Sunday 30 November 2008

အရမ္း ၁၀ ပါး


အလြမ္း ၁၀ ပါးေရးၿပီးျပန္ေတာ့လဲ အရမ္း ၁၀ ပါးေရးၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။ လန္ဒန္မွာေနၿပီး ဘာမွတိတိက်က်မသိဘဲ ရမ္းလုပ္တာေတြက အရမ္းမ်ားတာကုိးဗ်။ သူတုိ႔ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေကာင္းေကာင္းသိတာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာဘဲ ကုိယ္သိတယ္။

ဟုိတစ္ေန႔လဲ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ ႔ ၿဗိတိသွ်ႏုိင္ငံသားခံယူပြဲ အခမ္းအနားကုိ က်ေနာ္လုိက္သြားျဖစ္တယ္။
အခမ္းအနားအၿပီးမွာ ဘုရင္မႀကီး၀တ္စုံ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အဘြားအုိႏွင့္တြဲၿပီး တစ္လွည့္စီဓါတ္ပုံရုိက္ျဖစ္ၾကတယ္။
က်ေနာ္က ကင္မရာလက္ထဲမွာရွိရင္ အၿငိမ္မေနတတ္ဘူး။ ျမင္သမွ်အားလုံး ရုိက္ခ်င္ေတာ့တာပါဘဲ။ ၿဗိတိသွ်ႏုိင္ငံသားခံယူတဲ့သူအားလုံးကုိ က်ေနာ္ ဓါတ္ပုံရုိက္ျဖစ္တယ္။

စုံတစ္တြဲအလွည့္လဲ ေရာက္ေရာ က်ေနာ္ ကင္မရာႏွင့္ခ်ိန္ကာရွိေသးတယ္။ No Photo တဲ့။ ဓါတ္ပုံမရုိက္နဲ႔လုိ႔ ေျပာလုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။ လူၾကားထဲ အေျပာခံလုိက္ရေတာ့လဲ ခပ္ရွက္ရွက္ဘဲ။ ဖီလင္ေတြငုတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္၀တ္သြားတဲ့အ၀တ္အစားက ေပါင္ ၄၅၀ တန္ (အဟဲ.. Discount ခ်ထားတုန္း ေပါင္ ၁၅၀ နဲ႔ ၀ယ္ထားတာ) ကုတ္အင္းက်ီႀကီးဗ်။ လန္ဒန္မွာဆုိရင္ေတာ့ ၿမိဳ ႔ေတာ္၀န္လုိမ်ိဳး ဂုဏ္သေရရွိရွိလူႀကီးေတြ ၀တ္ေလ့ရွိတဲ့ ကုတ္ႀကီးေပါ့။ ႀကံဳတုန္း ၾကြားထားတာ။

က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာမွာဆုိ ကုိယ့္ကုိ ဓါတ္ပုံလာရုိက္တဲ့သူကုိေတာင္ ေက်းဇူးအထူးတင္ရေသးတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က ေစတနာနဲ႔ ရုိက္ယူတာကုိ မရုိက္နဲ႔ ဆုိၿပီး အေျပာခံရတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ခြင့္မေတာင္းဘဲ ရမ္းလုပ္မိတာကုိး။ ခံလုိက္ေပါ့။


၁။ရမ္းတမ္းရမ္းတမ္းသြားတတ္ျခင္း
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေနစဥ္တုန္းကေတာ့ ရုိးရုိးက်င့္ ျမင့္ျမင့္ႀကံ ဆုိသလုိ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ေနလာခဲ့ေပမဲ့
လန္ဒန္ေရာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ့္ကုိယ္ က်ေနာ္ပင္ သတိမထားမိေလာက္ေအာင္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ဘယ္ရမ္းညာရမ္းၿပီး ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဂရုမစုိက္တဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ရမ္းတမ္းတမ္း သြားတတ္ျခင္း


၂။ရမ္းၿပီးသြားတတ္ျခင္း
လန္ဒန္လမ္းေတြက ရန္ကုန္ မႏၱေလးက လမ္းေတြမေျဖာင့္၊ ဟုိေကာက္ ဒီေကာက္ ဟုိေပါက္ ဒီေပါက္။
အပိတ္လမ္း အေကြ႔လမ္း အ၀ုိက္လမ္း စုံေနတာဘဲ။ ဒီကထြက္ၿပီး ဒီေနရာျပန္ေရာက္တဲ့လမ္းေတြေတာင္ ရွိေသး။
အဲဒီလုိလမ္းမ်ိဳးေတြကုိ လမ္းေလ်ာက္သြားရင္း မ်က္စိလည္လမ္းမွားခဲ့တာလဲ အခါေပါင္းမနည္းဘူး။
ဒါေပမဲ့ ျမန္မာပီပီ ဒီကသြားရင္ ဟုိေနရာေတာ့ ေရာက္ေလာက္ပါရဲ ႔ဆုိၿပီး ရမ္းသြားတတ္ျခင္း။


၃။ရမ္းၿပီးေျပာတတ္ျခင္း
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေနစဥ္က ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အဂၤလိပ္စာ အဂၤလိပ္စကား ဟုတ္လွၿပီလုိ႔ ထင္မွတ္ခဲ့သမွ် လန္ဒန္ေရာက္မွဘဲ ငါဘာမွ မဟုတ္ေသးပါလားလုိ႔သေဘာေပါက္မိတယ္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးေနထုိင္တဲ့ႏုိင္ငံျဖစ္တဲ့အတြက္ Accent ေတြကလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾကတာကုိးဗ်။
ေစ်းဆုိင္ေတြကုိ သြားၿပီး ေစ်းသြား၀ယ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ဆုိင္ရွင္ေျပာတဲ့စကားကုိ နားမလည္ေပမဲ့လဲ နားလည္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး မ်က္ႏွာကုိ အေျခအေနၾကည့္ကာ Yes သုိ႔မဟုတ္ No သို႔မဟုတ္ Ok ဆုိၿပီး ရမ္းေျပာတတ္လာျခင္း။


၄။ရမ္းၿပီးစားတတ္ျခင္း
လန္ဒန္အစားအစာေတြဆုိေတာ့ နဂုိကထဲက အထင္ႀကီးၿပီးသား။ ဘာျဖစ္ျဖစ္အကုန္လုံးေကာင္း အကုန္လုံး အားရွိမဲ့အစားအစားေတြလုိ႔ထင္ထားၿပီး Expire ျဖစ္မျဖစ္သတိမထားဘဲ ရမ္းစားတတ္လာျခင္း
(ေလ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းေနတဲ့ ဆုိင္ကအစားအစာေတြကုိ ၀ယ္ၿပီးေနာက္မွ Expire ျဖစ္မွန္းသိရလုိ႔ ရမ္းစားတဲ့အက်င့္ကုိေတာ့ ေဖ်ာက္ပစ္လုိက္ပါၿပီ)။


၅။ရမ္းၿပီးၾကြားတတ္ျခင္း
ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ဖုန္းလွမ္းေျပာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ဘယ္နားမွာက ဘာရွိတယ္၊ ဘယ္ေနရာက ဘယ္သူ႔အတြက္၊ ဘယ္ကုိသြားရင္ ပုိက္ဆံအရမ္းကုန္တယ္၊ ဘယ္ေနရာကေတာ့ ကမၻာ့အဆင့္အျမင့္ဆုံး၊ ဘယ္ေဘာလုံးကြင္းက ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတာ စတဲ့ၾကြားလုံးေတြကုိ မေရာက္ဖူး မႀကဳံဖူးဘဲ တစ္ဆင့္ၾကားစကားနဲ႔ ရမ္းၾကြားတတ္ျခင္း


၆။ရမ္းၿပီး၀ယ္တတ္ျခင္း
ပစၥည္းေတြ၀ယ္တဲ့အခါ ၀ယ္ေနက်သူေတြထံ ေကာင္းေကာင္းမစုံစမ္းဘဲ ရမ္းၿပီး၀ယ္တတ္ျခင္း
(က်ေနာ္ Coat အက်ၤ ီႏွစ္ထည္၀ယ္ခဲ့တယ္။ တစ္ထည္က ေပါင္ ၁၅၀။ ေနာက္တစ္ထည္က ေပါင္ ၈၀။ ျမန္မာေငြေပါက္ေစ်းနဲ႔ဆုိ ႏွစ္ထည္ကုိ ၀ယ္တဲ့အခ်ိန္က ေပါက္ေစ်းနဲ႔ဆုိ ေလးသိန္းေက်ာ္။ ႏွေျမာစရာေကာင္းလုိက္တာ။)


၇။ရမ္းၿပီးကစားတတ္ျခင္း
စပ္စုတတ္သူပီပီ အထူးအဆန္းကေလးေတြေတြ႔ရင္ ဘာဘာညာညာ စုံစမ္းေမးျမန္းျခင္းမျပဳဘဲ ရမ္းၿပီး ကစားတတ္ျခင္း
(အဂၤလန္ႏုိင္ငံရဲ ႔ဒုတိယၿမိဳ ႔ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဘာမင္ဂမ္ၿမိဳ ႔ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ သြားၾကတယ္။ ကထိန္ပြဲေတာ္တုန္းကပါ။
ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ေက်ာင္းမွာ ကထိန္ပြဲက်င္းပတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကုိ ေရာက္စဥ္တုန္းက ေက်ာင္းနံရံမွာ ေသာ့တြဲလုိမ်ိဳး ခပ္ေသးေသး Electronic ပစၥည္းေလးခ်ိတ္ဆြဲသြားတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္လဲ စပ္စုခ်င္တာနဲ႔ ပစၥည္းေလးေပၚမွာရွိတဲ့ Button ေလးကုိ ႏွိပ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ တစ္ေက်ာင္းလုံး ဆူညံသြားေတာ့တာပါဘဲ။ ေနာက္မွ သူခုိးေတြ ေက်ာင္းထဲ၀င္ရင္ အခ်က္ေပးေအာင္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အေ၀းထိန္း Remote မွန္းသိရတယ္။ ရွက္လုိက္တာဗ်ာ။ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။)


၈။ရမ္းၿပီးခ်က္တတ္ျခင္း
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေနစဥ္တုန္းက အခန္႔သားႀကိဳက္သလုိ စားခဲ့ရေပမဲ့ လန္ဒန္ေရာက္ေတာ့ ရတတ္ရာရာ ၀ယ္ၿပီး ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း ၁၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို ရမ္းခ်က္တတ္ျခင္း
(ဆားငန္လုိ႔ ေရထပ္ေရာ။ ေရမ်ားသြားလုိ႔ ဆားထပ္စြပ္ရေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ဘူး)


၉။ရမ္းၿပီးခ်တ္တတ္ျခင္း
ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ကမွန္းမသိတဲ့သူေတြရဲ ႔ Invite လုပ္ထားတာကုိ လက္ခံၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ ရမ္း ခ်တ္တတ္ျခင္း
(ေမးတာေတြ ေျဖေပးရတာက မ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္က စကားနည္းေတာ့ သူတုိ႔ေမးတဲ့ ေမးခြန္းခပ္ခက္ခက္ေတြကုိ ေျဖေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္။
ဥပမာ။ ေနေကာင္းလား ဆုိတဲ့ေမးခြန္းမ်ိဳး။ အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳး ဘာအလုပ္လုပ္ေနတာလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြေပါ့ဗ်ာ)


၁၀။ရမ္းၿပီးလြမ္းတတ္ျခင္း
အေမက သားကုိ လြမ္း သားက ခ်စ္သူကုိလြမ္း တဲ့။ ဆုိရုိးစကားေလးပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အလြမ္းဆယ္ပါးနဲ႔ ဘာကုိလြမ္းရမွန္းမသိဘဲ ဟုိဟုိဒီဒီ ရမ္းလြမ္းတတ္ျခင္း



မွတ္ခ်က္။
အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ဒီ အရမ္း ၁၀ ပါးကုိ ေရးလုိက္ျခင္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္အကန္ေတြဘဲလုိ႔ စာဖတ္သူေတြ ထင္ရင္လဲ စိတ္ႀကိဳက္ထင္ျမင္ႏုိင္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

Saturday 29 November 2008

အလြမ္း ၁၀ ပါး


အကန္း ၁၀ ပါးေရးၿပီးတဲ့အခါမွာ သူရဲ ႔ကာရန္ခပ္ညီညီျဖစ္တဲ့ အလြမ္း ၁၀ ပါးကုိ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ႀကံဖန္ေရးရရင္ေကာင္းမွာဘဲဆုိၿပီး က်ေနာ္ ခံစားမိတဲ့ အလြမ္း ၁၀ မ်ိဳးကုိ ေရးလုိက္မိပါတယ္။

မိေ၀းဖေ၀း ဆရာေ၀း ႏုိင္ငံေ၀းၿပီး တစ္နယ္တစ္ေက်းမွာ ပညာရွာေနရေပမဲ့ အလြမ္းဓါတ္ခံ ရွိသူမုိ႔
ေနပူရင္လဲ လြမ္းတယ္။ မုိးရြာရင္လဲ လြမ္းတယ္။ ႏွင္းက်ရင္လဲ လြမ္းတယ္။ သစ္ရြက္ကေလးေတြ ေၾကြက်ရင္လဲ လြမ္းတယ္။ ပူအုိက္ရင္လဲ လြမ္းတယ္။ ခ်မ္းေအးရင္လဲ လြမ္းတယ္။ အကုန္လုံး လြမ္းစရာေတြခ်ည္းပါဘဲဗ်ာ။


လြမ္းစရာေတြ ေဆြးစရာေတြ အမ်ားအျပားရွိေပမဲ့လဲ အခု အလြမ္း ၁၀ ပါးကေတာ့ အလြမ္းတကာ့ အလြမ္းဆုံးေလးေတြရယ္ပါ။ ဖတ္ၿပီးရင္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္ဘဲလုိ႔ စိတ္ထဲ ေရရြတ္လုိက္ၾကဦးေပါ့။ ဒါမွ ဖတ္ရက်ိဳးနပ္မွာ မဟုတ္လား။ ဟဲ ဟဲ။


၁။ဘုရားအလြမ္း

လန္ဒန္တံတား လန္ဒန္မ်က္စိ ဂရင္းနစ္ နန္းေတာ္ ျပတုိက္စတဲ့ စိတ္၀င္စားစရာေတြ အမ်ားအျပားရွိေပမဲ့ ရန္ကုန္က ေရႊေရာင္ေျပာင္ေျပာင္ ၾကည္ညိဳဂုဏ္ကုိေဆာင္တဲ့ ေရႊတိဂုံဘုရား အလြမ္း

၂။မိဘအလြမ္း
လန္ဒန္မွာ ဘုရင္မႀကီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္စတဲ့ အဆင့္ျမင့္ျမင့္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္ ေႏြးေထြးစြာ ေနခြင့္ရရွိေပမဲ့ မရွိအတူတူ ရွိအတူတူ ထမင္းရည္ပူအတူတူ ေသာက္ခဲ့ၾကတဲ့ မိဘအလြမ္း

၃။စာဥအလြမ္း
လန္ဒန္သူေတြ ဥေရာပသူေတြ ကုလားမေလးေတြ ႏုိင္ငံတကာမွ ကာလာစုံေလးေတြ နတ္သမီးတမွ် လွပေပမဲ့လဲ ရန္ကုန္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေတာဆန္ဆန္ စာဥအလြမ္း

၄။ကန္ဇြန္းရြက္အလြမ္း
လန္ဒန္မွာ ၾကက္သား ၀က္သား ဆိတ္သား KFC, FISH & CHIPS ေတြ မႈိလုိေပါေပမဲ့ ျမန္မာမွာ စားခဲ့ရတဲ့ ကန္ဇြန္းရြက္အလြမ္း

၅။စူပါေကာ္ဖီမစ္အလြမ္း
လန္ဒန္မွာ အက္စ္ပရက္ဆုိ ကပုခ်ီႏုိစတဲ့ ရွယ္ေကာ္ဖီေတြ ရွိေပမဲ့
ျမန္မာျပည္က ခပ္ခါးခါး ပလိန္း စူပါေကာ္ဖီမစ္ အလြမ္း

၆။ဘတ္စ္ကားအလြမ္း
ေျမေအာက္ရထား ေျမေပၚရထား ဘတ္စ္ကားစတဲ့ အေကာင္းစား ယာဥ္ေတြခ်ည္း စီးေနရေပမဲ့ ရန္ကုန္က ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ ေခၽြးနံ႔သင္းပ်ံ ပ်ံ ႔ စီးခဲ့ရတဲ့ ၄၃လုိင္း ဘတ္စ္ကားအလြမ္း

၇။ႀကိမ္ကုလားထုိင္အလြမ္း
ဆုိဖာ ေမြ႔ယာစတဲ့ ဇိမ္ခံပစၥည္း ခပ္အိအိေတြကုိ အလ်ံပယ္သုံးေနရေပမဲ့
ျမန္မာက ေတာျဖစ္ ႀကိမ္ကုလားထုိင္အလြမ္း

၈။ႏြားနီတံဆိပ္ ႏုိ႔မႈန္႔အလြမ္း
ႏြားႏုိ႔ ဆိတ္ႏုိ႔ ႏုိ႔မႈန္႔စတဲ့ ယူေကစတန္းဒါတ္ ႏုိ႔ေပါင္းစုံေသာက္ခြင့္ရေပမဲ့
ျမန္မာျပည္က စာဥ... အ.ဲ... ႏြားနီ ႏုိ႔မႈန္႔အလြမ္း

၉။ကားလမ္းအလြမ္း
လန္ဒန္မွာ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးေတြ ၿမိဳ ႔ထဲလမ္းေတြ ေခ်ာမြတ္ႏူးညံ့ၿပီး သာသာယာသာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေျငာင္းေျငာင္း စီးလုိ႔ အရမ္းေကာင္းေပမဲ့ ကားစီးခရီးသြားတဲ့အခါ ထမင္းစားၿပီး အစာေၾကေဆးမလုိဘဲ အစာေၾကသြားေလာက္ေအာင္ တစ္ဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းေဆာင့္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံက ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ခ်ိဳင့္ေတြဗလပြနဲ႔ ကားလမ္းအလြမ္း

၁၀။သစ္ေတာအလြမ္း
လန္ဒန္မွာ ေတာ္၀င္ဥယ်ာဥ္ေတြ သဘာ၀သစ္ေတာေတြ အျပည့္အ၀ရွိေပမဲ့ ေတာရုိင္းပန္းနံ႔မ်ား သင္းပ်ံ ႔ေနတဲ့
ရြာအေရွ ႔ဘက္ ႏွစ္မုိင္ေက်ာ္အကြာအေ၀းမွာရွိတဲ့ သစ္ေတာအလြမ္း

Friday 28 November 2008

အကန္း ၁၀ ပါး

ေလာကမွာ အကန္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾကပါတယ္။ အျမင္ဓါတ္လုံးလုံးမရတဲ့အတြက္ ဘာကုိမွ မျမင္ရတဲ့ တကယ့္ပကတိအကန္း၊ ျမင္ေနေပမဲ့လဲ မလုပ္ခ်င္ မကုိင္ခ်င္ တာ၀န္မဲ့မဲ့ေနခ်င္တဲ့အခါ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့ အေယာင္ေဆာင္အကန္း။ အျမင္ဓါတ္ရွိေပမဲ့ တစ္ခုခု အကာအကြယ္ခံေနတဲ့အတြက္ မကန္းေပမဲ့ ကန္းသလုိျဖစ္ေနတဲ့အကန္း စသျဖင့္ စသျဖင့္ အကန္းမ်ိဳးစုံေပါ့ဗ်ာ။
အကန္းတကာ့အကန္းေတြထဲက ဒီအကန္းေလးေတြကုိ ခံစားၾကည့္ေပးပါဦး။ ။



၁။ေမာဟ အကန္း

ဘာသာေရး ႏုိင္ငံေရး လူမႈေရး စီးပြါးေရး စတဲ့ နယ္ပယ္ေတြမွာ
အမွန္အမွားကုိ ခြဲျခားမသိဘဲ၊ ငါ့ေလွငါထုိး ပဲခူးေရာက္ေရာက္၊ ငါ့ျမင္းငါစုိင္း စစ္ကုိင္းေရာက္ေရာက္ဆုိၿပီး ဇြတ္တရြတ္ တုံးတုိက္တုိက္ က်ားကုိက္ကုိက္ လုပ္ေနၾကတဲ့ ေမာဟအကန္း

၂။အေမွာင္အကန္း
လကြယ္ည သန္းေခါင္ယံ ညဥ့္နက္နက္မွာ မုိးအေမွာင္က်ၿပီး ေလာကႀကီးအားလုံး ပိတ္ပိတ္ဖုံးဖုံး အမုိက္တုိက္ၾကီးသက္သက္ျဖစ္ေနတဲ့ အေမွာင္အကန္း

၃။အကာအရံအကန္း
ေတာ ေတာင္ ေက်ာက္ေဆာင္ သစ္ပင္ ေရ တံတုိင္း နံရံ လုိက္ကာ အထပ္သားစတဲ့ အကာအရံေတြေၾကာင့္ ဘာမွ မျမင္ရတဲ့ အကာအရံအကန္း

၄။တစ္ဖက္ကန္း
ဘ၀ေပး ကံၾကမၼာအရ မ်က္စိတစ္ဖက္သာ အလင္းရၿပီး က်န္တဲ့ တစ္ဖက္ အလင္းမရတဲ့ တစ္ဖက္ကန္း

၅။စုံလုံးကန္း
၀ိပါက္ၾကမၼာ မလြတ္သာ ဆုိသလုိ မိမိျပဳခဲ့တဲ့ အတိတ္အကုသုိလ္ကံဆုိး လုိက္လာၿပီးေႏွာင့္ယွက္တဲ့အတြက္ မ်က္စိႏွစ္ဖက္လုံး မျမင္ရရွာတဲ့ စုံလုံးကန္း

၆။စည္ပင္အကန္း
စည္ပင္သုံး ကားအေကာင္းစားႀကီးေပၚမွာ ဇိန္က်က်ထုိင္လုိက္ရင္း ၿမိဳ ႔ေတာ္သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ စစ္ေဆးေရးထြက္တဲ့အခါ အမႈိက္ပုံႀကီးႀကီးမားမား ကားလမ္းေဘးရွိေနတာကုိေတာင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ စည္ပင္အကန္း

၇။လမ္းဗုိလ္အကန္း
နယ္ဘက္တစ္ေလွ်ာက္ ကားတစ္စီးႏွင့္ လမ္းေကာင္းမေကာင္းစစ္ေဆးေရးထြက္တဲ့အခါ လမ္းေကာင္းေကာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴးရွိေနရင္ လမ္းကုိၾကည့္ၿပီး သေဘာေခြ႔တတ္ေပမဲ့ လမ္းမေကာင္းဘဲ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနတဲ့အခါ အိပ္ငုိက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မျမင္သလုိေနတဲ့ လမ္းဗုိလ္အကန္း

