ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ "သိမွသိမသိကုိသိသည္မသိကသိမသိကုိမသိ"

 မွတ္မွတ္ရရ မုိးအုံ႔ေသာ တစ္ေန႔က သူတုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။ သူတုိ႔ဆုိသည္ထက္ မိသားစု တစ္စုဆုိက ပုိမွန္မည္ ထင္၏။ အဘုိးတစ္ေယာက္ အဘြားတစ္ေယာက္ ေျမးမေလးတစ္ေယာက္။ စုစုေပါင္း သုံးေယာက္။ တစ္ႏုိင္ငံအတြင္း အတူတူ ေနထိုင္ၾကေပမဲ့ သူတုိ႔က နယ္ၿမိဳ့ေလးတစ္ၿမိဳ့မွာ ေနသည္။ သူတုိ႔နဲ႔ မေတြ႔သည္မွာ ႏွစ္ပရိေစၦဒ ေဆြးခဲ့ေလၿပီ။ အသိမိတ္ေဆြေတြ တကူးတက အိမ္လာေတာ့ ေပ်ာ္လုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ အိမ္လာတယ္ဆုိေပမဲ့ လမ္းႀကဳံလုိ႔ ၀င္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ မည္သုိ႔ပင္ ဆုိေစကာမူ ေရႊဧည့္သည္ လာတယ္ဆုိေတာ့ ေပ်ာ္တၿပဳံးၿပဳံးေပါ့။

ရွင္းရွင္းန႔ဲ ဘြင္းဘြင္းဆုိရေသာ္ ေျမးမျဖစ္သူ၏ လင္ေယာက်္ားက တစ္ျခားတုိင္းျပည္မွာ ေနသည္။ တစ္လခြင့္ျဖင့္ ေျမးမျဖစ္သူထံ ျပန္လာသည္။ ထုိလင္ေယာက်္ား ခြင့္ေစ့သျဖင့္ သူ႔႒ာေန တုိင္းျပည္သုိ႔ အျပန္ခရီးကုိ သူတုိ႔ မိသားစု အားလုံး လုိက္ပုိ႔ၾကသည္။ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလယာဥ္ကြင္းသည္ ကၽြႏု္ပ္အိမ္နဲ႔ ႏြားလားဥသဘ ႏွစ္ေအာ္စာေလာက္သာ ေ၀းကြာေလသည္။ ထုိေလယာဥ္ကြင္းသုိ႔ သူတုိ႔ လာပို႔ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိလင္ေယာက်္ားစီးေသာ ေလယာဥ္ပ်ံတက္သြားၿပီးေနာက္ လမ္းႀကဳံေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ေနထုိင္သည့္ အိမ္သုိ႔ သူတုိ႔ ဖုန္တုိက္လာေလေတာ့သည္။ ေရာက္လာေတာ့လဲ အခန္းသီးသန္႔ျဖင့္ သူတုိ႔ကို ေနရာခ်ထားလုိက္သည္။

အိမ္ေရာက္လုိ႔ တစ္ရက္ေတာင္ မၾကာလုိက္ပါ။ ညပုိင္း၌ အဘုိးျဖစ္သူ က်န္းမာေရးေဖာက္လာေလသည္။ နဂုိက အေေကာင္းႀကီး။ အခုမွ ထေဖာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ အေရးေပၚ ေဆးရုံတင္ရေတာ့တာေပါ့။ အဘုိးျဖစ္သူ ေဆးရုံတင္ေတာ့ ေဆးရုံမွာ အက်ိဳးအေၾကာင္း စကားေျပာရန္ ေျမးမေလးရွိမွ ျဖစ္မည္။ အဘြားလုပ္သူက အီးလုိ မမႈတ္တတ္။ ဒီေတာ့ ေျမးမေလးကုိ လုိအပ္သည္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြႏု္ပ္အိမ္မွာ အဘြားနဲ႔ ေျမးမေလး။ ေဆးရုံမွာ အဘုိး။ ဒီလုိဘဲ ေနလုိက္ၾကေတာ့သည္။ သူတုိ႔ ေနထုိင္ရာ နယ္ၿမိဳ့ကို မျပန္ျဖစ္ၾကေတာ့။

တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ ကိစၥ မရွိေပမဲ့ အခုဟာ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္မွ တစ္လႏွစ္လထိ ေဆးရုံမွာ ၾကာေနႏုိင္သည္။ ေျမးမေလးက အလုပ္တန္းလန္းႀကီးနဲ႔။ ခြင့္ယူရခက္သည့္ အေျခအေနမွာ ရွိေနေလသည္။ ခြင့္ယူရန္ အက်ိဳးအေၾကာင္းကုိလဲ သူ စာမစီတတ္။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ေတာ့ ခြင့္စာေရးၿပီး ခြင့္ယူမွ အဆင္ေျပမည္။ ျပႆနာက အဲဒီက အစပ်ိဳးသည္ဟု ဆုိရေပမည္။

 ခြင့္စာေရးေပးဖုိ႔ ခပ္ရႊီးရႊီးခြင့္စာ ေရးတတ္သည့္ သူ၏ မိတ္ေဆြ ကုလားေလးတစ္ေယာက္ကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး သူေခၚလုိက္သည္။ ထိုကုလားေလးသည္ ကၽြႏု္ပ္ေနထုိင္သည့္ အိမ္သုိ႔ အခုမွ ေရာက္ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ခြင့္စာေရးဖုိ႔ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ စာရြက္ထုတ္ဖုိ႔ ပရင္တာ သူတုိ႔ လုိအပ္သည္။ ထုိ ကြန္ပ်ဴတာ ပရင္တာ ႏွစ္ခုလုံး ကၽြႏု္ပ္၏ အခန္းအတြင္း၌ ရွိသည္။ ဒီေတာ့ ကုလားေလးရယ္ အဘြားလုပ္သူရယ္ ေျမးမေလးရယ္ ကၽြႏု္ပ္အခန္းထဲ ေရာက္လာၾကသည္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္။ အဘြားပါေပါင္းေတာ့ သုံးေယာက္။ ကၽြႏု္ပ္ကိုပါ ထပ္ေပါင္းေသာ္ ေလးေယာက္။ ေလးေယာက္ေပါင္း ေလာင္းေက်ာ္ၿပီး ခြင့္စာရႊီးနည္းတို႔ကို တုိင္ပင္ကာ ကုလားေလးတစ္ေယာက္ တစ္ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ ကြန္ပ်ဴတာကို ရိုက္ေလေတာ့၏။

ကၽြႏု္ပ္ေနထုိင္သည့္ အိမ္သည္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္က အေပၚထပ္မွာ ေနသည္။ အိမ္ရွင္အဘုိးႀကီးက ေအာက္ထပ္မွာ ေနသည္။ အေပၚထပ္တြင္ အိမ္သာ ေရခ်ိဳးခန္းရွိသည္။ ေအာက္ထပ္၌လည္း ထုိ႔အတူ ရွိသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ စာရိုက္ေနေသာ ကုလားေလးက အေပါ့သြားခ်င္သည္ဆုိ၍ အေပၚထပ္အိမ္သာသုိ႔ ညြန္ျပလုိက္သည္။ ည အခ်ိန္ေရာက္ၿပီဖုိ႔ အိမ္သာထဲ ေမွာင္မဲေနေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုလားေလးသည္ အိမ္သာ အနီးရွိ ခလုပ္တစ္ခုကို ေထာက္ကနဲ ဖြင့္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မီးက လင္းမလာ။ သုိ႔ေသာ္ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ သူ အိမ္သာထဲ ၀င္လုိက္ႏုိင္သည္။ မည္သို႔ မည္ပုံ ၀င္သြားသည္ကိုေတာ့ ကၽြႏု္ပ္မသိ။ 

