Tuesday 24 February 2015

ဖိတ္ေခၚပါသည္ နိဗၺာန္ရည္



ဘုုရားတည္မႈ၊ စျပဳေလၿပီ
၀မ္သာၾကည္ႏူး၊ ရႊင္ျမဴးမိသည္
ကာယဒါန၊ ျပဳၾကရႊင္ၾကည္
လွဴဒါန၊ ျပဳၾကပါရမီ။

ဒါနရွင္မ်ား၊ ဖိတ္ၾကားပါသည္
ၾကြေရာက္လွဴဒါန္း၊ ေမွ်ာ္မွန္းေရာ္ရည္
စုုေပါင္းေအာင္ဆုု၊ သြန္းျပဳေစတီ
ျမတ္ဒါန၊ ျဖည့္ၾကပါရမီ။



စစ္ကုိင္းတုိင္း၊ ပင္လည္ဘူးၿမိဳ့နယ္၊ တုံးဖလားရြာေလးသည္ ေကာလင္း-ပင္လည္ဘူး ကားလမ္းမေပၚ၌ တည္ရွိသည္။ ပင္လည္ဘူးၿမိဳ့ႏွင့္ ေကာလင္းၿမိဳ့သည္ ခရီးမုိင္ ၄၀ တိတိ ကြာေ၀းေလသည္။ တုံးဖလားရြာေလးသည္ ထုိ ႏွစ္ၿမိဳ့အၾကား အလည္တည့္တည့္ ခရီးမုိင္ ၂၀ ၌ တည္ရွိေလသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားပီပီ လယ္ကုိသာ အားထားၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳၾကသည္။ ထုိရြာ၌ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္စစ္တမ္းအရ အိမ္ေျခ ၃၈ အိမ္တိတိ ရွိေလသည္။ 

ဗုုဒၶဘာသာရြာပင္ျဖစ္လင့္ကစား ထုိတုံးဖလားရြာေလး၌ ဘုုရားေစတီ တစ္ဆူမွ မရွိေသးေပ။ ေတာင္သူလယ္လုုပ္ ဓါးမခုုတ္တုုိ႔ ဘ၀မိုု႔ ဘုုရားတစ္ဆူတည္ဖုုိ႔ အိပ္မက္ပင္ မမက္ရဲသေလာက္ျဖစ္သည္။ ဘုုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုုိပင္လွ်င္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ခန္႔မွ စတင္ၿပီး တည္ေဆာက္ ကိုုးကြယ္ႏုုိင္ခဲ့ၾကေလသည္။ ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေဆာင္ၿပီးစီးဖုုိ႔  ႏွစ္ေပါင္း ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာျမွင့္ခဲ့ေလသည္။ ေစတနာရွိၾကေပမဲ့ အသျပာမဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ သူတုုိ႔ တတ္ႏိုုင္သည္က လုုပ္အားပင္ ျဖစ္သည္။ လုုပ္အားလုုိလွ်င္ေတာ့ ညီညြတ္စြာ လုုပ္ကိုုင္ေလ့ရွိၾကသည္။ 

ယခုုအခါ
သူတုုိ႔ အိပ္မက္ပင္ မမက္ရဲခဲ့သည့္ ေစတီေတာ္တစ္ဆူ တုုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္း၀င္းအတြင္း၌ တည္ထားဖုုိ႔ အစပ်ိဳးေနၿပီျဖစ္သည္။ မတည္ေငြ သိန္းတစ္ရာ ႏွင့္ ကၽြႏ္ုုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ား၏ ကူညီလွဴဒါန္းေငြႏွစ္ရပ္ေပါင္းကာ စုုစုုေပါင္း သိန္း ၁၅၀ က်ပ္ ၀န္းက်င္ျဖင့္ စတင္ေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ တုုံးဖလားရြာသူရြာသားမ်ားလည္း ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမႈအတိျဖင့္ သူတုုိ႔ တတ္ႏုုိင္သည့္ လုုပ္အားဒါနျဖင့္ မညီးမညဴ ကူညီ လုုပ္ကိုုင္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။

ထုုိတုုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္းအတြင္း တည္ထားကုုိးကြယ္မည့္ ေစတီေတာ္ကိုု လလိတမုုနိေစတီေတာ္ျမတ္ ဟုု အမည္ေပးထားေလသည္။ တင့္တယ္ေသာ အသေရရွိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုုရား..ဟုု အနက္အဓိပၺါယ္ရွိေလသည္။ ေစတီ မရွိဖူးေသးသည့္ ထုုိရြာ၌ ပထမဦးဆုုံး ေပၚေပါက္လာသည့္ ေစတီျဖစ္သည့္အတြက္ အလြန္႔အလြန္ပင္ က်က္သေရမဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုုၿပီး တင့္တယ္သပၺါယ္ေတာ္မူမည္မွာ ေျပာဖုုိ႔ လုုိမည္ပင္ မထင္ေပ။

ထုုိ လလိတမုုနိေစတီေတာ္ျမတ္ကိုု ပုုဂံေရႊစည္းခုုံဘုုရား ပုုံစံ တည္ထားမည္ျဖစ္သည္။ ဥာဏ္ေတာ္အျမင့္မွာ ၂၇ ေတာင္ျဖစ္သည္။ ေစတီေအာက္ပုုိင္းကိုု ၃၂ေပ ပတ္လည္ မုုခ္ျဖင့္ ခံ၍ ေဆာက္မည္ျဖစ္သည္။ ထုုိမုုခ္ေဆာက္ၿပီးမွ အေပၚပိုုင္း၌ ေစတီဆက္တက္မည္ျဖစ္သည္။ ေစတီတည္သည့္အခါ မူလေစတီႀကီးအျပင္ အရံေစတီ ၄ ဆူကိုုလည္း ေထာင့္ေလးေထာင့္၌ တည္ထားမည္ျဖစ္သည္။ ေစတီေအာက္ခံ မုုခ္ပရ၀ုုဏ္အတြင္း၌လည္း ပိႏၷဲတုုိင္ကိုု အလည္ထားၿပီး ထုုိပိႏၷဲတုုိင္ ေလးဘက္ေလးတန္၌ ဥာဏ္ေတာ္ သုုံးေပခြဲရွိ ေက်ာက္ဆင္းတုုေစတီ ဓမၼစၾကာမုုျဒာပုုံစံ ၄ ဆူ ပူေဇာ္မည္ျဖစ္သည္။  ထုုိမုုခ္အ၀င္၀ တံခါးမကိုု သံဘာဂ်ာတံခါးျဖင့္ တံခါးျပဳလုုပ္မည္ ျဖစ္သည္။ (အဆင္သင့္လွ်င္ ထုုိမုုခ္ခံပရ၀ုုဏ္အတြင္း အထက္နံရံပတ္လည္တြင္ နွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူ ေစတီအငယ္ေလးမ်ား ပူေဇာ္ထားဖုုိ႔လည္း စိတ္ကူးထား၏)။ 

ေစတီတည္မည့္ ပန္းရံဆရာ မ်ားစြာတုုိ႔ထဲမွ ေစ်းအသင့္ဆုုံးျဖစ္သည့္ ပန္းရံဆရာနဲ႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ကာ လြန္ခဲ့သည့္ တေပါင္းလဆန္း ၂ ရက္ (၁၉ ၊၂၊ ၂၀၁၅) ၾကာသပေတးေန႔၌ အနီး၀န္းက်င္႐ွိ သံဃာေတာ္မ်ား ပင့္ဖိတ္ကာ ေစတီပႏၷက္ခ်မဂၤလာပြဲကုုိ က်င္းပျပဳလုုပ္ခဲ့ပါသည္။ လာမည့္ တေပါင္း လဆန္း ၁၀ ရက္ (၂၇၊၂၊၂၀၁၅) ေသာၾကာေန႔တြင္ အုုတ္ျမစ္ခ်မဂၤလာပြဲကုုိ က်င္းပျပဳလုုပ္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုုိအုုတ္ျမစ္ခ်ပြဲ၌ ေရႊအုုတ္ ၆ ခ်ပ္၊ ေငြအုုပ္ ၆ ခ်ပ္၊ ျမအုုတ္ ၆ ခ်ပ္၊ ပတၱျမားအုုတ္ ၃ ခ်ပ္.. စုုစုုေပါင္း အုုတ္ ၂၇ ခ်ပ္ျဖင့္ အုုတ္ျမစ္ခ်ပူေဇာ္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ပန္းရံဆရာ၏ တြက္ခ်က္မႈအရ လက္ခအပါအ၀င္ ေစတီကုုိယ္လုုံး (ရင္ျပင္မပါေသး) အားလုုံး အၿပီးအစီး အလွဴေငြ သိန္း ၃၀၀ ႏွင့္ ၃၅၀ ၾကားဟုု ပ်မ္းမွ် ခန္႔မွန္းထားပါသည္။ ယခုု သိန္း ၁၅၀ ျဖင့္ စတင္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ 

ကံအားေလ်ာ္စြာ........

ဘုုရားထီးေတာ္ ( ၁၀ သိန္းႏွင့္ သိန္း ၂၀ ၾကား)
အရံေစတီ ၄ ဆူ  (တစ္ဆူ ငါးသိန္းက်ပ္)
ေက်ာက္ဆင္းတုုေစတီ ၄ ဆူ (တစ္ဆူ ငါးသိန္းက်ပ္)..
တုုိ႔အတြက္ အလွဴရွင္ ေပၚၿပီး ျဖစ္ေလသည္။
အလွဴေငြ အလုုံအေလာက္ျပည့္စုုံမႈရွိလွ်င္ ႏွစ္လခြဲ သုုံးလျဖင့္ ေစတီေတာ္ကိုု အၿပီးသတ္မည္ဟုု ဆုုိပါသည္။ 

ထုုိေစတီတည္ေဆာက္မႈအတြက္ ပ်မ္းမွ်အေနအားျဖင့္...

ဘိလတ္ေျမအိတ္ ........................ ၅၀၀ ႏွင့္ ၈၀၀ ၾကား
ထုုံးအိတ္......................................၁၀၀ ႏွင့္ ၁၅၀ ၾကား
အုုတ္အခ်ပ္ေရ .............................၁၀၀၀၀၀ ႏွင့္ ၁၅၀၀၀၀ ၾကား
ေက်ာက္ ......................................
သဲ ...............................................