၈။ခ်စ္သူအကန္း
ခ်စ္စိတ္ေတြမြန္ ရာဂေတြမုံယုိၿပီး မဘက္လုိက္ မုိက္ဖက္ပါ၊ (က်ားဘက္လုိက္လဲ မုိက္ဖက္ပါ) ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္အတုိင္း အဟင့္ အဟင့္ ညဳတုတု လုပ္ၿပီး ဘာကုိမွ အေရးမထား မီးကုန္ယမ္းကုန္ ထင္တုိင္းႀကဲေနၾကတဲ့ ခ်စ္သူအကန္း

၉။မိဘအကန္း
သားသမီးဆုိတဲ့အသိနဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ ငါတုိ႔ကေလးေတြ လုပ္တာ အကုန္မွန္တယ္၊ ဘယ္သူေသေသ ငါတုိ႔သားမာေနရင္ ၿပီးေရာ ဆုိၿပီး အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆုိးကုိ မခြဲျခားတတ္တဲ့ မိဘအကန္း

၁၀။မုဆုိးအကန္း
ကုိယ့္ရဲ ႔ပစ္မွတ္ သားသမင္ကုိဘဲ ျမင္ၿပီး ကုိယ့္ကုိ ရန္ျပဳလာမဲ့(ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ပစ္မွတ္အျဖစ္ကုိ ေရာက္ေစမဲ့) က်ားဘုရင္ကုိ မျမင္တဲ့ မုဆုိးအကန္း



၀န္ခံခ်က္။
ကုိမင္းထက္ရဲ ႔ အနမ္းဆယ္ပါးကုိ ဖတ္ၿပီး အကန္းဆယ္ပါးကုိ စမ္းေရးၾကည့္ထားတာပါ။
အကန္းေတြ ဆယ္မ်ိဳးထက္ ပုိရွိမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာကေတာ့ ဆယ္မ်ိဳးထဲပါဘဲ။
ဟဲ ဟဲ အတု ခုိးထားတာကုိးဗ်။

Thursday 27 November 2008

ဘ၀ဆုိတာ



ဘ၀ဆုိတာ
အခ်စ္ အမုန္း၊ အၿပဳံး အငုိ
မ်က္ရည္စုိမ်ားႏွင့္ဖြဲ ႔စည္းထားတယ္။

ဘ၀ဆုိတာ
ဆို က ေရး တီး၊ ယီးတီးယားတား
အထင္မ်ားႏွင့္ဖြ႔ဲစည္းထားတယ္။

ဘ၀ဆုိတာ
က်င္နာ ခံခက္၊ ျဖစ္ပ်က္သမွ်
သခၤါရတုိ႔ႏွင့္ဖြဲ႔စည္းထားတယ္။

ဘ၀ဆုိတာ
မရွိလွ်င္ေတာင့္တ၊ ရွိလွ်င္ေၾကာင့္ၾက
ေလာဘမ်ားႏွင့္ဖြဲ႔စည္းထားတယ္။

ဘ၀ဆုိတာ
ရတာမလုိ၊ လုိတာမရ
ေဒါသမ်ားႏွင့္ဖြဲ႔စည္းထားတယ္။

ဘ၀ဆုိတာ
ေရာက္ဆဲခဏ၊ မသိတတ္ၾက
ေမာဟမ်ားႏွင့္ဖြဲ႔စည္းထားတယ္။

ဘ၀ဆုိတာ
ကုိယ့္ထက္သာရာ၊ မနာလုိပါ
ဣႆာမ်ားႏွင့္ဖြဲ႔စည္းထားတယ္။

ဘ၀ဆုိတာ
မရွိ မာန၊ ရွိလွ်င္တက္ၾကြ
မာနမ်ားႏွင့္ဖြ႔ဲစည္းထားတယ္။

ဘ၀ဆိုတာ
အမွန္မသိ၊ မမွန္မသိ
ဒိ႒ိမ်ားႏွင့္ဖြဲ႔စည္းထားတယ္။
.......................

မေကာင္းဖြဲ႔စည္း၊ ထုိသည့္နည္းကား၊ မႀကီးမပြါး၊ ရန္သူမ်ား၏။
ေသၿပီးေသာခါ၊ ပါယ္ေလးရြာ၊ မွန္စြာေရာက္ေလ၏။

ေမတၱာကရု၊ မုဒိ ဥေပက္၊ ဤေလးခ်က္ျဖင့္၊
စြဲလ်က္ဖြဲ႔စည္း၊ ထုိသည့္နည္းကား၊ ေကာင္းခ်ီး ေထာပနာ၊ ျပဳထုိက္စြာ၏။
ေသၿပီးခဏ၊ ေနာက္ဘ၀၊ ေရာက္ရသုဂတိ။
........................

ဘ၀ဆုိတာ
အခုဘ၀ မလြယ္၊ ေနာက္ဘ၀ အပါယ္
တကယ္မျဖစ္သင့္။

ဘ၀ဆုိတာ
အခုဘ၀ ပီတိ၊ ေနာက္ဘ၀ သုဂတိ၊
တကယ္ျဖစ္သင့္၏။

ခုိင္ခုိင္တက္ပါ့မယ္



ေဆာင္းဦးကာလ
ႏွင္းမႈန္က်ေတာ့
အလွကုိယ္စီရွိၾကတယ္။

ေဆာင္းအ၀င္က ၾကမ္း
ေလ သရမ္းေတာ့
မခ်မ္းဘယ္သူရွိပါ့မယ္။

ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအး
ေစာင္ၿခဳံေကြးလဲ
မေဆြးဘယ္သူရွိပါ့မယ္။

ႏွင္းမုိးေတြဆင္း
အျမင္မရွင္းေတာ့
မပ်င္းဘယ္သူရွိပါ့မယ္။

ေစ်းေတြကတက္
ေငြေတြထြက္ေတာ့
(စိတ္)မပ်က္ဘယ္သူရွိပါ့မယ္။

ပုိက္ဆံက တဆစ္
(ေစ်းႏႈန္း)သူလာရစ္ေတာ့
မညစ္ဘယ္သူရွိပါ့မယ္။

ပညာေရးအတြက္
ေရွ ႔ဆက္လက္
မမက္ဘယ္သူရွိပါ့မယ္။

စိတ္ဓါတ္မပ်က္
ေရွ ႔ခ်ီတက္
ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္းမယ္။

ငုတ္မိသဲကုိင္
တက္ဖ်ားတုိင္
ခုိင္ခုိင္တက္ပါ့မယ္။

တက္မယ္.. တက္မယ္။

Wednesday 26 November 2008

ၿဗိတိသွ်ႏုိင္ငံသားခံယူပြဲ


ဒီေန႔ ေန႔လည္ခင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ၿဗိတိသွ်ႏုိင္ငံသားအျဖစ္ခံယူပြဲရွိတယ္။
အဲဒီအခမ္းအနားက ေန႔လည္ သုံးနာရီမွာ စမွာတဲ့။
က်ေနာ္လဲ ဗဟုသုတအျဖစ္
သူ႔ရဲ ႔အထူးဧည့္သည္ေတာ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူႏွင့္အတူ လုိက္ပါသြားခဲ့တယ္။
ေနရာကေတာ့ ေဟာင္းစလုိး (Hounslow) မွတ္ပုံတင္ရုံးမွာျဖစ္ပါတယ္။

Affirmation of Allegiance

I, (name), do solemnly and sincerely affirm that on becoming a British citezen, I will be faithful and bear true allegiance to Her Majesty Queen Elizabeth the Second, Her Heirs and Successors, according to law.

သစၥာေစာင့္သိမႈအတြက္ကတိျပဳခ်က္
က်ႏု္ပ္ ေလးေလးနက္နက္ ရုိးရုိးသားသား ခုိင္ခုိင္မာမာ ကတိျပဳပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်ႏုိင္ငံသားျဖစ္ဖုိ႔ ဥပေဒႏွင့္အညီ ဒုတိယ အဲလိဇဘက္သ္ ဘုရင္မႀကီး၊ ဘုရင္မႀကီးရဲ ႔အေမြခံ ႏွင့္ ဘုရင္မႀကီးရဲ ႔အရုိက္အရာကုိ ဆက္ခံသူတုိ႔ကုိ
သစၥာေစာင့္သိပါမယ္။
..............................

အဲဒါေတြကေတာ့ ၿဗိတိသွ်ႏုိင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရဖုိ႔ ကတိသစၥာျပဳရတဲ့ စာပုိဒ္ကေလးပါ။
ထာ၀ရဘုရားရွင္ကုိ ယုံၾကည္လက္ခံထားတဲ့သူက ထာ၀ရဘုရားကုိ က်မ္းသစၥာ က်ိန္ဆုိရၿပီး တစ္ျခားဘာသာ၀င္ေတြကေတာ့ ဘုရင္မႀကီးႏွင့္သူမရဲ ႔အေမြခံ၊ အရုိက္အရာဆက္ခံသူတုိ႔အေပၚ သစၥာေစာင့္သိပါမယ္လုိ႔ ကတိေပးရပါတယ္။

Wales(ေ၀းလ္စ္ႏုိင္ငံ)မွာ ၿဗိတိသွ်ႏုိင္ငံသားခံယူတဲ့သူတုိ႔က ေ၀းလ္စ္ဘာသာ (Welsh) ႏွင့္တုိင္တည္ရင္ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ေဒသမွာ ခံယူတဲ့သူေတြကေတာ့ အဂၤလိပ္လုိဘဲ တုိင္တည္ရတာပါ။

ဘုရင္မႀကီးရဲ ႔၀တ္စုံ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အဘြားအုိရဲ ႔မ်က္ႏွာဟာ အရမ္းတည္ၿငိမ္ၿပီး က်က္သေရ ရွိလွပါတယ္။
အခန္းအနားက သိပ္မၾကာလုိက္ပါဘူး။ နာရီ၀က္ေလာက္ပါဘဲ။ ျမန္မာအခန္းအနားေတြလုိ အခ်ိန္အၾကာႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။

အခန္းအနားအစီအစဥ္ သုံးေလးခုႏွင့္ အဆုံးသတ္သြားပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ သံဃာေတာ္တုိ႔ကုိ ပင့္ဖိတ္ၿပီး ဘုရားအေနကဇာတင္ေပးသလုိပါဘဲ။ ဒီအခန္းအနားၿပီးေတာ့ တက္ေရာက္ၾကတဲ့ သက္ဆုိင္သူေတြ ၿဗိတိသွ်ႏုိင္ငံသား စစ္စစ္ျဖစ္သြားၾကေရာေပါ့။ လြယ္လြယ္ေလးပါဘဲ။

အခန္းအနားအၿပီးမွာ ဘုရင္၀တ္စုံ၀တ္ထားတဲ့ အဘြားအုိႏွင့္အတူ ဓါတ္ပုံရုိက္ၾကတယ္။ အမွတ္တရအေနနဲ႔ေပါ့။
အျပန္လမ္းမွာေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ၿဗိတိသွ်ႏုိင္ငံသား စစ္စစ္ႀကီးျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြျဖစ္ေနေလရဲ ႔။

သူက ပါတီပြဲကုိ KFC ႏွင့္ျပဳလုပ္ေပးတယ္။ က်ေနာ့္ အႀကဳိက္ေပါ့ဗ်ာ။

.......

Tuesday 25 November 2008

Winter will be soon


Today is a bit getting into cool.
Very windy outside.
Clouds are moving forwards.

Trees are dancing left to right and reverse order under the cloudy sky.
Birds are flying here and there.
Rain-drops are showering around our place.

The weather wants to welcome Winter.
I like cold season and also I am afraid of cold season.
Winter wind here is bitterly cold.

No tree can produce leaf, flower and fruit in Winter.
All of them are hiding themselves inside their own trunks in Winter.
Nevertheless, the Winter will surely come soon.

လုိခ်င္မႈမ်ားစြာ

ပညာတတ္တစ္ေယာက္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး
ပညာရွိတစ္ေယာက္ဘဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။

သူေဌးမျဖစ္ခ်င္ဘူး
ပုိက္ဆံဘဲရွိခ်င္တယ္။

ဘြဲ ႔ေတြ ဒီဂရီေတြ မလုိခ်င္ဘူး
ဘက္ေပါင္းစုံေဒါက္တာဘဲျဖစ္ခ်င္တယ္။

နာမည္လုံး၀မႀကီးခ်င္ဘူး
လူသိဘဲမ်ားေစခ်င္တယ္။

ကုိယ့္ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတဲ့သူေတြကုိမႀကိဳက္ဘူး
ကုိယ့္မေကာင္းေၾကာင္း မေျပာတဲ့သူေတြကုိဘဲ ႏွစ္သက္တယ္။

မင္းေလးႏွင့္လက္မထပ္ခ်င္ဘူး
မဂၤလာဘဲေဆာင္ခ်င္တယ္။

လူေတြရဲ ႔အခ်စ္ကုိ မခံခ်င္ဘူး
မမုန္းတာကုိဘဲ လုိခ်င္တယ္။

အလွအပ မႀကိဳက္တတ္ဘူး
ပဘာ၀တီေလာက္ဆုိ ေက်နပ္တယ္။

ရတနာေတြ မမက္ေမာဘူး
အဖုိးတန္စိန္ေတြအမ်ားႀကီးဘဲ လုိခ်င္တယ္။

အုိင္တီေခတ္ႀကီးကုိ မႀကိဳက္ဘူး
WWW. ကုိဘဲ အၿမဲတမ္းသုံးခြင့္ရခ်င္တယ္။

ႏုိင္ငံျခားေတြ စိတ္မ၀င္စားဘူး
ျပည္ပကုိဘဲ သြားခ်င္တယ္။

မင္းေလးရဲ ႔ အနမ္းကုိ မမက္ေမာဘူး
ႏူးညံ့တဲ့ Kiss ကုိဘဲ တမ္းတတယ္။

လုိခ်င္မႈေတြ မ်ားစြာ မ်ားစြာရွိေပမဲ့
မ်ားစြာ မ်ားစြာထဲက လုိခ်င္မႈေတြကုိ
မ်ားစြာ မ်ားစြာေသာ လူေတြက
မ်ားစြာ မ်ားစြာဘဲ လုိခ်င္မယ္ဆုိတာ
က်ေနာ္လဲ မ်ားစြာ မ်ားစြာ နားလည္ေနလ်က္ပါ။ ။

Monday 24 November 2008

မႈန္၀ါး၀ါးပန္းတုိင္

မႈန္၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနတဲ့ ပန္းတုိင္
လွမ္းကုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း
ႏုိးၾကားမႈအျပည့္ႏွင့္ခြန္အား
ေန႔မအား ညမအား။

ခရီးရွည္ကုိ ရြက္လြင့္
တက္ဖြင့္ကာ ေလွာ္ခတ္သည့္တုိင္
ပဲ့ကုိင္က လုံး၀မသပ္ရပ္
ေလွငယ္ခမ်ာ ဘယ္ကပ္ ညာကပ္။

လမ္းမျမင္ ကမ္းမျမင္ သမုဒၵရာထဲ
အထုပ္ရိကၡာ ဗလခ်ာနဲ႔မုိ႔
ခႏၶာကုိယ္မွာ အာဟာရယုတ္
လႈုိင္းေတြက ဟုိပုတ္ ဒီပုတ္
၀ီရိယေတြက ဟုိမဟုတ္ ဒီမဟုတ္။
က်ေနာ့္မွာေတာ့ ခြန္အားေတြ ဆုတ္ယုတ္။ ။


မင္းႏွင့္အတူ


မင္းႏွင့္အတူ
ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံသန္းၿပီး
တိမ္ညြန္႔ေတြကုိ အားရပါးရစားေသာက္ခဲ့ဖူးတယ္။


ပလူတုိ ယူေရးနပ္စ္ စတဲ့
ၿဂိဳဟ္ႀကီးကုိးလုံးကုိ ဇယ္လုပ္ကာ
အာကာသတြင္းနက္နက္ႀကီးထဲ
ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္
အဆက္မျပတ္ ေတာက္ခ်ၿပီး ကစားခဲ့ဖူးတယ္။


ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကုိ
စိန္ကတၱီပါေကာ္ေဇာလုိ သေဘာထားၿပီး
မင္းႏွင့္အတူ ရွပ္တုိက္ေျပးလႊား
ေပ်ာ္ပါးစြာ ျဖတ္ေလ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္။


ေနလုံးႀကီးကုိ
ေဘာလုံးေလးအျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး
ျမင္းမုိရ္ေတာင္ႀကီးကုိ ေလးပုိင္းခ်ိဳး ႏွစ္ဖက္ဂုိးတုိင္ျပဳလုပ္ကာ
စၾကာ၀ဠာႀကီးထဲမွာ
မင္းႏွင့္ကုိ အတူကန္ကစားခဲ့ဖူးတယ္။


ဘာမ်ဴဒါႀတိဂံထဲ
မ်က္စိလည္လမ္းမွားရင္း
ငါးမန္းအေကာင္ တစ္ေသာင္းေလာက္ကုိ
ညစာဟင္းအျဖစ္ျပဳလုပ္ၿပီး
မင္းႏွင့္အတူ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားခဲ့ဖူးတယ္။


Solar System ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲဆုိတာ သိခ်င္လုိ႔
မုိင္ေပါင္း အသေခ်ၤ အသခ်ၤာ ၾကည့္လုိ႔ရတဲ့
မွန္ေျပာင္းႀကီးႏွင့္
အာကာသလြင္ျပင္ႀကီးထဲၾကည့္ၿပီး
Solar System ေတြကုိ
မင္းႏွင့္အတူ ေရတြက္ခဲ့ဖူးတယ္။


ငုတ္တုတ္ထုိင္ရင္း ေျပးလႊားခဲ့ရလုိ႔
ေမာပန္းခဲ့စဥ္တုန္းက
သမုဒၵရာႀကီး ေလးစင္းထဲက
ေရေတြအားလုံးကုိ
မင္းႏွင့္အတူေသာက္ခဲ့ဖူးတယ္။


ျဗဟၼာမင္းႀကီးရဲ ႔သမီး မဂၤလာေဆာင္ကုိ
စၾကာယာဥ္ပ်ံစီးၿပီး မင္းႏွင့္အတူသြားတုန္းက
တုသိတာနတ္ျပည္နားအေရာက္မွာ
မင္းေလး ပန္းပန္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔
လမင္းႀကီးကုိဆြတ္ခူးၿပီး
ပန္းအျဖစ္ မင္းေခါင္းေပၚ ပန္ဆင္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။


ေႏြရာသီ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ ႔ေန႔လည္ပုိင္းမွာ
မင္းေလး အရမ္းပူအုိက္တယ္ဆုိလုိ႔
တုိက္ဖုန္း ဆုိင္ကလုန္း
ဟာရီကိန္း နာဂစ္စတဲ့
ေလမုန္းတုိင္းမ်ားစြာကုိ
ေလညွင္းေလးအျဖစ္ေျပာင္းေပးကာ
မင္းေလးရဲ ႔ကုိယ္ခႏၶာေပၚ
ညင္ညင္သာသာ
တုိက္ခတ္ေပးေစခဲ့ဖူးတယ္။


မုိးေတြသည္းထန္စြာရြာသြန္းတဲ့
မုိးကာလရဲ ႔မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ
မင္းေလး မုိးရည္စုိစြတ္မွာ စုိးရိမ္လုိ႔
မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းႀကီးအလည္တည့္တည့္ကုိ
ဧ၀ရက္ေတာင္ႏွင့္ေထာက္ထားၿပီး
ထီးအျဖစ္ျပဳလုပ္ကာ
မင္းေလးကုိ မုိးေပးခဲ့ဖူးတယ္။


ေဆာင္းကာလ ညတစ္ညမွာ
မင္းေလး အရမ္းခ်မ္းတယ္ဆုိလုိ႔
ယမမင္းကုိ သန္လ်က္နဲ႔ ငါးပုိင္း ပုိင္းသတ္ၿပီး
အ၀ီစိက ငရဲမီးေတာက္ မီးလွ်ံႀကီးကုိ အျမန္ယူလာကာ
မင္းအနီးမွာ ခ်ေပးထားတုန္းက
ေမာင္ရယ္ အခ်မ္းမေျပေသးဘူးလုိ႔ မင္းေလးေျပာတဲ့အတြက္
အ၀ီစိထက္ ပုိပူျပင္းမဲ့
တုိးခ်ဲ ႔ငရဲ တစ္ထပ္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔
မာရ္နတ္မင္းႀကီးထံ ကုိ ေတာင္းဆုိခဲ့ဖူးတယ္။


ယူဖေရးတီးျမစ္ေသာင္ခုံထက္က
သဲမႈန္သဲပြင့္ေလးေတြကုိ
တစ္ေနကုန္ထုိင္ၿပီး တစ္ခုခ်င္း ေရတြက္ခဲ့စဥ္တုန္းက
မင္းေလး အရမ္းေညာင္းကုိက္ေနတယ္ဆုိလုိ႔
ကမၻာလုံးႀကီးကုိ ၀မ္းလ်ားေမွာက္အိပ္ေနတဲ့ မင္းေလးအေပၚတင္ေပးၿပီး
ဆူနာမီ ငလ်င္ကုိ ခပ္နာနာေလး လႈပ္ေပးေစခဲ့ေပမဲ့
ေမာင္ရယ္... အေညာင္းမေျပေသးဘူး လုိ႔ေျပာတဲ့အတြက္
ငလ်င္မင္းထံ ကုိယ္တုိင္သြားၿပီး
ဆူနာမီထက္ အဆေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပင္းထန္တဲ့
ငလ်င္အသစ္အဆန္းတစ္မ်ိဳးကုိ
ထပ္လႈပ္ေပးဖုိ႔ ကုိ အသနားခံခဲ့ဖူးတယ္။


ဘာသာစကားေတြ မ်ားလြန္းတဲ့အတြက္
သူမ်ားေတြ ေျပာတဲ့စကားေတြကုိ
မင္းေလးနားမလည္ဘူးဆုိလုိ႔
တစ္ကမၻာလုံးကသူေတြအားလုံး
"၀ ထ က လ သ" ဆုိတဲ့ ဘာသာစကားတစ္မ်ိဳးထဲေျပာၾကေအာင္
ကုိ လုပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။


ေမာင္ရယ္
ကုိးကြယ္စရာေတြ အရမ္းမ်ားတာဘဲ
ဘယ္ဘာသာေရးကုိ ႏွမေတာ္ လုိက္နာက်င့္သုံးရမလဲလုိ႔
မင္းေလး ေမးတဲ့အတြက္
လက္ရွိဘာသာေရးေတြကုိ အကုန္ေခ်ဖ်က္ၿပီး
"မေတြ႔ရွိေသးတဲ့ အမွန္တရား"ကုိဘဲ
ကမၻာရဲ ႔တစ္ခုတည္းေသာ ဘာသာအျဖစ္
ကုိ သတ္မွတ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။


မင္းေလး မွတ္ဥာဏ္မေကာင္းဘူးဆုိလို႔
ဘုံႀကီး ၃၁ ဘုံလုံးကုိ
တစ္ဘုံထဲျဖစ္ေအာင္ ေျမညွိၿပီး
ဘုံအသစ္ထပ္ေဆာက္ကာ
အဲဒီဘုံကုိ "နိဗၺာန္ဘုံ"လုိ႔
ကုိ အသိအမွတ္ျပဳေပးခဲ့ဖူးတယ္။


