မသုံးတတ္သုံးတတ္ ဂ်ီေတာ့ခ္သုံးရင္း ကုိရင္သာဒြန္းႏွင့္မဒမ္သာဒြန္းတုိ႔ ဆုံျဖစ္ၾကသည္။ ထုံးစံအတုိင္း ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေတြ႔ပါမ်ားေတာ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြက ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္လုိ႔။ တစ္ရက္ေနလုိ႔မွ တစ္ခါ မေတာ့ခ္ရရင္ တစ္ရက္ လူျဖစ္ရက်ိဳး မနပ္ဖူးလုိ႔ ဥပါဒါန္စြဲေနၾကေလၿပီ။ အျဖဴလား အမဲလား မသဲကြဲခင္မွာ အသဲစြဲေအာင္ ကိုရင္ႏွင့္မဒမ္ ခ်စ္ခင္ စုံမက္သြားၾကေလ၏။ ကံေကာင္းတယ္ ဆုိရမွာပ။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ရြက္ၾကမ္းရည္က်ိဳ အဆင့္ေလာက္ ရုပ္ရည္ ရွိၾကေပလုိ႔။ သို႔ေပမဲ့ ကိုရင္က ျဖဴတုတ္တုတ္ မဒမ္က ညိဳမဲမဲ။ ဒါေပမဲ့လဲ အသဲကြဲေအာင္ ခ်စ္လုိက္ၾကတာ မုိးမျမင္ေလမျမင္။
ႏွစ္ေယာက္သား အျပင္မွာ စဆုံေတြ႔တ့ဲေန႔ကစၿပီး ကုိရင္ႏွင့္မဒမ္ လင္မယား အရာေျမွာက္ၾကေလေတာ့၏။ ျမန္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ဒုံးပ်ံေခတ္ေပကုိး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခ်စ္ေတြ ပိုၾကေတာ့ သ၀န္တုိတာေတြက ပါလာေရာ။ အြန္လုိင္းမွာ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါနဲ႔ ခ်တ္တင္ရုိက္ေနတာ မဟုတ္လား ဘာညာ သာရကာျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း စကားနာထုိးၾကသည္မွာ ေန႔စဥ္။ သို႔ဂလုိေၾကာင့္ ကုိရင္ႏွင့္မဒမ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အကြက္ခ်တုိင္ပင္ၿပီး အီးေမးလ္အင္တာနက္ လုံး၀မရရွိႏုိင္သည့္ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲက ရြာေလးတစ္ရြာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ၿပီး ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာ ဘ၀ခရီး အတူတူ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကေလေတာ့၏။ သံသယကင္းကင္း အခ်စ္ျပင္းျပင္းေပါ့။
ဒီလုိနဲ႔....
အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ၁၀ လ ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာ မဒမ္တစ္ေယာက္ ဗိုက္နာလာပါေလေရာ။ ဗုိက္နာလာလုိက္သမွ သဲသဲမည္းမည္း။ ကြမ္းသီးလုံးခန္႔ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား မဒမ့္ခႏၶာကုိယ္မွ တစ္လွိမ့္လွိမ့္ စီးဆင္းလာရသည္ထိ နာက်င္ေလသည္။ ကုိရင္တစ္ေယာက္လဲ တစ္ခါမွ အေတြ႔အႀကဳံမရွိဖူးေလေတာ့ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ။ ဗိုက္အရမ္းနာသည္က တစ္ေၾကာင္း ကုိရင္ရဲ့ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ ေအးတိေအးစက္ အမူအယာကုိ ျမင္ေနရသည္က တစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ မဒမ္တစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္မွန္းမသိ ထြက္ေနေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိရင့္အနားကပ္ကာ ကုိရင္ရဲ့ ရင္ဘတ္ႀကီးကို တဘုန္းဘုန္း ထုၿပီး "အခုလုိ ဗိုက္နာရတာ ရွင့္ေၾကာင့္ ရွင့္ေၾကာင့္ အီးဟီးဟီး" ဟူ၍ ၾကြက္မႏုိင္ က်ီမီးရႈိ႔လုပ္ၿပီး ကုိရင့္ကုိသာ မဲေနေလေတာ့၏။
"မိန္းမရာ.. စိတ္ထိန္းစမ္းပါဦးဟ။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ၾကားသြားရင္ ရွက္စရာႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကုိခ်ည္း အျပစ္ပုံမခ်ပါနဲ႔။ အခုဟာက ႏွစ္ေယာက္လုံးေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ ငါလဲ အခု ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတာပါ"
"အမေလးးးေလးးးးး... အခုထက္ထိ ဘာလုပ္ရမလဲဆုိတာ စဥ္းစားေနတုန္းဘဲလား။ ဒီမွာ နာလြန္းလုိ႔ ေသေတာ့မယ္။ ပူလဲ အရမ္းပူတာဘဲ။ သြား...ရြာေျမာက္ပုိင္းက အရီးျမကို သြားေခၚေခ်။ အမေလးေနာ္... နာလုိက္တာ... အေမေရ... အီးဟီးဟီး။ အေမ့သမီး လင္ယူေစာခဲ့လို႔ အခု ၀ဋ္ခံေနရၿပီ... ရွီးး ဖူးးးးးး ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္.."