အသုုံးျပဳရမည္ဟုု ခန္႔မွန္းထားပါသည္။

ထုုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ထုုိတုုံးဖလားရြာဦးေက်ာင္းအတြင္း တည္ထားကိုုးကြယ္မည့္ လလိတမုုနိေစတီေတာ္ျမတ္အတြက္ အုုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္ ပါ၀င္လွဴဒါန္းၿပီး ဒါနပါရမီျဖည့္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ အုုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္မွ်ျဖင့္ ဘုုရားဒကာ ဘုုရားဒကာမမ်ား အသီးသီး ျဖစ္ႏုုိင္ေစရန္အလုုိ႔ငွါ နိဗၺာန္ေဆာ္လုုပ္လုုိက္ရပါသည္။ ။

တုုံးဖလားရြာအေရာက္ သယ္ယူခ အပါအ၀င္....

ဘိလပ္ေျမ  တစ္အိတ္  ................၆၅၀၀ က်ပ္
ထုုံးတစ္အိတ္..............................၃၂၀၀ က်ပ္
အုုတ္တစ္ခ်ပ္ ..............................၆၀ က်ပ္
ေက်ာက္ ကားတစ္စီး................... ၃၅၀၀၀ က်ပ္
သဲ ကားတစ္စီး............................၁၅၀၀၀ က်ပ္
ေရႊအုုတ္..................................... စီမံေနဆဲ
ေငြအုုတ္.....................................   ။
ျမအုုတ္.......................................   ။
ပတၱျမားအုုတ္  ............................   ။
သံဘာဂ်ာတံခါး .......................... မစုုံစမ္းရေသး
.....

ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္မႈအေျခအေန ၿပီးစီးမႈ အေျခအေနဓါတ္ပုုံမွတ္တမ္းတုုိ႔ကိုု အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီ ေဖ့စ္ဘုုတ္ေပၚ၌ တင္ႏိုုင္ေစရန္ ႀကိဳးပမ္းေပးပါမည္။ သုုိ႔ေသာ္ တုုံးဖလားရြာမွ မုုိင္ ၂၀ ခန္႔ေ၀းသည့္ ေကာလင္းၿမိဳ့သုုိ႔ သီးသန္႔သြားၿပီး ဓါတ္ပုုံတစ္ပုုံကုုိ အီးေမးလ္ပိုု႔ခ က်ပ္ ၃၀၀ ျဖင့္ ပုုိ႔ရသည့္အတြက္ ဓါတ္ပုုံေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကုုိေတာ့ တင္ႏုုိင္မည္မထင္ပါ။ ထုိအတြက္ ေတာင္းပန္ပါသည္။ အားလုုံးကိုု ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္။ ။
......


ထုုိေစတီေတာ္ တည္ေဆာက္မႈအတြက္ ကနဦးအလွဴရွင္မ်ားမွာ ေအာက္ပါအတုုိင္း ျဖစ္ပါသည္။

၁။ အရွင္ဇနက (သႏၱိသုခ၀ိဟာရ)၊ လန္ဒန္။ စတာလင္ေပါင္ ၁၀၀၀ (၁၆ သိန္းက်ပ္) (လႊဲၿပီး)

၂။ ကုိကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔) ႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ား။ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁၀၀၀၀၀၀၀ (သိန္းတစ္ရာ) (လႊဲၿပီး)

၃။ ကုိေ၀လင္းထြန္း+မစူးစူး။ လန္ဒန္။ စတာလင္ေပါင္ ၅၀၀ (၇၈၅၀၀၀ က်ပ္) (လႊဲၿပီး)

၄။ အနေႏၱာအနႏၱ မိဘႏွစ္ပါးျဖစ္ေသာ ဦးတင့္ေဆြ+ေဒၚေဆြေဆြလွတုိ႔အား အမွဴးထား၍ Daw Wah Wah Tint Swe (Managing Director) Savoiemyanmar (Travels & Tours Co.Ltd)Yangon, Myanmar...ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁၅၀၀၀၀၀ (ဆယ့္ငါးသိန္းက်ပ္)တိတိ (လႊဲၿပီး)

၅။ ဂ်စ္တူး (မုံရြာ)။ စကၤာပူ။ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁၀၀၀၀၀၀ (ဆယ္သိန္း) (လႊဲၿပီး)

၆။ ေဒါက္တာျမင့္ေအာင္+ေဒၚႏွင္းႏွင္းရီ။ ရန္ကုန္။ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁၀၀၀၀ (တစ္ေသာင္း) (လႊဲၿပီး)

၇။ မေလးရွားႏိုုင္ငံေရာက္ ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာ မင္းဧရာ (ဘမႈံ)မွ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁၀၀၀၀၀ (တစ္သိန္းက်ပ္) တိတိ (လႊဲၿပီး)

၈ ။ စကၤာပူေရာက္ ကုုိတိုုးလြင္+မနန္းသိဂီ ၤ သား (အႀကီးေကာင္)တုုိ႔မွ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၈၆၈၀၀ (ရွစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင့္ရွစ္ရာက်ပ္)တိတိ (လႊဲၿပီး)

၉ ။ ဘေလာ့ဂါ မေရႊစင္ဦး မိသားစုု၊ မႏၱေလး မွ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁၀၀၀၀၀ (တစ္သိန္းက်ပ္) တိတိ (လႊဲၿပီး)

၁၀။ ကရင္မေလး ေနာ္ေနာ္မွ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁၅၀၀၀ (တစ္ေသာင္းငါးေထာင္က်ပ္)တိတိ (လႊဲၿပီး)

၁၁။ ႏွစ္ဘက္ေသာ မိဘမ်ားအား အမွဴးထား၍ ကိုုေက်ာ္ခုုိင္စုုိး+မႏြယ္နီ၀င္း၊ သားေလး အာသာ၀င္းစုုိး၊ လန္ဒန္၊ စတာလင္ေပါင္ေငြ ၁၀၀ (တစ္ရာ) တိတိ

၁၂။ ေက်ာ္ေက်ာ္လြင္+မုုိးငယ္၊ သမီး သက္ၾကည္ျဖဴ၊ စံ၀တီ၊ လန္ဒန္၊ စတာလင္ေပါင္ ၃၀ (သုုံးဆယ္) တိတိ

၁၃။ သမီးငယ္ေလး  Sandra San (Birthday donation) လန္ဒန္။ စတာလင္ေပါင္ ေငြ ၁၀၀ (တစ္ရာ)တိတိ

၁၄။ ေနလင္းေအာင္၊ လန္ဒန္။ စတာလင္ေပါင္ေငြ ၂၅ ေပါင္

၁၅။ သီတာထြန္း၊ လန္ဒန္။ စတာလင္ေပါင္ေငြ ၂၅ ေပါင္
..............


ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ "သင္ေသသြားေသာ္" ဆုုိသည့္ ကဗ်ာေလးအား အလ်င္းသင့္၍ ကူးယူေဖာ္ျပေပးလုုိက္ပါသည္။ 

""သင္ေသသြားေသာ္""
......
ေၾသာ္.... 
လူ႔ျပည္ေလာက၊ လူ႔ဘ၀ကား
အုုိရနာရ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္။

ထုုိ႔တၿပီးကား၊ သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တုုိ႔ေျမသည္
အေျခတုုိးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။

သင္၏မ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း
ႀကီးပြါးတက္ျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။

သင္ဦးခ်၍၊ အမွ်ေ၀ရာ
ေစတီသာႏွင့္၊ သစၥာအေရာင္
ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း၊ ေျပာင္လွ်က္၀င္းလွ်က္ က်န္ေစသတည္း။

(ဆရာေဇာ္ဂ်ီ)

ေက်းဇူးအထူးတင္စြာျဖင့္
သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား)
၂၄၊၀၂၊၂၀၁၅  အဂၤါေန႔

.

.

Friday 20 February 2015

ေခတ္ပုုံျပင္ (ဇာတ္သိမ္း)

အာဏာရွင္မွန္ရင္ ဘယ္အာဏာရွင္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အုုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူတန္းစားေတြကိုု အသာေလး ထိန္းထားလုုိ႔ရတယ္။ လူေတြအမ်ားစုုက အာဏာရွင္ကိုု သိပ္ ႀကိဳက္ၾကတာ မဟုုတ္လား။ စာက်က္ပ်င္းတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုု ဆရာ ဆရာမေတြ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားလုုိေပါ့။ ဒီကေလးေတြ ႀကိမ္ဖူးဟင္း အေတာ္ႀကိဳက္တယ္ ဆုုိၿပီးေတာ့ေလ။ ႀကိမ္တုုိ႔မွ ပုုိေျပးၾကတာ မဟုုတ္လား။ ဘာမွ မပူပါနဲ႔။ အာဏာရွင္ ပုုိဆန္ေလေလ ပုုိလိုုက္နာေလေလ ပုုိနာနာရုုိက္ေလေလ ပိုုသစၥာရွိေလေလေလ။ အခုုဘဲၾကည့္ ဘုုရားရွင္က အာဏာနဲ႔ အုုပ္ခ်ဳပ္လုုိက္တဲ့ အခါမွာမွ သာသနာဟာ အေတာ္ေလး ၿငိမ္သြားခဲ့တယ္။

အဲ အာဏာရွင္လုုပ္မွာျဖင့္ ျပတ္ျပတ္သားသားလုုပ္ဖုုိ႔ေတာ့ လုုိတယ္။ အာဏာရွင္ေယာင္ေယာင္ ေမတၱာရွင္ေယာင္ေယာင္ ဆုုိရင္ေတာ့ ဟုုိနားစုုစုု ဒီနားစုုစုုနဲ႔ အသင္းေတြစုု အဖြဲ႔ေတြဖြဲ႔ၿပီး ေျခရာလာတုုိင္းၾကမဲ့ သတၱိခဲေလးေတြ မႈိလုုိေပါက္လာၾကလိမ့္မယ္။ အာဏာရွင္ဆုုိလဲ အာဏာရွင္ပီသမွ ေမတၱာရွင္ဆုုိလဲ ေမတၱုုာရွင္ပီသမွ။ နုုိ႔မဟုုတ္္ရင္  အဟေလး ျမင္လုုိက္တာနဲ႔ တန္း၀င္ၿပီးသားဘဲ။ ေဒ၀ဒတ္ကုုိဘဲ ၾကည့္ေလ။ ဘုုရားရွင္ ဒီေလာက္ အာဏာျပဌာန္းထားတာေတာင္မွ ႏုုိင္ငံေရး ထလုုပ္လုုိက္ေသးတယ္။ အဇာတသတ္မင္းကုုိ အပိုုင္သိမ္းသြင္းလုုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေျပာတဲ့ စကားကိုုလဲ ၾကည့္ဦး။ အဇာသတတ္ေရ.. မင္းက မင္းအေဖ ဗိမၺိသာရမင္းကိုု သတ္ၿပီး ဘုုရင္လုုပ္။ ငါက ဘုုရားရွင္ကိုု သတ္ၿပီး ဘုုရားလုုပ္မယ္။ ဒီေတာ့ မင္းကလဲ ဘုုရင္ျဖစ္ ငါကလဲ ဘုုရားျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ဖုုိ႔ ေကာင္းလုုိက္မလဲ တဲ့။