မင္းေလး အရမ္းပ်င္းရိေနတယ္ဆုိလုိ႔
အပ်င္းေျပကစားဖုိ႔
အာကာသအေမွာင္ႀကီးထဲမွာ
ေရြ ႔လ်ားေမ်ာပါေနတဲ့
အင္တာနက္ ကြန္ယက္ႀကီးကုိ
လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ကုိ ေပးခဲ့ဖူးတယ္။


ေမာင္ေတာ္ရယ္
သတၱ၀ါအမ်ိဳးေတြက မ်ားလွခ်ည္လား ဆုိလုိ႔
ၿဂိဳဟ္သားေတြ က်ိဳင္းေကာင္ေတြ
ျဗဟၼာေတြ နတ္ေတြ အသုရာေတြ
လူေတြ ငွက္ေတြ တိရစၦာန္ေတြ
ၿပိတၱာေတြ အသူရကာယ္ေတြ
ယမမင္းမိသားစုေတြ ငရဲသားေတြ
အဲဒါေတြ အားလုံးကုိ သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳးထဲျဖစ္ေအာင္ျပဳလုပ္ၿပီး
အဲဒီသတၱ၀ါကုိ "အတၱ"လုိ႔ နာမည္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။


အတၱေကာင္ေတြခ်ည္း ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့
နိဗၺာန္ဘုံႀကီးထဲမွာ
အတၱေကာင္ေတြ အားလုံးကုိ ပုိင္သေတာ္မူတဲ့
စၾကာလက္နက္ပုိင္ရွင္အျဖစ္
ကုိက စၾကာ၀ေတးမင္း
မင္းေလးက ကုိ႔ရဲ ႔ မိဖုရား
အတူသြား အတူစား အတူကစားၿပီး
နိဗၺာန္ဘုံႀကီးတုိးတက္ဖုိ႔
မင္းႏွင့္ကုိ အတူ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ဖူးတယ္။

ေမာင္ရယ္
ဒါေတြအားလုံး အိပ္မက္မဟုတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲေနာ္လုိ႔
အိပ္မက္ထဲမွာ
မင္းေလးေျပာခဲ့စဥ္တုန္းက
အိပ္မက္ဆုိလဲ ဘာျဖစ္လဲကေလးရယ္
အိပ္ေဆးမ်ားမ်ားေသာက္
ရာသက္ပန္အိပ္ၿပီး
အိပ္မက္ကမၻာႀကီးထဲမွာ
အိပ္မက္ရွည္ႀကီးကုိဘဲ
မႏုိးထၾကစတမ္း
ဆက္မက္ၾကတာေပါ့လုိ႔ ကုိေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေလ။


အဲဒီအခါေလးမွာ
မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေလးကုိ
တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ျပၿပီး
ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္တဲ့ မ်က္၀န္းေလးနဲ႔
မင္းေလး ကုိ႔ကုိ စကားတစ္လုံးထဲဘဲေျပာခဲ့တယ္။
"အင္း" တဲ့။

Sunday 23 November 2008

ပန္းဘ၀


ပန္းခ်င္းအတူတူ
ပုိဂုဏ္ယူခ်င္သတဲ့လား။

ဘုရားစင္ နတ္စင္
အတူယွဥ္ကာေနရာယူ
အတူတူပန္းဘ၀
အရမ္းပုိလွတယ္ထင္ေနလား။


နန္းေတာ္ ဘုိးေတာ္
တစ္မ်ိဳးေနာ္ က်က္သေရခန္း
အဆန္းဆန္းျပင္ဆင္ထားလုိ႔
အလွဘ၀င္ဟပ္သူခ်င္းအတူတူ
သူကမွ ပုိလွမတဲ့လား။

ပြဲေတာ္ အခမ္းအနား
အဆန္းအျပားျပင္ဆင္
သူထင္သလုိ ပုိလွမတဲ့လား။

မဂၤလာ ေမြးေန႔
ေတြးၾကည့္ ခရစ္စမတ္
အသစ္ထပ္ကာ အလွဆင္
သူဘုရင္ ကုိယ္လဲဘုရင္
ဘယ္သူပုိထင္ေပၚမတဲ့လဲ။

ခ်ာ့ခ်္ သုႆာန္
သရုပ္အမွန္ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြ
သူေနရာႏွင့္သူ
ဘယ္သူက ပုိလွမတဲ့လဲ။

လွတုန္းပန္ဆင္
ႏြမ္းလွ်င္ေျခြခ်
အေျခမလွတဲ့ သူတုိ႔ဘ၀။

လွတုန္းအသုံး၀င္
မလွလွ်င္ ပယ္ပစ္
သနားစရာ သူတုိ႔အျဖစ္။

မာန မာယာ အဘိဇၥ်ာ
ထင္လာသမွ် သူတုိ႔ဘ၀
ရသမွ် သင္ခန္းစာ
မွန္းလို႔တာၾကည့္ေပေတာ့။

အသုံးေတာ္ခံခဲ့ရေပမဲ့
သူတုိ႔ဘ၀အဆုံးမွာ
အမုန္းခံဘ၀ႏွင့္
အရႈံးဒဏ္ကုိဘဲ ခံစားရၿပီး
သူတုိ႔ စံစားရမဲ့ေနရာက
သတၱ၀ါေတြ အသုိက္အၿမံဳျဖစ္တဲ့
လူတကာေတြရဲ ႔ အမႈိက္ပုံဘ၀ပါတဲ့ခင္မ်ား။

တရုတ္အတီး ဆြမ္းတင္ပုံ

ရန္ကုန္ၿမဳိ ႔ရဲ ႔
သူေဌးရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေနထုိင္ၾကသတဲ့။
ေယာက်္ားကတရုတ္။ မိန္းမက ျမန္မာမ။
ေယာက်္ားနာမည္က အတီး။ မိန္းမနာမည္က မိၾကည္။

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြပါ။
ေန႔စဥ္နံနက္တုိင္း ဆြမ္းေတာ္ကပ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ဆြမ္းေတာ္အၿမဲကပ္ေလ့ရွိတဲ့ သူကေတာ့ မိၾကည္ပါ။
မိၾကည္ကုိ အတီးက ခ်စ္စႏုိးေလးနဲ႔ အၾကည္လုိ႔ဘဲ ေခၚတယ္။

မိၾကည္တစ္ေယာက္ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ၿပီဆုိရင္
ဘုရားစင္ေရွ ႔မွာ ထုိင္ၿပီး အၾကာႀကီးရြတ္ဖတ္ၿပီးမွ ဘုရားကုိ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ေလ့ရွိတယ္။

"အရဟတာဒိ န၀ဂုေဏဟိ အရဟံအစရွိေသာ............ဆြမ္းေတာ္ကုိ ကပ္လွဴပါ၏ဘုရား။ ဤေကာင္းမႈေၾကာင့္.... နိဗၺာန္ကုိ ရရပါလုိ၏အရွင္ဘုရား"

အဲဒီဆြမ္းေတာ္ကပ္နည္းကုိ အတီးတစ္ေယာက္ အလြတ္မရရွာပါဘူး။ အဲဒါေတြက မိန္းမအလုပ္လုိ႔ဘဲ သူကထင္တယ္ေလ။

တစ္ေန႔မွာ မိၾကည္တစ္ေယာက္ ကိစၥရွိလုိ႔ သူ႔ရဲ ႔မိဘအိမ္မွာ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေလာက္သြားေနတယ္။
အိမ္မွာ အတီးတစ္ေယာက္ထဲဘဲ က်န္ခဲ့တယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းဟင္း ကုိယ္တုိင္ခ်က္ျပဳတ္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္လုပ္ေနက်ျဖစ္တဲ့ ဆြမ္းေတာ္ကပ္တဲ့အလုပ္ကုိ သူလုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆြမ္းေတာ္ကပ္နည္းကုိ သူအလြတ္မရဘူး။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။

အတီးတစ္ေယာက္ ဆြမ္းေတာ္ပန္းကန္ကုိ ျပင္ဆင္လုိက္တယ္။ ဆြမး္ႏွင့္ဆြမ္းဟင္းကုိ က်က်နန ဆြမ္းေတာ္ပန္းကန္ထဲ တည့္လုိက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘုရားေရွ ႔သြားၿပီး ဆြမ္းေတာ္ ကပ္တယ္။
အတီးတစ္ေယာက္ ဘုရားေရွ ႔မွာ ဘာေတြ ရြတ္ဆုိၿပီး
ဆြမ္းေတာ္ကပ္သလဲ နားေထာင္ၾကည့္လုိက္ပါဦး။

"ေရာ့.. အရွင္ဘုရား... ႀကိဳက္သေလာက္ အကုန္လုံးစားပါ။
ပလီပလာကုိေတာ့ အၾကည္ျပန္လာမွဘဲ ေျပာပါလိမ့္မယ္" ဟူသတည္း။

မွတ္ခ်က္။ ။
ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ မရမ္းကုန္းၿမိဳ ႔နယ္က ၾကားခဲ့ရတဲ့ ရယ္စရာပုံျပင္ေလးပါ။

Saturday 22 November 2008

အဘုိးအုိရဲ ႔ဘုရားဆြမ္းေတာ္တင္နည္း

တစ္ခါတုန္းက
အိမ္တစ္အိမ္မွာ အဘုိးအုိႀကီးတစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။ ဗုဒၶဘာသာအဘုိးအုိႀကီးပါ။ ခါးက ခပ္ကုန္းကုန္း။

ဒါေၾကာင့္ အရပ္ထဲက ကေလးေတြက သူ႔ကုိ မၾကားတၾကားစၾကတယ္။

"အဘုိးႀကီးအုိ ခါးကုန္းကုန္း မေသပါနဲ႔ဦး။ ေနာင္ႏွစ္ခါ တန္ေဆာင္မုန္းပြဲၾကည့္ပါဦး"

သူကုိယ္တုိင္ မ်က္စိက ခပ္မႈန္မႈန္ဆုိေတာ့ သူမ်ားေတြလဲ သူ႔လုိဘဲ မႈန္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနၾကမယ္လုိ႔ ထင္ပုံရပါတယ္။
လူေတြကုိ ၾကည့္ရင္လဲ နဖူးေပၚလက္ဖမုိးေလး အုပ္ၿပီးမွ စုိက္ၾကည့္တတ္တယ္။

တစ္ေန႔မွာ
သူ႔ေျမးမတစ္ေယာက္က မနက္ေစ်းကေန ပုဇြန္ဆိတ္ကေလးေတြ ၀ယ္လာတယ္။
အိမ္မွာ ေၾကာ္စားၾကတာေပါ့။ ျမင္ဖူးတယ္မဟုတ္လား။ ပုဇြန္ဆိတ္ဆုိတာ ရဲရဲနီေလးေတြေလ။
ဗုဒၶဘာသာဆုိေတာ့လဲ ဘုရားဆြမ္းမတင္ဘဲ မစားတတ္ၾကဘူး။ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားတင္ေလ့ရွိၾကတယ္။

မိရုိးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဆုိေတာ့လဲ သိပ္ၿပီး ၾကည္ညိဳတတ္ပုံေတာ့မရဘူး။
သူစားခါနီးမွာ ဘုရားဆြမ္းတင္ဖုိ႔ျပင္ဆင္တယ္။ ပုဇြန္ဆိတ္ေၾကာက္နီနီရဲေလးေတြကုိ ဆြမ္းတင္ခြက္ထဲထည့္ ကလပ္ေပၚတင္လုိက္တယ္။ ဘုရားစင္ေရွ ႔သြားၿပီး ဒူးတုတ္ထုိင္ကာ ပါးစပ္ကလဲ ဒီလုိဆုိတယ္။

"အရွင္ဘုရား ရဲရဲနီနီေလးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ငရုပ္သီးနီေတာင့္ေလးေတြထင္ၿပီး မဘုဥ္းေပးဘဲ မေနပါနဲ႔။
ဒါ ပုဇြန္ဆိတ္ေၾကာ္ စစ္စစ္ပါဘုရား။ အရွင္ဘုရားမယုံရင္ တပည့္ေတာ္ အရင္စားျပပါ့မယ္ဘုရား"

ပါးစပ္ကေျပာၿပီး ဘုရားဆြမ္းတင္ခြက္ထဲက ပုဇြန္ဆိတ္ေၾကာ္တစ္ေကာင္ကုိ ႏႈိက္စားလုိက္တယ္။
ဘုရားရွင္ကုိလဲ သူလုိဘဲ မ်က္စိခပ္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနမယ္လုိ႔ ထင္ပုံရပါရဲ ႔။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့
အဲဒီလုိခဏခဏေျပာၿပီး ဘုရားမယုံမွာစုိးလုိ႔ ဆြမ္းတင္ခြက္ထဲက ပုဇြန္ဆိတ္ေၾကာ္ေတြ အားလုံး အဘုိးအုိတစ္ေယာက္ထဲ စားလုိက္လုိ႔ ကုန္သြားပါေတာ့သတဲ့။

မွတ္ခ်က္။
စစ္ကုိင္းတုိင္းအထက္ပုိင္း ၿမိဳ ႔ေလးတစ္ၿမိဳ ႔က ၾကားခဲ့ရတဲ့ ရယ္စရာ ဟာသပုံျပင္ေလးပါ။

ေမြးေန႔



သူ
လူ႔ေလာကထဲေရာက္ၿပီးကထဲက
ရြာဦးေစတီပြဲေတာ္က်င္းပတာ အႀကိမ္သုံးဆယ္ရွိသြားၿပီ။
ၿခံထဲကသရက္ပင္ေတြ အသီးသီးတာ အေခါက္သုံးဆယ္ျပည့္ၿပီ။
အိမ္ၿခံစည္းရိုးက စံပယ္ပန္းေတြပြင့္တာ အခါသုံးဆယ္ရွိၿပီ။
ေဆာင္းရာသီေပါင္း အေခါက္ သုံးဆယ္ႀကံဳခဲ့ၿပီးၿပီ။
ေႏြရာသီေပါင္း အႀကိမ္သုံးဆယ္ ေတြ႔ခဲ့ၿပီးၿပီ။
မုိးရာသီေပါင္း အခါ သုံးဆယ္ ဆုံခဲ့ၿပီးၿပီ။
ဒါဆုိ
သူ႔အသက္ သုံးဆယ္ရွိၿပီေပါ့။
.........................

သုံးေပါင္မျပည့္ဘဲ ေမြးခဲ့ေပမဲ့
သုံးမကုန္ေအာင္ သူရွာေဖြႏုိင္ခဲ့တယ္။

အလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းစာသင္ယူ
ေက်ာင္းစာသင္ယူရင္းႏွင့္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။

ဂုဏ္ထူးမ်ားႏွင့္ေအာင္တဲ့သူေတြကုိ ခ်ီးက်ဴးရင္း
ခ်ီးက်ဴးခံရေလာက္ေအာင္ ဂုဏ္ထူးမ်ားႏွင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။

ဒီဂရီရဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း
ႀကိဳစားရင္းႏွင့္ ဒီဂရီေတြရခဲ့တယ္။

အားက်ခဲ့တဲ့ ပညာရပ္မ်ား
ပညာရပ္မ်ားႏွင့္ အားက်ေစခဲ့တယ္။

လႊမ္းမုိးခဲ့တဲ့ မာနမ်က္ႏွာမ်ား
မာနမ်က္ႏွာနဲ႔ ျပန္လႊမ္းႏုိင္ခဲ့တယ္။

လမ္းျပအလုပ္ကုိ အထင္ႀကီးရင္း
အထင္ႀကီးရေလာက္ေအာင္ လမ္းျပေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

သြားခ်င္လွတဲ့ ႏုိင္ငံျခား
ႏုိင္ငံျခားသြားရင္းနဲ႔ ေက်နပ္ခဲ့တယ္။

မာနတရားကုိ ေဖာင္ဖြဲ ႔
ပညာႏွင့္လမ္းျပ
သတိကုိ ပဲ့ကုိင္ထား
၀ီရိယႏွင့္ေလွာ္ခတ္
သူရပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ
သူလုိရပ္ႏုိင္တဲ့သူ
ဒီဇမၺၺဴေပၚမွာ ရွိႏုိင္မယ္မထင္ပါဘူး။
.........................

ဒီေန႔ဟာ
သူ႔အသက္ ၃၀ ျပည့္တဲ့ေန႔ တဲ့။
အေတြးေပါက္ေနေပမဲ့
အေ၀းေရာက္ေနတဲ့အတြက္
ေဆြးေလာက္စရာလက္ေဆာင္ကုိ မေပးခဲ့ႏုိင္ဘူး။

ပန္းေပးရင္ အလွမ္းေ၀းမွာ ပူပန္ရတယ္။
ေခ်ာကလက္ေပးရင္လဲ ေခ်ာၿပီးကလက္ေနမွာစုိးရိမ္ရတယ္။
နာရီလက္ေဆာင္ေပးျပန္ရင္လဲ နာနာက်င္က်င္နဲ႔ ရီေမာေနရဦးမယ္။

ဒီေတာ့
ရာသက္ပန္အမွတ္ရေစမဲ့
ကဗ်ာလက္သံအစြမ္းေလးကုိ
လြမ္းေတးေလးသီဆုိရင္း
စခန္းေ၀းေနတဲ့ သူေလးအတြက္
လက္ေဆာင္ပဏၰာအျဖစ္ေပးလုိက္ပါ၏
ထက္ဘ၀င္ ဟပ္ေလာက္ေအာင္
ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေစသတည္း။ ။

Friday 21 November 2008

လုိခ်င္မႈ < > ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ


က်ေနာ္တုိ႔ လူသားေတြရဲ ႔ဘ၀ကုိ လုိခ်င္မႈေတြႏွင့္တည္ေဆာက္ထားၾကတယ္။
ဘယ္ေတာ့မွတင္းတိမ္ေရာင့္ရဲတယ္မရွိပါဘူး။ တစ္ခုရၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ခုအတြက္ လုိက္ရွာေနၾကတာပါဘဲ။
ငါေတာ့ ဘယ္ေလာက္ရွိရင္ေတာ္ပါၿပီလုိ႔ ေျပာေနတဲ့သူေတြလဲ သူတုိ႔ေျပာတဲ့အတုိင္းအတာထိရၿပီးရင္ တင္းတိမ္မႈမရွိႏုိင္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေလာက္ဆုိရင္ ေက်နပ္ပါၿပီဆုိၿပီး တစ္ဆင့္တုိးျပန္ၾကတယ္ေလ။
ဘယ္ေတာ့မွ ဆႏၵမျပည့္ၾကပါဘူး။

ဘာမွမလုိခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ ျပည့္စုံသြားၿပီ

ဒီစကားဟာ အရမ္းအဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္။ လုိခ်င္ေနသေရြ ႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွလုိအင္ေတြ ျပည့္၀ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္သိန္းရွိတဲ့သူက တစ္သန္းလုိခ်င္မယ္။ တစ္သန္းရွိတဲ့သူက သန္းတစ္ရာေလာက္လုိခ်င္မယ္။ သန္းတစ္ရာပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့သူကုိေရာ ေမးၾကည့္လုိက္ပါဦး။ လုိအင္ေတြ ျပည့္သြားၿပီလားလုိ႔။ ပုိေတာင္ဆုိးဦးမယ္။ ရေလလုိေလ အုိတေစၦ လုိ႔ ဆုိရုိးစကားရွိတယ္မဟုတ္လား။
မလုိခ်င္မႈေတြလႊမ္းၿခဳံလာမွဘဲ လုိခ်င္မႈေတြ ရပ္ဆုိင္းသြားမွာပါ။

ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္
ေတာ္သလင္းလေရာက္ရင္ ေခြးျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္။
ျပာသုိလေရာက္ရင္ ေၾကာင္ျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္။
တေပါင္းလေရာက္ရင္ ႏြားျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္။

လူေတြရဲ ႔သဘာ၀ေတြက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိၾကတာရွားပါတယ္။ အၿမဲတမ္းေယာက္ယက္ခတ္ေနၿပီး လုိခ်င္မႈေနာက္ မရမက လုိက္ေနၾကေလရဲ ႔။

ပညာေရး ဘက္မွာလဲ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ခ်င္ၾကတယ္။
စီးပြါးေရးဘက္မွာလဲ ထိပ္တန္းကေနခ်င္ၾကတယ္။
အာဏာပါ၀ါပုိင္းၾကျပန္ေတာ့လဲ အငန္းမရ။
ေက်ာ္ၾကားမႈပုိင္းဆုိရင္လဲဲ ငန္းငန္းတက္။
အခ်စ္ေရးဘက္ကုိ ပုိေတာင္ဆုိးေသး။

လုိခ်င္မႈေတြကုိ လုိခ်င္ရက္သားနဲ႔ မရရွိတဲ့အခါမွာ လူသားေတြရဲ ႔စိတ္ဓါတ္ေတြဟာ ေဖာက္ျပန္လာၾကတယ္။
ခုိးမယ္။ လုယက္မယ္။ ႏုိင္ထက္စီးနင္းလုပ္မယ္။ အလြဲသုံးစားမႈေတြရွိလာမယ္။ မႈခင္းေတြ မ်ားလာမယ္။ အရူးေတြေပါမ်ားလာမယ္။
အားလုံး အားလုံးဟာ လုိခ်င္မႈကုိ အေျခခံလုိ႔ ျဖစ္ေပၚလာၾကတာပါ။ လုိခ်င္မႈ သမုဒယေၾကာင့္ ဆင္းရဲမႈ ဒုကၡေတြ စုၿပဳံၿပီး အတုံးလုိက္ အတစ္လုိက္ က်ေရာက္လာျခင္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဓမၼစၾကာသုတ္ထဲက ဘုရားရွင္ရဲ ႔စကားေတာ္တစ္ခုပါ။
Not getting what one wants is suffering.
လုိခ်င္တာမရတာ ဒုကၡပါ တဲ့။

အသိဥာဏ္ရွိလွပါတယ္ဆုိတဲ့ လူသားေတြ မ်ားေသာအားျဖင့္ လုိခ်င္မႈႏွင့္လုိအပ္မႈကုိ ခြဲျခားမသိၾကဘူး။
လုိခ်င္မႈေတြကုိဘဲ ေရွ ႔တန္းတင္ၿပီး အမဲလုိက္သလုိ တန္းတန္းစြဲလုိက္ေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကမၻာႀကီး မၿငိမ္းမခ်မ္းျဖစ္ေနၾကတာပါ။ ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္လုပ္ေနပါတယ္လုိ႔ အသံေကာင္းဟစ္ေနၾကတဲ့ လူေတြဟာလဲ အဲဒီလုိအင္မႈေၾကာင့္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္မၿငိမ္းခ်မ္းႏုိင္ၾကေသးပါဘူး။
ကုိယ့္ဆီမွာ မရွိတဲ့ေသးတဲ့အရာကုိ သူမ်ားကုိ ဘယ္လုိမွ်ေ၀ေပးမလဲ။
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ မၿငိမ္းခ်မ္းေသးဘဲနဲ႔ သူမ်ားကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။
လုိအင္ေတြရဲ ႔ႏွိပ္စက္မႈက အရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။

လုိခ်င္မႈေတြ ျပင္းထန္လာရင္ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးေတြကုိ မျမင္ေတာ့ဘူး။
အစာကုိဘဲ ျမင္တယ္။ ငါးျမွားခ်ိတ္ကုိ မျမင္ေတာ့ဘူး။
သားသမင္ကုိဘဲျမင္တယ္။ က်ားဘုရင္ကုိ သတိမထားမိေတာ့ဘူး။