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူ ဖြင့္လိုက္သည့္ ခလုပ္သည္ မီးခလုပ္မဟုတ္။ တစ္အိမ္လုံးကို အပူေပးထားသည့္ အပူေပးစက္ႏွင့္ ေရပူေရေအးအတြက္ ျပဳလုပ္တပ္ဆင္ထားသည့္ မိန္းဆြစ္ခ်္ ျဖစ္ေလသည္။ ပုိဆုိးသည္မွာ သူ ေထာက္ကနဲ ဖြင့္လုိက္ျခင္းသည္ အဖြင့္မဟုတ္ဘဲ ဖြင့္ထားၿပီးသား ခလုပ္ကို ပိတ္မိလုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိကိစၥကို ေအာက္ထပ္က အဘုိးအုိ တစ္ေယာက္ မသိရွာေပ။ အဘုိးအုိက ေအာက္ထပ္ေရခ်ိဳးခန္း၌ ေရခ်ိဳးဖုိ႔ ျပင္သည္။ ေရပိုက္ကုိ ဖြင့္လုိက္ေတာ့ က်လာတဲ့ ေရေတြက ေရခဲေရသမွ် ေအးစက္ေနေလသည္။ ခဏေစာင့္ၾကည့္သည္။ ေရေအးသက္သက္သာ ထြက္က်ေနသည္။ ေရပူကား လုံး၀ လုံး၀ မလာေတာ့ေပ။ ဒါဆုိ ေသခ်ာၿပီ။ ေရပူေရေအးစက္ ပ်က္ၿပီ။

ဒီေတာ့ အိမ္ရွင္အဘုိးက ပလမ္မာကို ဖုန္းဆက္ေခၚသည္။ ပလမ္မာသည္လည္း အဘုိးအုိတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ ပလမ္မာအဘုိးအုိသည္ ကားျဖင့္ အိမ္သုိ႔ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာသည္။ အပူေပးစက္ ဆြစ္ခ်္ကို အေပၚထပ္မွာ ထားေပမဲ့ အပူေပးစက္ အလုံးႀကီးကိုေတာ့ ေအာက္ထပ္မွာ ထားသည္။ ထုိ စက္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ပလမ္မာက တန္းသိသည္။ ဒါ မိန္းဆြစ္ခ်္ကို ပိတ္ထားလုိ႔ဘဲ ျဖစ္ရမယ္ဟု။ မိန္းဆြစ္ခ်္ ဘယ္မွာလဲ ဆုိေတာ့ အေပၚထပ္မွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ပလမ္မာ အဘုိးကုိ အေပၚထပ္ တက္လာသည္။ မိန္းဆြစ္ခ်္ကို ဖြင့္လုိက္ေတာ့ အားလုံး အုိေကသြားသည္။

အုိမေကသည္မွာ ပလမ္မာ အဘုိးအုိ ေအာက္ထပ္သုိ႔ ျပန္အဆင္း ဒူးေခါက္ၿပီး ေလွခါးေပၚက လွိမ့္က်သြားသည္။ သတိလစ္သလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေရးေပၚ အင္ဗ်ဴးလင့္စ္ ေခၚလုိက္ရသည္။  ခဏအၾကာ၌ တ တီတီ ျမည္လွ်က္ အင္ဗ်ဴးလင့္စ္ကား ေရာက္လာသည္။ ပလမ္မာ အဘုိးအုိကုိ တင္ၿပီး အျမန္ေမာင္းထြက္သြားသည္။ ေဆးရုံကို ေရာက္လုိေဇာနဲ႔ အျမန္ ေမာင္းႏွင္ေသာေၾကာင့္ လမ္းေကြ႔အခ်ိဳးမွာ အရွိန္လြန္ၿပီး လမ္းေဘး ထိုးက်သြားသည္။ ကားဘရိတ္အရွိန္ေၾကာင့္ တစ္ခုခုနဲ႔ ေဆာင့္မိၿပီး ကားေပၚရွိ အကူ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာ အနည္းငယ္ရသြားသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ထုိအင္ဗ်ဴးလင့္စ္ျဖင့္ပင္ ေဆးရုံသုိ႔  ေရာက္သည္။ ဒဏ္ရာရ ၀န္ထမ္းလဲ ေဆးရုံေရာက္မွ အတြင္းေၾကမွန္း သိသျဖင့္ ေဆးရုံတင္လုိက္ရသည္။  ဒီေတာ့ ေဆးရုံမွာ ပလမ္မာအဘုိးအုိရယ္၊ ဒဏ္ရာရ၀န္ထမ္းရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြႏု္ပ္၏ ေရႊဧည့္သည္ အဘုိးအုိတစ္ေယာက္။ စုစုေပါင္း သုံးေယာက္။ 