အင္း... ေဒ၀ဒတ္က ရဟန္းတန္မဲ့ ႏုုိင္ငံေရးေတြ လုုပ္စရာလား။ ေမးႏိုုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒ၀ဒတ္မွ မဟုုတ္ပါဘူး။ လုုိအပ္ရင္ ဘုုရားရွင္ကိုုယ္တုုိင္လဲ ႏိုုင္ငံေရး လုုပ္ရတာပါဘဲ။ ႏုုိင္ငံေတာ္ကုုိ အႏၱရာယ္တစ္ခုုခုု က်ေရာက္ေတာ့မယ့္အခါမ်ိဳး၊ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာကုုိ ထိခိုုက္ႏုုိင္မဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာေပါ့။ ဥပမာ ကပိလ၀တ္ျပည္နဲ႔ ေကာလိယျပည္ စစ္ပြဲကိုုၾကည့္။ ေရာဟိနီျမစ္ထဲက ေရကိုု လုုၾကရင္းနဲ႔ သာကီ၀င္ေတြ အခ်င္းခ်င္း  စစ္ေၾကျငာၿပီး ဟုုိဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္း လက္နက္ေတြ အဆင္သင့္တပ္ဆင္ၿပီးသား။ ပစ္ ဆုုိတဲ့ အမိန္႔ကိုု ေစာင့္ေနတုုန္း။ ပစ္မိန္႔ရကာနီးေလး ဆဲဆဲမွာမွ ဘုုရားရွင္ ေရာက္လာၿပီး ထာ၀ရအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုုပ္ေပးလုုိက္တယ္။ ဒါႏုုိင္ငံေရးဘဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေဒ၀ဒတ္ရဲ့ ႏိုုင္ငံေရးက အမ်ိဳးဘာသာသာသနာ ထိခုုိက္ကြဲျပား ဆုုံးရႈံးရမဲ့ ႏုုိင္ငံေရး။ ဘုုရားရွင္ရဲ့ ႏုုိင္ငံေရးက အမ်ိဳးဘာသာသာသနာ မေပ်ာက္မပ်က္ စည္းလုုံးညီညြတ္မႈရွိေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ႏုုိင္ငံေရး။

 ျမန္မာ့သမုုိင္းကုုိ ၾကည့္ျပန္ရင္လဲ ကိုုယ့္လူမ်ိဳး ကုုိယ့္ဘာသာ ကိုုယ့္သာသနာအတြက္ နုုိင္ငံေရးလုုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဟန္းေတြကိုု ျမင္ေတြ႔ႏုုိင္ပါတယ္။ ပုုဂံေခတ္က ရွင္ဒိသာပါေမာက္တုုိ႔ အင္း၀စြယ္ၾကိဳအရွင္သူျမတ္တုုိ႔ ကိုုလုုိနီေခတ္က ဦး၀ိစာရတုုိ႔ ဦးဥတၱမတုုိ႔ ဒါေတြ အားလုုံးဟာ နုုိင္ငံေတာ္ရဲ့ အႏၱရာယ္ေတြကုုိ၊ ကိုုယ့္လူမ်ိဳးရဲ့ အႏၱရာယ္ေတြကိုု ကာကြယ္ဖုုိ႔ ႏုုိင္ငံေရး လုုပ္ခဲ့ၾကတာ မဟုုတ္လား။ ဒီေတာ့ အခုုေခတ္ ရဟန္းေတာ္ေတြ နုုိင္ငံေရးမွာ ပါ၀င္လာတာ အဆန္းမဟုုတ္ပါဘူး။ ေရွးရုုိးစဥ္လာကိုု ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး လုုပ္တာလဲ မဟုုတ္ပါဘူး။ ကိုုယ့္ရဲ့ႏုုိင္ငံေတာ္ကုုိ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ကုုိယ့္ဘာသာသာသနာ အရွည္တည္တံ့ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြနဲ႔ လုုပ္ကိုုင္ၾကတာလုုိ႔ဘဲ ျမင္မိပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္ေတြ ပရဟိတႏိုုင္ငံေရး လုုပ္တာ ဂုုဏ္ယူပါတယ္။ ႏုုိင္ငံေရးလုုပ္တာ အျပစ္မွ မဟုုတ္တာ။  ဒါေပမဲ့ ႏုုိင္ငံေရး အသံုုးခ်ခံေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့။ ဒီအတုုိင္းရဟန္းေတြ နုုိင္ငံေရးလုုပ္ေနရင္ သာသနာႀကီး ျမန္ျမန္ကြယ္ေတာ့မွာဘဲလုုိ႔ စုုိးရိမ္သူေတြလဲ စုုိးရိမ္ႏိုုင္ပါတယ္။ စုုိးရိမ္တာ အျပစ္မွမဟုုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ သံကုုိ သံဖ်က္ သံေခ်းတက္ (သာသနာကိုု ဘုုန္းႀကီးေတြဖ်က္မွ ပ်က္မယ္)တဲ့။ ေျပာေနၾကတာ။  မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ေပမဲ့ ရာႏႈန္းျပည့္ မွန္တာေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး။ အမွန္က သာသနာကိုု အစုုိးရက ဖ်က္မွ ပ်က္တာပါ။ အစုုိးရဆုုိတာ နုုိင္ငံေတာ္ကုုိ အုုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဘာသာျခား အစုုိးရကိုု ဆုုိလုုိတာပါ။ အစုုိးရ မဖ်က္ရင္ သာသနာပ်က္ဖုုိ႔ အလြန္ခက္ပါတယ္။ သာသနာဆုုိတာ အလြယ္ေလး ဖ်က္လုုိ႔မွမရတာ။ အိႏၵိယဗုုဒၶသာသနာကုုိ ဘယ္သူဖ်က္ခဲ့သလဲ။ ပုုဂံေခတ္အရည္းႀကီးသာသနာကိုု ဘယ္သူဖ်က္ခဲ့သလဲ။ ရွင္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အုုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီအစုုိးရေတြ ဖ်က္ခဲ့တာပါဘဲ။  ဘုုန္းႀကီးေတြရဲ့ အစြမ္း ဘုုန္းႀကီးေတြရဲ့ အာဏာကိုု သာမန္ျပည္သူေတြ သာမန္ရဟန္းေတြ ဖ်က္လုုိ႔ မပ်က္ႏုုိ္င္ပါဘူး။ အစုုိးရစစ္တပ္အကူအညီနဲ႔ အျပတ္ရွင္းမွ ပ်က္ႏုုိင္မွာပါ။ ေရငုုတ္မီးလႈံတုုံးခုုန္ဇယ္ခတ္ သုုိင္းေပါင္းစုုံ ေဆးပညာေပါင္းစုုံ ေဗဒင္ေပါင္းစုုံ တတ္ေျမာက္ထားၾကတဲ့ အရည္းႀကီးသာသနာကုုိ ဘယ္သူက အလြယ္တကူ ဖ်က္ႏုုိင္မတုုန္း။ အစုုိးရကဘဲ ဖ်က္ႏုုိ္င္တယ္။

စဥ္းစားမိတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ မဟာယာနေတြရဲ့ ကြန္ဖူးပညာရပ္ေတြ အရည္းႀကီးတုုိ႔ရဲ့ ဂါထာမႏၱရားေတြ   ေဆးအတတ္ပညာေတြ သင္ထားတတ္ေျမာက္ထားရင္ သာသနာအတြက္ အေတာ္ေလး အသံုုး၀င္မွာဘဲလုုိ႔။ ကုုိယ့္သာသနာကိုုယ့္လူမ်ိဳးကိုု ကာကြယ္ဖုုိ႔ေလ။ အာဏာပါ၀ါရွိေလ လူေတြ မေစာ္ကားရဲေလ မဟုုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အခုုေခတ္ရဟန္းေတြ တုုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ တကယ့္ေစတနာနဲ႔ အလုုပ္လုုပ္ေနတာျမင္ရင္ အျပစ္မျမင္ဘူး။ လူအမ်ား ေကာင္းေစခ်င္လုုိ႔ သူတုုိ႔ဘ၀ကိုု အနစ္နာခံေနတာဆုုိၿပီး ပိုုေတာင္ ေလးစားမိေသးတယ္။ ဘာမွမလုုပ္ဘဲ (စာလဲမလုုပ္ တရားလဲမလုုပ္ဘဲ) ေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတြထက္ စာရင္ နုုိင္ငံေရးလုုပ္တဲ့ ဘုုန္းႀကီးကိုု ပုုိခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ဘုုန္းႀကီးကိုုမွ မဟုုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသား စစ္သား အားလုုံးပါဘဲ။ ကိုုယ့္အလုုပ္ ကိုုယ္မလုုပ္ဘဲ ေနတာနဲ႔စာရင္ နုုိင္ငံေရးလုုပ္တာက ပိုုမြန္ျမတ္မယ္လုုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေလးမ်ိဳးနြယ္ဆုုိၿပီး ဘုုရားရွင္ေဟာထားခဲ့တာဟာလဲ ႏုုိင္ငံေရးအျမင္ရွိရွိနဲ႔ ေဟာထားခဲ့တာလုုိ႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။ အမ်ိဳးမေစာင့္တဲ့ႏုုိင္ငံဆုုိ ျပႆနာပိုုမ်ားတတ္တယ္မဟုုတ္လား။  ဒါေပမဲ့ ဘုုရားရွင္က ကိုုယ့္ဘာသာကိုယ့္လူမ်ိဳးကုုိဘဲ မ်က္ႏွာလုုိက္ၿပီး ေဟာခဲ့တာေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး။ အားလုုံးအတြက္ ေဟာခဲ့တာပါ။ ဆုုိလုုိတာက ဗမာလဲ ဗမာအမ်ိဳးေစာင့္၊ ကုုလားလဲ ကုုလားအမ်ိဳးေစာင့္၊ တရုုတ္လဲ တရုုတ္အမ်ိဳးေစာင့္။ အဲဒါဆုုိ ဘာျပႆနာမွ ျဖစ္စရာ မလုုိေတာ့ဘူး။ အမ်ိဳးမေစာင့္ဘဲ ျဖစ္သလုုိ ေဒြးေရာယွက္တင္ အၾကင္လင္မယားျဖစ္ေနၾကရင္ တခ်ိန္က်ရင္ ျပႆနာ ျဖစ္လာမွာဘဲ။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ နားလည္မႈရွိရွိ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ခ်စ္ခ်စ္။ အခ်စ္ကုုန္တဲ့ေန႔ အျပစ္ပုုံခ်မဲ့ေန႔ပါဘဲ။ ကိုုယ့္လက္ထက္မွာ ျပႆနာရွင္းတယ္ ဆုုိရင္ေတာင္ ကိုုယ့္ရဲ့ သားသမီးေျမးျမစ္လက္ထက္ ျပႆနာေတြ တက္လာႏိုုင္တယ္။ ေမြးခ်င္းအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ျပႆနာေတြ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္ မဟုုတ္လား။ ကုုိယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ယူထားသူေတြအဖုုိ႔ အခန္႔မသင့္လုုိ႔ ရိုုက္လားပုုတ္လား ျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ျပႆနာ ျဖစ္စရာမလုုိပါဘူး။ ေအးေဆး ေနလုုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခားနဲ႔ ယူထားၿပီး စိတ္အခန္႔မသင့္တဲ့အခါ ရုုိက္မိခုုိက္မိရင္ တစ္စတစ္စနဲ႔ ကမၻာႀကီး မီးေလာင္ႏုုိင္တယ္ မဟုုတ္လား။