ဘယ္ေလာက္ဘဲ ပညာတတ္တတ္
ဘယ္ေလာက္ဘဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ
ဘယ္ေလာက္ဘဲ အာဏာရွိရွိ
ဘယ္ေလာက္ဘဲ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား
ဘယ္ေလာက္ဘဲ လူခ်စ္လူခင္မ်ားမ်ား
ေနာက္ဆုံးသြားရမဲ့လမ္းကေတာ့ အတူတူပါဘဲေလ။

ငါက ဧရာ၀တီ
ငါက ခ်င္းတြင္း
ငါက သံလြင္
ငါ စစ္ေတာင္း
ဘယ္ေလာက္ဘဲ ငါဆုိတဲ့ အတၱတရားကုိ လက္ကုိင္ထားပါေစ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲမွာဘဲ အဆုံးသတ္ရၿမဲမဟုတ္လား။

ဒါေၾကာင့္မုိ႔
စကားႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္
က်ေနာ္တုိ႔လူသားေတြအားလုံး လုိခ်င္မႈေလးေတြကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ေလ်ာ့ခ်ပစ္ႏုိင္ရင္
ကမၻာႀကီးလဲ နဲနဲမ်ား ပုိၿငိမ္းခ်မ္းလာမလားလုိ႔ပါ။ ဗုဒၶစာေပေတြဖတ္ၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားေရးၾကည့္လုိက္ျခင္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လဲ လုိခ်င္မႈေနာက္ လုိက္ေနဆဲျဖစ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါဘဲ လုိ႔အသိေပးလုိက္ပါရေစ။
အားလုံးမဂၤလာပါ။

ၾကက္သားကာလသားခ်က္ဟင္း


ဒီေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ ၾကက္သားကာလသားဟင္းခ်က္စားၾကတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔စားေနတာကုိ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြ ျမင္ရင္ကေတာ့ အံ့ၾသလုိ႔ဆုံးမွာမဟုတ္ဘူး။
ဆီမပါ ဆႏြင္းမပါ ျဖဴဖတ္ဖတ္ၾကက္သားဟင္းကုိၾကည့္ၿပီး သူတုိ႔စားခ်င္စိတ္မရွိမွာေတာ့ က်ိန္းေသတယ္။
ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ သူတုိ႔အစားအစာေတြကုိ ႀကိဳက္တာမွမဟုတ္တာ။ အဆီအအိမ့္မ်ားမ်ား အတုံးႀကီးႀကီးစားၾကတဲ့ သူတုိ႔ဟင္းေတြကလဲ က်ေနာ့္ကုိ မဆြဲေဆာင္ႏုိင္ဘူးေလ။

ၾကက္သားကာလသားဟင္းခ်က္နည္းကေတာ့---
ၾကက္သားကုိ အတုံးမႀကီးမေသးတုံး။ ဆားအခ်ိဳမႈန္႔နဲ႔ေရာႏွယ္။ ဂ်င္းစိမ္းကိုေထာင္း။ ငရုပ္သီးစိမ္းေထာင္းၿပီးအသင့္ျပဳလုပ္ထား။
က်ေနာ္တုိ႔အသင့္တည္ထားတဲ့ ဟင္းအုိးထဲပစ္ထည့္လုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေရေႏြး ပြက္ပြက္ဆူၿပီး ၾကက္သားေလးေတြကလဲ ေပါေလာေပါေလာနဲ႔။ အသားႏွပ္ခါနီးမွာ အနံ႔ထိန္းဖုိ႔ စပါးလင္ရြက္ေတြကုိ အုိးထဲပစ္ထည့္လုိက္တယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴကုိ ဓါးျပားရုိက္ၿပီး ထည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အသင့္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ခပ္သာသာေလးေထာင္းထားတဲ့ ဂ်င္းႏွင့္ငရုပ္သီးကုိေရာထည့္လုိက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ ခြင္ေပၚကအုိးကုိ ခ်ၿပီးၿပီးခ်င္း နံနံပင္ေလးေတြႏွင့္ထပ္အုပ္လုိက္တယ္။ ဟုိက္.. ရွားဘား... အနံ႔ကေတာ့ ရွယ္ဘဲခင္ဗ်။ ဆားအေလးအေပါ့ ျမည္းၾကည့္တယ္။ ကြက္တိဘဲ။ ၾကက္သားဟင္းရည္ေသာက္ေလ။ ပူပူေလးနဲ႔အရမ္းေကာင္းတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ၾကက္သားကာလသားခ်က္ပူပူေလးကုိ ၀ုိင္းၿပီးၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ ေလြးၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ငရုပ္သီးစိမ္းအနံ႔ အရသာေလးနဲ႔ဆုိေတာ့ မသိတဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြ အကုန္ေမ့သြားတယ္။ အရသာရွိလြန္းလုိ႔ပါ။ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ စားလုိက္ၾကတာ ၾကက္ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္ေကာင္ခ်က္အုိး ေျပာင္သလင္းခါသြားေတာ့တာပါဘဲ။

စားလုိ႔ဗုိက္ျပည့္တဲ့အခါမွာမွ
ဆီမပါပ်ားမပါ ခ်က္ထားတဲ့ ဒီခ်က္နည္းကုိ ဘယ္သူကမ်ား စတီထြင္ခဲ့သလဲ မသိဘူးေနာ္ဆုိၿပီး အေတြးေရာက္လာတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဘုိးအဘြားေတြေျပာခဲ့ဖူးတာကုိ ေျပးအမွတ္ရမိတယ္။
ၾကက္သားကာလသားဟင္း စတင္ျဖစ္ေပၚလာပုံက ဒီလုိတဲ့။

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ဟာ ေစာရနကၡတ္ႏွင့္ယွဥ္လုိ႔ဆုိၿပီး အေပ်ာ္တမ္းသူခုိုးလုပ္ၾကတယ္။ သူမ်ားၿခံထဲက အသီးအႏွံေတြကုိ ခုိးမယ္။ ပစၥည္းအေသးစားေလးေတြကုိ ခုိးမယ္။ တိတ္တိတ္ပုန္း သူခုိးပြဲေတာ္ေပါ့ဗ်ာ။
ငတက္ျပားတုိ႔ သူခုိးမုိးေမွာင္တုိ႔လဲ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔မွာ ေမြးခဲ့ၾကတာတဲ့။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အစြမ္းထက္ၾကတာ။ သူတုိ႔အခုိးကၽြမ္းက်င္ၾကပုံကေတာ့ ေျပာဖုိ႔ေတာင္လုိမယ္မထင္ဘူး။ အားလုံးသိၿပီးသား မဟုတ္လား။

မိတ္ေဆြမ်ားလဲ သူခုိးေကာင္းေကာင္းေမြးထုတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးမွာကုိယ္၀န္ရွိေနရင္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညမွာ ေဆးခန္းသြားၿပီးသာ ဗုိက္ခြဲေမြးေပေတာ့။ မိဘေတြ ဒီတစ္သက္ မငတ္ေတာ့ဘူး။ ေမြးလာတဲ့ကေလးကဘဲ ခုိးေကၽြးလိမ့္မယ္။ ဟဲ ဟဲ။

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔မွာ ပံ့သုကူပစ္ေလ့ရွိၾကတာလဲ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဘုရားမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ဥယ်ာဥ္ေတြထဲမွာ ပုိက္ဆံ အ၀တ္အထည္စတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကုိ ပံသုကူပစ္ထားေလ့ရွိၾကတယ္။ ေတြ႔တဲ့လူ ေကာက္ယူၾကေပါ့ေလ။

က်ေနာ္ေရႊဘုိဘက္အလည္ေရာက္သြားတုန္းက
သူတုိ႔ရဲ ႔ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ည ရုိးရာေလးကုိ ေျပာျပၾကတယ္။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညေရာက္ရင္ ကုိယ့္အိမ္ေအာက္မွာ အခုိးခံမဲ့ပစၥည္းကုိ တဲြေလာင္းဆြဲထားၾကတယ္တဲ့။ သူမ်ားက ကုိယ့္အိမ္လာခုိး။ ကုိယ္က သူမ်ားအိမ္သြားခုိး။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ရုိးရာေလးေပါ့။
တစ္ခ်ိဳ ႔ဆုိ အဲဒီေန႔မွာ မိန္းမေတာင္ ခုိးယူၾကတယ္ဆုိဘဲ။

အခုေခတ္ေရာက္လာေတာ့
လူငယ္ေတြ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ျဖစ္လာတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညေန႔ညေရာက္ရင္ မအိပ္ၾကေတာ့ဘဲ
သူမ်ားေတြအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခါမွာမွ အိမ္ေလွခါးေတြ သြားျဖဳတ္ထားတယ္။ ရြာထဲက တံတားေတြကုိ ဖ်က္ဆီးထားၾကတယ္။ ေစ်းဆုိင္ေတြ သြားေဖာက္ၾကတယ္။ ဗူးစင္ ဖရုံစင္ေတြကုိ တြန္းလွဲထားခဲ့ၾကတယ္။ လွည္းဘီးေတြကုိ ျဖဳတ္ၿပီး တစ္ျခားေနရာေတြမွာ သြားထားၾကတယ္။ စုံလုိ႔ စုံလုိ႔ပါဘဲ။

ပုိဆုိးတာက ရြာထဲက ကာလသားေတြ
သူမ်ားအိမ္ကၾကက္ေတြ သြားခုိးၾကတာပါဘဲ။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ေမြးျမဴထားခဲ့တဲ့ ၾကက္ေတြ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညေရာက္ရင္ အခုိးခံၾကရတယ္။ သတိထားေပမဲ့ မရဘူး။ ကာလသားေတြက တစ္ညလုံးမအိပ္ၾကဘဲ ရြာသားေတြ အလစ္ကုိဘဲ ထုိင္ေစာင့္ေနၾကတာ။
တစ္ခ်ိဳ ႔ဆုိ ၾကက္ခုိးအရမ္းကၽြမ္းက်င္တယ္။
ၾကက္ေအာ္သံေတာင္ တစ္ခ်က္မၾကားလုိက္ရဘူး။ ၾကက္က လက္ထဲမွာ ေသေနၿပီ။

ၾကားဖူးတာပါ။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မသိဘူး။ ညဆုိ ၾကက္ေတြက အိပ္တန္းေပၚမွာ အစီအရီ။ ညပုိင္းဆုိေတာ့ အေ၀းကုိလဲ ပ်ံမေျပးတတ္ဘူး။ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ၾကက္သြန္နီဥ တစ္လုံးေဆာင္သြား။ ၾကက္အိပ္စင္ေအာက္ေရာက္တာနဲ႔ ၾကက္သြန္နီကုိ ထုေခ်ၿပီး ၾကက္သြန္အခုိးနဲ႔ ၾကက္ေတြကုိ မႈတ္လုိက္။ ၾကက္ေတြ တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ ေအာက္ကုိ ဖုတ္ကနဲ ဖုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်တယ္ဆုိဘဲ။ ၾကက္သြန္နဲ႔ ၾကက္နဲ႔ မတည့္တဲ့ ဓါတ္သေဘာမ်ားလားမသိဘူး။

ကာလသားတစ္သုိက္ ၾကက္ေတြခုိးၿပီးရင္ လြယ္လြယ္ကူကူဘဲ အုိးတစ္လုံးႏွင့္ဆားကုိသာ ယူၿပီး ေတာထဲလစ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ရြာထဲမွာ ခ်က္စားရင္ လူမိမွာေၾကာက္ရတာကုိး။
ဒါေၾကာင့္ လူေ၀းတဲ့ေတာထဲကုိသြားၿပီး ၾကက္သားကုိ ခ်က္စားၾကတယ္။ ေတာထဲမွာလဲျဖစ္ ခုိးလာတဲ့ၾကက္လဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အျမန္စားၿပီးရင္ေအးေရာ သေဘာနဲ႔ ဟင္းကုိ လြယ္လြယ္ဘဲ ခ်က္လုိက္ၾကတယ္။ ဆီလဲ မပါဘူး။ ဆႏြင္း အေမြးအႀကိဳင္ ဘာတစ္ခုမွ မပါဘူး။ ေရရယ္ ၾကက္သားရယ္ ဆားရယ္ဘဲေပါ့။ စားေကာင္း မေကာင္းေတာ့မသိဘူး။ ၾကက္သားဟင္းကုိ ဟင္းရည္ေသာက္ခ်က္ၿပီး ကာလသားတစ္သုိက္ ေတာႀကီးမဲမဲထဲမွာ ေပ်ာ္ပြဲစားေနၾကေလရဲ ႔။
အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ရဲ ႔ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ေက်ာ္။

အဲဒီလုိ ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္နဲ႔ ခ်က္စားခဲ့ရတဲ့ ဆီမပါ ပ်ားမပါတဲ့ဟင္းကုိ အိမ္မွာ စမ္းခ်က္ၾကည့္ၾကရင္းနဲ႔
ၾကက္သားကာလသားဟင္း ေပၚေပါက္လာတာပါတဲ့။ အခုခ်က္တာက အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ခ်က္ရတာဆုိေတာ့ ေတာထဲမွာ ခ်က္ရသလုိ အမယ္ေတြမစုံမွာေတာ့ မပူရေတာ့ဘူးေလ။ ႀကိဳက္တာကုိ တည့္ၿပီး ႀကိဳက္သေလာက္ခ်က္လုိ႔ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ၾကက္သားဟင္းရည္ေသာက္ျဖစ္ရမယ္။
ဒါဆုိ ၾကက္သားကာလသားခ်က္ဟင္းဘဲေပါ့။

မိတ္ေဆြတုိ႔လဲ ခ်က္စားၾကည့္ၾကပါလား။
ေတာထဲသြားၿပီးခ်က္စားခုိင္းတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ရုိးရုိးသားသားနဲ႔ အိမ္မွာဘဲ ခ်က္စားဖုိ႔ေျပာတာပါ။
ဘာဘဲေျပာေျပာ
က်ေနာ္ကေတာ့ ၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ။

Thursday 20 November 2008

အမိန္႔ေတာ္ျမတ္အတုိင္း...


ဒီဇာတ္ေတာ္ေလးကုိ က်ေနာ့္ ပုိ႔စ္ထ္ (၁၀၀)ေျမာက္အျဖစ္ေရးလုိက္တာပါ။ တစ္ရာေျမာက္ဆုိေတာ့ ဘာအေၾကာင္းအရာေရးရင္ေကာင္းမလဲလုိ႔ စဥ္းစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးေဏွာက္ထဲက ေအာ္တုိထြက္မလာခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အဂၤလိပ္စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ဖတ္ၿပီး ဒီဇာတ္ေတာ္ေလးကုိသြားေတြ႔တယ္။
စာအုပ္နာမည္က Buddist tales for young and old။ ေခါင္းစဥ္ေလးက Watering the Garden တဲ့။
ဟာ.. ပုိင္ၿပီ.. ဒါကုိဘဲ ပုိ႔စ္ထ္ ၁၀၀ ေျမာက္ေရးေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး သူမ်ားေရးၿပီးသားကုိ အေခ်ာင္သက္သက္ ဘာသာျပန္ေပးလုိက္ပါတယ္။
.........................

ဟုိေရွးေရွးတုန္းက
ဗာရာဏသီျပည္မွာ ျဗဟၼဒတ္မင္း မင္းျပဳစဥ္တုန္းကေပါ့။ အခုေခတ္အရဆုိရင္ေတာ့ ဗာရာဏသီျပည္ဟာ အိႏၵိယျပည္ေျမာက္ပုိင္းမွာရွိပါတယ္။ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေရာက္ခါနီးအခ်ိန္ေလးမွာေပါ့။
နန္းေတာ္ဥယ်ာဥ္ရဲ ႔ ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္အပါအ၀င္ ၿမိဳ ႔သူၿမိဳ ႔သားအားလုံး ႏွစ္သစ္ကူးပြဲကုိ သုံးရက္လုံးလုံးဆင္ႏြဲဖုိ႔ အသင့္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကေလရဲ ႔။

နန္းေတာ္ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေမ်ာက္အုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ရွိတယ္။
သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ ေမ်ာက္မင္းႀကီးရဲ ႔စကားကုိ ဘာမွ မစဥ္းစားဘဲ မွားမွားမွန္မွန္ လုိက္နာေလ့ရွိၾကတယ္။
သူတို႔အေခၚ ပညာရွိေမ်ာက္မင္းႀကီးေပါ့ေလ။

ဥယ်ာဥ္မွဴးလဲ အျပင္ထြက္ၿပီး ႏွစ္သစ္ကူးပြဲဆင္ႏြဲခ်င္တဲ့အတြက္ ဥယ်ာဥ္ကုိ ေမ်ာက္မင္းႀကီးထံ အပ္ႏွံထားခဲ့တယ္။

"အရွင္ေမ်ာက္မင္းႀကီး က်ေနာ္တစ္ခုေတာင္းဆုိခ်င္လုိ႔ပါ။ က်ေနာ္ သုံးရက္တိတိ ဒီမွာရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲသြားရပါလိမ့္မယ္။ ဒီဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အသီးအႏွံ စားပင္ေသာက္ပင္ အစုံအလင္ရွိပါတယ္။ အရွင္ေမ်ာက္မင္းႀကီးႏွင့္တကြ ေမ်ာက္ေတြအားလုံး ႀကိဳက္သေလာက္စားသုံးပါ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သစ္ပင္ေတြကုိ ေန႔စဥ္ေရေလာင္းေပးပါခင္မ်ား"

"ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီး ဘာမွမပူပါနဲ႔။ စိတ္ခ်လက္ခ်သြားေပ်ာ္ပါ။ ဥယ်ာဥ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေရွာက္ထားပါ့မယ္။
Happy New Year ပါ ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီး"

ဥယ်ာဥ္မွဴးကလဲ ေရေလာင္းဖုိ႔ ေရပုံးထားတဲ့ေနရာကုိ ေမ်ာက္မင္းႀကီးကုိ ျပသၿပီး စိတ္ခ်စြာဘဲ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲ ဆင္ႏြဲဖုိ႔ နန္းေတာ္က ထြက္ခြါလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔အေရာက္မွာ
ေမ်ာက္မင္းႀကီးဦးေဆာင္တဲ့ ေမ်ာက္တပ္ေပါင္းစုႀကီးဟာ ဥယ်ာဥ္ထဲက အသီးေတြကုိ ႀကိဳက္သေလာက္စားၿပီး
သစ္ပင္ေတြကုိ ေရေလာင္းဖုိ႔ျပင္ဆင္ၾကေတာ့တယ္။
ေမ်ာက္မင္းႀကီးအသံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာတယ္။

"တပည့္ေမ်ာက္အေပါင္းတုိ႔
ယခုငါတုိ႔လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ဟာ ဘုရင့္နန္းေတာ္ဥယ်ာဥ္မွဴးရဲ ႔အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ဂရုစုိက္ၿပီးလုပ္ၾက။ ေရရွားပါးေနတဲ့အတြက္ ေရကုိ လုံး၀အေလအလြင့္မရွိေအာင္ သတိထားသုံးစြဲၾကရမယ္။
ပထမအေနနဲ႔ သစ္ပင္ေတြအားလုံး ႏႈတ္ပစ္လုိက္ပါ။ ဘယ္သစ္ပင္က အျမစ္ပုိရွည္သလဲဆုိတာ စစ္ေဆးပါ။ ၿပီးရင္ သစ္ပင္ေတြကုိ ျပန္စုိက္ပါ။ အျမစ္ပုိရွည္တဲ့သစ္ပင္ကုိ ေရမ်ားမ်ားေလာင္းပါ။ အျမစ္တုိတဲ့သစ္ပင္ေတြကုိ ေရနဲနဲဘဲေလာင္းပါ။ ဒါမွ ေရကုိ မျဖဳန္းတီးရာေရာက္မယ္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးလဲ ေက်နပ္ပါလိမ့္မယ္။ အမိန္႔ "

လက္ေအာက္ငယ္သား ေမ်ာက္ေတြလဲ ေမ်ာက္မင္းႀကီးရဲ ႔အမိန္႔ေတာ္အတုိင္း သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြကုိ အကုန္လုံးႏႈတ္ပစ္လုိက္တယ္။ သစ္ျမစ္အတုိအရွည္ကုိ စစ္ေဆးတယ္။ ၿပီးေတာ့ျပန္စုိက္တယ္။ အျမစ္တုိတဲ့အပင္ေတြကုိ ေရနဲနဲဘဲေလာင္းတယ္။ အျမစ္ရွည္တဲ့သစ္ပင္ေတြကို ေရမ်ားမ်ားေလာင္းတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ သုံးရက္ေျမာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ သစ္ပင္ေတြအားလုံး ညိဳးႏြမ္းၿပီး ေသလုမတတ္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။
ဒါေပမဲ့ ပထမေန႔ကအတုိင္းဘဲ ေမ်ာက္ေတြအားလုံးျပဳလုပ္ေနၾကတယ္။

ပညာရွိတစ္ေယာက္ ဥယ်ာဥ္အနားက ျဖတ္အသြား ဒီအခ်င္းအရာေတြကုိ ျမင္လုိက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ေမ်ာက္ေတြကို ေမးျမန္းေျပာဆုိလုိက္တယ္။

"ေမ်ာက္မုိက္ေတြ... ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိလုပ္ရတာလဲ.. ဒါ ဘုရင့္နန္းေတာ္ဥယ်ာဥ္ဆုိတာ မသိၾကဘူးလား။
ဒီအတုိင္းလုပ္ေနရင္ေတာ့ နန္းေတာ္ဥယ်ာဥ္ထဲက သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြ အားလုံးေသကုန္ၾကေတာ့မွာဘဲ။
ဘယ္သူလုပ္ခုိင္းလုိ႔ လုပ္ေနၾကတာလဲ"

"က်ေနာ္မ်ိဳးတုိ႔ရဲ ႔ ပညာရွိေမ်ာက္မင္းႀကီးရဲ ႔ အမိန္႔ေတာ္အရ အခုလုိ ေရကုိလဲ ျဖဳန္းတီးရာမေရာက္ေအာင္ ဥယ်ာဥ္ကုိလဲ ေရေလာင္းၿပီးသားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတာပါ။ ခင္မ်ားလဲ ဒီနည္းစနစ္ကုိ ယူသြားပါလား"

ေအး.. ဒီေလာက္ မုိက္မဲ ဥာဏ္တုံးတဲ့ ေမ်ာက္မင္းႀကီးကုိ မင္းတုိ႔က ပညာရွိလုိ႔ ေခၚမွေတာ့ မင္းတုိ႔ကုိယ္တုိင္ရဲ ႔ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးကုိေတာ့ ငါစဥ္းစားၾကည့္ဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါဘူးေလ။
မင္းတုိ႔ရဲ ႔ ေရကုိ အက်ိဳးရွိရွိအသုံးခ်မႈေၾကာင့္ မၾကာခင္ ဘုရင့္နန္းေတာ္ဥယ်ာဥ္ႀကီးလဲ ေပ်ာက္ကြယ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ေတာ့မွာပါ"

ပညာရွိလဲ သတိေပးဆုံးမစကားေျပာၿပီးျပန္သြားေတာ့သတဲ့။
..................................

