ကေလးဘ၀ အမွတ္တရ (တဂ္ပုိ႔စ္တ္)

ကေလးဘ၀ အမွတ္တရ တဲ့လား။ ႏွင္းနဲ႔မာယာက တဂ္ထားတယ္။ ေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႔ မအားမလပ္ျဖစ္ေနလုိ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ဖူး။ အခုမွဘဲ ေရးျဖစ္လုိက္ေတာ့တယ္။

ငယ္ဘ၀ကုိ ပထမဦးဆုံးအမွတ္ရေစတာကေတာ့ အေမေျပာျပတ့ဲ ေရႊယုန္ႏွင့္ေရႊၾကားပုံျပင္ေလးပါဘဲ။ ညစဥ္ညတုိင္းေျပာျပေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွလဲ ရုိးမသြားပါဘူး။ ညေရာက္တုိင္း လသာေဆာင္မွာ မိသားစုစုၿပီး လေရာင္ကုိ ခံစားရင္းလဲ အေမက ေရႊယုန္န႔ဲ ေရႊၾကား သက္ကယ္ရိတ္သြားတဲ့ပုံျပင္ေလးကုိ ေျပာျပတယ္။ အိပ္ရာထဲမွာလဲ ေျပာျပတယ္။ အမ်ိဳးေတြအိမ္အလည္သြားရင္းနဲ႔လဲ ေျပာျပတယ္။ ဘယ္လုိဘဲေျပာေျပာ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ေျပာေျပာ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ ရုိးမသြားခဲ့ပါဘူး။
.......

ၿပီးေတာ့ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆုိရခက္ခဲတဲ့ စာေၾကာင္းေလးေတြကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ဘယ္သူဆုိႏုိင္ မဆုိႏုိင္ ၿပိဳင္ခဲ့ၾကတာကုိလဲ အမွတ္ရမိတယ္။
လိပ္ျပာ လိပ္ျပာ လိပ္ျပာ (အျမန္ထပ္ခါထပ္ခါဆုိပါ)။
ဘန္႔ေဘြးပြင့္ ပက္လက္လန္ (အျမန္ ထပ္ခါထပ္ခါဆုိပါ)။
ေႏြမွာ ပြင့္တဲ့ ေႏြပြဲပြင့္ (အျမန္ထပ္ခါထပ္ခါ ဆုိပါ)
ရႊံ ႔ေပၚ ရွဥ့္ေျပး ရွဥ့္ေမြး ရႊံ ႔မလူး (အျမန္ထပ္ခါထပ္ခါဆုိပါ)။

ၿပိဳင္ခဲ့ၾကေပမဲ့လဲ ရြတ္ဆုိတာျမန္လာတဲ့အခါ စကားလုံးေတြ ထပ္သြားတာပါဘဲ။
ဥပမာ။
လိပ္ျပာ လိပ္ျပာ လိပ္ျပာ ဆုိၿပီး အခါေပါင္းမ်ားစြာ ရြတ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ျပာလိပ္ ျပာလိပ္ ျပာလိပ္ဆုိၿပီး ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္ေလ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေႏြမွာ ပြင့္တဲ့ ေႏြပဲပြင့္ လုိ႔ဆုိရတာက အခက္ဆုံးပါဘဲ။
......

သူမ်ားေတြ တရုတ္စကား ေျပာေနတာ ျမင္ရင္ ဘယ္ကေနရလာမွန္းမသိတဲ့ စာေလးကုိ ရြတ္ဖတ္ၿပီး အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္ေနမိခဲ့ၾကတယ္။ ဘာတဲ့။ ႏုတ္ၿပီစံ ခ်ဴးေလး အင္ရွင္ပြတ္ ခပ္ဖႏုံ ရာခိြဳက္ တဲ့။

တရုတ္စကားတတ္ၿပီး အဂၤလိပ္လုိမတတ္ဘူးလုိ႔ေတာ့ မထင္လုိက္နဲ႔ေနာ္။ တတ္တယ္။ ဒီလုိ။
ရန္းဂူး တစ္ဖန္းကက္ ဓေနာတိ ခ်ိဳက္ကင္။
အာသိမ္ထဲ ခ်ဲေလွာ္ ဒဲျပဴး လဲၿ ီး။ (အိမ္သာထဲ ေခ်ာ္လဲ ဒူးၿပဲ ...... )။ ညစ္ပတ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကေလးဘ၀တုန္းက ေအာ္ဆုိခဲ့ၾကတာကုိ ျပန္ေျပာျပတာပါ။
.....

ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက လူစုမိၾကၿပီဆုိရင္ တစ္လွည့္စီ ၿမိဳ့နာမည္ေတြ ေဖာ္ျပတမ္းကစားၾကတယ္။ ဥပမာ။ ရက ဆုိတာ သိလားေပါ့။ သိတယ္။ ရက ဆုိတာ ရန္ကုန္ေပါ့။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ ခဏခဏကစားျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ့အစုံေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ရြာထဲမွာ ရွိတဲ့ ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးေတြရဲ ႔နာမည္ေတြကိုလဲ ခဏအတြင္း ေျပာႏုိင္မေျပာႏုိင္ ခုနကအတုိင္း ကစားၾကတယ္။ ဥပမာ။ ထက ဆုိတာ သိလား။ သိတယ္။ ဘာလဲ။ ထက ဆုိတာ ေထြးၾကည္ေပါ့။ စသျဖင့္ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ စုံေနတာပါဘဲ။
...

ၿပီးေတာ့
ကုကၠဳိပင္က ကုိကံေကာင္း ကုကၠားကုိင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းကုိင္။
ေသေသာသူသည္ သုႆာန္သုိ႔ သက္သက္သာသာ သိသိသာသာ သြားသည္။
တဲတုိင္ တစ္တာ တြင္းတူး။
ကုကၠိဳကုန္းက ကၽြဲႀကီးကုိးေကာင္ကုိ ၾကာႀကီးကြင္းက က်ားႀကီးကုိးေကာင္က ကုိက္ၾက။

အဲဒီလုိ အကၡရာတစ္လုံးထဲနဲ႔ သုံးႏႈံးထားတဲ့ စာေၾကာင္းေတြကုိ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိမွန္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခဏခဏ ေအာ္ဆုိျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေအာ္ဆုိလုိ႔ အေတာ္ေလး ပါးစပ္အရသာေတြ႔တယ္ေလ။
......

ေနာက္ၿပီး
က်ေနာ္တုိ႔ ကုိရင္၀တ္ေနၾကစဥ္တုန္းက ရြာထဲကေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ဆုံမိၾကတဲ့အခါ သူတုိ႔က ၀ုိင္းစၾကတယ္။
ကုိရင္ ကုိရင္ အပ်ိဳျမင္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္မစုပ္ရ တဲ့။
က်ေနာ္တုိ႔လဲ အသာေလး ၿငိမ္ခံမေနပါဘူး။ ထပ္ေသာင္းက်န္းလုိက္တယ္။
စုပ္ရပါတယ္ ေယာက္ဖရယ္၊ ၀ယ္ေပးမလားကြယ္ လုိ႔။

ကုိရင္လူထြက္ ငါးပိခ်က္၊ ေယာက္မနဲ႔ႏွက္၊ ေဒါက္ဒက္ လုိ႔ ေအာ္ၿပီး စတာ ေနာက္တာလဲ ခဏခဏ ခံရဖူးတယ္။ စိတ္ဆုိးစရာေကာင္းေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေတာင္ေပၚကရွမ္းကေလးကေတာ့ ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလုံး ေခတ္စားခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လဲ ဆုိခဲ့ၾကတာပါဘဲ။
....

က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးအရြယ္တုန္းက ဗူစီေပါင္းေတြ ခဏခဏ၀ယ္ၿပီး ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကုိ က်ေနာ္တုိ႔အဖုိးက သိေတာ့ မင္းတုိ႔ေကာင္ေလးေတြ ေငြျဖဳန္းတဲ့ ေလလုံးဘဲ ၀ယ္ေနၾကတယ္။ ဘာအက်ိဳးရွိလဲ၊ စားလုိ႔ရလား၊ ေသာက္လုိ႔ရလား၊ ဗုိက္ျပည့္ၾကလား တဲ့။ သတိရတာေလးကုိ ျပန္ေျပာျပတာပါ။ ရသေတာ့ မေျမာက္ပါဘူး။
.....

ခပ္ညစ္ပတ္ပတ္ စာသားေလးေတြလဲ အမ်ားႀကီး ေအာ္ဆုိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဂါမၼေဒါသေတြ သင့္ေနမွာစုိးလုိ႔ မေရးလုိက္ေတာ့ပါဘူး။ ကေလးဘ၀ဆုိေတာ့လဲ သူမ်ားေတြ ေအာ္ဆုိတာကုိ လုိက္ေအာ္ၾကတာဘဲေလ။ ရုိင္းလားမရုိင္းလားေတာင္မသိခဲ့ပါဘူး။ အခုမွ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ၿပီး ကုိကိုေမာင္ဆုိတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္ေလး အရွက္နည္းၿပီး ရုိင္းစုိင္းခဲ့ပါလားလုိ႔ ရွက္ေတြးေလး ေတြးမိရင္း ႏွင္းနဲ႔မာယာေရ... ဒီေလာက္ဆုိ ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္။

........