သူႀကီးမင္းရဲ့ ပန္းသီး ပုံျပင္

ဘိလပ္တြင္ သူ ႏွစ္ထပ္အိမ္တစ္လုံး၌ ေနထိုင္သည္။ အိမ္ရွင္ အဖုိးႀကီးမွာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေရွ့၌ ဘိလပ္ထုံးစံ အတုိင္း ၀င္းၿခံရွိသည္။ ဘိလပ္တြင္ ေနထိုင္သူမ်ား မ်ားေသာအားျဖင့္ ၀င္းၿခံအတြင္း၌ အလွစိုက္ပန္းမ်ားႏွင့္ အပင္ငယ္ အခ်ိဳ႔တုိ႔ကုိ စိုက္ပ်ိဳးေလ့ရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ေနထုိင္သည့္ အိမ္ျခံ၀င္း အတြင္း၌မူ အိမ္ရွင္ အဖုိးႀကီးက ဘာပင္မွ မစိုက္ဘဲ ကြန္ကရစ္ ေလာင္းထားသည္။ ကားရပ္နားဖုိ႔ကား လြန္စြာအဆင္ေျပလွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကားမ်ား ထုိေနရာ၌ ရပ္နားထားၾကသည္။ ရွားရွားပါးပါး ထိုၿခံ၀င္းထဲ၌ ထီးထီးမားမား ပန္းသီးပင္ တစ္ပင္ရွိသည္။ ဟင္းခ်က္စားသည့္ ပန္းသီးပင္ဟု ဆုိသည္။ အရမ္းခ်ဥ္သည္။ အိမ္ရွင္အဘုိးႀကီး စိုက္ပ်ိဳးထားသည္လား နဂိုမူလ အိမ္ရွင္လက္ထက္ကထဲက စိုက္ပ်ိဳးထားသည္လား ကြဲကြဲျပားျပား သူမသိေပ။ မည္သုိ႔ဆုိေစကာမူ ယခုအခ်ိန္တြင္ ထုိပန္းသီးပင္ကို အိမ္ရွင္ အဖုိးအုိ ပုိင္ဆုိင္သည္မွာ ေသခ်ာေလသည္။

သူ သိသည္မွာ ထုိပန္းပင္သည္ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ႀကိမ္ အသီးလႈိင္လႈိင္ ျဖစ္ထြန္းသည္။ အသီး ျဖစ္ထြန္းသည္ႏွင့္အမွ် အိမ္ၿခံ၀င္း ညစ္ပတ္သည္။ ေန႔စဥ္ ပန္းသီးေတြ ေၾကြက်လုိက္ ကားမ်ားျဖင့္ တက္ႀကိတ္မိလုိက္ျဖင့္ ကြန္ကရစ္ျပင္ေလးမွာ ညစ္ပတ္ခ်ဥ္တူး ျဖစ္လာသည္။ ထုိတာ၀န္ကုိ သူ တာ၀န္ယူ ရွင္းေနရသည္။ တာ၀န္ဆုိသည္ထက္ သူလည္း အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေၾကြက်ေနသည့္ ပန္းသီးမ်ား ကားႀကိတ္ခံထားရသည့္ ပန္းသီးပ်က္မ်ားကုိ တစ္ေနရာ၌ စုပုံေပးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

သူ သတိျပဳမိသည္မွာ ထုိ ပန္းသီးပင္၌ အသီး ေထာင္ခ်ီသီးေပမဲ့ အပင္၏ ထိပ္ဖ်ား၌မူ ပန္းသီး ႏွစ္ျပြတ္သာ ရွိေနသည္။ တစ္ျပြတ္က ႏွစ္လုံး၊ က်န္တစ္ျပြတ္က ငါးလုံး၊ စုစုေပါင္း ၇ လုံးသာ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္လုံးထဲ ရွိသည့္ အျပြတ္က ပန္းသီးမ်ားမွာ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ေနရ၍ ပိုလွသည္။ ပို ေတာက္ပသည္။ ပုိ တက္ၾကြသည္။ အလုံးပုိထြားသည္။ မွည့္ခ်ိန္ေရာက္သည့္အခါ ၀င္း၀င္းပပ မာန္ၾကြေနသည္။ ငါးလုံးျပြတ္က ပန္းသီးမ်ားမွာမူ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ေနရ၍ထင့္။ အသီး မလွ။ ေတာက္ပမႈ မရွိ။ ေအးေအးသက္သာ အဆင္ေျပသလိုေနသည္။ အလုံး ႀကဳံလွီသေယာင္ ထင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ငါးလုံးျပြတ္လည္း ငါးလုံးျပြတ္မာန္ေတာ့ ရွိေနသည္။