ဘယ္လုုိဘဲ ေျပာေျပာ ဘုုရားရွင္က ေလာကေရးရာေတြျဖစ္တဲ့ ႏုုိင္ငံေရး စီးပြါးေရး ပညာေရး လူမႈေရးေတြကိုု သုုတၱန္ေဒသနာေတြမွာ ထည့္ၿပီး နည္းေပးလမ္းျပေပးထားခဲ့သလုုိ ေလာကမွ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ အၿမိဳက္အရသာကိုု အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္မွာ အက်ယ္ေဟာျပထားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အာဏာရွင္ပီပီ ဥပေဒေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာကိုု ၀ိနည္းေဒသနာေတာ္မွာ စုုၿပဳံ ထည့္သြင္းထားခဲ့တယ္။ အားလုုံး ႀကိဳက္တာ ေရြးယူ အေကာင္းေတြခ်ည္းဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ရဟန္းပရိသတ္ေတြကေတာ့ ဘုုရားရွင္ရဲ့ အာဏာေဒသနာေတာ္ေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္ေအာင္ ေၾကာက္ေနၾကရေလရဲ့။

မည္သုုိ႔ပင္ ရွိေစကာမူ အာဏာျပင္းေလ မီးၿငိမ္းေလဘဲ မဟုုတ္လား။ အထက္က ေျပာခဲ့သလုုိေပါ့။ အာဏာရွင္ဆန္ေလေလ သစၥာရွိေလေလ။ စည္းကမ္းလုုိ္က္နာမႈရွိေလေလဘဲေပါ့။ မေပ်ာ္လဲ လုုိက္နာ ေပ်ာ္လဲ လုုိက္နာ။ မႀကိဳက္လဲ သစၥာရွိ ႀကိဳက္လဲ သစၥာရွိ။ ဗိုုက္၀လဲ သစၥာရွိ ဗိုုက္ဟာလဲ သစၥာရွိ။ ေအးရာ ေအးေၾကာင္းဘဲေပါ့။

အဲ.. သစၥာ အေၾကာင္းေျပာရင္း ေခြးပုုံျပင္ေလးကုုိ ျပန္ေျပးျမင္ေယာင္မိပါရဲ့။ ပုုံျပင္ဆိုုေတာ့ ပုုံျပင္လုုိ႔ဘဲ မွတ္ေပါ့။ ကမၻာဦးအစက တစ္ကမၻာလုုံးမွာမွ ရြာႀကီးတစ္ရြာဘဲ ရွိသတဲ့။ အဲဒီရြာႀကီးမွာ လူေတြအျပင္ ေခြးေတြလဲ ရွိၾကသတဲ့။ သိတဲ့အတုုိင္း ေခြးဆုုိတာ အစားႀကီးတယ္မဟုုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ သူတုုိ႔ ၀၀လင္လင္ မစားရရွာပါဘူး။ သူတုု႔ိရဲ့သခင္ေတြ ေကၽြးသေလာက္ဘဲ မ၀ေရစာ စားေနၾကရရွာတယ္။ အစာကိုုသာ ၀ေအာင္မေကၽြးတာ အလုုပ္ကိုုေတာ့ ေသေအာင္ခုုိင္းၾကတယ္။ တစ္ေနကုုန္ ေတာေကာင္လုုိက္ခုုိင္းတယ္။ ေတာေကာင္ မလိုုက္နုုိင္ရင္ ရုုိက္တယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ သတ္ပစ္တယ္။ အရိုုက္ခံရမွာ အသတ္ခံရမွာ ေၾကာက္တဲ့အတြက္ ေခြးကေလးေတြဟာ သူတုုိ႔ရဲ့သခင္အေပၚ ေၾကာက္လဲေၾကာက္ သစၥာလဲ ရွိျပၾကရရွာသတဲ့။

အဲဒီလုုိနဲ႔ အဲဒီရြာမွာ ရြာသူႀကီး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္လာသတဲ့။ သနားစာနာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ရြာသူႀကီးမုုိ႔ တစ္ရြာလုုံးက ေလးစားၾကသတဲ့။ အဲဒီရြာသူႀကီး ရာထူးရရခ်င္း ဘာလုုပ္သလဲဆုုိေတာ့ ေခြးအခြင့္အေရး ကုုိ အရင္ လုုပ္ေဆာင္သတဲ့။ "ရြာသူရြာသားမ်ားေခြးပိုုင္ရွင္မ်ားအားလုုံး..... ေခြးမ်ားကိုု မ၀ေရစာ ေကၽြးလာၾကသည္မွာ ၾကာလွေခ်ၿပီ။ ေခြးမ်ားလဲ ပိန္လွေခ်ၿပီ။ ဒီေတာ့ ဒီေန႔ကစၿပီး ေခြးတစ္ေကာင္ကိုု တစ္ရက္ ဆန္တစ္ျပည္ခ်က္ ခ်က္ေကၽြးၾကေစ.. သူႀကီးအမိန္႔."..ဆုုိၿပီး သူ႔ရဲ့ သူႀကီးျဖစ္က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆုုိပြဲမွာ တစ္ခ်က္လြတ္အမိန္႔ ထုုတ္သြားသတဲ့။ ဒီအမိန္႔ကိုု ၾကားေတာ့ ေခြးပိုုင္ရွင္ေတြက မခ်ိသြားၿဖဲ ရွိေနၾကေပမဲ့ ေခြးမ်ားကေတာ့...အာ၀ုု အာ၀ုု အုု အုု အူးးးး ဆုုိၿပီး ေပ်ာ္မဆုုံးေမာ္မဆုုံး ျဖစ္သြားၾကသတဲ့။

မ၀ေရစာ ခ်က္ကာေကၽြးေတာ့
ဗိုုက္ကေလးက ခ်ပ္လွတယ္။

သူႀကီးထုုတ္ျပန္ မိန္႔ေတာ္မ်ားေၾကာင့္
ဗိုုက္ကားရင္ျပည့္ စားရတယ္။

အာ၀ုု အာ၀ုု ညာသံေပးလုုိ႔
မယ္ေခြးေမာင္ေခြး ေပ်ာ္လွတယ္။

သူႀကီးခ်မ္းသာ က်န္းမာေကာင္းဖုုိ႔
ဆုုေတာင္းကာကြဲ႔ ေပးလုုိက္မယ္။

ေပးမယ္ ေပးမယ္။


တစ္ျပည္ခ်က္ စားေနရတဲ့ ေခြးေတြ မုုိးမျမင္ေလျမင္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနၾကသတဲ့။ အာဟာရျပည့္ေတာ့ ေခြးရုုပ္ေခြးရည္ေလးေတြလဲ အျပည့္ေပါ့။ ဟုုိနားသြားၿပဳံးၿပဳံး ဒီနားသြားလဲ ၿပဳံးၿပဳံး။ ေကာင္းေလစြ ေကာင္းေလစြ။  ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုုိ တစ္ျပည္ခ်က္စားလာတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့အခါမွာေတာ့ ေခြးဇာတိေတြ ျပန္ျပလာၾကသတဲ့။ ရြာသူႀကီး သေဘာေကာင္းမေနာေကာင္းတာကုုိ အခြင့္အေရးယူတာလဲ ပါတာေပါ့။ တစ္ေန႔မွာ ေခြးေတြ အားလုုံးတုုိင္ပင္ၿပီး သူႀကီးအိမ္ေရွ့ကိုု ခ်ီတက္သြားသတဲ့။ ဒါက ဘာျဖစ္လာျပန္ၾကတာတုုန္းဆုုိေတာ့။ "၀ူးး ၀ူးး အာ၀ုု ၀ုု ၀ုု.. သူႀကီးမင္းရယ္ အခုုႏွစ္ပိုုင္းေတြမွာ သခင္ေတြက အလုုပ္ေတြ အရမ္းခုုိင္းတဲ့အတြက္ ဗိုုက္က အၿမဲဆာေလာင္ေနပါတယ္။ တစ္ရက္ကိုု တစ္ေကာင္ တစ္ျပည္ခ်က္နဲ႔ ၀၀လင္လင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေကာင္ကိုု ႏွစ္ျပည္ခ်က္ အမိန္႔ ထုုတ္ျပန္ေပးပါ...အဲဒါ လာတင္ျပတာပါ သူႀကီးမင္း.."... ဆုုိၿပီး ေခြးေတြအားလုုံး ၀ူး၀ူး ၀ုုတ္ ၀ုုတ္ ၀ုု၀ုု အာ၀ုု ဆုုိၿပီး တၿပိဳင္နက္ ေတာင္းဆုုိၾကသတဲ့။ ဒီေတာ့ ရြာသူႀကီးလဲ သနားတတ္သူပီပီ..." ေခြးမ်ားကိုု တစ္ေန႔ တစ္ေကာင္ ႏွစ္ျပည္ခ်က္ ခ်က္ေကၽြးေစ.." ဆုုိၿပီး ေခြးပိုုင္ရွင္ေတြကိုု အမိန္႔ ထုုတ္ျပန္သတဲ့။