မဒမ္ေျပာမွ ကိုရင္တစ္ေယာက္ အရီးျမကို ေျပးသတိရမိေလသည္။ အရီးျမက ဒီလုိမ်ိဳး ဗိုက္နာတာကို ေျဖရွင္းေပးတဲ့ ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြာေျမာက္ပိုင္းကို အျမန္ေျပးၿပီး အရီးျမကုိ သြားေခၚခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အရီးျမက မဒမ့္ဗုိက္ကုိ ဟုိစမ္း ဒီစမ္း ကိုင္စမ္းၾကည့္ေလသည္။ ကုိရင္ေရာ မဒမ္ပါ အားကုိးတႀကီးနဲ႔ အရီးျမမ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ေနေလသည္။ သုိ႔ေသာ္..
"အင္း.. ေျပာရမွာ စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ။ ငါလဲ အခုလုိမ်ိဳး လူနာကို တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါလဲ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး။ အေကာင္းဆုံး အႀကံေပးခ်င္တာကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ၿမိဳ့တက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္းကို သြားတာ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ"
အရီးျမလက္ေလ်ာ့လုိက္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုိရင္ႏွင့္မဒမ္ ကားႀကဳံျဖင့္ ၿမိဳ့တက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္း တစ္ခန္းသုိ႔ သြားရေလ၏။ ေဆးခန္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ မဒမ့္ကို အရမ္းသနားလွေသာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္မအား "ဆရာမရယ္.. က်ေနာ့္ မိန္းမကို အပ္ထရာေဆာင္း ရုိက္ေပးပါဗ်ာ။ ဗုိက္ထဲမွာ ဘာရွိလဲ သိခ်င္လုိ႔ပါ" ဟု အသနားခံ အကူအညီေတာင္းေလ၏။ ဆရာ၀န္မလဲ လူနာကုတင္နားလာၿပီး မဒမ့္ဗိုက္ကို လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္ေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ နားၾကပ္ျဖင့္ မဒမ့္ဗုိက္တစ္ေလွ်ာက္ စမ္းသပ္နားေထာင္ေလ၏။
"ကုိရင့္ မဒမ္က အပ္ထရာေဆာင္း ရိုက္ဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းတင္ ကိစၥၿပီးပါတယ္။ က်မတုိ႔က မလုိအပ္ရင္ ဘယ္လူနာကုိမွ အပ္ထရာေဆာင္းရုိက္မေပးပါဘူး"
"ဒါျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ လာခဲ့ရက်ိဳး မနပ္ဖူးေပါ့"
"အဲဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အခု ေသာက္ေဆး ေပးလုိက္မယ္။ အဲဒါေလး ေသာက္လုိက္ရင္ သက္သာ သြားမွာပါ။ ေနာက္တစ္ခါ နာရင္လဲ အခုလုိ ေဆးမ်ိဳးကုိဘဲ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းမွာ ၀ယ္ေသာက္ေပါ့၊ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ျဖစ္သြားမွာပါ"
"ေတာ္ေတာ္ အၾကင္နာတရားမရွိတဲ့ ဆရာ၀န္မဘဲ" ဟု စိတ္ထဲက ေရရြတ္ရင္း ဆရာ၀န္မ ေပးသည့္ စားေဆးကုိသာ ယူၿပီး ျပန္ခဲ့ရေလသည္။ ေဆးစားစားခ်င္းေတာ့ ဗိုက္နာသက္သာသည္ဟု မဒမ္ကေျပာသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဗိုက္နာ နဲနဲသက္သာသည္ဆုိလွ်င္ ေငြကုန္လူပန္းရက်ိဳး နပ္ေပၿပီဘဲ။
သုိ႔ေသာ္ ၿမိဳ့မွေနၿပီး ရြာသို႔ အျပန္ လမ္းခရီး၌ မဒမ့္ဗိုက္အနာ ျပန္ေပၚလာေလ၏။ ရိုးရိုးဗိုက္နာတာ မဟုတ္ေတာ့လဲ ဆရာ၀န္မေဆးက မစြမ္းေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ့။ မဒမ္တစ္ေယာက္လဲ ဗိုက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးအား သူ႔လက္ကေလးျဖင့္ သက္သာလို သက္သာျငား ပြတ္ပြတ္ေနေလ၏။ အိမ္ေထာင္ရွင္မ ဒုကၡကလဲ မေသးပါလားေနာ္။ ကုိရင္လဲ ဘာမွ မလုပ္ေပးတတ္ေလေတာ့ မဒမ့္ဗိုက္ကေလးအား မဒမ္နည္းတူ ဟုိကုိင္ဒီကိုင္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနမိေလ၏။
"မဒမ္ေရ.. ဗိုက္ထဲမွာ လႈပ္စိ လႈပ္စိနဲ႔ပါလား"
"အဲဒါေၾကာင့္ ဗုိက္နာေနတာ။ အဲဒါ ရွင့္ေၾကာင့္ ရွင့္ေၾကာင့္.. အမေလး.... ရွီးးးးးးး နာလုိက္တာေနာ္"
ထုိအျပန္ကားႀကဳံျဖင့္ပင္ ရြာထဲမွ အပ်ိဳႀကီးမိသိန္းၾကည္လဲ စီးနင္းလုိက္ပါလာေလ၏။ မိသိန္းၾကည္သည္ ၿမိဳ့မွ ကုန္မ်ိဳးစုံအား ၀ယ္ယူၿပီး ရြာထဲမွာ လက္လီျပန္ေရာင္းေနသူျဖစ္၏။ ကေလးကစားစရာမွစၿပီး အဂၤလိပ္ေဆး ျမန္မာပရေဆးအထိ သူ႔ဆုိင္မွာ ရႏုိင္ေလ၏။ မိသိန္းၾကည္တစ္ေယာက္ မဒမ္ဗုိက္နာေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ကုိရင္အား ေမးျမန္းေလ၏။