စဥ္းစားၾကည့္ရင္သိသာပါတယ္။
ဒီေလာက္ပူအုိက္ၿပီး ေရရွားပါးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြကုိ ဆြဲႏႈတ္ၿပီး ျပန္စုိက္၊ ေရျပန္ေလာင္းလုပ္တာဟာ မွန္ကန္တဲ့လုပ္ရပ္မဟုတ္ပါဘူး။ အပင္ေလးေတြ အေျခခုိင္ေနၿပီးျဖစ္လုိ႔ အားစုိက္ၿပီး ဆြဲႏႈတ္တဲ့အခါမွာ အပင္နာမယ္။ အျမစ္ေတြျပတ္ထြက္မယ္။ နာၿပီးသားျဖစ္ေနတဲ့အပင္ကုိ ျပန္စုိက္ ေရေလာင္းေပမဲ့ ျပန္ရွင္ႏုိင္ဖုိ႔ အခြင့္အေရးနဲသြားပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ေရက နဲနဲဘဲ ျပန္အေလာင္းခံရတဲ့အပင္ဆုိ ပုိဆုိးေရာေပါ့။
.............................

ဒီဇာတ္ေတာ္ကုိ ျမန္မာလုိေရးထားတဲ့စာအုပ္ ေသခ်ာေပါက္ရွိမွာပါ။ ျမန္မာလုိေရးထားတဲ့ ဇာတ္ေတာ္ကုိ ဖတ္ၾကည့္ရင္ ပုိၿပီးျပည့္စုံမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
က်ေနာ့္အနီးတစ္၀ုိက္မွာ ျမန္မာစာအုပ္သိပ္မရွိတဲ့အတြက္ အဂၤလိပ္လုိေရးထားတဲ့ ဒီဇာတ္ေတာ္ေလးကုိဘဲ ႀကိဳးစားၿပီး ဘာသာျပန္ၾကည့္လုိက္တာပါ။

ဒီဇာတ္ေတာ္ထဲက ရလုိက္တဲ့ သင္ခန္းစာကေတာ့

"Only fools can make good deeds into bad ones.
လူမုိက္ေတြသာ ေကာင္းတဲ့အရာကုိ မေကာင္းေအာင္လုပ္ႏုိင္ၾကပါတယ္" တဲ့။

အမွတ္ရစရာ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည သန္းေခါင္ေက်ာ္

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ၿပီးတာကေတာ့ ၾကာသြားပါၿပီ။
ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔မွ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ကုိ ပုိၿပီးအမွတ္ရေနမိတယ္။
..................................

မနက္က ငရုပ္သီးေၾကာ္ခပ္စပ္စပ္ႏွင့္ထမင္းၾကမ္းအက်န္ကို စားမိလုိ႔ထင္တယ္။ ဗုိက္နာတာက မဖိတ္ေခၚဘဲေရာက္လာတယ္။ ေရအိမ္၀င္ခ်င္လုိ႔ အခ်က္ေပးတာမ်ားလားဆုိၿပီး ေရအိမ္သြားၾကည့္ေသးတယ္။ အဆင္မေျပဘူး။ ဘာေဆးစားရင္ေကာင္းမလဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံက အသင့္ယူလာတဲ့ ဦးခ်ိန္တီလ်က္ဆားကုိ စားႀကည့္ျပန္ေတာ့လဲ မသက္သာ။ ခက္ၿပီ။ ေရအိမ္ခဏခဏကလဲ မ၀င္ခ်င္။ ဗုိလ္ထုိင္ေရအိမ္ဆုိေတာ့ ေဘာင္ေပၚ ထုိင္ၿပီးရင္ ၾကက္သီးထေလာက္ေအာင္ ေအးတယ္။
..................................

က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာဆုိ
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔က်ရင္ မဲဇလီဖူးသုပ္စားၾကတဲ့ အေလ့အထရွိတယ္။ လျပည့္ေန႔ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ေလာက္မွာ လေရာင္ကုိ အားကုိးကာ မဲဇလီပင္ေပၚတက္ၾကၿပီး မဲဇလီဖူးေတြ ခူးၾကတယ္။ အကုိင္းဖ်ားထိေလ်ာက္ရင္ အႏၱရာယ္ရွိလုိ႔ အကုိင္းခ်ိဳးၿပီးမွ အဖူးကုိ ဆြတ္ယူရတာပါ။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ေရာက္တုိင္း တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ မဲဇလီဖူးေတြကလဲ အဆုပ္လုိက္ အဆုပ္လုိက္။

မဲဇလီဖူးေတြခူးၿပီးရင္ အိမ္မွာ အသင့္ႀကိဳထားတဲ့ ေရေႏြးအုိးထဲပစ္ထည့္လုိက္တယ္။ အဖူးေတြႏူးသြားေအာင္ ၿပီးေတာ့ အခါးဓါတ္လဲ သက္သာေအာင္ေပါ့။
သိပ္မၾကာခင္ ဆယ္ယူၿပီး အသင့္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ေျမပဲေထာင္း ၾကက္သြန္နီ ဆီ ဆား အခ်ိဳမႈန္႔ ပုဇြန္ေျခာက္ စတဲ့ အင္ဂရီဒီးယင့္စ္ေတြနဲ႔ ေရာသမေမႊၿပီး မိသားစု ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးစားၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ေရေႏြးၾကမ္းေလးနဲ႔ဆုိ ပုိၿပီးေတာင္လုိက္ဖက္ေသး။

ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ေပမဲ့ ရြာထဲမွာကေတာ့ အိမ္တုိင္းက စကားေျပာသံေတြ ၾကားေနရတယ္။
လူႀကီးသူမေတြေျပာျပတာကေတာ့ အခုလုိအခ်ိန္ မဲဇလီဖူးသုပ္စားရင္ ေရာဂါ အားလုံးကင္းတယ္တဲ့။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဗုိက္နာေရာဂါအတြက္ အေကာင္းဆုံးဘဲတဲ့။

တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါသာျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ နတ္ေဆးသဘင္ပြဲေတာ္ကုိ ဒီမဲဇလီပင္ေပၚမွာဘဲ က်င္းပၾကတယ္ဆုိဘဲ။
ေဆးႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ ေဆးေဖာ္စပ္နည္း ေဆးအေမးအေျဖ ေဆးအစြမ္းထက္ေအာင္ျပဳလုပ္ပုံ စုံလုိ႔စုံလုိ႔ေပါ့။
ေဟမာ၀တႏွင့္သာတာဂီရိနတ္မင္းႀကီးႏွစ္ပါး ဦးစီးတဲ့ အဲဒီေဆးသဘင္မွာ ေဆးႀကိတ္ ေဆးေသြး ေဆးေဖာ္စပ္တဲ့အလုပ္ကုိ မဲဇလီပင္ေပၚမွာဘဲ လုပ္ၾကတယ္တဲ့။ က်င္းပတဲ့အခ်ိန္ကလဲ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္။ တက္ေရာက္လာၾကတဲ့ သူေတြကလဲ အားလုံး နတ္ေတြခ်ည္း။ ဒါေၾကာင့္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညကုိ ေဆးေပါင္းခတဲ့ညလုိ႔ ေခၚေ၀ၚ ၾကတာထင္ရဲ ႔။

နတ္မင္းႀကီးေတြကလဲ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေနာ္။ နတ္ဗိမာန္ေတြ အစီအရီရိွရက္သားနဲ႔ မဲဇလီပင္ေပၚမွာမွ ေဆးသဘင္ အစည္းအေ၀း လာလုပ္ၾကတယ္လုိ႔။ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ အံ့စရာဘဲ။
သူတုိ႔ ေဆးပြဲေတာ္မွာ ေဖာ္စပ္တဲ့ေဆးေတြကဘဲ မဲဇလီဖူးထဲ စိမ့္၀င္သြားေလသလား မဲဇလီဖူးေတြကုိဘဲ ႀကိတ္ေခ်ၿပီး ေဆးေဖာ္စပ္ၾကသလားေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမသိဘူး။ လူေတြကေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အခ်ိန္ေရာက္တုိင္း မဲဇလီဖူးသုပ္စားၾကတဲ့ အေလ့အထ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။

က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လဲ
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ညလယ္ေခါင္တည့္တည့္မွာ မဲဇလီဖူးသုပ္စားခဲ့တဲ့ အခါေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး။
ရုိးရာကုိးဗ်။ အစြဲအလန္းဆုိေတာ့လဲ မယုံလုိ႔မရဘူး။ မဲဇလီဖူးသုပ္စားၿပီးရင္ ခႏၶာကုိယ္ ပုိၿပီးေပါ့ပါးလာသလုိ ခံစားရတယ္။ ဗုိက္နာတာဆို ယူပစ္လုိက္သလုိေပ်ာက္တဲ့သူေတြကိုလဲ ေတြ႔ဖူးတယ္။

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ည ေရာက္တုိင္း အကုိင္းေတြ ခ်ိဳးခ်တာ မ်ားလြန္းလုိ႔ မဲဇလီပင္ေတြလဲ ကတုံးေတြျဖစ္ေနၿပီ။ နတ္မင္းႀကီးေတြ စိတ္ဆုိးလာရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ မဲဇလီပင္ေပၚ ေဆးအစား အဆိပ္ေတြ ပက္ႀကဲထားခဲ့ရင္ လူသားေတြကေတာ့ မဟာဒုကၡ။
ဒါေပမဲ့ အခုထက္ထိေတာ့ ကာရန္မိေနၾကတုန္းဘဲေလ။

"ဗိုက္နာလုိက္တာဟယ္"

"ည(တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည)က မဲဇလီဖူးသုပ္မစားခဲ့ဖူးလား"

"မစားခဲ့ဘူး"

"ဒါျဖင့္ ညက စားလုိ႔က်န္တဲ့ မဲဇလီဖူးသုပ္စားလုိက္ပါလား"

အဲဒီလုိစကားေျပာသံေတြကေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔ေရာက္ရင္ တစ္ခါတစ္ခါ ၾကားရတတ္စကားသံေတြပါ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈလား ဘာလားမသိေပမဲ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔မွာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာက္ခဲ့ၾကတဲ့ မဲဇလီအဖူးအပြင့္ေတြ လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ေရာက္ရင္ေတာ့ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္။ နတ္ေတြေဆးေဖာ္စပ္လုိ႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ လူေတြ စားၾကလုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။
..................................

က်ေနာ္လဲ
အခုဗုိက္နာေနမွ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညကုိ ေျပးသတိရမိတယ္။ က်ေနာ္သာရြာမွာရွိရင္ အေမလဲသက္ရွိထင္ရွားရွိမယ္ဆုိရင္ မဲဇလီေတြလဲဖူးရင္ က်ေနာ္တက္ခူးၿပီး အေမ့ကုိ သုပ္ခုိင္းမွာေသခ်ာတယ္။
ၿပီးေတာ့ မိသားစု မဲဇလီဖူးသုပ္စားပြဲေလးက်င္းပမယ္။
ေပ်ာ္စရာပုံရိပ္ေလးကုိ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနမိေသးတယ္။

အခုက်ေနာ့္ျဖစ္ပုံကေတာ့
ရြာမွာလဲမဟုတ္။ အေမကလဲသက္ရွိထင္ရွားမရွိေတာ့။ မဲဇလီဖူးေတြ တက္ခူးခ်င္ေပမဲ့ မဲဇလီပင္ကို လန္ဒန္မွာ လုံး၀မျမင္ဖူး။ က်ေနာ့္ကံေပါ့ေလ။

ဒါေၾကာင့္
အခန္းထဲမွာ ေဆာင္ထားတဲ့ ဦးခ်ိန္တီလ်က္ဆားကုိဘဲ ခဏခဏလ်က္ၿပီး ဗုိက္ကေလးကုိ ႏွိပ္ကာႏွိပ္ကာနဲ႔ ေအာင့္အီးသည္းခံ ေနလုိက္ရပါေတာ့တယ္။

ရာသီစက္ရဟတ္တစ္ပတ္


သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ေျမသုိ႔ခၾကၿပီ။
တစ္ခ်ိဳ ႔သစ္ပင္ေတြေပၚမွာကေတာ့ စိမ္း နီ ၀ါ ေရာင္စုံသစ္ရြက္ေတြ ေျမခ ေၾကြက်မယ္တကဲကဲ။
သစ္ကုိင္းသစ္ခက္သစ္ရြက္ေတြၾကားမွာ အသုိက္အၿမဳံျပဳလုပ္ေနထုိင္ခဲ့ၾကတဲ့
ငွက္ေက်းသာရကာမ်ားလဲ ေ၀းရာသုိ႔ ေျပးခြါသြားၾကေလၿပီ။
သစ္ပင္အမ်ားစုကေတာ့ ရုိးတံက်ဲက်ဲ။

လန္ဒန္ၿမိဳ ႔လယ္ထဲက ဥယ်ာဥ္ပန္းၿခံ ၿခဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းထူထူထဲမွာ
ခုိေအာင္းေနထုိင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေတာေခြး ေျမေခြး ေခြးအ ေတြလဲ
ဘယ္ဆီေရာက္ ဘယ္၀ယ္ေပါက္ကုန္ၿပီမသိေတာ့။
က်ီးကန္းေအာ္သံမ်ားကုိေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကားေနရဆဲ။
ရွဥ့္ေပါက္စေလးေတြကလဲ ဟုိေျပးဒီေျပး။
ပုဇဥ္းရင္ကြဲေအာ္သံကိုေတာ့ လန္ဒန္မွာ တစ္ခါမွမၾကားရ။

အရိပ္လာခုိတဲ့သူေတြကုိ အရိပ္အာ၀ါသအျပည့္အ၀ေပးခဲ့ၾကတဲ့ သစ္ပင္ေတြ
အခုအခါမွာေတာ့ အရိပ္ဆုိ လုံးလုံးမရွိေတာ့တဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းေနသေယာင္ေယာင္။
သူတုိ႔လဲ သက္ရွိလူသားမ်ားသာဆုိရင္ တမ္းတလြမ္းရတဲ့ ျဖစ္အင္ေတြကုိ ၿငီးတြားၾကမွာအမွန္။

ျပည့္ျပည့္၀၀နဲ႔အခက္အလက္ အပြင့္ အဖူးစုံလင္စြာ အလွကုိယ္စီရွိခဲ့ၾကတဲ့ သူတုိ႔တစ္ေတြ
အခုအခါမွာေတာ့
ဒုဗၻိကၡ ႏၱရ အငတ္ေဘးက်ေရာက္ေနဆဲ ႏုိင္ငံက လူသားမ်ားကုိ ၾကည့္ရျမင္ရသလုိလုိ။

က်ေနာ္ကေတာ့
ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ရဲ ႔ ေရႊစက္ေတာ္သြားေတာလား အစား လန္ဒန္သြားေတာလား တစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးတတ္ရင္ ေရးလုိက္ခ်င္တယ္။ ၾကည့္ဦးေလ။ လန္ဒန္မွာတင္မဟုတ္ပါဘူး။ အဂၤလန္တစ္ႏုိင္ငံလုံး သစ္ပင္ေတြ အ၀တ္အထည္ကင္းမဲ့ေနၾကၿပီ။ ဥေရာပတစ္ခြင္မွာလဲ ဒီလုိဘဲျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ ႔။ ဒီရာသီေရာက္ရင္ ဒီလုိဘဲျဖစ္ေလ့ရွိတယ္မဟုတ္လား။

ဒီေန႔မနက္ လန္ဒန္ရဲ ႔ ေအေဖာ (A4)ေခၚ လမ္းမႀကီးနေဘးတစ္ေလ်ာက္မွာရွိတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လမ္းေလ်ာက္ျဖစ္တယ္။ လမ္းမႀကီးေဘးနားမွာရွိတဲ့ သစ္ပင္ေတြလဲ ရာသီဥတုဒဏ္မခံႏုိင္ခံၾကရွာဘူး။
ေလအေ၀ွ႔မွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ စိန္ေျပးတမ္းကစားေနၾကေလရဲ ႔။ မ်က္ႏွာေပၚရွပ္တုိက္ေျပးသြားတဲ့ ေလစိမ္းေလးႏွင့္အတူ ေျခေထာက္အစုံကုိ သစ္ရြက္ေျခာက္ကေလးေတြ လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။

ေအာ္... က်ေနာ္ လန္ဒန္ေရာက္လာတာ ရာသီစက္ရဟတ္ တစ္ပတ္လည္ခဲ့ေလၿပီတကား။
........................


မိတ္ေဆြမ်ား
က်ေနာ့္အေရးအသားေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး လန္ဒန္မွာ ေႏြရာသီေရာက္ေနၿပီလုိ႔ မထင္လုိက္ၾကနဲ႔ဦးေနာ္။
အဲဒါေတြအားလုံး လန္ဒန္ ေဆာင္းရဲ ႔ အမွတ္သေကၤတေတြပါ။
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေနပူဒဏ္မခံႏုိင္လုိ႔ အရြက္ေၾကြက်တဲ့သစ္ပင္ေတြလုိ
လန္ဒန္မွာလဲ အေအးဒဏ္ကုိ မခံရပ္ႏုိင္လုိ႔ သစ္ပင္ေတြ ရြက္မဲ့ေနၾကေလရဲ ႔။
ရာသီရထားႀကီး ခုတ္ေမာင္းရင္း လန္ဒန္ၿမိဳ ႔ရဲ ႔ ေဆာင္းကာလထဲ ၀င္ေရာက္လာၿပီေလ။

ေဆာင္းကာလထဲေရာက္ေနေပမဲ့လဲ
ေဆာင္းအမီ ဆုိတဲ့သီခ်င္းကုိေတာ့ က်ေနာ္ ဆုိခြင့္မရေသးပါဘူးခင္မ်ား။

Wednesday 19 November 2008

ကုိယ္လဲ မင္းလုိပါဘဲ

ေတာရြာေလးတစ္ရြာမွာ
အရက္ပုန္းေရာင္းတဲ့ဆုိင္ကေလးတစ္ဆုိင္ရွိတယ္။
လုိင္စင္မဲ့ေတာအရက္ဆုိင္ေလးပါ။ အရက္ေရာင္းလုိ႔ အဆင္ေျပေနေပမဲ့လဲ ရြာလူႀကီးတုိ႔ ရဲတုိ႔ အရာရွိတုိ႔လာရင္ အရမ္းေၾကာက္ရတယ္။ မၾကာမၾကာလဲ ဆုိင္ပိတ္ပစ္လုိက္မယ္ဆုိတဲ့ ႀကိမ္းေမာင္းသံေတြ ၾကားေနရတယ္။
အရက္လာေသာက္ၾကတဲ့သူေတြကလဲ အရက္ကုိႀကိဳက္လုိ႔သာ လာေသာက္ၾကတာ။ အဖမ္းအဆီးလုပ္မွာကုိေတာ့ ေၾကာက္မွေၾကာက္။ အရက္သမားလဲ လူကုိးဗ်။ ေၾကာက္တတ္မွာေပါ့။

တစ္ေန႔ အရက္ဆုိင္မွာ လူစည္ကားေနခိုက္
ယူနီေဖာင္းအျပည့္၀တ္ဆင္ထားၿပီး ေသနတ္ကုိခါးမွာခ်ိတ္ကာ လက္ထိပ္ကုိ ေဘာင္းဘီခါးပတ္ႀကိဳးမွာ ခ်ည္တြဲထားတဲ့ ရဲအရာရွိတစ္ေယာက္ အဲဒီအရက္ဆုိင္ထဲ၀င္လာတယ္။
အရက္ေရာင္းတဲ့သူေကာ အရက္လာေသာက္ၾကတဲ့သူေတြေကာ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္သြားၾကတယ္။

"ေျပးၾကစုိ႔ မႈခင္းရဲ လာဖမ္းေနၿပီ"
"ျမန္ ျမန္ သြားပါဟ"
"အဖမ္းခံရေတာ့မယ္"

ဆူညံသံေတြက မုိးလုံးထိေသာေသာညံလုိ႔။
အရက္သမားေတြလဲ အရက္မူးေျပသြားေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္သြားၾကတယ္။
အရက္ဆုိင္ထဲကေနၿပီး အတင္းထြက္ေျပးသြားေနၾကတုန္း အဲဒီ ရဲအရာရွိေျပာလုိက္တဲ့စကားေၾကာင့္
အားလုံးဆုိင္ထဲကုိ ျပန္၀င္လာၾကသတဲ့။

ရဲအရာရွိက ဘာေျပာလုိက္သလဲ ဆုိေတာ့--

"ကုိယ့္လူတုိ႔ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔၊ ငါ အရက္လာ၀ယ္တာပါ" တဲ့။

ေၾသာ္.. ေၾသာ္... ေၾသာ္.. ဂလုိကုိး

ရြာတစ္ရြာမွာ အလြန္ခ်စ္ၾကတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ရွိၾကသတဲ့။
ခ်စ္တာမွ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏုိင္ေအာင္ကုိ ခ်စ္ၾကတာ။
ဒါေပမဲ့
တစ္ေန႔မွာ ေယာက်္ားျဖစ္တဲ့သူေသဆုံးသြားတယ္။ အေလာင္းကုိ ေတာသဘာ၀အတုိင္း ေျမျမွပ္သၿဂိဳ ၤဟ္ရတယ္။
ေျမႀကီးက ခပ္နက္နက္တူးရတဲ့အတြက္ ေျမစုိင္ေျမခဲေတြက စုိထုိင္းထုိင္းျဖစ္ေနသတဲ့။

ဇနီးျဖစ္တဲ့သူဟာ သုႆာန္ကုိ
ေန႔တုိင္းသြားၿပီး ငုိေၾကြးျမည္တမ္းေနေလ့ရွိတယ္။

"အမေလး အေသေစာလုိ႔ ႏွေျမာလွခ်ည္ရဲ ႔။ က်မတစ္ေယာက္ထဲ ထားခဲ့ေတာ့မွာလား"

ပါးစပ္ကလဲ လြမ္းစရာေတြေျပာၿပီး ငိုတယ္။
လက္ကလဲ ေယာက်္ားအေလာင္း ျမွပ္ထားတဲ့ေျမပုံကုိ ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ခတ္ေနသတဲ့။
လမ္းေဘးျဖတ္ေလ်ာက္သြားတဲ့သူတစ္ေယာက္က အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကုိျမင္ၿပီး သနားသြားတယ္။

"ဒီအမ်ိဳးသမီး ေယာက်္ားကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာဘဲ။ သူမ ေယာက်္ား ေျမေအာက္ထဲမွာ ေနရတဲ့အတြက္ ပူအုိက္ေနမွာစုိးလုိ႔ ယပ္ခတ္လုိ႔ေတာင္ေပးေနေသးတယ္။"

ၾကည့္မေနႏုိင္ေတာ့လုိ႔ သူမကုိေဖ်ာင္းဖ်စကားေျပာလုိက္သတဲ့။

"ငါ့တူမရယ္၊ ေသတဲ့သူလဲ ေသၿပီးၿပီဘဲ။ ငုိမေနပါနဲ႔ေတာ့။ ညီမ ယပ္ခတ္ေပးေနလဲ သူသိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။"

"ဦးေလးထင္သလုိမဟုတ္ပါဘူး။ က်မက က်မေယာက်္ား မေသခင္မွာထားခဲ့တဲ့အတုိင္းလုပ္ေနတာပါ။"

"ဘာေတြ မွာထားခဲ့လုိ႔လဲ"

အဲဒီအမ်ိဳးသမီး ျပန္ေျပာလုိက္တဲ့စကားေၾကာင့္ အဲဒီလူခင္မ်ာမွာ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ေျပာစရာစကားမရွိျဖစ္သြားတယ္။
အဲဒီအမ်ိဳးသမီး ဘာျပန္ေျပာလုိက္သလဲဆုိေတာ့--

"ေနာက္ေယာက်္ားယူခ်င္ရင္ သူ႔ကုိဖုိ႔ထားတဲ့ေျမပုံေျခာက္သြားမွ ယူပါလုိ႔မွာထားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္သူ႔ေျမပုံျမန္ျမန္ေျခာက္သြားေအာင္ ယပ္ခတ္ေပးေနတာပါ" တဲ့။

ကဲ ကဲ ဇနီးမယားကုိ အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ ေယာက်္ားမ်ား ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ။
က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ယုံရခက္ခက္၊ မယုံရခက္ခက္ႀကီး။ ။

အေလ့အက်င့္ကူးစက္ျခင္း

ဟုိေရွးေရွးတုန္းက
ေက်းသားညီေနာင္ႏွစ္ေကာင္ရွိသတဲ့။
တစ္ေန႔မွာ ေလျပင္းတုိက္ခတ္ၿပီး သူတုိ႔ႏွစ္ေကာင္ကြဲသြားၾကတယ္။
တစ္ေကာင္က တရားက်င့္ႀကံအားထုတ္ေနတဲ့ ရေသ့တစ္ပါးဆီေရာက္သြားတယ္။
ေနာက္တစ္ေကာင္က ဓါးျမေခါင္းေဆာင္ဆီေရာက္သြားတယ္။
ရေသ့က ဘယ္သူႏွင့္ေတြ႔ေတြ႔ အၿမဲတမ္းစကားခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာတယ္။
ဓါးျမေခါင္းေဆာင္က သူတပည့္ေတြအပါအ၀င္ လူေတြကုိ အၿမဲတမ္းဆဲဆုိႀကိမ္းေမာင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့စကားကုိဘဲေျပာေလ့ရွိတယ္။
ေက်းသားညီေနာင္ႏွစ္ေကာင္လုံး စကားအသီးသီးကုိ ၾကားရၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္
ရေသ့ဆီေရာက္သြားတဲ့ ေက်းသားေလးက လူေတြကုိေတြ႔ရင္ "ေနေကာင္းလား လာအလည္ပါဦး ေရလာေသာက္ပါဦး က်န္းမာပါေစ" စတဲ့ ခ်ိဳသာတဲ့စကားေတြကုိသာ ေျပာသတဲ့။

ဓါးျမေခါင္းေဆာင္ဆီေရာက္သြားတဲ့ ေက်းသားေလးက လူေတြကုိျမင္ရင္ "လူမုိက္ေတြ အရူးေတြ ထြက္သြား" စတဲ့ ရုိင္းစုိင္းတဲ့စကားေတြကုိသာ ေျပာသတဲ့။

အေလ့အက်င့္ေတြ ကူးစက္သြားျခင္းပါဘဲ။
..........................................


