အကာအကြယ္ျဖင့္ ဖတ္ေနေလ၏။ ထုိအခုိက္ ကုိရင္တစ္ပါးက ဦးပဇင္း သုတစာဂအား "ဆရာေတာ္နဲ႔ မိရင္ မလြယ္ဘူးေနာ္" ဟု သတိေပးေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးဇင္းသုတစာဂက သူ၏ သီအုိရီအား ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ အခုလုိ ေျပာျပေလသည္။
"ဘုရားစာဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဗဟုသုတ မစုံႏုိင္၊ ၀တၳဳ မဂၢဇင္းဖတ္ျခင္းျဖင့္သာ ဗဟုသုတ စုံႏုိင္တယ္"
ထုိကဲ့သို႔ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ေျပာျပလုိက္ရာ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးလဲ တုိင္ပင္ထားသည့္အလား ညီညီညာညာျဖင့္ ဆရာေတာ္၏ လက္သုံးစကားျဖစ္သည့္...
"ခုိင္းတာလုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႔၊ ခုံနဲ႔ ရိုက္လုိက္လုိ႔၊ ခါးက်ိဳးသြားမယ္"
ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ရြတ္ဆုိၿပီး ရယ္ေမာေနၾကေလသည္။ ထုိစဥ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ ကုိရင္တစ္ပါး ဦးပဇင္းသုတစာဂ၏ ေခါင္းေပၚသို႔ ေက်ာ္ၾကည့္ကာ ရုတ္တရက္ တထိတ္တလန္႔ မ်က္စိမ်က္ဆံျပဴး အမူအယာ ျဖစ္သြားသည္ကို ျမင္ေတြ႔လုိက္ရေလ၏။ ဦးပဇင္းသုတစာဂလဲ ေရာေယာင္ကာ ေနာက္သုိ႔ သမင္လည္ျပန္ လွည့္၍ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဒါသအၿပဳံးျဖင့္ နီနီရဲရဲ ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲႀကီးျဖစ္ေနသည့္ ဆရာေတာ့္ မ်က္ႏွာႀကီး။
ဗုေဒၶါ။
သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)
.
ဦးပဇင္းေတာက္ထိန္ကို အားက်ၿပီး ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္မရေလာက္ေအာင္ ပဇင္း၀တ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနေလေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သီတင္းကၽြတ္ကာလေလးမွာ မိဘႏွစ္ပါးကို စပါးရိတ္အမီ လူ၀တ္ျပန္လဲခဲ့မည္ဟု ကတိေပးၿပီး ပဇင္းတက္ဖို႔ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဆီ လာခဲ့ေလသည္။ စိတ္အတြင္းမွလဲ ဆရာေတာ္ေတာ့ ရဟန္းသစ္ တစ္ပါး တုိးမွာမုိ႔ ၀မ္းသာေနမွာဘဲ ဟု စဥ္းစားကာ ၾကည္ႏူးသလုိလုိ ျဖစ္မိေနေလသည္။
"ဆရာေတာ္... တပည့္ေတာ္ ပဇင္းတက္ခ်င္လုိ႔ပါဘုရား"
"ေဟ... ျပန္ေလွ်ာက္စမ္း"
"ပဇင္းတက္ခ်င္လုိ႔ပါဘုရား"
"မင္း...မင္း... ေနာက္တစ္ခါ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ ငါ ေထြးခံနဲ႔ ေပါက္လိုက္ရ။ သြား... အခု ငါ့ေရွ့က ထြက္သြားစမ္း"
"တပည့္ေတာ္ ဘာမ်ား မွားသြားလုိ႔လဲ ဘုရား"
"မင္း.. ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့လုိ႔ ေျပာထားတယ္ေနာ္။ ငါ စိတ္တုိလာရင္ မင္းမလြယ္ဘူး။ ပဇင္းတက္ခ်င္ရင္ ငါ့ေက်ာင္းကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မလာခဲ့နဲ႔၊ တစ္ျခား ေက်ာင္းကုိသာသြား..."