ဒီလုုိနဲ႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္ၾကာလာျပန္တဲ့အခါ ေခြးအုုပ္ႀကီး ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ သူႀကီးအိမ္ေရွ့ ျပန္ေရာက္လာျပန္သတဲ့။ "၀ုု ၀ုု အိ အိ ၀ူးးး  ႏွစ္ျပည္ခ်က္နဲ႔ မေလာက္ျပန္ေတာ့ဘူး သူႀကီးမင္း။ သုုံးျပည္ခ်က္လုုိ႔ သတ္မွတ္ေပးပါ" ဆုုိၿပီး အဆုုိျပဳလာျပန္ေရာ။ သူႀကီးမင္းလဲ.. ေအးေလ  သူတုုိ႔ တကယ္ အစာမ၀ၾကရွာဘူးထင္ပါတယ္၊ အမိန္႔ ထုုတ္ေပးလုုိက္တာ ေကာင္းပါတယ္ဆုုိၿပီး... တစ္ေကာင္ကုုိ တစ္ေန႔ သုုံးျပည္ခ်က္ ခ်က္ေကၽြးေစ..ဆုုိၿပီး အမိန္႔ ထုုတ္ျပန္တာေပါ့။

ေခြးေတြလဲ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး... အမေလး  စားရေခ်ေသးရဲ့ သုုံးျပည္ခ်က္ႀကီး သုုံးျပည္ခ်က္ႀကီး..ဆုုိၿပီး ဖုုံးမႏုုိင္ဖိမရ ေပ်ာ္ေနေတာ့သတဲ့။ ပိုုင္ရွင္မ်ားမွာေတာ့ ရြာသူႀကီးရဲ့ အမိန္႔မုုိ႔ မလြန္ဆန္ႏိုုင္ဘဲ ေန႔စဥ္ တစ္ရက္ ဆန္သုုံးျပည္ခ်က္ၿပီး ဟင္းေတြနဲ႔ နွယ္ဖတ္ ေကၽြးေမြးေနၾကရရွာသတဲ့။ ဒီလုုိနဲ႔ တစ္ရက္သုုံးျပည္ခ်က္စားၿပီး ဗိုုက္ေတြတင္းၿပီး ေခြးေတြ အပ်င္းႀကီး ပ်င္းေနၾကေတာ့သတဲ့။ သခင္က အလုုပ္ခုုိင္းတဲ့အခါမွာလဲ ပ်င္းရိပ်င္းသြဲ႔ေတြ ျဖစ္ေနၾကသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူတုုိ႔ ေလာဘကိုုေတာ့ အေသာမသတ္ႏုုိင္ရွာၾကေသးဘူး။

တစ္ေန႔မွာ ထုုံးစံအတုုိင္း ရြာထဲက ေခြးေတြအားလုုံးစုုၿပီး ရြာသူႀကီးအိမ္ေရွ့သြားကာ ေခြးေခါင္းေဆာင္  ကပၺတိန္ေအာင္နက္က ေလာ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေရာဆုုိဘဲ။ "၀ူးး ၀ူးးးး၀ူးးးးး သူႀကီးမင္း တစ္ရက္ သုုံးျပည္လဲ မေလာက္ျပန္ဘူး၊ ခဏေလးနဲ႔ အစာေၾကၿပီး ဗိုုက္ျပန္ျပန္ဆာလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ရက္ ေလးျပည္ခ်က္ ခ်က္ေကၽြးရမယ္ဆုုိၿပီး အမိန္႔ ထုုတ္ေပးပါ..." လုုိ႔ အသံက်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ၿပီး ေတာင္းဆုုိသတဲ့။ ေနာက္လုုိက္ေနာက္ပါ ေခြးမ်ားကလဲ "၀ုုတ္ပါဒယ္ မွန္ပါဒယ္" ေပါ့။ ဒီေတာ့ ရြာသူႀကီးက စဥ္းစားသတဲ့။ ဒီေခြးေတြက အခြင့္ေပးရင္ ေပးသေလာက္ယူမ့ဲ ေကာင္ေတြဘဲ။ ငါ  သနားတတ္တာကိုု အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အားမနာ လ်ာမက်ိဳး လာေတာင္းဆုုိၾကတယ္။ ဒီအတုုိင္း သူတုုိ႔ေတာင္းဆုုိတုုိင္း အမိန္႔ ထုုတ္ျပန္ေပးေနရရင္ ရြာသားေတြလဲ အျမင္ၾကည္ၾကေတာ့မွာ မဟုုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီေခြးေတြကလဲ ဗိုုက္၀ရင္ သခင္ကိုုေတာင္ သခင္မွန္း သိခ်င္ၾကေတာ့တာ မဟုုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီလုုိ လုုပ္တာ ေကာင္းမယ္။

ရြာသူႀကီးက ရြာသားေတြ အားလုုံးကိုု ခ်က္ခ်င္း အေရးေပၚ ေခၚယူလုုိ္က္တယ္။ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာဘဲ ရြာသားေတြ အားလုံး သူႀကီးအိမ္ေရွ့ေရာက္လာၾကတယ္။ ေခြးေတြကလဲ သူတုုိ႔ လုုိခ်င္တာကိုု ေတာင္းဆုုိလုုိ႔ ေကာင္းေနၾကတုုန္း။

"ဆန္ေလးျပည္ ေကၽြးပါေကၽြးပါ
ေဟာ့ဒီမွာ..ရင္ေတြ ဟာတာတာ"


ထုုိ႔ေနာက္.. ေခြးေခါင္းေဆာင္ ကပၺတိန္ေအာင္နက္ထက္ အသံပုုိက်ယ္စြာျဖင့္ ရြာသူႀကီးက အမိန္႔ ထုုတ္ျပန္လုုိက္တယ္။

"ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ လူအေပါင္း ေခြးအေပါင္းတုုိ႔... အခုုဆုုိရင္ ရြာသားေတြအားလုုံး  ေခြးအေပါင္းအားလုုံး သူႀကီးအိမ္ေရွ့ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ ေအာင္နက္ဦးေဆာင္တဲ့ ေခြးေတြက တစ္ရက္ကိုု ဆန္ေလးျပည္ခ်က္ ခ်က္ေကၽြးဖုုိ႔ အမိန္႔ ထုုတ္ခုုိင္းလာတာ ျဖစ္တယ္။ ဟိုု အရင္က သူတုုိ႔ကိုု သနားငဲ့ညွာၿပီး တစ္ျပည္ခ်က္ကိုု အရင္ ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ သူတုုိ႔က ႏွစ္ျပည္ခ်က္ ထပ္ေတာင္းဆုုိလာတယ္။ ႏွစ္ျပည္ခ်က္ ခြင့္ျပဳလုုိက္တဲ့ေနာက္ပိုုင္းမွာ သုုံးျပည္ခ်က္ ေတာင္းဆုုိလာျပန္တယ္။ အခုု ဒီေန႔ ထပ္ၿပီး ေလးျပည္ခ်က္ ေတာင္းဆုုိလာျပန္တယ္။ လုုိက္ေလ်ာမွန္းသိတဲ့အတြက္ ေတာင္းဆုုိမႈေတြက မ်ားျပားလာတယ္။ သနားတတ္မွန္းသိတဲ့အတြက္ အခြင့္အေရးအမ်ားႀကီး ယူလာတယ္။ ဗုုိက္၀လာတဲ့အခါ သခင္ကိုု သစၥာေစာင့္သိမႈ နည္းပါးလာတယ္။ ဒီေတာ့ ရြာသူရြာသားအေပါင္း ေခြးအေပါင္းတိုု႔ အခုု သူႀကီး အမိန္႔ေတာ္ခ်မယ္။ အားလုုံး နားစိုုက္စိုုက္ ေထာင္ၾကပါ။ ေခြးပိုုင္ရွင္မ်ားကလဲ မိမိတုုိ႔ရဲ့ ေခြးမ်ားကိုု ေကၽြးခ်င္သေလာက္သာ ေကၽြးၾကပါ။ ေခြးမ်ားအားလုုံးကလဲ မိမိတုုိ႔ရဲ့ သခင္ေကၽြးသေလာက္ဘဲ စားၾကပါ။    တစ္ျပည္ခ်က္ ႏွစ္ျပည္ခ်က္ သုုံးျပည္ခ်က္ ဥပေဒေတြကိုု ဒီေန႔ကစၿပီး ဖ်က္သိမ္းလုုိက္ပါတယ္။ အစာ ၀၀ မစားရေပမဲ့လဲ ေခြးမ်ားအားလုုံး မိမိတုုိ႔ရဲ့ သခင္ကိုု အသက္စြန္႔ၿပီး သစၥာရွိၾကပါ။ အမိန္႔ေတာ္"

"ေဟးးးးးး"

"အုုဟုုဟုု"

(ေဟးးးး ဆုုိသည္မွာ ရြာသူရြာသားမ်ား၏ ေပ်ာ္ရႊင္သည့္အသံ ျဖစ္သည္။ အုုဟုုဟုု ဆုုိသည္မွာ ေခြးမ်ား၏ ၀မ္းနည္းပက္လက္အသံျဖစ္သည္။)

ေခြးမ်ားအားလုုံး ရြာသူႀကီးထံ မ်က္ရည္ခံ ထုုိးၾကတယ္။

"သူႀကီးမင္းရယ္... သနားပါဦး။ တစ္ခ်ိဳ့ေခြးေတြမွာ ကေလးေတြလဲ တသီႀကီးနဲ႔... ၿပီးေတာ့ ေနလဲ ေကာင္းၾကတာ မဟုုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီလုုိ လုုပ္ပါလား သူႀကီးမင္းရယ္။ ဒီေန႔ လာေတာင္းဆုုိတဲ့ ေလးျပည္ခ်က္ကိုု ခြင့္မျပဳခ်င္ေနပါ။ နဂုုိ သုုံးျပည္ခ်က္ကေလးအတုုိင္းေတာ့ ထားေပးပါေနာ္"

 "ဟိတ္... ငါ သူႀကီးမင္း ေျပာတဲ့အတုုိင္း နားေထာင္။ ခံမေျပာနဲ႔ ခုုိင္းတာလုုပ္ ခုုံနဲ႔ရိုုက္လုုိက္လုုိ႔ ေခြးမသာေပၚသြားမယ္.."