"မဒမ္ ဗိုက္နာေနတာ ၾကာၿပီလား"
"ဒီေန႔မနက္ကစၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ နာလာတာေလ။ အရီးျမကို ျပၾကည့္ေတာ့လဲ ၿမိဳ့တက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္းကို သြားခုိင္းတယ္။ အထူးကုေဆးခန္းေရာက္ေတာ့လဲ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းကို ထပ္လႊဲေပးတယ္။ က်ေနာ္လဲ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ဟုိဘက္တစ္ရြာေက်ာ္က ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းကုိဘဲ သြားရုံေပါ့"
ဟူ၍ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ဇာတ္ေၾကာင္း လွန္ျပရေလေတာ့၏။
"က်မကုိ ယုံၾကည္ရင္ က်မဆုိင္မွာ ေဆးေတြ ရွိပါတယ္။ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္း သြားစရာ မလုိပါဘူး။ ရြာေရာက္ရင္ ဆုိင္လုိက္ၿပီး ယူေပါ့။ မဒမ္ကို ေဆးတုိက္ၿပီး ေစာေစာသာ အိပ္ခုိင္းလုိက္။ မနက္မုိးလင္းရင္ ေကာင္းသြားလိမ့္မယ္၊ အားလုံး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္သြားမွာပါ"
ကိုရင္တစ္ေယာက္ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ မိသိန္းၾကည္ဆုိင္သြားၿပီး ေဆးတစ္ထုပ္ သြား၀ယ္ေလ၏။ မိသိန္းၾကည္ရဲ့ အညႊန္းအတုိင္း ေဆးႏွစ္လုံးတိတိ မဒမ့္အား တုိက္လုိက္ၿပီး ေစာေစာ အိပ္ခုိင္းလုိက္ေလ၏။ မဒမ္ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ျမင္ရမွ ကုိရင္တစ္ေယာက္ စိတ္သက္သာရာ ရေလ၏။ အပ်ိဳႀကီး မိသိန္းၾကည္ေဆးက စြမ္းေပသားဘဲ။ အေတြ႔အႀကဳံရွိတဲ့ အပ်ိဳႀကီးထင္ပါ့။
မနက္ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္၌ မဒမ္တစ္ေယာက္ အိပ္ရာမွ ေစာေစာထ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းဆြမ္းပို႔ဖု႔ိ ဆြမ္းဟင္းဆြမ္းထမင္း ခ်က္ျပဳတ္ေနေလ၏။ ပါးစပ္မွလဲ ဘ၀သံသရာသီခ်င္းေလးအား တုိးတုိးညွင္းညွင္း သီက်ဴးေနေလ၏။ ဒါဆုိ ေသခ်ာၿပီ မဒမ္ ဗိုက္နာ သက္သာသြားၿပီ။ ကိုရင္လဲ အိပ္ရာထက္မွ လူးလဲထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ေရအုိးထားရာ အိမ္ကျပင္သို႔ ထြက္ခြါလာစဥ္ မဒမ္က ဆီးႀကိဳၿပီး "ကိုရင္.. အခု ဗိုက္နာတာေတြ ယူပစ္လုိက္သလုိ သက္သာသြားၿပီ။ အိမ္သာေတာ့ ႏွစ္ခါ သုံးခါ တက္လုိက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ မိသိန္းၾကည္က ဘာေဆးေပးခဲ့တာလဲ" ဟု ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးေလေတာ့၏။ "သူကေတာ့ ေျပာခဲ့တာဘဲ။ ၿဂိဳဟ္တု ၀မ္းပုပ္ခ်ေဆးတဲ့။ မအိပ္ခင္ ႏွစ္လုံးေလာက္ ေသာက္လုိက္ရင္ မနက္လင္းတာနဲ႔ တစ္ခါထဲ ရွင္းသြားေစရမယ္" တဲ့။ ။ (Select and see the blank below) :)
"မွန္လုိက္တာ ကိုရင္။ ရွင္စီမံတဲ့ ရခုိင္မုန္႔တီ လက္သုပ္ကို အားရပါးရ စားလုိက္မိလုိ႔ အခုလုိ ဗိုက္အႀကီးအက်ယ္နာရတာ အခုမွ ေနထိထုိင္သာ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္"
"အာ.. မိန္းမကလဲ။ မိန္းမဘဲေလ ငရုပ္သီးမုန္႔ေတြ နင္းကန္ထည့္လုိက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့မိန္းမ ခံရတာ။ အင္းေလ... အမွန္ကေတာ့ ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းလုပ္ၾကလုိ႔ အခုလုိ ငါ့မိန္းမ ဗိုက္နာရတာ မဟုတ္လား"
မဒမ္ ေလခ်ဳပ္၀မ္းခ်ဳပ္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ မုန္႔တီဖတ္ကုိယ္တုိင္က အပုပ္စာ ျဖစ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ငရုပ္သီး အစိမ္းမႈန္႔ေတြ အမ်ားအျပား ထည့္လုိက္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ေသာ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေလထုိးေလေအာင့္ျဖစ္ကာ ပစၥလကၡနာေသာ မဒမ့္ဗိုက္နာျခင္းေ၀ဒနာသည္ မိသိန္းၾကည္၏ ၿဂိဳဟ္တု ၀မ္းပုပ္ခ်ေဆးနဲ႔ ေတြ႔လုိက္ေသာအခါမွသာ ဗိုက္ထဲရွိ အပုပ္အစပ္မ်ား အားလုံး သြန္ထုတ္ပစ္လုိက္ၿပီး လုံး၀ ေနေကာင္း စားေကာင္း ထုိင္ေကာင္း အိပ္ေကာင္း ေျပာေကာင္း ဆုိေကာင္း သြားေကာင္း လာေကာင္း အားလုံးအေကာင္း ျဖစ္ေနေလေတာ့သတည္း။ ။ ၿပီးၿပီ။
သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)
.
