ေခၽြးေစးမ်ားပင္ ထြက္လုုိ႔ရယ္

စကူးထရစ္ပ္မုုိ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ ႏုုိင္ငံတကာမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက အစုုံအလင္။ ငွားလာေသာ ေလအိတ္မီနီဘတ္စ္က ခပ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္ စီးေကာင္းသည္။ အျမန္လမ္းမေပၚမွာ တစ္နာရီ မုုိင္ ၉၀ နႈန္းျဖင့္ ကားလမ္းေဘး၀ဲယာမွ သစ္ပင္မ်ား ေတာင္ကုုန္းမ်ားကိုု ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့သည္။ မေရာက္ဖူးေသးေသာ ရႈခင္းသာကုုန္းေျမတစ္ခုုသုုိ႔ သြားေရာက္ရမွာမုုိ႔ စိတ္ဓါတ္မ်ား တက္ၾကြရႊင္လန္းလွ်က္ ရွိၾကသည္။ မစပ္မဆုုိင္ ... ေတာင္ျပာတန္းက သိတယ္.. သီခ်င္းေလးက ပါးစပ္ထဲ အလုုိလုုိ ေရာက္လာသည္။

~~.ေမရယ္~~~ အထင္ေတာ့ ~~~ မလြဲလုုိက္နဲ႔ဦး..
~~~ စာလႊာမ်ား မေရာက္လာခဲ့ရင္  ~~~
~~~ကုုိယ့္အေပၚမွာ မၿငိဳင္ျငင္ပါနဲ႔ေနာ္~~~
~~~.~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ကုုိယ္လုုိ လူသားဘ၀ဟာ~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ခ်စ္သူကုုိ လြမ္းဖုုိ႔ရာ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~တခါတေလ အခ်ိန္ေတာ့ မေပးႏုုိင္ပါ.~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ေတာင္ေတာကိုု ေက်ာ္ကာျဖတ္လုုိ႔.~~..။

အင္း... စစ္သည္ေတာ္မ်ားကေတာ့ ေတာင္ႀကီးဖ၀ါးေအာက္ ဆုုိသလုုိ ေျခလ်င္ခရီးျဖင့္ ေတာေတြေတာင္ေတြကိုု ေက်ာ္ျဖတ္ေပမည္။ သုုိ႔ေသာ္ ကၽြႏုု္ပ္ကေတာ့ ေတာေတြေတာင္ေတြကုုိ ဇိမ္ခံကားေလး တ၀ွီး၀ွီးျဖင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ေနေပသည္။

ရႈခင္းသာ ကုုန္းေျမေရာက္ေတာ့ ရႈခင္းရႈကြက္က မ်က္စိပင္ မွားသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ ကုုန္းေျမတေလွ်ာက္ ေလညွင္းခံခုုံတန္းလ်ားေလးမ်ားက ကဗ်ာဆန္ဆန္ အလွအပမ်ားျဖင့္ အစီအရီ ရွိေနသည္။ ရႈခင္းမ်ားကုုိ လွမ္းၾကည့္လုုိက္လွ်င္... ျမက္ခင္းျပင္... ပန္းေပါင္းစုုံရွိေနသည့္ သဘာ၀ပန္းခင္းမ်ား... ရဲတုုိက္ေဟာင္းႀကီးတစ္လုုံး.. ပင္လယ္ေက်ာက္စြန္းအငူမ်ား.. ထုုိ႔ေနာက္ မ်က္စိတစ္ဆုုံး ပင္လယ္ျပင္ႀကီး။ အေပၚေမာ့ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ ၾကည္လင္ျပတ္သားသည့္ မုုိးေကာင္းကင္... ေနျခည္က ေႏြးေႏြးေထြးေထြး။ ပင္လယ္ယံထက္ တိမ္ပန္းခ်ီမ်ားက ဟုုိနားတစ္စုု ဒီနားတစ္စုု... ၿပီးေတာ့ လုုိက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားေနၾကသည့္ အပ်ံသင္ေနၾကည့္ ေကာင္းကင္ေပ်ာ္ ငွက္မ်ား။ အားပါးးးး ~~~ဘယ္ပန္းခ်ီ ေရးလုုိ႔ မမီ....~~~ လုုိ႔ပင္ ဆုုိလုုိက္ခ်င္မိေတာ့သည္။ အလြန္အမင္းဆုုိရေသာ္ အႏၱိမပန္းတုုိင္ျဖစ္သည့္ ျမတ္နိဗၺာန္ေတာင္ ဒီေနရာလာက္မွ ေအးခ်မ္းၾကည္ႏူးဖြယ္ ျဖစ္ပါ့မလားဆုုိၿပီး သံသယ၀င္မိသည့္အျဖစ္။ 