အထင္နဲ႔အျမင္ လႊဲစင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၍ ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္ ဘာျဖစ္လုိ႔ စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္မွန္း သေဘာမေပါက္ ျဖစ္ေနေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ဟု စကားလမ္းေၾကာင္း ပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ ဘာစကားမွ မေျပာရဲေတာ့ဘဲ ရြာဦးေက်ာင္းမွ အျမန္ ျပန္လာခဲ့ရေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ အႀကံေကာင္း ရလုိရျငား ဆရာေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ရွိသည့္ ရြာထဲမွ ဦးဘမႈံထံသုိ႔ ေျခဦးတည္ခဲ့ေလသည္။ ဦးဘမႈံႀကီးအား အခန္႔သား သူ႔အိမ္ေပၚမွာ ေတြ႔လုိက္ရသည့္အတြက္ ၀မ္းသာသြားသည္။ အမွန္ဆုိ ဦးဘမႈံတစ္ေယာက္ ရြာရုိးေလွ်ာက္ၿပီး အလြတ္က်က္မွတ္ထားသည့္ အစိေႏၱယ်ဘုရား ရွိခုိးစာေတြကုိ ရြတ္ဆုိေနၾကျဖစ္သည္။
"ဘႀကီးမႈံေရ.. ေမးစရာရွိလုိ႔ဗ်"
"ေမးလကြာ"
"က်ေနာ္ ပဇင္း၀တ္ခ်င္လုိ႔ ညေနက ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ဆီ သြားခြင့္ပန္တာ အေငါက္ခံထိၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆရာေတာ္ အဲဒီေလာက္ စိတ္ဆုိးမွန္း မသိဘူး"
"မင္းက ဆရာေတာ္ကို ဘယ္လုိ ေလွ်ာက္လုိက္လုိ႔လဲ"
"ရုိးရုိးေလးပါဘဲ။ တပည့္ေတာ္ ပဇင္းတက္ခ်င္လုိ႔ပါဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္လုိက္တယ္ေလ"
"မင္း.. အဲဒါ ခက္တာေပါ့။ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္အေၾကာင္း မသိတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဘႀကီးမႈံ"
"ဆရာေတာ္က အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒသမားႀကီးေလကြာ"
"အဲဒါနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔တုန္းဗ်"
"ဆုိင္ပါပေကာ ေမာင္ေသာင္းဟန္ရယ္။ မင္းက ပဇင္းတက္ခ်င္တယ္လုိ႔ သြားေလွ်ာက္တာကုိးကြ။ မင္း မွတ္ထား။ ဆရာေတာ္ကို ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ပဇင္းတက္ခ်င္တာတုိ႔ ရဟန္းတက္ခ်င္တာတုိ႔ ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းန႔ဲ သြားမေလွ်ာက္နဲ႔။ မင္းကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လက္ခံစဥ္းစားေပးမွာ မဟုတ္ဘူး"
"ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိ ေလွ်ာက္ရမွာလဲ ဘႀကီးမႈံ"
"လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ဆရာေတာ္က အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒသမားဆုိေတာ့ ပဇင္းတက္ခ်င္တာတုိ႔ ရဟန္းတက္ခ်င္တာတုိ႔ အစား ပဇင္းခံခ်င္တယ္ ရဟန္းခံခ်င္တယ္ဆုိၿပီး ျပင္ေလွ်ာက္လုိက္ရုံေပ့ါ။ ဒါဆုိ ဆရာေတာ္ ေသခ်ာေပါက္ မင္းကုိ လက္ခံလိမ့္မယ္"
ႀကဳံဖူးေပါင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပါဘဲ။ သို႔ေပသည့္ မတတ္ႏုိင္ၿပီ။ သူ႔အရပ္ သူ႔ဇာတ္ေပဘဲ။ း) ဘႀကီးမႈံ ေပးခဲ့တဲ့ အႀကံအတုိင္း ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ ရြာဦးေက်ာင္းသုိ႔ ေျခဦးလွည့္ၿပီး ဆရာေတာ္ထံ ခြင့္ပန္ျပန္ေလသည္။
"ဆရာေတာ္.. တပည့္ေတာ္ ရဟန္းခံခ်င္လုိ႔ပါဘုရား"
ဘႀကီးမႈံေပးခဲ့တဲ့ အႀကံ တုိက္ရုိက္ထိေလသည္။ ဆရာေတာ္က..