လန္ဒန္မုိးကား အစုိးမရေပ။ မၾကာမၾကာ မုိးရြာသည္။ မုိးရြာလွ်င္ ေလပါ ပါလာတတ္သည္။ ေလတုိက္ဖန္ မ်ားေတာ့ ပန္းသီးပင္မွ ပန္းသီးမ်ား တဖုတ္ဖုတ္ ေၾကြက်သည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္လုံးျပြတ္ႏွင့္ ငါးလုံးျပြတ္တုိ႔မွာမူ မုိးဒဏ္ေလဒဏ္ကုိ ႀကံ့ႀကံ့ ခံေနဆဲပင္။ ထူးဆန္းသည္မွာ ေလအကူအညီကုိ ယူ၍ ႏွစ္လုံးျပြတ္က ငါးလုံးျပြတ္ကို ရန္ရွာေနျခင္းကို ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ အလုံးထြားက်ိဳင္းမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ေလတုိက္လွ်င္ သူတုိ႔ ကုိယ္လုံးမ်ားျဖင့္ ငါးလုံးျပြတ္ကို မၾကာခဏ သြားသြားရုိက္ခတ္သည္။ ေန႔စဥ္ အရိုက္ခံ အတုိက္ခံရဖန္ မ်ားသည့္အခါ ငါးလုံးျပြတ္ ခ်ိႏွဲ႔စ ျပဳလာသည္။ အင္အားျခင္းကလည္းမတူ၊ တက္ၾကြခက္ထန္ပုံျခင္းကလည္း မညီမွ်သည့္အတြက္ တိုက္ခုိက္ဒဏ္ေၾကာင့္ ငါးလုံးျပြတ္မွ အနည္းငယ္ပုိႀကီးသည့္ အလုံး ေျမခရေလသည္။ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာသည့္အခါ ငါးလုံးျပြတ္မွ ေနာက္တစ္လုံး ေၾကြက်ျပန္သည္။ ငါးလုံးျပြတ္ဘ၀မွ သုံးလုံးျပြတ္ဘ၀ ေရာက္သြားရရွာသည္။

သို႔ေသာ္ ႏွစ္လုံးျပြတ္ကေတာ့ ပန္းပန္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ေလအကူအညီကုိ ရယူၿပီး သုံးလုံးျပြတ္အား အင္တုိက္ အားတုိက္ တုိက္ခိုက္ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ အင္အား ခ်ိႏွဲ႔ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ သုံးလုံးျပြတ္မွ ေနာက္ထပ္ တစ္လုံး ထပ္ေၾကြက်ျပန္သည္။ ႏွစ္လုံးျပြတ္၏ ေအာင္ပြဲပင္ ျဖစ္သည္။ ေအာင္ျမင္သည့္ ႏွစ္လုံးျပြတ္၏ ျမဴးၾကြပုံကား အျမင္ကပ္ဖြယ္ပင္ ေကာင္းေတာ့သည္။ တိုက္ခုိက္မႈကလည္း ပုိ၍ ျပင္းထန္လာသည္။ ေလလာတုိင္း ေန႔ေန႔ ညည သဲသဲမဲမဲ တုိက္ခုိက္ေနေလသည္။ တုိက္ခုိက္ခံရဖန္မ်ား၍ ငါးလုံးျပြတ္မွ ေနာက္ထပ္ တစ္လုံး ေျမသို႔ သက္ဆင္းရျပန္ေလသည္။ ငါးလုံးျပြတ္ဘ၀မွ တစ္လုံးျပြတ္ဘ၀သုိ႔ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ေရာက္သြားေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏွစ္လုံးျပြတ္မွာမူ ႏွစ္လုံးတိတိ ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္ ရွိေနလွ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ မုိက္မဲခက္ထန္ ရိုင္းစုိင္းသူတုိ႔တုိ ဘာေၾကာင့္ ေလက မ်က္ႏွာလုိက္မွန္း သူ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ေတာ့ေပ။