ရႈခင္းမ်ား ေငးေမာခံစားေနမိသည္မွာ ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ၾကာသြားေလသည္မသိ။ ေနပင္ အေတာ္ေစာင္း၍ ညေနဆည္းဆာရိပ္ပင္ သန္းလာေပၿပီ။ ျပန္ခါနီးမွ အသီးအရြက္ဆုုိင္ တစ္ခုု ရႈခင္းသာ ကုုန္းေျမေပၚမွာ ရွိေနတာကိုု သတိထားမိသည္။ တစ္ခုုခုုေတာ့ အမွတ္တရ ၀ယ္သြားဦးမွ။ က်န္တဲ့ အသီးအႏွံေတြကိုုေတာ့ စိတ္မ၀င္စား။ ျပဴးကားေနတဲ့ ေျပာင္းဖူးႀကီးေတြကိုု သြားရည္က်ေနမိသည္။

"ေျပာင္းဖူးတစ္ဖူး ဘယ္ေလာက္ပါလဲ"

"၂၅ ျပားပါ"

"ဟန္က်လုုိက္တာ။ ဒါဆုုိ က်ေနာ့္ကုုိ တစ္ဆယ္ဖုုိးေပးပါ"

ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား အလုုအယက္ ေျပာင္းဖူးမ်ားကုုိ ၀ယ္ၾကသည္။ ေျပာင္းဖူးအိတ္ ကိုုယ္စီျဖင့္ မီနီဘတ္စ္ဆီ ျပန္လာၾကသည္။ ထုုိအခုုိက္ အသက္ ခပ္ႀကီးႀကီး လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ေျပာင္းဖူးေရာင္းသူန႔ဲ စကားေျပာဆုုိေနသံကိုု အတုုိင္းသား ၾကားရသည္။ ထုုိသူသည္ ဆုုိင္ပိုုင္ရွင္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။

"မင္း ေျပာင္းဖူးကိုု ဘယ္ေလာက္ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းလုုိက္တာလဲ"

"တစ္ဖူးကုုိ ၂၅ ျပားနဲ႔ ေရာင္းလုုိက္တာ"

"ေသာက္က်ိဳးနဲ.. အဲဒီေျပာင္းဖူးေတြက ၂၅ ျပားတန္ ေျပာင္းဖူးေတြ မဟုုတ္ဘူး။ တစ္ဖူးကိုု ႏွစ္က်ပ္ တန္တဲ့ ေျပာင္းဖူးေတြ။ မင္း အဲဒါေတြ ျပန္လုုိက္ေတာင္း"

ကၽြႏ္ုုပ္တုုိ႔ အၿပဳံးမ်ား ေပ်ာက္လြင့္ကုုန္သည္။ ေျပာင္းဖူးအိတ္မ်ားကိုု ျပန္ေပးၿပီး ျပန္အမ္းသည့္ ေငြမ်ားကုုိ ျပန္ယူၾကရသည္။ သုုိ႔ေသာ္ ကၽြႏုု္ပ္ကမူ ေျပာင္းဖူးမ်ားကိုု သေဘာက်လွ၍ တစ္ဆယ္ဖုုိး ငါးဖူး ယူလာခဲ့၏။ ေျပာင္းျဖဴးဆုုိင္ပိုုင္ရွင္ကိုု အတင္းတုုတ္ရင္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား မိမိတုုိ႔၏ မီနီဘတ္စ္ထံသိုု႔ ျပန္လာၾကသည္။ သိုု႔ေသာ္ ငွားလာခဲ့ေသာ ဘတ္စ္ကားမွာ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ဆုုံးလွ်က္ ရွိေလေတာ့၏။ အနီးအပါး စုုံစမ္းၾကည့္လုုိက္ေတာ့ သေဘာတူငွားလာခဲ့သည့္ အခ်ိန္ထက္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ပိုုလြန္သြားသည့္အတြက္ ကားဆရာ စိတ္ဆုုိးၿပီး ျပန္သြားသည္ဟုု သိရ၏။ ထုုိစဥ္ ထုုိမီနီဘတ္စ္နဲ႔ ဆုုိက္တူပုုံစံတူ မီနီဘတ္စ္တစ္စင္း ထုုိးဆုုိက္လာေလ၏။