"ေအး ေအး... ရဟန္းခံခ်င္ရင္ေတာ့ မင္းကုိ လက္ခံမယ္။ မင္းကို ရဟန္းတက္ေပးမယ္။ ရဟန္းတက္ခ်င္ရင္ ပဇင္းတက္ခ်င္ရင္ေတာ့ တစ္ျခားေက်ာင္းကိုသြား။ ဟုတ္ၿပီလား"
ဟူ၍ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒသမားပီပီ ေရွာေရွာရွဴရွဴ လက္ခံလုိက္ေလေတာ့သည္။ ထူးေထြတည့္.. အံ့ရာေသာ္၀္ပါဘဲ။ အသံုးအႏႈံးေလး ကြဲျပားရုံနဲ႔ လက္ခံျခင္း လက္မခံျခင္းတုိ႔ ကြဲျပားျခားနားတတ္သည္ကိုးး။ ဒီလုိနဲ႔ ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ သီတင္းကၽြတ္ကာလမွာ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ရဟန္းဘြဲ႔အမည္မွာ ဦးသုတစာဂ ဟူ၍ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ဦးပဇင္းေသာင္းဟန္ဟုပင္ အားလုံးက ေခၚၾကေလသည္။
ရဟန္း၀တ္ၿပီး အႀကီးမားဆုံး ျပႆနာမွာ ညေနပုိင္း၌ ဗိုက္ဆာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အရာအားလုံးကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေပမဲ့ ဗိုက္ဆာျခင္းကို ဘယ္လုိမွ သည္းခံ၍ မရ။ ပထမတစ္ေန႔၌ ေအာင့္အီးၿပီး ေရေသာက္ကာ ဗုိက္တဂီြဂြီနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ကာ ေနခဲ့ရေသာ္လဲ ေနာက္တစ္ေန႔၌မူ ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးခ်င္း ထမင္းအျဖဴကို ၀ွက္ယူကာ ခ်န္ထားလုိက္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ညေနပုိင္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ စားဖုိ႔ ေနရာက အေရးႀကီးျပန္ေလသည္။ ဆရာေတာ္နဲ႔လဲ မမိေအာင္ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လဲ မတုိးမိေအာင္ ဘယ္လုိ စားရမွန္းမသိ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေတြ႔ျမင္သြားရင္ ဆရာေတာ္ဆီ သံေတာ္ဦးတင္လုိက္မွျဖင့္ မဟာဒုကၡ။ ဤသို႔ျဖင့္ ညဦးပုိင္းသုိ႔ ေရာက္လာေလသည္။
ဗုိက္ကလဲ အရမ္းဆာလာၿပီမုိ႔ ဆားျဖဴးထားသည့္ ထမင္းျဖဴထုပ္ကေလးကို ေစာင္ၿခဳံထဲယူၿပီး ေခါင္းၿမီးၿခဳံအိပ္ကာ အိပ္ရင္းနဲ႔ ေျဖစားလုိက္ရေလသည္။ ေဟာခန္းထဲ စုေပါင္း အိပ္ရသည္မုိ႔ သတိ အေတာ္ေလး ထားၿပီး စားေနရသည္။ ကိုယ့္ထမင္း ကုိယ္ ခုိးစားရတဲ့ ဘ၀၊ တယ္လဲ သနားစရာ ေကာင္းလုိက္ပါဘိ။ တစ္လုပ္ႏွစ္လုပ္ စားၿပီးေသာအခါ တစ္စုံတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သူ႔ဆီ ဦးတည္လာေနသည့္ ေျခသံကုိ ၾကားလုိက္ရေလသည္။ ဆရာေတာ္မ်ား ေရာင္း(Round) လာလွည့္ေလသလားမသိ။
ေျခသံကို နားေထာင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ေျခရင္းမွာ လူးလာေခါက္တုံ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ကုိ သိလုိက္ရၿပီးေနာက္ ေစာင္ၿခဳံထဲက ထမင္းကိုလဲ ဆက္ၿပီး မစားရဲ၊ ေခါင္းၿမီးၿခဳံလဲ မဖြင့္ၾကည့္ရဲဘဲ ေျခသံအတိတ္ကိုသာ သည္းခံၿပီး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရေလေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေျခသံက ဆက္လက္ ရွိေနၿမဲပင္။ ဦးဇင္းသုတစာဂတစ္ေယာက္ ေျခသံပုိင္ရွင္ ထြက္အသြားကို ေစာင့္ရင္း ဗုိက္ထဲလဲ အစာ ႏွစ္လုပ္ေလာက္ ၀င္ၿပီး ျဖစ္လုိ႔ မ်က္လုံးေလး စင္းကာစင္းကာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိက္ေလေတာ့သည္။
ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေျခေထာက္ကို တစ္စုံတစ္ေယာက္က ကန္ၿပီးႏုိးလုိက္သည့္အတြက္ ျဖတ္ကနဲ ႏုိးလာေလသည္။ လာႏုိးသည့္သူကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္မီး ကုိင္ေဆာင္ထားသည့္ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ ျဖစ္ေနသည္ကို အိပ္ခ်င္မူးတူး မႈန္၀ါး၀ါး အျမင္ျဖင့္ ျမင္လုိက္ရေလသည္။ ပိုၿပီး သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရရန္ မ်က္စိပြတ္ၾကည့္ဖုိ႔ လက္၀ါးကို မ်က္ႏွာေပၚတင္လုိက္ေတာ့ ေစးကပ္ကပ္ အရာေတြ မ်က္ႏွာတစ္ေလွ်ာက္ ကပ္ေနသည္ကို စမ္းမိေလသည္။ ဘာေတြပါလိမ့္။
အနားမွာ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္က သူ႔မ်က္ႏွာေရွ့ မွန္တစ္ခ်ပ္ လာေထာင္ေပးေလသည္။ မွန္ထဲ ေသခ်ာမ်က္လုံး ျပဴးၿပဲၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထမင္းေစ့ေတြ။ဘုရား ဘုရား။ ညတုန္းက ထမင္းခုိးစားရင္း ေစာင္ၿခဳံထဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ကို အခုမွ အမွတ္ရမိလုိက္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနခုိက္ အအိပ္ေဆာ့သည့္အတြက္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ထမင္းထုပ္နဲ႔ အပ္မိၿပီး မ်က္ႏွာျပင္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ထမင္းေစ့ေတြ ကပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အိပ္ေမာက်ေနခုိက္ ဘယ္လူးညာလူးျဖင့္ ေစာင္က မ်က္ႏွာေပၚက ကြာက်သြားျခင္းျဖစ္မည္။ ဆရာေတာ္က ညဘက္ညခင္းေတြမွာ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြကို အခုလုိ ၾကည့္ရႈေနၾကျဖစ္သည္။ သီတင္းကၽြတ္ကာလမုိ႔ အေအးဓါတ္ အေတာ္ကေလး ၀င္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိုရင္ေပါက္စ ေက်ာင္းသားေပါက္စေလးေတြ အိပ္ေပ်ာ္ရင္း ေစာင္လြတ္ၿပီး အေအးပတ္မွာ စုိး၍ အခုလုိ ညဘက္ ေရာင္းလွည့္ စစ္ေဆးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ စစ္ေဆးရင္း ဦးဇင္းသုတစာဂ ျဖစ္ပုံကို ျမင္ေတြ႔သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗုေဒၶါ။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ။ "ဆရာေတာ္ ခြင့္လြတ္ပါဘုရား၊ ဗိုက္အရမ္းဆာလုိ႔ ခုိးစားမိပါတယ္" ဟု ကပ်ာကယာ ေတာင္းပန္လုိက္ရေလေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မုိးလင္းေတာ့ ဦးပဇင္းသုတစာဂကို ဒဏ္ေပးေလသည္။ ထင္းခြဲခုိင္းျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထင္းတုံးေပါင္း အတုံး ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ရွိသည္။ ထင္းခဲြေနသည့္ ေနရာအနီး၌ ဆရာေတာ္က ခုံလြတ္တစ္လုံး ယူၿပီး ထုိင္ၾကည့္ေနေလသည္။ ထင္းတုံးတစ္တုံး၌ ျမက္ဆုံႀကီးကို ေတြ႔ရာ...