သူႀကီးမင္းက ပြဲၾကမ္းျပလိုုက္ေတာ့ ေခြးေတြလဲ နႈတ္ဆိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနရရွာေတာ့တယ္။ အဲဒီလုုိနဲ႔ ကမၻာဦးအစ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဒီေန႔အခ်ိန္ကာလအထိ ေခြးမ်ားဟာ သခင္ေကၽြးသေလာက္သာ စားၾကရၿပီး သူတုုိ႔ရဲ့ သခင္ကိုုလဲ အသက္နဲ႔ ရင္းကာ သစၥာရွိျပၾကရေတာ့သတဲ့ကြယ္။ ေခြးေတြရဲ့ဘ၀ ဒီလုုိ ေကၽြးသေလာက္ဘဲ စားရတဲ့ ဘ၀အျဖစ္နဲ႔ ရပ္တည္ရတာဟာ  ရြာသူႀကီးရဲ့ အျပစ္လား၊ ရြာသူရြာသားေတြရဲ့ အျပစ္လား၊ ေခြးေတြရဲ့ အျပစ္လားဆုုိတာကုုိေတာ့ ကေလးတုုိ႔ဖာသာ စဥ္းစားၾကေပါ့ကြယ္။ ပုုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါဘဲကြယ္။  ။


သေဗၺသတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ ။
သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား)
၂၀၊၀၂၊၂၀၁၅ ၆ၾကာ


Friday 13 February 2015

ျပည္ေထာင္စုု+ေမြးေန႔


လူတုုိ႔ဓေလ့
မေနာေတြ႔ၿပီး
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္
ေပးရေအာင္ဟုု
ျပည္ေထာင္စုုေန႔
ေနာက္သုုိ႔ေရြ႔ၿပီး
ေမြးေန႔အႀကိဳ
တစ္ရက္လုုိတြင္
ခ်ဳပ္ဆုုိခဲ့အံ့လည္း မသိ။


ညီေနာင္တုုိင္းရင္း
ေဆြတစ္သင္းႏွင့္
ေသြးခ်င္းတုုိ႔အား
အေလးထား၍
ျပတ္သားစြာေတြး
သူပင္ေရြးၿပီး
ေမြးေန႔ျပည္ေထာင္
ေရာမေယာင္ဖုုိ႔
ဖယ္ေရွာင္ခဲ့အံ့လည္း မသိ။


ေၾသာ္......
ျပည္ေထာင္စုုေန႔
ထုုိသည့္ေန႔အား
ေမြးေန႔ရက္တြင္
ခ်ဳပ္ခဲ့လွ်င္မူ
သက္၀င္ဂုုဏ္ၿဖိဳး
ဇာတိတိုုးၿပီး
ပြါးတုုိးမဂၤလာ
ေဘးကင္းကြာ၍
ခ်မ္းသာျငားအံ့လည္း မသိ။

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား)
၁၃၊၀၂၊၂၀၁၅ ၆ၾကာ

.

Thursday 12 February 2015

ၿငိမ္ပိုုနက္


လႈိင္းတံပုုိးထန္
ကမ္းလုုံးလွ်ံ၍
ေခ်ာင္းကန္အတိ
ေရျဖင့္ျပည့္လည္း
ၿငိမ္သည့္ေရထက္
ပုုိမနက္ဘူး။

ၿငိမ္ခ်က္ေရျပင္
အာကာသြင္သုုိ႔
ကင္းစင္ေနဘိ
လႈိင္းမရွိသည့္
ထုုိသည့္ေရလႊာ
ေရၿငိမ္သာလွ်င္
ဘယ္ခါမဆုုိင္း
ပုုိနက္ရႈိင္း၏။

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား)
၁၂၊၀၂၊၂၀၁၅ ၅ေတး


.

Saturday 7 February 2015

ေခတ္ပုုံျပင္ -၂

ဘုုရားရွင္လက္ထက္က ရဟန္းေတာ္ေတြ ဖလန္းဖလန္းထခဲ့ၾကတာဟာ သာသနာေတာ္ႀကီး ပရမ္းပတာ ျဖစ္လုုိ႔ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။ သာသနာက သန္႔ရွင္းၿပီးသား။ တည္ၾကည္ၿပီးသား။ ခန္႔ညားၿပီးသား။ ဒါျဖင့္ ဘာျပဳလုုိ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဖလန္းဖလန္းထၾကတာလဲဆုုိေတာ့ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ သာသနာေတာ္ရဲ့ တံခါးဖြင့္ ဒီမုုိကေရစီ စနစ္ေၾကာင့္ဘဲ။ ဟုုတ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဒီမုုိကေရစီစနစ္နဲ႔ အစမပ်ိဳးခဲ့ရင္လဲ အဆင္ေျပမွာ မဟုုတ္ျပန္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုုိ႔လဲဆုုိေတာ့ အယူအဆေတြ ၀ါဒေတြ သီအုုိရီေတြ မႈိလုုိေပၚေပါက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာမွ ဘုုရားရွင္က သစၥ၀ါဒနဲ႔ တမူထူးျခားၿပီး ထုုိးေဖာက္ခဲ့ရတာကုုိး။ အမ်ားက လူၿပိန္းႀကိဳက္ နိစၥ သုုခ အတၱ သုုဘေတြန႔ဲ ေရႊရည္စိမ္ေနၾကတဲ့ ကာလမွာ ဘုုရားရွင္က အနိစၥ ဒုုကၡ အနတၱ အသုုဘဆုုိၿပီး ေဆးခါးႀကီးတုုိက္ေကၽြးခဲ့ရတာမဟုုတ္လား။ ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ့ သာသနာေတာ္ကုုိလဲ တံခါးပြင့္၀ါဒ က်င့္သုုံးၿပီး လူမ်ိဳးမေရြး ဘာသာမေရြး အဆင့္အတန္းမေရြး ႀကီးငယ္မေရြး ဒီမုုိကေရစီစနစ္နဲ႔ ပုုံေဖာ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒါမွ သာသနာ့အဖြဲ႔၀င္ေတြ မ်ားလာမွာ မဟုုတ္လား။

ဇာတ္ခြဲျခားလြန္းလွတဲ့ အိႏၵိယလုုိ ျပည္ႀကီးမ်ိဳးမွာ ဇာတ္စကားလုုံး၀ မေျပာခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဟာ ဘုုရားရွင္တစ္ပါးဘဲ ရွိခဲ့တယ္။ ဗမာ ကုုလား တရုုတ္ မြန္ဂုုိ၊ ခတၱိယ ျဗဟၼဏ ေ၀ႆ သုုဒၵ၊ ဘုုရင္ ပုုဏၰား သူၾကြယ္ ဆင္းရဲ ဘယ္ထဲကဘဲ လာလာ ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆုုိလက္ခံခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းဟာ ဘုုရားရွင္ရဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုုဘဲ ရွိခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိတဲ့ သာသနာမွာ အလႊာေပါင္းစံုုက လာၿပီး ေပ်ာ္ေမြ႔ေနၾကတာ မဆန္းပါဘူး။ မုုဆုုိးဖုုိ မုုဆုုိးမ တစ္ခုုလပ္ အဘုုိးအုုိ အမယ္အုုိ လူမမယ္ အားလုုံးအားလုုံး လာထားဘဲ။ အဲဒီ ဒီမုုိကေရစီစနစ္ေၾကာင့္ ဘုုရားရွင္ရဲ့ သာသနာဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း တဟုုန္ထုုိး နာမည္ႀကီးလာခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ နာမည္ႀကီးခဲ့သလဲဆုုိေတာ့ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းထဲ မ၀င္ရရင္ ေခတ္မမီဘူးလုုိ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။ လူေတြလဲ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲဘဲေပါ့။ အျဖဴ အမဲ အနီ အ၀ါ ဘာကာလာမွ မေရြးဘူး အားလုုံး Welcome ဘဲ။ သားပစ္ မယားပစ္ ခ်စ္သူပစ္ၿပီး ၀င္လာၾကသူေတြလဲ မ်ားမွမ်ား။ ဒီလုုိနဲ႔ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာဘဲ ဘုုရားရွင္ရဲ့ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးဟာ အဆမတန္ႀကီးမား တုုိးပြါးလာခဲ့တယ္။

ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးကိုု ဘာဥပေဒနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္မလဲ။ ဒါ လုုိအပ္လာၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ဘုုရားရွင္က ဥပေဒေတြ မျပဌာန္းခဲ့ေသးဘူး။ ေျခ/ဥလုုိ႔ေခၚတဲ့ အေျခခံ ဥပေဒႀကီးကိုုလဲ မေရးဆြဲခဲ့ရေသးဘူး။ ခႏၱီ ပရမံ တေပါ တိတိကၡာ (သည္းခံျခင္းသည္ အမြန္ျမတ္ဆုုံး) စတဲ့ သြယ္၀ုုိက္ဥပေဒအႏုုစားေလး သုုံးပုုဒ္နဲ႔သာ သာသနာေတာ္ႀကီးကိုု ခပ္ယဲ့ယဲ့ ထိန္းခ်ဳပ္လာခဲ့ရတယ္။ ၾကာလာေတာ့ ခပ္ေထြေထြ ရဟန္းေတြက အဲဒီဥပေဒအႏုုစားေလးေတြကိုု မမႈခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ အဖြဲ႔လုုိက္ရမ္းကားၾကတဲ့ ေျခာက္ပါးဂုုိဏ္း၊ ဆယ့္ခုုနစ္ပါးဂုုိဏ္းေတြ ေပၚေပါက္လာၾကတယ္။ တစ္ပါးထဲ သတၱိရွိရွိမုုိက္ၿပီး အာဏာလုုယူခ်င္တဲ့ ေဒ၀ဒတ္လုုိ ရဟန္းမ်ိဳး ေပၚေပါက္လာတယ္။ အေပ်ာ္ၾကဴးလွတဲ့ ဥဒါယီလုုိရဟန္းမ်ိဳး ညစ္ေပေပလုုပ္တဲ့ ဆႏၷလုုိရဟန္းမ်ိဳးေတြ ဟုုိနားတစ္စုု ဒီနားတစ္ခုု ေပၚေပါက္လာၾကတယ္။