"ခင္ဗ်ားတုုိ႔ ကားဆရာက ခ်ိန္းထားတာရွိတဲ့အတြက္ မေစာင့္ႏိုုင္လုုိ႔ ျပန္သြားပါၿပီ။ သူက က်ေနာ္တုုိ႔ကားကိုု အကူအညီေတာင္းခဲ့လုုိ႔ ခင္ဗ်ားတုုိ႔ကိုု ပိုု႔ေဆာင္ဖုုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုုိ႔ လာခဲ့ၾကတာပါ။ ကဲ.. အားလုုံး ကားေပၚကုုိ တက္ႏုုိင္ၾကပါၿပီ"

"ဒီလုုိဆုုိေတာ့လဲ ကားဆရာက မဆုုိးရွာပါဘူး။ သူမေစာင့္ႏိုုင္တဲ့အတြက္ ကားတစ္စီးအစားထုုိးခဲ့ေပးရွာတာဘဲ" ဟုု စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးေနမိလုုိက္ေသး၏။ ထုုိကားေပၚ၌ ကားဆရာအျပင္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း စပယ္ယာ ႏွစ္ေယာက္ပါ ပါလာေလသည္။ ထုုိကားေလးသည္ ကၽြႏုု္ပ္တုုိ႔ အုုပ္စုုကုုိ သယ္ေဆာင္လာကာ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးအတုိင္း အျပင္းေမာင္းႏွင္ေလ၏။ သုုိ႔ေသာ္ ထုုိကားေလးသည္ တစ္ေနရာအေရာက္ အျပန္လမ္းမဟုုတ္သည့္ အျခားလမ္းတစ္လမ္းကိုု ေရြးခ်ယ္ၿပီး ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္သုုိ႔ အျပင္းေမာင္းႏွင္ျပန္ေလ၏။

"ကားဆရာ... လမ္းမွားၿပီ ထင္တယ္။ အျပန္အတြက္ဆုုိ ဒီဘက္က လမ္းကဘဲ သြားရမွာ"

"ညီတုုိ႔ ညီမတုုိ႔ မပူၾကပါနဲ႔။ ပုုိျမန္ေအာင္လုုိ႔ ျဖတ္လမ္းက ေမာင္းဖုုိ႔ လမ္းေျပာင္းလုုိက္တာပါ"

မပူနဲ႔ ဆုုိေပမဲ့ စိတ္က ပူခ်င္လာသည္။ ကားက အရွိန္ပုုိျမန္လာသည္။ တစ္နာရီ မိုုင္ ၁၂၀ ေလာက္ ျဖစ္လာသည္။ စိမ္းလန္းစုုိေျပသည့္ ကားလမ္းေဘး၀ဲယာမွ အပင္မ်ားလဲ တစတစ ေပ်ာက္ကြယ္ကုုန္သည္။ ထုုိ႔ေနာက္ အဲယားကြန္းပင္ ဖြင့္ထားလင့္ကစား ေျခာက္ေသြ႔ပူေလာင္သည့္ အရိပ္အေငြ႔ကိုု ခံစားလာရသည္။ ေဘး၀ဲယာကုုိ ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ သစ္ပင္မ်ား လုုံး၀ မရွိေတာ့။ ေက်ာက္ခဲမ်ား သဲမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ သဲကႏၱာရ တစ္ခုုအတြင္းသုုိ႔ ကၽြႏုု္ပ္တုုိ႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ထုုိအခုုိက္ အုုိင္ဖုုန္းျဖင့္ ဂူးဂဲလ္အာ့သ္ ၾကည့္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ထေအာ္ေလေတာ့၏။

"က်ေနာ္တုုိ႔ ျပန္ရမဲ့ ေနရာနဲ႔ မုုိင္ေပါင္း ၇၀၀ ေလာက္ ေ၀းကြာတဲ့ ေနရာကိုု အခုု ေရာက္ေနတာ"

"ဟာ... ဒါဆိုု ကားဆရာက ညာေခၚခဲ့တာဘဲ"

"ဘာအတြက္ အခုုလုုိ လုုပ္တာပါလိမ့္"

"ေဟ့.. ကားဆရာ  ခင္ဗ်ား ဘယ္လုုိ လုုပ္တာလဲဗ်။ ဒါ က်ေနာ္တုုိ႔ရဲ့ အျပန္လမ္း မဟုုတ္ဘူး"

အသံေပါင္းမ်ားစြာ သံသယေပါင္းမ်ားစြာ စုုိးရိမ္မႈေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ကားေပၚ၌ ဆူညံေနေလေတာ့၏။ ထုုိအခုုိက္...