"ဆရာေတာ္... ဒီတုံးမွာ ျမက္ဆုံႀကီးရွိတယ္။ ေပါက္ဆိန္နာလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထင္းတစ္တုံးနဲ႔ အစာထုိးၿပီး ေပးပါဘုရား"
ဟု ေလွ်ာက္ထား အသိေပးလုိက္ေလရာ ဆရာေတာ္က သူ၏ လက္သုံးစကား အတုိင္း...
"ခုိင္းတာလုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႔၊ ခုံနဲ႔ ရိုက္လုိက္လုိ႔၊ ခါးက်ိဳးသြားမယ္"
ဟူ၍ အသံခပ္မာမာျဖင့္ ျပန္ေဟာက္ေလေတာ့သည္။ ဦးဇင္းသုတစာဂလဲ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ေပါက္ဆိန္က်ိဳးက်ိဳး ထင္းတုံးကြဲကြဲ အားကုန္ခဲ၍ ထင္းခြဲျခင္းလုပ္ငန္းကုိ ေခၽြးဒီးဒီးက်သည္ထိ လုပ္ကိုင္လုိက္ရေလေတာ့သည္။ ထမင္းတစ္လုပ္ ဒုတ္တစ္ခ်က္ဆုိတာ ဒါကို ေခၚတာဘဲ ျဖစ္ရမယ္။ း)
ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ထမင္း ခုိးမစားရဲေတာ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္ "ႀကိဳက္မရွက္၊ ငိုက္မရွက္၊ ငတ္မရွက္" ဟူ၍ ဆုိရုိးစကား ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ ငတ္ၿပီဆုိမွျဖင့္ ဘာကိုမွ ထည့္မတြက္တတ္ေတာ့။ ညပုိင္းေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဦးဇင္းသုတစာဂ ဗုိက္ဆာေရာဂါက ဆႏၵျပလာျပန္သည္။ ေန႔လည္တုန္းက ထမင္းလဲ ၀ွက္မယူထားခဲ့ေလေတာ့ အႀကံရခက္ေနေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ မီးဖုိေဆာင္နေဘးမွာ ဆယ္၀င္စဥ္႔အုိးႀကီးျဖင့္ တည္ထားသည့္ မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္အုိးႀကီး ရွိေနသည္ကုိ ဦးပဇင္းသုတစာဂ သိရွိၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ အေမွာင္ကို အားျပဳကာ ထုိမုန္႔ညွင္းခ်ဥ္အုိးႀကီးဆီသုိ႔ တုိးတိုးတိတ္တိတ္ သြားၿပီး အဖံုးကုိ အသာကေလးဖြင့္ကာ အခ်ဥ္ေပါက္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ဖတ္တုိ႔ကို တစ္ဆုပ္ယူကာ အားရပါးရ စားေသာက္ေလေတာ့သည္။
ထုိအခုိက္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရာင္ တစ္ခု မ်က္ႏွာေပၚတည့္တည့္ က်ေရာက္လာေလသည္။ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ကာ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ၿပီးသား မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ဖတ္တုိ႔ကုိ ေထြးပစ္ရႏုိးႏုိး မ်ိဳခ်ရႏုိးႏုိးျဖင့္ ခုိးထုပ္ခုိးထည္တုိ႔ႏွင့္အတူ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ အမိခံလုိက္ရေလေတာ့သည္။ "ငါ့ႏွယ္ေနာ္။ တစ္ခါခုိး တစ္ခါမိ ဆုိတာ ဒါကုိ ေခၚတာဘဲ ျဖစ္ရမယ္" ဟု စိတ္ထဲ ေရရြတ္ရင္း ဟန္ေဆာင္ကာ မာန္ပါပါျဖင့္ သူခုိးက လူလုိ ဟစ္ကာ "ဘယ္သူလဲ" ဟု ေအာ္ေမးမိလုိက္ရာ "ဘယ္သူရမွာလဲ မင့္အေဖ ငါ" ဟု ျပန္ေျပာခဲ့သည့္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္၏ အသံကို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားစြာ ၾကားလုိက္ရေလေတာ့သည္။ း(
ေနာက္တစ္ေန႔၌...