အဖြဲ႔အစည္း စတင္ျဖစ္ေပၚလာခါစ စည္းရုုံးေရးျပဳလုုပ္ဆဲကာလမုုိ႔ ဒီမုုိကေရစီစနစ္နဲ႔ အုုပ္ခ်ဳပ္လာလုုိက္တာ။  ၾကာလာေတာ့ အဖြဲ႔၀င္ေတြထဲမွာ ပရမ္းပတာေတြ မ်ားလာတယ္။ မုုိက္မဲေတြေ၀မႈေတြ ေပါလာတယ္။ အဲလုုိပုုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ဆက္သြားရင္ေတာ့ ဘုုရားရွင္ရဲ့ သာသနာေတာ္ႀကီးဟာ ညစ္ႏြမ္းလာမယ္။ နာမည္ပ်က္လာမယ္။ လူေတြ ကဲ့ရဲ့စရာ ျဖစ္လာမယ္။ လူမုုိက္ေတြရဲ့ ကြန္းခုုိရာ ျဖစ္လာမယ္။ ငတ္ႀကီးက်ၿပီး ၀င္လာသူေတြရဲ့ စားက်က္ ျဖစ္လာမယ္။ အဲဒီလုုိ အုုတ္ေရာေရာ ေက်ာက္ေရာေရာ ပရမ္းပတာျဖစ္ေနတဲ့ သာသနာေတာ္ႀကီးဟာလဲ ေကာက္ရုုိးမီးလုုိ ၀ုုန္းကနဲ ထေလာင္ၿပီး ၀ုုတ္ကနဲ ၿငိမ္းသြားရုုံသာ ရွိေပေတာ့မေပါ့။

ဒီေတာ့ ဘုုရားရွင္က ေရွးေရွးဘုုရားရွင္ေတြရဲ့ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တည္တ့ံေအာင္ ကိုုင္တြယ္ခဲ့ၾကပုုံကုုိ အာရုုံျပဳရၿပီေပါ့။ ေဟာ ေတြ႔ပါၿပီ။ ေရွးေရွးကမၻာေတြမွာ ပြင့္ခဲ့ၾကတဲ့ ၀ိပႆီ သိခီ ေ၀ႆဘူ ဘုုရားရွင္တုုိ႔ရဲ့ သာသနာဟာ ေရရွည္ မတည္တံ့ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုုိ႔လဲဆုုိေတာ့ အဲဒီဘုုရားရွင္ေတြက သူတုုိ႔ရဲ့ သာသနာကိုု ဒီမုုိကေရစီစနစ္န႔ဲသာ ႏူးညံ့စြာ အုုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကလုုိ႔ဘဲ။ ေနာက္ ဒီဘဒၵကမၻာမွာ ပြင့္ခဲ့ၾကတဲ့ ေနာင္ေတာ္ ဘုုရားရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ ကကုုသႏၶ ေကာဏာဂမန ကႆပ ဘုုရားရွင္ သုုံးဆူတုုိ႔ရဲ့ သာသနာအဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြကေတာ့ ေရရွည္တည္တံ့ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လုုိ႔လဲဆုုိေတာ့ အဲဒီဘုုရားရွင္ေတြက သူတုုိ႔ရဲ့ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးကိုု အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ အုုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကလုုိ႔ဘဲ။ ရွင္းသြားၿပီ။ အေျဖရသြားၿပီ။ ဒီမုုိကေရစီစနစ္ကိုု စမ္းသပ္ကာလ ႏွစ္ ၂၀ အုုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့ၿပီ။ သိပ္မစားသာဘူး။ ဒီေတာ့ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး ေရရွည္တည္တံ့ဖုုိ႔ဆုုိရင္ အာဏာရွင္စနစ္မွ တစ္ပါး။

အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ ေရာက္လာရင္ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ဘဲ ျဖစ္ရမယ္။ ျဖဳတ္ထုုတ္သတ္ စနစ္နဲ႔ ကိုုင္တြယ္မယ္။ ဒီေတာ့မွ လူေတြဆီမွာ အေၾကာက္တရားေတြ ကိန္း၀ပ္လာမယ္။ အေၾကာက္တရား ရွိလာၿပီဆုုိရင္ အဲဒီအေၾကာက္တရားကိုု အေၾကာင္းျပဳၿပီး ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ညီညြတ္ျပရေတာ့မယ္။ စည္းရုုံးျပရေတာ့မယ္။ လုုိက္နာျပရေတာ့မယ္။ အဲဒီစနစ္နဲ႔ ကုုိယ္တြယ္စီမံထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းဟာ မယိုုင္မလဲ တည္ၿမဲေနမယ္။ ယေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကုုိယ္တြယ္ထားတဲ့ အဲဒီလုုိ အမ်ားေၾကာက္အဖြ႔ဲအစည္းႀကီးတစ္ခုု ဘာေၾကာင့္ ကမၻာအႏွံ႔ ပ်ံ့ႏွံ႔တည္ၿမဲေနရသလဲဆုုိ အေျဖက အဲဒါဘဲ။

ဒီေတာ့ ဘုုရားရွင္လဲ သူ႔ရဲ့ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တည္ေထာင္ၿပီး ႏွစ္ ၂၀ ေျမာက္ ျဖစ္တဲ့ တပုုိ႔တြဲလျပည့္ေန႔မွာဘဲ လက္ရွိက်င့္သုုံးေနတဲ့ ဒီမုုိကေရစီစနစ္ကုုိ အဆုုံးသတ္ရပ္နားလုုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေန႔မွာဘဲ အာဏာရွင္စနစ္က်င့္သုုံးေတာ့မယ့္ အရိပ္အေယာင္ျပလုုိက္တယ္။ ေထာင္ေသာင္းမက မ်ားျပားလွတဲ့ သံဃာထုုႀကီးက သုံးႀကိမ္တုုိင္တုုိင္ မိန္႔ခြန္းေခၽြေပးဖုုိ႔ ေတာင္းပန္တာကုုိေတာင္ လုုံး၀ (လုုံး၀) လ်စ္လ်ဴရႈပစ္လိုုက္တယ္။ ေနာက္ အရိပ္အျမြက္ျပၿပီး မသန္႔ရွင္းမစင္ၾကယ္ေတာ့တဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးကိုုလဲ ရဟန္းပရိသတ္ထဲမွ အတင္းဆြဲထုုတ္ဖယ္ရွားေစလုုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပတ္သားၿပီး ၾသဇာျပည့္၀လွတဲ့ အသံေတာ္နဲ႔ တစ္ခြန္းတည္း ေျပာခ်လိုုက္တယ္။ ဒီေန႔ဟာ အႏုုစားဥပေဒေလးနဲ႔တည္ေထာင္ထားတဲ့ ဒီမုုိကေရစီစနစ္ (ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္)ကုုိ က်င့္သုုံးတာ ေနာက္ဆုုံးေန႔ဘဲ တဲ့။

အဲဒီ ႏွစ္ ၂၀ ေျမာက္ကစၿပီး သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးကိုု အာဏာရွင္စနစ္ (အာဏာပါတိေမာက္)နဲ႔ (Reform)လုုပ္ၿပီး အုုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တယ္။ အေျခခံဥပေဒ (ေျခ/ဥ)ကုုိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရးဆြဲလာခဲ့တယ္။ အာဏာရွင္စနစ္ပီပီ ေျခ/ဥကိုု ေရးဆြဲတဲ့အခါမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတုုိင္ပင္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္သူ႔အႀကံဥာဏ္မွလဲ မယူခဲ့ဘူး။ တစ္ပါးတည္းသာ ေရးဆြဲလာခဲ့တယ္။  ဒီလုုိနဲ႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာလာတဲ့အခါမွာ အမ်ိဳးသားရဟန္းေတြအတြက္ ၀ိနယသတ္ဥပေဒပုုဒ္မႀကီး ၇ ခုု၊ ပုုဒ္မခြဲ ၂၂၇ ခုု၊ ပုုဒ္မငယ္မ်ားစြာ၊ အမ်ိဳးသမီးရဟန္းေတြအတြက္ ၀ိနယသတ္ဥပေဒပုုဒ္မႀကီး ၇ ခုု၊ ပုုဒ္မခြဲ ၃၁၁ ခုု၊ ပုုဒ္မငယ္မ်ားစြာတုုိ႔နဲ႔ ၿပီးျပည့္စုုံတဲ့ အေျခခံဥပေဒေတာ္ႀကီး (ေျခ/ဥ)ကိုု ေရးဆြဲ ေအာင္ျမင္လာခဲ့တယ္။ 

ေျခ/ဥရွိလာၿပီေတာ့ မေကာင္းတဲ့သူ ေညာင္းေပေရာ့ဘဲ။ သူစိမ္းမေကာင္းလဲ ေညာင္း။ ေဆြမ်ိဳးမေကာင္းလဲ ေညာင္း။ ဘယ္သူ မေကာင္းမေကာင္း အားလုုံး ေညာင္းဘဲ။ ေျခ/ဥဆုုိတာ မုုိးေပၚ ေထာင္ပစ္တာမွ မဟုုတ္တာ။ တည့္တည့္ဘဲ ပစ္တာ။ တည့္တည့္မွ တကယ့္တည့္တည့္။ ဘယ္ေလာက္ထိတည့္တည့္လဲဆုုိ ေယာက္ဖမုုိ႔လဲ မ်က္ႏွာသာမေပးဘူး။ ဖြားဖက္ေတာ္မုုိ႔လဲ မ်က္ႏွာမလုုိက္ဘူး။ ေျခ/ဥကိုု မသိလုုိ႔ က်ဴးလြန္မိတာပါဆုုိလဲ မရဘူး။ ဒီအဖြဲ႔အစည္းထဲ ၀င္ခ်င္ရင္ ဒီေျခ/ဥကိုု အလြတ္ရေအာင္ အရင္လုုပ္။ ၀င္ၿပီးမွ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သလုုိလုုိေတာ့ မလုုပ္နဲ႔။ ရုုတ္ရုုတ္ရုုတ္ရုုတ္ဆုုိ ဂုုတ္ဂုုတ္ဂုုတ္ဂုုတ္ ျဖစ္သြားမယ္။