က်ေနာ္က မနက္စာအတြက္ဆုိ ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ မာဂ်ရင္းကုိ အေဖာ္ျပဳေနက်။ ၿပီးရင္ ေကာ္ဖီပူပူေလးတစ္ခြက္ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္အုိးေပါ့ခင္မ်ာ။
အဲဒါေတြဟာ က်ေနာ့္ရဲ ႔ အေလ့အက်င့္မဟုတ္ခဲ့တဲ့ အေလ့အက်င့္တစ္ခုျဖစ္လုိ႔သြားၿပီ။

ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ေလာကမွာ အေရးအႀကီးဆုံးက အခ်စ္ႏွင့္ေပါင္မုန္႔ဘဲ ဆုိတဲ့ စကားက ခပ္မွန္မွန္ဘဲ။ ေပါင္မုန္႔ျပတ္တဲ့ေန႔ မရွိသေလာက္။ က်ေနာ္တုိ႔က ျမန္မာေတြျဖစ္ေနလုိ႔ ေန႔လည္စာႏွင့္ညေနစာကုိ ဆန္၀ယ္ၿပီး ထမင္းခ်က္စားျဖစ္ေသးတယ္။ ဥေရာပသားအမ်ားစုကေတာ့ မနက္ေပါင္မုန္႔ ေန႔လည္ေပါင္မုန္႔ ညေနေပါင္မုန္႔ပါဘဲ။ မုန္းလဲ မမုန္းတတ္ၾကဘူး။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေနတုန္းကေတာ့ မုိးလင္းတာနဲ႔ လဘက္ရည္ဆုိင္ သြားတတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ လဘက္ရည္နား ကပ္ေတာင္မကပ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဗဟုသုတျဖစ္ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္ဘဲ ေသာက္ဖူးတယ္။ ျမန္မာမွာလုိ ခ်ိဳဆိမ့္ က်ဆိမ့္ ခ်ိဳက် ခ်ိဳပစ္ ခ်စ္ေကာင္း ပလိန္း ဘလက္ေကာ္ဖီ စတဲ့ နာမည္ေတြ ဒီမွာ မေတြ႔ရဘူး။ ဒီမွာက ကပ္ပခ်ီႏုိ အက္စပရက္ဆုိ စတဲ့ အီတလီႏုိင္ငံျဖစ္ ေကာ္ဖီေတြဘဲ တီးဘားမွာ ေနရာယူထားၾကေလရဲ ႔။
တစ္ခြက္ကုိ ႏွစ္ေပါင္ေလာက္ေပးရတယ္ဆုိေတာ့လဲ မႏွိပ္ျပန္ဘူး။ အိမ္မွာဘဲ ေကာ္ဖီဗူး သၾကားဗူး ႏုိ႔မႈန္႔ဗူးေတြ၀ယ္ထားၿပီး ကုိယ္တုိင္ေဖ်ာ္စနစ္ က်င့္သုံးရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္ မၾကာမၾကာ ေပါင္မုန္ ့၀ယ္ရင္း လမ္းထြက္ေလ်ာက္ျဖစ္တယ္။
လူေတြ လူေတြ ပ်ားပန္းခတ္သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကတာ အမ်ားႀကီးဘဲ။ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ရတာ အၿမဲတမ္းအေရးႀကီးေနတဲ့ပုံဘဲ။ လမ္းေလ်ာက္တာ ဘယ္ေတာ့မွ ၎ ဣေျႏၵမရၾကဘူး။ ခပ္သုတ္သုတ္ေတြခ်ည္းဘဲ။

လူေတြပုံစံေတြကလဲ သနားစရာ။ ေအးေအးေဆးေဆးမရွိၾကဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိသြားၾကည့္ လဘက္ရည္ဆုိင္မွာလဲ လူေတြ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ။ ကြမ္းယာဆုိင္မွာလဲ လူေတြအုံလုိ႔။ ဗီဒီယိုရုံေတြ သြားၾကည့္ဦးမလား။ ရုံလုံးျပည့္။ လမ္းေဘးမ်က္လွည့္ျပေနတာေတြ႔ရင္လဲ တစ္ေနကုန္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ၾကည့္ဖုိ႔ ၀န္မေလးၾကဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ။

ဒီေလာက္ခ်မ္းသာတဲ့ လန္ဒန္ၿမိဳ ႔ႀကီးက ဘာျဖစ္လုိ႔ ေမာပန္းစရာေတြခ်ည္းျဖစ္ေနရတာလဲ။ လူေတြ ေအးေအးေဆးေဆးေနၾကပါေတာ့လား။ ေနာက္ကက်ားလုိက္ေနတာ က်ေနတာဘဲ။ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ေတာင္ ေမာဟုိက္ခ်င္လာတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေန႔လည္ပုိင္း ဘယ္အခ်ိန္ဘဲ လမ္းေလ်ာက္သြားသြား လူေတြ အမ်ားႀကီး လမ္းေပၚမွာေတြ႔ေနၾက။
လန္ဒန္ေရာက္လာေတာ့ သရဲမေၾကာက္မွ လမ္းထြက္ေလ်ာက္ရမလုိျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္မုိင္ႏွစ္မုိင္ေလာက္ လမ္းေလ်ာက္ၾကည့္။ လမ္းမွာ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ရဘူး။ ေန႔လည္တုံးလုံးႀကီး သရဲေျခာက္ခံရမွာေတာင္ စုိးရိမ္စရာ အေျခအေနဘဲ။
.........................................

ေရာဂါဆုိတာ အကူးအစက္ျမန္သလား မျမန္ဘူးလားေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမသိဘူး။ အေလ့အက်င့္ကေတာ့ ကူးစက္တာ ျမန္သဗ်ိဳ ႔။ တံငါနားနီး တံငါ၊ မုဆုိးနားနီး မုဆုိး၊ ဘုတ္ဆုံနားနီး ဘုတ္ဆုံ ဆုိသလုိ က်ေနာ္ လန္ဒန္ေရာက္ၿပီး ေလးငါးလေလာက္မွာဘဲ လန္ဒန္အေလ့အက်င့္ေတြ က်ေနာ့္ဆီ ကူးစက္လာတယ္။
ေစ်းႀကီးႀကီးေပးၿပီး ေသာက္ရတဲ့ ေကာ္ဖီတုိ႔လုိမ်ိဳးကလြဲရင္ေပါ့။

အခုဆုိ က်ေနာ္
-မာဂ်ရင္းပါးပါးသုပ္လိမ္းထားတဲ့ ေပါင္မုန္႔မီးကင္ကုိလဲ အရမ္းခင္တြယ္သြားၿပီ။
-လမ္းသြားရင္လဲ (ဘာအလုပ္မွ မရွိေပမဲ့ သူမ်ားအထင္ႀကီးေအာင္ အေရးႀကီးအလုပ္ရွိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး) ခပ္သုတ္သုတ္ သြားတတ္ေနၿပီ။
-ေျမေအာက္ရထားစီးရင္း အလကားဖတ္ရတဲ့ မက္ထရုိသတင္းစာကုိလဲ အကုန္လုံးနားမလည္ေပမဲ့ ဆရာႀကီးစတုိင္ ဒူးႏွ႔ံၿပီး ဖတ္တတ္ေနၿပီ။
-လမ္းေလ်ာက္ရင္း အေရးႀကီးဖုန္းခ်ိန္းထားတာ ရွိသေယာင္ဟန္ေဆာင္ၿပီး (ေခၚဆုိတဲ့သူ မရွိေပမဲ့) မုိဘုိင္းဖုန္းကုိ ခဏခဏထုတ္ၾကည့္တတ္ေနၿပီ။
-လမ္းေလ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာလဲ ဆုိက္ဆီးယင္း ထြက္သေယာင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ရႈခင္းေတြကုိ ဓါတ္ပုံရုိက္တတ္ေနၿပီ။
-မနက္ ၈ နာရီေလာက္မွ အိပ္ရာကထတတ္တဲ့ အက်င့္ပါ ကူးစက္သြားတာကေတာ့ အဆုိးဆုံး (က်ေနာ့္အတြက္အေကာင္းဆုံး)ဘဲ။

မိတ္ေဆြမ်ားရဲ ႔ ကူးစက္ (အေလ့အက်င့္)ေရာဂါရွိရင္လဲ ေဒသအလုိက္ ကူးစက္မႈေလးေတြ မွ်ေ၀ေပးၾကပါလားခင္မ်ား။

Tuesday 18 November 2008

ေကာ္ဖီကုိ ပုိၿပီးအရသာရွိေအာင္ ဘယ္လုိေသာက္မလဲ ???



ေကာ္ဖီႀကိဳက္သူမ်ား ေကာ္ဖီကုိ အရသာပုိရွိရွိေသာက္ခ်င္ၾကရင္
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ ႔ နည္းစနစ္ေလးကုိ သိထားသင့္ပါတယ္။
ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဆုိလုိ႔ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ကုိ ေမွ်ာ္မၾကည့္လုိက္ပါနဲ႔ဦး။
ယခုသက္ရွိထင္ရွား ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ကုိေျပာတာပါ။ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာျပဳတကၠသိုလ္မွာ လက္ရွိ ဒုတိယနာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္က မွတ္သားစရာ စကားတုိထြာေလးေတြကုိ မၾကာခဏေျပာျပေလ့ရွိတယ္။

တစ္ေန႔
ဆရာေတာ္ေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးအၿပီး အခ်ိဳပြဲဘုဥ္းေပးေနတုန္း ဦးဇင္းေလးေတြကုိ ဆရာေတာ္က ေမးတယ္။

"ေမာင္ပဇင္းတုိ႔... ေကာ္ဖီကုိ ပုိၿပီးအရသာရွိေအာင္ ဘယ္လုိေသာက္မလဲ"

"မသိပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ေကာ္ဖီႀကိဳက္တဲ့သူေတြဆုိေတာ့ ဒီအတုိင္းဘဲ ေသာက္ပါတယ္ ဘုရား"

"မွတ္ထားၾက။ ေကာ္ဖီကုိ အရသာပုိရွိရွိ ေသာက္ခ်င္ၾကရင္ လဘက္(သုပ္)ကုိ အရင္စားၿပီးမွ ေကာ္ဖီကုိေသာက္။
ဒါဆုိရင္ ေကာ္ဖီ ပုိၿပီးအရသာရွိတယ္"

ဆရာေတာ္က ဆက္လက္ၿပီး ၿပဳံးၿပံဳးနဲ႔ ေျပာျပတယ္။

"ဒီ နည္းစနစ္ကုိ တစ္ျခားသူေတြကုိ သြားမေျပာလုိက္ၾကနဲ႔။ ေတာ္ၾကာ လက္ေႏွးေနရင္ လဘက္ပြဲေတြ မစားရျဖစ္ေနဦးမယ္"

က်ေနာ္လဲ ဆရာေတာ္ႏွင့္ေမာင္ပဥၨင္းေတြေျပာေနတဲ့စကားကုိ ေဘးကေနၾကည္ညိဳနားေထာင္ရင္း အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ စမ္းသပ္ႀကည့္ဦးမယ္လုိ႔ စဥ္းစားၿပီးျပန္လာခဲ့တယ္။

လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ ခပ္ဟုတ္ဟုတ္ဘဲဗ်ိဳ ႔။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေကာ္ဖီခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားလဲ ေကာ္ဖီကုိ ဖီလင္ေလးႏွင့္ပိုၿပီးအရသာရွိရွိ ဇိမ္က်က် ေသာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေကာ္ဖီမေသာက္ခင္ လဘက္ပြဲေလးကုိေတာ့ မေမ့ၾကပါနဲ႔လုိ႔။ ။

"ကုိရင္ဆုိတာ အမ်ိဳးသမီးလုိ ယဥ္ေက်းရမယ္" ဆုိလုိ႔

တစ္ခါတုန္းက
ေတာရြာေလးတစ္ရြာမွာ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။
အဲဒီေက်ာင္းက ကုိရင္ေလးတစ္ပါးဟာ အလြန္အေဆာ့မက္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲလဲ ေဆာ့တယ္။ အေဖာ္နဲ႔လဲ ကစားတယ္။ ေျပးလုိက္လႊားလုိက္လဲ လုပ္တယ္။

တစ္ေန႔မွာ
ဆရာေတာ့္ဆီ ေက်ာင္းဒကာ/ ဒကာမေတြ ဆြမ္းလာပုိ႔ၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ ႔သမီးေလးလဲ ပါလာတယ္။
ကုိရင္ေလးကေတာ့ အေဆာ့မပ်က္။
ဆရာေတာ္က အဲဒီကုိရင္ကုိ ဆုံးမတယ္။

"ဟဲ့.. ကုိရင္.... ကုိရင္ဆုိတာ အဲဒီလုိ ကုိ႔ရုိ ႔ကားယားမလုပ္ရဘူး။
ကုိရင္ဆုိတဲ့အတုိင္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေနမွေပါ့။
ေဟာ ဒီမွာၾကည့္။ ဒီအမ်ိဳးသမီးေလးလုိ ယဥ္ေက်းရမယ္"

"မွန္ပါ့ဘုရား"
................................


ညေနဘက္ေရာက္ေတာ့ အေဖ်ာ္ရည္လာကပ္ၾကတဲ့ ဒကာ/ဒကာမေတြေရာက္လာျပန္တယ္။ ဖန္ခြက္ယူခုိင္းဖုိ႔ ကုိရင္ကုိ ဆရာေတာ္ လွမ္းေခၚလုိက္တယ္။

"ကိုရင္"

"ဘုရား"

ကုိရင္လဲ ဘုရားလုိ႔ထူးၿပီး ခန္းစီး(လိုက္ကာေလး)ကုိ ပင့္မကာ အခန္းထဲက ထြက္လာတယ္။
ကုိရင္ေလးရဲ ႔ ပုံစံကုိ ျမင္ၿပီး အေဖ်ာ္ရည္လာကပ္ၾကတဲ့ ဒကာ/ဒကာမေတြ မၿပဳံးဘဲ ၀ါးလုံးကြဲရယ္ေမာလုိက္ၾကတယ္။ ကုိရင္ေလးက မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားလိမ္းထားတာကုိး။ ႏႈတ္ခမ္းဆုိးဆီေတာင္ ဆုိးထားလုိက္ေသးတယ္။

ဆရာေတာ္ ေဒါသူပုန္ထသြားတယ္။ ကုိရင္ကုိလဲ ရုိက္မယ္တကဲကဲ။

"ကုိရင္... မင္း ဘာျဖစ္လုိ႔ အခုလုိ သနပ္ခါးလိမ္း၊ ႏႈတ္ခမ္းဆုိးဆီ ဆုိးရတာလဲ"

"ဆရာေတာ္ဘဲ မနက္က ကုိရင္ဆုိတာ ဟုိ အမ်ိဳးသမီးလုိ ေနရမယ္ဆုိ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အတုိင္းလုပ္တာ"

ဆရာေတာ္လဲ ကုိယ့္စကားႏွင့္ကုိယ္ဆုိေတာ့ ဘာမွမေျပာသာေတာ့ဘဲ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီးေနလုိက္ရသတဲ့။

မန္းသူေတြ "က်ေနာ္ က်ေနာ္" လုိ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ေျပာ

က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ရုိးသားျဖဴစင္ၿပီး ကုိယ့္ကုိကုိယ္ႏွိမ္ခ်ေလ့ရွိၾကတဲ့ လူမ်ိဳးေတြပါ။ ခင္မင္တတ္တယ္။ ေဖာ္ေရႊတယ္။ၿပဳံးျပဖုိ႔၀န္မေလးၾကဘူး။ စကားေျပာတဲ့အခါမွာလဲ ေယာက်္ားေလးဆုိရင္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ လုိ႔ေျပာတယ္။ မိန္းခေလးေတြဆုိရင္ ကၽြန္မလုိ႔သုံးတယ္။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ႏွိမ္ခ်ကာ ကၽြန္ နဲ႔တင္စားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မ လုိ႔ သုံးႏႈံးေနၾကတာပါ။

ဒါေပမဲ့
က်ေနာ္သေဘာမေပါက္ျဖစ္ေနတာ တစ္ခုရွိတယ္။ မႏၱေလးသူေတြ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ က်ေနာ္ က်ေနာ္နဲ႔ သုံးႏႈံးေနတဲ့ကိစၥ။ က်ေနာ္လဲ ဒီအေၾကာင္းေလးကုိ သိခ်င္တာနဲ႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေမးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္တုန္းကစၿပီး ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္သူက စၿပီး မန္းသူေတြ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ေျပာေအာင္ လုပ္ခဲ့သလဲေပါ့။

မန္းသူ မန္းသားေတြ အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္စကားေျပာၾကည့္တယ္။ သူေျပာျပတာက မွတ္သားစရာေကာင္းေပမဲ့ နဲနဲေတာ့ ရုိင္းေနသလုိဘဲဗ်။ ဒါေပမဲ့ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာအသာေလးေဘးခ်ိတ္ၿပီး သူေျပာျပတဲ့ မန္းသူေတြ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ ေျပာတဲ့အေၾကာင္းေလးတင္ျပခ်င္ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာေလးပါ။
........................................

မင္းတုန္းမင္းႀကီးအေၾကာင္းဆုိ လူတုိင္းသိၾကပါတယ္။ ပထမဆုံး မႏၱေလး (ရတနာပုံေနျပည္ေတာ္)ကုိ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ရွင္ မင္းတရားႀကီးေပါ့။ ပဥၥမသံဂါယနာကုိ စီမံခဲ့တဲ့ မင္းႀကီးတစ္ပါးဆုိလဲ မမွားပါဘူး။ အခု မန္းသူေတြ က်ေနာ္ က်ေနာ္ လုိ႔ေျပာျဖစ္ၾကေအာင္လဲ မင္းတုန္းမင္းႀကီးျပဳလုပ္လုိက္တာပါတဲ့။

သိတဲ့အတုိင္းဘဲေလ။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးမွာ တရား၀င္မိဖုရားေတြ ငါးဆယ္ေက်ာ္ရွိတာ။ တရားမ၀င္တဲ့မိဖုရားေတြကေတာ့ က်ေနာ္လဲမသိဘူး။ သူကုိယ္တုိင္ေတာင္မွ သိမယ္မထင္ပါဘူး။ မိဖုရားေကာက္ရတာ အေတာ္ေလး၀ါသနာႀကီးတဲ့ မင္းဘဲ။

မိန္းခေလးေတြဆုိ မင္းတုန္းမင္းႀကီးအနား မကပ္ရဲေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ခ်င္းမေလးေတြ နာဂမေလးေတြ သူတုိ႔ရဲ ႔မ်က္ႏွာကုိ အလွပ်က္ေအာင္ ပါးရဲကြက္ေတြ မင္ေၾကာင္ေတြထိုးတာၾကတာလဲ ျမန္မာမင္းေတြ မိဖုရားေကာက္တာ ေသာင္းက်န္းလုိ႔ အလွပ်က္ေအာင္ လုပ္ထားတာပါတဲ့။ ဒါမွ မင္းႀကီးရန္က ေအးမွာ မဟုတ္လား။ မဟုတ္ရင္ လွေလ မိဖုရားျဖစ္ဖုိ႔နီးစပ္ေလေလဘဲ။ မိဖုရားျဖစ္ရတာေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိဖုရားအမ်ားႀကီးဆုိေတာ့ မႏွိပ္ဖူးေပါ့ဗ်ာ။ ညေမွာင္ေမွာင္ႀကီးထဲမွာ ေျခသံေလးၾကားတာကအစ မင္းတုန္းမင္းႀကီးကေမးေလ့ရွိတယ္။

"ေဟ့.. ဘယ္သူလဲ"

"ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးပါ... မင္းႀကီး"

"ကၽြန္ေတာ္ဆုိရင္ သြား ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ျပန္"

ေယာက်္ားေလးေတြဆုိရင္ေတာ့ ဇာတ္တူသားမစားပါဘူး။ ျပန္လြတ္တယ္။

"ဟိတ္.. ဘယ္သူလဲ"

"ကၽြန္မပါ အရွင္မင္းႀကီး"

"ကၽြန္မဆုိရင္ လာခဲ့ ဒီကုိ"

အဲဒီလုိေျပာၿပီး သာမိကလား အသာမိကလား မေမးဘဲနဲ႔ မင္းႀကီးေျခေတာ္တင္ေလ့ရွိသတဲ့။

တစ္ညမွာ
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဘုရင့္နန္းေတာ္နားက ျဖတ္သြားၾကတယ္။ မင္းႀကီးက နန္းေတာ္ထဲက လွမ္းေမးလုိက္တယ္။

"ဟိတ္ ဘယ္သူလဲ"

"ကၽြန္ေတာ္ပါ အရွင္မင္းႀကီး"

"ကၽြန္မပါ အရွင္မင္းႀကီး"

လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံး ၿပိဳင္တူေျဖလုိက္ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ သြား ျပန္ႏုိင္ၿပီ။ ကၽြန္မဆုိတဲ့သူ လာခဲ့။

အဲဒီလုိဘဲ လင္ရွိမယားကုိေတာင္ ေျခေတာ္တင္ေလ့ရွိသတဲ့။ မင္းႀကီးဆုိေတာ့လဲ ဘယ္သူမွ မေျပာရဲၾကဘူးေလ။ မင္းတုိ႔မ်က္ေစာင္း အေၾကာင္းမေရြးဘူးမဟုတ္လား။ ေတာ္ၾကာ ရာဇဒဏ္ထိေနမွ ဒုကၡ။
.............................