"ပဇင္းသစ္ သုတစာဂ။ ကုသုိလ္လုိခ်င္လုိ႔ သကၤန္း၀တ္လာတာဆုိရင္ျဖင့္ ၀ိနည္းစည္းကမ္းကို လိုက္နာပါ။ အသက္လဲ ငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ၀ိနည္း မထိန္းသိမ္းႏုိင္ရင္လဲ လူ၀တ္လဲလုိ႔ ရပါတယ္။ ခုိးစားတာဟာ ပစၥည္းခုိးယူတာနဲ႔ အတူတူပါဘဲ။ အျပစ္ႀကီးလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးဆရာေတာ္ေတြက အခုလုိ လကၤာေလးေတြ စီထားခဲ့ၾကတယ္။ အျပစ္မက်ဴးလြန္မိေအာင္ေပါ့။
ဘာသာတုိင္းက၊ တားျမစ္ၾက၊ ဆုိးလွ ခုိး၀ွက္ျခင္း။
ယခုဘ၀၊ ျပစ္ဒဏ္က်၊ ေသက အပါယ္ဆင္း။
အခု ကိစၥမွာေတာ့ ငါ သိပ္ခြင့္လြတ္လုိ႔ မျဖစ္ဖူး။ ေမာင္ပဇင္းကုိ လက္မွတ္ထုိးခုိင္းရမယ္။ ဒါမ်ိဳး ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္က်ဴးလြန္ရင္ ေက်ာင္းတုိက္က ႏွင္ထုတ္ပစ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာ လက္မွတ္ထုိးပါ"
ေက်ာင္းတုိက္ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္သူကို သမုိင္းခ်ီၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားသည့္ ထုိ မွတ္တမ္းစာအုပ္အတြင္း ဦးပဇင္းသုတစာဂသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ယခုက့ဲသုိ႔ မက်ဴးလြန္ေတာ့ေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထုိးလုိက္ရေလသည္။ ေဘာလုံးစကားနဲ႔ ေျပာရလွ်င္ျဖင့္ ဦးဇင္းသုတစာဂ အ၀ါကပ္ ထိသြားျခင္းပင္ ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ထုိ႔ေနာက္ ကုိရင္ ေက်ာင္းသား အမ်ားေရွ့၌ ဆရာေတာ္ တုိင္ေပးေသာ ေအာက္ပါ လကၤာေလးအား သုံးခါတိတိ ခပ္က်ယ္က်ယ္ လုိက္ဆုိခဲ့ရေလေတာ့၏။
"(မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္အုိး၊ စားဖုိ႔ခုိး၊ ဒါမ်ိဳးမလုပ္ေတာ့ပါဘုရား) ၃"
ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ က်င့္သားရေနၿပီျဖစ္သည့္ ဦးဇင္းေတာက္ထိန္ကို အားက်ၿပီး ရဟန္း၀တ္လာမိသည့္ ေသာင္းဟန္တစ္ေယာက္ ရဟန္းဘ၀ တကယ္မလြယ္မွန္း ညေနစာမစားရျခင္းေလးျဖင့္ပင္ သေဘာေပါက္သြားေလ၏။ "ရဟန္းဘ၀ အလြယ္မမွတ္နဲ႔...တကယ္ ၾကပ္သကြဲ႔ ဒကာတုိ႔ေရ...အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ ငါတုိ႔ျပည္မွာ....." ဆုိတဲ့ ေတးထပ္ကေလးကုိ အခုလုိ အခက္အခဲမ်ိဳးအတြက္ ေရးသားခဲ့ၾကဟန္ တူပါရဲ့။
ေနာက္ သုံးရက္ခန္႔အၾကာ၌
ဦးပဇင္းေတြ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးကုိ ဆရာေတာ္က စာက်က္ခုိင္းထားေလ၏။ ဦးပဇင္းသုတစာဂလဲ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ၀ုိင္းဖြဲ႔ၿပီး စာက်က္စာအံအမႈ ျပဳရေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ စာက်က္ျခင္းထက္ ၀တၳဳ မဂၢဇင္းဖတ္ျခင္းကုိသာ စိတ္အားထက္သန္သည့္ ဦးပဇင္းသုတစာဂသည္ စာအံရင္း ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္၏ "အတိတ္လြင္ျပင္ကို ျဖတ္သန္းသြားေသာ အၾကင္နာမ်က္ႏွာစိမ္းမ်ား" အမည္ရွိ ၀တၳဳစာအုပ္အား ဘုရားစာအုပ္ အကာအကြယ္ျဖင့္ ဖတ္ေနေလ၏။ ထုိအခုိက္ ကုိရင္တစ္ပါးက ဦးပဇင္း သုတစာဂအား "ဆရာေတာ္နဲ႔ မိရင္ မလြယ္ဘူးေနာ္" ဟု သတိေပးေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးဇင္းသုတစာဂက သူ၏ သီအုိရီအား ကိုရင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ အခုလုိ ေျပာျပေလသည္။
"ဘုရားစာဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဗဟုသုတ မစုံႏုိင္၊ ၀တၳဳ မဂၢဇင္းဖတ္ျခင္းျဖင့္သာ ဗဟုသုတ စုံႏုိင္တယ္"
ထုိကဲ့သို႔ ကုိရင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ေျပာျပလုိက္ရာ ကုိရင္ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးလဲ တုိင္ပင္ထားသည့္အလား ညီညီညာညာျဖင့္ ဆရာေတာ္၏ လက္သုံးစကားျဖစ္သည့္...