ႏွစ္ေယာက္သား အျပင္မွာ စဆုံေတြ႔တ့ဲေန႔ကစၿပီး ကုိရင္ႏွင့္မဒမ္ လင္မယား အရာေျမွာက္ၾကေလေတာ့၏။ ျမန္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ဒုံးပ်ံေခတ္ေပကုိး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခ်စ္ေတြ ပိုၾကေတာ့ သ၀န္တုိတာေတြက ပါလာေရာ။ အြန္လုိင္းမွာ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါနဲ႔ ခ်တ္တင္ရုိက္ေနတာ မဟုတ္လား ဘာညာ သာရကာျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း စကားနာထုိးၾကသည္မွာ ေန႔စဥ္။ သို႔ဂလုိေၾကာင့္ ကုိရင္ႏွင့္မဒမ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အကြက္ခ်တုိင္ပင္ၿပီး အီးေမးလ္အင္တာနက္ လုံး၀မရရွိႏုိင္သည့္ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲက ရြာေလးတစ္ရြာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ၿပီး ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာ ဘ၀ခရီး အတူတူ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကေလေတာ့၏။ သံသယကင္းကင္း အခ်စ္ျပင္းျပင္းေပါ့။
ဒီလုိနဲ႔....
အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ၁၀ လ ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာ မဒမ္တစ္ေယာက္ ဗိုက္နာလာပါေလေရာ။ ဗုိက္နာလာလုိက္သမွ သဲသဲမည္းမည္း။ ကြမ္းသီးလုံးခန္႔ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား မဒမ့္ခႏၶာကုိယ္မွ တစ္လွိမ့္လွိမ့္ စီးဆင္းလာရသည္ထိ နာက်င္ေလသည္။ ကုိရင္တစ္ေယာက္လဲ တစ္ခါမွ အေတြ႔အႀကဳံမရွိဖူးေလေတာ့ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ။ ဗိုက္အရမ္းနာသည္က တစ္ေၾကာင္း ကုိရင္ရဲ့ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ ေအးတိေအးစက္ အမူအယာကုိ ျမင္ေနရသည္က တစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ မဒမ္တစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္မွန္းမသိ ထြက္ေနေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိရင့္အနားကပ္ကာ ကုိရင္ရဲ့ ရင္ဘတ္ႀကီးကို တဘုန္းဘုန္း ထုၿပီး "အခုလုိ ဗိုက္နာရတာ ရွင့္ေၾကာင့္ ရွင့္ေၾကာင့္ အီးဟီးဟီး" ဟူ၍ ၾကြက္မႏုိင္ က်ီမီးရႈိ႔လုပ္ၿပီး ကုိရင့္ကုိသာ မဲေနေလေတာ့၏။
"မိန္းမရာ.. စိတ္ထိန္းစမ္းပါဦးဟ။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ၾကားသြားရင္ ရွက္စရာႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကုိခ်ည္း အျပစ္ပုံမခ်ပါနဲ႔။ အခုဟာက ႏွစ္ေယာက္လုံးေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ ငါလဲ အခု ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတာပါ"
"အမေလးးးေလးးးးး... အခုထက္ထိ ဘာလုပ္ရမလဲဆုိတာ စဥ္းစားေနတုန္းဘဲလား။ ဒီမွာ နာလြန္းလုိ႔ ေသေတာ့မယ္။ ပူလဲ အရမ္းပူတာဘဲ။ သြား...ရြာေျမာက္ပုိင္းက အရီးျမကို သြားေခၚေခ်။ အမေလးေနာ္... နာလုိက္တာ... အေမေရ... အီးဟီးဟီး။ အေမ့သမီး လင္ယူေစာခဲ့လို႔ အခု ၀ဋ္ခံေနရၿပီ... ရွီးး ဖူးးးးးး ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္.."