"ခင္ဗ်ားတုုိ႔ အားလုုံးကိုု အုုိင္အက္စ္ႏိုုင္ငံေတာ္က လႈိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆုုိပါတယ္ ခင္ဗ်ား"

ဟူေသာ ခပ္ဟိန္းဟိန္းအသံႀကီး ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ကားစပယ္ယာ တစ္ေယာက္ထံမွ ထြက္ေပၚ လာေလေတာ့၏။ ဗုုေဒၶါ... သြားၿပီ။ ဒါဆုုိ မလြယ္ေရးခ် မလြယ္ေတာ့။ 

"သိပ္ၿပီးလဲ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔ကြ။ မင္းတုုိ႔ကိုု လုုိအပ္လုုိ႔ ေခၚလာတာပါ။ အေျခအေနေပးရင္ ကုုိယ့္အိမ္ကိုုယ္ ျပန္ေရာက္ေကာင္း ေရာက္ႏုုိင္ပါတယ္"

"ဒါမျဖစ္သင့္ဘူး"

"ၿငိမ္မခံသင့္ဘူး"

"ဒါသက္သက္ ေစာ္ကားတာ"

"ျပန္တုုန္႔ျပန္ၾကမယ္"

"ဟုုတ္တယ္  ဟုုတ္တယ္"

"မခံဘူး ျပန္ခ်မယ္"

အသံေပါင္းစုုံျဖင့္ ကားေလးေပၚ၌ ရုုတ္ရုုတ္သဲသဲ ျဖစ္ကုုန္ၾကေတာ့၏။ သူတုုိ႔က စုုစုုေပါင္းမွ သုုံးေယာက္ထဲ။ ကၽြႏုု္ပ္တုုိ႔ အဖြဲ႔က မိန္းခေလးေတြ အပါအ၀င္ အေယာက္ သုုံးဆယ္ေလာက္ ရွိသည္။ ဆယ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏႈန္းျဖင့္ဆုုိ ျပန္အာခံ၍ ရေလာက္သည္။ ရုုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္သည့္အတြက္ ကားကိုု ရပ္ထားလုုိက္ရသည္။ ထုုိစဥ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ဘယ္က ရလာမွန္းမသိသည့္ တူမႀကီး (ေျခာက္ေပါင္တူႀကီး) ျဖင့္ ကၽြႏုု္ပ္အနား၌ မတ္တပ္ရပ္ေနသည့္ စပယ္ယာ လူထြားႀကီး၏ ဦးေခါင္းကိုု နင္းကန္ ထုုေလေတာ့၏။ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ သုုံးခ်က္ ေလးခ်က္ ငါးခ်က္.... လူထြားႀကီးမွာ လဲက်လုုိက္ ျပန္ထလာလုုိက္ျဖစ္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ အသက္ျပင္းတဲ့ လူထြားႀကီး။ တူျဖင့္ထုုသည့္ ေက်ာင္းသား လက္ပန္းက်လာသည္။ တူကိုုပင္ မမႏုုိင္ေတာ့။ သုုိ႔ေသာ္ လူထြားႀကီးကေတာ့ ပန္းပန္လွ်က္ မတ္တပ္ႀကီးပင္။ 

တတ္သည့္ ပညာ မေနသာ ဆုုိသလုုိ ကၽြႏုု္ပ္သည္လည္း ၾကည့္မေနႏိုုင္ေတာ့ေပ။ ထုုိေက်ာင္းသားထံမွ တူမႀကီးကုုိ ယူကာ ထုုိလူထြားႀကီးအား အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ဦးေခါင္းတည့္တည့္ အားရပါးရ ထုုေနမိေလေတာ့၏။ သုုိ႔ေသာ္ ကၽြႏုု္ပ္သည္လည္း လက္ပန္းက်ကာ တူကိုုပင္ မႏုုိင္ခ်င္ေတာ့ေပ။ လူထြားႀကီးကေတာ့ ေခါင္းမွ ေသြးမ်ား ျဖာထြက္သည္မွ လြဲ၍ ဘာမွ မျဖစ္။ မတ္တပ္ႀကီးပင္ အနား၌ ရိွိေနေလ၏။ ထူးဆန္းသည္မွာ ထိုုလူထြားႀကီးက ျပန္လည္တုုိက္ခုုိက္မႈ လုုံး၀ မလုုပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထုုိအခုုိက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ဖုုန္းတေထာင္းေထာင္းျဖင့္ ကားအနက္ကေလး တစ္စီး လ်င္ျမန္စြာ ဆုုိက္ေရာက္လာ၏။