"ခုိင္းတာလုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႔၊ ခုံနဲ႔ ရိုက္လုိက္လုိ႔၊ ခါးက်ိဳးသြားမယ္"
ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ရြတ္ဆုိၿပီး ရယ္ေမာေနၾကေလသည္။ ထုိစဥ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ ကုိရင္တစ္ပါး ဦးပဇင္းသုတစာဂ၏ ေခါင္းေပၚသို႔ ေက်ာ္ၾကည့္ကာ ရုတ္တရက္ တထိတ္တလန္႔ မ်က္စိမ်က္ဆံျပဴး အမူအယာ ျဖစ္သြားသည္ကို ျမင္ေတြ႔လုိက္ရေလ၏။ ဦးပဇင္းသုတစာဂလဲ ေရာေယာင္ကာ ေနာက္သုိ႔ သမင္လည္ျပန္ လွည့္၍ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဒါသအၿပဳံးျဖင့္ နီနီရဲရဲ ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲႀကီးျဖစ္ေနသည့္ ဆရာေတာ့္ မ်က္ႏွာႀကီး။
ဗုေဒၶါ။
သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)
.
18 comments:
ခုိင္းတာလုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႔၊ ခုံနဲ႔ ရိုက္လုိက္လုိ႔၊ ခါးက်ိဳးသြားမယ္" ၾကားတယ္ေနာ္ တဂ်ီး း)
ဒုလႅဘ ဒုကၡ တကယ္မလြယ္လွပါလားေနာ္ း) ဦးပဇင္းသုတစာဂရဲ႕ ဆင္ေျခေကာင္းေလး "ဘုရားစာဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဗဟုသုတ မစုံႏုိင္၊ ၀တၳဳ မဂၢဇင္းဖတ္ျခင္းျဖင့္သာ ဗဟုသုတ စုံႏုိင္တယ္" ဆိုတာေလးကို မွတ္သားသြားပါတယ္ ကိုကိုေမာင္ေရ း))
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ၾကည့္ရတာ..တဂ်ီးကိုယ္ေတြ႕ေတြ
ထင္ပါရဲ႕ေနာ္...ဟီးးဟီးးး
စိတ္ခိုင္မွ ၀တ္တာအေကာင္းဆံုးပါပဲ... မဟုတ္ရင္ ကုသိုလ္ထက္ အကုသိုလ္ပိုမ်ားေလရဲ႕...
ခင္မင္လ်က္
ေန၀သန္
အဲတာသၾကီးပဲထင္ပါရဲ႕ေနာ္
ဘုရားစာဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဗဟုသုတ မစုံႏုိင္၊ ၀တၳဳ မဂၢဇင္းဖတ္ျခင္းျဖင့္သာ ဗဟုသုတ စုံႏုိင္တယ္" ဆိုတာေလး ကေတာ႔ အၾကိဳက္ဆုံးပါပဲသၾကီးေရ...