အဘြားျဖစ္သူနွင့္ ေျမးမလုပ္သူက အညံ့ေတြ ၀င္ေနလုိ႔ ဒီလုိ ျဖစ္ရတာ ဆုိၿပီး ကၽြႏု္ပ္ကုိ ေဗဒင္ဆရာ အရွာခုိင္းေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္လဲ အသက္ ၇၀ ခန္႔ရွိသည့္ ရမ္းဖမ္းတြက္တတ္သည့္ ေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္ ရွာေပးလိုက္သည္။ တြက္ခ်က္မႈ အရ အဘြားလုပ္သူေရာ ေျမးမလုပ္သူပါ တနဂၤေႏြၿဂိဳဟ္ထဲ ၀င္ေနသည္။ ဒီေတာ့ ယၾတာအေနနဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔မွာ တနဂၤေႏြသား ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးအား အုန္းနုိ႔ေခါက္ဆြဲဆြမ္း သြားကပ္ရမည္တဲ့။

ဒီေတာ့ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွ တနဂၤေႏြသား ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးအား ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲဆြမ္း သြားကပ္ၾကေလသည္။ ထုိဘုန္းႀကီးလဲ အားရပါးရ ဘုဥ္းေပးသည္။ အလွဴရွင္တုိ႔၏ သဒၶါတရားကို ငဲ့လုိ႔သာ ဘုဥ္းေပးလုိက္ရသည္။ အမွန္မွာ ထုိဘုန္းႀကီး၌ ေသြးတုိးေရာဂါရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းက ျပန္ၿပီး မၾကာခင္မွာ ဘုန္းႀကီး ေသြးတက္ေလသည္။ အရမ္းမူးသည္ဆုိေသာေၾကာင့္ အေရးေပၚ ေဆးရုံတင္လုိက္ရျပန္သည္။ ထုိသတင္း ေဗဒင္ဆရာ အဘုိးအုိ နားသုိ႔ ေရာက္သြားေသာအခါ ေဗဒင္ဆရာလဲ သူ႔ေၾကာင့္ အခုလုိ ဘုန္းႀကီး ဒုကၡ ေရာက္ရတာဆုိၿပီး ေရွာ့ခ္ျဖစ္ကာ သတိလစ္သြားေသာေၾကာင့္ ေဆးရုံတင္လုိက္ရျပန္သည္။ ဒီေတာ့ ေဆးရုံမွာ ေနာက္တုိးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ဆုိေတာ့ စုစုေပါင္း ငါးေယာက္။

ကၽြႏု္ပ္သည္လဲ ထိုသတင္းၾကားၿပီးေနာက္ ေဆးရုံသြားၿပီး အေျခအေနသြားၾကည့္ဦးမွဘဲ ဟု စဥ္းစားကာ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ထိုေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ေဆးရုံသုိ႔ သြားလုိက္သည္။ ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ လူနာငါးဦးလုံး အခ်င္းခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ၿပီး စကားလက္ဆုံက်ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ အားလုံးလဲ ပကတိက်န္းမာခ်မ္းသာလုိ႔။ ေတာ္ပါေသးရဲ့ အခုလုိ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ အာဂႏၱဳနာေလးေတြေပမုိ႔။  သူတုိ႔ရဲ့ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ တစ္လွည့္စီ ေျပာျပၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာ ရွိေနၾကေလရဲ့။ ျမန္မာမ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ရလွ်င္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးဦးေဆာင္သည့္ ဘုရားဖူးအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ အဆင့္ျမင့္ ဟုိတယ္ခန္းႀကီးတစ္ခန္းထဲမွာ အနားယူေနၾကသည္နဲ႔ပင္ တူလွေပေတာ့၏။ 