မ်က္မွန္အနက္တပ္ထားသည့္ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ထုုိကားေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး ကၽြႏုု္ပ္တုုိ႔အား (ကားဆရာႏွင့္ စပယ္ယာေတြ အပါအ၀င္) ကားေအာက္သိုု႔ ဆင္းခုုိင္း၏။ ကၽြႏုု္ပ္တုုိ႔ အားလုုံး ကားေအာက္သိုု႔ ဆင္းၿပီး တန္းစီရ၏။ ထုုိလူႀကီးက သူ၏ ကုုတ္အက်ီ ၤထဲမွ စာခၽြန္တစ္ခုုကုုိ ထုုတ္ယူကာ အသံၾသဇာရွိရွိျဖင့္ ဖတ္ၿပီး အမိန္႔ေပးေလ၏။

"အမိန္႔ေတာ္ ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အုုပ္စုုကုုိ အႏၱရာယ္ လုုံး၀ (လုုံး၀) မျပဳရဘူး။ သူတုုိ႔ ေနရာဌာနကိုု အႏၱရာယ္ကင္းစြာ အျမန္ျပန္ပိုု႔ေပးရမယ္။ မလုုိက္နာရင္ မင္းတုုိ႔ သုုံးေယာက္ ေသဒဏ္"

ထုုိလူႀကီးသည္ ညာဘက္လက္ျဖင့္ လည္ပင္းကုုိ ျဖတ္ဟန္ျပဳၿပီး ထိုုကဲ့သုုိ႔ အမိန္႔ေပးျခင္းျဖစ္၏။ ထုုိ႔ေနာက္ ထုုိအမိန္႔ေတာ္ စာခၽြန္ကိုု ထုုိ ကားဆရာအား ေပးအပ္ထားခဲ့ကာ ကားအနက္ေပၚသုုိ႔ တက္ၿပီး ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြါသြားေလေတာ့၏။

ထုုိိအခ်ိန္ေရာက္မွ ကၽြႏုု္ပ္သည္ ကၽြႏုု္ပ္တူျဖင့္ ထုုခဲ့သည့္ စပယ္ယာႀကီးအား မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ ေဆာရီးေတြကိုု ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာေနမိေတာ့၏။ ကၽြႏုု္ပ္တုုိ႔အသက္ကိုု ကာကြယ္ဖုုိ႔ အခုုလုုိ တူမႀကီးနဲ႔ ထုုခဲ့ရတာကုုိ နားလည္ေပးေစလုုိေၾကာင္း ခြင့္လြတ္ေပးေစလုုိေၾကာင္း တဖြဖြ ေျပာေနရေတာ့၏။ ထုုိစပယ္ယာႀကီးက ..ရပါတယ္.. ကိစၥမရွိပါဘူး... ဟုု ေျပာေပမဲ့ သူ႔လက္ကိုု သူ႔ကုုတ္အက်ၤ ီ အိတ္ကပ္ထဲ နႈိက္ဖိုု႔ ျပင္ေနသည္ကိုု ေတြ႔ရ၏။ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲ မ်က္လုုံးကစားၾကည့္လုုိက္ေတာ့ ပစၥတုုိေသနတ္တစ္လက္။ မ်က္လုုံးေတြ ျပာသြားသည္။ ဘုုရား ဘုုရား။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကိုု တစ္ခုုခုု အႏၱရာယ္ျပဳရင္ ေသဒဏ္ဆုုိေပမဲ့ ကၽြႏုု္ပ္တုုိ႔အုုပ္စုု သူ႔ကိုု တူမႀကီးျဖင့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထုုခဲ့သည္ မဟုုတ္ပါလား။ ဒါကုုိ လက္စားေခ်တဲ့အေနနဲ႔ သူေသကုုိယ္ေသ လုုပ္သြားရင္ ကိုုယ္က်ိဳးနည္းရခ်ည္ေသးရဲ့။

ကၽြႏုု္ပ္သည္လည္း သူေဒါသေျပဖုုိ႔အတြက္ ရူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ျဖင့္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ခပ္ၿဖီးၿဖီး လုုပ္ေနရေလ၏။ ေသနတ္ကိုု အိတ္အျပင္ထုုတ္ဖုုိ႔ အဆင္မေျပေလာက္ေအာင္ ထုုိသူ၏ လက္ေကာက္၀တ္နား တင္းၾကပ္စြာ ဆုုပ္ကိုုင္ထားၿပီး.....