ခင္တဲ႔ မုန္လာထုပ္(ေမာင္တစ္လုံးေပးေသာနာမည္)
jasmine
ကိုယ္ေတြ့ထင္ပါရဲ႔ အားေပးဖတ္မွတ္သြားပါတယ္ခင္ဗ်ာ
"ဘုရားစာဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဗဟုသုတ မစုံႏုိင္၊ ၀တၳဳ မဂၢဇင္းဖတ္ျခင္းျဖင့္သာ ဗဟုသုတ စုံႏုိင္တယ္"
အၿပည့္အဝ ေထာက္ခံပါတယ္အကို....:):)
အဟီးးးး ငယ္ငယ္တုန္းက ဘုရားစာက်က္ရင္ အမွီးအေမာက္မတည့္နဲ႕ ဦးေလးဆူတာ အၿမဲခံရလို႕..:P
ေအာ္...လက္စသတ္ေတာ့ တဂ်ီး ခုတေလာေပ်ာက္ေနတာ
ဒုလႅဘ သြားဝတ္ေနတာကိုး.....:)
သူၾကီးမင္းရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္ထင္ပါရဲ႕..
ဖတ္လို႕အေကာင္းသားသူၾကီးရဲ႕..
ခနခန သူခိုးလူမိတာေတာ႔ မႏွိပ္ဘူး..
ဦးသုတစာဂ သနားပါတယ္.. ထင္းေပါက္ရ လက္မွတ္ထိုးရနဲ႕
ဒါနဲ႔ ဝတၳဳခိုးဖတ္တာ မိသြားေတာ႔ ဘာမ်ား ျဖစ္သြားပါလိမ္႔.. ၾကိမ္လံုးစာမ်ား မိသြားေလသလား.. :P
သူႀကီး ..ဘုန္းဘုန္းဝတ္တာ မသိလိုက္ဘူး..
သိရင္ ဆြမ္းလာကပ္ပါတယ္..
ဓာတ္ပံုေလးလည္းရိုက္ရင္းေပါ့...း)
အဲဒါ တဂ်ီးေပါ႔ သိေနတယ္ ဟင္းဟင္း
ေနမေကာင္းလို႕ခုမွလာရတာေနာ္ း(
ခင္တဲ႕
မဒိုးကန္
ရဟန္းခံမွာ လား ပဇင္းတက္မွာလား :))
တဂ်ီးမင္း ကိုယ္ေတြ ့လားဗ်...
ေတြးၿပီးရယ္ေအာင္လို႔ ေရးတတ္တယ္ထင္ပါတယ္။
ဟားဟား။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ တိတ္တိတ္ေလး ထမင္းထုပ္ေလးဝွက္စားေနတာ လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္နဲ႔ဆိုေတ့ာ မသကၤာစရာေကာင္းလို႔နဲ႔တူပါတယ္။ ခိခိ။ မနက္က်ေတာ့ ထမင္းက မ်က္နွာမွာ ေပေနေတာ့ မိျပီေပါ့။ း)
ကြန္ပ်ဴတာ ေၾကာင္ေနလို႔ လိုင္းေပၚမတက္ျဖစ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္ သူႀကီးေရ...ဒုလႅဘ၀တ္ရတာလဲ တယ္မလြယ္ပါကလား...သဲဒဏ္ထမ္းရတာေလာက္ကေတာ့ ႏိုင္ေသးေပမယ့္ ထင္းေပါက္တဲ့အထိက်ေတာ့ မႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ဳိ႕...ထမင္းခိုးစားရင္ မ်က္ႏွာမွာမေပေအာင္ က်င့္ထားၿပီးမွပဲ ၀တ္ေတာ့မယ္...( ရဦးမယ့္ ကုသုိလ္...ဟား ဟား )
တုိ႔ငယ္ငယ္က ထမင္းေျခာက္ေတြကို ေရေႏြးေလးနဲ႔စိမ္ၿပီး ဟင္းအစား ဆီတုိ႔ဟူးေလးနဲ႔ စားခဲ့ရတယ္ကြယ့္။ သူႀကီးမင္းလုိ (သုိ႔မဟုတ္) ဦးေသာင္းဟန္လုိ ထင္းမေပါက္ခဲ့ရသလုိ လက္မွတ္လည္း မထုိးခဲ့ရဘူး။ ဟိ။
citizens in the political life. In this respect, it is possible to refer to the example of the custom essay writing online
Post a Comment