မဒမ္ေျပာမွ ကိုရင္တစ္ေယာက္ အရီးျမကို ေျပးသတိရမိေလသည္။ အရီးျမက ဒီလုိမ်ိဳး ဗိုက္နာတာကို ေျဖရွင္းေပးတဲ့ ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြာေျမာက္ပိုင္းကို အျမန္ေျပးၿပီး အရီးျမကုိ သြားေခၚခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အရီးျမက မဒမ့္ဗုိက္ကုိ ဟုိစမ္း ဒီစမ္း ကိုင္စမ္းၾကည့္ေလသည္။ ကုိရင္ေရာ မဒမ္ပါ အားကုိးတႀကီးနဲ႔ အရီးျမမ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ေနေလသည္။ သုိ႔ေသာ္..
"အင္း.. ေျပာရမွာ စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ။ ငါလဲ အခုလုိမ်ိဳး လူနာကို တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါလဲ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး။ အေကာင္းဆုံး အႀကံေပးခ်င္တာကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ၿမိဳ့တက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္းကို သြားတာ အေကာင္းဆုံးပါဘဲ"
အရီးျမလက္ေလ်ာ့လုိက္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုိရင္ႏွင့္မဒမ္ ကားႀကဳံျဖင့္ ၿမိဳ့တက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္း တစ္ခန္းသုိ႔ သြားရေလ၏။ ေဆးခန္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ မဒမ့္ကို အရမ္းသနားလွေသာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္မအား "ဆရာမရယ္.. က်ေနာ့္ မိန္းမကို အပ္ထရာေဆာင္း ရုိက္ေပးပါဗ်ာ။ ဗုိက္ထဲမွာ ဘာရွိလဲ သိခ်င္လုိ႔ပါ" ဟု အသနားခံ အကူအညီေတာင္းေလ၏။ ဆရာ၀န္မလဲ လူနာကုတင္နားလာၿပီး မဒမ့္ဗိုက္ကို လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္ေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ နားၾကပ္ျဖင့္ မဒမ့္ဗုိက္တစ္ေလွ်ာက္ စမ္းသပ္နားေထာင္ေလ၏။
"ကုိရင့္ မဒမ္က အပ္ထရာေဆာင္း ရိုက္ဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းတင္ ကိစၥၿပီးပါတယ္။ က်မတုိ႔က မလုိအပ္ရင္ ဘယ္လူနာကုိမွ အပ္ထရာေဆာင္းရုိက္မေပးပါဘူး"
"ဒါျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ လာခဲ့ရက်ိဳး မနပ္ဖူးေပါ့"
"အဲဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အခု ေသာက္ေဆး ေပးလုိက္မယ္။ အဲဒါေလး ေသာက္လုိက္ရင္ သက္သာ သြားမွာပါ။ ေနာက္တစ္ခါ နာရင္လဲ အခုလုိ ေဆးမ်ိဳးကုိဘဲ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းမွာ ၀ယ္ေသာက္ေပါ့၊ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ျဖစ္သြားမွာပါ"
"ေတာ္ေတာ္ အၾကင္နာတရားမရွိတဲ့ ဆရာ၀န္မဘဲ" ဟု စိတ္ထဲက ေရရြတ္ရင္း ဆရာ၀န္မ ေပးသည့္ စားေဆးကုိသာ ယူၿပီး ျပန္ခဲ့ရေလသည္။ ေဆးစားစားခ်င္းေတာ့ ဗိုက္နာသက္သာသည္ဟု မဒမ္ကေျပာသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဗိုက္နာ နဲနဲသက္သာသည္ဆုိလွ်င္ ေငြကုန္လူပန္းရက်ိဳး နပ္ေပၿပီဘဲ။
သုိ႔ေသာ္ ၿမိဳ့မွေနၿပီး ရြာသို႔ အျပန္ လမ္းခရီး၌ မဒမ့္ဗိုက္အနာ ျပန္ေပၚလာေလ၏။ ရိုးရိုးဗိုက္နာတာ မဟုတ္ေတာ့လဲ ဆရာ၀န္မေဆးက မစြမ္းေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ့။ မဒမ္တစ္ေယာက္လဲ ဗိုက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးအား သူ႔လက္ကေလးျဖင့္ သက္သာလို သက္သာျငား ပြတ္ပြတ္ေနေလ၏။ အိမ္ေထာင္ရွင္မ ဒုကၡကလဲ မေသးပါလားေနာ္။ ကုိရင္လဲ ဘာမွ မလုပ္ေပးတတ္ေလေတာ့ မဒမ့္ဗိုက္ကေလးအား မဒမ္နည္းတူ ဟုိကုိင္ဒီကိုင္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနမိေလ၏။
"မဒမ္ေရ.. ဗိုက္ထဲမွာ လႈပ္စိ လႈပ္စိနဲ႔ပါလား"
"အဲဒါေၾကာင့္ ဗုိက္နာေနတာ။ အဲဒါ ရွင့္ေၾကာင့္ ရွင့္ေၾကာင့္.. အမေလး.... ရွီးးးးးးး နာလုိက္တာေနာ္"
ထုိအျပန္ကားႀကဳံျဖင့္ပင္ ရြာထဲမွ အပ်ိဳႀကီးမိသိန္းၾကည္လဲ စီးနင္းလုိက္ပါလာေလ၏။ မိသိန္းၾကည္သည္ ၿမိဳ့မွ ကုန္မ်ိဳးစုံအား ၀ယ္ယူၿပီး ရြာထဲမွာ လက္လီျပန္ေရာင္းေနသူျဖစ္၏။ ကေလးကစားစရာမွစၿပီး အဂၤလိပ္ေဆး ျမန္မာပရေဆးအထိ သူ႔ဆုိင္မွာ ရႏုိင္ေလ၏။ မိသိန္းၾကည္တစ္ေယာက္ မဒမ္ဗုိက္နာေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ကုိရင္အား ေမးျမန္းေလ၏။