"သယ္ရင္းက သည္းခံႏုုိင္စြမ္းရည္ အရမ္းရွိတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းေတြသာ ဒီလုုိ သည္းခံႏုုိင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သယ္ရင္းက ရုုပ္ရည္ခန္႔တယ္။ ဂ်ိန္းစ္ဘြန္းမင္းသားနဲ႔ တူတယ္။ ရုုပ္ရွင္ရိုုက္ရင္ ေအာင္ျမင္ႏုုိင္တယ္။ ဟဲ ဟဲ အဟီးး"

စသျဖင့္ တစ္နာရီခန္႔ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာရင္း သူစိတ္ေျပလာေအာင္ အခ်ိန္ဆြဲထားရေလ၏။ သူ႔လက္ေကာက္၀တ္ကုုိလဲ လုုံး၀ အလြတ္မေပးရဲ။ တစ္ခ်က္မွားရင္ ဂန္႔သြားႏုုိင္သည္ မဟုုတ္လား။ သူ႔လက္ေကာက္ကိုု တင္းၾကပ္စြာ ဆုုပ္ကုုိင္ထားရသည့္အတြက္ ကၽြႏုု္ပ္၏ လက္မ်ားပင္ ေညာင္းညာလာၿပီး ေခၽြးေစးမ်ား ျပန္လာေလ၏။ ထုုိကဲ့သုုိ႔ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ပိုုမုုိေညာင္းညာ ထုုံက်င္လာသည့္အတြက္ ကၽြနုု္ပ္သည္ အိပ္စက္ရာမွ လန္႔ႏုုိ္းလာေလေတာ့၏။ မ်က္လုုံးဖြင့္ၿပီး လက္ထဲ ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ မိုုဘုုိင္းဖုုန္းကေလး ဆုုပ္ကုုိင္လွ်က္သား။ ေအာ္... မုုိဘုုိင္းနဲ႔ ဘီဘီစီသတင္းဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာကုုိး။

ၿပဳံးမိသည္။ သုုိ႔ေသာ္ တကုုိယ္ေကာင္လုုံးကား ေခၽြးစက္မ်ားျဖင့္ စီးကပ္ေနေလၿပီ။ ေနာက္ေနာင္ အသိမဟုုတ္သူမ်ားနဲ႔ ကားႀကဳံလုုိက္စီးဖုုိ႔ စဥ္းစားရေပေတာ့မည္။ ထူးဆန္းသည့္ အငွားကားမ်ား မစီးမိဖုုိ႔ သတိထားရေပေတာ့မည္။ ထုုိ႔ေနာက္ သက္ျပင္းရွည္ေလးတစ္ခ်က္ခ်ရင္း ေကာ္နီရဲ့ သီခ်င္းေလးကိုု ေျပးအမွတ္ရမိလုုိက္သည္။.. အိပ္မက္မုုိ႔ တုုိ႔ သက္သာတာ..။  ။

သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား)

၂၄၊၁၀၊၂၀၁၄ ေသာၾကာ ၂၁း၅၅ နာရီ။

ဤပို႔စ္ျဖင့္....

စန္းထြန္း ႏွင့္စံပယ္ခ်ိုဳ တုုိ႔၏ ဘီပီပီခ်ဲလင့္ကုုိ ေျဖပါသည္။

.