ရက္ေတြအေတာ္ေလးၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ၿမိဳ ႔သူၿမိဳ ႔သားေတြ မင္းႀကီးအေၾကာင္းသေဘာေပါက္သြားၾကတယ္။ မိမိတုိ႔ ဇနီးေတြ သမီးေတြ အပါအ၀င္ မိန္းခေလးေတြအားလုံး မင္းႀကီးရဲ ႔ ေျခေတာ္တင္တဲ့ ရန္ကေန ကင္းေ၀းေအာင္ ႀကံစည္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေျဖတစ္ခုရသြားၾကတယ္။ မိန္းခေလးေတြအားလုံး ကုိယ့္ကုိကိုယ္ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္ လုိ႔ဘဲ ေျပာၾကဖုိ႔ေပါ့။ အားလုံးသေဘာတူၿပီး တစ္ညီတစ္ညြတ္ထဲ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတယ္။
.....................................


"ဟိတ္.. ဘယ္သူလဲ"

"ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးပါ"

"ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးပါ"

မင္းႀကီးေမးသမွ် လင္ေရာ မယားေရာ ေယာက်္ားေလးေတြေရာ မိန္းခေလးေတြေရာ အားလုံး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးပါ လုိ႔ ျပန္ေျဖတဲ့သူေတြခ်ည္းျဖစ္သြားကုန္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ မင္းႀကီးရဲ ႔ ေတာ္ေကာက္ခံဘ၀က မႏၱေလးသူေတြ ကင္းလြတ္ခြင့္ရသြားၾကပါေတာ့သတဲ့ခင္မ်ာ။
.............................

ကာလေတြၾကာေညာင္းလာၾကတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကေန က်ေနာ္ လုိ႔ အခ်ိန္ရဲ ႔ေစစားမႈအရ ေျပာင္းလဲလာတာပါတဲ့။
............................


ပုံျပင္ေလးက ရယ္စရာလဲ ဟုတ္တယ္။ မွတ္သားစရာလဲေကာင္းတယ္။ နဲနဲလဲ ရုိင္းတယ္။ မန္းသူ မန္းသားေတြကေတာ့ ဒီပုံျပင္ေလးကုိ ေဖာက္သည္ခ်လုိက္လုိ႔ စိတ္တုိေနၾကမလားမသိဘူး။ က်ေနာ္လဲ လုပ္ႀကံၿပီး ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဆင့္ၾကားစကားအရ မွ်ေ၀ေပးလုိက္ျခင္းပါ။

က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ မႏၱေလးကုိ မၾကာမၾကာေရာက္ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ေျပာတဲ့ မန္းသူေတြရဲ ႔စကားသံေလးေတြကုိ စၾကားၾကားခ်င္း နား၀မွာ ခါးလွသဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ေလ မိန္းခေလးတန္မဲ့ က်ေနာ္လုိ႔ ေျပာစရာလား။ ဒါေပမဲ့လဲ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ ေျပာတဲ့ ေျပာဟန္ေလးေတြက ခ်စ္စရာ အလြန္ေကာင္းသြားတယ္။ သူ႔ေနရာႏွင့္ သူ႔ေဒသဆုိေတာ့လဲ လုိက္ဖက္တာေပါ့ေလ။ ရန္ကုန္သူတစ္ေယာက္က က်ေနာ္ က်ေနာ္လုိ႔ ေျပာရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အက်ည္းတန္မယ္ထင္ပါတယ္။

ရွိေစေတာ့.. ရွိေစေတာ့
မန္းသူေတြရဲ ႔ က်ေနာ္ က်ေနာ္ဆုိတဲ့ စကားသံေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းေပမဲ့လဲ အဲဒီ က်ေနာ္ က်ေနာ္ လုိ႔ ေျပာေနတဲ့ သူတုိ႔ရဲ ႔အသံေလးကုိ ၾကားတုိင္း မင္းတုန္းမင္းႀကီးကုိ က်ေနာ္ျမင္ေယာင္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ မၿပဳံးဘဲမေနႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ္ၿပဳံးေပမဲ့လဲ မန္းေျမမွာ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ ႔ က်ေနာ္ က်ေနာ္ ဆုိတဲ့ အသံေတြ ေ၀ေနဆဲပါဘဲခင္မ်ား။

အားလုံးရႊင္လန္းႏုိင္ၾကပါေစ။


...

ဖိနပ္တစ္ရံ ေဒၚလာ ၇၅၀၀ ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္


စိတ္ဆုိတာ မေကာင္းမႈမွာဘဲ ေပ်ာ္ေမြ႔တတ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ဖတ္ဖူးတယ္။ အခုလုိ ဆုတ္ကပ္ကာလမွာ ပုထုဇဥ္လူသားေတြရဲ ႔စိတ္ထဲ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြ ကိန္းေအာင္းေနၿပီး ၀ိသမေလာဘစိတ္ေတြ ေသာင္းက်န္းေနရာယူထားၾကတယ္။
သူခုိး သူပုန္ ဓါးျမေတြကလဲ ေနရာအႏွံ႔မွာ က်င္လည္က်က္စားေနၾကေလရဲ ႔။ အလစ္သုတ္ေျပးတာ သူခုိး၀င္သြားတာ ခါးပုိက္ႏႈိက္ခံရတာ လူလိမ္ခံရတာ ပစၥည္းလိမ္ေရာင္းတာစတဲ့ ဒုစရုိက္မႈေတြကလဲ မၾကားခ်င္အဆုံးျဖစ္ေနတယ္။

လစ္ရင္ခုိးတယ္
မိရင္ျပန္ေပးတယ္

ဒီစကားေလးေတြၾကားဖူးေနတာၾကာပါၿပီ။ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တုိးတက္လာတယ္ထင္ရေပမဲ့ စိတ္ဓါတ္ေရးရာေတြ ပုိၿပီးပ်က္ျပားလာၾကတယ္။ အလြယ္နည္းနဲ႔ဘဲ ခ်မ္းသာခ်င္ၾကတယ္။
အူမေတာင့္မ သီလေစာင့္ႏုိင္မယ္ဆုိၿပီး စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ သုံးစြဲဖုိ႔ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ရွာေဖြေနၾကရတယ္။
သီလက်ိဳးၿပီးမွ အူမေတာင့္ၾကရတယ္။
.............................

ဒီလုိေခတ္ကာႀကီးထဲမွာ မေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္စရာ ရုိးသားတဲ့ လူေတြရွိေနေသးတာကုိေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္အားက်ဂုဏ္ယူလုိ႔ မဆုံးပါဘူး။ တကယ္ရုိးသားတဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း Sky news ထဲမွာဖတ္လုိက္ရတယ္။
သူမနာမည္က မစ္ တီအုိဒိုရ ပက္ထရုိဗာ (Ms Teodora Petrova) ပါ။ ဘူေဂးရီးယားႏုိင္ငံသူေလးျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္မွာ အေျခခ်ေနထုိင္ေနတဲ့သူပါ။

တစ္ေန႔မွာ
အေမရိကန္ အီလီႏုိက္ ျပည္နယ္မွာရွိတဲ့ Charity ဆုိင္တစ္ဆုိင္ကုိ သြားပါတယ္။ ဖိနပ္အေဟာင္းေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ရွဴးဖိနပ္တစ္ရံထဲမွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၇၅၀၀ ကို အထုပ္လုိက္ေတြ႔လုိက္ပါတယ္။
အဲဒီ Charity ဆုိင္ကုိ လာလွဴတဲ့သူတစ္ေယာက္ေယာက္ မွားၿပီးလွဴခဲ့တာပါ။

ဒါနဲ႔ သူမလဲ Management ဌာနကုိသြားၿပီး အပ္ႏွံလုိက္ပါတယ္။ တကယ္ဆုိ သူမကုိလဲ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိပါဘူး။ ဖိနပ္ထဲမွာ ပုိက္ဆံေတြ ရွိေနတယ္ဆုိတာလဲ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ သူမကသာ အဲဒီပုိက္ဆံေတြကုိ လုိခ်င္တယ္ဆုိရင္ ေအးေအးေဆးေဆးယူခဲ့လုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ မယူခဲ့ပါဘူး။ အကုန္လုံးဘဲ ျပန္အပ္ခဲ့ပါတယ္။

Charity ဆုိင္ကလဲ ဖိနပ္လာလွဴတဲ့ အလွဴရွင္ကုိ ခက္ခက္ခဲခဲလုိက္ရွာၿပီး အဲဒီေငြေတြကုိ ျပန္ေပးလုိက္ပါတယ္။
အလွဴရွင္ကုိယ္တုိင္ကလဲ အဒီဖိနပ္ထဲမွာ ေငြေတြဒီေလာက္အမ်ားႀကီးရွိေနတာကုိ လုံး၀မသိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ အဲဒီဖိနပ္က မၾကာခင္က ေသဆုံးသြားၾကတဲ့ သူ႔မိဘေတြ ပုိင္ဆုိင္တဲ့ ဖိနပ္ျဖစ္ေနလုိ႔ပါဘဲ။

ဖိနပ္အလွဴရွင္က မစ္ တီအုိဒိုရ ပက္ထရုိဗာ ကို ရုိးသားတဲ့ဆုအျဖစ္ လက္ေဆာင္ေတြအမ်ားႀကီး ေပးလုိက္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
....................

ဒီလုိ အခြင့္အေရးမ်ိဳးရရင္ မိတ္ေဆြတုိ႔ေရာ ဘယ္လုိဆုံးျဖတ္ၾကမလဲ။ ပုိင္ရွင္လက္ထဲျပန္အပ္လုိက္မွာေပါ့လုိ႔ ေျပာတဲ့သူကုိ မိတ္ေဆြတုိ႔ ဘယ္လုိ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးမလဲ။ ေဒၚလာ ၇၅၀၀ ဆုိေတာ့ ျမန္မာက်ပ္ ၇၅သိန္း ႀကီးမ်ားေတာင္ အခြင့္ရတုန္းယူထားမွ လုိ႔ေျပာတဲ့သူကုိေရာ မိတ္ေဆြတုိ႔ ဘယ္လုိတုန္႔ျပန္မလဲ။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ျပန္မေမးရေသးဘူးခင္မ်ာ။

စကားမေျပာတတ္တဲ့ သူေတာင္းစား

သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္
လမ္းေဘးမွာ ခြက္ကေလးတစ္လုံးခ်ၿပီး ကုိယ္အမူအရာ လက္အမူအရာျပၿပီး ပုိက္ဆံေတာင္းေနတယ္။
သူ႔ရဲ ႔ေနာက္ေက်ာျပင္မွာလဲ "က်ႏု္ပ္စကားမေျပာတတ္လုိ႔ေတာင္းစားေနရတာပါ။ကူညီၾကပါ။ သနားၾကပါ။" လုိ႔ ေရးထားတဲ့ စာရြက္ႀကီးကုိ ကပ္ထားတယ္။

လမ္းသြားလမ္းလာတစ္ေယာက္က စကားမေျပာတတ္ဘူးဆုိေတာ့ သနားစရာေကာင္းပါတယ္ဆုိၿပီး ပုိက္ဆံသြားေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက သူေတာင္းစားကုိ ေမးလုိက္တယ္။

"ခင္မ်ား စကားမေျပာတတ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ"

သူေတာင္းစားျပန္ေျဖလုိက္တဲ့စကားေၾကာင့္ အဲဒီလူခင္မ်ာ.. ေပးထားၿပီးသားပုိက္ဆံကိုေတာင္ ျပန္ယူေျပးခ်င္စိတ္ေပါက္သတဲ့။

သူေတာင္းစားျပန္ေျဖလုိက္တာကေတာ့----

"က်ေနာ္ ေမြးကထဲက စကားမေျပာတတ္တာပါ" တဲ့။

အလံနီတုိင္ဘက္မွာ.......

တစ္ခါတုန္းက
စစ္တပ္ႀကီးတစ္တပ္မွာ အစည္းအရုံးႀကီးတစ္ခုျဖစ္သတဲ့။
အဲဒီအစည္းအရုံးအလည္တည့္တည့္မွာ တုိင္ႏွစ္တုိင္ေထာင္ထားတယ္။
အလံနီတုိင္ႏွင့္ အလံျဖဴတုိင္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ ႔အသံက က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာတယ္။
"မယားေၾကာက္တဲ့သူေတြ အလံျဖဴတုိင္ဘက္မွာထုိင္ပါ။
မယားမေၾကာက္တဲ့သူေတြ အလံနီတုိင္ဘက္မွာ ထုိင္ၾက။ အမိန္႔။
မရွင္းတာရွိလား။"

"မရွိပါ"

"ကဲ ဒါျဖင့္ ဆက္လုပ္"

ရဲေဘာ္ေတြအားလုံးညာညွိၿပီး တန္းျဖဳတ္ၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့ အားလုံးအလံျဖဴတုိင္ဘက္မွာ သြားထုိင္ၾကတယ္။

ဒါေပမဲ့
စစ္ဗိုလ္ေလးတစ္ေယာက္က အလံနီတုိင္ဘက္မွာ သြားထိုင္ေနတယ္။
အားလုံးကသူ႔ကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးေနၾကတယ္။
တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစကားသံေတြထြက္လာတယ္။

"သတၱိအရမ္းေကာင္းတာဘဲ"

"မိန္းမကုိ ဘယ္လုိကုိင္တြယ္လုိ႔ အႏုိင္ယူမွန္းမသိဘူး"

"အားက်လုိက္တာ"


အထက္ကစကားသံေတြ အားလုံးၾကားၿပီး စစ္ဗုိလ္ေလး ျပန္ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ေတြအားလုံး ၿငိမ္က်သြားတယ္။ စစ္ဗိုလ္ေလးေျပာလုိက္တာကေတာ့--

"ငါ့မိန္းမက အလံနီတုိင္ဘက္မွာ ထုိင္ရမယ္လုိ႔ မွာလုိက္တဲ့အတြက္ ဒီအလံနီတုိင္ဘက္မွာ ထုိင္ရတာပါကြာ" တဲ့

Monday 17 November 2008

အေမ့အခ်စ္ ေမ့မပစ္ပါဘူး


ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ကေလးဘ၀
အေတြးရမိေသးတယ္။
လက္သည္းေျခသည္းရွည္လာေတာ့
အေမကညွပ္ေပးတယ္။
လက္သည္းညွပ္ေတြ အရပ္မွာမရွိလုိ႔
စက္ကပ္ေၾကးကုိဘဲသုံးပါတယ္။
လက္သည္းညွပ္စဥ္လက္ကုိညွပ္မိေတာ့
"ဥဳံဖြပ္ ဥဳံဖြပ္" အေမဆုိတယ္။
လက္ကုိပြတ္ေပး၊ ဖြဖြေလး၊ ညွပ္ေပးလက္သည္းဖယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ အေမ့ဘ၀ သားလွခ်စ္ေသြးၾကြယ္။


လက္သည္းညွပ္ဆုိမျမင္ဖူးလုိ႔
အသြင္ထူးေလးမုိ႔အံ့ၾသတယ္။
လက္သည္းညွပ္ေတြအစီရီေပါေတာ့
(အေမ)အေသေစာလုိ႔ သားႏွေျမာတယ္။
လက္သည္းညွပ္ရင္းလက္ကုိထိေတာ့
အမိ တ သတိတရမိေသးတယ္။
အေမ့ေမတၱာ ေရစင္ေလးကုိ
ေမွ်ာ္ေတြးမဆုံး ဗ်ာပါၾကြယ္
"ဥဳံဖြပ္" အသံေလး၊ ၾကားေယာင္ေသး၊ သားေလးမ်က္ရည္လည္။
အဲဒါေၾကာင့္ အေမ့အခ်စ္ ေမ့မပစ္သင့္ဘူးကြယ္။

Sunday 16 November 2008

ဗုဒၶျမတ္စြာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ခဲ့ေသာေနရာေဒသမ်ား

ဘာသာေရးေဆာင္ပါးေလး ေရးရေကာင္းမလားလုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ကစေရးရမွန္းမသိဘူး။ ဘာသာေရးဆုိေတာ့ ကုိယ္ထင္တာေတြ ေလ်ာက္ေရးလုိ႔ မျဖစ္ဖူးေလ။ တိက်ရမယ္။ မွန္ကန္ရမယ္။ ဘုရားေဟာစစ္စစ္ေတြျဖစ္ရမယ္။
က်ေနာ္ နဲနဲေတာ့ေခါင္းမူးသြားတယ္။ ေရးလဲေရးၾကည့္ခ်င္တယ္။ ေရးလဲမေရးရဲဘူး။

ဒီေန႔ေတာ့
စိတ္ဒုံးဒုံးခ်ၿပီး လက္တည့္စမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ အခက္ႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ပိဋကတ္စာေပေတြထဲက ကူးခ်လုိက္တာပါ။ ဒါမွလဲ အမွားနည္းမွာမဟုတ္လား။

လမ္းမ်ားမ်ားေလ်ာက္ရင္ ခလုပ္တုိက္မယ္
တုိက္ပြဲမ်ားမ်ား၀င္ရင္ ဒဏ္ရာရမယ္
အလုပ္မ်ားမ်ားလုပ္ရင္ အမွားပါမယ္

အဲဒီသီအုိရီေတြကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားၿပီး က်ေနာ္ စမ္းေရးၾကည့္လုိက္တယ္။
မွားတဲ့ေနရာရွိရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ျပင္ေပးၾကပါလုိ႔ ႀကိဳတင္ပန္ၾကားပါတယ္။
က်ေနာ္ စေရးမွာက က်ေနာ္တုိ႔ ျမတ္စြာဘုရား၀ါဆုိ၀ါကပ္ခဲ့တဲ့ေနရာေလးေတြကို ေဖာ္ျပေပးရုံပါ။
အစမွာ အမွားနည္းေအာင္လုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ဟုိေယာင္ေယာင္ဒီေယာင္ေယာင္ ၀ါသနာကပါေလေတာ့
ဘာသာေရးဘက္မွာလဲ နဲနဲ တီးမိေခါက္မိရွိသေပါ့။
သည္းခံၿပီးသာ ဖတ္ၾကည့္ၾကေပေတာ့ မိတ္ေဆြတုိ႔ေရ ႔။



ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ၀ါဆို၀ါကပ္ခဲ့ေသာေနရာမ်ား

၁ ၀ါေျမာက္= ဣသိပတနမိဂဒါ၀ုန္ေတာ
၂ ၀ါေျမာက္= ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္
၃ ၀ါေျမာက္= ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္
၄ ၀ါေျမာက္= ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္
၅ ၀ါေျမာက္= ေ၀သာလီျပည္
၆ ၀ါေျမာက္= ဗကုလေတာင္
၇ ၀ါေျမာက္= တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္
၈ ၀ါေျမာက္= ဘဂၢတုိင္း
၉ ၀ါေျမာက္= ေကာသမၺီျပည္
၁၀ ၀ါေျမာက္= ပါလိေလယ်ကေတာအုပ္
၁၁ ၀ါေျမာက္= နာဠမည္ေသာပုဏၰားရြာ
၁၂ ၀ါေျမာက္= ေ၀ရဥၨာျပည္
၁၃ ၀ါေျမာက္= စာလိယေတာင္
၁၄ ၀ါေျမာက္= ေဇတ၀န္ေက်ာင္း
၁၅ ၀ါေျမာက္= ကပိလ၀တ္ျပည္ နိေျဂာဓာရုံေက်ာင္း
၁၆ ၀ါေျမာက္= အာဠ၀ီျပည္
၁၇ ၀ါေျမာက္= ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္
၁၈ ၀ါေျမာက္= စာလိယေတာင္
၁၉ ၀ါေျမာက္= စာလိယေတာင္
၂၀ ၀ါေျမာက္= ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္
၂၁ ၀ါမွ ၄၄ ၀ါအထိ= ေဇတ၀န္ေက်ာင္းႏွင့္ ပုပၹာရုံေက်ာင္းေတာ္ႏွစ္ခု၌တစ္လွည့္စီ
၄၅ ၀ါေျမာက္= ေ၀ဠဳ၀ရြာ

၀န္ခံခ်က္။ ။
သမႏၱစကၡဳဒီပနီက်မ္းကုိ အမီျပဳထားပါတယ္။
.....

စာၾကြင္း။
ဘုရားရွင္ဟာ တုိင္းႀကီး ၇ တုိင္းထဲမွာဘဲ လွည့္ပတ္သီတင္းသုံး၀ါဆုိေတာ္မူခဲ့တာပါ။ အိျဖဴဆုိတဲ့ မိန္းခေလးက အခုေခတ္ေနရာႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ျပရင္ ပုိအဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္လုိ႔ အႀကံေပးထားတဲ့အတြက္ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။
က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ အိႏၵိယမေရာက္ဖူးတဲ့အတြက္ အမွားပါရင္ ျပင္ဆင္ေပးၾကပါလုိ႔။

တုိင္းႀကီး ၇ တုိင္း
၁။ေ၀သာလီျပည္(Vesali)=.........Bihar-Modern India.
၂။ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္(Rajagaha)......Bihar-Modern India.
၃။အာဠ၀ီျပည္(Alavi)................Uttar Pradesh-Modern India.
၄။သာ၀တၳိျပည္(Savatthi).......Uttar Pradesh-Modern India.
၅။ေကာသမၺီျပည္(Kosambi)....Uttar Pradesh-Modern India.
၆။သကၠတုိင္း(Sakka)...............Modern Nepal.
၇။ဘဂၢတုိင္း(Bhagga)...............Madhar Pradesh-Modern India.