ကၽြႏု္ပ္သည္ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို အခြင့္အေရးယူကာ ဒါ ဂဏန္းေပးတာဘဲဟု မဆီမဆုိင္ တြက္ဆၿပီး လူနာဘုန္းႀကီးမွ စၿပီး ငါးေယာက္လုံးအား စိတ္ထဲ ေပၚလာတဲ့ ဂဏန္းတစ္ခုစီ ခ်ီးျမွင့္ဖုိ႔ စကား ကမ္းလွမ္းလုိက္ရာ ဘုန္းႀကီးက ၃၂ ဟု ေျပာေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဗဒင္ဆရာ အဘုိးအုိက ၁၅ ဟု ဆုိေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ပလမ္မာ အဘုိးအုိကလဲ ၄၅ ဟု ေျပာေလ၏။ ၀န္ထမ္းလူနာက ၂၅ ဟု ရြတ္ဆုိေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏု္ပ္၏ ဧည့္သည္ အဘုိးအုိလူနာက ၁၅ ဟု ဆုိျပန္၏။ ၁၅ ႏွစ္ခု ထပ္ေနေသာေၾကာင့္ ထပ္ေျပာပါဦးဆုိေတာ့ ၁၆ တဲ့။ ေနာက္တစ္လုံး က်န္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ေျမးအဘြားဘက္ လွည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေျမးအဘြားလဲ စိတ္ထဲရွိတာ တစ္ခုေလာက္ ေျပာဗ်ာဆုိေတာ့ ဒို႔ေျမးအဘြားက တနဂၤေႏြၿဂိဳဟ္ထဲ ေရာက္ေနတာဆုိေတာ့ ၁ ဘဲတဲ့။ 

 အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အားလုံးတြက္စစ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့...

၃၂

၁၅

၄၅

၂၅

၁၆

၁

အဲဒီ ဂဏန္းေတြကို ရလုိက္သည္။ 

.....

ဒီေန႔ ဓါတ္က်သလုိလုိခံစားမိသည္။

ဒါဆုိ ဒီေန႔ စေနေန႔ထြက္မဲ့ လုိတုိထီအတြက္ အဆင္ေျပေလမလား။ အျမင့္ဆုံးဆုေတာ့ စတာလင္ေပါင္ေငြ ၄၁၀၀၀၀၀ (ေလးသန္းတစ္သိန္း)တဲ့။ လာမဲ့ အဂၤါေန႔မွာ ထြက္မဲ့ ယူရုိမီလ်ံအတြက္ေတာ့ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္ပုိင္ ဂဏန္းတစ္လုံး နံပါတ္ ၃ ကုိ ထပ္ျဖည့္ၿပီး မူလပထမ ငါးလုံးကို မိန္းေဘာ၊ ေနာက္ဆံုး တစ္လုံးႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ နံပါတ္ ၃ ကို လပ္ကီးစတား ေနရာမွာ ထည့္ၿပီး ကံစမ္းလိုက္ဦးမည္။ အဲဒီ ယူရုိမီလ်ံကမွ တကယ့္ ဆုႀကီး။ အျမင့္ဆုံးဆုက စတာလင္ေပါင္ ၁၂၀၀၀၀၀၀ (ဆယ့္ႏွစ္သန္း)တဲ့။

ဒီေတာ့...

Lotto Number:  01...15...16...25...32...45...

Euromillion Number: 15...16...25...32...45... (01)-(03)

ဟူ၍ ကၽြႏု္ပ္ဖာသာ ကၽြႏု္ပ္ ထုတ္ႏႈတ္ၿပီး ေရႊဧည့္သည္တုိ႔ကို အေၾကာင္းျပဳကာ လက္တည့္ စမ္းလုိက္ေပဦးေတာ့မည္။  စိတ္ပါ ၀င္စားသူမ်ား လာခဲ့ၾကပါလွည့္။ ကၽြႏု္ပ္၏ ကံေကာင္းျခင္းမ်ားကို အသင္တုိ႔အား ေ၀မွ်ေပးပါအံ့။  

 မသိသူေက်ာ္သြားသိသူေဖာ္စား။ သိမွသိမသိကုိသိသည္မသိကသိမသိကုိမသိ။ သိယာျဖစ္ရာ၏။  ။

.

မွတ္ခ်က္။

စိတ္ကူးျဖင့္ ပုံေဖာ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အျဖစ္မွန္ပုံျပင္ဟူ၍ မမွတ္သင့္ေခ်။ ။

....