"မဒမ္ ဗိုက္နာေနတာ ၾကာၿပီလား"
"ဒီေန႔မနက္ကစၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ နာလာတာေလ။ အရီးျမကို ျပၾကည့္ေတာ့လဲ ၿမိဳ့တက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္းကို သြားခုိင္းတယ္။ အထူးကုေဆးခန္းေရာက္ေတာ့လဲ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းကို ထပ္လႊဲေပးတယ္။ က်ေနာ္လဲ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ဟုိဘက္တစ္ရြာေက်ာ္က ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းကုိဘဲ သြားရုံေပါ့"
ဟူ၍ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ဇာတ္ေၾကာင္း လွန္ျပရေလေတာ့၏။
"က်မကုိ ယုံၾကည္ရင္ က်မဆုိင္မွာ ေဆးေတြ ရွိပါတယ္။ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္း သြားစရာ မလုိပါဘူး။ ရြာေရာက္ရင္ ဆုိင္လုိက္ၿပီး ယူေပါ့။ မဒမ္ကို ေဆးတုိက္ၿပီး ေစာေစာသာ အိပ္ခုိင္းလုိက္။ မနက္မုိးလင္းရင္ ေကာင္းသြားလိမ့္မယ္၊ အားလုံး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္သြားမွာပါ"
ကိုရင္တစ္ေယာက္ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ မိသိန္းၾကည္ဆုိင္သြားၿပီး ေဆးတစ္ထုပ္ သြား၀ယ္ေလ၏။ မိသိန္းၾကည္ရဲ့ အညႊန္းအတုိင္း ေဆးႏွစ္လုံးတိတိ မဒမ့္အား တုိက္လုိက္ၿပီး ေစာေစာ အိပ္ခုိင္းလုိက္ေလ၏။ မဒမ္ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ျမင္ရမွ ကုိရင္တစ္ေယာက္ စိတ္သက္သာရာ ရေလ၏။ အပ်ိဳႀကီး မိသိန္းၾကည္ေဆးက စြမ္းေပသားဘဲ။ အေတြ႔အႀကဳံရွိတဲ့ အပ်ိဳႀကီးထင္ပါ့။
မနက္ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္၌ မဒမ္တစ္ေယာက္ အိပ္ရာမွ ေစာေစာထ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းဆြမ္းပို႔ဖု႔ိ ဆြမ္းဟင္းဆြမ္းထမင္း ခ်က္ျပဳတ္ေနေလ၏။ ပါးစပ္မွလဲ ဘ၀သံသရာသီခ်င္းေလးအား တုိးတုိးညွင္းညွင္း သီက်ဴးေနေလ၏။ ဒါဆုိ ေသခ်ာၿပီ မဒမ္ ဗိုက္နာ သက္သာသြားၿပီ။ ကိုရင္လဲ အိပ္ရာထက္မွ လူးလဲထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ေရအုိးထားရာ အိမ္ကျပင္သို႔ ထြက္ခြါလာစဥ္ မဒမ္က ဆီးႀကိဳၿပီး "ကိုရင္.. အခု ဗိုက္နာတာေတြ ယူပစ္လုိက္သလုိ သက္သာသြားၿပီ။ အိမ္သာေတာ့ ႏွစ္ခါ သုံးခါ တက္လုိက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ မိသိန္းၾကည္က ဘာေဆးေပးခဲ့တာလဲ" ဟု ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးေလေတာ့၏။ "သူကေတာ့ ေျပာခဲ့တာဘဲ။ ၿဂိဳဟ္တု ၀မ္းပုပ္ခ်ေဆးတဲ့။ မအိပ္ခင္ ႏွစ္လုံးေလာက္ ေသာက္လုိက္ရင္ မနက္လင္းတာနဲ႔ တစ္ခါထဲ ရွင္းသြားေစရမယ္" တဲ့။ ။ (Select and see the blank below) :)
"မွန္လုိက္တာ ကိုရင္။ ရွင္စီမံတဲ့ ရခုိင္မုန္႔တီ လက္သုပ္ကို အားရပါးရ စားလုိက္မိလုိ႔ အခုလုိ ဗိုက္အႀကီးအက်ယ္နာရတာ အခုမွ ေနထိထုိင္သာ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္"
"အာ.. မိန္းမကလဲ။ မိန္းမဘဲေလ ငရုပ္သီးမုန္႔ေတြ နင္းကန္ထည့္လုိက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့မိန္းမ ခံရတာ။ အင္းေလ... အမွန္ကေတာ့ ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းလုပ္ၾကလုိ႔ အခုလုိ ငါ့မိန္းမ ဗိုက္နာရတာ မဟုတ္လား"
မဒမ္ ေလခ်ဳပ္၀မ္းခ်ဳပ္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ မုန္႔တီဖတ္ကုိယ္တုိင္က အပုပ္စာ ျဖစ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ငရုပ္သီး အစိမ္းမႈန္႔ေတြ အမ်ားအျပား ထည့္လုိက္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ေသာ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေလထုိးေလေအာင့္ျဖစ္ကာ ပစၥလကၡနာေသာ မဒမ့္ဗိုက္နာျခင္းေ၀ဒနာသည္ မိသိန္းၾကည္၏ ၿဂိဳဟ္တု ၀မ္းပုပ္ခ်ေဆးနဲ႔ ေတြ႔လုိက္ေသာအခါမွသာ ဗိုက္ထဲရွိ အပုပ္အစပ္မ်ား အားလုံး သြန္ထုတ္ပစ္လုိက္ၿပီး လုံး၀ ေနေကာင္း စားေကာင္း ထုိင္ေကာင္း အိပ္ေကာင္း ေျပာေကာင္း ဆုိေကာင္း သြားေကာင္း လာေကာင္း အားလုံးအေကာင္း ျဖစ္ေနေလေတာ့သတည္း။ ။ ၿပီးၿပီ။
သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ။
ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔)
.