ငါးလုံးျပြတ္မွ တစ္လုံးတည္းေသာ အသီးသည္ အနည္းငယ္ ထြားက်ိဳင္းလာသည္။ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ခ်ိခ်ိ ျဖစ္လာ၍ထင့္။ တစ္လုံးတည္း ထီးထီးျဖင့္ ေအးေအး ေဆးေဆး ရွိေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏွစ္လုံးျပြတ္၏ ရန္ကုိမူ ၾကည့္ေရွာင္ေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ ငါးလုံးျပြတ္ ဘ၀တုန္းကေတာင္မွ အထိနာခဲ့သည္ေလ။ ႏွစ္လုံးျပြတ္၏ ဘယ္ညာတုိက္စစ္ကုိ ဘယ္ယိမ္းညာယိမ္းျဖင့္ ေရွာင္ဖယ္ေနရေလသည္။ ႏွစ္လုံးျပြတ္ အင္အား ပုိေကာင္းလာသည္။ အမွည့္ေရာင္ သန္းလာၿပီး ၾကည့္၍ ပိုလွလာသည္။ မာနလည္း ပုိႀကီးလာသည္။ လက္က်န္ေနာက္ဆုံး တစ္လုံးကုိ ေခၽြခ်ႏိုင္လွ်င္ ပြဲသိမ္းသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုိ၍ တုိက္စစ္ဆင္လာသည္။

သို႔ေသာ္ လက္က်န္ တစ္လုံးသည္ အေတြ႔အႀကဳံႏွင့္ သင္ခန္းစာကုိ ေကာင္းေကာင္း သိၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တုိက္ခုိက္မႈကို ေရွာင္တိမ္းလာႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ေလမူ ေရွာင္တိမ္းမရေသာေၾကာင့္ ရွပ္ထိခံရေလသည္။ တိုက္စစ္ မလိုလားသည့္ လက္က်န္တစ္လုံးအား တစ္ဘက္သတ္ တုိက္ခုိက္ေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ ပြဲကား ၾကည့္မေကာင္းလွေပ။

တစ္ေန႔ ေလ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အတုိက္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ႏွစ္လုံးျပြတ္သည္ ငါးလုံးျပြတ္မွ လက္က်န္တစ္လုံးကုိ အားမာန္အျပည့္ျဖင့္ လႊဲရိုိက္တုိက္ခိုက္ေလသည္။ လက္က်န္တစ္လုံးက အသာေလး တိမ္းေရွာင္လုိက္၍ ႏွစ္လုံးျပြတ္ အရွိန္လြန္သြားေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွစ္လုံးျပြတ္မွ ပုိႀကီးေသာ၊ ပို လွေသာ၊ ပုိ တက္ၾကြေသာ၊ ပုိ မာန္ရွိေသာ ပန္းသီးႀကီး တစ္လုံး အညွာရင္းမွ ျပဳတ္ထြက္ၿပီး ေျမခ ေၾကြက်ေလရွာေတာ့သည္။ ေလ အကူအညီျဖင့္ ငါးလုံးျပြတ္ကုိ ၿဖိဳခြင္းခဲ့သည့္ ႏွစ္လုံးျပြတ္မွ အလံုးႀကီး တစ္လုံးသည္ ထိုေလ၏ ရုိက္ခတ္မႈျဖင့္ပင္ ေျမသို႔ ဆင္းခဲ့ရရွာေလၿပီ။ ေလတုိက္အားက ခပ္ေကာင္းေကာင္း၊ လႊဲေခ်ာ္ရုိက္လုိက္သည့္ အရွိန္က ခပ္ျပင္းျပင္း၊ အလုံးက ခပ္ႀကီးႀကီး၊ ေနရာက ခပ္ျမင့္ျမင့္၊ ခင္းထားသည့္ ကြန္ကရစ္က ခပ္မာမာ ဆုိေတာ့ ေအာက္အက် အေတာ္ေလး နာသြားသည္။ အေျခအေန အေတာ္ ဆုိးသြားသည္။ ပန္းသီးႀကီး၏ ၅၀ ရာခုိင္ႏႈန္း ေက်ာ္ေက်ာ္ လုံး၀ေၾကြမြ ပ်က္စီးသြားေလသည္။ ပင္ျမင့္မွာ ခပ္စြင့္စြင့္ျဖင့္ မာန္၀င့္ခဲ့သည့္ ပန္းသီးႀကီး၊ အခုေတာ့ ေျမခေၾကြက်ၿပီး သခၤါရနယ္ပယ္ထဲ ေရာက္ရရွာေလၿပီ။