ဒါေတာင္မွ ေျခ/ဥကုုိ ဥပေဒလက္တစ္လုုံးျခား (Loophope) လုုပ္ခ်င္တဲ့ ရဟန္းေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ဥပမာ ၀ိနယသတ္ဥပေဒပုုဒ္မႀကီး ၁ ရဲ့ ပုုဒ္မခြဲ ၁ ကုုိဘဲ ၾကည့္။ ေမထုုန္မႈျပဳရင္ ေသဒဏ္ (လူထြက္) လုုိ႔ ဥပေဒက ဆုုိထားတယ္ မဟုုတ္လား။ အဲဒီမွာ လာၿပီ။ ဘုုရားရွင္က လူအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ေမထုုန္မႈျပဳျခင္းကိုုသာ တားျမစ္ထားသာ ျဖစ္မွာပါ တိရစၦာန္မေတြနဲ႔ေတာ့ ျပဳလုုိ႔ရေကာင္းပါရဲ့ ဆုုိၿပီး က်ဴးလြန္ျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ ဘုုရားရွင္က ဥပေဒပုုဒ္မငယ္ေတြ ထပ္တုုိးရၿပီေပါ့။ တိရစၦာန္မနဲ႔ ေမထုုန္မႈျပဳလဲ မရဘူး ေသဒဏ္ဘဲ တဲ့။ အဲဒီေနာက္ ရဟန္းေတြက ဘာလုုပ္ျပန္ၾကသလဲဆုုိေတာ့ လူထီး တိရစၦာန္ထီး  လူေသေကာင္ စတဲ့ သူေတြရဲ့ ပါးစပ္ စအုုိ စသျဖင့္စသျဖင့္ လမ္းေၾကာင္း ရွာၾကျပန္ေရာ။ ေတာ္ေတာ္လဲ တတ္ႏိုုင္ၾကတဲ့ မဇၥ်ိမသားေတြဘဲ။ သူတုုိ႔က လမ္းေၾကာင္းရွာလုုိက္ ဘုုရားရွင္က လမ္းေၾကာင္းေတြ ထပ္ပိတ္လုုိက္နဲ႔ ၀ိနယသတ္ဥပေဒပုုဒ္မငယ္ေတြ သိန္းသန္းမက မ်ားျပားသြားတယ္။ ေျပာၿပီးပါပေကာ အာဏာရွင္ စနစ္ပါဆုုိ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ ေဆြးေႏြးဖုုိ႔မလုုိဘူး။ ညွိႏႈိင္းဖုုိ႔ မလုုိဘူး။ ကုုိယ္တုုိ္င္ေရးဆြဲထားတဲ့ ဥပေဒ။ ကိုုယ္တုုိ္င္ ျပင္ခ်င္ျပင္မယ္ ကုုိယ္တုုိ္င္ႏႈတ္ခ်င္ႏႈတ္မယ္ ကုုိယ္တုုိင္ျဖည့္ခ်င္ျဖည့္မယ္။ ဘယ္သူမွ ေစာဒက လာမတက္ၾကနဲ႔။ ေစာဒကတက္ခ်င္ရင္ အဖြဲ႔အစည္းထဲကထြက္ ဒါဘဲ။ အဲဒီလုုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကိုုင္တြယ္ၿပီး ေရးဆြဲထားခဲ့တဲ့ ဥပေဒေတြေၾကာင့္ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တဟုုန္ထုုိး ေကာင္းသတင္းေတြ ေ၀ၿပီး ေအာင္ျမင္လာခဲ့တာ မဟုုတ္လား။ 

ေျခ/ဥေပၚလာၿပီးေနာက္ပုုိင္းမွာ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးထဲလဲ ၀င္ခ်င္တုုိင္း၀င္ ထြက္ခ်င္တုုိင္း ထြက္လုုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ လူေရြးၿပီးမွ ေသခ်ာစစ္ေဆးၿပီးမွ ကြာလီဖုုိင္းျဖစ္မွ ၀င္ခြင့္ေပးေတာ့တယ္။ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းထဲမ၀င္ခင္ စစ္ေၾကာေရးစခန္းအရင္၀င္ ဒါဘဲ။ မင္း ေၾကြးတလပ်စ္နဲ႔ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးထဲ ၀င္လာတာလား။ ႏုုိင္ငံေတာ္တာ၀န္ႀကီး တန္းလန္းနဲ႔ ၀င္လာတာလား။ မိဘမသိေအာင္ အိမ္ကထြက္ေျပးၿပီး ၀င္လာတာလား။ ေရာဂါႀကီးတစုုိစုုိနဲ႔ ၀င္လာတာလား။ ၂၀+ ေရာ ဟုုတ္ရဲ့လား။ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စစ္ေၾကာတယ္။ စစ္ေၾကာေရးမွာ Failure ဆုုိရင္ေတာ့ ေအာင္ေဖေညာင္းေပေရာ့ဘဲ။

ၿပီးေတာ့ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီးကိုုလဲ ေထာက္တုုိင္မ်ားစြာနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းလိုုက္တယ္။ ဘုုရားရွင္ကိုု ပင္မထားၿပီး အနီးကပ္ကိုုယ္ရံေတာ္အရာရွိႀကီး ၂ ပါး၊ အရံ ကိုုယ္ရံေတာ္ႀကီး အပါး ၈၀၊ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ၁ ပါး တုုိ႔ကုုိ Permanent ခန္႔ထားၿပီး အဖြဲ႔၀င္မ်ားစြာတုုိ႔ျဖင့္ ကိုုင္တြယ္ထားလုုိက္တယ္။ တခ်ိဳ့ကိစၥေတြမွာ ဘုုရားရွင္ကိုုယ္တုုိင္ ေျဖရွင္းဖုုိ႔မလုုိဘူး။ ကိုုယ္ရံေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔တင္ ကိစၥျပတ္တယ္။ ဥပမာ နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္းကိုု နိမ္နင္းတဲ့အခန္းကိုုၾကည့္ ကိုုယ္ရံေတာ္အရာရွိႀကီးတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ရွင္ေမာဂၢလာန္ကိုုယ္ေတာ္ျမတ္က မာနထိပ္တက္ေနတဲ့ နဂါးမင္းကိုု အသာကေလးဘဲ ေတာက္ခ်လုုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုုရားရွင္က အဖြဲ႔အစည္းကုုိ အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ အုုပ္ခ်ဳပ္တယ္ဆုုိေပမဲ့ ဆုုေပးဒဏ္ေပးစနစ္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ အျပစ္ရွိသူေတြကိုု ေျခ/ဥအရ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကိုုင္တြယ္ေပမဲ့ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားထူးခၽြန္သူေတြကုုိေတာ့ သူရဘဲြ႔ (ဧတဒဂ္ဘြဲ႔) ေပးေတာ္မူေလ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ရွင္သီ၀လိသည္ ေနရာမေရြးေဒသမေရြး လာဘ္လာဘေပါၾကြယ္ျခင္း၌ ၿပိဳင္ဘက္ကင္း သူရဘြဲ႔၊ ရွင္ပုုဏၰသည္ လူမ်ိဳးဘာသာမေရြး ေဟာေျပာမႈအတတ္၌ အတုုမရွိ သူရဘဲြ႔၊ ရွင္၀ဂၤ ီသသည္ ကဗ်ာဖြဲ႔စာဖြဲ႔ဂါထာဖြဲ႔ျခင္းပညာ၌ ႏုုိးတူး သူရဘြဲ႔ စသျဖင့္ စသျဖင့္။

အဲဒီလုုိ အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ (ေျခ/ဥ)နဲ႔ အုုပ္ခ်ဳပ္လာလုုိ႔သာ ခုုထက္ထိ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ တည္တံ့လာခဲ့တာ။ ႏုုိ႔မုုိ႔ဆုုိ ဇာတ္၀ါဒီေတြ ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒီေတြၾကား မထင္မရွား ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တာ ၾကာေရာေပါ့။ ဒါဆုုိ အဲဒီ ၂၅၀၀ ေက်ာ္ ခရီးႀကီး ေျဖာင့္ျဖဴးသာယာခဲ့ပါသလား ဆုုိရင္ေတာ့ ႏုုိးပါ။ ေျခ/ဥကုုိ ျပင္ခ်င္တဲ့သူ ဖ်က္ခ်င္တဲ့သူ ႏႈတ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ဒုုနဲ႔ေဒး ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ အခုုထက္ထိလဲ ေပၚေပါက္ေနဆဲပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျခ/ဥက ျပင္စရာ ဖ်က္စရာ ႏႈတ္စရာမွ မလုုိတာ။ အားလုုံး ျပည့္စုုံၿပီးသား။ အခုု ေျခ/ဥျပန္ေရးဆြဲ အခုုဖ်က္ အခုုျဖည့္စြက္ အခုုႏႈတ္လုုိ႔ ရရုုိးလား။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ တည္လာခဲ့တဲ့ ေျခ/ဥပါ။ တကယ္ေကာင္းလြန္းလုုိ႔ တကယ္တည္လာခဲ့တဲ့ ေျခ/ဥပါ။ ဒါေပမဲ့ အသားထဲက ေလာက္ထြက္ၿပီး ေျခ/ကိုု ျပင္ဆင္ ျဖည့္ခ်င္ ႏႈတ္ခ်င္သူေတြ ေပၚေပါက္လာခဲ့တာေၾကာင့္ အဲဒီ ေျခ/ဥကိုု ပုုိမုုိတည္တံ့ခုုိင္ခံ့ေစဖုုိ႔ဆုုိၿပီး အျပည္ျပည္ဆုုိင္ရာအေထြေထြသာသနာ့ညီလာခံႀကီး ၆ ႀကိမ္တိတိ လုုပ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ အေထြေထြညီလာခံႀကီးေတြေၾကာင့္သာ အခုုထက္ထိ ေျခ/ဥ ေျခ/ဥလုုိ႔ ရည္ပန္းစားၿပီး အမ်ားေလးစားစရာ သာသနာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး ျဖစ္တည္ေနႏိုုင္တာ မဟုုတ္လား။ အဲဒါ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ့ ေက်းဇူးဘဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့  အဲဒီအာဏာရွင္စနစ္က ပရမ္းပတာေပါက္လြတ္ပဲစား အာဏာရွင္စနစ္ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါေတြအေပၚ မဟာကရုုဏာေတာ္ျပဌာန္းထားတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္။ ။

ဆက္ပါဦးမယ္။

.