34 comments:
အင္းးး
ဟင္းဟင္းဟင္း..
ဒါလိမ္လည္မႈပဲ..ေစာေစာက မရွိဘူး..
အင္း..ဟင္းဟင္း
မေၿပာေတာ့ပါဘူးေလ..
အြန္ ..ေစာင္းမ်ားေျပာသလားကိုရင္ေရ ဒီလူၾကီးေတာ႕ း)
သူၾကီးမင္း ပိုစ့္ေလးအတြက္ေရာ
ကိုရင္ နဲ႔ မဒမ္ကိုး ကြန္မန္႔ေၾကာင့္ေရာ
ျပံဳးမိသြားတယ္ဗ်ာ။
နာမည္ေလးေတြတာနဲ႔ သေဘာက်တယ္၊ ခုက ကိုရင္တို႔ မဒမ္တို႔ ေခတ္ေပကိုး။။။
ခင္မင္လ်က္
သဒၶါ
အကဲခတ္ကာၿပန္သြား၏။
ဂလိုကို ဟီးဟီး
အဲဒီလုိႀကီးလား...ကိုရင္နဲ႔မဒမ္ကို ေသေသခ်ာ ခ်ာေမးႀကည့္ဦးမွ...
ေျပာျပန္ရင္လဲ မိဂ်က္တုိ႔အလြန္ျဖစ္မွာပဲ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူၾကီးမင္းကေတာ႔ ဘယ္လုိလုပ္ျပီးကုိယ္ခ်င္းစာမလဲေနာ္
ကုိေတြကသိတယ္ ကုိယ္ခ်င္းစာတယ္
ေအာ္ အခ်စ္မရွိတဲ႔သူေတြမ်ား သနားလုိက္တာ
တစ္ခုေတာ႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူတုိ႔အေၾကာင္းေလး ကမာၻကသိသြားတာေပါ႔ သူၾကီးမင္းေက်းဇူးနဲ႔
သူၾကီးမင္းကုိေသေသခ်ာခ်ာခင္တဲ႔ jasmine
တိန္.......... ကိုရင္နဲ ့ မဒမ္ ဟိုမွာ ထရိုက္ကုန္ၾကၿပီ ကိုရင္တဂ်ီးမင္း။ :P
ဟိဟိဟိ.. ကိုရင္နဲ႔ မဒမ္ သူၾကီးမင္းလုပ္ေပးလိုက္မွ မင္းသားနဲ႔မင္းသမီး ျဖစ္ေတာ့တယ္ အဟိ :P :P
ဟဟဟ..
ေၾသာ္.ဒုံးပ်ံ..ဒုံးပ်ံ း))
တဂ်ီး......ဘယ္ကကိုရင္နဲ႕ မဒမ္လဲဗ်...၊ကၽြန္ေတာ္တို႕သိ
တဲ့ ဟိုကိုရင္နဲ႕ မဒမ္တို႔မ်ားလား....:P
ေအာ္ အဲတာမဒုိးကန္တုိ႔ဇာတ္လမ္းေပါ႔ေနာ္
တဂ်ီးတေယာက္ကေတာ့ေလ..
ေရးလိုက္ရင္ေလ..
တကယ္ပါဘဲ..ဟာားဟား
သူမ်ားအေၾကာင္းေတာ့လာမေရးနဲ႕ေနာ္..ဒါဘဲ
အင္းး မဟုတ္မွ လြဲေရာ .. ျဂိဳလ္ထုနဲ႕ သူၾကီး တခုခုေတာ့ ပတ္သတ္ရမယ္ .. :P
မဒမ္ခမ်ာ သားဦးကိုယ္၀န္ဆိုေတာ့လည္း ဘုမသိဘမသိနဲ႔ အေတာ္အေနခက္ေပမေပါ့...ဗိုက္နာတာကိုေတာင္ မခြဲတတ္ရွာေတာ့ဘူးကိုး...ေမြးခ်င္လို႔၊ ကေလးေဆာင့္လို႔နာတာက တစ္မ်ဳိးေလ...အင္အင္းပါခ်င္လို႔နာတာက ရစ္ၿပီးနာတာနဲ႔ ထိုးၿပီးနာတာကိုး...