ေလအကူ
မွီယူလုိ႔ မာန္ကိုတင္း
ပင္ျမင့္ တ၀င္း၀င္း။

ေလအမူ
ေခၽြယူ ခ်က္ကယ္
အသက္ ဘယ္သို႔ ျပင္း
ပင္မွည့္ ေျမခဆင္း။

ယခုဆုိလွ်င္ ႏွစ္လုံးျပြတ္၌လည္း တစ္လုံးထဲ၊ ငါးလုံးျပြတ္၌လည္း တစ္လုံးထဲ က်န္ေနေလေတာ့သည္။ ႏွစ္လုံးထဲ ရွိေတာ့သည္မုိ႔ ထိပ္တုိက္ တုိက္ခုိက္မႈ မရွိေပသည့္တုိင္ ေလမ်ားမ်ားတုိက္သည့္ အခါ၌မူ မသိမသာ ပြတ္တုိက္ ၾကဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျပင္းထန္မႈကား မရွိေတာ့ေခ်။ လြန္ခ့ဲသည့္ ကာလမ်ားေလာက္ ေလကလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမတုိက္ခတ္ေတာ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္ တုိက္ပြဲတုိ႔၏ ထုံးစံအတုိင္း ဒဏ္ရာကိုယ္စီေတာ့ အနည္းငယ္ ရိွၾကေလသည္။ ပင္ျမင့္၌ အရြယ္အစားခ်င္း တူညီေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ပန္းသီးႏွစ္လုံး ေလယူရာ ယိမ္းရင္း အခ်င္းခ်င္း မ်က္ေစာင္း ထုိးၿမဲထိုးေနၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ ၿပိဳင္ပြဲအဆင့္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ သူသည္ ထုိ ပန္းသီးပင္ ေအာက္၌ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကမုိ႔ ထုိ အခ်င္းအရာ အျဖစ္အပ်က္တုိ႔အား ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေတြ႔ရေလသည္။

အိမ္ရွင္အဘုိးႀကီးသည္ ထုိပန္းသီးပင္မွ ပန္းသီးမ်ားကုိ ဟင္းခ်က္၍လည္း စားသည္။ သရက္သီးစိမ္းက့ဲသုိ႔ အတုိ႔လုပ္၍လည္း စားေလသည္။ သရက္သီး သုပ္စားသကဲ့သုိ႔ သုပ္၍လည္း စားေလသည္။ "An apple a day, a doctor keeps away" ဟူ၍ ေျပာဆုိၿပီး တရြမ္းရႊမ္း သြားရည္က်ေလာက္ေအာင္ သူ႔ကုိ စားျပေလသည္။ စားခ်င့္စဖြယ္ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ မစားရဲေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူသည္ အခ်ဥ္စားၿပီးလွ်င္ မခံရပ္ႏုိင္ေအာင္ သြားက်ိန္းတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

အဆုိပါ ပင္ျမင့္စံ ငါးလုံးျပြတ္မွ ပန္းသီးတစ္လုံး ႏွင့္ ႏွစ္လုံးျပြတ္မွ ပန္းသီးတစ္လုံးတုိ႔အား အိမ္ရွင္အဘုိးႀကီး ခူးဆြတ္ စားေသာက္မည္လား၊ သုိ႔မဟုတ္ အျခားသူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား လာေရာက္ ခူးဆြတ္ စားေသာက္မည္လား အတိအက် မေျပာႏုိင္ေပမဲ့ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္မူ "ပြင့္ သီး မွည့္ ေၾကြ" ဟူသည့္ သဘာ၀နိယာမ အတုိင္း ထုိလက္က်န္ ႏွစ္လုံးတုိ႔သည္လည္း ေျမခေၾကြက်ၿပီး ဘ၀ ဇာတ္သိမ္းရမည္မွာ ေသခ်ာလွေပေတာ့သည္။


.