အထက္က ဘုရားရွင္ရဲ ႔ ၄၅၀ါ ၀ါဆုိစဥ္ကုိ အခု တုိင္းႀကီး ၇ တုိင္းႏွင့္ တုိက္ဆုိင္ၾကည့္လုိက္ရင္ ဘယ္ႏွစ္၀ါေျမာက္ ဘယ္မွာ ၀ါကပ္တယ္ဆုိတာကုိ အေတာ္အသင့္ေတာ့ ခန္႔မွန္းႏုိင္မယ္လုိ႔ ယူဆေၾကာင္းပါ။

........

အရုဏ္တက္ခ်ိန္ (နံနက္ေရာင္နီလာခ်ိန္)

အဂၤလန္ရဲ ႔ရာသီဥတုအေျခအေနက ျမန္မာႏွင့္လုံး၀မတူဘူး။ ျမန္မာမွာ ေႏြ မုိး ေဆာင္း သုံးရာသီထဲရွိေပမဲ့ အဂၤလန္မွာကေတာ့ ေဆာင္းဦး ေဆာင္း ေႏြဦး ေႏြ ဆုိၿပီး ေလးရာသီရွိတယ္။
မုိးကေတာ့ ရာသီေတြ ေန႔ရက္ေတြ ေရြးေလ့မရွိဘူး။ ရြာခ်င္တဲ့အခ်ိန္ရြာခ်လုိက္တာပါဘဲ။

ေႏြဦးႏွင့္ေႏြရာသီမွာဆုိ ေန႔အခ်ိန္ေတြက အၾကာႀကီးဘဲ။
နံနက္ ၄ နာရီေလာက္ဆုိ မုိးလင္းၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွ ေန၀င္တယ္။

ေဆာင္းဦးႏွင့္ ေဆာင္းရာသီမွာေတာ့ ညအခ်ိန္က ပုိႀကာသြားတယ္။
ည ၄ နာရီေလာက္ဆုိ မုိးခ်ဳပ္ၿပီး နံနက္ ရွစ္နာရီေလာက္မွ ေနထြက္တယ္။

ဒါေၾကာင့္မုိ႔
အဂၤလန္မွာ လအလုိက္ ဘယ္အခ်ိန္ အရုဏ္တက္သလဲဆုိတာ က်ေနာ္မသိပါဘူး။
သိရေအာင္လဲ အခုထိ က်ေနာ္ မႀကိဳးစားဖူးေသးဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္က ညတုိင္း သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ အိပ္ရာ၀င္ၿပီး မနက္ ၈ နာရီေလာက္မွ အိပ္ရာကထေနက် ျဖစ္လုိ႔ပါဘဲ။

ဒါေပမဲ့
က်ေနာ္က အဂၤလန္ႏုိင္ငံရဲ ႔ အရုဏ္တက္ခ်ိန္ကုိဘဲ မသိတာပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ ႔ အရုဏ္တက္ခ်ိန္ကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိပါတယ္။ ပညာရွင္ဆရာေတာ္ဘုရားေတြေရးထားတဲ့ အထဲက ကူးခ်ထားတာကုိးဗ်။ မသိဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ။

မိတ္ေဆြမ်ားလဲ သိရေအာင္ လကၤာေလးႏွင့္အတူ မွ်ေ၀ေပးလုိက္ပါတယ္။
...............................


ျမန္မာႏုိင္ငံ နံနက္အရုဏ္တက္ခ်ိန္

၁။တန္ခူး ၅း၀၀
၂။ကဆုန္ ၄း၅၀
၃။နယုန္ ၄း၄၀
၄။၀ါဆုိ ၄း၃၀
၅။၀ါေခါင္ ၄း၄၀
၆။ေတာ္သလင္း ၄း၅၀
၇။သီတင္းကၽြတ္ ၅း၀၀
၈။တန္ေဆာင္မုန္း ၅း၁၀
၉။နတ္ေတာ္ ၅း၁၀
၁၀။ျပာသုိ ၅း၃၀
၁၁။တပုိ႔တြဲ ၅း၂၀
၁၂။တေပါင္း ၅း၁၀

လကၤာ
၁။ကူးျပန္ႏွင္းေထြး
၂။ဆုန္ေလးေပၚေန
၃။ယုန္ေ၀ေ၀ထပ္
၄။ဆုိလတ္စာေတာ္
၅။ေခါင္ေလွာ္လူထု
၆။လင္းလုမေတြး
၇။ကၽြတ္ေမးနင္တုိ႔
၈။မုန္းဖုိ႔ေအာ္ေန
၉။ေတာ္ေျမေက်ာ္ေဌး
၁၀။ျပာေပးဆန္ေတာင္း
၁၁။တြဲေပါင္းေခၚေနာ္
၁၂။ေပါင္းေပ်ာ္အထြက္
အရုဏ္တက္။


မွတ္ခ်က္။ ။
အ= ၁
က၀ဂ္= ၂
စ၀ဂ္= ၃
ယရလ၀= ၄
ပ၀ဂ္= ၅
ဋ-တ၀ဂ္= ၀

၀န္ခံခ်က္။
သာသနာ့ေရာင္ျခည္ အတြဲ ၂၆ အမွတ္ ၂ စာေစာင္ကုိ အမီျပဳထားပါတယ္။

အခ်စ္လား ၀ဋ္ေကၽြးလား

သူ႔နာမည္က ေက်ာ္ေက်ာ္
မရမ္းကုန္းမွာေနတယ္။ လက္လုပ္လက္စားဘ၀ပါဘဲ။ ပညာအရည္အခ်င္းကေတာ့ ေရးတတ္ဖတ္တတ္အဆင့္။ တစ္ေန႔လုံး ဟုိေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ေလ်ာက္သြားေနတဲ့အတြက္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ လုိ႔ေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက နာမည္ေျပာင္ေပးထားၾကေသးတယ္။

သူမနာမည္က ေအးမီ
ေျမာက္ဥကၠလာပမွာေနတယ္။ အသုပ္စုံေရာင္းတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ မုန္႔ဟင္းခါးေလးပါတဲြၿပီးေရာင္းတယ္။
သာမန္ဆုိင္ေပါက္စေလးပါဘဲ။ ၁၀ တန္းခဏခဏက်လုိ႔ သူမရဲ ႔အေမက အသုပ္ဆိုင္မွာ အကူအညီအျဖစ္ေခၚထားရင္းနဲ႔ အသုပ္စုံေလာကထဲေရာက္ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ။
................................

တစ္ေန႔မွာ
ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေျမာက္ဥကၠလာပဘက္ေလ်ာက္လည္ရင္း ဗုိက္ဆာလာတဲ့အတြက္ ေအးမီရဲ ႔ အသုပ္စုံဆုိင္ေလးဘက္ ေရာက္သြားတယ္။ အသုပ္စုံကေလးတစ္ပြဲစားၿပီး စကားေပါရင္းက ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ေအးမီ ခင္မင္သြားတယ္။ စားက်က္ ေတြ႔သြားတဲ့ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ အသုပ္စုံဆုိင္ဘက္ မၾကာမၾကာေရာက္လာေလ့ရွိတယ္။ ေအးမီကလဲ ေက်ာ္ေက်ာ္အလာကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္တယ္။
အခ်ိန္ေတြၾကာလာေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေအးမီဆုိင္မွာ အသုပ္လာစားရင္ ပုိက္ဆံေပးစရာ မလုိေတာ့ဘူး။

လူငယ္ေတြသဘာ၀အတုိင္း သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြအျဖစ္ေရာက္သြားတယ္။ ခ်စ္သူေတြပီပီ အတူတူ ေလ်ာက္လည္ၾကတယ္။ ရုပ္ရွင္ အတူၾကည့္ၾကတယ္။ ဘုရားေတြကုိ အတူသြားတယ္။ အင္းယားကန္ တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ ကန္ေတာ္ႀကီး စတဲ့ ခ်စ္သူတုိ႔ သြားတဲ့ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
သူတုိ႔ရဲ ႔ေျခရာေတြထပ္လာတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ စိတ္မထိန္းႏုိင္ၾကလုိ႔ ေျခလြန္လက္လြန္ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။

ေအးမီမွာ ကုိယ္၀န္ရလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ သူအိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကုိယ္၀န္ကုိ ဖ်က္ခ်ခုိင္းလုိက္တယ္။ ေအးမီလဲ ေက်ာ္ေက်ာ့္ဆႏၵအတုိင္းဘဲ ဖ်က္ခ်လုိက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ျဖစ္မသြားဘဲ လူသိရွင္ၾကားျဖစ္သြားတယ္။ အေျခအေနအရ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္မျပဳလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။

"ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္ ငါတုိ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကေအာင္"

"ငါ့မွာ ဘာမွမျပည့္စုံေသးဘူး"

"ငါဘဲ တာ၀န္ယူပါ့မယ္ဟာ။ ငါေစ်းေရာင္းေကၽြးမွာေပါ့"

ကုိယ္၀န္ပ်က္ၾကသြားေပမဲ့လဲ မယူလုိ႔မျဖစ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ သူတုိ႔လက္ထပ္လုိက္ၾကတယ္။
ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေအးမီတုိ႔အိမ္မွာ တက္ေနၿပီး ဇိမ္က်ေနတယ္။
စားခ်င္တဲ့အခ်ိန္စား ေသာက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေသာက္။ အလုပ္လုပ္စရာမလုိ။ ေအးမီရဲ ႔အသုပ္ဆုိင္ေလးကရတဲ့ ၀င္ေငြေလးနဲ႔ အၿငိမ့္သားထုိင္စားေနတယ္။ ပုိၿပီးခက္တာက ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ အရက္ေတြအရမ္းေသာက္တတ္လာတယ္။

ေအးမီကုိ အရက္၀ယ္ခုိင္းတယ္။ မ၀ယ္ေပးရင္ ရုိက္တယ္။ ႏွိပ္စက္တယ္။ ေအးမီေလးကေတာ့ ခ်စ္လဲခ်စ္ ေၾကာက္လဲေၾကာက္ဆုိေတာ့ ခုိင္းတာအကုန္လုပ္ေပးေနက်။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ေအးမီကုိသနားေပမဲ့ သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရးကုိ ၀င္မစြက္ခ်င္။ ဒီလုိနဲ႔ေနလာခဲ့ၾကတာ ငါးလသာသာေလာက္ၾကာသြားတယ္။

တစ္ေန႔မွာ
ေအးမီတစ္ေယာက္ သူမအိမ္ထဲကေနၿပီး ေခါင္းကုိ လက္၀ါးနဲ႔အုပ္ကာ ေအာ္ငုိၿပီး လမ္းေပၚ ေျပးထြက္လာတယ္။
ေခါင္းမွာလဲ ေသြးေတြကရဲရဲနီလုိ႔။ လမ္းမလယ္ေခါင္ေရာက္ေတာ့ မူးလဲက်ၿပီး သတိလစ္သြားတယ္။
အရက္၀ယ္ခုိင္းတာ မ၀ယ္ေပးလို႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ တုတ္ႏွင့္ ေခါင္းကုိ ရုိက္လုိက္တာတဲ့။
တုတ္ဒဏ္ရာက ေခါင္းအလယ္တည့္တည့္မွာ ဟက္တက္ကြဲႀကီး။
ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ စုၿပီး ေအးမီေလးကို ေဆးရုံတင္လုိက္ရတယ္။ သူမရဲ ႔ေဆြမ်ိဳးေတြဘက္ကေတာ့ လုံး၀မေက်နပ္ၾကဘူး။ အမႈဖြင့္ခ်င္ၾကတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္မွ ေအးမီေလးသတိရလာတယ္။ မိဘေတြက အမႈဖြင့္ဖုိ႔အတြက္ ရဲေတြကုိ ေခၚဆုိထားေပမဲ့
ေအးမီေလးက အမႈမဖြင့္ခ်င္ဘူး။ သူမေယာက်္ား အခ်ဳပ္ခန္း၀င္ရမွာ မၾကည့္ရက္ဘူးေလ။

"က်မေယာက်္ားရုိက္လုိ႔ ေခါင္းကြဲသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
က်မဘာသာ ေခ်ာ္လဲၿပီး တုံးႏွင့္ေဆာင့္မိလုိ႔ အခုလုိ ေခါင္းကြဲသြားတာပါ။"

ရဲအရာရွိကုိ ေအးမီေလးေျပာသြားတဲ့ စကားပါ။
..................................


အိမ္ေထာင္က်တာလဲ ငါးလဘဲရွိေသးတယ္။ ကုိယ့္အိမ္အေပၚကုိလဲ ေခၚတင္ထားေသးတယ္။ လုပ္ကုိင္လုိ႔လဲ ေကၽြးရေသးတယ္။ ခုိင္းတာလဲ လုပ္ေပးရေသးတယ္။ အရုိက္လဲခံရေသးတယ္။ ဘာေကာင္းတာရွိလုိ႔လဲ။
အိမ္ေထာင္က်ခါစမွာေတာင္ ဒီေလာက္ဆုိးတာ ၾကာလာေလ ဆုိးလာေလ ျဖစ္မွာေပါ့။
ဒါေတာင္မွ ေအးမီေလးက ေက်ာ္ေက်ာ္အေပၚ အခ်စ္မျပယ္ႏုိင္ေသးဘူးဆုိေတာ့ က်ေနာ္ကေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။

ေအးမီေလးရဲ ႔ အခ်စ္ေၾကာင့္လား ၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင့္လားဆုိတာ က်ေနာ္အေျဖမထုတ္တတ္ေပမဲ့
ေအးမီေလးကေတာ့ ေဆးရုံကဆင္းဆင္းခ်င္းဘဲ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကုိ ခ်စ္မ်က္၀န္းႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနေလရဲ ့။

Saturday 15 November 2008

အနႏၱသူရိယအမတ္ရဲ ႔ နာမည္ႀကီးလကၤာ (၄) ပုိဒ္

သူတည္းတစ္ေယာက္၊ ေကာင္းဖုိ႔ေရာက္မူ အစခ်ီတဲ့ အနႏၱသူရိယအမတ္ရဲ ႔ လကၤာေလးကုိ လူတုိင္းၾကားဖူးၾကမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ယုံၾကည္ပါတယ္။
က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လဲ ကေလးဘ၀ အရြယ္ကထဲက ၾကားဖူးခဲ့တာပါ။
အဲဒီကဗ်ာကုိ အနႏၱသူရိယအမတ္ ကြပ္မ်က္ခံရခါနီး သူကုိယ္တုိင္ စပ္ဆုိထားခဲ့တာပါ။
တကယ္အဓိပၸါယ္ျပည့္၀တဲ့ လကၤာေလးပါဘဲ။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လဲ လူတုိင္းရဲ ႔ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ႏႈတ္တက္ရေနၾကတာမဟုတ္လား။

ဒါေပမဲ့
က်ေနာ္အပါအ၀င္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက လကၤာရဲ ႔ ပထမအပုိဒ္ကေလးကိုဘဲ အာဂုံရေနၾကတာပါ။
က်န္တဲ့အပုိဒ္ေတြကုိ ရွိမွန္းေတာင္ မသိၾကပါဘူး။ အမွန္တကယ္ဆုိရင္ အဲဒီလကၤာက အပုိဒ္ ၄ ပုိဒ္ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္လဲ အဲဒီလကၤာအျပည့္အစုံကုိ ေတြ႔ဖူးရုံေတြ႔ဖူးထားေပမ့ဲ အလြတ္မရပါဘူး။

တစ္ရက္မွာ
မွန္နန္းရာဇ၀င္စာအုပ္ကုိ ဖတ္ရင္း အဲဒီလကၤာစာပုိဒ္အျပည့္အစုံကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။
က်ေနာ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ လုိက္ရွာေနတာၾကာၿပီေလ။
အခုမွ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ လာေတြ႔တာကုိး။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ မွတ္စုစာအုပ္ထဲ ေသခ်ာကူးေရးထားလုိက္ပါတယ္။

က်ေနာ့္လုိဘဲ အဲဒီလကၤာကုိ စိတ္၀င္စားစြာ သိရွိခ်င္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ား ရွိေကာင္း ရွိႏုိင္ပါတယ္။
အဲဒီမိတ္ေဆြေတြ အတြက္ ရည္ညြန္းၿပီး အနႏၱသူရိယအမတ္စပ္ဆုိထားခဲ့တဲ့ အဲဒီလကၤာ ၄ ပုိဒ္လုံးကုိ မူရင္းအတုိင္း ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။

၁။
သူတည္းတေယာံ၊ ေကာင္းဘုိ႔ေရာံမူ၊
သူတေယာံမွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ၊
ဓမၼတာတည္း။

၂။
ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္၊ ၾကငွန္းလည္းခံ၊
မတ္ေပါင္းရံလ်က္၊ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္၊
စည္းစိမ္မကြာ၊ မင္းခ်မ္းသာကား၊
သမုဒၵရာ၊ ေရမ်က္ႏွာထက္၊
ခဏတက္သည့္၊ ေရပြက္ပမာ၊
တသက္လ်ာတည္း။

၃။
ၾကင္နာသနား၊ ငါ့အားမသတ္၊
ယခုလႊတ္လည္း၊ မလြတ္ၾကမၼာ၊
လူတကာတုိ႔၊ ခႏၶာခုိင္က်ည္၊
အတည္မၿမဲ၊ ေဘာက္လႊဲတတ္သည္၊
မခၽြတ္စသာ၊ သတၱ၀ါတည္း။

၄။
ရွိခုိးေကာ္ေရာ္၊ ပူေဇာ္အကၽြန္၊
ပန္ခဲ့တုံ၏၊ ခုိက္ႀကဳံ၀ိပါက္၊
သံသာစက္၌၊ ႀကိဳက္လတ္တြန္မူ၊
တုံ႔မယူလုိ၊ ၾကည္ညိဳစိတ္သန္၊
သခင္မြန္ကုိ၊ ခ်န္ဘိစင္စစ္၊
အျပစ္မဲ့ေရး၊ ခြင့္လွ်င္ေပး၏၊
ေသြးသည္အနိစၥာ၊ ငါ့ခႏၶာတည္း။ ။

မွန္နန္းရာဇ၀င္ေတာ္သစ္၊ ပဌမအုပ္၊ (စာမ်က္ႏွာ ၉၉-၁၀၀)


မွတ္ခ်က္။ ။
ေယာံ=ေယာက္
ေရာံ=ေရာက္
ေရွးစာေပအသုံးအႏႈန္းမ်ား၌ ကသတ္ အစား ေသးေသးတင္ ကုိ အသုံးျပဳေလ့ရွိၾကသည္။

ႀကီးရင္ ႏႈတ္ရခက္တယ္

တစ္ခါတုန္းက
ရြာတစ္ရြာမွာ
ဘာသာေရး အလြန္ကုိင္းရႈိင္းတဲ့ မိသားစုတစ္စုရွိခဲ့တယ္။
သူတုိ႔ေနထုိင္တဲ့ အိမ္က အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းအမ်ိဳးအစားထဲကပါ။
အိမ္၀င္းေနာက္ေဖးမွာရွိတဲ့ ဥယ်ာဥ္ၿခံႀကီးကလဲ အက်ယ္ႀကီးဘဲ။
ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။

အဘြားအုိတစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ မိသားစု စုစုေပါင္း ၇ ေယာက္ရွိတယ္။
အဘြားအုိရဲ ႔ ေျမးမေလးအငယ္ဆုံး (မိသားစုရဲ ႔သမီးအေထြးဆုံး)ေလးက အလုိလုိက္မွန္းသိလုိ႔ အရမ္းဆုိးတယ္။
အၿမဲတမ္း နားပူနားဆာလုပ္တယ္။ လုိခ်င္တာမရရင္ ေသာင္းက်န္းတယ္။ ငုိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစားအေသာက္ မစားေတာ့ဘူး။ ခ်စ္လုိ႔ အလုိလုိက္ အလုိလုိက္လုိ႔ဆုိး သံသရာလည္ေနေတာ့တာပါဘဲ။ သူမကုိ ဆုံးမမဲ့သူ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ေျမးမေလး ၇ ႏွစ္သမီးအရြယ္ေလာက္ ေရာက္လာတယ္။

တစ္ေန႔မွာ
"ေျမးမေလးေရ.. အဘြားေနာက္ကုိ ခဏေလာက္ လုိက္ခဲ့ပါကြယ္" ဆုိၿပီး
အဘြားအုိက ေျမမေလးကုိ အိမ္ေနာက္ေဖးက ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲကုိ ေခၚသြားတယ္။

တစ္ေနရာအေရာက္မွာ
အဘြားအုိက ေျမးမေလးကို သစ္ပင္ေသးေသးေလးတစ္ပင္ကုိ အႏႈတ္ခုိင္းလုိက္တယ္။
ေျမးမေလးကလဲ အသာေလးဘဲ ႏႈတ္ယူလုိက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေနရာအေရာက္မွာ
ဒူးဆစ္ေလာက္ရွည္တဲ့အပင္ေလးကုိ ထပ္ႏႈတ္ခုိင္းတယ္။
ေျမးမေလးက ႀကိဳးစားၿပီးႏႈတ္တယ္။ မရဘူး။
အားစုိက္ၿပီး ထပ္ႏႈတ္လုိက္ေတာ့မွ သစ္ပင္ေလးကၽြတ္ထြက္လာတယ္။
သူမကုိယ္တုိင္လဲ ေနာက္ျပန္ ဖင္ထုိင္ရက္သားက်သြားတယ္။

ေနာက္တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့
သစ္ပင္ အႀကီးႀကီးကုိ ထပ္ႏႈတ္ခုိင္းလုိက္တယ္။
ေျမးမေလး လုံး၀မႏႈတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားႀကိဳးစား အရာမထင္ေတာ့ဘူး။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ "အဘြားေရ ႏႈတ္လုိ႔မရႏုိင္ေတာ့ဘူး" လုိ႔ေျပာၿပီးလက္ေလ်ာ့လုိက္တယ္။

အဲဒီေတာ့မွ အဘြားက
"မေကာင္းတဲ့အက်င့္ကုိ ငယ္စဥ္အခါမွာ ျပဳျပင္ရင္ ျပဳျပင္ရတာလြယ္တယ္။
နဲနဲအရြယ္ေရာက္လာရင္ ျပဳျပင္ရ နဲနဲပုိခက္လာတယ္။
အရြယ္ႀကီးရင့္လာရင္ေတာ့ လုံး၀ (လုံး၀) ျပဳျပင္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။
ေျမးမေလးကုိ အႏႈတ္ခုိင္းလုိက္တဲ့ သစ္ပင္သုံးပင္လုိမ်ိဳးေပါ့ကြယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေျမးမေလး မဆုိးနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ လိမၼာပါကေလးရယ္" လုိ႔ ေျပာလုိက္သတဲ့။

ေျမးမေလးကလဲ "ဟုတ္ကဲ့ အဘြား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဥယ်ာဥ္ထဲကုိ ေခၚလာတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ အဘြားစကားကုိ နားေထာင္ပါ့မယ္" လုိ႔ ေျပာၿပီး အိမ္ကုိ အတူတူျပန္ခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့
အလြန္ဆုံးမရခက္တဲ့ သူမဟာ ေျမးလိမၼာမေလး ျဖစ္လာပါေတာ့သတဲ့။