ၿဂိဳလ္တုနဲ႔ေတြ႕လိုက္မွပဲ အဆင္ေျပတယ္ဆိုတာေလး မွတ္ထားဦးမွ...လူနာလာရင္ ေျပာရေအာင္ ဟာသေလး တစ္ခုေတာ့ ရၿပီ...ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ေဆးခန္းမွာ ေသာက္တဲ့ၿဂိဳလ္တုမရွိဘဲ...ဟိုဒင္းထဲထည့္တဲ့ ၿဂဳိလ္တုေလးေတြပဲ ရွိတာ ခက္သေပါ့ သူႀကီးရယ္...
တဂ်င္းမီးကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ၿပန္ၿပီ..:)
ဒီပိုစ္႔ဖတ္ျပီး ဟိုအတြဲကို သတိရလိုက္တယ္
သူတို႕ကိုမ်ား ေစာင္းေရးသလားလို႔ေလ :P :P
သူဂ်ီးတို႔မ်ား ေရးလိုက္ရင္ ရႊင္စရာ ျပံဳးစရာေတြနဲ႔
ဖတ္လို႕လည္း ေကာင္းပါ႔
ေအာ္ ဒီတဂ်င္းမီးကလူျပိဳဂ်ီးမို႔ထင္တယ္ ဖိုမကိစၥ သံ၀ါသေတြ မပါရင္ စာမေရးတတ္ေတာ့ဘူးလား။ သူမ်ားကိုအားက်ရင္လဲ မိန္းမယူလိုက္ေပါ့။ ခုတေလာ ေတြ့ေနရတာ >.<
ေနာင္ တစ္ခ်ိန္မွာ
သူၾကီးမင္း မိန္းမ ဗိုက္နာရင္
အဲ့လိုပဲ ၿဂိဳလ္တု တိုက္လိုက္ေနာ္ .. :D
ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္
သူျကီးမိန္းမ ဘိုက္နာရင္ ျ၈ဳိဟ္တုမတိိိုက္နဲ႔
ဒံုးပ်ံတိုက္
ဟီဟိ
ဒဂ်င္းမီး လူဇိုးပဲ။
ရီရတယ္။
ေအာ္ သူႀကီးမင္းေပ်ာက္လွခ်ည္လား မွတ္တယ္။
လက္စသတ္ေတာ့ ကိုရင္နဲ႔မဒမ္တို႔အေၾကာင္း သြားေရာက္ေလ့လာၿပီး မွတ္သားေနတာပါလား။
ေဆးၿမီးတို စုေဆာင္းေနပံုရတယ္ း))
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
သူၾကီးမင္းေက်းဇူးေၾကာင့္ သူတို႕ေတြအေၾကာင္းသိသြားၿပီ..:):) ...
သူၾကိးမင္းအမိန္႕ေၾကာင့္ ...ၿပန္ေရာက္ေၾကာင္းပါလို႕...အကိုေရ...ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစလို႕...:)
ဟင္...ဟိုဗိုက္ထင္ေနတာ ခုေတာ့ ဟိုဗိုက္ၾကီးး သူၾကီးလူဇိုးပဲဗ် ။
ကိုယ္ေတြ႕ႀကဳံမွ သိရတဲ့ အျဖစ္ေလးေတြလည္း ရိွမွာပါ ...
အဲဒီမွာေရ ၿဂိဳဟ္တု ၀မ္းပုပ္ခ်ေဆး ရွိရဲ႕လား။
နာဘူးမွ သိၾကမွာပါ
ေရာက္တာေနာက္က်သြားလုိ႔ သူမ်ားေနာက္မွ ရယ္ရတာေပါ့။ ကြန္မန္႔ေတြ မဖတ္ခင္အထိ သူႀကီးရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႔ဇာတ္လမ္း မွတ္ေနတာ။ အင္းေလ...ေနာက္ေတာ့လည္း ဖတ္ရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္... း)
တယ္ဂ်ီး ကုိရင္နဲ႔ ဒမ္ကုိးအေၾကာင္းေရးထားတာလား တုိက္ဆုိင္ထွာလား ေမာင္ဘႀကိဳင္တုိ႔က အေကာင္လုိက္ျပမွ အရိပ္ျမင္ခ်င္တာေနွာ္ဗ်ာ
ရွင္းရွင္းလုပ္ း) း)
ရယ္ရတယ္ း) း)
ဒါထက္ ၂၀၁၂ လာေတာ႔မယ္ ဘယ္ေတာ႔လဲ
ကိုေဇာ္ေတာင္ ဖိတ္စာေဝေတာ႔မယ္ဆုိလားပဲ ၾကားေနတယ္ း) း)
ဖတ္ၿပီးၿပံဳးသြားပါတယ္။
ဪ.. ၁၀ လ အၾကာ မွာမွ ဗိုက္နာ တယ္ ဆို ေတာ့..“ ကိုဝင္းၾကည္”ေၾကာင့္လို ့ ထင္ေနတာ.. ခုေတာ့ ခုေတာ့...
အထင္နဲ့ အျမင္ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲပါေရာလားးးး))
ကိုကိုေမာင္ ေနာ္ စာေရးရင္ ေစာင္းေစာင္းမေရး နဲ႕ တည္႕တည္႕ေရး
ေနာက္မွ ဖတ္စရာေတြ ျပန္လာဖတ္အုန္းမယ္
ခင္မင္စြာျဖင္႔
The war is the most terrible invention of human evil genius. I guess, no human can see so much horror as I have seen during the war cheap essay custom writings
Post a Comment